Projekt Legion IX (Hoi 3 custom) - MP AAR

Pytanie raczej, komu bardziej "wypadały z gry" dywizje. Jeśli ty miałeś większą rotację, to straty byłyby słuszne. Myślę, że ostatni etap nie zrobiłby aż takiej różnicy między nami.

 

Pierwsze znaczące walki w 1940 roku miały miejsce wokół Istambułu. Jako sojusz Wschód nie mogliśmy tolerować obecności wojsk Wielkiej Brytanii w tym zakątku Europy. Dzięki kontroli nad Bosforem, Alternative wraz z całym sojuszem Zachód, przy wykorzystaniu floty mógł nam zagrozić w basenie Morza Czarnego. W związku z tym, decyzja była oczywista z naszej strony. Szturmujemy. Ciężar ataku wzięły na siebie dwa niemieckie korpusy zmechanizowane, które przyczyniły się do zdobycia Linii Maginota. ZSRR wsparł ten atak jedną dywizją, dzięki czemu przebieg walk mogło kontrolować dwóch graczy z naszego sojuszu. W powietrzu trwały zacięte walki Luftwaffe z RAFem, który wsparły Siły Powietrzne Japonii.

​

Po dwóch miesiącach walk szala zwycięstwa przechyliła się na stronę wojsk Wschodu. Pomimo ogniowego wsparcia Royal Navy, siły lądowe Alternativa zaczęły wyraźnie przegrywać.

​

Alternative postanowił uratować jak najwięcej swoich dywizji. W związku z tym, wysłał na północną stronę Bosforu, swoje zgrupowane Royal Navy, aby uchodzące jego dywizje mogły bezpiecznie zaokrętować się. Taki manewr miał jednak jeden mankament. Jeśli wojska Wschodu wejdą do Istambułu, a Royal Navy nie wycofa się, to całe to zgrupowanie znajdzie się w potrzasku.

​

Alternative wiedział o tym i nie ryzykował. Postanowił poświęcić dwie dywizje pancerne i 4 statki transportowe, aby reszta jego zgrupowania wycofała się bez przeszkód na południe. Tym samym Istambuł znalazł się pod kontrolą Wschodu.

​

Pomimo, że to małe zgrupowanie Wielkiej Brytanii nie miało jak wydostać się z czarnomorskiej pułapki, to stanowiło pewne zagrożenie dla zaplecza wojsk Wschodu. Luftwaffe dosyć szybko znalazła i rozprawiła się z zagrożeniem. Alternative próbował jeszcze unikać ciosów pływając między wschodnim i środkowym obszarem Morza Czarnego, jednak tylko opóźnił to, co było nieuchronne.

​

W tym samym czasie arcyżużel realizował się w nowej roli. W dotychczasowych kampaniach z reguły walczył na lądzie. Tym razem jego żywiołem stała się przestrzeń powietrzna nad Europą. Kierowana przez niego Szwecja, mając najlepsze myśliwce Wschodu, walczyła nad Morzem Śródziemnym z różnymi ugrupowaniami Zachodu. Ze zmiennym szczęściem, ale efekt końcowy okazał się zgodny z oczekiwaniami Sztabu Generalnego Wschodu.

​

Po uporaniu się z Istambułem, przyszedł czas na "kolejny cierń" w europejskiej części Imperium Wschodu. Wielka Brytania dosyć sprytnie okopała się w Atenach i na Peloponezie. Atak na zachodnią część półwyspu nie wchodził w rachubę, gdyż ruchy wojsk Wschodu blokowała flota Zachodu. Jedyna droga do opanowania tej części greckiego terytorium prowadziła przez Ateny. Teren zurbanizowany, sąsiedztwo tylko z jedną prowincją na północy oraz wsparcie floty przemawiało na korzyść wojsk Alternativa. Jednak za atak miał odpowiadać generał Guderian, który zdobył już nie małe doświadczenie w walkach.

​

Nie dowodził sam, gdyż w jego sztabie znajdował się generał von Manstein. Szturm na Ateny szedł ze zmiennym szczęściem. Na tym etapie walk, w ataku uczestniczyły tylko dywizje niemieckie, dlatego postanowiłem wysadzić desant na wschód od Aten, aby uzyskać kolejny kierunek natarcia. Niestety, Alternative nie dał zaskoczyć się i już niedługo podopieczni generała Studenta zostali unicestwieni. Tym samym, szturm na Ateny prowadzić można było tylko z kierunku północnego

​

Sytuacja jaka wytworzyła się w Atenach była swego rodzaju impasem. Postęp walk oscylował pomiędzy 12 a 24%. Kiedy dochodził on do maksymalnej wartości, Alternative dosyłał posiłki. Gdy spadał do 12 następowała wymiana zmęczonych walką dywizji niemiecki. Powstałe błędne koło walk należało przerwać. W związku z tym, po naradzie z resztą sojuszników, rozpocząłem szturm na Gibraltar. Tym razem walki były inne niż przy pierwszej próbie. Walki trwały na lądzie i w powietrzu. O ile Luftwaffe przy akceptowalnych stratach przetrzebiła dywizjony RAFu, to wojska lądowe nie uzyskały podobnego wyniku. Atak grzęznął z każdym dniem. Na dobrą sprawę, Wielka Brytania musiała wycofać jedną z siedmiu dywizji broniących tego skrawka Zjednoczonego Królestwa. Plus szturmu na Gibraltar był taki, że Alternative nie mógł wszystkiego kontrolować na bieżąco oraz wszędzie dosyłać posiłki. W tym samym czasie dokonałem zrzutu spadochroniarzy na Synaju, gdzie w jednej z prowincji nie ma infrastruktury drogowej. Tym samym, Wielka Brytania musiała skupić się na trzech miejscach na świecie, natomiast Wschód skoncentrował główną uwagę na Atenach.

​

Na początku lipca 1940 roku, zaświtała nadzieja na powodzenie szturmu Aten, który trwał nieprzerwanie od ponad 3 miesięcy. Na lądzie w tym momencie walczyły dwa zmechanizowane korpusy niemieckie oraz niemiecki korpus pancerny pod komendą Włoch. W powietrzu Luftwaffe wywalczyła znaczącą przewagę, dzięki której niemieckie bombowce mogły bez problemu realizować wyznaczone zadania. Alternative próbował dostarczać posiłki drogą lotniczą, jednak nie zawsze dopisywało mu szczęście. Finał walk o Ateny pokazał jak brutalna jest ta wojna. Wschód w końcu zdobył miasto, które zostało kompletnie zniszczone. Raport pobitewny pokazał jakie siły stanęły naprzeciw siebie do walki. Wielka Brytania wystawiła do obrony 968503 żołnierzy, tracąc 86838 żołnierzy. Niemcy pod dwoma sztandarami rzuciły do walki 724164 żołnierzy, tracąc 63745 z pośród nich. Ubytek takiej ilości stanu osobowego dla Wehrmachtu nie był dotkliwy. Jednak chyba Alternative nie może tego samego powiedzieć o Brytyjskiej Armii

​

Po zdobyciu Aten, von Manstein ruszył na południe, aby jak najszybciej zdobyć cały Peloponez. Walki o Nafplio przebiegały zupełnie odmiennie niż niedawne uliczne starcia w stolicy Grecji. Tym razem Wehrmacht miażdżył przeciwnika

​

Zadania dla wojsk Wschodu, były oczywiste dla Rzymu i Berlina. Należało wygrać wyścig do portów Peloponezu i zniszczyć jak najwięcej wrogich dywizji. Wehrmacht atakował od wschodu, natomiast Włosi w końcu mogli zaatakować od północy (Alternative wycofał blokującą flotę).

​

Kto będzie pierwszy w Kalacie na południu Peloponezu? Uchodzące dywizje Wielkiej Brytanii, czy ścigające je dywizje Wschodu?

​

Trzeba oddać Alternativowi, że zachował zimną krew do końca. Umiejętnie wycofywał się przy minimalnych stratach.

​

U południowych wybrzeży Peloponezu Wielka Brytania zgrupowała chyba całą swoją flotę z basenu Zachodniego Morza Śródziemnego, aby wojska lądowe miały gdzie się wycofać. Na pewno była wspierana przez ugrupowanie amerykańskich lotniskowców (to te 10 sztuk na liście) i małe ugrupowanie francuskie. Taki ruch wypływał z toczących się walk powietrzno-morskich. Niedawno wprowadzone do walki włoskie bombowce morskie sporo napsuły krwi flocie Zachodu. Podejrzewam, że Alternative chciał mieć pewność, że bombowce Wschodu nie poślą do wieczności jego transportowców, które miały uratować jego dywizje z Peloponezu. Zamiar ten się udał. Uratował większość swoich wojsk za cenę utraty ok. 6 dywizji. Najciekawsze w finale walk o Peloponez były starcia w powietrzu. Stan lotnictwa pokładowego Zachodu najlepiej pokazuje jak trudnym przeciwnikiem jest lotnictwo Wschodu (głównie Szwecji) Walki w Istambule i Atenach kosztowały Wielką Brytanię 8 dywizji, w tym na pewno 2 pancerne, natomiast Niemcy utraciły 2 dywizje spadochronowe. Dysproporcja w startach jest jeszcze większa na niekorzyść Londynu, gdy spojrzy się na ilość utraconych brygad. Dywizje Alternativa było pięciobrygadowe, natomiast moje miały w składzie tylko trzy.

​

Gdy walki w Grecji ucichły, Berlin w porozumieniu z ZSRR zaplanował wspólną ofensywę. Nie miała ona miejsca w Europie, tylko na Dalekim Wschodzie. Na tamtejszym froncie dotychczas inicjatywę miała Japonia. Niemcy po przetransportowaniu do Irkucka swojego korpusu pancernego, zgodziły się wspomóc sojusznika w walce. Plan był szatańsko prosty. Panzerwaffe na Dalekim Wschodzie wykonuje rajd z pogranicza mongolsko-mandżurskiego na wschód do Pacyfiku. W tym samym czasie, Armia Czerwona atakuje na północ od korpusu niemieckiego. Celem było unicestwienie zgrupowania japońskiego w Mandżurii oraz posiłków amerykańskich.

​

Ofensywa przebiegała nad wyraz pomyślnie. Panzerwaffe pędziła co sił do Pacyfiku, a Armia Czerwona parła na pozostałej linii frontu. Jednak główny cel operacji nie został osiągnięty zgodnie z zamierzeniami. Co prawda, wojska Japonii i USA na tym terenie przestały istnieć, jednak żołnierze Zachodu nie pomaszerowali do łagrów. Otóż sojusz Zachód rozwiązał okrążane dywizje. Jak okazało się później, przyczyną takiego rozkazu był brak zaopatrzenia dla dywizji Zachodu, które stacjonowały już w znacznej odległości od wybrzeża. Kwestia istnienia Mandżurii w obecnej chwili to już kwestia godzin. Decyzja Zachodu o rozwiązaniu dywizji pozwoliła odzyskać potencjał ludzki, jednak inicjatywa na tym froncie przeszła na stronę wojsk radziecko-niemieckich

​

Ciekawostką jest informacja, że Armia Japonii ugania się za Komunistycznym Ruchem Oporu w Chinach.

​

Oby był on tak skuteczny w przecinaniu japońskich linii zaopatrzeniowych, jak jego francuski odpowiednik w uwodzeniu pewnego wieśniaka

​

We wrześniu 1940 Europa kontynentalna była prawie w całości pod kontrolą sojuszu Wschód. Małe zawirowania dzieją się na Półwyspie Iberyjskim, gdzie Brazylia (sojusz Zachód) zaatakowała Portugalię. Wszystkie wyspy na Morzu Śródziemnym kontroluje Zachód. Oczywiście, dalej istnieje pewna "uparta Skała", ale o niej w Berlinie nigdy nie zapomniano ;D

​

Na koniec mała ciekawostka, jak doborowych żołnierzy ma Wehrmacht na różnych stanowiskach, od generałów do zwykłych szeregowych. Od siebie dodam, że nigdy, nawet w grze pojedynczej, nie miałem tak dobrze wyszkolonych oficerów

​

Wojna pomiędzy Wschodem i Zachodem toczy się już pełną parą. Najbliższa przyszłość może jeszcze wiele zmienić. Dotychczas sojusz Wschód powalił na kolana Francję oraz zmusił Japonię do cofnięcia się o jeden krok w Azji. Oprócz tego, po uchu dostała Wielka Brytania Czy zatem można uznać, że Wschód wygrywa? Chyba na to jest jeszcze za wcześnie

 

Dopóki nie znałem Lysego, nie wiedziałem czym jest zawziętość...

Tak mogłoby wyglądać motto tej kampanii.

Wyobraźcie sobie bitwę z postępem 5% i gościa, który nie ustępuje, tylko zawzięcie brnie do celu, do wygranej. Wyobraźcie sobie gościa, który średnio 5x dziennie pisze Ci, abyś napisał coś w tym temacie. Więc już napiszę, mając na uwadze nasze bitwy, prędzej będzie mi o tym wspominał 10x dziennie niż pogodzi się, że ja nic nie napiszę. ;D

To po kolei. Zachód na ten moment dostaje wciry w tej kampanii i jest w tym sporo mojej winy. Gdy zaczynaliśmy, miałem trochę "napięty harmonogram", z każdej odwołanej sesji z nie mojego powodu wręcz się cieszyłem. ;P I nie poświęciłem zbyt wiele czasu graczowi na Japonii przy planowaniu ruchów w trybie custom. Jak o coś zapytał, to odpowiedziałem, ale to było na zasadzie "odfajkowania" obowiązku, a nie zaangażowania się. A ponieważ był to debiutant w HoI3, to Jap wyszło jak wyszło. Teraz kolejnym "namiestnikom" cesarskiego tronu przypada mierzyć się z błędami, którym mogłem zapobiec... Bywa i tak.
Drugim moim błędem było nie sprzeciwienie się Francji w pewnym momencie. W Paryżu były silne zapędy do niezależnych decyzji i Londyn zamiast to stłumić w zarodku, to uznał, że dla Albionu jest to całkiem wygodne. Czy wymuszenie zmobilizowania na czas na Francji pozwoliłoby utrzymać Linię Maginota? Pewności oczywiście nie ma, ale Istambuł i Ateny pokazały, do czego zdolne jest Imperium w obronie NIEUFORTYFIKOWANYCH prowincji z ograniczonym zapleczem (infrastruktura, lotniska, zaopatrzenie, dane z radarów). Tylko domysłem pozostanie, jakie byłyby efekty obrony 10 lvl fortów z zaopatrzeniem płynącym z Paryża w zasięgu max radaru w Dover...

Te dwa zaniechania ustawiły kampanię...

Ale nie poddaliśmy się. Lysy pisał o swoich "gierkach", Zachód też takie prowadził.
Jedna z nich wyglądała tak:


A owe plany operacyjne tak:


W kolejnej sesji Wschód rzucił się z furią na Stambuł i Ateny zaniedbując Gibraltar. Nie jest tajemnicą dla nikogo, że w Afryce Północnej - w Tangerze i Ceucie rozbudowuję swoje zaplecze dla obrony Gibraltaru i zależało mi na czasie... Wpływ powyższej prowokacji na działania Wschodu niech oś zła oceni sama. ;D

Gratulujemy wyszkolenia dowódców niemieckich. Ale lepsi już nie będą, przewaga pod tym względem od teraz będzie topnieć, a nie rosnąć. ;P Zresztą, ja też trochę podskillowałem swoich. ;P

Co do ewakuacji z Peloponezu, to było tak jak przypuszczał Lysy - w pewnym momencie poszedł postulat o koncentrację floty (bez zaniedbania innych strategicznych zadań) w wyznaczonym miejscu celem osłony transportowców. Czy tę operację można uznać za sukces? Tak właściwie, nie jestem pewien swoich strat. Prawdopodobnie było to 6 dywizji (+ 2 na Morzu Czarnym), ale zamieszania było tyle, że pewności nie mam. Być może 5, być może 7...
Ogólnie, to bolesna strata, ale realia były takie a nie inne, że ewakuowanie się stamtąd w ogóle było skomplikowane. Myślę, że nie poszło najgorzej.
A na pewno poszła lepiej niż ewakuacja GER z UK w innych kampaniach. ;D

Ogólnie mam jeden problem. Za PP nie da się budować manpowera. ;P To mnie najbardziej blokuje. Mogę sobie pozwolić na lokalne bitwy obronne przy korzystnym terenie i wsparciu floty, ale na walki w otwartym terenie z udziałem UK trzeba będzie chyba poczekać... :/ To miała być de facto rola JAP, tak to sobie wyobrażałem. JAP tworzy stabilną linię frontu, biorąc na siebie niewdzięczną rolę mięsa armatniego, a UK i później USA realizują się w roli "sztyletów"... Piszę o tym scenariuszu, ponieważ można o nim zapomnieć. ;P

No i za ****a nie wiem, na co ITA robiło 120 okrętów. I tak siedzi tylko w porcie w Kilonii, a my pływamy gdzie chcemy i tak. ;]

I taka ciekawostka. Po custom wchodziłem w grę z średnio rozbudowanym Gibraltarem, ale po roku gry coś mnie tchnęło, aby zacząć rozbudowywać tę prowincję. 2 lata później padła Francja... Niech każdy sam to oceni wg własnego uznania... ;D

 

Świetnie czyta się twoje przemyślenia Alternative, bo widać, że ta kampania postawiła przed nami wysoko poprzeczkę. Odnośnie Linii Maginota, to nawet gdyby teraz spróbować jeszcze raz zaatakować ale przy zmobilizowanym wojsku Francji, to niestety Niemcy mogą nie przebić się. Efektu zaskoczenia już nie będzie a jeśli wybronicie się w Wissemburgu, to praktycznie jesteście zwycięzcami. Nie ukrywam, że ta jedna prowincja była kluczem do mojego sukcesu.

Odnośnie floty ITA, to mogę tylko powiedzieć: Cierpliwi zostaną wynagrodzeni

 

No właśnie do tego zmierzam. Przy zmobilizowanej FRA, Wissemburg nie padłby tak szybko, a gdyby moje dywizje zdążyły wejść do walki, to przebieg zdarzeń już znasz...

 

Grecja

w szturmie na Ateny uczestniczyl rowniez wloski korpus zmechanizowany(wloski wloski a nie niemiecki pod wloskim sztandarem )


Ewakuacja UK, moje navale nie mialy zasiegu na zgrupowanie waszej floty. A jak skuteczne sa moje navale pokazuja straty w konwojach zachodu 1 200 000 ton oraz kilka atakow na floty. np USA pod Tarentem (chyba ze 2 CV w pelnej eskorcie CL 10) po jednym nalocie 1x4 skrzydla wszystkie okrety stracily praktycznie cala organizacje

(aktualnie mam 24 navali)

Co do floty, przyjdzie pora na starcie, wlasnie w Kiloni przebiega ostatnia modernizacja przed wyjsciem w morze. Navale ITA i mysliwce SWE nabieraja organizacji we Francji. Takze Royal Navy, szykuj sie na starcie (zobaczymy jak sie sprawdza super nowoczesne pancerniki ITA , model 1944)

 

Model 44? To pewnie w mgnieniu oka zejdą na same dno. ;D

 

Nie wszystko można samemu ogarnąć, ale od czego ma się tak znamienitych sojuszników

 

Data: 23 wrzesień 1940
Godzina: 20.00 GMT.
Miejsce: Nieznane.
Wydarzenie: Nieformalne rozmowy między Wschodem i Zachodem.
Cel: Być może pokój.

Spoiler

Treść rozmów była tajna, jednak jakiś szpieg wykradł te dane.

Spoiler

Stenogram zawiera niekiedy treści wulgarne. Do użytku przez osoby pełnoletnie.

Spoiler

Wpisz kod 123 aby odczytać stenogram.

Spoiler

Stenogram po przeczytaniu ulegnie samozniszczeniu. Za 3, 2, 1....

 

Raport bitewny:

Tym razem Berlin miał mało roboty. Mała zabawa w berka z Japończykami i Amerykanami w Mandżurii, gdzie ZSRR spokojnie ustabilizowało front. Na Synaju Wielka Brytania opuściła zajmowane pozycje i okopała się na zachodnim brzegu Kanału Sueskiego. Jednak "wisienką na torcie" dzisiejszej sesji, była walka bokserska Regia Marine z Royal & US Navy. Czegoś takiego Hoi3 kampanie MP chyba nie widziały. Po pierwsze Regia Marine sforsowała Kanał La Manche, odwrotnie niż Kreigsmarine w 1942 roku, czyli ze wschodu na zachód. U brzegów Brestu rozegrała się WIELKA bitwa morska. Łącznie masakrowało się grubo ponad 200 okrętów obu stron. Pomimo dosyłania posiłków przez Londyn i Waszyngton, bitwa morska zakończyła się ze wskazaniem na Regia Marine (to moje subiektywne zdanie jako obserwatora). Całość morskiego starcia wspierała cała Luftwaffe, Papawaffe oraz Italiawaffe Nie wiem ile Zachód wystawił sił lotniczych, ale głównie widziałem w akcji RAF. Liczenie strat i lizanie ran trwa

 

Włosi straty zadali mi dużo większe, ale 5 takich bitew i to włoska flota przestanie istnieć, a nie RN ;D

 

Regia Marina, Włoska Flota. Duma odradzającego się Imperium Romanum i najcenniejszy diament w koronie sił wschodu.


Wkońcu po latach szkoleń na wodach morza Śródziemnego, Czarnego, Północnego i Bałtyckiego, oraz miesiącach modernizacji przeprowadonych w niemieckich stoczniach Kiel. Armada 101 okrętów (30BB i 71DD) otrzymała rozkaz wyjścia w morze. Celem rejsu był Hiszpański port w okolicy La Coruna. Pod osłoną szwedzkich myśliwców przeprawiono się przez Kanał La Manche, zwany przez niektórych Kanałem Angielskim.



Do pierwszego starcia z wrogiem doszło u wybrzeży Brestu, następnie działania przeniosły się o jedną prowincje w kierunku południowym. Podczas bitwy morskiej trawa również walka w powietrzu, samoloty Szwecji, Niemiec i Włoch walczyły z Brytyjczykami i Amerykanami.







Ostatecznie Regia Marina zadając wrogom znaczne straty została zmuszona do schronienia się w porcie Brest.




Duce Ree postanowił uchonorować załogi które wykazały się w walce.

1. RN Gloria della Vittoria, w wyniku niskiej skuteczności prowadzenia ognia utraciła tytuł Dumy Floty.



2. RN Napoli, zostaje wyróżniony za zatopienie dwóch pancerników wroga



3.RN Francesco Morosini, zostaje wyróżniony za zatopienie lotniskowca



4. RN Carla Bruni , zostaje wyróżniona za zatopienie wielu jednostek wroga



5. RN Londra in Fiamme, jak widać załoga wzieło sobie do serca nazwę okrętu (translator ujka google pomoże ). Za zatopienie czterech brytyjskich pancerników otrzymuje tytuł Dumy Floty

 

Perfidna propaganda. Wszyscy wiedza, że tą bitwe wygral zachod, a te niby zatopione brytyjskie pancerniki tylko zakamuflowały si pod woda, by potem zaatakować z nienacka!

 

jaka propaganda ??

raport bitewny, a wyniki mowia same za siebie

 

Taka wygrana, że nadal mamy ze 3x więcej okrętów. xD

 

3x wiecej to juz nie 4 wszystko idzie w dobrym kierunku

jeszcze kilka takich bitew i Regia Marina nie bedzie miala z kim sie mierzyc na morzach

 

Może coś Waszyngton napisze, bo wrzeszczenie "PROPAGANDA" to mało elokwentne jest Amerykański punkt widzenia przydałby się, bo za chwile całą prawdę ujawni Berlin;D

 

Ale kto umie liczyć, widzi że to propaganda. ;P

Ree, podstawy z matmy - jeżeli było faktycznie 4x więcej (nie wiem, nie chce mi się sprawdzać), to musiałbyś zatopić 4x więcej okrętów, aby współczynnik się dla Ciebie nie pogorszył... ;] A Ty nie zatopiłeś nawet 3x więcej... ;D

 

Jego Łaskawość jest zniesmaczony Propagandą psów Berlina i chciałby usłyszeć prawdę.

 

Prawda jest taka, że włoskie łajby nie poszły na dno dzięki bliskości przyjaznego portu dokąd postanowiły s*******ić, samolotom wschodu i temu, że Zachód zbierał swoją flotę z różnych akwenów no i że zostawił jakieś 150 okrętów w rezerwie. Nieużytej w bitwie. ;D

 

a tez nie liczylem. pochwalcie sie co macie w portach to bedzie wiadomo

liczac w wartosciowych okretach to jest ponad 1 do 3 w zatopieniach ;p

 

A teraz panie mądry policz sobie to co siedzi w portach GB i to co w portach na terenie narodu, który nie powinien powstać.

 

W stanie posiadania też jest 1 do 3. ;P

Pomijam, że ja w produkcji mam niemal drugie tyle ciężkich okrętów, co w portach. xD

I one się "budują", a nie "czekają" na budowę. ;]

 

Jak chcesz Drakensang wrzucić coś klimatycznego do tego AARa, przemyśl to dwa razy. Za pierwsze podkreślenie mógłbyś zarobić osta, ale nie będziemy fatygować administracji, więc dostaniesz :whip:

Na najważniejszym akwenie ewentualnej bitwy, przewagi 1-3 nie będziecie mieć z prozaicznej przyczyny, o której obaj wiemy. Zaczynając od najważniejszych miejsc: Gibraltar, Suez, Malaje, to ile uziemicie tam floty? :hmm:

Zapominasz, że ONE nie zajmą Berlina czy Rzymu, bo o Moskwie to możesz w ogóle zapomnieć (a Sztokholm to wiesz )

 

Przepychanki na Dalekim Wschodzie były jedynymi znaczącymi walkami Wehrmachtu podczas ostatniej sesji. Po ostatnich niepowodzeniach Japonia wyciągnęła wnioski dodatkowo wspomagana ciężkimi dywizjami pancernymi USA. Dywizje ZSRR oraz Niemiec prowadziły elastyczną walkę, próbując zniszczyć jakieś wrogie oddziały. Jednak za każdym razem brakowało przysłowiowej kropki nad i.

​

Najgoręcej było jednak w Europie. Ku rozczarowaniu Londynu, nie został zaatakowany Gibraltar Spokojnie, na tą skałę przyjdzie jeszcze stosowna pora Emocje związane były jednak z walkami na morzu. I to jakimi. Regia Marine ruszyła z Kilonii na zachód przez Kanał La Manche. Wsparcie z powietrza zapewniały myśliwce Szwecji, bombowce morskie Włoch oraz lotnictwo taktyczne Niemiec.

​

W Londynie szybko zorientowano się co, gdzie i dokąd płynie. Zaczął się wyścig z czasem.

​

Niby w walkach powietrznych przewagę ma Zachód, ale to tylko pozory. Na koniec walk zobaczycie jak wygląda lotnictwo pokładowe USA i Wielkiej Brytanii ;D

​

Regia Marina dotarła do brzegów Brestu. Pościg Royal i US Navy jest już blisko.

​

211 okrętów trzech flot w końcu się spotkało. Tylko tak mogłem obserwować ubytek sił obu walczących stron. Co innego w powietrzu. Tutaj Luftwaffe, wraz z sojuszniczymi siłami powietrznymi walczyły o czyste niebo nad Regia Marine.

​

Po południu 8 stycznia ubytek sił było widać po obu stronach. Na tym etapie ciężko było sprecyzować wielkość strat. (Kuciek na ZSRR, jako jedyny w naszym sojuszu, nie mógł aktywnie brać udziału w toczącej się bitwie. W związku z tym, otworzył sobie stronę statystyk, gdzie wyświetlane są zatopione okręty w czasie gry. Dosłownie jak na meczu piłkarskim, relacjonował nam minuta po minucie, jaki okręt poszedł na dno i za czyją sprawą )

​

Obie strony poobijały się już mocno, jednak zwycięzcy dalej brak.

​

VonRee zarządził wycofanie swojej floty do Brestu.

​

U brzegów tego portu, Luftwaffe i Papawaffe dokonywały sieczki z lotnictwa pokładowego Zachodu. Pomimo takich strat, żaden wrogi dywizjon chyba nie został definitywnie unicestwiony Na morzu dołączyły skromne siły Kriegsmarine, ale zabrakło czasu na wykonanie raportu przy pomocy F11

​

Regia Marine zacumowała już w Breście pod osłoną sojuszniczych myśliwców. U wybrzeży tego portu pozostały poobijane Royal i US Navy. Jeden z lotniskowców Zachodu nie chciał pójść na dno przez pół bitwy, co wielce wkurzyło przywódcę Włoch.

​

Świat w połowie lutego 1941 roku przyniósł ustabilizowanie się frontów na lądzie. Na morzu sytuacja jest nie rozstrzygnięta, choć Londyn obstaje, że jest inaczej W powietrzu walki trwają ze zmiennym szczęściem.

​

Wszystko wskazuje na to, że nadchodząca wiosna przyniesie zmianę klimatu. W jakim kierunku przechyli się szala zwycięstwa zobaczycie drodzy czytelnicy w najbliższym odcinku