AAR - Austria

HoI 1.05c CORE 0.71 H/A

Prolog:
(Fikcja on)Kurt Schuschnigg nie pogodził się z klęską Austrii w I Wojnie Światowej. O ile nie był zwolennikiem Cesarstwa, o tyle nie mógł zdzierżyć marginalnej jeśli nie zerowej roli jaką odgrywała po '18 Austria, ongiś według niego silne państwo... Jako głowa rządu czynił rozmaite starania, aby skonsolidować władzę wokół siebie, w ten bowiem sposób mógł wprowadzić swoje rewizjonistyczne plany w życie... Pierwszym etapem miało być opanowanie Węgier. W 1936 roku, kiedy uwagę świata przykuwały nazistowskie Niemcy, Austria poczęła realizować zamysły Schuschnigga.

Kryzys węgierski
Kiedy rząd Austrii rozpoczął polityczne naciski na Węgry stało się jasne, że Węgrowie nie mają zamiaru oddawać niepodległości za bezcen. Politycy węgierscy oraz regent Horthy początkowo w kurtuazyjnym, z czasem ostrym tonem odpierali żądania Schuschnigga. Przyrzekł on, iż "osobiście stawi się w Budapeszcie, wraz z "kilkoma" adiutantami, by Horthy osobiście przekazał mu to, co do tej pory przesyłał notami dyplomatycznymi". Wkrótce okazało się, co miał na myśli szef austriackiego rządu...

4 Stycznia 1936 roku Armia austriacka wkroczyła na terytorium Węgier. Dwie dywizje kawalerii w szybkim tempie posuwały się naprzód, nie napotykając żadnego oporu armii węgierskiej, która nie zdążyła przeprowadzić mobilizacji. Po wkroczeniu do Szombathely sztab węgierski podjął decyzję o wymarszu armii na zachód, celem odparcia inwazji. Tutaj jednak dał o sobie znać brak mobilności Węgrów, a także ogromne niedopatrzenia sztabu - kiedy dywizje Madziarów szły na odsiecz Szombathely, Austriacka kawaleria systematycznie opanowywała południe kraju, zajmując Pecz, Segedyn i docierając do granicy Rumunii. Węgierskie dowództwo nie dawało wiary meldunkom, i dopiero na wieść o pojawieniu się Austriaków na rogatkach Budapesztu wydało rozkaz zaniechania marszu i powrotu do stolicy. Decyzja ta jednak okazała się spóźniona, a Schuschnigg spełnił swoją obietnicę - wraz z żołnierzami dwóch dywizji osobiście zażądał od Horthyego kapitulacji. Nie widząc innych możliwości, Węgrzy musieli przystać na te żądania - Węgry wcielone zostały do Austrii, z zachowaniem drobnej autonimii.

 

Zawód:
Kiedy Guido Schmidt mianowany został ministrem ds. zagranicznych, oczekiwano od niego przygotowanie gruntu pod Austriacjie pretensje do terenów Czechosłowacji. Jednak jakiekolwiek próby wywierania presji na rząd w Pradze spotykał sięze zdecydowanym odzewem Berlina i Londynu - Schushnigg musiał pogodzić się z silniejszymi niemieckimi wpływami w Czechosłowacji. Wszak austriacka armia, mimo narzuconego tempa modernizacji, nie byłaby w stanie zająć północnego sąsiada...

Austria pozostanie niepodległa!:
O ile MSZ ulegało stałemu wzmacnianiu, o tyle MSW nie dostrzegało rysującego się na horyzoncie zagrożenia. W kraju coraz silniejsze wpływy uzyskiwała partia Narodowosocjalistyczna i zwolennicy przyłączenia Austrii do III Rzeszy. Sytuacji nie rozwiązała jej delegalizacja - Hitler coraz częściej dawał do zrozumienia, iż Austria ma staćsię częścią Niemiec. Apogeum tyc zabiegów przypadło na Marzec 1938 roku, kiedy to Hitler przedstawił rządowi Austrii ultimatum, rządając w nim zgody na Anschluss. Mając znaczne poparcie wśród społeczeństwa, nie liczył się z możliwością odmowy - spotkała go spora niespodzianka, kiedy Schuschnigg sprzeciwił się jego planom. W kraju zawrzało, ulice Wiednia, Grazu, Lindzu zaległy demonstrantami, jednak armia niemiecka nie interweniowała. Wobec tych wydarzeń plany powiększenia Austrii musiały zejść na dalszy tor. Rozpoczął się okres tłumienia demonstracji, delegalizacji wielu partii i organizacji mających związek z III Rzeszą a także rozwijania aparatu policyjnego.

 

Koniec nadzieji na defiladę w Pradze...:
Jesień przyniosła ze sobą ostateczne rozwianie sięnadzieji na zajęcie Czechosłowacji. Oto bowiem rządy państw zachodnich wyraziły zgodę na przyłaczenie do Niemiec Sudetenlandu, niszcząc tym samym wszelkie możliwości obrony dla teog kraju. Dla rządu w Wiedniu oczywiste stało się, że Hitler nie poprzestanie na zajęciu tych kilku prowincji - jego apetyt na poszerzanie terytorium był w Wiedniu znany z autopsji.

Jugosławia? Ha!:
Przewidywania spełniły się - wiosną '39 Hitler uzyskał zgodę przerażonego Hachy na utworzenie Protektoratu Czech i Moraw. Słowacja usamodzielniła się, i zanim sztab zdążył zareagować, zawarła sojusz z III Rzeszą, ostatecznie niwecząć wszelkie aspiracje Austrii.
Schuschnigg postanowił wynagrodzić sobie tą osobistą klęskę, kierując żądania pod adresem Jugosławii. I tutaj jednak spotkał się z oporem państw zachodnich, Włoch a nawet Niemiec, obawiających się zbytniego wzrostu siły sąsiada. Dopiero niemiecki atak na Polskę i wybuch wojny europejskiej umożliwił Austrii działanie.

Także tutaj postawiono na szybkość, wykorzystując niedawno sformowany korpus piechoty zmotoryzowanej. Rachuby sztabu okazały się słuszne - uzbrojona w przestarzały spręt armia jugosłowiańska nie była zbytnio mobilna.
3 września Austria wypowiedziała wojnę Jugosławii, niemal natychmiast zajmując Zagrzeb. 5 austriackich dywizji starło siętam z zbłąkanym oddziałem kawalerii, rozbijając go i zmuszając do odwrotu.
Sarajewo zostało zajęte 14 września. Schuschnigg przybył na defiladę w tymże mieście. Pamiętał, że to od tego miejsca rozpoczął sięupadek Austro-Węgier. Nie zamierzał dopuścić, by historia ponownie przybrała taki bieg. Zaniechał wszelkich kontaktów z Niemcami (początkowo czynił propozycje sojuszu, systematycznie jednak odrzucane były one przez Hitlera).
17 września oddziały armii austriackiej wkroczyły do niebronionego Belgradu. Rząd Jugosławii zmuszony został do podpisania zgody na aneksję Jugosławii przez Austrię.

 

Koniec Słowacji, koniec Polski, początek wojny na zachodzie:
Niezależnie od wydarzeń na bałkanach, armie niemieckie wbijały się w terytorium Polski. Ta sprawiła jednak niemiłą niespodziank Hitlerowi, zajmując Słowację, a nawet wkraczając do Bratysławy - ten przejściowy sukces nie mógł jednak uratować Polski - Niemcy odbili Bratysławę, zajęli Warszawę i Lublin, i ostatecznie anektując Polskę. Jako że Słowacja w chwili upadku Lublina pozostawała jeszcze pod okupacją polską, i te tereny włączono do Rzeszy Wielkoniemieckiej.

Widząc jak Ślowacja, obiekt niedawnych austriackich aspiracji, przechodzi z rąk do rąk Schuschnigg rozpocząl szykować plany nowych podbojów. Tym razem na celowniku znaleźli się wschodni sąsiedzi - Rumunia i Bułgaria.

Spóźnieni, znów spóźnieni!:
Decyzje zostały podjęte, odpowiednie dyrektywy wydane, a armie zmierzały już nad granicę z Rumunią. Plan opracowany przez sztab główny zakładał szybkie opanowanie zachodniej szęści kraju zagrażając bezpośrednio Ploesti i Bukaresztowi, koncentrację sił, zajęcie Ploesti i Konstanicy, która miała być wg. danych wywiadu niebroniona, i ostateczną rozprawę w Bukareszcie. Wszelkie plany, przygotowania okazały się zbędne. Aspiracje Schuschnigga po raz kolejny zostały obrócone w niwecz. Zanim osiągnięto pełną gotowość bojową po kampanii w Jugosławii, Rumunia znalazła się pod silnym wpływem Niemiec. Do władzy doszli tam Nacjonaliści, obalając demokratyczny rząd. Ponownie, sojusz z Niemcami zniweczył plany podboju - w zimie '39 Rumunia przystąpiła do Osi.
Schuschnigg, tak jak i sztab i rząd, był wściekły. Nie krył się z tym, zerwał nawet kilka układów gospodarczych z Rzeszą. Sytuacji nie dało się jednak odwrócić... Armia kolejny raz musiała się przegrupować, tym razem udając się nad granicę z Bułgarią...

 

Parada zwycięstwa w Sofii, granica z Turcją...:
Świat spoglądał na Francję, która toczyła nierówny bój z armiami Rzeszy... Którz spojży na maleńką Bułgarię, kiedy przyjdzie jej czas... Wiedeń postanowił nie dopuścić do zbliżenia Bułgarii i Rzeszy, nauczony doświadczeniami Słowacji i Rumunii. Czyniąc zabiegi dyplomatyczne i manifestując swoją przyjaźń dla nowego sąsiada, Austria formowała nowy korpus piechoty górskiej oraz flotę powietrzną samolotów wsparcia.
W Lutym, kiedy przygotowania zostały uwieńczone przybyciem Generała Beyera do grupy uderzeniowej, atache wojskowy w Sofii wręczył bezpośrednio do rąk Borisa III notę, w której Austria "wobec licznych aktów złej woli reakcjonistycznego rządu Sofii zmuszona jest wypowiedzieć wojnę Bułgarii". 8 lutego grupa uderzeniowa otrzymała rozkaz wymarszu do prowincji Plovdiv. Zwycięska armia austriacka pokonała niewielki garnizon broniący tych terytoriów, 24 lutego zajmując Plovdiw i szykując się do przesięcia Bułgarii wpół, w celu zapobieżenia wzmocnienia sił w Sofii. 29 Lutego w Ruse Austriacy, wspomagani przez korpus piechoty zmotoryzowanej, pokonali wojska Bułgarskie. 12 Marca Marszałem Feuerstein na czele zaprawionego w bojach korpusu stoczył zwycięską batalię z broniącymi Warny Bułgarami. Zwycięstwo znalazło się w zasięgu ręki - przegrupowane armie ruszyly do natarcia na Sofię z Plovdivu. Generał Schariczer von Reny na czele 13 dywizji, w tym korpusu górskiego, rozgromił osłabione, z powodu samobójczego ataku na Nis, wojska Bułgarskie. 28 Marca flaga Austrii zatknięta została nad Sofią. Bułgaria formalnie została włączona do Austrii w sierpniu '40 roku. Przez ten czas ostatecznie rozbijano pojedyńcze punkty oporu Bułgarów, co pozytywnie wpływało na opiniępubliczną w kraju.

 

Dokonać niemożliwego? cz.1:
Na zebraniu Sztabu Generalnego zawrzało. Co chwilę padały słowa zdziwienia, drwiny, generałowie przekrzykiwali się na wzajem próbując przetrawić słowa Schuschnigga. A on stał niewzruszony, z lekkim uśmiechem przypatrywał się mapie.
W końcu harmider ucichł, generałowie zwrócili się w stronę szefa rządu, faktycznego jednowładcy Austrii. Nie potrafili sami pojąć planu Schuschnigga. Nie chcieli nawet próbować go zrozumieć... Jego słowa spadłu na nich niczym grom z jasnego nieba. Spodziewali się dywadgacji na temat perspektyw rozwoju armii, planów pertraktacji z Berlinem w celu odstąpienia Karpat i południowej Słowacji, przygotowywali się do trudnej debaaty na temat utworzenia od podstaw Austriackiej Marynarki Wojennej... Ale... atakować Turcję? Tego się nie spodziewali...

 

Dokonać niemożliwego? cz.2:
Szef Rządu zabrał głos, przedstawiając zebranym plan opanowania terytorium Turcji i włączenia jej pod austriacką administrację. Plan ten zakładał naciski dyplomatyczne wobec Ankary, zakończone zarządaniem przemarszu wojsk przez teryturoum Turcji. Pretekstem miała być planowana interwencja w Syrii...

Plan wydał się spójny, i mimo sporej dozy ryzyka Sztab zgodził się co do wprowadzenia go w życie. Wydano odpowiednie dyrektywy, zakazując koncentrację wojsk w Warnie. Bezpośrednio przy granicy znalazło się 21 dywizji, w tym 6 piechoty zmotoryzowanej - te oddziły miały odegrać kluczową rolę w nadchodzącej kampanii.

10 września '40 rząd w Ankarze uległ presji dyplomatów austriackich, godząc się na przemarsz wojsk przez terytorium Trucji. Niezwłocznie wkroczyło do Turcji 6 dywizji piechoty zmot. które wg. zapewnień Wiednia miały dotrzeń na pogranicze turecko-syryjskie. Nic takiego jednak nie nastąpiło - dwa korpusy zatrzymały się w Izmit.

Wobec realizacji kluczowego założenia kampanii tureckiej, dyplomaci austriaccy, poinstruowani przez Guido Schmidta, wycofali się z wcześniejszych ustaleń z rządem tureckim. Teraz dopiero owe 6 dywizji miało ukazać swoje prawdziwe znaczenie...

16 września '40 Austria wypowidziała wojnę Turcji, nie podając nawet przyczyny. Piechota zajmująca Izmit opanowała prowincję, i otrzymując zaopatrzenie drogą morską oczekiwała na przybycie głównych sił, które rozpoczęly ofensywę na Istambuł. Wojska starły się z oddziałami tureckimi już 20 września i już w tym pierwszym boju dało o sobie znać znacznie lepsze wyszkolenie i wyposarzenie Austriaków - Szef Sztabu i Naczelny Dowódca Wojsk Ladowych dobrze spełnili swoją rolę.

Broniony przez zaledwie 2 dywizje, nieprzygotowany do obrony Istambuł padł pod naporem 15 dywizji piechoty, a przyczułek w Izmit uzyskał połączenie z głównymi siłami. Teraz właśnie swoje znaczenie ukazał ów podstęp - cieśniny czarnomorskie pozostawały naturalną barierą ochronną dla Turcji. Ospowiednia obrona zatrzymałaby austriacką ofensywę...

Kiedy piechota przeprawiała się do Izmit, 5 dywizji piech. zmot. zaatakowało Burse rozbijając stacjonujące tam wojska 22 września. Wkrótce po zakończeniu przeprawy, główne siły uderzeniowe skierowane zostału na Ankarę. Mimo strat po jedniodniowym boju została zdobyta. Nad kolejną stolicą załopotał czerwono-biało-czerwony sztandar.
Kolejnym celem stało się Eskisehir - i ta prowincja szybko została opanowana przez Austriaków.

Pomimo trwającej zimy nie można było pozwolić na postój - Sztab obawiał się że dałoby to Turkom czas na przegrupowanie się. W wyniku działań piechoty, piechoty zmot. i przemieszczonej z głębi kraju kawalerii do 12 stycznia Austriacy kontrolowali Konyę, Mersin a także Samsun, który został zajęty bez walki - ponownie szybkość Austriaków i błędy w dowództwie wroga okazały się znamienne w skutkach.

Kiedy w Antalyi i Zongudlak okrążono 10 dywizji wroga, korpusy kawaleryjskie i zmotoryzowane posuwały się w głąb kraju docierając do Malatyi. Ostatni większy ośrodek Tureckiej władzy - Trabzon - zajęty został 1 lutego przez 1. dywizję kawalerii. Spodziewając się cięzkich walk w tym górzystym terenie, Sztab zadecydował o przemieszczeniu 3 dywizji piechoty górskiej, jednak okazało się to zbędne. Turcy przypuścili bowiem kontatak na Samsun, pozostawiając Trabzon bez obrony, co szybko wykorzystali kawalerzyści.

2 Lutego okrążone armie tureckie skapitulowały, a Turcja włączona została do Austrii. Schuschnigg nie krył swojego zadowolenia - tegoż dnia awansował trzech dowódców do stopni generalskich.

 

Perspektywy:
W czasie trwania kampanii tureckiej wojska włoskie zaatakowały pozycje greckie. Grecja niezwłocznie wystosowała prośbę o wywiązanie się Wielkiej Brytanii ze swoich gwarancji, w wyniku czego Grecja znalazła się w obozie Aliantów, a Włochy przystąpiły do Osi. O ile Sztab Generlany przygotował nieliczne szkice planów działań wobec Grecji, w świetle tych wydarzeń aak na Grecję stał się niemożliwy.

Po zakończeniu wojny z Turcją Wiedeń przystąpił do analizy obecnej sytuacji międzynarodowej. Jako że USa przystąpiły do obozu Aliantów jeszcze w 1940 roku, liczono się z klęską Niemiec. Możliwość taka stawała się zoraz wyraźniejsza, tym bardziej że według danych wywiadu ZSRR gromadził znaczne siły na granicy z Niemcami, a we Francji stale powiększał się kontyngent wojsk Alianckich - od początkowych 5 dywizji, które dokonały desantu, obecnie w Caen stacjonuje 87 dywizji Aliantów - Niemcy zmuszeni byli rozmieścić tam znaczne siły, sołabiając wchód i praktycznie wycofując się z planów inwazji na Norwegię...

Wobec tych wydarzeń, prorokując nadciągającą wojnę Niemiecko-Sowiecką Sztab podjął decyzję o powołaniu pod broń kolejnych rekrutów. Zdawano sobie sprawę z wyczerpujących się rezerw ludzkich, jednak liczono na nowy rocznik (przyrost 5,2). Równocześnie trwała modernizacja armii, formowanie drugiego korpusu bombowców wsparcia, a także długo odwlekane badania nad flotą...

 

Kres podbojów, czas planowania:
Po zajęciu Turcji Austria tymczasowo straciła możliwość poszerzenia swych posiadłości. Austria pozostawała otoczona przez państwa Osi, początkowo od północy i zachodu, wkrótce jednak, w związku z upadkiem Grecji, Włochy uzyskały granicę z Austrią także na południu.
Bliski wschód pozostawał areną zmagań i rywalizacji obozu Aliantów i państw Osi. Początkowo Sztab rozważał zajęcie Syrii, ostatecznie jednak uznano podobną akcję za nieopłacalną. Schuschnig postanowił czekać.

Okres od lutego '41 do czerwca '42 pozostawał pod znakiem planowania, rozwoju i konsolidacji państwa. Inżynierzy opracowywali plany transportowców, które miały w przyszłości posłużyć do realizacji kolonialnych ambicji kół rządzących - rozważano opanowanie Kuby bądź Ekwadoru, zaangażowanego w wojnę z Peru. Ponadto armia lądowa stale ulegała powiększeniu, zwiększała swoją wartość bojową stale wdrażając nowe doktryny i wyposażenie. Podjęto także przymiarki do wprowadzenia do armii czołgów. Siły lotnicze zwiększyły się do 6 dywizjonów lekkich bombowców, z czego 3 dopiero co opracowane w biurach konstrukcyjnych (Basic Close Support Plane).

Spodziewany konflikt Niemiec i ZSRR rozpoczął się wiosną '42 roku. Armia niemiecka posiadała niewielkie siły nad granicą z Krajem Rad, mimo to początkowo odniosła kilka lokalnych sukcesów. Również Rumuni podejmowali próby ofensyw, zajmując przejściowo Lwów, tracąc jednak kontrolę nad Jassy.

Wobec takiego obrotu wydarzeń, Sztab odstąpił od planowania uderzenia na Szwajcarię - zaangażowanie w konflikt z tym krajem bądź lego opanowanie dodatkowo osłabiłoby siły austriackie, które Schuschnigg planował wykorzystać w inny sposób... Do realizacji swoich pierwotnych zamysłów, powrotu Czech do Austrii.

Najnowszy plan opracowany przez sztabowców i Schuschnigga zakładał opanowanie okręgu Bratysławy, Czech i południowych Niemiec, a także wkroczenie do Tyrolu i Wenecji. Akcja ta mogła powieść się jedynie wobec klęski Rumunii i zabezpieczenia granicy z opanowaną przez Włochy Grecją, zakładając jedynie niewielkie działania zaczepne w tamtym terenie. Liczono na dotarcie Armi Czerwonej do Koszyc, i wtedy zamierzano przystąpić do akcji.

Plan taki wciąż pozostawał jednak wyjątkowo ryzykowny, a najmniejsze niepowodzenie wiązałoby się z klęską. Postanowiono zatem szukać porozumienia z Hitlerem, w odpowiednim czasie proponując mu wkroczenie sił austriackich do Czech, dzięki czemu front Niemiecko-Rosyjski miałby ulec skróceniu, a co umożliwiłoby efektywniejszą obronę na linii Odry bądź linii Gdańsk-Wisła-Cieszyn. Postanowiono zaczekać na odpowiedni moment do wystosowania tejże propozycji.

I tutaj właśnie przydałby mi się event... Jeśli ktoś z Was miałby chęć napisania czegoś takiego, bądź dania mi wskazówek. byłbym niezmiernie wdzięczny... Chodzi mi o przekazanie Neuhausu, Pragi i Lucenecu, oraz pretensje terytorialne co do pozostałych prowincji, które zaznaczyłem - a później dodatkowe eventy z ich zajęciem. Może i jest to fanaberia, ale z racji braku jakichkolwiek eventów po '38 i ciągu "fabuły" uzasadniona... Ehhh, cholerna Rumunia... Gdyby nie ten sojusz to już zajmowałbym te Czechy i pn. Włochy...

 

Ja pewnie, jakbym grał Austrią, to bym został szybko zjedzony przez Hitlera na śniadanie. Ten pomysł z szybkim atakiem na Węgry to dobry patent, będę go musiał kiedyś wykorzystać. Ciekawe jak dalej potoczy się ta ciekawa historia. Świetny AAR, szczególnie, że grasz Austrią, a nie jakąś mega-hiper potęgą.

 

Wejście do gry:
Wobec klęsk na froncie wschodnim oraz postępom alianckim w Francji Schuschnigg spodziewał się ustępstw ze strony Hitlera. Ten jednak odrzucił propozycje Wiednia. Wobec takiego rozwoju wypadków, rząd pojął iż planów poszerzenia terytorium nie uda się spełnić na drodze pokojowej. Wszelkie akcje militarne byłyby jednak blokowane wobec konieczności pozostawienia sił na granicy z Rumunią. Tymczasem czas uciekał, a Schuschnigg obawiał się, że przeoczy odpowiedni moment i wszystko zagarną Sowieci, jako że swoją ofensywę oparli na południowym odcinku frontu. Zdecydowano sięzatem na ryzykowne, choć sprawdzone posunięcie...

Wiedeń wystosował notę dyplomatyczną do rządu w Bukareszcie, deklarując w nim swoje poparcie dla wysiłku wojennego Rumunii, a w tajnym protokole deklarowano chęć wysłania sił ekspedycyjnych do ogarnietej wojną Rumunii. Bukareszt prędko przystał na tak sformuowane propozycje, wyrażając 13 września '42 zgodę na przemarsz wojsk. Granicę z Rumunią przekroczyło 5 dywizji piechoty zmotoryzowanej... Oddziały zatrzymały się jednak w Bukareszcie, Ploesti i Konstanicy. Zanim Bukareszt zdążył zareagować, Schuschnigg podjął decyzję o wypowiedzeniu wojny państwom Osi. Oddziały Austriackie szybko opanowały tyły rumuńskich wojsk, zajmując Ploesti, Konstanicę, a po rozbiciu sił rumuńskich także Bukareszt. Dzięki kompletnemu zaskoczeniu, a także coraz bardziej oczywistej klęsce Niemiec, terytoria Rumunii przechodząc pod Austriacką administrację zostały włączone do Austrii 10 października, a rumuńska armia została rozbrojona przez oddziały Armii Czerwonej i Austriaków. Rumuni pomimo klęski z ulgą przyjęli zakończenie działań wojennych na swych ziemiach. Natomiast siły uderzeniowe zostały sybko przerzucone z Rumunii na północny zachód, w celu realizacji "Planu Schuschnigga".

 

Ziemia niczyja:
Jeszcze w trakcie opanowywania Rumunii Austriacy przystąpili do ofensywy na tertorium południowych Niemiec, Wenecji a także Czech i okręgu Bratysławy. Wkraczające oddziały nie napotykały praktycznie żadnego oporu wobec zaangażowania wszystkich sił Wermachtu na zachodzie i wchodzie. Dzięki temu modilne jednostki austriackie szybko opanowały terytorium Czech, Konstancję, Monachium i Norymbergę, a takze Bratysławę i Wenecję, Ludność podbitych ziem przyjmowała Austriaków z dużą dozą nieufności, ogólnie jednak odczuwano ulgę z racji uwlonienia się spod hitlerowskiego buta.

Początkowe sukcesy zmącone zostały przez niemiecką kontrofensywę na Opawę. Austriacy musięli się wycofać do Pragi i Ruzomboreka, gdzie niedawno rozbito otoczoną dywizję zmechanizowaną. Niemcy idąc za ciosem podjęli pościg za Austriakami, pozostawiając jednak niezabezpieczone tyły, co skrzętnie wykożystali dowódcy austriaccy, odcinając walczących w Sławkowie Niemców. wobec takiego rozwoju wypadków Guderian, stojący na czele walczących oddziałów, zmuszony był poprosić o kapitulację. Niemcy jeszce kilkukrotnie podejmowali ofensywę na Opawę, jednak 6 dywizji austriackich stawiało zacięto opór. Wkrótce po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wrocławia natarcia ustały, a część sił szybko przerzucono.

Sukcesy w Czechach odwróciły uwagę dowódców od zachodniej części kraju. W konstancji bowiem wykrwawiała się dywizja Martinka. Tylko 7% żołnierzy udało się ocalić z pogromu, jednak ich tragedię przypieczętowały niemieckie Sztukasy. Podobny dramat miał miejsce w Insbrucku, gdzie bohaterski opór wobec większych sił niemieckich stawiała dywizja kawalerii. Walki ustały 8 grudnia, a rankiem kolejnego dnia wiedeńskie gazety oddawały hołd poległym "obrońcom Konstancji i Insbrucka". Włosi, zaangażowani w walkę zostali jednak odcięci dzięki zajęciu Bolozano, a ich pozycje zostały wkrótce opanowane.

Schuschnigg, tak jak i rząd, i Sztab, i społeczeństwo, nie mogli uwierzyć w tak ogromne sukcesy. Zwycięska ofensywa na Mediolan otworzyła Waldstaatenowi drogę wgłąb Włoch. Kiedy rozentuzjazmowani dziennikarze pisali o zajęciu Mediolanu, do Sztabu dotarły meldunki o dotarciu do okupowanej Francji i zajęciu Tulonu i Grenoble (4 styczeń). W nieustającej ofensywie niewielkie siły austriackie, nie napotykając oporu, dotarły do Bolonii. Włosi, utraciwszy wiarę w zwycięstwo i sens wojny po utracie Libii i hekatombach wojny w Grecji, masowo poddawali się Austriakom.

Tymczasem przy granicy Szwajcarskiej po przegrupowaniu sił odddziały austriackie zatrzymały się na linii Insbruck-Norymberga. Do lutego trwały na tych pozycjach - armia mogła przeć dalej wgłąb niemiec, ale brakowałoby ludzi do obsadzenia tego terenu. Jakkolwiek to właśnie w tym czasie Schuschnigg zwykł mówić, że gdyby chciał mógłby spacerować w Berlinie, wpaść na kawę do Kopenhagi i przepłynąć Ren.

W grudniu siły Armii Czerwonej przeprawiły się przez Odrę w Rostock, zagrażając bezpośrednio Berlinowi. Na zachodzie Amerykanie wyzwolili środkową Francję, jednak wobec niezrozumiałego wachania ogromnych sił na północy (156 dywizji...) zmuszone zostały do zatrzymania się.

Jeszcze w grudniu opracowano projekty transportowca, które niezwłocznie zostały przekazane do stoczni, gdzie podjęto budowę trzech flotylli transportowców.

Wybaczcie tą pobierzność, nie potrafiłem jednak dokładnie odtworzyć tego co straciłem... A pisząc dwa razy to samo nigdy nie uzyska się efektu pierwowzoru...
Co do "niehonorowego" zagrania... Z uwagi na ubóstwo opcji w HoI, trzeba znajdować sobie jakieś drogi... Wszak starałem sięto politycznie uzasadnić, osąd jednak należy oczywiście do Was.

 

Narodziny mocarstwa?
Zima '42/'43 przyniosła ze sobą przejściową stabilizację sytuacji na frontach. Niemcy podejmowali desperackie próby kontrataku w rejonie Tulonu i Monachium, jednak siły Volksturmu w połączeniu z piechotą okazały się zbyt słabe.

Pod koniec stycznia austriackie dowództwo nie wiedziało co dalej począć - wszystkie założenia poprzedniego planu zostały zrealizowane, nie śniono wszak o aż takich sukcesach. Przełom stycznia/lutego stał pod znakiem gorączkowych przygotowań i planowania, dzięki którym 9 lutego ruszyła ofensywę na słabo obsadzony Wurzburg i Włoską Anconę. Obydwa ataki okazały się sukcesem, jednak wobec problemów ze wsparciem lotnictwa, zwycięstwo w Anconie okupione zostało dużymi stratami. Zwycięstwo to otworzyło jednak Austriakom drogę do rZymu, który został zdobyty 14 lutego. Manewr ten odciął także dwie włoskie dywizje w rejonie Florencji. W chwili euforii Marszałek Feuerstein podjął decyzję o ataku na Bari, manewr ten okazał się jednak nieprzemyślany wobec zbyt skromnych sił i włoskiego kontrataku. Front włoski ustabilizował się na dwa miesiące.

Po zwycięstwie w Wurzburgu obawiano się niemieckiego kontrataku, bowiem ukształtowanie terenu nie sprzyjało obronie. Schuschnigg podjął zatem decyzjęo rozszerzeniu działań i wyznaczył zadanie ustanowienia linii obrony na Renie. Realizację powierzono von Renyemu. 19 lutego milicja broniąca Mannheim została pokonana, do 24 lutego osiągnięto Fryburg zajmując niemieckie fortyfikacje. W trakcie trwania tej operacji Niemcy. zgodnie z oczekiwaniami, kontratakowali na Wurzburg, decyzje niemieckiego sztabu okazały się jednak krótkowzroczne - oto bowiem otoczona dywizja, która odbiła Konstancję, również została skierowana na Wurzburg, co umożliwiło ponowne wkroczenie do Konstancji i oddelegowanie części sił na front włoski. Siły w Mannheim i Fryburgu zostały także wzmocnione przez dwie dywizje piechoty zmotoryzowanej, które dotychczas broniły wybrzeża przed ewentualną włoską inwazją. W lutym zastąpiono je milicją.

Austriacy przejawiali postawę wyczekującą, licząc na szybkie zdobycie Berlina i możliwość rozpoczęcia działań zaczepnych w okupowanej Grecji, nadzieje te nie spełniły się jednak. zamiast tego Niemiecka kontrofensywa na Mannheim zmusiła Mickla do wycofania się.

W kręgach rządzących, dotychczas pełnych entuzjazmu, zaczęły pojawiać się wątpliwości, czy aby tak silna pozycja Austrii nie spowoduje konfliktu z obozem Aliantów. Jeszcze 6 lat temu nikt nie spodziewał się takiego obrotu wypadków. Coraz powszechniej bowiem zaczęto zdawać sobie sprawę, że w istocie Austria stała się kolosem na glinianych nogach, bardzo przypominając Cesarstwo...

 

Administracja:
Na terenach podbitych przez Austrię administrację sprawowali dowódcy wojskowi, jakkolwiek do niższych stanowisk dopuszczano odpowiednio dobranych przedstawicieli podbitych państw. Samorząd terytorialny pozostawiano dotychczasowym urzędom, po odpowiednim dobraniu kadry - nadzór nad nimi sprawował zarządca wojskowy. Terytoria okupowane zarządzane były w ramach tzw. Komisariatów Republiki. Powołanych zostało 8 takich jednostek - KR dla Włoch, KR dla Chorwacji, KR dla Węgier, KR dla Czech i Moraw, KR dla Rumunii, KR dla Serbii, KR dla Bułgarii i KR dla Turcji. Część podbitych ziem była inkorporowana do Austrii, jak na przykład północne Włochy, Słowenia, południowe Czechy i okręg Bratysławy. Szczególnym przypadkiem były okupowane ziemie niemieckie. Z czasem coraz większych postępów Armii Czerwonej linię frontu Niemiecko-Austriackiego przekraczało wielu dezerterów i emigrantów, którzy uciekali w obawie przed Rosjanami. Ludność niemiecka wraz z nieuniknioną klęską Niemiec zaczęła uważać Austrię za swego rodzaju "wybawicielkę". Wraz z postępami wojsk na terenach greckich administracja przekazywana była Grekom, przy zachowaniu tymczasowej austriackiej kontroli. Rozwiązania te zostały podjęte w obawie przed ruchami odśrodkowymi. Ponadto, Wiedeń planował wydać manifest, deklarujący powołanie w przyszłości Federacji. Jego forma, treść i rodzaj przyszłego ustroju uzależniano od zakończenia działań wojennych.

 

Postój w zagłębiu Saary:
Podczas formowania nowych dywizji i uzupełniania dotychczasowych strat dowództwo nie przykładało należytej wagi do zasobów ludzkich - wkrótce miały dać o sobie znać przejściowe problemy z brakiem rekruta, wobec wydania decyzji o powołaniu pod broń kolejnych rekrutów (3 dyw. piech. zmot.).

Marszałek Zehner przyjął sobie za punkt honoru odbicie Mannerheimu, obawiając sięnie tyle klęski, o ile ubiegnięcia przez innego dowódcę bądź, co gorsza, Rosjan. Wobec nalegań marszałka sztab uległ wydając 21 kwietnia zgodę na rozpoczęcie ofensywy na Mannerheim. Początkowe sukcesy wobec niemieckiego Volksturmu okazały się jednak jedynie przygrywką - 27 kwietnia Zehner, wobec napotkania oporu ściągniętych z Saary wywizji musiał zarządzić odwrót.

Równocześnie decyzją dowództwa przystąpiono do ofensywy na Albanię oraz okupowaną Grecję. Słowo "ofensywa" okazało się jednak nietrafione - Austriacy nie napotykając żadnego oporu zdemoralizowanych i pozbawionych zapasów dywizji Włoskich opanowali Grecję w trzy tygodnie. Jedynie na Rodos Włosi stawili zacięty opr, pokonując atakujących Austriaków.

Pomimo zaciśniętych wokół serca Rzeszy Radzieckich kleszczy Niemcy podjęli próbę kontrofensyfy na Wurzburg, jednak wobec oporu zreorganizowanych sił Zehnera musięli się wycofać. Wkrótce potem do Erfurtu dotarli Rosjanie, co wpłynęło na decyzję Sztabu o podjęciu kolejnego natarcia na Mannerheim które okazało się skuteczne dzięki wsparciu lotnictwa i jednoczesnym uderzeniu z dwóch stron. Zachęceni sukcesem Austriacy podjęli marsz do nieobsadzonego agłębia Saary, zajmując je 23 maja. 28 maja podjęto także ofensywę na Strasburg i Colmar, zwycięstwo uzyskano jednak tylko w Strasburgu. Równocześnie z szturmem na dawną linię Maginota, Niemcy kolejny raz ponowili natarcie na Manerheim, tym razem uzyskując ponad dwókrotną przewagę liczebną, co zmusiło obrońców do wycofania się. Desperacki kontratak Feuersteina nie przyniósł zwycięstwa pomimo odcięcia Niemców od zaopatrzenia. Wkrótce potem Mannerheim zajęty został przez RKKA. Siły Austrii przerzucone zostały z tego regionu do Strasburga a także na front Włoski, gdzie Włosi kontratakowali na Rzym i Ankonę.
4 czerwca połączone siły Feuersteina i Renyego odniosły zwycięstwo w Colmarze, ustanawiając tym samym, jak miało się wkrótce okazać, granicę austriackich podbojów. Dalsze parcie naprzód uznano za bezcelowe, wobec zajęcia obszarów niemieckich przez Rosjan - sztab nie chciał by armia wkroczyła zbyt głęboko w ziemie francuskie, by nie doprowadzić do spięć.

Początek czerwca zaskoczył austriackie dowództwo - Niemcy odzyskawszy kontrolę nad Wrocławiem dotarli do Częstochowy, zagrażajac Austriakom w Opawie i Ruzomberku - najszybciej jak to było możliwe przerzucono siły z zachodu do zagrożonych terenów. Krótkowzroczni Niemcy wobec odbicia Opola nie pozostawili sił we Wrocławiu, co skrzętnie wykorzystali austriacy zajmując miasto 7 czerwca '43. Wobec kontrataków Austriacy zmuszeni byli jednak wycofać się, ponadto przez tydzień trwał niepewny bój o Ruzomberk, rozstrzygnięty dopiero po zajęciu Cieszyna przez RKKA. Bohaterstwem wykazał się podczastego epizodu Marszałek Zehner stając na czele świerzo sformowanego korpusu zmotoryzowanego idącego na odsiecz Ruzomberkowi. Ostatecznie sytuację ustabilizowano do początku sierpnia.

W stoczniach natomiast ukończono budowę flotylli transportowców, które wkrótce miały być zwodowane.

 

"Włochy gryzą piach":
Z początkiem sierpnia Marszałek Feuerstein stanął na czele zreorganizowanych sił austriackich w Anconie. Uzyskał także wsparcie 6 dywizjonów samolotów wsparcia, i wkrotce przystąpił do realizacji swojego planu opanowania południowych Włoch. Plan ten okazał się całkowitym sukcesem - ofesywa 6 dywizji na Bari wobec panowania w powietrzu przyniosła zwycięstwo już dwa dni po rozpoczęciu akcji. Błyskawicznie opanowano także Potenzę i Tarent, wdzierając się na tyły wojsk włoskich. Constanza zajęta została 24 sierpnia, a ostatnie zgrupowanie wojsk włoskich na płw. Apenińskim w Neapolu skapitulowało 12 września.

Jeszcze w sierpniu podejmowano próby przeprawy na Sycylię, ponawiane trzykrotnie natarcie okazało się jednak nieskuteczne. Wtedy właśnie podjęto decyzję o desancie na Syrakuzy, co zaskoczyło Włochów i pozwoliło na opanowanie Sycylii do 11 października. Nad tą operacją czuwał Generał Szariczer von Reny, co przyniosło mu rozgłos w całym państwie, przyćmiewając dotychczasowe sukcesy. 15 października opanowano brytyjską Maltę, zajętą przez włochów, dzięki czemu ostatni ośrodek polityczny został zlikwidowany - całe Włochy znalazły się pod Austriacką okupacją (KR dla Włoch). Słynne stały się wtedy słowa Renyego "Włochy gryzą piach".

 

Konflikt w Europie wygasa...?:
6 września 1943 roku akt kapitulacji podpisał Berlin. Resztki urzędów oraz kilku przywódców udało się jednak ewakuować do okupowanej Marsylii.

W październiku Schuschnigg podjął decyzję o wycofaniu wszystkich sił z Grecji, oczekiwano bowiem powrotu grackich władz z Krety. Na specjalnym posiedzeniu rządu zadecydowano także o budowie linii fortyfikacji na granicy Sowiecko-Austriaskiej. Ponadto, zapowiedziano organizację pokazów litniczych w Wiedniu, Insbrucku i Konstancji z okazji zwycięstwa - w pokazach brało udział 9 dywizjonów, w tym 3 świeżo sformowane.

Ostatnim aktem konfliktu w Europie było zdobycie Marsylii przez siły Brytyjskie, wkrótce po czym Niemcy podpisali akt bezwarunkowej kapitulacji - 9 grudzień 1943 na zawsze wpisał się w annały historii jako dzień zwycięstwa. Dzień ten ustanowiono świętem państwowym w Austrii, mimo iż formalnie Austria pozostawała jeszcze w stanie wojny z Japonią.

 

Na tą chwilę aktualna mapa Austrii i podział administracyjny ( kropki - stolice Komisariatów/Wiedeń, linie to granice między Komisariatami). Jutro napisz coś więcej na ten temat.

 

Ba, nigdy jeszcze nie powstała u mnie socjalistyczna polska, o NRD nie wspominając...
Co do marionetek: nie, nie stworzyłem ich - koncepcja zakłada utworzenie silnej Federacji pod hegemonią Austrii. Utworzenie marionetek nie oddaje tego zamysłu. Tym bardziej, że nie ma możliwości samodzielnego ustalenia ich granic, że o IC nie wspomnę... I zasadnicza sprawa - "Liberate Puppet" wcale nie tworzy marionetki...
Choć fakt, liczy się dla mnie realizm - stąd te zabiegi Wiednia i koncepcja samorządu dla podbitych państw. Samą koncepcję Komisariatów zaczerpnąłem oczywiście od Niemiec, które z wiadomych względów nie zdążyły utworzyć ani jednego...

 

Kolos na glinianych nogach:
Pomimo zakończenia działań wojennych w Europie, sytuacja pozostawała napięta. Armia czerwona okupowała północno-wschodnią Francję, Holandię i Belgię. Jeszcze w trakcie wojny utworzono Fińską SRR i Duńską SRR. Coraz powszechniejszcze stawały się obawy wojny ZSRR z zachodem. Światowa opinia publiczna oburzona była sowieckimi akcjami wywłaszczeń i kolektywizacji na okupowanych terenach.
Sytuacja stawała się niebezpieczna także dla Austrii. Po pokonaniu Niemiec, Kreml zadecydował o wzmocnieniu przygranicznych garnizonów. Odpowiedzią Wiednia było rozpoczęcie budowy silnej linii umocnień, której pierwszy etap zakończono 9 lutego. Austria zamierzała odgrodzić się od reszty Europy... Z różnych części kraju ściągano siły, by obsadzić długą granicę z ZSRR.

W toku wydażeń wojennych Austria uznana została za państwo, które znacząco przyczyniło się do pokonania Nazistów. Wiedeń dążył także do umocnienia swojej pozycji, szykowano w tym celu zmianęna stanowisku Ministra SZ. Dążono także do wzmocnienia gospodarki kraju, czemu wybitnie przysłużył się nowomianowany minister Julius Raab (286 IC + 15%=312 IC).

(Fikcja on) 12 stycznia Wiedeń wystosował propozycję do Wielkiej Brytanii w sprawie zwołania konferencji aliancko-austriackiej. Za miejsce zaproponowano niutralną Szwajcarię, a konkretnie Genewę. Londyn propozycję przyjął - obrady konfernecji genewskiej trwały od 25 stycznia do 2 lutego. Delegacja brytyjska usnakcjonowała austriacki status quo, uzgodniono jedynie zwrot Tulonu i Grenoble Francji, nie określając jednak konkretnych dat. W zamian za to Austria zobowiązała się w tajnym protokole do niezacieśniania stosunków z ZSRR (co istotne - precyzując to zagadnienie do czasu pokoju - Austriacy nie chcieli bowiem palić za sobą mostów), podjęto także współpracę technologiczną. Wiedeń rozumiał że w razie klęski Aliantów w ewentualnej wojnie z Krajem Rad obrona Austrii będzie wyjątkowo trudna, o ile nie niemożliwa... Z oczywistych względów w kołach wojskowych zaczęły przeważać poglądy defensywne (Technologia Divisional Defensive Organisation). Odłożono także plany utworzenia kolonii, w obawie przed reakcją społeczeństwa.

Austriacy, stanowiący mniejszość w własnym państwie, przyjęli program mający na celu propagowanie dużych rodzin. Pod tym względem pozytywnym aspektem była migracja ludności niemieckiej na tereny austriackie.

W kołach rządzących zaczęła klarować się koncepcja utworzenia państwa federacyjnego, pozostającego pod hegemonią polityczną i gospodarczą Wiednia, oddająca jednak samorząd w ręce ludości krajów związkowych. Ponadto wielokrotnie zaznaczano, zarówno w propagandzie jak i podczas obrad nad kształtem państwa, iż federacyjna Austria zagwarantuje swobody obywatelskie wszystkim mieszkańcom. Ludom podbitym dawano także do zrozumienia, że jedynie pozostając w silnym państwie zachowają samodzielność, co działacze ludności państw zajętych słusznie odczytywali jako ostrzerzenie przed zakusami ZSRR. Tymczasowa forma administracji, jaką były Komisariaty, zastąpiona została przez Dystrykty: Włoch, Serbii, Chorwacji, Czech i Słowacji, Węgier, Rumunii, Albanii i Macedonii, Bułgarii oraz Turcji. Stanowiło to wstęp do opracowywanej koncepcji federacyjnej.

Edit: Ciekawostka: Irak należąc do Aliantów pozostaje z nimi w stanie wojny... Nie ma to jak sojusze dzięki eventom .

 

Mapka pre-federacyjnej Austrii

 

Sytuacja jest taka: Tulon i Grenoble były jako prowincje Vichy pod włoską okupacją. Kiedy Francja zaanektowała Vichy, Grenoble, Tulon oraz Bastia stały się austriackie, a Francja ma na nie claimsy.
Grecja była pod okupacją włoską, Włosi nie zdołali jednak zdobyć Krety (szkoda...) dlatego tereny te wciąż należą do Grecji, z tym że to ja je kontroluję... Oddać ich nie mogę, bo nie ma takiej możliwości. Francja nie zgłasza pretensji, żaden z Aliantów nie ląduje w Grecji... Stąd taka sytuacja. Mimo to uznałem że należy to jakoś politycznie uzasadnić.

 

Fakt faktem, z powodu instalacji 1.06 moja gra Austrią dobiegła końca... Sejwy sobie zachowałem, więc może w bliżej nieokreślonej przyszłości do tej rozgrywki wrócę. Tymczasem jednak jutro postaram się skrobnąć tu jakiś epilog...