Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

Ja na wysokim poziomie nie mam problemów z buntami ,ale na tym absolutnym to się nie da spokojnie przeżyć wieku bez wymiany kilku wasali.
Nie myślałeś o zapraszanie do siebie osób z claimami do jakichś terytoriów w Irlandii i w ich imieniu wypowiadać wojnę?

 

O sprawie Irlandii przekonasz się niedługo.

 

[h=2]Ostateczne rozwiązanie kwestii irlandzkiej (Endlösung der irisch)[/h]

 

Jakie masz relacje z wasalami? Jest jakaś frakcja?

 

Pojawiają się frakcje niepodległościowe i o obniżenie autorytetu korony. Czasem, ale to rzadko, ktoś usiłuje zdobyć claima na królestwo. Zwykle wystarczy grzecznie poprosić i przestaje bruździć. Generalnie wobec Macbetha nikt nie usiłuje za mocno fikać.

 

Odcinek wieczorem, po godzinie 20-21.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 54




​

W lutym 1095 roku Peder Pynnig z dobrze zakorzenionego na szkockim dworze szlacheckiego szwedzkiego rodu podziękował królowi Macbethowi za opiekę i oznajmił, że wyrusza na czele zwerbowanych przez siebie wojsk na wschód w celu wywalczenia swojej własnej domeny. Król pobłogosławił tego tęgiego rębajłę, który zebrany przez trzy pokolenia majątek rodowy postawił na tak niepewną kartę. Macbeth liczył, że mu się to uda. Peder zebrał dziewięć i pół tysiąca żołnierzy oraz dwieście statków.

​

14 lutego tego roku, zaledwie dwa dni po odpłynięciu armii Pedera, król wyklinał swego syna Henryka. Kretyn zupełnie zapomniał wszelkie ojcowskie nauki i zaprzepaścił wszystko. Earl Fergus wygrał z nim wojnę i zmusił królewskiego syna do emigracji ze Szkocji oraz oddania księstwa Wysp w ręce siedmioletniego Lachlana, wnuka króla. Prestiż Henryka sięgnął dna (prawie -600). Przynajmniej znalazł schronienie na rodzinnym dworze swej matki w Orleanie. Macbeth nie mógł pozostawić tego upokorzenia bez echa i dorzucił swoje trzy grosze – zmienił swoje kandydata na tron na Macbetha Juniora oraz nadał mu świeżo utworzone Księstwo Lancaster jako domenę. Zmianę odnotowali również inni elektorzy królestwa, którzy jeden za drugim zmieniali swoje głosy na stronę Macbetha.


W lipcu dojrzała Cecylia, młodsza córka króla. Macbeth wydał ją za bogatego diuka Tuluzy.

​

30 września roku pańskiego 1096 papież Anicetus II wezwał europejskie rycerstwo aby w imię Chrystusa Pana i Zbawiciela mieczem odbiło ziemie greckie spod panowania wzbudzających ohydę swymi pogańskimi obrzędami tengri z Carpathii. Początkowo odzew był mierny, lecz w ciągu trzech miesięcy swój udział zadeklarowały zakony Krzyżacki, Templariuszy oraz Kawalerów Mieczowych, a także królowie Bretanii, Islandii i Anglii, książę Wenecji oraz hrabiowie Manuti i Łużyc.

​

W lipcu 1097 roku po poniesieniu znacznych kosztów kanclerz przygotował mocne podstawy do roszczenia dla króla hrabstwa Lincoln. Już we wrześniu armia królewska czekała nad granicą na moment wypowiedzenia wojny, aby z marszu rozbić najcenniejsze oddziały księżnej Ealhswith. Plan ten powiódł się wspaniale i trzy tysiące dwustu żołnierzy Macbetha przechwyciło formującą się armię wroga pod Lincoln.

​

Używając jedynie części możliwych wojsk Szkocji król rozpoczął oblężenia w obu hrabstwach małego księstwa. Księżna nie posiadała liczących się sojuszników, więc wygrana była kwestią czasu.


4 marca 1098 roku kwestie dziedziczenia w Królestwie Szkocji popieprzyły się tak bardzo jak nigdy do tej pory. W wieku dwudziestu dziewięciu lat zmarł na tyfus książę Macbeth, a schedę po nim przejął kolejny Macbeth, syn Macbetha i wnuk Macbetha (można rzec – Macbeth do trzeciej potęgi). Oznaczało to, że z liczących się kandydatów do korony jednocześnie będących bliskimi krewnymi króla pozostało trzech:

• Colin, najmłodszy syn króla Macbetha (lat 12)
• Lachlan, syn Henryka i wnuk Macbetha (lat 10)
• Macbeth, syn Macbetha Juniora (lat10)

Królowi ciężko było ocenić który z nich będzie najlepszym, lecz jedno wiedział na pewno – nie zostanie królem przebywający na wygnaniu Henryk. Jego władza zaczęłaby się na pewno od wojny domowej, a to ostatnie, czego potrzebowałaby Szkocja. Wobec dylematu wstępnie następcą tronu został Colin, lecz cichym faworytem był Lachlan. Colin był zbyt leniwy, żeby mógł zostać dobrym królem. Przez kilka tygodni wydawało się nawet, że władza wymknie się z rąk rodu MacSevów, gdyż dwóch diuków poparło kandydaturę księcia Dugalda z Galloway (on sam oczywiście siebie wybrał, a pomagał mu Richard z Moray).

​

Wojna z Księstwem Lincoln zakończyła się 6 lutego 1099 roku szkockim zwycięstwem. Król Macbeth postanowił, że księstwa Albany oraz Yorku staną się królewszczyznami, które nie mają prawa wyjść z bezpośredniego władania króla. Wprawdzie York był relatywnie biedny, lecz miał potencjał do znacznego wzmocnienia się.


19 marca zakończyła się Druga Krucjata Grecka. Papież Anicetus II miał wszelkie powody do zadowolenia. Tengri zostali wypchnięci z całej Grecji, a zarząd nad terenami przejęli Bizancjum i Zakon Krzyżacki. Ciągle pozostawało aktywne islamskie zagrożenie na dawnych terenach Cesarstwa Wschodniorzymskiego i być może kiedyś któryś z papieży skieruje swój wzrok tam podnosząc do walki kwiat europejskiego rycerstwa.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

W zapasie został mi jeden odcinek.

 

Ale ciekawie zrobiło się w Grecji i Azji Mniejszej. Jak dla mnie największe szanse mają Krzyżacy, gdyż kontrolują najwięcej terenów. Gdyby jeszcze podbili Trację, to może mielibyśmy niemiecki Konstantynopol.

 

I nie byłoby Niemców Lubie taką historię

 

Tam jest straszny tygiel religii, kultur i państw. Ciągle coś się zmienia

 

Byliby i w Azji Mniejszej, i w Niemczech. Potem Papa ogłosił by krucjaty na całą resztę niechrześcijańskiego świata. Oczywiście kolejne krucjaty byłyby zwyciężane, kolejne ziemie zagarniane przez Krzyżaków i germanizowane. Potem Krzyżacy rozpoczęliby masę ataków na
innych Chrześcijan. Na sam koniec gry mielibyśmy jedynie dwa państwa: Szkocję, ogarniającą Wyspy Brytyjskie i Francję oraz Krzyżaków, którzy podbiliby resztę świata. Pochodzę od Niemców, więc taką wersją historii bym nie pogardził.

 

Zmartwię Cię, ale większość greckich ziem złapało już religię tengri oraz kulturę węgierską.

 

Epic win!

 

Amalfi załapało ziemię w Serbii w krucjatach? Ciekawe co robią we Włoszech, bo u mnie zwykle robią molocha.

 

We Włoszech mają sporo ziem na dole buta oraz połowę Sycylii. W odcinku 57 wszystko będzie dobrze widać, bo to będzie odcinek z mapami itp.

 

Tak w ogóle, to filmowy przerywnik i informacja

[video=youtube;HHfOejlvVsY]http://www.youtube.com/watch?v=HHfOejlvVsY[/video]

Spoiler

Napisałem dwa kolejne odcinki, więc długi weekend jest zabezpieczony w Modę na Sukces Teraz piszę odcinek 58.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 55




​

W marcu 1099 roku po utworzeniu księstwa Yorku królowi Macbethowi pozostało jedno hrabstwo, które musiał koniecznie podbić – Leicester. Hrabia Haldor, władca pochodzący z katolickiego norweskiego rodu Ynglingów, właśnie buntował się przeciwko swojemu królowi. Dla Macbetha była to idealna sytuacja. Na granicą zebrał swoje wojska królewskie i wysłał poselstwo z deklaracją wojny.

​

Hrabia Haldor zebrał dwa tysiące trzystu ludzi i ruszył na północ, lecz Macbeth powołał pod broń oddziały swoich południowych posiadłości i w krótkim czasie zebrał niemal cztery tysiące żołnierzy. Do decydującej w tej wojnie bitwy doszło pod Conisbrough. Centrum wrogiej armii dowodził osobiście Haldor i była to jego najmocniejsza formacja. Dla odmiany w szkockiej armii centrum było najsłabsze i najgorzej dowodzone, lecz suma summarum równorzędne wobec wroga. Oba skrzydła za to miały miażdżącą przewagę nad przeciwnikiem i liczebną i jakościową. Najpierw padło prawe skrzydło Haldora liczące jedynie czterystu pięćdziesięciu ludzi. W tym momencie lewa flanka Macbetha oskrzydliła centrum Leicester. Dwa tysiące Szkotów po wstępnym ostrzelaniu się przez łuczników rzuciło się do bezpardonowej walki. Szczękały miecze, topory odrąbywały całe kończyny, flaki pruły się dziurawiona włóczniami. Duch w armii Haldora upadał wraz z ginącymi ludźmi. Gdy połowa żołnierzy w centrum padło, reszta rzuciła się w panicznej ucieczce. Szkotom zostało tylko pogonienie lewej flanki wroga. Dowodzona przez diuka Henry'ego armia szkocka wygrała.

​

Pod Leicester i Warwick reszta armii Haldora poszła w rozsypkę. Gdy diuk Henry wracał do Leicester, pod murami zamku stała już Armia Północna z księstwa Albany. Po dziewięciu miesiącach oblężeń hrabia Haldor ugiął swój twardy normański kark i ukorzył się przed królem Macbethem. Król Szkocji w swej łaskawości pozwolił hrabiemu zachować swoje włości jedynie za hołd lenny. O dziwo, ale... Haldor wydawał się być nawet zadowolony z tego. Tak, jakby udowodnienie siły króla Macbetha spotkało się z wielkim uznaniem twardego normańskiego wojownika, który tym samym polubił swego pogromcę.


W lipcu opiekun młodego księcia Colina przyłapał gówniarza w stajni, gdzie dojeżdżał nowego „ogiera”. Szczeniak zamiast wziąć się za obmacywanie co młodszych służebnych dziewek, to się do chłopaków dobierał. Nie szło mu już tego z łba wybić.

​

W październiku 1100 roku upadła wielka święta wojna tengri przeciwko Królestwu Gruzji. Żałośni poganie usiłowali się odegrać po Drugiej Krucjacie Greckiej, a dostali jedynie kolejny łomot. Ich fałszywi bożkowie nie potrafili ich wesprzeć, gdyż byli jedynie drewnianymi rzeźbami.


W październiku 1101w wiek dorosły wstąpił książę Colin. Był on kolejnym rozczarowaniem dla ojca. Żaden z jego trzech synów nie spełnił pokładanych w nich nadziei, a Colin miał wszelkie szanse, aby stać się z nich największą zakałą. Nieco ponad przeciętny dyplomata, lecz nic poza tym. Do tego jeszcze sodomita i łakomczuch. Król Macbeth z nadzieją czekał na dorosłe lata swych wnuków po Henryku i Macbethcie wśród nich widząc ewentualnego przyszłego władcę Szkocji.

​

W związku z powiększeniem się terytorium królestwa oraz reformą wojskową (podniesienie Military Organisation na czwarte oczko) król mógł sobie pozwolić na większą prywatną armię (2400 punktów do wykorzystania). Macbeth nie oszczędzał i założył dwie nowe chorągwie konnicy każdą składającą się z setki ciężkich rycerzy i czterech setek lekkich kawalerzystów.


W czerwcu 1102 roku wybuchło drugie chłopskie powstanie w Yorku kierowane przez byłego żołnierza Frederika. Pociągnął za sobą ponad trzy tysiące chłopów i przystąpił do oblężenia. Król zebrał z północy ponad siedem tysięcy wojów i szybkim marszem udał się na południe by stanąć twarzą w twarz z rewoltą. Frederik wiedząc o pochodzie króla usiłował wymanewrować przeciwnika, lecz pod Halton doszło do decydującej o przebiegu powstania bitwy. Buntownicy mieli głównie lekką piechotę, łuczników i lekką kawalerię rozłożoną mniej więcej po równo na wszystkich odcinkach. Królewska armia całe ciężkie rycerstwo zebrała na lewej flance i to właśnie tam doszło do przełamania. Szarża stu sześćdziesięciu dwóch rycerzy złamała chłopskie szyki i pozwoliła własnej piechocie na wbicie się niczym w masło. Rycerze następnie wstrzymali swoje spienione od wysiłku konie, uporządkowali szyki i uderzyli na centrum wroga niosąc krwawe spustoszenie. Pod Halton padło ponad dwa tysiące buntowników i żaden z ciężkich kawalerzystów.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Masz trzech synów, a co za tym idzie trzech pretendentów do tronu. Jako, że masz Elective, i chyba wybierzesz wnuka to ryzyko frakcji i wojny domowej wydaje mi się wysokie. Masz rok 1100+ czyli średnią fazę gry... Aztekowie mogą już płynąć.

 

Owszem, trzech synów miał mój król, a tylko pierwsza dwójka się już dorobiła piątki własnych synów.

 

Wojna domowa jest raczej pewna, masz sześciu pretendentów do tronu i chyba Henryk się wydaje najsensowniejszym kandydatem do tronu.
Kiedy będzie tytuł cesarski?

 

Nie wiem czy nie przegapiliście przy okazji wielkie wpadki Henryka, który przebywa obecnie na wygnaniu w Orleanie Henryk mając prestiż rzędu -550 (minus pięćset pięćdziesiąt) to gwarantowana wojna domowa, więc on odpada z dziedziczenia. Macbeth Junior umarł na tyfus. Zostało faktycznie do dziedziczenia trzech synów Henryka, dwóch synów Macbetha Juniora oraz Colin, ale także ewentualni dalsi krewni, których nie brakuje.

Aktualnie posiadam jeszcze za mało ziem do cesarstwa. Gdy ostatnio sprawdzałem, to miałem ich chyba 60%, a wymaganych jest 81%.

 

Planujesz zwalczać frakcje w zarodku, kiedy jest w nich tylko przywódca za pomocą opcji Assasinate? ( ja zwykle nie mam jak wytoczyć plotów przeciwko wasalom ) .

 

Te frakcje są łatwe do pokonania gorzej jest jak ma się kilka tytułów cesarskich, wtedy bunty są bardzo ciężkie do stłumienia.

 

Frakcje usiłuję gasić w zarodku rzucają kiełbasę. Albo uda się ułagodzić za pomocą kanclerza albo inaczej pozytywnie wpłynąć na relacje. Prezenty idą jako ostateczność, bo dla możnych muszą być spore.

 

Przecież wtedy frakcje dzielą się na różne imperia pod twoją władza i żadne bunty nie wybuchają.