AARy KDNGU

Wzloty i Upadki Cesarstwa Habsburgów Austriackich lata 1419-1484
Cesarstwo przeżywalo isnty rozkwit. Ludziom zyło sie dobrze , coraz to na wyższym standardzie...
Czasy dobrobytu zostaly przerwane wojną z Czechami ktore to w arogancki sposob zażądały tronu Imperium. Oczywiście Cesarz nie mógł zostac obojętny wobec roszczen Czech i postanowił ostudzic zapal czechów holdując ich. Plan splail na panewce... Czesi po licznych kleskach ostatecznie zostali wcieleni w 90 pct do Austrii.Wojna z Czechami i ich sojusznikami kosztowała drogo cesarza, ktory musial nalozyc wieksze podatki na poddanych. Oczywiscie poddanym to się nie spodobalo i postanowili Obalic obecnego wladce zajmując po kolei 3 prowincje. Reakcja cesarza była wstrzymywana przez urzednikow oraz generalow zapewniających ze Rebelia zostanie krwawo stlumiona a jej przywodcy publicznie straceni na oczach ludu by ostudzic jego zapał. Cesarzowi spodobala sie ta opcja i postanowil zaciagnac dlug u Francuskiej arystokracji. Po kilku starciach wojska cesarskie zostaly rozbite a buntownicy zaczeli opanowywac coraz to wieksze polacie terenów. Kraj plonął. Stolica padła. Upadł rząd. Cesarz ratując sie ucieczką na dwór Francuskiego Monarchy wyszedł z propozycją odbudowy Swiętego Cesarstwa. Francji spodobala się ta propozycja. Postanowiła zainwestowac w plan Cesarza. Wojska Francuskie prowadzone przez jeden szwadron swietej armi cesarskiej liczacy 1000 zbrojnych wkroczyly na Terytorium ogarnietej Rebelia Swietej cesarskiej Ziemii. Wojska Francuskie Zdlawily rebelie w 5 najwiekszych Prowincjach Cesarskich. Bunty padly zdrajcow powieszono a wojska Francuskiej Arystokarcji zostaly by pilnowac porządku. Cesarz odzyskal pelnie wladzy. Odbudował Armię a na czesc ostatniej Gwardii Cesarskiej nazwał wojska " Szwadronami Śmierci" odtąd wszystkie wojska pod sztandarem Habsburskim mialy nosic ten przydomek. Wszystkie panstwa ktore oglosily niepodleglosc wobec Cesarza wykorzystujac jego slabosc zostaly ponownie wcielone do Cesarstwa. Nadeszła wojna z Brandenburgią ktora kosztem Cesarstwa rozrosla się niebezpiecznie. Wojna zostala oznajmniona Krolowi Szwecji ktory niemając wyjścia zgodzil się na rozbior Brandenburgii. Cesarskie Szwadrony Śmierci Zdobywaly kolejne prowincje Brandenburgii wspierane przez Armię Francuską. Wojnę jednak wykorzystaly zdradziecko Węgry, lecz i one powoli uginają się przed Szwadronami Śmierci bowiem wojska Cesarza nie mają w planach poniesc Porazki, a zadac piorunujący cios aroganckim aczkolwiek slabym wojskom Wegierskim. Cesarstwo rozrasta się w niewyobrazalnym tempie. A to wszystko dzięki protekcji Francji. Przyjazn Habsbursko-Francuska rozkwita...

 

Królestwo Francji

Wojna stuletnia
Rok 1419 był jednym z najtrudniejszych w dziejach Królestwa Francji. Wielka armia angielska pod wodzą Henryka V, wspierana przez księstwa Burgundii i Brytanii, atakowała państwo od północy i zachodu. Kiedy w końcu udało się przekonać Karola VI, zwanego Szalonym, do rezygnacji z obrony Paryża, wycofania i przegrupowania wojsk, było już za późno i w walnej bitwie Francja poniosła ciężkie straty. Rozpoczęło sie oblężenie francuskiej stolicy.
Ogromnym wysiłkiem udało sie jednak odbudować armię i przejść do kontrnatarcia. Choć większość bitew Francja przegrywała, Anglicy ponosili znaczne straty, a ze względu na działania szkockich sojuszników Francji, nie mogli sobie pozwolić na przysłanie posiłków z wysp.
Wreszcie nadarzyła się okazja do pokonania Henryka V. 13-tysięczna armia francuska (11 tysięcy konnych rycerzy, 2 tysiące łuczników) ruszyła na Paryż celem przełamania oblężenia i wzięcia do niewoli króla Anglii. Niestety, nadmierny zapał rycerstwa, żądza łupów i geniusz Henryka, dowodzącego niespełna 3000 konnicy bez piechoty, spowodowały największą klęskę w historii francuskiego oręża. Zginęła 1/3 rycerzy, zaś straty Henryka były minimalne.
Żądni zemsty Francuzi postawili sobie za punkt honoru zabicie Henryka. Kolejne uderzenie było bardziej przemyślane. Układ sił bym podobny, jak i w bitwie paryskiej. Henryk V, opromieniony chwałą zwycięzca, poczuł się niezwyciężony i zamiast połączyć się z armiami oblegającymi francuskie miasta portowe, zdecydował sie za wszelką cenę utrzymać oblężenie Paryża. Zapłacił za to życiem... Zdruzgotani Anglicy zaproponowali następnie Biały Pokój. Musieli przejść teraz przez trudny okres sukcesji tronu i powstrzymać nacierających Szkotów. Nie mieli pojęcia, że ich obecność na kontynencie w przeciągu 10 lat przejdzie do historii... Karol VI skwapliwie skorzystał z oferty, a za radą swoich doradców zastrzegł dwustronność traktatu. Kara dla kontynentalnych sojuszników Henryka była straszliwa...
W czasie pokoju kraj został zreformowany, armia wzmocniona, a za sprawą Dziewicy Orleańskiej Joanny d'Arc naród uwierzył w możliwość wygnania znienawidzonego wroga. Francja doczekała również przywówców na miarę swojej wielkości: Richemonta, Dunoisa, Gillesa de Raisa i Jeana Bureau.
Kolejna wojna z Anglią zakończyła się błyskawicznym i zdecydowanym zwycięstwem Francji. Po pierwszych sukcesach wojsk francuskich Anglicy nawet nie próbowali kontratakować. Król angielski Henryk VI zrezygnował ze wszystkich swoich posiadłości na kontynencie. Wojna Stuletnia dobiegła końca!

Złoty Pokój
Okres po zakończeniu Wojny Stuletniej nazywany jest w historiografii francuskiej czasem "Złotego Pokoju". Wtedy to na niespotykaną wcześniej skalę rozwijały się miasta francuskie, w rolnictwie i rzemiośle wprowadzano nowinki technologiczne, kwitł handel budowano, liczne manufaktury. W całym państwie zreformowano także system podatkowy. Karol VII przeprowadził centralizację władzy państwowej, która przebiegała stopniowo. Samodzielność lokalnych księstw, do niedawna złączonych z Francją jedynie hołdem lennym księcia wobec króla, uległa znacznemu osłabieniu. Francja stała się najbogatszym państwem Europy.
Okres ten trwał kilkadziesiąt lat i przerywany był tylko nielicznymi i krótkotrwałymi konfliktami, jak na przykład wygrana wojna z Aragonią.

Obrońca Ołtarza i Tronu
Czwarta dekada XV wieku i lata następne były w Europie czasem wielkiego zamętu. Chłopi występowali przeciw panom; pomniejsi książęta przeciwko legitymistycznym królom; doszło nawet do tego, że radykalni mieszczanie zaczęli całkowicie kwestionować porządek feudalny; w Europie szerzyły się niebezpieczne herezje. Europa potrzebowała męża opatrznościowego, który przeprowadzi ją przez okres burzy. I znalazła go. Okazał się nim być Karol VII, król Francji.
Od początku XV wieku Królestwo Kastylii, dominująca siła na Półwyspie Iberyjskim, przeżywała problemy finansowe związane ze słabą ściągalnością podatków, wysoką inflacją i zadłużeniem. Francja wyciągnęła rękę do swojego zachodniego sąsiada, udzielając wysokich, nisko oprocentowanych pożyczek. Ze względu na pusty skarbiec, Kastylia nie utrzymywała licznej armii i była narażona na bunty chłopstwa i lokalnych książąt.
Jeden z takich buntów o mało nie zakończył się trwałym podziałem kraju, jednak interwencja kilkunastotysięcznej armii Karola VII skutecznie temu zapobiegła. Armia ta jeszcze przez kilka lat stacjonowała w Madrycie, pilnując świętego ładu na Półwyspie Iberyjskim.
Sytuacja w dominium Habsburgów, była jeszcze bardziej dramatyczna. Osłabione licznymi wojnami państwo austriackie chyliło się ku upadkowi. Ambitni książęta niemieccy dążyli do detronizacji Habsburgów, Górale Styrii i Tyrolu wystąpili przeciw swoim panom, a wszystkie stany krajów podbitych porozumiały się i wspólnie walczyły o niepodległość. Niestety, w tym okresie Francja była zaangażowana w działania wojenne na północy Niemiec, a dumni Habsburgowie zwrócili sie o pomoc zbyt późno. Mimo tych przeciwności, na pomoc wschodniemu sąsiadowi ruszyła ogromna, przeszło 30-tysięczna armia francuska. Większość buntów udało się stłumić, a twierdze buntowników zostały oblężone. Rząd austriacki upadł, liczni ministrowie zostali odsunięci od funkcji państwowych, ale Habsburgowie utrzymali sie u władzy i byt państwa austriackiego został uratowany. Kraje, które w wyniku wojny domowej wybiły się na niepodległość, w przeważającej części w ciągu najbliższych kilku lat zostały ponownie podbite przez Austrię, teraz sojuszniczkę Francji. Również w Wiedniu przez kilka lat stacjonowała stała armia Karola VII.
Francja stała się gwarantem stabilności i pokoju w Europie.
​

 

Imperium Ottomańskie 1419-1484

1419 to rok, w którym Naród turecki jak i sułtan zrozumieli w końcu tę scenkę z patyczkami, no wiecie co jeden da się połamać, dwa też, trzy już trudniej i tak z każdym kolejnym mamy do czynienia z coraz większym oporem, aż w końcu dochodzi się do sytuacji, że patyczki w ogóle już się nie dają połamać. Sułtan odniósł tą scenkę do sytuacji w świecie arabskim i nie tylko(przynajmniej na jakiś czas). Takich patyczków było wiele dookoła, trzeba było je jakoś po złączać, bo z doświadczenia z patyczkami sułtan wie, że tylko złączone patyczki nie dają się połamać. Tak więc Sułtan Mehmed I rozpoczął proces jednoczenia sąsiednich krajów wcześniej dokonując ważnej reformy podatkowej, po nim Murad II, którego zasługi na tej płaszczyźnie są o wiele większe. To właśnie w czasach Murada II do imperium wcielono najwięcej ziem i najwięcej lenników tych wiernych jak i niewiernych hołd sułtanowi oddawać musiało. Potężny już kraj mogący się nazywać bez wątpienia imperium, po Muradzie II( umarł w 1451) odziedziczył Mehmed II, kontynuował on podboje z nie mniejszym zawzięciem niż jego poprzednik, Główną jego zasługą było druzgocące zwycięstwo nad Mamelukami, ogromne zdobycze terytorialne na południu i wschodzie i pokojowy stosunek lenny z Hedjazem. Sułtan ten również, był świadomy tego, że aby liczyć się na świecie musi technologicznie się zrównać jak i przegonić państwa Europy jak i wszelkie inne jakie tylko znał. Takie podejście miało zobowiązać przyszłych sułtanów do inwestowania nie tylko w rozrost ale i rozwój imperium. Z takim też podejściem na tron sułtański po śmierci poprzednika wstąpił w 1481 Bejazyd II. Sułtan ten, zwrócił się wzrokiem w stronę licznych i zamożnych wysp należących do Wenecji i jej sojuszników. Bejazyd zdaje się by zdeterminowany i chyba nikt już niema wątpliwości jakie będą jego zamierzenia.

Sytuacja w Europie mimo dużej odległości wzbudza żywe zainteresowanie na dworze Sułtańskim, niepokój wzbudzają Hiszpańskie zamierzenia co do Afryki Północnej, w której żyją wyznawcy Allaha. Cesarstwo Habsburgów zdaje się nie mieć złych zamiarów i poszukuje wręcz porozumienia. O odległej Szwecji sułtan wie tyle, że popadła w jakiś konflikt z austriackimi Habsburgami, natomiast Francja swoją potęgą i dominującą pozycją w Europie wzbudza pewne obawy ale i chęć konkurowania o dominację mimo, że należymy do różnych regionów. Dochodzą też słuchy jakoby Państwo Moskiewskie, ma w zamiarach zmienić dotychczasowy stan rzeczy stając sie siłą znaczącą w dotychczas znanym świecie...

 

Królestwo Hiszpańskie

Królestwo Hiszpańskie 1512-1544

Do roku 1514 nic się nie dzieje. Jest rok 1514 Fuggers zajęli się finansami kraju.
Rok 1516 na tron zasiada Karol I Hiszpański
już Po kilku tygodniach Król Karol I traci swojego wasala Aragornie jest to wielki cos finansowy dla Hiszpanii.
Przez braku Funduszy na armie Hiszpania musiała podpisać pokój z Aztekami udało im się od nich wydusić marne 100 dukatów
Rok 1521 Hiszpania zaczęła się buntować lecz armia Hiszpańska dała sobie rade z minimalnymi stratami. w tym samy roku
Hiszpania zauważyła że Algieria ma bunt i sama nie ma wojsk więc wypowiedzieli wojnę Algierii i zaczęli od pokonani Buntu później
zajęli Całą Algierię i ją Anektowali.
Od roku 1530 Hiszpania szykowała armie na podbicie Aragonii
Miała być to zemsta za nie udaną Aneksje.
W roku 1532 Król Karol I wywala Portugalię z sojuszu i tego samego roku Hiszpania Zrobiła sojusz z Hiszpanią miesiąc później
dochodzą jeszcze dwa państwa do sojuszu. W roku 1533 Hiszpania wiedząc że ma silnych sojuszników nie zawahałem się wywołać wojny z Aragonią.
w 1536 do wojny dołącza się Turcja co nie zdziwiło Francji i Hiszpanii. wiedzieli ze chciał podbić Kś. Aten.w roku 1543 Francja wycofała się z wojny
Z Aragonią lecz Hiszpania Bez problemu sama dokończyła sprawę i w tym samym roku cała Aragonia jest pod zaborem Hiszpańskim.
W Roku 1544 Hiszpania próbowała podpisać pokój z Aragonią, niestety Aragonia się nie zgodziła na Pokój.

 

Cesarska Walka o Niezalezność
Nadszedł rok Pański 1565 gdy Cesarz zadecydował obalic Francuską hegemonię. Zadecydował ze samodzielność oraz polityczno-dyplomatyczna "samowolka" prowadzona przez Francję nie będzie dluzej tolerowana. Cesarz zwołał naradę wojenną 5 najsilniejszych mocarstw ktore będą wstanie zagrozic hegemonii Francuskiej. Do Wiednia przyechali przedstawiciele: Szwecji,Hiszpanii,Anglii,Turcji,Rosji. Rosja odrzucila prosbe Cesarza. Koalicja została zawiązana. Nadszedł czas "wyscigu zbrojeń". Cesarz powołał armię 300 000 zbrojnych mezy stanu. Wojska koalicyjne liczyly ponad 500 000 uzbrojonych zadnych krwi zolnierzy gotowych oddac zycie za Swoje Kraje(do tego tez zostali wyszkoelni). Rok pański 1572 przyniósł wiele niespodzianek. Cesarz wystapił do sojuszników o pomoc gdyz uwazal ze nadeszła odpowiednia chwila. Rozpoczeła się wielka roszada. Początkowo władcy Szwecji, Anglii i Hiszpanii nie wierzyli w powodzenie tej misji. Cesarz i Sułtan wciaz mieli nadzieje. Wojska Cesarskie wraz ze Szwedzkimi jako pierwsze wkroczyły na terytorium Francuskie. Faktem jest to ze Hiszpanskie ataki przyniosły wieksze rezultaty niz zakladano. Wojna ogarneła wkrotce całą Francję(stracila kontrolę nad wlochami, oraz 70% calego terytorium. Kolejne jednostki Francuskie odnosily porazki a Zjednoczona Armia parła dalej. Prowincje Francuskie zostaly spladrowane przez Sułtanską armię. Angielsko-Szwedzki atak na stolice oraz Angielskie desanty zrobily swoje. Francja była skonczona... Cesarz popełnił wielki błąd wysuwając propozycję pokojową... Niebawem Ponownie zostanie zebrany szczyt w Austrii by omawiać kolejną wyprawę na Francuską(osłabioną lecz nadal) Hegemonię. Bracia Łączmy się na "Wojennej ścieżce"

Podpisano Książę Vlad Tepes Palownik II

 

ЭРА ИВАНА IV ВАСИЛЪЕВИЧА (ГРОЭНЫЙ)

ERA IWANA GROŹNEGO​

​

Rosja, rok 1544.. Młody król w wielkim pośpiechu zarządza mobilizacje blisko 250 tysięcznej armii. Od wielu miesięcy dochodziły go informacje, jakoby to armia carska była zbyt potężna, niedoświadczony jeszcze wtedy, bo zaledwie 14 letni car stanął przed nielada dylematem - czy zmniejszyć liczebność wojsk pozwalając wojakom rozjechać się do domów i tym samym dać odetchnąc carskim spichrzom, czy trwać nadal na posterunku ze świadomością, że grozi to załamaniem budżetu carstwa. Kolejne decyzje, wynikające może niejako z tego dziwacznego precedensu, przyspożą mu w najbliższych latach wielu wrogów a jego przydomek "Gróźny" będzie siał postrach od ukrainy aż po dalekie państwo środka.
Wiosna jeszcze na dobre nie zaznaczyła swojej obecności kiedy dano rozkaz do wymarszu - " Na stepy!" Wojska rosyjskie pod czujnym okiem swojego dowódcy żwawo poruszały się w kierunku granic Kagnatu Uzbeckiego, gdy tylko staneły przed bramami pierwszego miasta nastała głucha cisza, na chwile jakby zatrzymał się wszelkich ruch, paraliżująca cisza zdawała się odbierać obrońcom chęć do walki. Wtem po tej ciszy rozpoczęła się burza, kawaleria carska, niczym pioruny z nieba, poczeła razić oddziały przeciwnika zapędzając się za nimi w głąb kontynentu. Każde kolejne miasto, miasteczko brane było z marszu, wojna skończyła się przed nastaniem lipca. Nie wiele wiadomo o zdarzeniach jakie miały miejsce podczas tej krótkiej kampanii, carski kronikarz relacjonował to w sposób pozostawiający wiele do życzenia, otóż gdy pędził na front, przesuwający się z ogromną prędkością w głąb bezkresnych stepów, nie spotkał po drodze żywej duszy. Dnia pierwszego, drugiego miesiąca kampanii natrafił na wracające już zwycięskie wojska. Pewne było tylko jedno, że oszałamiające zwycięstwo rzutowało bezpośrednio na kolejną wojnę, Car po zagarnięciu prowincji, na których mu zależało, automatycznie ruszył na Syberię. Nie było w jego poczynaniach ogłady charakteryzującej zachodnich możnych, nazywających siebie papieżami czy cesarzami, Iwan był nieprzewidywalny, nie podpisywał traktatów pokojowych bo nie czuł takiej potrzeby, nie traktował przeciwnika jako równego sobie, tak samo było z wypowiadaniem wojen, poprostu zagarniał ziemię, do których de facto nie miał żadnych praw poza jednym, prawem działania dla dobra Rosji.

​

Nowe podboje pozwoliły, przeludnionej w tych czasach, Moskwie na rozpoczęcie kolonizacji nowych obszarów w głębi Azji, odkryto bogate złoża drogocennego złota i odrazu zaczęto jego eksploatacje. Pierwsi pionierzy sporządzili nowe mapy, po ujrzeniu ich, Groźny kazał wszystkim wyjść a sam przez długie godziny studiował ją i setki stron notatek sporządzonych przy okazji jej tworzenia. Czyżby to był moment zwrotny w historii świata i jaka rola przypadnie Carom w kształtowaniu jego wizerunku?
Kolejne lata Car poświęcił na umacnianiu pozycji swojego kraju w Europie, poprzez zbrojne anektowanie Kazania i resztek Złotej Ordy a także aneksji dawnego wasala z Wojen Litewskich, Połocka. Niespodziewanie na Kremlu zawitał poseł austriacki z zaproszeniem na posiedzenie w Wiedniu w ramach Ligii Antyfrancuskiej. Car przyjął zaproszenie i zjawił się w stolicy europejskiej. Omawiano tam jednak sprawy tak odległe sercu i interesom Rosji, że nie zabawił tam długo. Kilka lat później doszły go słuchy o potężnej klęsce Francji i komicznej rezolucji pokojowej, "Cóż" - pomyślał Car, "Chociaż Vasa wrócił z tej wojny z uśmiechem na twarzy"

 

O tym jak cesarz kapitulował
Cesarska potęga zostala krwawo stlumiona jak podają naoczni świadkowie Cesarza upokorzono na oczach poddanych. Zrzekł się ziem na rzecz zdrajców, choć sam zdradził, to obwiniał o to innych. Wszystko zaczeło się od pomysłu wysłania Szwecji do "diabła". Wojska cesarskie szybko i sprawnie przejeły kontrolę nad szwedzkimi prowincjami Bałtyckimi. Sprawa układała się swietnie, Cesarz juz obmyślając jaki by tu łup wojenny zedrzec z korla spostrzegł zbilzające się "Bolszewickie" dzikie hordy, pełne nieokrzesanych dzikusów pragnacych krwi oraz zakosztowania "cywilizowanego świata", grabiły i gwałcily... Cesarskie armie coraz bardziej parly na polnoc, zostawiając do obrony przed "dzikusami" 50 000 tysięczny szwadron. Jak się pozniej okazalo to nie wystarczyło. Rosjanie wkroczyli. Władca skierował większość wojsk ku hordom "dzikszym niz stado wyglodniałych wilków" Swietnie wyszkolona i najlepiej uzbrojona armia zostala rozbita, dzikusy parły naprzod. Cesarz zaapelował do Sułtana o pomoc w nadchodzącym kryzysie. Wojska Tureckie niszcząc Rosyjskie stepy, łąki, wsie-(miast tam niema), domy i cerkwie sialy spustoszenie wsrod cywilnej ludnosci oraz wojsk cara... Francuski monarcha zdradził! Cesarz powiedział jedynie: " Bodaj diabeł dusze z ciebie wywlókł zdrajco!" Po czym zaczal ponowne zbrojenie tym razem ostatniej cesarskiej armii walczacej o niepodległość cesarstwa. Ku zdziwieniu " żabojadów" Szwadrony Śmierci dzielnie stawialy opor wojskom koalicji... Austria stanęła teraz nad przepaścią. Heroizm wojsk Habsburskich porownywany jest do armii 300 spartan... Pomimo licznej przewagi wojska wciaz odpieraly wroga. Nieoczekiwany zwrot akcji pokrzyzowal plany cesarza... Sojusznicza Hiszpania ogłosiła kapitulację, została zwasalizowana... Angielski monarcha rozumiejąc powagę sytuacji nakłonił cesarza do kapitulacji... Nie przyło to latwo cesarzowi, lecz w obliczu wroga oraz samotnosci na froncie dotkliwie oslabily Cesarskie zapędy... Ostatecznie cesarz stracił ziemie zamieszkane przez 50 000 ludzi... Szwadrony Śmierci zostały rozbrojone a stal ze zbroi szabli,mieczy i kazdej broni siecznej oraz palnej zostala przetopiona i zagospodarowana. Cesarstwo znow rozkwita, tym razem w stronę gospodarczą-NIE militarną, przyjaźnie nastawione do sąsiadów.

Cesarz postanowił się zemścic przed śmiercią!

Na podstawie relacji Arcyksięcia Vlada Palownika II

 

Francja do roku 1577

Wojna obronna 1572-1575
Pogłoski o przygotowaniach wrogich mocarstw do wojny dało się słyszeć od dawna. Francuscy agenci na obcych dworach raz po raz wysyłali ostrzeżenia. Towarzyszył temu gwałtowny wzrost liczebności armii tych państw, zwłaszcza Austrii.

Król Karol IX, ufny w potęgę swojej armii i uważający, że układy z Anglią i Hiszpanią zabezpieczają jego zachodnią granicę i zapewniają panowanie na morzach, lekceważył jednak te sygnały. Wolał zajmować sie kryzysem religijnym i rozwojem gospodarczym, niż wojnami. Po spięciu dyplomatycznym z cesarzem Austrii, który bez porozumienia z królem wysłał niewielki oddział jazdy na terytorium Francji, Karol postanowił ustawić zdecydowaną większość swoich wojsk na kontynencie europejskim wzdłuż francusko-austriackiej granicy i zwiększyć liczebność swojej armii. Teraz był pewien, że w najbliższym dziesięcioleciu nic mu już nie grozi. Nigdy się tak bardzo nie pomylił...

W styczniu 1572 roku równocześnie wojnę Francji wypowiedziały Austria, Szwecja, Turcja, Anglia i Hiszpania. "Przeklęci zdrajcy, piekielnicy, pomioty Szatana" - wykrzyknął Karol na wieść o wojnie, mając zapewne na myśli zdradę królów Hiszpanii i Anglii.

Sytuacja na frontach była dramatyczna. Armia do obrony granicy hiszpańskiej praktycznie nie istniała. Nie istniały również odwody, które w razie potrzeby mogłyby odeprzeć desant angielski. Anglia była królowa mórz i flota francuska, choć potężna, nie miała z nią żadnych szans.
Jedynie na wschodniej granicy sytuacja była dość optymistyczna. Armia francuska wydawała się wygrywać wojnę graniczną, odnosząc wiele zwycięstw nad wojskami austriacko-szwedzkimi. Niestety, uderzenie Turków na Italię i lądowanie wojsk angielsko-szwedzkich na północy Francji zmusiły generalicję francuską do rozproszenia wojsk i tym samych i granica wschodnia została przełamana. Kontruderzenie w kierunku Pirenejów i próba powstrzymania postępów Anglików i uratowania Paryża nie powiodły się, wojska we Włoszech również poniosły klęskę w starciu z wielką armią turecką. Król Henryk III, następca zmarłego ze zgryzoty Karola IX, poprosił o pokój.

W wyniku wojny Francja utraciła 4 prowincje: Bretanię z wielkimi stoczniami, bogatą Flandrię, Rennes oraz Artois. Większość miast została splądrowana, wiele twierdz zburzonych, Anglicy podpalili manufakturę paryską. Król Francji został zmuszony do zadłużenia się i psucia monety.
Pomimo iż Francja została upokorzona, jej potęga nie została złamana. Henryk III poprzysiągł zemstę agresorom. Groźba kolejnej wielkiej wojny zawisła nad Europą...

Należy również zwrócić uwagę na przyczyny porażki. Można je podzielić na zawinione i niezawinione. Niezawinioną przyczyną jest oczywiście ogromna przewaga liczebna wojsk koalicji antyfrancuskiej. Koalicjanci byli w stanie uderzyć na Francję ze wszystkich stron, z ogromnym impetem. Obrona przed taką potęgą wydaje się niemożliwa.
Nie oznacza to jednak, że Francja nie mogła się bronić dłużej, skuteczniej. Należało zwiększyć liczebność armii oraz przewidzieć zdradę Anglii i Hiszpanii. Dużym błędem było ustawienie wojsk na granicy z Austrią, które miało odstraszyć wschodniego sąsiada od ataku. Należało bronić się znacznie głębiej. Poza tym Francja była przygotowana na inny rodzaj wojny, wojnę bardziej ofensywą i w tym celu wyposażono wojsko w dużą liczbę armat. W wojnie obronnej były one raczej nieprzydatne i tylko opóźniały marsz.
Ważną przyczyną klęski jest również fakt, iż w owym okresie Francja nie doczekała się żadnego wybitnego dowódcy...

Oficjalna wersja stosowana w propagandzie francuskiej jest jednak następująca: królowie francuscy są nieomylni, armia niepokonana a porażka wynika jedynie z ciosu w plecy zadanego przez "wiadome siły" :twisted:

Francja 1577-1607

​

Po klęsce w wojnie z wielka koalicją antyfrancuską, monarchia francuska utrzymała się na pozycji dominującej siły w Europie, ale oczywistym się stało, że potrzebuje sojuszników. Po zawarciu pokoju dały o sobie znać niesnaski pomiędzy liderami dawnej koalicji, spowodowane kontrowersjami zwiaząnymi z warunkami zawartego pokoju. Prawdą jest, że podczas negocjacji pokojowych w Arras cesarz Austrii reprezentował cały sojusz antyfrancuski i nawet nie próbował konsultować się ze swoimi sprzymierzeńcami, ale wynegocjowane warunki były najkorzystniejsze dla Szwecji i Anglii, zaś Austria zadowoliła się miastem Arras wraz z przyległymi do niej terenami krainy Artois.

Tak czy owak król Henryk III był pewien rozłamu na łonie koalicji i natychmiast przystąpił do odbudowy armii francuskiej i negocjacji z potencjalnymi sprzymierzeńcami w nadchodzącej wojnie.Wiedział, ze w tej sytuacji trzeba działać szybko, nie można się wahać, nie można okazać zwątpienia ani litości.
Po wysłaniu posłów w celu wysondowania planów ewentualnych wrogów i sojuszników, realne stały się dwie opcje: sojusz z cesarzem austriackim lub przymierze z neutralną do tej pory Rosją i zagrożoną przez Habsburgów Szwecją.

Cesarsko-papieski sojusz z Austrią otwierał przed Francją nowe i ciekawe możliwości. Propozycja Austrii była bardzo ciekawa: oferowała ona zwrot Artois, neutralność w wojnie z Anglią, przyjaźń, sojusz i pakt o nieagresji, prosząc jedynie o drobne koncesje na korzyść Hiszpanii we Włoszech i neutralność w planowanej wojnie ze Szwecją.
Tendencje rewanżystyczne na dworze francuskim jednak zwyciężyły, a nieliczna już partia pro-Habsburska musiała pogodzić się z porażką. Wspomnienia ogromnej pomocy udzielonej Austrii i Hiszpanii w przeszłości i cios w plecy zadany przez te państwa w ostatniej wojnie przeważyły szalę.
Dużą zaletą sojuszu ze Szwecją i Rosją, obok szansy na upokorzenie Habsburgów, była możliwość znacznego osłabienia Turcji, której armia nie miała sobie równych w Europie środkowo-wschodniej i była realnym zagrożeniem dla wojsk francuskich nawet, gdyby walczyła bez wsparcia sojuszników. Na pytanie króla Henryka skierowane do cara Iwana IV, zwanego Groźnym, czy jest w stanie stawić czoła świetnej armii tureckiej i czy liczy się z poważnymi stratami, car odpowiedział: "Ljudzjej u nas mnoga". Henryk nie zrozumiał, ale wziął to za odpowiedź twierdzącą.

W międzyczasie ogromna armia habsburska runęła na Szwecję. Król francuski zdecydował sie nie interweniować aż do czasu upłynięcia 5-letniego rozejmu między Francją, a członkami dawnej koalicji.

"A więc postanowione. Niech Bóg bedzie z nami..." - westchnął Henryk III po ostatniej naradzie, która zdecydowała o wyborze kierunku rosyjsko-szwedzkiego w polityce i przystąpił do żywiołowych przygotowań do wojny...

C.D.N.
​

 

Imperium Ottomańskie 1577-1607


Wybitny sułtan Mehmed II wiedział, że aby kraj trwał w potędze, wraz z rozrostem musi w parze iść rozwój i jedność. Niestety następcy zaniedbali nauki wielkiego sułtana, jedni interpretowali je na swój sposób, drudzy mieli inne zdanie. Skutki ich działań zaczęły być dostrzegalne dopiero wiek później(druga połowa XVI wieku),kiedy to niepokoje wewnętrzne i waśnie religijne powodowały niestabilną sytuację w kraju. Potężna i nowoczesna armia turecka rozstrzygała konflikty, jednak wciąż pojawiały się nowe. Apogeum takiego stanu rzeczy nastąpiło w roku 1560, wybuchła wojna domowa, cześć armii stanęła przeciw sułtanowi, liczne miasta przejęte zostały przez buntowników. Skrzętnie ukrywano ten fakt przed światem. Sułtan wiedział, że sąsiedzi niczym Hieny rzucą się na ogarnięty wojną domową kraj. 2 lata trwał ów konflikt, słuszna strona zwyciężyła.Mimo nauczki kolejni sułtani miast dbać o stabilność i jedność w kraju, prowadzili zaborczą politykę, a rozwój militarny stał się dla nich priorytetem. Wielkie zasługi na polu gospodarczym i rozwojowym(infrastruktura) mieli sułtani 2 połowy XV i początku XVI. W tym czasie Imperium mogło się pochwalić najnowocześniejszym państwem, jednak następcy zaniedbali to dzieło, przeznaczając mało finansów na dalszy rozwój i zakładanie instytucji administracji państwowej w prowincjach. Cóż widocznie ich motto życiowym było powiedzenie "po nas choćby i potop".

Niebawem po zwycięstwie nad Francją w 1575 roku, doszło do gwałtownego konfliktu w koalicji antyfrancuskiej, konkretnie między Szwecją a Austrią, (Imperium dystansowało się od poczynań wątpliwych koalicjantów), którego efektem było osłabienie koalicji i wojna między tymi państwami. Szwecja zaraz po odejściu z koalicji ponownie przystąpiła do sojuszu z Rosją. Przez co odważny cesarz Austrii miał do czynienia z dwoma wrogami. W wyniku pewnych porozumień i gwarancji Turcja zgodziła się wspomóc Austrię skupiając siły rosyjskie z dala od Cesarstwa. Imperium zażądało wycofania się Rosji z udziału w wojnie między Austrią i Szwecją. Co nie dało żadnego skutku. Wybuchła wojna mające na celu związanie jak największej liczby wojsk rosyjskich, efekt został osiągnięty, Rosjanie ponosili porażki na całej linii, nic nie dała ich przewaga liczebna na froncie ani wybitny dowódca(Turcja miała 2, lecz jeden zmarł na początku wojny). Odnotowano jedynie 2 zwycięstwa rosyjskie, w tym jedno z udziałem Szwecji po stronie carskiej. Niestety mimo to postęp Austriackich wojsk był coraz bardziej hamowany. Najgorsze dopiero nadeszło, Francja w akcie zemsty dołącza do wojny przeciw Austrii nie zwracając uwagi na to, że atakując Cesarstwo i tak pomaga swojemu wrogowi-Szwecji, dając mu całkowite zwycięstwo. Do wojny przeciw Francji dołączają państwa kruchej już koalicji-Hiszpania i Anglia. Król Angielski nie widząc szans na zwycięstwo bez walki oddaje terytoria zdobyte w poprzedniej wojnie, natomiast hiszpańskie wojska mimo dzielnego oporu zostały rozbite przez zdecydowanie większą i nowocześniejszą armie francuską. W takiej sytuacji Cesarstwo nie miało szans na zwycięstwo, więc i turecka pomoc była zbędna. Mimo oczywistej przewagi strona rosyjska nie chciała przyjąc pokoju, cóż pozostało czekać aż sama go zaproponuje co niebawem się stało.
Na wojnie tej najwięcej straciła Hiszpania zmuszona do złożenia hołdu lennego i Austria, która zrzec się musiała licznych ziem na rzecz każdego wroga.

Po tych burzliwych wydarzeniach nadszedł czas względnego spokoju, bo w Imperium słowo spokój zostało dawno zapomniane, najgorzej na tym cierpi kraj i jego pozycja na świecie. Nowy sułtan Ahmed I wie, że jeśli nie przeprowadzi głębokich reform, Imperium niebawem stanie się cieniem własnej potęgi....

 

Francja 1577-1607
(part 2)​

Przygotowaniom militarnym Francji towarzyszyły również przygotowania propagandowe, w które zaangażowano cały autorytet Papiestwa. Papież Sykstus V, w rzeczywistości całkowicie uzależniony od króla Francji, wysłał do Henryka III uroczystą bullę zatytułowaną "Defensor mundi".

Papież Sykstus V

​

Wzywał w niej Henryka do natychmiastowego wypowiedzenia wojny obłożonym klątwą władcom Austrii i Hiszpanii i przyznał mu nieograniczoną władzę co do przyszłego losu obu królestw, z obaleniem panujących dynastii włącznie. Henryk, "najbardziej katolicki władca Europy i najbardziej uniżony sługa Jego Świątobliwości" zdecydował się "podnieść krzyż". Wkrótce nastąpiło uroczyste błogosławieństwo Henryka i jego generałów przez papieża i poświęcenie francuskiej floty.

Uroczystość poświęcenia francuskiej floty u wybrzeży Morza Śródziemnego
​

Francuskie wojska lądowe w ciągu 2 lat zostały nie tylko odbudowane, były one silniejsze niż kiedykolwiek.
Podzielono je na 4 armie:
1) armię św. Jakuba pod dowództwem Henryka de Guise,
2) armię św. Ludwika IX pod dowództwem Henryka Burbona z Nawarry,
3) armię im. Joanny d'Arc,
4) strategiczne odwody Francji Północnej

Na dowódcę armii św. Jakuba Henryk III wyznaczył księcia de Guise, kierując się jego niewątpliwym talentem wojskowym, ale i wyróżniającą się nawet na tle ultrakatolickiego rodu Gwizjuszy żarliwościa religijną. Wiedział, że jest to odpowiedni człowiek do podboju obłożonej papieskim interdyktem ziemii hiszpańskiej...
W Henryku Burbonie bezdzietny Henryk III widział swojego następcę. Umiejętnościami wojskowymi przewyższał on nawet Gwizjusza. Jego bodajże jedyną wadą była przynależność do hugenotów, która wprawdzie komplikowała dość znacznie kwestię sukcesji tronu, ale w walce z arcykatolickimi (choć obecnie skłóconymi z papieżem) Habsburgami austriackimi była nawet zaletą.
Armia Joanny d'Arc miała za zadanie odbicie okupowanych przez Anglików twierdz na północnym zachodzie Francji, zaś odwody - wspomagać w miarę potrzeb walczące armie i odeprzeć ewentualne lądowanie Anglików w okolicach Calais. Imion dowódców tych armii historia niestety nie zapamiętała.

Henryk de Guise Henryk III Walezjusz Henryk Burbon
kluczowe postaci nadchodzącej wojny
​

Wojna Francji przeciwko Austrii, Hiszpanii i Anglii (nazywanych teraz II Koalicją Antyfrancuską) rozpoczęła się 6 października Anno Domini 1580...

3 armie armie francuskie równocześnie runęły na wrogie mocarstwa.

Kampania hiszpańska to nieprzerwane pasmo sukcesów wojsk francuskich. Armia hiszpańska stacjonująca przy granicy została w pierwszym uderzeniu rozbita i zmuszona to wycofania się na północ. Książę de Guise z marszu zajął Saragossę i stolicę Hiszpanii - Madryt, odpierając liczne próby kontrataku wojsk habsburskich. Twierdze w Geronie i Barcelonie zostały oblężone i wkrótce ich załogi skapitulowały, zaś prawie 30-tysięczny, elitarny oddział jazdy rozpoczął oblężenie Walencji. Z kolei armia dowodzona osobiście przez de Guise'a, złożona głównie z przygotowanej do walk w górzystym terenie piechoty, zajęła Toledo i skierowała się ku Grenadzie. Losy kampanii zagrożone były tylko 2 razy: raz, gdy na tyłach wojsk francuskich, w okupowanej Geronie, wybuchło powstanie antyfrancuskie (stłumione przez sformułowany ad hoc w południowej Francji regiment piechoty) i drugi raz, gdy oblegająca Grenadę armia de Guise'a znalazła się niebezpiecznie daleko od oblegającej Walencję jazdy, która z kolei była teraz śmiertelnie zagrożona przez kontratakujące wojska hiszpańskie. Na pomoc Armii św. Jakuba przyszła jednak francuska flota, która błyskawicznie przetransportowała główne oddziały do Walencji. Atak Hiszpanów na Walencję, mimo wszystko dysponujących liczebną przewagę, został odparty, a wróg poniósł dotkliwe straty. Wycofująca się armia hiszpańska podjęła następnie kilka nieudanych prób odbicia Madrytu, Walencja padła, a Francuzi ruszyli na Madryt, w celu ostatecznego zniszczenia armii hiszpańskiej i przerwania oblężenia okupowanej przez nich stolicy. Król Hiszpanii nie miał innego wyjścia, jak poprosić o pokój! Zgodził się na bezwarunkową kapitulację i zawieszenie broni. Resztki armii hiszpańskiej skierowały się na południe kraju i do Afryki, w celu stłumienia buntów, a do czasu podpisania traktatu pokojowego Armia św. Jakuba okupowała część północno-zachodnią kraju.

Składająca się głównie z piechoty chłopskiego pochodzenia Armia Joanny d'Arc ruszyła na okupowaną przez Anglików część Bretanii. Udało się jej z marszu zająć największe miasto regionu, Rennes, ale oblężenie największej twierdzy, Brestu, przedłużało się. Narażało to Francuzów na desant Anglików, niepodzielnie panujących na morzu (Henryk III, obawiając się utraty swoich okrętów w walce z większą flotą angielską, wydał im rozkaz udać się na Morze Śródziemne, gdzie miały uczestniczyć w zmaganiach z Hiszpanami i Turkami). I rzeczywiście, Anglicy lądowali w Bretanii i okolicach Calais, a armie francuski zmuszone zostały się wycofać i przegrupować. Zwłaszcza lądowanie w Calais było niezwykle groźne, po raz kolejny Anglikom udało zmobilizować się bardzo liczna armię. Po kilku pomniejszych zwycięstwach Anglików nad mniej liczną, ale elitarną i złożoną w przeważającej mierze z kawalerii armią pólnocnej Francji, Henryk III zarządził uzupełniający pobór. Umiejętne ataki interwenientów długo uniemożliwiały połączenie wojsk francuskich w tym regionie, ale gdy to już nastąpiło, Francuzi przejęli inicjatywę. Wycofujący się Anglicy, widząc powagę sytuacji, zdecydowali się postawić wszystko na jedną kartę i wydać Francuzom walną bitwę pod Paryżem. Pomimo przewagi liczebnej Francuzów, bitwa była bardzo zacięta, a o zwycięstwie przesądziła odważna szarża konnicy. Anglicy zostali całkowicie rozbici! Resztki ich wojsk, cały czas nękane przez ścigających ich Francuzów, ostatecznie zdołały uciec drogą morską do Anglii.

Kampania przeciw Austrii przebiegała początkowo podobnie do zmagań z Hiszpanami. Wojska francuskie ruszyły z ogromnym impetem. Dzięki odwadze żołnierzy i genialnemu dowództwu Henryka z Nawarry, kolejne twierdze austriackie padały jedna po drugiej, a napotykane niewielkie oddziały wroga były całkowicie rozbijane albo zmuszane do ucieczki. Pętla wokół wojsk cesarskich coraz bardziej się zacieśniała. Gdy armia francuska znalazła sie u wrót Wiednia, cesarz zdecydował się na desperacki krok - rzucił przeciw wojskom francuskim swoje wszystkie siły, osobiście prowadząc je do bitwy. W tym momencie sytuacja cesarstwa była dramatyczna - od północy napierali Szwedzi, od wschodu kraj pustoszyły rosyjskie hordy Azji, a do przekroczenia Dunaju i bezpośredniego ataku na Wiedeń przygotowywała się wielka armia francuska. Jako, że część wojsk francuskich na wschodzie była zaangażowana w oblężenia twierdz austriackich, zabezpieczenie dróg zaopatrzenia oraz tłumienie buntów na tyłach głównej armii, Austriacy dysponowali wyraźną przewagą liczebną, Francuzi zaś polegali na doskonałemu dowództwu i przewadze w kawalerii. Bitwa była bardzo zacięta. Wydawało się, że szala zwycięstwa przechyla się na korzyść Francji. I wtedy stało się... Przypadkowa kula poważnie raniła Henryka Burbona. Wojska francuskie wpadły w popłoch. Jedynie szybka interwencja ledwo przytomnego Henryka - rozkaz wycofania się, uratowała wielką armię przed całkowitą zagładą. Rany okazały się na tyle poważne, że Henryk musiał wrócić do Francji na rehabilitację. Austriacy przejęli inicjatywę, a Francuzi koncentrowali się teraz na obronie już zajętych terenów, często walcząc u boku Szwedów.

Trudna sytuacja na wschodzie zbiegła się jednak w czasie z wielkim triumfem nad Anglią pod Paryżem i wyparciem do morza jej wszystkich obecnych na kontynencie wojsk. Ledwie kilka godzin po bitwie do króla Henryka III, który nawet nie zdążył ochłonąć po tym historycznym zwycięstwie, przybył posłaniec z Hiszpanii. Wręczył swojemu suwerenowi list następującej treści:

"Najjaśniejszy Panie! Bóg był z nami! Victoria! Heretycka armia została pobita ku chwale Boga i Twojej, a król Hiszpanii zdał się na łaskę Waszej Królewskiej Mości. Cała Hiszpania północno-wschodnia jest okupowana przez naszą zwycięska armię. Oczekuję na dalsze rozkazy

Wasz uniżony sługa,
Henryk de Guise"

"Il n'y a plus de Pyrenées" ["Pireneje przestały istnieć"] - wyszeptał uradowany monarcha...

Teraz cała potęga francuska miała runąć na broniącą się jeszcze Austrię. Jej los wydawał się być przesądzony. Królowa angielska Elżbieta I przekonała więc cesarza do jedynej rozsądnej decyzji. Austria poprosiła o zawieszenie broni. Rozpoczęły sie długotrwałe rozmowy pokojowe. Do Wiednia zjechali wszyscy liczący się monarchowie Europy. Na tę lokalizację nalegał Henryk III, celem upokorzenia pobitych mocarstw (w Wiedniu zawiązana została I Koalicja Antyfrancuska). Wyrażono nadzieję, że podpisany traktat zagwarantuje wymęczonej wojnami Europie dziesiątki lat trwałego pokoju...

C.D.N.

Coming soon: warunki pokoju, zmagania 3 Henryków o tron, reformy Henryka IV, kwestia hugenotów.

 

Powstanie Szwadronów Śmierci
Lata 1450-1560​

Rok Pański 1450 był niezwykle ciężkim rokiem dla cesarstwa oraz jego mieszkańców. Liczne wojny upadek rządu, austriacka niepodleglość została zachwiana. To wlaśnie wtedy dzięki dyplomatycznej Magii Cesarza austrię uratowano i wlasnie wtedy zaczęły się Krwawe Terytorialne żądze Habsburgów Austriackich wobec sąsiadów. Ządny wladzy kraj musial miec doskonałą armię. Cesarz postanowił na wzór polsko-litewskiej kawalerii uzbroic swoją, wykuto nawet identyczne zbroje... "Skoro Polacy pokonali Krzyzaków nam tez się uda, pokonac cały świat" pomyslał cesarz. Pierwsze Cesarskie "Szawdrony Śmierci" dostały rozkaz udać się do Wiednia by pokazać prostym ludziom na defiladzie jakiej to silnej broni jestesmy w posiadaniu. Lud oczywiscie wierzyl w Cesarza Cesarz w swoje wojska a wojska wierzyly w Boga...

Wojna z Wasalem Szwedzkim​

"Decyzją Jego Cesarskiej Mości, weszliśmy w stan wojny z Brandenburgią która to podstępem zagarnęła terytoria należące się Cesarstwu oraz jego mieszkańcom" Jak powiedzieli tak i zrobili. Cesarz powołał do służby wojskowej 30 000 zbrojnych. Pomoc Francuska głownie opierała się na podtrzymywaniu oblężen. Twierdze padały jedna za drugą niczym kostki domia. Szwadrony Śmierci rozbijały kolejne armie Brandenburskie skladające się już głownie z chlopów
uzbrojonych w "sierpy i młoty"(*xD*)

Hańba! Węgrzy zdradzili!​

Nim wojna z Wasalem Szwedzkim dobiegła końca przyjaciele wbijają nóż w plecy. Wydawalo by się ze pasuje tu cytat " I ty Brutusie przeciw mnie?" Ale sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Świetnie wyszkolone i dobrze uzbrojone Cesarskie Chorągwie niszczyly wroga kilka razy liczniejszego. Węgrzy wycofywali się w zasadzkę wprost w ręce Francuzów, ( a że wojska francuskie były spragnione i głodne wegrzy zostali wchlonieci zywcem) Terytorium Jego Cesarskiej Mości znów się rozrosło.

Lata Spokoju 1460-1560​

Cesarz zajał się integracją narodu, nie przeprowadzając zbyt wielkich reform, syto zapijając i zajadając zwycięstwa nad wrogami. W prawdzie inwestowal w unowoczesnienie wojsk, bo rozumial sytuację w europie, lecz gospodarka stala odlogiem przez dugie lata.

I Liga Antyfrancuska
1565​

Tak kronikarze opisują szczyt Wiedeński:

Nasz władca miłosierny, Cesarz, arcyksiąże wołoski wszedł pierwszy zasiadł przy końcu stoła. Za nim Szwedzki król z twarzy niewyraźny, jakby pełen obaw , Sułtan przybrany w ozdobne szaty oraz materialy nam blizej nieznane, Rosyjski Car-kazal tak na siebie wołać, Hiszpański Książe-Krewny Cesarza, Angielski monarcha powazny niczym kamienny posąg. Car niecierpliwiąc się zażądął strawy, a ze Cesarz z oszczednosci nie słynał zawołał nadwornego kucharza by wnoszono strawy. W sumie wniesiono 55 talerzy kazdy suto zastawiony. Rosyjski Car(-tak kazał na siebie wołać) rzucił się na posiłek nim wniesiono sztućce... Sułtan wtrącił drwiącym głosem : Ach te wschodnie szumowiny... Poczym wszyscy wstanąwszy od stołu opuścili salę. Udali się do cesarskich ogrodów by bliżej omówić sprawę wojny z Francuskimi hegemonami. Gdy wrocili do sali cara juz nie było, podobnie srebrnej zastawy stolowej oraz wszystkich pozlacanych kielichów. Nie wątpliwie była to sprawka cara ale była to sprawa tak mało znacząca ze nikt nie smiał komentowac. Koalicjanci zasiedli po raz kolejny do nowego stołu- Anglik zaządał wymiany stołu gdyz uwazal za ponizające zasiadanie przy stole na ktorym zostaly pchly po carze... Oznaczało to że car nie popiera koalicji, lecz nikt w sumie nie pragnął pomocy od niego, zaproszono go tylko dlatego by skosztował straw lepszych niz trawa czy surowizna z wolów.
Cesarz wtrącił: :"przyszli towarzysze broni, proponuje wznieść toast za nadchodzące zwycięstwo" Jak powiedzieli tak też zrobili.

Wyścig zbrojeń- Czyli kto komu pokaże!
1565-1571​

Zaczęto werbować chlopów, arystokrację, mieszczan-wszystkich mieszkańcow cesarstwa. Zamierzano wyszkolić ich na przyszłych wybawicieli Europy. W sumie cesarska armia liczyła 250 000 wojsk w tym 160 000 piechurów 80 000 kawalerii w tym 10 000 dowodców, artylerzystów oraz poslanców. Francuscy Arystokraci przejzeli jednak plan cesarski, Szpiedzy donieśli że przy granicach Cesarstwa czekają Francuskie wojska. Decyzja musiała zapaść błyskawicznie.

A więc wojna oświadczył cesarz

Wielkie zwycięstwa,Klęski Francuzów, rezolucje pokojowe
1572-1575-77​

2 Lutego Roku Pańskiego 1572 wypowiedzono wojne Francji, Sprzymierzeni sojusznicy zaatakowali z kazdej strony. Wojska Cesarskiej wraz ze Szwedzkimi oddzialmi wkroczyły jako pierwsze. Nim przełamano opor na granicy stosowano taktykę Atak-odwrót aż przeciwnik się wyłamał i wycofał. Padały kolejne przygraniczne twierdze, wojska Angielskie wraz z Szwedami Desantowały w Normandii (*xD*) Cesarski krewny z Hiszpanii wkroczył od południa Francji, Sułtańskie wojska zajęły Papiestwo, pomogły w obronie Oblezanej juz Lombardi oraz Wyzwolily Wenecję, Wojska francuskie podjęły desperacką próbę uwolnienia stolicy, poniosły druzgocącą klęskę. Hiszpani parli coraz głębiej , Paryż zdobyty! Cesarz wiedział że nastąpił koniec Francuskiej hegemonii. W niewyjaśnionych bliżej okolicznościach wysłał potajemnie gońca ktory zaniosł warunki wprost do rąk francuskiego monarchy. Francja przystała na warunki. Sojusznicy postanowili wyjaśnic co się stało, dlaczego i kto zdradził? Lecz Cesarz kazał usmiercic posłanca i po dzień dzisiejszy pozostaje tajemnicą co mu przekazał Cesarz i jakie były jego zamiary

Na dzisiaj starczy

 

Wiosna 1578​

Cesarz postanowil raz na zawsze zgladzic Szwedzkiego krola- W rzeczywistosci
Szwecja miala oddac Polske i Pomorza!
Wojska ustawione przy granicach szedzkich czekay na znak. Jak podaje Cesarski kronikarz:
Wojska Jego Cesarskiej Mosci, liczniejsze byly niz stado ptakow odlatujacych na zime, Szwedzcy chlopi uciekali, popelniajac masowo samobojstwa na widok Hord Cesarstwa.

Nim wiesc doszla do Cara ktory byl sprzymiezencem Szweda wojska Cesarskie zajely Pomorze, Prowincje dawnego Lechistanu z zamiarem uwolnienia Polakow od szwedzkiego zabrocy. Szwedzi sami nie mieli najmniejszych szans, kazda bitwa z nimi konczyla sie dla nich porazka. Ponosili sromotne kleski. Gdy cesarski poslaniec doniosl ze zblizaja sie Rosyjskie nie okrzesane barbarzynskie hordy, a na ich czele Car-tak kazal na siebie wolac rownie dziki jak oni, lekko nie dokarmiony, Cesarz usmiechnal sie z litosci, wiedzial bowiem ze wojska ktore stacjonuja w Cesarstwie sa w stanie odeprzec ataki. Dzikie hordy wykazaly sie jednak wielka elastycznoscia bowiem szly przez palace sie lasy, jeziora, zburzone mosty i nadal byly nie powstrzymania. Sytuacja odwrocila sie o 180 stopni gdy Sultan wyszedl z inicjatywa pomocy. Zazadal od cara wycofania wojsk, Dziki Car- tak Cesarz kazal na niego wolac, odmowil. Wojska tureckie wiec zgodnie z umowa weszly na terytorium Rosyjskie wojska Carskie zostaly wypchniete sila z Austrii I Cesarz skoncentrowal glowne sily tylko na Szwecji. Teraz zwyciestwo bylo po naszej stronie, FRANZUCI SZUMOWINY NAJGORSZE!

Bodaj diabel dusze z ciebie wywlokl, zdrajco!
Zima 1580​

Francuskie wojska wkroczyly... Poddani uciekali do stolicy i miast przyleglych. Ostatnie Szwadrony Smierci zostaly powolane z ochotnikow slabiej wyszlokonych i uzbrojonych. Cesarz nie mial zamiaru oddac Skory latwo! Wojska Anglikow i Cesarskiego Krewniaka Z hiszpanii Wkroczyly po raz kolejny do francji. Hiszpanscy Habsburgowie bronili sie dzielnie, Anglicy wypierali francuzow w glab terytorium. W Austrii teraz obok Szwecji i Rosji znalazly sie wojska Francuskie.
Zajmowali prowincje pladrowali i gwalcili. " Zaplacisz mi, zdradziecki psie" Nadeszla wiadomosc od Hiszpanskiego Monarchy ze omawiaja warunki Kapitulacji. " HANBA" Powiedzial cesarz! Wojska Austriackie cofaly sie glebiej i glebiej. W koncu cesarz zebral wszystkie wojska do obrony Wiednia. Rozbito armie francuska 30 000 ZABITO DOWODCE! Nie zostal ranny zostal usmiercony, cesarz Sam Wbijal mu sztylet w serce! Zachowal sie jednak honorowo i odeslal zwloki Francuza do Paryza. Powoli Austria odbijala terytorium, Wojska odnosily zwyciestwa lud uwierzyl w WOLNOSC. Anglia sie poddaje! Kapitulacja Sojusznikow Cesarstwa oznaczala jedno: Czas zlozyc bron. " Koncz to wasc, wstydu oszczedz" Powiedzial cesarz do francuskiego Monarchy. Zebrano sie w wiosce kolo wiednia by omawiac Warunki Pokoju, cesarz bowiem nie smial zaprosic zdrajcow na Palace!

Brandenburgia, Budziak,Munster,Artios​

Szwedzki krol nie mogl uczestniczyc w Rezolucjach gdyz mial prostate co wykluczylo go na wiele dni ze sceny miedzynarowej. Wkrotce Umarl na syfilis, gdyz jak podaja zrodla byl homoseksualista, Cara nie przyjeto ze wzgledow higienicznych-wyslano do niego posla... nie wrocil, mozliwie ze zostal zamordowany
Negocjacje doszly do konca, Cesarz uratowal kraj oddajac 4 prowincje, Mala zaplata za Agresywnosc i podboje, spiski na sasiadach itp.
Cesarscy ministrowie postanowili rozbroic armie, Oslabic Wladze Cesarska i zaczac reformowac kraj, rozpisano plany dlugich lecz gruntownych reform majacych postawic kraj na nogi. Nadeszly lata spokoju... evil:

​

 

Turecka wojna, Chcemy BudziaK!​

Car postanowil zakonczyc ostatecznie zwady i spory z Ottomanami. Nieprzygotowana Turcja poprosila Cesarza o pomoc. Wszystko to ulozylo sie w logiczną całość, stracony przez Austrie budziak mogł znowu trafic pod wladania Habsburgow. Pod pretekstem obrony Turcji, Austria przystapila do wojny z Rosją, prawdziwy cel to odzyskanie budziaka. Carskie armie zostaly rozbite pod "Budziakiem" dwuktornie i "Jedysanem" przez turecko-austriackie wojska.
Car nie widząc sensu toczenia wojny z cesarzem i sultanem zawarl pokoj. Budzia nie zostal odzyskany, Austria znowu stracila-pieniadze ,wojska oraz stabilnosc niezwykle potrzebną w przyszlej wojnie ze Szwecją

Wojna o Honor Cesarstwa​

Cesarz zdecydowal iż wojna ze Szwecją to ostatnia proba reaktywacji Cesarstwa. Wszedlszy w komitywe z Francją(po raz kolejny) zagwarantowala niepodległość Austrii. Umowa uczciwa, podbicie Holandi wymuszenie zmiany wiary... Wzamian pomoc militarna... Wojna rozogzala, zarowno w sercach cesarza jak i poddanych. Szwecja tracąc kotrolę nad Polską,brandenburgią i kilkoma innymi terytoriami postanowila poprosic swojego sojszunika- Slynnego Cara... Cesarskie oblezenia padly, cesarz musial wciagnac Francje do wojny...
Ostatecznie Car wycofal sie z wojny, nikt nie wie jakie ma zamiary... Polskie twierdze są w 50% panowaniu Habsburgow Magdeburg oraz Brandenburgia. Byc moze zostaną powolane panstwa satelickie pod protektoratem Austriackim... Przyszlosc pokaze.

Zamykam, w razie chęci kontynuowania PW.
Serek