Od okręgówki do Ligi Mistrzów

PIAJR · 12 Październik 2014

Od okręgówki do Ligi Mistrzów

1 „Budowa drużyny”

Biografie znanych piłkarzy i menadżerów zazwyczaj zaczynają się od tego, jak w wyniku ciężkiej pracy i młodzieńczej pasji obejmują oni pierwszy klub, lub po prostu dostają się do szerokiego składu mniej lub bardziej lubianej drużyny. W moim przypadku było zupełnie inaczej. Urodziłem się w 19 w Łodzi. Krótko po ukończeniu studiów (był to rok 2013), jak wielu absolwentów wyższych uczelni zostałem bez pracy.
Początkowo wzorem kolegów zamierzałem wyjechać na Wyspy, lub próbować rozkręcić coś swojego. W końcu co może robić nauczyciel historii z tytułem magistra w kieszeni. Ostatecznie jednak zdecydowałem się odwiedzić lokalny klub sportowy. Mój wybór padł na Miejski Klub Piłkarski Boruta Zgierz, w którym kiedyś trenowało kilku znajomych. Prywatnie byłem kibicem Widzewa, zresztą jak większość ludzi w Zgierzu i Łodzi, chciałem więc na własne oczy przekonać się, jak prezentuje się drużyna która ma szansę powalczyć z ŁKS-em o wyjście z IV ligi. Trening nie wyglądał zachęcająco. Piłkarze raz za razem byli bliscy pozabijania się o własne nogi. Mogłem tylko kiwać głową i narzekać na to, że w nowym sezonie ŁKS będzie miał przed sobą niezbyt trudne zadanie.

W końcu dołączył do mnie jakiś gościu w dobrym garniturze. Wyglądał na jednego z tych miejscowych polityków, którzy robią wokół siebie wiele szumu, zwłaszcza w okresie przedwyborczym. Tym razem jednak myliłem się. Dziadek okazał się lokalnym przedsiębiorcą. W sumie to nie umiał mi nawet wyjaśnić czym się ta jego firma krzak zajmuje, ale co do jednego byliśmy zgodni. Z taką grą jak MKP „Boruta” Zgierz prezentował na treningu na zbyt wiele nie można było liczyć. W końcu rozmowa z „dziadkiem” doszła do tego punktu, w którym pada sakramentalne „krytykować to każdy umie, a robić to panie ni ma komu”.

Tym razem było jednak inaczej. Zaproponowałem kilka zmian w ustawieniu, stwierdziłem też, że jeśli się da to trzeba ściągnąć jak najwięcej młodych zawodników, którym najzwyczajniej w świecie będzie się chciało grać. Co więcej, młodziaki nie powinny kosztować zbyt wiele, w większości przypadku powinni zadowolić się paroma stówami za miesiąc. „Dziadek” przyznał mi rację. Co więcej sprawiał wrażenie w miarę ogarniętego gościa.
Nie licząc na zbyt wiele podałem mu swój numer telefonu, który podobno był mu bardzo potrzebny. Następnego dnia obudził mnie dzwonek w komórce. Okazało się, że tym który zburzył mój poranny spokój był „dziadek”. Poinformował mnie, że właśnie zwolniła się posada trenera MKP „Boruta” Zgierz i, że on, to znaczy sponsor generalny widzi mnie jako nowego „wodza” Sokoła. Przez kilka minut zaśmiewałem się w głos. Okazało się jednak, że mój „nowy najlepszy przyjaciel” jak sam się określił nie żartował. Miałem stawić się w klubie, gdzie podobno czekała już na mnie umowa. Zaśmiewając się w głos ubrałem się, doprowadziłem do porządku, zjadłem śniadanie i wsiadłem w samochód. Około 10.30 byłem już w klubie, gdzie czekał na mnie „jaśnie oświecony pan Prezes”.
Spotkanie z Grzegorzem Szczęsnym okazało się niezwykle zajmujące. „Grzesiu” opowiedział mi o „złotych czasach” Boruty, kiedy to graliśmy nawet w I lidze, tak, tak, były i takie przypadki! A także o tym jakież to sukcesy czekają na mnie jako nowego trenera „Boruciaków”. Najważniejszym elementem spotkania było ustalenie, że nie będę tracił czasu, zdrowia i nerwów na spotkanie z lokalnymi pismakami. W Zgierzu i tak czyta się albo „Dziennik Łódzki”, albo „Express Ilustrowany”, więc wielkiej straty nie było. Zaraz potem pojawił się asystent trenera Paweł Bartkowski. Ledwo wszedł, a już próbował przekonać mnie do zorganizowania wewnętrznego sparingu.
Popukałem się w czoło. Poprzedniego dnia widziałem jak chłopaki próbują, powtarzam raz jeszcze, próbują nie zabić się o własne nogi. Wolałem uniknąć tego żenującego widowiska. Ustaliliśmy natomiast, że to ja będę zajmował się organizacją sparingów, w zamian za co „młody” dostanie trening ogólny i przedmeczowy. Oprócz tego miał też bawić się ogrywaniem drużyny rezerw i młodzików z U-19.

Wieści o objęciu klubu rozeszły się szybko. Podobnie jak moja niechęć do spotkania z dziennikarzami. Najwięcej do powiedzenia miała zupełnie nie znana nam redakcja „Europejskiego Ekspresu Piłkarskiego”. Wygooglowanie tej efemerydy zajęło mi chyba z piętnaście minut – no cóż, dam radę, pomyślałem i zajrzałem do umowy o pracę, której de facto jeszcze nie podpisałem. Mojej pierwszej pensji daleko było do tego co mógłbym zarabiać jako prezes Orlenu, ale 4 200 (2 600 po opodatkowaniu, i jak tu nie kochać Krula Korwina?) to i tak przyzwoicie. Starczy na waciki, benzynę, pół litra, opłaty i coś do oszamania. W sumie byłem z siebie bardzo dumny.
Radość minęła gdy zdałem sobie sprawę, że nikt z trenujących w Borucie piłkarzy nie ma podpisanego kontratku. Prezes wprawdzie uprzedzał mnie, że Boruta jest obecnie klubem pół-zawodowym, ale do diabła… Nawet jednego ugadanego juniora? Przekląłem swoją robotę, ale nie miałem wyjścia. Musiałem działać. Pierwszym krokiem było odwołanie umówionych przez mojego poprzednika sparingów. Po jaką cholerę grać z Włókniarzem Zelów, czy Zawiszą Rzgów, skoro nie mam kim grać? Poza tym były to klubu bardzo słabe, a ja chciałem sprawdzić sprowadzonych chłopaków przed meczami z absolutnym faworytem ligi – ŁKS-em.
Do pierwszego meczu ligowego z Włókniarzem Zelów mieliśmy sporo czasu. 8 sierpnia był jeszcze odległy – ścienny kalendarz wskazywał 17 czerwca. Postanowiłem, że w ciągu siedmiu dni postaram się zebrać co najmniej kilku zakontraktowanych graczy, i że pierwsze spotkanie towarzyskie zagramy 25-26 czerwca.
Pierwszym sparing partnerem miały być rezerwy krakowskiej Wisły. Nie spodziewałem się wielkiego zwycięstwa, ale Boruta mógł zarobić na meczu nawet 25 tysięcy złotych, co było całkiem przyjemną sumką, jak na nasze zgierskie realia. Kolejny mecz miał odbyć się tydzień później, w środę 3 lipca. Tym razem postanowiłem sprawdzić co potrafią pokazać na boisku rezerwy Znicza Pruszków. Po laniu jakie powinni spuścić moim chłopakom wiślacy, spotkanie z Pruszkowem powinno być zdecydowanie łatwiejsze.
Trzeci sparing wyznaczyłem na 10 lipca. Mieliśmy grać przeciwko rezerwom Wisły Płock. Koleje springi odpowiednio 17, 24 i 31 lipca mieliśmy zagrać z Karviną B, Zawiszą Rzgów (niestety) i z Concordią Knurów. Byłem ciekaw zwłaszcza spotkania z Wisłą Kraków i ekipą z Pruszkowa. Wiele niepokoju budziła też odpowiedź jaka miała nadejść od dwóch ostatnich klubów. Obawiałem się, że mogą odrzucić moje zaproszenie, co cholernie utrudniło by mi przygotowanie drużyny do sezonu.
18 czerwca nadeszły wieści. Concordia i Zawisza odrzuciły propozycję. Zdecydowałem jednak o rozegraniu jeszcze jednego sparingu w dniu 2 sierpnia. Moim przeciwnikiem w tym meczu miały być rezerwy Boruty. Nie byłem zachwycony z takiego obrotu sprawy, ale „mówi się trudno, żyje się dalej”. Teraz należało jeszcze znaleźć odpowiednich piłkarzy. Nie było to proste zadanie. Młodych ludzi grających w piłkę było w regionie sporo. Co gorsza miałem tylko jednego scouta.
Do pracy musiał więc pomaszerować również mój kochany asystent. Pawełek okazał się jeszcze większym leniem niż ja. Początkowo opierał się przyjęciu odpowiedzialności, potem jednak uległ moim namowom. Sytuacja nie wyglądała różowo – i było to jedno z delikatniejszych określeń jakie przychodzą mi na myśl. Po pierwsze nie mogliśmy szastać kasą, a potrzebowaliśmy drużyny z prawdziwego zdarzenia. Po drugie musieliśmy obsadzić wszystkie pozycje w zespole, a po trzecie, mogliśmy rozmawiać tylko z dzieciakami w wieku 15-16 lat. Starsi po prostu do Boruty iść nie chcieli, lub nie było nas na nich stać.
Pierwszym chłopakiem, któremu zaproponowałem grę w Borucie był bramkarz Jakub Kaliciak. Sprawiał dobre wrażenie, ponadto zgodził się na wynagrodzenie 325 zł, miesięcznie plus premie za występ i czyste konto. Kolejnym, który przykuł moją uwagę na nieco dłużej był środkowy obrońca Sławek Modelski. Co więcej Sławciu trenował w Borucie, spodziewałem się więc, że nie będzie się boczył i podpisze papierki.

Kolejnym kandydatem do gry w zespole był inny „boruciarz” Patryk Szewc, przyzwoity boczny obrońca. O ile Modelski miał naprawdę niezłe umiejętności, o tyle Szewc był po prostu na miejscu i nie trzeba było tracić czasu i pieniędzy na poszukiwania. Ostatecznie zdecydowałem się, że do drużyny dołączy również trenujący w Borucie bramkarz Piotr Koncewicz.

Kolejną grupą którą musiałem sobie obejrzeć byli członkowie zespołu rezerw. Pierwszym, który otrzymał propozycję podpisania kontraktu był Rafał Nawrot, przyzwoity defensywny pomocnik, który co prawda nie był jakiś wybitnym graczem, ale miał szansę na zagranie paru dobrych spotkań w Borucie. Drugim rezerwistą, którego postanowiłem zaprosić do zespołu był środkowy obrońca Piotr Jedryka. Sprawiał naprawdę dobre wrażenie, a jego zdolności krycia i odbioru piłki były naprawdę niezłe jak na IV ligę. Co więcej „był na miejscu”.
Z reszty towarzystwa wybrałem jeszcze Pawła Droździela, Jakuba Bulzackiego i Jakuba Trzeciaka. Brakowało napastników i skrzydłowych. Obronę można było już jako tako obsadzić, ale wciąż nie miałem rezerwowych. Sytuacja nie wyglądała różowo, ale przynajmniej wiedziałem na czym stoję. Do pierwszego meczu było jeszcze osiem dni, a ja już miałem co najmniej kilka obsadzonych pozycji – nie wyglądało to źle, podobnie jak treningi prowadzone przez Bartkowskiego.
Dobre wieści nadchodziły także z Europy. Nasza reprezentacja U-19 rozbiła kadrę Holendrów i wygrała 5:0. Co najdziwniejsze dwie bramki dla naszych strzelił jakiś młodziak z Austrii, który zadeklarował polskie pochodzenie. Poza tym, że w miarę mówił po polsku, to trudno było go uznać za Polaka. Nazwisko i imię stanowiły poważną barierę nie tylko dla komentatorów spotkania, ale także dla jego kolegów z drużyny. Tak czy inaczej pobiliśmy Holendrów. Ja zaś otrzymałem pierwsze raporty od scoutów. Zadecydowałem, że do drużyny (w charakterze gwiazdy zespołu) dołączy 15 letni Dariusz Górski. Chłopak był naprawdę dobrym bramkarzem i 1 900 zł, miesięcznie, których żądał były naprawdę niewielkim wydatkiem biorąc pod uwagę jego zdolności. W sumie ugadaliśmy się na 1 800 i 30% podwyżki w razie awansu. W związku z tym, że do drużyny dołączył Górski, mogłem śmiało zrezygnować z Kaliciaka.
O ile młodziki dali pokaz strzelania w meczu z Holandią, o tyle główna reprezentacja tylko zremisowała 1-1 z Bośnią i Hercegowiną. Szału nie było. Ja też nie byłem zbyt szczęśliwy. Wciąż brakowało napastnika i skrzydłowego z prawdziwego zdarzenia. Po stosunkowo krótkich poszukiwaniach mam dwóch sensownych kandydatów. Alan Kalinowski i Dariusz Dudek. Ostatecznie decyduję się zatrudnić obu panów, tym bardziej, że oferty z Boruty to nie jedyne na jakie muszą odpowiedzieć.
Pozostaje tylko znaleźć skrzydłowego i kogoś kto mógłby ogarnąć stanowisko defensywnego pomocnika. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że zaproponowane przeze mnie ustawienie nie jest znane chłopakom. Co więcej, Boruta będzie chyba jedynym klubem w IV lidze, który nie zdecydował się na tradycyjne 4-4-2. Zależy mi na tym, aby w lidze nasza obrona ponosiła jak najmniejsze straty. Wprawdzie zarząd oczekuje ode mnie stabilizacji i pozycji w górnej połowie tabeli, ale wiem, że przy odrobinie szczęścia możemy walczyć o awans.
Mija kilka dni i wiem już, że na mecz z rezerwami Wisły będę mógł wystawić tylko kilku piłkarzy z kontraktami. Jak do tej pory nie mam żadnych wiadomości od Kalinowskiego i Dudka. W tej sytuacji na ataku muszę wystawić dotychczasowego gracza Boruty. Nie jestem zadowolony z takiego przebiegu spraw. Niestety, do meczu pozostał jeden dzień i nie mogę liczyć na cud – te jak wiadomo nie zdarzają się początkującym menadżerom.
Jest jednak inaczej. Kalinowski potwierdza umowę transferową. Wprawdzie wolałbym Dudka, który sprawia o wiele lepsze wrażenie niż Kalinowski, ale na bezrybiu i rak ryba. Niestety, Kalinowski nie będzie mógł wystąpić przeciwko rezerwom Wisły. Mówi się trudno. Są jednak i dobre wieści. Dudek również potwierdził umowę. Tym oto sposobem udało mi się pozyskać dwóch dobrych jak na ligowe warunki napastników. Mam cichą nadzieję, że będą mieli udany sezon.
Wreszcie przychodzi dzień 25 czerwca. Wychodzimy na boisko przeciwko zespołowi Wisły Kraków II. Jestem pełen obaw. Chłopcy (wśród nich Kalinowski i Dudek) wyglądają na spokojnych, ale jak to będzie wyglądało w akcji? Czy zrozumieli nowe ustawienie na tyle by wykonać postawione przed nimi zadanie? A może mecz okaże się popisem Wisły?

W szatni mówię wprost – to tylko sparing. W sumie nikt nie zwraca na mnie uwagi. Nic dziwnego. Jestem tu nowy, a oni, w większości po raz pierwszy grają mecz w barwach Boruty. Zobaczymy co z tego wyniknie. Wychodzimy z szatni. Widzę zespół Wisły, wyglądają na dobrze przygotowanych, ale kondycyjnie moi chłopcy mogą okazać się silniejsi. Zobaczymy… Zaczynamy od wygranego losowania stron. Pada mżawka. Zaczyna się pechowo – w drugiej minucie Wisła ma rzut rożny…
Kolejne minuty upływają na mniej lub bardziej składnej grze obu drużyn. Lekko poobijany Nowak będzie musiał zejść w drugiej połowie. Póki co zostawiam go na boisku. Niestety, tuż przed gwizdkiem kończącym pierwszą połowę gola na 1:0 dla Wisły wbija Tomasz Zając. W szatni grzmię, że mają się bardziej starać. Nowaka zastępuje Kotłowski. Po przerwie gra Boruty wygląda o wiele lepiej. Wreszcie gramy tak jak lubię – agresywnie i to Wisła musi się bronić. W 55 minucie Dudek wyrównuje na 1-1, po ładnym podaniu Droździela.
W 63 minucie kontuzję łapie Obortowski. W jego miejsce wchodzi Trzeciak, którego miejsce w obronie zajmuje Kaźmierczak wprowadzony z ławki rezerwowych. Obaj panowie nie są orłami, ale powinni dać radę. W 70 minucie kartkę łapie Modelski. Krótko potem ratuje nas poprzeczka. Górski musi jeszcze dużo trenować, ale obrona spisuje się naprawdę nieźle. Niestety w 79 minucie obrońcy popełniają błąd i na 2:1 wynik spotkania ustala Adrian Wójcik. Niecałe 20 sekund później jest już 2:2 – Dudek wyrównuje tym razem ze stałego fragmentu gry – gol rodem z Primera Division albo Bundesligi! No, warto było ściągnąć Dudka!
Po meczu chwalę chłopaków, choć na pochwały zasługują Bulzacki i Dudek. Reszta zagrała raczej przeciętne spotkanie. Mimo tego remis 2:2 z mocniejszym przeciwnikiem stanowi powód do optymizmu. A przecież rezerwy Wisły Kraków są o wiele silniejsze od innych zespołów, które sprawdzimy w okresie przygotowawczym. Pełni optymizmu wracamy do domów. Mam wreszcie chwilę dla siebie. Z zadowoleniem stwierdzam, że drużyna złożona z chłopaków z łapanki, bo tak można określić politykę kadrową Boruty, zagrała bardzo dobre spotkanie. Co więcej lekarz stwierdził, że Obortowski i Nowak są tylko lekko poobijani i mogą nadal trenować.
Następnego dnia ponownie siedzę w klubie nad dokumentami i kartoteką dostępnych do zatrudnienia młodzików. Jest tego towarzystwa od groma. Wszyscy liczą na parę złotych za grę w drużynie. Dla wielu rodzin te kilkaset złotych to poważny zastrzyk gotówki. Niestety nie mogę podjąć jednoznacznej decyzji. Znudzony przeglądaniem informacji odnośnie młodych zawodników wracam myślami do wczorajszego spotkania z Wisłą. Mój wielki niepokój budzi postawa Górskiego. Teoretycznie chłopak powinien w obu sytuacjach spisać się lepiej. Strzał oddany przez Zająca nie był jakiś wybitny. Podobnie gol zdobyty przez Wójcika – gościu strzelał zza pola karnego, Górski miał sporo czasu na ustawienie się i przechwycenie piłki. Nie daje mi spokoju również sytuacja w której uratowała nas poprzeczka. Gdyby nie to mecz mógł zakończyć się wynikiem 3:2, zdecydowanie dla nas niekorzystnym.
Najważniejsze, że dobry mecz zagrał mój nowy nabytek Dudek. Kalinowski dla porównania grał zdecydowanie gorzej. Sam już nie wiem co myśleć o sytuacji w której chłopak, który bierze 1,800 miesięcznie gra gorzej od typa który zasuwa za niecałe 400 zł miesięcznie. Po zastanowieniu doszedłem do wniosku, że dam Kalinowskiemu szansę. Jeśli do końca rundy jesiennej będzie „kiepścił” to znajdę sposób żeby się go pozbyć.
Tymczasem wracam do pracy przy sprawdzaniu defensywnych pomocników. Moją uwagę przykuwa dwóch – Hieronim Więcek i Piotr Pajor. Oprócz nich złożyłem ofertę dla Kamila Jaworowskiego. Powinien dobrze radzić sobie z zadaniami defensywnymi i wsparciem pozostałych pomocników. Teraz pora skupić się na skrzydłowych.
Po niezbyt długich poszukiwaniach zwracam uwagę na kartę Sebastiana Żmiji. Chłopak ma 16 lat, ale całkiem niezłe atrybuty fizyczne i psychiczne pozwalają na rozważenie zatrudnienia go w charakterze lewego skrzydłowego. W rozmowach o transferze robi się nerwowo. Chłopak domaga się 3 tysięcy. To dużo. Ostatecznie udaje mi się utargować na 2,700 ale to i tak cholernie dużo – budżet płacowy przed sezonem liczył ok. 40 tysięcy złotych. Składam jeszcze ofertę Szymonowi Gierszewskiemu. W najgorszym wypadku będzie z niego dobry rezerwowy. Poza tym, Żmija będzie musiał walczyć o miejsce w składzie, co powinno dać mu do myślenia.
Kolejną ofertę kieruję do Piotra Szczepanika. Powinien być z niego niezły środkowy pomocnik, w razie czego będzie mógł zastąpić kontuzjowanych kolegów ze skrzydeł. Nie pozostaje mi teraz nic innego jak tylko czekać na rozwój wypadków. W tak zwanym międzyczasie otrzymałem zaproszenie na polski dzień testów. Dziękuję postoję. Szkoda mi bulić za paliwo, a młodzików potrafię już wyłapywać samemu. Ponadto po co pokazywać że rozglądam się za wzmocnieniami?
Ostatecznie zapada decyzja o złożeniu oferty Pajorowi. Chłopak domaga się prawie 1,500 miesięcznie. Udaje mi się przekonać go do pensji 1,100. Następnego dnia składam ofertę Więckowi. Kontrakt z klubem podpisuje Szczepanik. Doskonała wiadomość, teraz pora na następne dobre wieści – do grona Boruciaków dołączył Żmija. 29 czerwca dołącza Gierszewski i Jaworowski. 2 lipca do zespołu dołączył Więcek. Najprawdopodobniej wyjdzie na boisko w meczu z rezerwami Znicza Pruszków.
Po krótkiej dyskusji z asystentem ustalamy skład. Na pierwszą połowę bardziej niż na pewno wyjdzie Więcek. Okazuje się jednak, że muszę pomyśleć o prawym obrońcy. No cóż, tym zajmiemy się już po meczu ze Zniczem. W szatni poświęcam sporo czasu na przekonanie chłopaków, że takie mecze do dla nich szansa. Większą wagę do mojej gadaniny przykłada jedynie Modelski. No cóż, przynajmniej ktoś we mnie wierzy.

W drugiej minucie mamy szansę na gola, ale Kalinowski nie potrafi wyskoczyć do piłki. Akcja kończy się strzałem nad bramką w wykonaniu Boruty. Szkoda. Po 30 minutach gry jedynymi godnymi uwagi wydarzeniami są dwie kartki dla moich Stryżej i tradycyjnie już Modelski. W 31 minucie Kalinowski po raz kolejny strzela prosto w nogi obrońcy. W 34 minucie na prowadzenie wychodzi Znicz. Strzelcem bramki Bandrowski. Niestety, zmiana bramkarza na niewiele się zdała. Po przerwie na boisko nie wychodzą Droździel i Kalinowski. Za Droździela wchodzi Marian Słabik, a za Kalinowskiego Dudek. Na początku drugiej połowy kontuzję łapie Szczepanik. Zastępuje go Suchanek. W 73 minucie mieliśmy realną szansę na bramkę, ale skończyło się na szansie. W 76 minucie, po rzucie rożnym na 2:0 podwyższa Śledź. No cóż nie można zawsze remisować… W 84 minucie bliski strzelenia bramki z dystansu był Więcek. Niestety, bramkarz Znicza odprowadza piłkę wzrokiem.
Po meczu poinformowałem chłopaków, że w meczach o stawkę mają grać lepiej. Jakąś reakcję zaobserwowałem tylko u Więcka – nic dziwnego, zostawił sporo potu na boisku, i u Gierszewskiego. Po meczu złożyłem ofertę kontraktu Piotrowi Kocurowi, Jakubowi Kamińskiemu, Zbigniewowi Gadomskiemu, Markowi Jędrzejczykowi, Tomaszowi Cywce i Mariuszowi Koniecznemu. Pozostawało tylko czekać na rezultaty.
6 lipca do drużyny dołączył Kocur. Od pozostałych żadnych wieści. Aż wreszcie nadszedł moment w który mieliśmy zmierzyć się z Wisłą Płock. W szatni kazałem chłopakom zagrać lepiej niż przeciwko Zniczowi Pruszków, zwłaszcza, że zdaniem bukmacherów byliśmy faworytami meczu z Wisłą. Niestety już w 8 minucie na prowadzenie wyszła Wisła po strzale Waleciaka. Druga bramka dla Wisły pada w 40 minucie. Robi się nie fajnie. W szatni ostry opieprz zbiera cała ekipa. Nie przynosi to większych zmian. Drugą bramkę strzela Waleciak. Szlag mnie trafia, ale cóż zrobić? W 59 minucie jest już cztery do jaja. Mecz kończy się bramką Sebastiana Żmiji. 4-1 to nie 4:0, pocieszam się. No cóż, sam chciałem grać z mocniejszymi.

Wciąż myślę o kolejnych wzmocnieniach dla Boruty. O części zaproszonych do współpracy wiem, że dołączyli do innych klubów np., Tomek Cywka trafił do Pogoni Ekolog Zduńska Wola. Mówi się trudno. Konieczny przechodzi do Gryfa Tczew. Nie składam jednak broni. Wysyłam ofertę do Grzegorza Skowrońskiego. Dwóch innych graczy jest pod obserwacją mojego scouta. Na szczególną uwagę zasługuje Marek Baran. Posyłam mu ofertę kontraktu. Negocjujemy wysokość wynagrodzenia, która oscyluje w okolicach 1500 zł.
15 lipca Marek Baran dołącza do Boruty. Doskonale – czuję, że odzyskujemy pewność siebie. Kolejnym grajkiem, z którym próbuję podpisać kontrakt jest Patryk Udzik. Widzę go jako lewego obrońcę. Ofertę kontraktu wysłałem jeszcze do Michała Świerka. Zobaczymy co z tego wyniknie. Tymczasem czeka mnie pierwszy w karierze sparing z przeciwnikiem z zagranicy. W szatni jestem spokojny. Moje nerwy i tak nic nie zmienią. Jeśli chodzi u wyjściową 11 zdałem się na asystenta.

Początek meczu i tym razem do bani. Szybko stracona bramka i goście prowadzą 1:0. Do przerwy wbili nam jeszcze dwie bramki. 3:0 nie wygląda najlepiej więc opieprz zbiera cała drużyna Boruty. To się musi skończyć raz na zawsze! Koncewicza zastępuje Górski. Gorzej być już nie powinno. W najgorszym wypadku będę miał powód żeby opieprzyć Górskiego w najlepszym możemy zawsze wygrać. Nic bardziej mylnego. W drugiej połowie goście dołożyli nam jeszcze dwie bramki. Nasi strzelili honorowego, ale nie mogło to już zmienić obrazu meczu – 1:5 dla Karviny B.
Dziadowskie(jak inaczej określić jeden remis i wysokie porażki) nie odstraszyły Patryka Udzika, który już po meczu podpisał kontrakt z Borutą. Niestety na moją ofertę nie odpowiedział Świerk. Trudno, kolejny zawodnik zwinięty mi sprzed nosa przez Gryfa Tczew. Biorąc pod uwagę strzelecką niemoc moich napastników wysłałem propozycję kontraktu do Marcina Nowaka. Po meczu z II zespołem Boruty mieliśmy rozpocząć sezon ligowy, którego coraz bardziej się obawiałem. Jakby tego było mało Sebastian Żmija złapał lekką kontuzję… Oprócz Nowaka do składu dołączyli jeszcze członkowie zespołu rezerw – Kępka, Cholewiński, Kułapka, Tomkiewicz, Lig i Lisiecki. Ostatnim wzmocnieniem był Rafał Kasperczyk, któremu zaproponowałem dołączenie do drużyny Boruty.
W tej sytuacji mecz z drugą drużyną Boruty był już tylko formalnością, względnie odwleczeniem wyroku. Niestety jak się okazuje, przegrać można i mecz z własnymi rezerwami – na koniec pierwszej połowy Kacper Górski wpakował piłkę do naszej bramki. Zaraz potem na 2:0 dla rezerwistów podwyższa Nowak, nasz nowy nabytek. Boże… ca cóż ty mnie tak karzesz? To jednak nie koniec w drugiej połowie na 3:0 wynik poprawia Król. Po raz pierwszy w życiu zapalam papierosa na stadionie piłkarskim. Z moich ust sypią się niewybredne komentarze pod adresem mojego zespołu…

Na szczęście to już koniec, i więcej bramek nie tracimy. Wracam do domu i zalewam się w trupa. W sumie nie pozostało mi nic innego. Z przerażeniem i niecierpliwością oczekuję pierwszego meczu w IV lidze.
Kliknij aby rozwinąć...

Tak jak widzicie pogrywam trochę w FM'a 2014. Szału ni ma, ale może na prostą jeszcze wyjdę.

vimes6 · 13 Październik 2014

Powodzenia, żebyś przeżył chociaż jeden sezon, bo na razie to chyba nikomu ta sztuka się nie udała .

Camillo · 13 Październik 2014

Nie myślałeś o ściągnięciu skina do FMa? Dużo lepiej gra się moim zdaniem ze skórką stworzoną przez graczy.

Drakensang · 13 Październik 2014

I jeszcze facepack, dużo lepiej wtedy to wygląda. A jak się dojdzie na wysoki poziom to mecze z Realem zamieniają się w festiwal strzelecki.

PIAJR · 13 Październik 2014

Camillo napisał: ↑

Nie myślałeś o ściągnięciu skina do FMa? Dużo lepiej gra się moim zdaniem ze skórką stworzoną przez graczy.
Kliknij aby rozwinąć...

Gram na laptopie i mam taki zwyczaj, że gram bez skórek. Zresztą te wszystkie graficzne nowinki tylko spowalniają grę, a lapotok demonem pryndkości nie jest. Na stacjonarym nawet nie próbowałem, bo miał problem z FM 12.

vimes6 napisał: ↑

Powodzenia, żebyś przeżył chociaż jeden sezon, bo na razie to chyba nikomu ta sztuka się nie udała .
Kliknij aby rozwinąć...

Dzięki za dobre słowo zobaczymy co z tego wyjdzie.

Drakensang napisał: ↑

I jeszcze facepack, dużo lepiej wtedy to wygląda. A jak się dojdzie na wysoki poziom to mecze z Realem zamieniają się w festiwal strzelecki.
Kliknij aby rozwinąć...

A po co mi facepak jak 100% moich grajków to newgeni?
Aha i przydałby się spam post co by post pod postem nie było bo pewno następny mój wpis w temacie to będzie kolejna część rozgrywki.

Drakensang · 13 Październik 2014

Spampost na życzenie jest.

Camillo · 13 Październik 2014

Grafika przecież nie spowalnia Ci gry, tylko ilość piłkarzy/wybranych lig 'aktywnych'.

Master of Puppets · 13 Październik 2014

Tak naprawdę to opłaca się tylko wgrać jedną rzecz: zestaw emblamentów i herbów drużyn i rozgrywek. Reszta, czyli facepaki, skórki, stadiony, barwy drużyn itd. to zbędne bajery. No i mógłbyś już w grze zmienić paletę kolorów tła, bo to białe tło irytuje.

Drakensang · 13 Październik 2014

Ja normalnie gram z 50-86 tyś. piłkarzy i wielkich problemów z płynnością nie mam.

PIAJR · 13 Październik 2014

Od okręgówki do Ligi Mistrzów

2 „Zaczyna się”
Kliknij aby rozwinąć...

Przygotowania do pierwszego meczu ligowego postanowiłem wykorzystać na głębokie zmiany w naszej taktyce. Wydawało mi się, że pozwoli to na poprawę jakości gry moich podopiecznych. Zastanawiałem się nad wariantami ściśle ofensywnymi i ściśle defensywnymi. Ostatecznie zdecydowałem się na odbycie długiej rozmowy z asystentem, który po ostatniej porażce pierwszego zespołu zaczynał wydreptywać sobie ścieżkę do gabinetu prezesa. Co zrozumiałe chciał mnie wygryźć. Szkoda tylko, że nie wiedział, że nowy sponsor klubu stoi za mną murem.
Tym razem zdecydowałem się nie eksperymentować z taktyką. Skoro moi kopacze znają tylko 4-4-2, to proszę bardzo – chceta, mata. Oprócz tego udało mi się nawiązać kontakt z pochodzącym z Gruzji trenerem piłkarskim. Powinien ustawić te moje „primabaleriny” do pionu, a w najgorszym wypadku będę mógł zrzucić na niego winę za niepowodzenia Boruty. Tymczasem do meczu z Włókniarzem Zelów pozostaje coraz mniej czasu. Oprócz gruzińskiego trenera dołącza do nas jeszcze dwóch pomocników. Co prawda muszę nieco przebudować skład pod nowe ustawienie opracowane wspólnie z moim Gruzinem, ale od przybytku głowa nie boli.

Mecz z Włókniarzem Zelów to inauguracja rozgrywek. Gramy na wyjeździe, więc moi chłopcy zakładają czerwone stroje. Niestety pomimo dobrych pierwszych dziesięciu minut, w 14 minucie spotkania na prowadzenie wychodzi Włókniarz. W 22 minucie wyrównuje Dudek! Los uśmiecha się do Boruty, a zza chmur wygląda Słońce. Radość trwała jednak tylko do 77 minuty, kiedy to Nowiński dał prowadzenie Włókniarzowi. Pod adresem arbitra, piłkarzy moich i przeciwnika i każdego kogo mam w zasięgu wzroku lecą wiązanki od których skisło by świeżo udojone mleko. To jednak nie koniec nieszczęść w 80 minucie kontuzjowany zostaje Lig. Zastępuje go Tomczykiewicz, który w chwilę później dostaje czerwoną kartkę. Nieliczni kibice Zgierzan szaleją z wściekłości. Sędzia poznaje historię życia swojej żony, matki, córek i dowiaduje się wiele na temat swojego pochodzenia etnicznego. W głębi serca zgadzam się z kibicami.

Ustawienie i składy na mecz Włókniarz Zelów - Boruta Zgierz. 2:1 dla Włókniarza.

W szatni poinformowałem chłopaków, że nie jestem zadowolony z wyniku i ich gry. Za dużo zmarnowanych okazji, zbyt mało rozstrzygnięć pod bramką Włókniarza. Na dobrym poziomie zagrali Górski, którego interwencje parę razy uratowały nam tyłki i Dudek, który zrobił to za co mu płacą – strzelił bramkę. Szkoda, że tylko jedną. Po pierwszej kolejce Boruta wskoczył na 14 miejsce. Następny mecz mieliśmy grać przeciwko Warcie Działoszyn.
Nie byłem do końca pewien jakiej taktyki i składu powinienem użyć, aby przynajmniej w tym spotkaniu osiągnąć korzystny rezultat. Ostatecznie jednak zdecydowałem, że objedzie się bez większych rewolucji. W sumie mecz z Włókniarzem był całkiem udany, oczywiście jeśli nie liczyć bardzo słabego rezultatu bramkowego. Zadecydowałem, że drużyna ma ćwiczyć grę w obronie, która nie wychodziła nam ostatnio najlepiej.

Drugie ligowe spotkanie przebiega o wiele lepiej od poprzedniego. W 32 minucie Dudek nie wykorzystuje 100% sytuacji na zdobycie kolejnej bramki ligowej dla Boruty. W 49 minucie Kalinowski ma szansę dać prowadzenie Borucie, ale nie potrafi zapanować nad piłką, co bezlitośnie wykorzystuje bramkarz Działoszyna. Kilka sekund później kolejna sytuacja dla Boruty i znowu więcej szczęścia niż rozumu ma Warta. W 58 minucie przeprowadzam zmianę. Za Modelskiego wejdzie Jędryka. W 62 minucie Jędryka był bliski strzelenia gola, zdołał utrzymać się przy piłce, pociągnął akcję, którą słabym wykończeniem ostatecznie spaprał Baran. Ładne wycofanie piłki spod bramki w głąb pola karnego i podanie dobrze świadczą o Jędryce. Wreszcie w 67 minucie Kalinowski ładnym strzałem z ok. 25 metra daje prowadzenie Borucie. Na trybunach szaleństwo, dwój pijanych spada pod krzesełka, inny „chory” siusia na sektor gości. Witamy w IV lidze.
W 72 minucie bliski strzelenia gola był Baran, niestety bramka była za wąska. No cóż koniec meczu przynosi nieco nerwowych sytuacji – Warta ma rzuty rożne, ale nie potrafi ich wykorzystać. Szczęśliwie dowozimy 3 punkty do końcowego gwizdka sędziego. Zawodnikiem meczu zostaje Baran, który naprawdę miał parę niezłych momentów. Szkoda tylko, że Kocur, jeszcze w pierwszej połowie dostał żółtą kartkę. No cóż, najważniejsze, że mamy 3 punkty, i zajmujemy 11 miejsce w IV lidze.

Jednocześnie wciąż rozglądam się za wzmocnieniami. Wysyłam ofertę kontraktu do Leszka Nowackiego, który wprawdzie prowadzi już rozmowy kontraktowe z Orłem Wierzbica, ale mam nadzieję, że zdobyte ostatnio 3 punkty powinny przekonać Nowackiego by wybrał Borutę. Jednocześnie muszę zająć się treningiem przedmeczowym. Zdecydowałem się by przed meczem z Concordią skupić się na grze w ataku. Biorąc pod uwagę 4 miejsce Concordii to nasze zdolności w ataku mogą być decydujące dla losów spotkania.

Mecz w Piotrkowie znowu gramy na wyjeździe. Mimo tego początek niezły. Już w 8 minucie mogliśmy wyjść na prowadzenie, gdyby nie poprzeczka. Niestety w 39 minucie prowadzenie Piotrkowianom daje Mateusz Kocur. Wyłączną winę za tą sytuację ponoszą obrońcy, którzy nie upilnowali gracza Concordii. W przerwie drużyna dostaje opeer, niektórych staram się pocieszyć, i wmawiam im, że jak się skupią to będzie lepiej. I faktycznie przynosi to skutek. W 63 minucie gola na 1:1 strzela Paweł Kołodziej. Później robi się nerwowo, ale Żmija (w tym meczu z opaską kapitana) jest dwukrotnie bliski strzelenia gola. W końcu mamy szczęście do arbitrów! W 79 minucie sędzia podyktował rzut karny za faul w polu karnym na Dudku. Karnego wykonuje Żmija, który daje Borucie prowadzenie. Czyżby 3 punkty z trudnego piotrkowskiego terenu? Końcówka meczu jest nerwowa, ale utrzymujemy się przy piłce i zdobywamy 3 punkty. Matko Boska – 3 punkty w Piotrkowie…
Zawodnikiem meczu zostaje wybrany Paweł Kołodziej. W szatni panują doskonałe nastroje. Nic dziwnego, drugie zwycięstwo z rzędu daje powody do radości. Co więcej awansujemy na 6 miejsce w lidze. Jak widać IV liga to naprawdę loteria i każdy mecz jest ważny. Po meczu po raz pierwszy od dawna zainteresowali się mną dziennikarze. Cóż mogłem im powiedzieć – stwierdziłem, że jestem zadowolony z przebiegu spotkania, a następnego dnia na lokalnych portalach piłkarskich przeczytałem „Miśkiewicz zadowolony z comebacku”. Co więcej prezes przestał patrzeć na mnie jak na zło konieczne, a do drużyny dołączył Nowacki. Pasmo sukcesów jednym słowem.

Przed meczem z Włókniarzem Moszczenica po raz kolejny skupiam się na treningu gry w ataku. Może i tym razem zdołamy zdobyć bezcenne 3 punkty? Jeszcze przed meczem z Włókniarzem dowiedziałem się kto będzie naszym przeciwnikiem w Pucharze Łódzko-Mazowieckim. Co prawda mogliśmy trafić lepiej, ale moim zdaniem zespół Pogoni Ekolog Zduńska Wola powinien być w naszym zasięgu. Niestety ze względu na rozgrywki pucharowe uległy zmianie terminy naszych spotkań z KS Paradyż i Nerem Poddębice. Ze spokojem przygotowywaliśmy się do meczu z Moszczenicą. Czułem, że jeśli zagramy swoim stylem, to znaczy moim stylem, wygramy i umocnimy się w tabeli IV ligi.

Wreszcie nadchodzi dzień meczu z Włókniarzem Moszczenica. W wyjściowym składzie Nowacki. W szatni zagrzewam chłopaków do walki. Doskonale zdaję sobie sprawę, z faktu, że gramy przeciwko słabszej drużynie, w dodatku na własnym terenie. Mimo tego zależy mi na tym aby nikt sobie tego meczu nie odpuścił. Zamierzam pokonać Włókniarza i dać im do myślenia.

Mecz od samego początku toczy się po naszej myśli. Mija pierwsze 45 minut i już jest 1:0 po ładnej akcji Sebastiana Żmiji i Dudka. Jestem bardzo zadowolony z przebiegu spotkania o czym informuję moich „bojców”, jak coraz częściej ich nazywam. Jedynym mniej przyjemnym akcentem dwie żółte kartki dla Boruciaków – Lisieckiego i Nowackiego. Niestety w 2 połowie pada gol Jakubczaka – i mamy 1:1. W 70 minucie zdejmuję poobijanego Nowaka, na jego miejsce wchodzi Kalinowski.
Spotkanie kończy się wynikiem 1:1. Po meczu nie jestem zbyt szczęśliwy i informuję „grajków”, że takie mecze powinni wygrywać. Mimo tego jestem raczej zadowolony z pierwszych kilku kolejek ligowych. Tak czy inaczej zajmujemy obecnie 5 miejsce w lidze, co nie jest złym miejscem biorąc pod uwagę, że drużynę budowałem praktycznie od zera. Co więcej od pewnego czasu jestem na tyle „silny”, że mogę sobie pozwolić na opieprzanie mojego podwładnego, który po tym jak zespół rezerw rozbił pierwszy skład zaczynał pozwalać sobie na niewybredne komentarze pod moim adresem. „Patrzcie go jaki mundruś, magistra zrobił” – powstrzymałem się od cynicznego „i co tępy ch..”, ale zamiast tego podczas każdego treningu młody lata po szlugi. Niech się uczy, może kiedyś wjedzie na ten sam poziom co i ja.

Tymczasem wielkimi krokami zbliża się kolejne spotkanie, w którym „Boruta Zgierz” pod moim światłym kierownictwem zmierzy się z popularnym i lubianym w IV lidze Ludowym Klubem Sportowym „Czarni” Rząśnia. Już na pierwszy rzut oka widać, że klub pełen profesjonalizm, można nawet powiedzieć, kandydat do awansu – w herbie czerwona (lub czarna, w zależności od wersji) gwiazda i wielki liczebnik 1999, oznaczający zapewne rok powstania klubu. Przed meczem z „Czarnymi” nadeszły złe wieści dla mojego zespołu. Ze składu na dosyć długo wypadł Piotr Jędryka. Jak na menadżera wybitnego klubu przystało zdecydowałem o przesunięciu Jędryki do rezerw, co jednak nie spodobało się jego rodzicom. Jak się okazało właścicielom jednej ze zgierskich kwiaciarni. Co zrozumiałe musiałem przekonać szanownego tatusia i mamusię, że to tylko do czasu jak syn wyleczy kontuzję. Sam Jędryka nie robił mi z tego powodu większych problemów. No cóż, jaka liga tacy agenci zawodnika.
Przed meczem zadecydowałem, że po raz kolejny skupimy się na grze w ataku – jedyną szansą Boruty na zwycięstwo jest zepchnięcie faworyzowanych „Czarnych” do obrony. Złożyłem też oferty trzem kolejnym piłkarzom. Szczególnie liczyłem na bocznych pomocników – pod względem obsadzenia tej pozycji nasza „Boruta” leżała i kwiczała. Wyszło mi bokiem postawienie na nieznane chłopakom ustawienie, pod które budowałem zespół w okresie przygotowawczym. Na szczęście w kasie wciąż pozostawało jeszcze sporo gotówki.

Mecz w Rząśni zaczyna się po naszej myśli. Faworyzowana drużyna gospodarzy traci gola już w 28 sekundzie spotkania, autorem bramki dla „Boruty” jest niezastąpiony Dudek. Akcja była naprawdę ładnie skonstruowana i bramkarz „Czarnych” nie miał większych szans na uratowanie sytuacji. Potem było raz lepiej raz gorzej. Nie stwarzaliśmy sobie dobrych sytuacji, ale zawodnicy „Czarnych” nie potrafili poradzić sobie z naszymi pułapkami ofsajdowymi. Niestety, w 21 minucie kontuzję złapał Leszek Nowacki. Jego miejsce na lewej obronie zajął Udzik. Obowiązki tego ostatniego na prawym skrzydle naszej obrony przejął z kolei Kocur, który wszedł na boisko z ławki rezerwowych. Pomimo niekorzystnego przebiegu spotkania w 35 minucie drugą bramkę zdobył Dudek. Poczułem się nieco pewniej, choć wciąż pozostawało jeszcze cholernie dużo czasu do końcowego gwizdka. W szatni zagrałem nieco na ambicji chłopaków, mówiąc im, że jest dobrze, ale stać ich na więcej. Na boisko nie wyszedł już Nowak, który spartolił dwie 100% sytuacje. Gdyby nie on byłoby już 4-0 dla Boruty. Nowaka jak można się było spodziewać, zastąpił Kalinowski. W drugiej połowie szło nam nieźle. Niestety, żółty kartonik obejrzał Lig, a w 70 minucie padła bramka na 2-1 dla Czarnych. W 72 minucie z boiska wyleciał Lig. W sumie była to trochę naciągana kartka bo jakiegoś wielkiego faulu się nie dopuścił. W tej sytuacji zdjąłem Kalinowskiego, na którego miejsce wprowadziłem Trzeciaka. Chłopak od dłuższego czasu był w lichym nastroju, doszedłem więc do wniosku, że trochę gry dobrze mu zrobi. W 84 minucie sędzia wreszcie uznał nasze racje i podyktował rzut karny po faulu na Kołodzieju.
Jedenastkę wykonywał Baran. W sumie nie ma o czym mówić – strzał z 11 metra musiał zakończyć się trzecim golem dla Boruty. Wyjazdowy mecz w Rząśni zakończył się kolejnym zwycięstwem Boruty. Duża w tym rola pełniącego w tym meczu funkcję kapitana, Sebastiana Żmiji. Trzeba przyznać, że dzięki Sebastianowi nasz zespół atakował Czarnych aż do końcowego gwizdka, co zaowocowało korzystnym dla naszego zespołu wynikiem. Zawodnikiem meczu, co zrozumiałe, wybrany został zdobywca dwóch bramek – Dariusz Dudek. Co więcej, został on chyba najszybszym strzelcem w historii IV ligi. Po meczu wskoczyliśmy na 3 miejsce, zaś nasi rywale, spadli aż na 16 pozycję. IV liga nie zna litości…

Do następnego spotkania z dotychczasowym liderem IV ligi mieliśmy około siedmiu dni. Po dotychczasowych spotkaniach toczonych w mniej więcej czterodniowych odstępach był to prawdziwy postęp. Tymczasem do klubu dołączył Wysocki, spodziewałem się, że ten młody zawodnik będzie dla nas poważnym wzmocnieniem. W najgorszym wypadku mógł wejść do składu w ramach łatania dziur spowodowanych kontuzjami i chorobami.

Krótko po nim dołączył do nas również Gul, podobnie jak Wysocki sprowadzony do łatania ewentualnych dziur w składzie. Trzecim pozyskanym grajkiem, był Akradiusz Piechowiak. Podobnie jak Wysocki grał w pomocy i podobnie jak poprzedników widziałem go w charakterze rezerwowego. Do sztabu szkoleniowego dołączyli Cezary Ruszkowski (trener) i scout Adam Pietras. Jakby tego było mało przed meczem z liderem IV ligi LKS-em Astorią Szczerców, zjawili się u nas nawet dziennikarze, wśród których był nawet jakiś Arab z Europejskiego Ekspresu Piłkarskiego. Wypytywali głównie jak układa mi się współpraca z „prezesiem Grzesiem”.

Fakt, od pewnego czasu Szczęsny uwierzył, że potrafię wyprowadzić nasz wybitny klub na prostą. Co więcej zaczął nawet rozmawiać ze mną w dosyć kulturalny sposób, co po pierwszej ligowej porażce i nędznym okresie przygotowawczym nie wchodziło w rachubę. Od pewnego czasu trułem prezesowi o rozbudowę obiektów młodzieżowych, ale klub nie miał na to pieniędzy. Nic dziwnego, Boruta Realem Madryt nie jest, a miejska kasa pod rządami obecnej prezydent świeci pustkami. Zresztą odkąd baba będzie dawać kasę na typowo męski sport?
Mecz z liderem zaczęliśmy od mocnego uderzenia. Od pierwszego gwizdka to my byliśmy atakującymi, co zakończyło się już w 4 minucie bramką strzeloną przez Sebastiana Liga. Obrońca nie posiadał się z radości, a ja cieszyłem się z uchwycenia przez Borutę pierwszego miejsca w lidze. W 17 minucie bliski pokonania bramkarza Astorii był Kalinowski, ale spaprał jak zwykle 100% sytuację. Kalinowski to pewniak jeśli chodzi o niewykorzystane sytuacje – czuję, że w przyszłości będzie z niego godny następca Rasiaka. Już teraz został okrzyknięty „największym drewnem w historii Boruty”, a to spory wyczyn. W 19 minucie Astoria wyrównała. W 21 minucie Kalinowski zdobył nieuznanego gola. Podobno sędzia wcześniej zagwizdał, nie wiem, nie słyszałem, to się nie wypowiadam.
Na wysokości zadania stanął za to Żmija, który w 42 minucie dał nam prowadzenie. No… takie zagrania to ja lubię, strzał prosto w okienko pomiędzy dwoma obrońcami, bramkarz stoi jak dziecko we mgle… Jedna z ładniejszych bramek w lidze, które do tej pory widziałem. W przerwie mówię ekipie, że jestem zadowolony, ale stać ich na więcej. Standard. Moje słowa spodobały się obrońcom (zwłaszcza Ligowi) i Górskiemu, który po początkowych niepowodzeniach na stałe zajął miejsce między słupkami Boruty. W drugiej połowie pierwsza składna akcja naszych zaraz po gwizdku sędziego zakończona golem Kalinowskiego. Alan wreszcie się obudził, ale nie miejmy złudzeń – przydomek „drewniak” zobowiązuje. Radość trwa jednak krótko. W 49 minucie jest już 3-2. Astoria nie pozwala nam zasnąć i dobrze, niech się chłopaki nauczą, że nie wolno odpuszczać.

Docierają do mnie wiadomość z innych boisk. U nas 70 minuta, i oto jesteśmy viceliderem – Włókniarz Zelów wyszedł na prowadzenie, co oznacza, że pomimo trzech punktów z Astorią i tak tracimy punkt do lidera, z którym przegraliśmy pierwszy mecz ligowy w sezonie. Wreszcie koniec. Kolejne 3 punkty na naszym koncie. Trochę szkoda, że jeszcze w pierwszej połowie kartkę zarobił Kocur, a Dudek nie strzelił gola. Szkoda, że nie uznano gola Kalinowskiego z pierwszej połowy, szkoda niewykorzystanych sytuacji i że pomimo litrów potu wylanych na murawie nie jesteśmy liderem. Grunt, że są 3 punkty z trudnym przeciwnikiem, a drużyna zdobyła kolejne cenne doświadczenia. Cieszy bramka Liga, cieszy dobry debiut Gula. Zawodnikiem meczu Sebastian Żmija. Faktycznie, jego bramka na 2-1 faktycznie wysokich lotów, podobnie jak reszta spotkania w jego wykonaniu. Ocena powyżej ośmiu punktów całkowicie zasłużona.
Po meczu z Astorią czekał na nas mecz z kołtunami ze Zduńskiej Woli. Pogoń, w ligowej tabeli zajmowała 14 miejsce, mimo tego meczu z Ekologiem nie mogłem tak po prostu zlekceważyć. Obawiałem się, że pozornie słabsi przeciwnicy mogą nas czymś zaskoczyć. Wprawdzie dwa remisy, trzy porażki i jedno zwycięstwo dawało im 5 punktów, ale trzeba stwierdzić, że klub ze Zduńskiej Woli miał po pierwsze sporo pecha, jak choćby w ostatnim meczu z Włókniarzem Zelów, gdzie prowadzili już 2-0, by ostatecznie ulec nowemu liderowi tabeli 4-2.
Dnia pierwszego września roku pamiętnego, bo 2013, otrzymałem do swoich łapek pierwszą opinię zarządu na temat mojej pracy. Ogólnie byli zadowoleni, i wszystko grało, jeśli nie liczyć porażki 1-5 z Karviną B w okresie przygotowawczym i strat finansowych poniesionych przez klub – 24 tysiące złotych poszło… zwiedzać Czechosłowację. Było to o tyle dziwne, że na meczach (przegranych bo przegranych), które graliśmy w poprzednich miesiącach zarobiliśmy ponad 100 tysięcy złotych. No cóż, zakup nowego busika dla klubu w miejsce starej Nyski to też był wydatek, ale żeby 24 koła pod kreską?

Przed meczem ze Zduńską, kazałem swoim orłom skupić się na ofensywnych stałych fragmentach gry. Pod tym względem Boruta leży i kwiczy, wszystkie gole zdobywamy z gry, więc przed meczem ze słabym rywalem można sobie odpuścić tradycyjne już poprawianie błędów w ofensywie naszej drużyny. W najgorszym wypadku odpadniemy z Pucharu Łódzko-Mazowieckiego. Trudno. Nie można mieć wszystkiego. Przed meczem do głosu dochodzą ultrasi Boruty – po raz pierwszy słyszę, że grupa ok. 240 przychodzących w miarę regularnie na mecze „ziomków” to ultrasi – domagają się rozbicia „żydków ze Zduni”. No cóż, jak sobie chcecie, to nie ode mnie zależy. Co najlepsze, szefem zadymiarzy – fakt było ostatnio paru cwaniaków co odpalili race po wygranym meczu – jest facet starszy ode mnie o 13 lat. 38 letni Goliński miał ostatnio dostać mandat za nieobyczajne zachowanie pod stadionem Włókniarza Zgierz, ale żeby zaraz rzecznik kiboli? No dobra, jak już mówiłem, jaka liga tacy kibice.

Przed meczem pucharowym, pierwszym w mojej karierze, przeprowadzam drobną zmianę. Za Kołodzieja na prawą pomoc wchodzi Piechowiak. Debiut w meczu przeciwko Pogoni powinien dobrze wypaść i poprawić nastrój młodego zawodnika Boruty. W sumie, określenie młody zawodnik Boruty doskonale pasuje do wszystkich członków naszego zespołu… Średnia wieku to chyba coś koło 16 lat, ale co ja, prosty magister historii mogę wiedzieć o matematyce.

Mecz zaczyna się niemrawo. Moi zawodnicy chyba trochę olali Pogoń, co nie powinno dziwić. Na pierwszy gol dla Boruty w wykonaniu Nowaka czekamy aż do 19 minuty. Bramka raczej ciekawa, Nowak urwał się obrońcom wszedł na pole karne i pokonał bramkarza. Pozostaje czekać na kolejne bramki, które w co szczerze wierze jeszcze padną. Niestety, w 24 minucie po rzucie rożnym dla Ekologa przeciwnik doprowadza do wyrównania. Winnym Modelski, który popchnięty przez piłkarza ze Zduńskiej włożył piłkę do bramki Górskiego. Pierwsza połowa kończy się jednak pomyślnie. Już w doliczonym czasie gry prowadzenie daje nam Żmija. No, brawo chłopcze! Po przerwie w 57 minucie Ekolog wyrównuje. Padają wiązanki pod adresem Górskiego i obrońców. No i sędziego – ot, kolejny drukarz, jak to w IV lidze zwykle bywa. W 80 minucie dalej zanosi się na dogrywkę. Na trybuny wpada liczna grupa kibiców lokalnej K.S. Olimpia Karsznice, która wznosi radosne okrzyki „nie podaję dłoni tej k… (damie nie najcięższych obyczajów) Pogoni”. Robi się ciekawie. Niestety, w doliczonym czasie gry po raz drugi trafia Artur Grzelak. 3-2 dla Pogoni Ekolog Zduńska Wola.

Po meczu powiedziałem chłopakom co o nich myślę. W sumie są Bogu ducha winni, a Puchar i tak byśmy przegrali. Najważniejsze, że teraz będzie można skupić się na lidze. Trochę szkoda.
Kliknij aby rozwinąć...

@ Camillo: No trochę grafika też spowalnia silnik meczowy chociażby. A może po prostu jestem starym leniem, któremu się nie chce grzebać i wystarczy mu 4 liga, bo przypominają się czasy kiedy grało się w gry wydawane przez Mariusza Trzaskę i na kodach lało się Widzewem całą Europę, albo wchodziło Legionovią Legionowo do E-klasy?

PIAJR · 18 Październik 2014

Od okręgówki do Ligi Mistrzów

3 „Quo vadis Boruta?”

Porażka w Zduńskiej Woli doprowadziła do kolejnej wizyty natrętnych pismaków. Tak jak poprzednim razem był to mój ulubiony Arab z Europejskiego Ekspresu Piłkarskiego. Gość kaleczył wszystkie znane sobie języki łącznie ze swoim własnym plemiennym narzeczem, a ja pomny, na przysięgi o nienawiści jaką wprowadził pomiędzy mnie a Europejski Ekspres Piłkarski prezes tego ostatniego musiałem grzecznie odpowiadać. Pytań na szczęście nie było zbyt wiele. W sumie można je sprowadzić do odwiecznego pytania „co by powiedziała dupa jakby zęby miała”. Nie wiem na co liczył mój interlokutor, w każdym bądź razie dosyć szybko go spławiłem. Stwierdziłem tylko, że z gry nie zasługiwaliśmy na porażkę. Na dobrą sprawę pogrążył nas (paradoksalnie) samobójczy gol Modelskiego z pierwszej połowy. No cóż, taki jest futbol.
IV liga nie śpi, IV liga nie pozwala odpocząć, IV liga nie daje o sobie zapomnieć. Po porażce z Ekologiem zaczęliśmy przygotowywać się do meczu z Nerem Poddębice. Pojazdy z rejestracją EPD miały pojawić się pod naszym stadionem dopiero w niedzielę 8 września, zdecydowałem więc na spotkanie z prezesem. Początkowo obawiałem się, że będzie to pierwsza okazja do zwolnienia, ale summa summarum stanęło na tym, że pogadaliśmy sobie o możliwości znalezienia klubu patronackiego dla Boruty. Grzesiu nie dał się przekonać, że byłby to doskonały sposób na poprawę klubowych finansów – nic dziwnego, Boruta była „gospodarstwem” Grzegorza i co zrozumiałem Grześ nie chciał konkurencji.

Tymczasem nadeszła pora na mecz z Nerem Poddębice. Zespół przeciwnika należał do słabszych w lidze, więc przed spotkaniem byłem w umiarkowanie dobrym nastroju. Pomny ostatniej porażki z teoretycznie słabszym Ekologiem Zduńska Wola wolałem jednak chuchać na zimne. W meczu nie mógł wystąpić pauzujący za kartki Kocur. Na jego miejsce powołałem Cholewińskiego. Jego miejsce na ławce rezerwowych zajął Trzeciak. W pomocy Kasperczaka zastąpił Bulzacki. Wracając jeszcze do obrońców Gula, zmęczonego po meczu w Zduńskiej zastąpił Lig.
Pierwsza połowa przynosi ładną bramkę Piotra Szczepanika, wprowadzonego w 2 minucie, chyba tylko po to by podkurzyć asystenta. Zaraz potem na 2-0 strzela Kalinowski. Do przerwy 2:0 dla Boruty, co daje nam chyba pierwsze miejsce w lidze. Pewny nie jestem, ale na to wygląda. W drugiej połowie gola dla Nera strzela Szymon Adamczyk, 2 trafienie w sezonie jest dla tego zawodnika na pewno bardzo ważne, ale dla mnie o wiele ważniejsze jest, że nadal prowadzimy. Co gorsza, żółtą kartkę otrzymuje Piotr Udzik, a w 69 minucie jest już 2-2. W 71 minucie ponownie obejmujemy prowadzenie – bohaterem Kalinowski dopiero co ukarany żółtym kartonikiem za pyskowanie sędziemu… Boruta jedzie dalej! W 77 minucie na 4-2 wynik poprawia, po stałym fragmencie gry Paweł Kołodziej. W 80 minucie na boisko wchodzi Kępka (za Dudka) i Modelski (za Trzeciaka). Mecz kończy się naszym zwycięstwem. Zajmujemy nadal 2 miejsce, ale mamy tyle samo punktów co Włókniarz Zelów.

Tymczasem czekał nas kolejny niezwykle ważny mecz. Zajmująca 3 miejsce w lidze Mazovia Tomaszów Mazowiecki nie była jakiś super mocnym zespołem, ale ostatnia porażka z Ekologiem Zduńska Wola wciąż jeszcze siedziała mi z tyłu głowy. Wprawdzie w rozgrywkach ligowych byliśmy niepokonani, jeśli nie liczyć niezbyt udanego debiutu, to jednak do każdego kolejnego meczu podchodziłem bardzo nerwowo. Odczuwali to również moi zawodnicy. Podobnie było przed konfrontacją z Mazovią. Podczas treningów ponownie niespokojnie maszerowałem wzdłuż linii bocznych i popalając papierosa za papierosem opieprzałem zawodników. Trzeba przyznać, że na treningach rzadko słyszeli dobre słowo, co nie zmieniało faktu, że byli oceniani raczej pozytywnie, nie tylko przeze mnie, ale również przez nieprzyjazne mi media. Np., 16 letniego Szczepanika poddano niedawno ocenie, według której ten młody zawodnik jest wart ok. 9 tysięcy złotych, co na warunki polskiej IV ligi stawiało go w gronie piłkarzy z górnej półki. Mówiąc bardziej dosadnie, nie chciałem dopuścić do sytuacji w której którykolwiek z moich podopiecznych, choćby na krótką chwilę zapomniał o tym czego od niego oczekuję zarówno podczas treningów jak i meczy.
Zgodnie z wprowadzoną przeze mnie do Boruty tradycją zadecydowałem aby podczas treningu przed spotkaniem z Mazovią skupić się na grze w ataku. Zależało mi na zdobyciu kolejnych trzech punktów, które mogły okazać się bezcenne pod koniec sezonu. Jednocześnie w przypadku zwycięstwa lub choćby remisu mieliśmy szansę na objęcie prowadzenia w tabeli. Prawdę mówiąc nawet w najśmielszych snach nie przypuszczałem, że znalezienie się w czołówce klasyfikacji zajmie nam tak mało czasu. Po okresie przygotowawczym przestałem nawet wierzyć w zajęcie jakiegoś sensownego miejsca. Tymczasem życie po raz kolejny pokazało że trzeba być gotowym na wszystko.

Wreszcie oczekiwanie na mecz z tomaszowskim zespołem dobiegło końca. Z zadowoleniem zauważyłem, że trener tomaszowian zdecydował się na ustawienie 4-3-2-1, które prawdę mówiąc stosował zazwyczaj przeciwko słabszym przeciwnikom. Odniosłem wrażenie, że Mazovia odnosiła się do środowego spotkania toczonego na naszym zgierskim stadionie z lekceważniem. Tym gorzej dla nich – skomentował moje stwierdzenie mój asystent, którego od pewnego czasu przestała ciągnąć praca głównego menadżera naszego zespołu.
Tym co stanowiło pierwsze poważne zaskoczenie, które nastąpiło już po pierwszym gwizdku, to sposób w jaki Mazovia konstruowała akcje. Pozwalali nam na obstawienie swoich zawodników, a później podejmowali szybkie kontrataki. Mimo tego większość czasu spędzaliśmy na prowadzeniu zdecydowanych ataków na bramkę rywali. Tej strzegł jednak niezawodny Pastuszka, jeden z filarów tomaszowskiej ekipy. Jak się okazuje nie ma jednak ludzi nie zastąpionych. W 36 minucie po dośrodkowaniu Wysockiego, do piłki w polu karnym doszedł Dudek. Błyskawiczny strzał lewy róg bramki Pastuszki i bramkarz rywali musiał wyciągać piłkę z siatki. Teraz należało pójść za ciosem. W 42 minucie Wysocki i Dudek powtórzyli zagranie z 36 minuty i prowadziliśmy już 2:0. W szatni nie pozostawało mi nic innego jak pogratulować chłopakom dobrej gry. Zaczęła się druga połowa. Podobnie jak wszystkie poprzednie akcje rozpoczął Kocur, który podał do Wysockiego. Atakowany przez Świerada Wysocki ładnie zagrał piłkę do Barana, który podał „na dobieg” do Dudka, który przyjął chwilę przymierzał się do oddania strzału, po czym gruchnął z całej siły i tym sposobem skompletował hat-tricka. Czwartą bramkę w 84 minucie strzelił Baran, po ładnym podaniu Dudka, który już na polu karnym zdołał przepchnąć piłkę pomiędzy obrońcami Mazovii. Do końca meczu stworzyliśmy jeszcze kilka mało składnych akcji, które jednak nie przyniosły goli.
Spotkanie zakończyło się wynikiem 4-0 dla MKP Boruta Zgierz. Po raz pierwszy wypłaciłem chłopakom z obrony i naszemu bramkarzowi premię za czyste konto. Niestety, pomimo naszej wspaniałej victorii nadal zajmowaliśmy 2 miejsce w lidze. Pierwszy nadal był Włókniarz Zelów, który miał tyle samo punktów co my. Tuż za nami nasz następny przeciwnik. Łódzki Klub Sportowy, czyli zdecydowanie najmocniejszy zespół w lidze, który miał bodajże 2 punkty straty do Włókniarza i Boruty. To właśnie z ŁKS-em graliśmy następne spotkanie.

Był to dla mnie szczególnie ważny mecz. Jako kibic Widzewa, czułem, że nadchodząca konfrontacja z ŁKS-em będzie szczególnie trudna. Od pewnego czasu wzrosła ilość naszych kibiców, nie byłem więc zdziwiony gdy pewnego dnia na facebookowym profilu Boruty pojawił się radosny filmik przedstawiający „trening” kibiców ŁKS-u. Zebrani rzecz jasna w strojach organizacyjnych – tj., chałatach i myckach, jak każe pradawny zwyczaj kibiców ŁKS-u.

[video=youtube;wygDbomZ1p8]https://www.youtube.com/watch?v=wygDbomZ1p8[/video]

Krótko przed meczem na stronie Widzewa, zajmującego we wrześniu 2013 roku, 11 miejsce w tabeli E-klasy (dorobek punktowy wynosił 7 oczek), pojawił się mem przedstawiający napis na jednym z łódzkich murów „ŁKS jeździ na wakacje do Zgierza”. Trzeba przyznać, że był to ciężki pocisk dla kibiców ŁKS. Krótko potem na fanpage’u Boruty pojawił się filmik przedstawiający historię degradacji naszego następnego przeciwnika. Trzeba przyznać, że brak dotacji z Izraela okazał się dla „łódzkiego” klubu szczególnie dotkliwy.

[video=youtube;EoQg9BZBI1M]https://www.youtube.com/watch?v=EoQg9BZBI1M[/video]

Bądźmy jednak poważni. ŁKS był jednym z mocniejszych zespołów w lidze. Karty zawodnicze ich piłkarzy wyceniano nawet na 86 tysięcy. Nie wiem czy cała moja drużyna była tyle warta. Do meczu musieliśmy podejść na poważnie. Po pierwsze nie wolno nam było spocząć na laurach. Po drugie, musieliśmy zmusić pejsów do grania na naszych warunkach. Owszem mieliśmy w swoim ręku poważne atuty. Najskuteczniejszy snajper ŁKS Okoński był kontuzjowany, podczas gdy nasz nowy gwiazdor Dudek był w niezłej formie, którą potwierdził w meczu z Mazovią. Wygraliśmy 4-0 z drugą drużyną ligi, podczas gdy ŁKS wygrał tylko jedną bramką z zajmującą dół tabeli Pilicą Przedbórz.
Tradycyjnie już trening przedmeczowy obejmował głównie grę w ataku. Sobota 14 września nadeszła szybciej niż się spodziewałem. Zmagający się z kontuzjami zespół Ż… to znaczy ŁKS-u pojawił się na naszym stadionie nieco wcześniej i rozpoczął rozgrzewkę. Wraz ze swoimi ulubieńcami przybyli nieliczni kibice. Nie każdego było stać na bilet tramwajowy do Zgierza, nie każdy wreszcie był w stanie odnaleźć się w wielkiej metropolii jaką zdecydowanie jest nasz Zgierz… Jeżeli mam jednak być obiektywny, to spodziewałem się, że mecz zakończy się w najlepszym razie naszym remisem. Drużyna ŁKS-u była o wiele bardziej doświadczona, w dodatku spodziewałem się, że po słabym meczu z Pilicą, postarają się aby kolejne spotkanie było o wiele lepsze.

W szatni kazałem chłopakom zagrać tak jak ostatnim razem, nie wdawać się w przepychanki i ogólnie grać tak żebym był z tego zadowolony. Zdaniem bukmacherów to my byliśmy faworytami tego spotkania i zamierzałem wykorzystać ten fakt do zmotywowania chłopaków. Dałem im niedwuznacznie do zrozumienia, że prezes postawił spore pieniądze na ich wygraną, i że nie mogą go zawieść. Miałem nadzieję, że moja przemowa podziałała. Co więcej w ostatniej chwili zdecydowałem się na małą rewolucję. ŁKS był od nas silniejszy, zadecydowałem więc aby zespół grał z kontry. Zdaniem moich współpracowników tak właśnie zagrała Pilica Przedbórz, z którą „rodowici łodzianie” męczyli się przez ¾ meczu.
Trzeba przyznać, że nasi kibice również dopisali choć o wiele częściej od barw Boruty na sektorze gospodarzy widziało się szaliki Widzewa. Nie obyło się bez utarczek na boisku. Już w 8 minucie noszowi znosili zawodnika ŁKS na bok by założyć mu opatrunek. Trybuny pozdrawiały znoszonego zawodnika okrzykami „do pieca”. Żeby była jasność. Nie jestem zwolennikiem poprawności politycznej, co chyba zresztą wie już każdy kto choćby pobieżnie przekartkował moje wspomnienia. Niestety, wynik od samego początku pozostawiał wiele do życzenia. ŁKS wyszedł na prowadzenie w 5 minucie. Głupio stracona bramka ewidentny błąd obrońców. Potem kilka zmarnowanych „setek”. Pierwsza połowa wyglądała jak wyglądała. Pewien poziom utrzymał tylko nasz drogi Górski, któremu pomiędzy słupkami „Boruty” szło całkiem nieźle. W sumie nie było źle. Pod koniec zepchnęliśmy przeciwnika pod jego pole karne, którego twardo bronił. W szatni powiedziałem chłopakom, żeby grali w drugiej połowie tak jak pod sam koniec pierwszej. W drugiej połowie bywało nerwowo, ale ostatecznie wynik nie uległ zmianie. Moi chłopcy zarobili dwie żółte kartki, ale specjalnie się tym nie przejmowałem – najważniejsze, że potrafili nawiązać walkę z trudnym przeciwnikiem.

Ze względu na kartki w następnym spotkaniu pauzować musiał Udzik. Na szczęście Jędryka wyleczył już kontuzję i mógł wrócić do gry. Przed kolejnym meczem tym razem z KS Paradyż byłem raczej spokojny. Spodziewałem się, że po porażce z ŁKS chłopaki poczują w sobie sportową złość i skupią się na wygraniu kolejnego spotkania.

Mecz z KS Paradyż zaczął się po naszej myśli. W 7 minucie prowadzenie dał nam Piotr Wysocki. Później już tak dobrze nie było. W 40 minucie kontuzjowany został Kalinowski, którego nie bardzo miałem kim zastąpić. Ostatecznie zdecydowałem że naszego napastnika zastąpi Gieraszewski. Dopiero po przerwie padł kolejny gol dla Boruty, tym razem autorstwa kapitana zespołu – Żmiji. W 76 minucie straciliśmy bramkę. Wynik 2-1 nie był zadowalający, więc chłopaki po raz kolejny ruszyli do odrabiania strat. Krótko potem w 83 minucie czerwony kartonik obejrzał Gieraszewski. Nie zdecydowałem się na wprowadzanie żadnych zmian. Musimy wytrzymać i zdobyć 3 punkty.
Na szczęście udało nam się „dowieźć” wynik do końcowego gwizdka. Wprawdzie nadal zajmowaliśmy 3 miejsce, na które wskoczyliśmy po porażce z ŁKS-em, ale do prowadzących traciliśmy zaledwie jeden punkt. Był początek sezonu więc podchodziłem do całej sprawy na spokojnie, bez nerwów. Naszym kolejnym przeciwnikiem była Pilica Przedbórz. Mecz toczony na wyjeździe nie zapowiadał się najłatwiej. Oczekiwałem, że przeciwnik będzie chciał pokazać nam miejsce w szeregu, tym bardziej, że podobnie jak my przegrali z ŁKS-em 1:0. Byłem bardziej niż pewny, że będą chcieli pokazać swoim kibicom, że potrafią wygrywać również z takimi przeciwnikami jak Boruta. Mimo wszystko byłem jednak optymistą.
W wyjściowej 11 wielkich rewolucji nie było. Miejsce w składzie dostał Dudek, a z obrońców Jędryka, którego chciałem sprawdzić na spokojnie bez balastu w postaci nawiedzonych rodziców na trybunach. W szatni powiedziałem chłopakom że liczę na to, że pokażą mi na co ich stać. Jak się szybko okazało nie zawiodłem się.

Jako pierwszy na bramkę przeciwnika strzelał w 11 minucie Kalinowski. „Drewniak”, jak nazywano go na trybunach tym razem nie spaprał sprawy, co wielu uznało za znak niebios, iż los tym razem uśmiechnie się do Boruty. Miałem nadzieję, że faktycznie będzie na nasze. Drewniak zaskoczył po raz drugi w 29 minucie. Mój Boże, niecałe 30 minut i dwie bramki Kalinowskiego, to już musiało coś oznaczać. Jeszcze w pierwszej połowie, już w doliczonym czasie gry na 3:0 wynik ustalił Paweł Kołodziej. Po raz pierwszy od dłuższego czasu mogłem ze spokojem oczekiwać rozpoczęcia drugiej części spotkania. Druga połowa nie zaczęła się tak dobrze. Bramkę kontaktową w 67 minucie zdobył Piotr Kujawa. Nie był to jednak koniec strzelaniny. W 89 minucie Kalinowski skompletował hat-tricka – 4-1 dla Boruty to naprawdę dobry wynik.

Kolejny mecz zakończony naszym zwycięstwem, w dodatku sporą różnicą bramek. Zawodnikiem meczu co zrozumiałe – Kalinowski, choć pozostali też nieźle się spisali. Na szczególną pochwałę zasługiwali pomocnicy, którzy bardzo dobrze grali pressingiem. Nieco błędów popełnili obrońcy i nasz bramkarz Górski, ale ostatecznie można im to wybaczyć. Co więcej dzięki remisom ŁKS-u i Włókniarza Zelów wyszliśmy na prowadzenie. Mam nadzieję, że już go nie oddamy, choć będzie to piekielnie trudne.
Czekał nas teraz mecz z kolejny outsiderem, Jutrzenką Warta. Zespół Jutrzenki zajmował jak do tej pory 16 miejsce w lidze. Liczyliśmy, że po najbliższym spotkaniu pozostanie na tej zaszczytnej pozycji, a my po raz kolejny dopiszemy do swojego dorobku 3 punkty.

Pomimo naszych wielu starań prowadzenie objęliśmy dopiero w 28 minucie po strzale Rafała Kasperczaka. Prawdę mówiąc nie spodziewałem się, że Jutrzenka będzie tak twardo bronić swojej bramki. Utrata bramki rozproszyła przeciwników i w 29 minucie było już 2:0 po ładnej akcji w wykonaniu Dudka. W przerwie spotkania zdecydowałem się na przeprowadzenie drobnych zmian. Na ławkę usiadł Baran, którego zastąpił Szczepanik. Miałem wielką ochotę zdjąć Jędrykę, który zaczął uskarżać się na drobny uraz, ale nie miałem kim go zastąpić. Tak to jest jak pozwolisz asystentowi wybierać rezerwowych. W 51 minucie gola ze spalonego zdobył Dudek. Jak widać nie tylko my stosujemy pułapki ofsajdowe, które ostatnimi czasy stawały się coraz popularniejsze w IV lidze. Stare powiedzenie mówi, że nie wykorzystane sytuacje mszczą się. Tak było i w naszym przypadku. W 60 minucie obrońcy nie upilnowali zawodnika Jutrzenki… i mamy 2-1. W 78 minucie kolejny błąd obrony i mamy 2-2. Pokazuję piłkarzom, że albo to wygrają, albo po meczu będą mieli przerąbane. Na szczęście jest Kasperczak, który w 85 minucie ponownie wyprowadza nas na prowadzenie. Na szczęście sędzia lituje się nad moim sercem i płucami – dolicza tylko 3 minuty, podczas których oba zespoły grają w myśl zasady „byle dalej z tą piłką”. Wygrywamy 3-2.
Zwycięstwo to zawsze miła wiadomość, ale po meczu z Jutrzenką czuję, że coś jest nie tak z naszymi obrońcami i bramkarzem. Jak tak dalej pójdzie to zrobi się nieciekawie. W drodze do domu dostałem telefon od prezesa, który z wielką radością poinformował mnie, że obecnie mamy 4 punkty przewagi nad ŁKS-em, ale ten ostatni zagrał o jeden mecz mniej. Co więcej do czołówki wepchnął się Zawisza Pajęczno.
Kolejny mecz mieliśmy grać za dwa dni z Pogonią Ekolog Zduńska Wola. Nadarzyła się ciekawa okazja do rewanżu za pucharową porażkę i co najważniejsze do ponownego oddalenia się od ŁKS, który wciąż deptał nam po piętach. Tym razem nie typowo, zdecydowałem się aby poświęcić trening przedmeczowy na grę obronną. Traciliśmy wiele bramek w wyniku błędów obrońców i brmakarza. Należało to zmienić. Fakt, zdarzały się strzały nie do obrony, a Górski nie był najgorszym golkiperem jakiego znałem, ale trzeba było dążyć do poprawy sytuacji jaka zapanowała w zespole.

Tym razem panowie ze Zduńskiej przyjechali do nas. Mecz zaczął się odważnym atakiem Pogoni, który jednak nie zamienił się na bramki. Również dwa rzuty rożne były wykonane raczej mizernie. Niestety, w 29 minucie prowadzenie Pogoni dał Siwik. Mamy jednak Barana! W 32 minucie po zamieszaniu w polu karny Pogoni Baran oddaje strzał i jest 1-1! Zaraz potem piłkę dosłownie wpycha do bramki gości Kalinowski. Nie próżnuje też Dudek po przerwie pakuje piłkę do siatki po stałym fragmencie gry. Strzał w stylu „boiska świata” jest murowanym kandydatem do „bramki kolejki” o ile coś takiego jest na poziomie IV ligi. To jeszcze nie koniec w 60 minucie Dudek urywa się obrońcom Pogoni i po sytuacji sam na sam z bramkarzem strzela drugą bramkę. 4-1 dla Boruty! Końcowe minuty to coraz silniejszy napór Pogoni. Bronimy się jak umiemy, ale przeciwnik wyraźnie nie ma pomysłu na zdobycie drugiego gola. Raz za razem próbują dosłownie wleźć do bramki. Wreszcie koniec.

Zwycięstwo 4-2 to kolejny dobry wynik zespołu. Zaczynam czuć się coraz pewniej nie tylko jako menadżer, ale także jako kandydat do awansu. Choć ŁKS ma rozegrany o jeden mecz mniej niż my, to prowadzimy czterema punktami. Wprawdzie nie jest to wiele, ale po raz kolejny utrzymaliśmy przewagę nad najgroźniejszym rywalem w walce o awans do III ligi. Po meczu rzuciłem okiem na statystyki. Zawodnicy Boruty Zgierz, zespołu, który zbudowałem praktycznie od zera w ciągu zaledwie kilku tygodni prowadzą w lidze pod każdym względem. Nasi dwaj snajperzy (Dudek i Kalinowski) zdobyli razem aż 18 bramek (odpowiednio 10 i 8), podczas gdy trzeci w zestawieniu zawodnik ŁKS tylko pięć. Wprawdzie przegraliśmy dwa mecze, ale wciąż jesteśmy w bardzo dobrej sytuacji. Co więcej kolejne mecze nie powinny stanowić wielkiego wyzwania. Do końca rundy pozostało nam jeszcze osiem spotkań, które powinniśmy wygrać. Jestem dobrej myśli i spokojnie oczekuję odpowiedzi na pytanie Quo vadis Boruto, które na początku mojej kariery w drużynie zadawała niechętna mi prasa.
Kliknij aby rozwinąć...

Jak zwykle upraszam o pozostawianie komentarzy

vimes6 · 20 Październik 2014

Dobrze ci idzie. Szkoda tylko pucharów to mógł być zastrzyk kasy dla klubu i wybudowaliby ci chociaż jakieś nędzne boisko dla juniorów.
Mam pytanie co polecacie początkującemu kierownikowi drużyny kopającej piłkę?

vimes6 · 20 Październik 2014

Dobrze ci idzie. Szkoda tylko pucharów to mógł być zastrzyk kasy dla klubu i wybudowaliby ci chociaż jakieś nędzne boisko dla juniorów.
Mam pytanie co polecacie początkującemu kierownikowi drużyny kopającej piłkę?

Drakensang · 20 Październik 2014

Jaką drużynę?
Ja bym proponował Real, Szachtar, Bayern, Barcelonę i w ostateczności Chelsea.
Barceloną, którą gram na moim savie drugi sezon roznosze wszystko i wszystkich. W Bayernie na sezon 17/18 średnio mi idzie w LM, ale poza tym szatkuje wszystkich.

vimes6 · 20 Październik 2014

Ja lubię grać od zera, mnogość opcji powoduje u mnie ból głowy.

casanunda · 21 Październik 2014

Liga angielska najniższa klasa - wybierz najbogatszy klub. O ile pamiętam w lidze niemieckiej (3?) gra także fajny klub stutgarter kickers?

Medievista · 21 Październik 2014

Te żarty z ŁKS-em są niskich lotów .

davere · 22 Październik 2014

casanunda napisał: ↑

Liga angielska najniższa klasa - wybierz najbogatszy klub. O ile pamiętam w lidze niemieckiej (3?) gra także fajny klub stutgarter kickers?
Kliknij aby rozwinąć...

A po co najbogatszy klub skoro i tak tam (VI liga angielska) nie przeprowadza się transferów gotówkowych?
Na tym poziomie klub wybiera się, bo na przykład nazwa albo herb się podoba - kasa przychodzi w miarę sukcesów. Pamiętam jak bodajże w FM12 prowadziłem Bromley i w pierwszym sezonie jakimś cudem do 6. rundy Pucharu Anglii (przez następnych 6 czy 7 sezonów odpadalem zdecydowanie wcześniej), pokonując po drodze Leeds United, a odpadajac z Arsenalem. I to "zalatwilo" mi budżet na kolejne 2-3 sezony (wpadlo coś okolo 1mln euro, głównie z polowy przychodów z biletów z meczów rozgrywanych na wyjeździe).

A ja poczatkujacemu radziłbym zacząć od swojego ulubionego klubu, czy to polskiego czy jakiegoś zagramanicznego.

Sent from my LG-E400 using Tapatalk 2

casanunda · 22 Październik 2014

Im bogatszy klub tym większa szansa na inwestycje. A na tym poziomie są niezbędne. Co z tego ze z FC UNITED of Manchester jestem w stanie zrobić 3 awanse w 3 sezony skoro infrastrukturę mam nadal na poziomie -3

davere · 23 Październik 2014

casanunda napisał: ↑

Im bogatszy klub tym większa szansa na inwestycje. A na tym poziomie są niezbędne. Co z tego ze z FC UNITED of Manchester jestem w stanie zrobić 3 awanse w 3 sezony skoro infrastrukturę mam nadal na poziomie -3
Kliknij aby rozwinąć...

Wspomnianym Bromley (przedmieścia Londynu) zrobiłem 5 awansow w 5 sezonów (w 9. sezonie mistrzostwo ), a inwestycje i tak zależą od zasobności kasy i regularnego nękania zarządu o rozbudowę. Żaden początkowy budżet zespołu z Conference South/North nie wpływa na przyszłe inwestycje. Jeśli już to atrakcyjność okolic klubu oraz potencjalne zasoby ludzkie (wielkość miejscowości).

Głównym czynnikiem i tak jest to ile zarobisz, a prawdziwa kasa to dopiero w dalszych fazach FA Cup i od Championship.

Sent from my LG-E400 using Tapatalk 2

Drakensang · 23 Październik 2014

Dla mnie prawdziwa kasa zaczyna się od 1/8 LM albo i wyżej.

davere · 24 Październik 2014

Drakensang napisał: ↑

Dla mnie prawdziwa kasa zaczyna się od 1/8 LM albo i wyżej.
Kliknij aby rozwinąć...

Dla Ciebie od żadnego poziomu nie zaczyna się "prawdziwa kasa" skoro grasz Chelsea, Barceloną, Realem, Man City czy innym PSG, bo tę kasę już na początku rozgrywki masz (bez urazy).
Ja tutaj piszę o konkretnym przypadku, w którym zarobione (fartem, nie boję się tego przyznać) 1-1,5 mln euro pozwoliło przejechać 3 sezony, a w połowie czwartego (wykres dostępnych funduszy cały czas dążył do 0) pojawił się dług, który na koniec rzeczonego sezonu osiągnął pokaźne rozmiary. Jednak również wtedy wpłynęła nagroda za zajęte miejsce w Championship oraz kasa z tytułu praw telewizyjnych Premiership, ktore to kilkukrotnie (kilkunasto?) przewyższyły wpływy z 5 poprzednich sezonów razem wziętych. Gdyby nie te nagrody, to pewnie trzeba by się było ratować wyprzedażą najlepszych graczy, bo w przeciwnym przypadku groził zarząd komisaryczny.
I to właśnie mam na myśli pisząc o prawdziwej kasie, gdzie tę różnicę naprawdę czuć.
A jaką różnicę czuje się grając Barceloną i otrzymując ułamek swojego rocznego budżetu?

Edit: okazuje się, że to jednak był FM2011, a nie 2012, ale to tylko mały szczegół
Zresztą, gdyby kogoś interesowało trochę więcej szczegółów, to są tutaj: http://rapechuck.cmrev.com/blog/4877,2021_-raport-o-stanie-swiata_-czesc-i.html#

Sent from my LG-E400 using Tapatalk 2

PIAJR · 25 Październik 2014

Odnośnie kasy (i jej braku), to prawdziwa kasa zaczyna się, jak polskim klubem z e-klasy awansujesz do fazy grupowej Ligi Mistrzów, albo grasz na wiosnę w Lidze Europy. Taka smutna prawda. Odnośnie niskiego poziomu żartów o ŁKS, no cóż o gustach się nie dyskutuje, ale Football Factory w wersji łódzkiej to ja też nie jestem i jako kibic jedynego prawilnego łódzkiego klubu pozwoliłem sobie na małą prywatę, za którą zostałem zresztą przez grę pokarany.

Od okręgówki do Ligi Mistrzów

4 „Mistrzowie jesieni”
Kliknij aby rozwinąć...

Uszczęśliwiony ostatnimi dobrymi wynikami mogłem poświęcić nieco czasu na życie prywatne. Znów zacząłem pojawiać się na meczach Widzewa, gdzie czekało na mnie opuszczone miejsce pod „zegarem”. Znów można było całą noc śpiewać kibicowskie piosenki. Co prawda nie byłem specjalnie zadowolony z ostatniej porażki mojej Boruty z ŁKS-em, ale… jak to się mówi, wszystkiego mieć nie można.
Październik rozpoczynaliśmy od wyjazdowego meczu z Orłem Nieborów. Prawdę mówiąc wysoka pozycja Orła w ligowej tabeli stanowiła poważne zaskoczenie nie tylko dla mnie, ale również dla większości kibiców i dziennikarzy śledzących rozgrywki w IV lidze. Przed meczem z Orłem większość moich asów porządnie wypoczęła. Nic dziwnego od meczu z Pogonią minęło siedem dni, które przeznaczyliśmy na porządny trening meczowy i ogólny, a także na regenerację. Niestety mecz musieliśmy wygrać, aby utrzymać naszą przewagę nad ŁKS-em, który pokonał zajmujących ostatnie miejsce w tabeli Zjednoczonych Stryków. Przed meczem z Orłem obyło się bez rewolucji w składzie. Piłkarze, którzy pokonali Pogoń mieli sprawdzić teraz zdolności Nieborowian.

Trzeba przyznać, że podjąłem dobrą decyzję. Już w 9 minucie po świetnym strzale pomiędzy nogami stojącego przy słupku obrońcy objęliśmy prowadzenie. Strzelcem bramki niezawodny Dudek. W 34 minucie wynik meczu poprawił Kasperczak i już mamy 2-0 dla zgierskiego zespołu. W przerwie nie miałem zbyt wiele do powiedzenia, co zresztą nie powinno dziwić. Dwubramkowa przewaga do przerwy i niezła gra zespołu sprawiła, że moja rola ograniczyła się do spokojnego oglądania meczu. Wprawdzie żółta kartka dla Piotra Udzika była drobnym niepowodzeniem, ale pełniący funkcję kapitana Udzik powinien wytrzymać z nerwami do końca drugiej połowy, podobnie jak poobijany Lisiecki. Po przerwie w 65 minucie drugą bramkę w meczu strzelił Dudek. Przeciwnik podjął kilka kontrataków, ale nie przyniosły one spodziewanych rozstrzygnięć. Z naszej strony nie był to jednak jeszcze koniec strzelania. Wynik na 4:0 tuż przed samym końcem meczu poprawił Baran, który po ładnym rajdzie zdołał zaskoczyć bramkarza rywali. Orzeł rzucił się do odrabiania strat. Miał nawet kilka stałych fragmentów gry, ale jeśli nie liczyć straty jednej bramki to mecz można uznać za nasz wielki sukces.

Niestety z innych boisk nadeszły mniej radosne wieści. ŁKS pokonał Zawiszę Pajeczno i w tej chwili tracił do nas tylko jeden punkt. Musieliśmy mieć się na baczności i nie pozwolić aby przeciwnicy zdołali nas wyprzedzić. Była na to tylko jedna rada – musieliśmy wygrywać kolejne mecze. To zaś nie powinno stanowić większych problemów jeśli wziąć pod uwagę z kim mieliśmy grać następne spotkanie. Drużyna Zjednoczonych Stryków nie należała do mocarzy. W lidze zajmowali miejsce na dole tabeli, byliśmy więc murowanym pewniakiem następnego spotkania.

Faktycznie, Zjednoczeni Stryków do najpotężniejszych zespołów nie należeli. Pierwsza bramka zdobyta po stałym fragmencie gry przez Dudka padła w 18 minucie. Boruta objął prowadzenie, którego nie mogliśmy teraz oddać. Trzeba było strzelić jeszcze ze dwie – trzy bramki i zakończyć kolejny mecz zwycięstwem. W 24 minucie Kalinowski po wspaniałym kontrataku podwyższa na 2-0 i mecz gra się już zupełnie inaczej, na spokojnie. Opadają emocje, a piłkarze skupiają się na utrzymaniu wyniku i składnej grze, która w moim przekonaniu zazwyczaj kończy się zdobyciem bramki. Tak, najważniejsze to nie dać ponieść się emocjom. Niestety, w 37 minucie muszę dokonać pierwszej zmiany. Za kontuzjowanego Artura Lisieckiego wchodzi Sebastian Żmija. Niestety, w drugiej połowie to Żmija łapie kontuzję. Zastępuje go Szymon Kulpaka. Niestety, pomimo wielu prób nie potrafimy zdobyć trzeciego gola. Mecz kończy się dobrym choć nie do końca satysfakcjonującym wynikiem 2-0 dla Boruty.
Kolejnym przeciwnikiem naszego zespołu jest Widok Skierniewice. Podobnie jak w przypadku Zjednoczonych drużyna przeciwna do najsilniejszych nie należy, ale potrafi sprawić niespodziankę. Prawdę powiedziawszy nie jestem do końca przekonany, czy w treningu przedmeczowym nie powinniśmy poświęcić nieco czasu na grę defensywną. Zawsze może się to nam kiedyś przydać przed spotkaniami z silniejszymi przeciwnikami. Ostatecznie jednak doszedłem do wniosku, że na tego typu udziwnienia przyjdzie czas w przerwie pomiędzy rundami, która już niebawem. Tak, szybko zleciało. Jeszcze tylko kilka spotkań i zaczną się rewanże. Runda jesienna dobiegała końca, a my zupełnie niespodziewanie byliśmy na czele tabeli. Ponadto władze klubu wreszcie uwierzyły w moje zdolności. Przy odrobinie szczęścia na wiosnę powinniśmy awansować do III ligi. Niestety tak różowo nie było w piłce reprezentacyjnej. Pomimo zwycięstwa 5-0 nad Mołdawią, nasi nie awansowali na mundial w Brazylii. Szkoda, ale z drugiej strony i tak nie mieli czym tam powojować.

Do meczu z Widokiem Skierniewice po raz kolejny podszedłem na spokojnie. Niestety, już w 7 minucie Czyrny zdobył bramkę, która dała prowadzenie zespołowi z Skierniewic. Pierwsza połowa zakończyła się prowadzeniem Widoku. W szatni zdecydowałem się wyjaśnić moim drogim podopiecznym, że albo wezmą się w garść i wygrają ten cholerny mecz, albo mogą się powoli wyprowadzać ze Zgierza. W drugiej połowie padła kolejna bramka dla Skierniewic. Mogłem tylko zapalić papierosa i przeklinać moich grajków, którzy nie potrafili narzucić rywalowi naszego stylu gry. Zawodnikom Widoku trzeba przyznać, że byli szybsi, grali ładnym pressingiem i potrafili wykorzystywać sytuacje strzeleckie. Bramka kontaktowa padła w 69 minucie po strzale Arka Piechowiaka. Chwilę potem na 2-2 pięknego gola strzelił kapitan zespołu Sebek Żmija. Żmija był bliski strzelenia drugiego gola w 73 minucie, ale piłka po uderzeniu w słupek przetoczyła się po linii bramkowej i wróciła na pole gry. Jak pech to pech. Marzenia o remisie pogrzebał Czyrny, który w 79 minucie zdobył drugą bramkę. Obrońcy ponownie zaspali. Od czego jednak mamy Żmiję? Chłopak tuż przed końcowym gwizdkiem, w doliczonym czasie gry wbija bramkę na 3-3!

Chłopaki pokazali prawdziwy „boruciarski” albo nawet bardziej niż boruciarski „widzewski” charakter. Grali do ostatniego gwizdka. Sam mecz pojawił się w internecie, gdzie z miejsca zaczął robić dużą karierę. Po meczu, mimo że nastroje mieliśmy nie tęgie kibice naprawdę żarliwie dziękowali nam za dobry mecz. I to nie tylko nasi. Także sympatycy Widoku Skierniewice gratulowali nam dobrego spotkania, mimo, że remis nie bardzo satysfakcjonował ich ulubieńców.
Tak czy inaczej udało nam się utrzymać 3 punkty przewagi nad ŁKS-em. To dużo i mało, ale musiało wystarczyć, tym bardziej, że następny mecz graliśmy przeciwko całkiem mocnej drużynie z Pajęczna. Zespół Zawiszy również zajmował pozycję w „czubie” tabeli, musieliśmy więc grać bardzo rozważnie, bez niepotrzebnego efekciarstwa i popisywania się.

Mecz z Zawiszą zaczął się bardzo dobrze dla Boruty. W 13 minucie spotkania prowadzenie po tym jak doszedł do piłki w polu karnym Zawiszy dał nam Kalinowski, który tym samym zapisał na swoje konto 10 bramkę zdobytą w lidze. W 26 minucie na 2:0 podwyższył wynik rywalizacji Piotr Wysocki. Trzecią bramkę w spotkaniu zdobył Kalinowski, dla którego była to druga bramka w meczu. W 34 minucie nasz napastnik po prostu dołożył nogę do dalekiego podania w pole karne Zawiszy, i tym sposobem zdobył 11 ligowego gola. Niestety, w drugiej połowie, dokładnie w 74 minucie straciliśmy gola na 3-1. Trzeba było obudzić się i pozbawić Zawiszę nadziei na korzystny wynik. Na szczęście w 86 minucie czuwał Piotr Wysocki, który dosłownie w ostatniej chwili wbił piłkę do pustej bramki Zawiszy i poprawił wynik na 4-1.

Trzeba przyznać, że kolejne ligowe zwycięstwo wprawiło naszych kibiców w doskonały, wręcz szampański nastrój. Po meczu z Zawiszą jeszcze długo fetowali swoich bohaterów – piłkarzy Boruty na ulicach Zgierza. Wprawdzie kibiców w IV lidze nie było zbyt wielu, ale ostatnie sukcesy naszego klubu doprowadziły do sytuacji w której widziało się ich coraz więcej na naszych meczach. Często byli to po prostu miejscowi, którzy woleli spędzić popołudnie oglądając mecz IV ligi niż siedzieć przed telewizorem.
Po meczu z Zawiszą rozpoczął się sezon meczy rewanżowych. Oznaczało to, że kolejne spotkanie rozegramy na własnym stadionie przeciwko Włókniarzowi Zelów. Pamiętałem bardzo dobrze pierwsze nie towarzyskie spotkanie, w którym prowadziłem Borutę. Włókniarz pokonał nas i trzeba przyznać, że wiele się dzięki tej porażce nauczyłem.

Przed meczem na moje wywody dobrze zareagował tylko Kuba Gul. Na szczęście reszta zespołu była zmotywowana i bez mojego gadania. Na samym początku pierwszej połowy prowadzenie dał nam po wspaniałej akcji Kalinowski, który pokonał bramkarza przeciwnika w 5 minucie spotkania. W 13 minucie na 2:0 wynik poprawił Kuba Gul. Bramka strzelona przez obrońcę to zawsze rzadki widok. Niestety, przez głupi błąd naszych obrońców i bramkarza w 19 minucie jest już 2:1. A mówiłem chłopakom przed meczem, że nie wolno choć na sekundę przestać uważać. Po przerwie przyszło otrzeźwienie dla chłopaków. W 47 minucie Dudek strzałem na długi słupek pokonał bramkarza rywali. Gol, i znowu mamy dwubramkową przewagę nad przeciwnikiem. W 50 minucie kolejna akcja i już mamy 4-1. Dudek ponownie wkłada piłkę do bramki rywali. Tak trzeba grać! Wynik utrzymuje się do 84 minuty, kiedy to po rzucie rożnym pada druga bramka dla Włókniarza. Nasi obrońcy ponoszą wyłączną winę za stratę drugiej bramki, ale nie będę darł szat. Trzeba dowieźć 3 punkty do końcowego gwizdka.
To już koniec strzelaniny. Boruta odnosi upragnione zwycięstwo nad Włókniarzem Zelów i bardzo dobrze rozpoczyna serię spotkań rewanżowych, które zakończą rundę jesienną w IV lidze. Nadal utrzymujemy przewagę na ŁKS-em, od którego wciąż dzieli nas 6 punktów, przy czym łodzianie mają o jeden rozegrany mecz mniej od nas. Kolejne spotkanie mieliśmy grać z Wartą Działoszyn, czyli klubem, który ostatnim razem pokonaliśmy 1-0. Zależało mi na tym, aby w naszej drużynie nikt tego meczu sobie nie odpuścił.
Kolejne kilka dni spędziłem planując wymarzony urlop, który zamierzałem rozpocząć po zakończeniu rundy jesiennej. Po raz pierwszy od lat miałem sporo własnych pieniędzy, co więcej zamierzałem poświęcić trochę czasu na zaległe lektury. Tak, trzeba przyznać, że większość piłkarzy i sportowców, zwłaszcza polskich nie należy do grona częstych gości bibliotek i księgarń. W Zgierzu po ostatnich sukcesach byłem coraz bardziej znany. Ludzie choć w większości nie interesowali się IV ligą i tym jak gra Boruta, to jednak co jakiś czas widzieli zdjęcia moje i mojej drużyny w lokalnej prasie. Sporo zyskałem dzięki dodatkom sportowym pojawiającym się często w „Dzienniku Łódzkim” i „Ekspresie Ilustrowanym”. Zwłaszcza ten pierwszy tytuł przekazywał sporo news’ów dotyczących zespołu „Boruty”.
Rewanżowe spotkanie z Wartą Działoszyn graliśmy 2 listopada, w dzień zaduszny. Był to dla mnie szczególny okres, gdyż podobnie jak wielu rodaków musiałem poprzedniego dnia objechać kilka cmentarzy. Następnego dnia byłem w siedzibie klubu już o godzinie 6 rano. Na miejscu czekała na mnie kolejna opinia o mojej pracy od czcigodnego zarządu. Byli ze mnie bardzo zadowoleni, a zwłaszcza z pozycji ligowej, jaką udało mi się zająć. Po raz kolejny zanotowaliśmy straty finansowe, w wysokości ok. 13 tysięcy złotych. Sporo, ale klub wciąż miał płynność finansową.

Mecz z Wartą nie przyniósł wielkich rewolucji w składzie wyjściowej jedenastki. Byłem zadowolony z drużyny. Owszem było kilka pozycji, nad którymi musiałem zastanowić się w okresie przerwy pomiędzy rundą jesienną, a rundą wiosenną, która zapowiadała się szczególnie ciekawie. Nasz największy ligowy rywal do awansu, ŁKS Łódź, nie bez przyczyny nosił przydomek „rycerze wiosny”. Przed meczem musiałem jednak znaleźć zastępstwo dla kontuzjowanego Sebastiana Żmiji. Mój wybór, co zrozumiałe padł na Kołodzieja.

Pierwsza połowa zaczęła się cholernie pechowo dla Boruty. Najpierw Kalinowski i kilku innych wpakowało się na pozycję spaloną, a potem z boiska zniesiony został środkowy pomocnik Rafał Kasperczak. Nie pozostawało mi nic innego jak tylko wprowadzić na jego miejsce Piotra Szczepanika co czym prędzej uczyniłem. Prowadzenie objęliśmy w 33 minucie, po akcji Piechowiaka i Kalinowskiego, który tym samym zdobył 13 ligowego gola. Objęcie prowadzenia przez nasz zespół doprowadziło do serii błyskawicznych kontrataków ze strony graczy Warty Działoszyn. Broniliśmy się na wszelkie możliwe sposoby, byle by tylko nie stracić prowadzenia. Moi chłopcy podjęli kilka naprawdę niezłych ataków na bramkę Warty, ale niestety – goli z tego nie było. W przerwie kazałem im grać tak dalej. W drugiej połowie atakowaliśmy z wielkim poświęceniem, ale obrona rywali była nie do sforsowania. Tego samego nie można było powiedzieć o naszych obrońcach, jednakże na wysokości zadania stanął tym razem Górski – Boruta vs. Warta Działoszyn 1-0.

Niskie zwycięstwo jest o wiele lepsze niż najłagodniejsza porażka, więc w klubie panowały umiarkowanie dobre nastroje. Poprawiły je trochę gorące pochwały jakie pod moim adresem „sformułowali znani specjaliści piłkarscy” z kraju. Na dobrą sprawę nic wielkiego się nie stało, ot, kolega, który prowadził lokalny serwis piłkarski pokazał kilku redaktorom skróty meczów „Boruty” przed i po tym jak stałem się menadżerem zespołu.
Do meczu z Concordią podchodziłem na spokojnie. O wiele bardziej przejmowałem się ostatnim meczem w rundzie, który mieliśmy grać z Czarnymi Rząśnia. Co prawda ostatnio oba kluby nie spisywały się najlepiej, ale Czarni mogli już dojść do siebie po wysokiej porażce z ŁKS-em. Skład na mecz z Concordią nie różnił się specjalnie od tego na mecz z Wartą. W sumie ugruntowałem już sobie opinię na temat większości piłkarzy, pojawili się też chłopcy, których uznałem za kluczowych dla gry „Boruty”. Byli też i tacy, których zamierzałem albo sprzedać, albo w ostateczności zwolnić z kontraktu. Tym jednak zamierzałem zająć się w przerwie pomiędzy rundami.

Mecz z Concordią po raz kolejny pokazał mi słabość naszego ataku, który nie był w stanie poradzić sobie z dobrze przygotowaną obroną, a jeśli nawet sobie radził to nie potrafił wykończyć akcji. Nasi obrońcy, nie mieli na szczęście zbyt wiele pracy. Mimo popełnianych przez nas błędów Darkowi Dudkowi w 42 minucie udało się zdobyć kolejnego ligowego gola i dać Borucie prowadzenie. Na drugą połowę wyszliśmy w dobrych humorach. W dobrym nastoju utwierdził nas Piechowiak, który w 57 minucie poprawił wynik na 2:0. W 64 minucie zdjąłem z boiska Kalinowskiego. Alan poważnie ucierpiał w wyniku przepychanek z obrońcami Concordii. Jego miejsce u boku Dudka, zajął Nowak. Niestety, w 65 minucie nasi obrońcy zbyt ostro interweniowali w polu karnym i sędzia podyktował rzut karny dl Concordii. Bramkę z karnego zdobył dla Piotrkowian Broniszewski. Ustalony na 2-1 wynik udało nam się dowieść do samego końca spotkania. Wprawdzie wolałbym wygrać nieco wyżej, ale 3 punkty to 3 punkty.

Ostatnim meczem w rundzie było dla nas spotkanie z „Czarnymi Rząśnia”. Jak już wspominałem, miałem wiele obaw przed konfrontacją z „Czarnymi”. Przede wszystkim chciałem mecz wygrać, możliwie jak największą różnicą bramek na korzyści Boruty. Po drugie, aby utrzymać przewagę punktową nad ŁKS-em musieliśmy co najmniej zremisować, po trzecie wreszcie chciałem zakończyć rundę jesienną w dobrym stylu i utrzymać fotel lidera IV ligi.

Mecz zaczął się od zdecydowanych ataków na bramkę Górskiego, który z najwyższym trudem zdołał zachować czyste konto. W 15 minucie do ataku przeszedł wreszcie nasz zespół i już po chwili, objęliśmy prowadzenie po ładnym, technicznym strzale w wykonaniu Dariusza Dudka. Niestety, w 17 minucie Wysocki faulował zawodnika Czarnych i sędzia podyktował karnego. Wynik poprawił Łukasz Ścisło – 1-1. Prawdę mówiąc to karny był, przepraszam za określenie z dupy. Widziałem setki sytuacji takich jak ta, w meczu z Czarnymi, gdzie sędziowie przechodzili obojętnie, tym razem było jednak inaczej. Że mecz był nieco ustawiony zobaczyliśmy w 31 minucie, gdy prawidłowo zdobytą bramkę arbiter uznał za zdobytą ze spalonego. „Prawidłowo” zdobyliśmy dopiero w 36 minucie, gdy gola na 2-1 strzelił Dariusz Dudek. Sędziemu wyraźnie ulżyło. W 45 minucie Dudek strzelił kolejną bramkę i tym samym skompletował hat-tricka. Kolejny gol dla Boruty padł po przerwie. W 57 minucie na 4-1 wynik spotkania ustalił Nowak, który popisał się pięknym technicznym zagraniem po idealnym podaniu Darka Dudka. Potem w 71 minucie na 5-1 strzelił Wysocki. Kilka minut później podjąłem decyzję o wprowadzeniu na boisko Piotra Kocura, który zastąpił Nowackiego. Decyzja o zmianie opłaciła się w 88 minucie – Kocur wybił piłkę z linii bramkowej – rzuty rożne w wykonaniu Czarnych zawsze były bardzo niebezpieczne.

Mecz zakończył się hokejowym wynikiem 5-1. Spełniło się marzenie o pierwszym miejscu w lidze na koniec rundy jesiennej. Mieliśmy 3 punkty przewagi nad ŁKS-em, dobry zespół i co najważniejsze coraz większe grono wiernych kibiców, którzy przybywali na mecze Boruty. Po meczu na głowę zwalili mi się dziennikarze. Byłem w dobrym nastroju zdecydowałem więc, że poświęcę im nieco czasu. W sumie i tak było już po zawodach, a na mnie czekał obecnie zasłużony wypoczynek.
Kliknij aby rozwinąć...

Naurs · 4 Styczeń 2015

Pamiętam jak ja ze Zdrojem Ciechocinek doszedłem do II Ligi ale wtedy przeszedłem na inny save i grałem czymś innym.
Szkoda tylko że mi przepadł save Trzeba wszystko od nowa robić :wojak:
Dla chętnych screen z II Ligi

Tylko nie rozumiem skąd ta wartość klubu

Życzę powodzenia żebyś osiągną swój cel ( Ale pewnie i tak już nie grasz bo nie publikujesz xd )

Zaloguj

Od okręgówki do Ligi Mistrzów

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

vimes6 Guest

Camillo Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

Camillo Ten, o Którym mówią Księgi

Master of Puppets Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

vimes6 Guest

vimes6 Guest

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

vimes6 Guest

casanunda Ten, o Którym mówią Księgi

Medievista Ten, o Którym mówią Księgi

davere Ten, o Którym mówią Księgi

casanunda Ten, o Którym mówią Księgi

davere Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

davere Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

Naurs User

Poleć forum

Zaloguj

Od okręgówki do Ligi Mistrzów

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

vimes6 Guest

Camillo Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

Camillo Ten, o Którym mówią Księgi

Master of Puppets Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

vimes6 Guest

vimes6 Guest

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

vimes6 Guest

casanunda Ten, o Którym mówią Księgi

Medievista Ten, o Którym mówią Księgi

davere Ten, o Którym mówią Księgi

casanunda Ten, o Którym mówią Księgi

davere Ten, o Którym mówią Księgi

Drakensang Ten, o Którym mówią Księgi

davere Ten, o Którym mówią Księgi

PIAJR Ten, o Którym mówią Księgi

Naurs User

Poleć forum

Szybkie Linki