AAR-Francuskie ambicje

1.06 normal/furious

PROLOG


W 1933r. do władzy w Niemczech doszedł niebezpieczny demagog, który zamierzał zburzyć ustanowiony w Wersalu traktat pokojowy i rozszerzyć przestrzeń życiową dla swoich aryjskich wyznawców. Ten fałszywy prorok uwiódł wielu ludzi swoimi brutalnymi wizjami, w których Niemcy miały zapanować nad znaczną częścią świata, po uprzednim oczyszczeniu jej z podludzi, niegodnych życia u boku narodów panów.
Znacznie wcześniej, bo w 1922r. rządy we Włoszech przejął polityk, któremu marzyło się stworzenie włoskiego imperium nad M.Śródziemnym i danie Włochom ,,odrobiny miejsca pod słońcem''.
Na Dalekim Wschodzie, w Kraju Kwitnącej Wiśni, potomkowie samurajów pazernie spoglądali na wielki kontynent azjatycki i jego bogate zasoby. Skośnoocy wojownicy mówili przy tym o wyjątkowości Japonii i o jej przewodzeniu nad innymi, gorszymi- w ich mniemaniu- narodami azjatyckimi.
Natomiast na wielkich przestrzeniach Euroazji władzę sprawował Gruzin o stalowym spojrzeniu i kamiennym sercu, na którego sumieniu- jeżeli je miał- spoczywało tysiące istnień ludzkich. On także chciał na świecie zaprowadzić swój własny ład i ,,uszczęśliwić'' ludzi swoją czerwoną religią.

W pierwszej połowie lat 30 XXw. sytuacja w Europie, a także w Azji i Afryce zaczęła się stawać coraz bardziej niepokojąca. Brutalni dyktatorzy zaczęli wprowadzać swoje zbrodnicze wizje w czyn. We wrześniu 1939r. Japonia zaatakowała należącą do Chin Mandzurię i bardzo szybko ją opanowała. W 1932r. Japończycy utworzyli tu zależne od siebie państweko Mandżukuo. Japonia nie poprzestała na Mandżurii i kontynuowała swoją zwycięską ofensywę, rząd chiński pozostawiony sam sobie z agresją japońską został zmuszony w maju 1933r. do zawarcia rozejmu i właściwie do uznania dotychczasowych japońskich poczynań. Rząd chiński protestował w Lidze Narodów(LN) przeciwko japońskiej agresji, jednak mocarstwa nie udzieliły mu realnej pomocy, a zwycięska Japonia w marcu 1933 opuściła Ligę Narodów i nie zważała na jakiekolwiek protesty zachodnich dyplomatów.
Także w 1933r., tylko że w październiku, Niemcy wycofały się z genewskiej konferencji rozbrojeniowej i opuściły LN. Nasze państwo prowadziło w tym czasie wobec Hitlera i innych agresorów równie krótkowzroczną politykę, co Wielka Brytania(WB). Wszelkie ustępstwa i pobłażliwość wobec agresorów, zaczęły się szybko obracać przeciwko nam. W 1935r. przy kompletnej obojętności naszego rządu Niemcy wygrały wysoko plebiscyt w Zagłębiu Saary. Hitler przystąpił też wkrótce do łamania postanowień wersalskich. W marcu 1935r. ogłosił utworzenie lotnictwa wojskowego i wprowadzenie powszechnej służby wojskowej. Mocarstwa zachodnie nie protestowały. Anglii zależało tylko na tym, aby Niemcy nie zaczęły zbroić się na morzu, i w czerwcu 1935r. zawarła z Hitlerem układ przewidujący, że tonaż niemieckiej floty wojennej, nie przekroczy 35% tonażu floty brytyjskiej. Wzrok Hitlera przyciągała także Austria, na razie jednak doszło tam tylko do zamordowania kanclerza Dollfussa przez hitlerowców austriackich.
Nasz rząd dalej był bierny, a WB przeciwna wszelkim energiczniejszym krokom. Zaowocowało to tym, że w październiku 1935r. Duce rozpoczął wojnę przeciwko Etiopii i ani myslał poddać się nawoływaniom pokojowym LN, z której Włochy ostatecznie wystąpiły w 1937r.

 

1.PRZEBUDZENIE

Nasza dotychczasowa bierna i pacyfistyczna polityka musiała ulec szybkiej zmianie, bo stawała się niebezpieczna dla nas samych. Dostrzegały to jednak tylko nieliczne grupy naszych polityków i społeczństwa, które w wiekszości było przeciwne wszelkim krokom wojennym.
Sytuacja polityczna z pierwszej połowy lat 30 doprowadziła do tego, że wśród małej grupy naszych polityków zaczęły powstawać plany przeciwstawienia się agresywnej polityce Hitlera i Mussoliniego oraz utrzymanie Francji jako silnego mocarstwa w Europie i na świecie. Początkowe luźne i niezobowiązujace rozmowy zaczęły się szybko konkretyzować.
Kilkudziesięciu działaczy róznych partii politycznych podpisało 11 listopada 1935r. w Orleanie tajny pakt o zaprzestaniu wzajemnych walk politycznych i skupieniu się na umocnieniu pozycji politycznej, militarnej i ekonomicznej Francji w Europie oraz skutecznym sposobie obrony przed ewentualną agresją Niemiecką. Osoby, które podpisały pakt, zaczęto później nazywać Partią Orleańską,bądź ,,ludźmi 11 listopada''. Pakt musiał być tajny, ponieważ wcześniejsze ujawnienie jego zarysów programowych mogło doprowadzić do niepokojów społecznych, a także sprzeciwu tych polityków, którzy nie zamierzali zaprzestać wzajemnych animozji politycznych dla dobra Francji i jej bezpieczeństwa.
Z ministrów zasiadających w rządzie Pierre Lavala pakt poparli Jean Fabry(Armaments Minister) oraz Joseph Paganon(Minister of Security i zarazem Minister of Intelligence). Sam Laval nie został dopuszczony do paktu, bo znano jego niechęć do bardziej zdecydowanej polityki wobec Niemiec i obawiano się próby storpedowania paktu przez Lavala. Nie bez znaczenia była także dotychczasowa polityka zagraniczna Lavala, którą ,,ludzie 11 listopada'' uważali za wysoce szkodliwą dla Francji.
W programie paktu znalazł się także m.in. pomysł propagowania wśród społeczeństwa francuskiego ideii skutecznej obrony przed wszelkimi agresorami zewnętrznymi i przygotowania Francuzów do możliwości ewentualnej wojny z Niemcami, bądź Włochami. Zamierzano również do paktu skłonić innych polityków, a także wciągnąć do niego wojskowych.
Tymczasem wśród wojskowych francuskich, szczególnie wśród oficerów niższej rangi również zaczęły się pojawiać podobne plany i pomysły, które ujawniły się wśród cywili. Wśród młodych oficerów zaczęły na nowo odżywać wspomnienia o Napoleonie i jego mocarstwowej Francji. Pierwsze grupy oficerów myślących o aktywnym sprzeciwieniu się agresywnej polityce Niemiec powstały w kwietniu 1935r. Sztab generalny patrzył na to przez palce, a wśród niższych oficerów krążyła pogłoska, że nawet sam szef sztabu generalnego gen. Maurice Gamelin daje im ciche poparcie, choć oficjalnie zachowuje dystans wobec rozpolitykowanych oficerów.Luźne, nie związane ze sobą do tej pory grupy oficerów mających podobne poglądy na sprawę bezpieczeństwa Francji i jej mocarstwowości postanowiły się połaczyć w październiku 1935r. wysłały swoich przedstawicieli na spotkanie w akademii wojskowej w Saint-Cyr. Spotkanie zakończyło się utworzeniem Związku Napoleońskiego Oficerów Wojsk Lądowych, do którego wkrótce też wstapiła większość oficerów formacji lądowych, i to nie tylko nizszych stopni, ale także wyższych , m.in. generałowie Koening i Weygand oraz marszałek Juin. Oficjalne poparcie dla Związku zadeklarował również szef sztabu generalnego gen. Gamelin.
Wkrótce też tzw. Partia Orleańska przeprowadziła na początku grudnia 1935r. rozmowy z czołowymi oficerami Związku Napoleońskiego. W wyniku tych rozmów postanowiono, że na czele ruchu cywilów i wojskowych powinien stanąć prezydent Francji, Albert Lebrun, który również zaczął dostrzegać niebezpieczeństwo niemieckie i włoskie.
Lebrun wahał się czy poprzeć nowy ruch i zmianę polityki zagranicznej Francji prowadzonej przez Lavala. Ostatecznie zgodził się, ale pod warunkiem, że Laval zachowa swoje stanowisko premiera do przyszłych wyborów i ewentualnie odda tylko tekę ministra spraw zagranicznych, jednocześnie jednak Laval będzie musiał zgodzić się na zmiany w polityce zagranicznej i obronnej Francji. Zachowanie Lavala na stanowisku premiera podyktowane było przede wszystkim troską o nie podwyższanie niezadowolenia społecznego, które mogłoby znacznie wzrosnąć, gdyby Laval stracił funkcje premiera.
Osamotniony Laval, od którego zaczęli sie odwracać popierający go do tej pory politycy, zgodził się na warunki prezydenta. Następnie Lebrun zaprosił Lavala oraz innych czołowych francuskich polityków na spotkanie w celu omówienia dalszych posunieć.

 

2. NARADA

Dnia 1 stycznia 1936r. spotkali się w Paryżu Lebrun i Laval, a także Jean Fabry, Joseph Paganon,Maurice Gamelin(Chief of Staff i zarazem Chief of Army), Francois Darlan(Chief of Navy), Victor Denain(Chief of Air) oraz kilku innych ważnych polityków i wojskowych.

Lebrun: Panowie witam was serdecznie na tym spotkaniu i życzę szczęsliwego nowego roku 1936. Celem tej narady jest zmiana naszej dotychczasowej polityki wobec różnych zagrożeń, wzmocnienie Francji, a także zapewnienie jej odpowiedniego miejsca na świecie. Nasze dotychczasowe poczynania w polityce zagranicznej nie zapobiegły agresywnym działaniom Niemiec, Włoch i Japonii. Jak wiadomo pan premier Laval zgodził się na nasze warunki i dlatego pozostanie na swoim stanowisku do przyszłych wyborów. Jednocześnie odda tekę ministra spraw zagranicznych dla pana Pierre Henri Watier'a, który od dzisiaj obejmuje to stanowisko. Nasi eksperci wyliczyli, że decyzja ta spowoduje 1% wzrost niezdowolenia społecznego, ale raczej szybko się z tym uporamy. Czy premier Laval zamierza coś do tego dodać?

Laval: Jak wiadomo, już wczesniej zgodziłem się z tymi postanowieniami i zamierzam aktywnie pracować nad naszą nową polityką zagraniczną i obronną. Na swoje usprawiedliwienie mogę tylko dodać, ze nasza dotychczasowa polityka zewnętrzna była w duzej mierze uzależniona od poczynań brytyjskich, a Anglicy są przeciwni jakimkolwiek próbom wywierania silniejszych nacisków na Niemcy. Z drugiej strony Francja nie moze sobie pozwolić na wojnę prewencyjną wobec Niemiec czy Włoch, bo wywołałoby to wielkie niezadowolenie społeczne. W naszym społeczeństwie wciąż żywe są wspomnienia wojny z lat 1914-1918, kiedy to zgninęło 1,4 mln Francuzów, a 750tys. stało się inwalidami. Wspomnienia te zaważają na pacyfizmie społeczeństwa francuskiego. Dla naszego nie nazbyt bogatego w młodzież, starzejącego się społeczeństwa Wielka Wojna z 1914r. była straszliwym upustem krwi. Prawie w każdym mieście, miasteczku i wsi francuskiej stoi pomnik z długimi listami nazwisk poległych w tamtej wojnie. Przed wojną 1914r. nasz przyrost naturalny był minimalny, a w trakcie jej trwania spadła także drastycznie liczba urodzin. Szacuje się, że pod koniec lat 30 liczba osób ponizej 20 roku zycia spadnie do 30% ogółu społeczeństwa( przed I wojną-prawie 35%), a liczba zgonów przewyzszy liczbę narodzin.
Kolejna sprawa jest taka, że nasza armia lądowa nie jest zbytnio gotowa do jakiejś większej akcji ofensywnej, ale o tym napewno więcej może powiedzieć gen. Gamelin.

Gamelin: Dane podane przez pana premiera, a dotyczące naszych zasobów siły żywej są trafne. Nasz współczynnik siły ludzkiej wynosi 425 i podnosi się o 16,2 miesięcznie, natomiast Niemcy mają 850 i przyrost 18,6 miesięcznie. Prawdopodobnie też mogą oni szybko zwiekszyć swoje rezerwy ludzkie i przyrost miesięczny. W dniu dzisiejszym mamy na stanie 32 dywizje piechoty, 4 kawalerii, 4 zmotoryzowane, 2 pancerne i 4 górskie. Niemcy mają 36 piechoty i 3 pancerne. Włosi natomiast 44 piechoty, 4 kawalerii, 4 zmotoryzowane, 2 pancerne, 5 górskich i 7 milicji. Nasz wywiad donosi, że Hitler po wprowadzeniu obowiązkowej służby wojskowej, ma zamiar bardzo szybko rozbudować swoje siły o nowe dywizje, Jednocześnie Niemcy, łamiąc postanowienia wersalskie, rozpoczęli wielkie zbrojenia. Dyktatorskie rządy Hitlera pozwalają mu na znaczną rozbudowe armii i jej zbrojenie. Nasze demokratyczne państwo musi natomiast uważać na niezadowolenie społeczne i nie może pozwolic sobie na takie zbrojenia jak Niemcy.
Nasze niezbyt duże środki powinny być przeznaczone na unowocześnienie sposobów prowadzenia wojny lądowej, broni piechoty, artylerii, broni pancernej, a także na badania nowych technologii przemysłowych. Powinniśmy również utworzyć nowe dywizje piechoty, szczególnie te rozbudowane o brygady artylerii i przeciwpancerne.

Fabry: Zgadzam się z generałem. Nasze niezbyt duże środki powinny być przeznaczone na nowe technologie i broń dla wojsk lądowych.

Darlan: Co z marynarką?

Fabry: Niestety admirale, pana flota nie będzie na razie zbyt rozbudowywana. Mozliwe, że otrzyma tylko środki na nowoczesniejszą broń, ale tylko wtedy, kiedy będziemy mieli na to wolne fundusze. Zresztą nasza flota jest w miarę duża i nowoczesna. Nawet bez floty brytyjskiej stanowi zagrożenie dla Niemców czy Włochów. Poza tym w budowie mam pan 2 nowoczesne pancerniki klasy,,Richeulieu'' i 1 klasy,,Bretagne'', a także kilka mniejszych okrętów.

Lebrun: A jak wygląda sprawa naszych sił powietrznych?

Denain: Mamy na razie siły porównywalne z niemieckimi, ale Niemcy rozbudowują i unowoczesniają swoje lotnictwo. Przydałoby się zwiekszyć liczbę naszych dywizjonów myśliwskich i unowoczesnienie ich.Podobnie powinno sie stać w lotnictwie taktycznym i szturmowym.

Fabry: Denain, nie mogę niczego obiecać. Jeżeli będziemy mieli środki, to zaczniemy to robić. Na dzień dzisiejszy musimy unowocześnić i zwiekszyć armię ladową.

Lebrun: Gen. Gamelin i panie Watier, jak panowie wyobrażają sobie nasze sojusze i ewentualną wojnę prewencyjną albo obronną?

Gamelin: Na wojnę prewencyjną przeciwko Niemcom nie jesteśmy przygotowani i zapłacilibysmy za to duzym niezadowoleniem społecznym. Nie wiadomo też, jakby zareagowali na to nasi brytyjscy sojusznicy, którzy nie są zbyt skorzy do rozpoczynania działań zbrojnych, poza tym ich armia lądowa nie jest liczna i także nie za bardzo nowoczesna.
Dlatego proponuję skupić się na wzmacnianiu naszych wojsk ladowych i przygotowaniu ich do odparcia ewentualnego ataku niemieckiego, bądź włoskiego. Oprócz tworzenia nowych dywizji piechoty, zamierzam stworzyć nowe umocnienia obronne wzdłuż granicy z Belgią. Umocnienia I stopnia powstaną w Lillie, Sedanie, Chaumont i Nancy. W czasie wojny 1914r. Niemcy pogwałciły nieutralność Belgii i stworzyły od tamtej strony wielkie zagrożenie dla Paryża. Sytuacja ta może sie powtórzyć, dlatego muszą tam powstać fortyfikacje I stopnia, a później być może i II. Kolejne pasmo fortyfikacji zamierzam stworzyć w prowincjach Caen, Paris, Auxerr i Dijon. Jezeli będą środki, to zbudujemy też umocnienia w prowincjach poludniowo-wchodnich, na wypadek ataku włoskiego. Jednak jest to dalszy plan.Przewiduję także postawienie baterii przeciwlotniczych na Linii Maginota
Nasze niektóre dywizje mają niepełny skład osobowy, dlatego zostaną doprowadzone do pełengo stanu. Obniży to jednak nasz zaób sił ludzkich z 425 do 386. Pawdopodobnie kilka dywizji pójdzie do rezerwy, a nowo powstałe nie będą od razu rozwijane.
W razie wybuchu wojny zamierzam skupić nasze siły na obronie terytorium Francji kontynentalnej, dlatego oddziały z Azji zostaną sprowadzone do metropolii. Wojska afrykańskie na razie pozostaną na swoim miejscu, choć nie wykluczam, ze je także będe chciał sciagnąć do Francji.

Watier: Francja powinna pozostać w dalszym sojuszu z WB, jednoczesnie musimy jednak liczyć tylko na nasze siły. Brytyjczycy już w 1919r. pokazali w Wersalu, ze nie chcą zbytniego osłabienia Niemiec, ani umocnienia roli Francji na kontynencie. Niemcy pozostały dalej silne demigraficznie i ekonomicznie, Francja nie dostała Nadrenii, a władze niemieckie nie zbyt kwapiły się z płaceniem dla nas odszkodowań wojennych. Nasza dotychczasowa błędna polityka ostatecznie doprowadziła do tego, że Niemcy zaprzestali nam wypłacać odszkodowań. W Saarze plebiscyt wygrały Niemcy, Hitler nie kryje swoich apetytów na Austrię, a także naszą Alzację i Lotaryngię oraz czeskie Sudety.
Proponuję do naszego sojuszu z WB wciagnąć Belgię, Holandię i Polskę. Jeżeli to się uda, to będziemy starali skłonić tamtejsze rządy do przekazania swoich sił zbrojnych pod francuskie dowództwo. Powinniśmy także tym państwom oraz naszym obecnym sojusznikom przekazywać nasze technologie wojenne. Trzeba również zabiegać wśród innych państw o swobodny przemarsz naszych wojsk przez ich terytoria. Na Bałkanach należy przeciwdziałać dyplomacji niemieckiej i probować wciągnąć tamtejsze państwa do naszego sojuszu z WB, szczególnie Jugosławię i Grecję. W kwestii Włoch należy odciągać Rzym od sojuszu z Berlinem. W Europie musimy przede wszystkim hamować Niemcy i ich agresywną politykę, a w ostateczności zdecydować się na wojnę z III Rzeszą. Na Dalekim Wschodzie trzeba uważać na Japonię i w razie czego wspierać Chiny.

Lebrun: A USA i ZSRR?

Watier: USA nie interesują się zbytnio Europą. W 1919r. nie były także za osłabieniem Niemiec, a senat amerykański odmówił ratyfikacji traktatu wersalskiego i nie dał gwarancji bezpieczeństwa dla Francji. Z ZSRR mamy na razie neutralne stosunki, chociasz nigdy nie wiadomo, co Moskwa może zrobić.

Lebrun: Ministrze Paganon, a jak wygląda nasz sytuacja wewnętrzna?

Paganon: Na razie jest spokojnie, choć zmiana naszej polityki obronnej i zagranicznej, może spowodować pewne niezadowolenie, ale myśle, że nad tym zapanujemy.

Fabry: W razie czego zwiększymy środki na dobra konsumpcyjne dla społeczeństwa. Także na pewien czas zmniejszymy środki na zaopatrzenie wojska.

Laval: Panie prezydencie, nie obawia się pan opozycji w Senaci i Izbie Deputowanych?

Lebrun: Konstytucja 1875r. daje prezydentowi wystarczająco duże uprawnienia, które nie były jednak do tej pory należycie wykorzystywane, ale teraz to się zmieni. Oprócz tego politycy związani z porozumieniem orleańskim skutecznie przekonują innych do tego, co jest najwazniejsze dla Francji. Premier Clemenceau powiedział w 1917r.:,, W polityce wewnętrznejrowadzę wojnę. W polityce zagranicznejrowadzę wojnę'' i ostatecznie zwycieżył. Jego metody były brutalne, ale skuteczne. Jako prezydent Francji nie zamierzam być brutalny, ale jeżeli interesy Francji zostaną zagrożone, to wszystko może się zdarzyć.

Gamelin: W razie czego, może pan prezydent liczyć na armię.

Paganon: Policja i służby bezpieczeństwa, także popierają nową politykę naszego rządu. A w ostateczności zielona dżungla w Gujanie czeka na zdrajców i wewnętrznych malkontentów.

Lebrun: Dziękuję wam panowie za to spotkanie i mam nadzieję, że nasza nowa polityka przyniesie chwałę Francji i należyte jej miejsce w świecie.

 

3.PIERWSZE DZIAŁANIA. ZMIANY W RZĄDZIE.

Już na początku stycznia 1936r. nastąpiło przebazowanie naszej floty. Wszystkie okręty zostały skierowane do portów zach. i pn. Francji. Rozpoczęta też została budowa fortyfikacji I stopnia w Lilie, Sedanie, Chaumont i Nancy. Zaczęto również budować baterie przeciwlot. I stopnia w Metz, Strasburgu i Colmarze. Rozpoczęły się także badania nad bronią i doktrynami dla wojsk lądowych. Zaczęto formować nowe dywizje piechoty. Zmiany na stanowisku ministra spraw zagranicznych doprowadziły do 1% wzrostu niezadowolenia społecznego, którego na razie nie można było załagodzić.

STYCZEŃ 1936

Nasza dyplomacja rozpoczęła swoje działania. Belgii przekazalismy technologię Infranty Gun 30mm. Taką samą tech. dostała Holandia, a dla Polski daliśmy tech. Self-Propelled Artillery. Doprowadziliśmy też do tego, że Szwajcaria i Hiszpania zgodziły się na przemarsz naszych wojsk przez swoje terytoria.

LUTY 1936

W tym miesiącu przekazaliśmy Polsce tech. artyleryjską Improved Equipment and Ordinance, a Belgii i Holandii daliśmy Basic Artillery Pieces.

MARZEC 1936

Kanada przekazała nam tech. Naval Aviation Doctrine. W zamian daliśmy Kanadyjczykom tech. Infantry Gun 30mm.Ukończono budowe krążownika klasy ,,Leygues''.

KWIECIEŃ 1936

Powstały baterie przciwlot. I stopnia w Strasburgu, Metz i Colmarze. W tych prowincjach postanowilismy wybudowac baterie II stopnia.

MAJ 1936

Polska otrzymała od nas tech. Improved Artillery Pieces, a Belgia i Holandia tech. Self- Propelled Artillery. W tym miesiącu ukończono budowę fortyfikacji I stopnia w Sedanie, Lillie, Chaumont i Nancy. Rozpoczeliśmy budowę fortyfikacji I stopnia w Caen, Paryzu, Auxerre i Dijon.

CZERWIEC 1936

Doszło do zmian w rządzie. W wyniku nawału obowiazków w kierowaniu dwoma ministerstwami Paganon został odwołany z funkcji ministra spraw wewnętrznych, a na jego następce mianowano Henri Bonneta. Spowodowało to, że niezadowolenie od razu skoczyło do 2% i nadal rosło, bo nowy minister znany był z brutalnego sposobu działania . Z drugiej jednak strony jego działalność zwiększyła nasz ogólne środki o 25%. W celu zahamowani rosnącego niezadowolenia przeznaczyliśmy wieksze środki na dobra konsumpcyjne. Mimo tych kroków pod koniec czerwca niezadowolenie wzrosło do 3%, dlatego jeszcze bardziej zwiększyliśmy środki na konsumpcję. Nasi sojusznicy z Iraku dali nam tech. Encirelement Destruction Doctrine, w zamian przekazalismy im Basic Artillery Pieces.

LIPIEC 1936

Sojusznicy z RPA dali nam tech. Fleet Supply Convoy Organisation, a my im ofiarowaliśmy Basic Light Bomber Prototype. Natomiast Kanada przekazała nam Pre-War Field Testing, my dalismy im w zamian Basic Light Bomber Portotyp. Technologie Pre-War Field Testing daliśmy Polsce. W tym też miesiącu ukonczylismy budowe baterii przciwlot. II stopnia w Metz, Strasburgu i Colmarze.
W Hiszpanii wybuchła wojna domowa. Po burzliwej naradzie postanowiliśmy posłać Republikanom 1500 zaoparzenia, a także ochotników, przez co nasz siła żywa zmniejszyła sie o 12.

 

4.WYBORY. SKANDAL OBYCZAJOWY.

SIERPIEŃ-WRZESIEŃ 1936

Nasze działania zaczęły wreszcie przynosić skutek. Niezadowolenie spadło z 3% do 2% i nadal się zmniejszało. Francuska dyplomacja przekazała Belgii i Holandii tech. Pre-War Field Testing. Z kolei Kanada dała nam tech. Army Long Range Reconnaissance Doctrine.

PAŹDZIERNIK 1936

Niezadowolenie społeczne spadło wreszcie do 0. Zmniejszyliśmy więc środki na konsumpcję. Powstają fortyfikacje I stopnia w Caen, Paryżu, Auxerre i Dijon. Rozpoczynamy budowę fortyfikacji II stopnia w Lillie, Sedanie, Chaumont i Nancy. Dajemy Polsce tech. Encirclement-Destruction Doctrine.

LISTOPAD 1936

Wybory we Francji wygrywa lewica. Premierem nowego rządu zostaje Leon Blum. Ministrem przemysłu i zbrojeń Vincent Auriol, dzieki któremu nasze ogólne środki wzrastają o 15%. Ministrem spraw wewnętrznych zostaje Marx Dormoy, którego działania zwiększają nasze środki o 5% , a naszą siłę żywą także o 5%. Rozpoczynamy budowę baterii przeciwlot. I stopnia w Auxerre, Dijon oraz IV w Paryżu i II w Caen.

GRUDZIEŃ 1936

Ten ostatni miesiąc 1936r. przechodzi do historii, jako okres wielkiego skandalu. Minister spraw wewnętrznych Dormoy zostaje przyłapany i sfotografowany przez paryską prasę na seksualnej orgii z udziałem prostytutek. Zdjęcia nagiego ministra i panienek obiegają Francję. Minister zostaje zmuszony do dymisji, a jego miejsce zajmuje Henri Bonnet, który jak wiadomo był w poprzednim rządzie. Zmiany w rządzie powodują powstanie 1% niezadowolenia i dalszy jego wzrost. Znowu musimy zwiększyć środki na konsumpcję. Nowy minister zwiększa jednak nasze środki o 25%.
Skandal paryski przyćmił ważną uroczystość, która odbyła się Tulonie. Nasza flota otrzymała bowiem pancernik klasy ,,Bretagne'', kolejną dumę francuskiej floty wojennej.
Przekazujemy Polsce tech. Army Long-Range Reconnaiss, a Belgom Encirclement-Destruction Doctrine. Natomiast WB daje nam Motorized HQS.

 

5.ROK 1937.

[/b]STYCZEŃ-LUTY-MARZEC 1937

Sojusznicy z WB dają nam tech. Blitz Bombing Doctrine. Z kolei Francja przekazuje Belgii i Polsce Motorized HQS, a Holandii Encirclement-Destruction Doc. Rozpoczynamy budowę kolejnych baterii przeciwlot. w Metz, Strasburgu, Colmarze i Auxerre. Niezadowolenie spada nam do 0, zmniejszamy więc sodki na komsumpcję.

MAJ-CZERWIEC 1937

Zaczynamy budowę kolejnych baterii przeciwlot. w Caen, Paryżu, Auxerre i Dijon. Rozpoczynamy budowę fortyfikacji III stopnia w Lillie, Sedanie, Chaumont i Nancy. Dajemy Polsce tech. Anti-Tank Gun 30mm i tech. lądową Early War Experience Analysis, tą drugą dostaje także Belgia.

LIPIEC-SIERPIEŃ -WRZESIEŃ 1937

Wojnę domową w Hiszpanii wygrywają 15 lipca Republikanie, co jest w miarę na rękę dla Francji, szczególnie że Hiszpania republikańska nie zawarła sojuszu z ZSRR. WB daje nam Basic Rocket Design, a my im tech. lądową Early War Experience Analysis, dostaje ją także Holandia. Natomiast Belgii dajemy tech. lądową Army Long-Range Reconnaiss. Zaczynamy budowę baterii przeciwlot. w Metz, Strasburgu, Colmarze i Paryżu.

LISTOPAD-GRUDZIEŃ 1937

Przekazujemy Polsce Blood Transfusions i Anti Tank Gun 70mm. Holandia otrzymuje od nas Army Long-Range Reconn. WB daje nam Equipmnt Trials and Testing(badania dotyczacę okrętów podwodnych), a RPA Military Test and Research Facility (badania nad rakietami). Budujemy baterie przeciwlot. w Strasburgu, Metz, Colmarze i Dijon.


P.S. Co trzeba zrobić, zeby zamieścić obrazki z gry??

 

6.ROK 1938 i ROK 1939 DO WYBUCHU WOJNY (skrót)

W 1938 i w 1939 także dalej dawaliśmy rózne technologie innym państwom, sojusznicy również dawali Francji. Stawialiśmy nowe baterie przeciwlot. w prowincjach pn.-wsch. Francji.
W prowincjach Caen, Paryż, Auxerre i Dijon rozpoczelismy w marcu budowę fortyfikacji II stopnia, która zakończyła sie w październiku, od razu też zaczęto tam stawiać fortyfikacje III stopnia.
W lutym doszło do skandalu w parlamencie(event), przez co niezadowolenie wzrosło do 5%. Nie mieliśmy środków do jego zmniejszenia, więc musieliśmy jakoś żyć z tym 5% niezadowoleniem.
Niemcy w kwietniu 1938r. anektowały Austrię, a we wrześniu zmusiły Czechosłowację do oddania Sudetów. W marcu 1939r. nastapił koniec Czechosłowacji, powstała Slowacja, będąca w sojuszu z Niemcami. W marcu 1939r. Niemcy zajęły Memel, a Włochy zaczęły wojnę z Albanią, którą szybko opanowały.
W sierpniu 1939r. doszło do podpisania paktu R-M. ZSRR zaczęło wojnę z Estonią. Generalicja francuska zaczęła przygotowywać się do wojny. Nad granicę wschodnią zaczęto rozmieszczać dywizje, ktore do tej pory były nierozwiniete i siedziały w koszarach. Wszystko zmierzało do wojny.

P.S. W styczniu 1939r. nasza marynarka otrzymała nowy okręt- pancernik ,,Richeulie'', admirał Darlan był wniebowzięty.

 

7.WYBUCH WOJNY. BITWY MORSKIE U ZACH. WYBRZEŻY DANII. NIEUDANA OFENSYWA NA SAARĘ.

Polska była coraz bardziej zagrożona przez Hitlera, dlatego w marcu 1939r. wstąpiła do naszego sojuszu wojskowego. Generalicja i rząd francuski zaczęły naciskać na rząd polski, aby ten oddał siły polskie pod dowództwo francuskie. Mimo duzych nacisków Polacy nie zdecydowali się na przekazanie komendy nad swoimi wojskami Francuzom. Gamelin był zawiedziony, ale obiecał Polakom wsparcie i ofensywę na zachodzie w razie niemieckiego ataku na Polskę.

30 sierpnia 1939r. Niemcy zaczęły wojnę z Polską, a tym samym z jej sojusznikami. Francuski sztab generalny zdecydował się na koncentrację wiekszej częsci swojej armii w Strasburgu. Jednoczesnie zadecydowano, że 7 dywizji znajdujących sie w pólnocnej Afryce pozostanie tam na wypadek wejścia Włoch do wojny po stronie Niemiec. Koncentracja wojsk w Strasburgu był ułatwiona, bo nie trzeba było na razie pilnowac granicy z Belgią, która nadal pozostawała neutralna, a której na razie III Rzesza nie wypowiedziała wojny. Zgrupowane w Strasburgu dywizje, czekały aż osiągną swoją maksymalną organizację.
Wybuch wojny sprawił, że obnizyło sie zapotrzebowanie na dobra konsumpcyjne. Na razie jednak zosawiliśmy duze srodki na konsumpcje, żeby obniżyc 5% niezdowolenie.
W portach połnocno-wschodniej Francji skoncentrowana został flota francuska, która otrzymała zadanie zniszczenia, bądź znacznego osłabienia floty niemieckiej. Powstało 5 duży zgrupowań floty, z których kazde miało po 9-12 okrętów. Kiedy połowa z nich bazowała, druga połowa miał blokowac niemieckie porty na M. Połnocnym. Jesli doszloby do bitwy i jeden zespoł floty mialby straty, to wracać mial do bazy, a z bazy mial wychodzić na blokadę inny, świeży zespół okrętów.
4 września nasze 24 okręty admirała Darlana znajdujące się w Helgoland Bight zostały zaatakowane przez 12 okretów niemieckich Donitza. Bitwa trwała do 7 września i zakończyła się klęską Donitza. Niemcy straciły 8 okrętów, w tym 4 pancerniki(czyli wszystkie jakie mieli), 1lub 2 krązowniki i 2-3 dywizjony niszczycieli. My stracilismy 4 okręty:3 starego typu krązowniki i 1 dywizjon niszczycieli lub 1 starszy pancernik.
21 września nasze dywizje zgroamdzone w Strasburgu osiagnęły swoja maksymalna organizację, rozpoczęlismy ofensywę 49 dywizji na Saarę. Do Saary doszlismy 26 września, Niemcy bronili się 14 dywizjami. Siły francuskie zaczęły jednak ponosić straty, dlatego 28 września zdecydowalismy się na odwrót do Strasburga. Walki w Saarze kosztowały nas zmniejszenie naszego manpowera o 49.
3 października doszło znowu do bitwy morskiej w Helgoland Bight. Siły sojusznicze liczyły 10 okretów francuskich i 24 brytyjskich, Niemcy mieli 9. Bitwa skończyła sie porażką Niemców, którzy stracili 2 dywizjony niszczycieli, Alianci natomiast zachowali czyste konto.

 

8.WALKI W REJONIE HAMBURGA I KOLEJNA OFENSYWA NA SAARĘ

Wojna trwała już w najlepsze, u naszych wschodnich granic Niemcy na razie nie wykazywali wiekszej aktywności. Polska natomiast prowadziła ciężkie walki z siłami niemieckimi.
Nasze dowództwo, po wyeliminowaniu znacznej części floty niem., postanowiło przeprowadzić desant na Hamburg. W tym celu przegrupowano 23dywizje(w tym 2pancer.i 4zmot.) ze Strasburga do Lillie, gdzie mialy czekac na zaladunek na transporotwce.
Tymczasem 14 pażdziernika 1939r. nasza flota w sile 13 okrętów znowu starła się z flotą niem.(4 okęty podowdne) w Helgoland Bight. Odniesliśmy zwycięstwo, ale wróg nie stracił tym razem żadnej jednostki.
22 paździer. 1939r. załadowaliśmy 12DP na transportowce i wysłalismy do Helgoland Bight. 24 pażdzier. rozpoczeliśmy desant na Hamburg, nasze dywizje wyladowały tam 1 listopada i od razu starły się z 4 dywizjami niemieckiej piechoty. Zaczęły się cięzkie walki, nasze dowodztwo uznało jednak, że straty są zbyt duże i że nie wyprzemy Niemców, dlatego 3 listopada uznalismy, ze trzeba przerwać tą operację i zawrocilismy wojska na transporotwce, ktore z przetrzebionymi dywizjami odeslalismy do Lillie. Desant na Hamburg kosztował nas stratę 24 manpowera( tyle musielismy pozniej przeznaczyc na doprowadzenie dywizji do normalnego stanu).
W listopadzie zaczęliśmy budowac kolejne baterie przeciwlot. w Caen, Paryżu, Auxerre i Dijon. Tymczasem 20 listopada nasza flota zauważyła, że w Hamburgu Niemcy nie mają żadnych wojsk, dlatego znowu załadowalismy 12 DP na transportowce i wyslaliśmy je w strone Hamburga. Niestety okazało się, że w zajęciu nie bronioego Hamburga zostalismy uprzedzeni przez Nową Zelandię, która desantował tam swoją 1DP. Wyładowalismy transportowce z wojskiem w Hamburgu i wyslalismy je na Wilhelmshafen. Niemcy rozpoczęli wściekłe naloty na nasze wojska maszerująe na ta prowincję. Udało nam się jednak 29listop. zająć Wilhelsmsh. Do tego portu przerzucilismy z Liilie 6 dywizji szybkich(2pancer. i 4 zmot.). Dywizje szybkie ruszyły na Munster, ktory zajęły 4 grudnia. Niemcy dalej ostro atakowali stukasami nasze dywizje operujące w rejonie Hamburga.
Tymczasem nasze dowództwo uznało, ze trzeba jeszcze raz sprobować zaatakować Saarę. Dlatego 4 grudnia 35dywizji ruszyło ze Strasburga na Saarę. Jednocześnie postanowiono wycofac szybkie dywizje z Munster do Wilhelmsh., a z tej prowincji przerzucic 12 dywizji do Hamburga, aby wspomoc Nowozelandczyków. Nasza pomoc okazala sie potrzebna, bo Nowozeland. zostali zaatakowani przez Niemców, ktorych odparliśmy.
9 grudnia naszych 35 dywizji rozpoczęło walke z 7 dywizjami niem. w Saarze. Początkowo szło nam dobrze, ale Niemcy zaczęli szybko przerzucać do Saary dodatkowe dyzije i nasze straty zaczely rosnąc. Dowództwo postanowiło wiec 13 grudnia przerwać atak i wycofac sie z powrotem do Strasburga. W ten sposób druga ofensywa francuska na Saarę zakończyła się porażką i utratą 103 manpowera na uzupełnienia przetrzebionych dywizji.
Sytuacja w Wilhelm. i Hamburgu też nie przedstawiała sie dobrze. Niemieckie lotnictwo ciągle wsciekle atakowało, a w kierunku tych prowincji szły siły niemieckie, dlatego postanowilismy wycofac nasze wojska z tego rejonu. W dniach 22-27 grudnia trwała ewakuacja morska naszych dywizji z Wilhelm. i Hamburga do Lillie. Nowozelandczycy bronili sie troche w Hamburgu, ale także wycofali sie na transportowce i odplyneli. Wilhelm. i Hamburg na poczatku stycznia 1940r. znowu byly niemieckie.
Jedyną pozytywną wiadomością w listopadzie i grudniu 1939r. był spadek niezadowolenia do 0, dzieki czemu mogliśmy wolne środki przeznaczyć z konsumpcji na zaopatrzenie wojskowe.
Dowództwo francuskie boleśnie przekonało się, że Niemcy są bardzo silni i że walki będą naprawdę bardzo ciężkie. Duże nadzieje na zatrzymanie Niemców wiązano z wybudowanymi przez nas fortyfikacjami i walecznością naszych wosjk, które pierwsze doswiadczenie bojowe juz miał za sobą.

 

9.WYCOFANIE SIĘ Z PÓŁNOCNYCH NIEMIEC.CIĘŻKIE WALKI O LUXEMBURG

Nasze dowództwo uznało, że nie będziemy w stanie utrzymać Wilhelmshafen i Hamburga. Niemieckie naloty na franc. dywizje stojace w tym rejonie były bardzo duże i dotkliwe, a zaczęły sie także ruchy wojsk niem. w celu odbicia tych prowincji. Dlatego zadecydowaliśmy o ewakuacji wszystkich naszych wojsk z tego rejonu. Ewakuacja morska trwała od 24 do 27 grudnia i zakonczyła się sukcesem. Wszystkie nasz oddziały spokojnie przerzucono drogą morksą do Lillie. Niemcy zajęli nie bronioe Wilhelmsh., a pod koniec grudnia wyparli Nowozelandczyków z Hamburga.
Walki na terenie Polski wciąż trwały. Ostatecznie jednak Niemcy zajęli Warszawę i 17 stycznia 1940r. anektowali Polskę. 19 stycznia wsch. ziemie Polski Niemcy przekazali ZSRR.
7 lutego zaczęlismy budowę kolejnych baterii przeciwlot. w Lillie, Sedanie, Chaumont i Metz.
15 lutego 1940r. Belgia i Luxemburg przyłaczyły się do Aliantów. Niemcy natomiast mają sojusz wojskowy z Węgrami, Rumunią, Słowacją i Bułgarią. Klęska Polski sprawiła, że rząd belgijski zgodził się przekazać swoje oddziały pod dowództwo francuskie. Strona francuska postanowiła wesprzeć Belgię i Luxemburg swoimi oddziałami. Do Arlon wyslalismy 14DP, do Brukselii 12DP i 6 dywizji szybkich(pózniej zostały przerzucone do Arlon), natomiast do Luxemburga 14DP.
Dnia 27 lutego 29dywizji niemieckich rozpoczęło atak na Luxemburg broniony przez 14 dywizji franc. i 2 luxembur. 29lutego wysłalismy im na pomoc 15 dywizji. Walki w Luxemburgu były naprawdę bardzo ciężkie dla naszych oddziałów, Niemcy natomiast ponosili niewielkie straty, dlatego pod koniec lutego zdecydowalismy się zaprzestać obrony i wycofać. Walki w Luxemburgu kosztowały nas stratę około 35-40 tys. żołnierzy.
Tymczasem w połowie lutego 1940r. w Hamburgu wylądowali Australijczycy, którzy do końca tego miesiąca zajęli także Kiel i Lubekę. To było jedyne pozytywne wydarzenie z tych dwóch pierwszych miesięcy 1940r.
Niemcy są tak silni w otwartym polu, że praktycznie chyba trzeba mieć przewagę 3:1, żeby zwyciężyć. Zobaczymy jednak jak będą się toczyć walki w naszym umocnionym rejonie przygranicznym, choć nawet tutaj nie jestem wielkim optymistom.

 

Marzec 1940

 

10.SPOKÓJ NA FRONCIE. FRANCUSKA AKCJA DESANTOWA W PN. NIEMCZECH

Po zajęciu Luxemburga i jego anektowaniu Niemcy na razie wstrzymali swoje operacje lądowe. Nasze natomiast wojska wzmacniały się po cięzkich walkach obronnych w Luxemb. Naczelen dowództwo postanowiło naszą linię obrony oprzeć o belgijskie prowincje Bruksela i Arlon(w tej Belgowie mają fortyfikacje II stopnia) i francuskie Metz, Strasburg i Colmar. W razie utraty Belgii zamierzano kolejną linie obronną oprzeć o Lillie, Sedan, Chaumont, Nancy,Metz, Strasburg i Colmar. W prowincjach tych mieliśmy rozbudowane fortyfikacje i baterie przeciwlot.

Niestety Belgia miała słabą obrone przeciwlot. i Niemcy cały czas atakowali francuskie i belgijskie jednostki stojace Arlon i Brukselii. Nasze słabe lotnictwo tylko od czasu do czasu było wysyłane do walki z nalotami niemieckiemi, mimo swojej słabości kilka razy pokonało Niemców, ale tez kilka razy dostało mocny wycisk, przez co musiało oddalic sie z frontu w celu uzupelnienia strat.

Nasza marynarka otrzymała w marcu 1940r. kolejny okręt-pancernik,,Verdun''. Od tej pory, az do odwołania, nie będą powstawały nowe jednostki morskie. Naszej marynarce udało się wykryć, że w Hamburgu Niemcy nie mają żadnych wojsk, dlatego wysłalismy transportowce z 3dywizjami kawalerii(DK), które 15 kwietnia 1949r. wylądowały w Hamburgu. Rozpoczelismy stąd akcję na Wilhelmshafen i Munster, które tez wkrótce zajęlismy. Niemcy zaciekle zaczęli bombardowac moje 3DK, dlatego zarzadzilismy odwrót na transportowce i wycofanie sie z zajetych niem. prowincji. Niemcy w dniach 25 kwietnia-6maj odzyskali swoje tereny. Nasza akcja kawalerią w polnocnych Niemczech miała na celu zaszkodzenie niem. gospodarce i ściągnięcie niem. wojsk znad granicy belgijskiej i francuskiej. Akcja ta udała się Francuzom.
Tymczasem w lutym albo marcu 1940r. Anglicy wylądowali w rumuńskiej Konstancji i bułgarskiej Warnie. Prowadzili tam dośc ciezkie walki, zostali w kwietniu wyparci z Konstancji, ale w maju zajeli bułgarską prowincje Ruse.

Zaczęlismy dostrzegać, że gospodarka Belgii troche jakby wyhamowała, dlatego postanowilismy slac Belgom transporty z ropą, stalom, węglem, gumą i zaopatrzeniem. W maju rozpczelismy budowe kolejnych baterii przeciwlot. w Dijon, Nancy, Strasburgu i Kolmarze.
W połowie marca nasz lotnictwo zdobyło ważną wiadomość- Niemcy zgrupowani przy granicy z Francją posiadają dywizje pancerne, które są uzbrojone w czołgi PzK IV 70mm.

 

11.WALKI W BUŁGARII

Wojna lądowa na naszej wschodniej granicy zamarła. Walki ograniczały się jedynie do starć lotniczych naszego słabego lotnictwa nad Arlon i Brukselą. Niemcy na razie nie zamierzali atakować naszych silnych linii obronnych, dlatego nasze dowództwo postanowiło wesprzeć Anglików walczących w Bułgarii. Anglicy toczyli tam boje z Bułgarami, Rumunami i Węgrami.

Do Warny zostało przerzuconych z Francji 4dywizje górskie(DG), 2 pancerne i 4 zmotor. Z Afryki północnej wyslalismy do Warny 7DP i 1DK. Wszystkie te siły zostały ostatecznie zgrupowane w Warnie 14 czerwca 1940r. Wkrótce też rozpoczęliśmy marsz z Warny na broniony przez Bułgarów Plovdiv. Okazało się, że prowincja ta jest broniona przez 3DP i 1DK, ale teren górski wybitnie sprzyjał obronie. Nasze wojska w sile 18 dywizji zaczęly walki 14 lipca, było bardzo ciężko, prawie mieliśmy Bułgarów pokonanych, gdy z Sofii nadeszły posiłki w sile 4 dywizji. Nasze straty zaczęły szybko rosnać i nie było widać szansy na zwycięstwo, dlatego 19 lipca przerwaliśmy atak i wycofaliśmy sie do Warny. Krwawe walki w górzystym Plovdiv kosztowały nas 86 tys. żołnierzy.

Nasze oddziały lizały rany w Warnie i uzupełnialy straty. Do Warny postanowilismy wyslac 7DP kanadyjskiej, które Kanada oddał pod nasze dowództwo. Kanadyjską piechotę przrrzuciliśmy do Warny 16 sierpnia 1940r. Tymczasem 12 sierpnia przeważające siły rumuńskie zaatakowały Anglików w Ruse. Postanowilismy sojusznikom wysłać 6szybkich dywizji z Warny, ktore dotarly do Ruse 14 sierpnia.Dywizje te walnie przyczynily się do zwyciestwa nad Rumunami. Do Ruse zostały też skierowane inne francuskie dywizje. 18 sierpnia sily francusko-angielskie(30 dywizji) zgrupowane w Ruse odparly atak 13 dywizji bułgarskich. Do Ruse wyslane zostaly tez wojska kanadyjskie, gdy przybyly do Warny.
Nasze dowodztwo postanowilo isc za ciosem i sily franc.-kanad. rzucono z Ruse na Plovdiv. 1 września pierwsze nasze oddziały rozpoczynają walkę z 3 dywizjami bułgarskimi w Plovdiv. Tym razem Bułgarzy spóźniają sie z posiłkami i 5 września zdobywamy Plovdiv. Druga bitwa o Plovdiv kosztowała nas tym razem ok. 20 tys. żolnierzy.

Na terenie Bułgarii nasze dowództwo zamierza dalej wspierać Anglików i zdobyć Sofię, a nastepnie anektować Bulgarię(szkoda tylko, ze jesli do tego dojdzie, to przypadnie ona Anglii) i być moze rozpocząc atak na Rumunię. Wszystko jednak jest uzaleznione od sytuacji na wschodniej granicy Francji, jeżeli tam będzie się robić cięzko, to wojska z Bulgarii zostana ponownie przerzucone do Francji. Dobrą rzeczą jest też to, że na razie Włochy nie przyłaczyły się do wojny, a na Dalekim Wschodzie Japonia nie zaczeła nawet jeszcze wojny z Chinami i jest spokój.

 

12.WŁOCHY PRZYSTĘPUJĄ DO WOJNY. PODWÓJNA OFENSYWA W AFRYCE PÓŁNOCNEJ I W PÓŁNOCNYCH WŁOSZECH

Sytuacja na naszej wschodniej granicy nadal bez zmian. Cały czas tylko trwają naloty niem. na nasze i belgijskie oddziały stojące w Arlon i Brukselii. Belgowie mają coraz większe problemy z uzupełnianiem swoich strat. Nasze lotnictwo próbuje powstrzymywać naloty niem., jednak wiekszych sukcesów nie osiągamy, a w walkach powietrznych z Niemcami tracimy 1dywizjon mysliwski i 1 dywizjon lotnictwa taktycznego. 15 września 1940 został mianowany nowy Minister of Intelligence- został nim Aime Lepercq, dzieki niemu nasze środki wzrosły o 5%, powstało jednak 1%niezadowolenie. Cały tez czas trwa rozbudowa baterii przeciwlot. w pn.-wsch. Francji.

30 października 1940r. 11dywizji franc. i 16 ang. zostało zaatakowanych w Ruse przez 21 dywizji rumuńskich. Bitwa trwała do 2listopada i zakończyła się porażką Rumunów, którzy ponieśli ciężkie straty. Na froncie bułgarsko-rumuńskim udało się Anglikom 10 grudnia zdobyć Dobrich. Dzieki zdobyciu tej prowincji zaczęlismy rozważać myśl o dalszym ataku na Rumunię, tymczasem jednak całkowicie zmieniła się sytuacja w basenie M. Śródziemnego.

Włochy przystępują do wojny

Dnia 5 stycznia 1941r. Włochy wypowiedziały wojnę Grecji. Grecy początkowo samotnie walczyli z Włochami, ale w końcu zdali sobie sprawę, że mogą przegrać, dlatego 6 lutego Grecja dołączyła do Aliantów. Tym samym Francja znalazła się w stanie wojny z Włochami, którzy na początku luteg 1941r. nie byli jeszcze jednak w sojuszu z Niemcami. Włochy postawione wobec sytuacji walki z połączonymi siłami Aliantów dopiero 25 lutego 1941r. zawarły sojusz z III Rzeszą.

Tymczasem nasze siły w poludniowej Francji były znikome, tylko 2dywizje kanadyjskiej piechoty. W Afryce północnej było jeszcze gorzej- żadnych oddziałów. Dlatego postanowilismy natychmiast wystawić dotąd skoszarowane 4dywizje piechoty i 1DZmotor., siły te postawilismy w afrykańskiej prowincji Gabes, która graniczyła z wloskim Tripoli. Wojna z Włochami i zagrozenie pd. Francji oraz pn. Afryki zmusiły nas do wycofania wszystkich naszych wojsk z terenu Bułgarii, Anglicy mieli się tam bronic teraz sami. Nasze wojska i kanadyjskie z terenów Bułgarii zostały w lutym i marcu poprzerzucane z Warny do pd. Francji i Afryki, m.in. 7DP kanad. skierowalismy do Aleksandrii, w której Anglicy nie mieli żadnych wojsk, a na którą szli Włosi.

Podwójna ofensywa

Dowództwo francuskie postanowiło rozpocząc podwójną ofensywę-w Afryce pólnocnej i w północnych Włoszech. 3 marca nasze siły ruszyły z Tulonu na Genuę. 12 marca doszlismy tam i zaczelismy walkę z Włochami. Nasze siły składaly się z 21 dywizji franc.i kanad., Włosi mieli natomiast tylko 7 dywizji. 13 marca Włosi zdecydowali sie na odwrót, Genua znalazła się we francuskich rękach. Równoczesnie udało się Anglikom zdobyć na poludniu Messynę i Tarent. Tymczasem trwała też nasz ofensywa w Afryce. Także na poczatku marca wyruszyły z Gabes na Tripoli nasze wojska w sile 5DP i 1DZmot. Wojska te rozpczynają 17 marca bitwę z 7dyw. włoskimi o Tripoli, który zajmujemy nastęlnego dnia, przy niewielkich stratach własnych. Wlosi cofają się do Miratah. Jednocześnie 16 marca zaczynamy desantować 4DZmot. , 2DPanc. i 1DK na Misratah. 19 marca te dywizje zajmują niebroniony Misratah i tym samym odcinamy cofających sie Włochów z Tripoli. Włosi pozabawieni drogi ucieczki zostają całkowice zniszczeni, a nasze dywizje szybkie rozpczynają marsz na Sirtę. 4 kwietnia po dosyc cięzkich starciach opanowujemy Sirtę, 10 kwietnia Al Aqayulah, a 20 kwietnia Aujilę. Prawie w tym samym czasie udaje się Anglikom zająć 7 kwietnia Syrakuzy i 23 kwietnia Neapol. Nasze siły w Afryce PN. dalej prowadzą ofensywę-27kwietnia 4DZmot. i 2DPancer. atakują wloskie 2DP i 1DGór. w Bir el Hakim. Zaczynają się cięzkie walki, Włosi dosyłają z Tobruku jeszcze jedną dywizje górską, ale ostatecznie 5 maja zostaja rozbici w tej prowincji. W tej cięzkiej walce Francuzi tracą ok.16tys. żołnierzy. Natomiast 3 maja 5DP i 1 DZmot. atakuje Benghazi, Włosi stawiają znikomy opór i zajmujemy ta prowincję. Tymczasem w polnocnych Włoszech siły franc.-kanad. rozpoczynają 9 maja walki o Turyn, który pada nastepnego dnia. Natomiast w północnej Afryce opanowujemy 12 maja Darnah, 23maja Tobruk, a 30 maja Bardiyah, Włosi cofają się do Al Jaghbul. Natomiast Anglikom udaje się 15 maja zając Rzym. 7DP kanad. idzie z Aleksandrii na Matruh, który zajmują na początku czerwca. Tymczasem nasze dywizje szybkie atakują 5czerwca 25 dywizji włoskich w Al Jaghbul. Osłabieni i pozbawieni zaopatrzenia Włosi zostają całkowicie zniszczeni.

Trochę wczesniej , bo 24 marca przerzuciliśmy równiez kilka dywizji piechoty do Dzibuti, w celu rozpoczecia z tej prowincji ataku na włoską Abisynię. Nasza akcja w tym rejonie odniosła całkowity sukces w 19kwietnia zajelismy Makale, 18maja Hararę, 2czerwca Addis Abebę, a 9 czerwca Gondar.

Dnia 10 czerwca siły franc.-kanad atakują La Spezię, która szybko pada. Postanawiamy także zając Tiranę. W tym celu przrzucamy dywizje piechoty z Afryki i 12 czerwca desant atakuje Tirane. 10 dywizji francuski zaczyna walke z 3 wloskimi. Straty nasze jednak szybko rosna, dlatego 14 czerwca przerywamy desant, a wykrwawione siły przerzucamy do La Spezii. W walkach o Tirane tracimy 8tys. ludzi. Tymczasem dobiega koniec włoskich sił w Afryce, 7dywizji kanad. atakuje 14 czerwca 9 dywizji włoskich stojacych w Sidi Barrani. O dziwo, Włosi stawiają silny opór i dopiero 17 czerwca zostaja calkowicie zniszczeni. Kanadyjczycy traca jednak ok. 17tys. zołnierzy. Trwa też nadal nasza ofensywa w północnych Włoszech: 16 czerwca zajmujemy Parme, a 5 lipca Bolonię. Parma poddaje sie po dniu walki, natomiast Bolonia broni się przez dwa dni, a nasze sily traca tam 7tys. zołnierzy. Z kolei Anglicy szybko zajmuja prowincje wloskie znajdujace sie wokoł Rzymu, my natomiast 14 lipca zajmujemy Cagliari. W ten sposób Włosi calkowice tracą Afrykę, a w Europie zajmuja tylko trzy prowincje na polnocy Włoch(Milan, Wenecje i Bolzano, Albanię i chyba jedna wyspe grecką.

Nasza podwojna ofensywa zakończyła się wielkim sukcesem. Włosi w walkach stracili bezpowrotnie około 45-50dywizji. Szkoda tylko,że nie udało sie nam zając południowych Włoch i Rzymu, w czym ubiegli nas Anglicy.

Działania floty

Wybuch wojny z Włochami zmusił naszą marynarkę do przrzucenia wiekszej częsci swoich jednostek z północnej Francji na M. Śródziemne. Włosi toczyli tu juz cięzkie boje z flota brytyjską i niszczyli nasze konwoje. Nasza flota skupiła swoje operacje głownie w zach. częsci M.Śródziemnego. W walkach z Włochami nie straciła żadnego okrętu, natomiast przeciwnik stracił 2krążowniki i 2 dywizjony niszczycieli. Działalnośc floty francuskiej i brytyjsiej miała duze znaczenie dla operacji w Afryce, Włosi zostali bowiem pozbawieni mozliwości przerzucania posiłków i zaopatrzenia do pn. Afryki. Bardzo wazną role w tych wszystkich walkach odegrała nasz flota transportowa, która przerzucała nasz jednostki z jednych rejonów walk do drugich.[/b]

 

13.KONIEC DUCE

9 sierpnia 1941r. rozpoczęła się nasza ofensywa na Milan. Tymczasem ojna zaczyna się rozprzestrzeniac na inne państwa:15sierpnia Jugosławia przystepuje do sojuszu z Niemcami, ale jeszcze tego samego dnia zmienia zdanie i wchodzi w sojusz z Aliantami. Nasze wojska docierają do Milanu 15sierpnia i rozpoczynają bitwę z Włochami. Nasze siły liczą 23dyw. franc. i 23 dyw. kanad., Włosi przeciwstawiają im 20dywizji. Zacięte walki toczą się do 20 sierpnia, w tym dniu zdobywamy Milan, Włosi w tej bitwie całkowicie tracą 7 dywizji. Nie uzupełniamy strat i kontynuujemy ofensywę na Wenecję. 30 sierpnia zaczynamy bitwę o Wenecję, 40 dywizji franc-kanad. szybko rozprawia się z 12 dywizjami włoskimi i zdobywamy tą prowincję. Walki o Milan i Wenecję kosztwały siły franc.-kanad. utratę ok.40-50tys. żołierzy. Dnia 8 września WB anektuje Włochy. Francji przypadają wszystkie północne prowincje Włoch oprócz Bolzano(nie zdążylismy go zająć przed aneksją brytyjską).
Tymczasem Niemcy zaczynają ofensywę przeciwko Jugosławi, wogóle cięzkie walki toczą sie na Bałkanach. Wejście Jugosławii do wojny trochę nam utrudniło sprawę, bo front zaczął się bardzo wydłużać dla sił alianckich i nie wiadomo czy Alianci zdołaja się obronic na Bałkanach.

 

OFENSYWA ,,NAPOLEON''

Zdobycie Włoch i włączenie się Jugosławii do wojny po stronie Aliantów spowodowały, że Niemcy zaczęli przerzucać swoje oddziały znad granicy francuskiej i belgijskiej na południe. Nasze dowództwo zaczęło dostawać sygnały, że Niemcy nie mają zbyt licznych sił w Luxemburgu. Sztab generalny postanowił szybko opracować ofensywę pod kryptonimem ,,Napoelon'', która miała na celu zajęcie Luxemburga i w razie sukcesu oraz sprzyjających okoliczności zająć Koln lube jeszcze jakąś inną niem. prowincję.

Na początku zostały przegrupowanie nasze wojska. Głowne uderzenie na Luxemburg miało iść z Metz, skąd 12 pażdziernika wyruszyło 48dywziji francuskich,belgijskich i południowoafrykańskich. Dywizje te rozpoczęły 18 pażdziernika w Luxemburgu bitwę z 9 niemieckimi dywizjami. Niemcy poniesli nie wytrzymali tego ataku i 19 pażdzier. Luxemburg znalazł się w rekach francuskich. W tej bitwie Niemcy ponieśli duże straty, m.in. całkowicie zniszczylismy im 1DZmot. i 1DMilicji.

Sukces w Luxemburgu spowodował,że postanowilismy kontynuować ofensywę dalej na Koln. Nasze dywizje z Luxemburga od razu, bez uzupełniania strat ruszyły na Koln. Dywizje uderzające z Luxemburga miały uzyskac wsparcie od 9dyw. franc. i 3 belg. z Arlon i 9dyw.franc. z Brukselii, siły te miały równiez uderzyć na Koln.

23października 57dywizji naszych dywizji rozpoczeło bitwę z 21 dywizjami niem. broniacymi Koln. Bitwa była bardzo ciężka i krwawa. Początkowo wydawało się, że Niemcy szybko zaprzestaną obrony, jednak co chwilę zaczęły im dochodzić posiłki z sąsiednich prowincji. Łącznie w tej bitwie Niemcy rzucili do obrony 35 dywizji, my także otrzymalismy posiłki(pomocnicze ataki z Arlon i Brukselii) i nasze łaczne siły uzyte w tej bitwie wyniosły 69 dywizji. Krwawa bitwa o Koln zakończyła się klęską Niemców. Dnia 28 października 1941r. francuskie sztandary zawisły nad Koln. Straty Niemców wyniosły 13DP, 1DZmot.,1DGór. i 1DMilicji, a reszta ich dywizji została bardzo mocno przetrzebiona Natomiast nasze straty w bitwach o Luxemburg i Koln spowodowały zmniejszenie się naszego manpowera o 146, tyle bowiem musielismy dac na uzupełnienie wykrwawionych dywizji, w bitwie o Kolen została także całkowicie zniszczona jedna dywizja belgijska. Duże straty spowodowały, że ofensywę ,,Napoleon'' postanowilismy przerwać. Osiagnęła ona swoje głowne cele i nie chcielismy ryzykować dalszej akcji.

 

Koniec ofensywy ,,Napoleon''

 

15.WYCOFANIE SIĘ Z WENECJI I BOLZANO.WOJNA OBEJMUJE INNE KRAJE

Ofensywa ,, Napoleon'', mimo że osiągnęła swoje cele, nadwyrężyła nasz zasoby ludzkie, dlatego postanowiliśmy na razie zrezygnować z większych akcji zaczepnych,zreorganizować i uzupełnić oddziały oraz czekać na dobry moment do większej ofensywy.

Tymczasem przy dawnej granicy północnych Włoch następowała koncentracja wojsk niemieckich, które ruszył na Wenecję i Bolzano(ta prowincja była bryt., ale staly tam nasze wojska). Nasze dowództwo zadecydowało o wycofaniu się z tych dwóch prowincji. Nasze siły były za małe, żeby zmierzyć się z Niemcami, poza tym jeslibysmy nawet wygrali jakąś bitwę obronną, to i tak pewniebyśmy poniesli duze straty w naszej sile żywej, dlatego trzeba było się wycofać. Nasze wojska rozpoczeły odwrót do Milanu(tam od sierpnia 1941r. budowalismy fortyfikacje I stopnia) i do Parmy(rzeka oddzielajaca Parmę od Wenecji miała nas dodatkowo chronic przed Niemcami). Pierwsze zaczeły wycofywać się oddziały z Wencji, część ich zdązyła dojsć do Parmy, a druga-wieksza-część w sile 27dywizji franc.-kanad. została 30 października 1941r. zaatakowana w Wenecji przez 37 dywizji niemieckich. Nie stawialismy dużego oporu i po krótkiej walce zdołalismy odbic sie od wroga, ale nasze straty wyniosły ok.25tys. zołnierzy. W ten sposób Niemcy opanowali Wenecję. Natomiast z Bolzano nasze siły wycofały się 3 listopada, a Niemcy zajeli tą prowincję dopiero po 23 dniach. Nasze dowództwo postanowiło zbudować fortyfikacje I stopnia w Grenobl, Tulon, Parmie i La Spezi, w tych prowincjach zamierzamy stawiać opór Niemcom,jeżeli będą kontynuować dalej swoja ofensywe na poludniu.

Niemcy tymczasem kontynuowali swoje działania w Jugosławii. Jugoslawia wspierana przez WB i Grecje stawiała zacięty opór, ale 3 stycznia 1942r. Niemcom(po zdobyciu Belgradu) udało się wreszcie anektowac to bałkańskie państwo. Kilka dni po aneksji Jugosławii, Niemcy utworzyli zależna od siebie Chorwację. Mimo tego skucesu Niemców Anglicy nadal bronia się w Dubrowniku, kontrolują wszystkie prowincje bułarskie oprócz Sofii i jeszcze zagrażaja Rumunii. Natomiast Grecy obsadzili swoja granicę i mam nadzieje ze ja utrzymaja.

Tymczasem troche wczesniej, bo w listopadzie 1941r. Japonia wypowiedziała wojnę USA i Filipinom. W ten sposób w Azji wybuchła. Japonia jednak do tej pory jeszcze nie zaatakowała Chin.
Sukcesy niemieckie zaniepokoiły ZSRR. Moskwa 18 grudnia 1941r. wypowiedziała więc wojnę IIIRzeszy, do której przyłaczyła się neutralna do tej pory Finlandia.

Wejście ZSRR do wojny bardzo poprawiło nasze nastroje, a także spowodowało zmniejszenie nalotów niem. na nasze oddziały.

 

16.OPERACJA ,,DALMACJA''

Przez pierwsze miesiące 1942r. na naszych frontach panował zastój, przerywany tylko nalotami niemieckich samolotów. Bo wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej naloty troche sie zmniejszyły, ale nadal utrudniaja nam życie, ciągle budujemy baterie przeciwlot. w prowincjach w których okopały się nasze wojska. W lutym 1942r. udało sie nam też postawić fortyfikacje I stopnia w Milanie, a w kwietniu w Parmie i La Spezi. Zaczelismy takze stawiac fortyfikacje II stopnia w Grenobl i Toulonie.
Niemcy cały czas toczyli walki z ZSRR, które zaczeło odnosic sukcesy w Finlandii i na terenach dawnej Polski. Natomiast na Dalekim Wschodzie, w lutym 1942r. Japonia anektowała Filipiny.

Tymczasem uwaga nasze dowództwa zaczęła się skupiać na jugosłowiańskim wybrzeży Adriatyku. Co raz widzilismy tam desanty angielskie na Split, które w kńcu zakończyły sie zajeciem tej prowincji przez WB. Sukcesy angielskie, a także niezbyt duze jednostki niem. natym terenie, zainspirowały nasze dowództwo do przeprowadzenia desantu na jakąs byłą prowincję jugoslowiańska leżaca nad Adriatykiem.
W tym celu z Metz sciagnęlismy 12 dywizji piechoty, ktore zgrupowały się w Marsylii, natomiast do Bolonii sciagnelismy 11 dywizje z La Spezi i Parmy. Siły skoncetrowane w Marsylii i w Bolonii miały zostac uzyte w operacji ,,Dalmacja''-celem jej był desant na wybrzeże adriatyckie i w razie powodzenia marsz w głab terytorium wroga.

Siły zrgupowane w Marsylii zostały 30 maja dowiezione na poludniowy Adriatyk i od razu zaczęły desant na Dubrovnik, który był nie broniony przez nieprzyjaciela. 4czerwca Dubrovnik znalazła się w naszych rekach. Stanely tam 3 nasze dywizje. W tym czasie nasz wywiad doniósł, ze w pobliskiej Tiranie równiez nie ma wrogich wojsk, dlatego tez szybko zaczelismy desant 9 dywizji na Tiranę, która zajelismy 9 czerwca. Tymczasem jednak Anglicy stracili Split, dlatego postanowiliśmy dywizje z Tirany przerzucić do Dubrovnika, co zostało szybko wykonane. Poza tym na Tiranę maszerowały dość silne wojska niem., jednka nie została ona zajeta przez Niemców, ponieważ szybko ulokwali w niej swoje oddziały Anglicy.

Nasze transportowce dowiozły do Dubrovnika wojska zgrupowane w Bolonii. Nasze dowództwo wydało rozkaz natarcia na Mostar i Podgoricę. Dnia 22 czerwca 23 nasze dywizje(w tym franc. 2DPancer.,5DZmot. oraz kanad. 1DPancer. i 2DZmot.) doszły do Mostaru i zaczęły walkę z 8 dywizjami niemiecko-chorwackimi(prawie wszystkie zmechanizowane i pancerne). Zaczeły się ciężkie starcia, w czasie których obrona niem.-chorwacka otrzymała pomoc w postaci 1niem. dyw. pancernej i 1 DP. Mimo tego nasze oddziały zwycięzyły, a Mostar 26 czerwca znalazła się w naszych rękach. Niemcy i CHorwaci poniesli wielkie straty w ludziach i sprzęcie, calkowicie została zniszczona dywizja chorwackiej milicji. Równiez 26 czerwca nasze siły zajeły nie bronioną Podgoricę. Od razu po zwycięstwie w Mostarze nasze dowództwo zadecydowało, ze nie bedziemy uzupelniac strat, tylko szybko zaczniemy dalszy atak-tym razem na Sarajewo. Do Sarajewa pierwsza doszła 30czerwca kanadyjska dywizja pancerna. Pospiech Kanadyjczyków okazał się fatalny. Siły wroga-niem.1DZmech. oraz chorwackie 1DP i 1Dmilicji-mimo ze osłabione zadały miażdzące ciosy dla Kanadyjczyków. Po kilku godzinach walki trzeba było wycofać Kanadyjczyków z Sarajewa, bo dalszy ich atak moglby się zakonczyc calkowitym zniszczeniem ich dywizji pancernej. Dopiero 1 lipca do Sarajewa doszły franc.2DPancer. i 5DZmot. oraz 2 kanadyjskie DZmot. Siły te, mimo ze wykrwawione bitwą o Mostar, łamią niem.-chorwacką obronę i 3lipca nad Sarajewem powiewają flagi francuska i kanadyjska. Niemcy i Chorwaci ponoszą olbrzymie straty, chorwacka dywizja milicji przestaje istnieć.Wstrzymujemy jednak dalszą ofensywę na inne byłe prowincje jugosłowiańskie. Decyzja ta była podyktowana tym, że mielismy duze straty w ludziach, a wojsko było ogromnie zmęczone. Walki o Mostar i Sarajewo zamkneły się stratą około 50-60 tys. naszych zołnierzy.

 

Koniec operacji ,,DALMACJA''

 

17.WALKI NA BAŁKANACH.KONIEC CHORWACJI,BUŁGARII, RUMUNII I WĘGIER


Nasze oddziały uzupełniały straty i powracały do pełnej organizacji. Myslelismy, żeby się okopać i przejść do obrony, ale sytuacja sprzyjała dalszej ofensywie. Grecy i Anglicy w rejonie Albanii i Skopje dobrze dawali sobie radę, Anglicy zajeli nawet pozniej ostatnia bułgarska prowincje-Sofię(Anglicy chyba anektowali Bułgarię). Trwała też na terenie Rumunii ofensywa Armii Czerwonej, a Anglicy co chwila probowali desantowac sie w Splicie.

Nasze dowodztwo zauważyło, ze chorwacka prowincja Osijek została pozbawiona wojsk, dlatego rzucilismy na nią kanadyjską DZmot., która 8lipca zajęła ten teren. Sztab głowny zadecydował, ze trzeba zacząc przrzucac niektore nasze dywizje z Francji i Włoch do Dubrovnika w celu wzmocnienia naszych wojsk na Bałkanach. W tym czasie tez nastapilo wazne wydarzenie miedzynarodowe-USA przystapiła do wojny po stronie Francji i WB. W ten sposob Francja znalazła sie w stanie wojny z Japonią.

Nasze wojska rozpoczeły z Osijeku ataki na inne sasiednie prowincje. 12lipca zajelismy wegierski Pecs, a 22lipca Novi Sad, z ktorego jednak musielismy sie wycofać. Do Dubrovnika zaczely naplywac dywizje z Francji i Włoch, co wydatnie wzmocnilo nasze siły na froncie bałkańskim. Dnia 4 sierpnia 1942r. kanadyjska dywizja pancerna(ta sama , ktora walczyla w Sarajewie) zajeła nie broniony Belgrad. Niemcy postanowili odbic miast i 6 sierpnia Belgrad został zaatakowany przez niem.dywizję zmechanizowaną. Niemcy posiadali pelna organizację, natomiast pancerniacy kanadyjscy mieli organizacje30. Kanadyjczycy zdołali jednak obronić Belgrad i nie poniesli przy tym wiekszych strat. Do Belgradu przerzucilismy kolejne dywizje szybkie, ktore od razu zaczęłu marsz w kierunku rumuńskiej Timiszoary, któraą zajęlismy 6 sierpnia. Z Timisoary 7 naszych szybkich dywizji zaatakowało Craiową, gdzie bronily sie dwie rumuńskie dywizje, które jednak szybko się wycofały. Chcielismy kontynuowac atak na dalsze prowincje rumuńskie, ale 15 sierpnia ZSRR zdobył Bukareszt i anektował Rumunię. Dla Francji przypadła tylko Timisoara i Craiova. Tymczasem z Belgradu ruszyła na Nis kanadyjska DZmot., która zajeła tą prowincję 24 sierpnia. Zajecie Nisu spowodowało, że kilka niem. dywizji zostało okrązonych w prowincjach Novi Pasar, Valjevo i Kraljevo. Nasze dowództwo postanowiło skończyć z Chorwacją i pod koniec sierpnia ruszyła ofensywa na Zagrzeb. Myslelismy,ze Chorwaci i Niemcy będą mocno bronić Zagrzebia, ale nic sie takiego nie stało. 4 września 22 nasze dywizje zaczely bitwe o Zagrzeb z 5słabymi dywizjami niem.-chorwackimi. W bitwie tej zniszczylismy wrogowi calkowicie 4 dywizje, w tym 1 pancerną. Dnia 4 września, po zdobyciu Zagrzebia , nastapiła aneksja Chorwacji. Chcielismy kolejny atak skierowac na prowincje wegierskie, ale ubiegła nas w tym Armia Czerwona, która zajęła Budapeszt i 6 września ZSRR anektował Węgry.
Nasze siły postanowiły rozprawic się z tym okrazeniem w prowincjach Novi Pasar, Valjevo i Kraljevo. Dwie pierwsze z tych prowincji zajeli jednak Anglicy, a my opanowalismy tylko Kraljevo, gdzie zniszczylismy niemieckie 2 DZmech.

W ten sposb większa cześc Jugosławii przypadła Francji, a Niemcy trzymają sie na tym terenie w Lubljanie i Rijece, które mamy zamiar opanować, ale zobaczymy jak nam dalej pojdzie ofensywa. Na innych frontach był spokoj, tylko znowu te naloty niem. zatruwały zycie naszym wojskom. Rozpoczelismy też budowe fortyfikacji V stopnia w Lillie, Sedanie i Chaumont oraz baterii przeciwlot. w roznych prowincjach.

 

Kanadyjscy pancerniacy w akcji

 

18.Z ZACHODU NA WSCHÓD, Z POŁUDNIA NA PÓŁNOC-ZDĄŻYĆ PRZED RUSKIMI


Wielkie sukcesy Armii Czerwonej na terenie byłej Polski, aneksja przez Moskwę Rumunii i Węgier, zajęcie prawie całej Finlandii i Słowacji przez wojska radzieckie oraz coraz gorsza sytuacja Niemiec, doprowadziły do tego,że nasze władze zaczęły się obawiać wzrostu siły ZSRR. Władze francuskie same chciały zająć jak największy obszar Niemiec i nie zamierzały dzielić się z tym Moskwą. Oprócz tego przesunięcie się granic ZSRR daleko na zachód mogło w razie ewentualnej wojny z Moskwą być bardzo niebezpieczne dla Francji. Nasze władze cywilne i sztab generalny zadecydowały, że trzeba uprzedzić Armię Czerwoną w zdobyczach na terenie Niemiec, miano tego dokonać nawet za cenę duzych strat.

Połączenie się frontu włoskiego z bałkańskim.

Nasze dotychczasowe sukcesy na Bałkanach oraz skupienie w północnych Włoszech duzych i swieżych sił skłoniły wojskowych francuskich do przeprowadzenia ofensywy na Wenecję i Rijekę. Zdobycie tych dwóch prowincji miało doprowadzić do połaczenia się dotąd rozdzielonych dwóch frontów-bałkańskiego i włoskiego.

W drugiej połowie września 1942r. rozpoczęlismy ofensywę na Wenecję i Rijekę. Na Wenecję maszerowało z Milanu 26DP kanadyjskiej oraz z Parmy nacierało 8DP franc. i 7DP kanad. Natomiast na Rijekę szły ze Splitu 24DP franc. , a z Banja Luki nacierało 16DP angielskiej.

Dnia 26 września zaczęła się bitwa o Wenecję, gdzie broniło się 12dywizji niem. Cięzkie walki trwały przez dwa dni, ale Niemcy zostali pokonani. Całkowicie zniszczyliśmy Niemcom 2DP, 1DZmot. i 1DPancer. Nasze straty zamknęły się utratą 29tys. ludzi.

Bitwa o Rijekę zaczeła się 5 pazdziernika. Broniło się tu 7dywizji niem., które jednak nie stawiły znacznego oporu i na drugi dzień z wielkimi stratami wycofały się, my natomiast stracilismy 12 tys. żołnierzy.

Zdobycie Wenecji i Rijeki doprowadziło do połaczenia sie dotąd oddzielonych frontów i stanowiło dobrą podstawę do dalszej ofensywy na Austrię i poludniowe Niemcy. Tymczasem ZSRR osiagnął kolejne sukcesy anektował Słowację i Finlandię.Nasze wojsko musiało się spieszyć, zeby skuteczniej uprzedzić Armię Czerwona w zdobyczach na terenie Niemiec.



Walki o Lubljane, Klagenfurt i Graz

Po uzupełnieniu strat i osiągnieciu odpowiedniej organizacji nasze wojska były gotowe do kolejnej ofensywy. Tym razem trzeba było zająć Lubljanę, skąd mozna było skierować się ku Austrii.
24października nasze wojska rozpoczeły marsz na Lubljane. Z Rijeki nacierały 34 dywizje franc. i 18 angiel., a z Zagrzebia szło 9dyw.franc.
4listopada 52dywizje franc.-angiel. zaczęły bitwę z 8dyw.niem. groniacymi Lubljany. Niemcy nie wytrzymali potęznego ataku i z wielkimi stratami musieli się wycofać, zniszczyliśmy im calkowicie 1DP. Bez uzupełniania strat postanowilismy dalej nacierać na Klagnenfurt i Graz. Dnia 17 listopada kanadyjska dywizja pancerna zajęła Graz. Natomiast 18 listopada 24dywizje franc.-angiel. rozpoczynają walki o Klagenfurt, gdzie broni się 8dyw.niem.(w wiekszosci zmechanizowane). Zaczynają się bardzo cięzkie walki, Niemcom dochodzą posiłki w liczbie 4 dywizji. Nasze straty są coraz wieksze, dlatego decydujemy sie na odwrót z Klagenfurtu. Łączne straty naszych wojsk w walkach o Lubljane, Graz i Klagnefurt wyniosły 94tys. żołnierzy. Dlategowstrzymalismy na troche dalszą ofensywę w tym rejonie i uzupelnilismy straty.

Na Essen i na Wiedeń

Tymczasem na naszej wshodniej granicy skoncentrowaliśmy znaczne siły, które zamierzaliśmy uzyć do ataku na Essen, gdzie stały niezbyt liczne jednostki niemieckie. 1grudnia 1942r. 50dywizji francuskich i RPA wyruszyło z Koln na Essen. Prawie w tym samym czasie 37dywizji franc.-ang.-kanad. ruszyło z Grazu na Wiedeń.

Bitwy o Essen i Wiedeń zaczęły się tego samego dnia-5grudnia. W Essen broniło się 7dyw.niem., którym w czasie walk doszyły posiłki w liczbie 2 dywizji. Niemcy mimo olbrzymiej przewago francuskiej doskonale się bronili, ulegli dopiero 13 grudnia, a my ponieslismy znaczne straty. Nasze wojska jednak ruszyły od razu bez żadnych uzupełnień na Munster.

Natomiast w Wiedniu Niemcy bronili się 7dywizjami, które tylko przez dwa dni stawiały opór. Po zajęciu Wiednia, bez uzupełniania strat , skierowalismy sie na Horn i Linz. Dnia 9 grudnia nasze oddziały doszył do Horn, gdzie z Niemcami walczyli już Rosjanie. Wspolnie z Armią Czerwoną 12 grudnia wyrzucamy Niemców z Horn. Prowincja ta nie przechodzi jednak pod władzę radziecką, dostaje się pod kontrolę Francji. Wojska z Horn, znowu nie uzupełniane, kieruja się na Linz(pierwszy atak na Linz Niemcy odparli, atakowalismy tylko jedna dywizja). W dotychczasowych walkach o Essen, Wiedeń i Horn Niemcy poniesli bardzo duze straty, bezpowrotnie utracili 17DP,5DZmot.,1DZmech., 3DPancer. i 4Milicji.

15 grudnia 36dywizji franc.-ang. idących z Horn rozpoczeło bitwę o Linz, gdzie broniło się 7dyw.niem., którym przyszły szybko z pomoca nastepne 3 dyw. Po cięzkich walakch zdobywamy Linz 17grudnia. Niemcy walczyli tu niemal do ostatniego zołnierza, calkowicie stracili tu 2DP,3DZmot., i 1DMil. Z Linzu od razu poszlismy na Nurnberg, nasze wojska znowu nie uzupelnily strat.

 

Połącznie się frontu włoskiego z bałkańskim

 

Zdobycze w Austrii. Armia Czerwona coraz bliżej Berlina