AAR Niemcy 1.06

Teraz juz wiem co czuli Niemcy gdy na początku operacji Blau rosjanie szybko wycofali się za Don niedopuszczajac do okrązenia - jedno słowo frustracja.

Oto skrócony AAR z gry Niemcami (1.06 VH/F)

KAMPANIA WRZEŚNIOWA

Z początku wszystko szło normalnie: aneksja Austrii, zajęcie Czech i utworzenie Słowacji. Na Polske zaatakowałem na jesień 39' gdy ostatecznie nie chcieli odddać Gdańska. Kampania wrześniowa trochę mne zaskoczyła, poza okrążeniem w Gdańsku 3 dywizji nie udał sie żaden manewr okrążający (gdy dywizjie zamykały kleszce w środku zostawało niewiele wojska polskiego. Kampania sprowadziła się wieć do metodycznego posuwania się do przodu i ciągłych walk. Dzięki wsparciu lotnictwa i przewadze liczebnej i jakościowej na poczatku października Polska skapitulowała - chwilę później Rosjanie wzieli swoja część łupu.

KAMPANIA FRANCUSKA

Nieroważnie (pod wpływem nalegań Adolfa ) rozpoczełem atak na Francję zimą 39'. Plan zakładał zmuszenie Luksemburgu do kapitulacji drogą dyplomatyczną i przemarsz jego terytorium w celu zaskakującego ataku na półnoćną część lini maginotta (wg. wywiadu maiła byc nieobsadzona). W pierszej chwili żądania wobec Luksemurga zostały odrzucone (Hitler był wściekły i o mało nie wypowiedzieliśmy wojny temu kraikowi - coby miało wpływ na naiezadowolenie mieszkańców). Po powrocie dyplomaty na granicy Luksemburskiej umieszczono pokażny argument - 60 dywizji w tym wszystkie pancerne i zmotoryzowane, pod wpływem takiej sugestii Luksemburgczycy ugieli się i atak na Francję się zaczął.
Pierwszym zaskoczeniem było to że pólnocna część lini Maginotta była obsadzona przez 3 dywizje francuskie (ach ten wywiad ) spowodowało to zmiane planów wypowiedziano wojne Belgi i Holandii aby jak w 1914 zdobyć zaskakująco Paryż. Wojska Belgijskie i Holenderskie broniły się dość słabo i w ciągu 2 tygodni zajęto ich terytorium na dodatek rozbijając doszcętnie ich armię.
Po przegrupowaniu ruszono dalej wzdłuż kanału LaManche przerywając w twrdych bojach obrone francuską. Na początku 40' kolumny pancerne znalazły się na rogatkach Paryża (bronionego przez zaledwie trzy DP) - padł rozkaz i przez Sekwanę 15 dywizji zmot i pancernych ruszyło do ataku. Jednak brak mostów i zima spowolniły ruch dywizji pancernych, Francuzi wykorzystując wszystkie środki transportu gnali do obrony stolicy (pewnie jak w 1914 użyli taksówek ). W rezultacie gdy dywizje pancerne dotarły do miasta obraona składała się już z 15 DP.

 

Początkowo walka był wyrównana moje wojska posiadały przewagę w dzień obrońcy w nocy (tylko że w zimie noc jest dłuższa od dnia ) W rezultacie gdy moje doborowe jednostki krwawiły się Francuzi podciagneli do Paryża dodatkowe 10 DP - brak rezerw uniemożliwił kontynuowanie szturmu i rozpęczęto manewr odwrotu. Jedank straty poniesione w ataku na paryż uniemożliwiły dalsze kontynuowanie ofensywy - dywizje były wyczerpane i potrzebowały czasu aby osiągnąć pełna sprawnośc bojową. W tym momencie sytuacja wyglądało następująco: w naszych rękach znajdowły sie prowincjie wzdłuz kanału LaManche aż do cherburga, w okolicach Sedanu nasze wojska wbiły się na tyły LiniM, front był dość długi i broniony średnio przez 5dywizji/prowincję. Atak wstrzymano do wiosny.

DRUGA OFENSYWA - Francuzi uprzedzaja atak, klęska za LiniąM.

W marcu z powodu opadów przesunieto termin ataku na kwiecień. Nie zauważono tymczasem że w okolicach Sedanu wojska Francuskie przystąpiły do ofensywy. Gdy od broniacego tego odcinka korpusu piechoty nadszedła alarmujca wiadomość "Fracuzi atakuja !!!!" było już za późno front został przełamany a za liniąM zostało okrążonych 5 DGór.
Ponieważ odbicie Sedanu i uwolnienie korpusu górskiego było niemożliwe, za sugestią Rommla ruszono z odsieczą atakując Francuzów z okolic Cherburga i okrążając Paryż dożono do przebicia się do okrążonych oddziałów (do zajęcia były 4 prowincje). Siła natarcia zaskoczyła Francuzów którzy zaczeli się cofać, jednak z każdą zdobytą prowincją impet ataku malał gdyż trzeba było pozostawiać korpusy do obrony wydłużonego frontu. Gdy Rommel na czele 10 DPanc i Zmot atakował już ostatnią prowincję przed wojskami w okrążeniu Francuzi przystąpili do likiwidacji kotła. Atak 30 dywizji francuskich w ciągu kilku godzin zmiótł korpus górski,w kilka godzin później Rommel przebił się do kotła jednak Kesselring (dowódca KGór) już skapitulował.

KONIEC KAMPANI FRANCUSKIEJ, WŁOSI PRZYSTĘPUJĄ DO WOJNY

Całe lato 40' toczyły sie walki we Francji w ich rezultacie zepchnięto Francuzów na południe, okrążono siły broniące LiniiM i Paryż. Uwieńczeniem klęski Francji był zmasowany atak na Paryż 40 dywizji uderzyło ze wszystkich stron na broniący garnizon (29 dywizji), pokonując go w ciągu dwóch dni walk. Po tym wydarzeniu sędziwy marszałek Petain wystąpił z prośbą o rozejm i honorowe warunki kapitulacji na co skrzętnie przystałem.
Mussolini zgodził się w tym czasie przystąpić do sojuszu.

 

WOJNA MORSKA 39' - przecenione nadzieje.

Równolegle do działań na lądzie rozpoczęto kampanię morska mająca na celu wyeliminowanie zagrożenia desantami brytyjskimi. Plan opracowany jeszcze w 36' zakładał budowę dużej liczby U-bootów i technologiczny ich rozwój, po czym użyć ich miano do walki z flota przeciwnika a dopiero po jej pokonaniu atak na konwoje dowożace zapatrzenie do metropolii.

W chwili wybuchu wojny flota podwodna składała sie z 30 jednostek głownie typ VII, nieliczne typu II oraz typu IX. Flota nawodna składała się z 2 starych pancerników typu Schielsen, 2 krązowników liniowych typu Schorcharst, kilku krążowników typu Admirał Hipper, oraz grona niszcycieli w sumie 48 jednostek. Liczono bardzo, że flota podwodna zniweluje w poczatkowym okresie przewagę aliantów, tak aby okręty nawodne mogły podjąć równorzędną walkę.

Pierwze starcia rozwiały te nadzieje - wilcze stado Donitza zostało zdiesiątkowane w walce z przeważającym przeciwnikiem, chwilę później okręty podwodne Alberta idące z odsieczą podzieliły ich los. Anglicy i francuzi też mieli duże straty jednak strata w pierwszym miesiącu wojny ponad 50% u-bottów wstzrąsneła Donitzem. W wyniku tego Reader zabronił flocie nawodnej opuszczać Wilchelmshafen, działała tylko część floty przeznaczona do działń na Bałtyku - co stało się jej kleską. Niezauważono bowiem jak flota brytyjska wtargneła na Bałtyk, bitwa która rozegrała się w Zatoce Gdańskiej była długa i krwawa na pomoc pancernikom (tym starym) ruszyły z odsieczą He-111 z dywizjonów Luftwaffe ale ich atak niewiele pomógł, flota niemiecka z honorem spoczeła na dnie - uratowały się niedobitki. To wydarzenie było przyczyną rozbudowy lotnictwa morskiego powołany do życia Korpus Lotnictwa Morskiego "Shark" miał odegrać w przyszłości znaczącą rolę.
Poobijana flote brytyjską na Bałtyku zaatakowało juz ostatnie posiadane wilcze stado topiąc jeszce kilka okrętów le ponosząc przy tym tak duże uszkodzenia że ubooty wróciły na remont do stoczni.
W tym czasie miał miejsce niewielki desant w Hamburgu (1 dywizji) zaalarmowane tym dywizjiny Ju-87 odwołane z frontu wschodniego (Polacy byli już w ciągłym odwrocie) rozpoczeły nalot - flota przeciwnika okazała się niewielka dlatego Reader wydał rozkaz wypłynięcia floty z Wilhelschafen aby odnieść łatwe zwycięstwo. Eskadra pancerników (2 pancerniki i 4 cięzkie krązowniki) w asyście eskadry niszczycieli (6 jednostek) podniosła kotwicę aby w dzień później dorwać słabo hronione transportowce - kiedy rzeź trwała w najlepsze zaalarmowana flota francuska ukazała sie na horyzoncie - doszło do bardzo krwawego starcia francuzi stracili min. lotniskowiec Bearn jednak i nasze jednostki nie wyszły bez szwanku (eskadra niszcycieli przestała istnieć). Gdy walka jeszce trwała na horyzonicie ukazały się dymy odsieczy brytyjskiej, Reader wydał rozkaz walnej bitwy z Wilhelmshafen wyruszyła reszta floty niemieckiej z Koloni niedobitki floty podwodnej poderwały się też junkersy. Bitwa była ponownie krwawa zatoneły w niej prawie wszystkie moje jednostki, (z ciężkich uratował sie tylko jeden ciężki krążownik), flota francuska również straciła swój trzon a brytyjczycy chociaż wygrali mieli ogromne straty.
W efekcie tych walk Kriegsmarine przestała praktycznie istnieć, zmieniono tez strategię z walki z flotą aliancką na atakowanie konwojów w tym celu rozpoczęto szeroki program rozbudowy floty podwodnej.

 

KONIEC WŁOSKICH SNÓW

Koniec roku 40' dla włochów byl przełomowy, ostatecznie opowiedziały się po mojej stronie i podpisały żelazny pakt. W wyniku podziału stref wpływów Włosi mieli zająć basen morza śróziemnego oraz Afrykę my resztę świata .
Początkowe położenie Włoch wyglądało optymistycznie liczebnością dorównywali armii brytyjskiej która dodatkowo musiała chronić macierzyste wybrzeże metropolii. Pokiereszowana flota brytyjska nie stanowila juz takiego wyzwania jak przed rokiem. Jednak miało stać się inaczej. Już od poczatku jeszcze latem 40' inicjatywę przejeli Brytyjczycy. Desantowali się na tyłach wojsk Wloskich w Afryce i w ciągu miesiąca zajeli Tobruk odcinając dużą cześć armii włoskiej między wybrzeżem a Saharą - bronili się jeszce kilka tygodni ale ich los został przypieczętowany. Włosi błyskawicznie zmienili strategię okopali się między posiadłościami Viche a wojskami brytyjskimi broniąc trzech ostatnich prowincji w Libii ta sytuacja trwa do dziś. Desanty na Maltę okazały się tyleżsamo krwawe co bezskuteczne. Na morzu doszlo do szeregu starć w wyniku których zarówno flota brytyjska jak tez włoska przestały w praktyce istnieć. W 41' Włosi wypowiedzieli wojnę Grecji ale o tym w następnym wątku.

 

WOJNA BAŁKAŃSKA

Po podboju Francji w kwaterze głownej Fuhrera starły się dwie koncepcje lansowana przez Goringa inwazja na Anglię i plan Mainstaina powiększenia strefy wpływów poprzez atak na Bałkany. W wyniku klęsli floty i dość marnych wyników Luftwaffe w walce z okrętami (lotnictwo morskie dopiero się tworzyło) wygrał plan Mainstaina.
Jeszce latem zaczęto wdrażać go w życie i dywizje piechoty przegrupowano nad granicę z Jugosławią (dywizje pancerne i zmot ze względu na zły rodzaj terenu miały nie brać udziału w tej kampani). Początkowo uważano że 40 DP wspartych 12 eskadrami He111 wystarczy. W celu zwiększenia szans w sferę wpływów III Rzeszy wciągnięto Węgrów, Rumunów i Bułgarów (Jugosławia była okrążona).

Początkowo wszystko szło zgodnie z planem koncentryczne uderzenia zmiotły jugosłowiańskich pograniczników i mimo że wojska poruszały się dość wolno to nie napotykały zbyt dużego oporu. Jednak w miarę zbliżania się do Belgradu opór Jugosławiań tężał, często psuła się też pogoda co utrudniało działanie Lufftwafe. W ostateczności atak zamarł gdyż wyczerpane dywizje musiały dostać posiłki, stało się jasne, że należy dosłać jeszcze kilka korpusów - na Bałkany skierowano kolejne 15 DP. Ich atak ostatecznie przełamał poludniową obronę jugosławian. Końcowym aktem ich tragedii był atak (podobnie jak we Francji) 50 dywizji na Belgrad. W odróżnieniu od Francuzów Jugosłowianie szybko skapitulowali. Prawie całość sił biorących udział w tej kampani skierowano nad pogranicze z Grecją. Jednak zbliżała się zima, dodatkowo duże niezadowolenie mieszkańców w kraju spowodowało że zrezygnowano z natychniastowego ataku. Jugosławie podzielono tworząc podporządkowane państwo chorwackie.
Początek roku 41' pzryniósł zmianę sytuacji na Bałkanach. Włosi mimo klęski w Afryce postanowili ją sobie wyrównać atakując Grecję. Siły Włoskie przeznaczone do ataku były jednak tak słabe że ciężar walk spoczął na barkach moich wojsk. Kampania ta przebiegła bezproblemowo siły nasze przewyzszały Greków pod każdym wzgledem, mimo nawet złej pory roku zdobywano prowincje za prowincją ostatecznie resztka armii greckiej została zepchnięta na wyspy w pobliżu Dodekanazu i tam nie mając odwrotu skapitulowała. Grecję przejeli włosi a armia niemiecka rozpoczeła odwrót przegrupowując się na front wschodni. Włosi mieli za zadanie zdobyć Kretę i anektować Grecję - zadania tego nigdy nie wykonali ponadto wplątali się w alki z wojskami brytyjsko-kanadyjskimi desantującymi się na wyspie (chyba Rodos ta po lewej stronie Grecji ) w rezultacie wyspa ta nadal należy do Greków.

 

KONIEC PAŃSTW SKANDYNAWSKICH

Równocześnie z atakiem na Bałkany rozpoczęto plan zajęcia Danii i Norwegii. W stosunku do duńczyków wystosowano ultimatum oddajcie sporne tereny lub wojna. Dania ugieła sie pod naciskiem i w krótkim czasie przyłączyła do paktu żelaznego.
Atak na Norwegię rozpoczął się wiosna 41' (wtym czasie jeszce trwała wojna w Grecji). Do jego przeprowadzenia wyznaczono poczatkowo 20 DP. Najpierw ubooty sprawdziły czy droga morska jest wolna, gdy okazało się że floty brytyjskiej na tym akwenie nie ma (większość leżała sobie spokojnie na dnie morza Śródziemnego) ruszyła flota transportowa z załadowanymi żołnierzami pierwszego rzutu. Desant na niebronione plaże przbiegł bez zakłóceń ze strony Norwegów. Następnie dowieziono kolejne dywizje i ruszono w kierunku Bergen i Oslo. Atak na Bergen się udał jednak walki były ciężkie w Oslo wojska spotkały zdecydowany opór którego mimo poświęcenia nie przełamały. W tym czasie na tyłach w prowincji z której rozpoczeto atak desantowała się dywizja brytyjska zajmując wszystkie zapasy dowożone tam przez konwoje z Niemiec. Konwoje zostały skierowane do Bergen a jednocześnie zapadła decyzja o wzmocnieniu wojsk inwazyjnych o kolejne 15 DP. Dywizje te dowieziono do Bergen ich pierwszym celem było zniszcenie desantu brytyjskiego co dokonano prawie bez strat. W tym momencie na wody przybrzeżne powróciły ubooty aby nie dopuścić już do takich niespodzianek. Po przegrupowniu z Bergen ruszyła ofensywa mająca okrązyc obrońców Oslo co też uczyniono. Po zniszceniu garnizonu norweskiej stolicy siły norwegów były juz tylko symboliczne (kilka DP) i rozpoczęto powolny marsz na północ. W rezultacie poważny opó stawiła dopiero pogoda. Atak na Narwik 15 DP został odparty przez jedna dywizję norweską gdyż nieopatrznie wojska wpadły w środek zamieci śnieżnej. Ponad tydzień czekano na zmianę pogody po czym przełamano ten ostatni bastion i norwedzy skapitulowali.

 

KRACH GOSPODARCZY, SZWECJA NA CELOWNIKU.

Już w czasie trwania kampani norweskiej niebezpiecznie zmniejszyły się zapasy wszystkic surowców oprócz stali. Dała o sobie znać nierozważna polityka nieinwestowania w rozwój technologiczny przemyłu. Poleciały głowy (dosłownie ) i priorytet nadano projektą nowych rafineri syntetycznych. Sytuację początkowo ratował węgiel z Francji i innych kapitulujących państw lecz było go tam za mało dla potrzeb ogromnego przemysłu. Najgorzej było z guma i ropą których źródeł nie posiadano co prowadzil do żużycia dodatkowo 1000 ton węgla dziennie. Taki stan szybko doprowadził do kryzysu i załamania gospodarki. W czasie wojnyz Norwegią przemysł zaczął się dławić, fabryki przerywały praće, ludzie strajkowali. Aby temu częściowo zaradzić skierowano bezrobotnych do budowy umocnień wzdłuz kanału La Manche, rozbudowy baterii plot i fabryk w głębi kraju - efekty były jednak za małe. Z rozpaczy zaczęto handlować gumą z krajami trzecimi (guma za stal) jednak do portu przeznaczenia docierało nie więcej niż 10% towarów co zbytnio nie poprawiło sytuacji.
W tym momencie Hitler wziął do ręki gospadarzą mapę europy i analizując ją doszedł do wniosku że poza terenami w UK lub ZSRR tylko Szwecja ma dobre zaopatrzenie w węgiel. Sugestie dowódców aby zająć Bliski Wschód spaliły na panewce z powodu braku transportowców na morzu sródziemnym. Klamka zapadła - po kapitulacji Norwegii przegrupowano siły nad granice Szwedzką. Plan zakładał atak na środkową część tego kraju i przecięcie go na pół, po czym zdobycie częśći południowej.
Do ataku wyznaczono zaledwie 25 DP (15 pozostało w Norwegii do obrony przeciwdesantowej i obrony częśći północnej).W chwilę po tym jak na stole ambasadora Szwecji w Berlinie znalazła się nota z wypowiedzeniem wojny moje 10 DP zaatakowało 2 Szwedzkie broniące fortów w centrum kraju. Wsparcie 12 eskadr He111 wystarczyło i po 2 dniach walk Szwecja została podzielona. Na południu atak pozostałych 15 DP rozwijał sie też bdobrze, aczkolwiek im głębiej tym front stawał sie dłuższy a liczba szwedów rosła. W rezultacie po zajeciu kilku prowincji impet natarcia zmalał i nastąpił impas. Ponieważ w Rzeszy już nie było wolnych korpusów piechoty (większość wycofywała się jeszce z Bałkanów) jako posiłki skierowano nowiutkie dwa korpusy zmechanizowane (łacznie 10 DZmech). Ich przybycie zmieniło obraz tej kampani - praktycznie dzień w dzień szwedzi byli w odwrocie aż do momentu gdy zostali okrążeni w stolicy tam dokonał się ostatni akt ich obrony po czym szwecja skapituowała. W składach w Sztokcholmie znalezino kilkadziesiąt tysięcy ton węgla, kilka gumy i ropy co spowodowało ruszenie przemysłu do przodu. Hitler był wniebowziety .
Tuz przed kapitulacją Szwecji zakończyła swoja wojnę również finlandia - Rosjanie zaatakowali ich jeszce jesienią 40', wiele razy przychodziły meldunki o masakrach rosjan wna bagnach i w lasach tego kraju, jednak przewaga wroga ostatecznie zepchneła finów do morza i kraj ten znalazl sie pod okupacją sowiecką.

 

WALKI NA POŁUDNIU EUROPY, Włosi daja plamę, niezastąpieni Słowacy, Rekiny wkraczaja do akcji.

Z chwila przystapienia Wloch do wojny (tuz po upadku Francji) Mussolini przekazał pod nasze dowódzctwo kilka dywizji których pewnie nie mogli wyżywić (makaronu im zabrakło ). Przyjęto tę propozycję chociaż i u nas sie nie przelewało. Dywizje te zgrupowano w południowej cześci Francji gdzie tworzyły obrone przeciwdesantową (w sumie 2 dywizje górskie, 2 pancerne (Grostraktory) i 1 zmotoryzwaną). To co się miało zdarzyć na tych plażach miało póżniejszy wpływ na sposób traktowania przez nas Włochów, ale o tym serzej.

Po zadaniu Włochom klęski w Libii, Anglicy postanowili pójśc za ciosem. Desant w podbitej Grecji spowodował że plany zajecia Krety odeszły w zapomnienie. Jednak Anglicy chcieli więcej. Na przełomie roku 40/41 flota transportowa anglików pojawiła się w poblizu Marsylii, desant został poprzedzony niewielkim nalotem po czym pojedyncza dywizja piechoty desantowała się na plażay bronionej przez włoska dywizje górską. To co nastapiło potem wołało o pomstę, Włosi praktycznie nie walczyli mimo że okopywali sie przez miesiąc brytyjczycy w ciągu jednego dnia opanowali plażę. Kiedy do Hitlera dotarła wiadomość o desancie na południu Francji myśłał że jest to ofensywa na pełną skalę, gdy dowiedzial sie o przebiegu walk zatelefonował do Mussoliniego - albo Włosi zmażą tą plame albo zrobią to za nich Niemcy.
Na przyczółek do kontrataku ruszyły więc pozostałe wojska włoskie z korpusu ekspedycyjnego, gdy dotarły na plaże anglicy dowieżli tam druga dywizję (2 Pancerne, górska i zmotoryzowana przeciwko dwóm piechoty). Walka była zażarta ale ostatecznie Włosi zrejterowali. Była to dla Berlina jednoznaczna odpowiedź: nie ma co liczyć na makaroniarzy. Do kontrataku ruszył odwodowy korpus słowacki ściągniety z Paryża (4 dywizje pancerne i 3 zmotoryzownae) w kilka godzin zniszczyły desant. Po tej akcji słowacy wrócili do paryża a wojska włoskie ponownie zajęły obronę przeciwdesantową. Jednak w kilka tygodni pózniej ponowny desant (tym razem 6 dywizji piechoty ponownie zepchnał włochów wgłąb lądu i ponownie do kontataku ruszyli słowacy. Przeciwnik bronił sie dzielnie ale ponownie słowacy byli górą - to wydarzenie zaowocowało przekzaniem parametrów nowych broni i opracowanych doktryn własnie słowakom, włochom tego odmówiono (mało punktów dyplomacji - bezsensownie wydałem 90 na trzy próby przewrotu w szwecji jeszcze przed 39'). W połowie roku 41' doszło do jeszce większej klęski włoskiej 4 dywizje kanadyjskie i angielskie zajeły Rzym (!), tego juz było za wiele, do włoch skierowano korpus zmechanizowany nad którym dowódco objał awansowany do stopnia feldmarszałka Rommel. Gdy korpus dotarł z Polski do Włoch, włosi rozpaczliwie starali się zorganizowac jakąś obronę, w Rzymie było już 8 DP. Korpus z marszu przystapił do kontruderzenia jednak anglicy dosłali morzem jeszce dwie dywizje i atak załamał się. W tym czasie do Itali nadciagnął sławny juz korpus słowacki - razem z korpusem Rommla odbił Rzym Italie ponownie pozostawiono włochom gdyż Rommel potzrebny był na froncie wschodnim. W roku 41' dywizje włoskie zwrócono włochom a ich miejsce zajeły trzy nowe dywizje piechoty z niemiec.
W roku 41 pierwsze misje wykonał Korpus Lotnictwa Morskiego Shark, popularne rekiny początkowo trzema eskadrami patrolowały morze północne - nie napotkano jednak przeciwników, gdy liczba eskadr wzrosla do sześciu korpus przerzucono do Lorient gdzie mial patrolować wody zatoki Biskajskiej. Wtedy o mało nie doszło do tragedii korpus został przechwycony przrz myśliwce wroga w okolicy Qussant i ponósł ciężkie straty. W tym mniej wiecej czasie włosi dstawali po raz drugi baty na południu Francji co podsuneło pomysł aby korpus przrzucic własnie tam. Genialny ten pomysł spowodował ze rekiny wreście pokazały ząbki okolica Marsyli została usiana wrakami wrogich transportowców jak też i okrętów bojowych (głownie niszcycieli i OP) - przypuszcalne straty jakie zadały rekiny (do końca 42') to 30-40 transportowców częśc z wojskiem, 10-20 niszcycieli, krązowników i OP, nie liczać jednostek uszkodzonych.

 

WALKI MORSKIE 40-42

Po wydarzeniach z września 39 aż do początku roku 40 flota nie prowadziła walk (bo po prostu nie istniała, nowe okręty były w budowie a niedobitki były reperowane). Gdy jednak tylko nowe wilcze stado się zorganizowało wysłano je na polowanie na konwoje. Opływając Anglię okrety znalazły sie na szlakach konwojów i przystapiły do działań, okazało sie jednak że ataki szybko męcza załogi a sztormy niszca okrety, tak więc trzeba było wracać. w drodze powrotnej spotkano jeszce jakiś niewielki konwój angilskich transportowców w asyście niszczyciela który szybko spocząl na dnie, pokiereszowane transportowce uciekły.
Ten pierwszy wypad dał wiele przemyśleń Donitzowi i jego sztabowiokręty zbyt długo nie mogły walczyc z konwojami (początkowo sadzono że ataki na konwoje bez eskorty nie będą meczyć marynarzy - doswiadzcenia z poprzednich patchy). Opracowany plan zakladał budowę tylu okrętów podwodnych aby nieprzerwanie jedno wilcze stado (12 jednostek) przebywalo w morzu (stado odwoływano do baz gdy organizacja spadała ponizej 20). Szacunkowe wyliczenia wskazywały ze potrzeba bedzie 36-40 ubottów.
Po tym wypadzie nastapil ponowny przestój, drugi wypad miał miejsce juz po zajęciu portów zachodniej Francji, ponownie po kilku tygodniach polowań stado zostało zmuszone do zawinięcia do Lorient (które stało się nowa baza ubottów). Nowe okręty wzieły jeszce udział w ataku na Norwegie po czym je takze przerzucono na zachód Francji. Gdy Francja upadła liczba ubottów wynosiła juz ponad 24, jednak wciąż większośc stala w remoncie, ponadto jedno z wiczych stad natchnelo sie na flotę brytyjską w rezultacie osiem ubootów spoczeło na dnie (anglicy słono to przepłacili - straty sa jednak trudne do oszacowania). Liczba ubootów spadła do 16. Ponadto kryzys gospodarczy spowodowal że zamówione okręty przychodziły z opóźnieniem. W szcytowej fazie liczba okrętów wynosiła 36 jednak to okazało się za malo do prowadzenia ciąglej wojny podwodnej. Przemysł ponadto przestawiał się na produkcję dla armii, a potrzeby floty zeszły na dalszy plan.
Po wydarzeniach na południu Francji jedno stado przerzucono na morze śródziemne (liczono że podobnie jak KLMor Shark) będzie w stanie osiągnąc sukcesy. Jednak w odróżnieniu od lotnictwa cześć transportowców przemykała niezauważona, ponadto ataki kończyły się zazwyczaj uszkodzeniami jednostek niz ich zatopieniami. W bojach z osłabiona flota brytyjską stracono jeden OP ich liczba zmalała więc do 11.
Okrety te podobnie jak ich koledzy z Atlantyku atakowały tez konwoje (np. dowozace zaopatrzenie do zajętego Rzymu, czy konwoje frncuskie) co prowadziło do szybkiej ich eksploatacji i konieczności remontów.
W końcu roku 41 z atlantyku odwolano jeszce jedno wilcze stado na Bałtyk, gdyz sytuacja na wschodzie zaczeła się pogarszać.

 

PRZEBUDZENIE NIEDŹWIEDZIA, całkowity blak planów operacji wschód, improwizowana taktyka nie zdaje rezultatu, walki w przestworzach, bitwa o Suwałki - zmiana strategii, wiosna Guderiana.

To co nastąpiło po zajęciu Szwecji i ustabilizowaniu sytuacji na południu można nazwać samozadowleniem. W sztabach chyba spano zamiast pracować a z wschodniej granicy dochodziły masowo meldunki o prowokacjach radzieckich. Wreście zdano sobie sprawe że wojna jest niunikniona i zostało tylko pytanie kto ją wypowie. Poniewaz w społeczeństwie panował jeszce entuzjazm spowodowany ostatnimi zwycięstwami a ZSRR ogólnie odbierano jako dobrego przyjaciela. Hitler postanowił poczekac na rozwój wypadków. W razie czego narazie przesuwano większośc sił do Polski.

I stało sie. W styczniu 42' do pokoju naszego ambasadora w Moskwie kurier doręczył wiadomośc ZSRR pogwałcił pakt R-M. Wojna jakolwiek nie zaskoczyła sztabu generalnego, to jednak zastala go bez jakiegokolwiek planu. Zakladano tylko, że w zimie należy utzrymać linię frontu, a na wiosnę miał być opracowane nowe dyrektywy. Należy tytaj zaznaczyć że z pewnych danych wywiadowczych stan armii radzieckiej w 42' wynosil 500 dywizji, my wraz z sojusznikami posiadalismy na froncie ok 250 dywizji.Przewidywano, że Rosjanie uderzą a dzięki złej pogodzie bedzie można ich łatwo odeprzeć zadajac im duże straty.
Jakkolwiek dowództwo lądowe zaspało, sztaby Luftwaffe i Kriegsmarine przepracowały okres poprzedzajacy wojnę wzorowo. Plan Luftwaffe zakladał wyeleminowanie lotnictwa sowieckiego juz w pierwszych tygodniach wojny - wtym celu na front przrzucono wszystkie myśliwce niemieckie (obronę plot Rzeszy miały sprawować już tylko myśliwce sojusznicze). Stosunek sił myśliwskich kształtował się w chwili wybuchu wojny jak 24:37 na korzyśc rosjan, w produkcji znajdowały się ponadto dalsze szwadrony.
Pierwsze uderzenie nastapiło drugiego dnia po wypowiedzeniu wojny przez Rosjan, w poranku nad lotniskami sowieckich 18 dywizji myśliwskich pojawiła się pierwsza fala (12 szwadronów) - walka była zażarta ale doświadczenie z walk we Francji przyniosło efekty i mimo strat na poziome 50% to rosjanie byli pokonani. Gdy tylko pierwsza fala powróciła na lotniska (gdzie zaczęto reperować maszyny), nad lotniskami wroga pojawiła się druga (kolejne 12 szwadronów), w tym wypadku rosjanie prawie nie walczyli i ponosząc spore straty uciekli. Sytuacja ta powtarzała się prawie przez tydzień (średnio myśliwce wykonywały po 2 loty dziennie) - co w rezultacie spowodowało zmiszczenie połowy lotnictwa myśliwskiego sowietów. W tym momencie stosunek sił zmienił się na nasza korzyść i kwestia czasu było juz tylko wywalczenie całkowitego panowania w powietrzu (pod koniec roku 42 - siła lotnictwa ZSRR to zaledwie trzy szwadrony, do tego momentu odwołano też jedna z flot powietrznych do obrony obszaru Rzeszy, w rezultacie stosunek ten wynosi 20:3 (wprowadzono do boju nowe szwadrony).

 

Głownym celem dlo osiągnięcia dla Kriegsmarine było uniemożliwienie rosjana przeprowadzania desantów na zajętym wybrzeżu morza Błtyckiego. Ponieważ jedynymi okrętami jakie flota posiadała były ubooty, zadanie to spadło własnie na nie. Z atlantyku odwołana w końcu 41 jedno wilcze stado (uszkodzone okręty przetransportowano koleja z bazy w Lorient do Gdańska). Plan zakladal że zaatakuje ono flote rosyjską w chwili opuszczenia zatoki fińskiej, celem nadrzednym dla ubootów wyznaczono dwa rosyjskie transportowce (po ich zniszceniu desanty niebyłyby możliwe). Stało sie jednak inaczej.
Gdy jeden z wachtowych zauważyl dymy na horyzoncie i zidentyfikował je jako oczekiwane transportowce stado ruszyło do ataku. Jednak nie byłu to transportowce ale cała Flota Radziecka (w sumie 35 jednostek). Na odwrót było juz za późno i ubotty wystrzeliły pierwsze torpedy. To co działo sie póćniej juz zawsze przejdzie do annałów historii. Niekompetentny admirał radziecki tak nieudolnie dowodzil swoja flota (duży overstack penatly) że torpedy same szykały celu. W trzydniowej bitwie morskiej na dnie znalazło sie 20 jednostk rosyjskich (cała flota nawodna) z pogromu ocałało tylko 15 OP (ubooty słabo walcza z OP), nasze straty wyniosły osiem ubottów - grozba desantów jakkolwiek nie całkowicie zazegnana (pozostały transportowce) odsuneła się w czasie.
Jako ciekawostke podam, że rosyjska flote podwodna dwukrotnie w 42' atakowały rekinki w basenie morza sródziemnego (prawdopodobnie flota ta płyneła na morze Czarne i z powrotem. Ponieważ była dość liczna rekinki zatopiły tylko jeden OP reszte poważnie uszkadzając.

 

Zima 42' była inna niz przewidywał to Sztab Generalny, Rosjanie nie atakowali i na odcinku fronty w Polsce sytuacja sprowadził się do ciągłych przegrupowań wojsk po obu stronach granicy.
Na froncie skandynawskim, w por zorientowano sie, że dywizje sowieckie staraja się z Marienhaimu (tam zgineli ostatni obrońcy Finlandii) zając niebroniony Sztokcholm. Grożba zajęcia całej Szwecji była bardzo realna aby temu zapobiec flota transportowa błyskawicznie przetransportowała 10 DP do dawnej stolicy Szwecji i rosjanie zrezygnowali z ataku.
Na północy naprzeciw 15 moim dywizja rosjanie skoncentrowali ponad 70 (!). Jednak sztab dobrze wiedział, że w zimie (doświdczenia z Narwiku) atak nawet przy stosunku 15:1 można powstrzymać - niestety rosjanie tez o tym wiedzieli i w czasie zimy niczego nie próbowali.
Ciekawostka była strategia (wymyślona przez Dietla) obrony improwizowanej. W północnej Szwecji w górskich rejonach warunki sa nie do wytrzymania (infrastruktura - 20) dlatego w jednej z prowincji graniczacej z ruskimi nie stacjonowały zadne wojska. Gdy jednak rosjanie próbowali zajac ta prowincje korpus górski w zasiegu ich widoku równiez ruszał do tej prowincji, rosjanie wiec rezygnowali - wtedy rezygnowal tez korpus górski i tak w kółko średnio raz na dwa dni.

Wiosna 42 przyniosła na froncie zmiany, Rosjanie ruszyli do ataku. Pierwszy rozgromił armię Rumuńska broniacą Jessy. Drugi szedł na Suwałki. strategia jaka wtedy wymyślono polegała na poczekaniu az rosjanie dojda do suwałk i w tym momencie podesłaniu z sasiednich prowincji doborowych wojk pancernych i zmechanizowanych. Przypuszczano ze skoncentrowanie kilkudziesieciu dywizji własnych przeciwko kilkudziesięciu rosyjskim przyniesie tym drugim krwawa przegraną (strategia ta działała dobrze we Francji, nawet obrońcy Paryza udzielili nam w tej materi lekcji).
Jak postanowiono tak tez zrobiono, w momencie gdy na 25 broniacych tego odcinka dywizjimpiechoty zwaliło sie uderzenie czterdziestu paru dywizji sowieckich ruszyły czołgi (w sumie jakieś 40 dywizji). W ciągu jednego dnia były juz na miejscu jednak zamiast przystapic do kontrataku zajeły pozycja za obrońcami gdyz front był za krótki (przekroczono współczynnik dowodzenia - 24 pozostałe dywizje miały 75% kare). w rezultacie straty po naszej strnie zaczeły rosnąć - jedynym rozwiazaniem było zluzowanie wykrwawionych dywizji piechoty (po prostu je wycofałem tak aby na szcycie stosu były dywizje pancerne) i zajęcie obrony przez pancerniaków. W rezultacie bitwę wygrano jednak straty były przerzażajace (po obu stronach), ruscy sobie mogli na to pozwolic my niestety nie.

 

Miałem to samo, skubańcy 6 miesięcy byli okrążeni i nic nie stracili na organizacji do tego zadawali mi bardzo ciężkie straty... Hmmm w sumie to były tam podziemne miasta niemalże, sporo zapasów, elektrownie stąd chyba taki "wyjątek" z okrążonymi dywizjami na Linii Maginota... w każdym innym miejscu okrążone dywizje "rozsypują" się same.

 

Po bitwie suwalskiej w sztabach zawrzało, opracowana strategia okazała się bezużyteczna, a bez nowej strategii Niemcy czekał tylko tragiczny koniec.
Po wnikliwym przestudiowaniu bitwy suwalskiej (przesppałem sie, zjadłem swiatecznie sniadanko itp. ) Mainstainowi nasunał sie chytry pomysł - miał on rozwinać sie w strategie nazwana odwrotem uderzeniowym.
Plan Mainstaina zakładał, że gdy sowieci przypuszca zmasowany atak na dana prowincje, wojska z niej rozpaczna natychmiastowy odwrót do prowincji sasiednich, pozostawiajac ja bez obrony (odwrót). W tym czasie w prowincjach graniczących z celem ataku miały byc koncentrowne wojska pancerne w dużej liczbie (co najmniej 30 dywizji) gdy tylko nieprzyjaciel osiagał niebroniona już prowincję nastąpic miał uderzenie (uderzeniowy) wojsk pancernych tak szybkie aby wróg nie zdążył się przegrupować. W ten sposób uczeń z lekcji suwalskiej miał wyciągnac wnioski i obrócic je przeciw nauczycielowi (wtedy komp musiałby sie bronic kilkudziesiecioma dywizjami z czego wszystkie powyzej 24 miałyby overstack penatly, my natomist uderzalibyśmy jeszce z bonusem za okrążenie).
Strategię przyjeto jako podstawowa strategie obrony, jednak wciąż brakowało strategi ataku, a stojac ciągle w Polsce los nas był przesadzony.
Z pomoca przyszedł Guderian. Jego plan zakladał podział sił szybkich na dwie armie szturmowe północ i południe każda w liczbie około 30 dywizji szybkich. Armia północna miała atakowac z okolicy Litwy z kierunkiem na Mińsk, armia południowa z okolic przemyśla z kierunkiem na południowa cześc bagien Prypeci. Amie były ciagle dzielone na dwie częśći które atakowały rosjan z dwoch graniczacych prowincji (wtedy posiadano przewagę 30 dywizji kontra co najwyzej 24 w obronie), po zajeciu każdej prowincji przegrupowanie i atak na następna itd. aż do okrązenia dwóch prowincji z bagnami, piechota posuwajaca sie z tyłu miał ubezpieczać flanki(dołacze tu screena).
Na poczatku operacji w przewidywanym kotle znajdowało się około 80 dywizji sovieckich, przewidywano więc okrążenie i zniszcanie okołoa 60 dywizji. Plan ten został zaakceptowany jako strategia ofensywna a Guderianowi obiecano stopień feldmarszałka(ciagle tylko generał bo ma 70 exp i czekam az skoczy na 6lev aby go awansować).

 

Wiosna Guderiana

Na niebiesko linia frontu przed ofensywą. Na żółto kierunki natarcia Armi Szturmowej Północ i Południe.

 

Pierwsza do walki ruszyła Armia Północ zajmujac atakując z Mamelu, Królewca i Kowna Szelawie, następnie przegrupowała się i uderzyła na Dynaburg. Ponieważ w Lipawie były duże siły sowieckie zagrazajace flance ataku była ona kolejnym celem operacji wojsk Północ. Kolejnymi były Wilno, Grodno i przygotowywano sie do ataku na Mińsk.
Pierwsze starcia wykazały słusznośc strategi rosjanie cofali się pod naporem uderzen nie bedąc w stanie przegrupowac sie do kontrataku. Za czolgami posuwala się piechota osłaniajaca zajęte prowincje. W przypadku zauważenia jakiegoś zmasowanego kontruderzenia miano zastosowac strategie odwrotu uderzeniowego a czołgi chwilowo zawrócić.

Na południu szło jednak gorzej, gdy szybkim manewrem Armia uderzeniowa zajela Lwów,zauważono rosyjski zmasowany kontratak na Lublin. Broniace tego odcinka dwa korpusy piechoty (10 DP) informowały ze rosjanie przystąpili do ataku 40 dywizjami. Nadchodził dzień sprawdzenia strategi odwotu uderzeniowego. Korpusom piechoty nakazano bezzwłoczne wycofanie sie do Warszawy a w okolice Lubina (sąsiednie prowincje) sciagnieto większośc dywizji piechoty oraz część Armii Uderzeniowej Południe (atak na jej kierunku wstrzymano). Po około tygodniu natarcia rosjanie zajeli niebroniony Lubin (47 dywizjami), był to sygnał do kontruderzenia, jednak wbrew zaleceniom Mainstaina do kontruderzenia uzyto też dywizji piechoty. Kiedy jednostki dotarły do Lubina rosjanie zdazyli sie przegrupowac i w prowincji było tylko 25 DP, które w dwudniowym boju zostały pobite (kilka dywizji zniszcono doszczętnie) - strategia działała aczkolwiek większe sukcesy odniesionoby stosujac tylko wojska szybkie.
Po tej bitwie front wyrównano i armia Południe przystapiła do dalszych działań zajmujac Równe a nastepnie Żytomierz profilaktycznie zajety już tylko przez piechotę (miał byc odkocznia do okrązenia wojsk sowieckich na granicy z rumunią w późniejszym okresie). W tym czasie Mińsk juz dawno byl zdobyty przez nasze wojska.

Wojska armii Północ tkwiły bezuzytecznie w Mińsku bardzo długo czekajac na dotarcie armii Południe (walki w Lubinie opóźniły atak), same nie mogły atakowac ze wzgledu na waski front (graniczyłem tylko jedna prowincja z Pińskiem a do ataku potzrebna była jeszce jedna - Równe), w tym czasie rosjanie przegrupowywali siły z przyszłego kotła oraz na północ od Mińska. W pewnym momencie zauwazono rosyjskie kontruderzenie masowe na Mińsk - zastosowano więc taktyke obrony uderzeniowej. Gdy 27 dywizji rosyjskich swietowalo odbicie Mińska (wycofano sie z niego) spadła na nich cała Armia Uderzeniowa Północ, wiele dywizji wycieto w pień a reszte zmuszono do rozpaczliwej ucieczki.
Mniejwięcej w tym momencie padło równe i zamknięcie kotła mogło byc rozpoczete. Okazało sie jednak że bardzo zły teren powoduje zmniejszenie szybkosci natarcia i dopiero po blisko miesiącu armie północ i Południe podały sobie dłoń. Doszło do zazartej bitwy z 37 sowieckimi dywizjami uciekającymi z kotła w wyniku walk pobito je niszcac około 17 dywizji które broniły przejścia aż do ostatniego żołnierza. Ogłoszono zwycięstwo kocioł był zamkniety - wg planów miało się tam znaleźść 60 dywizji sowieckich było ..... 13 (!).
Awans dla Guderiana odroczył się w czasie tym bardziej ze na Mińsk ponownie ruszyło kontryuderzenie a i takze flanki na południu sa niebezpiecznie odsłoniete.

To jest własnie ten moment w którym zaczełem pisac ten AAR, miał to byc tylko wstęp z zapytaniem o Wasze sugestie - naprawde nie wiedziałem, że spowoduje to taka lawine AAR-ów. Jest mi naprawdę nieprzykro .
Wszystkim proponuje wrócic do poczatku mojego AAR-a i przeczytac pierwsze zdania - terza ich sens jest juz chyba jasny.

PS. Od jutra ide dalej - niech się dzieje co chce Ja albo On (tzn. AI). Nlezy się jednak liczyc ze zwolnieniem tempa AAR-tu .

PS. dodam że ofensywa kosztowała mnie 30 tyś ton wegla (ach te czołgi w ciagłym ruchu 200l benzyny/100 km ) więc zbliza sie kolejny kryzys gospodarczy.

 

Jeszce zanim rusze dalej przedstawie w skrócie sytuacje na innych odcinkach frontu.

Wiosna 42' mocarstwowe zapędy Japonii spowodowały, że do walki po stronie aliantów właczyły sie Stany Zjednoczone. Do dnia dzisiejszego nie podpisano paktu zelaznego z Japonia (przewidywane korzyści to odciagniecie części wojsk sowieckich na wschód), gdyz uwazano ze moze to spowodowac zbyt szybki upadek Cesarstwa (które radzi sobie jako tako w wojnie) nieprzygotowanego do walki na dwa fronty, w rezultacie Amerykanie mogliby zagroźic naszym bardzo slabym pozycjom we Francji co z kolei oznaczaloby konieczność przerzucania wojsk ze wschodu i koniec marzeń o pokonaniu ZSRR. Zreszta nie wiadomo, czy Japonia podpisałaby taki pakt.
Do tej pory (wrzesien 42') dzialania amerykanów przeciwko nam sprowadziły sie do kilku nieudanych nalotów strategicznych (wszystkie bombowce zestrzelono), sporadycznych walk ubootów z chronionymi przez niszcyciele konwojami transportowców (w wyniku jednej z bitew stracono 7 ubootów typu IX - duzy koszt produkcji tych okretów i tylko sporadzyczne walki z flota przeciwnika (ubooty głownie walczyły z konwojami) zaowocował ze rozpoczeto budowe seryjna tańszych ubootów typu II, które jak liczono z konwojami poradza sobie tak samo dobrze a sa tańsze w budowie), oraz walk na południu europy gdzie anglicy i amerykanie desantowali sie we Włoszech zajmujac Rzym, Tarent i Sycylie - do kontruderzenia posłano na razie tylko słowaków (trwa wiosna Guderiana i kazda dywizjia na froncie wschodnim jest bezcenna). Ponadto alianci desantowali się w Albanii do kontruderzenia skierowano wojska bułgarskie (zwolnione z zadań przeciwdesntowych) i jeden korpus rumuński (odwołany z frontu wschodniego).
W afryce alianci zajeli Maroko co spotkało sie z kontruderzeniem armii włoskiej w Libii (pierwszy chyba raz w tej wojnie włosi zwycieżyli) i odbito Tunezję (wojska wloskie na tym terenie zostały przekazane pod komende Vichy - czyli w praktyce moją).
Po długich namowach po naszej stronie opowiedziała sie też Hiszpania - jednak do tej poey jej wojsko poza strata koloni afrykańskich nic nie uczyniło - zdobycie giblartaru teraz możliwe do osiagnięcia, nie może byc zrealizowane ze wzgledu na brak dywizji, zadanie to pozostawiono Hiszpanom.

 

Front Południowy wrzesien 42.

zółty - drugi kontratak słowaków na Rzym
czerwony - przyczółki alianckie
niebieski - kontratak włochów po zajęciu Tunezji i Maroka przez Aliantów

 

Na froncie północnym, równiez sytuacja nie przedstawia sie różowo.
strategia obrony improwizowanej zdała egzamin tylko zima, na wiosnę korpus górski nie chciał bezposrednio przejść z Hammerfest do Kiruny tylko robił to przez Narwik (chyba dlatego, że była to najszybsza droga, żadnym sposobem nie mogem go zmusic do bezposredniego przejścia z prowincji do prowincji) - spowodowało to ze rosjanie przestali rezygnowac z natarcia i rozpaczliwe próby utrzymania frontu poprzez umieszczenie w górach na stałe kilku dywizji spełzły na niczym gdyz straty spowodowane brakiem zaopatrzenia były ogromne i nieopłacalne.
Przyjeto wiec strategię odwrotu na nowo budowana linie umocnień nazwana Linią Północną. Odwrót miałbyc jednak nie natychmiastowy tylko powolny zaleznie od poczynań rosjan którzy beda niebronionymi górami flankowac nasze dywizje.
Zanim powzięto ostateczna decyzje o strategicznym odwrocie z północy doszło jeszce do bitwy w Hammerfescie gdzie 40 dywizji sowieckich zaatakowalo jedenastodywizyjny garnizon. Przewaga wroga była tak duza, ze po kilku godzinach walki zarzadzono odwrot. W tej bitwie ponieslismy duze straty.

 

Front Północny 42

niebieski - Linia Północna (w budowie)
zółty - przewidywane trasy odwrotu naszych wojsk
zielony - przewidywany kierunek natarcia Rosjan flankujacy pozycje obronne i zmuszajacy do dwrotu - w górach rosjanie poniosa straty z braku zaopatzrenia.

 

PRZEŁOMOWY PAŹDZIERNIK - nie 13 ale 41, ofensywa na południe, bohaterska obrona Mińska, rozpacz - Rosjanie uciekają, trzecia bitwa o Mińsk.

Październik 42' zasłuzył na miano przełomowego. Już we wrzesniu ruszono do likwidacji kotła jakie było ździwienie gdy okazało sie że w kotle nie ma 13 ale jest 41 sowieckich dywizji - te 28 to byli dawni obrońcy Pińska którzy cofneli sie do kotła.
Jednocześnie sztab opracował plan nowej operacji na południu która miała uchronić złoża romuńskiej ropy od zakusów Rosjan - w tym celu na ten odcinek przegrupowano gross sił szybkich w sumie 30 z 45 dywizji szybkich. Dywizje te po przegrupowaniu uderzyły na południe odnoszac szybko sukcesy. Gdy atak trwał w najlepsze zauwazono przypuszcalny kontratak Rosjan na Mińsk. Gdy myślano ze w kotle znajduje sie 13 dywizji plan zakładał wykorzystanie taktyki odwrotu uderzeniowego - nie warto bylo sie krwawic aby zniszcyc tylko 13 dywizji. Teraz gdy w kotle było 41 NIE MOZNA było im pozwolic uciec.
Do obrony Mińska posiadano jednak juz tylko jeden korpus Zmechanizowany (5 dywizji - dowódca Guderian) i 20 Dywizji piechoty.
Rosjanie uderzyli 29 dywizjami pod dowództwem Budionnego, walka była zacięta trwała wiele dni, obrońcy dawli z siebie wszystko jednak wreście trzeba było opuścic pozycje straty siegneły w dywizjach piechoty 60% stanów, jedna dywizja zostala kompletnie zniszcona. W sztabach zapanowała rozpacz bo zauwazono natychmiastowa ewakuacje wojsk rosyjskich z kotła (liczba dywizji w kotle zmniejszyła sie o 10 - prawdopodobnie przerzut strategiczny) - zapadła decyzja Mińsk MUSIzostac zdobyty i to SZYBKO. Z sasiednich prowincji niezaleznie od zagrozenia kontratakiem sciagano w poblize Mińska dywizje. W rezultacie udało się uzbierac 10 DZmotoryzowanych, 15 DP i 5 pokiereszowanych Dywizji Zmechanizowanych (obrońcy Mińska - siła około 300). Rzucono ich do natarcia - w tym czasie pierwsza prowincja kotła zostala zdobyta, ciagłe bombardowania lotnictwa osłabiły rosjan tak że pokonano ich bez trudu.
W Mińsku kontaratakujace 30 dywizji natchneło sie na trzydzieści kilka rosyjskich - walka podobnie jak poprzednie była długa i krwawa, w tym czasie zajeto druga prowincje kotła (w sumie w tym momencie bylo tam 31 dywizji sowieckich) a Mińsk ciagle sie bronił. Wreście padł (zdobyłem go po raz trzeci w tej grze !!!)- teraz cofajace sie rosjanie sa w pułapce - straty broniacych Mińska Rosjan sa ogromne, nasze sumaryczne obrona + kontratak też nie sa małe.
Na południu rosjanie sa słabsi i prawie ich okrążono.

INNE FRONTY (raport telegraficzny)

- słowacy po ciezkich bojach odbijają Rzym straty w dywizjach zmotoryzowanych wynoszą 60-80% w pancrnych ok. 40%. Rozbito cztery dywizje amerykańskie w tym dwie doborowe dywizje Marines
- Włosi traca cała Sycylie oraz południowa cześc Włoch, osłabieni słowacy pomogli im utrzymac Neapol
- pierwsze straty w konwojach z Madagaskaru (guma)
- flota podwodna (12 jednostek glownie typ IX) spotyka na zachód od Hiszpani duzy konwój amerykański (30 jednostek w tym wiele transportowców) - w wyniku walki tonie 8 ubootów amerykanie traca wiele transportowców i niszcycieli
- Rekiny atakuja amerykański lotniskowiec Essex który opuszcza zagrozony rejon - atak nie przynosi efektów gdyz jest przeprowadzony w nocy - następnego ranka lotniskowca juz nie ma
- kontratak na Tirane zalamuje sie w ogniu obrońców, z frontu odwołane zostaje dodatkowe 10 dywizji (5 bułgarskich i 5 rumuńskich) które razem z już skoncentrowanymi tam dywizjami maja za wszelka cene zniszcyc desant
- ubooty na morzu sródziemnym atakuja amerykańskie konwoje zaopatrzenia do Włoch odnosząc niewielkie sukcesy, atakuja równiez transportowce brytyjskie w tym rejonie uszkadzajac je
- dywizja Hiszpańska oddana pod komende Vichy powstrzymuje w Dakarze uderzenie dwóch dywizji kanadyjskich
- wprowadzono do linii nowe 10 ubotów typu II które maja zastąpic stracone ubooty typu IX - zamówiono kolejne 10
- nowo zbudowana flota nawodna (zamówiono w zeszłym roku 4 pancerniki klasy Bismarck i 12 niszcycieli, z czego w tej chwili było gotowych 11 niszcycieli) - 11 niszcycieli i jedyny ocalały krążownik atakuje flote amerykańska która pokonała ubooty - po stracie 2 niszcycieli przerywa bitwę, amerykanie tez traca kilka jednostek.
- na północy bez zmian

 

Przełomowy Październik

zółty- atak wojsk szybkich na południe
niebieski - kontratak Budionnego, utrata Mińska
fioletowy - likwidacja kotła
zielony - kontratak "wszystkim co mam", trzecie zajęcie Mińska, dywizje rosyjskie w pułapce

 

Po przelomowym Październiku, naczelne dowódzctwo postanowiło kontynuowac ofensywę przeciwko ZSRR.
Ponownie wojska szybkie podzielono na dwie grupy armii, północna która miała zajać Łotwe i Estonie oraz przygotowac atak na Leningrad i południową której zadaniem było okrążenie Rosjan znajdujacych sie nad granica rumuńską. Wojska zgrupowane w centrum miały tylko utrzymywac front.

Odcinek południowy
Na początku Listopada doprowadzono do okrązenia wojsk rosyjskich na południu uderzenie 20 Dpanc i 10 DZmech wyjatkowo łatwo doprowadziło do rozprucia rosyjskiej obrony - rosjanie nawet nie próbowali kontratakowac tylko rozpaczliwie przegrupowywali siły do obrony.w kotle zamknieto 47 dywizji sovieckich. Nauczeni doświadczeniem Mińskim szybko przystapilismy do likwidacji kotła - zadanie to powierzono wojskom Rumuńskim stojacym bezczynnie od poczatku wojny na swoich granicach. Do walki wysłano ponad 30 dywizji romuńskiej piechoty i kawalerii, a jako wsparcie z rejonu Lwowa uderzał jeden niemiecki korpus zmotoryzowany - oczekiwano łatwego zwycięstwa (tym bardziej że nieustanie Henkle bombardowały pozycje rosyjskie - jednak ciągle padal deszcz i efekty były mizerne).
Gdy Rumuni weszli w kontakt z wrogiem rosjanie w tej prowincji skoncentrowali 25 dywizji piechoty. Początkowo wydawało sie że wszystko pójdzie dobrze, obrona rosyjska słabła na szczególna pochwałę zasłużyli grenadierzy z dywizji zmotoryzowanych, jednak w miare upływu dni stało się jasne że oprócz nich prawie nikt nie walczy - Rumuni zaczeli ponosić niewiarygodnie duze straty, z walki wypadały kolejne dywizje, na nic zdała sie pomoc Lufftwafe z kazda godzina widac było, ze obrony nie przelamiemy. Gdy zarzadzono odwrót Rumuni nie mogli sie doliczyc około 7-8 dywizji, w pień została wycieta cała kawaleria,a dywizje piechoty w większości posiadały stany 30%, na tym tle niewiarygodne wydaja sie straty grenadierów - wyniosły zaledwie kilkanaście %.

W tym momencie zrezygnowana z próby likwidacji kotła z kierunku zachodniego - do walki miały ruszyć dywizje pancerne Armii Uderzeniowej Południe, zluzowane wcześniej przez dywizje piechoty niemieckiej, węgierskiej i słowackiej. Ich atak rozpoczal się mniej wiecej w czasie trwania bitwy o Psków (o tym niżej) - wbrew moim przypuszceniom rosyjskie dywizje broniły sie niesłychanie dobrze i ich opór zostal przelamany dopiero po kilku dniach (chyba z pieciu dniach) i to po uzyciu lotnictwa. W tym momencie nadeszla wiadomość, że rosjanie kontratakuja na Kirovograd - brak dywizji do obrony zmusił naczelne dowódzctwo do wydania rozkazu odwrotu z Kirovonogradu. Teraz nalezało przede wszystkim zniszcyc sovietów w kotle i w ten rejon kierowano wiekszośc dywizji.


Odcinek Północny

W międzyczasie na odcinku pólnocnym skapitulowały dywizje okrążone na bagnach Prypeci (w sumie 31 dywizji). Sam Fuhrer przesłał Guderianowi wezwanie do Berlina na honorową uroczystość nadania mu stopnia feldmarszałka - jednak w obecniej chwili Guderian atakował ze swoja armią rosyjskie pozycje na Dźwinie i nie był w stanie zostawic swoich wojsk bez dowódzctwa (dalej czekam jak skoczy na 6 lev).
Obrona rosyjska na Dżwinie była heroiczna - Rosjanie wiedzieli że utrzymanie linii tej rzeki może byc kluczowe dla obrony Leningradu, 14 dywizji sovieckich okopalo sie na prawym brzegu rzeki a gdy pierwsze niemieckie oddziały zaczeły forsowac rzeke rozpetało sie piekło. Walki były przewlekłe trwały kilka dni, a straty siegneły w niemieckich dywizjach 20% stanu jednak pod naporem 30 naszych dywizji Rosjanie ustąpili. Droga na Talin była wolna.
Talina broniły zaledwie 2 przerzucone z Rigi dywizje piechoty, które nie sprostały dwóm korpusom zmechanizowanym i korpusowi pancernemu - wycofali sie po kilku godzinach walki. W tym momencie sześc sowieckich dywizji broniących Rygi znalazło sie w pułapce - po ataku na nie 15 dywizji zmotoryzowanych, skapitulowały a Ryga została "wyzwolona". Kolejnym celem ataku był Psków, obrone tej prowincji ("Drzwi do Leningradu") stanowilo dwadziescia parę rosyjskich dywizji. Atak całej armmii uderzeniowej (30 dywizji) przełamał ta zapore dopiero po tygodniu ciagłych walk, straty Rosjan byly duze jednak równiez w naszych dywizjach nie mozna bylo sie doliczyc 40% stanu.

Inne fronty

- Słowacy dzielnie walcza z wojskami amerykańsko-brytyjskimi na południu Włoch, obecnie trwaja walki o czubek wloskiego buta.
- Na przyczólek alancki w Tiranie rzucono do kontruderzenia 20 DP (rumuńko - bułgarskich) czas pokaze czy uda im sie zepchnac czterodywizyjny korpus obrońców do morza
- liczba ubottów wzrosła do 42 (po raz pierwszy od poczatku wojny na raz operowały trzy wilcze stada)
- na Atlantyku ciagle trwa wojna konwojowa
- zatwierdzono plan rozbudowy broni odwetowej (rakiet V1) ich prototypy były juz gotowe w 41 roku kiedy próbnie zbombardowano Londyn - wyniki oceniono wtedy jako srednie, teraz gdy plany produkcji masowej tych rakiet są opracowane zamówiono ich wiekszą liczbę.
- ofensywa na wschodzie kosztowała kolejne kilka tysiecy to wegla, rozpoczeto program chłodzenia gospodarki a zwalnianych z fabrych skierowano do budowy Wału atlantyckiego.
- opracowano prototyp czołgu Tiger, postanowiono dalej prowadzic nad nim badania aby wdrożyc go do produkcji
- Hiszpanie po raz drugi odparli atak na Dakar, stacjonujaca tam dywizjia ma zaledwie 35% stanu osobowego, i nie jest możliwe dosłanie posiłków (prawdopodobnie Hiszpanie nie maja juz manpowera)
- ubooty na południe od Sycyli zostały zmuszone do odwrotu przez lotnictwo morskie USA, nowy obszar patrolowania przeniesiono na północ od Algieru.
- na froncie północnym Rosjanie zflankowali nasze pozycje obronne dlatego zdecydowano sie opuscic Narwik (tak cięzko wywalczony przed rokiem )

 

Ofensywa Jesienno-Zimowa

niebieski - próba likwidacji kotła przez Rumunów
zielony - atak dywizji pancernych na kocioł
zółty - działania grupy Północ, przełamanie obrony na Dźwinie, wywazeżenie "drzwi do Leningradu"
czarny - kontratak Rosyjski i wycofanie z Kirovongradu

 

WIELKIE PRZYGOTOWANIA (grudzień - marzec 43), zastój zimowy, słowacy walczą ciężko, krzyż żelazny II klasy dla generała Valiano, ubooty kontra niszcyciele, fajerwerkowy sylwester w Cardiff.

Kocioł Południowy został ostatecznie zlikwidowany 29 Listopada w tym czasie Rosjanie zajeli niebroniony Kirovonograd. Od tego momentu na Froncie wschodnim działania obu stron ustały. Sztab generalny uznał, że kontynuowanie ofensywy może i jest możliwe ale z powodu niesprzyjającej pogody lepiej jest zaczekac do wiosny. Rosjanie natomiast nie mieli juz sil do ataków i ograniczyli sie do przefrupowań obroonych.
Nastała pora podsumowań: w wyniku kampani rozpoczetej wiosną udało sie wtargnąc kilkaset kilometrów wgłab terenu zajętego przez sowietów, zdobyto min. Ryge, Talin, Wilno czu Odessę. Przypuszcalnie doszczętnie zniszcono ponad 100 dywizji rosyjskich a wiele innych poważnie przetrzebiono, szacuje się że straty rosyjskie mogły dojść nawet do 1,5 miliona żołnierzy (1500 manpower).
Wynik taki kosztowal jednak zycie ponad 250 tys żołnierzy Niemieckich, straty naszych sojuszników sa oceniane na 100 tys, w czym najwiekszy udział miała Rumunia. W wyniku walk całkowicie zniszcono lotnictwo myśliwskie i marynarke radziecką, straty naszego lotnictwa i marynarki sa w tym przypadku nieporównywalnie mniejsze.
Następne kampanie sztab generalny zaplanowal na wiosne 43, jej celem miało byc okrążenie wojsk rosyjskich broniacych środkowego odcinka frontu oraz zdobycie Moskwy - Operacja Magdeburg (ale o tym później).

W czasie gdy na froncie wschodnim trwała przerwa zimowa słowacy toczyli zażarty bój o "czubek wloskiego buta", w wyniku długich walk udało sie im go opanowac ale nie obyło sie bez strat jedna z dywizji zmotoryzowanych została doszczętnie rozbita z drugiej uratowało sie tylko 200 żołnierzy (2 strenght), straty w dywizjach pancernych sięgały 40% czołgów. W wyniku późniejszych przegrupowań i mniejszych potyczek udało się zachować status quo na półwyspie apenińskiem (pod kontrola Osi jest cała Italia bez "obcasa" i Sycylii.

Zmasowanu atak bułgarsko-rumuński doprowadzil wreście do odbicia Tirany, po tym zwycięstwie obrone tej prowincji zostawiono dwóm dywizjom chorwackim a Rumunów i Bułgarów skierowano na front wschodni - chorwaci odparli w późniejszym okresie dwa desanty alianckie na Tiranę.

W Grudniu zeszły z tasm produkcyjnych pierwsze rakiety V1, w odróznienu od roku 41 postanowiono skoncentrowac ich wieksza liczbę aby w jednym zmasowanym ataku zadac brytyjczykom jak największe straty.
W Nowy Rok Goring (osobiście dowodził) postanowil w sposób szczególny go uczcić. Dokładnie o godzinie 0.00 9 szwadronów rakiet V1 spadło na spokojne miasto Cardiff - ich celem były głownie kopalnie wegla masowo znajdujace się w tym rejonie - atak spowodował zniszcenie ponad 60% kopalń (wydobycie spadło z 280 na 175).
Kolejny atak rakiet V1 miał miejsce w lutym 43 - 10 szwadronów rakiet tym razem bombardowalo Birmingham, w wyniku tego ataku 100% zakładów przemysłowych i kopalń w tym rejonie przerwało produkcje, ponadto zniszcono wiele dróg i mostów.

Rok 43 zaowocował tez zmianami w sztabie marynarki - admirał Readera zastąpił na stanowisku Admirał Donitz który natychmiast jako priorytet przyjał szybsza rozbudowe floty podwodnej (+15% do submarines).
Zaowocowało to błyskawicznym zwiększeniem liczby ubootów - w pewnym momencie posiadano ich w linii ponad 50 (nie licząc jednostek w remoncie). Jako podstawowy okret podwodny przyjeto uboota typ II który był tani (3PP) i łatwy w produkcji (64 dni).
Cały okres zimowy trwała zacieta wojna ubootów z konwojami, w jej wyniku posłano na dno wiele transportowców - jednak gdy wszystko układało się w miare dobrze (udawało sie ciagle utrzymywac 12 ubootów w rejonach patrolowania) na tym akwenie zaczeły pojawiać sie jednostki amerykańskie. Poczatkowo były to pojedyncze niszcyciele eskortujace konwoje transportowców z wojskiem, jednak gdy pojawił sie duzy zespół floty (dwadziescia kilka jednostek - głownie niszcyciele) sytuacjia zmieniła sie radykalnie. Najpierw stado Donitza zostało zmasakrowane (stracono 11 z 12 jednostek) w cięzkiej bitwie na południe od WB, następnie stado Alberta spotkał ten sam los na zachód od Hiszpanii (tez ocalał tylko jeden uboot). Amerykanie tez ponieśli straty jednak były one kilkakrotnie mniejsze (zatopino 2-5 niszcycieli). Mimo wszystko Donitz nie zmienił taktyki i dalej przemysł produkowal prawie tylko ubooty i rakiety V1 (brak manpowera ).

W Afryce po raz drugi dywizja Hiszpańska Legion del Sahara pod dowództwem Mj. Generała Garcii Valiano odparła drugi atak kanadyjczyków na Dakar. Po tej bitwie stan dywizji przedstawial sie katastrofalnie - jej siła spadła do trzech niepełnych batalionów (29 strenght) a posiłków nie można było przesłać (chyba Hiszpanie nie maja manpowera lub zapasów). Hitler dowiadujac sie o tak zacietej obronie Dakaru czego nie powstydziła by sie żadna dywizjia SS postanowił uhonorowac generała Valiano krzyżem rycerski drugiej klasy. Gdy Valiano dowiedział sie o tym poprzysiągł ze nie opusci swojej pozycji az do śmierci ostatniego żołnierza.
11 Marca kanadyjczycy przypuscili trzeci szturm na Dakar, dzielny generał Valiano i jego 3 tys żołnierzy bronilo sie zaciećie przez dwa dni. 13 marca było juz po wszystkim tylko 100 (1 strenght) Hiszpanów rozpoczeło odwrót na południe - wśród nich nie było już dzielnego generała (wprawdzie jest bo nie moge zmieniac dowódzców wojs ekspedycyjnych ale dla podniesienia emocji uśmierciłem go ). Pośmiertnie Hitler dodał generałowi do jego krzyża debowe liście i na cześć sławnej dywizji nazwał jeden z korpusów pancernych Legion del Sahara.