Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

@sev popraw to najmici ,z odcinka 8 powinno być chyba najemnicy.

 

Zabieg celowy.

 

Jak się nie chodzi do szkoły to potem się wyrasta na takie coś.

 

Dobrze widzę na tej mapie ze spoileru ,że w Skandynawii była wojna domowa?
Kiedy zaczną się pojawiać rycerze w twojej armii?

 

Daleka przyszłość

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 14




​

W grudniu 920 roku Szkocja znów została zaatakowana. Tym razem napastnikiem była Szwecja, a dokładniej to jej brytyjska część, która się zagnieździła w Anglii jakiś czas temu. Szwedom zamarzyło się zajęcie Suffolk. Diabli wiedzą czy im też śledzi brakło czy co. Królowa Malmure zebrała 3700 ludzi i wysłała ich na południe celem zadania pierwszego ciosu.

​

Pod Chester i Djuraby szkocka armia zadała poważne klęski wrogowi eliminując przynajmniej 1700 przeciwników, lecz to był dopiero początek wojny, a Szwecja była silna. Do oblężenia Suffolk zebrali trzy i pół tysiąca ludzi, zaś z odsieczą maszerowało prawie cztery tysiące Szkotów. Do pewnego momentu bitwa toczyła się pomyślnie da Malmure, lecz nagle Szwedom udało się złamać jedną flankę i wszystko posypało się jak domek z kart. Szkoci stracili 2500 ludzi, a Szwedzi poniżej tysiąca.

​

Gdy na południu Malmure broniła się przed szwedzkim najazdem, Morgan w swoje domenie łamał sobie głowę jakby tu rozwiązać kwestie dziedziczenia. Obecne prawa rodowe dążyły do rozdrobnienia majątku, a to było wbrew naturze MacSevów. Mając dwóch synów musiał liczyć się z faktem, że Bran dostanie księstwo i dwa hrabstwa, a Ros pozostałe dwa hrabstwa zaś różnica statusów na pewno powaśni braci. Właściwie to nie było rozwiązania, które by zapewniało brak sporów między nimi, lecz istniały takie, które redukowały możliwy zasięg szkód w takim wypadku. Po długich debatach z kanclerzem księstwa diuk Morgan zdecydował się na zmianę dziedziczenia w kierunku elekcyjności. Zapewniał w ten sposób utrzymanie władzy wewnątrz rodu, centralizację ziem i do tego będąc jednym z dwóch elektorów księstwa – szanse na wybranie właściwego kandydata.

​

Porażka na południu osłabiła pozycję królowej Malmure, co skwapliwie wykorzystała hrabina Dublinu formułując wyraźnie swoje roszczenia niepodległościowe. Jako iż kwiat szkockiej armii poległ pod Suffolk, to nie było czym Dublina spacyfikować, a na rebelię w tym momencie sobie Malmure pozwolić nie mogła. Z ciężkim sercem wyraziła zgodę na odłączenie się hrabstwa od królestwa. W sumie to z tym Irlandczykami zawsze jakieś kłopoty są, więc może lepiej żeby się w swoim sosie kisili?


21 listopada 921 roku Bran MacSev wstąpił w wiek dorosły. Morgan pojęcia nie miał w kogo się ten chłopak wrodził. Obydwoje z rodziców błyszczeli inteligencją, a Bran był zwyczajnie przeciętny. Dobrze wychowany, układny, ale przeciętny i... straszny pies na baby. Nie mógł spokojnie przejść koło żadnej ładniejszej, żeby za tyłek nie złapać czy chociaż podszczypać. W marcu 922 roku zaufany szambelan Morgana doniósł, że Bran dorobił się nieślubnego syna z jedną z pokojówek. Diuk wpadł w furię i dokładnie wyjaśnił Branowi dlaczego nie powinien obłapywać niższych mu stanem dziewek. Tłumaczenie poparł razami bykowca po plecach, co Bran zapamiętał w sumie lepiej, niż ojcowskie mądrości. Od tej pory za służebne się nie zabierał... otwarcie. Zaczął celować wyżej – w dwórki na zamku Scone. Chociaż ojciec w maju 922 ożenił go z krewną hrabiego Tyrconnell, to młody Bran ciągle starał się zaspokoić swoje chucie na wszelkie możliwe sposoby. W listopadzie wyszedł na jaw romans dziedzica księstwa Albany z jedną z dwórek. Morgan nie miał już na niego siły. Z nadzieją spoglądał tylko na rozwój Rosa licząc, że może ten chłopak lepiej spełni ojcowskie oczekiwania.

​

Do końca lutego 923 roku królowa straciła kolejną armię. Tym razem bitwa stoczyła się już w południowych hrabstwach Szkocji. Z trzech tysięcy zbrojnych szkockich pozostało jedynie tysiąc trzystu, gdy wrogów nadal było dwa tysiące siedmiuset. Królowa Malmure postawiona w tak trudnej sytuacji poprosiła diuka Morgana o wsparcie. Morgan nie chciał angażować się w ten konflikt zbrojnie, gdyż musiałby wyłożyć spore pieniądze za utrzymanie jakiejś dalekiej południowej prowincji, a jednocześnie zależało mu na tym, aby królowa otrzymała jakieś wsparcie. W związku z tym wybrał pośrednie wyjście i wysłał jej trzymiesięczne podatki z księstwa Albany. Malmure dziękowała za wsparcie, ale widać było, że bardziej jej zależało na mobilizacji żołnierzy MacSeva.

​

W sierpniu Ros MacSev zachowował na tyfus. Stan sześciolatka był ciężki mimo najlepszej dostępnej opieki medycznej. Chłopiec każdego dnia walczył o życie. Morgan na zewnątrz trzymał fason, lecz wewnętrznie był załamany – w tym dziecku pokładał dalsze nadzieje na powodzenie klanu wobec wybryków starszego Brana. Jeśli Ros umrze, to pozostanie chyba tylko zastanowienie się nad mianowaniem którejś z córek lub jego siostry Brianag, z którą niezbyt się lubili. Tak mniej więcej jak pies z kotem. Zwłaszcza od czasu, gdy owdowiała i ponownie wyszła za mąż za jakiegoś możnego kupca genueńskiego.


We wrześniu biskup Brice poprosił diuka Morgana o prywatne spotkanie. Morgan zgodził się i niemal natychmiast po wejściu biskupa pożałował. Brice musiał tego lata przebywać zbyt długo na słońcu albo mieć jakieś przerażające doświadczenia z niedźwiedziem i jego włócznią na polowaniu, bo bredził od rzeczy. Od razu na wstępie oznajmił swemu diukowi, że odstąpił od nauk Kościoła i przyjął herezję lollardzką. Nie dopuszczając swego seniora do głosu mówił jak to wspaniałe byłoby gdyby również diuk zmienił wyznanie, a potem postępował według jego zasad. Tutaj długo się rozwodził nad zagadnieniami równości społecznej (Morganowi zabrakło tchu), likwidacji wielkich majątków ziemskich (diuk poczerwieniał niczym burak) oraz zamianie pańszczyzny na na dzierżawy (o dziwo, można poczerwienieć mocniej!). Brice jakby wyrwany nagle z transu spojrzał na MacSeva i naiwnie spytał czemu tak zmienił się na twarzy. Diuk zagotował się kompletnie, strzelił biskupowi w pysk i wezwał straż. Oszołomiony Brice zanim policzył do dziesięciu znalazł się w ciemnicy o chlebie i wodzie zaś diuk wysyłał już do Rzymu posłańca z pismem o herezji eks-biskupa.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 15



​

We wrześniu 923 roku królowa Malmure wycięła diukowi Morganowi paskudny numer faktycznie pozbawiając go części domeny. Mianowicie dała ona jego wasalowi, earlowi Atholl, tytuł diuka Norfolk. Tytuł mocno papierowy, lecz oznaczający, że od tej pory obaj szlachcice są równi rangą. Jednocześnie Drostan Mac Malmure zachował swój tytuł elektora księstwa Albany i oznajmił, że od tej pory popiera samego siebie na stanowisko następnego diuka. Morgan nie wiedział na co liczył Drostan, więc prewencyjnie postanowił się go pozbyć. Diuk Drostan za specjalnie na swoim dworze lubiany nie był, bo do spisku dołączył ochoczo nawet jego młodszy brat, któremu, jakże nierozsądnie, powierzono urząd mistrza szpiegów.

​

Pierwszego zamachu dokonano 14 listopada tego roku. Na drodze, którą miał przejeżdżać diuk Drostan, stanowiska zajęła grupa łuczników. Niestety, ludzie wynajęci przez Malmure Mac Malmure, książęcego brata, zawiedli na całej linii. Od strzał zginęło dwóch ludzi z książęcego orszaku, lecz sam Drostan wyszedł nietknięty. Przynajmniej zamachowcom udało się uciec. Druga próba nie była nawet w połowie tak udana. Przekupiony cieśla miał w odpowiednich miejscach podpiłować balustradę ulubionego balkonu diuka, a następnie zamaskować uszkodzenia tak, aby w momencie oparcia Drostan nic nie zauważył i swym ciężarem załamał poręcz. Cieśla wpadł podczas pracy i został gruntownie przesłuchany ujawniając spisek w trakcie tortur. Wreszcie 19 marca 924 roku udało się odesłać diuka na tamten świat. Tym razem użyto zmodyfikowanego wariantu pierwszego planu, lecz zamiast łuczników postanowiono wysłać doborowych żołnierzy przebranych za bandytów. Drostan został zabity w walce podobnie, jak wielu z jego orszaku. Żołnierze odegrali swoją rolę na tyle dobrze, że jeszcze złupili martwych i zabawili się z dziewkami.

​

Jeszcze w marcu 924 roku diuk Morgan wraz z kondolencjami z powodu strasznej straty jaką była śmierć diuka Drostana, przysłał również jego niepełnoletniemu dziedzicowi ultimatum – oddawaj hrabstwo albo porozmawiamy inaczej. Młokos Patrick uznał, że się postawi staremu wydze i skończyło się to dla niego paskudnie. Wojska Morgana rozbiły doszczętnie oddziały diuka Norfolk, a następnie przystąpiły do wielomiesięcznego oblężenia miast i zamków. Udało się nawet złapać matkę obecnego diuka i wsadzić do lochu w Scone. Zmarło się jej parę lat później w ciemnicy.

​

Jako że młodemu Branowi, mimo małżeństwa, ciągle w głowie była osiemnastoletnia Margaret Mac Crinan, to Morgan postanowił działać. Z jednej strony udawał, że niewiele go to obchodzi, ale z drugiej prowadził rozmowy z irlandzkim earlem Connacht. Zaaranżowali oni małżeństwo Margaret i irlandzkiego zarządcy hrabstwa imieniem Sawyl. Po odesłaniu kłopotliwej dwórki kilkaset mil od Scone Morgan był z siebie wielce zadowolony.


Jakby mało było kłopotów w Atholl, to rozprzestrzeniła się tam herezja katarska. Ich zasady były niezwykle dalekie od tego, co akceptował Morgan, więc bez wahania przystąpił do wytrzebiania katarów z Atholl wraz z postępami swojego wojska.


W listopadzie 924 roku zmarła królowa Malmure. Morganowi było jej żal. Dożyła słusznego wieku, lecz nadal błyszczała inteligencją. Nieraz wycinała mu złośliwe numery, lecz mimo wszystko byli przyjaciółmi. Teraz na tron wstąpiła jej córka, lecz nie była podobna matce. Wychowana w Irlandii, przejęła tamtejsze zwyczaje, a zatraciła zupełnie szkockie. Nawet w języku przodków ledwie mówiła, tak więc z miejsca otoczyła się na dworze Irlandczykami. Morgan nie miał nic przeciwko Irlandczykom, ale uważał, że niech się święty Patryk zajmuje swoją wyspą, a Szkotów zostawi świętemu Andrzejowi. Nowe porządki królowej Gormlaith I objęły między innymi zmianę nazwy Królestwa Szkocji na Królestwo Alby. Morgan nie miał pojęcia co jej przeszkadzała stara nazwa.

​

21 marca 925 roku biskup Donald z Dunkeld wstawił się za uwięzionym biskupem Bricem. Diuk Morgan wyjaśnił jeszcze raz dokładnie powody swojej decyzji i biskup zrozumiał dlaczego Brice nigdy nie powinien zostać uwolniony. Brice zmarł w lochach diuka Albany 23 września tego samego roku.

​

Wojna ze Szwedami zakończyła się 29 listopada 926 roku bez wyraźnego rozstrzygnięcia. Obie strony odniosły szereg większych i mniejszych zwycięstwo oraz porażek.


W grudniu 926 królowa Gormlaith postanowiła zwiększyć prawa koronne. Szukała poparcia dla tej reformy również u diuka, lecz pozostał on wobec tej idei obojętny.




-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Będziesz podczas rozgrywania AAR-a korzystał z SoA? Wiem, że masz już napisane jakieś 25 odcinków, ale dobrze byłoby wiedzieć.

 

Nie kupowałem tego DLC. Trochę za drogie jest póki co.

 

Wydaje mi się, że widziałem jakiś czas temu z niecałe $5 na Amazonie...

 

To i tak za dużo. Sądząc po opiniach tych co już posiadają.

@Severian - jaki masz autorytet na obecną chwilę?

 

Za pięć zielonych to już nie tak najgorzej. Obawiałbym się tylko czy się rozgrywka nie wykrzaczy.

Masz na myśli prestiż? Po tych jazdach z odbieraniem tytułów obcięło mi sporo i w tamtym okresie powinienem mieć coś koło 600-700 z początkowych 1200-1400.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 16




​

Przez ponad półtora roku panował spokój. Diuk Morgan w tym czasie zainwestował wielkie sumy w rozwój osadnictwa i handlu, głównie w Gowrie. Przychody z podatków z Gowrie wzrosły tak, że stało się chyba najbogatszą prowincją całej Szkocji. W domenie MacSevów Gowrie zarabiało tyle, co dwie inne prowincje. Stolica stała się oczkiem w głowie diuka.


Pokój zakończył się w maju 928 roku, gdy królowa Gormlaith przystąpiła do wojny przeciwko skandynawskim najeźdźcom. Koalicja pięciu władców brytyjskich wspieranych przez papieża wystąpiło w obronie przeciwko najazdowi na ziemie króla Lochlanna. Absolutnie nie spodziewał się diuk Morgan, że przystąpienie do tej wojny było jedynie pozorem! Przebiegła stara czarownica Gormlaith użyła pretekstu wojennego do zebrania wojsk i wymuszenia zrzeczenia się na jej rzecz Gowrie pod groźbą najazdu. Stary Morgan nie uląkł się i odmówił.

​

Rozpoczęło się gwałtowne zbieranie wojsk. Już na pierwszy rzut oka widać było, że Gormlaith ma miażdżącą przewagę liczebną. Wezwanie pod broń wszystkich zbrojnych z księstwa dało tylko nieco ponad 1800 ludzi. Wobec dramatycznej sytuacji diuk wyłożył sporą ilość złota i wezwał Irlandzką Kompanię liczącą 1900 ludzi. W krwawej i okrutnej bitwie pod Perth siły królewskie odniosły pyrrusowe zwycięstwo. Diuk Morgan zmuszony został do opuszczenia Gowrie ze swoją armią.

​

Po porażce Morgan dał odpocząć swojej armii zostawiając wroga w Gowrie. Gdy armia zebrała siły, diuk poszedł na południowy zachód i rozbił niewielkie oddziały Lothian. Następnie serią szturmów zdobył Clydesdale wyczerpane wojną między hrabstwami. 29 grudnia 928 roku podczas wybijania kolejnych oddziałków hrabstw zdarzył się paskudny wypadek – diuk Morgan osobiście zaangażował się w walkę i został zraniony.

​

Dzięki łupieniu prowincji wiernych królowej udało się zebrać sumę na wynajem kolejnej kompanii zaciężnych. Chociaż zamek w Scone padł, to Morgan zebrawszy 4300 ludzi ruszył do Gowrie. W niezwykle ciężkiej bitwie przeciwko 3500 ludzi Gormlaith przesądziła wyższość dowódców po stronie diuka. W niewolę wpadł earl Donald z Caithness. Straty po obu stronach były ogromne, lecz z armii królowej zostały zaledwie nędzne ochłapy, w pościg za którym natychmiast ruszyły wojska Morgana.

​

23 kwietnia 929 roku królowa Gormlaith zmarła. Tak po prostu ze starości. Morgan nie musiał jej podrzucać węża czy wysyłać zabójców. Koronę przejął król Óengus I, syn zmarłej. Niestety, równie zapiekły Irlandczyk. Postanowił on kontynuować wojnę o Gowrie skuszony bogactwem dawnej szkockiej stolicy. Do pierwszego starcia Óengusa i Morgana doszło w Argyll w bitwie pod Dunstaffnage. Morgan od wielu miesięcy wyszukiwał aktywnie zbierające się wojska królewskie i sukcesywnie je rozbijał niedopuszczając do zebrania się zagrażającej mu siły. Najpoważniejszą armię zebrał sam król, lecz osobiście będąc słabym dowódcą usilnie dążył do skupienia pod osobistym dowództwem głównej części armii. Wprawdzie po stronie diuka spotkał bardzo słabe centrum szyków, lecz najemne skrzydła przejechały się po jego słabych flankach, a następnie bez problemów zmiażdżyły środek wrogiej formacji. W bitwie udało się pochwycić biskupa Hywela z St Brigit.

​

W starciu pod Forres w Moray armia Morgana dobiła resztki królewskich wojsk i wzięła do niewoli earla Tyrconnell. Sam król zdołał uciec ze swoją gwardią przyboczną.


30 stycznia 930 roku w lochach diuka Morgana zmarł earl Donald z Caithness. Jego rodzina nie zdołała zebrać sumy wykupnego i starszy już w latach earl słabo zniósł więzienne warunki. W czerwcu 930 podobnego losu uniknął earl Tyrconnell, którego krewni wpłacili okup. W międzyczasie król Óengus sprowadził sobie zagraniczną pomoc od królowej Tary.


16 października 930 roku diuk Morgan zmarł w wyniku wikłającej się i niezaleczonej rany odniesionej niemal dwa lata temu. Księstwo przejął młody Bran, którego Morgan nie uważał za godnego i przygotowanego następcę. Do tego nadal trwała wojna rozpętana jeszcze przez Gormlaith, a napędzana przez jej syna. Wprawdzie wojska księstwa Albany wygrywały, lecz nie można było przewidzieć z całą pewnością, że tak będzie dalej.

​

Po bitwie pod Dunstaffnage z 929 roku wojna zamieniła się w szereg drobnych potyczek, z których siły królewskie zawsze wychodziły jako strona przegrana. Wojska diuka Brana osiągnęły przewagę, której nie chciały oddać. Przy okazji udało się szybko zająć hrabstwo Ross, co jeszcze mocniej przechyliło szale zwycięstwa na stronę księstwa Albany.


W lutym 931 roku diuk Bran zdołał zaaranżować małżeństwo swojej siostry Sorchy z cesarzem frankijskim Leonem I z dynastii Karlingów. Bran liczył, że wytworzony w ten sposób sojusz wzmocni jego możliwości przeciwko królowi Alby.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

No, w końcu niezależność. Moar.

 

Czy taka niezależność... Ciągle księstwo Albany stanowi część Królestwa Alby.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 17




​

W połowie roku 931 wojna domowa z królem Alby miała się już ku końcowi. Wprawdzie król zdołał zmobilizować na południu około półtora tysiąca ludzi, to jednak dotychczasowy przebieg wojny przekreślił jego szanse na zwycięstwo. 19 czerwca 931 roku król Óengus w niesławie odszedł w mroki historii korony szkockiej. Przegrana kosztowała go utratę tronu i prestiżu. Jego miejsce zajął król Gilla-Crist I, kolejny cholerny Irlandczyk. Branowi zaczęła się udzielać ojcowska niechęć wobec Irlandczyków. Do tego zmieniły się prawa królestwa dając bardzo szeroką autonomię możnowładcom ograniczając znacznie rolę króla. Bran nie łudził się, że uda się te prawa długo utrzymać.

​

Jeszcze poprzednia królowa wpakował Szkocję w wojnę z Norwegami, która ciągnęła się rozgotowane kluchy. Ani Gormlaith ani Óengus nie potrafili się skupić na tym konflikcie zaślepieni wizją zdobycia dla siebie bogatego Gowrie. Teraz miało się to zemścić, gdyż Norwegowie zebrali armię, która liczyła w sumie przynajmniej dziesięć tysięcy ludzi. Szkocka armia zdziesiątkowana w walkach z diukiem Morganem i jego dziedzicem nie była w stanie stawić odpowiedniego oporu. Król Gilla-Crist, zapewne w ramach pojednania, mianował diuka Brana marszałkiem królestwa. Chociaż może liczył na to, że prowadząc armię na pewną porażkę sam zginie? Kto go wie. Wojna zakończyła się w sierpniu 932 roku białym pokojem.

​

W maju 932 udało się nawrócić hrabstwo Atholl z katarskiej herezji na prawowitą wiarę katolicką.


W czerwcu tego roku diuk Bran zdołał ustalić zaręczyny swej siostry Eithne z młodocianym cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego Geraudem I Karlingiem.


Tuż po zakończeniu wojny z Norwegią król zdecydował się na wprowadzenie ostrzejszych praw koronnych. Największy elektor królestwa, diuk Bran, stanowczo się sprzeciwił. Jeszcze w tym samym miesiącu król wciągnął Albę w kolejną lokalną wojenkę. Widać było jak na dłoni, że zmiany praw potrzebował w celu zebrania liczniejszych wojsk.


We wrześniu Bran zaręczył swojego młodszego brata z serbską księżniczką Radicą Vlastimirovic.

​

W marcu 933 roku lordowie księstwa Albany wyrazili zgodę na podniesienie liczby możliwych do mobilizacji żołnierzy ze swoich domen. Już w lipcu taka mobilizacja była konieczna ze względu na najazd islandzkich rabusiów na Gowrie. Z 539, którzy wylądowali na szkockiej ziemi, do domów wróciło tylko 94.

​

Również w 934 doszło do zaślubin Rosa MacSeva z przysiężoną mu serbską księżniczką. Już w grudniu związek zaowocował narodzinami syna, Malcolma, który tym samym stał się drugim w kolejce do tytułu diuka Albany.


Aż do grudnia 935 roku w księstwie panował błogi, niczym nie zmącony spokój. Król gdzieś na południu toczył kolejną wojenkę, która nie obchodziła diuka Brana w najmniejszym stopniu. Dopiero w grudniu znów w Gowrie pojawiły się długie łodzie Wikingów. Po raz kolejny Bran musiał zebrać zbrojnych i przegonić łupieżców zadając im ogromne straty. Drugi najazd zdecydował o rozbudowie umocnień wokół Dunkeld i Perth.


4 lutego 936 urodził się drugi syn Rosa i Radicy nazwany po dziadku Morganem. Bran zazdrosnym okiem patrzył na dzieci Rosa. Sam nie miał swoich mimo intensywnych wysiłków.

7 marca 936 roku zmarła księżna-matka Ioanna Phokas. Miała zaledwie 54 lata. Mimo swego upodobania do płci pięknej stała się matką pięciorga dzieci, a do tego znaną poetką, co nie było w Szkocji wyczynem pospolitym.


We wrześniu 936 diuk Bran wydał za mąż ostatnią z sióstr. Sileas MacSev została żoną diuka Flandrii.


W styczniu 937 roku król zaprosił na ucztę diuka Brana, a już w kwietniu wyszedł wilk spod owczej skóry, gdy zażądał oddania hrabstwa Gowrie. Przykrył swoje żądania pięknym słowami, lecz wydźwięk był jasny – oddaj swoje najbogatsze hrabstwo, bo inaczej cię zmiażdżę diuku. Bran po ojcu i dziadku odziedziczył upór, więc stanowczo odmówił, co spowodowało wybuch kolejnej wojny domowej.

​

Diuk Bran bez zbędnej zwłoki rozesłał wici do swych wasali i przystąpił do zbierania najemników. Niestety, zdradziecki Gilla-Crist wykorzystał moment, gdy księstwo przeżywało finansowy dołek związany z rozbudową warowni. Mimo tego udało się zebrać ponad trzy tysiące zbrojnych i z miejsca uderzyć na Moray, gdzie zbierała się północna część królewskich wojsk. W bitwie pod Elgin zadecydowała przewaga sił i nieco lepsze dowodzenie po stronie księstwa Albany. Armia diuka straciła nieco ponad trzystu ludzi, gdy król miał do pogrzebania ponad tysiąc czterystu. Do tego w niewolę wpadł dowódca prawej flanki królewskich, earl Sigtrygg z Agryll.

​

Diuk Bran niestrudzenie szukał sojuszników do walki z królem, lecz miał się głęboko zawieść. Obaj szwagrowie, cesarze Franków i Świętego Cesarstwa Rzymskiego, szukali każdej możliwej wymówki, żeby tylko nie wysłać ani żołnierza. Cesarz Leon, zwany Niegotowym, usprawiedliwiał się tak nieudolnie, że równie dobrze mógłby powiedzieć: „niestety, ale w moim terminarzu mam zaplanowane wojny na najbliższe dziesięć lat. Mógłbym coś wcisnąć dopiero około 947, no może 945, ale nie wcześniej”.


26 czerwca 937 roku Sigtrygg z Argyll wykupił się z niewoli.








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

biorac pod uwage , że stolica szkocji zazwyczaj jest w gowrie to wojny o tą prowincje będą czesto wybuchac

 

Niestety, wiem o tym. O Gowrie cały czas coś się dzieje. Dzisiaj pewnie pociągnę rozgrywkę dalej, ale po 980 roku chyba mam jakieś rozwiązanie sytuacji.

 

Taka ciekawostka z dalszej rozgrywki

Spoiler

 

A co to za ciekawostka?

 

Szkocko - Niemiecka armia wyzwalająca (maybe w krucjacie) Akwitanie z rąk Ummajidów?
Bardzo fajny aar, czytam od początku, mam nadzieje że korona szkocka już niedługo

 

A co w tym takiego dziwnego? Muzułmanów w Akwitanii mam co w drugiej grze. Ommajadów nad Renem tez zdarzyło mi się uświadczyć.

 

Ciekawostka, bo jest zapowiedzią grubszej sprawy tam

 

Oddałeś Gowrie heretyku?

 

Po moim trupie