Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Nie dam się przekonać - jeden odcinek dziennie. Chcę utrzymać ciągłość odcinków, żeby nie robić później takich zrywów jak Japonią. Jeśli zacznę pisać zrywami bez ciągłości, to szybko mnie to zmęczy

 

o liczbę to mi chodziło, że jest ich 666, Wrzuć odcinek, bo będzie jak z Minigeddonem

 

A, 666 Nie zwracałem na to uwagi Odcinek jutro, serio. Zapas odcinków mam, więc nie będzie przerwy w najbliższych dniach

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 26




​

W maju 959 roku urodził się drugi syn, a piąte dziecko diuka Brana (zwanego obecnie Łysym z racji oczywiście lśniącej łysiny). Otrzymał on imię Drostan.


20 maja 959 roku zmarł papież Sykstus IV – człowiek, dzięki któremu zaistniały krucjaty. Jego miejsce w Stolicy Piotrowej zajął papież Bonifacy VII. Tymczasem we Francji krucjata toczyła się ze zmiennym szczęściem, lecz coraz bardziej na korzyść muzułmanów.

​

W czerwcu król wyraził chęć ustanowienia minimalnego opodatkowania miast. Diuk Bran nie widział w tym nic złego, więc zgodził się na tę zmianę prawa.


W kwietniu 960 skarbiec księstwa Albany był wypełniony tak, jak nigdy przedtem. W związku z tym diuk Bran postanowił wydać część pieniędzy na ufundowanie nowego miasta w hrabstwie Strathearn. Miasto nazwane zostało Kenmore.

​

W lipcu 961 roku zakończyła się Krucjata Akwitańska zwana Pierwszą Krucjatą. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu zakonów rycerskich oraz wielu chrześcijańskich władców udało się odzyskać z muzułmańskich rąk wszystkie ziemie francuskie. Niewierny odepchnięci zostali do Hiszpanii, gdzie opór stawiały im jedynie niewielkie katolickie państwa.

​

W styczniu 962 roku król Cathal postanowił pozbyć się raz na zawsze kłopotliwego królestwa Tary, które tymczasem zredukowane zostało jedynie do hrabstwa Ulsteru. Pod Ulsterem rozłożyła się naprawdę ogromna szkocka armia licząca ponad siedem tysięcy ludzi. Królowa Aife nie miała żadnych szans na wymiganie się z tej matni.

​

W listopadzie 962 roku Marietta była już w szóstej ciąży. O ile pierwotnie Bran mógł narzekać na niedobór potomków, to teraz było ich już całkiem sporo. Do tego jeszcze piątka dzieci Rosa, który doczekał się już wnuków od dwóch starszych synów... Ród MacSevów z linii męskiej bardzo mocno się rozkręcił, a doliczyć należałoby jeszcze licznych krewniaków od sióstr diuka Morgana.


W styczniu 963 roku królestwo Tary stało się na prawach księstwa częścią królestwa Alby. Król Cathal I musiał pozostawić swoją krewniaczkę Aife u władzy w Ulsterze, co od razu zaczęło się odbijać czkawką. Księżna Aife z miejsca rozpoczęła intensywne lobbowanie za zmianą króla – oczywiście za pomocą dobrze naostrzonego miecza, najlepiej ścinającego głowę obecnego władcy. Na kolejnego króla namaściłaby najchętniej księcia Artgala.


10 lutego 963 roku królowi Cathalowi odbiła palma – podobnie jak wielu władcom Alby przed nim. Zamarzyło mu się przeniesienie swojej stolicy do Scone w hrabstwie Gowrie, a dopóki władał tymi ziemiami diuk Bran, dopóty było to niemożliwe. Wpadł w związku z tym na wtórny pomysł odwołania tytułu earla Gowrie Branowi (nie był na szczęście tak kreatywny jak Conchobar i nie usiłował zabrać całego księstwa), oczywiście „pokojowo”. Diuk Bran aluzję zrozumiał, a następnie kazał się królowi wypchać.

​

Podpierając swoje stanowisko argumentem siły wynajął Kompanię Świętego Jerzego, co kosztowało go 360 sztuk złota, ale dało za to cztery i pół tysiąca przedniego żołnierza – 750 lekkich piechurów, 2175 ciężkich, 75 konnych rycerzy i 1500 łuczników. Do tego zmobilizował jeszcze około trzech tysięcy ludzi ze swojej domeny, co w sumie dało mu armię ponad siedmiotysięczną. Oczywiście sojusznicy, w tym cesarz Francji, wypięli się pod byle pretekstem, więc wojna spadła tylko i wyłącznie na barki diuka Brana, który od razu poszedł oblegać Moray.

​

Bran nie szczypał się – mając potężną przewagę liczebną warownie Moray zdobywał szturmem przy relatywnie niskich stratach. Koszt utrzymania najemników był spory, a dłuższy konflikt tylko go zwiększał. W sierpniu 963 roku Bran forsownym marszem wrócił pod Scone i uderzył na zebraną armię Alby i Gwynedd. Bitwa ta przeszła do historii Szkocji pod nazwą „Masakry pod Scone”. Nic nie zapowiadało tak krwawego starcia. Wszystko rozpoczęło się standardowo – ostrzał łuczników, pierwsze uderzenia piechoty. Centrum formacji Albany zaatakowało tak potężnie, że linie armii królewskiej zachwiały się. Hufiec ciężkiej kawalerii najemnej wybił głęboki klin, do którego wlała się piechota siekąc wszystkich dookoła. Na lewym skrzydle dała znać o sobie przewaga liczebna, którą wzmocnił upadek ducha wrogów widzących rzeź na środku. Gdy centrum rozbiło kompletnie środek królewskich, uderzyło na prawą flankę. Teraz przeciwnik w tym miejscu musiał zmierzyć się z dwukrotną przewagą liczebną, lecz bronił się dzielnie. Dowódca armii Alby nie posiadał wielkich umiejętności, ale był piekielnie uparty i nie pozwalał na wycofanie się. Skazał tym samym swoich żołnierzy na śmierć. Gdy wieczór zapadał nad Scone i z lasów wysuwały się już w kierunku pobojowiska wilcze sylwetki, na polu bitwy trupem leżało lub dogorywało prawie cztery tysiące czterystu ludzi króla Cathala. Jedynie pięciuset udało się uciec. Zwycięstwo to armia diuka Brana okupiła zaledwie stratą tysiąca żołnierzy.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Kiedy wybijesz się na niepodległość?
Coś królowie naprawdę uparli się ,żeby zdobyć to Gowrie.

 

Cóż, krótkie wyjaśnienie kwestii niepodległości w spojlerze:

Spoiler

Jest to kwestia najbliższych odcinków i stanie się to za życia diuka Brana Łysego

 

Dobrze widzę ,że poza tymi 400 wojakami królowi wiele nie zostało?

 

Z tej armii - owszem, niewiele.

 

Daj wynik wojny po tej bitwie, bo na oko widzę ,że skoczył Ci do 30-50%.

 

Żebym to ja miał jeszcze te screeny. Już dawno wywalone są po napisaniu odcinków.

 

A w ogóle - od czego zależy zwołanie krucjat? Ja jeszcze u siebie ich nie miałem jak grałem od najwcześniejszej daty

 

Jak papież straci np. Rzym to wtedy się uruchamiają.

 

Podejrzewam tylko, bo pewności mieć nie mogę, że w rękach innej religii muszą znajdować się święte miejsca danego wyznania. Jeśli wejdziesz w zakładkę religii, to jest tam coś takiego, jak wartość prestiżu religii. Gdy nakierujesz na niego myszką, to wyświetlą się współczynniki o tej wartości decydujące i tam jest również spis świętych miejsc.

 

Tak, ale np w momencie w którym chrześcijański władca zajmie Rzym i wygna papieża, to krucjaty potrafią się zbugować.

 

Rzym jest moim zdaniem za łatwo zdobyć ,tacy Wikingowie jak chcą to go zdobędą w pół roku. Dziwne ,że Wikingowie pchają się do Seva jak mają lepsze kąski na południe Szkocji, np. Paryż, Londyn, czy Hiszpania ,która jest świetnym źródłem łupów.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 27



​

We wrześniu 963 roku pod Dunfermline została wyrżnięta reszta armii króla Cathala. Mając zabezpieczone tyłu diuk Bran skierował swoje wojska do Clydesdale, gdzie rozpoczął oblężenie zamku Dumbarton. Nie spieszył się, nie szykował gwałtownego szturmu. Miał dużo czasu. W lutym następnego roku ciągle był pod murami Dumbarton, a król Cathal został zaatakowany przez hrabstwo Dublinu, które chciało zdobyć hrabstwo Kildare. Cathal chciał sprytnie zwiększyć swoje wojska tanim kosztem i poprosił o pomoc zakon Joannitów. Głupiec miał się szybko przekonać, że zakony rycerskie nie mają zamiaru walczyć przeciwko przykładnym katolikom.

​

Bran zdecydował, że zbyt długo zamarudził już w Clydesdale i kolejne miasta zdobył szybkim szturmem by następnie przenieść się ze swoją armią do Carrick. Zamek w Turnberry był obsadzony pełną załogą, więc diuk nie spieszył się ze szturmowaniem twierdzy. Nie było mu jednak dane spokojnie zagłodzić załogi na śmierć, gdyż w międzyczasie zaczęły w rejon złazić się armie lojalne królowi. Należało zmieść je z powierzchni ziemi i to właśnie zrobił Bran. Pod St Kentigern rozbił pięciuset ludzi prowadzonych przez diuka Yorku, a pod Abercorn tysiąc stu żołnierzy Gwynedd. Tym krótkim akcentem zakończyła się wojna domowa – Cathal nie miał żadnych sensownych sił, a do tego był w plecy z paroma zamkami.

​

Po wymuszonej abdykacji króla Cathala na tron wstąpił król Mael-Doraid, mąż Aife, eks-królowej Tary. Aife nie spodziewała się takiego awansu po podboju swego królestwa przez poprzedniego króla Alby.

​

W kwietniu 965 roku w związku ze śmiercią króla Norwegii doszło do częściowego rozdrobnienia jego majętności pomiędzy synów. Następstwem tego było powstanie Królestwa Irlandii rządzonego przez króla Rangarra.


W grudniu tego roku król Mael-Doraid chciał wprowadzić ograniczone prawa koronne. Diuk Bran nie wsparł tej inicjatywy. Dopiero w 968 roku królowi udało się znaleźć poparcie dla tej reformy.


We wrześniu 967 roku Mael-Doraid poprosił diuka Brana o przyjęcie funkcji marszałka królestwa. Najstarszy z diuków zgodził się.


W kwietniu 968 roku Szwedzi najechali Albę pod pretekstem podboju księstwa Yorku. Wtedy to właśnie doszło do największej militarnej klęski diuka Brana. Półtoratysięczny oddział skańskich Wikingów zaatakował Fife. Gdy armia diuka przybyła z odsieczą, nagle niczym za sprawą magii pojawił się dodatkowy tysiąc normańskich wojowników. Bran stracił w tej pozornie prostej bitwie półtora tysiąca ludzi, czyli trzy czwarte swojej armii, nie osiągając z tego żadnych korzyści. Musiał pogodzić się z najazdem na ziemie swego brata i lennika. Dopiero przybycie królewskiej armii przyniosło oczekiwaną pomoc.

​

W związku ze stratą większości armii i sporymi siłami królewskimi diuk Bran kolokwialnie mówiąc olał sobie nową wojenkę i pozostał na zamku w Scone gromadząc coraz więcej złota. W tym czasie miał już niemal półtora tysiąca sztuk złota. Chociaż nie prowadził wojsk na południe, to monitorował sytuację. We wrześniu 969 roku powstało Królestwo Anglii rządzone przez młodszego brata obecnego króla Norwegii.

​

W roku 970 wojna na południu toczyła się pomyślnie dla królestwa Alby. Nieco gorzej było na wewnętrznej arenie politycznej, gdzie powstały dwie relatywnie słabe stronnictwa. W jednym z nich diuk Yorku opowiadał się za niepodległością swego księstwa. Najwyraźniej starcowi zaszkodziło te parę miesięcy w lochach Scone, bo zaczął bredzić będąc jedną nogą w grobie. Stary dureń powinien był wiedzieć, że jego niepodległość zakończyłaby się w momencie, gdy król Anglii postawiłby mu but na karku. Druga frakcja optowała za zmianą króla na Cormaca, drugiego syna Cathala, a zarazem zięcia diuka Brana. Sam Bran nie był tak pozytywnie nastawiony do wizji swojego zięcia jako władcy, więc sprawy nie wspierał. Dopiero później, w sierpniu 970, okazało się jaki błąd taktyczny popełnił. Gdy hrabina Tyrconnell zaproponowała mu udział w buncie przeciwko królowi, diuk Bran odmówił. Jako jeden z nielicznych...

​

Nagle całe królestwo oszalało. Okazało się, że króla Mael-Doraida pozbyć się chce księżna Alvör z Lothian, książę Saemundr z Wysp, earl Blathmac z Argyll (syn niesławnego Conchobara), earl Öysteinn z Galloway, earl Óengus z Ulsteru (syn króla Mael-Doraida!), oraz hrabina Ben-Muman z Tyrconnell, prowodyrka całego zajścia. Król Mael-Doraid starał się wynagrodzić tych, którzy pozostali mu wierni, lecz trochę zabrakło mu wyczucia. Dał księstwo Tary Rosowi MacSevowi. Był to tylko tytuł, bo nie szły za nim nadania ziemskie, lecz zarazem wyłączało to Rosa spod bezpośredniej władzy Brana, a zostawiało mu prawa elektora księstwa Albany. Zaiste nie wiedział Bran czym kierował się król dając Rosowi ten tytuł. Bran mógł bardzo skutecznie skłócić rodzinę brata, lecz uznał to za bezcelowe. Cały świat nie musiał wiedzieć, że kochanką Rosa jest jego własna synowa.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

Rano by mi się nie chciało, więc teraz poszło

 

Raczej obstawiam nie święte miejsca, a ziemie, na których rządzili władcy jednej religii i zostali zastąpienie przez innowierców. W swojej rozgrywce miałem kilka krucjat o Węgry, gdzie zaczęła sięgać Cumania (wybaczcie, nie znam polskiej nazwy tego tworu ), aż w końcu na ziemiach węgierskich rozpanoszył się zakon templariuszy. Podobnie stało się kilkadziesiąt lat później w Hiszpanii.

Czyli jednak uległeś namowom Draka

 

Ile lat ma Bran? Następca ma 53 lata, więc też dużo nieporządzi.

 

Nie, wczoraj mnie nie namawiał Tym razem po prostu by mi się nie chciało. Dopiero wstałem

Bran urodził się 21 listopada 905 roku. Jako, że obecnie w grze jest rok 970, to Bran ma 65 lat.

 

Podrzuciłbyś jakieś drzewko rodowe.

 

Drzewko dynastii - zwinięte do mniej więcej okresu, który jest obecnie. Nie sklejałem obu części, bo za dużo bym miał z tym roboty.

Spoiler

 

Daj jeszcze jeden odcinek, Wikingowie palą i grabią w całej Europie?

 

Następny odcinek jutro Wikingowie standardowo - wpadają 1-2 razy w roku. Już nawet nie opisuję wszystkich najazdów.

 

Dziwne ,że do tej przeklętej Szkocji się wybierają lepsza jest dla nich do łupienia Italia czy Bizancjum.
W tym odcinku odzyskasz niepodległość?
Wrzuć kolejny odcinek dzisiaj.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 28




​

Wraz z wybuchem wojny domowej w królestwie zapanował chaos. Każda ze stron poderwała do walki swoje wojska. Tylko diuk Bran zachował spokój w tych czasach. Oznaczało to ni mniej ni więcej, że dopóki ktoś nie zacznie dobierać się do jego ziem, to ma wszystko głęboko w poważaniu i za nikogo umierać nie zamierza. Bran nawet zaczął kombinować nad wysunięciem swoich własnych roszczeń do korony, ale nie przewidział, że w czasie wojny jest to niemożliwe**.

​

Ubocznym efektem spiskowania przeciwko królowi było wydanie się spisku. Idiota Bróen z Rosemarkie wygadał się po pijaku ze wszystkiego. Diabli wiedzą jak ten kretyn został biskupem skoro nie umie trzymać języka za zębami.


W lutym 971 roku diuk MacSev musiał pogonić ze swoich ziem kilkuset żołnierzy księcia Wysp, a w czerwcu kolejną grupę Wikingów, którzy upodobali sobie bogate rejony Gowrie równie silnie, co kolejni królowie Alby.


Zgodnie z planem diuk Bran trzymał się na uboczu wojny gromadząc jedynie złoto na wszelki wypadek. Dopiero w sierpniu 973 roku do hrabstwa Buchan wkroczyło kilkuset ludzi jednego ze zbuntowanych earlów, a niedługo później w Strathearn pojawiła się spora armia księstwa Lothian. Diuk pozbył się najeźdźców z Buchan, lecz pod Crieff poniósł sromotną klęskę. Do niewoli dostał sięWaldeve, jeden z jego najlepszych dowódców. Na szczęście diuk Lothian wyraził zgodę na jego wykupienie.

​

W styczniu 974 roku Bran ponownie musiał znieść oblężenie zamku w Ellon. Jego przetrzebiona armia zdołała wygrać z przeciwnikiem, ale nie była zdolna do udzielenia pomocy Strathearn. Ciągle wisiała nad nią jeszcze armia hrabstwa Tyrconnell licząca ponad dwa tysiące żołnierzy. Diuka Brana stać było na wynajęcie takich sił najemnych, które zniosłyby wszystkie zbuntowane armie, jednak nie zależało mu za specjalnie na tym. Mael-Doraid teraz mógłby pamiętać o jego zasługach, a za rok wyciągnąć rękę po Gowrie.

​

Wojna domowa zakończyła się w czerwcu 974 roku. Był to najwyższy czas, bo Lothian i Tyrconnell już za ostro zaczynały się brać za Albany. Gdyby miało to potrwać dłużej, to Bran uszczupliłby kiesę żeby się ich pozbyć ze swoich ziem. Król Mael-Doraid musiał abdykować na rzecz Cormaca, zięcia diuka Brana. Cormac szybko wziął się za odbudowę królewskich prerogatyw i rozpoczął lobbowanie za podwyższeniem praw koronnych. Zmiana na tronie nie zadowoliła wszystkich. Staremu Sigtryggowi z Yorku nadal marzyła się niepodległość. Powstała również frakcja gardłująca za zmianą systemu dziedziczenia na seniorat. Jakoś nie dziwiło, że utworzył ją jeden z najstarszych członków panującej dynastii...

​

Stary Bran I Łysy nie miał zamiaru poprzestać. Jego wcześniejsze spiski w kierunku Mael-Doraida w celu uzurpowania korony nie mogły się udać z powodu wojny, więc teraz zamierzał wyrwać koronę własnemu zięciowi. Niestety, nie mógł zebrać wystarczającej liczby popleczników, aby móc wysunąć swoje roszczenia. Do tego jeszcze hrabina Maire z Argyll zaczęła intensywnie zabiegać o uznanie jej za królową. Jak mówią Italijczycy – bordello bum bum.

​

W październiku 974 hrabina Maire wypowiedziała posłuszeństwo królowi Cormacowi. Zadziwiające, ale nie spowodowało to właściwie nic. Hrabstwo Argyll zmobilizowało kilkuset żołnierzy, którzy rozpoczęli oblężenie Clydesdale. Zachęcony przykładem diuk Yorku ogłosił wojnę o niepodległość. Wielkich sił nie zebrał, ale skierował je w złym kierunku – do księstwa Albany. Żeby było w ogóle wesoło, to earl Ulsteru ogłosił wojnę o ponowne osadzenie na tronie Mael-Doraida. Maire zaproponowała Branowi dołączenie do wojny po jej stronie, ale Bran nie chciał się w to mieszać. Właściwie to nie było dobrej decyzji w tej sytuacji i już niedługo diuk Bran miał to odczuć na swojej skórze.

​

W krótkim czasie Królestwo Alby ogarnął chaos. Wszyscy na gwałt się zbroili, a diuk Bran zorientował się z przerażeniem, że jest jednym z niewielu, którzy się nie zbuntowali. Sytuacja była zła. Buntownicy ciągnęli do Albany niczym muchy do świeżego ścierwa. Pod St. Andrews diuk Bran pokonał armię Fife swojego bratanka (Rosowi się zmarło kilka miesięcy wcześniej), lecz brakowało mu sił do wykopania wszystkich z obszaru swojej domeny. W jego głowie rodził się desperacki plan...

​

Po serii zwycięskich bitew z pomniejszymi earlami diuk Bran doszedł do wniosku, że to nie ma sensu. Nie zależało mu na ratowaniu korony swojego zięcia, a tym bardziej na ratowaniu jej za pomocą przepastnego skarbca księstwa (ponad dwa tysiące sztuk złota). W związku z tym w końcówce grudnia 975 roku diuk Bran ogłosił się królem Albany deklarując jednocześnie niepodległość swojej domeny. Był to ostatni nóż wbity w plecy Cormaca, lecz zarazem ratunek przed złupieniem ziem diuka Brana.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty