AAR BIZNACJUM

PIAJR · 29 Marzec 2009

ODCINEK I

Jak feniks z popiołów

Czasy Manuela II do 1399 roku

Cesarstwo Bizantyjskie z dawien dawna, nad brzegami Bosforu swe ziemie rozciągało, i przez wiele setek lat odpór dawało tym, którzy rękę na drugi Rzym podnieść się ważyli, ale ostatnimi czasy do wielkiej biedy doszedł ów kraj przez Boga umiłowany, tak iż na początku roku pańskiego 1393 jeno jedną prowincję miał we władaniu nasz umiłowany cesarz Manuel. A, że był to ulubieniec Boga, to całe jego dalsze życie dobitnie pokazało każdemu, kto by wątpił temu. Kraj więc graniczył z Bułgarią, która korzystając z naszej słabości zagrabiła część naszych ziem, oraz z Turcją, która była największym państwem pod on czas w regionie naszych posiadłości.

Widząc iż, Bułgarzy ledwo odpierają kolejne ataki tureckie, że utracili już swoją stolicę, że ich wojska stoją pod Silistrią rozbite i do jakiejkolwiek walki niezdolne, zebrał pan nasz Manuel wszystkie swoje oddziały jakie jeszcze wierności Cesarstwu dochowywały, opłacił tysiąc najemników z Genui, i opłacił pobór tysiąca pieszych z własnej kasy, tak iż skarbiec świecił pustkami. Zebrawszy tedy tą mizerną armię wydał wojnę Bułgarii i ruszył na Bułgarów.

Manuel II Paleolog

Wojska cesarskie ruszyły powoli, omijając większe miasta i wsie bułgarskie, a gdy w odległości dwóch strzałów z łuku przed przednimi szeregami przeszła armia Bułgarów, pozwolili im spokojnie przejść, potem zaś oddziały wszystkie, przeszły na tyły wojska bułgarskiego i ku Silistrii ruszyły, którą obległy. Nim jednak oddziały pod wodzą cesarza opuściły miasto nasze rodzinne, Manuel, rozkazał by zwrócić się ku rozwojowi na wszystkich kierunkach. Pierwszą reformą, było zwolnienie wszystkich zdrowych więźniów i wcielenie ich do formowanego oddziału. W trzy dni po przybyciu pod Silistrię, tj. 23 stycznia, do uszu cesarza doszły wieści iż Księstwo Aten, wraz z Naksos wypowiedziało wojnę Drugiemu Rzymowi, tak iż zagrożeni byliśmy zarówno z dwóch stron od lądu, ale też od morza, ze strony tych dwóch bezczelnych państw, które ukarał cesarz ogniem i mieczem, tak że po niektórych miastach i śladu nie zostało.

W marcu (1393) przyszły wieści iż dekret o reformach wewnętrznych - jak nazwali go uczeni, uzyskał moc prawną, co wpłynęło na wzrost stabilności naszego wspaniałego państwa. Zaraz też do wojska poczęli się garnąć nie tylko więźniowie, ale też i uczeni mężowie, oraz najemnicy z różnych części chrześcijańskiej Europy. Tym sposobem 13 kwietnia do służby weszła II Armia, którą rozkazał cesarz pozostawić pod Konstantynopolem, dla ochrony od kup swawolnych przez bisurmanów rozpuszczanych. W maju nadeszły wieści o nałożeniu na nas embarga handlowego, bardziej utrudniło to jednak życie kupcom Ateńskim niż naszym, którzy pod samym nosem mieli wspaniałe centrum handlu. W czerwcu przybyło poselstwo z Moreny, które zawarło z nami umowę handlową. 13 lipca syn naszego pana Manuela Jan, ożenił się z księżną Trapezuntu, a podczas podróży poślubnej do Anglii, gdzie miał zabiegać o pomoc w walce z Turcją i dostawy broni dla floty zatrzymał się na krótko w Albanii, gdzie podpisał sojusz, w dwa dni później 17 sierpnia Jan, podpisał podobny sojusz z Moreną, która była naszym wasalem.

W niecały miesiąc później padła forteca w Silstrii, a wojsko pod wodzą Manuela ruszyło ku Sofii, dotychczas okupowanej przez Turków, którzy w związku z buntami w podległych sobie prowincjach zawarli pokój z królem Bułgarów Janem, widząc iż Bułgarzy mają jedno miasto ruszył nasz ukochany cesarz Manuel pod Sofię, gdzie 6 października doszło do bitwy, tak iż drugiego dnia kazał cesarz posłać po pomoc do naszej stolicy, pod którą stała tysięczna armia. Nim jednak Druga Armia ruszyła w pole, 1 listopada Cesarz rozbił bułgarskie wojsko i otoczył miasto Sofia.

16 marca 1394 roku posłał Manuel, posła Panaliktosa z darem dla tego psa sułtana tureckiego, w wysokości 6,6 dukata co zapewniło nam spokój wzdłuż granicy z Turkami. 30 czerwca nad fortecą Sofijską wywieszono białą flagę, a wojska cesarza weszły do miasta, gdzie ukrywał się następca tronu wraz z matką. Wojska bułgarskie po przegranej bitwie schroniły się w Serbii, która miała podpisany sojusz z Bułgarią, jednak nie poczuwała się do wypowiedzenia wojny Cesarstwu. Wezwał więc Manuel swojego zaufanego pułkownika, dowódcę wojsk najemnych Giusepp'e don Mazziniego i kazał mu w imieniu cesarza "objąć opieką" powracającego króla Bułgarów, którego uwięziono w Konstantynopolu, a potem gdy jego syn podpisał już pokój utopiono w wodach Złotego Rogu. Widząc iż dalsza walka nie ma sensu, Bułgarzy podpisali pokój, na mocy, którego Bizancjum otrzymało Silistrię, a Bułgaria stała się wasalem. W sierpniu na mocy tego pokoju zobowiązano Bułgarów do podpisania sojuszu. Zaś trzy dni później uzyskaliśmy zgodę na przemarsz naszych wojsk przez Serbię.

Pozostawała jeszcze kwestia Ks. Aten i Naksos, które miały wypowiedzianą wojnę. Po powrocie pod Silistrię, rozkazał więc Manuel natychmiast rozpocząć budowę statków transportowych. Pierwszy był gotowy w marcu 1394 roku, zaś w między czasie oddalono kilka propozycji pokojowych złożonych nam przez Naksos i Ateńczyków, którzy żądali zapłaty za pokój. 1 kwietnia cesarz wysłał swoją flotę złożoną z sześciu galer i jednej kogi wyładowanej wojskiem pod wybrzeża Naksos. Galery otoczyły kogę i osłaniały desant wojsk na ląd stały, widząc to admirał Greków, uderzył na naszą flotę. Po kilku godzinach walk flota przeciwnika uszła z pola tracąc jeden statek.

Po wysadzeniu desantu flota odpłynęła, widząc to Ateńczycy rzucili do walki całą swoją armię, tak iż nasze wojska zostały rozbite, ale Ateńczycy nie byli w stanie zapanować nad sytuacją i po bitwie bardzo długo zbierali siły. Manuel zebrał zaś swoje wojska i dokonał kolejnego desantu - tym razem na Ateny, które obległ, i zdobył w sierpniu 1395 roku, w kilka dni potem wydał decyzję o aneksji Aten, zaś Moreńczycy w imieniu całego sojuszu podpisali rozejm z władcą Naksos. W przerwie pomiędzy bitwami król wydał swojego drugiego syna za córkę władcy Riazania, a do historii wpisał się nasz słynny Architekt, Izaak, dzięki któremu powstał wspaniały Uniwersytet Konspantynopolski pod wezwaniem św. Michała Archanioła.

PIAJR · 31 Marzec 2009

ODCINEK II
Cóż może być piękniejszego nad człowieka rycerskiego?

Po podpisaniu pokoju Manuel na zabrał ze sobą 2 tysiące piechurów i załadowawszy ich na okręty ruszył ku Konstantynopolowi. Jego oficerowie prowadzili zaciągi do kawalerii cesarskiej. Powiadają, że na tym tle doszło do waśni między dwoma rodami ateńskimi, jako że skarb był pusty, a nowe daniny jeszcze nie nadeszły cesarz pozwolił im wyniszczyć się wzajemnie. Do ostatecznego rozwiązania przyszło 8 sierpnia 1397 roku, kiedy to do walki między stronnikami rodów wojska cesarskie musiały się włączyć, tak iż dwustu piechurów przez miesiąc co dzień u medyka bywać musiało. W kwietniu roku następnego do wojny z Złotą Ordą przyszło, widział bowiem Manuel, iż cały Krym w buncie przeciw władcy Złotej Ordy, a ordyńcy wojska jeno na wyprawy swoje łupieżcze, zbierali i ku ziemią krześcijańskim rzucali. Zebrał tedy 2 tysiące piechoty Manuel i na okręty wsadziwszy atakował z morza 18 kwietnia roku pańskiego pod Oczakowem, ale liczniejsze galery Ordyńców spadły jak grom z jasnego nieba na galery chrześcijan, i musieli ustać. Podpisał tedy Manuel układ z Hospodarem, że ten przepuści jego wojska, przez ziemie swoje.
7 czerwca wojska bizantyjskie, pod wodzą cesarza wzięły Krym, 2 lipca zdobyły Zaporoże, gdzie po raz pierwszy pojawili się ludzie wolni kozakami zwani, a 2 sierpnia 2 Armia zdobyła Jedystan, zaś armia dowodzona przez Manuela pobiła Ordę pod Charkowem.

Oddziały Bizantyjskie pod Charkowem

13 września wojska Cesarskie przez buntowników zostały pod Tambowem pobite, potem zaś trudno cokolwiek o przebiegu powiedzieć, gdyż wszystkie prowincje co w zasięgu wojsk cesarza były to i w zasięgu Ordy były, przechodziły tedy z jednych rąk do drugich po wielokroć. Do największych bitew doszło na Krymie, pod Sewastopolem w maju 1398 roku, pod Saratowem 7 lipca tegoż roku, pod Tambowem aż trzy razy się armie Ordy, Cesarstwa i Moskiewska spotkały, pod Saratowem w roku 1399 też po wielokroć obie armie się biły, pod Ługańskiem takoż, wreszcie wojska cesarza pod Astrachań, siedzibę władcy ordyńskiego, bisurmana podeszły i z marszu wzięły. Że wszystko ziemie biedne, i że dalszego sensu wojować nie było, podpisał tedy Manuel pokój z Ordą, tak iż Jedystan przeszedł pod naszą władzę, a Orda wypłaciła nam 200 tysięcy dukatów, za pokój. Święcąc swój tryumf, zawarł Manuel związek małżeński z córką władcy Riazania, i po wielu trudach powrócił do Konstantynopola.

Zaraz też rozkazał nowe galery budować, jeńców nie wypuszczać i pod pokłady zamykać. A spotkawszy syna z krajów dalekich z pustymi rękoma wracającego, ale obeznanego na zachodnim sposobie rządzenia zaraz kazał system państwa na monarchię feudalną zmieniać. Tak też zrobiono.

22 października cesarskiego posła na dworze w Korfu psami poszczuto, zebrał więc Manuel swe wojska i 7 sierpnia 1402 roku uderzył na wroga.

Zanim jednak wojska z Aten na Janinię wymaszerowały, ustanowił nad nimi nasz miłościwy pan generała Herakliosa Mortzouphlosa, który wojennego rzemiosła jeszcze za czasów ojca naszego pana się uczył. Wszystkie uderzenia przyniosły oczekiwany skutek, większego problemu z pobiciem wrogów nie było, jeno z Wenecją większe walki się wywiązały, a część wojsk musiała pod Jedystan zawracać bo tam wielki bunt bisurmany wznieciły.

Daniel Smertelnyk, przywódca buntu

Co do wojny z Wenecją, to wojska cesarskie po zdobyciu Naxos i Korfu, i Janini, i Rodos, wylądowały na Krecie, i obległy Dalmację. A w tym czasie weneccy dożowie przygotowali wielką flotę z galer złożoną, i gdy armia cesarza przerzucana była z Krety do stołecznej prowincji Weneckiej, uderzyli na flotę Wenecjanie i starli ją na proch, tak iż jeno dwie kogi z wojskiem uszły z pogromu. Zgodził się tedy Manuel, na pokój, na warunkach - powrót do statusu quo. A pokój ów podpisał cesarz 9 stycznia 1405 roku...

Na wieść o tym, i widząc iż w bitwie na lądzie nie pobici byliśmy umarł generał, który tak mężnie nasze oddziały do boju prowadził.

Nastały czasy pokoju, z rzadka buntami w Jedystanie i na Rodos przetykane. Gdy chłopi Silistrijscy chcieli już po broń sięgać rozkazał nasz pan Manuel obniżyć im podatki, tak iż do domów wrócili. Spokój jeno zakłóciła zniewaga ze strony Turcji 25 października 1408 roku, ale już dwa lata przeszły i wojny nie było, bo cesarz więcej zaczyna o opinię i reputację dbać niż o Turków, ale wojska wzdłuż granicy rozstawia i niechby jeno Turczyn ruszył, tedy Manuel jego uprzedzi.

---------- Post dodano o 19:33 ---------- Poprzedni post napisano o 19:32 ----------

Nad mapkami popracuję, ale nie dziś. Dziękuję za komentarze :faja:

---------- Post dodano o 21:41 ---------- Poprzedni post napisano o 19:33 ----------

ODCINEK III

Nulla dies sine linea
Nie ma dnia bez kreski
Do sierpnia roku pańskiego 1410 gdy Manuel II zawarł mariaż z księżniczką Kreteńską, nic godnego uwagi w kraju się nie odbyło, zaś i lata późniejsze, poza mariażem siostry Manuela z królem Etiopii nie przyniosły nic nowego. W kraju panował pokój i poza kilkoma buntami nic ciekawego się nie działo. A bunty te wybuchały w Jedystanie, i na Rodos. W lutym 1412 cesarz zaczął poprawiać stosunki z Kretą i poselstwa słał na wyspę, po to tylko by za kilka miesięcy zawrzeć nowy mariaż z władcą Krety. Tym razem Manuel wyswatał swoją najstarszą córkę, ale na dwór przyszły też złe nowiny o śmierci następcy tronu, księcia Jana, którego miał zastąpić Konstantyn. I wreszcie 27 czerwca roku pańskiego 1412 zmarł Manuel. Jako, że następca tronu był jeszcze dziecięciem władzę przejęła Rada Regencyjna.

Niebawem po tym wydarzeniu, nasi uczeni odkryli 1 poziom technologi lądowej, co było niewątpliwą zasługą zmarłego już Manuela. Do lutego roku następnego panował względny spokój w Cesarstwie, aż wreszcie 16 lutego 1413 roku doszło do zamieszek wywołanych przez dwa rody, z Manuelem, świeć Panie nad jego duszą, związanych. Wezwał tedy Regent, przed swoje oblicze przedstawicieli obu i jął im kazania prawić o tym jak się prawdziwy Bizantyjczyk w tak trudnych terminach powinien zachowywać. Na koniec zaś dał im po 50 dukatów ze szkatuły i kazał iść precz. W sierpniu, dokładnie zaś 28 chłopstwo przez Tatarów podburzane wywołało bunt w Oczakowie, który wkrótce ogarnął całą prowincję. Zdławić się owe zamieszki udało dopiero w dwa miesiące później. 30 listopada ukończyli wreszcie chłopi budować nowe szańce pod Konstantynopolem. Następny rok upłynął znów pod znakiem spokoju i ciszy na arenie międzynarodowej. Dopiero 15 sierpnia roku pańskiego 1415 podpisaliśmy umowę handlową z Kretą, a tego samego dnia oddano do użytku nowe fortyfikacje na Rodos. Niebawem zmarł wielki człowiek naszemu krajowi służący - Ivan Sugorsky. Na pogrzebie zaś po raz pierwszy od wielu lat publicznie pokazał się Konstantyn. 29 października 1415 jego starsza siostra Judyta poszła za króla Bułgarskiego, zaś 29 listopada tegoż roku poselstwo z prezentem urodzinowym dla króla Cypryjskiego wyszło. 28 marca 1416 Konstantyn ubłagał Regenta by ten opłacił misję ewangelizacyjną w Oczakowie.
17 kwietnia roku pańskiego 1416 na tron bizantyjski wstąpił Konstantyn XI, zwany także Konstantinosem.

21 października Konstantyn przed pierwszą ważną decyzją stanął, gdyż dwa rody, z magnatami z Rady Regencyjnej związane zaczęły tumult na Naxos wszczynać, ale że skarb był prawie pusty, a cesarz potrzebował pieniędzy na wojnę z Turcją kazał zostawić ich w spokoju. 22 listopada Konstantyn zawarł sojusz z Kretą, który zabezpieczył nasze prowincje Greckie i ich kontakt z Rodos. W jakiś czas potem 20 grudnia roku pańskiego 1416 dokonał zwrotu polityki wewnętrznej ku plutokracji, celem takiego działania było zwiększenie zaciągu do armii, która osiągnęła 10 tysięcy ludzi i była znacznie pustoszyła skarbiec. Widząc iż dłużej bez podatków na wojsko nie można rządzić opłacił Konstantyn nowe oddziały najemników i 23 marca 1417 wypowiedział wojnę Turcji.

Plan wojny z Turcją

Czas ku wojnie był najwyższy bo wojsko tureckie zaangażowane na drugiej granicy nie mogło dać skutecznego odporu wojskom Konstantyna. 3 kwietnia armia cesarza musiała jednak uchodzić spod stolicy, zaś 7 maja wojska cesarskie rozbiły Turków pod Atenami i ruszyły na podbój ziem greckich. 31 maja cesarz rozbił wroga w Tesali, zaś 6 sierpnia rozkazał zamknąć centra handlu dla Turków. 19, nasze wojska rozbiły Turków w Tracji. W listopadzie rozbił Konstantyn wojska sułtana pod Sofią, a już 8 grudnia 1417 jego 2 Armia wyzwoliła Adrianpol, 21 grudnia zdobyli nasi żołnierze Macedonię... Dość powiedzieć, że dalej wojna toczyła się dobrze, a nawet bardzo dobrze... Niektóre fortece przechodziły kilkuktronie z rąk do rąk. W sierpniu 1420 przed wojskiem cesarza ukorzyły się pierwsze fortece na ziemiach Azjatyckich, zaś 14 czerwca 1421 padły Konya, Anatolya, Ayaslug i Bursa.

20 czerwca 1421 roku spotkał się Konstantyn z sułtanem Tureckim, psem pogańskim i zawarł z nim pokój, po którym zmieniła się mapa Cesarstwa.

16 sierpnia w związku z problemami skarbowymi cesarz rozkazał rozpuścić wojsko, 14 września zdjął embargo z Turcji. Potem zaś skupił się na poprawianiu stosunków z państwami leżącymi w Basenie Morza Śródziemnego. 7 października cesarz przyjął nowego doradcę, wybitnego kupca Anastasiosa Ksillosa. Czas płynął wydawało się już, że całkowicie miecze rdza zeżre, bo i Jedystan po nawróceniu Tatarów, buntu nie czynił aż doszły nas wieści o śmierci króla Cypru. Wybuchła wojna o sukcesję. Po naszej stronie opowiedziały się Bułgaria i Morea, przeciw nam były Serbia, Wołoszczyzna, Albania i Bośnia.

Cesarz opłacił po raz kolejny najemników i uderzył na Albanię, tak iż po krótkim oblężeniu prowincja padła. Albanię przyłączył cesarz do Bizancjum, ale widząc iż otrzymujemy ostrzeżenia od Nowogrodu i Lubeki postanowił, że gdy tylko będzie taka możliwość uwolni to nędzne państwo. Jako, że z Jedystanu odeszły wszystkie wojska, Złota Orda wypowiedziała nam wojnę i zaszła nas od drugiej strony. 13 marca zawarliśmy rozejm z Wołoszczyzną, 22 maja z Bośnią, ostatnim wrogiem była Serbia. Po krótkich walkach i zdobyciu wszystkich prowincji, podpisaliśmy z nimi pokój, w wyniku którego stali się naszym wasalem, a nasz kraj znalazł się w unii personalnej z Kretą. (24 list 1424)
Jako, że wojsko było wyczerpane długą wojną, skarbiec pusty Konstantyn zrzekł się Oczakowa i całego Jedystanu na rzecz Złotej Ordy. (4 maja 1425) W kilka dni potem utworzył Albanię, z którą zawarliśmy sojusz 13 czerwca. 24 rozszerzyliśmy go o Serbię. Następne lata upływały pod znakiem pokoju i rozwoju handlu, armii nie było jeno garnizony miejskie i flota. W marcu 1427 roku Konstantyn ożenił się z siostrą króla Bośni. Kolejne lata znów upłynęły w spokoju, Konstantyn nie angażował się w wojny, przyjmował tylko zagranicznych instruktorów, którzy szkolili garnizony. 9 lipca 1428 roku nasz handel osiągnął poziom pierwszy, zaś tego samego dnia podobne osiągnięcie uzyskaliśmy na polu produkcji.

23 września 1431 zaraza, która dziesiątkowała już inne prowincje zawitała do Aten, zaś 30 lipca 1432 roku pierwsza córka Konstantyna wyszła za księcia Wielkiego Permu. Widząc iż drugie państwo Konstantyna może upaść w wyniku wojny z Turczynem 2 sierpnia 1432 weszliśmy w sojusz z Kretą, a w kilka dni potem wypowiedzieliśmy wojnę Turkowi. Rozbijając go wielokrotnie pod Konstantynopolem, daliśmy czas Bułgarom na zajęcie Macedonii (24.02.1433). Kilka miesięcy wcześniej nasza technologia lądowa osiągnęła poziom 2, a podstawową jednostką stała się piechota azab. 11 czerwca Konstantyn podpisał pokój z sułtanem, na mocy którego Turcja płaciła nam 100 tys. dukatów i zrzekała się praw do Adrianopola. Nastały czasy pokoju. Jedynym urozmaiceniem było osiągnięcie przez naszą marynarkę wojenną poziomu 1 (7 listopada 1435) oraz działania Anastaliosa Ksillosa.
Pod koniec maja zaraza opanowała Rodos, na które zakupił Konstantyn drogie lekarstwa, zaś w ostatnim dniu października zarazę odkryto w Silstrii, niedługo potem 7 kwietnia 1438 roku zmarł jeden z największych władców w historii Bizancjum - Konstantyn XI, a nasz kraj uzyskał nową prowincję - Kretę. Następcą Konstantyna został Theodorius IV.

PIAJR · 3 Kwiecień 2009

ODCINEK IV

Aquilla non captat muscas

Orzeł nie łapie much, czyli czasy Theodosiusa IV

Rządy Theodosiusa, przypominały ostatnie lata rządów jego ojca. Kraj żył w pokoju, nie dochodziło do większych walk, jeśli nie liczyć buntu w Tesali, który wojska cesarskie rozniosły na mieczach w bitwie, według źródeł 7 - 8 października 1438 roku. Kolejne lata znowu mijały w spokoju, aż wreszcie 11 czerwca roku pańskiego 1441, Macedonia ogłosiła secesję, od Turcji i oficjalnie poprosiła o opiekę. Zanim jednak do tego doszło, w prowincji tej doszło do antytureckiego powstania. Sułtan Ahmet I, który pamiętał jeszcze miecz Konstantinosa, nie wypowiedział nam wojny. Przez kilka następnych lat panował pokój, aż wreszcie, kupcy z Raguzy (która była republiką kupiecką) wypowiedzieli nam wojnę. Po naszej stronie opowiedzieli się nasi wypróbowani w bojach sojusznicy...
Tak więc przeciwko Raguzie i Węgrom ruszyły wojska bułgarskie, Moreańskie, Serbskie i Bizantyjskie. Jako, że Raguza wogóle nie posiadała armii, armia cesarza okrążyła miasto w drugiej połowie sierpnia 1443 roku, i nie przerywała oblężenia aż miasto nie padło. 24 sierpnia roku pańskiego 1444 Raguza padła.
Tym czasem nasi sojusznicy walczący na Węgrzech ponosili kolejne porażki - najpierw wojska Bułgarskie zostały kilkakrotnie pobite pod Budą i Pesztem, a następnie oddziały serbskie zostały rozbite w kilku kolejnych bitwach o Banat. Ostatecznie, Bułgarzy przełamali się, i w maju 1444 roku zdobyli Węgierską stolicę. Po zakończeniu działań w Raguzie, całość wojsk cesarski została przerzucona na Węgry, i 3 listopada rozbiły armię, Węgierską pod Banatem. Kilka tygodni wcześniej 9 września 1444, Raguza podpisała pokój, w wyniku którego stała się wasalem Basileusa, a także zobowiązała się do wypłacenia 50 dukatów.

Traktat pokojowy z Raguzą

W czasie gdy część wojska oblegała Raguzę, a oddziały sojusznicze toczyły walki na Węgrzech w cesarstwie powołano pod broń tysiąc piechurów, ochotników. Oddział ten pośpiesznie skierowano pod Sofię, gdzie oczekiwał na zakończenie walk z kupcami. Gdy 1 Armia zwyciężała pod Banatem, 2 Armia, ruszyła na Transylwanię, pod którą stały już wojska bułgarskie. Dzięki wsparciu naszych oddziałów twierdza padła 30 grudnia 1444 roku. Po zdobyciu Transylwani, 2 Armia przeszła pod Banta, który po wielu próbach przerwania oblężenia kapitulował 30 września 1445.

Kolejne uderzenie skierował nasz Basileus na Slawonię, w której stacjonowała trzytysięczna armia węgierska. 10 grudnia oddziały Basileusa, rozbiły Węgrów dwoma precyzyjnymi uderzeniami ze skrzydła, zmuszając niedobitki do przekroczenia granicy z Austrią, gdzie zostali oni wzięci w niewolę. Rozpoczęło się długie oblężenie zakończone dopiero 22 lipca 1447 roku. Gdy miasto padło król Węgier pośpiesznie podpisał pokój - na mocy, którego Węgry stawały się wasalem Bizancjum. W kilka dni później oba kraje stały się sojusznikami, podobnie zaś było z Raguzą.

Kolejne trzy lata były pełnym spokoju okresem, zaś nasz Basileus, ożenił się z księżną Bośni. 20 maja 1449 Theodosius wydał akt na mocy, którego zobowiązywał się jako Cesarz Wszystkich Greków bronić obecnych granic Królestwa Węgierskiego. Widząc, iż król węgierski nie jest w stanie zapanować nad buntem chłopstwa, 27 stycznia 1450 roku Basileus, ruszył wraz z swoją armią na Węgry, gdzie rozbił oddziały buntowników pod wielodniowej bitwie. 6 kwietnia tego roku wzrósł nasz poziom produkcji - mogliśmy zacząć budować trakty. W roku następnym, 5 maja opracowaliśmy nową koncepcję państwa - Federację A, postanowiono jednak, że nie ma potrzeby naprawiać tego co jest zepsute, i pozostaliśmy przy dotychczasowym ustroju. Przez kolejne dwa lata rozwijaliśmy handel. Zresztą rozwój tej gałęzi gospodarki jest cechą charaktersytyczną rządów Konstantinosa i Theodosiusa.

3 lipca 1453 roku przyszło rozsądzić Basileusowi bardzo trudną sprawę dotyczącą religii Bułgarskiej, i już mieliśmy posyłać wojska przeciw buntownikom, gdy nasz pan rozkazał podjąć się jednemu z naszych dyplomatów negocjacji. Te odbywały się w Kościele Mądrości Bożej, a o ich wyniku wiele nie wiadomo. Dość powiedzieć, że nikt z nas nie zna prawdziwego przebiegu obrad...

W kilka miesięcy po tym niewątpliwy sukcesie dyplomatycznym straciliśmy prawo wysuwania roszczeń terytorialnych do prowincji Janinia, należącej do Wenecji. Tym samym uzyskaliśmy prawa do wyspy Rodos.

Tymczasem na terenach Azji Mniejszej toczyła się wielka wojna pomiędzy Mamelukami, a Turcją. Widząc iż Turcy są rozbijani, a ich potężna flota odpływa spod naszych wybrzeży, Theodosius wypowiedział wojnę Turkom 25 maja 1454 roku. Plan wojny był prosty. Siły podzielone na dwie armie uderzają na prowincje tureckie na drugim brzegu.

Precyzyjne uderzenia pozwoliły nam 9 października zdobyć Bursę, 1 lutego następnego roku Saruhan, który anektowaliśmy. 15 maja zjawisko tolerancji w naszym państwie objęło kulturę turecką. Dość powiedzieć, że do końca 1456 roku kontrolowaliśmy większość ziem w Azji Mniejszej, które należały do Turcji. Jednak ofensywa sułtana, ostrzeżenie przed dalszą ekspansją, ze strony Wenecji oraz bunty w Saruhanie zmusiły Basileusa do podpisania pokoju. Basileus i sułtan spotkali się 2 lutego 1458 roku w Konstantynopolu, gdzie sułtan zrzekł się Busy, Ayaslugu, Chios oraz Saruhanu.

13 maja Basileus ożenił się z Riazańską księżniczką Xenią, zaś w czerwcu jego brat Konstantinos z córką wodza Wielkiego Permu. Ostatnim godnym uwagi wydarzeniem było zwołanie stanów generalnych oraz nadanie szlachcie przywilejów ekonomicznych.

Wreszcie 13 sierpnia 1463 roku zmarł Theodosius IV, w związku z brakiem następcy wybuchła wojna o sukcesję tronu pomiędzy Wielkim Permem, a Riazaniem... Władzę w kraju objęła Rada Regencyjna...

---------- Post dodano o 20:28 ---------- Poprzedni post napisano o 20:16 ----------

Na jednej mapce zjadłem "Z" sorry!

PIAJR · 10 Kwiecień 2009

Słuchajcie, jest sprawa... mianowicie widzę, że znikł odcinek V zamieszczony w... środę wieczorem. O ile jest szansa na odzyskanie treści, o tyle nie ma raczej szansy na odnalezienie przeze mnie screnów. Mam przygotowany VI, więc... Co radzicie?

---------- Post dodano o 16:10 ---------- Poprzedni post napisano o 15:02 ----------

Odcinek V, VI

Animus aeger semper errat.

Chory umysł zawsze błądzi – Theodosius VI i Konstantinos XII

Pierwszą decyzją rady regencyjnej było zerwanie królewskich powiązań z Riazaniem, który coraz silniej popadał w kontrolę Moskwy. Ostatniego dnia roku pańskiego 1463 książę Riazański Iwan przestał być członkiem bizantyjskiej rodziny cesarskiej.
7 marca podobne kroki poczynili regenci w stosunku do Wodza Wielkiego Permu Fiodora, który również przestał być członkiem rodziny Cesarza.

16 października 1466 roku nowym cesarzem został Theodosius V, dawniejszy przywódca wojskowy Jackulius Janikulius. Jako przywódca sprawdził się bardzo dobrze, zawierając szereg sojuszy. Do najważniejszych należały sojusz a Albanią, Węgrami, Moreą. Tak iż zanim 25 listopada 1477 roku wybuchła wojna z Raguzą, kraj był zabezpieczony, ze wszystkich stron. Wojna toczyła się początkowo bardzo dobrze. Oddziały Basileusa bardzo szybko zdobyły tereny należące do dożów Raguzy, by potem ruszyć na Chorwację, którą do reszty opanowali 29 marca 1478 roku. Po zakończeniu działań na wybrzeżu, wojska bizantyjskie ruszyły ku Węgrom, na których toczyły się walki z sojusznikami Raguzy i Wenecji – Lubeką. Armia Lubeki była najnowocześniejszą armią na świecie i jako jedyna posiadała broń palną więc po jednej bitwie Basileus wycofał całość swojego wojska. Wreszcie 14 czerwca 1479 roku Basileus zawarł pokój z Lubeką. Wydarzenie to zbiegło się w czasie z przeprowadzeniem reformy finansów. 4 kwietnia 1480 roku cesarz zreformował armię, a kolejna reforma dokonała się 6 kwietnia 1481 roku. Było to możliwe, dzięki dużym dochodom z handlu, oraz bogatym łupom wziętym przez wojska cesarskie w Raguzie i Zagrzebiu. Ostatnie 9 lat panowania Theodosiusa V, przebiegało spokojnie. Jedynym godnym uwagi wydarzeniem było wydanie przez doradcę cesarza Valentinosa Atinaia dzieła „Bogactwo Narodów”, które stało się bardzo popularne w całej Europie.

Nowym cesarzem został daleki krewny poprzedniego Basileusa. Był to raczej sprawny administrator niż dyplomata czy wojskowy, tak, iż jego krótkie, bo pięcioletnie panowanie, nie zmieniło diametralnie oblicza Cesarstwa. Pierwszą inwestycją nowego cesarza było opłacenie budowy nowych traktów w Silistrii, przetarg na to przedsięwzięcie zakończył się 31 lipca roku pańskiego 1490.Do końca roku w Bizancjum nie miały miejsca żadne godne uwagi wydarzenia, aż wreszcie 27 stycznia 1491 roku Theodosius wziął ślub z księżną Bośniacką Elwirą. Aż do listopada tego roku nie dział się znowu nic, co warte byłoby zanotowania, jeśli idzie o historię Cesarstwa. Jedynie handel rozwijał się tak, iż niebawem bizantyjscy kupcy opanowali centra handlu w Aleksandrii, Wenecji, Ligurii oraz Konstantynopolu. Jedynym dokonaniem Theodosiusa w kwestiach wojska było zreformowanie armii, i wprowadzenie dwóch nowych formacji – Janczarów i kawalerii stepowej. W czerwcu roku pańskiego 1492, kniaź Jarosławia zdjął embargo handlowe w czasie wojny o sukcesję, pod wpływem sojuszników, narzucone. Potem na długo zapanował spokój, a w Bizancjum nie dochodziło do godnych uwagi wydarzeń. Ostatnim wydarzeniem był zwrot ku Innowacyjności, którego dokonał cesarz ostatniego dnia roku pańskiego 1493.

Przez następne dwa lata znów panował spokój. Cesarz jednak znacznie podupadł na zdrowiu i po krótkiej chorobie zmarł 31 sierpnia 1495 roku. Nowym Basileusem został syn Theodosiusa V, który wstępując na tron przyjął imię Konstantinos XII. O tym, iż był to dobry władca niech świadczy następujące jego rządów opisanie. Sytuacja międzynarodowa w regionie była bardzo korzystna dla Cesarstwa. Osłabiona Turcja, nie była w stanie bronić swych ziem, a powstające Imperium Mameluków nie zaczęło jeszcze rywalizować o ziemie należące do Cesarstwa. Od samego początku listopada cesarz opłacał powoływanie wojska w Azji Mniejszej. Zebrawszy 5 tysięcy piechurów i tysiąc kawalerzystów zgromadził ich w jednym miejscu, w Bursie skąd wymaszerowali 8 czerwca ku Bitynii, pozostającej pod panowaniem tureckim. Decyzja o wymarszu była równoznaczna z wypowiedzeniem wojny. 30 czerwca 1496 roku wojska cesarskie przybyły pod miasto i zaległy w oblężeniu. Ostatnia forteca znajdująca się w rękach tureckich padła 1 lutego 1498 roku, upadek fortecy był równoznaczny z aneksją kraju. Zanim jednak do tego doszło, zmarł Hospodar Wołoski Wasyl, a nasz pan jako jedyny spowinowacony męski krewny sięgnął po tron Wołoszczyzny.

Dwa lata oddzielające aneksję Turcji i wybuch nowej wojny spędził cesarz na reformowaniu armii, oraz na poprawianiu reputacji Cesarstwa. Pierwszym krokiem na drodze reformy wojska było wprowadzenie nowej formacji piechoty, która stała się podstawą sił lądowych, byli to pikinierzy. W kwestiach dyplomatycznych największym osiągnięciem tego 2 letniego okresu było złożenie gwarancji niepodległości królowi Polskiemu, który borykał się ze sporymi problemami ze strony królestwa Czech, które zagarniało coraz większe połacie polskiej ziemi…

Bizancjum w latach 1498 - 1503

Ostatnich kilka miesięcy poprzedzających wybuch wojny upłynęło spokojnie. Wreszcie 14 kwietnia przepełniła się czara goryczy… Ak Koyunulu wypowiedziało wojnę Cesarstwu. Sześciotysięczne wojska cesarza ruszyły do walki, ta jednak biorąc pod uwagę przewagę liczebną wroga wspieranego przez Mameluków, oraz jego zajadłość w bitwie, od samego początku była przegrana. Na samym początku wojny, Mamelukowie najechali na Ayaslug, a wojska cesarza toczyły ciężkie bitwy w Bitynii, blokując dostęp muzułmanom do wód Złotego Rogu. Jednak wrogów było więcej i wojsko musiało przejść do Konstantynopola. 9 sierpnia 1500 roku cesarz osobiście dowodząc wojskami zaatakował Mameluków pod Ayaslug. Walki trwały długo i były niespotykanie krwawe, wreszcie jednak niewierni ponieśli porażkę, jednak radość ze zwycięstwa ostudziła śmierć Konstantinosa XII, rozniesionego wraz z oddziałem gwardii przybocznej w czasie szarży na doborową arabską konnicę.