Żywota Trencavelów

runnersan · 28 Lipiec 2009

Kod:
Witam. Granie w CK bez pisania AAR zaczyna mnie męczyć. Zatem zacząłem pisać taki AAR, a skoro go pisze ktoś 
musi mieć szansę go przeczytać:) 
Trochę technikaliów. Gram na normalu z maksymalną agresywnością w wersję DV. 
Celem będzie poprowadzenie rodu Trencavelów, aż do okresu późnego średniwoiecza. Nie planuję world conquestów, tylko mozolny powolny, nieagresywny rozwój. Mam nadzieję, że będzie się wam choć trochę podobać:)
Historia rodu Trencavel

Raymond Bernard I Trencavel (1036 - 1089)
hrabia Carcassonne(1065-1089), hrabia Montpellier (1065-1089)

Część I

Kliknij aby rozwinąć...

Historycy byli zgodni, polityka mariaży zastosowana przez przywódców rodu Trencavelów przyniosła długo oczekiwane korzyści w czasach Raymonda Bernarda Trencavel. Jego ojciec wydał bowiem jedyną siostrę przyszłego hrabiego Carcasonne za członka rodu de Foix, który władał prowincją de Foix, jak i Carcassonne.
Gdy z małżeństwa tego narodziła się córka, została ona przyobiecana bratu matki (ówczesnemu wicehrabiemu Albi) wraz z wianem w postaci hrabstwa Carcassonne.
Do zawarcia małżeństwa między 31 letnim Raymondem i 16 letnią Ermengardą doszło w 1065 roku i od tego czasu Raymond mógł tytułować się hrabią Carcassonne.
Korzystając z okazji swoje stare lenna połączył w jedno hrabstwo uzyskując od swego seniora, księcia Tuluzy, tytuł hrabiego Montpellier.

Małżonka hrabiego Trencavala. Otwarła mu drogę do dwóch hrabiowskich koron

W roku 1066 hrabia Raymond dał poznać się światu jako osoba o skromnym charakterze, będąca uczonym wojownikiem, jednak wyraźnie mu talentu i serca do wojowania brakowało.
Małżonka jego była jednak zupełnym przeciwieństwem jego skromnej osoby. Podejrzliwa wobec wszystkich, wszędzie węszyła spisek, ale jak to później zauważyli kronikarze, czegoż można było spodziewać się po efekcie tak perfidnie zorganizowanej polityki dynastycznej Trencavelów.

Jak słusznie zauważyli historycy Raymond Bernard, nie miał zbyt dużego talentu do zarządzania, przez co, nie całe złoto należne hrabiemu docierało do jego kufrów, a brak dziecka po 3 latach małżeństwa, pomniejszym wasalom wskazywał, że oto lada dzień panowanie Trencavelów skończy się, a na ich miejsce zjawi się ród wyznaczony przez księcia Tuluzy.

Ówczesny senior hrabiego Carcassonne

W 1067 dwór hrabiowski borykał się z licznymi problemami. Hrabia nie mógł dobrać odpowiedniej liczby współpracowników, gdyż mało który przechodził przez kontrolę jego małżonki. Niemałym szokiem czy niespodzianką dla hrabiego było przybycie na dwór dawno zaginionego członka rodziny Aimerica Trencavela, który niemowlęciem będąc wyruszył wraz z rodzicami do Barcelony, gdzie później słuch po nim zaginął. Sama dokładna historia Aimerica nie jest znana. Mówi się, że jego rodzice umarli w biedzie, a on najmował się do różnych zadań, głównie polegających na ochronie kupców i szlachty. Wkrótce zarobił na tyle pieniędzy by móc sfinansować sobie powrót do ziem z których wywodził się jego ród. Gdy później dotarły do niego wieści, że jego krewniak zasiada również na hrabiowskim tronie w Carcassonne, nie wahał się ani chwili i pognał na dwór hrabiego Raymonda. Jego przybycie wielce ucieszyło hrabiego, który natychmiast mianował Aimerica marszałkiem hrabstwa i zorganizował mu mariaż z młodą szlachcianką Raisendą de Turnemire.

Aimeric Trencavel

Dobroć hrabiego została wkrótce nagrodzona. Pomagając Aimericowi, najwyraźniej zyskał sobie poważanie w niebiosach i już w październiku 1067 ogłoszono informację, że hrabina jest w ciąży. Na dziedzica oczekiwała również Aimeric.

W marcu 1068 urodziła się Loisa Trencavel, córka Aimerica, ale to nie było wszystko. Jego żona ponownie była w ciąży. Natomiast 1 lipca 1068 roku w Carcassonne rozdzwoniły się dzwony w kościołach. Gaston, syn hrabiego narodził się. Niestety Bóg nie był łaskaw dla chłopca. Obrzydliwe deformacje jego stopy czyniły go odrażającym, a jego dzieciństwo miało pokazać, że umysł jego również nie był zbyt lotny. Zatem nikogo nie zdziwiło, gdy hrabia postanowił oddać pierworodnego na wychowanie mnichom, licząc, że uda mu się spłodzić kolejnego następcę. Już w sierpniu 1069 nadarzyła się taka okazja. Kolejny syn narodził się – Toumas. Jednak jakież było przerażenie rodziny, gdy i u małego Toumasa odkryto deformację stopy. Tymczasem rodzina Aimerica miała się doskonale. Urodził mu się syn, a w drodze było trzecie dziecko. W 1071 roku urodziła się hrabiemu córka. Normalny śliczny pomarszczony bobas, bez żadnych deformacji. W Carcassonne świętowano, jednak święto owo zakłócane było faktem, że nie ma hrabia syna, który byłby zdrowym chłopcem. W 1072 roku narodziła się kolejna córka. Była naznaczona piętnem Trencavelów.

W 1073 roku kolejna tragedia spadła na dwór w Carcassonne. Małżonka Aimerica Raisenda, zmarła podczas porodu. Rozpoczęto poszukiwania kolejnej żony dla marszałka. Znaleziono ją na dworze Księcia Delfinatu, zwała się Ida de Forez. W grudniu jednak cios ponownie spadł na hrabiego. Hrabina była ponownie w ciąży, a Raymond był niemal pewny, że tym razem urodzi mu się zdrowy syn.... W dzień wigilii Święta Narodzenia Pana, kobieta umarła w połogu, a wraz z nią dziecko, chłopczyk z zdeformowaną nogą.

Już w styczniu dla załamanego hrabiego postanowiono znaleźć nową zonę, która da mu zdrowego dziedzica. Wybór padł na Emmę de Conteville. Kobieta ta była łakomym kąskiem, dla każdego. Jej ojciec był przyrodnim bratem króla Wilhelma Bękarta. Ślub z członkiem rodu tak blisko spokrewnionego z królami Anglii mógł znacznie wybić ród Trencavelów w hierarchii szlachty w księstwie Tuluzy. (Nie żeby coś im brakowało, w końcu wżenili się już w niejedną rodzinę książęcą czy hrabiowską).

II małżonka hrabiego Raymonda

W styczniu 1075 roku ogłoszono wieść na którą wszyscy czekali. Nowa żona hrabiego powiła syna, któremu nadano imię Jaufret. Chłopak urodził się piękny i zdrowy. Urodzenie zdrowego chłopaka sprawiło, że wkrótce wszyscy wiedzieli, że to co początkowo było małżeństwem z rozsądku, przerodziło się w prawdziwą miłość. Hrabia był całkowicie zakochany w swej młodej żonie, stawał się coraz lepszym człowiekiem. Mówiono, że ufał ludziom, a wobec prostaczków był hojny. Gdy przychodził czas zbiorów nie pobierał dodatkowych podatków, dzięki czemu prostaczkowie mogli zachowac swe dodatkowe krowy ,a życie ich stawało się znośniejsze.

W 1075 roku przybył na dwór kolejny daleki krewny hrabiego skuszony możliwością zarobku i dostatniego życia u boku krewniaka. Rainoud Trencavel natychmiast zajął stanowisko stewarda hrabstwa, a jako żonę wskazano mu włoszkę Vialnte Luzatti.

W 1076 kolejna córka urodziła się hrabiemu, kolejna zdrowa córka – Madalena.

W 1077 roku, tuż po oficjalnym ogłoszeniu, że wychowaniem swojego najmłodszego syna zajmie się osobiście hrabia, do zamku przybyli posłańcy. Nabożni mnisi odczytali posłanie przez nich przyniesione. Papież wzywał do świętej krucjaty, a ci, którzy mieliby podjąć się tego zadania zostaną zbawieni. Odezwa nie spotkała się z specjalnym entuzjazmem na dworze hrabiego, który miał teraz o wiele ciekawsze zadanie, jakim było wychowanie długo wyczekiwanego zdrowego dziedzica. Kilka miesięcy później rodzi się kolejna córka.

W 1079 roku duma zaczęła rozpierać hrabiego, bo oto narodził mu się drugi zdrowy syn Milo.

Tymczasem pierworodny syn dorastał i efekty tego dorastania zaczynały przerażać hrabiego. Chłopak był niezbyt lotny. Deformacja ciała ograniczała jego możliwości jako żołnierza, a wychowanie w klasztorze sprawiło, że zupełnie odwrotnie zaczął interpretować nauki kościoła (przynajmniej według jego ojca). Wielokrotnie wygłaszał otępiałym głosem przy stole biesiadnym jakieś tępe tyrady przeciw heretykom i poganom. Szybko wszedł w konflikt z młodszym również dotkniętym deformacją bratem Toumasem, a odrzucenie jego zalotów przez córkę Aimarica, pogłębiło jego zgorzknienie.
Toumas nie był jednak wiele lepszy od starszego brata. Również wychowanie wśród mnichów wzbudziło w nim pewne cechy, które w bardziej głupim wydaniu dało się zaważyć u Gastona. Również Toumas z całego serca nienawidził heretyków, jednak u niego główną rolę zajmowała pobożność i czystość, choć i tępota umysłu sprawiała, że czasami zanim pomyślał, działał, co kończyło się często nieszczęściem. Dobrym duchem Toumasa był jego przyrodni brat Jaufret, który z całego serca starał się sprowadził go na lepszą drogę.

W 1083 umiera Rainaud Trencavel, przybyły na dwór swego krewniak szukając szczęścia i sławy. Nie odnalazł tu ani jednego, ani drugiego. Zmarł bezdzietnie.

W 1084 wiek osiąga pierwsza z córek Aimarica, Loisa. Z racji tego, że dorosła i stała się niezwykle mądrą kobietą, wielu ubiegało się o jej rękę. Hrabia nie miał jednak wątpliwości, że należy się ona pierworodnemu synowi hrabiego Lusignian. Dzięki temu dziedzic tego hrabstwa, będzie miał w sobie krew Trencavelów.
Również Gaston osiągnął wiek pełny do ożenku. Pierwotnie hrabia planował związać go z rodem O'Connorów zarządzających częścią Iralndii, jednak ojciec kandydatki nie chciał słyszeć o szpetnym i głupim Gastonie. Chętnie natomiast swą najstarszą córkę oddał książę Lancaster. Żoną Gastona została Gunhilda Leofricsson, córka człowieka, który wiecznie buntował się przeciwko Normanom w Anglii i którego dziedzictwo wobec jego charakteru było bardzo niepewne jeśli chodzi o szansę przejęcia jego ziem przez wnuki. Oczywiście zgodnie z swą naturą Gaston po ślubie czując się mężczyzną zaczął głośno powątpiewać w kwalifikacje najlepszych doradców hrabiego, uważał, że to jemu należy się tytuł kanclerza, czym naraził się na pośmiewisko, kiedy hrabia musiał mu publicznie odmówić.

Gaston Tranceval
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 30 Lipiec 2009

Kod:
Dziękuję za wszystkie uwagi i dziękuję tym którzy przeczytali pierwszą część:)
Raymond Bernard I Trencavel (1036 - 1089)
hrabia Carcassonne(1065-1089), hrabia Montpellier (1065-1089)

Część II

Kliknij aby rozwinąć...

Lata mijały, a dwór i wszystkie włości zarządzane przez hrabiego Raymonda Bernarda kwitły. Dostrzegli to również sąsiedzi, w tym Roger de Foix, aktualny hrabia Foix, członek spokrewnionej z rodem Trencavelów rodziny, jednak nie był to ojciec pierwszej żony hrabiego, a członek bocznej gałęzi rodu, która przejeła władzę, po bezdzietnej śmierci poprzedniego hrabiego (choć wedle praw, gdyby wtedy Gaston się narodził wówczas on byłby hrabią Foix).

W każdym razie zazdrośc pieniła się w owym człowieku do tego stopnia, że rzucił w oczy Raymondowi potwarz najstraszniejszą. W grudniu 1074 r stwierdził on bowiem, że to sam Raymond zaplanował śmierć pierwszej żony, gdyż ta nie dawała mu zdrowego dziedzica. Potwarz do tego miała wymiar podwójny, gdyż przed obliczem księcia Tuluzy została wypowiedziana. Raymond znany z swej łaskawości i chęci wybaczania zignorował sprawę, obrócił się i wyszedł z sali, jednak żadnej zemsty nie planował. O dziwo dwór w Tuluzie nie przyjął tego za dobrą monetę, jak liczył Raymond i nie nazwał go człowiekiem pokoju. Zamiast tego zaczęto nazywać go tchórzem.

Toumas Trencavel portret nieco późniejszy

W roku 1085 Toumas Trenceval ukończył wiek 16 lat. Wychowywany przez mnichów, młodszy brat Gastona, równie zdeformowany, jednak nieco bardziej inteligentny, stanął przed obliczem ojca, by ten, zechciał odnaleźć mu żonę. Hrabia był jednak w tym przypadku bezwzględny. Odciągnął syna na bok, z dala od ciekawskich uszu i oznajmił mu, że skoro do stanu duchownego jest wyznaczony, tedy w stanie bezżennym pozostanie. W duchu jednak, hrabia miał w pamięci, że nie dopuści nigdy do tego, by skażona linia Trencevalów, zbyt rozrosła się. Gaston jako najstarszy syn musiał żonę otrzymać. Toumas, już niekoniecznie. Takie zachowanie nie spodobało się żonie hrabiego Emmie, która serce miała gołębie. Wiele sporów stoczyła z mężem na temat małżeństwa Toumasa, jednak Raymond był nieugięty. Kłótnie te i spory sprawiły, że małżonkowie odsunęli się od siebie.

Portret Emmy, żony hrabiego Raymonda z czasów młodości

Oliwy do ognia dolewał fakt, że Toumas zakochany był w swej dalekiej kuzynce Adeli, córce Aimerica Trencavel.
W czerwcu 1086 roku, Toumas poszedł drogą swego starszego brata. Publicznie oświadczył, że aktualny skarbnik hrabstwa, nie nadaję się do pełnienia tej funkcji (skarbnikiem w owym czasie była małżonka Gastona). Hrabia podobnie jak niegdyś Gastonowi, publicznie odmówił Toumasowi, co zawstydziło go przed całym dworem. Kolejnym ciosem w tej wojnie między ojcem i synem był ślub Adeli. Wydana ona bowiem została za syna hrabiego Rourerge. Toumas rozpaczał wiele dni po jej wyjeździe.

Ukochana Toumasa Trencavel

W roku 1086 narodziła się pierwsza córka Gastona. Hrabia dokładnie oglądał dziecko czy nie ma jakiś deformacji, jednak gdy przekonał się, że jest zdrowe, uciszył się niezwykle z pierwszego wnuka. Cały czas jednak miał w pamięci fakt, że linia Gastona jest słaba, niegodna. Wezwał zatem na dwór doktorów prawa, którzy mieli mu podpowiedzieć, jak ograniczyć możliwości dziedziczenia w linii Gastona.Sprawa jednak straciła na swej aktualności, gdy dziecko w 1087 roku zmarło. Jego nagła śmierć utwierdziła tylko hrabiego w przekonaniu o słabości krwi Gastona.

Planów jednak swych nie zdołał zrealizować. W jednym miesiącu sierpniu 1089 zmarł hrabia Raymond Bernard Trencavel i narodził się syn Gastona Josselin

Raymond Bernard Trenceval - portret trumienny
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 25 Sierpień 2009

fg

Historia rodu Trencavel

bł. Gaston Trencavel (1068 - 1138)
hrabia Carcassonne(1089-1138), hrabia Montpellier (1089-1105)

Gaston Tranceval
Kliknij aby rozwinąć...

Historycy piszący dzieje hrabstwa Carcassonne w czasach Raymonda I, mieli niezwykłą tendencję do demonizowania postaci Gastona, syna hrabiego, późniejszego dziedzica hrabstwa. Po długich analizach źródeł pisanych zarówno w czasach Raymonda, jak i Gastona, sięgając również do źródeł późniejszych udało się nieco wybielić postać najstarszego syna hrabiego (szczególnie po uzyskaniu dostępu do dokumentów Archiwum w Awinionie w 1964). Faktem jest, że podobnie jak jego brat Toumas (biskup Carcassonne), Gaston miał niezwykłą deformację stopy, która poważnie utrudniała mu prowadzenie zwykłych dla jego wieku aktywności. Informacje jednak o jego tępocie umysłowej, pochodzące przeważnie od źródeł, które były tworzone w czasach Raymonda i młodości samego Gastona, były mocno przesadzone. Oczywiście sam Gaston nie mógł być zaliczany do najświatlejszych umysłów swej epoki, jednak z całą pewnością można go uplasować nieco poniżej umysłowości typowego prowincjalnego rycerza. Nie był on zbyt lotny, talentów specjalnych nie miał, ale zarzucona mu tępota umysłowa to wymysł ludzi związanych z Raymondem I, lub też jego bratem Toumasem, biskupem Carcassonne, który nienawidził swego starszego brata. Jednak połączenie owych źródeł z spisanym później żywotem błogosławionego Gastona i dokumentami Państwa Papieskiego pozwoliło stworzyć pewien obraz postaci w sposób jaki była ona widziana przez jej współczesnych.

Generalnie hrabia Gaston , wydawał się człowiekiem przeciętnym, a jedyną sprawą, która go rozpalała to chęć walki z niewiernymi i herezją. Było to akurat charakterystyczne dla wielu władców tego okresu, szczególnie na południu Francji, do której granic zbliżała się siła Islamu, zbierająca prowincje, po prowincji z rąk Iberyjskich grandów. W tym od jednego z najpotężniejszych z nich, księcia Barcelony, którym w 1089 był Pedro Ramon, którego matka była Trencavelem.

Pochód Maurów przez półwysep Iberyjski

Na dworze tymczasem osobą, która wydawała się najbardziej poszkodowana po śmierci Raymonda był Jaufret, jego ulubiony syn, z drugiego małżeństwa. Chłopak ciężko przeżył śmierć ojca, która wpędziła go w depresję, a jego przynależność do przyjaciół Toumasa, nie czyniła jego życia na dworze Gastona zbyt łatwym.

W grudniu 1089 roku dochodzi na dworze w Carcassone do serii zbiegów okoliczności.
Podczas niebezpiecznej zabawy ginie Milo Trencavel paroletni syn hrabiego Raymonda z drugiego małżeństwa. Kilka dni później służba odnajduje młodego Jaufreta powieszonego, w stajni. W ten sposób wszyscy męscy potomkowie Raymonda I z drugiego małżeństwa, nie obłożeni dziedzicznymi chorobami giną.A jedynymi potencjalnymi następcami Gastona pozostają jego syn Josselin i brat Toumas.

W roku 1090 historycy odnotowują wielkie zbliżenie z Leofrcissonami. Małżonka Gastona Gunhilda Leofricsson staje się ukochaną Gastona, a jej ojciec, książę Estmond, staje się wielkim przyjacielem hrabiego. Złośliwi zauważają, że może to po części wynikać, z tego, że zmarli synowie Raymonda I z drugiego małżeństwa, mieli dziadka, który był przyrodnim bratem króla Wilhelma Zdobywcy, a którym Leofricssonowie gardzili.

Również kościół poczuł się w czasach Gastona , niczym pączek w maśle. Nieustanne datki sprawiły, że Gaston stał się ulubieńcem kościoła, jednak miało to wpływ na gospodarkę. Tak liczne darowizny sprawiły, że bogactwo i stabilność w hrabstwie, nieco spadła. Nieświadomie również Gaston dzięki tego typu działaniom poprawił wśród kleru notowania Toumasa, biskupa Carcassonne.

W 1092 ponownie o sobie dali znać panowie de Foix. Najwyraźniej boczna linia niepewna swych praw, podobnie jak w przypadku Raymonda I, podczas turnieju obraziła hrabiego Gastona. Zwyzywany został od tchórzy i kaleków, jednak jego pobożność i brak możliwości stanięcia do oficjalnej walki, sprawiły, że hrabia przełknął zniewagę, lecz rozpoczął również planowanie zemsty.

W 1094 roku doszły na dwór hrabiego wieści, że niewierni zajęli Barcelonę. Miasto to należące do spokrewnionego, choćby daleko rodu, zajęte przez niewiernych, wzbudziło krzyżowy zapał hrabiego Gastona. Niemal natychmiast wezwał podległe mu wojska i nakazał ruszyć na świętą w jego mniemanie wojnę.

W lekkim pancerzu, bez zbroi, wożony w specjalnej lektyce, hrabia Gaston dowodził swymi wojskami. Pierwszy opór napotkał w Roussilion, okupowanym przez emira Murcji, człowieka, któremu podlegała Barcelona. Po krótkiej bitwie katolickie wojska Carcassonne rozbiły wroga i przystąpiły do oblężenia. 8 maja 1094 roku forteca wpadła w ręce hrabiego. Miało wtedy również miejsce inne ważne wydarzenie. Do oddziałów hrabiego dołączył kontyngent wojsk wysłanych przez nieletniego księcia Tuluzy. Gaston nakazał odprawić mszę świętą w podzięce za to zwycięstwo. Msza te przeszła do historii jako Msza Roussiliońska, gdyż jak odnotowuje Żywot błogosławionego Gastona, hrabia tak żarliwe się modlił, że z oczu ukrzyżowanego Jezusa, którego figura znajdowała sie obok ołtarza pociekły krwawe łzy.

Kolejnym celem hrabiego była Barcelona. Załadował zatem swych ludzi na okręty i ruszył w kierunku miasta, pod mury którego dotarł w wrześniu. Wróg tam był nieliczny, około 800 ludzi pod dowództwem jednego z dworzan Emira Murcji. Chrześcijanie wybili wroga w szarży lekkiej kawalerii, której liczne zastępy miał hrabia. Gdy już miał jednak przystąpić do szturmu na miasto, otrzymał wieści zatrważające. Książę Tuluzy stchórzył i podpisał pokój z Emirem Murcji, jednocześnie nakazując hrabiemu zaprzestanie walki. Hrabia poczuł się obrażony, jednak wysłuchał rozkazu i rozpuścił swe wojsko. Było to tym dziwniejsze, że senior księcia, król Francji toczył wojnę z tymi niewiernymi.

Książę Tuluzy. Seniorzy Gastona wielokrotnie staną mu na drodze do wielkości i sławy

W 1101 roku Papież ogłosił krucjatę wymierzoną w niewiernych znajdujących się na półwyspie Iberyjskim. Hrabia Gaston rwał się wręcz do walki, lecz tym razem postanowił poczekać, co też wymyśli książę Tuluzy. Nie chciał dopuścić do tego, by znowu odbyć kosztowną wyprawę, nie odniósłszy żadnych wymiernych zysków, oprócz oczywiście tych najcenniejszych, w królestwie niebieskim.

W maju 1102 hrabia Gaston jako cel wybrał niewielki emirat Albarracin. Uznał bowiem, że nie powinien mieć problemu z jego zajęciem, a niewierni znajdujący się w tym miejscu będą mogli posłużyć za doskonały przykład, tego jak winni ginąć poganie. 12 grudnia 1102 armia hrabiego Gastona dotarła pod mury stolicy emiratu Albarraciny. Wrogie wojska były niemal dwa razy mniej liczne niż wojska Gastona i bez trudu zostały wyparte. Przystąpiono do oblężenia.
1 lutego miasto zostało zdobyte. Hrabia osobiście zatknął swą chorągiew na najwyższej wieży. Następnie ogłosił, że od tego dnia miasto należeć będzie do hrabstwa Carcassone. Przy tej okazji kazał zburzyć wszystkie minarety, a meczety poświęcić ponownie i uczynić z nich kościoły. Przy tej okazji stracono 300 mauryjskich jeńców, ku uciesze uciskanych chrześcijan, którzy jeszcze długo po egzekucji pluli na głowy pogan zatknięte na pikach.

W odpowiedzi 19 maja Republika Kordoby, abominacja, którą świat musiał znosić deklarowała wojnę na całą Francję. Hrabia Gaston nie mógł przepuścić takiej okazji. Natychmiast wyruszył na południe.

Tymczasem nad wojskami z nowej prowincji objął dowództwo biskup Toumas, który rozpoczął ich marsz na północ, by unikając walki połączyć się z wojskami Carcassonne.

18 maja 1102 roku niewierni z Lelidy rozpoczęli oblężenie Albarraciny. Na odsiecz miastu ruszyły wojska królewskie zebrane przez południowych baronów. Tymczasem Gaston obległ samą Lelidę. I po raz kolejny spotkał się z tchórzliwym sercem księcia Tuluzy, który podpisał pokój z panami Cordoby. Co gorsza międzyczasie na oczach wielu świadków, przed obliczem Boga, hrabia Gaston przypiął sobie do lekkiego napierśnika krzyż, znak, że oto wyrusza na krucjatę. Niestety w tym momencie, szans na realizację krucjatowych zamiarów nie było. Jak pisał później autor Żywota błogosławionego Gastona, "Żar tego krzyża wypalał błogosławionemu wnętrzności, tak że ni jeść, ni pić nie mógł"

Scena z Zywotu błogosławionego Gastona. Gaston odbiera krzyż z rąk biskupa Paryża

W październiku 1105 roku Josselin Trencavel obchodzi swoje 16 urodziny. Hrabia Gaston będąc zadowolony z syna, ogłasza, że wybierze mu małżonkę, a następnie nada mu hrabstwo Montpellier. Do tego wydarzenia dochodzi w listopadzie 1105 roku. Małżonką Josselina zostaje Guilhelmina de Touluse spokrewniona z księciem Tuluzy.

W 1109 roku hrabia ponownie kierowany niespokojnym duchem krzyżowca wyrusza do Hiszpanii. Tym razem jego celem został emirat Urgell. Słaba armia, słaby władca. Hrabia liczył na łatwe zwycięstwo. W październiku tego samego roku nad stolicą prowincji powiewał sztandar Gastona, który po raz kolejny udowodnił przed Bogiem swoje oddanie wobec wiary.

Powiększająca się nieustannie domena. Kolejne sukcesy wojenne... Ktoś mógłby powiedzieć, że panowanie Gastona było pasmem sukcesów. Tak jednak nie było. Około roku 110 zaczęły psuć się stosunki między hrabią, a jego żoną. Doszły do tego kolejne spiski zazdrosnych sąsiadów, którzy znając charakter hrabiego byli pewni, że nie odpowie on wobec kalumnii, które rzucali publicznie wobec jego osoby. Hrabia zatem stawał się coraz bardziej odpychającym człowiekiem, wobec żony zaczynał stawać się coraz bardziej okrutny, aż w końcu w święta 1110 roku, jego syn publicznie wobec księcia Tuluzy oskarżył Gastona o znęcanie się nad hrabiną. Tego Gaston nie mógł wybaczyć, jego syn został zaliczony w poczet jego największych wrogów, w miejsce gdzie niemal od 20 lat znajdował się brat hrabiego, biskup Toumas.

Tymczasem źle zaczęlo się dziać w całej Francji. W 1109 roku umiera król Filip. Przejmuje po nim koronę Bernard, jednak gdy ten w wyniku odniesionych ran umiera w 1111, na tronie zostaje osadzony 15 letni Raymond Capet, któremu jednak znaczna cześć baronów nie ma zamiaru się podporządkować. Zwołana przez rebeliantów pod broń szlachta zajmuje Paryż, sam król ucieka ze stolicy. Wojna toczyła się głównie na północy kraju, gdzie najpotężniejszym buntownikiem był książę Szampanii. Wojska lojalistyczne pochodziły głównie z południa oraz zachodu kraju. W maju 1112 roku, lojalni wobec króla żołnierze odbijają Paryż, a oddziały księcia Akwitanii, zajmują kolejne miasta w zbuntowanej Burgundii. W owym czasie wszystko stało na najlepszej drodze, do ostatecznego zakończenia konfliktu.W sierpniu wojska lojalistyczne zajmują Troyes, stolicę księcia Szampanii, a armia samego księcia zostaje rozbita przez Burgundczyków, którzy skłóceni okazali się być nie tylko z królem, ale nawet z tymi, którzy teoretycznie winni być po ich stronie.
W sierpniu 1112 roku również Flandria postanowiła wykorzystać okazję i zbuntowała się przeciwko królowi Francji. W kilka miesięcy jej wojska dotarły do Paryża i po krótkim oblężeniu zajął miasto. W grudniu 1112 roku zbuntował się książę Akwitani.

Raymond, król Francji, którego początek panowania naznaczyły liczne wojny domowe

Wykorzystując niepokoje w Francji, muzułmanie, którzy zdawali być się w odwrocie od kilku lat, podnieśli swe łby i wypowiedzieli jej wojnę. Najpotężniejszymi z niewiernych byli Emir Saragossy i Szeik Terragony. Hrabia Gaston natychmiast wezwał swych wasali pod broń i nakazał im zgromadzenie się w jednym miejscu.

26 marca 1113 niewierni oblegli Albarracin, które padło po niecałym miesięcznym oblężeniu.
W czerwcu 1113 roku król Francji przyciśnięty do muru, uznał prawa książąt Burgundii i Flandrii oraz Walezjuszy. Jednocześnie podpisał pokój z Emirem Saragossy. Wojna jednak wciąż trwała.

W sierpniu 1113 roku idąc za przykładem króla, książę Tuluzy podpisał pokój, za który zapłacił złotem. Wszyscy niewierni odstąpili od Francji niewiele zyskując.

W 1116 król uznał niezależność księcia Akwitanii i Bretanii, okres wojen powoli zbliżał się ku końcowi. Z wielkiej Francji lojalnymi wciąż pozostawali książę Tuluzy i Delfinatu.

W 1117 roku, do uszu hrabiego Gastona doszły wieści, że hrabina Lleidy przyjaźni się z emirem Cordoby i jest jego sojuszniczką. Ponownie dusza hrabiego zadrżała, wyzwał publicznie ową kobietę od nierządnic babilońskich, i ogłosił się prawdziwym hrabią Lleidy. Wkrótce zebrał wojsko i uderzył na to hrabstwo, by raz na zawsze zlikwidować tą uderzającą w twarz obrazę Boga.

Pierwszy atak w październiku, przeprowadził marszałek Godfares Trencavel, bitwa była długa i zacięta, jednak wojska hrabiny ostatecznie zwyciężyły, zmuszając Godfaresa do odwrotu. Los nierządnicy, był jednak przypieczętowany, bowiem z północy nadchodziły wojska hrabiego. Zanim jednak Gaston przybył, wojska hrabiny zostały rozbite przez armię przysłaną przez króla Francji. Rozłożono się zatem z oblężeniem i w styczniu 1118 roku zajęto hrabstwo. Dalsze losy hrabiny Lleidy nie były znane. Podobnie jak nie jest jasnym jaki związek łączył ją z emirem Cordoby. Żywot błogosławionego Gastona tylko w jednym z rękopisów spisanym przez kopistów w klasztorze w Santiago de Compostela wspomina o okrutnej karze, jaka spotkała hrabinę, jednak w późniejszych kopiach tego dzieła, już wzmianek na ten temat nie ma.

Życie płynęło naprzód bez specjalnych niespodzianek. Skarb hrabstwa zyskiwał, chłopi rodzili się i umierali, a możni królestw tego świata topili swe miecze we krwi swych wrogów. Gaston coraz bardziej zamykał się w sobie, uznając powoli, że uczynił już wystarczająco wiele dla tych ziem, które Bóg dał mu na tym świecie pod zarząd. Wybudowawszy w 1123 roku piękną świątynię w Carcassonne, coraz częściej bardziej skupiał się na modlitwie, niż na zarządzaniu hrabstwem. Nie było też specjalną niespodzianką dla nikogo, gdy w 1125 roku ogłosił, że nigdy już więcej do łożnicy dziewki nie weźmie i od tej pory żyć będzie w czystości. Co z ogromną satysfakcją odnotowały chrześcijańskie kroniki.

Kościół pod którego budowę rozpoczął bł. Gaston. W późniejszych wiekach był on systematycznie rozbudowywany

Plany hrabiego jednak nie zawsze mogły być realizowane zgodnie z jego pomysłem. Szczególnie jeśli chodzi o jego kontakty z seniorem. O tym, że Josselin, syn hrabiego był skonfliktowany z księciem Tuluzy wiedzieli wszyscy. Książę był dumnym młodzieńcem i nie wybaczał niczego. Najgorszym było to, że swą nienawiść książę skierował również przeciwko synowi Josselina, aż w końcu podczas turnieju obraził i syn Gastona. Josselin nie miał spokojnego charakteru ojca, który wypracowany był przez życie z kalectwem. Jego krew burzyła się, do tego stopnia, że gdy książę ponownie wezwał pod broń wojsko z Montpellier, domeny Josselina, ten odmówił i zbuntował się przeciw seniorowi. Wojna z księciem była krótka i wkrótce Montpellier, zostało zabrane przez księcia Tuluzy z rąk rodu Trencavel.

Zagrabienie ziem rodowych nie mogło pozostać bez odpowiedzi. Gaston zawarł przysięgę wierności wobec seniora, przed obliczem Boga, dlatego nie chciał jej najzwyczajniej zrywać. Uznał, zatem, że inne środki winny pomóc mu w zemście. Nocą w Tuluzie do komnat książęcych usiłował dostać się człowiek z sztyletem. Niestety został pojmany i zdradził, że zlecenie na głowę księcia dał mu Gaston. Warto tu nadmienić, że o tym wydarzeniu Żywot błogosławionego Gastona nie wspomina.

W 1131 roku dynastyczna polityka Trencavelów, dała o sobie znać. Mariaż córki hrabiego Salerno z przedstawicielem bocznej gałęzi rodu, sprawił, że syn Aimerica Trencavela został hrabią Salerno. Linia Aimerica otrzymała wreszcie najwyższe zaszczyty. Jedynym problemem wskazywanym przez kronikarzy było to, że nowy młody hrabia był niewidomy.

Wiek powoli dawał się w znaki hrabiemu Gastonowi. Najpierw pojawił się kaszel, który nękał go kilka lat, potem stawał się on coraz bardziej ostrzejszy, aż w końcu przerodził się w zapalenie płuc. Medycy nie dawali 65 letniemu hrabiemu, już zbyt wielu lat życia.

Wiedząc o chorobie hrabiego jego wrogowie zbroili się. W 1134 roku, hrabia ponownie musiał wyruszyć na wojnę, tym razem przeciw emirowi Saragossy. Wojska wszystkich prowincji zostały wezwane pod chorągwie hrabiowskie. Wojska z prowincji Iberyjskich zebrane pod dowództwem Jaufreta Trencavela, marszałka hrabiego Gastona, nie czekając na posiłki z Carcassonne ruszyły na Saragossę i tam w krwawej bitwie pokonały wojska emira. W międzyczasie niewierni stanęli pod murami Albarracin i oblegli miasto. Miasto padło w styczniu 1135 roku. W międzyczasie pod mury Saragossy przybył sam hrabia Gaston i zdwoił wysiłki zmierzające do zajęcia stolicy wroga, która wkrótce upadła.

Twardy klimat wojny o dziwo bardzo dobrze zadziałał na płuca hrabiego. Modląc się o zwycięstwo przed nadchodzącą bitwą, hrabia doznał boskiego cudu i choroba płuc od niego odeszła. Tymczasem trudów kampanii nie przetrwał syn hrabiego Josselin, który zmarł, przekazując swoje majętności i prawa synowi Guiraudowi.
Kolejna seria bitew z emirem Saragossy oraz przybycie posiłków królewskich sprawiły, że emir skapitulował, a hrabstwo Saragossy zostało przyłączone do domeny Gastona.

Taki wzrost potęgi zwykłego hrabiego, nie umknął uwadze króla. Można powiedzieć, że od 1135 roku, jego uwaga mocno skupiała się na osobie Gastona i jego lojalności. Król bowiem uważał, że Gaston jest zbyt ambitny i usiłuje przejąć kontrolę nad królestwem ponad głową Kapetyngów.

W 1136 roku wrzawa krucjatowa trwała. Wprawdzie Gaston prowadził walki z niewiernymi w Hiszpanii, dla wielu było to niewystarczające. Kiedy przyszedł list od księcia Tuluzy, w którym ten domagał się by Gaston ruszył w jego wieku na krucjatę do Jerozolimy, hrabia uznał, że nie ma wyjścia i po raz kolejny przypiął do swego pancerza krzyż.

25 maja 1137 roku około 2000 żołnierzy Gastona obległo Jerozolime. Na wieść o tym, niemal 3000 chłopstwa stawiło się pod sztandarami hrabiego, by móc nieść krzyż i ruszyć do ziemi świętej. Hrabia chętnie przyjął ich pod swe opiekuńcze ramiona, skarbnik hrabstwa jednak płakał rzewnymi łzami wypłacając chciwym właścielom statków, za przewóz chłopskiego wojska do Ziemi Swiętej.

Król Francji jednak nie chciał dopuścić by Gaston zajął święte miasto. Podpisał szybko pokój z Sułtanem Egiptu. Zrozpaczony hrabia nie chcąc by jego wyprawa była zupełnie bezcelowa uderzył na Tyberiadę. Bitwa była krwawa, ale niestety przegrana. Wróg pokonał ludzi Gastona, a podczas bitwy zginął brat hrabiego, biskup Carcassonne, prowadzący swych żołnierzy do ataku. Hrabia zatem wycofał się i oczekiwał na chłopskie posiłki.25 stycznia 1138 roku, po wielu nieudanych próbach, Gaston pokonał wojska niewiernych pod Tyberiadą i przystąpił do oblężenia. Lecz i tym razem król Francji nakazał zaprzestania mu oblężenia, co niezwykle zirytowało hrabiego, który musiał poszukać kolejnego celu. Wybór padł na Krak de Moab. Gaston walczył z czasem, nie mógł pozwolić by król znowu pokrzyżował mu plany.

Toumas Trencavel w latach młodych. Do końca życia nie pogodził się z bratem, poległ bohatersko w Ziemi Świętej.

Wojska hrabiego ruszyły zatem na południe przemierzając bezdroża 70 letni hrabia osobiście niesiony w lektyce podobnie jak jego żołnierze cierpiał w wyniku upałów i niedostatecznej ilości wody. Większość jego ludzi, którzy przybyli wraz z nim do ziemi świętej już nie żyła, a wokół niego pozostała garstka zawodowych żołnierzy. Większość jego ludzi stanowili chłopi, którzy dzięki swej modlitewnej żarliwości wciąż utrzymywali zapał krucjatowy, którego wielu rycerzom powoli zaczynało brakować. Wkróce spadł jednak kolejny cios
24 kwietnia 1138 w Ziemi Świętej skończyło się nagle życie hrabiego Gastona.

Jego czyny i datki zostały docenione przez kościół. Zaraz po śmierci został beatyfikowany. Jako ostatni hołd, jego żołnierze pragnęli zająć Krak de Moab, jednak, ponownie królf Francji zainterweniował i nakazał w akcie ostatniej zemsty wobec zbyt potężnego hrabiego zaprzestania walk.

Ciało hrabiego zostało pochowane w nieoznaczonym grobie, gdzieś w pobliżu Jordanu, a po skromnym pogrzebie płaczący weterani wyprawy rozpoczęli powrót do domów, gdzie czekał na nich nowy pan - Guiraud Trencavel, wnuk błogosławionego hrabiego Gastona.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 29 Sierpień 2009

Drzewo genealogiczne Trencavelów

Tym razem chciałbym zaprezentować drzewo rodu wykonane na zlecenie Guirauda Trencavela z okazji intronizacji na tronie książęcym.
Ówcześni kronikarze kolorem żółtym oznaczyli przywódców rodu, którzy sprawowali w swych czasach najwyższe urzędy i dzierżyli, najznamienitsze tytuły.
Kolorem zielonym oznaczono osoby, które dzierżyły tytuły hrabiów choćby, przez krótki okres, jednak nigdy nie zostały głową rodu.
Kolorem niebieskim oznaczono tych męskich członków rodu, którzy poza szlachectwem nie dzierżyli żadnych godności, lub też sprawowali funkcje kościelne.
Drzewo w całości pomija żeńskie potomstwo rodu Trencavelów, a prezentuje jedynie główną linię męską. Nie znajdziemy tu również bocznych linii rodu, jak np ta pochodząca od Aimerica.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 5 Wrzesień 2009

3 cz.

Guiraud Trencavel (1107 - ?)
Część I

Guiraud Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

Wiadomość o śmierci hrabiego Gastona, nie zaskoczyła nikogo w hrabstwie. Każdy wiedział, że 70 letni człowiek ma małe szanse na przeżycie trudów wyprawy do Ziemi Świętej. Dlatego też już od momentu wyjazdu Gastona, Guiraud, który pozostał w Francji, przejmował wszystkie obowiązki dziadka.

Zatem w 1138 roku 30 letni Guiraud objął tytułu hrabiego Carcassonne, Albarracin, Zaragoza, Lleidy i Urgell. Do tego czasu zdążył ożenić się dwukrotnie, pierwsza żona, z rodu d'Aquitanie, córka hrabiego Lusignian, dała mu dziedzica Baudoina i córkę Konstancję, natomiast druga żona, pochodząca z jednego mniej ważnych rodów włoskich powiła mu jak do tej pory 5 córek.

Hrabstwo Carcassonne, jak w skrócie je nazywano, było w owym czasie największą domeną hrabiowską w Francji i wielu spoglądało na ziemie hrabiego zazdrośnie. Na czele tej grupy jak zawsze stał senior hrabiego książę Tuluzy

Odon, książę Tuluzy

Charakter hrabiego opisywany był jako słaby. Hrabia obdarzony był niezwykłymi talentami, jednak nie do końca je wykorzystywał, a jego celem było utrzymanie władzy. Bez żadnych skrupułów potrafił pozbawić ludzi tytułów, lub wygnać ich jeśli tylko mogłoby to poprawić jego pozycję wśród parów Francji. Część historyków, jednak uważa, że owa bezwzględność wynikała właśnie z słabości charakteru i podszeptów jego włoskiej żony.

Tymczasem hrabstwo rosło w siłę. Guiraud o wiele lepiej radził sobie z zarządzaniem finansami niż jego dziad, zatem skarbiec szybko wypełniał się złotem. Już w 1139 roku, hrabia ogłosił, że w Carcassonne powstanie większy, murowany zamek, który zostanie połączony z kościołem zbudowanym przez Gastona, w którym przechowywano relikwie błogosławionego, sprowadzone z Ziemi Świętej. (Jeden z jego żołnierzy urwał kawałek szaty w której chowano hrabiego, a inny odciął mu palec u stopy).

Z relikwiami związana była również inna historia. Otóż, na zamku żyła jedna z członkiń rodu Capet, wnuczka króla Filipa, była ona żoną jednego z młodszych synów bocznej gałęzi Trencavelów pochodzącej od Aimerica. Gdy relikwie pojawiły się zatem w kościele w Carcassonne, kobieta owa Helvis Capet zaczęła słyszeć głosy anielskie, które napominały ją co winna czynić i jak winien się zmienić świat, by uzyskać zbawienie. Helvis niezwykle często słyszała te głosy i nie było dla nikogo zaskoczeniem, gdy w 1139 roku ogłosiła, że od tej pory pozostanie czysta. Wkrótce ogłosiła, że aniołowie powiedzieli jej, że żona hrabiego, Francesca para się czarną magią. Hrabia wyśmiał te oskarżenia, co nie spodobało się przedstawicielom kościoła. Wkrótce potem Helvis umiera podczas jednych z swych wizji.

Wieszczka Helvis Capet

Tym co najbardziej irytowało hrabiego i nie dawało mu spać w nocy było właśnie to, że wciąż był zwykłym hrabią. Jego ziemie były liczne niczym książęce, jednak nie miał on możliwości ogłoszenia się ani księciem Aragonii, ani Barcelony, a tym bardziej Tuluzy, który to tytuł dzierżył znienawidzony przez niego Odon. Takie podejście popychało hrabiego w stronę coraz bardziej otwartej rebelii. W 1140 kolejne spory z księciem spowodowały, że książę Tuluzy mógł być pewny, że kolejne jego rozkazy wysłane do Carcassonne zostaną natychmiast zignorowane i wyśmiane.

W styczniu 1141 kanclerz hrabstwa przedstawił hrabiemu propozycję, której trudno było się oprzeć. Pobliskie ziemie Calatayud leżące w obrębie starego księstwa Aragonii, były zarządzane przez słabego niewiernego, który wykonywał rozkazy dawnego emira Saragossy. Hrabia uznał, że musi wykorzystać okazję i zaatakować te ziemie, gdyż jak wiedział, senior owego muzułmanina nie przybędzie na odsiecz, gdyż sam miał problemy na swoich ziemiach.

2 kwietnia 1141 roku zebrał zatem wszystkie swe ogromne siły hrabia Guiraud, jednak wkrótce dotarły do niego złe wieści. Słaby emir Saragossy oddał władzę emirowi Toledo i właśnie ten przejął wszystkie jego ziemie i lenników. Wprawdzie wciąż chrześcijańskie armie walczyły w rejonie jego włości, jednak zwycięstwo nie wydawało się już tak łatwe.
Hrabia był jednak zdesperowany mimo problemów zdecydował, że zaatakuje. Tytuł książęcy musiał stać się jego własnością. Gdy oddziały hrabiego ruszyły i obległy miasto, zareagował książę Tuluzy. Zdawał on sobie bowiem sprawę, że tytuł książęcy dla Trencavelów, oznacza wzmocnienie jego konkurentów i utratę wszystkich ziem, które do tej pory z przyczyn lenności Trencavelów mu się należały. Szybko wysłał zatem posłów do emira i podpisał w imieniu swoim i swoich wasali pokój, co wywołało wściekłość w obozie hrabiego Guirauda.

Wkrótce podjęto decyzję. Hrabia zignorował polecenia księcia Tuluzy i tracąc wiele w oczach mu równych parów zaatakował fortecę niewiernych, która padła w czerwcu 1141 roku, a hrabia ogłosił sie panem tych ziem i wygnał muzułmanów z pałacu. Jak już wcześniej nadmieniono emir Toledo miał własne problemy z chrześcijańskimi wojskami, które walczyły na jego ziemiach, więc nie specjalnie czuł się w obowiązku wstawić, za pozbawionym władzy swoim wasalem. Gdy zatem przybyli posłowie od hrabiego Guirauda, prosząc o pokój, z radością przyjął tą propozycję.

Emir Toledo

Kolejny podbój sprawił, że coraz więcej znacznych osób starało się o sojusz z hrabiami Carcassonne. Na dworze przyjmowano posłów z Lotaryngi, Akwitanii, Flandrii, Chorwacji jak i dalekiej Polski.

9 października 1142 roku w katedrze w Sarragossie biskup tamtejszy nałożył na głowę Guirauda koronę księcia Aragonii, a jego syna Baudoina koronę hrabiów Carcassonne.

Koronacja księcia Aragonii

Ziemie podlegające księciu Aragonii i jego wasalom

Życie płynęło spokojnie. Król Francji prowincja, po prowincji odzyskiwał kontrolę nad królestwem, a jego domeny w Hiszpanii sięgały aż do ziem dawnego królestwa Portugalii, na południu zaś obejmowały ziemie Północnej Afryki. Zakończywszy dzieło zjednoczenia król Guilliam zmarł w marcu 1143 roku, a jego miejsce zajął Alfonso, jego syn pierworodny.

Na dworze książęcym też wszystko działo się w najlepszym porządku. Choć może nie do końca. Otóż syn księcia, hrabia Carcassonne miał małżonkę. Kobieta owa była Niemką i z nią miał syna oraz kolejne dziecię w drodze. W sierpniu gdy nadchodził czas rozwiązania, na dwór w Calatayud, gdzie mieściła się nowa stolica księstwa, dotarły wieści, że młody hrabia obnosi się z bękartem. Wkrótce na dwór przybyła Richwara, która nie chciała mieć więcej do czynienia z swym mężem rozpustnikiem. Książę wysłuchał jej i pozwolił na urodzenie drugiego dziecka na zamku, jednak nakazał jej po porodzie wrócić do męża. Bóg jednak na to nie pozwolił. Po ciężkim porodzie Richwara Goseck zmarła, a wraz z nią drugi wnuk Guirauda Trencavela.

W sierpniu 1145 większość Ziem w Iberii znajdowało się pod wpływem chrześcijan. Jedynie niewielkie enklawy wciąż opierały się atakom krzyżowców. Wiedząc zatem o tej przewadze, niemal każdy chrześcijański lord rozglądał się wokół swych granic szukając łatwego łupu, którym można przyozdobić swą liste tytułów.
Książę Guiarud znalazł dla siebie również taki cel. Była to Terragona, zarządzana przez słabego szeika, który był w nieustannym sporze z swymi panami w Toledo. Książę niewiele się namyślał. Zebrał swe wojska i wyruszył na podbój nowych ziem. W listopadzie tego smaego roku, Terragona leżała u stóp księcia. Nowy król Francji, jednak wcale nie miał zamiaru pozwolić powiększyć domeny Trencavelom. Rozpoczął potajemnie negocjacje z szeikiem Terragony. Król uzyskał prawa do prowincji w zamian za bezpieczny przejazd szeika do jego rodzinnych ziem. Książę przeklinał niemal cały dzień, na wieść o krzywdzie jaką wyrządził mu król. Wojna okazała się być kosztowna i bezowocna.

W marcu 1146 roku książę wraz z swymi braćmi przebywali na dworze królewskim w Paryżu. Król zgodnie z swym zwyczajem zaprosił najpotężniejszych parów królestwa, którzy przybyli z licznymi orszakami. Wśród przybyłych dworzan znalazł się również Pau d'Avranches, krewny małżonki królewskiego brata. Ów Pau wielce krwi napsuł książęcemu bratu Guiguesowi, którego obraził wielce insynuując, że jest sodomitą. Oczywiście kłamstwa te musiał odszczekać, jednak nienawiść obu szlachetnie urodzonych pozostała. Zatem, gdy obaj panowie ponownie się spotkali na dworze w Paryżu, niemal jednocześnie ruszyli do swych seniorów prosząc o zgodę na pojedynek. Książę był pewien, że jego brat poradzi sobie z takim przeciwnikiem, więc wyraził zgodę. Podobnież zgodę wyraził senior Pau d'Avranches.

Do pojedynku doszło pod murami miasta. Wkrótce doniesiono księciu Guiraudowi, że jego brat nie żyje. Książę zacisnął zęby i postanowił, że się zemści. Mimo, że jego drugi brat biskup Aymer nakłaniał go do wybaczenia swemu wrogowi.

Pojedynek Guiguesa z Pau

Mijały miesiące, w międzyczasie król Francji zachorował, a jego choroba wkrótce przerodziła się w ślepotę. Wraz z tą ślepotą opuściła również króla Francji jakaś energia, która pozwalała spajać Państwo w jeden organizm. Już w 1147 roku hrabia Tuluzy bez żadnych specjalnych zawirowań odwołał swą przysięgę obec władcy. Wkróce za jego przykładem poszedł książę Akwitanii. Wielu pytało, czy Alfons oprócz tego że był niewidomy, również oszalał?

1148 Francja Alfonsa Ślepego
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 12 Wrzesień 2009

4 cz.

Guiraud Trencavel (1107 - 1173)
Część II

Guiraud Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

W 1149 roku 11 lat po tym, jak Guraud przejął przywództwo rodu po śmierci błogosławionego Gastona, losy rodu wydawały się wejść na szeroki tor wiodący ku chwale. Hiszpania wydawała się bezpieczna, będąc niemal w całości w rękach chrześcijan, kwitła korzystając z dóbr przyniesionych przez jej władców wywodzących się z Anglii, Francji czy nawet dalekich Niemiec.

Iberia w 1149 roku

Król Francji zdawał się słabnąć. Guiraud choć mocno był zbulwersowany faktem, że książę Tuluzy Odon, uzyskał niezależność, uznał, że podobny obrót sytuacji pozwala mu na łatwiejsze odzyskanie dawnych rodowych włości w Montpellier. Odzyskanie owych ziem stało się wówczas celem księcia, jednak wiedział on, że książę Tuluzy to o wiele potężniejszy wojownik, a ziemie jego są w stanie wystawić o wiele więcej wojska niż książę Aragonii i ślepy król, który stracił wielu spośród swych wasali, a wojsko wygubił w licznych Iberyjskich kampaniach. Mimo wszystko Odon nie był jednak głupi. Widząc, że jego ziemie budzą zazdrość sąsiadów , w październiku 1149 roku spotkał się z niewidomym królem w Tours i ponownie zaprzysiągł wierność koronie Kapetyngów.

Zjazd w Tours 1149 rok

Guiraud zatem musiał odwrócić swój wzrok w inną stronę. Jego celem stała się Barcelona. Księstwo to było niegdyś zarządzane przez spokrewniony z Trencavelami ród, jednak gdy przyszli muzułmanie wszelkie wpływy chrześcijan skończyły się. Warto tu nadmienić, że sama Barcelona stanowiła element ostatniego silniejszego państwa muzułmańskiego na półwyspie, emiratu Badajoz.

23 marca 1150 roku książę wezwał lojalnych wobec siebie żołnierzy do Lelidy, skąd mieli oni wyruszyć dalej, na podbój Barcelony.

24 maja 1150 wojska książęce przekroczyły granicę. Na przeciwko nim stanął Nasr Abu Ahmad pan Barcelony i niewierny, który zdobył sławę wojownika o wielkich zdolnościach zarówno w walce, jak i w opracowaniu strategii.

14 lipca 1150 roku rozpoczęła się bitwa. Chrześcijanie dysponowali przewagę niemal 5:1 i zgodnie z swoimi zwyczajami wysłali swe oddziały kawalerii do szarży. Muzułmanie widząc szarżujących na nich jeźdźców odpowiedzieli deszczem strzał. Jazdę chrześcijan nie stanowili w tej bitwie zakuci w zbroje rycerze, a jedynie lekka kawaleria szkolona na wzór hiszpański, zatem strzały przebijały skórzane napierśniki i siały śmierć wśród jeźdźców. Od strzały właśnie, zginął Azzo Trencavel, marszałek księstwa. Następnie jeźdźcy wpadli w tłum piechoty niewiernych, a tuż za nimi gnała piechota iberyjska prowadzona przez Gastona d'Albon, kanclerza księstwa. Walka rozgorzała, miecz uderzał o miecz, tarcza o tarczę. Wojska księcia miały jednak taką przewagę, że niewierni nie mieli żadnych szans. Stopniowo spychani, ginęli zadając czasami ciosy na oślep. Właśnie taki cios dotarł do kolana kanclerza d'Albon, który szybko został zniesiony przez swych ludzi z pola bitwy. Wynik bitwy był jednak przesądzony. Chrześcijanie zwyciężyli i wkrótce przystąpili do oblężenia miasta.

Gaston d'Albon ciężko raniony podczas bitwy pod Barceloną

5 sierpnia 1150 miasto upadło, a książę objął władzę nad hrabstwem Barcelony. Wkrótce przybył również posłaniec od emira Badajoz. Błagał on o pokój i oferował 500 sztuk w złocie. Książę łaskawie przyjął jego daninę i odwołał swą armię do domu.

W tym okresie również wiele działo się w Italii, gdzie Trencavel z linii Aimerica sprawował władzę w Salerno. Z dalekiej Afryki wyruszył na wyprawę Firuz Mansoor, władca straszliwy dysponujący ogromną potęgą. Bez trudu zdobył on Korsykę, podporządkował sobie Pizeńczyków, aż kolejnym jego celem stało się Salerno i Kapua. Oba te hrabstwa zjednoczyły się celem wspólnej obrony, a dowództwo strategiczne przejął imiennik księcia, Guiraud Trencavel, zwany Ślepcem. Człowiek ten choć przygnieciony ślepotą był doskonałym wodzem, który idealnie potrafił zachęcić ludzi do walki czy choćby wybrać dla nich dogodny teren. Siły jednak włoskich miast nie mogły się równać z potęgą niewiernych i wkrótce Guiraud Ślepy utracił swą domenę i poszukał schronienia na dworze księcia Aragonii, który nadał mu tytuł marszałka w zastępstwie poległego Azzo.

Bicz Italski Firuz Mansoor

Przybycie Guirauda na dwór nie było jednak ostatnią szokującą dla rodu wieścią.
Końcem 1150 roku do stolicy księstwa przybył posłaniec. Oto zmarł hrabia Archambout d'Angouelme, którego jedyne dziecko, córka była żoną poległego nieco wcześniej w bitwie Azzo Trencavela. Zgodnie z zatem z prawem jedyny męski potomek Azza został nowym hrabią Angouelme. Chłopak miał jednak dopiero 1 rok, a ponadto medycy stwierdzili, że ma zapalenie płuc, zatem nikt nie spodziewał się zbyt długiego jego panowania na hrabiowskim tronie. Następnym w kolejce do tronu był syn siostry Azza i rannego pod Barceloną kanclerza, Nicolau d'Albon.

Marzec 1151 zjazd w Amines, król i parowie Francji przyjmują przysięgę księcia Akwitanii. Francja znowu stanowi silny organizm obejmujący ponadto znaczną część Iberii i wybrzeża Afryki.

Wkrótce również w Aragonii doszło do znaczących wydarzeń. Historycy je opisujący ich źródła doszukują się w kilku miejscach. Pierwszym był Odon, książę Tuluzy, uważany za jednego z najpobożniejszych i lojalnych wobec kościoła ludzi, a jednocześnie zaprzysięgły wróg księcia Aragonii. Drugą przyczyną zdawało się być zapomniane już niemal wydarzenie kiedy to Helvis Capet w czasie wizji wskazała małżonkę księcia jako czarownicę, co zostało wyśmiane przez samego Guirauda. Kolejne wydarzenie to oskarżenie i ekskomunika w 1150 roku Patici de Hauteville. W tym przypadku również książę wyśmiał oskarżenia inkwizycji. Skargi związane z tym wydarzeniem płynęły do Ołomuńca, stolicy papieskiej równym strumieniem. Odon, biskupi, księża... Egon Arpad, papież wkrótce wysłał swego legata, by ten wymusił na księciu odbycie pokuty i ukorzenie się przed kościołem. Książę jednak nie miał zamiaru. Zaczął się przed Legatem papieski bronić przed fałszywymi oskrżeniami. W oczach legata takie nieposłuszeństwo mogło być ukarane tylko w jeden sposób. 15 kwietnia 1151 roku nałożono na Guirauda ekskomunikę.

Dokument nakładający ekskomunikę na księcia Aragonii

10 sierpnia 1151 roku po gwałtownym pogorszeniu stanu zdrowia w wyniku dalszego podrażnienia bitewnej rany zmarł kanclerz d'Albon

Grudzień 1151 rok, chory na zapalenie płuc mały hrabia Angouelme umiera. Jego tytuł przejmuje kuzyn Nicolau d'Albon.

Tymczasem książę niezwykle żywo interesował się wydarzeniami w Italii, gdyż uważał, że ponowne osadzenie Guirauda Ślepego na tronie w Salerno może mu przynieść korzyści. Jednak wydarzenia w tym rejonie nie nastrajały optymistycznie. Firuz Mansoor kontynuował swój marsz przez Italię. Zajmował kolejno Rzym, Orbetello, Foggie i wiele innych mniejszych hrabstw. Książę zatem czekał, gdyż ta sytuacja była zła dla niego. Powoli dojrzewał, że jedyna szansa na zatrzymanie Firuza to doprowadzenie do jego śmierci i kłótni miedzy następcami.

Italskie podboje Firuza Mansoora

21 kwietnia 1155 książę Tuluzy ponownie wypowiada posłuszeństwo Alfonsowi licząc na to, że ślepy król Francji ponownie puści mu płazem jego przewinienia. Tym razem jednak Odon myli się bardzo. Podczas spotkania w Blois król wzywa swych wasali, aby zgromadzili się pod jego sztandarami. Chyba nikt nie wątpił, że Guiraud był jednym z pierwszych, którzy odpowiedzieli pozytywnie na wezwanie króla.

Do pierwszego starcia doszło w miarę szybko, gdy wojska Tuluzy podeszły pod Carcassonne. Baudoin, syn księcia Aragonii bohatersko stawił opór wrogowi. Szans jednak nie miał, gdyż wróg dysponował parokrotną przewagą liczebną. Książę chciał natychmiast ruszać na pomoc synowi, jednak król nakazał wojskom królewskim pozostać na pozycjach. 17 stycznia 1156 rodowa siedziba Trancavelów w Carcassonne została zdobyta przez przebrzydłego Odona, księcia Tuluzy. Kilka dni później Odon ogłosił się hrabią Carcassonne i wygnał wszystkich Trencavelów z hrabstwa. Krew księcia gotowała się na wieść o tym, jednak król wciąż nie dał znaku do wymarszu.

Ziemie zbuntowanej Tuluzy po zajęciu Carcassonne

Dopiero w marcu 1156 roku pojawiły się wieści o pierwszych ruchach wojsk królewskich.
Raymond de Chabot, marszałek hrabstwa Anguoelme zarządzanego przez nieletniego krewnego hrabiego obległ Tuluzę, jednak szybko został odepchnięty przez wojska buntowników.

W maju wojska królewskie dowodzone przez Alaina Capeta hrabiego Troyes obległy Gevaudet, samego hrabiego jednak szybko zabrała śmierć, lecz wojska jego pozostały.Wkrótce na jego miejsce przybył książę Burgundii i Walencji, Etienne

Tymczasem Odon skierował swój miecz przeciw księstwu Aragonii. W Urgell wojska tego hrabstwa oraz Saragossy stawiły opór buntownikom, jednak poniosły klęskę i wróg przystąpił do oblężenia miasta, które padło kilka dni później.

Jednocześnie na północy Renaud de Say, hrabia Bearn obległ Tuluzę.

30 czerwca król dociera do Carcassonne i rozpoczyna oblężenie. Na wieść o tym książę Guiraud jest pełen jak najgorszych przeczuć, gdyż jeśli królowi uda się zająć miasto, będzie bardzo mała szansa, że Trencavelowie je odzyskają.

14 sierpnia 1156 pada Tuluza.

W Aragonii tymczasem wojska księcia ponoszą klęskę za klęską. Pod Saragossą Tuluzeńczycy rozbijają 10 tys armię księcia, a hrabia Rourgre zaczął odbijanie Tuluzy z rąk żołnierzy króla.

Po zajęciu Saragossy wróg skierował się na Calatayud, stolicę księstwa.

14 kwietnia 1157 roku wojska Aragonii przystępują do odbijania Urgell i 30 kwietnia zajmują zamek wybijając buntowniczy garnizon do nogi.

29 maja 1157 pada książęca stolica.

25 czerwca Aragończycy odbijają Saragossę.

W ogniu wojny gdy losy księstwa ważyć się mają, przed ostateczną bitwą z Odonem, do księcia przychodzi jego drugi syn. Pragnie on dołączyć do zakonu Teutonów, którzy na wschodzie prowadzą akcję chrystianizacji niewiernych. Książę przystaje na prośbę syna.

W sierpniu 1157 pod stolicą Aragonii dochodzi do krwawej bitwy. Tym razem zwycięża Guiraud, kilka dni później może również świętować odbicie swojej własnej stolicy.

Odon jednak nie poddaje się, ponownie dochodzi do bitwy z wojskami aragońskimi. Przewagą Odona było przede wszytskim ciężkie rycerstwo, którym nie dysponowali hiszpańscy lordowie. Szarża takich ciężkiej kawalerii potrafi wzbudzić strach w niejednym sercu i właśnie takie coś przydarzyło się biskupowi Aymerowi, który okrywszy się hańbą zbiegł od swych ludzi.Na szczęście dla księcia jego przewaga liczebna sprawiła, że wróg musiał wycofać się z pola bitwy pokonany.

Szarża Odona na wojska księcia Aragonii

Wojska królewskie toczyły tymczasem walki na terenie Tuluzy. Ponownie udało się zająć królowi Tuluzę, jednak na tym skończyło się szczęście władcy. Podczas bitwy pod Carcassonne, zabłąkana strzała przebiła jego zbroję i Alfons Ślepy Capet zmarł następnego dnia od rany w którą wdało się zakażenie. Jego następcą został Guilaume. Młody król nie był gotów na kontynuowanie wojny ojca i podpisał pokój z księciem Tuluzy.Książę Aragonii wcale jednak pokoju nie szukał.Wezwał zatem ponownie swe wojska po broń i rozpoczął przygotowania do ataku na ziemie zdradzieckiego Odona.

Alfons Ślepy - portret trumienny

Gdy w sierpniu 1158 roku do doradców królewskich doszły wieści jak słaby w tym momencie jest książę Odon, nakłonili szybko króla by zerwał z nim rozejm i przystąpił do wojny przeciw niemu. Wojska królewskie jak dzikie psy rzuciły się na Tuluzę i rozpoczął się wyścig o ziemie pokonanego księcia.

21 września 1158 roku biskup Aymer rozpoczął oblężenie Carcassonne.Przyciśnięty do muru Odon z Tuluzy kapituluje i oddaje Carcassonne ponownie w posiadanie Trancavelów, a dokładnie syna księcia Baudoina.

Następuje czas pokoju i odbudowy. Wojna z Tuluzą wydawała się prostą sprawą, potężny Alfons Ślepy wypowiadał wojnę księciu Tuluzy, a jego wasale chętnie zgłaszali się do walki. Tymczasem okazało się zupełnie inaczej. Wojna kończy się dla księcia Aragonii bez żadnych korzyści terytorialnych, z pustym skarbcem i krajem ogarniętym niepokojami. Alfons Ślepy ginie, a Odon z Tuluzy traci swój książęcy tytuł i otrzymuje łaskawe zezwolenie na zamieszkanie w hrabstwie Rouergue (jako hrabia), gdzie zachowuje niezależność od króla. Wszystkie jego pozostałe ziemie i wasale przechodzą pod kuratelę króla Francji.

Kwiecień 1162 roku umiera ukochana żona księcia, Francesca. Zgodnie z obiegową opinią to właśnie ona władała księstwem.

W 1163 roku książę pod wpływem swego doradcy kanclerza Rogiera de Medici, uznał, że musi się ożenić kolejny raz. Obaj uznali, że jedynie zbliżenie z Cesarzem, może dać pewne wymierne korzyści, dlatego wybrano młodziutką Dolce de Savoi. Kobietę o podobnym kulturowym pochodzeniu, jak książę, ale spokrewnioną z hrabią Savoi, wasalem Cesarza. Nie bez znaczenia było również to, że jej babką była Adelaida Trencavel, córka hrabiego Raymonda-Bernarda.

15 marca 1163 roku zemsta dosięgła Odona de Touluse. Książę nie mógł zdzierżyć tego, że człowiek, który naraził go na koszty, wojnę i ekskomunikę żył spokojnie. Człowiek, który wiele razy spiskował przeciw niemu zginął od ciosów noża zabójcy. Niestety zabójca został pochwycony i przesłuchany, zatem było powszechnie wiadomo, kto zamach zorganizował.

Odon de Touluse, portret trumienny

24 maja 1163 na dwór księcia Aragoni przybyli posłańcy królewscy. Król wzywał na kolejną wyprawę, tym razem przeciwko emirowi Walencji. Książę nauczony przykładem poprzedniej wojny przyjął żądanie swego seniora, postawił jednak warunek, że jego wojska będą działać niezależnie od królewskiej Armii.

W sierpniu książęca armia zebrała się, jednak nim zdążyła wyruszyć, do stolicy dotarły wieści, że oto wojska księcia Burgundii podbiły Walencję. Książę odwołał swych ludzi do domu.

Następują lata spokoju poświęcone odbudowie księstwa. Powstają nowe zakłady i manufaktury, otwiera się te, które trzeba było zamknąć z powodu braku pieniędzy. Wszystko zdaje się wracać na dawne tory, a awanturnicze zapędy księcia wydają się być daleką przeszłością.

2 grudnia 1173 roku książę Guiraud Trencavel umiera, a jego następcą zostaje 48 letni Baudoin Trencavel.

Czas panowania Giruauda de Trencavel to okres przede wszystkim poszerzenia ziem, które zdobywał jego dziad Gaston. Kolejne zdobycze terytorialne pozwoliły Guiraudowi sięgnąć po tytuł książęcy, co wywołało kolejne konflikty z księciem Tuluzy, który przerodził się ostatecznie w krwawą wojnę. Również po jej zakończeniu nie można było mówić o spokoju, gdyż książę zagłębił się w konflikt z młodym królem Francji, który zresztą przeniósł się również na jego syna Baudoina.
Kliknij aby rozwinąć...
Kod:
Zatem koniec kolejnego odcinka. W następnym spróbóję bardziej skupić się na osiągnięciach inncyh cżłonków Trencavelów poza Aragonią. 
Obejrzymy również szerzej sytuacje polityczną w znanym nam świecie. 
Mam nadzieję, że będzie się podobać. Zapraszam do komentowania:)

runnersan · 13 Wrzesień 2009

Dziś odcinek nieco krótszy, zgodnie z zapowiedzią przedstawia ważniejszych członków rodziny Trencavelów żyjących poza granicami księstwa. Oczywiście jest ich o wiele więcej, jednak poza tytułami skarbników czy kanclerzy w podrzędnych hrabstwach nie uczynili nic by przejść do historii zatem w tym spisie się nie znaleźli.

Trencavelowie poza granicami księstwa Aragonii .

Berthe Trencavel

Berthe Trencavel

Członkini gałęzi Aimerica. Zamieszkała w księstwie Northumberland. Matka księcia Northumebrland Jacquesa de Normandie.
Historia związania rodu Trencavel z rodem królewskim Anglii była raczej dziełem dziwnej polityki Aimerica założyciela tej gałęzi rodu, niż przemyślnym działaniem, któregoś z ówczesnych hrabiów Carcassonne. Wiadomo bowiem było, że druga zona hrabiego Raymonda Bernarda była córką przyrodniego brata króla Wilhelma zwanego Zdobywcą. Jednak było również wiadomo, że jej męscy potomkowie silnie promowani przez ojca na następców nie żyli zbyt długo po jego śmierci by zagrozić późniejszemu błogosławionemu, Gastonowi Trencavelowie. Ów błogosławiony mając w pamięci swoją macochę uznał, że dobrze byłoby związać się z przeciwnikami rodu de Normandie Leofricssonami. Gdy jednak sojusz ten nie dał oczekiwanych korzyści, uznano, że może ponownie warto wkupić się w łaski władców Anglii. Wybór zatem padł na Berthe Trencavel, członkinie pomniejszej gałęzi rodu, która została wydana za najmłodszego syna prawnuka Wilhelma zdobywcy, a de facto najmłodszego syna króla Angli Henryka. Jej mąż wyklęty heretyk nie odniósł sukcesów w własnej rodzinie, dopiero jego drugi syn otrzymał tytuł księcia Northumberland. Książę Northumberland nie hołdował tradycjom dynastii Normandzkiej, bliżej było mu kulturowo i językowo do Francji i gdy nadarzyła się okazja złożył hołd Alfonsowi Ślepemu, królowi Francji co wywołało ostre spięcia na linii Anglia Francja.

Ermengarde Trencavel

Żona hrabiego Modeny. Pochodzi z linii Aimerica. Kobieta znana z okrucieństwa i tego, że jest samolubna. Z trojga jej dzieci żyje tylko córka Nunzia z Canossy. Warto zaznaczyć, że jeśli wkrótce owa córka nie urodzi chłopca, bądź podobnie nie uczyni jej wnuczka, wówczas władztwo nad hrabstwem przypadnie bratankowi hrabiego księciu Toskanii. W Modenie do tej pory opowiadane są historie o tym, jak Ermengarda kazała zrzucić swą służkę z murów Modeńskiego zamku, tylko dlatego, że ta przypadkiem wylała na jej suknie odrobinę wina, z kielicha, który niosła hrabinie. Hrabina miała skwitować to zdarzenie słowami: "To wino było tak podłe, że skalało moją suknię, cóż za hańba by dopiero była gdybym je wypiła."

Filomena Trencavel

Matka hrabiego de Foix. Małżeństwo jej zostało zorganizowane by zakończyć długie waśnie między Trencavelami i rodem de Foix, które zaczęły się w czasach gdy Raymond Bernard zaczął ignorować synów urodzonych swą pierwszą żonę wywodzącą się właśnie z rodu de Foix. Filomena pochodzi z linii Aimereica i jest siostrą Berthe Trencavel, matki księcia Northumberland.

Alfons i Berard Trencavel

Gdy wybuchła wojna Francji z księstwem Tuluzy Alfons Trencavel i jego ojciec Guiraud Ślepy walczyli po stronie księcia Aragonii. Liczyli oni, że gdy wojna się skończy, uzyskają pomoc w zorganizowaniu długo oczekiwanej wyprawy do Salerno, która pozwoli wyrwać im z rąk niewiernego Mansoora ziemie, które Guiraud utracił. Zakończenie wojny przyniosło jednak księstwu Aragonii brak złota, niepokoje i władzę wciąż ekskomunikowanego księcia. W takim przypadku Guiraud Ślepy i jego synowie uznali, że czas poszukać bardziej możnego protektora. Wyruszyli na dwór królewski, gdzie ich talenty zostały docenione. Obecnie Alfons Trencavel dzierży tytuł kanclerza Francji, a jego syn Berard jest marszałkiem Francji. Obaj liczą, że wierna służba królowi przyniesie im tytuły hrabiowskie, a w niedalekiej przyszłości pomoże odzyskać ojcowską domenę w Salerno.

Isabeu Trencavel

Prawnuczka błogosławionego Gastona, druga żona hrabiego Venaissin i jednocześnie mistrz szpiegów hrabstwa. Kobieta ta o podejrzliwym charakterze jest zmorą swego męża i na zamku Venaissin dochodzi bardzo często do wydarzeń, które mają znamiona wojny domowej. Niektórzy dworzanie hrabiego twierdzą, że na uczty z udziałem hrabiego i jego żony nie wypada przyjść nie uzbrojonym. Sama Isabeu miała sobie ponoć stworzyć lojalną grupę gwardzistów, których wierność zapewnia sobie dopuszczając ich do swej łożnicy.

Isabeu Trencavel

Prawnuczka błogosławionego Gastona, żona najstarszego syna hrabiego de Bourbon, Amanieu. Zajmuje się również skarbcem hrabstwa. W hrabstwie słynie z mądrości i pragmatycznego podejścia do życia. Swemu mężowi dała trzech synów i dwie córki. Amanieu de Bourbon wielce sobie chwali swą żonę, która jest wręcz przeciwieństwem swej kuzynki imienniczki. Słynie ona z wielkiego serca oraz działalności związanej z pomocą ubogim. Ponoć sprzedała swe klejnoty otrzymane w dniu ślubu od męża i za uzyskane pieniądze zbudowała szkołę dla sierot, gdzie owe pokrzywdzone przez los dzieci mogą nauczyć się czytać i pisać.

Filomena Trencavel

Córka Guirauda Ślepego i siostra Alfonsa kanclerza Francji. Małżonka hrabiego Gastrikland, który jest bękarcim synem króla Szwecji. Małżeństwo to było również elementem planu Guirauda Ślepego zmierzającego do odzyskania hrabstwa Salerno. Związek choćby tak słaby z królem Szwecji miał zaowocować późniejszym wsparciem tego władcy dla wyprawy przeciw Firuzowi Mansoorowi.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 18 Wrzesień 2009

Kod:
 Kolejny odcinek opisujący świat. Od następnego wracamy do rodu Trencavelów i kolejnego księcia Aragonii
Atlas Królestw piórem Karola z Celrvaux spisany dla świętych mnichów, którzy na misje pragną się udać, niewiernych i heretyków nawracając na jedyną, i prawdziwą wiarę oraz przywracać ich na łono naszej matki - Kościoła.

Królestwo Francji

W roku 1173 Francją władał Guillaume Capet, syn Alfonsa Ślepego. Ziemie królestwa obejmowały dalekie prowincje Afryki północnej, Iberyjskie prowincje centralne i oczywiście Francję, aż po granicę Flandrii z Rzeszą. Król pod broń mógł wezwać w owym czasie 280 tys zbrojnych, rycerzy i chłopstwa.

Ziemie Francji

Król Francji

Hołd składali mu książęta ziemscy i kościelni: Arcybiskup Berry (Chalones), książę Flandrii i Holandii (de Flandre), książę Delfinatu (de Forez), książę Northumberland i Oxfordu (de Normandie), Arcybiskup Szampani (von Neuhaus), książę Barcelony (de Vermandois), książę Akwitanii, Gaskonii, Bourbon i Pouitou (d'Aquitainie), księżna Anjou (de Neuphele), książę Burgundii i Walencji (Capet), książę Aragonii (Trencavel), książę Bretani (de Cornouallie) oraz 25 pomniejszych hrabiów.

Francja jest Państwem najpotężniejszym, a wojna prowadzona z księciem Tuluzy sprawiła, że król sprawuję niemal niepodzielną władzę w królestwie przy pomocy swych doradców. Niesmak jedynie pozostaje, że część z nich wywodzi się z rodów saraceńskich, a mistrz szpiegów jest muzułmaninem, niektórzy powiadają, że członkiem bractwa asasynów.

Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego

Cesarzem w roku 1173 był Thietmar z rodu von Franken, który jednocześnie tytułuje się królem Burgundii i Włoch oraz księciem Luksemburga.

Cesarz Rzymski Narodu Niemieckiego

Hołd składają mu książęta zmiescy i kościelni : książę Wenecji (von Zahringen), książę Górnej Lotaryngi i Brabancji (de Lorraine), książę Turyngi (von Thuringen), książę Saksoni, Brunszwiku, Brandenburgii, Kordoby i Holsztynu (Billung), książę Lombardii (d'Este), książę Karyntii, Badenii i Werony (von Zahringen), książę Gerle (von Wassenburg), książę Frankoni (von Hohenfels), książę Alzacji (von Nordgau), książę Bawarii (von Babenberg), książę Dolnej Lotaryngii (von Braunschweig) oraz wielu pomniejszych hrabiów.

Rzesza

Ziemie w Iberii

Ziemie greckie

Choć Cesarstwo zdaje się potężne, każda zmiana na tronie Cesarskim powoduje niepokoje i bunty książąt niezadowolonych z wyboru. Wielu uważa, że Cesarz Rzymski będzie miał cesarstwo podobne do Cesarza Bizantyjskiego, tylko z nazwy.

Królestwo Normanów

Król Anglii

Władztwo Normanów nad Anglią trwało w 1173 już nieco ponad 100 lat i wydaje się, że mocno okrzepli, pozbywając się wszelkich śladów saksońskiej władzy nad tymi ziemiami, zatem tamtejsi władcy rozpoczęli poszukiwania kolejnych terytoriów, które mogliby podbić. Ich wzrok kierował się na Iberię, gdzie właśnie upadały kolejne królestwa chrześcijańskich władców z rodu Jimenezów. Uzyskując zatem wsparcie królów Francji, książąt Saksonii i oczywiście Papieża w niespełna 30 lat zdołali zapewnić sobie władztwo nad północno zachodnią Iberią, a nawet zachodnim wybrzeżem Afryki.

Anglia

Normandia

Posiadłości Iberyjskie i Afrykańskie

W roku 1173 władzę nad królestwem sprawował Charles de Normandie, potomek Wilhelma Zdobywcy. Hołd składali mu książęta ziemscy i kościelni: książę Normandii (de Normandie), książę Norfolk (de Gael), książę Canterbury (de Vermandois), książę Hereford (d'Anjou), książę Yorku i Gloucester (Butler), książę Kornwalii (de Normandie), książę Lancaster (Leofricsson) oraz wielu pomniejszych hrabiów.

Królestwo Szkocji

Król Szkocji

Północną część Brytanii zamieszkiwał od wielu wieków lud zwany Szkotami. Utworzyli oni królestwo i mimo zakusów Wikingów, czy Normanów, doskonale sobie radzą utrzymując je w całości, a nawet powiększając o ziemie północnej Irlandii.Zapewne kluczem przetrwania tego królestwa było powierzanie najwyższych tytułów ziemskich, członkom rodu królewskiego, który to proceder w przypadku Szkocji osiągnęło rozmiary naprawdę pokaźne.

W 1173 królem Szkocji był Maddad Dunkeld hołd składali mu: Książę Ulsteru, Gallowey i Lothian ( Ua Falithiri), książę Moray (Dunkeld), książę Argyll (Dunkeld), książę Albany (Dunkeld)

Szkocja i jej ziemie irlandzkie

Królestwo Polski

Jeszcze 2 wieki temu ziemie królestwa Polskiego były zamieszkiwane przez dzikich, którzy wierzyli w fałszywe bóstwa i oddawali cześć drzewom i tym podobnym odszczepieńcom. Nikt zatem nawet w najśmielszych wizjach nie przewidywał, że w 1173 Ziemowit Piast, król Polski zarządzać będzie ziemiami od zimnego Bałtyku aż po Morze Czarne, a sam król Polski mianować będzie namiestnika w Konstantynopolu.

Król Polski

Rozwój tego królestwa jest rzeczą niepojętą i chyba tylko nieprzerwanej woli walki z niewiernymi, prezentowanymi przez władców Polski można tłumaczyć ich władzę nad Bosforem, którą to władze wyrwali z rąk Turków, którzy kilkadziesiąt lat wcześniej zrzucili cesarza Bizancjum z murów Konstantynopola i zdobyli miasto.

Polska

Królowi Polski hołd składają (Polska to dziwny kraj, nie uznają oni tytułów hrabiów i książąt, tylko swoje tytuły mają, zatem autor tego Atlasu pozwolił je sobie przyrównać do naszej miary): książę Tracji (Szeliga), Arcybiskup Śląska (Strymon), książę Wołynia (Ogończyk), książę Mazowiecki (Piast) , księżna Tyrnovo (Balog), książę Małopolski (Nałęcz), książę Macedonii (Arpad), książę Kujawski (Odrowąż).

Posiadłości Polski nad Morzem Czarnym

Królestwo Węgier

Król Węgier

Ostatnim wartym wymienienia królestwem w Europie jest królestwo Węgier, które przez ostatnie 100 lat znacznie się rozwinęło. Zdołało ono przede wszystkim wchłonąć ziemie Austrii, które od wieków przynależały do Cesarza Rzymskiego. W 1173 nadal władzę nad królestwem sprawowała dynastia Arpadów, a dokładnie Dubthach Arpad. Składali mu hołd: książę Austrii (von Babenberg), książę Temes (Hontpazmany), książę Transylwanii i Ungvar ( Akos), książę Nitry (Arpad), książę Esztergom (Arpad), książę Pesztu (d'Avranches).

Węgry

Podsumowanie

Oczywiście nie są to wszystkie królestwa w naszych czasach istniejące. Uważny czytelnik mógłby zapytać, gdzie są władcy Danii, gdzie król Szwecji czy choćby przywódca Genui. Pierwsi dwaj obecnie dzierżą władzę nad tak małą liczbą hrabstw, że ich siła porównywalna jest z mniejszym księciem Rzeszy czy Francji, a wielu hrabiów mogłoby przewyższyć ich potęgą.

Pan Genui choć włada znaczną częścią Italii, nie został ujęty w tym spisie, albowiem nie jest pomazańcem Bożym, by w zaszczytnym gronie pomazańców był wymieniany.

Osobny fragment należy się Cesarzowi Bizancjum, który niemal w całości utracił swe cesarstwo na rzecz niewiernych. Jego władza jest teraz marna i ograniczona do kilku prowincji. Gdyby nie władcy Polski, Wegier czy Cesarz Niemiec, nad dawnym cesarstwem powiewał by teraz złowrogi zielony sztandar Proroka, a ci którzy do tego doprowadzili przez schizmę i zapatrzenie się w siebie oraz butę nie zasługują by znaleźć się w Atlasie.

Niech zatem Atlas niniejszy służy wam na chwałę Bożą. Amen.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 28 Wrzesień 2009

Kod:
Odcinek krótki jak życie księcia Baudoina:)
Baudoin "Gnuśny" Trencavel (1125- 1176)

Baudoin Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

Baudoin Trencavel przejął domenę ojca w wieku lat 48. Wcześniej, jako hrabia Carcassonne dzielnie walczył w wojnie z księciem Tuluzy i właśnie ta wojna sprawiła, że miał wśród sobie współczesnych opinię doskonałego wojownika i stratega. Umiejętności dyplomacji również były na zadowalającym poziomie, jednak daleko mu było do talentów ojca z tej dziedziny.

Sama postać Baudoina była pełna sprzeczności. Z jednej strony był niezwykle uczciwy, mądry i lojalny wobec swej małżonki, z drugiej natomiast jego lenistwo (czego efektem był coraz bardziej widoczna z wiekiem tusza), mściwość, upór godny osła (choć pochlebcy twierdzili, że raczej duża siła woli), ale i syn bękart, którego książę spłodził mając lat 18 z przygodnie poznaną szlachcianka na dworze królewskim sprawiły, że do historii książę przeszedł jako trudna do jednoznacznej oceny postać.

Rodzina księcia była bardzo liczna. Plotki na temat jego konfliktu i tragicznej śmierci jego pierwszej żony Richwery Goscek, nie schodziły z ust dworzan w zimne noce, gdy wino lało się strumieniami, a biesiadnicy łaknęli opowieści. Z owej pierwszej żony narodził się jego najstarszy syn Bartoumieu Trencavel. Uznawany on był za jedynego spadkobiercę księcia i mimo tego, że następna żona Baudoina, z rodu Montferratto dała mu kolejnych synów i dwie córki, jak i była związana z księciem prawdziwą miłością, nikt podważyć praw Bartoumieu nie śmiał i nikt słowa sprzeciwu nie wypowiedział, gdy otrzymał on tytuł hrabiego Albarracin.

Największym problemem księcia było to, że nie radził sobie z tak rozległą domeną. Dodatkowo jego lenistwo potęgowało fakt, że zamiast należnych worków złota z tytułu podatków, do stolicy księstwa napływały często ochłapy, ale i tu znowu lenistwo księcia nie pozwalało mu nic z tym faktem zrobić.

15 grudnia 1175 roku miało miejsce na dworze księcia ciekawe wydarzenie. Książęcy bękart Raimond wpadł niczym piorun z jasnego nieba do sali, w której przyjmował książę i poprosił swego ojca o uznanie go za prawowitego dziedzica. Książę w pierwszej chwili zaczął niezwykle głośno śmiać się ze względu na tupet syna, jednak gdy ten nie ustępował, dla świętego spokoju uznał go za swego potomka. Takie wydarzenie spotkało się z nieprzychylnymi głosami na dworze, bo jakże to, bękart ma teraz zasiadać pośród najlepszych, ale nie było wyjścia, decyzja księcia była ostateczna. Tylko biskup Ferrand de Laurac, który od niedawna dzierżył swą funkcję na dworze książęcym kiwał z niezadowoleniem głową, wiedząc, że książę zgodził się na taki ruch, tylko po to, żeby w końcu przestano mu zatruwać życie ciągłymi spekulacjami na temat bękartów, ich złego charakteru i tym podobnych bredni.

Rok później doszło na zamku w Calatayud do tragicznych wydarzeń. Książę otyły już ponad miarę uczestniczył w tradycyjnej mszy świętej. Mszę odprawiała jeden z wyższych rangą księży w księstwie, jednak nie biskup, gdyż Ferrand de Laurac zmarł 2 miesiące wcześniej i jego ciało wciąż wystawione w miejscu publicznym oczekiwało na pochowanie, a następca jeszcze nie przybył. W każdym razie książę uczestniczył w tej mszy, a z racji postu przed świętami Bożego Narodzenia większość mszy spędzał na kolanach. Zresztą okazja była również dodatkowa. Oto kilka dni wcześniej do Aragonii dotarła lotem błyskawicy wieść, że oto Siffrid Przemyślid, król Czech, wyruszając za namową Papieża na krucjatę, zdobył Jerozolimę. Msza święta przedłużała się, a kolejne padania na kolana, leżenie krzyżem czy też powstawania, znacznie zmęczyły księcia. Policzki jego stawały się czerwone, a oddech przyśpieszał. Gdy celebrant dał znać do kolejnego powstania z klęczek, książę z głośnym stęknięciem wstał, a następnie chwyciwszy się za serce padł na ziemię jak gromem rażony. Dworzanie rzucili mu się na pomoc, ale było za późno. Baudoin, który miał przejść do historii księstwa, jako jeden z najkrócej rządzących książąt otrzymał przydomek Gnuśnego dzięki temu, że nie podejmował żadnych decyzji i unikał jak ognia wszelkich spraw, które mogły przerwać mu odpoczynek.

Historycy spekulują, jak dalej potoczyć się mogły losy księcia, gdyby owej grudniowej nocy nie zmarł, ale większość jest zgodna, że gdyby w jakikolwiek sposób udało się go przekonać do wyprawy wojennej, czy to przeciwko Firuzowi Mansurowi z Afryki, czy też choćby do Ziemi Swiętej by wesprzeć Przemyślidów, o jego zwycięstwach i podbojach było głośno. Tymczasem zgasł i został zapamiętany z tytułu swych przywar, a nie zalet.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 30 Wrzesień 2009

Bartoumieu "Waleczny" Trencavel (1142- 1184)

Bartoumieu Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

Nawet rok nie minął od nadania Bartoumieu tytułu hrabiowskiego, gdy podczas owej pamiętnej mszy w grudniu 1175 roku umarł poprzedni książę Aragonii. Prawo było jasne, następnym księciem Aragonii miał zostać Bartoumieu, syn księcia z pierwszego małżeństwa.

Charakter księcia był prosty do określenia. Dumny, zdradziecki, rozpustnik. Podczas gdy jego ojciec zachowywał wierność małżeńską i hołubił ją (przynajmniej w odniesieniu do drugiej żony, bo błędy w postaci bękarta Raimonda zdarzają się najlepszym), Bartoumieu uważał, że żyje by folgować swoim przyjemnościom, a w dążeniu do ich spełnienia posuwał się do czynów najgorszych.

W momencie objęcia tronu, miał 34 lata i 5 żonę Eufemie von Zahringen, która mimo pochodzenia po mieczu z rodu niemieckiej szlachty, wychowywała się w kulturze matki z rodu de Provence. Z związku tego narodził się chłopiec Aymer, który zmarł po 3 latach i córka Sancha. Czwarta żona księcia Heloisa de Bourbon nie dała mu potomstwa. Trzecia żona z rodu Schanabbechii, który już w minionych pokoleniach łączył się z Trencavelami, dała księciu syna, który również szybko umarł.Drugą żoną była kobieta z rodu de Foix, której matką była zresztą członkini gałęzi Aimerica, rodu Trencavel.Z związku tego narodziły się dwie córki. Pierwszą żoną księcia była Livia Beccaria, która dała mu córkę, która jednak nie przeżyła więcej niż 3 lata.

Tak więc książę nie miał męskiego potomka, a decyzja o uznaniu bękarta Raimonda przez ojca księcia powodowała, że to właśnie bękart Raimond był następnym w kolejce do tronu książęcego. Zresztą należy tu zaznaczyć, że książę Bartoumieu, bardzo lubił swego przyrodniego brata i nie zachowywał wobec niego żadnych uprzedzeń. Tak więc ta sprawa nie spędzała mu snu z oczu.

Książę rozpoczął swe panowanie od przyjęcia nowego biskupa Guirauda de Luna, w którym szybko rozpoznał pokrewną duszę, człowieka, który zaspokaja swe rządzę, gdzie tylko może. Oprócz biskupa dotarły do księcia również wieści z Carcassonne. Oto Laurenc, wnuk przeklętego księcia Tuluzy, znalazł jakoś wybaczenie u króla i odzyskał Tytuł księcia Tuluzy dla swego rodu. Wykazał się jednak przy tym na tyle dużą butą, że swą stolicę umieścił w Montpellier, zagrabionej przez Tuluzeńczyków ziemi Trencavelów. Bartomieu nie znał osobiście nowego księcia Tuluzy, uznał zatem, że nie ma powodu do wrogich gestów. Na tą chwilę zdecydował się na obserwacje rozwoju wydarzeń.

W 1178 roku do Aragonii doszły dobre wieści z Afryki Firuz Mansoor zmarł, a jego potomkowie okazali się zbyt słabi by utrzymać jego państwo w jedności. W Italii ostatnie posiadłości niewiernych były wyzwalane. Książę z tej okazji kazał bić w dzwony i doprawiać msze dziękczynne, co zresztą nie umknęło przedstawicielom kościoła, którzy przymknąwszy oczy na wady księcia, odnajdowali w nim znaki wysokiej pobożności.

W 1180 roku pojawił się problem. Tym problemem był Sancho de Luna, syn najstarszej córki księcia i biskupa de Luny. Prawo obowiązujące w księstwie stawiało chłopca przed Trencavelami, zatem książę zaczął zastanawiać się nad decyzją, czy nie powinien złego prawa zmienić. .

W owym roku również Francją zaczęła wstrząsać fala niepokojów. Panowie królestwa niezadowoleni z decyzji Guillauma Capeta, zaczęli podnosić broń przeciw niemu. Pierwszy był hrabia Narbonny, tuż po nim, nowo mianowana hrabina Tuluzy. Król oczywiście wyśmiał dążenia buntowników i wyruszył przeciw nim z całą mocą. Gdy staną pod murami Narbony, wydał rozkaz do ataku na wroga. Wojska królewskie miały znaczną przewagę, więc szybko rozbiły wojska zbuntowanego hrabiego i rzuciły się do szturmu na miasto, które padło po kilku dniach. Gdy po bitwie zwycięscy wojacy wracali do obozu wstrząsał nimi widok, królewskiego namiotu z którego dochodziły modły i zapach kadzidła. Zabłąkana strzała raniła króla, który leżał w łożu i podnieść się nie mógł.

Le Roy

Tak ciężką ranę króla, która sprawiła, że Guillaume nie mógł się podnieść z łoża wykorzystali kolejni panowie królestwa, którzy jeden po drugim deklarowali niezależność. Książęta Bretanii, Akwitanii, ruszyli rozgrabiać to co do tej pory trzymała siła króla. Gdy jej brakowało kraj pogrążał się w chaosie.

Francja ponownie rozdarta konfliktem

W 1181 wojna domowa w Francji trwała, wojska królewskie zdawały się mieć jednak przewagę. Na świecie również trwały liczne działania wojenne. Po zdobyciu Jerozolimy sława króla Czeskiego Siffrida Przemyślida wzrosła niepomiernie, jego syn Bocek rządzący tylko 3 lata zdołał poszerzyć chrześcijańską ziemie świętą o Akkę, tworząc Księstwo Jerozolimy. Wydawało się zatem logicznym i oczywistym, że kolejnym krokiem będzie odzyskanie dla chrześcijan Antiochii. Z racji tego, że król Czech, wnuk Siffrida był wciąż małoletni, Papież Steffan wysłał legatów z stolicy apostolskiej w Ołomuńcu, aby wzywali gdzie mogą do krucjaty.

Gdy wieść zatem o krucjacie dotarła do księcia Aragonii, uznał on, że to może być okazja, dla niego. Na specjalnej mszy świętej ogłosił, że bierze krzyż i wyrusza do Ziemi Świętej, jak jego wielki przodek błogosławiony Gaston. Celami wyprawy okrzyknięto odzyskanie Antiochii, wybłaganie Boga o łaskę dziedzica dla księcia oraz odnalezienie grobu błogosławionego Gastona.

22 marca 1182 roku olbrzymia armia księcia Aragonii załadowała się na Weneckie okręty i wyruszyła w stronę Antiochii.

29 stycznia 1183 wojska książęce wylądowały w porcie St Symeon w pobliżu Antiochii. Naprzeciw nim szybko zgromadziła się armia Szejka Tabuku. Książę miał 4 razy więcej ludzi, zatem zwycięstwo było pewne. W pierwszej fazie bitwy łucznicy nad którymi przejął komendę biskup de Luna rozpoczęły ostrzał, celnie rażąc wroga, a sam biskup dokonywał aktu heroizmu zasłaniając od wrogich strzał księcia, za pomocą własnej tarczy. Wróg jednak nie zasypiał gruszek w popiele. Mały podjazd wroga objechał pole bitwy i niepostrzeżenie ponownie zbliżył się do wzgórza, z którego bitwą dowodził książę. Bartoumieu, był jednak dobrze strzeżony, zatem samobójczy rajd wroga został odparty, lecz po potyczce odkryto, że zniknął gdzieś biskup de Luna. Po bitwie za 250 sztuk złota został on wykupiony z niewoli.
Po łucznikach do bitwy przystąpili harcownicy. Rycerze wyzywali wrogów na pojedynki, czy na walki pojedyncze, wśród uczestników tych walk, był Raimond, brat księcia, który pokonał 10 przeciwników, dzięki czemu okrył się bitewną sławą. Następnie dokonano szarży, która rozbiła oddziały wroga.

Bitwa pod St. Symeon

Nie było jednak czasu na odpoczynek. 1000 żołnierzy szejka Al Jawf przybyło pod Antiochię. Książę nie chciał przerywać oblężenia, oddelegował zatem swego brata Raimonda do odparcia ataku wroga. Ten ponownie okazał się bohaterem, gdy pokonał własnoręcznie 15 niewiernych, a bitwa przez niego dowodzona zakończyła się zwycięstwem.

27 kwietnia 1183 roku Antiochia padła. W maju wysłano poselstwo do władcy arabskiego, który pierwotnie władał miastem. Emir Mekki przyjął chrześcijan i uznał ich panowanie nad Anticohią.

Książę wiedział jednak, ze byt Antiochii nie jest zapewniony. Uznał zatem, że musi zając sąsiednie hrabstwa. Jego wybór padł na Aleksandrettę, która była rządzona przez słabą kobietę.

Droga do Aleksandretty była krótka, jednak zgodnie z przewidywaniami wróg nie chciał się poddać. Dowódca tamtejszych wojsk stanął do obrony swej pani, mimo miażdżącej przewagi chrześcijan. Książę widząc, że wróg nie ma szans, nakazał szturm. Wróg odpowiedział deszczem strzał, który przesłonił niebo. Wbijały się one w jadących rycerzy tak że przypominali oni jeże. Piechota miała mniej szczęścia i ginęła od śmiertelnych pocisków. Rycerze nie byli jednak bezpieczni. Jedna z strzał przeszła tuż pod spojeniem zbroi księcia. Rażony bólem Bartoumieu spadł z konia, a jadące za nim konie nie przeskoczyły nad leżącym księciem, ciężko łamiąc mu ręce i nogi. Wróg widząc upadającego wojownika tej miary (a dokładnie widząc, że dowódca chrześcijan pada) ruszył do szturmu. Muzułmanie starli się z chrześcijanami, napierając coraz silniej w stronę rannego księcia, którego osobę za pomocą specjalnej maczugi, bronił biskup de Luna, czym wsławił się w bitwie. Sam książę mimo ciężkich złamań jednej nogi i ręki oraz rany zadanej strzałą podpierając się na młodym giermku, machał mieczem zabijając kilku niewiernych, co spotkało się z podziwem ze strony widzących to żołnierzy chrześcijańskich, jak i muzułmańskich. Widząc całe to zajście, czekający w rezerwie Alberic Trencavel, brat byłego kanclerza Francji, a obecnie biskupa Foix, Alfonsa, ruszył na odsiecz księciu. Z niezwykłą odwagą i rozmysłem przeciął szyki wroga i następnie zręcznym manewrem zaczął odcinać im drogę ucieczki. Wróg widząc co się dzieje rozpoczął odwrót. Bitwa była wygrana.

Trzej bohaterowie wyprawy: Raimond Trencavel, biskup de Luna, Alberic Trencavel

28 czerwca Aleksandretta została zdobyta. W glorii zwycięzcy ranny książę wrócił do Antiochii, gdzie w tamtejszej świeżo re konsekrowanej katedrze, koronowano go na księcia Antiochii. W swym pierwszym edykcie, nadał on tytuł hrabiego Aleksandretty, biskupowi de Lunie, a swojemu bratu Raimondowi, tytuł hrabiego Albarracin. Następnie wojska książęce wraz z księciem ruszyły do domu.

Powrót do domu był niezwykle długi i meczący, a rany wojenne bardzo bolesne. Gdy książę dotarł do swej stolicy okazało się, że jego rany wciąż są zaognione, a dodatkowo pojawił się niepokojący kaszel. Książę miał wrażenie, że jego koniec jest bliski, a wciąż przecież miał do załatwienia ważną sprawę. Kwestia ta była nieprzyjemna, bo zmiana praw dziedziczenia odbierała szanse na tron książęcy synowi hrabiego Aleksandretty, który przecież, tak wsławił się w bitwach w ziemi świętej. Krok jednak musiał być uczyniony. Wezwano prawników, którzy spisali prawa. Dziedziczenie odbywa się tylko w linii męskiej. Obowiązuje prawo salickie. Następca książęcego tronu jest Raimond.

Słabość księcia nie uszła uwadze niewiernym, którym nie w smak był przyczółek chrześcijan w Antiochii. Najpotężniejsi Turcy Seldżuccy uznali, że czas wypowiedzieć wojnę księciu Antiochii. Tym razem jednak skarbiec księstwa nie był pełen złota jak kiedyś. Książę nakazał zatem marszałkowi zmobilizować regiment z Antiochii i wyruszyć do Edessy, najbliższej twierdzy Turków Seldżuckich. Do pierwszej bitwy doszło w rejonie Tel Bashir. Bitwa była krótka i okazała się zwycięska dla marszałka Folcauda, książęcego brata.

2 września 1184 roku wojska emira Kermanshah podeszły pod Antiochię. Wycofująca się od jakiegoś czasu armia marszałka Folcauda nie miała innego wyjścia, jak tylko stawić czoła wrogowi. Czas był bardzo ważny, albowiem z Barcelony płynęło już do Antiochii 5 tys ludzi. Emir rozbił regiment Antiocheński i przystąpił do oblężenia. Wszyscy byli pewni, że miasto padnie, jednak nie o miasto chodziło emirowi, a o złoto. Gdy zażądał 900 sztuk złota, czyli wszystkiego czym skarb dysponował, odstąpił od murów.

Książę, jednak już nie poznał ostatecznych wyników negocjacji między jego wysłannikami w Antiochii, a niewiernymi. 14 listopada 1184 roku, nie dające mu spokoju rany ponownie zaogniły się. Gorączka wystąpiła, a kaszel nie ustępował. W nocy tuż przed północą zmarł Bartomieu w wieku lat 42. Historia nadała mu przydomek Walecznego.

Tron po nim przejął Raimond Bękart. Choć w czasach gdy został on księciem Aragonii i Antiochii, niewielu ośmielało się tak o nim mówić.

Książę Bartoumieu - portret trumienny z sarkofagu w Barcelonie
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 12 Październik 2009

12

Raimond Trencavel Założyciel (Bękart) (1143 - 1208)

Raimond Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

Książę Raimond zwany przez późniejszych kronikarzy Bekartem, lub Założycielem, objął księstwa Aragonii i Antiochii po zmarłym bracie, w wieku lat 43. O charakterze księcia nie dało się powiedzieć, chyba nic poza tym, że był niezwykle oddany swej małżonce oraz, że w swych czasach uchodził za wojskowego geniusza, co okazywał wielokrotnie, szczególnie w bitwach krucjaty do Ziemi Świętej, prowadzonej przez jego brata.

Pochodzenie księcia nie było do końca jasne. Bowiem jego matka nie została odnotowana w kronikach, było jednak pewnym, że nie była ona żoną księcia Baudoina Gnuśnego i jedynie zbieg okoliczności czy też pewne cechy charakteru Baudoina powodowały, że Raimond został uznany legalnym spadkobiercą rodu. Oczywiście w momencie, gdy decydowano o tym, nikomu do głowy nie przyszłoby, że kilka lat później, ta decyzja spowoduje przekazanie w ręce Raimunda korony książęcej, mimo, że żył Folcaud Trencavel, marszałek księstwa i młodszy pochodzący z prawego łoża syn Baudoina. Zresztą Folcaud nie do końca miał żal do swego przyrodniego brata o tą stratę. Zresztą sam Raimond poprzysiągł wynagrodzić Folcaudowi jego pominięcie w linii sukcesji w miarę możliwości.

Książę w 1184 roku miał już drugą żonę. Pierwsza, Guiditta de Provence, mimo Okcytańskiego rodu, wychowana była w kulturze Włoskiej, co zresztą było normalne w jej gałęzi rodu spokrewnionej z rodem d'Este. Dała mu dwóch synów i córkę. Co ciekawe tylko córka honorowała kulturę ojca, co niemal do białej gorączki doprowadza księcia, który już nie mógł słuchać swych synów, którzy niemal całkowicie wychowani byli w kulturze Włoskiej.
Druga żona księcia Ramonda de Cagliari, jego prawdziwa miłość i matka dwóch synów wychowanych w kulturze południowej Francji, w trudnych momentach stała się podporą dla księcia i jego sług.

Książę przejął władzę w niezwykle trudnych chwilach. Mimo opłacenia niewiernych, by nie atakowali Antiochii, wojna z Seldżukami trwała nadal, a skarb pusty nie mógł pozwolić sobie na pełną mobilizację regimentów. Jedynie oddziały z hrabstwa Barcelony płynęły do Ziemi Świętej by zasłonić swymi tarczami Antiochię i Aleksandrettę, domenę hrabiego bohatera de Luny.

W samym królestwie Francji wojna domowa wciąż gorzała. Wrogowie króla Guilliama zajęli Paryż, a sam monarcha musiał uciekać do południowych prowincji, aby zebrać wojsko.

W kwietniu 1185 roku 4tys. Żołnierzy regimentu Barcelony dowodzone przez Aimerica Trencavela dotarło do Antiochii. Po krótkiej naradzie uznano, że oddziały te muszą wyruszyć i spróbować zająć najbliższą fortecę Seldżuków. Wybór padł na Edessę. W drodze do celu oddziały Barcelońskie wpadły w zasadzkę i musiały wycofać się do Antiochii.

Aimeric Trencavel wpada w zasadzkę Seldżuków

W tym samym czasie umiera król Guilliam. Jego miejsce zajmuje Arnoud, przed którym stoi naprawdę trudne zadanie zjednoczenia królestwa. Było ono szczególnie trudne, gdy młody król został zmuszony do oddania Ile de France księciu Akwitanii, który przejął również wszystkie Afrykańskie posiadłości Francji oraz olbrzymie połacie samego królestwa, po czym wymusił na królu podpisanie rozejmu. Na problemach Francji wyraźnie zaczął korzystać król Anglii, który znacznie rozszerzył swe wpływy w Hiszpanii. Król Arnou musiał przenieść swą swoją stolicę do Dijon

Francja w okresie wojny domowej toczonej przez króla Guilliama

Hiszpania wymyka się z rąk króla Francji

W grudniu 1185 upadła Antiochia. W poprzedzających upadek miesiącach wojska Barcelony nieudolnie dowodzone przez Aimerica Trencavela, nie były w stanie zatrzymać pochodu niewiernych. Kilkakrotne próby stanięcia do walki z niewiernymi kończyły się odrażającymi klęskami dla wojsk krzyżowców.
Nie było zatem wyjścia. W styczniu 1186 roku książę uznał, że wyjedzie do Antiochii mimo niepokojących czasów we Francji wraz z silnymi i licznymi wojskami. 13 kwietnia 1186 roku 20 tysięcy krzyżowców załadowało się na statki i wyruszyło do Ziemi Świętej.

Seldżukowie wybijali każdą armię zbieraną przez Aimerica, również takie oparte na greckich mieszkańcach Antiochii

Powiedzenie gdy kota niema myszy harcują w 100% spełniło się w przypadku księcia Raimonda. Młodszy syn księcia Ferrucio od dawna był uważany za dziwaka. Unikał towarzystwa innych, traktował dziwnie swą żonę, czasami wybuchał dziwnym przerażającym śmiechem. Ludzie podejrzewali, że w jego głowie rodzi się szaleństwo, a dowód na nie uzyskali, gdy książę wyjechał. Tuż po pożegnaniu, Ferrucio jak szalony zaczął otaczać się przedmiotami. Kupował stroje, meble, nowe miecze, zdobne kandelabry, co tylko było do kupienia, to było kupowane. Ludzie wiedzieli, że kolejna krucjata kosztuje dużo złota i skarbiec jest poważnie zadłużony, a szaleństwo Ferrucia nie prognozowało zbyt dobrze na przyszłość. Wszyscy dziękowali Bogu, że jest to drugi syn.

Ferruccio Trencavel

W marcu 1187 wojska księcia wylądowały w Antiochii i odbiły miasto wspierane przez kontyngent przysłany przez króla. Następnie wyruszył na Edessę. Zaangażowanie króla w konflikt, nigdy nie przyniosło Trencavelom korzyści. I tym razem było podobnie. Stoczywszy zwycięską bitwę w rejonie Tel Bashir, Aragończycy dotarli pod Edessę. Miasto padło po kilku dniach, ale posłowie króla Francji realizowali swoje cele. Za plecami księcia, król podpisał pokój z władcą Turków Seldżuckich i Raimond został z olbrzymimi długami i potężną armią. Uznał zatem, że powinien nieco rozszerzyć swoje posiadłości w Ziemi Świętej. Ponadto skoro król zdradził Trencavelów po raz kolejny, ci nie są mu nic dłużni. Mistrzyni szpiegów Berengaria Trencavel wyruszyła w długą podróż do Dijon i jasno przedstawiła królowi sprawę. Nie wszystkie siły Aragonii znajdowały się w Ziemi Świętej i wciąż potęga księcia mogłaby zepsuć poważnie królewskiej krwi. Król otrzymał wybór, albo pozwoli księciu na pełną niezależność, albo wojna wybuchnie i będzie krwawa. Arnoud uznał argumenty Berengarii i 22 czerwca 1187 zwolnił księcia Raimonda z przysięgi wasalnej.

Berengaria Trencavel

Księstwo Aragonii i Antiochii - część Europejska

Outremer

Tymczasem w Ziemi Świętej przetrzebiona przez pogodę i głód armia Raimonda dotarła do Archy. Ku niezwykłej radości księcia do Armii dołączył Guiraud de Luna, który już wykazał się męstwem walcząc w armii poprzedniego księcia wraz z Raimondem. W październiku Archa została zdobyta i inkorporowana do księstwa. Kolejnym celem miała stać się Tortosa należąca de emira Mazadaranu. W grudniu 1187 miasto zostało oblężone i kilka dni później zdobyte. Wróg tymczasem ruszył na Aleksandretę.

W księstwie tymczasem słudzy księcia działali. Aymer d'Savoie zorganizował spotkanie z najpotężniejszym człowiekiem w Francji, księciem Akwitani Jaquiem. Obaj szybko doszli do porozumienia i ogłoszono sojusz pomiędzy dwoma potężnymi byłymi wasalami Kapetyngów.

Aymer d'Savoie

Tuż po zajęciu Tortosy przybyła pod mury tego miasta spóźniona odsiecz niewiernych. Bitwa była twarda a podczas niej głowę dał Nicolau d'Albon, pozbawiony przez króla tytułu dawny hrabia Anguelme i syn kobiety z rodu Trencavelów. Doszło podczas niej do jeszcze jednego wydarzenia. Oto w ogniu walki gdy miecz ścierał się z mieczem, kolejni wrogowie padali, doszło do pojedynku między marszałkiem Folcaudem, a jednym z niewiernych. Walka była twarda, a żaden z przeciwników nie zdołał osiągnąć przewagi. Bitwa jednak weszła już na swe tory i chrześcijanie osiągali przewagę. Marszałek wciąż toczył swój pojedynek z nieustępliwym wrogiem, a jego ludzi już niemal w całości opanowali pole bitwy, tak, że w każdej chwili na znak dany przez Folcauda ktoś mógłby zabić niewiernego ciosem w plecy. Wkrótce to zauważył ów niewierny i złożył broń, a marszałek jego poddanie przyjął i w nagrodę za nieustępliwość, i honorową walkę oddał mu jego własny miecz, co znalazło poklask wśród wielu z świadków tego wydarzenia. Sam niewierny Mahmud of Dailam, jak później nazywano go, uznał, że jego życie należy do marszałka i postanowił pozostać przy nim na dworze jego seniora. Co ciekawe, okazało się, że Mahmud oprócz szlachectwa dysponuje również legalnymi prawami do Naissus w Serbii, gdzie jego rodzina władała po odebraniu tych ziem grekom.

Początkiem 1188 roku wróg zdołał zając Aleksandrettę i przyłączyć ją do swych ziem. Jednocześnie ściągnął do walki swe rezerwy przez co doszło do serii krwawych oblężeń i potyczek, w których życie stracił między innymi biskup Toumas Trencavel. Gdy jednak książę Raimond w ostatecznej walnej bitwie zdołał pokonać Emira Mazadaranu, ten nie miał wyjścia, jak tylko zwrócić Aleksandretę i uznać panowanie księcia nad Tortosą.

Nastał długo oczekiwany pokój, skarbiec był w opłakanym stanie a w Ziemi Świętej z 20 tysięcy z którymi wyruszył książę, pozostało 3 tysiące. Czas było powrócić do domu, obdarzając jednocześnie tytułami tych, którzy na to zasłużyli. De Luna odzyskał tytuł hrabiego Aleksnadretty, książęcy brat przyrodni, marszałek Folcaud otrzymał Tortosę. Najstarszy syn Buso, choć nie uczestniczył w wojnie, otrzymał tytuł hrabiego Albarracin.Natomiast Mahmud of Dailam, za wsparcie jakiego udzielił księciu w końcowym wsparciu wojny, służąc radą i przewodnictwem, otrzymał rękę wdowy po Cecco di Monferrato (bękarcie), która była również przyrodnią siostrą księcia.

W sierpniu 1188 zakończyła się również wojna domowa w Francji, ciężko ranny w jednej z bitew król, musiał pogodzić się z utratą części terytoriów.

25 lutego 1189 roku w książęcych lasach odbyło się wielkie polowanie. Nieciekawą przygodę przeżył podczas niego marszałek księstwa Bernad Trencavel. Otóż napotkał on dzika i zaraz zadął w róg by wezwać pozostałych myśliwych, tak aby zwierzę ubić na wieczorną ucztę. Dzik jednak niezwykle się zirytował i zaszarżował na marszałka. Koń szlachcica przestraszył się, ale nie zdążył sie uchylić i dzik swymi szablami rozorał mu bok i uciekł w las. Rumak zwalił się natychmiast na ziemie i przywalił marszałka ciężarem swego ciała czyniąc go rannym.

Polowanie

Jednak polowania to nie był jedyny problem księcia. Oprócz pustek w skarbcu i wyprzedawania kolejnych dóbr z prowincji, z Ziemi Świętej doszły nie wesołe wieści. Rozrost posiadłości księcia poważnie wzburzył Wielkiego Mistrza Zakonu Szpitalników, który począł domagać się, aby przekazano jego zakonowi ziemie w Tortosie. Księciu Raimondowi, nie podobało sie to zupełnie.

Mimo wszelkich trudności, pokój w księstwie sprawił, że nastały czasy odbudowy. Pokaźne dochody księcia w całości przeznaczane były na spłaty długów, wciąż jednak złota brakowało i częstym była wyprzedaż praw do wycinki lasu, czy barwienia płótna na ziemiach książęcych.

Tymczasem w Francji tak ciężko gnębionej przez los, król Arnoud popadał w coraz większe szaleństwo i chorobę. Kolejne klęski, zdrady wasali, sprawiły, że ten 25 letni młodzieniec popadł w schizofrenie nieustannie rozmawiając z kimś w jego własnej głowie. Również dla swych poddanych miał dwa oblicza, jedno zwykłe, króla Arnouda, a inne jakby szalone, nie z tej ziemi. W każdym razie, oprócz szaleństwa przyplątało się również choroba, niektórzy mówili, że to serce... W listopadzie 1190 roku umiera Arnoud Capet. Na tron wstępuje jego jedyny syn Hamelin, niespełna 8 letni chłopiec, obdarzony wadą stopy. Jego jedna noga była większa od drugiej. Nieszczęsny Arnoud miał jeszcze jednego syna, ale był on bękartem i córkę, przebywającą na dworze wasala księcia Orleanu. Zatem wyboru nie było. Królestwo było słabe, a jego król jeszcze słabszy.

Król

Stając przed problemem małoletniego władcy, parowie Francji nie mieli wyboru. Wysłano poselstwo do księcia Akwitanii, Jacquesa. Zaoferowano mu regencję, w zamian za jego ponowny hołd wobec władcy. D'Aquitanie skusił się widząc szansę na stanie się najpotężniejszym człowiekiem w Francji, nie wykluczone, że swą decyzję motywował również planami przejęcia korony. W każdym razie, w 1190 Francja znowu stanowiła jedność, ale ziem utraconych w Hiszpanii nie udało się odzyskać.
W 1193 roku efekt działalności Regenta Francji stawał się coraz widoczniejszy. Wkrótce w imieniu króla przybył do stolicy księstwa wysłannik z ofertą sojuszu między księciem Raimondem, a królem Hamelinem. Książę, który zyskał w międzyczasie etykietę sprawiedliwego, przystał na propozycję. W tym samym roku z Ziemi Świętej dotarła smutna wiadomość , hrabia Tortosy, były marszałek Folcoud zmarł, bez męskiego potomka. Jego domenę przejął zatem Meinhard of Passau, syn najstarszej córki hrabiego, wnuk hrabiego Murcji.

W 1195 roku odbył się kolejny turniej wydawany przez regenta Francji. Oczywiście książę Raimond, jako sojusznik króla został na niego zaproszony. Zaproszono również jego sąsiada, księcia Badajoz, który choć niedawno toczył wojnę z królem, doszedł z nim do porozumienia. Porozumienia jednak nie było między księciem Badajoz, a kościołem, gdyż książę był obłożony ekskomuniką. Oczywiście niespecjalnie wywoływało to poruszenie w sercu księcia Raimonda, jednak jego poddanie myśleli inaczej. Niestety podczas turnieju królewskiego doszło do ostrej wymiany zdań między córką księcia Rosą, a owym Humphreyem, księciem Badajoz. Rosa znana ze swej pobożności, nie mogła ścierpieć, że człowiek wygnany z kościoła śmie obnosić się pośród chrześcijan. Książę Badajoz obdarzył ją w rewanżu takim stekiem wyzwisk, jakim nie powstydziłby się najgorszy obozowy ciura. Raimond widząc problemy swej córki, zażądał natychmiast by książę Badajoz przeprosił, jednak gdy ten odmówił i obrzucił wyzwiskami księcia Raimonda, ten nie zdzierżył. Oficjalnie ogłosił, że skoro książę Badjoz jest heretykiem jego ziemie winny być pod panowaniem człowieka żyjącego w zgodzie z kościołem. Rzucił rękawicę i wypowiedział wojnę swojemu nowemu rywalowi.

W maju 1195 książę zebrał 19 tysięcy żołnierzy i ruszył do Castellon, sąsiadujący z stolicą książęcą zamek księcia Badajoz i już w czerwcu go zajął. Castellon należał do tradycyjnych ziem książąt Aragonii, zatem nie było problemu z uzyskaniem praw do tych ziem. Książę mógł jeszcze zażądać Badajoz, a wtedy księciu Badajoz Humpheryowi, pozostała tylko nadmorska prowincja Alcantara.
Humphrey jednak nie chciał dopuścić do rozszerzenia władzy Raimonda, a i Raimond nie chciał zajmować ziem tak odległych od jego domeny. Zatem gdy książę Badajoz przysłał posłów i oficjalnie uznał władzę Raimonda nad Castellon i przekazał 2tys sztuk złota, Raimond przystał na pokój. Jednak pamiętając dlaczego cały konflikt się zaczął, uznał, że Castelone zostanie przekazany kościołowi. Biskupem Castellone został Berard de Gourdon, dotychczasowy biskup Aragonii.

1202 rok przyniósł pewne zmiany i nowości. Przede wszystkim książę odkrył, że zarządzanie wasalami nie jest takie proste. Jego dawny przyjaciel z pola walki hrabia de Luna, mając lat 60 oszalał przez co zatracił swój rozsądek. Pokłócił się z biskupem Castellone i synem księcia Buso, hrabią Albarracin. Zresztą i sam książę nie uniknął konfliktu, gdyż jego syn zaczął coraz bardziej niecierpliwić się, jeśli chodzi o przejęcie władzy, o czym nie omieszkał mu powiedzieć podczas jednego ze spotkań. Raimond był dumny z siebie, ze udało mu się powstrzymać nienawiść do syna i nie przeniósł jej na swego wnuka. Drugi syn księcia Ferruccio, który zasłynął swą rozrzutnością i szaleństwem podczas wyprawy swego ojca do Ziemi Świętej, zdawał się już zdrowy. Niestety jego choroba przerodziła się w depresję, której finał nastąpił w 1202, gdy syna księcia odnaleziono z podciętymi żyłami w książęcej łaźni.

W 1202 roku umiera również książę Akwitanii, pozostawiając swój tron 15-letniemu synowi. Choć wpływy księcia malały wraz z dorastaniem króla, w momencie śmierci były wciąż duże. Gdy wieści o jego śmierci dotarły do Orleanu, król miał powiedzieć „Nareszcie”

W 1204 roku, książę podjął ważną decyzje postanowił rozprawić się z zakonem Szpitalników. Konflikt z szpitalnikami o Tortosę trwał już dziesięciolecia, a dokładnie od momentu, gdy zawisła nad miastem chorągiew Aragonii. Kolejni mistrzowie stawali się rywalami księcia, a książę zawsze przymykał oczy na ich niecne knowania przeciw niemu. Szala jednak się przechyliła. Gdy kolejny mistrz został nakryty przez szpiegów księcia na potajemnym wyznawaniu Allaha, oraz spiskowaniu przeciw niemu z wysłannikami Seldżuków, Raimond uznał, że dłużej na to pozwolić nie może. Wezwał zatem swych Outremerskich wasali i ruszył na Trypolis. Sam również potajemnie przybył do Antiochii i tam w przebraniu rycerza, pod dowództwem Gui Trencavela, swego syna i marszałka księstwa nadzorował przygotowania do rozprawy z zakonem.

Wielki Mistrz Szpitalników w otoczeniu notabli zakonu

Zakonem w owym okresie był poważnie osłabiony przez niepokoje, które trawiły jego ziemie, zatem kampania i wojna nie były zbyt trudne. Trypolis poddał się szybko, a proces zdradzieckiego wielkiego mistrza mógł być rozpoczęty. Radość zwycięstwa mąciła tylko wieść, że szalony hrabia Aleksandretty Guiraud de Luna zmarł, a schedę po nim przejął jego syn Sancho.

Przesłuchania i śledztwo w sprawie zakonu Szpitalników rozpoczęto natychmiast. Procesom przewodził za zgodą Papieża, którą wyjednał Kanclerz Lois Trencavel w Opawie, biskup Castellone. Po długich przesłuchaniach i procesach uznano za słuszną decyzję księcia Aragonii, a wielki mistrz został obłożony klątwą. Jego zaufani zostali wygnani i zgodnie z przewidywaniami rozpierzchli się wśród arabskich lordów. Ziemie Trypolisu w lenno otrzymał Raimond de Poissy.

Na szczęście nie wszyscy zdradzieccy Szpitalnicy zdołali umknąć sprawiedliwości

W styczniu 1208 przeżywszy lat 65, książę Raimond zwany Założycielem, przez przyjaciół i bekartem, przez wrogów, umiera.

Raimond Założyciel, portret trumienny
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 19 Październik 2009

Dzięki za dodanie otuchy. Cieszy mnie to, że komus podobają się moje wypociny Przedstawiam zatem kolejnego księcia Aragonii...

Buoso Trencavel (1164 - 1217)

Buoso Trencavel - portret trumienny

Kliknij aby rozwinąć...

Gdy książę Raimond brał za żonę kobietę z porządnego Okcytańskiego rodu, nigdy nie przypuszczał, że jego żona bardziej niż do rodowych tradycji, przywiązana będzie do kultury własnej matki i mówić będzie tylko po Włosku. Gdy jego synowie dorastali z niesmakiem zauważył, że odziewają się oni niczym panowie z Mediolanu czy Florencji. Otaczają się paziami z rodów włoskich i co gorsza zamiast posługiwać się językiem prowansalskim, mówią jedną z odmian Włoskiego. Buoso był właśnie jednym z tych synów. Wychowany bliżej matki, nawet po jej śmierci otaczał się ludźmi należącymi do orszaku matki i nawet gdy dorósł, jego umiejętności posługiwania się językiem Okcytańskim były poniżej oczekiwań. Buoso Trencavel był pierwszym księciem Aragonii, który odrzucił dziedzictwo Trencavelów z Carcassonne, odrzucił również dziedzictwo ziem, którymi zarządzał, czyli Hiszpańskimi. Wybrał to co przyniosło mu dziedzictwo po kądzieli.

Książę przejął władzę w wieku lat 43. Jego pierwsza żona Clemencia de Provence dała mu dwóch synów Salvatore i Aleardo Trencavelów oraz dwie córki. Jego druga żona, okcytanka Teresa Borklan , dała mu 3 córki. Wszystkie dzieci księcia wychowane były w kulturze Włoskiej.

Z charakteru książę wydawał się sprawiedliwy, uczciwy, ufający, jednak jego sposób bycia zdawał się otoczeniu wrogi, przez co niezwykle trudno było mu odnaleźć przyjaciół, ale łatwo odnajdował wrogów. Czego dowodem były plotki, że jego rywalami byli sąsiedzi księstwa, biskup Foix, biskup Walencji i hrabia Terragony. Rywalizacja opierała się przeważnie do drobnych uszczypliwościach i obmawianiu za plecami, gdyż książę obawiał się otwartej konfrontacji. Jedni mówili, że wynikało to z rozwagi i ostrożności, inni twierdzili, że to dowód na tchórzostwo księcia.

Gdy w 1208 roku Buoso przejął władzę, jego wasale nie od razu go zaakceptowali, jednak bogactwo odziedziczone po Raimondzie, sprawiło, że otrzymawszy stosowne prezenty, poddani księcia stali się niezwykle lojalni. Oczywiście zaraz po intronizacji księcia, pojawili się posłowie króla Francji, tym razem bez rady regenta z rodu d'Aquitanie, król Hamelin uznał, że Trencavel może być wartościowym sojusznikiem. Książę przyjął propozycje króla Francji.

1209 przyniósł czas wielkiej rady. Najpotężniejsi wasale księcia oraz jego zaufani doradcy, członkowie rady spotkali się by dyskutować o jednym temacie. W Terragonie rządził niejaki Baudoin of Vexin. Człowiek ten był dawnym rywalem księcia, który od dawna żył z nim w sporze. Oczywiście książę mógłby gdyby chciał kazać go zamordować, ale zupełnie przypadkiem, ziemie Vexina były cierniem w księstwie Aragonii i oczywiście należały do obrębu dawnej Aragonii. Według oceny marszałka księstwa, wróg nie dysponował więcej niż 2 tysiącami żołnierzy. Książę oczywiście nie wierzył mu. Zażądał zajęcia ziem Vexina, ale przy pomocy sił przynajmniej 20 tysięcznych. Gdy Odradzano mu taka rozrzutność (tyle ludzi wymaga potężnych kwot na utrzymanie), książę nie chciał dyskutować. Wezwano zatem regimenty z podległych hrabstw i wypowiedziano wojnę hrabstwu Terragony. Kronikarze szukając przyczyn leżących u podstaw tego konfliktu, wprawdzie wskazują na zadawnioną rywalizację z czasów gdy książę był następcą tronu, hrabią Albarracin, ale według najnowszych badań, ma to niewiele wspólnego z rzeczywistością. Buoso Trencavel marzył o zjednoczeniu Aragonii, a Vexin będąc jego rywalem stał mu na przeszkodzie do tego celu. Inni jego rywale albo nie panowali nad ziemiami dawnej Aragonii, labo mieli potężnych seniorów, w rodzaju króla Francji, a Trencavelowie byli już obiektem nerwowych spojrzeń ze strony innych władców Europy, którzy z zazdrością patrzyli na bogactwo i wzrost potęgi książąt Aragonii.

Skarbiec książąt Aragonii umiejscowiony w zamku St. Jean, w pobliżu stolicy księstwa

Już w sierpniu Terragona została zajęta, a jej były hrabia został wygnany z swych dawnych ziem. Buoso uczynił swego drugiego syna, marszałka księstwa, hrabią Terragony.

Koronacja koroną hrabiowską pieknej żony nowego hrabiego Terragony

Bycie sojusznikiem króla Francji ma swoje wady i zalety. Często obowiązkiem takiego sojusznika jest wypowiadanie wojny pomniejszym hrabiom, gdy Ci zbuntują się przeciwko władzy króla Hamelina.Książę podobnie jak jego ojciec, nie kłopotał się takimi konfliktami. Zapewniał króla o swoim nieustającym poparciu i ignorował sprawę. Gdy jednak w 1209 zbuntował się książę Delfinatu, Buoso nie miał wyjścia. Wypowiedział mu wojnę, jednak z racji, że Delfinat sąsiadował z Carcassonne, książę uznał, że czas ponownie skorzystać z okazji do rozszerzenia terytoriów.

Delfinat i granica ziem książąt Aragonii

Z racji, że książę dysponował prawami do tytułu hrabiego Gevaudan, właśnie tam skierował swe kroki. Oddziały dowodzone przez nowego marszałka królestwa Achille d'Este (książę uwielbiał otaczać się Włochami) po ciężkiej walce pokonały księcia Delfinatu również pochodzącego z rodu d'Este. Smaczku sprawie dodawało fakt, że Achille był młodszym bratem księcia Delfinatu, który połączył się z Trencavelami poprzez małżeństwo. Oczywiście 7 tysięczna armia dowodzona przez księcia Delfinatu, to nie były ostatnie siły tego księstwa. Wkrótce do Gevaudan z dużą przewagą wkroczył biskup Delfinatu, ale i on został pokonany przez hrabiego Achilla, który zresztą odznaczył się odwagą podczas bitwy.

Achille d'Este

Gdy walki trwały do księcia dotarły wiadomości z Antiochii. Sąsiad ziem księstwa, emir Homs wypowiedział wojnę księciu i postanowił zaatakować. Nad wojskami Aragonii w tym regionie przejął kontrolę Averado di Montferratto.

W kwietniu 1210 wojska książęce zajmują zamek w Gevaudan, a di Monferratto zwycięża emira Homs i rozpoczyna oblężenie Homs.

Averado di Montferratto

W czerwcu 1210 roku di Montferrato zajmuje Homs i otrzymuje te ziemie jako lenno. W Forez 67 tysięcy żołnierzy księcia Buoso bije 17 tysięczną armię księcia d'Este. Tymczasem druga kolumna wojsk Aragonii, dowodzona przez Bertranda d'Albon zajmuje stolicę Delfinatu. Wkrótce posłowie księcia d'Este przybywają i proponują pokój. Książę zrzeka się pretensji do księstwa Antiochii i oddaje Gevaudan, które natychmiast zostaje oddane jako lenno Achille d'Este. Kolejnym marszałkiem zostaje Ugocine of Canossa, jak zauważyli ówcześni możni księstwa - kolejny Włoch.

W grudniu 1213 umiera biskup Cataluyad. Jego miejsce zajmuje młody włoski kanonik, żonaty z jedną córek księcia, niejaki Basso di Montferratto. Z 5 najważniejszych stanowisk doradców przy księciu trzy były zajmowane przez Włochów lub tych, którzy w tej kulturze wychowali się. Okcytańscy szlachcice coraz częściej narzekali na powolne odsuwanie ich od władzy.

W Trypolisie umiera Raymond de Poissy. Jego syn Charles zajmuje tron hrabiowski, choć jako niepełnoletni musi podzielić się władzą z matką, z rodu Trencavleów, linii Salerno (pochodzący od Guirauda, hrabiego Salerno).

W 1214 dziwne wydarzenia zaczęły mieć miejsce na dworze. Kolejni dworzanie zaczynali chorować. Zaczęło się od dzieci. Gwałtowne kichanie, kaszel, gorączka. Najsłabsze umierały mimo starań medyków, starsze trwały osłabione. Wkrótce zaczęli chorować dorośli. W ich przypadku choroba męczyła ich wiele miesięcy, by później przerodzić się w zapalenie płuc. Nie dało się ocenić jak choroba dalej się będzie rozwijać, ale w zaułkach, kuchniach i pralniach zamku powtarzano straszliwe słowo... ZARAZA!

Zaraza czy tylko zbędna panika i plotki dworskich praczek?

Jeszcze przed końcem roku zaczęła chorować Azalais d'Albon, najmłodsza córka bratanicy księcia. Córka młodszego brata Bretranda d'Albon, który dzierżył prawa do kilkunastu tytułów w Francji, ale którego ród wywodził się od Nicolau d'Albon, który odziedziczył hrabstwo Angouelme, od chorowitego chłopca członka rodziny Trencavelów, a który zginął w bitwie podczas jednej z wypraw księcia Raimonda Założyciela do Ziemi Świętej. W 1215 pojawiły się pierwszy zgon u dorosłego. Fosca Trencavel, córka księcia i żona biskupa Aragonii zmarła, a wnuk przyrodniego brata księcia Aimeric, rozchorował się mocniej. Po śmierci matki, Fosci Trencavel, choroba ujawniła się również u córki, Patrizi di Montferratto. W grudniu umiera mały Aimeric d'Albon. W 1216 sytuacja zaczyna się zmieniać. Kolejne chorzy dworzanie zaczynają odzyskiwać siły. Część dworzan zaczyna wierzyć, że wszystko dzięki wsparciu błogosławionego Gastona Trencavela, który wspiera swych potomków, którzy walczą w Ziemi Świętej w pobliżu jego grobu.

Grób błogosławionego Gastona, choć wciąż nie odnaleziony, został symbolicznie postawiony w jednym z klasztorów Carcassonne. W czasie choroby wielu poddanych księstwa, modliło się do błogosławionego z prośbą o ratunek.

Tymczasem w wielkiej polityce również wiele się działo. Turcy Seldżuccy prowincja po prowincji zyskiwali kolejne ziemie na bliskim wschodzie. Ich wpływy rosły, aż w końcu zagroziły królestwu Jerozolimskiemu założonemu przez Czechów z stolicą w Jerozolimie. Również w końcu zagrozili interesom Francji w Ziemi Świętej. Gdy podczas ataku na karawanę królestwa Jerozolimskiego zginęło 13 szlachciców, w tym jeden z baronów Francji, król Hamelin uznał to zdarzenie za wypowiedzenie wojny. Oczywiście natychmiast posłał do Aragonii wzywając swego sojusznika. Książę Buoso miał wiele wątpliwości, ale w końcu uznał rację wysłanników króla i nakazał mobilizację swych poddanych w Ziemi Świętej.

Szybko powołano regimenty w Antiochii i Archa, dodatkowo wezwano hrabiego Alexandretty Sancha de Luna i uczyniono go wodzem okolicznych wojsk.

Hrabia Alexandretty, de Luna

Jako pierwszy cel hrabia wybrał Adanę. Była ona zarządzana przez wasala Seldżuków i upadła już w styczniu 1215 roku. Tytuł hrabiego Adany otrzymał zaraz potem Ambrogio di Montferrato, przyjaciel księcia i mąż jednej z krewnych księcia. Kolejnym celem został Aintab. I nim minął kwiecień forteca padła, a książę czynił sobie kolejnego wasala, został nim Bernardo d'Este, który otrzymał Arche, gdyż nowy podbój, książę postanowił zachować dla siebie. Wkrótce do zwycięskiej Armii dotarła wiadomość, że wróg obległ Antiochię. Hrabia de Luna nakazał natychmiastowy marsz w stronę tej ważnej fortecy. Gdy po długim marszu osiągnął pozycję wroga, jedna szarża całkowicie zmiotła wrogą armię. Wojna się przedłużała, a Seldżukowie nie przyjmowali ofert pokoju ze strony księcia. Zatem ten postanowił wysłać do Ziemi Świętej dodatkowe regimenty z Barcelony oraz najemny regiment Włochów.

W sierpniu 1216 zwiadowcy w rejonie Tel Bashir zauważyli kilkunastotysięczną armię Seldżuków. Hrabia de Luna, który kilka dni wcześniej został rany w bitwie, nie mógł pozwolić, by jego mniej liczne oddziały stanęły do walki osłabione. Wezwał wszystkich książęcych wasali z Ziemi Świętej do Antiochii i jednocześnie z powodu odniesienia ran w bitwie zrezygnował z dowodzenia. Jego miejsce zajął Ambrogio di Montferrato, hrabia Adany.

Odnalezienie hrabiego de Luny na polu bitwy

Tymczasem do problemów w Ziemi Świętej doszły kolejne król Anglii uznał, ze wzrost potęgi księcia Aragonii, zarówno w Iberii, jak i Ziemi Świętej, dwóch głównych obszarach działania Anglików, jest niewybaczalna. Wezwał zatem swych wasali i wypowiedział wojnę Trencavelom. Na szczęście dla Trencavelów, Anglia była również zajęta wojną z Seldżukami, wiec początkowo wojna przypominała, raczej zimną wojnę.

W 1216 zmarł hrabia Murcji i zgodnie z prawem jego miejsce zajął hrabia Tortosy Mainhard of Passau.. Dzięki temu dziedziczeniu Murcja stała się lennem księcia Aragonii, a Meinhard, jako najwyższy rangą wasal przejął dowodzenie książęcymi siłami w Outremerze.

Poetyckie zobrazowanie smierci hrabiego Murcji

W 1217 roku doszło do pierwszego starcia z Anglikami, kiedy to hrabia Warwick zaatakował wojska książęce. Wkrótce okazało się, że to tylko przednia straż księcia Porto, który kilka dni póxniej uderzył na hrabiego Adany. Ten rozpoczął ucieczkę, gdyż otrzymał informacje, że jego posiłki, regiment Barcelony i włoscy najemnicy przybyli do Antiochii. Po serii upokarzających odwrotów wojsk Aragonii, Anglicy zaproponowali pokój. W zamian za cały skarbiec księstwa zgodzili się zakończyć wojnę. Książę przystał na propozycję.

Zwycięski książę Porto, wasal króla Anglii

W wrześniu 1217 roku , książę, który od dłuższego czasu nie uczestniczył w wojnach, a raczej spędzał czas w zamkowych komnatach, udał się do łaźni by zażyć kąpieli. Służący pomógł mu wejść do balii i zaczął polewać mu głowę gorącą wodą. Po chwili książę go oddalił jednocześnie zarządzając, że kolację spożyje gdy zajdzie słońce. Gdy minęło kilka godzin, a słońce dawno skryło się za horyzontem, słudzy niecierpliwie oczekiwali na księcia, a ten się nie pojawiał. W końcu jeden ze sług odważył się wejść do komnaty, gdzie książę zażywał kąpieli. Woda w balii była już zimna, podobnie jak ciało księcia. 11 września 1217 zmarł książę Buoso. Jego dziedzictwo przejął Salvatore Trencavel.

XIX wieczni artyści uwielbiali przedstawiać śmierć księcia, jako wynikłą z morderstwa. Kronikarze i naukowcy, nigdy takiej wersji zdarzeń nie potwierdzili.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 5 Grudzień 2009

Nowy odcinek

Salvatore Trencavel (1181 - ?)
Część I

Salvatore Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

Schyłek panowania księcia Buoso, pokazał całemu światu, że Trencavelowie, nie mogli bezkarnie i z łatwością rozszerzać swych wpływów. To co historycy określają pstryczkiem w nos, danym ambitnemu rodowi, przez króla Anglii, było na dworze książęcym wydarzeniem, które zszokowało wszystkich, pewnych, że fortuna uśmiecha się do tego rodu.
Oczywiście bardzo szybko szlachta, która z niezadowoleniem patrzyła na włoskie zwyczaje księcia oraz jego włoskich dworzan, wskazała właśnie złe podszepty Italczyków jako przyczynę klęski. Nie mogli jednak oczywiście głośno tego wypowiadać, gdyż książę Buoso, jak i później jego syn, z lubością mówili tylko w języku włoskim, wspierali włoskich artystów i nagradzali włoskich dworzan.

Gdy zatem w 1217 roku zmarł książę Buoso, mało kto mógł oczekiwać radykalnych zmian na dworze.
W polityce międzynarodowej sytuacja księstwa była zadowalająca. Wojna z anglikami zakończyła się, w związku z czym uznano, że nic nie zagraża ziemiom Aragonii, podczas gdy trwająca w Ziemi Świętej wojna z Seldżukami, przechodziła okres zamrożenia działań wojennych, choć książę wciąż utrzymywał tam pod bronią około 15 tysięcy ludzi.

Sam nowy książę zgodnie z Aragońską tradycją, dzierżył wcześniej tytuł hrabiego Albarracin, zatem dysponował odpowiednim politycznym doświadczeniem.
Jego żoną była Clemencia Trencavel, 37 letnia kobieta pochodząca z linii Trencavelów wywodzącej się od Aimerica. W momencie przejęcia władzy, Salvatore miał dwóch synów, Francesa, który był dumą okcytańskiej szlachty, gdyż jasno odrzucał włoskie zwyczaje swego ojca i dziada i z jawna wrogością traktował wszystkich włochów przebywających na dworze. Jego małżonką była Cloutilda Trencavel, kuzynką.
Młodszy syn Tierri, został odesłany przez matkę na wychowanie do biskupa Moliny, tak aby nie ulec wpływom obcej kultury dominującej na dworze Aragonii oraz aby pozyskać przyjaciół, którzy dopomóc będą mogli w karierze duchownego, do której Tierri został wyznaczony.

Charakter księcia Salvatore w skrócie można określić, jako ten wywodzący się z opowieści trubadurów, a jego przymioty były podobne do przymiotów samego Rolanda, Lancelota i im podobnych. Książę był romantyczny, skromny, szlachetny, a przy tym lojalny wobec swych przyjaciół. Nie brakowało mu również umiejętności wojownika, które w tych czasach były nie do pogardzenia.

Wasalami Aragonii byli:
Charles de Poissy, hrabia Trypolisu,

Achille d'Este, hrabia Gevaudan

Aleardo de Trencavel, hrabia Tarrgony, książęcy brat.

Sancho de Luna, hrabia Alexandretty, znany ze swego męstwa, złożony na łożu boleści w wyniku ran wojennych.

Mainhard of Passau, hrabia Murci i Tortosy, najpotężniejszy możnowładca Aragonii.

Bernardo d'Este, hrabia Archy. Pan ten choć dzielny i w nagrodę otrzymał ziemie, obecnie złożony jest w łożu boleści, toczony przez choroby płuc, tasiemca oraz rany bitewne

Averado di Montferrato, hrabia Homs

Ambrogio di Montferrato, hrabia Adany

Berard de Gourdon, biskup Castellon, człowiek jawnie wrogi wobec księcia, czekający tylko by wbić mu nóż w plecy.
Nie zachował się portret Berarda de Gourdon z czasów jego zasiadania na stolcu biskupim w Castellon

Salvatore szybko postanowił przejąć pełnię władzy. Natychmiast rozesłał dary do swych wasali, tak aby zapewnić sobie ich poparcie podczas trudnych chwil. Pieniądze na ten cel pozyskał z dodatkowego podatku, który ustanowił z okazji swej koronacji oraz na potrzebę wojny w Ziemi Swiętej. Zgodnie ze zwyczajem, uczynił również swego syna Francesa hrabią Albarracin, by mógł wprawić się w tajniki rządzenia hrabstwem.

W styczniu 1218 roku, Sułtan Seldżuków w końcu uznał, że czas zakończyć wojnę. Salvatore wiedząc, że wojna ta opróżnia jego skarbiec z radością przyjął sułtańską propozycję.

Traktat pokojowy z sułtanem

Państwo Papieskie w XIII wieku było tylko cieniem swej dawnej potęgi. Papieże wygnani na północ, do Czech przez Saracenów, z Ołomuńca kierowali sprawami kościoła. Ku zgorszeniu chrześcijańskiego świata nawet wyrwanie z rąk Firuza Mansoora Rzymu przez Genueńczyków, nie pozwoliło wrócić Papieżowi na należne mu miejsce w Laterańskim pałacu. Chciwi kupcy włoscy, przenieśli bowiem swą stolice do Rzymu i stamtąd wyciągali swe chciwe łapy po bogactwa świata. Papież zatem, wydawało się był skazany na pobyt w Czechach. Rok 1219 pokazał jednak, że nie wszystko stracone. W owym roku właśnie na tron papieski wstępuje stronnik cesarza niemieckiego Charles de Nantunil. Cesarz chcąc jeszcze bardziej zaznaczyć swe wpływy w Papiestwie, uznał, że przekaże papieżowi ziemie w Hiszpanii i Ziemi Świętej. Dzięki takim działaniom, Papież stał się bezpośrednim sąsiadem księcia Aragonii, zajmując dawne biskupstwo Molina oraz w Ziemi Świętej uzyskał panowanie nad Nadżafem. Zresztą jak się okazało charakter Ojca Świętego i księcia Salvatore sprawiły, że obaj zaprzyjaźnili się podczas polowania, co znacznie zwiekszyło wpływy Aragonii w hierarchii kościelnej i uciszyły wieczne knowania biskupa Castellon, który aż do tego momentu nieustannie gardłował przeciw księciu. Zauważonym również pozostał fakt, że młodszy syn księcia, stał się w owym czasie wychowankiem na dworze papieskim.

Papież na nowe czasy

W 1218 przychodzą również wieści z dworu w Albarracin. Księciu rodzi się pierwszy wnuk, Gautier.

W roku 1219 umiera również ciężko chory hrabia Archy, Bernardo, a jego tron przejmuje jego 9 letni syn Alberico.

W 1220 roku na dworze dochodzi do tajemniczych wydarzeń, które jednak miały długo nie wyjść na światło dzienne. Lealdo z Canossy i jego siostra Felippa wiążą się w związek kazirodczy. Oczywiście początki były niewinne. Młody chłopak uwielbiał spędzać czas z własną siostrą. Czytał jej wiersze, często widywano ich razem na zamkowych murach, czy w lesie. Nikt nie podejrzewał do czego takie zachowanie może prowadzić. Były to pewnie pierwsze oznaki. Szybko jednak dworzanie przeszli z tym do porządku dziennego, uznając to za objaw zwykłej braterskiej miłości, a oczy ich skupiły się na 5 letniej Adalgisie, siostrze Felippy i Lealda. Niespełna 5 letniej dziewczynce, która nagle popadła w tajemniczą chorobę objawiającą się zupełnym otępieniem. Dziecko nie chciało jeść, nic nie mówiło, tylko leżało wpatrując się w sufit komnaty przestraszonym wzrokiem. Stan ten trwał do sierpnia 1220 roku kiedy to dziecko zmarło. Lekarze nie byli w stanie nic stwierdzić. Biskup Aragonii na prośbę rodziców czynił egzorcyzmy. Jedynie Brengaria Trencavel, mistrz szpiegów, uważnie przyglądała się otoczeniu dziecka, uważając, że być może stało się ono świadkiem czegoś strasznego co całkowicie pozbawiło ją ochoty do życia.

Dworzanie byli świadkami niezwykłej czułości okazywanej przez rodzeństwo

Również w 1220 roku z dworu papieskiego powraca Tierri, któremu po pobycie na dworze tak mocnego protektora wszyscy wróżą sukces i wielką chwałę w służbie kościoła. Radość nie trwa jednak długo, bo już w Listopadzie umiera Papież Charles de Nantunil. Jego miejsce zajmuje biskup Castellon, dawny wasal księcia i jego wróg Berard de Guordon. Książę chcąc zapewnić mimo tak złego obrotu sprawy, sukces Tierego, wyznacza go na miejsce biskupa Castellon.

Nowy Papież był jawnym wogiem księcia Aragonii

W 1222 roku na zamku ginie 15 letni Domenegu Trencavel, syn kuzyna księcia. Pierwsze podejrzenia padają rzecz jasna na żydów, którzy jak zawsze czychają na chrześcijańskie dzieci. Zapobiegliwa służba kuzyna księcia, nawet powiesiła jednego z nich, którzy w owym czasie kręcili się w pobliżu dworu, jednakże nieustępliwa Berengaria Trencavel, nie była pewna co do winy powieszonego. Jej ludzie zaczęli z jeszcze większą dokładnością przyglądać się dworzanom.

Sławna Berengaria Trencavel. Jeden z największych kryminalistycznych umysłów tego okresu

Tymczasem, jeśli ktokolwiek myślał, że zostając Papieżem, Berard de Guordon, zapomniał o wszelkich konfliktach z swym dawnym seniorem, to wielce się pomylił. 7 maja 1222 roku, do książęcego zamku przybył papieski wysłannik, nakazując obwieścić w kościołach całej Aragonii, że Salvatore Trencavel, został wyklęty. Ojciec Święty nakazuje zamknąć wszystkie kościoły na ziemiach księcia i zakazuje odprawiania w nich mszy. Gniew Salvatore jest olbrzymi, a wielu jego doradców, sugeruje, że oto Berard przelał czarę goryczy i jedynym rozwiązaniem, jest wojna bądź sztylet zatopiony w sercu następcy świętego Piotra. Jednakże dusza księcia i jego charakter wzdrygają się przed poczynieniem tak radykalnych kroków.

W 1222 uwaga dworzan ponownie skupia się na rodzinie Canossa. Felippa zapada na tajemniczą chorobę,a przy jej łożu czuwa nieustannie jej brat. Jego czułość wobec siostry budzi powszechną pochwałę i podziw charakteru chłopaka. Choroba jest jednak na tyle ciężka, że medycy nakazują Felippie opuszczenie Aragonii i wyjazd do nieco zdrowszego klimatu.

W sierpniu spada na Trencavelów kolejna tragedia. Małżonka ksiecia traci zupełnie wzrok. Prostaczkowie zaczynają szeptać, że to kara za grzechy i że Ojciec Święty słusznie czyni obkładając ekskomuniką tak złego człowieka.

W styczniu 1223 roku do Aragonii dociera z dawna wyczekiwana wieść. Oto umiera Berard, a jego następcą zostaje Jordan de Normandie. Sam książę natychmiast śle poselstwo do Papieża z prośbą o zdjęcie ekskomuniki.

Nowy Papież, nowa nadzieja

Również w sprawach politycznych 1223 rok rozpoczyna się doskonale. Michele de Cagliari hrabia Almansy i Jacy obawiając się najazdu ze strony swego rywala Fulca de Hautevilla, księcia Apulii, prosi Salvatore o ochronę, zostając jego wasalem.

Nowy wasal księcia Aragonii

W lutym 1224 umiera Miguel d'Aquitanie, szalony szlachcic, który twierdził, że rozmawiał z Aniołami. Podczas usuwania jego rzeczy z komnaty, natrafiono na dziwny sztylet. Na jego ostrzu wyryto słowa "Domeneguowi Trencavel - ojciec". Na ostrzu odnaleziono również ślady krwi. Nikt nie miał wątpliwości, że oto odkryto prawdziwego mordercę dziecka zabitego w tajemniczych okolicznościach.

Corpus Delicti

W 1224 po dokładnym sprawdzeniu stanu skarbca, zostaje odkryty brak około 2 mln sztuk złota. Podejrzenia padają na zarządcę majątku czyli Isabellę Trencavel, która natychmiast zostaje pozbawiona swego stanowiska. Nie ma jednak na tyle mocnych dowodów, że złoto skradła właśnie ona, a bez nich książę nie mógł uwięzić szlachcica. Zatem kobieta zostaje wygnana z księstwa.

Lipiec 1224 umiera Averado di Montferrato, hrabia Homs. Jego tytuł przejmuje syn Gerolamo.

W marcu 1225 roku. Gerardo d'Aquitanie wyzywa na pojedynek Lealada z Canossy. Przyczyny pojedynku oficjalnie nie ogłoszono, jednak było powszechnie wiadomo, że dla Gerarda Felippa z Canossy nie była obojętna. Pojedynek zakończył się poważnym zranieniem Lealda i karczemną awanturą urządzona Gerardowi przez Felippe, która natychmiast wróciła do Aragonii z kuracji w Rosello. Już w czerwcu 1125 Lealdo opuszcza Aragonie i udaje się w nieznanym kierunku, podobnie jak jego siostra Felippa, która uciekała z Rosello, przed nieuchronnym atakiem niewiernych.

W 1225 roku Hiszpania choć w większości pod panowaniem katolickich władców, wciąż na swych ziemiach miała islamskich szejków. Jednym z nich był Rafik Alonso, którego marzeniem było ponowne odzyskanie Iberyjskiego półwyspu dla Islamu. Podbijał on zatem swych słabszych chrześcijańskich sąsiadów, a wielcy katoliccy panowie, zajęci swymi sporami ignorowali rozwój jego państewka. Sytuacja się zmieniła gdy Alonso podbił Rosello. Ziemie te będące w tradycyjnych granicach Aragonii, leżące przy granicy księstwa, od dawna były w kręgu zainteresowań Trencavelów. Korzystając z okazji postanowił zatem Salvatore pozyskać te ziemie dla swej korony.

Szejk Alonso

Plan wojny był prosty. Szejk Alonso okupował Rosello oraz Denie sąsiadujące z ziemiami hrabiego Murci, a które również znajdowały się w granicach Aragonii. Rosello miał zając marszałek księstwa Gelazzo Beccaria wraz z regimentami z Barcelony, Lleidy i Urgell. Sam książę ruszyć miał na Denie wraz z synami Tierim - biskupem Castellone, Francesem - hrabią Alabrracin i bratem Aleardo - hrabią Terragony. Po dwóch bitwach około lutego 1226 roku, obie prowincje zostały włączone w granice księstwa.

Książę Aragonii otrzymuje od wysłannika Boga znak Jego poparcia dla nadchodzącej wyprawy przeciw niewiernym
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 6 Grudzień 2009

Rzecz jasna często wykorzystuje późniejsze interpretacje artystyczne wydarzeń zapisanych w kronikach

---------- Post dodany 06.12.2009 o 14:48 ----------Poprzedni post został napisany 05.12.2009 o 23:38 ----------

mn

Salvatore Trencavel (1181 - ?)
Część II

Salvatore Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

Zwycięska kampania przeciw szejkowi Alonso, dała księciu Aragonii dwie nowe prowincje, które jednak ze względu na już i tak rozległy charakter jego domen, książę postanowił rozdać swym wasalom. Za czasów księcia Buoso, dwór niemal w ślepo wskazałby marszałka Gelazzo Baccaria, na nowego hrabiego Rosello i zapewne niewiele by się pomylił. W przypadku księcia Salvatore, włosi również mieli największe wpływy, jednak sam Salvatore zdawał się bardziej wyróżniać członków swej rodziny. Dokonawszy jednak starannego przeglądu dworzan, książę nie znalazł Trencavela płci męskiej, który był wystarczająco blisko z nim spokrewniony, dlatego uznał, że Gelazzo Baccaria zostanie Panem Rosello, a brat hrabiego Gevaudan, Carlo d'Este został hrabią Deni.

Złożenie hołdu lennego przez nowych hrabiów

W 1226 roku kolejnym problemem staje się również kwestia następstwa w Alexandrettcie, gdzie po długiej chorobie umiera Sanche de Luna, a tron przejmuje jego syn, Raimond, który w swym 15 letnim umyśle zgromadził wszystkie negatywne cechy, jakie może mieć hrabia, czyli nadmierna rozpusta, lenistwo ponad miary oraz obżarstwo, które gorszyło wszystkich Panów Outremmeru. Dla księcia jednak, chłopak miał wadę największą, był nielojalny. Oczywiście książę natychmiast przesłał do chłopaka zwyczajowy prezent, który jest nadawany wstępującym na tron hrabiowskim wasalom Aragonii, co na szczęście na chwilę uspokoiło złą dusze Luny, jednak książę uznał, że musi dokładnie obserwować tego wasala.

Do zmian doszło również w rodzinie von Passau. Mainhard of Passau, który stał się jednym z zaufanych przyjaciół księcia, podczas wojny z szejkiem Alonso, zajął jego prowincję Silves, na wybrzeżu Atlantyku. Wiedząc, ze ma w związku tym problemy z utrzymaniem tych ziem, a szczególnie z Tortosą, poprosił księcia o uznanie jego syna Ludwiga of Passau za hrabiego Tortosy, a sam zatrzymał dla siebie Murcie i Silves.

Tymczasem w Anglii i Francji doszło do wydarzeń, które w znacząco zmieniły obraz panowania na tych ziemiach. W Anglii ostatni król z dynastii de Normandie nie spłodził męskiego potomka. Natomiast jego najstarsza córka była żoną hrabiego z rodu d'Anguelme. Hrabia natomiast również nie miał potomków, na domiar wszystkiego, jego dziedzicem był Guigues Capet. Zatem gdy umarł król Anglii, korona przypadła hrabiemu d'Anguelme. Ten jednak nie zdołał się nią zbyt długo cieszyć. Można powiedzieć, że dzień po wyruszeniu na koronację, jego koń potknął się, a sam hrabia zmarł tuż po tym wydarzeniu. Zatem ku zaskoczeniu biskupów, arcybiskupów i angielskich Lordów, w miejscu koronacji królów przybył członek rodu Katepyngów. Nie mając wyjścia uczynili oni zatem Kapetyngów rodem panującym w dwóch najpotężniejszych państwach zachodu.

Hrabia d'Anguelme przeszedł do historii dzieki swojemu upadkowi z konia, który mocno wpłynął na historie Europy. Późniejsi autorzy książęk uczynili go doskonałym jeźdźcem a dla XIX malrzy był to jeden z ulubionych tematów z historii Anglii. Powyżej przykład własnie pochodzący z tego okresu, niezbyt wiernie oddający realia. John Painter : D'Anguelme i koń.

Oczywiście żadne wydarzenie nie pozostaje bez reakcji. Cesarz Rzeszy nie bardzo chciał pozwolić by Kapetyngom przypadł prymat w Europie. Zorganizował zatem jedną z największych intryg, jakie znał ówczesny świat.

Cesarz Herman von Franken, który przeszedł do historii jako "Faiseur de rois"

Pierwszym krokiem było zachęcenie księcia Flandrii do buntu przeciw swemu seniorowi królowi Francji. Ten chętnie zebrał armię i całkowicie zaskoczył Francuzów, zajmując wiele prowincji królewskich w tym sam Paryż i Orlean.

Książę Flandrii i Holandii. Czyzby zwykła marionetka w rękach Cesarza?

Król Hamelin Capet był w odwrocie, a szlachta widząc porażki swego władcy niemal całkowicie się od niego odsunęła. Wtedy do akcji wkroczył cesarz. Poprzez swych wynajętych ludzi, przekazał on złoto szlachcicowi francuskiemu, bez większego znaczenia i rodu, Eustachemu de Menou.

Eustachy de Menou - portret koronacyjny

Owi wysłannicy oprócz złota, obiecali de Menou najemników i zaszczepili w słabym umyśle Francuza obraz jego, jako wyzwoliciela Francji. Połechtany taką wizją, słynący z dumy i trudnego charakteru, ale i niezbyt dużego polotu, de Menou wszystkie podsuwane mu przez cesarza pomysły, wziął za własne i natychmiast pod swym sztandarem zaczął zwoływać rycerzy do walki z Flandryjczykami. Początkowo zgłaszali się tylko najbardziej chciwi złota i bez większego znaczenia. Najwięksi parowie Francji ignorowali człowieka, który był niemal znikąd.

Eustachy de Menou, całkowicie panował na polu bitwy, podczas walk z armią księcia Flandrii

Jednak po kilku zwycięstwach, które oficjalnie przypisani de Menou i jego marszałkowi z rodu de Say, a które winny przynależeć Folkhardowi von Stoltzenbergowi specjalnemu wysłannikowi cesarza, który przyjął się niby na służbę do Menou, szeregi szlachty zaczęły rosnąć, aż wkrótce pod rozkazami Francuskiego parweniusza stali książęta Akwitanii, Tuluzy i Szampanii.

Folkhard von Stolzenberg, Cesarski wódz. Czy on stał za wszytskimi zwyciestwami Esuatchego de Menou?

Książę Flandrii wkrótce został pokonany w bitwie pod Paryżem, na wieść o czym z Charolais wyruszył Hamelin Capet do Paryża by przyjąć hołd od Eustachego de Menou. Gdy przybył pod mury Paryża w marcu 1226 roku spotkała go niemiła niespodzianka. Przed królewski orszak wyjechał hrabia Bearn, Jean Capet i nakazał mieszczanom otwarcie bram i powitanie króla Francji. Na mury wyszedł wtedy ówczesny dowódca Paryża i Pan Ile de France, Florence d'Aquitanie, książę Akwitani. Wygłosił wtedy przemówienie, którego jednak kronikarzom nie udało się w pełni zachować. Wiadomo, że było to przemówienie porywające, piętnujące Hamelina za ucieczkę, przed księciem Flandrii , odpowiedzialności władcy za poddanych. Przemówienie zakończyło się okrzykiem „Niech żyje król Eustachy”. Okrzyk został szybko podchwycony przez gapiów, którzy licznie zgromadzili się na murach na wieść o przemówieniu księcia. Wkrótce jednak zaczęły się pojawiać okrzyki „Precz z Hamelinem”, „Pochwycić go” i tym podobne. Zszokowanego całym tym wydarzeniem Hamelina, którego sparaliżowało to co widział wokół siebie bezwładnie pochwycili giermkowie Pana Bearn. Widząc, że zanosi się na zdarzenie niebezpieczne, hrabia Bearn zawrócił królewski orszak. I wycofał go do Carolais.

Fragment obrazu Hamelin pod murami Paryża, XVII wiecznego nieznanego autora.

Wkrótce w katedrze w St Dennis, koronowano Eustachego na króla Francji. Na uroczystość nie przybyli wysłannicy króla Anglii Guiguesa Capeta, a Cesarz Niemiec ogłosił, że nie uznaje tego sposobu postępowania. Mało kto jednak wiedział, że na wieść o wydarzeniach w Francji na zamku w Mainz Herman von Franken urządził wielką ucztę.

Król Anglii

Francja podzieliła się. Większa część kraju znajdowała się w rękach Eustachego i największych parów królestwa. Pozostałe ziemie wciąż lojalne wobec Hamelina twardo stały przy Kapetyngach. Król Anglii mianował swego krewniaka tytularnym księciem Oksfordu, a cesarz Niemiec oficjalnie zawarł sojusz z królem Anglii, którego największym rywalem stał się król Francji. Książę Flandrii uznał zwierzchność Eustachego. Europa Zachodnia była znów podzielona na trzy zwalczające się obozy.

Francja po zakończeniu konfliktu między Eustachym, a Hamelinem

13 maja 1227 roku umiera Mistrz Szpiegów, Berengaria Trencavel

Osadzenie na tronie królewskim kogoś kto jest marionetką, nigdy nie jest dla tronu zbyt dobra. W 1228 roku ambicje możnych wyszły na jaw. Małość charakteru króla Eustachego, zirytowała Florenca d'Aquitanie, który zbuntował się przeciw władzy króla Francji. Tym razem jednak za królem Francji nie stały wybitne osobowości z cesarskiego dworu. Zatem po kilku bitwach, upokorzony Eustachy uznał niezależność Akwitanii. Widząc słabość swego wroga Hamelin Capet ponownie rozpoczął zbrojną walkę o koronę.

Mówca z Paryskich murów. Książe Akwitanii

Hamelin Capet

Wojna domowa w Francji trwała 3 lata. W 1231 roku, wojska koronne uzyskały przewagę nad Hamelinem zajmując większość jego ziem, jednak ten nie ustępował. W kwietniu 1231 umiera król Eustachy, a jego miejsce zajmuje Louis de Say, który wcześniej był marszałkiem królestwa oraz bratem pierwszej żony króla Anglii.

Król Louis z rodu de Say

1232 umiera hrabia Gevaudan Achille d'Este. Nowy hrabią zostaje jego syn Astorre.

1233 Zmiana władcy negatywnie wpłynęła na powodzenie w walce. De Say okazał się ignorantem strategicznym i wkrótce utracił swe ziemie. Hamelin jednak nie był w stanie wykorzystać zwycięstw. Złożony ranami cierpiał na straszliwą chorobę. Wiedząc o tym koronę i strzępki, jakie zostały z Francji zagarnął dla siebie Joan de Touluse, książę Tuluzy.

Kolejny król Francji. Joan de Touluse

Hamelin nie mógł pozwolić by książę Tuluzy zagarnął jego tron. Natychmiast wysłał żołnierzy na południe. Gdy bitewny kurz osiadł Hamelin tytułował się ponownie królem Francji, Joan de Touluse okaleczony przez wojnę leżał na wygnaniu w przytułku w Rawennie.

Starość Joana de Touluse

W 1235 Hamelin, król Francji umiera. Jego następcą zostaje 5 letni Charles Capet. Cesarz Niemiec i król Anglii, natychmiast wypowiadają wojnę Francji, gdyż Guigues Capet, król Angli, uważa, że korona Francji należy się jemu.

W 1237 ulegając podszeptom i wizjom tworzenia własnego księstwa na Bliskim Wschodzie, Ambrogio di Montferrato hrabia Adany buntuje się. W Antiochii szybko zostają sformowane książęce oddziały i rozpoczynają wymarsz na Adanę, gdzie czeka armia buntownika. Wojska książęce miały przewagę dwóch do jednego. Bitwa była krwawa, a już w samym jej początku zbuntowany hrabia zginął. Na jego miejsce zostaje wyznaczony młody włoski szlachcic żyjący na książęcym dworze Marco Arzouruni.

W 1238 roku przyjaciel i sojusznik księcia Salvatore, zostaje zaatakowany przez młodego Chrlsa Capeta króla Francji. Aragonia staje po stornie Prowansji dołączając do największych potęg walczących z Francją.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 26 Grudzień 2009

123

Salvatore Trencavel (1181 - 1251)
Część III

Salvatore Trencavel w chwili przejęcia władzy

Kliknij aby rozwinąć...

Wybuch wojny z Francją dawał księstwu Aragonii nowe potencjalne obszary rozwoju, w tym te, które potencjalnie wydawał się najważniejsze dla prestiżu rodu, odzyskanie Montpellier, dawnej ziem rodowych Trencavelów.
Oczywiście nikt na dworze księcia nawet przez chwilę nie myślał, że kampania może być łatwa. Sam książę Salvatore, był jakby nie patrzeć wyklęty przez Papieża, co czyniło go łatwym celem dla czarnej propagandy króla Francji. Król jednak sam bez winy nie był. Choć jego ojcem był Hamelin Capet, wielu zastanawiało się dlaczego to właśnie niedorostek, 7 letni Charles został królem, a nie hrabia Bearn, uznany oficjalnie, bękart króla Francji, który był starszy, a jednocześnie odznaczył się lojalnością wobec króla podczas wydarzeń pod murami Paryża, gdy książę Akwitanii wygłaszał swe sławne przemówienie.

Charles, król Francji

W pierwszej fazie wojny, książę Salvatore uznał, że musi jak najszybciej zgromadzić swą armię w jednym miejscu. Na miejsce spotkania wyznaczył Urgell. Jednocześnie wiedząc, że niektórzy jego wasale mają problemy z akceptacją faktu jego ekskomuniki (mowa tu szczególnie o hrabim Murci, synem nieodżałowanego przyjaciela księcia), książę wezwał pod broń, jedynie swych synów hrabiego Albarracin i biskupa Thierego (który nie mógł przybyć osobiście, gdyż był ciężko chory) oraz swego brata, hrabiego Terragony. Pod broń został wezwany również Astorre d'Este, gdyż jego ziemie bezpośrednio sąsiadowały z ziemiami króla Francji oraz Guiges Beccaria, który również dzielił granicę z Francją.

Ludwig of Passau, syn przyjaciela księcia, miał duże problemy, by akceptować eksomunikę księcia

Niestety zgodnie z obawami księcia nielojalny Ludwig of Passau, hrabia Murci i Tortosy, wypowiedział wojnę księciu Salvatore. Co doprowadziło do konieczności odwołania części głównych wojsk z pola walki i konieczność marszu na Murcie. W Ziemi Świętej, zajęcie Tortosy z rąk zdradliwego Passaua, nakazano hrabiemu Archy, Albericowi d'Este, który już w sierpniu 1238 roku, wywiązał się z tego zadania.

Romantyczne przedstawienie Alberica d'Este

Tymczasem armia książęca postanowiła uderzyć, na te obszary Francji, które oddzielały Aragonie właściwą od ziem z których Trencavelowie wywodzili się. Chodziło o hrabstwo Foix, do którego zresztą dołączyło hrabstwo Narbonny, uznając, że powinno wesprzeć swego sąsiada w walce przeciw Aragońskim wojskom. Zadanie zajęcia Foix wyznaczył sobie sam książę, natomiast Narbone miał zająć Astorre d'Este.

W wrześniu 1238 roku obie prowincje wpadły w ręce Aragonii. Foix zajął książę, natomiast jeśli chodzi o Narbonne, książę zgodził się, aby hrabina Yolnada złożyła mu hołd wasalny.

Jako kolejny cel, wybrane została Navarra, część Aragonii znajdująca się pod francuskim panowaniem.

Tymczasem z obozu książęcego doszła wieść, że z starości zmarł hrabia Guiges Beccaria, hrabia Rosello.

Końcem 1238 roku z Murci doszły wieści, że oto miasto zostało zdobyte. Tematem pozostawało wciąż aktualnym, czy książę wybaczy Ludwigowi i pozostawi go na hrabiowskim tronie Murci.

24 stycznia 1239 roku zdobyta zostaje Navarra, a jej hrabia Yves Capet składa hołd księciu Aragonii.

W Lipcu wojska książęce docierają do Montpellier, ostatniego celu tej wojny, toczonej z królem Francji. Tam jednak napotykają wojska Arcybiskupa Berry, Charlesa Benavidesa, który jednak zostaje szybko pokonany. 28 sierpnia 1239 roku pada Montpellier. Tego samego dnia do obozu książęcego przybywają posłańcy młodego króla Francji, który prosi księcia o pokój. Uznawszy, że cele wojny zostały spełnione, Salvatore przystaje na propozycję króla.

Ostatnia nadzieja króla Francji na odwrócenie losów wojny. Biskup zawiódł i sam został ciężko ranny w bitwie

26 października 1239 roku pada ostatnia twierdza hrabiego Murci w dalekiej Portugalii. Ten przybywa do księcia Aragonii i błaga o litość. Salvatore przyjmuje jego propozycję odbierając mu ziemie w Portugalii oraz Ziemi Świętej, pozostawiając go jednak na tronie Murci. Wojna kończy się.

Hrabia Murci, błagający o posłuchanie u księcia Aragonii. U szczytów schodów młodszy syn księcia, biskup Thiery, wstawia się za Ludwigiem

W Święto Trzech króli podczas wielkiej uroczystości, na zamku , w Barcelonie, Salvatre Trencavel zostaje kronowany na króla Aragonii.

Koronacja króla Aragonii. Obraz XIX wieczny.

Uroczystości trwały wiele dni, a mięsa, alkoholu i innych potraw często sprowadzanych z Ziemi Świętej nie brakowało. Sam król, jako sztandar królewski przyjął znak z podobizną błogosławionego Gastona, który miał pełnić od swej śmierci pieczę nad rodem i pozwolić mu urosnąć do najwyższych godności.

Niestety, nie wiadomo jak wyglądał dokładnie sztandar Salvatore I. Ocalała tylko jego późniejsza wersja (XVIIw), najprawdopodobniej wariacja tradycyjnego sztandaru, noszone przez synów królewskiego rodu zarządzających Carcassonne (stąd barwy Carcassonne)

Niestety jednak nie wszystko działo się, tak jak sobie zaplanował król. 23 dni wielkiego świętowania zaginął królewski brat, Aleardo. Oczywiście natychmiast rozpoczęto poszukiwania, jednak nie odnaleziono choćby najmniejszego śladu pozostawionego przez hrabiego Terragony. Syn Alearda, nie dawał za wygraną i nieustannie sam przeszukiwał komnaty i wysyłał swych ludzi na poszukiwania ojca. Wkrótce poszukiwania dały efekty w fosie, tuż pod wierzą w której mieszkał hrabia, odnaleziono napuchnięte ciało. Syn rozpoznał zwłoki, jako te należące do jego ojca, a medycy nie odnaleźli na nich żadnego śladu po ranach. Wkrótce oficjalnie ogłoszono, że zamroczony winem, Aleardo musiał wychylić się zbytnio z swego okna, przez co wypadł z wieży.

Wrzesień 1240 roku, przyniósł kolejne doskonałe wieści dla królestwa. Widząc potęgę Aragoni, pan Empuries, a zarazem książę Chorowacji, uznał zwierzchność króla Aragonii.

Poselstwo u króla

W 1241 kolejne porażki wojenne i utrata prestiżu spowodowały, że po raz kolejny Francja odwraca się od króla z dynastii Kapetyngów. Młody Charles, którego w ostatniej wojnie pokonał król Salvatore, został postawiony przed faktem, że oto zbuntowana przeciw niemu szlachta ogłosiła nowym królem Hugona z Troyes. Jedynie najbardziej przenikliwe umysły Europy, lub wtajemniczeni książęta widzieli w tym rękę „Faiseur de rois”, Cesarza Hermana von Franken. Doprowadził on bowiem do tego, że w Francji doszło do konfliktu o koronę między dwoma dziesięciolatkami, z których ten, który ową koronę dzierżył, był nieustępliwym rywalem króla Anglii, Luisa Kapeta, który po śmierci swego ojca 1238 roku, oczekiwał na prawo przejęcia pełni władzy, gdyż miał lat zaledwie 14. W Europie naprzeciw wygi von Frankena, stały same dzieci, które były uzależnione od nastrojów szlachty i pieniędzy cesarskich. Stan ten trwa do 1243 roku, kiedy umiera Cesarz Niemiec. Od tego momentu Europa Zachodnia straciła swego lalkarza i lalki musiały zacząć działać bez niczyjej pomocy, albowiem następca na Cesarskim tronie 18-letni Otto, nie był gotowy na przejęcie władzy po ojcu.

Śmierć lalkarza Europy, pozostawiła koronowane lalki bez kontroli.

W 1243 roku hrabia Navarry wszedł w otwarty konflikt z emirem Murci, który zajmował niemal całą Portugalię. Przyczyna konfliktu nie była znana, jednak wiedząc o potędze swego wroga, hrabia przybył na dwór królewski, prosząc Salvatore o wsparcie. Król wysłuchał swego wasala i zwoławszy wielką rade wojenną zadecydował o rozpoczęciu przygotowań do wojny.

Rada króla Salvatore, rysunek renesansowy.

W pierwszym swym ruchu wysłał swego marszałka Bartomieu de Provence do Portugalii, aby objął dowodzenie, nad jedynymi włościami królewskimi w tym regionie. Jeszcze w lutym, marszałek dotarł na miejsce, jednak nie zdołał on odeprzeć wrogich sił, które pod dowództwem samego emira rozbiły jego wojska. Tymczasem w królestwie zbierały się główne wojska Aragonii.

W czerwcu 1247 roku padło Silves. Wieść o tym zirytowała króla, gdyż ten wciąż czekał na zebranie swej armii, która dopiero do wymarszu około sierpnia 1247 roku.
Gdy jednak Salvatore już zgromadził swe siły sprawy zaczęły toczyć się szybko. 20 tysięczna królewska armia odzyskała Silves, a już w marcu 1248 roku zdobyto Lizbonę stolicę emira.

Tymczasem wasale emira, których ziemie graniczyły z Navarrą zebrali swe siły by podbić to hrabstwo. Król nie miał wyjścia jak wezwać swe regimenty z południowej Francji oraz pod broń wezwać swych wasali i uderzyć na wroga. Wojska wasali zaczęły gromadzić się w Saragossie i już w lipcu 1248 roku, książę Chorwacji mógł wysłać pismo z informacją o gotowości. Była już to najwyższa pora, gdyż niewierni w tym czasie zajęli Nawarrę i wygnali tamtejszego hrabiego.

Miesiąc później książę Chorwacji pisał do króla, że pokonał wojska niewiernych i zajął prowincję Rioja. Kolejnymi jego calami była Nawarra, Viscaja i Asturia.

Książę Chorwacji

Wykorzystując absencję większości wojsk królewskich w kraju, młody hrabia Rosello, najprawdopodobniej poprzez podszepty wrogów króla, ogłosił niezależność. Król uznał, że hrabina Narbonny powinna w zupełności sobie poradzić z buntem młokosa. Ta wysławszy swój regiment do Rosello, została pokonana. W takim wypadku, król wysłał pismo do niemal 63 letniego Rogiera de Luna by zebrał on wojska z Montpellier i zakończył bunt hrabiego Rosello. Ten w styczniu wkroczył do Rosello i w bitwie na granicy hrabstwa rozbił wojska dowodzone przez marszałka hrabstwa, który zresztą w bitwie tej zginął.Bunt Rosello zakończył się.

Rogier de Luna

Wkrótce do króla przybył również posłaniec od niewiernego emira Murcji. Prosił on o pokój, oddając Aragonii Lizbonę.

Emir wysyła swych posłów do króla Aragonii

Ponownie nastały czasy pokoju. W nagrodę za swą postawę, książę Chorwacji otrzymał w lenno Rosello.

Główne Hiszpańskie ziemie królestwa

Tymczasem w Francji trwał ciąg dalszy konfliktu o koronę. Hughes król Francji związał się z księciem Akwitanii, sławnym Florencem d'Aquitanie. Celem obu tych ludzi było pozbycie się księcia Oksfordu, Kapetynga syna króla Hamelina, który nieustannie stawiał roszczenia do korony. Niezależna Akwitania i strzępy tego co zostało z królestwa Francji, to były siły, które bez trudu mogły rozprawić się z Charlesem Capetem. Ten jednak widząc co się dzieje zwrócił się o pomoc, najpierw do możnego protektora na zachodzie, czyli Cesarza, a gdy ten odmówił, do Louisa Capeta, młodego króla Anglii, zaprzysięgłego rywala Hughesa.

Hughes, młody król Francji

Louis, nie dysponował jednak należycie dużymi siłami i funduszami by rozpocząć wojnę, jednak uznał, że może przesłać zastrzyk gotówki swemu krewniakowi oraz najemników. Wśród najemników owych najemników był Manuel de Sotomayor, włoski szlachcic, który objął dowodzenie nad angielskim kontyngentem, a później nad wojskami królewskimi, gdy udało mu się pokonać wojska Akwitanii pod murami Tuluzy. Młody Chalres Capet, świętował na wieść o zwycięstwie swych wojsk nad Akwitańczykami i butnym księciem Florencem, który od czasów Hamelina odmawiał uznania Kapetyngów za władców Francji i wspierał każdego możliwego uzurpatora. Młody Charles, nie wiedział jednak, że de Sotomayor ma własne plany.

Bitwa pod Tuluzą była punktem zwrotnym w karierze ambitnego Włocha

Do najważniejszej jednak bitwy doszło pod Piotiers. Wojska Maunela de Sotomayor rozbiły tam oddziały lojalne wobec Hughesa, a samego króla wzięły do niewoli. Tam torturując pomazańca bożego, de Sotomayor wymusił na nim zrzeczenie się korony, a towarzyszących mu najwyższych urzędników kościelnych, w tym Arcybiskupa Berry, biskupa Vermandois, Albret zmusił do koronowania go na króla Francji w zamian za pozostawienie tytułów i ocalenie życia. Gdy zatem cały ten świętokradczy akt zakończył się, wypuszczono upokorzonego Hughsa, którego naznaczono piętnem przydzielanym zwykle sodomitom, a szlachcie, która uznała zwierzchność Manuela, pozostawiono majątki. Oczywiście było kilku tych, którzy zbuntowali się przeciw tej niegodziwości, jednak szybko zostali oni zabici, a ich tytułu rozdane zostały pospolitym rycerzom najemnym. Taki los spotkał np. księcia Szampanii, którego tytuł przejął niejaki Henri, rycerz z orszaku Manuela.

Tortury młodego króla Hughsa było hańbą na honorze Francji dokonaną przez Włoskiego najemnika

Wiedząc wszystko o wydarzeniach pod Poitiers, nagłe przerażenie spadło na Charlesa Capeta i bojąc się o swe życie uznał on zwierzchność nowego króla.

Nowy król Francji, oznaczał oddanie korony Francji w ręce najemnika, a samą Francję przybliżał jako państwo do schyłkowego okresu Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego

21 sierpnia 1251 roku w wieku lat 71 umiera Salvatore Trencavel, króla Aragonii, którego potomni nazwą wielkim.

Śmierć króla, rysunek z XVIII wiecznej encyklopedii

Kliknij aby rozwinąć...

AAR wyczyszczony i zamknięty. Jeśli najdzie cię ochota na kontynuację, skontaktuj się z administracją.
Zoor

Zaloguj

Żywota Trencavelów

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Zaloguj

Żywota Trencavelów

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Szybkie Linki