Advance, Australia, Advance!!!

runnersan · 29 Wrzesień 2008

PROLOG
Australia, początek 1936

„Panie, pobłogosław nas i te dary...” - Siwy, mimo dopiero 45 lat, mężczyzna odmawiał modlitwę siedząc za długim dębowym stołem. Słońce już zachodziło, a jego ostatnie promienie wpadały do jadalni Mitchellów. Dzień był jak zwykle pełen pracy, a wszyscy domownicy niecierpliwie oczekiwali momentu, gdy będą mogli spożyć wieczorny posiłek i udać się na spoczynek.
John Mitchell zakończył modlitwę i sięgnął po nóż, by rozdzielić mięso między siebie i dzieci.

Dzisiejszego dnia była baranina... Zresztą, jak prawie zawsze, co Georga najstarszego syna Johna Mitchella, irytowało straszliwie. W wieku lat 20, miał już serdecznie dosyć farmy, dosyć owiec, nie chciał co dzień jeść tego samego i każdego dnia wykonywać dokładnie tych samych prac. Dziś jednak przy stole nawet baranina nie mogła popsuć mu nastroju. Następnego dnia miał bowiem, wraz z kilkoma chłopakami z okolicy, wyjechać do Sydney. Planował tam zakosztować miejskiego życia, podjąć pracę w fabryce i wreszcie uwolnić się od wszystkiego co wiązało się z farmą....

Nick Mitchell jako trzeci z kolei otrzymał porcję baraniny. Jako drugi syn nie mógł się doczekać kolejnego dnia, kiedy pożegna Georga i przejmie jego obowiązki na farmie. W przeciwieństwie do swego brata, Nick uwielbiał życie, jakie mogło go czekać na farmie owiec. Cieszyła go praca z zwierzętami, uwielbiał jeździć konno po ziemi ojca, kąpać się w niewielkim strumyku płynącym w pobliżu domu, wylegiwać się na łąkach pilnując owiec. Farma mimo licznych obowiązków, które z nią się wiązały sprawiała, że Nick czuł się wolny. Następnego dnia miał stać się prawą ręką ojca, mężczyzną. Wierzył, że podoła temu zadaniu, mimo, że wielu uważało, że 17 latek nie jest na tyle rozgarnięty, by w pełni zastąpić ambitnego Georga.

Posiłek zbliżał się do końca, rozmarzone spojrzenie Nicka, krzyżowały się podczas niego z pełnymi urazu spojrzeniami Georga i Johna. Timothy Mitchell, najmłodszy z trójki przeżuwał mięso, które wydawało mu się tego dnia, jakby zrobione z kauczuku, przez co większość jego kawałków lądowała w pysku Dingo, który czujnie leżał koło krzesła Tima, i cierpliwie oczekiwał na kolejne porcje dostarczane mu przez jego pana. Timothy był oczkiem w głowie Johna, po śmierci żony, to właśnie najmłodszy syn, 14 latek, najbardziej mu przypominał jego ukochaną Betty. Odziedziczył po niej przede wszystkim inteligencję. Uwielbiał czytać, uczyć się, ale i nie zaniedbywał nigdy przez to obowiązków na farmie. John postanowił zatem, że odłoży pieniądze i zrobi wszystko by chłopaka wysłać do szkoły średniej, tak by później mógł zostać urzędnikiem państwowym z pięknym domkiem na przedmieściach Canberry, albo Sydney i piękną żoną z rodziny kupieckiej. W Timothym wiązało się wiele nadzieje o czym chłopak doskonale wiedział i sprytnie to wykorzystywał otrzymując o wiele więcej „wolności” niż jego starsi bracia.

Tymczasem baranina zniknęła ze stołu, podobnie jak słońce na horyzoncie. Mieszkańcy farmy rozpoczęli przygotowania do snu, tak jak to czynią co dzień oni, jak i ich sąsiedzi. Farmerska Australia zasypiała, gdy budziła się Australia wielkich miast.....
Kliknij aby rozwinąć...

Sala balowa Royal Military College pełna była elewów i młodych dam, najczęściej przybyłych z tej okazji z różnych pensji dla dobrych panien z Canberry i przyległych miasteczek. Elew ostatniego roku, „prawie że podporucznik” Mark Campbell przyglądał się z szatańskim uśmiechem swojej partnerce, którą dopiero co poznał. Dziewczyna charakteryzowała się krzywymi nogami, końskim uśmiechem i wstydliwością godną szkoły z której pochodziła, czyli Katolickiej Szkoły dla Młodych Panien. Szatański uśmiech Marka, wynikał z kolejnych genialnych sposobów, jakie przychodziły mu do głowy, gdy wyobrażał sobie w jaki sposób pozbędzie się owej Mary, czy Jenny... Czy jak jej tam. Właśnie wyobrażał sobie metodę nr 21, czyli „Wybacz najdroższa, ale służba wzywa....”, gdy na podwyższenie wszedł komendant akademii. Na wydaną komendę odruchowo stanął na baczność, przygotowując się na kolejny nudny wykład na temat tego, czego oczekuje się po oficerach Australijskich w służbie Imperium.

Tymczasem w salce obok, Porucznik Marynarki sir Andrew Hunt, raczył się szampanem, podjadając dostarczane przez kelnerów zakąski. W małej starał się nie rzucać w oczy, co zresztą nie było specjalnie trudne, gdyż uwaga wszystkich skupiała się na grupce siedzących przy okrągłym stoliku mężczyznach, którzy paląc cygara zawzięcie dyskutowali o polityce.
- Zatem Sir Issac, pański rodowód nie jest tajemnicą, więc pozwolę sobie zapytać, czy obserwuje Pan sytuację w Polsce? - Zapytał wiceadmirał Royle, którego adiutantem był Hunt.
- Do śledzenia w tej chwili nie ma tam nic. Jakieś tradycyjne ruchy, ale przyznam, ze nie specjalnie mnie to zajmuje. Moja rodzina przybyła z Polski rok przed moim urodzeniem, zatem nie czuję się specjalnie z nią związany. Zresztą podobnie nie czuję się związany z ruchem syjonistycznym, co często moi adwersarze starają się mi wmawiać. - Odpowiedział Generał Gubernator Australii. 81 letni już człowiek, nie lubił rozmawiać na ten temat i wolał go szybko zmienić. Przebiegł zatem wzrokiem po pomieszczeniu i jego wzrok zatrzymał się na dłużej na Andrew Huncie.
- Sir Andrew, widzę, że Pański szef zechciał wziąć Pana na to nudne spotkanie. Czy Pański ojciec miewa się dobrze? - Hunt przeklął w duchu. Zatem to on ma stać się metodą na odwrócenie uwagi towarzystwa od tematu, jakim dla Sir Issaca była ogólnie sytuacja w Europie Wschodniej i ogólnie sama osoba generała gubernatora, pierwszego Australijczyka na tym stanowisku, powołanego, jak krążą plotki, wbrew woli króla.
- Dziękuję ekscelencjo, miewa się dobrze. Ta stara rana z Gallipoli ostatnio daje mu się we znaki, ale jak go znam, za kilka dni znów będzie grał w polo.
- Proszę go koniecznie pozdrowić. - Odpowiedział generał gubernator. Po chwili dodał. - A i Panu gratuluję nowego przydziału HMAS Perth to będzie dobry okręt, a stanowisko III oficera na tym okręcie to wspaniały stopień, który nada właściwy bieg Pańskiej karierze. - Sir Issac zaciągnął się cygarem. I wydmuchawszy dym, wykorzystywał chwilę przerwy w rozmowie, na przysłuchiwaniu się rytmicznej melodii walca, dochodzącego z sąsiedniej sali balowej.
Kliknij aby rozwinąć...

Witam w moim nowym AAR. Tym razem zabrałem się za Australię. Postaram się przeprowadzić go patrząc na wojnę oczami jej fikcyjnych uczestników Oczywiście generał gubernator i kontradmirał to postacie historyczne.

Gram od 1936 roku, nie grałem w HoI2 od dawna... A w dodatki w ogóle, zatem pewne szkolne błędy w strategii będą nieuniknione.

To chyba wszystko na początek zapraszam do czytania i wyrażania opinii.

runnersan · 29 Wrzesień 2008

POCZĄTEK
Australia, Styczeń 1936

- Kadet Campbell. – Suchy głos egzaminatora przerwał ciszę w sali wykładowej Royal Military College.
- Tak, sir – Szczeknął wywołany.
- Kadecie Campebll, aby zaliczyć mój przedmiot, odpowiecie mi na pytanie.... - Wykładowca zamyślił się chwilę udając, że zastanawia się nad kolejnym pytaniem, choć wszyscy wiedzieli doskonale, że to kolejna z sztuczek „Starego Dingo”, jak nazywano w akademii pułkownika Smitha, której celem było wyprowadzenie z równowagi pytanego. - Hmm... O już wiem. - Smith znowu zrobił teatralną przerwę, zmierzył wzrokiem Marka Campbella, który nie okazywał strachu, choć jego ręce złożone z tułu w postawie spocznij były mokre od potu. - Campbell, opowiecie mi o strukturze i rozlokowaniu Australijskiej armii, lotnictwa i floty. - Pytanie padło, twarz Marka jakby nieco się rozluźniła, znał odpowiedź. Trzymając wzrok przepisowe kilkanaście centymetrów nad głową przełożonego, zaczął odpowiadać.

- Oddziały lądowe podzielone są na 7 wojskowych dystryktów i wysunięta placówka tzw. Garnizon Port Moresby

1 Dystrykt – dowódca Generał dywizji Squires, 1 dywizja wojsk obrony terytorialnej, stacjonuje w Cairns. Dodatkowo w skład tej formacji wchodzi brygada artylerii.

2. Dystrykt – dowódca Generał broni Langley, w jego skład wchodzą 1 dywizja piechoty, 2 dywizja piechoty, 1 dywizja kawalerii. Dywizje piechoty wyposażone są w brygady artylerii. Miejsce stacjonowania Sydney.

3 Dystrykt – dowódca Generał Bingham – White, w jego skład wchodzą 2 dywizja kawalerii i 3 dywizja piechoty wraz z brygadą artyleryjską.Dowództwo dystryktu znajduje się w Melbourne

4. Dystrykt - dowódca Generał dywizji Lloyd, w jego skład wchodzi 1 dywizja obrony terytorialnej. Miejsce stacjonowania Adelaida

5 Dystrykt – dowódca Generał dywizji Keatinge, w jego skład wchodzi 1 dywizja obrony terytorialnej. Miejsce stacjonowania Perth

6 Dystrykt – dowódca Generał dywizji Morshead, w jego skład wchodzi 1 dywizja obrony terytorialnej. Miejsce stacjonowania Tasmania

7 Dystrykt – dowódca Generał dywizji Northcott, w jego skład wchodzi 1 dywizja obrony terytorialnej. Miejsce stacjonowania Darwin

Garnizon Port Moresby – dowódca Generał dywizji Smart, w jego skład wchodzi 1 dywizja obrony terytorialnej wraz z brygadą artylerii przeciwlotniczej.. Miejsce stacjonowania Port Moresby

- Doskonale kadecie Campebll. Co powiecie teraz na temat lotnictwa. - Przerywanie przygotowanej, wyuczonej na pamięć odpowiedzi, było jedną z sztuczek „Starego Dingo”. Mark jednak nie dał się wyprowadzić z równowagi i dalej odpowiadał.

- Lotnictwo Australii składa się obecnie z wielu samolotów rozpoznawczych i tzw 1 RAAF Tactical Bomber Gorup. Miejsce stacjonowania Sydney. Wyposażenie to bombowce Handley Page Hampden. Dowódca Generał Dywizji Williams. - Mark na chwilę zawachał się, po chwili dodał.

- Flota w całości zgromadzona jest w bazie marynarki wojennej w Sydney. Jej formacje to

HM Australian Fleet – dowódca kontradmirał Collins.
CA Canberra
CA Australia
CL Sydney
CL Perth
1 Flotylla Niszczycieli

Flota transportowa - dowódca Wiceadmirał Colvin, 7 flotyll okrętów transportowych.

Flotylla transportowa – dowódca Kontradmirał Crace, 1 flotylla okrętów transportowych

HM Australian Reserve Fleet – dowódca kontradmirał Royle
CL Adelaide

- Doskonale kadecie Campbell. Otrzymujecie najwyższą ocenę. Jeśli utrzyma Pan tą passę Campbell, nawet nie obejrzycie się, gdy otrzymacie swój pierwszy oficerski przydział.
- Dziękuję, sir. - Odpowiedział Mark Campebell. Wykonał przepisowy zwrot o 180 stopni i wrócił na swoje miejsce. Czuł na sobie zazdrosne spojrzenia kolegów, którzy z niepokojem oczekiwali kto następny stanie do odpowiedzi. Stary Dingo polował.....
Kliknij aby rozwinąć...

John Mitchell spojrzał na pierwszą stronę Cobar News. Krzykliwy tytuł głosił.

RZĄD PRZYGOTOWUJE PLANY ROZWOJU PRZEMYSŁU AUSTRALII.

Rząd pod przywództwem generała gubernatora sir Isaaca Isaacsa i premiera labourzystę Jospeha Lyonsa, rozpoczyna pracę nad planem rozwoju Australii.

Obecne 26 pkt produkcyjnych (oznaczenie Australijskiej Organizacji Ekonomistów i Finansistów) jest zbyt małą wielkością, by wprowadzić Australię na drogę rozwoju. 5 kolejnych pkt, ma uczynić z Australii siłę zdolną zapewnić bezpieczeństwo i dobrobyt jej obywatelom. Moce produkcyjne przygotowano wg wzoru:

Tfu! Nie cierpię polityki. - John siarczyście splunął na podłogę werandy. Zmiął gazetę i rzucił ją w kąt.
Kliknij aby rozwinąć...

George Mitchell, szedł dziarskim krokiem ulicami Sydney. Było to pierwsze tak duże miasto, jakie miał okazję zobaczyć. Wszystko go zaskakiwało. Ilość samochodów, tramwaje, kolejka, a przede wszystkim tłum ludzi. Każdy gdzieś się śpieszył, każdy gdzieś gnał. George również miał plany. Dzień wcześniej wynajął niewielkie mieszkanie na poddaszu, jednej z kamienic w pobliżu portu i teraz , aby móc za nie płacić musiał znaleźć sobie pracę. Planował udać się w dwa miejsca. Jednym były zakłady Forda, gdzie podobno używano najnowocześniejszych w Australii metod produkcji. Kolejnym miejscem były zakłady zbrojeniowe Challona. George nie wiedział wprawdzie gdzie się znajdują i czy w ogóle w Sydney, ale słyszał również, że potrzebują wielu nowych robotników, gdyż przygotowują się do produkcji większych dział, kaliber 75mm.

Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 30 Wrzesień 2008

Czas "pokoju"
1936-1939

Słońce nad farmą wschodziło, zachodziło i ponownie wschodziło. Godziny zmieniały się w dni, dni w miesiące, a te w lata. Sierpień jak zawsze kończył się huczną potańcówką i popijawą na farmie Mitchellów, gdyż właśnie wtedy senior rodu, John Mithcell miał swoje urodziny. Ten rok nie różnił się w tym względzie od innych. Wszyscy sąsiedzi i znajomi Mitchellów stawili się komplecie i do późnych godzin bawili się doskonale. Nie brakło również członków rodziny.

Z Sydney przybył George, majster w zakładach Forda wraz z żoną Betty i małym Johnem Juniorem. Chłopak urządził sobie nowe życie doskonale. W pracy go doceniano i dopuszczano do licznych prestiżowych projektów, nad którymi pracowano w Fordzie. John, mimo początkowej wrogości wobec planów najstarszego syna, oswoił się z myślą o jego wyjeździe, a obecnie czuł się dumny z dokonań syna. W tej chwili John mógł obserwować jak George bawi się synem, widok był kojący i niezwykle sielski.... Męzczyzna odwrócił głowę w stronę drewnianego podestu, na którym kilkanaście par tańczyło w rytm skocznej melodii granej przez sąsiada Mitchellów i jego zespół. W tłumie tańczących udało mu się wyłowić Nicka, obecnie 20 letniego chłopaka i jego narzeczoną Peggy. Młodzi mieli się ku sobie od dwóch lat, więc John spodziewał się usłyszeć lada dzień o ich ślubie. Nick doskonale radził sobie na farmie. Wprawdzie brakowało mu zmysłu organizatorskiego starszego brata, to jednak wszystkie braki nadrabiał zapałem i pracowitością, a wszystkie problemy z którymi sobie nie radził, udawało mu się rozwiązać z pomocą samego Johna, lub przy wsparciu najmłodszego chłopaka Mitchellów, Tima. Ojciec spojrzał w stronę wysokiego młodzieńca, który stał i rozmawiał wśród grupy równych wiekiem mu dzieciaków. Chłopak miał już 17 lat i jako jedyny członek rodziny uczęszczał do szkoły średniej. Tim nigdy nie przestał być oczkiem w głowie ojca i nawet jego głupie mrzonki związane z lataniem, nie były w stanie zburzyć tego obrazu u Johna.

Najstarszy Mitchell poczuł jakieś dziwne ukłucie w sercu, poczuł, że chwila jest idealna... Sielska... Nic co działo się wokół, nie liczyło się... Świat w tym momencie był dla niego idealnym miejscem bliskim biblijnemu rajowi. Tam gdzieś w oddali, poza świadomością Johna były wszystkie złe wydarzenia. Kilku miesięczna wojna domowa w Hiszpanii, szybko zakończona przez oddziały republikańskie. Gdzieś zupełnie poza tym miejscem, Włosi anektowali Abisynię, i Albanię, a pan Hitler zjednoczył Niemcy i Austrię, oraz przyłączył do Niemiec Sudetenland, tworząc Słowację. Jeszcze kilka miesięcy wcześniej naród opłakiwał śmierć premiera Lyona, by potem świętować wybór nowego , pana Courtaina. Gdzieś daleko, a zarazem blisko Japońskie wojska zmagały się w Chinach. Johna to nie obchodziło, nikogo w tym miejscu, w tej chwili, to nie obchodziło.

Było doskonale.... I doskonałość przerwał nagle skrzeczący dźwięk radia. Gdy John był zamyślony, Tim wystawił radio przez okno, by puścić swym znajomym trochę tych modnych melodii, Swing, to się nazywało. W tej chwili jednak nie grała muzyka....

“TU MÓWI BBC, ADOLF HITLER NAPADŁ NA POLSKĘ. OD DNIA DZISIEJSZEGO IMPERIUM BRYTYJSKIE I CAŁA WSPÓLNOTA NARODÓW JEST W STANIE WOJNY Z FASZYSTOWSKIMI NIEMCAMI”

Grobowy głos powtórzył wiadomość trzy razy. Cisza była tak pełna, że było słychać, podmuch, jaki wywołał motyl machający skrzydełkami nad szarlotką pani Meyers. Podmuch, który narastał i mógł wpłynąć na losy świata.
Kliknij aby rozwinąć...

Kończąc Royal Military College z trzecią lokatą, kadet Mark Campbell otrzymał wybór, mógł rozpocząć natychmiast służbę w jednym z dystryktów wojskowych, lub też zaczekać kilka miesięcy, zimując na stanowiskach administracyjnych w sztabie, a następnie otrzymać przydział dowódcy plutonu w jednej z dwóch formowanych dywizji piechoty, bądź nowych formacji w Australijskiej Armii, czyli 1 Królewskiej, Australijskiej Dywizji Marines. Mark Campbell wybrał to ostatnie rozwiązanie. Gdy zatem w koszarach w pobliżu portu zabrzmiał alarm, podporucznik Campbell, zerwał się na nogi i wybiegł przed kwatery oficerskie, by jak najszybciej dołączyć do swych ludzi. Domyślał się, co się wydarzyło, wiedział o narastających napięciach na linii Warszawa - Berlin, i zadał sobie sprawę z tego co oznacza to dla Australii. Martwiło go jednak to, że nie są gotowi.....

Campbell szybko przebiegł w myślach, co właściwe zmieniło się w siłach lądowych, od owego pamiętnego dnia gdy zdawał egzamin przed “Starym Dingo”. Skład dystryktów się nie zmienił. Oczywiście zmodernizowano oddziały wg nowego regulaminu, który miał oficjalnie obowiązywać wszystkich od stycznia 1939, jednak do września udało się to uczynić tylko jednostkom Obrony Terytorialnej i 1 Dywizji Piechoty. Częściowo zmotoryzowano też obie dywizje Kawalerii. Pozostałe oddziały wciąż tkwiły w roku 1936. Ponadto przez 3 lata sformowano 2 dywizje piechoty: 6 i 7, wsparto je brygadami dział ppanc i wozów opancerzonych. Powstał w związku z tym nowy związek taktyczny, II korpus, którym dowodzi generał broni Blamey. Oczywiście i sformowano I korpus, w którego skład jako jedyna, wchodzi obecnie 1 Królewska Australijska Dywizja Marines, którą dowodzi generał dywizji Lavarack. Campbell także wiedział, że w pobliskiej Canberrze kończy się formować 1 Dywizja Pancerna, oparta na czołgach Vickers mkVI. Jego kolega w sztabie, mówił, że w grudniu pancerniacy powinni być gotowi.

Lotnictwo również nieco podniosło swój stan liczebny. Generał Williams, otrzymał drugą grupę bombową do swej dyspozycji, wraz z eskadrą myśliwców eskortowych. Obie grupy uzbrojono w nowoczesne bombowce Wellington, zatem Campbell miał nadzieję, że staną na wysokości zadania. Ponadto w Brisbane sformowano No.1 RAAF Air Command generała Garinga. W jej skład wchodzi No.1 RAAF Fighter Group, latająca na Curtiss Kittyhawk. To całkiem niezłe samoloty.

Campbell wpadł na plac apelowy i dołączył do już ustawionych w szeregu swoich podkomendnych. Na mównicę wyszedł generał Lavarack. Padła komenda baczność.....
Kliknij aby rozwinąć...

Komandor porucznik, Sir Andrew Hunt, I oficer stał na mostku dowodzenia HMAS Perth. Obserwował uważnie manewry sternika, który zgodnie z rozkazem alarmowym otrzymał polecenie wyjścia z portu i uformowanie szyku bojowego 20 mil od wybrzeży Sydney. Cała flota miała być gotowa i Hunt starał się tak prowadzić okręt, by kontradmirał Collins dowodzący z mostka flagowego na HMAS Australii, nie miał powodów do narzekań.
Generalnie flota nie miała powodów do narzekań. Ostatnie 3 lata, przerwane tak brutalnie wieścią o wybuchu wojny, stanowiły dla niej okres rozwoju i inwestycji. Stocznie Vickers-Amstrong, nieustannie pracowały nad nowymi projektami okrętów, a kolejne jednostki schodziły z pochylni. Formacja admirała Williamsa, HM Australian Fleet wzbogaciła się w tym czasie o flotyllę w miarę nowoczesnych niszczycieli klasy Arunta, natomiast HM Australian Reserve Fleet, admirała Royla, dawnego szefa Hunta, zupełnie zmieniła charakter. Nowym flagowcem Royla został HMAS Brisbane, ciężki krążownik klasy Surrey. Dołączyły do niego lekki krążownik Hobart, klasy Southampton i dwie flotylle niszczycieli klasy Arunta. Nadmienić przy tym należy, że lada dzień powinna zakończyć formowanie flotylla najnowocześniejszych obecnie, niszczycieli klasy Anzac.

Z rozmyślań, wyrwało Hunta pytanie sternika.
- Panie komandorze.. Co teraz będzie?
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 3 Październik 2008

Australia
Wrzesień - Październik 1939

- Nie zgadzam się! - Generał Bingham White, uderzył pięścią w stół konferencyjny na podkreślenie swego stanowiska. - Chyba ktoś tu żartuje ? Jeśli mamy wysłać do Francji oddziały, to muszą one znajdować się pod wspólnym dowództwem, jednego człowieka, a nie porozrzucane na całym froncie Ponadto, takimi siłami nie może dowodzić, ktoś taki jak Blamey, człowiek który nie dowodził nigdy niczym większym niż dywizja.
- Z całym szacunkiem generale Bingham White – Do rozmowy wtrącił się Blamey, którego twarz przypominała buraka, a oczy rzucały gromy w stronę Binghama White'a – Jak rozumiem jako dowódcę ekspedycyjnego korpusu widzi Pan siebie?
- Oczywiście! - Odpowiedział Bingham White. - To chyba naturalne, że skoro jestem najstarszy stopniem czynnym oficerem w armii, to mnie należy się dowództwo całego korpusu. - Blamey rozejrzał się po sali, gdzie oprócz niego siedzieli generałowie Lavarack oraz wszyscy dowódcy dystryktów wojskowych. Ponadto w imieniu marynarki, w naradzie uczestniczył admirał Collins, a przedstawicielem lotnictwa był generał Williams. Obecny również był premier Curtin.
- Generale Bingham White, a jaki jest właściwe pana plan na dalszy ciąg działań. Co Australia powinna uczynić? - krępującą ciszę po ostatniej wypowiedzi Binghama White, przerwał admirał Collins.
- To bardzo proste. Przejmuję dowodzenie nad II korpusem Blameya, czyli 6 i 7 dywizją piechoty. Ponadto liczę na 1 DP z dystryktu 2. Sam oczywiście wezmę również moje oddziały czyli 2 DK i 3 DP. Zaokrętujemy się na okręty transportowe admirała Colvina, a następnie wylądujemy w Marsylii, gdzie zapewne dowództwo Francuskie przedstawi nam sytuację i wybierze najlepsze miejsce, gdzie będziemy mogli się przydać. A właśnie admirale Collins czy wiadomo, która eskadra eskorotwać nas będzie do Europy?
- Tak, wiadomo. Eskadra admirała Royle. Przemianujemy ją również na Intervention Fleet, a moje formację nazwiemy Home Fleet. - Odpowiedział szybko Collins. Zebrani pokiwali głowami na znak zgody z decyzją floty. Głos zabrał generał Williams.
- Czy generale Bingham White, planuje Pan przerzucić moje siły do Europy?
- Australia jest bezpieczna, Niemcy nie podejmą tu żadnych działań, a nasze bazy są poza zasięgiem ich lotnictwa. Chciałbym zabrać wszystkie dostępne siły lotnicze do Europy. - Williams pokiwał głową na znak, że aprobuje plan Binghama White'a. Nastepny zabrał głos Courtain.
- A co dalej generale?
- Panie premierze, rozpoczniemy tradycyjnie akcje rekrutacyjną. Szef sztabu, generał Fairbairn zapewnił mnie, że rozpoczęto przygotowania, by powołać trzy kolejne dywizje piechoty oraz eskadrę lotnictwa myśliwskiego. Sądzimy, że ochotnicy w tłumnie wypełnią szeregi nowych dywizji i jeśli będzie zadowalający poziom aprowizacji, wówczas jeszcze przed końcem roku wyślemy je do Francji. Przydadzą się podczas szturmu na Berlin.
- Generale Bingham White, przyjmuję pana plan. Możecie rozpocząć jego realizację. Proszę jednak dokonać poprawki, aby dywizja piechoty morskiej, generała Lavaracka, również znalazła się na froncie, jednak jako osobny związek taktyczny. Dziękuję państwu. - Zakończył dyskusję premier. Curtin. Odsunął krzesło i opuścił salę.
Kliknij aby rozwinąć...

“Tu mówi BBC, jest 8 września 1939 roku, premier Chamberlain zapowiedział, że nie pozostawi Polski swemu losowi. W płomiennym przemówieniu w parlamencie, jasno oświadczył, że jeśli Adolf Hitler nie wycofa swych wojsk z terytorium Polski, sojusznicze siły Anglii i Francji rozpoczną ofensywę. Premier zapowiedział również zintensyfikowanie nalotów na Rzeszę.

Tymczasem w Niemcy prą na wschód. Jak donoszą nasi korespondenci z Warszawy, widziano ich już po drugiej stronie rzeki Wisła. W Warszawie trwa ewakuacja placówek zagranicznych...”

Komandor porucznik Andrew Hunt wyłączył radio. Wieści nie były dobre, a tymczasem zapowiadało się, że Hunt jako pierwszy oficer na HMAS Perth pozostanie w Australii, gdyż jego eskadra miała osłaniać kontynent i generalnie pobliskie szlaki handlowe przed ewentualnymi atakami niemieckich raiderów. Hunt czuł, że jego chęć walki z wrogiem, sprawdzenia się, nie koniecznie wypływa z potrzeby solidaryzowania się z Polakami, a raczej jego ego, które martwi się, że wojna może skońćzyć się, zanim on komandor porucznik Hunt, zdoła wykazać się w prawdziwej walce. Nieciekawe rozmyślenia przerwał Hunotwi zgrzyt interkomu...
“Mówi kapitan, pierwszy zgłosi się na mostek, powtarzam pierwszy na mostek.”. Hunt poprawił kurtkę mundurową i wyszedł z kabin. Mijał kolejne przedziały, aż po kilku minutach wszedł na mostek. Zameldował się zgodnie z przepisami i w pozycji spocznij czekał, aż kapitan wyda mu rozkazy. Hunt spodziewał się rutynowego przejęcia mostka, ale to co usłyszał zaskoczyło go zupełnie.
- Hunt, Pański były szef jest bardzo dobrego mniemania o panu. - Zaczął kapitan. - Jest pan ponoć doskonałym sztabowcem, doskonałym oficerem, wspaniałym taktykiem, a co ważniejsze jest pan synem Jamesa Hunta, który zupełnie przypadkiem od pierwszej wojny światowej, zna niemal wszystkich najważniejszych polityków i wojskowych Australii. - Z każdym kolejną zaletą wymienianą przez kapitana Higginsa, z jego głosu wyzierała coraz większa kpina. Ostatnia słowa, o ojcu Hunta, brzmiały w jego ustach jak obraza i wyraz najwyższej pogardy, dla ludzi, którzy nie cięzką pracą, jak on Higgins, dostają się na szczyty, a otrzymują zaszczyt tylko dlatego, że poszczęściło im się i łono ich matek zapłodnił, jakiś wystarczająco ważny skurwiel... - Nie mnie to analizować. W każdym razie, proszę odnotować w dzienniku pokładowym. Z dniem 8.09.1939 komandor porucznik Andrew Hunt, zostaje zwolniony ze swego stanowiska na HMAS Perth, zgodnie z rozkazem dziennym wydziału kadr marynarki z dnia 7.09.1939, komandor porucznik Andrew Hunt, zostaje przeniesiony na HMAS Napier, gdzie obejmie obowiązki kapitana okrętu. - Higgins zakończył. Po chwili dodał. - Możesz pan odejść Hunt. Hunt odwrócił się i opuścił mostek. Nikomu nie umknęło, że kapitan “zapomniał” zwyczajowo pogratulować swemu podwładnemu objęcia swego pierwszego własnego okrętu. Było to o tyle dziwne, że do tej pory stosunki między nimi układały się poprawnie. W każdym razie Hunt zastanawiał się jakim okrętem jest HMAS Napier. Po chwili olśniło go, a jednocześnie zmroziło krew w żyłach, będzie wkrótce walczył. Napier to nowy okręt 4 Eskadry Niszczcyieli klasy Anzac, która ma dołączyć do floty admirała Royle i wyruszyć do Europy.
Kliknij aby rozwinąć...

Wycinki z CANBERRA TRIBUNE

17 września 1939
Warszawa zdobyta. Wojska niemieckie defilują głównymi ulicami miasta.
Rosjanie wkraczają do Polski

26 września
Bitwa pod Łomżą. Kapitulacja Marszałka Rydza Śmigłego. Upadek Polski

Kliknij aby rozwinąć...

Podporucznik Mark Campbell obserwował załadunek sprzętu kompanii B, 4 batalionu 1 Dywizji Królewskiej Australijskiej Piechoty Morskiej.. Zgodnie z obawami wyrażanymi, przez dowódcę 4 batalionu majora Thomasa, dokerzy i marynarze zupełnie nie radzili sobie z tą operacją.
- Co tam Campbell ? - Zagadał do stojącego Marka, podporucznik Lars Stevenson, wysoki blondyn nazywany w kompanii “Wikingiem”, dowodzący 2 plutonem w tej samej kompanii.
- Nic ciekawego. Marynarka sie uwija, ale znają się na załadunku, jak ja za przeproszeniem na hodowli strusi. - Stevenson, zaśmiał się z niezbyt wysokiej jakości żartu Campbella.
- Załadowali się już twoi ?
- Tak, chłopaki siedzą, na pokładzie i czekają niecierpliwie, aż wylądują w Francji.
- Pewnie tak jak moi, tylko francuskie mademoiselle im w głowie. Gorzej, że już zdążyli się pokłócić z chłopakami z batalionu A.
- Moi mają to samo, nie wyobrażam sobie podróży do Europy, skoro mają byś stłoczeni wszyscy razem na tak niewielkiej powierzchni.
- A jak tam stary, nie daje ci się we znaki ?
- Nie, spokojnie, choć wszyscy wiedzą, że kapitan Trvires, jest najgorszą mendą w całym batalionie.
- I to kurcze musiał się trafić akurat nam. Ostatnio kazał mi i moim ludziom biegać bez sensu 5 godzin po poligonie.
- Menda.... Kiedy mamy w ogóle dopłynąć do Marsylii? Dziś jest 4 październik... Ponoć dopiero początkiem listopada.
- To chyba będzie najdłuższy miesiąc w moim życiu...
- Zaiste....
Kliknij aby rozwinąć...

George Mitchell wszedł wraz z żoną do kina. Mieli bilety na miejsca w samym środku, środkowego rzędu, był to prezent od zakładów Forda, dla najlepszego pracownika miesiąca. Dzisiaj grano nowy angielski film, The Four Feathers, opowiadał o przygodach angielskiego oficera w Sudanie podczas powstania Mahdiego. Oczywiście najpierw była kronika filmowa. George z zainteresowaniem oglądał kronikę przed każdym filmem, jednak, wiedział, że jego żona najzwyczajniej ich nie cierpi. Światła zgasły, kronika się zaczęła. Tradycyjnie na początku radosnym głosem narrator ogłosił wezwanie do wstępowania do nieustannie rosnących oddziałów Australijskich. Pokazano uśmiechniętych żołnierzy maszerujących wzdłuż alei miasta, oraz oczywiście piękne dziewczęta, które każdemu z żołnierzy rzucały się na szyje, całując i wręczając kwiaty. “Nuda” pomyślał Geroge. Następny materiał dotyczył australijskich lotników w Francji. Pokazano lotnisko w Auxerre, które zostały przygotowane pod przyjęcie dwóch grup lotniczych bombowych generała Williamsa. Potem oczywiście pokazano, kolejną scenkę z powitania generała Williamsa z datą 15 października, na tym samym lotnisku przez przedstawicieli francuskich władz. Podobną scenka została pokazana w Metz, gdzie dla myśliwców Garinga przygotowano hangary i pas startowy. Generalnie nic specjalnego. Kronika zakończyła się. Muzyka zagrała głośniej. Pojawiły się pierwsze sceny filmu....
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 5 Październik 2008

Listopad-grudzień 1939

9 listopad 1939

Dwie odsłonięte limuzyny marki Citroen poprzedzone przez orkiestrę wojskową, jechały ulicami Marsylli. Generał Bingham White wyprostowany w swym pojeździe salutował tłumom zgromadzonym wzdłuż głównych ulic miasta. Specjalnie na tą okazję, w oknach obok tradycyjnych francuskich flag, wisiały również australijskie, a rozentuzjazmowane tłumy, bez ustanku wznosiły okrzyki radości na cześć przybyłych do Marsylii dywizji australijskich. Żołnierze, chętnie dawali się obściskiwać i przyjmowali podarki od witających ich Francuzów. Każde wsparcie dla francuskiej armii było mile widziane, a egzotyczni wojacy z krainy kangurów, byli nie lichą atrakcją dla każdego z mieszkańców portowego miasta.

Po kilkudziesięcio-minutowej pardzie, w miejscu wskazanym, przez francuzów, maszerujące do tej pory razem, różne formacje dywizji australijskich, zostały załadowane, na ciężarówki, lub podzielone na mniejsze grupki, które pieszo miały dojść do miejsca koncentracji. Limuzyny natomiast pojechały pod siedzibę merostwa, gdzie oczekiwał na nie wysłannik dowództwa francuskiego, generał Beaumont. Pasażerowie citroenów, generał Bingham White i generał Lavarack, szybko zostali poprowadzeni do sali narad. Generał Beaumont powitał obu oficerów i zaczął mówić.
- Panowie, w imieniu Republiki Francuskiej i premiera, chciałbym powitać panów w Francji. Sądzę, że wasza pomoc przyda nam się w nadchodzących trudnych chwilach. - Tu Francuz zrobił krótką pauzę, Bingham White, zdążył jednak spojrzeć z zdziwieniem na Lavaracka, jakby nie rozumiejąc, co Beumont ma na myśli.Francuz tymczasem kontynuował. - Po długich analizach uznaliśmy, że pańska dywizja generale Lavarack, powinna udać się do Dunkierki, gdzie przygotowuje się do obrony wybrzeża na wypadek niemieckiego lądowania w tym rejonie. Podejrzewamy, że Hitler mógłby uczynić takie głupstwo, chcąc odciągnąć nasze siły od obrony Linii Maginota. - Lavarack kiwnął głową na znak, że rozumie i przyjął rozkazy. - Natomiast, pan generale Bingham White, uda się do Reims, gdzie gromadzimy siły, które w razie cięższych ataków Niemców, będą mogły wesprzeć siły broniące fortyfikacji wzdłuż granicy z Niemcami.
- Przepraszam generale Beumont. - Wtrącił się nagle Lavarack. - Proszę mnie oświecić, czy nie planujemy w ogóle ofensywy na Niemcy?
- Ale ofensywa trwa. Nasze lotnictwo, a wkrótce również i wasze, rozpocznie bombardowanie Niemieckich pozycji wzdłuż granicy.
- Ja mam na myśli inwazje wojsk lądowych.
- To byłaby głupota. Spokojnie poczekamy, aż Hitler rzuci swe siły na Linię Maginota i kiedy się tam wykrwawi w skutecznym kontrataku zmieciemy, jego obronę, i w ciągu kilku tygodni dotrzemy do Berlina.
- A skąd pewność , że Hitler uderzy na Linie Maginota
- Nasz wywiad jest tego pewien, zresztą po co mielibyśmy budować te fortyfikacje, gdyby można, je było ominąć. - Beumont wydał się obrażony, że australijski generał w ogóle ośmiela się pytać o tak prozaiczne sprawy. - Panowie, kwestie logistyczne i techniczne, zapewne ustalą nasi adiutanci, my tymczasem powinniśmy udać się na posiłek. Zapraszam do pobliskiej restauracji, owoce morza są tam wręcz przewspaniałe. - Odprawa była już zakończona.
Kliknij aby rozwinąć...

- Cel, namiar 40 stopni, odległość 800, prędkość 15.
- Tu wieża, potwierdzam, cel namiar 40, odległość 800, prędkość 15.
- Tu mostek, potwierdzam identyfikację, niemiecki niszczyciel, otworzyć ogień. - Działa HMAS Napier odezwały się, pociski ćwiczebne wystrzeliły.
- Panowie gratuluję, zakończyliśmy kolejny etap ćwiczeń. Tym razem poprawiliśmy nasz wynik. Komodor Barrington powinien być zadowolony. - Powiedział komandor porucznik Andrew Hunt. Był 10 listopad i od 2 dni eskadra floty australijskiej wykonywała powierzone jej zadania na Morzu Irlandzkim. Głównym celem floty było przechwytywanie okrętów podwodnych przeciwnika, jednak do tej pory nie napotkali ich śladów. Admirał Royle zarządzał więc regularnie ćwiczenia, co szczególnie dla Hunta było niemal darem z nieba. Napier był nowym niszczycielem klasy Anzac, niedawno zwodowany, wchodził w skład 4 flotylli niszczycieli komodora Barringtona. W skład flotylli oprócz Napiera wchodziły również HMAS Artemis, HMAS Isis, HMAS Vengence. Komodor uczynił Isis swoim okrętem flagowym, a jego dowódca komandor porucznik Travers został jego kapitanem flagowym. Eskadra była nowa i w znacznym stopniu w skład załóg wchodzili młodzi niedoświadczeni marynarze, a ich dla znacznej części ich dowódców, niszczyciel klasy Anzac był pierwszym przydziałem dowódczym. Każdy dzień ćwiczeń był zatem jak skarb, ale i tak mimo regularnych ćwiczeń i poprawy wyszkolenia załóg, wciąż dochodziło do pomyłek i braku porozumienia. Wszystko przez to, że na szczeblu dowódczym, nie było zrozumienia między dowódcami poszczególnych jednostek. Burrows, był oficerem, który nie potrafił zjednoczyć swych podwładnych. Ciągłe tarcia, szczególnie miedzy Traversem i Huntem powodowały, że eskadra podzieliła się na dwie części. Po stronie Traversa, stał również kapitan Artemis, natomiast kapitan Vengence Mike Mayers, okazał się dobrym towarzyszem broni dla Hunta i nieprzejednanym wrogiem Traversa. Konflikt zaczął się całkiem niewinnie, najpierw pewne niezgodność w kwestiach taktycznych, coraz ostrzejsza wymiana zdań dotycząca podejścia do dyscycpliny, aż doszło do momentu, gdy Hunt i Travers rozmawiają ze sobą tylko gdy wymaga tego od nich ich zadanie...
- Burrows do eskadry – zaskrzeczały głośniki. - Kolejne ćwiczenia jutro o 8.00.
Kliknij aby rozwinąć...

Wycinki z Canberra Tribune

11 listopad 1939. Myśliwce generała Garinga rozpoczynają patrole nad Alzacją i Lotaryngią

13 listopad 1939. Bombowce Williamsa dokonują pierwszych nocnych nalotów na Badenię-Wirtembergie

Kliknij aby rozwinąć...

17 listopad 1939, baza myśliwców australijskich w Metz

- Cholera, cholera, cholera. - Williams nie mógł się opanować. - Niech pan sobie Garning wyobrazi, że tylko 2 noce nalotów w wykonaniu moich dwóch grup bombowych spowodowało, że straciłem koło 20% maszyn. Nawet nie widzieliśmy ich myśliwców, wszystko przez ich fortyfikacje i artylerie przeciwlotniczą. Od 15 listopada wstrzymałem naloty. Nie ma sensu tracić ludzi. A jak twoi sobie radzą?
- Od rozpoczęcia działań, nie napotkaliśmy myśliwców, ani bombowców wroga. Oczywiście nie oznacza to, że ich nie ma... Wymykają nam się... - Odgłos silników nisko przelatujących samolotów zagłuszył dalszą część wypowiedzi. Garing wyjrzał przez okno i przeklął.
- Generale proszę spojrzeć... W stronę pasa startowego podchodził myśliwiec oznaczony numerem 21. Uszkodzenia były wyraźne, dziury po kulach w skrzydłach, a z silników uchodziły kłęby czarnego dymu. Pilot wypuścił podwozie, tymczasem ekipy ratownicze zaczęły się zbierać w drugiej części pasa startowego, na którym lądować chciał awaryjnie pilot. Samolot schodził coraz niżej, wydawało się, że jego koła zaraz dotkną ziemi... I dotknęły, samolot oparł się i przejechał kolejne 15 metrów. Garing już był pewien,że pilot uratował się, jednak na świetowanie było zbyt wcześnie. Samolot podskoczył na nierówności pasa startowego i ponownie wsparł się na kołach, które tym razem nie wytrzymały. Jeden z elementów podtrzymujących lewe koło pękł i samolot gwałtownie zjechał z pasa i zarył nosem. Po 5 sekundach wybuch powalił na ziemię wszystkich którzy ruszali na pomoc rannemu pilotowi. Samolotu już nie było.
- Kurwa... - Zaklął Garing, gdy Williams poklepał go po ramieniu i wskazał drugą stronę. Do lotniska zbliżały się kolejne 4 uszkodzone maszyny....

5 godzin później

- Jakie straty generale. - Zapytał cicho Williams.
- Nie wróciło dziś 50% maszyn. Jeden dzień i 50% grupy mysliwskiej przestało istnieć.
- Wstrzymajcie loty i niech pan przeniesie swoją grupę na lotnisko w Auxerre. Będziemy operować razem z tego lotniska. - Na twarzy Williamsa widać było zmęczenie. Pierwsze akcje lotnictwa w tej wojnie i straszliwa porażka. - Muszę się napić.
- Sądzę, że i ja muszę. - Dodał Garing.
Kliknij aby rozwinąć...

Wycinki z Canberra Tribune

14 grudnia 1939 Bingham White i Lavarack na wyznaczonych przez Francuzów pozycjach.

Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 11 Październik 2008

Styczeń - Maj 1940

1 maj, nabrzeże portu wojennego Brest

Sir Andrew Hunt kończył wypełniać dziennik kapitański. Eskadra australijska nie miała szczęścia i nie napotkała wrogiego okrętu podwodnego ani razu. Kriegsmarine nie wypuszczała się z portów, zatem generalnie był spokój. HMAS Napier doskonale się spisywał, jego załoga coraz lepiej wypełniała swoje obowiązki, a admirał Royle wydawał być się zadowolony z Hunta, mimo regularnych raportów z informacjami o jego niekompetencji wysyłanych przez Traversa, z pominięciem drogi służbowej. Hunt popił stygnącą kawę i zamaszystym gestem dokończył wpis do dziennika, po czym z trzaskiem zamknął go i odłożył na półkę. Przeciągnął się leniwie i sięgnął po Informator Australijskich Sił w Europie. Gazetka wydawaną przez ludzi związanych z sztabem Bingham Whita, regularnie informowała o wydarzeniach w Europie i działaniach Australijczyków.

Oczywiście informacje najczęściej były stare, na tyle, by Niemieckie dowództwo nie mogło korzystać z niej, jako doskonałego źródła informacji. Artykuł na pierwszej stronie opatrzony zdjęciem komisji rekrutacyjnej w Brisbane, mówił o kolejnych dywizjach gotowych do służby oraz informacjach, jak to rekruci garną się do służby, ot tradycyjna agitka, tylko Hunt nie mógł zrozumieć, czemu akurat takie informacje pojawiają się w gazecie dla osób, które już zgłosiły się do wojska.
Kolejny artykuł przedstawiał uśmiechniętego generała Garinga na tle myśliwca. Treść mówiła o wznowieniu operacji wojskowych przez myśliwce i znaczącym sukcesie nad Dunkierką, gdzie udało się przepędzić bombowce wroga.
Następnie pojawiła notatka o kolejnej napaści Hitlera, tym razem jego ofiarami stali się mieszkańcy Danii i Norwegii. Hunt sprawdził datę, zgadzało się 1 marca. Czasami “Informator” miał dziwne skłonności do zakłamywania dat.
Kolejne strony “Informatora” były nudne, nic specjalnego nie zawierały, ot informacje o sukcesach (często wydumanych przez speców od propagandy) i porady jak dbać o sprzęt, jak przesyłać żołd do rodziny w Australii itp.
Pod koniec znajdowały się informację najświeższe. Czyli wieści o przerzuceniu 1 Dywizji Australijskiej Piechoty Morskiej, generała Lavaracka do Trondheim. Nagle głośnik zaszumiał, zabrzęczały i zamruczały głosem I oficera.
- Kapitanie, tu mostek, mamy informację od admirała Royla, prosi pana na okręt flagowy. Ma Pan się tam zjawić niezwłocznie.

Nie minęło nawet 20 minut, gdy Hunt salutował i prosił o pozwolenie na wejście na flagowy okręt eskadry admirała Royla. Kilka kolejnych minut zajęło mu dotarcie do sali konferencyjnej. Czekali tam już na niego niemal wszyscy dowódcy okrętów eskadry. Gdy przybył, admirał wskazał mu miejsce na jednym z bocznych krzeseł, obok kapitanów z jego flotylli niszczycieli. Po chwili Royle zabrał głos:
- Panowie, wybaczcie formę wezwania, ale chciałem omówić sytuację, która miała miejsce, osobiście. - Admirał przerwał i przebiegł wzorkiem po twarzach zebranych. Zatrzymał chwilę dłużej wzrok na swoim szefie sztabu, ale ten nawet spojrzeniem, nie zdradził się, że wie doskonale o czym admirał chce powiedzieć. Admirał podjął przerwana wypowiedź. - Jak wiecie nasza flota transportowa podjęła się zadania przerzucenia sił generała Lavaracka do Norwegii, gdzie wspólnie z Norwegami mieli zatrzymać niemiecki atak. Siły Lavaracka wylądowały w Trondheim, a flota transportowa miała wyruszyć do Anglii, kilka dni później. Panowie! - Admirał podniósł głos. - Ta zwłoka wiele nas kosztowała. Niemcy wykryli naszą flotę w porcie w Trondheim i zdołali zaskoczyć nas u wybrzeży Norwegii, cała cholerna Kriegsmarine, rozstrzelała nasze bezbronne transportowce. Jedynie 4 okręty zdołały się rozproszyć i z nich uformowano flotyllę transportową, która dotarła do Anglii. Obecnie cała nasza flota jest w stanie przewieźć 2 dywizje i ani jednostki więcej. - Szum, jaki wzmógł się po ostatnich słowach admirała wskazywał wzburzenie oficerów. Na wielu twarzach malował się szok, gdyż wszyscy zdawali sobie sprawę, co takie zmniejszenie możliwości transportowych floty może oznaczać. Wielu okazując wzburzenie, przeklinało głupotę admirała dowodzącego flotą transportową. Hunt słyszał skargi, że zbyt długo czekał w Trondheim, że nie chciał zbyt długo rozproszyć konwoju. To był cios... Olbrzymi cios dla Australii, 1 maja, dla Australijskiej floty zaczęła się prawdziwa wojna.
Kliknij aby rozwinąć...

18 maj, wieczór, farma na odludziach Australii.

Nick Mitchell cały dzień przygotowywał się do tej rozmowy. Gdy karmił owce, gdy czyścił obory i stajnie, nawet gdy rozmawiał z Peggy, nie mógł odpędzić wizji wieczornej rozmowy. Nikt poza jego bratem Timothym, któremu zwierzył się kilka dni wcześniej, nie wiedział co planuje. Lecz teraz nadszedł czas by wyjawić ojcu, co mu leży na duszy. Ojciec jak zwykle wieczorem siedział na werandzie i przeglądał gazetę. Dziennikarze wciąż rozpatrywali wydarzenia czarnego maja, jak kto określano. 1 maja Niemcy zatopili niemal całą flotę transportową Australii, a dzień później uderzyli na Belgię i Holandię, jak i Luxemburg. Ponoć już 6 maja generał Williams z lotniska w Auxerre, otrzymuje rozkaz przygotowania uderzenia na siły niemieckie w Holandii. Niestety już 7 maja gazety krzyczały, że Williams ze względu na ciężkie straty ponownie wstrzymuje loty, a Niemcy okupują już znaczny fragment obu krajów i zbliżają się do obu stolic. Ponoć i pikiety wojsk generała Bingham Whita napotykały pojedyncze patrole Niemców w pobliżu swojej rubieży obronnej. 10 maja wieści były jeszcze gorsze 7 dywizji francuskich w nieładzie uciekało z Luxemburga do którego wkroczyli Niemcy, likwidując to państewko. 12 i 13 to były dni, które wskazywały, że armii francuskiej już nie ma. Dziennikarze radiowi i ci pisujący do prasy codziennej prześcigali się opisach chaosu i paniki jaka panuje w Belgii i Holandii. Ponoć setki francuzów, belgów i holendrów gna na złamanie karku do Francji, a Niemcy niczym podczas niedzielnego spacerku kolejno zajmują Amsterdam i Brukselę. Tym razem wbrew nadziejom francuskiego sztabu, nie udawało się ustabilizować linii frontu. Niemców było zbyt wielu, a ponadto byli o wiele za szybcy.
Nick wszedł zatem na werandę i usiadł obok ojca. Kątem oka dostrzegł, że Timothy, świeżo upieczony absolwent liceum, przygląda mu się grzebiąc jednocześnie w silniku pickupa używanego na farmie. Posiedział zatem chwilę ciszy i zapytał
- Co tam dziś piszą ?
- Nic dobrego. Hunowie zajęli dziś ostatnie skrawki Holandii w Europie. - Ojciec Nicka nie mówił o Niemcach inaczej niż Hunowie. Ponoć przyzwyczajenie od czasów pierwszej wojny światowej, gdy John Mitchell służył w oddziałach lekkiej kawalerii na bliskim wschodzie.
- Widzisz tato, ja właściwe po części w tej sprawie. Pamiętasz Mike'a od Smithów?
- Czemu miałbym go nie pamiętać? To twój najlepszy kolega, znacie się od maleńkości. - Zdziwił się John Mitchell.
- No widzisz, jego siostra mówiła mi wczoraj, że 5 maja, on i cała 9 dywizja zostali wysłani do Francji.
- Należało się z tym liczyć. Jeśli chłopak wstąpił do wojska, to zapewne spodziewał się, że go gdzieś wyślą. - Stwierdził sucho John.Nick nie był z przebiegu rozmowy zadowolony. Liczył, na to, że John sam jakoś zacznie temat, jednak ten mu nie pomagał. A już zupełnie do białej gorączki doprowadzał go durny uśmieszek “naprawiającego” samochód Timothiego. Postanowił wyłożyć karty na stół.
- Wiesz, wczoraj, gdy byłem w miasteczku, rozmawiałem z radnym Greyrem.
- Co ten stary pajac chciał od ciebie ? - Zainteresował się John
- Jego syn jutro zaciąga się do piechoty. Pytał mnie, czy aby nie powinienem postąpić tak samo.
- Niech ten dureń pilnuje swoich dzieci. Córka mu się puszcza, a on się mojego syna czepia. - To Johna rozwścieczyło. Było dokładnie tak jak Nick spodziewał się. Seria przekleństw i wyzwisk poleciała w stronę radnego Greyera. Gdy nieco porykiwania jego ojca nieco przycichły, Nick zebrał się na odwagę i niemal szeptem powiedział
- Ojcze, uważam, że on ma rację. - Bzyczenie komara... To jedyny dźwięk jaki było słychać w tej chwili. John Mitchell zrobił się czerwony, a potem opadł na swój bujany fotel.
- W gruncie rzeczy spodziewałem się tego, jak tylko w radiu tego piekielnego dnia powiedzieli o wojnie. - Tym razem to Nick wydawał się zaskoczony. Zauważył, że nagle obok pojawił się Timothy.
- Ja również powinienem zaciągnąć się. - Stwierdził, co wprawiło Nicka w jeszcze większe zdziwienie, a w przypadku Johna spowodowało, że stał się on jeszcze bardziej czerwony.
- Czy myśleliście obaj, co będzie dalej z farmą, gdy pojedziecie na wojnę? - Zapytał po chwili ciszy John.
- Masz dużo najemników ojcze, sam również doskonale radzisz sobie z farmą. - Odpowiedział Timothy. John wiedział, że nie ma szans zatrzymać chłopaków w domu. Sam doskonale pamiętał, jak jego ojciec zachowywał się gdy poinformował go w 1916, że ma zamiar wstąpić do wojska i jechać na wojnę. Młodzi myślą, że to zabawa, że staną się bohaterami, jak ci ludzie z kinowych ekranów i gazety. Zdobędą sławę chwałę i bogactwo.... Tak jednak nie było, ale niestety John musiał pozwolić im się przekonać na własnej skórze. Tak jest od zawsze... I tak będzie..
- Dobrze... Cieszę się, że chociaż będziecie służyć razem.
- Raczej nie tato. - Odpowiedział Timothy. - Nick chcę wstąpić do armii, ja mam ulotkę rekrutacyjną ze szkoły. Biuro werbunkowe, szuka pilotów i ja mam zamiar zgłosić się na to szkolenie.
Kliknij aby rozwinąć...

runnersan · 21 Listopad 2008

Maj 1940

20 maja 1940

Sztab 1 dywizji australijskiej piechoty morskiej, Trondheim, Norwegia

Generał Lavarack nerwowo chodził po swym gabinecie. Sytuacja nie była za wesoła. Jego dywizja została rozlokowana na opuszczonych wcześniej przez Norwegów pozycjach obronnych, jednak zdaniem Lavaracka wybudowanych tak nieumiejętnie, że w ciągu kilku dni mogą zostać przełamane. Co gorsza takie przełamanie może doprowadzić do odcięcia jego dywizji od reszty sił i zamknięcie jej w kotle. Oczywiście Norwegowie obiecali Australijczykom wsparcie. W mieście stacjonowała norweska dywizja górska,a kilkanaście godzin od Trondheim, kolejna dywizja piechoty, jednak zdaniem Lavaracka, nie miało to większego znaczenia. Plan strategiczny przygotowany przez Norwegów wyglądał jak domek z kart, który rozsypie się pod wpływem najmniejszego nacisku. Zupełnie bez sensu. Lavarack, sięgnął po szklaneczkę whisky, by choćby trochę odgonić czarne myśli, gdy na jego biurku zadźwięczał telefon.
- Lavarack. - Generął odebrał telefon.
- Panie generale, tu major Walker, mamy informacje od Norwegów, że Niemcy uderzyli na pozycje dywizji górskiej. Norwegowie ponoć się nie utrzymają. Mamy rozkaz wycofać się w rejon Mo i Rana, gdzie teren bardziej sprzyja obronie. - Lavarack przeklął w duchu. Norwegowie jednak zupełnie nie są idiotami. Zauważyli, że ich plan jest do kitu.
- Dobrze majorze, wycofujemy się z naszych pozycji w rejon koncentracji Mo i Rana. Prześlijcie moje rozkazy do dowódców pułków.
- Tak jest -. Zaszczekał major Walker i odłożył słuchawkę. “Zatem zaczyna się.....” pomyślał Lavarack.

28 maja 1940, 7:00,
punkt dowodzenia kompanii B, 4 batalionu, 1 dywizji australijskiej piechoty morskiej, rejon koncetracji Mo i Rana

Pociski z dział uderzały wszędzie wokoło, porucznik Campbell, niemal przy każdym takim uderzeniu chylił głowę, jakby chciał osłonić się przed odłamkami. Punkt dowodzenia był jednak na szczęście dobrze zabezpieczony i wkopany dość głęboko w ziemię, na tyle głęboko, że artyleria kalibru jakimi dysponowały dwie dywizje niemieckie generała Jacoba, nie mogły zrobić im krzywdy. Major Thomas kończył odprawę, o dziwo sytuacja nie była tak tragiczna jak mogłoby się zdawać. Alianci dysponowali w regionie dwoma dywizjami, australijską i norweską, górską. Niemcy również nacierali siłami swojej górskiej dywizji oraz dywizji piechoty. Całością sił alianckich dowodził generał Lavarack, zatem Mark był pewny, że plan jest przygotowany rozsądnie i pozycje są do obronienia, zresztą podobny duch panował wśród prostych żołnierzy, którzy w pełni ufali swojemu dowódcy.
Panowie na pozycje. - Zakończył przemyślenia Campbella, major Thomas. - Niech Bóg ma was w swojej opiece..

Campbell założył hełm, rozejrzał sie przy wyjściu i puścił się biegiem przez długie linie okopów, aż do miejsca w którym stacjonowali jego ludzie. Gdy tam dobiegł, był całkiem zziajany, ale było warto, gdyż każda chwila w której znajdował się na losowaniu niemieckiej loterii, czyli podczas ostrzału artyleryjskiego, wprawiała go w coraz podlejszy stan psychiczny. Właściwe dopiero gdy dotarł na pozycje, zauważył, że ostrzał ucichł. Zdjął hełm i otarł pot z czoła... “Bzzyt...” Coś przeleciało koło jego czoła, wydając taki odgłos, po chwili grudki ziemi, tuż obok jego twarzy wzbiły się, jakby pod wpływem miniaturowego wybuchu. Campbell odruchowo odskoczył od okopu i spojrzał w stronę linii niemieckich. Nim zdążył coś powiedzieć, usłyszał krzyk sierżanta Wigsa
- Naadchodzą! - Żołnierze natychmiast rzucili się do swych stanowisk. Drużyna lekkiego karabinu maszynowego przywarła do ziemi i operator karabinu otworzył ogień w dal, celując na ślepo. Teren, który przyszło im bronić wyraźnie górował nad drogą wiodącą na północ, widoczną 300 metrów poniżej. Nie było tam naturalnych osłon terenowych, zatem każdy Niemiec, który chciał dorwać ludzi Campbella, musiał wspiąć się ponad 200 metrów w górę po otwartym terenie. Dla każdego żołnierza była to mordęga. Campbell chwycił zatem lornetkę i obejrzał teren, tym razem spokojniej. Zauważył, że mimo wszystko Niemcy próbują uderzyć. Małe postacie, wspinały się na zbocze w stronę jego pozycji, jednak Australijczycy prowadząc ostrzał niemal natychmiast powodowali, ze każda kolejna grupka zalegała na ziemi. Po kilku minutach wszyscy Niemcy już przylegli do ziemi, lub kryli się niewielki głazami, które w ogóle nie dawały im właściwej osłony. Campbell zastanawiał się co teraz.... Wtem znowu świst... I ponownie Wigs wykazał się refleksem.
- Moździerze!!! Kryć się!! - Fontanny kamieni, ziemi wzbijały się w powietrze, raniąc lekko Australijczyków, jednak ich głównym zadaniem było zapewnienie osłony nacierającej piechocie. Australijski ostrzał zelżał, na tyle, że Niemcy ponownie zaczęli piąć się w górę, a co gorsza ich pociski trafiały coraz częściej.
- Spokojnie chłopcy, strzelajcie, moździerze zaraz przestaną nas ostrzeliwać, Szwaby nie będą strzelać przecież do swoich. - Uspokajał Campbell. I oczywiście miał rację. Moździerze przestały spadać. Mark podniósł głowę i krzyknął...- Teraz chłopaki dajcie im popalić ! - Niemcy byli już naprawdę blisko, gdy z okopów australijskich spadł na nich deszcz ołowiu.

29 maj 1940, 6:23,
Sztab 1 dywizji australijskiej piechoty morskiej,
rejon koncentracji Mo i Rana

Sztabowcy nie zmrużyli oczu całą noc. Od 24 godzin Niemcy nacierali, a ich ataki były zacięte. Oczywiście główne natarcie ponownie poszło na norweską dywizje górską, jednak, i Australijczycy mieli problemy. Do Lavaracka, spływały meldunki z kolejnych odcinków obrony, a oficer łącznikowy dostarczał mu informacji o sytuacji Norwegów, którzy w tej bitwie również mu podlegali. Powoli wszystko się wyjaśniało. Niemcy niemal rozbili norwegów, jednak na odcinkach australijskich bitwa trwała, a siły Niemieckie topniały w oczach.
- Panie generale, mamy meldunek od Norwegów. - Podbiegł adiutant Lavaracka – Niemcy wycofują się.
- Panie generale, 4 batalion melduje, że Niemcy osłabiają napór. - Kolejny meldunek
- Mamy potwierdzenie z dowództwa dywizji górskiej. Na całej linii, Niemcy w odwrocie. Panie generale zwyciężyliśmy !
Kliknij aby rozwinąć...

Od ostatniego odcinka minęło ponad 30 dni, więc czyszczę i zamykam. Jeżeli chcesz kontynuować tego AAR-a, zgłoś się do któregoś z moderatorów.

Dżemik

Zaloguj

Advance, Australia, Advance!!!

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Zaloguj

Advance, Australia, Advance!!!

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

runnersan Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Szybkie Linki