Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 18




​

Król wynajął dodatkowo kompanię najemników liczącą 1500 ludzi, lecz posłał ją do walki w sposób zupełnie nieprzemyślany. Najmici nie byli przygotowani do bitwy, a do tego armia z Argyll nie ruszyła się z miejsca, dzięki czemu pod Elgin doszło do masakry. Wojska osobiście dowodzone przez diuka Brana straciły nieco ponad stu ludzi, gdy królewscy najemnicy zostali uszczupleni o ponad tysiąc żołnierzy. Bran zabrał ze swoim orszakiem kilku bardów, a ci doskonale spełnili swoje zadanie układając pieśni o bohaterstwie władcy Albany. Gilla-Crist słysząc ballady opiewające chwałę diuka kazał wycinać języki każdemu, kto je śpiewa.

​

Zdobyte łupy oraz okup za earla Argyll pozwoliły na wynajęcie Bretońskiej Kompanii. Miejscem spotkania obu armii było Buchan, skąd diuk Bran skierował się na północ. Nie mógł sobie pozwolić na decydującą bitwę, gdyż w międzyczasie królewska armia znacznie wzrosła i liczyła teraz ponad trzy tysiące ośmiuset ludzi, gdy wojska MacSeva cztery tysiące sto. Do tego na północy nadchodziły kolejne posiłki liczące ponad pięćset dusz. Diuk Bran uznał, że ważniejsze jest znoszenie mniejszych oddziałów i niepozwolenie na zwiększenie liczebności głównej armii króla. W bitwie pod Tain w hrabstwie Ross przy stracie 183 ludzi została zgładzona cała armia earlów północy licząca 594 ludzi. Nie przeżył nawet jeden świadek klęski po stronie wroga.


W grudniu doszło do kolejnego starcia pod Elgin, gdzie maszerowała kolejna najemna kompania w służbie królewskiej. Pod Elgin zginęło dwie trzecie najemników, a podczas pościgu aż do hrabstwa Argyll wycięto wszystkich pozostałych.

​

Atak na oblegające Strathearn siły wiązał się ze zbyt dużym ryzykiem porażki, więc wygrywając tę wojnę Bran postanowił zdobyć stolicę królestwa. Popełnił tym samym bardzo poważny błąd, gdyż uwiązał swoją armię do jednego miejsca zamiast chociażby rozbijać kolejne posiłki królewskie na południu. Król Gilla-Crist tymczasem dostał wzmocnienia i posiadając ponad cztery i pół tysiąca ludzi pomaszerował z odsieczą dla Moray.


Bitwa pod Forres była straszliwą katastrofą. Słabe lewe skrzydło armii diuka dowodzone przez niego samego padło jako pierwsze dając tylko nieco więcej czasu dla centrum. Środek formacji w brutalnym starciu wręcz zmusił wroga do odwrotu, lecz stracił połowę żołnierzy. Gdy prawa flanka królewska uderzyła na książęcy środek, zapanowała panika. Prawa flanka diuka z lewą flanką króla wzajemnie się zneutralizowały, więc o wyniku walki przesądził właśnie upadek środka. Bran stracił ponad 2300 ludzi. Zostało mu ich niecałe tysiąc siedmiuset, gdzie Gilla-Crist miał swoich ponad dwa tysiące ośmiuset.

​

W skarbcu księstwa Albany nie było wystarczająco pieniędzy, żeby dokonać kolejnego zaciągu najemnego. Diuk Bran musiał wycofać się w kierunku Atholl, a następnie pod Strathearn, gdzie usiłował odbić zajęte przez króla zamki. W tym czasie wojska królewskie otrzymała poważne wzmocnienia sięgając liczebnością czterech tysięcy ludzi w dwóch armiach. Bran chcąc nie chcąc musiał w Strathearn przyjąć drugą bitwę, która miała katastrofalne wyniki. Pod Dunblane król przejechał się przez ludzi diuka niczym gorący nóż przez masło. Po starciu księstwu Albany zostało poniżej sześciu setek żołnierzy.

​

W tej dramatycznej sytuacji diuk Bran zagrał va banque i wygrał! Król miał go na widelcu, a jednak zgodził się na utrzymanie status quo. MacSev nie wiedział czemu zawdzięczał ten uśmiech losu, lecz nie zamierzał go marnować. Od razu przystąpił do ostrego zwiększania swoich zasobów finansowych, gdyż był przekonany, że sytuacja będzie się powtarzać dopóki ci przeklęciu Irlandczycy będą rządzić Szkocją.

​

Król Gilla-Crist nieśmiało jednak jakby wyciągał rękę w stronę diuka Brana, gdyż w grudniu 938 roku mianował go na urząd królewskiego podczaszego. Wprawdzie był to urząd raczej tytularny, to jednak dawał pewne realne możliwości działania przeciwko Irlandczykowi. Niestety, delikatne sondowanie wykazało, że król otoczył się szczelnym kordonem swoich ziomków i próba skrytego zabicia go będzie bardzo trudna. W każdym razie do grudnia 948 roku obowiązywał dziesięcioletni układ pokojowy.


Do kwietnia 939 roku większa część Anglii zajęta została przez Szwedów. Skandynawscy najeźdźcy rozpanoszyli się niczym szarańcza. Stłamsili zupełnie królestwo Jorvik oraz szereg mniejszych hrabstw. Małe królestwa na południu jeszcze jakoś istniały, lecz były w coraz większych opałach, gdyż dla odmiany ich gnębili Norwegowie. Normańska inwazja na Wyspy Brytyjskie stawała się coraz większym i bezpośrednim zagrożeniem dla Królestwa Alby.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

No właśnie, czegoś mi rano brakowało i nie wiedziałem czego. Znów mam niedosyt

 

Nie mogłem rano, bo musiałem jechać do Łodzi odebrać prawo wykonywania zawodu Dopiero teraz mogłem wrzucić. Swoją drogą, to wczoraj jak zacząłem grać dalej, to przerwać nie mogłem. Nie żeby cały czas coś epickiego się działo, ale jakoś tak do 1009 roku dociągnąłem i nastukałem 489 screenów. Nie żeby coś, ale mam wrażenie, że od 1009 zacznie się taki Sajgon, że powyższa wojna to będzie pikuś.

 

Na ostatnim screenie widać jakby połowę herbu HRE, powstało ci już w 939 roku?

EDIT:
Jakbyś mógł dać jakieś podsumowanie świata na 950 rok .

 

Ono już od dawna się tam gdzieś pałęta. Jeśli dobrze pamiętam, to nawet którąś z rodu MacSev wżeniłem z panującą dynastią Świętego Imperium.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 19




​

We wrześniu 939 roku stał się cud. Czterdziestopięcioletnia żona diuka Brana zaszła w ciążę. Z tej okazji diuk złożył ofiary do wszystkich pięciu biskupstw księstwa w intencji dziękczynnej dla świętego Andrzeja, patrona Szkocji. 15 kwietnia 940 roku urodziła się córka imieniem Dearbhail. Bran był zawiedziony, gdyż liczył na syna i swego dziedzica.

​

W lutym 940 roku na dwór książęcy przybył eks-diuk Flandrii, Adriaen Boudewijnszoon, wysiudany z tronu swojej domeny. Pozbawiony władzy wrócił do ojczystych stron swojej żony Sileas, siostry diuka Brana.


W kwietniu król Gilla-Crist ogłosił wielki turniej rycerski i diukowi Branowi jako jednemu z najlepszych wojowników królestwa nie wypadało odmówić Dwa miesiące później władca odwołał turniej ze względu na chłopską rewoltę w Carrick. Trzy i pół tysiąca wieśniaków chwyciło za broń przeciwko wyższym im stanem. W sierpniu 940 roku królewska armia nie zdołała się jeszcze całkowicie zebrać, lecz niecierpliwy Gilla-Crist i tak wydał rozkaz wymarszu w kierunku Carrick. Zapłaciłby za to ciężką daninę krwi gdyby nie wsparcie Królestwa Tary. Armia Tary wkroczyła na pole bitwy, gdy połowa wojsk Królestwa Alby była już rozbita, a druga znajdowała się w dramatycznej sytuacji. Tysiąc pięciuset zbrojnych Tary uderzyło z flanki w chłopskie wojsko i wprowadziło straszne zamieszanie w jego szeregi. Żołnierze niczym żniwiarze wrąbywali się w chłopskie formacje – wieśniacy padali jak skoszone zboże. Zdyscyplinowane szeregi doświadczonych rębaczy zasiały panikę wśród rebeliantów. Coraz więcej wrogów porzucało broń i uciekało z pola bitwy. Gilla-Crist mógł otrzeć zimny pot ze swego czoła. Nieroztropna decyzja o szybkim zduszeniu buntu prawie kosztowała go większość swej armii.

​

29 listopada na wybrzeżu hrabstwa Buchan wylądowali Wikingowie z Olandii. Zebrali oni wystarczające siły, aby móc rozpocząć regularne oblężenie twierdzy w Ellon ze sporymi szansami na zwycięstwo. Diuk Bran zebrał wszelkie możliwe wojska z reszty swojej domeny i zgromadził je w okolicy zamku Scone, aby przygotować je do odparcia najazdu. W tym czasie król Gilla-Crist poradził sobie już z chłopskimi rebeliantami dekorując nimi długie aleje przydrożnych drzew i maszerował z odsieczą dla hrabstwa Buchan prowadząc ze sobą niemal cztery tysiące zbrojnych. Pierwszy zaatakował diuk Bran posyłając przodem oddział dywersyjny, który zagrodził Wikingom drogę ku ich drakkarom. Gdy dywersanci hamowali marsz najeźdźców, główne siły księstwa uderzyły na nich z drugiej strony, a niedługo później na pole bitwy pod Aberdeen weszła armia królewska. Wikingowie bronili się jak lwy, lecz była to obrona daremna. Na jednego z nich wypadało po sześciu Szkotów dzięki czemu ośmiuset dwudziestu czterech rajderów zostało wyciętych w pień.

​

W tym samym czasie earl Giric z Caithness podniósł bunt przeciwko władzy króla Gilla-Crista. Uważał on, że lepszym królem będzie królewski kuzyn Mael-Doraid. Diuk Bran po cichu udzielił wsparcia earlowi Giricowi, lecz w obliczu sformowanej silnej królewskiej armii nie odważył się na jawne, zbrojne wystąpienie. Przypieczętowało to los Girica, który był za słaby na wygranie konfliktu z Gilla-Cristem. Mimo tej wstępnej porażki Bran postanowił grać dalej na osłabienie króla, co do którego był pewien, że nie zrezygnował z szalonych roszczeń względem Gowrie.

​

18 marca 941 roku Gilla-Crist przestał być problemem. Siedemdziesięciodwuletni władca zmarł stary i zniedołężniały w swym królewskim zamku. Bran nawet nie musiał mu pomagać w przeniesieniu się na lepszy świat. Koronę przejął również wiekowy Óengus, który nie darzył diuka sympatią, chociaż ten widział w nim szansę na spokojniejsze życie bez ciągłej groźby inwazji. Jakimś cudem wydać musiała się zakulisowa pomoc Brana dla Girica z Caithness, co poważnie wpływało na postrzeganie księcia Albany.

​

Rządy swe król Óengus rozpoczął od próby podniesienia autorytetu koronnego, wobec czego diuk Bran stanął okoniem. Niestety, poparcie przez kilku pomniejszych earlów dało większość głosów i nowe prawa weszły w życie pozwalając królowi na zwiększenie liczebności swojej armii. W związku z tym Bran zawiązał frakcję, której celem miało być obniżenie praw koronnych. Początkowo nie znalazł poparcia, lecz to się miało zmienić. W styczniu 942 roku do inicjatywy Brana MacSeva przekonała się księżna Dora I władająca Zachodnimi Wyspami.


7 sierpnia 942 roku w wieku 48 lat zmarła księżna Gormlaith, żona diuka Brana. Niestety, jednocześnie była jedną z poważniejszych kandydatek do objęcia tronu szkockiego z racji swego pochodzenia i tym samym świeżemu wdowcowi posypała się część planów, które aktualnie snuł.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 20



​

W związku ze zgonem swej żony diuk Bran przystąpił do poszukiwań nowej małżonki, lecz najważniejszym dla niego kryterium były jej zdolności, a nie pochodzenie. W wyniku poszukiwań najlepszą kandydatką została Marietta d'Arborea z dalekiej, słonecznej Italii. Dwórka i kuzynka kanclerza genueńskiego Damiano d'Arborea. Ślub z 18 listopada 942 roku z Mariettą kosztował Brana sporo prestiżu w oczach szkockich możnych, lecz za specjalnie się tym nie przejął.


26 listopada 942 roku po krótkim panowaniu zmarł król Óengus I. Zaskakujące, lecz był kolejnym szkockim królem, który zmarł śmiercią naturalną. Tradycja w narodzie ginie... Koronę przejął młody Conchobar I, który z sobie tylko znanych powodów organicznie nienawidził diuka Brana i najchętniej widziałby go w Moray. Na rynku. Nabitego na pal.


Do wizji pala Bran jakoś się nie palił, więc zdwoił wysiłki w celu osłabienia królewskiej władzy. Mając poparcie księżnej Wysp wysłał swego kanclerza celem urobienia opinii diuka Lothian. Gdyby miał po swojej stronie tę dwójkę, to przeciwko Conchobarowi wystąpiłyby trzy najpotężniejsze osoby w całej Albie. Conchobar szybko pokazał swoje zamiary, gdy w grudniu 942 odebrał Caithness uwięzionemu earlowi Giricowi.


W lutym 943 roku król Conchobar ruszył na podbój Tary. Chorobliwie zazdrosny o swoją władzę młodzian nie mógł znieść świadomości, że królowa Tary może mieć jakiekolwiek prawa do szkockiego tronu. Królowa Maire była w dość przyjaznych stosunkach z większością lenników szkockich, więc inwazja na Tarę nie cieszyła się przychylnością możnowładców. Do tego jeszcze król w tym samym miesiącu dołączył do wojny po stronie małego walijskiego królestwa Gwynedd w obronie przeciwko inwazji Normanów.


W czerwcu na terenie hrabstwa Argyll doszło do bitwy królewskiej armii z siłami Tary. Conchobar zebrał niemal pięć tysięcy ludzi, zaś królowa Maire poniżej dwóch tysięcy. Wynik był łatwy do przewidzenia. Królowej zostało sześciuset ludzi, zaś przeklęty Conchobar miał ich cztery tysiące trzystu i ruszył w pościg. Pod Ulsterem zdołał jeszcze raz przechwycić armię Tary i zadać jej spore straty, lecz nie to było najboleśniejsze. W bitwie zdołano pochwycić królewskiego małżonka Maire, króla Riwalla.


We wrześniu 943 roku Conchobar wyciągnął rękę do pojednania – zaoferował diukowi Branowi stanowisko marszałka królestwa. Bran się zgodził, ale jedynie w celu maskowania swoich własnych posunięć.


Wojna toczyła się po myśli króla Conchobara i pewnie zakończyłaby się zupełnym podbojem królestwa Tary gdyby nie jeden mały szczegół. Królowi „zapomniało się” o wojence dla udzielenia pomocy królestwu Gwynedd. Normani nie zapomnieli o tym i zebrali zgrabną, lecz niemałą armię w celu wybicia szkockiemu królowi mieszania się w sprawy południa.

​

Do bitwy pod Ulsterem doszło 6 kwietnia 944 roku. Normanie posiadali znaczną przewagę nad siłami króla Conchobara, co bezpośrednio rzutowało na przebieg bitwy. Mimo dzielnej obrony Szkoci zostali wyrżnięci. Z królewskiej armii zostało tysiąc ośmiuset ludzi. Na polu bitwy zostało trzy tysiące ośmiuset. Była to największa porażka Królestwa Alby w historii, a wszystko dzięki wybujałym ambicjom jakiegoś irlandzkiego młokosa.


Gdy wieści o porażce dotarły do Szkocji, wzbudziły powszechne przerażenie, ale i oburzenie. Ostatecznie przekonało to jarla Gudfrida z Lothian o konieczności wsparcia działań earla Albany. Gdy w grudniu na Moray najechała grupa Wikingów, nikt nie ruszył się z pomocą obleganej stolicy. Diuk Bran nadal próbował pozyskać do swych działań grupkę pomniejszych earlów.


W marcu 945 roku żona diuka zaszła w ciążę. 20 października 945 roku urodziła się córka imieniem Joan.


W kwietniu sytuacja w Anglii nieco się zmieniła. Stłamszone pierwotnie angielskie państwa powstały przeciwko normańskim najeźdźcom. W tym czasie król Conchobar z częściowo odtworzoną armią znów bawił się w wojnę w Ulsterze.


W sierpniu armia Conchobara musiała odstąpić od oblężenia, gdyż została zaatakowana przed nową armię królestwa Tary. W bitwie pod Ulsterem król minimalnie wygrał, lecz stracił niemal połowę swoich wojsk.


Dalej postępujące osłabienie wojsk królewskich popchnęło spiskowców do działania. Poseł od diuka Brana przybył z pismem od całej trójki książąt królestwa z żądaniem obniżenia praw koronnych. Wściekły młodzik Conchobar odpowiedział zanim zdążył sprawę przemyśleć. Miotając przekleństwami rozkazał się niepokornym książętom podporządkować i zapomnieć o sprawie, to może okaże im łaskę. Skoro pióro nie poskutkowało z porywczym młodym królem, to teraz pisma miał dyktować miecz.

​

Parowie królestwa wypowiedzieli swoje posłuszeństwo seniorowi – Wyspy, Albany i Lothian. Po królewskich porażkach armie tych księstw były niemal dwa razy liczniejsze od armii króla, lecz dla pewności diuk Bran wynajął jeszcze Bretońską Kompanię liczącą 2250 najemników.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
Znowu mi wrąbało w OpenOffice (sporą) część screenów :/

 

W końcu szansa na koronę! Oczywiście, jeszcze trochę brakuje, ale kroczek po kroczku... Trzeba by jeszcze rozprawić się ze Skandynawami, którzy zbytnio panoszą się na południe od Muru Hadriana. Podjąłeś jakieś kroki w tym kierunku w ogóle?

 

Gra o tron nabiera rumieńców Na razie nie interweniuję na południu. Zbyt zajęty jestem sianiem chaosu w samej Szkocji.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 21




​

Połączone siły trzech księstw przystąpiły do oblężenia prowincji Argyll. Ziemia ta nie miała szczęścia. Od wielu lat była pustoszona przy okazji kolejnych wojen i w tym konflikcie też miała zostać złupiona. Ponad sześć tysięcy żołnierzy zbuntowanych książąt rozłożyło się obozem pod zamkiem w Dunstaffnage. Buntownicy zarazem dawali królowi Conchobarowi czas na zebranie armii. Pewni byli, że nie zdoła on dorównać siłami temu, co sami posiadali, więc chcieli rozbić go w jednej, decydującej bitwie.

​

Z powodu ataków wycieczek z zamku oraz drobniejszych oddziałów bandytów armia książąt straciła ponad siedmiuset ludzi, lecz jej dowódcy nie przejmowali się tym. Conchobarowi udało się zgromadzić nieco ponad dwa tysiące żołnierzy, więc same tylko wojska księstwa Albany miały miażdżącą przewagę. Po serii marszów i kontrmarszów udało się w końcu doprowadzić do bitwy pod Dunblane. Wojska Wysp i Lothain opuściły w tym czasie główną armię, gdyż w naradzie buntownicy uznali, że słuszniej będzie je wykorzystać do oblegania miast i zamków Moray oraz blokowania wszelkich posiłków z północy. Wojska księstwa Albany główną swą siłę miały na prawym skrzydle, gdzie stali najemnicy. Centrum i lewa flanka jedynie powstrzymywały napór przeciwnika, gdy prawa strona zamiatała armię królewską. Efekty były oszałamiające. Królowi zostało czterystu czterdziestu ludzi. Prawie tysiąc dziewięciuset padło na polu bitwy zabijając jedynie ośmiuset żołnierzy diuka Brana.

​

W kilku potyczkach i te skromne siły stopniały niczym śnieg w promieniach wiosennego słońca. Conchobar w tej sytuacji sięgnął do kiesy i wynajął tysiąc pięciuset żołdaków. Przystąpili oni do oblegania twierdz na Wyspach nawet nie starając się pójść na odsiecz Moray. Wobec tego Bran pozostał ze swoimi żołnierzami w Argyll, aby zdobyć pozostałe miasta prowincji.

​

W sierpniu 946 roku biskup David z Dunblane zboczył ze słusznej drogi wiary kierując swe kroki na lolardzką herezję. Niepomny doświadczeń swego poprzednika udał się do diuka Brana i rozpoczął namawianie go na konwersję. Diuk kazał uwięzić biskupa, lecz gdy po miesiącu ciemnicy ten zaczął go błagać o litość, Bran zamienił mu lochy na areszt domowy. Później miał żałować tej decyzji, gdyż biskup David przy najbliższej okazji dał drapaka.

​

Duma własna diuka Brana ucierpiała. Teraz miałby wielkie problemy z ponownym uwięzieniem swego wasala, więc zamiast tego postanowił go się pozbyć raz na zawsze. Po zmianie wiary biskup narobił sobie masę wrogów, którzy chętnie wsparli działania diuka. 6 lutego 947 roku podczas uczty biskup David wypił zatrute wino i zmarł następnego dnia w katuszach. Diuk Bran wszem i wobec ogłosił, że to kara boska za odstąpienie od wiary katolickiej, w co wielu skwapliwie uwierzyło.

​

Po długim oblężeniu armia Conchobara zdobyła główną warownię Wysp, lecz odstąpiła od dalszego oblężenia maszerując najpierw na Ross, a potem Caithness. W tym czasie wojska diuka Brana dołączyły do oddziałów Wysp i Lothian pod Moray, co znacznie przyspieszyło postępy oblężenia. W listopadzie 947 roku po podbiciu wszystkich zamków Moray, w tym nowej twierdzy Urquhart, wojska buntowników ruszyły na północ, gdzie od miesięcy bezczynnie znajdowali się najemnicy króla. W bitwie po Thurso wojska najemne poniosły sromotną klęskę.

​

Czas ten król wykorzystał do sprowadzenia sobie świeżych wojsk. Kilkaset mieczy zdołał zmobilizować z południowych prowincji, a do tego najął kolejną kompanię, która wylądowała na Wyspach. Bran nie tracił czasu i od razu uderzył na najemników. W bitwie pod Finlaggan dowódca wroga podjął słuszną decyzję o wycofaniu swoich głównych sił kosztem tylnej straży. Chociaż ponad pięciuset ludzi padło, to reszta zdołała wyrwać się ze śmiertelnej pułapki.

​

W hrabstwie Ross w bitwie pod Tain diuk Bran stracił jedynie siedmiu ludzi zabijając ponad sześciuset najemników, którzy dalej uciekali przez jego armią. W bitwach pod Dornoch i Avoch z kompanii zostało nieco ponad pięciuset żołnierzy. Wraz z działaniami pozostałych zbuntowanych możnych królowi pozostało poniżej tysiąca ludzi pod swymi rozkazami. Będąc przekonanym o swym zwycięstwie, diuk Bran wysłał w kwietniu 948 roku poselstwo do króla. Conchobar został zmuszony do uznania swej porażki i zmniejszenia zakresu praw koronnych. Książęta Alby mogli sobie pogratulować sukcesu.

​

Po zakończeniu działań wojennych diuk Bran rozesłał armię do domów, lecz nadal wytrwale zbierał złoto. Conchobar, jak na porywczego młodzika przystało, mógł zrobić coś nieprzewidywalnego.






-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Tempo odcinków jest troche zabójcze ...

 

Bardzo dobre.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 22




​

W maju 948 roku król Conchobar zaprosił diuka Brana na wielki turniej rycerski. Diukowi nie wypadało odmówić, więc wyraził zgodę, lecz na turnieju nie zjawił się. Miesiąc po zaproszeniu kanclerz królewski przybył do zamku Scone z wielce uprzejmym pismem od króla. Odpowiedź diuka była jedna – NIE! Po moim trupie! Wzburzenie władcy Albany wywołało jedno proste żądanie jego seniora – oddaj mi swoje księstwo albo odbiorę je siłą. Conchobar liczył, że pojedynczego diuka królestwa zdoła pokonać, a gdy spacyfikuje najsilniejszego z nich, to resztę weźmie za mordę i ustawi w szeregu. Młody irlandzki gnojek stanowczo się przeliczył. Zwłaszcza, że rozpoczął drugą wojnę zaraz po pierwszej, w której jego armia poniosła sromotną klęskę.

​

Diuk z miejsca rozesłał wici i posłał po Irlandzką Kompanię, która nie miała większych problemów z toczeniem wojny przeciwko swojemu rodakowi. Szkot zapłacił, to Szkotowi będą służyć dopóki daje złoto. Doświadczony z poprzednich wojen Bran jak najszybciej zebrał całą armię do kupy i ruszył w pościg za formującą się armią królewską. Wodzowie Conchobara uchodzili na południe mając za sobą pościg, lecz w hrabstwie Carrick wreszcie doszło do bitwy pod Turnberry. Mając ponad trzykrotną przewagę liczebną Bran rozbił oddziały królewskie, a następnie zaczął intensywne poszukiwania mniejszych jednostek wroga. Conchobar w początkowym etapie wojny stracił nawet do dwóch tysięcy zbrojnych.

​

W jednej z bitew diuk Bran wyróżnił się osobistym męstwem w trakcie szarży kawalerii. Gdy rycerze gwardii przybocznej księcia wstrzymali swoje konie chcąc zawrócić, diuk pognał dalej. Piechota widząc nieustraszonego rycerza rąbiącego jej szeregi, zaczęła pierzchać, a ośmieleni przykładem gwardziści pognali do dalszego ataku.


Król Conchobar z powodu serii porażek dorobił się depresji. Liczył na proste zwycięstwo, a tu szła kolejna, czarna seria porażek. Do tego jeszcze głowę podniosła stłamszona wcześniej Tara, którą sprowadzili królowie Alby do statusu księstwa.

​

W Moray wojska Tary pokonały królewską armię i przystąpiły do regularnego oblężenia. Diuk Bran uznał, że lepiej będzie zdobyć spustoszone nie tak dawno Argyll, by potem ruszyć na południe w relatywnie do tej pory oszczędzone wojenną pożogą hrabstwa bezpośrednio należące do króla. Bran z uwagi na przyjazne stosunki z Lothian i Wyspami nie chciał sprowadzać działań wojennych ich domeny. Chociaż oba księstwa opowiedziały się za królem, to Bran wiedział, że zrobiły to jedynie z musu, a po cichu popierają jego linię. Już niedługo później zresztą diuczesa Dora z Wysp jawnie wystąpiła przeciwko Conchobarowi wspierając oficjalnie księżną Aife z Tary.

​

Jakby mało było królowi, to jeszcze hrabstwo Dublinu postanowiło wykorzystać okazję i zająć Kildare.


Odradzającą się znów armię Conchobara udało się przechwycić w hrabstwie Carrick w bitwie pod Maybole. Było to starcie bez historii. Królewskie wojska nie miały w niej żadnych szans.

​

Kolejną armię udało się Conchobarowi sformować dopiero w grudniu 949 roku. Usiłował on nią znieść oblężenie miast hrabstwa Moray, lecz poniósł druzgocącą klęskę z rąk wojsk księstwa Tary. Król stracił dwie trzecie z zebranych dwóch tysięcy czterystu żołnierzy. Diuk Bran mając zabezpieczoną północ sam udał się na południe spustoszyć dotychczas relatywnie nietknięte hrabstwa podporządkowane bezpośrednio królowi.


W lutym 950 roku w bitwie pod Roxburghiem pięćsetosobowy oddział wojsk królewskich został kompletnie zniesiony, a w niewolę wpadł jego dowódca, diuk Yorku Sigtrygg.

​

W wyniku kolejnych wojen, buntów i powstań Wyspy Brytyjskie tworzyły ciekawą sałatkę państw, z których na czoło wysuwało się Królestwo Alby oraz Królestwo Norwegii. Szwecja straciła wiele swoich ziem po udanym buncie wasali z lat wcześniejszych i to właśnie książę Yorku Sigtrygg I był jednym z takich rebeliantów. Wiedząc, że samodzielnie nie ma szans na odparcie ataków normańskich, złożył hołd lenny koronie Alby.

​

Rzut oka na Europę...

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty
Tego akurat nie zrozumiem, ale moja odmowa oddania tytułu spowodowała utratę niemal 1000 punktów prestiżu. Gra potraktowała, że wypowiedziałem wojnę w trakcie obowiązywania zawieszenia broni czy co? Zupełnie bez sensu.

 

Blob... Blob never changes... :/

 

Tak btw: dlaczego jak odbierają tytuł to zawsze jest:

Może to ktoś wytłumaczyć?

 

Pewnie metoda kija i marchewki: "jesteś taki wspaniały i mądry, że aż muszę ci odebrać tytuł" evil:

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 23




​

W czerwcu 950 roku Conchobar znów usiłował pobić wojska Tary i znów sromotnie przegrał.


W październiku tego roku brat diuka, Ros, przybył prosić o nadanie mu ziemi. Tłumaczył, że z piątką dzieci to na dworze kiepsko wyżyć, a z własnym hrabstwem może pozwolić sobie na ich lepszą edukację i takie tam bla bla bla. Dla świętego spokoju Bran obiecał, że coś mu wygospodaruje. Kusiło go nadanie mu jakiegoś biskupstwa, ale po co sobie robić wroga ze swego własnego dziedzica.

​

W listopadzie doszło do bitwy pod Dunollie. Królewska armia zdołała przejść na południe i usiłowała odzyskać hrabstwo Argyll. Diuk Bran nie mógł na to pozwolić, więc forsownym marszem wrócił z Carrick do Argyll, gdzie przechwycił zaskoczonego Conchobara. Przy relatywnie niskich stratach diuk zdołał znów pokonać króla.

​

W bitwie pod Forres z ocalałych królewskich zostało poniżej trzystu, a pod Dunfermline w hrabstwie Fife udało się zniszczyć resztki oddziałów Conchobara. Po rozbiciu wrogich armii jednostki diuka Brana wróciły do Carrick, aby kontynuować oblężenie. Przez ten okres król nie próżnował i w sierpniu 951 roku miał już ponad tysiąc dwustu ludzi pod swoją komendą. Zamiast jednak atakować Brana, wybrał na cel niewielką armię hrabstwa Dublinu.


W listopadzie 951 roku Ros przypomniał o danej mu obietnicy. Diuk Bran nie miał za bardzo jak elegancko z tego wybrnąć, więc dał mu w lenno hrabstwo Fife.

​

Również w listopadzie padło ostatnie miasto hrabstwa Carrick, więc armia Brana pomaszerowała na spotkanie nowego oddziału Conchobara. Dowodzona przez księcia Artgala armia przyjęła bitwę pod Dumbarton. Wojska Artgala najsłabsze były w centrum, gdzie akurat Bran był najsilniejszy. Chociaż prawa flanka padła, to centrum i lewa zadały wrogowi potężne straty, a bitwa zakończyła się zwycięsko dla księstwa Albany. Artgal stracił ponad połowę swoich żołnierzy. Pod Edynburgiem i Tyninghame zginęła reszta.

​

Rozbicie armii Artgala ostatecznie zapewniło zwycięstwo diukowi Albany w wojnie domowej. Jako strona dyktująca warunki był surowy. Nie pozwolił sobie na błąd zachowania młodego Conchobara na tronie. Młody król musiał zdjąć koronę, lecz pozwolono mu zostać na dworze w Moray, co tylko powiększało jego wstyd. Na tron wstąpił jego ojciec Cathal koronowany jako Cathal I. Bran zawsze darzył Cathala przyjaźnią, a ten mu się odwdzięczał tym samym. Zarazem eks-król Conchobar najwyraźniej nie cieszył się wielką estymą wśród rodziny i dworzan, gdyż w dwa tygodnie później w poufnej rozmowie jego własny brat Cormac namówił diuka Brana na udział w spisku na życie Conchobara.

​

Koniec wojny domowej z księstwem Albany nie oznaczał dla kraju końca wojennej zawieruchy. Nadal toczyła się wojna z Norwegią oraz księstwem Tary. Diuk Bran stał na uboczu tych wojen nie mobilizując swoich własnych wojsk. Rozpoczął za to liczne inwestycje w swojej domenie mające na celu zwiększenie jej potencjału militarnego, gdyż zbytnio go zaniedbał. Jego ojciec i dziad oraz on sam zbytnio inwestowali w handel i miasta w złudnej nadziei utrzymania pokoju. Teraz okazało się, że tylko ten, kto dzierży stalowy miecz w ręku, dyktuje warunki.


W sierpniu 952 roku książę Sigtrygg z Yorku zdołał zebrać odpowiednią sumę na swój wykup. Diuk Bran osobiście pożegnał starego możnowładcę licząc, że nie będzie on żywił urazy za wymuszoną gościnę na zamku w Scone.

​

W listopadzie 952 roku w Gowrie wylądowali Wikingowie, lecz diuk Bran nawet nie musiał za specjalnie mobilizować swoich wojsk. Król Cathal ruszył natychmiast na pomoc i rozbił najeźdźców.


Królestwo Alby prosperowało mimo licznych wojen. Wprawdzie niezbyt szczęśliwie ostatnio toczyły się wojny z poganami z Orkadów, ale ogólnie nie było źle.

​

W 954 roku Bran miał nawrót młodzieńczych zwyczajów. W oko wpadła mu żona jednego z dworzan, z którą na uboczu przez jakiś czas się zabawiał. Z ojcowskich nauk zapamiętał tyle, żeby się z takimi posunięciami kryć, więc nic nie wyszło na jaw. Nawet wtedy, gdy Cecylia urodziła syna. Mąż Cecylii był święcie przekonany, że to jego dziecko.

​

W sierpniu 955 roku księżna Marietta zaszła w ciążę. Czy będzie to długo wyczekiwany syn, którego narodziny mogą skomplikować kwestie dziedziczenia w księstwie i zantagonizować braci Brana i Rosa MacSevów? Czy w rodzinie MacSevów rozpocznie się krwawa gra o tron, w której koniecznym będzie wyrżnięcie wszystkich czterech bratanków? Czy może Marietta urodzi dziewczynkę i wszystko zostanie po staremu? O tym w następnym sezonie „Mody na...”, tfu, „Auld Lang Syne, czyli faceci w kieckach”. Coming soon! On WayOfWar every day at morning!








-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 24 (specjalnej troski)



​

Wraz z dwudziestym czwartym odcinkiem kończy się drugi sezon „Auld Lang Syne”, szkockiego średniowiecznego serialu opowiadającego losy rodziny MacSevów. Scenariusz na podstawie historycznych kronik pisany jest przez światowej sławy scenarzystów, którzy do tej pory wsławili się takimi produkcjami, jak „O dwóch takich, co ukradli księżyc” czy „Klan”.


Dalej miało być śmiesznie i z jajem, ale zabierałem się do tego jak pies do jeża, więc zostaną tylko screeny. Nie chce mi się na siłę robić jakiś gagów, przy których Maciek z Klanu wyrośnie na klasę Kabaretu Moralnego Niepokoju. Co na screenach jest każdy widzi. W następnym odcinku już normalna rozgrywka z klasycznym przebiegiem: wojna, wojna, pokój, wojna, wojna, wojna, zabóstwo, wojna, pokój, zabójstwo, dziecko, zabójstwo, wojna, dziecko itd.

​

​

​

​

Oraz księstwo Albany:

​

​

I tyle w tej materii – jutro już normalny odcinek





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Po każdym odcinku szukam na dole posta tej ikonki, aby dać repa. Za każdym razem jej nie znajduję co mnie strasznie irytuje. Ach, te przyzwyczajenia.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 25




​

We wrześniu roku 955 diuk Bran zaręczył swoją niepełnoletnią jeszcze pierworodną córkę Dearbhail z księciem Cormac'iem, młodszym bratem znienawidocznego Conchobara. Tym samym wkręcił się w królewską rodzinę zwiększając szanse na osadzenie na tronie kogoś z krewniaków.

​

W październiku tego roku papież Sykstus IV dał się przekonać do stanowiska możnowładców frankijskich i hiszpańskich w kwestii świętej wojny przeciwko islamowi. Imperium Umajadów zdołało wgryźć się tak głęboko w Królestwo Franków, że stało się to niezwykle niebezpieczne dla świata chrześcijańskiego. Papież wyraził zgodę na utworzenie trzech zakonów rycerskich, których zadaniem byłaby walka z niewiernymi. Powstały:

• Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona (powszechniej znany jako Templariusze)
• Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie (od czarnego krzyża na płaszczach znany jako Zakon Krzyżacki
• Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników Św. Jana, z Jerozolimy, z Rodos i z Malty (znany również jako Szpitalnicy, Joannici oraz Kawalerowie Maltańscy)

Rycerska młodzież z całej Europy garnęła się do nowych zakonów szukając w nich szansy na sławę i służbę Bogu przeciwko niewiernym. Jeszcze tego samego miesiąca papież Sykstus IV ogłosił wyprawę krzyżową przeciwko Umajadom, a jej celem stała się Akwitania niedawno przez muzułmanów zdobyta. Nowe zakony gromadnie wzięły udział w krucjacie.

​

W listopadzie 955 Dania wypowiedziała Albie wojnę o panowanie nad hrabstwem Lincoln. Król chciał przeciwko północnym poganom użyć zakonu rycerskiego, lecz wszystkie pospieszyły na krucjatę we Francji. W związku z tym musiał polegać na swoich siłach oraz najemnikach.


W marcu 966 roku diukowi Branowi urodziła się kolejna córka imieniem Eithne. Również w marcu udało się diukowi zaaranżować zaręczyny starszej córki Joan z następcą francuskiego tronu, księciem Godfriedem Karlingiem.

​

Decyzja Sykstusa IV o świętej wojnie nie pozostała bez echa wśród pogan. Wielki wschodni kult zwany tengryzmem poczuł się zagrożony. Chociaż nie był on tak silnie scentralizowany jak chrześcijaństwo czy islam, to jeden z wielkich kapłanów pogańskiej religii zapowiedział odwetowe święte wojny w razie ataków na nich.

​

W listopadzie 956 roku Marietta zaszła w kolejną ciążę. 7 czerwca 957 roku urodził się syn diuka Brana imieniem Brian. Komplikowało to przyszłe sprawy dziedziczenia w księstwie.


Z szacunku dla króla Cathala diuk Bran wyraził zgodę na podniesienie praw koronnych. Uznał, że Cathal jest władcą, który szanuje swych lenników i nie wykorzysta oddanej mu siły w sposób, który mógłby im zaszkodzić.


W 957 roku krucjata na południu Francji rozwijała się pomyślnie i niemal zakończyła się zwycięstwem, gdy islam zebrał swoje siły i dokonał kontruderzenia. Wojska krzyżowców ponosiły porażkę za porażką. Padały odzyskane miasta. Pochód muzułmanów wydawał się niepowstrzymany.


W listopadzie król Cathal zrobił najgłupszą rzecz w trakcie swojego panowania. Darował swojemu durnemu i nadambitnemu synalkowi Conchobarowi hrabstwo Argyll. Zamiast ukręcić łeb swojemu pierworodnemu, dał mu własną ziemię i wojsko. Diuk Bran nie mógł przeboleć królewskiej głupoty. Tym bardziej bolało to, że w prywatnych rozmowach Bran odradzał Cathalowi taki ruch, a ten zignorował dobre rady.

​

W październiku 958 roku księżna Marietta była w kolejnej ciąży.


W styczniu 959 roku król Cathal dołączył po stronie hrabstwa Gwynedd do świętej wojny o hrabstwo Deheubarth. Działania całej wojny toczyły się na południu i nie dotyczyły w większym stopniu księstwa Albany, które zajęte było powtarzającymi się atakami Wikingów.


Również w styczniu tego roku zaczęły się spełniać prorocze słowa diuka Brana o Conchobarze. Obalony eks-król tak łaskawie przez ojca obdarzony hrabstwem miał większe marzenia. Gdy raz już sięgnął korony, to nie zamierzał gnić na pozycji earla czekając na śmierć swego rodziciela. W związku z tym założył frakcję i rozpoczął spiskowanie przeciwko seniorowi. Bran wiedział, że Conchobar w stosunku do króla ma znaczne siły, lecz gdyby zbrojnie powstał, to wtedy podniósłby własne wojska i zgniótł tego zarozumiałego młodzika.

​

Potencjalny kryzys został zażegnany już w marcu. Pod pozorem rodzinnego spotkania król Cathal zaprosił Conchobara do Moray, a gdy ten zażywał gościny na królewskim zamku, do jego komnaty wpadło kilku gwardzistów. Zastany w samej bieliźnie podczas dobierania się do służącej Conchobar zawleczony został do lochów i tam zamknięty.





-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Fajna liczba ludzi w tym spisku nasza Moda na Sukces nas jak zawsze nie zawiodła

 

Może i frakcja mało liczna, ale za to silna militarnie była Teraz właśnie skończyłem pisać 35. odcinek tej Mody na Sukces

 

;D

Choć początek następnego odcinak trochę mnie zmartwił, bo chyba straciłeś zapał i radość (przynajmniej taką) jaką miałeś z pisania na początku tego cyklu.

Ale nadal będę szukał w którymś z kolejnych odcinków początku w stylu: "Previously on Auld Lang Syne".

Ewentualnie dodanie w kilku kolejnych odcinkach (o ile całość rozwinie się tak, jak przewiduję) podtytułu: "Life Of Brian/Żywot Briana"

 

Miałem fajny pomysł na ten 24. odcinek, ale nie układało mi się to w słowa jakoś. Stwierdziłem wtedy, że lepiej dać odcinek ze screenami, niż wymuszonym dowcipem Generalnie pomysł polegał na krótkiej retrospekcji w perspektywy współczesnych aktorów odgrywających konkretne postacie z historii rodu. Najlepsze koncepcje oczywiście pojawiały się wtedy, gdy ich nie mogłem spisać, a gdy spokojnie usiadłem do pisania, to wszystko uleciało sobie.

Ciekaw jestem jak się Wam spodoba smerfowy motyw z jednego z przyszłych odcinków

 

Może dasz się przekonać ,żeby wrzucić dzisiaj jeszcze jeden odcinek??