Od Rusi do Rosji

Druga tura będzie wyglądać mniej-więcej tak
A) Decyzja DMS - 150%
B) Decyzja pozostałych - 15%

 

15% * 16 = 240%

16 to liczba osób, które zagłosowały na Judaizm.

 

@Maciej-Kamil - coś Ci nie służy czytanie, albowiem Σ(X)=15% a Y = 150%. Nie zaś X=15% Y=150%

@Wurst - była na Rusi północnej sekta judaizantów, która de facto zjudaizowała elity i o mały włos nie zjudaizowała całej Rosji. Jednak DMS, jako samodzierżawca AARa, zrobi to co będzie chciał i wyniki ankiety schowa pod stół a na stół wyłoży nahajkę.

 

YYY... co to znaczy?

 

Suma wszystkich głosów pozostałych to 15%; suma głosów DMS'a to 150%.

 

O nie, jeżeli Slavikingowie nie będą Judeoslavikingami, to cofam suba i daję negatywa!

 

Dziękuję za informację.

 

Liberalna demokracja wychodzi z mody a opinie jakiś gremiów w obliczu jednoznacznej woli Ludu EUFI wyrażonej w demokratycznym głosowaniu i silnego mandatu społecznego Naczelnika AAR-u do dokonania Dobrej Zmiany nie mogą brane być pod rozwagę!

A teraz na serio: jeśli judaizm utrzyma swe prowadzenie to Ruś będzie żydowska. Zatem liczy się każdy głos. Ankieta ustawiona była domyślnie na tydzień więc jutro ostatni dzień głosowania/zmiany głosu. Tak więc:

​

 

No ale czemu Tikhvin :c AAR na pionteczke z plusem ale nie Tikhvin. I nie literce "v"* w słowiańskich imionach :c

* - i sh, ch, i kh.

 

Tikhvin to po polsku jest Tichwin i to nie imię a nazwa miejscowości. Po prostu DMS napisał wg tego, jak Paradox nazwał miejscowość wedle angielskiego.

 

Wiem, że Тихвин to nie imię top kek. I wiem, że tak pisze bo tak twierdzi angielska transkrypcja, ale po polskiemu ładniej wygląda (chociaż to może być tylko moje zdanie). Po prostu widziałem, że raz pisze Wszemił zamiast Vsemil, a innym razem jakiś inny potworek typu Tikhvin (nie kce mi się szukać innych przykładów bo komputer mam z drewna).

A ty dalej masz błędy gramatyczne w podpisie :c

 

W memach, countryballach i internetach tak się robi - "gib moni" zamiast "give money", "pliz"lub "plox" zamiast "please" etc.

No a tutaj jednak DMS powinien chyba ustalić jakąś konsekwencję - albo transliteracja anglosaska albo tłumaczenie na polski.

 

Niech będzie, że mem.

I popieram postulat konsekwencji. DMS, wybierz poprawnie polską opcję.

 

Niech zostanie przy angielskich, mniejsza szansa, że się pomyli przy nich, niż przy polskich.

Wysłane z mojego SM-T815 przy użyciu Tapatalka

 

Przyznam się, że to z lenistwa i braku czasu - sprawdzanie wszystkich występujących w grze nazw miejscowych pod kątem ich polskich odpowiedników jest uciążliwa ale postaram się poprawić.

 

W większości przypadków wystarczy pamiętać ze kh to ch, sh to sz, ch to cz No i wszelakie ye, ya, yu to jotowane.

W jako takim uproszczeniu.


Отправлено с моего iPhone используя Tapatalk

 

Od Rusi do Rosji


XI. O tym jak kniaź Ottarr następstwo po sobie ustanowił i o wojnach wschodnich słów kilka


W tym to czasie wielki zamęt zapanował w państwie kijowskim. Wojna następowała za wojną, bunt za buntem i każdy kniaź czy bojarzyn tameczny o kołpaku wielkoksiążęcym zamyślał. Zanim jednak opowiemy co działo się w Konugardzie trzeba wspomnieć o tym jak kniaź Ottarr poczynał sobie w Holmgardzie.

Najsamprzód wielki kniaź obchody ku czci bogów swych nakazał w Nowogrodzie odprawić. Na które kniaziów i bojarów - danników swych zaprosił. A w czasie tych uroczystości krwawe ofiary z jeńców licznych złożone zostały a najznamienitszym z nich był Gościewid Wszemilowicz z rodu Słowieńskiego.



Kniaź Ottarr choć starość nie oszroniła jeszcze jego skroni a wolą i mocą obdzielić mógł wielu to jednak słabował często i zdrowia nie miał. I zdarzyło się że wielki kniaź zapadł ciężko na zapalenie płuc.



I śmierć stanęła mu w oczach i widmo zgonu bezpotomnego. A żona jego dostojna Rognhildra syna-dziedzica mu dotąd nie dała. Tedy zamyślał co uczynić dla krajów swych tak aby w odmętach wojny i sporów o następstwo po nim nie pogrążyły się.



Tedy siostrę swą - Rikissę z chramu kniaziowskiego wydobył i choć opierała się temu za mąż zamyślać wydał - tak by jej syn schedę całą po nim i państwa jego objął.

I wydał ją za Światosława Glebowicza - syna sławnego wojewody Gleba - tego samego co poległ na gruzach kremla nowogrodzkiego broniąc go przed tłuszczą chłopską w czasie wojen z czasów małoletniości wielkiego kniazia. Tenże Światosław towarzyszem i przyjacielem kniazia Ottarra od lat dziecięcych był.





Tedy tak znacznie wynosząc Światosława ponad innych, związawszy go więzami krwi, ozdobił też skronie jego mitrą kniaziowską i nadał mu księstwo białojeziorskie w dziedziczne posiadanie. I potomkowie jego i kniahini Rikissy mieli rządzić Rusią na wypadek śmierci kniazia Ottarra.



Uregulowawszy tedy zasady następstwa po sobie niezmordowany kniaź Ottarr, niezważając na chorobę go trapiącą ruszył z drużyną swą na Czudów chcąc odebrać im Czudź utraconą w czasach zamętu i smuty. A Czudów zdradliwi Finowie z Karelami dzikimi wsparli, szarpiąc pogranicze ruskie w Ingrii.





Tedy poszedł Saemundr - wódz ruski na Czudź i rozbił ich pod Zaozeriem, które posiąść zachcieli.





I choć Riku i Lagon - wodzowie karelofińscy Ingrię i Psków zdobyli to Ruskie Zastępy na Czudź już szły i rychło ją zajęły kończąc wojnę tym samym. A odebraną Czudź oddał wielki kniaź Światosławowi w posiadanie.





A uniesiony tym powodzeniem niczym orzeł na rozłożystych skrzydłach ozdrowiał kniaź Ottarr i powiódł swe pułki na wschód, ku Mari, Wielkiemu Ustiugowi, Chłynowowi i Wepsom - grodom i krajom co bułgarskie zwierzchnictwo zrzuciły niedawno. W ślady Ruryka - ojca swego chciał iść i tak jak on próbował władztwo nad Wołgą - dumną rzeką zdobyć.



Tedy wojował Ottarr z Puryszą Starym z Mari, Saksą Sprośnym z Chłynowa i Pudakiem z Wielkiego Ustiuga i wodzem Wepsów - Samatu Sarakidą. I poszedł Saemundr - zacny wódz ruski na Mari.



I kiedy stał pod grodem tym silnym chan Bułgaru Khinialon z zastępami swymi przybył - wezwali go bowiem dawni dannicy.



I stało się tak, że Ruś z całym wschodem wojowała, z ludami wielkimi i małymi.



I pewnie pokonałby waleczny Saemundr Bułgarów gdyby nie to że złączyli się wszyscy wrogowie jego pod Mari i jednością się stali. I choć kniaź Ottarr wiódł posiłki na pomoc osaczonemu wojewodzie nie zdążył jednak na czas i pobity został Saemundr okrutnie.



Sam kniaź Ottarr pod Łopatinem w zasadzkę wpadł. I wycieli Ruś Bułgarzy, i ziemia spłynęła krwią a psy i wilkowie pożywienie mieli.



Tedy widząc, że przeciw Bułgarowi sił Rusi nie starcza, ugodę w Galiczu z chanem Khinialonem kniaź Ottarr zawarł. I tak oto od podboju Chłynowa Ruś odstąpić miała i potwierdziła bułgarską zwierzchność nad tym grodem. W zamian Wielki Bułgar władzę Nowogrodu nad Mari, Wielkim Ustiugiem i krajem Wepsów uznawał.



Tedy z największym trudem kniaź Ottarr wojsko następne zebrał i na Mari powiódł. Gród ten warowny zdobył po czym i Łopatino zajął. I posiadł Mari kniaź Ottarr i wszystek ziemie doń przynależne.







Po czym poszedł wielki kniaź na Wielki Ustiug i zdobył go rychło po czym Czudź wyzwolił. I zawojował Ustiug Ottarr i chwała była jego wielka.





A wtenczas Wepsowie ku Ugrze się zwrócili i jęli wołać o pomoc od nich i poddali się im. I walczył Ottarr z Ugrą i Karelami podstępnymi co ich wsparli. I gród Syrj zajął wielki kniaź i ziemię Wepsów poddał sobie. I prosił Tolik Prawy Sarakida - wódz ugryjski o pokój kniazia Ottarra i otrzymał go.





I tak oto kniaź Ottarr wojny wschodnie zakończył i choć rozszerzył państwo swe znakomicie, marzenia ojca nie dane mu było spełnić. Miecz tedy swój postanowił obrócić przeciw innym, dumnym a pysznym wrogom i tym samym chwałę Rusi pomnożyć.

C.D.N.​

 

I kolejny raz bogowie nordyccy przegrywają z Tengrim i jego spółką. Aż miło

Przy okazji - Rurykowicze już się zrusyfikowali czy nadal żyją w kulturze Nordów? Bo jak Skandynawia zacznie się feudalizować i pojawiać się będą konkretniejsze kultury no to może dziwnie wyjść, kiedy staniesz się nagle Norwegiem np.

 

Ottarr jest norsem wciąż. Myślę, że następny władca może już próbować się zeslawizować. A co do klęski bogów nordyckich to raczej efekt mojej beztroskiej gry. Zresztą wiele rzeczy mi umyka. No ale w końcu to nie jest podręcznik jak grać.

 

Słowianie, wyznawcy Peruna - Jahwe nie jest zadowolony. Norsowie poza Skandynawią nie mają raczej szans na przyjęcie jednej z późniejszych nordyckich kultur. Fajnie byłoby zobaczyć ostatnią redutę starożytnych zwyczajów na Rusi.

Zasláno prostřednictvím tapatalku z československé cihly, omlouvám se za všechny chyby.

 

Przyznam się, że nie rozumiem opcji tej ankiety forumowej. Miało mieć domyślnie tydzień na jej zamknięcie ale widać dalej można wybierać. No nic, póki lider jest jasny nie ma to większych konsekwencji. Do konwersji fabularnie i w grze daleko.

 

Bo po prostu zmiana wyznania oraz feudalizacja aktualnie opłacalne nie będzie - hordy po prostu by DMSa wciągnęłyby nosem a dotykanie innych pogan byłoby właściwie niemożliwe. Chwila konwersji religijnej i ustrojowej musi być dobrze dobrana, aby nie obudzić się z nożem w plerach.

 

Od Rusi do Rosji
​

​

XII. O wojnach północnych kniazia Ottarra i najazdach wora marijskiego i Loupa de la Tour du Pina słów kilka


W tym to czasie wielki kniaź Konugardru - Hrane zmagał się z buntem na czele którego stanął kniaź twerski Barid z rodu Surrów.



Kniaź Ottarr widząc, że dawny jego wróg i konkurent do kołpaku wielkoksiążęcego nie ma już osłony kniazia kijowskiego pchnął na Twer armię dowodzoną przez bojara Tylmacha. Tenże wziął gród szturmem a posiadłości kniazia Barida przyłączył do Gardariki a samego uzurpatora i buntownika wygnał.





W tym czasie wielka radość nastała w Nowogrodzie. Ottarrowa siostra - kniahini Rikissa powiła syna - Freyra Światosławowicza, kniaziewicza białojezierskiego i następcę tronu Gardariki i Holmgardru.



Z tej to też okazji wielki kniaź nałożył nowe powinności wojskowe na podgrodzia.



Na jesieni roku 915 kniaź Ottarr przeciw zdradliwym Karelom i dzikim Finom powiódł drużynę. Wodzowie tych północnych plemion powielekroć przeciw Rusi występowali - Ingrię i Psków pustosząc. Tedy sprawiedliwą odpłatę wielki kniaź im uczynił. Wpierw przeciw Hintsie z Kexholmu miecz swój Ottarr obrócił i dobył jego stolicę a kraj cały do Rusi przyłączył.







Rok później wielki kniaź z pułkami swemi pociągnął na Sawonię, której wódz - Mielus dani Rusi składać nie chciał. Pobiwszy tedy Sawończyków i zająwszy ich grody i ten kraj częścią Rusi stał się.





Ledwo się wojna fińska skończyła a już wojowie ruscy musieli znów do boju się szykować. Oto bowiem Orunza z rodu Czeremisidów - wor rodem z Bułgarii zebrał podobnych sobie łotrów i w ruskie granice wkroczył od strony Mordwy. A tenże Orunza zajął gród Mari i zamyślał księstwo sobie z ziem okolicznych wykroić i z Mordwą czy Bułgarem znosić się przeciw Rusi.

​

Tedy ruszył kniaź Ottarr na wora marijskiego i pod Łopatinem i Galiczem go pobił i Mari dobył i pochwycił Orunzę a pochwyconego powiesił - jak to się z łotrami pospolitymi czyni.









W lecie 920 roku kniahini Rognhildra powiła kniaziowi Ottarrowi syna imieniem Ingvar. Zgodnie jednak z wolą możnych kniaziów ruskich dziedzicem Gardariki pozostał Freyr Światosławowicz - kniaziewicz białojezierski.



Skorzystał Wielki Kniaź z tej sposobności by podnieść podatki płacone przez mieszkańców podgrodzi.



C.D.N.
​

 

C.D.

Rok później powiódł kniaź Ottarr swe pułki na ziemie Wepsów przeciw wodzowi Romny - Lalliemu. A po stronie obrzydłych Wepsów Liwończycy i Mordwini wystąpili i jęli szarpać granice Rusi od zachodu i wschodu. W tym też czasie Dergun Mordwińczyk na czele rebelii chłopskiej stanął i wschodnie dzielnice krajów ruskich pustoszył.





Nie zważając jednak na to jął Ottarr dobywać Romnę a w końcu posiadł ten gród i podbił Wepsów. I pokój przywrócił Wielki Kniaź na swych granicach.





A pobiwszy Wepsów stłumił Ottarr bunt chłopski a jego wodza powiesił przed bramą Grodu Marijskiego.



W tym to czasie z dalekiej Szwecji doszły wieści, że król Bjorn Okrutny przyjął chrzest z rąk kapłanów frankijskich.



Wieść ta zbiegła się w sposób niepokojący z przybyciem wyprawy awanturnika francuskiego - Loupa de la Tour du Pin, którego celem był podbój całej Estonii - w tym też Ingrii należącej do Rusi.



W tym to czasie Alfrid - córa kniazia Ottarra przyobiecana została małoletniemu kniaziowi włodzimierskiemu Oddrowi z Białego Jeziora. Svanhildrę zaś - kolejną swą córkę Ottarr oddał Antavasowi z rodu Alelkaitisów rządzących Jaćwieżą.





W tym czasie pułki ruskie stłumiły kolejny bunt chłopski na czele którego stał Virjaj Mordwin.



Latem 923 roku armia Loupa de la Tour du Pina wdarła się w granice Rusi i zmierzała ku Ingrii.



Kniaź Ottarr zwołał drużynę i przez kilka miesięcy ścigał uchylających się od boju Franków. Ostatecznie pod Łukami ich dopadł i pognębił a resztki rozgromił pod Pskowem.



I ten łotr uśmiercon został, z racji jednak szlachetnego pochodzenia zginął od miecza katowskiego a nie od stryczka.



Zwycięstwo nad Loupem dowodnie wykazało moc i potęgę Wielkiego Kniazia - tedy nikt nie wniósł sprzeciwu kiedy kniaź ustanowił zwiększenie dani plemiennej.



Tedy pobiwszy wrogów na wschodzie, zachodzie i północy ruszył kniaź Ottarr na długo wyczekiwaną wyprawę po koronę kijowską.



C.D.N.​

 

Tak na szybko i na niepełno - skoro Szwecja się feudalizuje to powinno oznaczać... wyprawy zamorskie Rusów by plądrować, gwałcić i rabować Szwedów! Młode państwa feudalne są znacznie słabsze od plemiennych, zwłaszcza jeżeli nie miały rozbudowanych holdingów (a wątpię, aby tak szybko zdołali oni rozbudować się).