Aut Ceasar aut nihil

Zobaczymy czy zdobędę Bizancjum. A co zrobię dalej? Może ankieta da odpowiedź?

Siły bizantyjskie są nieistotne. Łatwiej obalić ich rząd niż pół litra. Problem w tym, Bizancjum jest skrajnie niestabilne.

 

Po co takie ilosci lucznikow w retinues?
Jak zdobedziesz tron Bizancjum to potem ile lat go bedziesz musial bronic zanim twoj wnuk go odziedziczy?

 

Co do orszaku to tak sobie czasem eksperymentuje. Podobnież lepiej dawać oddziały pod kątem kulturowym. Na tym etapie nie wydaje mi się to istotne, bo i tak decyduje liczba.

A co do Bizancjum to problem jest w odległości. Zanim tam dopłynę to słaby rząd może upaść.

 

Trzymaj tam armie.
2k ciezkij i 8k lekkiej kawalerii wgniataja w ziemie wiekszosc wrogow

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XXI

O wojnach bizantyjskich króla Arnauda​

W dniu 22 października 1239 r. król Arnaud wydał deklarację w której oficjalnie uznał swą małżonkę za cesarzową bizantyjską. Jednocześnie zdecydował się poprzeć zbrojne przyrodzone i dziedziczne prawa Aleksandry Amiroutzes do tronu w Konstantynopolu.

​

Władca Akwitanii zebrał tedy blisko 40-tys. armię i powierzył naczelne dowództwo zaprawionej w bojach Katarzynie de Montsalvy. Po zaokrętowaniu hufców królewny flota akwitańska pożeglowała ku brzegom Bosforu.

​

W tym czasie Cesarstwem Wschodnim władał niepodzielnie, dawny poganiacz bydła - chorwacki eunuch Karlo. Rządził on w imieniu uzurpatora Mutimira i odznaczył się wielkim zdzierstwem, przewrotnością i okrucieństwem.

​

Przeciw wszechwładnemu regentowi zbuntował się książę Tracji Theodotos. Dufny w swe siły magnat wsparł pretensje księcia Niketasa Komnena do korony cesarskiej. Tenże Niketas był synem Sybilli I Komnen, cesarzowej bizantyjskiej która została obalona przez babkę Aleksandry - cesarzową Atanazję Tarchaneiotes.

​

Niepopularne rządy Karlo sprawiły, że za Theodotosem i Niketasem opowiedziało się wielu książąt i dostojników cesarstwa.

Na wieść o wyprawie akwitańskiej Karlo usiłował skupić zwaśnionych arystokratów greckich wokół małoletniego basileusa - rzekomego obrońcy ortodoksji przed heretyckimi Frankami.

W dniu 11 lipca 1240 r. armia królewny Katarzyny wylądowała pod Konstantynopolem.

​

Stolica Imperium padła 14 września 1240 r.

​

Gwardia królewny Katarzyny de Montsalvy wkroczyła do Pałacu Cesarskiego ale Karlo i uzurpator zdążyli zbiec z Miasta. W następnych dniach padła Galata, Blachernae, Hieron, Deuteron i Pempton.

29 listopada 1240 r. pod Adrianopolem armia akwitańska rozbiła siły bizantyjskie.

​

Była to jedna z nielicznych bitew stoczonych w polu z Grekami.

7 grudnia 1240 r. królewna Katarzyna zdobyła Traianopolis. Pod koniec roku padł sam Adrianopol. Następnie królewna przeniosła działania wojenne z Tracji do Mezji. 28 stycznia 1241 r. padła Mesembria a na początku lutego Warna i Anchilios.

W obliczu całkowitej klęski Mutimir, który w toku wojny doszedł do lat sprawnych, nakazał utopić byłego regenta Karlo w rzece Hébros i rozpoczął pertraktacje z Akwitańczykami.

W dniu 9 lutego 1241 r. stanął w Konstantynopolu traktat pokojowy na mocy którego Mutimir zrzekł się godności cesarskiej, uznał zwierzchność cesarzowej Aleksandry w zamian za co ocalił życie i wolność oraz potwierdzenie rządów nad hrabstwem Kyzikos.

​

Tegoż dnia do Konstantynopola przybyła cesarzowa Aleksandra I Amiroutzes by objąć swe dziedzictwo.

​

Nie był to jednak koniec wojny domowej w Bizancjum. Theodotos i Niketos Komnen kontynuowali walkę, tym razem pod hasłem obrony Bizancjum przed Frankami i heretykami. Trzeba w tym miejscu wspomnieć, że nowa cesarzowa trwała przy wierze katarskiej a obrządek koronacyjny dopełnił akwitański arcybiskup Amalryk de Bazas.

Sytuacja Aleksandry była wysoce niepewna. W Imperium mogła liczyć jedynie na królewnę Katarzynę de Montsalvy i jej żołnierzy. Większość arystokratów bizantyjskich nie podporządkowała się nowemu reżimowi.

​

Armia akwitańska zaprawiona w bojach wsparła nową bazylissę ale tron Aleksandry chwiał się wyraźnie.

​

Na początku marca 1241 r. książę saski Ubald de Tuy zdobył Herakleję. Miesiąc później opanował Abydos i Aleksandrię Troadzką. 30 kwietnia królewna Katarzyna pobiła rebeliantów pod Smyrną. W konsekwencji Akwitanowie zajęli Pergamon i samą Smyrnę. 22 lipca 1241 r. armia królewny rozbiła pod Pempton kolejną armię rebeliantów.

​

Wojna przedłużała się. Rebelianci unikali walnej bitwy i zamykali się w swych twierdzach. Królewna Katarzyna zmuszona była więc prowadzić żmudne oblężenia.

Sytuacji nie poprawiła nagła i niespodziewana śmierć księcia Niketasa o którą Grecy niesłusznie obwinili króla Arnauda.

​

Kolejne sukcesy akwitańskie nie przekładały się na ostateczny sukces. Wojska królewny znosiły małe armie buntowników, dobywały zamki, zajmowały miasta ale opór nie ustawał.

​

Ostatecznie jednak książęta bizantyjscy dostrzegli, iż nie są w stanie obalić cesarzowej. Wojna wyniszczała kraj, rozszalała się zaraza, chłopi buntowali. Tedy 26 stycznia 1244 r. w Galacie reprezentanci czołowych arystokratów bizantyjskich złożyli hołd Aleksandrze Amiroutzes. W zamian cesarzowa potwierdziła ich przywileje i posiadane lenna.

​

Przeciw Aleksandrze wojnę toczyła jedynie księżna Epiru Barbara wspierająca pretensje obalonego cesarza Mutimira.

​

Hrabia Kyzikos okazał się bowiem krzywoprzysięzcą i zdrajcą a przewrotność i żądza władzy jego granic nie znała.

Nie mniej jednak pokój zapanował w większej części Imperium.

Czas ku temu był najwyższy. Anarchia w Cesarstwie zwróciła bowiem uwagę potężnych sąsiadów Imperium - muzułmańskiej Monarchii Abisalomidów...

​

...i tengryjskiej Złotej Ordy:

​

Nad Cesarstwem zbierały się ciemne chmury. Przyszłość miała wykazać czy rządy Aleksandry nie okażą się jedynie krótkim intermezzo w dziejach Bizancjum.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.


​

 

To jest juz szoste pokolenie?
Jakie casusy uzyla Orda i Absalomonidzi?

 

Tak, to szósta generacja. Aktualnie włada Arnaud IV Apostoł.

​

Szkoda, że w CK2 nie da rady ustalić jednolitej numeracji przy zmianach tytułów.

Co do najazdów na Bizancjum to zdradzać nie będę. Wojny ze wschodem będą jednak irytujące. Ale najbliższy odcinek będzie o tym co się działo na Zachodzie. A działo się, działo...

 

Orda ma tribal invasion.
Abso zgaduje że zwykłe muslim invasion.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XXII

O tym jak Arnaud de Montsalvy dostąpił godności cesarskiej


W dniu 31 maja 1244 r. rozbito ostatecznie siły hiszpańskiego pretendenta Rodrigo Gontzaleza z rodu Jimena, który w czasie wojen bizantyjskich próbował podburzyć mieszkańców Asturii i Galicii do zrzucenia zwierzchności akwitańskiej. Mimo początkowych sukcesów armia don Rodrigo została rozgromiona a jej wódz trafił do niewoli.​

Tymczasem Bizancjum wciąż wstrząsane było niepokojami. Do toczącej się wojny epirockiej doszła kolejna: patriarcha Konstantynopola Eustracjusz zaniepokojony wpływami katarskimi w Cesarstwie wywołał powstanie w imię obrony Ortodoksji i praw do tronu wnuka cesarzowej Atanazji - Józefa Komnena. Józef był synem Neophytosa, przyrodniego brata ojca cesarzowej Aleksandry - Philotheosa.



Wojska akwitańskie nieustannie wspierały cesarzową Aleksandrę w jej zmaganiach z wrogami wewnętrznymi. Dzięki wojskom prowadzonym przez królewnę Katarzynę de Montsalvy udało się stłumić rebelię księżnej Epiru Barbary Paleolog. 28 stycznia 1245 r. Barbara ukorzyła się przed Bazylissą.



Nadal jednak trwała rebelia patriarchy Eustracjusza. Malkontenci bizantyjscy nie ustawali w wysiłkach by obalić legalną cesarzową.



I znów pomoc posiłków akwitańskich okazała się nieoceniona. Królewna Katarzyna zajmowała kolejne zamki buntowników aż w końcu patriarcha Eustracjusz poddał się cesarzowej.



W dniu 3 grudnia 1245 r. kapitulowały ostatnie oddziały wierne patriarsze i Józefowi. Obaj przywódcy powstania trafili do lochu.

Tymczasem w Konstantynopolu doszło do ważkiego odkrycia. W grudniu 1245 r. uczony z uniwersytetu w Montsalvy - Michael de Montaigne - odkrył w bibliotece cesarskiej w Pałacu Blacherny testament cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego. W rozporządzeniu na wypadek śmierci Święty Monarcha zapisał zachodnią część swego Imperium Liberiuszowi - przodkowi króla Arnauda de Montsalvy. Ostatnia wola cesarza została jednak brutalnie obalona a to za sprawą Konstancjusza II, przeklętego arianina, który postanowił wyzuć Liberiusza z należnego mu spadku po wielkim monarsze.


Oryginał ostatniej woli cesarza Konstantyna Wielkiego.

Po wiekach prawda o dziedzictwie de Montsalvych ujrzała światło dzienne. Odkrycie de Montaigne'a jeszcze w tym samy roku dotarło na dwór w Tuluzie. Król Arnaud uzyskał oczywisty tytuł prawny do podniesienia swych dziedzicznych praw do tronu cesarskiego.

Ponadto pamięć o udziale Cesarstwa Rzymskiego w ostatniej krucjacie na Akwitanię przesądziła o konieczności zdobycia korony cesarskiej tak by w przyszłości nie dopuścić do kolejnej inwazji na Akwitanię.

W tym czasie w Rzeszy panował Ernest I z dynastii salickiej.



Podówczas tron rzymski był elekcyjny ale kandydat musiał być księciem Rzeszy. Tedy legiści akwitańscy wydali glosę w której zaproponowali aby król akwitański uznał za główny i przewodni dla swych państw tytuł króla Lotaryngii a następnie złożył hołd lenny cesarzowi rzymskiemu. Dzięki temu monarcha tuluzański mógł wziąć udział w elekcji nowego cesarza. I takoż się stało.



Imperator był nieufny ale pragnienie ponownego włączenia w granice Rzeszy terytoriów oderwanych przez Akwitańczyków przemożyło. W dniu 18 grudnia 1245 r. cesarz Ernest przyjął hołd złożony z państw akwitańskich przez króla Arnauda. Monarchia Montsalwyńska weszła w skład Rzeszy. Na żądanie de Montsalvyego hołd był niepubliczny i złożony przez przedstawicieli.



I tak słowo oblekło się w ciało. Akwitania-Lotaryngia stała się częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego!



Zaraz po hołdzie lennym król Arnaud przekazał koronę fryzyjską swemu synowi Arnaudowi Młodszemu.



Był to pierwszy krok ku koronie cesarskiej. Król Arnaud rozpoczął akcję zjednywania sobie elektorów na wypadek kolejnej elekcji. Mimo podjętych starań faworytem pozostał Wiktor książę Modeny z rodu salickiego, najbliższy męski krewny cesarza Ernesta I.



Książę Wiktor był podstępnym mężem. Miał jednak liczne grono zwolenników w Kolegium Elektorskim.



Opatrzność czuwała jednak nad Domem Montsalwyńskim. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności książę Wiktor zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach w dniu 7 lutego 1246 r.



Król Arnaud de Montsalvy uzyskał dzięki temu większość w gronie elektorów. Zrządzeniem Bożym cesarz Ernest I zmarł tego samego dnia co książę Modeny.

Kolegium elektorów zebrało się tedy we Frankfurcie nad Menem.



Obrady dostojnego grona były jednak krótkie. Niespodziewany przebieg wypadków sprawił, iż potencjalni kontrkandydaci nie mieli czasu na przygotowanie się do elekcji. Także Dom Salicki był skłócony a po śmierci dwóch przywódców nie miał wyraźnego leadera. Tedy książęta obrali na nowego cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego króla Akwitanii i Lotaryngii Arnauda Apostoła.



Jeszcze 7 lutego roku pańskiego 1246 r. w katedrze w Akwizgranie odbyła się uroczysta koronacja cesarska Arnauda de Montsalvy.



Marzenia sześciu pokoleń rodu Montsalwyńskiego ziściły się. Korona cesarska znalazła się na skroniach potomka Liberiusza. Przyszłość miała pokazać czy godność ta pozostanie w rękach de Montsalvych.



Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

Do śmierci Wiktora i cesarza sie przyczyniles oczywiscie?

Wysłane z mojego LG-E610 przy użyciu Tapatalka

 

Tak, trzeba było działać szybko coby jakiś rywal nie zdążył zmontować większości. Przekonywanie elektorów szło dość opornie. Więc najpierw faworyt elekcji został odstrzelony a potem cesarz.

 

Akt o konfiskacie v2 bedzie i zmiana praw dzidziczenia?

 

Czytasz w moich myślach. :mrgreen: Elekcyjność na tym poziomie może być niewygodna. Poza tym trzeba będzie ujednolicić imperium.

 

Jezu święty jaki okropny blob.
Obyś się rozpadł

 

Nie no, przynajmniej ma ładne granice.

 

Kto dziedziczy po tobie w wyniku primogenitury? I czy to ta sama osoba co w Bizancjum?

 

Cóż, skoro idziemy w kierunku podboju świata to blob jest nieunikniony.

Dziedzicem tronu Akwitanii-Lotaryngii i Bizancjum oraz faworytem na elekcji rzymskiej jest ta sama osoba - Jego Wysokość Król Fryzji Arnaud de Montsalvy. Prywatnie, syn króla Arnauda Apostoła.

 

Czyli powstanie nam blob wielkości europejskiej części SPQR bez Wysp Brytyjskich i południa Włoch.

 

Kilka wycieczek krajoznawczych i Imperium Romanum bedzie. Kiedy by ciagu dalszego mozna sie spodziewac?

 

Cóż, jak będzie przekonacie cię sami. Zarządzanie takim kolosem jest nużące i kilka niemiłych niespodzianek wydarzy się po drodze. Głównie z mojej winy. Kolejny odcinek w miarę szybko powinien się ukazać.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XXIII

O niepokojach targających oboma Imperiami, o reformach wewnętrznych w Bizancjum
i Rzeszy oraz o nowych wojnach wschodnich cesarza Arnauda Apostoła słów kilka



Arnaud Apostoł po wstąpieniu na tron Rzeszy musiał zmagać się z rebelią Sardyńskiej Ligi Niepodległościowej kierowanej przez księżną Sardynii Margharitę von Genf i księcia Genui Dietricha di Parma. Jednak po zdobyciu Mediolanu (3 czerwca 1246 r.), bitwie pod Lukką (18 września 1246 r.), zdobyciu Bastii i Cagliari (styczeń, maj 1247 r.) powstańcy zostali zmuszeni do odwrotu.

18 lipca 1248 r. księżna Sardynii Margherita von Genf została pochwycona a rebelia stłumiona. W Italii nastał porządek.

​

Tymczasem w Bizancjum cesarzowa Aleksandra twardą ręką wzmacniała władzę centralną. Pod koniec 1246 r. udało jej się podnieść autorytet monarszy do poziomu średniego. Oporni arystokraci wtrącani byli do lochów. Autorytarna polityka cesarzowej doprowadziła jednak do wybuchu kolejnego konfliktu. 3 marca 1248 r. przywódca opozycji antycesarskiej - książę Mezji Ioannes II wypowiedział cesarzowej Aleksandrze wojnę.

​

Celem pysznego księcia było osadzenie na tronie cesarskim Innokentiosa Komnena.

​

Innokentios Komnen był starszym bratem uwięzionego pretendenta do tronu bizantyjskiego Józefa, który jak to pewnie uważny czytelnik pamięta przegrał wojnę o tron w czasach opisanych na poprzedniej karcie naszych Dziejów.

Książę Ioannes II pochodził z zasłużonego rodu Pravetsów od wieków związanego z Mezją. Wychowany jednak przez wojowniczego Alana, nabył sporo cech tego barbarzyńskiego ludu - w tym nieobliczalność. Osobiście wydał też rozkaz zabójstwa swego poprzednika. Nieczyste sumienie wpędziło go w alkoholizm.

​

Niech czytelnik zwróci uwagę na fakt szybkiej konwersji elity bizantyjskiej na jedynie prawdziwą Wiarę - Kataryzm. Nowy bunt nie miał cech wojny religijnej gdyż obaj przywódcy rebelii byli katarami. Religia ta miała się umocnić nad Bosforem. Już wówczas ok. 1/3 wasali bazylissy przyjęło nowe wyznanie.

Na prośbę cesarzowej bizantyjskiej armie Arnauda Apostoła zaangażowały się w tłumienie rebelii.

Rebelia załamała się jednak na początku stycznia 1249 r. na wieść o śmierci księcia Innokentiosa.

​

Tron bazylissy Aleksandry był chwilowo bezpieczny.

Pod koniec lat 40-tych cesarz Arnaud, korzystając z chwili wytchnienia przeprowadził reformy wewnętrzne w Rzeszy zmierzające do wzmocnienia władzy centralnej i w dalszej perspektywie ustanowienia dziedziczności tronu cesarskiego w rodzie de Montsalvy.

​

Niespodziewanie, sukcesja cesarskiego syna - Arnauda króla Fryzji w Rzeszy okazała się zagrożona. Wśród książąt-elektorów mir coraz większy zdobywał książę Górnej Burgundii - Vezian de Hervas. Oksytańczyk z pochodzenia i katar z wiary. Trzeba bowiem Czytelniku abyś wiedział, że przydomek cesarza Arnauda nie był jeno czczą przechwałką lub wymysłem kronikarzy. Cesarz poczynił wiele by Święta Wiara krzewiła się w jego państwach.

Chcąc wzmocnić pozycję Domu Montsalwyńskiego w swych nowych państwach Jego Cesarska Mość Arnaud Apostoł jako Pomnożyciel Rzeszy obrócił swój wzrok ku Europie Środkowej. Między Imperiami jego i bazylissy Aleksandry znajdowała się luka, którą należało odpowiednio wypełnić.

W tym to czasie na dwór cesarski w Tuluzie przybył niejaki Pełka Topór. Jego brat Stanisław odziedziczył po kuzynie Dobiesławie tron polski. Toporowie byli książętami wołyńskimi i za czasów Dobiesława sięgnęli po koronę krakowską. Po obaleniu dotychczas panującej dynastii Piastów ustanowiono w Polszcze system elekcyjny. Po śmierci Dobiesława królem tedy został Stanisław Topór a po nim jego syn Sulisław. Pełka jako członek rodu panującego miał zatem słuszne prawa do Polski.

Poczet królów polskich​

Cesarz postanowił wykorzystał tedy nadarzającą się okazję i po nawróceniu się Pełki na kataryzm nadał mu hrabstwo Gevaudan z tytułem księcia Owernii.

Książę Pełka jako pretendent na Dworze Tuluzańskim​

Jednocześnie do Rzeszy zbiegł książę węgierski Lovro Trpimirovic z chorwackiej dynastii władającej Królestwem Madziarów.

​

Lovro był stryjem króla Węgier Ognjena. Tenże był uzurpatorem i zdobył władzę po usunięciu swego bratanka małoletniego Sebesława. Takoż sprawiedliwość jako i dobry interes Cesarstwa oraz Świętej Wiary nakazywał wyprawić się i na Węgry.

W dniu 27 maja 1249 r. cesarz wypowiedział wojnę Polsce i Węgrom chcąc w jednej kampanii ustanowić nowy ład w Europie Centralnej.

​

Była to też poniekąd wojna święta gdyż oba kraje będące przedmiotem inwazji Arnauda tkwiły w błędach katolicyzmu.

​

Jako się wspomniało na Węgrzech rządzili niepodlegli Trpimirovicowie - ci sami z których wywodzili się bizantyjscy cesarze. Opanowanie Węgier pozwoliłoby zatem na zneutralizowanie ewentualnych wrogów cesarzowej Aleksandry.

Tedy armia cesarska pod wodzą księcia Izasława wyruszyła z terytorium Czech wprost na Kraków. W jej składzie znajdował sie również nowo kreowany książę Owernii - Pełka Topór.

​

W bitwie pod Garwolinem (21 stycznia 1250 r.) wojska cesarskie rozbiły armię polską dowodzoną przez księcia Zygmunta Sprawiedliwego z rodu Piastów.

​

Ocaleni z pogromu garwolińskiego wpadli w zasadzkę pod Sandomierzem (9 luty 1250 r.).

​

Los wojny polskiej rozstrzygnął się pod Krakowem gdzie cesarscy znieśli ze szczętem ostatnią armię polską (12 marca 1250 r.).

​

Los Polski był przesądzony. Tego samego dnia książę Pełka wkroczył na Wawel.

​

Zgodnie z układem tuluzańskim królestwo Toporów weszło w skład Cesarstwa Rzymskiego. Od tej pory każdy król Polski miał zaraz po obiorze składać hołd każdemu cesarzowi rzymskiemu.

Następnie armia księcia Izasława wyruszyła na Węgry:

​

Po zajęciu większości terytorium księstwa Nitry stanowiącego alodium króla Ognjena wojska cesarskie starły się z siłami węgierskimi pod Zilinem
(1 lipca 1250 r.).

​

Zwycięstwo cesarza Arnauda było kompletne. Ognjen podupadłszy na duchu rozpoczął negocjacje z dyplomatami cesarskimi.

​

W efekcie królem Węgier został hrabia Lovro. Tenże złożył hołd lenny Arnaudowi a jego monarchia weszła w skład Rzeszy. Granice władztwa Arnaudowego rozciągały się tedy od Gibraltaru po Prypeć i od skał w Dover po Rzym.

​

Większe zaangażowanie się w sprawy wschodnie zaniepokoiły jednak orientalne imperia, niechętne wzrostowi siły Cesarstwa de Montsalvych i sprzymierzonego z nimi Bizancjum. Nadchodziła nowa epoka wojen na wschodzie.


Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

Akt o konfiskacie jak cesarzowa i Apostol zdechna?

 

Nie, jeszcze za życia obojga.

 

Szczerze mówiąc liczyłem z twojej strony na ładny, fabularny AAR :c Nieco rozczarowałem się podbojem świata.

 

Taka wola ludu. Co robić? Korona cesarska zdobyta więc co dalej było robić?