Auld Lang Syne, czyli historia rodu MacSevów

To pousuwaj elementy za wiele odkrywające.

 

Jeszcze sie okaze , że wszedzie jest zielono....



:lol2:

 

Wiesz, po 20 latach gra wiele się zmienia i serio - nie idzie wyedytować koniecznych zmian

 

Rany Boskie jak ty dupę zatruwasz Draken ;_;

 

Wrzuć Sevciu mapę całą zapaintowaną na czarno, nie możesz ignorować oczekiwań ludu!

 

Oj tam, czepiacie się. Ważniejsze jest co innego. Kiedy Draken spyta, kiedy nowy odcinek?

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 70




​

Niewdzięczność ludzka zaiste jest niezmierzona i ciężko zrozumieć jak można tak spiskować przeciwko swojemu dobrodziejowi. No dobra, obłuda nie pasuje do króla Lachlana. Przynajmniej nie zawsze. W kwietniu 1146 mistrz szpiegów odkrył knowania diuczesy Cecylii Yngling z Hereford tyczące się sfabrykowania roszczeń wobec królestwa Anglii. Jeśli córka wrodziłaby się w ojca, to mogłoby to być naprawdę niebezpieczne, gdyż diuk Haldor do mistrzostwa opanował trudną grę tworzenia roszczeń. Dzięki temu właśnie zdołał zbudować jedno z największych księstw całego królestwa. Lachlan wolał nie dowiadywać się na własnej skórze o możliwościach Cecylii, więc w ostrych słowach kazał jej zakończyć swe działania. Przerażona wizją ponownego znalezienia się w lochu Cecylia pokajała się.

​

W sierpniu zmarła Alicja, długoletnia kochanka króla Lachlana i matka trójki ich wspólnych dzieci.


2 lutego 1147 roku zakończyła się wojna o Hereford. Diuczesa Cecylia dostała upragnione hrabstwo, do którego natychmiast przeniosła stolicę swojego księstwa. Jej nienawiść do króla nieco zmalała, lecz zatrzymała się mniej więcej na poziomie głębokiej niechęci. Króla średnio to obeszło. Potrzebował jeszcze jednego hrabstwa na Wyspach Brytyjskich do ogłoszenia się cesarzem. Już miał do tego jeden bardzo soczysty typ... Devon. Devon, na który miał roszczenia i król i książę Somerset. Dla Lachlana korzystniejszym było wsparcie wasal, gdyż umacniało to jego władzę w Anglii.

​

Król Everard zebrał dwa tysiące ośmiuset ludzi, lecz zanim zdążył zgromadzić siły w jednym miejscu i wprowadzić w nich ład, uderzyły oddziały szkockie. Pod Axminster wojska hrabstwa Devon zostały zniesione co do jednego. Stamtąd wojska Lachlana pomaszerowały do Kornwalii, gdzie w liczbie ponad dwóch tysięcy stacjonowały główne siły Everarda. Pod Restormel trzy czwarte z nich zostało rozbite, a reszta dobita pod Buckfast. Szkockie straty były minimalne. W tym samym czasie w hrabstwie Dunbar wybuchło chłopskie powstanie. Rozsierdzony Lachlan rozkazał utopić je we krwi, a jego lordowie nie mieli nic przeciwko. Dwa i pół tysiąca chłopów zginęło albo na polu bitwy albo zostało na przydrożnych drzewach powywieszanych.

​

W lipcu 1147 roku po stronie księcia Henryka przeciwko earlowi Innse Gall opowiedział się diuk Macbeth III. Wsparcie Henryka przez Macbetha było dla króla zaskoczeniem. Jakby nie patrzeć, to Henryk był dla Macbetha konkurencją w walce o władzę w czterech królestwach. Niemniej wsparcie potężnego diuka Lancaster było bardzo pożądane, gdyż mogło rozstrzygnąć wojnę domową. Zwłaszcza w świetle śmierci earla Carrick, po której to jego następca wycofał swą domenę z dalszych walk.

​

Król Lachlan w wojnie z Kornwalią przyjął nieco odmienną strategię. Po co miałby niszczyć Devon, który chce włączyć do swoich ziem, skoro może zdemolować samą stołeczną Kornwalię i osłabić w ten sposób władzę Ynglingów Kornwalijskich? 27 sierpnia 1148 roku Devon zostało przekazane diukowi Somerset, a wojna szkocko-kornwalijska zakończyła się. Zajęcie tego hrabstwa pozwoliło również na wytrącenie diuka Leofheaha z rodu Wessexów z objęć opozycjonistów wobec władzy Lachlana.


Na przełomie sierpnia i września tego roku król Lachlan uporządkował kwestie formalne i za papieską zgodą (cóż za odbicie od niedawnej ekskomuniki) koronował się na Cesarza Szkocji. Spełniły się marzenia protoplasty rodu MacSevów, ambitnego Severusa, hrabiego Buchan. Oto jego bezpośredni potomek linii męskiej władał czterema królestwami brytyjskimi zjednoczonymi pod berłem Cesarstwa Szkocji. Uroczystość koronacyjna w kościele w Scone była pełna przepychu i pod niewypowiedzianą groźbą zgromadziła wszystkich wasali Lachlana. Po wysłuchaniu mszy nastąpiło namaszczenie Lachlana Wielkiego na cesarza, a gdy arcybiskup Gowrie miał mu już nałożyć koronę, Lachlan wstrzymał go, odebrał mu ją z rąk i samodzielnie nałożył ją na głowę przy wiwatach zgromadzonych. To była wielka chwila.

​

A teraz nieco kwestii drugoplanowych, czyli... screeny

​

​

​

​

​

Oraz drzewko rodowe od poziomu króla Macbetha I Wielkiego:

​

​

​

Możecie zapewne zrozumieć moją głęboką niechęć do zrobienia pełnego drzewka i sklejenia go w duży obraz, skoro tylko z piątki dzieci Macbetha Wielkiego drzewko ma już tak duże rozmiary. Dodać należy, że odnoga wcześniejsza od (nie)słynnego Gilberta Okrutnego z Fife jest rozrośnięta w ogóle ponad wszelką miarę.












-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

Zrób może niedługo odcinek techniczny czyli kto, które królestwo dostał i co się na świecie dzieje.

 

Odcinek jutro, a potem znowu przerwa - koniec zapasu. Nie mam ostatnio czasu ani weny do pisania.

 

Masz Sunset Invasion?

 

Owszem, mam.

 

Auld Lang Syne[SUP]*[/SUP]


Odcinek 71




​

Mimo skutecznych działań księcia Henryka, wynik wojny z earlem Innse Gall zmieniał się coraz mniej na jego korzyść. Cesarz przyglądał się temu z niepokojem i coraz intensywniej rozważał opcję włączenia się do walki wraz ze swoimi doborowymi jednostkami, które momentalnie zmieniłyby obraz tego konfliktu.


15 grudnia 1148 roku zmarła diuczesa Lothian jakże skutecznie odstraszona od udziału we wszelkich frakcjach. Śmierć jej była niepowetowaną stratą, gdyż umarła bezpotomnie. Oznaczało to, że główny opozycjonista cesarstwa, diuk Wulfgeat z Northumberland, stał się również diukiem Lothian i najpotężniejszym wasalem cesarza.

​

19 grudnia przybył do Scone nuncjusz apostolski, który miał rezydować na dworze nowego cesarza w imieniu papieża. W ramach prezentu koronacyjnego nuncjusz przekazał cesarzowi Lachlanowi w imieniu Benedykta IV biskupstwo Lincoln jako lenno. Precedensowa sytuacja wyłączenia na pewien czas biskupstwa Lincoln spod władzy szkockiej zakończyła się zaiste w sposób bardzo dobry. Prezent tej rangi od samego władcy Stolicy Piotrowej nobilitował Lachlana w oczach szlachetnie urodzonych jego ziem.

​

Cóż jednak było po splendorach ze strony papieża, skoro możni czterech królestw tylko czekali na moment, w którym mogliby rozpętać piekło. Szczególnie nadambitny był diuk Leofheah, któremu jednocześnie marzyła się korona angielska i niepodległość dla swojego księstwa. Cecylia Herefordzka również chętnie przyozdobiłaby swoje skronie tą samą koroną, a inne stronnictwo dałoby Szkocję kuzynowi Duncanowi. Nie słabły głosy za obniżeniem praw koronnych, a w ostatnich dniach diuk Wulfgeat z Northumberland poszukiwał dokumentów, które mogłyby legitymizować jego roszczenia do królestwa Anglii. Akurat z tym problemem sobie cesarz poradził łatwo odkrywając swoją wiedzę o spisku przed diukiem, który potulnie zgodził się porzucić swoje działania.

​

20 grudnia 1148 roku cesarz Lachlan mając względny spokój w kraju wypowiedział wojnę królestwu Norwegii w imię roszczeń swojej żony, norweskiej księżniczki. Nie przejął się tym, że Norwegia walczy z poganami wierząc, że w razie czego z papieżem sobie poradzi – czy to dyplomatycznie czy też sposobami bardziej związanymi ze złotem. W każdym razie należało wykorzystać okazję, że Norwegia jest słaba, a żona wciąż żyje, gdyż inaczej królestwo mogłoby uciec z zasięgu możliwości cesarza.

​

Obawiając się możliwych spisków ze strony wasali cesarz nie poważył się wysłać do Norwegii swoich osobistych wojsk ani tych z domen. Mając sporą ilość gotówki najął Białą Kompanię, która w międzyczasie rozrosła się do ponad ośmiu tysięcy żołnierzy liczebności. Najemnicy zapakowali się na okręty szkockie i popłynęli na południe Skandynawii, gdzie mieli zacząć zdobywanie Norwegii w imię roszczeń cesarzowej.


Ambicje księżnej Hereford ucięte zostały niczym nożem dnia 28 marca 1149 roku gdy wypiła na uczcie zatrute wino. Nieprzytomna nie dożyła następnego dnia. Jej następca, Konstantyn, był o wiele pozytywniej nastawiony wobec cesarza i nie pakował się w jakieś niegodne spiski przeciwko jego władzy.

​

Wojna w Norwegii była nadspodziewanie łatwa. Kraj od wielu lat już targany był konfliktami, przez które dawna normańska potęga upadła. Wprawdzie nie doszła jeszcze do poziomu Szwecji, która była obecnie zaledwie statystą skandynawskiej polityki, lecz niewiele brakowało do takiego upadku. Wojny wewnętrzne wyczerpały potencjał militarny Norwegii i wkraczająca do niej Biała Kompania zastała opór słabszy, niż przy wielu chłopskich buntach. Po pierwszym okresie oblegania zamków najemnicy zachęceni finansowymi bonusami od cesarza Lachlana zaczęli szturmować cele nie czekając na zagłodzenie obrońców. Zresztą obrońców tych było i tak niewielu po ostatnich zawieruchach wojennych. Niestety, wojna nie zapowiadała się na krótką, ponieważ nie szło doprowadzić do decydującej bitwy.

​

Do czerwca 1150 roku większość Norwegii była pod panowaniem szkockim, a część zajęta przez pomniejszych wrogów. W międzyczasie schwytana została w jednym z zamków daleka kuzynka cesarzowej, norweska księżniczka Ashild z rodu Orphir. Na żądanie swej żony Lachlan pozostawił ją zamkniętą, lecz ulitował się na tyle, że przeniósł ją do strzeżonej komnaty w zamkowej wieży. Ashild w trzy tygodnie później została pochwycona wieczorową porą gdy usiłowała spuścić się z wieży uplecionym z zasłon sznurem. Czyn norweskiej księżniczki na tyle zirytował cesarza, że z powrotem wrzucił ją do lochu i obiecał sobie w duchu, że już jej nigdy stamtąd nie wypuści, aby nie mogła spiskować przeciwko cesarzowej.

​

-------------------------------------
* (szkoc.) Ongiś, dawnymi laty

 

[dmode]
Kiedy wrzucisz odcinek?
Wrzuć mapę świata.
Będziesz atakował Lappland?
Powinieneś dobudować 2 piechurów i 1 konia.
[/dmode]

Spoiler

;D

 

Pod warunkiem , że ten podpisze najpierw zgodę na leczenie

Spoiler

A tak serio, to tak trzymaj

 

Koń będzie przeciążony :mrgreen:

Zobaczę ile będę miał czasu na pisanie (oraz weny). Ostatnio pisałem w pracy gdy akurat nie było pacjentów, ale ostatnio jest młyn.

 

Mistrzu, kiedy następne odcinki?

 

Postaram się wznowić w przyszłym tygodniu Póki co nie mam żadnego zapasu odcinków, bo nieco zalatany jestem.

 

Sev tak tylko przypominam ze nastepny tydzien niedlugo sie zaczyna.

 

Chciałbym mieć 10-15 odcinków zapasu. Obecnie piszę ósmy (czyli w kolejności odcinków - siedemdziesiąty dziewiąty). Z aktualnie poprowadzonej rozgrywki mam jeszcze jakieś 250 screenów zapasu. W przyszłym tygodniu mam 3 dni pracy na zmiany poranne i popołudniowe i dwa dni tylko na ranki - coś się postaram znowu wrzucać. Nie chcę rzucać nieregularnie, bo preferuję tempo codziennych odcinków

W każdym razie Cesarstwo Szkocji ma się całkiem dobrze i obecnie jest chyba jednym z większych organizmów państwowych świata

 

Sa juz Aztekowie albo Mongolowie?
Zrob moze 100 odcinek odcinkiem podsumowujacym to co jest i cos o planach na przyszlosc napisz.
Jakie plany teraz masz?

 

Nie ma Azteków ani Mongołów - obecnie w trakcie opisywania mam wydarzenia z roku 1171. Odcinkiem technicznym obecnie jest odcinek 76. Gdybym miał możliwość, to wrzuciłbym wygenerowane drzewo dynastyczne MacSevów, ale nie znam żadnego działającego generatora. Boczne linie czasami ciekawie się rozwinęły.

Aktualnych planów nie zdradzam, ponieważ udało mi się je w większej części zrealizować i odkryłbym tym samym fabułę Podstawowym planem jest przywrócenie geniuszów odpowiednim planem eugenicznym, jednakże... idzie to opornie.

 

Poleca podkrecic jeden parametr w pliku traits.txt tym pierwszym.
Fajne rzeczy sa jak wszystkie efektow traitow poza health wezmnie sie razy trzy...

 

O nie, nie i jeszcze raz nie - nie będzie grzebania w plikach ani sejwach. Jeśli wyhoduję geniuszy, to uczciwie, a jeśli wyjdą debile, to trudno - będzie ciekawiej.

 

Przy jednym rodzicu z traitem genius szansa na geniusza 25% przy dwoch 50%

 

W takim razie mnie moneta staje zawsze na kancie zamiast uczciwie pokazać orła lub reszkę Zobaczysz niedługo dlaczego