Polska Piastów

CK + RBM
poziom trudności - wysoki
agresywność SI - szaleńcza
Gram zgodnie z cechami kierowanych postaci. Części 1-4 na wikipedii



Rozdział V – Bolesław II Wielki zwany też Szczodrym i Chutliwym

• Droga do koronacji i początek panowania

Bolesław syn Kazimierza Odnowiciela i Marii Dobroniegi urodził się prawdopodobnie w roku 1042, a jako szesnastolatek wstąpił na krakowski tron książęcy. Bolesław miał dwóch braci, Władysław Herman dostał w zarząd Mazowsze (po koronacji królewskiej Bolesława Władysław obrał tytuł księcia Mazowsza), a młodszy Mieszko prawdopodobnie zarządzał do bezpotomnej śmierci (1065) Kujawami. Bolesław władcą był bardzo energicznym, który dobrze rozumiał gdzie znajduje się największe zagrożenie dla Polski. Zagrożeniem tym były potężne wówczas Niemcy, gdzie panował król Henryk IV Salicki. Groźny sąsiad znajdował się w sporze z papieżem Grzegorzem VII, Bolesław popierał tego drugiego dzięki czemu w 1065* roku otrzymał zgodę na koronację, którą w Gnieźnie wykonał arcybiskup Bogumił.



26 stycznia roku 1067 to data pierwszego ślubu króla, który miał już 25 lat i wciąż pozostawał bez potomka. Wybranką została Polka Eufrozyna Poraj, osiemnastoletnia córka wpływowego pana krakowskiego, który w posagu wniósł pokaźną sumę przeznaczoną na budowę nowoczesnych poligonów w Krakowie i Sieradzu. Rok ten zaczął się więc dla króla Polski i zarazem księcia Śląska, Wielkopolski i Krakowa pomyślnie, a zakończył osobistą tragedią. Piątego października zmarła ukochana matka Dobroniega Maria. Pierwsze dziecko króla urodziło się już jedenaście miesięcy po ślubie, w lutym roku 1068 na świat przyszła Aldona, pierwsza z dziewiętnaściorga potomków Bolesława II.



• Wojna o Pomorze

Po koronacji coraz większy wpływ na poczynania króla miał abp gnieźnieński, który skutecznie propagował w Krakowie pomysł wojny z pogańskimi północnymi sąsiadami metropolity. Drugim ważnym powodem wszczęcia wojny był fakt, że Bolesław posiadał prawa do ziem nadbałtyckich. Koncentrację wojsk zaplanowano na sierpień, miejscem koncentracji było Gniezno. Bolesław uzbierał prawie pięciotysięczną armię, która ruszyła na Gdańsk. Razem z wojskiem nie ruszył pomysłodawca wojny Bogumił, który zmarł właśnie w sierpniu tego roku. Nowym arcybiskupem został desygnowany przez papieża Maginulf z Rzymu. We wrześniu Bolesław dotarł do Gdańska i rozbił niewielki garnizon nieprzyjaciela (około 700 wojów) po czym przystąpił do oblężenia grodu. Miasto poddało się 30 października, do Bolesława dotarły wieści o obleganym przez władcę pomorskiego Świętopełka Lubuszu. Król zdążył z odsieczą i w grudniu na czele z ponad czterema tysiącami żołnierzy pokonał czterokrotnie mniej liczne siły wroga. Świętopełk zdołał zbiec. W Lubuszu zdecydowano się przezimować, by następnie ruszyć na siedzibę pogańskiego władcy Szczecin. Niebronione miasto poddało się szóstego marca, w następnym miesiącu razem z posiłkami sojusznika polskiego księcia Prońska rozbito pod Słupskiem ostatnie siły nieprzyjaciela i w końcu pojmano Świętopełka, którego stracono. Siódmego maja zdobyto Słupsk co zakończyło wojnę, w czasie której królowi urodziła się druga córka Maria

Podczas tej wojny wojska Bolesława najmocniej wspieranie były przez odziały Wszebora Włostowica, który w lipcu otrzymał tytuł księcia Śląska. Niestety ród Włostowiców nie miał przetrwać zbyt długo, w przeciwności do rodu królewskiego, który jednak wciąż czekał na męskiego potomka króla. Pod koniec roku król doczekał się narodzin syna, Eufrozyna wydała na świat Kazimierza, który jak się miało okazać zszedł z niego wcześniej od ojca.

 

• Najazdy Wieletów

Zdobycie Pomorza jednak nie zakończyło działań zbrojnych, jeszcze w roku 1069 w Słupsku wybuchła poważna rewolta, w której zginął m.in. starosta Paweł z Bogdańca. Rebelianci wkrótce dołączyli się do sąsiadów z zachodu, swoich „braci w wierze” Wieletów, którzy rozpoczęli mordercze najazdy na państwo Bolesława. Doszło w końcu do tego, że władca państwa Meklemburgii Barnim z Wołogoszczy wypowiedział Polsce wojnę, która okazała się dla niego zgubna. W styczniu roku następnego Bolesław na czele czterotysięcznej armii rozgromił czterokrotnie mniej liczne wojska nieprzyjaciela, z armii Wieletów nie przeżył nikt. Wkrótce do brata z niecałym tysiącem wojów dołączył Władysław Herman, 15 lutego opanowano Wołogoszcz. Do czerwca zdobyto jeszcze Dymin i Roztokę, w tym czasie wróg powołał nowe wojska ale również Polacy dokonali uzupełnień. Na przełomie czerwca i lipca rozegrała się ostatnia i zarazem największa bitwa tej wojny. 4tys wojsk polskich starło się z ponad dwoma tysiącami pogan, straty polskie wyniosły 300 osób, niewiele większych doznali obrońcy Meklemburgii ale musieli oni odstąpić od obrony. 1 grudnia Meklemburgia została zdobyta, a wojna dobiegła końca. Podczas bitwy pod Meklemburgią dzielnie dowodzący swoimi siłami król Bolesław doznał ciężkiej rany, przed śmiercią obronił go rycerz Zygmunt Bodzęta, który w podzięce otrzymał w zarząd Szczecin i Wołogoszcz wraz z tytułem księcia Pomorza. Bolesław obwołał się księciem Meklemburgii.

• 1071-1075

Bolesław ciężko ranny podczas wojny w Meklemburgii zdecydowanie zatracił swą energiczność, cały kraj modlił się o zdrowie dla króla, który swoją osobowością zapewniał bezpieczeństwo. Pod koniec roku 1071 na dwór w Krakowie przyjechał niejaki Almos, prawdopodobnie Węgier, który zapewniał o swojej mocy uzdrowicielskiej. Ostatecznie dopuszczono go do króla, który po kilkutygodniowej kuracji odzyskał siły! Niestety zbyt raptowny powrót do normalnego życia wywołał u polskiego władcy bliżej nieznaną chorobę, która ponownie ostudziła zapał syna Kazimierza. W tych latach znacznej poprawie uległa gospodarka państwa, Bolesław ufundował nadleśnictwa, tartaki i sądy w swoich włościach.

• Wyzdrowienie i wojna księstwami ruskimi

W grudniu roku pańskiego 1074 Bolesław wyzdrowiał z długiej choroby, żywotny król od razu rozpoczął planowanie kolejnej wojny. Tym razem król swój wzrok zwrócił na wschód i Grody Czerwieńskie, które już dwukrotnie znajdowały się w państwie Piastów, lecz zarówno Mieszko I jak i Bolesław Chrobry nie potrafili ich utrzymać. Królewscy posłańcy popędzili do Przemyśla, Włodzimierza Wołyńskiego i samego Kijowa informując tamtejszych władców o rozpoczęciu działań wojennych przez króla Polski. Koncentracja wojsk przebiegała jednak zaskakująco wolno dzięki czemu siły ruskie w maju rozpoczęły oblężenie Sącza. Miasto obronił jednak brat króla Władysław Herman na czele z niemal pięciotysięczną armią. Książę Mazowsza po tym zgodnie z instrukcjami wyruszył na Przemyśl. Król zaś z trzema tysiącami zbrojnych rozgromił niewielkie siły nieprzyjaciela w znajdującym się w pogańskich rękach Podlasiu, które zdobył ósmego lipca. Cztery dni później Władysław Herman sforsował obronę Przemyśla. Połączone siły Piastów pod koniec sierpnia opanowały Włodzimierz Wołyński, gdzie Izajasław Rurykowicz zgodził się za solidną sumę wykupić pokój. Bolesław obrał tytuł księcia Sandomierza, a by opanować niezadowolony z tej wojny kler utworzył arcybiskupstwo Meklemburgii, pierwszym arcybiskupem władającym Roztoką i Dyminem został Ziemowit Jastrzębiec. W uznaniu dla wojsk swojego brata król zdecydował się przekazać mu dodatkowo Podlasie, zaś dotychczasowy hrabia Poznania i Kalisza Jarosław z Czarnkowa otrzymał tytuł księcia Wielkopolski.

Pokonanie księcia kijowskiego nie kończyło zmagań wojennych na wschodzie, w obronie brata stanęli książęta Połocka i Perejasławia, ten drugi był na ziemiach ruskich panem najpotężniejszym. Bolesław szybko uzbierał pięć i pół tysięczną armię i ruszył spod Kijowa na Perejasław gdzie z łatwością rozbił garnizon obronny i piątego stycznia 1076 roku zdobył stolicę państwa Rurykowicza. W pierwszej połowie tego roku nie atakowany przez nikogo polski król zdobył Czernihów i Smoleńsk. Zdecydowanie gorzej układało się w ziemiach królewskich, piątego lipca książę połocki zdobył Włodzimierz Wołyński. W roku 1076 warte odnotowania były jeszcze dwie sytuacje. W sierpniu na świat przyszedł drugi syn króla Dobiesław zaś we wrześniu papież ogłosił rozpoczęcie I krucjaty, której celem było wyzwolenie z rąk niewiernych Jerozolimy. Rok 1077 rozpoczął się od wyzwolenia Włodzimierza Wołyńskiego przez dowodzącego polskimi wojskami Stanisława ze Szczepanowa. Tenże Stanisław pierwszego lutego doprowadził do rozejmu z księciem Połocka, zasłużony Marszałem cztery miesiące później zmarł, a jego obowiązki przejął Bartosz Nowina. Bolesław zaś 22 września opanował Władymir, w międzyczasie Rusini odbili Smoleńsk. Od tego momentu wojna straciła na dynamice, zarówno król polski jak i książę cierpieli na braki pieniędzy i wojsk. Bolesław zdecydował się wrócić do Krakowa, a władzę na armią przejął wspomniany wyżej Bartosz Nowina. Rok 1078 nie był dla króla dobrym, w lutym posądzono królową o cudzołóstwo, a przedstawiane królowi dowody niezbicie świadczyły o tym, że ojcem Dobiesława jest ktoś inny. Wydarzenia te doprowadziły do depresji królowej, która w kwietniu zmarła, wiele prawdopodobne jest, że popełniła samobójstwo. Niektórzy badacze dowodzą jednak, że Eufrozyna mogła umrzeć z polecenia króla. W październiku król ożenił się po raz drugi, a jego wybranką została córka serbskiego szlachcica Zoe Dukas, szesnastoletnia piękność. Pod koniec następnego roku wznowione zostały działania zbrojne, w listopadzie Polacy zostali zmuszeni do poddania grodu Władymir.

Piątego stycznia 1080 roku na świat przyszedł pierwszy syn króla z nową żoną Tomasz. Narodziny syna zmotywowały króla do działań, który zmobilizował nowe wojska i ponownie ruszył na Ruś. Bolesław rajdem ponownie zdobył Władymir oraz Mokszę, a wcześniej zwolnił od oblężenia Perejasław. Wojna w tym momencie była już wygrana ale zyski z niej niewielkie. Władymir Rurykowicz zgodził się zrzec wszystkich roszczeń wobec posiadłości Bolesława i zapłacić pokaźny trybut, ale uchronił wszystkie swoje ziemie, a na zdobycie niektórych polski król niewątpliwie miał ochotę.


Nie wiem w jaki sposób potraciłem część skrinów :/​

 

• 1081-1083

Trzy lata po długiej wojnie były kolejnych ratowaniem królewskich finansów, były też czasem narodzin kolejnych dzieci Bolesława i Zoe. Urodzili się Krystyn i Ryksa. W roku 1083 bękart Dobiesław został wysłany na naukę do arcybiskupa gnieźnieńskiego Tommaso Ruffo, więcej król swojego drugiego syna już nie oglądał.

• Krucjata pruska

Cały czas trwała krucjata wymierzona przeciwko kalifatowi Fatymidów, który trzymał w swoich szponach Jerozolimę, Bolesław nie brał w niej udziału co niewątpliwie urągało jego pozycji w chrześcijańskiej Europie. By poprawić swoją reputację władca Polski zdecydował się ruszyć na pogańskich północnych sąsiadów Prusów. Dobrym znakiem dla ówczesnych były narodziny piątego syna króla Imrama. We wrześniu 1083 roku w Kujawach król zmobilizował ponad sześć tysięcy żołnierzy, arcybiskup Ruffo odprawił specjalną mszę, po której polskie wojsko ruszyło na Chełmno. Prusowie nie będący w stanie stanąć do walki z tak silną armią wycofali się i zostawili gród praktycznie nie chroniony, Polacy opanowali go 14 października. W listopadzie poganie w końcu musieli przyjąć bitwę, w której byli skazani na klęskę. Prusowie wystawili zaledwie 1500 wojów, którzy zostali zmasakrowani przez prawie czterokrotnie liczniejsze siły polskie. Siódmego grudnia opanowano Pomezanię, cała wojna została okupiona mniej niż tysiącem ludzi.

• 1084-1093

Podczas trwania wojny króla z Prusami w Niemczech w najpoważniejszą fazę weszła I wojna domowa, w której obalono króla Henryka IV. Na tejże wojnie swoje zyskała Polska, w lipcu 1084 roku hrabia Lubeki Manfred Nakonid zerwał stosunek lenny z królem Henrykiem i złożył hołd arcybiskupowi Meklemburgii Jankowi z Arrenburga. W połowie następnego roku wojna w Niemczech wygasła, a zwycięsko wyszedł z niej Manfredo Giustiuniano zarządca Genui i nowy konsul Niemiec, które na wzór włoski stały się republiką. Nowy konsul zdołał uratować pozycję kraju, w którym ostatecznie pozostały Saksonia, Czechy i Lotaryngia, Niemcy musieli jednak zaakceptować powstanie dwóch nowych królestw : Burgundii i Neapolu oraz przejęcie przez Węgrów kontroli nad Austrią. Korzystając z zamieszania król Polski oficjalnie zgłosił swoje pretensje do Miśni i Łużyc powołując się na swojego pradziada Bolesława Chrobrego, który jak wiemy tymi ziemiami władał.

Ostatnie dwa lata wojny domowej w Niemczech to lata ślubów najstarszych córek Bolesława II, Aldona wyszła za hrabiego Budy Boldiszsara Csaka, a Maria za hrabiego Litomierzyc Piotra Długosza. Rok później pełnoletniość osiągnął następca tronu Kazimierz, królewicz ożenił się z Cecylią z Kyburgu oraz otrzymał od ojca księstwo Sandomierza. Wszystko to działo się 23 lutego, a trzy dni później na świat przyszedł Świętopełk, który był już dziesiątym dzieckiem króla. Skarbiec królewski w tym czasie pękał w szwach, dzięki czemu rozpoczęto budowę zamku w Sieradzu, a niedługo później w Krakowie. Kolejne spokojne lata ułatwiały misje chrystianizacyjne w Prusach, na jedyną słuszną wiarę nawróciły się wkrótce Gdańsk i Chełmno. Pod koniec roku 1087 urodziła się Świętosława, królowa która od jakiegoś czasu chorowała z ledwością urodziła to dziecko, wiemy też że o mały włos nie zmarła na gorączkę popołogową.



17 stycznia 1090 roku książę Flandrii Arnulf zdobył Jerozolimę, w lutym ogłoszono oficjalnie sukces I krucjaty. Dwa lata później papież Bonifacy VIII ogłosił rozpoczęcie drugiej krucjaty, która miała oswobodzić Antiochię. Rok wcześniejszy był dla dworu królewskiego rokiem śmierci, ze starości zmarł marszałek Bartosz Nowina, a samobójczo zginął syn króla i kandydat na metropolitę Dobiesław.

• Wojna z Jadźwingami

Rok 1093 rozpoczął się od uniezależnienia się od Niemiec Czech, gdzie Brzetysław Przemyślid koronował się na króla, koronacja nastąpiła jednak za zgodą konsula, który ratował Rzeszę przed kolejną wojną domową. W marcu tego roku Bolesław postanowił przerwać stagnację polityczną i poszukać dla swojego królestwa nowych ziem, zwłaszcza że w związku z drugą krucjatą znów na jego głowę zaczęły sypać się uwagi o braku zaangażowania się. Król nakazał koncentrację wojsk w Płocku, zgromadzona armia liczyła 10 tysięcy zbrojnych! Galindia i Warmia zostały opanowane praktycznie bezboleśnie, dopiero pod Chełmnem rozegrała się pierwsza potyczka, w której część wojsk królewskich uwolniła miasto od oblężenia. Wojsko polskie ponosiło bardzo duże straty i we wrześniu z dziesięciu tysięcy Bolesławowi zostało niecałe sześć. Armia ta w Galindii starła się z niemal dwukrotnie mniej licznymi siłami Bajorasa wodza Jadźwingów. Bitwa była zaskakująco wyrównana, poganie z wielką ofiarnością walczyli ale musieli ponieść klęskę. Z ich rąk poległo jednak aż tysiąc Polaków! Bitwę jednak wygrali Chrześcijanie co zadecydowało o losie państwa Jadźwingów, w połowie listopada opanowano Nadrowię co wojnę zakończyło. Bolesław ogłosił się księciem Prus i Podlasia, Chełmno i Warmię w zarząd otrzymał Bolesław Bodzęta, a Nadrowie otrzymała prawdopodobnie kochanka króla i matka zmarłego dwa lata wcześniej Dobiesława Kunegunda Trąba.


​

AAR wyczyszzony i zamnkięty.
Jeśli kiedyś będziesz chciał kontynuować, skontaktuj się z kimś odpowiedzialnym za CK.
Zoor