Moja biblioteka 2014

To jak się ludzie chwalą to i ja się chwalę.



Eric Hobsbawm, Wiek rewolucji. 1789-1848. Książka jest próbą przybliżenia dwóch rewolucji: przemysłowej (angielskiej) i francuskiej, które przeorały ówczesny świat. Mimo, że książka przedstawia stan wiedzy sprzed 60 lat to ostateczne wnioski nie odbiegają od współczesnych sądów o epoce. Czyta się ją też dobrze. Swoją drogą dziś wiele się pisze i mówi o zbrodniach francuskich rewolucjonistów a umykają nam czyny innych "rewolucjonistów". "Postęp" i "normalność" ciężko się wprowadzało w życie. Lektura obowiązkowa dla tych którzy ciekawi są tego jak formowała się współczesność.



Francis Fukuyama, Historia ładu politycznego. t. 1. Od czasów przedludzkich do rewolucji francuskiej.

Ciekawe połączenie nauk biologicznych i politycznych. Rzadko zdarza się by politolodzy zastanawiali się nad genezą instytucji państwa sięgając tak głęboko w pradzieje. Nie wszystkie wnioski wydają mi się trafne ale książka daje do myślenia. Trochę dziwi pominięcie Rzymu i zwłaszcza Grecji w narracji. Nie sądzę by budowanie państwa w regionie śródziemnomorskim było mniej pouczające od porównania rozwoju państwowości w Indiach i Chinach. Nie wydaje mi się również by islam został ocalony przez niewolnictwo wojskowe. Ta teza wydaje mi się ciut na wyrost. Nie przekonał mnie też autor do swej wizji rozwoju państwowości w Europie Centralnej (na przykładzie Węgier). Ale w sumie pozycja warta lektury.



Robert Menasse, Demokracja nie musi być narodowa. Unia Europejska: pokój na kontynencie a oburzenie obywateli. Książeczka krótka (i ździebko za droga). Czysta publicystyka choć autor jest powieściopisarzem austriackim. Książka powstała niejako z przypadku. Menasse planował napisanie nowej książki osadzonej w realiach eurokratycznych. To co zobaczył natchnęło go do... obrony Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego przed czarną propagandą. W czasach modnego eurosceptycyzmu autor dowodzi, że to co my odbieramy jako mankamenty europejskiej integracji jest w rzeczywistości skutkiem funkcjonowania narodowych egoizmów. Książka jest aktem oskarżenia wobec polityków w rodzaju Angeli Merkel (autor nie ma najlepszego zdania o polityce Berlina). Autor krytykuje też ideę federalizmu, którą określa jako import amerykański nieprzystający do europejskich warunków (sam federalizm uznaje zresztą za produkt europejski). O ile mogę się zgodzić z nakreśleniem stanu faktycznego o tyle rozwiązanie zaproponowane przez Austriaka nie wydaje mi się realne. Menasse proponuje bowiem... likwidację państw narodowych. Wg niego powinny istnieć regiony a nad nimi jedynie Unia (ograniczona zresztą do absolutnego minimum). Cóż, łatwo napisać ciężej przeprowadzić. I choć można się zgodzić z autorem, że państwa narodowe istnieją od niedawna to nie oznacza, że łatwo będzie się ich pozbyć i przekonać do tego ich mieszkańców, których od dekad uczono, że naród i państwo narodowe to Korona Dziejów.



Robin Dunbar, Nowa historia ewolucji człowieka.

Książkę dobrze się czyta ale polecić ją mogę tylko tym którzy nic lub niewiele czytali z zakresu antropogenezy. Pozostali wiele nowego się nie dowiedzą. Ciekawe są zwłaszcza partie dotyczące intencjonalności i ogólnie teorii umysłu oraz rozwoju języka. Kwestie przemocy wśród małp czy rozwoju wierzeń, kultury wysokiej czy wyginięcia Neandertalczyków mniej już wnoszą.



Hitchens Christopher, Bóg nie jest wielki. Jak religia wszystko zatruwa.

Hitchens zasłynął jako autor wymierzonej w pewną Albankę książki pt. Misjonarska miłość. Matka Teresa w teorii i w praktyce. Z tej racji odegrał też pewną rolę w procesie beatyfikacyjnym Bojaxhiu. Zasadniczo był krytykiem literackim i publicystą politycznym ale część jego pism poświęcona była ateizmowi. W Bóg nie jest wielki... Hitchens przywołuje znane argumenty przeciw religii. Nie jest to więc lektura odkrywcza ale dla nieobeznanych z tematem może być ciekawa. Autor jest oczywiście wybitnie jednostronny i zbyt krytyczny dla obiektu pracy. Bóg może być wszak świetnym pretekstem dla wielu użytecznych przedsięwzięć. (Co wcale nie przemawia za jego prawdziwością). Czyta się tę książkę lekko i szybko. Polecam ją głównie wierzącym.

 

Orson Scott Card - Mówca Umarłych

k:

 

Czytaj zamiast tego serie Honor Harrington

Wysłane z Tapatalka, więc wybaczcie ortografie

 

Asimov - Agent Fundacji - Z części na część Fundacja coraz lepsza.

Drak, sorry, ale militarna space opera raczej słabo się prezentuje przy Cardzie czy Asimovie, serio

 

Suren Cormudian - Dziedzictwo przodków

Czytadło na jeden dzień - literatura raczej niskich lotów. Wesoła nawalanka - od biedy można przeczytać, ale nie czytając też nic nie stracimy.

 

Piter. Moja trzecia książka z uniwersum Metra (po oryginałach). Podobała mi się jako, że wsiąknąłem w ten klimat.

 

Trylogia Diakowa jest całkiem fajna. A Korzeni Niebios radzę Ci nawet nie otwierać. Takiego gówna jak to jeszcze nie zdarzyło mi się czytać

 

Potwierdzam. Na upartego to przeczytałem ale człowiek przekombinował stanowczo.

 

Isaac Asimov - Fundacja i Ziemia

Świetne zakończenie cyklu. Co planeta, to ciekawsze wydarzenia. No i pojawiły się roboty - zachęca do sięgnięcia po kolejny cykl Asimova - cykl Roboty.

 

Philip K. Dick - Blade Runner. Czy androidy marzą o elektrycznych owcach

Interesująca, na pewno jeszcze sięgnę po Dicka.

 

Peter Watts - Ślepowidzenie. Powieść o pierwszym kontakcie ludzi i istot pozaziemskich. ET tu nie znajdziemy. Zasadniczo koncept rozbieżności inteligencji ze świadomością jest nieco frustrujący. W każdym razie wizja problemów jakie możemy mieć w nawiązaniu kontaktu z Obcymi jest ciekawa. Są pewne niekonsekwencje w narracji - w sumie po co Obcy wysyłali sondy von Neumanna skoro nie byli gotowi lub nie byli pewni kiedy dojdzie do kontaktu? Ale książka trzyma poziom. Arcydziełem nie jest ale warto ja przeczytać. No i ta "skaza krzyżowa" - zabawny pomysł.

 

Sam już chyba ze dwa razy zabierałem się do Ślepowidzenia. Zawsze mi się po max 15 stronach odechciewa.

 

Mnie źle się nie czytało - dwa wieczory i po sprawie, aczkolwiek przy technologiczno-psychologicznych fragmentach trzeba było się nieco skupić by nadążyć za tym co autor miał na myśli. Pewne rzeczy rozjaśniają się później, bo nie wszystko jest tym czym się wydaje. Fajny jest dodatek w którym Watts wyjaśnia skąd zaczerpnął pomysły do książki. W sumie nawet bez czytania jego biogramu można się domyślić, że facet jest biologiem morskim.

 

Robert A. Heinlein - Władcy marionetek

Solidne sci-fi - nic dodać, nic ująć.

 

Dan Brown - Anioły i Demony

Chyba już śmiało można powiedzieć, że to klasyka gatunku. Nie zawiodłem się. Przyjemnie się czyta, wciąga i zaskakuje, szczególnie, że nie oglądałem filmu. Na pewno sięgnę po inne książki Browna.

 

Stulecie Chaosu

 

No, wakacje, przyszedł czas by nadrobić zaległości z Pretensjonalnej Literatury Którą Wszyscy Znają i Powinni Znać Bo Tak.










W skrócie od góry:

-był o tym film i hipsterzy z fb się jarajo więc musi być dobre (nawet szybko i fajnie się czyta)
-bełkot zaćpanego narkomana-mordercy jako walka z Systemem, Konsumpcjonizmem, Kapitalizmem czy co tam kto chce czyli to co pozbawione godności i szacunku do samego siebie tygryski (np. ja) lubią najbardziej
-Najwspanialsze, najdoskonalsze, najdonioślejsze, perfekcyjne no po prostu idealne w swej formie i treści dokonanie pretensjonalnej, pseudointelektualnej literatury. Najlepsze jest to, że koleś pisał to rzekomo poważnie xDDD
-Nawet nie wiem co to, Żyd i jego imieniem jest festiwal w Lublinie więc wziąłem.

 

A nawet spoko. Ludzie narzekają, że jak na biografię (dzieło niby historyczne) książka bardzo względna, wybiórcza i malująca Mao w możliwie jak najczarniejszych barwach; ale mi się to właśnie podoba; Jung Chang (autorka) początkowo próbuje zachować obiektywność, ale im dalej brnie w opisywanie życia Mao, z tym większym furiackim zapamiętaniem atakuje go ze wszystkich stron. (W młodości Jung była hunwejbinką w rewolucji kulturalnej, więc co, jak co, ale na furiackim zapamiętaniu zna się doskonale.) Rozpatrywana jako swoista kronika gniewu książka jest wybitna.

No i objętość źródeł oraz ilość osób, z którymi wywiady zdołała przeprowadzić autorka jednak zasługuje na podziw.

Poza tym jeszcze



Też niezła książka. Dwie bardzo fajne nowele, pełne typowo japońskiej dramaturgii miłosnej. Subtelna, minimalistyczna proza. Przypomina mi się, co Kurosawa Akira pisał o filmach Naruse Mikio: "wielka rzeka o spokojnym obliczu i burzliwych odmętach".

(Naruse zresztą często filmował utwory Kawabaty, podobnie jak dwóch innych japońskich reżyserów, których uwielbiam - Yoshida Yoshishige i Shinoda Masahiro. Wiedzą, co dobre.)

A teraz zaczynam to cudo

 

James Dashner - Więzień labiryntu

Arcydzieło to to na pewno nie jest. Ale czyta się bardzo dobrze, ciekawa historia - zachęca do sięgnięcia po następne tomy.

 

Jakub Szamałek "Kiedy Atena odwraca wzrok"
Rok 430r.p.n.e. Początek wojny peloponeskiej w peryklesowych Atenach wydaję się spokojny. Nie dla wszystkich - główny bohater, człowiek od czarnej roboty Peryklesa, Leochares trafia na trop spartańskich szpiegów...

Ogólnie książka może nie jest jakimś arcydziełem - ale świetnie mi się czytało kryminał osadzony w tych czasach, opisując z perspektywy pierwszej osoby społeczeństwo Ateńskie doby wojny peloponeskiej.




"Duma Kartaginy" Durhama - Aż wstyd żem wcześniej tej książki nie zauważył :book: Jak łatwo się domyślić autor opowiada losy II wojny punickiej stosując zdanie "autor jest bogiem swego dzieła" aż za nadto
uwaga spojler

Spoiler

ostrzegam ostatni raz!

Spoiler

dorobienie dodatkowego brata Hannibalowi to nic w porównaniu z skróceniem II wojny punickiej do ... 5 lat(!) Autorowi nie mogłem darować, i nadal nie mogę, że zrobił z Maharbala zdrajcę... no po prostu nóż się w kieszeni otwiera !

Podobały mi się opisy bitew i ukazanie psychiki poszczególnych postaci. Wspominki Hannibala "o mnie"

Spoiler

patrz nick

też bywają czasem wkurzające. Ogólnie książkę oceniam in plus - chyba pierwsza książka( z fabułą ma się rozumieć) zajmująca się Hannibalem( a może i w ogóle Kartaginą ).

EDIT - Dobra byłem zbyt pochopny z tą palmą pierwszeństwa - Salambo Flauberta było "trochę" wcześniej



Było o Kartaginie - czas poczytać coś o wrogu. Dziewiąty legion mroczna Brytania, młody Marek Aulus wzorem swego dawno zaginionego ojca stał się dowódcą drugiej kohorty galijskiej w mrocznej Brytanii... Mimo całkiem ciekawego tła, cała książka nie wydaje mi się aż taka dobra jak wcześniej podejrzewałem - liczyłem że jak zrobili na podstawie książki film ( jego jeszcze nie oglądałem ) to książka powinna być bardzo dobra ( chociaż może po prostu niechęć do Rzymian przeze mnie tu przemawia )



"Szpiedzy króla Asahadonna" - autorstwa naszego rodaka ( pochodzenia Tatarskiego ) śp. Jerzego Edigey-a. O samej książce nie mogę wiele powiedzieć - jeszcze nawet jej nie zacząłem - ale po poprzednich jego książkach które czytałem ( "Strzała z Elamu" oraz "Król Babilonu") liczę na niezły kryminał. Z tytułu można wnioskować że są to czasy trwania imperium Asyryjskiego.

 

Wot,t akie czytadło. Hunger Games to nie jest niestety, choć warsztat pisarki autorki moim zdaniem jest nieco lepszy. Moze następne części sa lepsze, ale nie mam po nie ochoty sięgać - jeśli w HG wykreowany świat trącił sztucznością, tutaj moje zawieszenie niewiary nie wytrzymało.



Wojna Dwóch Róż to była dotąd dla mnie trochę taka biała plama w Historii - niby coś się wiedziało, ale nie za bardzo. Tymczasem lektura tej świetnej ksiazki uświadomiła mi, jak kolosalny wpływ właśnie ten konflikt miał nie tylko na stereotyp średniowiecza na zachodzie, ale nawet na literaturę fantastyczną. Jedyna wada - autorka dość swobodnie operuje proporcjami i źródłami, przez co np. porównując opisy bitew można dostać pewnego dysonansu. ogólnie jednak pozycja super.



Z reguły unikam "auto: biografii celebryckich, ale jako wierny fan FMa postanowiłem się z ta jedna zmierzyć :0 ogólnie książka jest nieco niezorganizowana i wybiórczo podchodzi do wielu faktów, ale daje świetne wyobrażenie o "menadżerowaniu" klubem piłkarskim. Do tego Ferguson ma te wyczucie, by nie popaść w jedną ze skrajności - albo zbagatelizować kontrowersje, albo przesadzić z nimi. Czytało sie przyjemnie, w każdym razie, z FMem w tle

 

Philip K. Dick - Doktor Bluthgeld

Inne spojrzenie na post-apo. Podobno jedna z łatwiejszych w odbiorze książek Dicka - potwierdzam.

 

Dwie nowe pozycje, dwóch geniuszy, staje mi na myśl o czytaniu tych książek:



Jeden z najważniejszych architektów ubiegłego wieku, związany z Bauhausem.



A to znowu pozycja autorstwa mojego boga (srsly, jestem bliski uznania, że to największy architekt w historii ludzkości), kupiona tylko po to by spróbować zrozumieć sposób w jaki projektuje.

 

Razem jakieś 2200 stron Ze 2/3 tygodnie mam już zaplanowane

 

Skończyłem Bastion - jedno zdanie: bierzcie póki jest To mój pierwszy King i zapowiada się, że nie ostatni