Aut Ceasar aut nihil

Stracić ją w wyniku buntu i ładnie rozpaść się fabularnie na milion kawałków

 

O, to da się jeszcze zrobić. :mrgreen:

 

Odnowic Imperium Romanum?

 

Ha, czemu nie. Ale to i tak nie zmieni faktu, że blob jest blobem.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XXIV

O tym jak cesarz Arnaud Apostoł po raz wtóry ocalił Chrześcijaństwo



Ledwo co cesarz Arnaud Apostoł zakończył podbój Polski i Węgier a już otrzymał wezwanie o pomoc od cesarzowej bizantyjskiej Aleksandry. W dniu 1 września 1250 r. kalif Hisham z dynastii Abisalomidów wypowiedział bazylissie wojnę o Anatolię.



Utrata tej części imperium zagroziłaby dalszej egzystencji cesarstwa wschodniego tedy cesarz Arnaud zdecydował się wspomóc żonę w jej bojach z niewiernymi.

Podówczas Kalifat Abisalomidów osiągnął szczyt swej potęgi. Poza Egiptem, Syrią i Irakiem obejmował większość ziem Persji i Arabii. Tedy zajmował wszystkie ziemie dawniej kontrolowane przez bagdadzki Kalifat Abbasydów.

Kalif Hisham był potomkiem wielkiego Abisaloma Zdobywcy, tego samego władcy, który podbił sławne Imperium Fatymidów. Abisalomidzi podbili ziemie kontrolowane ongi przez Turków Seldżuków, wszędzie szerząc szyicką odmianę Islamu.

Hisham słynął z wielkiej uczoności ale był też bezwzględnym i żądnym władzy człowiekiem. Jako szejk Jemenu stał za spiskiem w którym otruty został Athanasios bin Abisalom - jedyny syn kalifa Abisaloma - trzeciego tego imienia. Po tym skrytobójstwie Hisham podniósł zbrodniczą rękę na samego monarchę. I tak oto nikczemnik ten zdobył władzę nad rozległym imperium.



Kalif Hisham zamyślał od dawna uderzyć na Bizancjum w którym kolejni możni wypowiadali posłuszeństwo cesarzowej Aleksandrze. Zbiegli renegaci greccy potrafili dotrzeć do dworu sułtańskiego w Isfahanie i tam podburzać Kalifa do wojny z Bizancjum.

Jedna z armii Kalifatu rozpoczęła podbój Cylicji a druga wdarła się do Kapadocji. Cesarz Arnaud Apostoł rozpuścił wici i zebrał pierwszą armię w Marsylii. Na początku grudnia 1250 r. imperialna flota rzymska wypłynęła w kierunku Lewantu. Dowództwo nad pierwszą armią cesarską w sile 30 tys. rycerzy objął Guntram książę Ferrary.



Armia cesarska wylądowała w Cylicji, gdzie szybko zniosła pod Mamistrą trzytysięczny podjazd wojsk abisolomidzkich. Do generalnej rozprawy doszło 19 lutego 1251 r. pod Adaną gdzie siły Guntrama starły się z emirem Hareru - Abanoubem, głównodowodzącym wojsk Kalifatu.



Zwycięstwo Chrześcijan było pełne. Na polu bitwy legło ponad 22 tys. niewiernych. Bizantyjska Cylicja została ocalona.



Następnie książę Guntram rozbił w drugiej bitwie pod Adaną spóźnione posiłki dla emira Abanouba (26 marca 1251 r.). W dniu 9 kwietnia tegoż roku cesarski wódz ponownie pobił Abanouba pod Tzanamdos.

Po unicestwieniu cylicyjskiej armii muzułmańskiej Guntram ruszył na północ ku hufcom Izzaddina - drugiego wodza Kalifatu.



Do spotkania obu wojsk doszło 27 maja 1251 r. pod Misti, niedaleko Cezarei Kapadockiej. Guntram miał wyraźną przewagę nad siłami niewiernych.



Armia Izzaddina została unicestwiona. Z pogromu umknęło niespełna 3 tys. wojowników abisolomidzkich.

Odparłwszy wojska najezdnicze Guntram postanowił przenieść wojnę na terytorium wroga. Armia cesarska zwróciła się w kierunku Syrii gdzie rozpoczęła oblężenie wielkiego grodu - Antiochii. W dniu 2 sierpnia roku pańskiego 1251 Chrześcijanie wdarli się do miasta.



W sytuacji gdzie gros sił Arnauda Apostoła zaangażowany był w walkach w Lewancie Wielki Chan Tumen wypowiedział w dniu 24 sierpnia 1251 r. wojnę Cesarstwu Rzymskiemu. Mongołowie zmierzali do pełnego podporządkowania sobie całej Rusi.



Chan Tumen był synem wielkiego zdobywcy - Batu-chana Czyngischanidy. Chan Batu podbił wielkie stepy Azji środkowej i Europy, podporządkował sobie ziemie ruskie i poległ w bitwie z Norwegami. Po jego śmierci rządy w Ordzie przejęli w imieniu małoletniego Tumena regenci.



Najazd mongolski zaskoczył cesarza Arnauda ale jak się okazało nie miał już wpływu na losy wojny anatolijskiej bowiem w dniu 1 grudnia 1251 r. upadło kolejne wielkie miasto syryjskie - Aleppo.



W dniu 22 grudnia 1251 r. wysłannicy kalifa Hishama zdecydowali się zawrzeć z cesarzową Aleksandrą pokój na zasadzie status quo ante bellum.



Armie cesarskie mogły tym samym podążyć na północ, ku ruskim posiadłościom króla polskiego - wasala cesarza Arnauda.

W tym czasie armie mongolskie zdobyły Nowogród Siewierski, Lubecz oraz prowadziły oblężenie Briańska i Czernihowa.



Siły cesarskie powoli zbierały się w Sączu. Na czele armii stanęła utalentowana dowódczyni księżna holenderska - Heilwiva von Neuenburg. Armia chrześcijańska skierowała się na Wołyń, na odsiecz oblężonej twierdzy w Łucku.



W dniu 10 października 1252 r. Heilwiva odniosła pod Łuckiem zwycięstwo nad siłami mongolskimi dowodzonymi przez szamana Dayira z Satki.



Bitwa kosztowała jednak armię cesarską jedną trzecią jej stanu. Niestety kilka dni później wojska cesarskie wiedzione przez Aldeberta zaskoczone zostały pod Brześciem przez mongolskiego wodza Ajai. Z 11 tys. rycerzy zachodnich zginęło ponad 8 tys.

Klęskę brzeską pomściła Heilwiva gromiąc 15 listopada 1252 r. siły Ajajego pod Bielskiem. Z 19-tys. armii mongolskiej ocalało ledwie 5 tys.



W dniu 3 grudnia 1252 r. księżna Holandii zwyciężyła ponownie Mongołów Ajajego pod Pińskiem.



Odrzuciwszy tedy napastnicze wojska za Dniepr siły cesarskie ruszyły na wschód w celu oswobodzenia zajętych przez Pogan grodów ruskich.



27 lutego 1253 pod Łojowem Heilwiva znowóż rozgromiła ordy mongolskie.



Wyzwoliwszy cesarskie miasta ruskie księżna Holandii ruszyła na północ - do księstwa Tweru gdzie pod Torżokiem w okolicach monasteru św. św. Borysa i Gleba w dniu 7 października 1253 r. rozgromiła armię tatarską dowodzoną przez Chulgeteja.



Klęska ta zadecydowała o losach wojny. Na dworze Wielkiego Chana doszło do przewrotu w wyniku którego dotychczasowy regent został obalony a stronnictwo pokojowe przejęło rządy.

W dniu 31 października 1253 r. posłowie chańscy zawarli w Moskwie pokój wieczysty na mocy którego Wielka Orda uznała ruskie posiadłości króla polskiego.



Tedy jako widzimy Cesarstwo Chrześcijańskie odparło zalew barbarzyństwa wschodniego, ocaliło Bizancjum przed muzułmańską pożogą. A stało się to w czasie w którym przed Chrześcijaństwem stanęło kolejne wielkie wyzwanie:




Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

No to zaczyna się zabawa...

 

Pytanie jaką siłę mają Aztekowie? Jeszcze jakoś nie udało mi się do nich dotrwać.

 

z tego co czytałem 80k-120k, ale będą jaja

 

No, cóż dla mnie ich pojawienie się było całkowitym zaskoczeniem bo byłem przekonany, że odznaczyłem Sunset Invasion. Możliwe że instalacja Customization Pack coś mi namieszała. Ale niespodzianka w sumie dobra. A jak będzie zobaczycie sami.

 

Podbij coś w Skandynawii i w razie problemu ucieknij tam. A Orda i Aztekowie niech się sami wyrżną. Ty zaś zrobisz później wielki comeback.

 

Cóż, cesarz Arnaud Apostoł nie będzie uciekał przed barbarzyńcami. Będzie walczył o pokój do końca! :mrgreen:

 

Aztekowie lubią wbijać się także w Skandynawię, więc bezpiecznie mogłoby być pewnie tylko w subsaharyjskiej Afryce

 

Hiszpania jest spisana na straty i lepiej okopac sie w Pirenejach.

 

@Zoor

Nie inaczej. Nie wiem czemu mają takie odchyły z tą Skandynawią. Bardziej logiczne jest uderzenie na Wyspy lub Iberię.

 

A swoją drogą, kiedy katolicyzm stanie się herezją?

 

Kwestia czasu. Planuję wycieczkę do Rzymu i dobicie papy.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy​

Rozdział XXV

O tym jak król Cenfus walczył z Lordami Apelantami, o buncie księcia Kartlii
i o najeździe Ilchanatu na Bizancjum oraz o podbojach azteckich słów kilka



Po odparciu Złotej Ordy cesarz zwrócił swą baczną uwagę na to co podówczas działo się na Wyspach Brytyjskich. A działo
się źle - syn powstał przeciw ojcu, wasal przeciw seniorowi. Król Anglii i Szkocji Cenfus III z rodu Godwinów został obalony przez tzw. Lordów Apelantów. Spiskowcy osadzili na tronie bezwolnego syna Cenfusa, hrabiego Surrey - Lionela.



Król Cenfus uciekł na dwór tuluzański i tam złożył katarskie wyznanie wiary. Rada cesarska przychyliła się do próśb obalonego monarchy i złożyła adres do Jego Cesarskiej Mości z propozycją wsparcia pretensji Cenfusa. Układem Sylwestrowym
z 31 grudnia 1253 r. król Cenfus zgodził się na złożenie hołdu lennego ze swych państw i nawrócenie Anglii na kataryzm
w zamian za pomoc zbrojną imperatora Arnauda Apostoła.

Tego samego dnia cesarz wypowiedział wojnę Anglii.



3 stycznia 1254 r. opozycjoniści bizantyjscy na czele z hrabią Kyrosem z Phillipopolis podnieśli bunt przeciw bazylissie Aleksandrze Okrutnej.



Na wschodzie wybuchła następna wojna domowa. Po raz kolejny cesarzowa zwróciła się o pomoc do swego męża. Tym razem jednak hufce cesarskie nie mogły wspomóc Aleksandry. Na zachodzie pojawiło się bowiem nowe niebezpieczeństwo.

Do tej pory w Tuluzie lekceważono pogłoski o wielkim imperium rozciągającym się za Oceanem. Uważano, iż wieści o tym kraju są przesadzone i od strony zachodzącego słońca nie grozi Imperium żadne zagrożenie.

W dniu 21 stycznia roku pańskiego 1254 tysiące okrętów azteckich pojawiły się u brzegów Maroka. W tym czasie ziemią
tą władali sułtani z rodu Magrhawawidów. Hordy dzikich najeźdźców zalały cały kraj. Wodzowie azteccy rozgromili armię marokańską. Tysiące Berberów, mężczyzn, kobiet i dzieci złożono w ofierze plugawym bóstwom zdobywców. Z czaszek emirów marokańskich wodzowie azteccy uczynili sobie puchary. Zrównane zostały miasta, wsie i oazy muzułmańskie.



Druga flota krwiożerczych Azteków dopłynęła do dalekiej, północnej wyspy - Islandii. Kraj ten wówczas był posiadłością norweską. Najeźdźcy mieli całkowitą przewagę nad nielicznymi Islandczykami. 19 września 1254 r. Aztecy zdobyli i spalili Reykjavík.



Kilka dni później w Bizancjum wybuchło kolejne powstanie przeciw cesarzowej Aleksandrze. Książę Kartlii Dionizjusz Makrembolites postanowił wykorzystać tę sprzyjającą chwilę do zdobycia korony cesarskiej.



Rebelia Dionizjusza zmusiła cesarzową Aleksandrę do ugody z powstańcami hrabiego Kyrosa. Na mocy pokoju w Perei
z 26 października 1254 r. bazylissa zgodziła się zrezygnować z niektórych swych prerogatyw cesarskich na rzecz możnych bizantyjskich. Ten krok miał jej pozwolić na przeciągnięcie części z nich na swą stronę w konflikcie z Dionizjuszem.



Szczęśliwie lepiej stały sprawy Cesarstwa w Anglii. 15 listopada 1254 r. wojska Arnauda Apostoła zdobyły Westminster...



...Kilkanaście dni później cesarscy wzięli szturmem Londyn. Król Cenfus III powrócił do swej stolicy.



Wojna w Anglii zmierzała ku końcowi. Przewaga Cenfusa nad Lordami Apelantami była wyraźna.

W tym czasie sytuacja na wschodzie uległa pogorszeniu. Cesarzowa musiała zmagać się nie tylko z rebelią Dionizjusza
ale i z najazdem Ilchanatu. Celem chana Berke było opanowanie bizantyjskiej Wołoszczyzny. W takim stanie rzeczy cesarzowa słała kolejne wezwania z prośbą o wsparcie jej chwiejącego się tronu.



Cesarz Arnaud nie mógł tym razem odmówić prośbie małżonki. W rezultacie Cesarstwo znalazło się w stanie wojny na dwa fronty.



Szczęśliwie już 18 maja 1254 r. zawarto pokój w Anglii. Lordowie Apelanci ukorzyli się przed królem Cenfusem i złożyli ponowny hołd lenny. Królestwo Anglii stało się częścią Rzeszy.



Tymczasem w Tuluzie coraz mocniej niepokojono się postępami azteckimi. Aztecy po wyrżnięciu mieszkańców Islandii ustanowili największą osadę na tej wyspie - Reykjavík wschodnią stolicą Imperium Azteckiego.





Bóg czuwał jednak nad cesarzową Aleksandrą. Jej nieprzejednany wróg - Dionizjusz z Kartlii mimo iż przeciągnął na swoją stronę wielu wielmożów bizantyjskich i ściągnął na Cesarstwo inwazję mongolską nie mógł zdobyć Konstantynopola.



Porażka pod murami stolicy Cesarstwa sprawiła, że książę Kartlii pogrążył się w melancholii i pijaństwie. I to ponoć nadmiar trunku a według innych trucizna dodana do pucharu Dionizjusza miały zakończyć żywot groźnego rebelianta. Śmierć Makrembolitesa zakończyła wojnę domową.



Wielu paszkwilantów i przy okazji zgonu Dionizjusza rozgłaszało plotki jakoby to sam cesarz Arnaud miał stać za śmiercią księcia Kartlii.



Nie trzeba chyba wyjaśniać jak niesłuszne i krzywdzące były to oskarżenia.

Śmierć Dionizjusza sprawiła, iż Chan Altan pozostał sam na sam z siłami obu cesarstw. Następca chana Berke niechętny
był tej wojnie. Niedawno zamordował swego brata-poprzednika i musiał umocnić władzę w państwie. Obawiał się przy
tym interwencji Złotej Ordy. Tedy Chan wyprawił posłów do bazylissy Aleksandry z podarkami i obietnicami pokoju i sojuszu wieczystego.



Traktat wiecznego pokoju zawarto 30 lipca 1256 r. Co prawda cesarzowa Aleksandra chciała dalej prowadzić wojnę i usunąć ułusy Ilchanidów z Rusi ale hrabia d'Artagnan - ambasador cesarza Arnauda Apostoła pozostał wierny swym instrukcjom
i był nieugięty. Konflikt na wschodzie musiał się zakończyć.

Był ku temu ważny powód.

26 lipca 1256 r. Aztekowie zaatakowali Andaluzję.




Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

Widzę, że niezła impreza będzie

 

Trzeba przyznać, że w bardzo kłopotliwym momencie zaatakowali - przez te ciągłe wojny nie odnowiła mi się armia. Ogólnie odczuwałem spore wycieńczenie militarne.

 

Zrób z tego megakampanię

 

Aztecka inwazja? Ale jak to? To żart twórców? Jakie są warunki wystąpienia tej inwazji?

 

DLC: Sunset Invasion

Rozszerzenie prezentuje fantastyczny scenariusz i opowiada o inwazji imperium Azteków na Europę w XIII wieku.

EDIT: świetny AAR, będziesz go kontynuował w EU4/EU3?

 

Po prostu się włącza w menu? Czy to zależy od działania tych dzielnych Wikingów w swoich drakkarach?

 

To pierwsze.

 

I nie zabije ich ospa/dżuma/co chcecie??