GröFaZ

​

Znowu Niemcy...
Losowy użytkownik wayofwar.org
​

Technikalia: TFH 4.02 z HPP 3.2.8 i własnymi dodatkami.
Poziom trudności: normal/normal.
Marudzenie autora na temat "które państwo w HoI jest najlepsze i dlaczego właśnie Niemcy": Znowu Niemcy, ale nie takie sztampowe jak to zwykle bywa. Dałem się ponieść panującej ostatnio modzie fabularyzowania aarów (i mam tu na myśli porządną fabularyzację, a nie dialogi na dwie-trzy kwestie) i voila - oto historia widziana oczami (fikcyjnego) oficera Wilhelma von Prerzadovitza, który wbrew swojej woli zostaje po jakimś czasie wciągnięty w polityczne gierki, walkę o władzę w Rzeszy i starcia z innymi rodzajami sił zbrojnych o fundusze na czołgi evil: Będzie trochę dialogów, trochę formy dziennikowo-pamiętnikowej, trochę walk na froncie. Wypada jeszcze wyjaśnić tytuł. GröFaZ to akronim od Größter Feldherr aller Zeiten, a przydomek taki nadał Hitlerowi Keitel. Oczywiście przez większość wojskowych tytuł ten był stosowany w odniesieniu do Hitlera z dużą dozą ironii. Kto będzie GröFaZem w moim aarze? To się okaże






Nazywam się Wilhelm Nikolaus von Prerzadovitz. Urodziłem się 28 września 1898 r. w Kotorze w austriackiej wówczas Dalmacji. Ojciec mój był majętnym człowiekiem, więc zapewnił mi staranne wykształcenie. Gdy wybuchła wojna zostałem posłany do szkoły oficerskiej w Wiedniu. Na front wschodni trafiłem krótko po osiemnastych urodzinach, jako sierżant z k.k. Reitende Dalmatiner Landesschützen Division. Walki z Rosjanami dawały okazję do szybkiego awansu - po dwóch latach cieszyłem się stopniem podporucznika. Gdy wojna się skończyła i jasne stało się, że Dalmacja będzie częścią obecnej Jugosławii, wraz z ojcem przeniosłem się do Niemiec. Dzięki jego znajomościom znalazłem się wśród oficerów mających tworzyć nową Reichswehrę. Pierwszy przydział otrzymałem w czerwcu 1920 r. - zostałem członkiem sztabu 12. Reiter-Regiment wchodzącego w skład 2. Kavallerie-Division. W pułku tym służyłem przez kolejne osiem lat. Wówczas, już jako kapitan, zostałem przeniesiony do Inspektoratu Wojsk Samochodowych. Na wykładach dotyczących wojsk pancernych poznałem Heinza Guderiana - obecnie mojego bezpośredniego przełożonego, z którym przez następne lata zajmowałem się tworzeniem pierwszych niemieckich jednostek pancernych.

Jedno z niewielu moich zdjęć zrobionych przed przydziałem do 3. Panzer-Regiment.
​

Nasze działania nabrały rozpędu po dojściu nazistów do władzy - ostatecznie w październiku 1935 r. zostały utworzone pierwsze trzy dywizje pancerne. Otrzymałem wówczas awans na pułkownika i zostałem dowódcą 3. Panzer-Regiment z 2. Panzer-Division dowodzonej przez Guderiana. Kilka miesięcy później zostaliśmy wezwani na spotkanie z Hitlerem w Kancelarii Rzeszy, gdzie mieliśmy przedstawić dalsze plany rozbudowy wojsk pancernych...

Rząd Rzeszy w 1936 r. Większość jego członków miałem okazję poznać osobiście.
​

10 marca 1936 r. przybyłem wraz z Guderianem do Berlina. Audiencja była zaplanowana na godzinę 20. Na spotkaniu mieli pojawić się także wszyscy dowódcy sił zbrojnych Rzeszy - generałów von Blomberga, von Fritscha i Becka znałem już osobiście, dziś miałem mieć okazję poznać także admirała Raedera i generała Göringa. Wszyscy zebraliśmy się w Sali Konferencyjnej na pierwszym piętrze Kancelarii. Podczas powitań doszło do pierwszego lekkiego zgrzytu - Guderian nie potrafił poprawnie wymówić mojego nazwiska, jak zresztą żaden z obecnych wyłączając mnie i Hitlera. W końcu wojskowi prominenci zasiedli wzdłuż stołu, zapoznając się z kopiami raportu przygotowanego przez Guderiana i mnie.
- Słucham więc panowie, co dla nas przygotowaliście? - Zapytał Hitler nie odrywając wzroku od dokumentów.
- W przedstawionym raporcie nakreśliliśmy plan rozbudowy nowych dywizji pancernych - zaczął Guderian. - W ciągu trzech lat zaplanowaliśmy sformowanie ich w liczbie siedmiu, ich schemat organizacyjny byłby analogiczny do istniejących dywizji. Na początku 1939 r. dysponowalibyśmy dziesięcioma dywizjami zgrupowanymi w dwóch korpusach. W raporcie jest też opisany plan wprowadzenia na stan wojsk pancernych czołgów średnich. Niestety na ten moment nie jesteśmy w stanie przedstawić konkretnego prototypu, gdyż zamówienia na takowe pojazdy zostały wysłane zaledwie miesiąc temu.
- Ambitny plan. Bardzo ambitny - mruknął Hitler znad raportu.
- Mein Führer, obawiam się, że nie stać nas obecnie na takie fanaberie - odezwał się Raeder. - Przypominam, że pod koniec roku mamy rozpocząć budowę dwóch lotniskowców. A w planach mamy kolejne okręty.
- Panie admirale, pozwolę sobie zapytać - wtrąciłem się - kiedy Kriegsmarine będzie gotowa do walki z flotą brytyjską lub francuską?
Raeder poczerwieniał.
- Myślę, że najwcześniej w 1945 r. - Wycedził.
- Czy uważa pan, biorąc oczywiście pod uwagę ostatnie wydarzenia, że wojna nie wybuchnie w ciągu najbliższych dziewięciu lat?
Hitler po raz pierwszy podniósł głowę i spojrzał na mnie.
- Do czego pan zmierza? - Zapytał.
- Mein Führer, śmiem twierdzić, że wojna wybuchnie zanim Kriegsmarine będzie zdolna stawić czoła naszym ewentualnym przeciwnikom. Powinniśmy więc skupić się na wojskach lądowych. Flotą nie wygramy zbliżającej się wojny.
W pomieszczeniu zapadła cisza. Blomberg, Fritsch i Beck morderczo patrzyli na Guderiana, Raeder był widocznie poruszony. Jedynie Göring obserwował scenę z widocznym zainteresowaniem.
- Dostaną panowie środki na realizację swoich planów - powiedział Hitler. - Nie mogę jednak obiecać, że natychmiast. Obiecałem już generałowi Göringowi fundusze na dalszą rozbudowę Luftwaffe. Dziękuję obu panom. Proszę poczekać na korytarzu.
Razem z Guderianem wyszliśmy z sali. Generał natychmiast ujął mnie pod ramię i odprowadził poza zasięg słuchu dwóch wartowników przy drzwiach.
- Coś ty narobił... Tak powiedzieć Raederowi... - wyszeptał Guderian, ocierając chusteczką pot z czoła. - Masz szczęście, że Hitler nas nie wyrzucił.
Staliśmy na korytarzu jeszcze przez jakieś dwadzieścia minut. W końcu drzwi otworzyły się - audiencja u Führera była zakończona. Zbliżała się pora kolacji, otrzymaliśmy więc zaproszenie na posiłek z Führerem. Nieobecny był Raeder, który wymówił się obowiązkami. Przybyło jednak dwóch nowych gości - Reichsführer SS Himmler i szef SD Heydrich.

Posiłek spożywaliśmy w jadalni na parterze. Początkowo w milczeniu, rozmowę przy stole zaczął Göring.
- Ma pan bardzo trudne do wymówienia nazwisko - zwrócił się do mnie. - Skąd pan pochodzi?
- Urodziłem się w Dalmacji.
- Ach, byłem tam w latach 20. Piękny region.
- Owszem.
- Z Dalmacji, powiada pan? - Odezwał się Hitler. - Miałem kiedyś znajomka, który stamtąd pochodził. Służył w miejscowej dywizji kawalerii.
- Ma pan na myśli Reitende Dalmatiner Landesschützen Division, mein Führer?
- Tak, dokładnie w tej dywizji!
- Również w niej służyłem podczas wojny. Walczyłem na froncie wschodnim.
Dalsza rozmowa zeszła na opowieści sprzed dwudziestu lat. Konwersacja przeciągnęła się do północy, a obserwowanie nazistowskich notabli dało mi dużo rozrywki. Hitler był wyraźnie rozochocony moimi wspomnieniami, do których przyłączyli się pozostali generałowie. Himmler milczał, łypiąc na wojskowych swoimi małymi oczami. Heydrich siedział wyniośle na uboczu nie włączając się w dyskusję, którą widocznie nie był zainteresowany. Tego obrazu dopełniał rubaszny śmiech Göringa.
- Właściwie dlaczego po wojnie przyjechał pan do Niemiec? - Zapytał w pewnym momencie Hitler. - Przecież mógł pan zaciągnąć się do armii austriackiej.
- Z przyczyn osobistych, mein Führer...

Pod Kancelarią Rzeszy czekał na nas Mercedes, którym mieliśmy pojechać do Zossen, gdzie czekały na nas nocne kwatery. Za kierownicą siedział jeden z podoficerów z mojego pułku, więc mogliśmy rozmawiać swobodnie.
- Wreszcie możemy zapalić - powiedziałem wyciągając z kieszeni papierosy i częstując Guderiana. - Dziwny ten nasz Führer. Nie pali, nie pije, na kolację dostał jakąś warzywną papkę.
- Blomberg wspominał kiedyś, że Führer ma poważne problemy żołądkowe - odpowiedział Guderian odpalając papierosa.
- Problemy żołądkowe... Raczej słabą głowę...
- Widzę, że nie zrobił na tobie tak dobrego wrażenia jak ty na nim.
- Tak myślisz? Fakt, był mną bardzo zainteresowany.
- Nie dziwię się, niemieccy oficerowie nie mają w zwyczaju kłócić się z najwyższymi dowódcami.
- Chciałeś powiedzieć: pruscy oficerowie - wyszczerzyłem zęby do generała.
- Uważaj - Guderian również się uśmiechnął - lepiej nie robić sobie wrogów w otoczeniu Hitlera. Panuj trochę nad tym swoim południowym temperamentem. A propos, co sądzisz o naszych drogich kompanach z SS?
Zamyśliłem się na chwilę.
- Himmler wydawał się być zazdrosny o moje opowieści wojenne. Ale wydaje mi się być słabym człowiekiem. Jeśli już miałbym się kogoś obawiać to Heydricha.
- Lepiej nie wchodzić im w drogę. Obaj są równie niebezpieczni. Pamiętasz jak dwa lata temu rozprawili się z Röhmem.
- A czego może chcieć ode mnie Himmler? Jestem tylko szarym pułkownikiem, który całe dnie spędza w swojej jednostce, a raz w tygodniu upija się w oficerskiej kantynie.
- Właśnie tego co masz ty, a nie ma on - Guderian uśmiechnął się lekko.
Przez kilkanaście minut jechaliśmy w milczeniu. W końcu w oddali dało się zauważyć zarysy budynków kompleksu w Zossen. Po chwili minęliśmy wartowników przy bramie i zatrzymaliśmy się koło naszej kwatery.
- Tak mi się przypomniało... - zagadnąłem Guderiana wysiadając z samochodu. - Hitler jest pierwszym człowiekiem, który poprawnie wypowiedział moje nazwisko odkąd przyjechałem do Niemiec siedemnaście lat temu. Myślałem, że połamiesz sobie język próbując mnie przedstawić.
- Właśnie dlatego zaproponowałem ci Bruderschaft - odpowiedział Guderian wchodząc do budynku.

 

Z początkiem 1936 r. Panzertruppenkommando generała Lutza zostało przemianowane na I. Panzerkorps. Sztab korpusu początkowo przeniesiono do Frankfurtu nad Odrą, a następnie do Oleśnicy, niedaleko od granicy z Polską. Rozmieszczono tam także trzy dywizje pancerne, w tym i mój pułk. Na Dolnym Śląsku spędziliśmy kolejne dwa lata, upłynęły one jednak dosyć szybko.

​

Oprócz szkoleń żołnierzy zajmowaliśmy się również szlifowaniem strategii użycia wojsk pancernych i ich współpracy z piechotą. Czołgi miały być skoncentrowane w jednym punkcie w celu przełamania linii frontu i wdarcia się na tyły wroga. Nasze działania miała osłaniać wyposażona w ciężki sprzęt piechota.

​

W lutym do koncernów zbrojeniowych napłynęły nasze zamówienia dotyczące nowego sprzętu. Na pierwszy ogień poszły samochody pancerne, ciężarówki i oczywiście czołgi średnie, których brakowało w naszych pułkach pancernych. Co prawda na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych Krupp i Rheinmetall tworzyły prototypy takich pojazdów, jednak z powodu wielu usterek nie weszły one do seryjnej produkcji. Pojedyncze sztuki Grosstraktor III (a także wcześniejszych prototypów oznaczonych numerami I i II) znalazły się na wyposażeniu Panzer-Regiment 1, a pozostałe służyły do szkolenia załóg. Podobną porażką zakończyły się próby stworzenia czołgu ciężkiego.

​

Nasze pułki składały się wówczas głównie z lekkich czołgów PzKpfw I Ausf. A. Wyposażone w dwa MG 13 maszyny były wprawdzie świetną bronią przeciwko piechocie, ale w walce z innymi czołgami nie miały szans. Wyposażona w mocniejszy silnik wersja B miała wejść do produkcji dopiero w połowie roku, a prototypy PzKpfw II były obecnie melodią przyszłości. W takich to minorowych nastrojach doczekaliśmy do 4 marca, kiedy Hitler zdecydował o wprowadzeniu wojsk do Nadrenii.

​

Zgodnie z ustaleniami konferencji z 10 marca budżet wojskowy został przeznaczony głównie na Kriegsmarine i Luftwaffe. Raeder mógł być zadowolony - w stoczniach złożono zamówienia na dwa pancerniki typu Bismarck, dwa krążowniki liniowe typu Scharnhorst oraz pięć ciężkich krążowników typu Admiral Hipper. Oprócz tego na początku stycznia do służby wszedł trzeci pancernik kieszonkowy typu Deutschland - Admiral Graf Spee. Sformowano także 4. Unterseebootsflottille, a na jesieni miały być gotowe niszczyciele dla 5. Zerstörergeschwader. W połowie roku planowano także położyć stępki pod dwa lotniskowce - ich plany były właśnie na ukończeniu. Rozbudowę floty dopełniało zamówienie dwóch dywizjonów bombowców morskich.

​

Göring również nie miał powodów do narzekań. Rozpoczęto formowanie trzech dywizjonów lekkich bombowców i pięciu dywizjonów myśliwskich. Z poważniejszymi inwestycjami wstrzymywano się do czasu skonstruowania prototypu ciężkiego myśliwca, który miał stanowić większość maszyn myśliwskich w Luftwaffe.

​

Po remilitaryzacji Nadrenii Ministerstwo Wojny wykroiło część funduszy na rozbudowę wojsk pancernych. Niestety prototypy czołgów średnich wciąż nie były ukończone, fundusze te przekazano więc na formowanie nowych dywizji piechoty.

​

22 kwietnia zakłady Opla przedstawiły nam propozycję wprowadzenia nowego typu ciężarówki - trzytonowego Opla Blitz. Wyposażenie pułków zmotoryzowanych i jednostek wsparcia w nowe pojazdy miało zakończyć się w 1937 r.

​

Pięć dni później gazety podały dwie ważne wiadomości. Włosi ogłosili zakończenie wojny w Etiopii, która ciągnęła się od ubiegłego roku. Życie nie znosi próżni, więc tego samego dnia wybuchła kolejna wojna - dla odmiany w Hiszpanii. Nasi koledzy z Panzer-Regiment 6 z 3. Panzer-Division gromadnie zgłosili na ochotników do tworzonej Gruppe Imker, która miała wchodzić w skład wysłanego do Hiszpanii Legionu Condor.

​

7 maja w zakładach Büssing - NAG wraz z Guderianem i Lutzem oglądaliśmy prototyp samochodu opancerzonego SdKfz 231 (8-Rad). Pojazd spełniał nasze wymagania, ale wprowadzanie go na stan dywizji pancernych postępowało bardzo powoli.

​

Dwa tygodnie później odwiedziliśmy biura projektowe przedsiębiorstwa Daimler-Benz, gdzie przedstawiono nam wstępne plany czołgu średniego PzKpfw III. Od planów do seryjnej produkcji było jednak bardzo daleko. Niestety do końca roku prace nad tym czołgiem nie zostały zakończone, przez co nie mogliśmy spożytkować przydzielonych nam funduszy. Poczyniono jednak dalsze postępy, które mogliśmy ocenić podczas kolejnej wizyty w połowie października.

​

Na jesieni na stan oddziałów piechoty wprowadzano nowe uzbrojenie. Nas interesowała zwłaszcza broń przeciwpancerna. W dywizjach pancernych na dobre zagościła armata PaK 36 kalibru 37 mm. Wszystkie działa miały wówczas trakcję kołową. Podczas rutynowych ćwiczeń z piechotą oglądaliśmy także nowy typ oddziału w armii niemieckiej - spadochroniarzy. Wykazywaliśmy szczere zainteresowanie tą formacją - była ona wówczas na wskroś ofensywna i stanowiłaby doskonałe uzupełnienie wojsk pancernych. Uruchomiliśmy wówczas nasze kontakty w OKL, które sprawowało pieczę nad powstającymi wojskami powietrznodesantowymi. W wyniku tego na rok 1937 zaplanowano sformowanie pierwszej dywizji spadochroniarzy.

​

2 października podpisano traktat o przyjaźni między Niemcami i Włochami. Trzy dni później w Berlinie zawarto pakt antykominternowski między Niemcami i Japonią. Do paktu szybko przystąpiły Włochy i, co wywołało zaskoczenie na arenie międzynarodowej, Chiny. Działania niemieckiej dyplomacji i zbrojeniówki sprawiły, że Niemcy zaczęły być postrzegane jako regionalne mocarstwo.

​

###################################################################################################
Mein Gott, ile spamu.

Żeby jeszcze pod HoI3 był jakiś sensowny mod ze scenariuszem zimnowojennym... Żeby jeszcze w tym roku wyszło East vs. West... Co prawda mam zamysł trącić kiedyś kajzerkę pod HoI3, ale nie wiem czy jej dożyję.

@All: dzięki za marudzenie. Od czasu pisania pierwszego aara nie cieszyłem się aż taką atencją, więc teraz pod każdym odcinkiem oczekuję minimum 10 postów ;D

 

Styczniowe manewry przeprowadzone z oddziałami specjalnymi nie napawały nas optymizmem. Po bliższych oględzinach wyszło na jaw, że spadochroniarze nie są jeszcze gotowi do stworzenia z nich dużej jednostki. Göring również był zawiedziony - liczył na poważną rozbudowę lądowych wojsk Luftwaffe. Ostatecznie fundusze zostały przeznaczone na rozbudowę Gebirgs-Brigade do wielkości dywizji. Z punktu widzenia oficerów wojsk pancernych nie była to istotna jednostka. Nie była zmotoryzowana, a transport sprzętu i zaopatrzenia odbywał się za pomocą taboru konnego - zbyt wolno jak na standardy naszych dywizji.

​

W marcu po raz kolejny wizytowaliśmy Daimler-Benz. Przedstawiono nam wówczas pierwszy prototyp czołgu średniego PzKpfw III, oznaczonego literą A. Liczyliśmy na to, że zostanie jak najszybciej wprowadzony do produkcji seryjnej, tak się niestety nie stało. Tymczasem w naszych pułkach rozpoczęliśmy wdrażanie nowej wersji PzKpfw I oznaczonego literą B (różniącego się od poprzednika głównie silnikiem o większej mocy) i przede wszystkim nowego czołgu PzKpfw II produkowanego w trzech wersjach A, B i C. Jego główną zaletą było (wreszcie!) wyposażenie w działo. Co prawda 2 cm KwK 30 L/55 nie powalało, ale w końcu mieliśmy szansę mierzyć się z pojazdami przeciwnika.

​

W kwietniu wciąż nie byliśmy w stanie przedstawić wyższemu dowództwu konkretnego czołgu średniego mającego stanowić trzon nowych dywizji pancernych, toteż fundusze przeznaczone na ten cel zagarnęło Luftwaffe, zamawiając kilkaset nowych ciężkich myśliwców Messerschmitt Bf 110. Stan zawieszenia trwał dla nas do końca czerwca. Zdecydowaliśmy wówczas o rozpoczęciu formowania dwóch dywizji pancernych, które wyposażone byłyby w PzKpfw II Ausf. A/B/C.

​

Problemy z PzKpfw III ciągnęły się do września. Wówczas nie wykorzystaliśmy kolejnego przydziału, który poszedł na sformowanie kolejnej dywizji górskiej oraz czterech dywizji piechoty. Daimler-Benz spóźnił się dwa tygodnie - 12 września w końcu przedstawiono nam gotowy do produkcji czołg w wersjach (podobnie jak PzKpfw II) A, B i C. Natychmiast zażądaliśmy wyposażenia naszych pułków w nowe maszyny, co przy sprzyjających wiatrach miało zakończyć się w ciągu kilku miesięcy. Nowy pojazd wyposażony został w czołgową wersję PaK 36: 3,7 cm KwK 36 L/45. Mimo to wciąż uważaliśmy, że to zbyt mały kaliber. Dlatego też prace nad kolejnymi czołgami wciąż trwały. Zarzuciliśmy przy tym rozwój czołgów lekkich.

​

W październiku do służby weszły dwa krążowniki liniowe: Scharnhorst i Gneisenau. Zwolnione zasoby wykorzystano na rozbudowę lotnictwa - zamówiono wówczas nowe partie bombowców Heinkel He 111 oraz łodzi latających Dornier Do 24. Zwieńczeniem wielkich inwestycji w Luftwaffe było mianowanie Göringa na ministra ekonomii 26 listopada. Oznaczało to dalsze inwestycje w Luftwaffe, co dla nas nie było takie złe - samoloty były takim samym narzędziem blitzkriegu jak czołgi.

​

A propos blitzkriegu - w 1937 r. Guderian wydał w Stuttgarcie swoją pierwszą książkę Achtung - Panzer! die Entwicklung der Panzerwaffe, ihre Kampftaktik und ihre operativen Möglichkeiten. Pozycja ta trafiła do biblioteczek wszystkich oficerów I. Panzerkorps, a nieliczni, tak jak ja, otrzymali także autograf generała. Sukces wydawniczy mojego przyjaciela i wreszcie rozwiązane problemy z PzKpfw III stanowiły więc dla nas świetną okazję do małej uroczystości w naszej dywizji.

Jedne wojny kończyły się, inne wybuchały. W lipcu Japończycy najechali Chiny, co było ciosem dla naszej dyplomacji - zniknęła szansa pozyskania obu państw do sojuszu. Na jesieni nacjonaliści generała Franco ostatecznie pokonali siły republikańskie. Do Niemiec powrócił więc Legion Condor, a wraz z nim także nasi koledzy z Panzer-Regiment 6.

​

Koniec roku przyniósł kolejne dobre wieści - zakończyła się budowa pancerników Bismarck i Tirpitz, a uwolnione środki przeznaczono na sformowanie czterech dywizji pancernych, już z PzKpfw III jako podstawowym czołgiem.

################################################## #################################################
Bananów i czekolady nie ma, ale rok 1937 w Niemczech jak zwykle jest nudny do tego stopnia, że parę miesięcy przeleciało na alt-tabie. Od następnego odcinka wreszcie będzie się działo i wreszcie będą dialogi.

 

Na początku lutego przyjmowaliśmy nową partię PzKpfw III. Przezbrajanie mojego pułku było właściwie na ukończeniu, na dzisiejszy wieczór planowałem więc wypad do kantyny ze swoim adiutantem, majorem Lotharem Pörschmannem. Kończyłem już szkic rozkazu dla dowódców batalionów, gdy zaterkotał telefon.
- Słucham.
- Willy? Mówi Heinz. Przyjedź do mnie jak najszybciej.
Po głosie poznałem, że chodzi o coś ważnego. Kwatera Guderiana znajdowała się ledwie kilka kilometrów od mojej, ale coraz gęściej padający śnieg zniechęcał mnie do spacerów. Wsiadłem więc do służbowego Mercedesa i po kilku minutach byłem już u generała.

- Jesteś już. Słyszałeś najnowsze wieści z Berlina? - Zapytał Guderian, gdy pojawiłem się w drzwiach jego gabinetu.
- Nie, przez cały tydzień byłem zajęty, nie miałem nawet czasu żeby przeczytać gazetę - odpowiedziałem siadając naprzeciwko niego.
- Z gazet niczego nie dowiedziałbyś się - Guderian poczęstował mnie papierosem. - Jeszcze tego nie ogłosili, Lutz wygadał się dzisiaj rano.
- Czego nie ogłosili?
- Blomberg i Fritsch są na wylocie. Beck na razie nie, ale i na niego już się czają.
- Dlaczego?
- Pamiętasz ten ślub Blomberga sprzed kilku tygodni? Okazało się, że jego żona jest prostytutką. Podobno Göring ma twarde dowody.
- I Göring sam te dowody zdobył, tak?
- Tego nie wiem.
- No dobra, a co z Fritschem?
- Gestapo się do niego dobrało. Znaleźli jakiegoś sutenera, który podobno utrzymywał bliskie kontakty z von Fritschem.
- Fritsch homoseksualistą? Nie spodziewałbym się tego po nim.
- Nigdy się nie ożenił, zawsze był dziwakiem. To rzeczywiście wzbudza podejrzenia.
- Na takiej podstawie mogli oskarżyć też Hitlera - prychnąłem. - Wybrał już następców?
- Tak, Blomberga zastąpi Keitel, a Fritscha von Brauchitsch.
- Keitel? Chyba w Berlinie nie ma większego kretyna od niego.
Zamilkliśmy na chwilę.
- Cóż, trzeba przyznać Hitlerowi, że przeprowadził czystkę z większą klasą niż Stalin - powiedziałem gasząc papierosa w popielniczce. - Masz dla mnie coś jeszcze?
- Tak, powinno poprawić ci to humor - uśmiechnął się Guderian wyjmując z szuflady teczkę.
- Co to jest? - Wziąłem do ręki teczkę i zacząłem przeglądać dokumenty. - Rozkaz przesunięcia dywizji nad granicę z Austrią?
- Owszem. Hitler widocznie planuje przyłączyć waszą ojczyznę do Niemiec. Wreszcie będziesz miał okazję odwiedzić Wiedeń.
Odłożyłem teczkę. Co jak co, ale akurat do Wiednia nie miałem ochoty jechać.
- A ty dalej o tym myślisz... Miałem nadzieję, że się ucieszysz. Jest jeszcze coś. Do końca miesiąca Lutz odchodzi na emeryturę. Na dowódcę korpusu zostałem wyznaczony ja, a dywizją dowodzić będzie generał Veiel z 2. Schützen Brigade.
- Idziesz w górę, gratulacje - wstałem i podałem Guderianowi rękę.
- Poczekaj, mam jeszcze coś dla ciebie - Guderian podszedł do szafy i wyjął jakiś pakunek. - Prezent pożegnalny przygotowany przez moją żonę.

Gdy wracałem do pułku zapadała już noc. Po rozmowie z Guderianem straciłem ochotę na wieczorne wojaże, więc wysłałem Lothara do kantyny, a sam zamknąłem się w swoim pokoju. Otworzyłem prezent od Guderiana - tort czekoladowy z bananami. Niech cię, Heinz! Zapomniałeś, że jestem na nie uczulony!

Spoiler

​

Rząd Rzeszy po zmianach dokonanych przez Hitlera. Jak widać poziom niekompetencji tego organu rośnie.
​

12 marca przyszedł rozkaz przekroczenia granicy z Austrią. Razem z generałem Veielem i dowódcami pozostałych pułków dywizyjnych zostaliśmy włączeni do świty Guderiana. W Linzu mieliśmy powitać Hitlera, a na barki mojego pułku spadło zapewnienie bezpieczeństwa Führerowi. Było to jednak zbędne, gdyż wszędzie spotykaliśmy się wyrazami sympatii Austriaków. Wieczorem wyruszyliśmy do Wiednia, gdzie dotarliśmy po północy. Poprosiłem Veiela, by do miasta wkroczył Panzer-Regiment 4, a mój pułk kontrolował trasę przejazdu Hitlera. Veiel po konsultacji z Guderianem przystał na moją prośbę, nie brałem też udziału w późniejszej paradzie. Moi żołnierze musieli zadowolić się świętowaniem poza miastem, a chcąc im jakoś wynagrodzić brak wiedeńskich uciech zadbałem o dodatkowy przydział alkoholu dla pułku. Sam nie byłem w nastroju, więc jak najszybciej upiłem się i uciekłem do swojej kwatery.

Tyle razy mówiłem Lotharowi żeby nie robił mi zdjęć...
​

***

​

Zmiany personalne w naszym korpusie nie miały wpływu na plany rozbudowy wojsk pancernych. Generała Veiela znałem od kilku lat, więc współpraca między nami przebiegała bez zarzutu. Pod koniec marca przeprowadziliśmy rutynowy objazd po niemieckich koncernach, tym razem odwiedzając także Krupp i Rheinmetall. Oglądaliśmy zarówno nowe wersje PzKpfw III oznaczone literami D i E, jak i PzKpfw IV w wersjach od A do F. Wczesne wersje 'czwórek' przewijały się już w naszych pułkach. Wyposażone w krótkolufowe 7,5 cm KwK 37 czołgi przewyższały PzKpfw III, ale nie były jak dotąd produkowane seryjnie. Postanowiliśmy wówczas naciskać na wprowadzenie nowych czołgów na stan dywizji pancernych. Nie było to jednak proste. Pod koniec lutego sformowano 4. Panzer-Division, której trzonem były PzKpfw II, a w planach była jeszcze jedna tak dywizja. Pozostałe miały składać się z PzKpfw III. Mieliśmy szczerą nadzieję, że zdążymy jeszcze w tym roku zmodernizować dywizje, zwłaszcza, że na jesieni Krupp miał zakończyć wdrażanie PzKpfw IV do produkcji seryjnej.

​

W końcu czerwca rozpoczęto w końcu formowanie pierwszej dywizji powietrznodesantowej oraz, co było dla mnie dużym zaskoczeniem, dywizji piechoty morskiej. Zdziwiła mnie ta nagła sympatia Raedera do wojsk lądowych, zwłaszcza, że pod względem operacyjnym oddziały Luftwaffe oraz SS i tak podlegały OKH. Z dywizją Raedera zapewne będzie podobnie.

​

Okres wakacyjny rozpoczął się od mocnego uderzenia niemieckiej dyplomacji. Hitler do tego stopnia omotał zachodnich polityków, że ci zgodzili się na zajęcie Sudetów. Odpowiedni dokument, zwany Traktatem Monachijskim, został podpisany 1 lipca, a już następnego dnia przekroczyliśmy starą granicę z Czechosłowacją. Na początku sierpnia podpisano zaś kolejne porozumienie z Japonią oraz jej marionetkami - Mandżukuo, Mengjiang oraz utworzone ledwie kilka dni wcześniej marionetkowe państwo chińskie pod wodzą Wang Jingweia. Widocznie przedłużająca się wojna z Chinami i coraz częstsze utarczki z Sowietami skłoniły Japończyków do szukania sojuszników.

​

23 lipca rozpoczęliśmy wprowadzanie w naszych dywizjach trakcji gąsienicowej. Wyposażone w nią miały być wszelkie działa o trakcji kołowej, a także część jednostek zaopatrzeniowych. Zyskiwaliśmy dzięki temu większą mobilność w trudnych warunkach terenowych i pogodowych.

​

W sierpniu zakłady Opla przedstawiły nam nową ciężarówkę Blitz wyposażoną tym razem w napęd na cztery koła. Wykazaliśmy umiarkowane zainteresowanie - dotychczasowe pojazdy sprawowały się dostatecznie dobrze. Zamówiliśmy jednak pewną ilość ciężarówek z myślą o nowo formowanych dywizjach.

​

Na początku września otrzymaliśmy z Büssing - NAG pierwszą partię nowych samochodów pancernych SdKfz 232 (8-Rad) (Fu). Od poprzedników różniły się jedynie wbudowaną radiostacją Fu 11 SE 100 i anteną ramową zamontowaną na dachu. Zamówiliśmy także sprzęt konieczny do odpowiednich przeróbek w starszych pojazdach.

​

Kilka dni później zakończono formowanie 5., 6. i 7. Panzer-Division. Ostatnia z nich na stanie posiadała głównie PzKpfw II, a wszystkie nie przeszły jeszcze wprowadzenia trakcji gąsienicowej. Niezwłocznie zabraliśmy się do pracy przeprowadzając manewry z nowymi kolegami oraz zamawiając stosowny sprzęt. Kompletowanie I. Panzerkorps było już zakończone, w ciągu najbliższych miesięcy to samo miało stać się z II. Panzerkorps utworzonym z 6. i 7. Panzer-Division. Dowództwo nowego korpusu objął generał Höpner.

Pod koniec października dostaliśmy jeszcze jedną dobrą wiadomość. PzKpfw IV w kilku wersjach został wprowadzony do produkcji seryjnej, co oznaczało, że za kilka miesięcy dostaniemy nowe czołgi.

​

################################################## #################################################
Sojusz z Polską, śmiechłem.

 

Początek lutego obfitował w wydarzenia. Hitler zdecydował się ostatecznie rozwiązać kwestię czechosłowacką, co wywołało lawinę dalszych zmian w polityce europejskiej. Włosi anektowali Albanię, Węgrzy i Słowacy przystąpili do paktu antykominternowskiego, a obrazu dopełnili Brytyjczycy gwarantując niepodległość Polsce. Przeczuwałem, że wojna nastąpi zgodnie z moimi rachubami już niedługo, a nie za kolejne kilka lat jak chciałby Raeder. Kolejnym dowodem na to była aneksja Kłajpedy przeprowadzona przez nas 2 marca.

​

Aneksja Czech i sprowadzenie Słowacji do roli państwa satelickiego dawały planistom z OKW szersze możliwości tworzenia planu ataku na Polskę. Wstępne rozmieszczenie I. i II. Panzerkorps nie uległo zmianie, na Słowację wysłano zaś głównie jednostki Österreichisches Bundesheer, które po anschlussie zasiliły szeregi Wehrmachtu. Były to cztery dywizje górskie, cztery dywizje kawalerii oraz jedna dywizja szybka złożona z pułku (formalnie) pancernego i dwóch batalionów szturmowych. 'Pancerność' wspomnianego pułku była umowna - w skład tego oddziału wchodziły m. in. 72 tankietki L3 produkcji włoskiej oraz 12 samochodów pancernych Steyr ADGZ. Na przeobrażenie jednostki w pełnoprawną dywizję pancerną zabrakło środków i czasu, zwłaszcza, że pisana jej była rola jednostki drugorzutowej.

Sytuacja w Azji również była niespokojna. Sowieci i Japończycy ponownie znaleźli się w stanie krótkotrwałej wojny. Walki w Chinach trwały natomiast nadal, ale coraz bardziej widoczna stawała się przewaga Japończyków. Siły komunistów były niemal rozbite, a linia frontu nieubłaganie przesuwała się na południe. Rozstrzygnięcie tego konfliktu wydaje się być bliskie.

​

W tych uwarunkowaniach politycznych z radością przyjęliśmy zakończenie modernizacji 2. Panzer-Division. Oba pułki pancerne zostały wyposażone w PzKpfw IV w różnych wersjach, natomiast w oddziałach artyleryjskich na dobre zagościła trakcja gąsienicowa. W pewnym stopniu występowały jeszcze starsze czołgi, a także maszyny produkcji czechosłowackiej - lekkie czołgi PzKpfw 35(t) oraz PzKpfw 38(t). Generalnie przewyższały one PzKpfw I i II, z tym że były to w Wehrmachcie czołgi od dawna przestarzałe, wykorzystywane głównie do szkolenia załóg.

​

Na początku maja zleciliśmy koncernom zbrojeniowym rozpoczęcie prac nad nową wersją PzKpfw IV. Posuwały się one jednak dosyć powolnie, a i nam niezbyt się spieszyło. Bardziej interesował nas rozwój dział samobieżnych - w tym celu odwiedziliśmy berlińskie zakłady Alkett, gdzie przedstawiono nam plany Sturmpanzer I, zbudowanego na podwoziu PzKpfw I Ausf. B i wyposażonego w działo 15 cm sIG 33. Oglądaliśmy również wstępne prototypy działa pancernego Sturmgeschütz III, które miało być uzbrojone w armatę 75 mm StuK 37 L/24. Dużo materiału do dalszych przemyśleń dała też nasza wizyta w firmie Henschel, gdzie zobaczyliśmy plany czołgu ciężkiego Durchbruchwagen. Była to pierwsza taka konstrukcja od czasu średnio udanych PzKpfw NbFz. Postanowiliśmy bliżej przyjrzeć się temu projektowi.

​

W czerwcu wizytowaliśmy wreszcie sformowaną 1. Fallschirmjäger-Division. Została ona rozmieszczona w pobliżu Pragi, gdzie stacjonował również I. Fliegerkorps złożony z samolotów transportowych Junkers Ju 90. Jej dowódcą został generał Student. Niedługo później zakończono formowanie także 1. Marine-Sturm-Division pod dowództwem generała Clössnera, która kwaterowała w Rostocku.

​

23 lipca Niemcy i Związek Radziecki podpisały pakt o nieagresji. W ciemno mogłem zakładać, że wojna za chwilę wybuchnie, a rozkaz mobilizacji, który otrzymaliśmy trzy dni później, tylko mnie w tym utwierdzał. Już niedługo miało się okazać czy koncepcje Lutza, Guderiana i innych generałów znajdą poparcie w realiach wojny...

​

################################################## #################################################
Krótko, bo wojna.

Za takie pytania banujemy w realu.

 

Kampania w Polsce, oznaczona kryptonimem Fall Weiss, była dobrym przetarciem naszych wojsk pancernych. Przeciwnik, z jakim zmierzyliśmy się, był niezbyt wymagający, toteż straty poniesione przez Wehrmacht w pierwszym akcie rozpoczętej wojny były znikome. Ze szczegółami planu ataku zapoznaliśmy się niedługo po podpisaniu paktu Ribbentrop-Mołotow. Został on przygotowany w zgodnie z duchem wojny błyskawicznej - walki w Polsce miały zostać zakończone w ciągu trzech tygodni, a główny cios miały zadać dywizje pancerne. I. Panzerkorps Guderiana i II. Panzerkorps Höpnera miały przebić się przez obronę Polaków i jak najszybciej dotrzeć do Warszawy. Nasze skrzydła miały ochraniać pozostałe dwa korpusy z 3. Armee von Kleista. W międzyczasie 1. Armee von Küchlera miała dotrzeć do polskiej stolicy od północy, co zamknęłoby ponad połowę polskiej armii w wielkim okrążeniu na zachód od Wisły. Zniszczenie kotła przypadłoby wówczas 2. Armee von Reichenaua, natomiast drugi cel kampanii - Kraków - przypadłby 4. Armee von Klugego.

​

1 sierpnia 1939 r. o godzinie 3 rozpoczęliśmy przygotowania do przekroczenia granicy z Polską. Pierwszym większym miastem na naszej drodze był Wieluń. Zwiad Luftwaffe donosił, że w rejonie tej miejscowości stacjonują polskie wojska w sile brygady lub dywizji pancernej. O 4.45 zajęliśmy przejścia graniczne, o 6 nawiązaliśmy zaś kontakt z przeciwnikiem. Kompanie rozpoznawcze zindentyfikowały wrogą jednostkę jako 1. Dywizję Pancerno-Motorową. Po krótkiej walce Polacy wycofali się - przed sobą mieli pięć dywizji pancernych, dodatkowo na południu II. Panzerkorps przełamał obronę Polaków pod Krępicami.

​

Nieniepokojeni zajęliśmy Wieluń 2 sierpnia około godziny 16. Doszły do nas wieści o starciu między Polską Marynarką Wojenną i Baltische Flotte, która osłaniała desant 1. Marine-Sturm-Division w rejonie Gdańska. Zatopione zostały wówczas cztery niszczyciele wroga, a pas polskiego wybrzeża został opanowany przez nas do poranka kolejnego dnia.

​

4 sierpnia byliśmy już w Sieradzu, opuszczonym przez Polaków. W rejonie Łodzi znajdowały się prawdopodobnie dwie dywizje piechoty, ale rozkaz zdobycia tego miasta otrzymał II. Panzerkorps. My mieliśmy nacierać dalej na północ, gdzie w rejonie Kutna osiągnęlibyśmy linię Wisły. Nasza droga była oczyszczona przez bombowce Luftwaffe.

​

Wieczorem tego samego dnia dostaliśmy jeszcze informację o ataku Sowietów na Polskę. Brytyjczycy i Francuzi, znajdujący się z nami w stanie wojny od poprzedniego dnia, nie zdecydowali się na rozpoczęcie konfliktu ze Związkiem Radzieckim.

​

Nad ranem 5 sierpnia dotarliśmy do Kutna bronionego przez Dąbrowską Półbrygadę ON. Krótka bitwa została szybko rozstrzygnięta na naszą korzyść. Po dotarciu do Wisły mieliśmy natychmiast skręcić na wschód. 6. Panzer-Division była już w trakcie przekraczania Wisły i w ciągu jednego dnia miała obejść Warszawę od wschodu - planowane wysłanie 1. Fallschirmjäger-Division w celu domknięcia okrążenia okazało się zbędne.

​

Późnym wieczorem 6 sierpnia byliśmy już u wrót polskiej stolicy. Warszawa była już wówczas okrążona: od północy przez III. Armeekorps, od południa i wschodu przez II. Panzerkorps. Nam pozostało tylko złamać obronę Polaków. Znacznie większy kocioł został zamknięty na zachodzie, gdzie broniła się większość polskiej armii.

​

Szturm na Warszawę rozpoczęliśmy o świcie 7 sierpnia. Nasza przewaga była kolosalna - do ataku rzuciliśmy siedem dywizji pancernych, a przed sobą mieliśmy głównie słabe, zorganizowane ad hoc jednostki. W walkach miejskich przez cały czas wspierało nas Luftwaffe, które paraliżowało ruchy Polaków. Przy braku szans na skuteczną obronę i widoków na odsiecz Warszawa skapitulowała 8 sierpnia po południu.

​

Dopiero w zajętym mieście mogliśmy szerzej spojrzeć na sytuację na całym froncie. Gdańsk, Warszawa, Łódź i Kraków były przez nas zajęte. Polacy bronili się jeszcze przy północnym odcinku Wisły oraz przy Warcie, ale ich los był już przesądzony. Kocioł utworzony 6 sierpnia został podzielony na dwa mniejsze. 11 sierpnia zlikwidowane zostały ostatnie polskie jednostki broniące się w rejonie Gniezna, natomiast dwa dni później identyczne rozstrzygnięcie przyniósł atak na Polaków w Chełmnie. Wszystkie polskie oddziały walczące po zachodniej stronie Wisły zostały zniszczone lub wycofywały się na wschód.

Sowieckie postępy były znacznie wolniejsze. Armia Czerwona bardzo opieszale wkraczała na wschodnie tereny Polski. W związku z tym OKW postanowiło zająć Lwów i Grodno - ostatnie ważniejsze punkty oporu. Do tego drugiego miast zbliżały się już dywizje I. Armeekorps. Ze Lwowem sprawa miała się nieco inaczej. I. Gebirskorps nie był zdolny do przekroczenia Sanu, na południe wysłana została więc 10. Panzer-Division. W pobliżu Jaworowa została w końcu zrzucona 1. Fallschirmjäger-Division. Natarcie na Lwów kombinowanymi siłami zakończyło się sukcesem 19 sierpnia, natomiast spotkanie wojsk niemieckich z radzieckimi miało miejsce 21 sierpnia w Rohatynie. Walki właściwie wygasły, nie licząc niewielkich oddziałów broniących się do końca września.

W ostatniej fazie kampanii I. Panzerkorps miał za zadanie zabezpieczyć wraz z II. Armeekorps tereny leżące na wschód od Warszawy. Było to zadanie bardzo łatwe, biorąc pod uwagę, że siły Polaków w tym rejonie były mizerne. Tak więc końcowe dni pobytu w Polsce spędziliśmy głównie na odpoczynku i korzystaniu z ostatnich uroków lata.

​

Aneks - niemieckie siły zbrojne dnia 1.08.1939 r.

WOJSKA LĄDOWE

OKW (Berlin) - Generaloberst Wilhelm Keitel

Heeresgruppe C (Frankfurt am Main) - Generaloberst Wilhelm von Leeb

5. Armee (Stuttgart) - General der Infanterie Erwin von Witlzeben
XI. Armeekorps - Generalmajor Maximilian de Angelis
XII. Armeekorps - Generalmajor Carl Hilpert
XIII. Armeekorps - Generalleutnant Hans von Obstfelder
XIV. Armeekorps - Generalmajor Erwin Jänecke
XV. Armeekorps - General der Infanterie Eugen von Schobert

6. Armee (Hamburg) - Generaloberst Wilhelm List
XVI. Armeekorps - Generalleutnant Max Pfeffer
XVII. Armeekorps - Generalmajor von Axthelm

OKH (Berlin) - Generaloberst Walther von Brauchitsch

Heeresgruppe Nord (Rostock) - Generaloberst Fedor von Bock

1. Armee (Königsberg) - General der Artillerie Georg von Küchler
I. Armeekorps - Generaloberst Johannes Blaskowitz
II. Armeekorps - General der Infanterie Gustav von Wietersheim
III. Armeekorps - Generalleutnant Waldemar Erfurth
IV. Armeekorps - Generalleutnant Franz von Roques

2. Armee (Stettin) - General der Artillerie Walther von Reichenau
V. Armeekorps - General der Artillerie Emil Leeb
VI. Armeekorps - Generalmajor Walter Brämer
VII. Armeekorps - General der Infanterie Richard Ruoff
VIII. Armeekorps - General der Infanterie Hellmuth Volkmann

1. Marine-Sturm-Division - Generalmajor Heinrich Clössner

Heeresgruppe Süd (Prag) - Generaloberst Gerd von Rundstedt

3. Armee (Breslau) - General der Kavallerie Ewald von Kleist
I. Panzerkorps - General der Panzertruppen Heinz Guderian
II. Panzerkorps - General der Kavallerie Erich Höpner
IX. Armeekorps - Generalleutnant Ernst-August Köstring
X. Armeekorps - Generalmajor Georg von Sodenstern
SS-Verfügungs-Division - SS-Gruppenführer Paul Hausser

4. Armee (Pressburg) - General der Artillerie Günther von Kluge
I. Schnellekorps - Generalleutnant Georg Brandt
I. Gebirgskorps - Generalmajor Eduard Dietl

1. Fallschirmjäger-Division - Generalmajor Kurt Student

WOJSKA PANCERNE

I. Panzerkorps - General der Panzertruppen Heinz Guderian
1. Panzer-Division - Generalmajor Walther Nehring
2. Panzer-Division - Generalmajor Rudolf Veiel
3. Panzer-Division - Generalmajor Eberhard von Mackensen
4. Panzer-Division - Generalmajor Alfred von Hubicki
5. Panzer-Division - Generalleutnant Erich von Manstein

II. Panzerkorps - General der Kavallerie Erich Höpner
6. Panzer-Division - Generalmajor Lothar Rendulic
7. Panzer-Division - Generalmajor Hans-Jürgen von Arnim
8. Panzer-Division - Generalleutnant Leo Geyr von Schweppenburg
9. Panzer-Division - Generalmajor Erwin Rommel
10. Panzer-Division - Generalmajor Walter Model

2. PANZER-DIVISION

2. Panzer-Division - Generalmajor Rudolf Veiel
Panzer-Regiment 3 - Oberst Wilhelm von Prerzadovitz
Panzer-Regiment 4 - Oberst Johannes Baessler
Schützen-Regiment 2 - Oberst Gustav von Vaerst
Kradschützen-Bataillon 2 - Oberstleutnant Carl Stollbrock
Artillerie-Regiment 74 - Oberst Karl Fabiunke
Aufklärungs-Abteilung 5 - Major Horst Kitschmann
Panzerjäger-Abteilung 38 - Oberst Theo Lieb
Pionier-Bataillon 38 - Oberst Edwin von Rothkirch und Drach
Nachrichten-Abteilung 38 - Oberst Albert Praun
Nachschubtruppen 82 - Hauptmann Leopold Frey

PANZER-REGIMENT 3

Panzer-Regiment 3 - Oberst Wilhelm von Prerzadovitz
I. Abteilung - Oberstleutnant Ostman von der Leye
1. Kompanie
2. Kompanie
3. Kompanie
4. Kompanie
II. Abteilung - Oberstleutnant Ewald Kraeber
5. Kompanie
6. Kompanie
7. Kompanie
8. Kompanie

MARYNARKA WOJENNA

Kriegsmarine (Kiel) - Grossadmiral Erich Raeder
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Bismarck
[/TD]
[TD]Bismarck
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Tirpitz
[/TD]
[TD]Bismarck
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Deutschland
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Scheer
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Graf Spee
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Flotte (Hamburg) - Admiral Alfred Saalwächter
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Lotniskowiec
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Peter Strasser
[/TD]
[TD]Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Lotniskowiec
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Blücher
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Prinz Eugen
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Seydlitz
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Lützow
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

2. Flotte (Lübeck) - Admiral Wilhelm Marschall
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Scharnhorst
[/TD]
[TD]Scharnhorst
[/TD]
[TD]Krążownik liniowy
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Gneisenau
[/TD]
[TD]Scharnhorst
[/TD]
[TD]Krążownik liniowy
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Nürnberg
[/TD]
[TD]Leipzig+
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Leipzig
[/TD]
[TD]Leipzig
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

Baltische Flotte (Königsberg) - Admiral Hermann Böhm
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Schleswig-Holstein
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Schlesien
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Köln
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Königsberg
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Karlsruhe
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Emden
[/TD]
[TD]Emden
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Truppentransporterflotte (Rostock) - Admiral Rolf Carls
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Flotylla[/TD]
[TD]Typ okrętów[/TD]
[TD]Klasa okrętów[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]G-7
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]4. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]5. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]1934/1936
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Unterseebootsflotte (Wilhelmshaven) - Konteradmiral Karl Dönitz
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Flotylla[/TD]
[TD]Typ okrętów[/TD]
[TD]Klasa okrętów[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

2. Unterseebootsflotte (Wilhelmshaven) - Konteradmiral Kurt Fricke
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Flotylla[/TD]
[TD]Typ okrętów[/TD]
[TD]Klasa okrętów[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]4. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]5. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]VIIA
[/TD]
[TD]Okręty podwodne[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]6. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]VIIA
[/TD]
[TD]Okręty podwodne[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

LOTNICTWO

[TABLE="class: grid, width: 700, align: left"]
[TR]
[TD]Jednostka
[/TD]
[TD]Baza[/TD]
[TD]Dowódca[/TD]
[TD]Samoloty[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]I. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Prag[/TD]
[TD]Generalleutnant Karl Kitzinger[/TD]
[TD]Junkers Ju 90[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]II. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Berlin[/TD]
[TD]General der Flieger Hugo Sperrle[/TD]
[TD]Junkers Ju 86[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]III. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Königsberg[/TD]
[TD]Generalleutnant Ernst Udet[/TD]
[TD]Heinkel He 111[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]IV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Breslau[/TD]
[TD]General der Flieger Albert Kesselring[/TD]
[TD]Junkers Ju 87[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]V. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Breslau[/TD]
[TD]Generalleutnant Alexander Löhr[/TD]
[TD]Junkers Ju 87[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Kiel[/TD]
[TD]General der Flieger Hans-Jürgen Stumpff[/TD]
[TD]Dornier Do 24[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Stuttgart[/TD]
[TD]Generaloberst Erhard Milch[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VIII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Frankfurt am Main[/TD]
[TD]Generalmajor Ernst Müller[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]IX. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Köln[/TD]
[TD]Generalmajor Friedrich Heilingbrunner[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]X. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Münster[/TD]
[TD]General der Flieger Bernhard Kühl[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Euskirchen[/TD]
[TD]Generalmajor Veit Fischer[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Berlin[/TD]
[TD]Generalleutnant Ulrich Grauert[/TD]
[TD]Junkers Ju 86[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Wilhelmshaven[/TD]
[TD]Generalleutnant Wilhelm Mayer[/TD]
[TD]Focke-Wulf Fw 187[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Neumünster[/TD]
[TD]Generalleutnant Hans Geisler[/TD]
[TD]Dornier Do 24[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Königsberg[/TD]
[TD]General der Flieger Alfred Keller[/TD]
[TD]Heinkel He 111[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XVI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Heide[/TD]
[TD]Generalmajor Joachim Coeler[/TD]
[TD]Dornier Do 24[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

################################################## #################################################
Jak to wszystko ma się do mechaniki HoI3:

Armeekorps = 4X Infanterie-Division
Infanterie-Division = 3X Infanterie-Regiment, 1X Unterstütz-Brigade (P)
Panzerkorps = 5X Panzer-Division
Panzer-Division = 2X Panzer-Regiment, 1X Schützen-Regiment, 1X Unterstütz-Brigade (M)
Gebirgskorps = 4X Gebirgsjäger-Division
Gebirgsjäger-Division = 3X Gebirgsjäger-Regiment, 1X Unterstütz-Brigade (P)
Fliegerkorps = 4X Geschwader

Schützen-Regiment to pułk piechoty zmotoryzowanej. Unterstütz-Brigade reprezentuje mniejsze oddziały w dywizji jak pułki artylerii, bataliony saperów, rozpoznawcze itd. Litera przy takim oddziale oznacza jego trakcję: P - konna, L - kołowa, M - gąsienicowa.

W następnym odcinku planuję prawdziwą bombę. Stay tuned!

 

Po zakończonej kampanii w Polsce mój pułk został przerzucony do Finsterwalde na południe od Poczdamu, reszta dywizji stacjonowała natomiast w Dreznie. W obecnym miejscu mieliśmy przebywać przez całą zimę, mogliśmy więc wdrożyć planowane szkolenia czołgistów. Manewry przeprowadzaliśmy zarówno z II. Fliegerkorps, jak i z 1. Fallschirmjäger-Division. Wszystkie załogi zostały także obeznane z obsługą radia, w które wyposażony był każdy czołg.

​

W październiku powoli zaczęliśmy wdrażać działa samobieżne Sturmpanzer I i Sturmgeschütz III. Z przyczyn logistycznych pierwsza partia tych maszyn trafiła z berlińskich zakładów Aklett właśnie do mojego pułku, który stacjonował najbliżej Berlina. Aklett dostarczył nam także pierwsze niszczyciele czołgów Panzerjäger I wyposażone w czeską armatę 4,7cm PaK 36(t).

​

Daimler-Benz rozpoczął natomiast produkcję nowej wersji PzKpfw III oznaczonej literą F. Nowe czołgi zostały uzbrojone w działa 5 cm KwK 38 L/42. Pojazdy te zostały częściowo wprowadzone na stan pułków pancernych w miejsce ostatnich PzKpfw III. Zakłady Henschel przedstawiły z kolei plany nowego czołgu ciężkiego Durchbruchwagen 2. Niestety stworzenie jego prototypu i wdrożenie maszyny do masowej produkcji miało nastąpić dopiero za kilka miesięcy.

​

Rheinmetall zaprezentował nam wyrzutnię rakietową 15 cm Nebelwerfer 41. Była ona przeznaczona głównie dla oddziałów piechoty, toteż zleciliśmy koncernowi opracowanie wyrzutni o trakcji kołowej. Nie było to rozwiązanie idealne, gdyż konieczne było wówczas zastosowanie dodatkowych ciągników. Biorąc jednak pod uwagę tempo, z jakim zwykle pracowały niemieckie biura projektowe, musieliśmy zdecydować się na takie półśrodki.

​

1 listopada Związek Radziecki napadł na Finlandię. W ciągu kolejnych dwóch miesięcy odniósł umiarkowane sukcesy, nawet pomimo doskonałego wyszkolenia żołnierzy i rozkazów kompetentnych dowódców.

***
​

Listopadowe noce roku 1939 były coraz chłodniejsze. Warunki w koszarach w Finsterwalde były dosyć surowe, z radością przyjęliśmy więc dostawę piecyków na początku miesiąca. Ogrzewający się przy nich żołnierze powoli zaczęli snuć plany na zbliżające się święta. Ja jak zwykle zamierzałem spędzić je w swoim pułku - po śmierci rodziców nie miałem żadnej rodziny w Niemczech. Otrzymałem co prawda zaproszenie od mojego adiutanta, majora Pörschmanna, ale nie chciałem zakłócać jego spotkania z rodziną, pierwszego od rozpoczęcia wojny.

Środa 8 listopada była dniem, w którym moje spokojne oficerskie życie zostało zakłócone, a ja sam zostałem wciągnięty w wir wydarzeń, z którymi wolałem nie mieć nic wspólnego. Zapowiadała się jako kolejny szary dzień spędzony nad papierkową robotą i do wieczora nic mnie z tego przekonania nie wytrąciło. Dopiero przed dwudziestą drugą zadzwonił telefon...
- Słucham.
- Willy? Mówi Guderian. Posłuchaj uważnie co będę mówił, bo to bardzo ważne. Sprawa wagi państwowej. Jak szybko możesz dotrzeć do Berlina?
- Do Berlina? W około godzinę.
- A twój pułk?
- Ugh... Z tym będzie gorzej. Najwcześniej przed północą. Ale co się dzieje? Dlaczego nie zadzwonił do mnie Veiel, tylko ty?
- Nie ma czasu na wyjaśnienia, musisz jak najszybciej wprowadzić pułk do miasta. Ja i Veiel będziemy tam na ciebie czekać.
- Powiedz mi chociaż co się dzieje!
- Führer nie żyje.

Mój pułk nie był przygotowany do przebycia nawet stosunkowo krótkiej trasy między Berlinem i Finsterwalde. Z tego powodu wyjechałem do stolicy na czele zaledwie trzech z ośmiu kompanii, wspartych niewielkim oddziałem motocyklistów z Kradschützen-Bataillon 2 podpułkownika Stollbrocka, który stacjonował w pobliskim Klettwitz. Reszta pułku miała dołączyć do nas rano. Podróż do Berlina przebiegła bez zakłóceń, zaskoczyła mnie tylko wzmożona kontrola na drogach prowadzących do stolicy. Już w mieście dowiedziałem się, że mamy zająć opuszczone obecnie koszary LSSAH w Lichterfelde. Tam z kolei czekał na mnie generał Veiel, który przekazał mi rozkaz obsadzenia dzielnicy rządowej. Wykonanie rozkazu pozostawiłem w gestii podpułkownika Kraebera z II. Abteilung, a sam wraz z Veielem i kilkoma zaufanymi żołnierzami pojechałem do Kancelarii Rzeszy.

- Jesteście wreszcie.
Guderian czekał na nas w holu wejściowym. Nieco zdziwił mnie brak strażników z SS - ich miejsce zajęli żołnierze w mundurach Luftwaffe. Zacząłem mieć podejrzenia co do tożsamości nowego gospodarza Kancelarii, a podejrzenia te sprawdziły się w pełni, gdy weszliśmy po schodach do sali konferencyjnej. Zastaliśmy tam oczywiście Göringa siedzącego przy stole.
- Są już panowie, doskonale, doskonale - Göring wstał od stołu i pospiesznie się do nas zbliżył. - Generał Guderian, generał Veiel i pułkownik von...
- Von Prerzadovitz - dokończyłem za Göringa.
- Tak. Proszę wybaczyć, ale chyba jedynie nieodżałowanej pamięci Führer był w stanie wymówić pańskie nazwisko - rzekł przepraszającym tonem. - Proszę usiąść.
Zajęliśmy miejsca, a Göring poczęstował nas cygarami. Znak nowych czasów, Hitler nie pozwalał palić w swoim towarzystwie.
- Jak już panowie wiedzą nasz Führer zginął dziś wieczorem w zamachu. Ujęliśmy już sprawcę, to komunista pracujący dla brytyjskiego wywiadu - zaczął Göring. - Chcę zakomunikować panom, że na kilka miesięcy przed swoją śmiercią Führer wyznaczył mnie na swojego następcę. Generałowie Keitel i von Brauchitsch zostali już o tym oczywiście powiadomieni. Zapewne zastanawiają się panowie, dlaczego otrzymaliście rozkaz wkroczenia do Berlina i zapewnienia mi bezpieczeństwa. Otóż pewne... kręgi w partii... nie zamierzają mnie poprzeć i wypełnić woli Führera. Dlatego też chcę, żeby Panzer-Regiment 3 przebywał w Berlinie do końca tygodnia, gdy przybędą tu żołnierze z 1. Fallschirmjäger-Division, a moja nominacja na nowego Führera zostanie oficjalnie ogłoszona.
- Oczywiście wykonamy ten rozkaz - odezwał się Guderian. - Może pan liczyć na armię.
- Dziękuję, generale. Mam nadzieję, że w ciągu najbliższych dni unikniemy trudno...
Drzwi do sali konferencyjnej otworzyły się z hukiem i ujrzeliśmy w nich Himmlera, za którym czaił się Heydrich i nieznany mi z nazwiska mężczyzna w mundurze SS. Drobna postać Himmlera zwykle nie robiła na nikim wrażenia, ale teraz był ogarnięty furią. Heydrich z kolei był równie spokojny jak kilka lat temu.
- Co to ma znaczyć, generale Göring!? - Himmler nieomal krzyknął. - Jakim prawem zablokował pan drogi dojazdowe do Berlina? Dlaczego koszary LSSAH zostały zajęte przez jakichś żołdaków z Wehrmachtu? Dlaczego nie zostałem poinformowany o pana posunięciach?
- Wypraszam sobie obrażanie mojego pułku - warknąłem, zanim zdążyłem ugryźć się w język. Himmler wciągnął powietrze ze świstem i poczerwieniał.
- Proszę się uspokoić, Herr Reichsführer. Panzer-Regiment 3 jest tutaj na moje życzenie. Razem z moim osobistym pułkiem ma zapewnić spokój w stolicy. Drogi zostały zablokowane przez Wach-Kompanie Berlin kapitana von Bölkowa. To konieczne dla bezpieczeństwa miasta.
- To oburzające! Nie zostawię tak tego! Ochrona Führera i rządu Rzeszy jest zadaniem SS, a nie Wehrmachtu! Schellenberg! - Himmler zwrócił się do nieznanego mężczyzny. - Jutro z samego rana ma pan stawić się u mnie!
- Szkoda, że SS nie ochroniło Führera dziś wieczorem - rzekł Göring, gdy tylko Himmler ze swoją świtą opuścili salę.

***
​

Kolejne dni w Berlinie były wypełnione pracą. Nominacja Göringa na nowego Führera została zaplanowana na niedzielę, a do tego czasu nie mogłem odstąpić dowódcy Luftwaffe na krok. Krótki piątkowy odpoczynek zakłócił mi o dziwo Heydrich, który raczył odwiedzić mnie w Lichterfelde. Odkąd zapowiedział swoją wizytę, zastanawiałem się z jakiego powodu chce ze mną rozmawiać tak wysoki rangą oficer SS.
- Witam, panie pułkowniku - rzekł Heydrich po wejściu do gabinetu zwykle zajmowanego przez SS-Obergruppenführera Dietricha i pieczołowitym wykonaniu Hitlergruß.
- Proszę usiąść, Herr Obergruppenführer. Nie mam za wiele czasu, więc gdyby mógłby się pan streszczać...
- Oczywiście, panie pułkowniku - Heydrich usiadł wyprostowany na krześle przy biurku i obrzucił mnie badawczym spojrzeniem. - Rozumiem, że przygotowania do niedzielnych uroczystości są bardzo zajmujące.
- Do rzeczy, Herr Obergruppenführer.
- Na wstępie chciałbym przeprosić pana za przedwczorajsze zachowanie Reichsführera, śmierć Führera wytrąciła go z równowagi, podobnie jak nas wszystkich. Mam do pana kilka pytań dotyczących właśnie tego wieczoru.
- Słucham - odpowiedziałem, nie przerywając spisywania rozkazów dla mojego pułku.
- Interesuje mnie kto wydał panu rozkaz wprowadzenia pańskiego pułku do Berlina.
- Dowódca I. Panzerkorps, generał Guderian. O rozkazie został powiadomiony też mój bezpośredni przełożony, generał Veiel.
- A skąd otrzymał rozkaz generał Guderian?
- Proszę zapytać o to jego samego... Nie mam w zwyczaju interesować się takimi sprawami, zapewne rozkaz przyszedł z OKH lub prosto z OKW.
- Rozumiem. Jeszcze jedno pytanie. Czy ma pan jakieś informacje na temat zamachu na Führera?
- Wiem tyle, co inni. Podobno Gestapo już złapało tego komunistę.
- Oczywiście. Zastanawia mnie jednak dlaczego generał Göring zażyczył sobie, żeby to pański pułk zajął się jego ochroną, a nie LSSAH.
- Może dlatego, że mój pułk stacjonował najbliżej Berlina... A może dlatego, że LSSAH okazała się mało skuteczna w ochronie przywódców państwowych - spojrzałem bezczelnie w oczy Heydricha.
- Jest pan bardzo odważny - rzekł Heydrich wykrzywiając twarz w paskudnym grymasie. - Ta cecha może jest przydatna na froncie, ale tutaj, w Berlinie, wśród polityków, czasem lepiej zachować pewne rzeczy dla siebie.
- Regulamin nie pozwala mi mieszać się do polityki - odpowiedziałem wracając do pisania.

***
​

W sobotę spotkałem się z generałem Veielem i tu spotkała mnie ogromna niespodzianka - zostało mi powierzone dowództwo nad całą 2. Panzer-Division, co wiązało się oczywiście z awansem na stopień generalski. Sam generał Veiel został przeniesiony do OKH.

Niedziela w końcu nadeszła. Ogłoszenie Göringa nowym Führerem miało nastąpić w trakcie wystawnego bankietu, na który oczywiście zostałem zaproszony. Wybrałem się tam razem z Guderianem - w otoczeniu tych wszystkich partyjniaków chciałem mieć jakąś bratnią duszę. Pocąc się w nowym generalskim mundurze musiałem przez bitą godzinę witać się z kolejnymi politykami i generałami. W końcu udało nam się dopchać do stolika z alkoholami, ale i tam nie zaznaliśmy chwili spokoju.
- Panowie pozwolą... - podszedł do nas nieznany mi mężczyzna. - Admirał Canaris z Abwehry. Generałowie Guderian i von...
- Von Prerzadovitz.
- Tak, tak, ma pan strasznie trudne do wymówienia nazwisko. Pochodzi pan z Dalmacji, prawda?
- Owszem.
- Chciałbym pogratulować panu awansu. Potrzebujemy oddanych państwu dowódców.
- Dziękuję, panie admirale.
- Słyszeli panowie o incydencie na granicy z Holandią dzień po śmierci Hitlera? SD pojmało dwóch brytyjskich agentów.
- Coś mi się obiło o uszy - rzekł Guderian.
- Podobno są zamieszani w zamach na Hitlera. Tak przynajmniej twierdzi Himmler - powiedział Canaris.
- Niedługo oskarżą bengalskich terrorystów - mruknąłem. - Przedwczoraj Heydrich wypytywał mnie o zamach na Führera.
- Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? - Zapytał Guderian. - Mówiłem ci, żebyś na niego uważał!
- Spokojnie, szybko go spławiłem. Ale nie zdziwię się, że zaczną węszyć wokół wojskowych - dodałem przyciszonym głosem.
- Panie i panowie, proszę o uwagę! - Głos Goebbelsa wzmocniony mikrofonem rozległ się po sali. Po chwili zlokalizowałem go na sporych rozmiarów balkonie usytuowanym pod sufitem. - Mam zaszczyt przedstawić państwu nowego Führera Wielkiej Rzeszy Niemieckiej! Oto Hermann Göring!
Göring ubrany w bogato zdobiony biały mundur podszedł do balustrady, podniósł prawą rękę i mocnym głosem rzekł:
- Heil!
- Heil! Heil! Heil! - Odkrzyknęliśmy wszyscy wyciągając ręce w nazistowskim pozdrowieniu.

***
​

Nominacja Göringa na nowego Führera miała dalekosiężne konsekwencje dla niemieckich sił zbrojnych. Przede wszystkim zablokowana została rozbudowa sił zbrojnych SS, rozpoczęta po zakończeniu kampanii w Polsce. SS-Verfügungs-Division została ponownie zredukowana do czterech pułków. Największe korzyści odniosła zaś Luftwaffe, której rozbudowa nabrała przyspieszenia. Nowy dowódca lotnictwa, generał Milch, szybko zabrał się za naprawianie błędów mało kompetentnego Göringa. Najbardziej uciążliwe od początku wojny naloty alianckiego lotnictwa zostały ostatecznie powstrzymane. Milch osobiście zajął się kwestią stworzenia czegoś w rodzaju zapory przed wrogimi bombowcami - sieć radarów, stanowiska obrony przeciwlotniczej w największych miastach, a w końcu setki nowych myśliwców - wszystko to miało chronić Rzeszę przed bombardowaniami.

​

 

Po powrocie do Finsterwalde spadły na mnie nowe obowiązki. Bezpośrednie dowództwo nad swoim pułkiem musiałem zachować do końca roku, dopiero w styczniu OKH przydzieliło do niego pułkownika Wilhelma von Thoma. Był to doświadczony oficer, który brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii. Wówczas mogłem w pełni poświęcić się dowodzeniu dywizją jako całością. Było to dla mnie nowe wyzwanie, ale mogłem liczyć na rady generała Veiela oraz starego-nowego szefa sztabu dywizji, pułkownika Augusta-Viktora von Quasta. A pracy było mnóstwo. W lutym zakończyliśmy zimowe manewry i powoli przenosiliśmy na zachód. Czas pozostały do zbliżającej się inwazji na Francję poświęciliśmy na doszkalaniu załóg nowych pojazdów w mojej dywizji - dział samobieżnych i niszczycieli czołgów.

28 lutego zakończyła się wojna między Związkiem Radzieckim a Finlandią. Sowietom nie udało się podporządkować sobie całej Finlandii - musieli zadowolić się przygranicznymi ochłapami. Oprócz bohaterskiej obrony Finów w oczy rzucała się słabość Armii Czerwonej, która nie była w stanie podbić słabego sąsiada. Skandynawii nie było dane zaznać spokoju na długo...

***
​

Tylko oficerowie przesiąknięci skłonnością do hazardu Hitlera i buńczucznością Göringa mogli wymyślić coś takiego - pomyślałem, gdy po raz pierwszy zobaczyłem plan inwazji na Danię i Norwegię. Operacja miała zostać wykonana pod samym nosem alianckich okrętów, w obszarze ich bezwzględnego panowania. Widocznie szwedzka ruda żelaza była nam tak bardzo potrzebna, że OKW zdecydowało się zagrać va banque. Dla takiego celu warto byłoby stracić kilka okrętów. Atak na Danię nie nastręczał większych trudności. Granica lądowa pozwalała na łatwe wkroczenie Wehrmachtu, a bliskość portów czyniła operacje Kriegsmarine względnie bezpiecznymi. Uderzenie na Norwegię było zaś szalonym pomysłem. Przy szczupłości sił przeznaczonych do operacji i miażdżącej przewadze Aliantów na morzach właściwie nie można było marzyć o powodzeniu tej kampanii. Rzeczywistość przekroczyła najśmielsze wyobrażenia.

​

Wehrmacht przekroczył duńską granicę o świcie 10 marca. 6. Armee generała Lista z łatwością przebiła się przez obronę Duńczyków i szybko posuwała się w głąb Jutlandii. 1. Marine-Sturm-Division Clössnera dokonała zaś desantu w południowej części Zelandii. Osłona desantu w postaci 2. Flotte admirała Marschalla skutecznie odstraszyła duńską flotę, która i tak była poniewierana przez Do 24 z VI. Fliegerkorps. W domyśle bohaterska piechota morska, cudowne dziecko admirała Raedera, miała zdobyć Kopenhagę, ale zaległa pod kontratakiem Duńczyków aż do ogłoszenia ich kapitulacji 16 marca.

​

Atak na Norwegię rozpoczął się już kolejnego dnia. 1. Fallschirmjäger-Division została zrzucona na zachód od Oslo i natychmiast przystąpiła do ataku na norweską stolicę. W tym czasie I. Gebirgskorps Dietla rozpoczął desant między Oslo i Kristiansand. Flota norweska była bardziej odważna od duńskiej i próbowała powstrzymać Kriegsmarine, ale w starciu z Bismarckami nie była w stanie wiele ugrać.

​

1. Fallschirmjäger-Division wsparta dwiema dywizjami z I. Gebirgskorps przeważyła szalę zwycięstwa w bitwie o Oslo na swoją korzyść. Stosunkowo szybkie opanowanie południowego wybrzeża Norwegii skłoniło Skandynawów do kapitulacji 24 marca. Szwedzi równie szybko zgodzili na przepuszczenie Wehrmachtu przez swoje terytorium - w razie konieczności oczywiście. Wydawałoby się, że błyskawiczne zwycięstwo zamknie kwestię skandynawską, ale los lubi płatać figle.

​

1. Truppentransporterflotte admirała Carlsa przygotowywała się powoli do przerzucenia części 6. Armee do Norwegii, gdzie miała pełnić role okupacyjne. Przygotowania te były dosyć opieszałe, zrezygnowano podczas nich z zaplanowanego desantu 1. Marine-Sturm-Division na Trondheim. Szybko okazało się, że taki desant był wskazany, a nawet konieczny...

​

Od 5 kwietnia, w ciągu kolejnego tygodnia, w Trondheim zaroiło się od brytyjskiej piechoty morskiej. Przed dosłaniem kolejnych posiłków powstrzymała Aliantów 1. Flotte admirała Saalwächtera. Samoloty z dwóch (jedynych) niemieckich lotniskowców szybko rozpędziły wrogie transportowce, a dzieła zniszczenia dopełniły Hippery, które poobijały francuskie łajby. Raeder triumfował, chociaż wartość tego zwycięstwa była niewielka w ogólnym rozrachunku.

​

Finał walk o Trondheim miał miejsce 20 kwietnia - Alianci, od północy napierani przez piechotę morską Raedera, a od wschodu i południa przez dywizje 6. Armee, musieli wycofać się. Lekko poturbowana 1. Flotte nie ingerowała w ewakuację Brytyjczyków i Francuzów - zbliżało się kolejne rozstrzygające starcie, o wiele ważniejsze. Walki w Skandynawii skończyły się w samą porę.

​

################################################## #################################################

Nope.

Yep.

LSSAH i w ogóle SS odegra jeszcze ważną rolę. Poza tym Hermann ma swoje kochane Luftwaffe.

Dokładnie taki ma być, choć poznana będzie też jego bardziej miękka strona charakteru.

Utrata bonusów jakie dodawał AH jako minister i otrzymanie kar, które przyniósł ze sobą HG mi wystarczą.

 

Plan ataku na Francję był rozwinięciem idei, których praktyczne zastosowanie wykazaliśmy podczas walk w Polsce. Ponownie najważniejsze zadanie przypadło pancernej pięści Wehrmachtu, która miała uderzyć w sam środek alianckich wojsk i rozdzielić je na dwie części. 3. Armee von Kleista miała przebić się przez Ardeny, przekroczyć Mozę pod Sedanem i wzdłuż Sekwany dotrzeć do Kanału La Manche. 1. Armee von Küchlera i 2. Armee von Reichenaua miały zająć Holandię i Belgię, a następnie zdławić opór wroga w północnej Francji. 5. Armee von Witzlebena miała w tym czasie szachować Francuzów na Linii Maginota. Plan był ryzykowny, ale jego powodzenie mogło dać nam szybkie zwycięstwo na Zachodzie.

​

I. Panzerkorps pod dowództwem Guderiana został rozmieszczony przy granicy z Luksemburgiem. Pierwszego dnia kampanii jedynie przejechaliśmy bez walki przez ten niewielki kraj, który w przyszłości miał stać się częścią Rzeszy. 2 maja po raz pierwszy starliśmy się z Belgami pod Arlon. Ich dywizja kawalerii nie miała jednak szans i pospiesznie wycofała się. Jednostki wroga masowo wycofywały się za Mozę - na północ od naszych pozycji nacierał II. Panzerkorps von Mansteina.

​

4 maja z łatwością zdobyliśmy mosty w Sedanie, a dzień później podobny sukces odniósł II. Panzerkorps w Charleville Mezieres. Z tego punktu zaczynał się ryzykowny pochód naszego korpusu wzdłuż Sekwany. Na tyłach mieliśmy IX. i X. Armeekorps, II. Panzerkorps miał natomiast powstrzymać francuskie wojska kierujące się na zachód z Linii Maginota.

​

Kolejny tydzień przebiegał bez większych walk. Alianci nie byli w stanie powstrzymać naszego marszu - część ich wojsk była uwikłana w walki w Belgii i Holandii, gdzie nacierała piechota z Heeresgruppe A von Bocka. Druga część próbowała przebić się przez pozycje II. Panzerkorps. Szybko stało się jasne, że nasz wróg będzie musiał ustanowić linię frontu wzdłuż Sekwany i próbować przerwać wąski korytarz, którym wdarliśmy się. Powolny marsz HG A dawał im na to świetną okazję.

14 maja 1. Panzer-Division Nehringa dotarła do Kanału La Manche w rejonie Dieppe, zaś moja dywizja zajęła pozycje w Neufchatel en Bray. Uważałem, że jest to doskonałe miejsce do obrony. Wróg musiałby przekroczyć Sekwanę by wejść w kontakt z moją jednostką, a wtedy z łatwością mógłbym przyprzeć go do rzeki i rozbić. Z tego też powodu nie spodziewałem się huraganowych ataków, które nastąpiły gdy tylko Francja została przecięta na dwie części. W najgorszej sytuacji był II. Panzerkorps von Mansteina, który był obecnie między młotem i kowadłem.

​

Już dzień później moje przewidywania legły w gruzach. Francuzi i Brytyjczycy wspólnym atakiem próbowali przełamać moje pozycje, ale wobec braku broni przeciwpancernej nie byli w stanie tego uczynić. Zdołali jednak powstrzymać mnie przed udzieleniem pomocy 3. Panzer-Division von Mackensena, która była uwikłana w walki na przedmieściach Paryża. Stan ten trwał przez kolejny tydzień. Dopiero wówczas miałem możliwość uderzenia na Vernon. Była to jednak bardzo ograniczona ofensywa, która miała jedynie zmniejszyć nacisk na 3. Panzer-Division.

​

Pod koniec maja sytuacja zaczęła się klarować. W Holandii broniły się jeszcze niedobitki alianckich wojsk, z kolei 2. Armee von Reichenaua chyba na dobre złamała opór Belgów. V. Armeekorps Leeba zaczął przyspieszać ofensywę wzdłuż wybrzeża - 27 maja padła Dunkierka, a Calais było w praktyce niebronione. Były to już ostatnie większe porty w tej części Francji, co oznaczało, że Alianci zostaną zamknięci w pułapce bez wyjścia. 31 maja podjęto ostateczną decyzję o wykorzystaniu 1. Fallschirmjäger-Division Studenta. Między Sekwaną i Sommą praktycznie nie istniały już większe zgrupowania wroga, spadochroniarze zostali więc zrzuceni na Jouarre na wschód od Paryża. Determinowało to nasz kolejny cel.

​

Od początku czerwca ponawiałem ataki na Brytyjczyków w Vernon, a sukces odniosłem 6 czerwca dzięki wsparciu 1. Panzer-Division Nehringa. Dzień później kontynuowałem natarcie i uderzyłem na Wersal broniony przez osłabioną dywizję francuską. Zamierzałem bez ociągania prowadzić dalszą ofensywę na Etampes, ale musiałem poczekać na przesunięcie II. Panzerkorps bardziej na zachód. Ostatecznie ograniczyłem się do wsparcia 4. Panzer-Division von Hubickiego w domknięciu okrążenia wokół Paryża, co nastąpiło 13 czerwca.

​

Szturm na Paryż, poprzedzony utarczkami na przedmieściach, rozpoczął się 18 czerwca. Sześciokrotna przewaga nie dawała większych szans Francuzom, a moja dywizja nawet nie zdążyła wziąć udziału w bitwie. Upadek stolicy okazał się również upadkiem Francji - 21 czerwca oficjalnie skapitulowała.

Nie był to jednak koniec kampanii. W kilku odizolowanych punktach wciąż walczyły pojedyncze alianckie dywizje. Otrzymałem rozkaz rozbicia jednej z nich, która zajęła port w Nantes. Było to spore zagrożenie, gdyż Brytyjczycy mogli stosunkowo szybko wzmocnić ten przyczółek. Na szczęście cztery dni wystarczyły mi na dotarcie do miasta i opanowanie sytuacji. 29 czerwca moja dywizja odparła jeszcze niewielki rajd na St. Jean de Monts i tam zakończyłem swój szlak bojowy podczas kampanii we Francji.

​

Aneks - niemieckie siły zbrojne dnia 1.05.1940 r.

WOJSKA LĄDOWE

OKW (Berlin) - Generaloberst Wilhelm Keitel

Heeresgruppe A (Dortmund) - Generaloberst Fedor von Bock

1. Armee (Bremen) - General der Artillerie Georg von Küchler
I. Armeekorps - Generaloberst Johannes Blaskowitz
II. Armeekorps - General der Infanterie Gustav von Wietersheim
III. Armeekorps - Generalleutnant Waldemar Erfurth
IV. Armeekorps - Generalleutnant Franz von Roques

2. Armee (Düsseldorf) - General der Artillerie Walther von Reichenau
V. Armeekorps - General der Artillerie Emil Leeb
VI. Armeekorps - Generalleutnant Walter Brämer
VII. Armeekorps - General der Infanterie Richard Ruoff
VIII. Armeekorps - General der Infanterie Hellmuth Volkmann

Heeresgruppe B (Dortmund) - Generaloberst Gerd von Rundstedt

3. Armee (Hennef) - General der Kavallerie Ewald von Kleist
I. Panzerkorps - General der Panzertruppen Heinz Guderian
II. Panzerkorps - Generalleutnant Erich von Manstein
IX. Armeekorps - Generalleutnant Ernst-August Köstring
X. Armeekorps - Generalleutnant Georg von Sodenstern
SS-Verfügungs-Division - SS-Gruppenführer Paul Hausser

Heeresgruppe C (Frankfurt am Main) - Generaloberst Wilhelm von Leeb

5. Armee (Wertheim) - General der Infanterie Erwin von Witlzeben
XI. Armeekorps - Generalleutnant Maximilian de Angelis
XII. Armeekorps - Generalleutnant Carl Hilpert
XIII. Armeekorps - Generalleutnant Hans von Obstfelder
XIV. Armeekorps - Generalmajor Erwin Jänecke
XV. Armeekorps - General der Infanterie Eugen von Schobert

6. Armee (Hamburg) - Generaloberst Wilhelm List
XVI. Armeekorps - Generalleutnant Max Pfeffer
XVII. Armeekorps - Generalleutnant von Axthelm
I. Gebirgskorps - Generalleutnant Eduard Dietl
1. Marine-Sturm-Division - Generalmajor Heinrich Clössner

1. Fallschirmjäger-Division - Generalmajor Kurt Student

OKH (Berlin) - Generaloberst Walther von Brauchitsch

4. Armee (Warschau) - General der Artillerie Günther von Kluge
I. Schnellekorps - Generalleutnant Georg Brandt

WOJSKA PANCERNE

I. Panzerkorps - General der Panzertruppen Heinz Guderian
1. Panzer-Division - Generalmajor Walther Nehring
2. Panzer-Division - Generalmajor Wilhelm von Prerzadowitz
3. Panzer-Division - Generalmajor Eberhard von Mackensen
4. Panzer-Division - Generalmajor Alfred von Hubicki
5. Panzer-Division - Generalmajor Josef Harpe

II. Panzerkorps - Generalleutnant Erich von Manstein
6. Panzer-Division - Generalmajor Lothar Rendulic
7. Panzer-Division - Generalmajor Hans-Jürgen von Arnim
8. Panzer-Division - Generalleutnant Leo Geyr von Schweppenburg
9. Panzer-Division - Generalmajor Erwin Rommel
10. Panzer-Division - Generalmajor Walter Model

2. PANZER-DIVISION

2. Panzer-Division - Generalmajor Wilhelm von Prerzadovitz
Panzer-Regiment 3 - Oberst Wilhelm von Thoma
Panzer-Regiment 4 - Oberst Johannes Baessler
Schützen-Regiment 2 - Oberst Gustav von Vaerst
Kradschützen-Bataillon 2 - Oberstleutnant Carl Stollbrock
Artillerie-Regiment 74 - Oberst Karl Fabiunke
Aufklärungs-Abteilung 5 - Major Horst Kitschmann
Panzerjäger-Abteilung 38 - Oberst Theo Lieb
Pionier-Bataillon 38 - Oberst Edwin von Rothkirch und Drach
Nachrichten-Abteilung 38 - Oberst Albert Praun
Nachschubtruppen 82 - Hauptmann Leopold Frey

MARYNARKA WOJENNA

Kriegsmarine (Kiel) - Grossadmiral Erich Raeder
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Bismarck
[/TD]
[TD]Bismarck
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Tirpitz
[/TD]
[TD]Bismarck
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Deutschland
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Scheer
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Graf Spee
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Flotte (Trondheim) - Admiral Alfred Saalwächter
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Lotniskowiec
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Peter Strasser
[/TD]
[TD]Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Lotniskowiec
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Blücher
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Prinz Eugen
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Seydlitz
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Lützow
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

2. Flotte (Lübeck) - Admiral Wilhelm Marschall
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Scharnhorst
[/TD]
[TD]Scharnhorst
[/TD]
[TD]Krążownik liniowy
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Gneisenau
[/TD]
[TD]Scharnhorst
[/TD]
[TD]Krążownik liniowy
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Nürnberg
[/TD]
[TD]Leipzig+
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Leipzig
[/TD]
[TD]Leipzig
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

Baltische Flotte (Königsberg) - Admiral Hermann Böhm
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Schleswig-Holstein
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Schlesien
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Köln
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Königsberg
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Karlsruhe
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Emden
[/TD]
[TD]Emden
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Truppentransporterflotte (Trondheim) - Admiral Rolf Carls
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Flotylla[/TD]
[TD]Typ okrętów[/TD]
[TD]Klasa okrętów[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]G-7
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]4. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]5. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]1934/1936
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Unterseebootsflotte (Wilhelmshaven) - Konteradmiral Karl Dönitz
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Flotylla[/TD]
[TD]Typ okrętów[/TD]
[TD]Klasa okrętów[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

2. Unterseebootsflotte (Wilhelmshaven) - Konteradmiral Kurt Fricke
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Flotylla[/TD]
[TD]Typ okrętów[/TD]
[TD]Klasa okrętów[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]4. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]II
[/TD]
[TD]Okręty podwodne[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]5. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]VIIA
[/TD]
[TD]Okręty podwodne[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]6. Unterseebootsflottille
[/TD]
[TD]VIIA
[/TD]
[TD]Okręty podwodne[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

LOTNICTWO

[TABLE="class: grid, width: 800, align: left"]
[TR]
[TD]Jednostka
[/TD]
[TD]Baza[/TD]
[TD]Dowódca[/TD]
[TD]Samoloty[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]I. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Rostock[/TD]
[TD]Generalleutnant Karl Kitzinger[/TD]
[TD]Junkers Ju 52[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]II. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Tübingen[/TD]
[TD]General der Flieger Hugo Sperrle[/TD]
[TD]Junkers Ju 86[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]III. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Kassel[/TD]
[TD]Generalleutnant Ernst Udet[/TD]
[TD]Heinkel He 111[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]IV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Kaiserslautern[/TD]
[TD]General der Flieger Albert Kesselring[/TD]
[TD]Henschel Hs 123[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]V. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Kaiserslautern[/TD]
[TD]Generalleutnant Alexander Löhr[/TD]
[TD]Henschel Hs 123[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Kiel[/TD]
[TD]General der Flieger Hans-Jürgen Stumpff[/TD]
[TD]Dornier Do 24[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Stuttgart[/TD]
[TD]Generaloberst Erhard Milch[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VIII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Frankfurt am Main[/TD]
[TD]Generalmajor Ernst Müller[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]IX. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Köln[/TD]
[TD]Generalmajor Friedrich Heilingbrunner[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]X. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Münster[/TD]
[TD]General der Flieger Bernhard Kühl[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Euskirchen[/TD]
[TD]Generalmajor Veit Fischer[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Pforzheim[/TD]
[TD]Generalleutnant Ulrich Grauert[/TD]
[TD]Junkers Ju 86[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Wilhelmshaven[/TD]
[TD]Generalleutnant Wilhelm Mayer[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Neumünster[/TD]
[TD]Generalleutnant Hans Geisler[/TD]
[TD]Dornier Do 24[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Königsberg[/TD]
[TD]General der Flieger Alfred Keller[/TD]
[TD]Junkers Ju 86[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XVI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Heide[/TD]
[TD]Generalmajor Joachim Coeler[/TD]
[TD]Dornier Do 24[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XVII. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Essen
[/TD]
[TD]Generalmajor Josef Kammhuber
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XVIII. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Düsseldorf
[/TD]
[TD]Generalmajor Kurt Pflugbeil
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIX. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Dortmund
[/TD]
[TD]Generalmajor Hermann von der Lieth-Thomsen
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

 

Gdy ucichły działa, do głosu doszli dyplomaci. Jeszcze w maju akces do Osi zgłosił Mussolini, ale zamiast asystować w ataku na Francję uderzył na neutralną Grecję. Sowieci z kolei zajęli państwa bałtyckie oraz rumuńskie Bukowinę i Besarabię. Dalsze okrajanie Rumunii - nowego sojusznika Rzeszy - nastąpiło tuż po kapitulacji Francji. Węgrzy otrzymali połowę Siedmiogrodu, natomiast Bułgarzy południową Dobrudżę. Chwilowo zapewniło to pewną dozę spokoju na Bałkanach, nie licząc oczywiście umiarkowanie udanej inwazji Włochów.

Przez kolejne miesiące moja dywizja nie ruszała się z Nantes. Niedobór jednostek garnizonowych zmuszał OKW do posłania na wybrzeża dywizji pancernych. Na szczęście od lipca nie powtórzyły się rajdy Aliantów. Czas wolny spędzałem na opisywaniu doświadczeń kampanii w Polsce i we Francji, które wydałem w obszernej publikacji 'Panzerdivisionen und ihre Rolle in der modernen Krieg'. Rzadziej niż w latach przed wojną wyjeżdżałem z Guderianem w odwiedziny do niemieckich koncernów zbrojeniowych. Ciągłe zagrożenie ze strony brytyjskiego lotnictwa spowodowało, że większość środków pożerała rosnąca Luftwaffe. Dopiero w grudniu ukończony został projekt czołgu ciężkiego Durchbruchwagen 2, niestety nie mogliśmy liczyć na jego szybkie wprowadzenie na stan naszych dywizji.

​

Inwazja alianckich wojsk nastąpiła w najmniej spodziewanym i najbardziej bezsensownym miejscu - w północnej Norwegii. Nie stacjonowały tam żadne niemieckie wojska, bo i nie było ku temu powodu - zaopatrywanie ich przez port Kirkenses nastręczałoby samych trudności, a i nie było tam czego pilnować. Resztki norweskich wojsk zostały jednak rozmieszczone w tym zimnym i niedostępnym rejonie, choć fakt faktem nie wiadomo po co. Łaknący sukcesów Raeder posłał pod Kirkenses 1. Flotte admirała Saalwächtera, która zdezorganizowała działania norweskich okrętów. Natomiast okręty podwodne kontradmirała Dönitza zaczęły atakować alianckie konwoje na Morzu Barentsa. 24 sierpnia doszło tam do istnej masakry - Brytyjczycy zatopili niemal wszystkie niemieckie jednostki. Göring szalał, Raeder szybko odciął się od porażki Dönitza, a bitwa stoczona tamtego dnia stała się wstydliwie pomijanym tematem. Od tamtej pory Oberkommando der Marine zaprzestało jakiekogolwiek rozwoju okrętów podwodnych. 1 września udało się częściowo pomścić Dönitza - niszczyciele admirała Carlsa zatopiły krążownik HMS Diomede i poważnie uszkodziły pancernik HMS Malaya.

​

W listopadzie moja dywizja wreszcie miała okazję powalczyć, chociaż nie spotkała wymagającego przeciwnika. Na okupowanych terenach Francji zaczął dawać o sobie znać ruch oporu organizowany przez generała Koeniga. Dwukrotnie - pod Cholet i Quimper starłem się z partyzantami, niestety nie udało mi się pojmać ich dowódcy.

​

Na początku roku otrzymałem rozkaz przesunięcia dywizji do Bordeaux, a w ciągu najbliższych dwóch miesięcy razem z całym I. Panzerkorps miałem opuścić Francję. Jeszcze zanim to nastąpiło do produkcji weszły nowe typy czołgów - PzKpfw IV Ausf. G oraz PzKpfw III Ausf. H i J. Pierwszą partię otrzymaliśmy jednak dopiero w połowie roku. 23 lutego rozpoczęła się długa droga na wschód, do austriackiej miejscowości Spittal. Jej umiejscowienie - tuż nad granicą z Jugosławią - pozwalało mi sądzić, że niedługo będę miał okazję na odwiedzenie rodzinnych stron, chociaż nie w takich okolicznościach planowałem wycieczkę do Kotoru.

Balansowanie jugosłowiańskich polityków między Osią i Aliantami wyczerpało cierpliwość Göringa. 12 kwietnia otrzymaliśmy rozkaz przekroczenia granicy. Słaba armia nowego przeciwnika nie stanowiła wyzwania, mimo to opracowaliśmy plan zgodny z duchem wojny błyskawicznej. I. i II. Panzerkorps miały zamknąć w okrążeniu wokół Ljubljany większość sił wroga, a po ich zniszczeniu przez IX. i X. Armeekorps ruszyć na południe łamiąc wszelki opór.

​

Pierwszy tydzień kampanii przebiegł spokojnie. Moja dywizja pełniła głównie rolę odwodów - ciężar natarcia spoczywał na 1. Panzer-Division Nehringa. Dopiero 28 kwietnia poprowadziłem atak na Udbinę, a dzień później na Knin. Poważniejszy problem sprawił garnizon w Splicie, który dzielnie bronił się przez cztery dni.

​

Kapitulacja Jugosławii, która nastąpiła 10 maja, przysporzyła nam wielu kłopotów i wciągnęła w kolejną wojnę. Na okupowanym od teraz terenie znajdowało się kilka greckich jednostek - wysłanym na pomoc Jugosłowianom jeszcze przed ich kapitulacją. Kolejne greckie dywizje wkroczyły do Macedonii. Chcąc nie chcąc musieliśmy pomóc Włochom, którzy byli w stanie zająć tylko część północno-zachodniej Grecji. Ze względu na konieczność natychmiastowej reakcji musieliśmy improwizować, co o mało nie skończyło się zniszczeniem mojej dywizji.

18 maja dotarłem do Gostiwaru i natychmiast wsparłem Włochów w ataku na Florinę. Ciężar ataku szybko spadł na moją dywizję, na szczęście kilka dni później na front dotarły 2. Panzer-Division Nehringa i 7. Panzer-Division von Arnima. 28 maja udało nam się przedrzeć przez pozycje Greków. Zdecydowałem się kontynuować marsz na południe dopóki wystarczy mi paliwa w czołgach - od tygodnia borykaliśmy się z ciągłymi problemami logistycznymi. Po stosunkowo łatwym pokonaniu Greków pod Kozani dotarłem do Katerini nad Morzem Egejskim na początku czerwca.

​

Po odparciu ataków greckiej kawalerii natychmiast przystąpiłem do kontrataku na Larisę. Za mną znajdowała się 3. Panzer-Division von Mackensena, nie obawiałem się więc odcięcia. Dostałem zgodę od Guderiana na dalszy marsz na południe i już 11 czerwca zaatakowałem Ateny. Niestety Grecy twardo bronili stolicy i bez posiłków nie byłem w stanie zdobyć jej samodzielnie.

​

Von Mackensen utknął w Larisie, co wykorzystali Grecy, odzyskując Lamię i odcinając moją dywizję od reszty korpusu 14 czerwca. Równocześnie nastąpił zmasowany atak Greków ze wszystkich stron. Udało mi się go odpierać przez kolejne trzy dni, po czym wycofałem się do opuszczonej przez Greków Lamii. Opieszałość von Mackensena i moja własna zapalczywość mogły mnie drogo kosztować.

W Lamii odpoczywałem do 24 czerwca, gdy ponownie otrzymałem rozkaz marszu na Ateny. Tym razem przeprowadziłem go znacznie sprawniej i rozważniej, a i szczęście mi dopisało - garnizon greckiej stolicy był poważnie osłabiony walkami. Bez trudu udało mi się złamać jego obronę. 29 czerwca Grecja skapitulowała.

Jeszcze w Grecji otrzymałem dobre wieści - dywizje pancerne miały przejść gruntowną modernizację: wprowadzenie na stan nowych czołgów i dział samobieżnych Sturmpanzer II, przezbrojenie pułków piechoty zmotoryzowanej w piechotę zmechanizowaną oraz dołączeniem do każdej dywizji dodatkowego batalionu niszczycieli czołgów Marder I. Wszystkie zmiany miały zostać przeprowadzone do wiosny 1942 r.

Po zakończeniu kampanii na Bałkanach wszystkie dywizje pancerne zostały przerzucone do okupowanej Polski. Dobre stosunki między Niemcami i Związkiem Radzieckim w końcu musiały się skończyć. Przez pół roku czekaliśmy na rozkaz do ataku. Ale rozkaz wciąż nie nadchodził.

 

... i mówiły, że koniecznie musisz je odwiedzić!
Był późny wieczór ostatniego dnia maja. Razem z Lotharem siedzieliśmy w moim gabinecie, służącym również za sypialnię. Koncentracja I. Panzerkorps w okolicach Chełma sprawiła, że bardzo trudno było o kwatery oficerskie.
- Ech, Lothar, Lothar. Co powie twoja Cecilie, gdy się dowie o twoich wycieczkach do burdeli?
- Czego moja żona nie widzi - zaczął Lothar, nalewając sobie kolejną szklankę whisky - to jej nie zaboli. Swoją drogą sam wreszcie znalazłbyś sobie kobietę. Przynajmniej miałbyś do kogo pojechać na urlop.
- Cecilie ma już dosyć moich odwiedzin? - Zapytałem, szczerząc zęby.
- Dobrze wiesz, że nie o to chodzi. Do diabła, Willy, w tym roku skończysz czterdzieści cztery lata. Nie myślałeś o tym, żeby się ustatkować? Nie będziesz wiecznie wojskowym, w końcu odeślą cię na emeryturę.
- Mówiłem ci już dlaczego tego nie zrobię.
- Minęło już ponad dwadzieścia lat. Powinieneś zapomnieć o przeszłości.
W milczeniu opróżniliśmy butelkę, po czym Lothar pożegnał się i wrócił do swojej kwatery. Ja wyjąłem z szafki kolejną whisky i w mundurze położyłem się na łóżku. Raz na jakiś czas mogę upić się na smutno.

Otworzyłem butelkę i pociągnąłem spory łyk. Zza pazuchy wyciągnąłem stare zdjęcie. Młody, ledwie szesnastoletni wyrostek z jasną czupryną i równie młoda dziewczyna. Zdjęcie z moich szesnastych urodzin, ostatnie zdjęcie, jakie zrobiono mi w cywilnym ubraniu.

​

Elsę poznałem w Wiedniu, jeszcze przed wojną. Nasi ojcowie często robili interesy, nasze małżeństwo miało być jednym z nich. Tyle dobrego, że kochaliśmy się - przynajmniej nasz związek miał widoki na szczęśliwą przyszłość. Wojna miała się szybko skończyć, a mój pobyt w szkole oficerskiej miał uczynić ze mnie mężczyznę. Los, jak zwykle zresztą, pokrzyżował moje plany. Wojna nie skończyła się szybko, a ja po dwóch latach trafiłem na front. Tyle dobrego, że jako oficer miałem trochę większą szansę na przeżycie wojennego piekła. Każdy krótki urlop spędzałem w Wiedniu z Elsą. Ona studiowała malarstwo, o czym mogła mówić bez końca. O czym mogłem mówić ja? O tym, że być może widzimy się po raz ostatni?

Wreszcie wszystko się skończyło. 11 listopada jak na skrzydłach wróciłem do Wiednia. Przegraliśmy wojnę, ale to się nie liczyło - w końcu mogłem być z Elsą. Przez jeden dzień.

Czerwona zaraza, bolszewickie męty, zwykli zbrodniarze. Tak zwykłem myśleć o komunistach od 1918 roku. Jednocześnie starałem się nie myśleć, że podobnym zbrodniarzom służę od blisko dziesięciu lat.

Ta epidemia dotarła też do Wiednia. Jedna próba zamachu stanu przez Rote Garde, kompletnie nieudana. Kilka osób zostało rannych, komuniści zostali rozpędzeni, Austria była uratowana. Jedna zbłąkana kula trafiła Elsę. Nie było dla mnie ważne kto strzelał, żołnierze czy bojownicy. Liczyło się tylko to, że pierwsza i jedyna miłość mojego życia umierała w moich ramionach, a wszystko przez głupi, lekkomyślny pucz, który nie miał prawa się udać i którego nikt - poza garstką zapaleńców - nie chciał. Komunistów znienawidziłem od wczesnej młodości.

Były inne kobiety, to oczywiste. Kupione chwile uniesienia i zapomnienia o Elsie, które kończyły się wraz ze świtem. Nie czułem się lepiej od Lothara, który zdradzał swoją żonę w oficerskich burdelach od Francji po Polskę.

Zbudził mnie potężny wybuch, który zrzucił mnie z łóżka. Po chwili wygrzebałem się spod szczątek okna i zbiegłem na parter budynku. Ostrożnie wyjrzałem na zewnątrz. Na niebie przelatywał kolejny klucz samolotów. Czerwone gwiazdy na skrzydłach było widać nawet z ziemi. Zaczęło się.

Kolejne wybuchy w pobliżu szybko uświadomiły mnie, że czas oglądania pokazu właśnie się skończył i trzeba szybko schować gdzieś swój generalski zadek, zanim Sowieci w niego wycelują. Uciekłem do piwnicy, gdzie przeczekałem nalot.

Ulica była zryta lejami po bombach. Z budynków powoli wychodzili ostrożnie rozglądający się żołnierze. Po chwili któryś z nich klepnął mnie w plecy - obejrzałem się, był to jeden z członków mojej świty.
- Panie generale... tam... - wyjąkał, wskazując palcem na jeden z kraterów.
Podszedłem tam. Ciało Lothara leżało bezwładnie, a na jego ustach zastygł lekki uśmiech. Pewnie ode mnie wybrał się na jeszcze jedne odwiedziny w burdelu. Przynajmniej zginął szczęśliwy.

Zacisnąłem pięści. Nie myślałem o telefonie do Guderiana, o opanowaniu chaosu na ulicach, o śmierci Lothara. Myślałem tylko o krucjacie, która właśnie się rozpoczęła.

################################################## #################################################
Taki o to krótki wstęp do wojny z Sowietami. Znaleźć zdjęcie Marlona Brando w 'Młodych lwach' w garniturze to jak wygrać w totka.

 

Ofensywa radziecka załamała się już po pierwszym dniu. Krótkotrwały chaos po nagłym ataku - chociaż wojna była więcej niż spodziewana - został szybko opanowany. Sowietom udało się zająć jedynie wysunięte skrawki okupowanej Polski, głównie te, które nie były bronione przez Wehrmacht. Nawet Rumunii zdołali własnymi siłami powstrzymać krasnoarmiejców. Czerwona fala zatrzymała się tuż po tym jak ruszyła na zachód.

Realizacja naszych własnych planów w pełnej skali stała się jednak niemożliwa. Ciągłe ryzyko ponownego ataku Sowietów zmusiło nas do przeprowadzenia mniejszych ofensyw, które miały na celu przede wszystkim zlikwidowanie występów białostockiego i lwowskiego. Szczególnie ta druga operacja mogła być silnym ciosem zadanym Armii Czerwonej.

Plan był przećwiczony w Polsce, Francji i Jugosławii. Szybkie natarcie korpusów pancernych, okrążenie wrogich jednostek i zniszczenie kotła dywizjami piechoty. Byliśmy jednak pełni wątpliwości. Sowieci mieli nad nami przewagę liczebną, także w broni pancernej. Ich maszyny w wielu aspektach - przynajmniej na papierze - przewyższały nasze. Z drugiej strony mogliśmy im przeciwstawić swoje ogromne doświadczenie w takich operacjach. W końcu byliśmy jedynymi pięściami Wehrmachtu.

​

Wróg nie spodziewał się ataku na tyłach jednostek stacjonujących w występie lwowskim. Natarcie wzdłuż Dniestru posuwało się bez najmniejszych problemów aż do 9 czerwca, gdy 9. Panzer-Division Rommla przekroczyła rzekę, pokonała dwie radzieckie dywizje pancerne pod Bielcami i nawiązała kontakt z wojskami rumuńskimi. Kocioł został zamknięty.

​

Opór Sowietów był silny. Pomimo walki w okrążeniu nie poddawali się. Niemrawe i chaotyczne próby przerwania stalowej linii utworzonej przez nasze czołgi były natychmiast duszone w zarodku. Mojej dywizji przypadł odcinek tarnopolski - właśnie stamtąd wróg wyprowadzał kolejne ataki przeciwko 1. Panzer-Division Nehringa broniącej się w Husiatynie. 22 czerwca i 13 lipca starłem się pod Tarnopolem z Sowietami.

​

18 lipca skapitulowały ostatnie jednostki radzieckie broniące się na południe od Lwowa. Sowieci stracili około trzystu tysięcy żołnierzy - liczba ogromna, biorąc pod uwagę, że stanowiło to około jedną czwartą sił niemieckich walczących na froncie wschodnim. Armia Czerwona zdołała odbudować linię frontu zanim byliśmy gotowi do dalszej ofensywy na wschód. Poświęcenie kotła lwowskiego dało więc wrogowi czas na skonsolidowanie obrony - z poważniejszych ataków zrezygnowali już dawno temu.

Niecałe dwa tygodnie później byliśmy w Wendyczanach. Stamtąd mieliśmy poprowadzić kolejną ofensywę, której celem było zniszczenie sił sowieckich przy granicy rumuńskiej. Armia Czerwona zapewne w końcu przełamałaby obronę naszego sojusznika, cała operacja miała więc charakter prewencyjny.

​

Natarcie w kierunku Bohu ponownie było zaskoczeniem dla Sowietów. Tym razem szpicę uderzenia stanowiły dywizja Nehringa i moja własna. Nawet gdy przeciwko nam broniły się radzieckie czołgi - jak pierwszego dnia operacji pod Obodiwką - nie były w stanie powstrzymać naszego pochodu.

​

Pomimo, że do ujścia Bohu dotarliśmy już 7 sierpnia, pierwsze poważniejsze ataki na ściany kotła nastąpiły dopiero pod koniec miesiąca. 27 sierpnia atakami na Berezówkę i Nową Odessę osłabiałem nacisk na 1. Panzer-Division Nehringa. Najpoważniejsza próba przerwania okrążenia i uratowania wojsk, które broniły się w oblężonej Odessie, miała miejsce 4 września i skupiła się na mojej dywizji. Przez dobę odpierałem ataki siedmiu dywizji, które zakończyły się dopiero po kontrze von Mackensena na Lipniażkę.

​

Kolejny atak na pozycje zajmowane przez moją dywizję, a konkretniej na miejscowość Wesełynowe, nastąpił 8 września. Ofensywa przeprowadzona zaledwie czterema dywizjami nie mogła odwrócić losów operacji - obrońcy Odessy byli bliscy kapitulacji, która nastąpiła 12 września. Od początku wojny Sowieci stracili już ponad pół miliona żołnierzy. Straty niemieckie były symboliczne.

​

Ciekawostką był desant radzieckich spadochroniarzy na Bornholm, przeprowadzony 3 sierpnia. Przy miażdżącej przewadze Luftwaffe i Kriegsmarine na Bałtyku, wyspa ta nie miała większego znaczenia. Göring potraktował jednak sprawę poważnie i nakazał odbicie wyspy, a jednostką przeznaczoną do przeprowadzenia tej operacji była notabene 1. Fallschirmjäger-Division generała Studenta. Po kilkudniowych walkach dywizja generała Antonowa poddała się.

​

Jesienna ofensywa została przeprowadzona bez użycia dywizji pancernych. Powstały występ tarnopolski został zlikwidowany siłami 6. Armee Lista. Korzystając z tego sukcesu 3. Armee von Klugego przełamała linię Bugu i podeszła pod twierdzę brzeską od południa. Jeszcze w czerwcu Sowieci zostali wypchnięci z występu białostockiego.

​

Ostatnim akordem wojny w 1942 roku było zatopienie radzieckiego pancernika Marat u brzegów okupowanej Danii. Sukces ten zapisały na swoje konto bombowce generała Sperrlego.

​

Aneks - niemieckie siły zbrojne dnia 1.06.1942 r.

WOJSKA LĄDOWE

Oberkommando der Wehrmacht (Berlin) - Generalfeldmarschall Wilhelm Keitel

Obszar: Zachodnie Niemcy, Dania, Norwegia, Chorwacja, Serbia

1. Marine-Sturm-Division - Generalmajor Heinrich Clössner

1. Fallschirmjäger-Division - Generalmajor Kurt Student

28 dywizji obrony wybrzeża

Oberkommando des Heeres (Berlin) - Generalfeldmarschall Walther von Brauchitsch

Obszar: Wschodnie Niemcy, Polska

Heeresgruppe Nord (Danzig) - Generaloberst Wilhelm von Leeb

1. Armee (Königsberg) - Generaloberst Georg von Küchler
I. Armeekorps - Generaloberst Johannes Blaskowitz
II. Armeekorps - General der Infanterie Gustav von Wietersheim
III. Armeekorps - General der Infanterie Waldemar Erfurth
IV. Armeekorps - General der Infanterie Franz von Roques

2. Armee (Thorn) - Generalfeldmarschall Walther von Reichenau
V. Armeekorps - General der Artillerie Emil Leeb
VI. Armeekorps - Generalleutnant Walter Brämer
VII. Armeekorps - General der Infanterie Richard Ruoff
VIII. Armeekorps - General der Infanterie Hellmuth Volkmann

Heeresgruppe Mitte (Lodz) - Generalfeldmarschall Fedor von Bock

3. Armee (Warschau) - Generalfeldmarschall Günther von Kluge
IX. Armeekorps - Generalleutnant Ernst-August Köstring
X. Armeekorps - Generalleutnant Georg von Sodenstern
XI. Armeekorps - Generalleutnant Maximilian de Angelis

4. Armee (Lodz) - Generalfeldmarschall Ewald von Kleist
I. Panzerkorps - Generaloberst Heinz Guderian
II. Panzerkorps - Generaloberst Erich von Manstein
I. Schnellekorps - Generalleutnant Georg Brandt

Heeresgruppe B (Kattowitz) - Generalfeldmarschall Gerd von Rundstedt

5. Armee (Krakau) - Generaloberst Erich Höpner
XII. Armeekorps - Generalleutnant Carl Hilpert
XIII. Armeekorps - Generalleutnant Hans von Obstfelder
XIV. Armeekorps - Generalmajor Erwin Jänecke
XV. Armeekorps - General der Infanterie Eugen von Schobert

6. Armee (Klausenburg) - Generalfeldmarschall Wilhelm List
XVI. Armeekorps - Generalleutnant Max Pfeffer
XVII. Armeekorps - Generalleutnant von Axthelm
I. Gebirgskorps - Generalleutnant Eduard Dietl

Oberbefehlshaber West (Paris) - Generalfeldmarschall Erwin von Witlzeben

Obszar: Francja, Belgia, Holandia

SS-Verfügungs-Division - SS-Gruppenführer Paul Hausser

45 dywizji obrony wybrzeża

WOJSKA PANCERNE

I. Panzerkorps - Generaloberst Heinz Guderian
1. Panzer-Division - Generalmajor Walther Nehring
2. Panzer-Division - Generalmajor Wilhelm von Prerzadowitz
3. Panzer-Division - Generalmajor Eberhard von Mackensen
4. Panzer-Division - Generalmajor Alfred von Hubicki
5. Panzer-Division - Generalmajor Josef Harpe

II. Panzerkorps - Generaloberst Erich von Manstein
6. Panzer-Division - Generalmajor Lothar Rendulic
7. Panzer-Division - Generalmajor Hans-Jürgen von Arnim
8. Panzer-Division - Generalleutnant Leo Geyr von Schweppenburg
9. Panzer-Division - Generalmajor Erwin Rommel
10. Panzer-Division - Generalmajor Walter Model

2. PANZER-DIVISION

2. Panzer-Division - Generalmajor Wilhelm von Prerzadovitz
Panzer-Regiment 3 - Oberst Karl Decker
Panzer-Regiment 4 - Oberst Herbert Olbrich
Panzer-Grenadier-Regiment 2 - Oberst Lothar von Bischoffshausen
Panzer-Artillerie-Regiment 74 - Oberst Karl Fabiunke
Panzer-Aufklärungs-Abteilung 2 - Major Petri Aufstellung
Heeres-Flak-Artillerie-Abteilung 273 - Major Walter Gramatzki
Panzerjäger-Abteilung 38 - Major Werner Sterz
Panzer-Pionier-Bataillon 38 - Oberst Wilhelm Wassung
Panzer-Nachrichten-Abteilung 38 - Major Hans Seeck
Panzer-Versorgungstruppen 82 - Hauptmann Leopold Frey

MARYNARKA WOJENNA

Kriegsmarine (Kiel) - Grossadmiral Erich Raeder
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Bismarck
[/TD]
[TD]Bismarck
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Tirpitz
[/TD]
[TD]Bismarck
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Deutschland
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Scheer
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Graf Spee
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Flotte (Trondheim) - Admiral Alfred Saalwächter
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Lotniskowiec
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Peter Strasser
[/TD]
[TD]Graf Zeppelin
[/TD]
[TD]Lotniskowiec
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Blücher
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Prinz Eugen
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Seydlitz
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Lützow
[/TD]
[TD]Admiral Hipper
[/TD]
[TD]Ciężki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

2. Flotte (Lübeck) - Admiral Wilhelm Marschall
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Scharnhorst
[/TD]
[TD]Scharnhorst
[/TD]
[TD]Krążownik liniowy
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Gneisenau
[/TD]
[TD]Scharnhorst
[/TD]
[TD]Krążownik liniowy
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Nürnberg
[/TD]
[TD]Leipzig+
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Leipzig
[/TD]
[TD]Leipzig
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

Baltische Flotte (Königsberg) - Admiral Hermann Böhm
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Okręt
[/TD]
[TD]Typ okrętu
[/TD]
[TD]Klasa okrętu
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Schleswig-Holstein
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Schlesien
[/TD]
[TD]Deutschland
[/TD]
[TD]Pancernik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Köln
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Königsberg
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Karlsruhe
[/TD]
[TD]K
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]KMS Emden
[/TD]
[TD]Emden
[/TD]
[TD]Lekki krążownik
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

1. Truppentransporterflotte (Rostock) - Admiral Rolf Carls
[TABLE="class: grid, width: 500, align: left"]
[TR]
[TD]Flotylla[/TD]
[TD]Typ okrętów[/TD]
[TD]Klasa okrętów[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]G-7
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]4. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]Möwe
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]5. Zerstörergeschwader
[/TD]
[TD]1934/1936
[/TD]
[TD]Niszczyciele
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]1. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]2. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]3. Truppentransporterflottille
[/TD]
[TD]-
[/TD]
[TD]Transportowce[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

LOTNICTWO

[TABLE="class: grid, width: 800, align: left"]
[TR]
[TD]Jednostka
[/TD]
[TD]Baza[/TD]
[TD]Dowódca[/TD]
[TD]Samoloty[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]I. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Rostock[/TD]
[TD]Generalleutnant Karl Kitzinger[/TD]
[TD]Junkers Ju 52[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]II. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Debrezin[/TD]
[TD]General der Flieger Hugo Sperrle[/TD]
[TD]Junkers Ju 88[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]III. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Königsberg[/TD]
[TD]Generalleutnant Ernst Udet[/TD]
[TD]Junkers Ju 88[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]IV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Warschau[/TD]
[TD]General der Flieger Albert Kesselring[/TD]
[TD]Dornier Do 215[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]V. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Warschau[/TD]
[TD]Generalleutnant Alexander Löhr[/TD]
[TD]Dornier Do 215[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Narvik[/TD]
[TD]General der Flieger Hans-Jürgen Stumpff[/TD]
[TD]Focke-Wulf Fw 200[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Stuttgart[/TD]
[TD]Generaloberst Erhard Milch[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]VIII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Frankfurt am Main[/TD]
[TD]Generalmajor Ernst Müller[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]IX. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Köln[/TD]
[TD]Generalmajor Friedrich Heilingbrunner[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]X. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Münster[/TD]
[TD]General der Flieger Bernhard Kühl[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Euskirchen[/TD]
[TD]Generalmajor Veit Fischer[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Debrezin[/TD]
[TD]Generalleutnant Ulrich Grauert[/TD]
[TD]Junkers Ju 88[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIII. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Wilhelmshaven[/TD]
[TD]Generalleutnant Wilhelm Mayer[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Trondheim[/TD]
[TD]Generalleutnant Hans Geisler[/TD]
[TD]Focke-Wulf Fw 200[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XV. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Königsberg[/TD]
[TD]General der Flieger Alfred Keller[/TD]
[TD]Junkers Ju 88[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XVI. Fliegerkorps[/TD]
[TD]Bergen[/TD]
[TD]Generalmajor Joachim Coeler[/TD]
[TD]Focke-Wulf Fw 200[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XVII. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Essen
[/TD]
[TD]Generalmajor Josef Kammhuber
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XVIII. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Düsseldorf
[/TD]
[TD]Generalmajor Kurt Pflugbeil
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XIX. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Dortmund
[/TD]
[TD]Generalmajor Hermann von der Lieth-Thomsen
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XX. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Tübingen
[/TD]
[TD]Generalleutnant Albert Schwuss
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 109 E
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XXI. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Pforzheim
[/TD]
[TD]Generalleutnant Wilhelm Hähnelt
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]XXII. Fliegerkorps
[/TD]
[TD]Kaiserslautern
[/TD]
[TD]General der Flieger Kuno Fütterer
[/TD]
[TD]Messerschmitt Bf 110 C
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]





################################################## #################################################
Dywizja obrony wybrzeża = dwa pułki garnizonowe plus brygada wsparcia o trakcji konnej. Chyba najtańszy zestaw z tych w miarę sensownych. Dywizja pancerna po modernizacji wygląda następująco: 2X Panzer-Regiment, 1X Panzer-Grenadier-Regiment, 1X Unterstütz-Brigade (M), 1X Panzerjäger-Abteilung Całość sił podlegających OKH liczy sobie 1 135 000 żołnierzy.

 

Rok 1943 zapamiętałem jako najbardziej spokojny i jednocześnie najnudniejszy. Przez bite kilkanaście miesięcy moja dywizja stała nad brzegiem Bohu nieniepokojona przez Sowietów. Z perspektywy czasu mogę stwierdzić, że nie miało to zbyt dobrego wpływu na moich żołnierzy - długa przerwa sprawiła, że nie byli przygotowani psychicznie na daninę krwi, jaką musieli złożyć w następnym roku. W każdym razie najważniejsze wydarzenia najbliższych miesięcy rozgrywały się z daleka od nas, na odcinkach Grup Armii Północ i Środek.

W połowie kwietnia Wehrmacht ruszył ławą, ostatecznie przekraczając Bug i wbijając się na terytorium Litwy. Sukcesy odnoszone przez zwykłe dywizje piechoty pokazały jak słaba jest Armia Czerwona. Nawet radzieckie dywizje pancerne nie były w stanie powstrzymać szarej niemieckiej fali. Straty Sowietów rosły z każdym dniem, powoli jednak także Niemcy zaczęli odczuwać trudy wojny - pierwszy rok walk na wschodzie przyniósł śmierć stu tysiącom żołnierzy.

Sowieci ciągle cofali się - na początku czerwca 1. Armee von Küchlera osiągnęła linię Dźwiny, a w kotle na Litwie zamknęła około czterdzieści tysięcy żołnierzy wroga. W ciągu kolejnego miesiąca niemal wszystkie tereny na południe od Dźwiny zostały oczyszczone z wojsk radzieckich, a Wehrmacht podszedł aż pod Witebsk. Front w tym rejonie ustabilizował się na kolejny rok.

​

Przebijanie się przez poleskie bagna trwało bez przeszkód do początku września. Wówczas 3. Armee von Klugego ugrzęzła mniej więcej w połowie Prypeci, zaś 2. Armee von Reichenaua powoli przedzierała się przez Berezynę. Najcięższe walki w tym rejonie miały miejsce pod Czeczerskiem - starło się tam łącznie dwieście tysięcy żołnierzy. Ostatecznie duże straty zmusiły nas do porzucenia przyczółka za Dnieprem oraz szansy na zdobycie Homla.

​

Ostatecznie Wehrmacht zatrzymał się na linii Dniepr-Prypeć, chociaż już w styczniu ruszyła kolejna ofensywa, która przeniosła front tuż pod Kijów. Do wiosny walki ustały - wreszcie nastąpiło przegrupowanie i 4. Armee nie musiała już utrzymywać linii frontu. Obowiązki te w pełni przejęła pogardzana piechota, która jednak przez cały rok samodzielnie prowadziła wojnę i odrzuciła Sowietów o kilkaset kilometrów od granic Rzeszy.

​

Całoroczny spokój został przez nas dobrze wykorzystany. Dywizje pancerne mogły przejść kolejną generalną modernizację. W pełni wprowadziliśmy nowe czołgi PzKpfw V Panther, które przewyższały pojazdy radzieckie. W planach mieliśmy także dokooptowanie batalionu czołgów ciężkich PzKpfw VI Tiger, jednak, jak zwykle, nie pozwoliły na to ograniczone fundusze. Bataliony niszczycieli czołgów otrzymały jednak nowe Mardery III. Na rok 1944 koncerny zbrojeniowe zaproponowały wiele prototypów - zbudowany na podwoziu PzKpfw IV Jagdpanzer IV, korzystający z czeskich rozwiązań Jagdpanzer 38(t) oraz dwa najnowsze projekty: Jagdpanther i Jagdtiger. Zdecydowaliśmy się na te ostatnie, chociaż prawdopodobne było, że dostaniemy tylko Jagdpanthery. W ostatnich miesiącach dziwnym trafem dostawaliśmy środki pozwalające jedynie na konieczny rozwój dywizji, nic ponadto.

W marcu rozpoczęliśmy kolejną wielką ofensywę i tym razem to dywizje pancerne miały poprowadzić natarcie. Celem operacji było podwójne okrążenie sił wroga między Bohem i Dnieprem. Po ich likwidacji ustanowiona zostałaby linia frontu wzdłuż linii Dniepru, przedłużona do Morza Azowskiego. W końcowej fazie zajęty miał być Krym.

​

Ku zaskoczeniu Sowietów ominęliśmy Kijów od południa i gładko posuwaliśmy się wzdłuż Dniepru. Następnie kilkadziesiąt kilometrów na północ od Krzywego Rogu skręciliśmy na zachód i 8 kwietnia połączyliśmy się z 6. Armee Lista. Spodziewane próby przełamania okrążenia oczywiście nastąpiły, silniejsze i bardziej zaciekłe niż do tej pory...

​

Odkąd przybyliśmy do Bobryńca właściwie ciągle walczyliśmy. 10 kwietnia rajd na Jełanieć, skąd Sowieci naciskali na Nehringa, później dwukrotna obrona przez 17. Dywizją Pancerną Kopcowa. Aż do 18 kwietnia. Sowieci od rana atakowali z dwóch stron, od północy i od południa. Łącznie dziesięć dywizji przeciwko mojej jednej. Od poprzedniego dnia krążyłem swoim wysłużonym Mercedesem między pułkami pancernymi, które twardo broniły wąskiego korytarza. Przerwanie kotła oznaczało fiasko całej operacji. Nehring na południu był w niewiele lepszej sytuacji. Harbuzynka i Bobryniec, dwa miejsca, w których wykrwawiały się najlepsze dywizje Wehrmachtu... Oby von Mackensen zaatakował rano, inaczej Sowieci w końcu nas zaleją.

 

Von Mackensen przybył w ostatniej chwili. Jego atak na Małą Wyskę uratował moją dywizję, niestety do utrzymania korytarza było jeszcze bardzo daleko. Ciężkie boje wciąż toczyła 4. Panzer-Division von Hubickiego i przede wszystkim 1. Panzer-Division Nehringa. Po odparciu Sowietów moja jednostka została praktycznie unieruchomiona - wróg zniszczył większość składów paliwa w okolicy. Na dostawę zaopatrzenia również nie mogliśmy liczyć - dookoła wciąż toczyły się walki. Do tego wszystkiego dołożyło się kolejne nieszczęście - po jednym z nalotów zostałem ranny w ramię. Dywizyjny chirurg pobieżnie mnie opatrzył, ale ręka wciąż mi dokuczała. Dopóki jednostki wroga w kotle wciąż walczyły nie mogłem pozwolić sobie na krótki urlop, zwłaszcza, że 21 kwietnia ponownie musiałem odpierać atak 17. Dywizji Pancernej Kopcowa.

Dopiero 26 kwietnia sytuacja wyklarowała się na tyle, że mogłem odlecieć łącznikowym Fi 156 do Lwowa, gdzie miałem przebywać do początku maja. Spotkało mnie tam pełno niespodzianek - od przyjazdu dziennikarzy z Ministerstwa Propagandy po odznaczenie mnie Krzyżem Rycerskim przez feldmarszałka von Kleista. Gazety rozpisywały się o walkach między Bohem i Dnieprem, a moje nazwisko było jednym z najczęściej padających. W końcu, 30 kwietnia, sytuacja w szpitalu i na froncie uspokoiła się na tyle, że mógł odwiedzić mnie Guderian.

- Możesz otworzyć okno? Nie chcę, żeby pielęgniarka znowu suszyła mi głowę.
Zakaz palenia papierosów w szpitalu był dla mnie szczególnie dokuczliwy. Przypominały mi się młode lata w Wiedniu, gdy z kolegami ukradkiem popalaliśmy w zagajniku niedaleko szkoły i dawne obostrzenia wprowadzone niegdyś przez Hitlera. Göring na szczęście po cichu uchylił co bardziej restrykcyjne przepisy - dla własnej wygody jak mniemałem.
- Gazety ciągle o tobie piszą. Signal dał nawet twoje zdjęcie na okładce - rzekł Guderian, podając mi czasopismo.
- Nawet niezłe. Chcieli robić mi zdjęcia tutaj, ale lekarz nie pozwolił przebrać mnie w mundur. W końcu wycyganili jakieś od któregoś z moich oficerów - powiedziałem, przeglądając gazetę. - Ech, dość już o tym. Co się dzieje na froncie? W tym szmatławcu są same propagandowe bzdety.
- Od tygodnia nie było tak dobrze. Sowieci się nie ruszają, my za kilka dni zajmiemy Kijów.
- Skoro tak się wykazaliśmy, to może wreszcie dostaniemy te cholerne Tygrysy. Od początku wojny prosimy o ciężkie czołgi.
- Hmm, z tym może być problem.
- Co masz na myśli?
- To, że czołgów produkujemy całkiem dużo, tyle że nie dostajemy ich my.
- OKW chce stworzyć kolejny korpus?
- Korpus? Tak. Kolejny? Zapewne. Ale na pewno nie OKW. Göring wydał zgodę na rozbudowę SS.
- Moment... Czy to nie Göring zablokował rozbudowę SS w trzydziestym dziewiątym?
- Owszem.
- Dlaczego więc zgodził się teraz? Przecież Wehrmacht świetnie sobie radzi.
- Ech... - westchnął Guderian. - Dawno nie byłeś w Berlinie, prawda?
- Od wieków.
- Göring... On bardzo się zmienił. Rzadko pokazuje się publicznie, siedzi w swojej willi, mówią, że uzależnił się od morfiny. Łatwo nim manipulować. Himmlera zrobił ministrem spraw wewnętrznych, Heydricha zarządcą nad okupowaną Francją. Keitel też zamierzał opowiedzieć się za Himmlerem, ale opozycja w Wehrmachcie jest za silna - von Rundstedt szybko wybił mu to z głowy. W każdym razie Himmler tworzy własną armię, a to nie jest dla nas dobra wiadomość...

***
​

13 maja rozpoczęliśmy drugą fazę operacji. Kwietniowa klęska Sowietów sprawiła, że wróg przeniósł większość jednostek za Dniepr. Z jednej strony ułatwiało nam to zadanie, z drugiej zmniejszało liczbę żołnierzy, których moglibyśmy okrążyć. Opór przeciwnika był niewielki - 15 maja dotarliśmy do Dniepropietrowska, 19 maja przekroczyliśmy rzekę i zajęliśmy Zaporoże, a 21 maja byliśmy już nad Morzem Azowskim. Dywizje moja i Nehringa zostały wówczas zawrócone na zachód.

​

29 maja otrzymaliśmy rozkaz wkroczenia na Krym. Nehring miał skierować się na Półwysep Kerczeński, by zablokować ewentualne posiłki. Mi natomiast przypadło zdobycie Sewastopola, ostatniego celu prowadzonej operacji. Liczba radzieckich jednostek była śmiesznie mała - fortecy broniły zaledwie dwie dywizje, które po krótkim szturmie poddały się 6 czerwca.

​

Na początku lipca zostaliśmy przerzuceni na północny odcinek frontu i podporządkowani HG Nord feldmarszałka von Leeba. Cel zbliżającej się operacji był oczywisty - zajęcie Leningradu. 4. Armee miała uderzyć w kierunku Ładogi, natomiast dywizje piechoty morskiej i spadochroniarzy zablokować Przesmyk Karelski. 1. Armee miała zaś zniszczyć wszystkie jednostki wroga znajdujące się w największym kotle tej wojny.

​

Plan przebiegał bez zarzutu aż do 30 lipca, gdy zbliżyliśmy się do Nowogrodu. Logistyka zaczęła poważnie szwankować, przed nami stało zaś otworem niebronione miasto. Na szczęście dostawy lotnicze i przejęcie części zaopatrzenia 3. i 4. Panzer-Division pozwoliły nam na kontynuowanie natarcia. Ostatecznie 8 sierpnia dywizja Nehringa dotarła w pobliże Schlisselburga, zajętego uprzednio przez spadochroniarzy Studenta i Petersena.

Do ataku ruszyła wówczas 1. Armee. Przedarcie się przez Dźwinę przeciągało się, duża część jednostek wroga zdołała wówczas wycofać się przez Przesmyk Karelski - przy niemrawych postępach von Küchlera nie mogliśmy ryzykować posłania piechoty morskiej do zablokowania drogi ucieczki Sowietom. Okrążony Tallinn skapitulował dopiero 12 września, a desant na Sestroreck nastąpił 20 września.

Dywizje piechoty morskiej Clössnera i Krügera natychmiast przystąpiły do ataku na Osinowiec, zajęty 3 października. Dywizje radzieckie okrążone wokół Leningradu rozpoczęły wówczas zmasowany atak na Przesmyk Karelski, licząc na przełamanie pozycji bronionych przez zaledwie jedną jednostkę i uratowanie choćby części z blisko stu pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy zamkniętych w kotle. Krytyczny moment nastąpił 8 października, gdy dywizje 1. Armee zostały zmuszone do nieprzygotowanego szturmu na Leningrad, który miał powstrzymać ataki na dywizję Krügera.

Ostatecznie Krüger musiał wycofać się z Osinowca, ale jego pozycje natychmiast zajęła ściągnięta naprędce z południa 4. Panzer-Division von Hubickiego. Dzięki temu udało się załatać powstającą dziurę we froncie i rozpocząć drugą bitwę o Leningrad - nastąpiło to 19 października. Tygodniowe walki o miasto wiązały się z ogromnymi stratami po obu stronach. Ostatecznie Leningrad skapitulował 25 października, po blisko tygodniu obrony i jeszcze dłuższym czasie okrążenia. Radzieckie okręty, pozbawione baz, szybko stały się łatwym łupem Kriegsmarine i Luftwaffe. Na dno poszły wszystkie okręty Floty Bałtyckiej.

​

Porażki Sowietów skłoniły Finów do ataku na słabo bronioną Karelię. Wspólna ofensywa na tym odcinku zakończyła się 28 listopada. Sowieci byli w totalnym odwrocie, my nie mieliśmy zaś jak tego wykorzystać - dywizje Wehrmachtu były rozciągnięte do granic możliwości. Bezkres Rosji zaczął nas pochłaniać.

​

 

Ostatni odcinek!

Dzień 28 marca 1945 r. był jednocześnie przekleństwem, jak i błogosławieństwem dla Niemiec.

Inwazja Aliantów, spodziewana już od dwóch lat, w końcu nastąpiła. W trzech miejscach jednocześnie, z czego w dwóch na terytoriach okupowanych przez Rzeszę. Próby obrony Brestu przed piechotą morską Bradleya potrwały trzy dni - oczywiście bez większego sukcesu. Walki pod Caen nie trwały nawet tyle. Kolejne podjęte walki miały tylko powstrzymać Aliantów przed okrążeniem dywizji wycofujących się z Cherbourga, Nantes, Bordeaux. Krwią płaciliśmy za czas.

​

Co mogliśmy przeciwstawić Aliantom? Kilkadziesiąt słabych dywizji, które przez ostatnie pięć lat były zdolne walczyć tylko z partyzantami i odstraszać Brytyjczyków od rajdów na wybrzeża Francji. I kilkanaście dywizji Waffen SS, które, odpowiednio użyte, mogły powstrzymać wroga przed wdarciem się na kontynent.

Plany Himmlera były zgoła inne. Sytuacja wydawała się idealna do odsunięcia od władzy Göringa. Większość Wehrmachtu na froncie wschodnim, dziesiątki dywizji rozsianych wzdłuż wybrzeża Atlantyku, a na terenie Rzeszy tylko Waffen SS, w każdej chwili gotowe okrążyć Berlin i obwołać Himmlera nowym Führerem - niczym rzymscy pretorianie wybierający nowego cesarza. Konkurentów do przejęcia schedy po Göringu (oczywiście tych, których pozycja dorównywała Himmlerowi) nie było, a zastraszone OKW nie śmiałoby się sprzeciwić. Inwazja Aliantów pokrzyżowała te plany niemal w ostatniej chwili.

Obalić Führera, wbić nóż w plecy niemieckiemu narodowi, gdy wrogowie właśnie zakładają pętlę na jego szyję? Na to mógł poważyć się tylko głupiec - a Himmler, mimo wielu wad, głupcem nie był, a raczej miał dobrych doradców. Waffen SS musiało zawrócić z drogi na Berlin i udać się na Linię Zygfryda - pas umocnień ciągnący się od Szwajcarii aż po Morze Północne, będący przedłużeniem Linii Maginota. Właśnie tam wycofywały się w bezładzie dywizje mające bronić Europę przed inwazją Aliantów.

Na zachód ruszyliśmy także my - I. i II. Panzerkorps, odpoczywający po ciężkim roku 1944 w okolicach Leningradu. Na Linię Zygfryda dotarliśmy w maju - Alianci w tym czasie bez przeszkód zajmowali kolejne tereny. Ostatecznie na początku czerwca Francja, Belgia i Holandia były w większości wyzwolone. Państwo Francuskie poddało się praktycznie bez walki - front przebiegał więc przez całą Europę, z niewielką 'dziurą' w postaci neutralnej Szwajcarii.

​

Alianci praktycznie odbili Europę Zachodnią i gdy wydawało się, że za chwilę przedrą się przez granicę Rzeszy i zajmą Berlin, na froncie zapadł pat. Linia Zygfryda, rozbudowywana od kilku lat, skutecznie odstraszała Aliantów od prób szturmów. Przewaga na morzach zdawała się na nic - Kriegsmarine w wąskich duńskich cieśninach i przy wsparciu lotnictwa mogła z łatwością powstrzymać próby obejścia niemieckich fortyfikacji za pomocą desantu na naszych tyłach. Luftwaffe, pomimo rosnących strat, wciąż była w stanie przegonić alianckie bombowce z nad niemieckich miast.

Na wschodzie śmiertelny uścisk Wehrmachtu i Armii Czerwonej był jeszcze mocniejszy. Jednak Sowieci, spodziewając się osłabienia naszego oporu po odesłaniu części wojsk na zachód, srogo się zawiedli. Próby przedarcia się przez Dniepr zostały odparte, ataki wąskim korytarzem między Witebskiem i Smoleńskiem powstrzymane, a nadzieja, że uda się wykluczyć z wojny Finów i odzyskać Leningrad, okazała się złudna.

Włosi o dziwo również nie dawali za wygraną. Co prawda stracili wszystkie kolonie oraz najważniejsze wyspy na Morzu Śródziemnym - Kretę, Sycylię i Sardynię, ale Aliantom nie udało się wedrzeć na apeniński but. Atak od północy, przez Piemont, został zatrzymany przez II. Gebirgskorps i I. SS-Gebirgskorps.

I gdy wydawało się, że wojna będzie trwać w nieskończoność, Alianci wyciągnęli swojego asa z rękawa. Broń, która zakończyła wojnę, powalając na kolana Niemcy, Japonię i resztę państw Osi. Bomby atomowe zrzucone na Berlin i Monachium wymusiły pokój z Aliantami. Namiastka nuklearnego holokaustu była wystarczającym ostrzeżeniem. Partia, Gestapo, SS - wszystko przestało istnieć. Władzę przejęliśmy my - Wehrmacht, jedyna pozostałość po ponurych rządach nazistów, która jeszcze istniała i miała się całkiem dobrze. W okrojonych i słabych jak nigdy dotąd Niemczech rządzili od teraz generałowie oraz wyniesiony przez nich - nową gwardię pretoriańską - Kaiser.

Ale nienawiść do całego świata pozostała, jeszcze silniejsza niż po poprzedniej wojnie. A wirus nazizmu przetrwał pod gruzami III Rzeszy...

Europa tuż przed końcem wojny
​

###############################################

Niestety, koniec. Pomimo moich zabiegów (przestawienie poziomu trudności na VH, spawnięcia alianckiej inwazji w Normandii i na Sycylii oraz dodania setki dywizji Aliantom i Sowietom (sobie dodałem tylko 12 dywizji Waffen SS)) AI dało dupy na całej linii - jak widać nawet moja własna chęć przegrania w HoI nie wystarczyła Szkoda, bo miałem jeszcze kilka pomysłów i fabułę chciałem poprowadzić nieco inaczej. W każdym razie - dzięki, że czytaliście kolejne moje wypociny