AAR Najjaśniejsze Cesarstwo Byzankyum

Anno Domino 1419.

Cesarz Manuel II od 6 lat zmożony chorobą. Okropna ospa zostawia na jego ciele straszne ślady, poddani mówią że to diabelskie piętno. Oczywiście nie znalazł na tyle śmiałej białogłowej która chciałaby za niego wyjść Zamknięty w pałacu w mieście, które jeszcze nie tak dano przyćmiewało swoją okazałością wszystkie inne na świecie - to Konstantynopol.

Państwo zamknięte w swoich murach i paru okolicznych wioskach rolniczych które z ledwością utrzymywły przy życiu wielotysięczną ludność. Co prawda cesarz miał jeszcze paru wasali na morzu Egejskim, jednak oni byli coraz bardziej samodzielni - wykorzytywali bezwzględnie niemoc władcy.

Wszystko zmieniła wizyta lekarza z Arabii. Po 2 miesięcznej kuracji ziołami, które przecież od dawna rosły w ogrodach klasztornych, straszne wypieki na skórze zniknęły. Cesarz powoli wracał do zdrowia, nabierał sił witalnych. Nie wszystkim się to podobało. 24 lutego 1419 ów lekarz został zamordowany przez zamachowca. Prawie zdrowy już Manuel wyprawił mu wspaniały pogrzeb, po czym ruszył zmieniać na pierwsza wielką wyprawę egejską.

Na flocie złożonej z galer i paru przestarzałych statków wojennych kilka tysięcy gwardzistów i Manuel popłyneli na południe. Ziemie greckie, zamieszkane przez ludy pokrewne bizantyńczykom były podzielone pomiędzy kilku wasali cesarstwa, Republikę Wenecką i wiele mniejszych państewek o różnych ustrojach. Największym z nich było Ks. Aten, położone na półwyspie Attyka. Książe od wielu lat próbował uniezleżnić się od doży weneckiego, jednak
beskutecznie.

Manuel wylądował w Agrolidzie, jednej z krain Peloponezu. Tam wasale odnowili przysiege, a cesarz wspomagany przez miejscowa ludnosc mogl ruszyc dalej.

 

Książe Antoni I akurat nie był wtedy w najlepszej sytuacji. Jego małe państewko miało powżne problemy gospodarcze, szczególnie po zerwaniu stosunku lennego z Toskanią. Kupcy toskańscy jeszcze niedawno tłumnie przybywali do Aten wymieniać towary. Kupowali grecką oliwę i marmur, a zostawiali cenne pieniądze. Jednak Książe Toskani zbyt często mieszał się w sprawy wewnętrzne greków, próbował wymóc coraz korzystniejsze traktaty handlowe. W końcu ludność Aten nie wytrzymała i wymogła na Antonim zerwanie stounków z Włochami. Ten zgodził się niechętnie (sam miał największe zyski z ceł, podczas gdy coraz bardziej tracili kupcy)...

Okazało się jednak, że miało być jeszcze gorzej. W lutym 1419, niedługo po zerwaniu stosunku lennego, gospodarka załamała się. Towary nie miały zbytu, a Wenecjanie i Genueńczyvcy jeszcze tylko podkopywali Ateńczyków blokadami morskimi i cłami. Na początku marca Cypr wypowiedział wojnę, wrogie statki już zbliżały się do słonecznej Hellady. Śmierć przyszła jednak z innego okrętu.

14 marca Manuel II wylądował na brzegu Attyki w okolicach Maratonu. Grecy byli przygotowani by odeprzeć szturm, Ateny miały pełną załogę wojskową. Kolejne wioski na drodze do miasta poddawały się bez oporu, w niektórych głodni wieśniacy witali Cesarza gromkimi okrzykami. Nieopodal Aten rozbito obóz, a wojskowi przystąpili do długiego oblężenia.


[center:c86badf8f5] [/center:c86badf8f5]

 

Tak więc z obozu w Akharnai Manuel kontrolował sytuację. O Konstantynopol bać się nie musiał, zostawił miasto pod opieką teścia - Andronikosa Dragasesa. Ten na co dzień był przedstawicielem cesarza w Perze, dzielnicy kupieckiej. Manuel mógł na niego liczyć. Statki cypryjskie na wieść o oblężeniu Aten zawróciły do swojego macierzystego portu w Limasolu, dzięki czemu uniknięto niepotrzebnych sporów i nieporozumień. Cypryjczycy mieli ambicję wznowienia Wypraw Krzyżowych, dzięki którym znów staliby się bazą wypadową dla europejskich wojsk. To jednak wymagało aktywniejszych działań, na które, nie było stać wyspiarzy.

Manuel wcale nie nudził się pod Atenami. Natychmiast po przybyciu wysłał posłów do Achai i Etolii, proponując przymierza. W tych państwach zachował się dawno już zapomniany gdzie indziej ustrój – związek miast, do którego mieszkańcy tych krain byli bardzo przywiązani. Ani Rzymianie, ani Łacinnicy nie byli w stanie wymusić posłuszeństwa tych ludzi. Cesarz natomiast zastosował prosty chwyt – obiecał zachowanie dawnych stosunków politycznych. Związki miały zachować rozstrzyganie spraw wewnętrznych, jednak ich przedstawiciele powinni być odpowiedzialni przed Cesarzem. Przy tym każde miasto zachowywało dawną pozycję w związku. Manuel na boku wspomniał także, że Wenecjanie i Genueńczycy czekają tylko na okazję, aby wcielić te polis do swoich kupieckich imperiów, a pod Atenami stacjonuje 15 tysięcy wojsk bizantyjskich. Władze związków po kilku głosowaniach zgodziły się. Uroczyste podpisanie traktatu (związki nie uznawały hołdów lennych) miało się odbyć w Atenach tuż po ich zdobyciu.

Tymczasem w upalnej Grecji minęło lato, część zbiorów oliwek i winogron popłynęła wreszcie do wygłodzonego Konstantynopola. Ludność wiosek Attyki też sama mogła się najeść, ponieważ nie musiała już oddawać do książęcego spichlerza ¾ zbiorów, a wojsko Manuela utrzymywało się ze zbiorów nawróconych wasali z Morei oraz podarków z Achai i Etolii.

Cesarz zadowolony z sukcesów w Grecji nie zapomniał jednak o problemach, które nękały cały czas Bizancjum. Mehmed, sułtan Turcji, chociaż nie był wybitnym strategiem wojskowym, to jednak uprawiał bardzo zręczną dyplomację. Udało mu się doprowadzić do wojny między emiratem Teke a Karamanem, dwoma seldżuckimi wrogami osmanów. W 1419 Najechał na Candar, małe państewko nad Morzem Śródziemnym. Imperium Tureckie cały czas uzupełniało siły, gotując się na najazd i ostateczne zniszczenie trzymanego w szachu Cesarstwa.

Manuelowi zależało na zawiązaniu jakiegoś trwałego sojuszu. Najlepszym kandydatem do tego było Cesarstwo Trapezuntu, rządzone przez Aleksego IV Komnena. Dynastia Komnenów jednak chciała już od dawna odzyskać Konstantynopol, zjednoczony w XIII wieku przez Paleologów, którzy cały czas sprawowali rządy Bizancjum. Aleksy chciał znów podbić całą Anatolię i odnowić imperium takie jak to rządzone przez jego przodków w XII wieku. Zamiast wspomagać Manuela on wolał zawrzeć sojusz z Gruzją i na własną rękę kontynuować ekspansję w Azji Mniejszej. Nawet podarki przesyłane od Cesarza z zachodu nie były w stanie zmniejszyć jego ambicji.

Rok 1419 powoli dobiegał końca.

ps.
poszczególnymi częściami będą lata, ale na razie ten pierwszy rok jest podzielony na trzy tak wyszło, następnym razem spróbuje to zrobić porządniej

 

Anno Domini 1420

Zima w Akharnai była ciepła. Ateny były coraz bliżej upadku, Cesarz zadowolony ze swoich ostatnich sukcesów wrócił do Konstantynopola i tam spędził Boże Narodzenie i początek nowego roku z żoną Scyllą i 10 letnim synem Janem. Spotkał się z Andronikosem Dragasesem i odebrał raport od Rady Miasta. Poinstruował także ministrów, żeby w razie otrzymania sygnałów o zbliżaniu się Turków zebrać ludność okolicznych wiosek i zamknąć bramy miasta. Konstantynopol miał być stale przygotowany do oblężenia.

Tymczasem 5 stycznia Mehmed zdobył wreszcie Candar, i teraz zagrażał bezpośrednio Trapezuntowi. Manuel próbował przekonać listownie Aleksego do sojuszu antytureckiego, jednak ten znowu odmówił. 19 stycznia Cesarz znów był w Akharnai.

Pod koniec miesiąca doszły do Bizancjum wieści o całkowitym zniszczeniu ruskiego Księstwa Pskowskiego przez Związek Pruski. Książe Pskowa spłynął z Dnieprem do Konstantynopola, żeby zaapelować do władców prawosławnych o pomoc. W zwaśnionej Rosji żaden z Książąt nie udzielił mu wsparcia. Manuel 22 lutego znowu wrócił do stolicy i tam, jako Patriarcha i głowa kościoła wschodniego, zwołał synod. Wśród przybyłych najważniejsze miejsca zajmowali: Cesarz i Patriarcha Trabzonu Aleksy, przebywający na wygnaniu w Limasolu Patriarcha Antiochii Krzysztof, Król Gruzji Aleksander I i Książe Pskowa Fiodor. Synod miał zajmować się odnowieniem potęgi państw prawosławnych na wschodzie, Jednak poszczególni władcy skoncentrowali się na stosunkach między ich państwami. Fiodor zaproponował Krucjatę przeciw Prusom, jednak według innych władców był to nierealny projekt. Obrady trwały 10 dni, a postanowienia synodu były następujące:
-Fiodor wraz z dworem miał schronić się na Krymie, w genueńskiej Feodozji i czekać na rozwój wydarzeń;
-Krzysztof miał przenieść się z Cypru na Peloponez, do Trypolis;
-Córka Manuela, Agnes, miała wyjść za syna Aleksego i w ten sposób rozpocząć długie negocjacje miedzy Cesarstwami Bizancjum i Trapezuntem;
-Na czerwiec wyznaczono datę ekspedycji państw prawosławnych do Nubii, aby zdobyć przychylność tamtejszego chrześcijańskiego króla.

Po zakończeniu synodu Manuel wrócił do Akharnai, doglądać oblężenia. Siły Księcia Antoniego były na wyczerpaniu, 9 marca otworzył on wreszcie bramy Aten. W dwa dni później podpisano w mieście zaplanowane dawno układy z Achają i Etolią. Cesarz przez pewien czas odpoczywał w Grecji, zajmował się administracją nowo zdobytych ziem. Zamiast Księstwa Aten powołał Demokrację Ateńską, która rozstrzygała sprawy miasta i została stworzona na wzór starożytnego ustroju. Na pozostałych ziemiach Antoniego powołał Księstwo Beocji, na którym osadził swojego młodego syna Jana. A co stało się z Antonim? Manuel wysłał go na półwysep Athos, by tam spędził resztę życia w otoczeniu zakonników.

[center:22342f3b1c][/center:22342f3b1c]
/\ góra Athos

Tak jak postanowiono, w czerwcu ekspedycja wyruszyła na południe. Dowódcą był Joannes Deladakis, jeden z arystokratów Bizantyjskich i słynny żeglarz. Wiózł podarki dla króla Nubii i zapisy układów proponowanych przez Manuela. Tymczasem Turcy nadal zwlekali z napaścią na miasto Cesarza. 3 lipca rozpoczęli wojnę z seldżuckim Karamanem.
Manuel wrócił do Grecji, aby dopilnować egzekwowania podatków i dostaw żywności do Konstantynopola. Pod koniec lipca powróciła wyprawa z Nubii. Joannes przywiózł wiele egzotycznych prezentów i zameldował, że Król Eltecid, bo tak mu było na imię, jest bardzo przychylny planom Manuela i w miarę możliwości będzie wspomagał go w walce z muzułmanami, którzy od dawna stanowili problem dla jego przodków. Na statkach ekspedycji przypłynęła córka afrykańskiego władcy, aby wyjść za młodego następcę tronu – Jana. Po krótkich przygotowaniach zaślubiny odbyły się w bazylice Hagia Sophia 30 lipca.

[center:22342f3b1c][/center:22342f3b1c]
/\ Hagia Sophia (współcześnie oczywiście)

Resztę roku Manuel z rodzina spędził w stolicy. Doszły do niego tam wieści o upadku Rizania, zajętego przez Moskwę.