Aut Ceasar aut nihil

Zwłaszcza, że powinien mieć w swoim zasięgu 2 holy site'y. Jeden na wybrzeżu FRA, drugi gdzieś w Hiszpanii. A jak najedzie Papę to są szanse, by katolicyzm stał się herezją.

 

Proszę nie traktować mego aara jako jakiegoś poradnika jak grać. Osobiście uważam, że sensowniej byłoby pozostać przy katolicyzmie. To najlepsze wyznanie do gry. Przeszedłem na kataryzm by zdynamizować rozgrywkę. Jak będzie dalej zobaczymy.

 

Najlepsza religia to norse, a jak jeszcze połączysz z ustrojem republikańskim to już w ogóle.

 

Herezje oraz religie z niegłównego nurtu są dość słabo zrobione i nie ma co tutaj kombinować. Wszystko pod prymitywny schemat a najlepiej to widać u Samarytan - powinni mieć z marszu "głowę religii", ale nie... Skoro judaizm musi sobie "głowę" dorobić to heretycy tym bardziej nie powinni mieć normalnie "głowy".

Katarzy przynajmniej przez feminizację są ciekawi, ale zobaczymy - jeżeli trafią się silni fanatyczni następcy (następczynie) to może rzeczywiście kataryzm będzie dominującą religią "zachodu"

 

Niestety Paradox tu akurat się nie wykazał. Herezje są stosunkowo mało ciekawe. Zamiast postarać się o jakąś odrębną strukturę religijną czy chociaż eventy o doskonałych (w przypadku Katarów) to mamy to co mamy.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XII

Jak to król Arnaud poczynał sobie w wojnie świętej o Baleary, o wojnach domowych w Akwitanii i o losach Królestwa Lotaryngii​

Jako się już wyżej opisało król Robert zdążył jeszcze przed śmiercią wypowiedzieć wojnę Yeh'lemowi IV władcy Emiratu Iznateńskiego (16 sierpnia 1168 r.).

Wojna o Majorkę okazała się cięższa niż się wydawało z początku. Akwitańczycy musieli ściągnąć całą swoją flotę by móc wysadzić główne siły na Minorce.

​

Desanty na Baleary wymagały koordynacji wojsk lądowych i floty.​

Po raz pierwszy w dziejach do wojny aktywnie włączył się władający Egiptem sułtan Aghali Wielki. Kolejne wyprawy na Baleary nie dawały rozstrzygnięcia. Muzułmanie przenieśli działania wojenne na Półwysep Iberyjski a Akwitańczycy desantowali się w okolice Algieru. Zamki i miasta przechodziły z rąk do rąk. Żelazna Gertruda jak zwykle nie zawiodła. Pod Alcudią rozbiła siły egipskie. Pod Denią akwitańscy najemnicy (18 tys.) pokonali wojska niewiernej koalicji w sile 6 tys. a na Formenterze rozbili desant bisurmański liczący blisko 9 tys. żołnierzy.

​

Bitwa pod Denią - kolejne chwalebne zwycięstwo Akwitańczyków nad pohańcami.​

Ostatecznie wojna zakończyła się zwycięstwem Akwitańczyków. Traktatem z 28 lutego 1171 r. Yeh'lem IV ustąpił Arnaudowi całe Baleary.

​

Nowy władca rozpoczął panowanie od podniesienia autorytetu władzy królewskiej w Akwitanii. Jednocześnie przeforsował w Aragonii ustanowienie maksymalnego autorytetu królewskiego. Obie korony były podówczas monarchiami elekcyjnymi gdzie królem mógł zostać tylko mężczyzna. Reformy króla Arnauda przygotowały grunt do wprowadzenia w obu państwach dziedziczności tronu.

Król Arnaud podniósł powagę monarszą w Akwitanii.

​

Wzmocnieniu uległa również władza królewska w Aragonii.​

Reformy te spotkały się z niespotykanym oporem książąt, hrabiów i baronów Obojga Królestw.

Tuż po zakończeniu wojny z niewiernymi w Akwitanii doszło do buntu możnych. Jako pierwsza wystąpiła przeciw władcy Marija Hrvatinic hrabina Barcelony.

​

Marija należała do tych kobiet, które podobnie jak Gertruda von Weimar przybyły do Akwitanii w poszukiwaniu lepszej przyszłości. Po niewyjaśnionej śmierci poprzedniej hrabiny Barcelony, Marija przejęła urząd i dążyła do zdobycia księstwa barcelońskiego. 20 kwietnia 1171 r. Liga Barcelońska zawiązana przez Mariję wypowiedziała królowi Arnaudowi posłuszeństwo. W jej skład poza Mariją wchodzili: Alias hrabia Tarragony, Loui hrabia Lleidy, Guigues hrabia Rosello, Berengar hrabia Saragossy i Dat hrabia Urgell.

​

Z zamieszania w Aragonii skorzystał stary opozycjonista - Rainaut de Montsalvy hrabia Foix. Sojusz sprzymierzonych z nim możnych zażądał od króla ograniczenia władzy monarszej (22 kwietnia 1171 r.). Rainauta wsparła księżna Bourbon Sybilla, diuk Grenady Garcia, królewski brat diuk Kordoby Robert de Montsalvy, Margarida hrabina Marsan i Uc hrabia Tours.

​

Arnaud działał szybko, zgromadził wierne sobie wojska oraz najemników (20 tys.) i poprowadził je na Empuries gdzie rozbił siły hrabiego Urgell (2 tys.). Następnie 1 września 1171 r. z marszu zdobył Barcelonę.

​

Po zajęciu stolicy księstwa barcelońskiego przekroczył Pireneje, rozbił pod Beziers oddziały Ligi z Foix a następnie pospieszył z odsieczą Tuluzie oblężonej przez hrabiego Rainauta. 18 lutego 1172 r. wojska królewskie rozgromiły armię de Foixa pod murami stolicy Akwitanii.

​

Jak widać z powyższego opisu buntownicy przepełnieni pychą, ambicją i dumą nie zdecydowali się działać razem. Każdemu z nich wydawało się że zdobędzie władzę nad całą monarchią i w współspiskowcach upatrywali konkurentów. Tedy królowi łatwo było ich rozbijać po kolei i z osobna.

Sytuacji buntowników nie zmieniło powstanie morysków w Hiszpaniach. W tym czasie Żelazna Gertruda krążyła po Królestwie i znosiła kolejne armie buntowników. Jako rzekł Pan: "Kto w swoim domu sieje zamieszanie, dziedziczy wiatr; a głupi staje się niewolnikiem mądrego" (Przyp. 11:29). I takoż się stało.

​

7 lipca 1172 r. Marija Barcelońska kapitulowała przed monarchą. By pokonać malkontentów akwitańskich trzeba było jeszcze kilku zwycięstw Żelaznej Gertrudy. W końcu, 25 września 1173 r. książę Rainaut de Foix zgodził się poddać królowi. Król uwięził czołowych opozycjonistów.

​

21 lipca 1172 r. król Arnaud odziedziczył po księciu Centolhowi de Montsalvy księstwo Luksemburga. W tym miejscu należy wyjaśnić, iż książę Centolh był rodzonym synem Arnauda z Klary Lotaryńskiej. Rok wcześniej zmarła w śpiączce królowa lotaryńska Irmele. Tron przejęła po niej małżonka królewska - Klara. Luksemburg dostał się Centolhowi. Jak się okazało królewicz zamordowany został z rozkazu księżnej Dolnej Lotaryngii - Cecylii.

​

Król w odwecie postanowił pomścić niewinną śmierć najstarszego syna.

​

Następcą tronu został tym samym ociężały umysłowo dwuletni książę Arnaud de Montsalvy. Jako się rzekło królową Lotaryngii została Klara nawrócona wcześniej na kataryzm. Wrogowie króla rozgłaszali plotki jakoby Arnaud dybał na życie królowej by samemu przejąć władzę nad Lotaryngią. Potwarze te rzecz oczywista nie miały nic wspólnego z prawdą.

​

19 stycznia 1178 r. Francja rozpoczęła świętą wojnę o Dolną Lotaryngię. Król z pomocą małżonce wysłał Żelazną Gertrudę, która pod Chaumont (9 września 1178 r.) i Dreux (5 grudnia 1178 r.) pobiła Franków. Dzięki kolejnym sukcesom akwitańsko-lotaryńskim Francuzi zmuszeni zostali zawrzeć pokój (9 września 1179 r.).

​

Na nieszczęście tego samego dnia królowa Klara zmarła w niewyjaśnionym wypadku.

​

Nieutulony w żalu po zmarłej królowej-małżonce król Arnaud jeno z obowiązku dynastycznego pojął szesnastoletnią Marię St Albans, córka earla Atholl.

​

Po śmierci matki władzę nad Lotaryngią przejął młodociany syn króla Akwitanii - Arnaud de Montsalvy.

8 września 1182 r. królowa Maria powiła Arnaudowi syna - Michaela.

W latach 80-tych XII w. trwały wojny o sukcesję górnolotaryńską i alzacką. Cesarz Ludolf dążył do podporządkowania sobie jak największej części dziedzictwa lotaryńskiego. Dzięki pomocy akwitańskiej Arnaudowi Lotaryńskiemu udało się odeprzeć kolejne ataki z Rzeszy. Wojna o sukcesję górnolotaryńską zakończyła się 1 lutego 1186 r. na zasadzie status quo ante bellum.

​

10 stycznia 1187 r., brat królewski - książę Kordoby Robert II wypowiedział posłuszeństwo królowi Arnaudowi Akwitańskiemu. Jego celem było zdobycie niepodległości.

​

Jego marzenia rozwiały się na polach pod Walencją. Właśnie tam 7 lipca 1187 r. wyrównane siły Kordoby i Akwitanii starły się w bitwie.

Kordobańczycy ponieśli klęskę. Książę Robert jeszcze rok odwlekał nieuniknione ale 15 maja 1188 r. zmuszony został ugiąć karku przed królem.

​

Rebelia kordobańska została stłamszona. Jednocześnie król Arnaud doszedł do wniosku, że na niewiernych feudałach nie może się oprzeć w dalszych rządach. Konieczne były zmiany w strukturze państwa, które pozwoliłyby uniknąć kolejnych wojen domowych. O tym zaś jakie kroki podjął monarcha dowie się czytelnik na kolejnych kartach naszej opowieści.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Ładnie, lud chce więcej.

 

Pełna centralizacja, powołanie armii regularnej, wybudowanie odpowiednika Wersalu?

 

Wprowadzenie absolutum dominium .

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XIII

O tym jak król Arnaud przegnał zdrajców z Królestw swoich, o potrójnej stracie dla Dynastii i o dziedzictwie lotaryńskim oraz o skutkach knowań podłych egzulantów​

Jeszcze w trakcie rebelii księcia Kordoby król Arnaud postanowił wykorzystać swe roszczenia do hrabstwa Prowansji. Podczas reorganizacji kancelarii królewskiej udało się odnaleźć dokumenty świadczące o przynależności tego terytorium do dawnego królestwa Akwitanii. W tym czasie Prowansja była państwem niezależnym od Cesarstwa Rzymskiego a rządy w niej sprawował hrabia Vezian d'Orange.

W wyniku krótkiej kampanii wojennej sporne terytorium zostało przyłączone do Akwitanii co potwierdził pokój w Montpellier (20 kwietnia 1189 r.).

​

W czasie wojny prowansalskiej król Arnaud zamyślał nad przyszłym kształtem swego państwa. Doszedł do wniosku, iż jedynie jedna i niepodzielna władza królewska może zapewnić pokój krajowi i światu wszystkiemu. Burmistrzowie, baronowie, biskupi, hrabiowie i książęta to kandydaci na zdrajców i wrogów ojczyzny. Monarcha doszedł do wniosku, iż jedynie energiczne, zdecydowane kroki pozwolą uspokoić kraj.

6 maja 1189 r. król Arnaud wydał Akt o Konfiskacie. Na jego mocy wszystkie dobra feudalne w państwie przeszły na rzecz Korony. Pozbawiono urzędów i aresztowano wszystkich bez wyjątku możnych akwitańskich, zarówno świeckich jako i duchownych, takoż poczyniono z burmistrzami. Na mocy listów opieczętowanych uwięziono wszystkich dworzan podejrzanych o zdradę króla. Część z buntowników podniosła oręż na urzędników koronnych odmawiając podporządkowania się nowym prawom i tym samym ujawniając swoje prawdziwe i nikczemne oblicze.

​

Zdrajców było wielu, bardzo wielu. Ale z pomocą Bożą król Arnaud poskramiał jednego za drugim. Do największej bitwy z buntownikami doszło 28 sierpnia 1191 r. pod Bellac w Bourbonnais.

​

Wojska malkontentów zostały rozbite. Losy warchołów zostały rozstrzygnięte. Wojna wygasała.

Skarbiec królewski przed ekspropriacją zdrajców...

​

... i stan skarbca po osądzeniu zdrajców.​

Sukces wojenny przesłoniła królowi osobista tragedia. 9 czerwca 1193 r. królowa lotaryńska Petronilha została zamordowana przez nieznanych sprawców. Ból po stracie synowej był tym większy, że monarchini była brzemienna.

​

Tego samego dnia w podejrzanych okolicznościach zginął jej mąż król Lotaryngii i następca tronu Akwitanii - Arnaud de Montsalvy.

​

Arnaud Młodszy był nadzieją ojca swego! A jego małżonka szansą na przedłużenie rodu! Paszkwilanci nie zważali jednak na boleść Ojca i Teścia i bez pardonu obwinili króla za śmierć tych dwojga młodych!

​

Rzekomo król Akwitanii pragnął więcej władzy i nienawidził nieudolnego syna! Zważ czytelniku, iż ci co rozgłaszali podobne kalumnie sami wystawili sobie najtrwalszy pomnik swej podłości.

Pomimo żalu rozrywającego serce król Arnaud chcąc zabezpieczyć spadek po synu i przeprowadzić dochodzenie w sprawie zamachu na parę monarszą udał się do Lotaryngii.

​

Tam przybywszy nie zwlekając koronował się na króla Lotaryngii.

​

Jego pierwszą decyzją było rozciągnięcie Aktu o Konfiskacie i na to królestwo. Jak można było przypuszczać i w tym państwie zdrajcy i wrogowie Pokoju Bożego podnieśli głowę.

​

Król zmuszony został wygnać wszystkich wasali z królestwa lotaryńskiego. Jednak zanim udało mu się dokończyć tego zbożnego dzieła egzulanci postanowili ściągnąć na swą ojczyznę śmiertelne zagrożenie. Uciekinierzy z Lotaryngii rozjechali się po całym świecie chrześcijańskim, wszędzie oczerniając króla Arnauda, oskarżając go o herezję, praktykowanie magii, satanizm, prześladowania katolików, liczne skrytobójstwa, trucicielstwo i tyranię. Jedna z tych grupek banitów i moralnych karłów udała się do Rzymu, do papieża Wigiliusza II i skłoniła go do ogłoszenia w dniu 26 lutego 1196 r. Wielkiej Krucjaty na Akwitanię.

​

Na granicach Królestwa zbierały się sępy chcące pożywić się ciałem i krwią Akwitanii. Tron i Święta Wiara stanęły w obliczu najwyższego niebezpieczeństwa.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Czyli kto jest twoim następcą tronu?
Te holdingi rozdasz wiernym wasalom?

 

Z drugiej żony - Marii St Albans z Atholl - Arnaud doczekał się synów: Arnauda (ur. 1181 r.), Michaela (ur. 1182 r.) i Filipa (ur. 1189 r.).

​

A holdingów nie rozdam, bo czekam aż moja matka wyciągnie kopyta. w Kastylii muszę wszak uczynić to samo.

 

Nie dasz rady jej w tym pomóc?
Czytaj zabójców nie naślesz?

 

Babsko ma swoje lata więc liczę na szybki naturalny zgon. Poza tym na razie jest krucjata i nie chce babrać się w sprawy Kastylii przed jej zakończeniem.

 

Fabularnie uzasadniony north korea style. Ładnie

 

NK nie da się uzasadnić, państwo by pękło jak bańka mydlana, szkoda że poszedłeś tą droga w fabularyzowanym aarze. : P

 

Źle mnie zrozumieliście. Nie zamierzam rozdawać holdingów do czasu aż nie przejmę kontroli nad Kastylią i nie wyrzucę z niej wszystkich wasali. Gdybym teraz rozdał tytuły musiałbym przy okazji Kastylii ponownie usuwać wszystkich, w całym kraju ze względu na tyranię. Lepiej więc wstrzymać się z nadaniami do czasu oczyszczenia całego państwa.

Bunty zasadniczo nie były powodem banishowania. Chodziło raczej o zapewnienie Lotaryngii i Kastylii oksytańskich i katarskich elit bez mozolnego przekonywania ich złotem. Kasa i spokój to efekty mniej istotne, choć przyznam że przyda się to w walce z Krucjatą.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XIV

O tym jak król Arnaud z Wielką Krucjatą walczył​

Jako się już wspomniało na poprzedniej karcie naszej Kroniki papież Wigiliusz II 26 lutego roku pańskiego 1196 ogłosił Wielką Krucjatę na Akwitanię. Celem wyprawy krzyżowej miał być podbój państwa Arnauda de Montsalvy i wyniszczenie Świętej Wiary Katarskiej.

Na apel papieski odpowiedzieli od razu: Condal - hrabina Dublina i Oriel, Benedykt - hrabia Orvieto, Karol - earl Ossory, Taileflaith - hrabina Tyrconnell, Arnoul - książę Connacht, Szymon - wielki mistrz Templariuszy, Tedice Mnich - wielki mistrz Joannitów, Ponce Okrutny - wielki mistrz Rycerzy z Calatrava, Jerzy - wielki mistrz Krzyżaków, Walter Czysty - wielki mistrz Rycerzy z Santiago, Gontzal - król Nawarry i Severin król Danii i książę mazowiecki.

​

Z nich wszystkich jedynie papież, król Danii i wielcy mistrzowie dysponowali większą siłą wojskową. Niemniej sama liczba krzyżowców sprawiła, iż wraże armie zalały ziemie akwitańskie. W następnych miesiącach do Krucjaty dołączali kolejni książęta i hrabiowie zwiedzeni papieską obietnicą pełnego odpuszczenia grzechów.

3 sierpnia 1196 r. król Arnaud zmiażdżył rewoltę lotaryńską i uwięził a następnie skazał na banicję i konfiskatę dóbr jej przywódców na czele z hrabiną Innsbrucka Richarą von Lenzburg.

​

Dzięki uspokojeniu wschodnich prowincji możliwe było sprowadzenie z Tyrolu do Italii najemnej armii akwitańskiej w sile 15-tys. pod dowództwem kondotiera Ramona - kapitana Katalońskiej Kompanii. Po rozbiciu szczupłych wojsk papieskich broniących Państwa Kościelnego Ramon rozpoczął oblężenie Rzymu.

​

Kondotier Ramon był jednym z tych najemnych żołnierzy króla Arnauda, którzy zasłynęli w tej wojnie.

​

Choć był to tchórz i cynik a przy tym, co niespotykane w tej profesji, człowiek nieśmiały posiadał wielkie umiejętności wojskowe. Nie miał też, choć katolik, skrupułów w walce z papieżem.

W lecie 1196 r. siły Krucjaty uderzyły w serce Państwa Arnaudowego - Akwitanię właściwą. Wojska Kalatrawensów wraz z królem Nawarry skierowały się na Gaskonię (Marsan i Dax). Armia zakonu św. Jakuba rozpoczęła oblężenie Carcassonne a oddziały papieskie wylądowały pod Narbonne.

​

Krzyżowcom towarzyszyli papiescy inkwizytorzy. Spośród nich wszystkich szczególnie złą sławą cieszył się Dominik Guzmán - osobisty kaznodzieja Dworu Papieskiego. Jego zbiry paliły wszystkie księgozbiory odnalezione w zdobytych przez Krucjatę osadach bez względu na ich treść. W ten barbarzyński sposób spłonęła biblioteka uniwersytetu w Muret.

Wielki Inkwizytor Dominik Guzmán pali manuskrypty Biblioteki w Muret.​

Oprawcy Guzmána dokonywali zbrodni na oddanych Świętej Wierze. W zdobytych wsiach i miasteczkach krzyżowcy grabili i mordowali nie oglądając się na stan, płeć czy wiek. Tych co przeżyli gnano nagich na wybrzeże Morza Śródziemnego gdzie sprzedawano ich jak bydło muzułmańskim handlarzom niewolników. Tak "Ojciec Święty" finansował swą świętą wojnę.

Ocalali mieszczanie z Carcassonne w drodze na niewolnicze statki mahometańskie cumujące w Zatoce Lwa.​

Do decydującego starcia doszło pod Béziers 6 grudnia 1196 r. Krzyżowcy mieli liczniejszą armię ale spory w ich dowództwie uniemożliwiły wykorzystanie przewagi liczebnej.

​

W bitwie pod Béziers ważną rolę odegrała konnica dowodzona przez Hesdrena Bretończyka.​

Za klęskę katolickich najeźdźców poniekąd odpowiadał kolejny inkwizytor papieski opat Cîteaux - Arnaud Amaury. Potwór ten po wejściu Krzyżowców do miasta dwadzieścia tysięcy jego mieszkańców wydał mieczowi, niezależnie od posady, wieku, czy płci. W Béziers żyło podówczas wielu katolików. Inkwizytor zapytany przez jednego z wodzów Krucjaty - Szymona de Montfort jak ma odróżniać katarów od chrześcijan odpowiedział: "Zabijcie wszystkich! Bóg rozpozna swoich". Rzeź przedłużyła się jednak i najeźdźcy zaskoczeni zostali przez odsiecz pod wodzą kondotiera Hesdrena.

​

Rzeźnicy papiescy nie oszczędzali niewiast cnotliwych, które pohańbiwszy wrzucali do studni konającego miasta.​

Hesdren był z pochodzenia Bretończykiem i jednym z najwybitniejszych wodzów akwitańskich tej wojny:

​

Podobnież za młodu służył jako kuchcik u oberżysty ale będąc porywczej natury zaciągnął się do Bretońskiej Kompanii i z nią zdobywał żołnierskie doświadczenie. Szybko awansował na marszałka kompanii i po śmierci starego kapitana Kado, kompanioni obrali go na swego herszta i Capitenausa. Jego największym życiowym dokonaniem był triumf pod Béziers. Choć wielu mu wytykało, że upił się poprzedniego dnia i nie zdążył z odsieczą nieszczęsnym mieszczanom.

Sława mściciela Akwitanii przypadła innemu kondotierowi - kapitanowi Kompanii Gwiazdy - Borso. Człowiek ten był utalentowanym skarbnikiem swej bandy i zasługom handlowym niźli chwale wojennej zawdzięczał zaszczyt przewodzenia swej Kompanii.

​

W nieprzytomności Ramona Katalończyka, Borso przejął dowództwo nad armią oblegającą Rzym i 10 grudnia roku pańskiego 1196 r. zdobył Wieczne Miasto.

​

Na nieszczęście papież Wigiliusz II zdążył zbiec do zamku w Sutri i stamtąd prowadził obroną Państwa Kościelnego.

W dniu 6 stycznia 1197 r. pod Alet wojska akwitańskie dowodzone przez Hesdrena rozbiły Krzyżowców na czele których stał marszałek hrabstwa Oriel.

​

W kolejnych bitwach Hesdren gromił następne armie Krzyżowców. Wodzowie Krucjaty nie potrafili współdziałać ze sobą co pozwoliło Bretończykowi niszczyć najezdnicze armie jedna po drugiej. W dniu 1 lutego 1197 r. Hesdren pobił wojska papieskie pod Mirepoix:

​

Niespełna miesiąc później kapitan rozbił siły księcia Delfinatu pod Carcassonne. Z kolei Georg Mądry - kapitan Wielkiej Kompanii 15 maja 1197 r. pobił pod Tuluzą kolejne oddziały Krzyżowców a 10 lipca 1197 r. Aldebert wódz szwajcarskich najemników pobił na głowę wojska wielkiego mistrza Kalatrawensów pod Bajonną.

​

Również w Italii wojna przybierała coraz lepszy obrót dla króla Arnauda. W maju 1197 r. Borso - kapitan Kompanii Gwiazdy zdobył papieskie Viterbo:

​

Najemnicy z Kompanii Gwiazdy w czasie zwycięskiego szturmu na mury Viterbo.​

Pomimo kolejnych państw dołączających do Krucjaty sytuacja Akwitanii zdawała się być dobra. Główne siły Krzyżowców zostały rozbite.

​

Co ważne do Krucjaty nie dołączył żaden król poza władcą Danii. Również Cesarz pozostał neutralny, choć jego wasale pospieszyli na wojnę przeciw Akwitanii.

Na jesieni 1197 r. sytuacja Papiestwa raptownie się pogorszyła. Ramon Katalończyk zdobył wszystkie twierdze w Lacjum za wyjątkiem zamku w Sutri.

​

Zamknięty w Sutri papież Wigiliusz II, obawiając się o swe życie w przypadku upadku twierdzy, w dniu 18 listopada 1197 r. zwrócił się do króla Arnauda z prośbą o pokój.

​

Wojna kosztowała Akwitanię już 10 tys. denarów, stąd Arnaud de Montsalvy nie zwlekał z zawarciem pokoju. Traktat w Sutri stanowił wielką klęskę Papiestwa i podniósł znaczenie i prestiż Monarchii Akwitańskiej w oczach całego świata.

​

Zwycięski Arnaud już zastanawiał się nad zabezpieczeniem Akwitanii na przyszłość przed podobnymi atakami. Czasy współpracy z katolickimi monarchami miały się ku końcowi.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

Komu nastepnemu sie oberwie od twojej armii?
Ta Zelazna Gertruda jakie ma staty?

 

To może world conquest skoro już się rozpędziłeś? ; p

 

Teraz niech da najpierw odcinek

 

Cóż, na razie jeno racjonalizacja sytuacji na Półwyspie Iberyjskim. Odcinek ukaże się wkrótce.

 

Czyli pomaganie jednej osobie w kopnięciu w kalendarz?

 

Raczej szersza rekonkwista.

 

Pytanie techniczne czy jak ma się wiarę Katarów to można nadawać kobietom tytuły ziemskie i dawać je na marszałka? Mówi ,że odcinek wkrótce a jeszcze się nie pojawił.