Allach sprzyja zawsze zwycięzcom, czyli AAR Imperium Osmańskim od 1914 r.

Rock Lee · 28 Luty 2009

Imperium Osmańskie

IMPERIUM OSMAŃSKIE W 1914 r.

INFORMACJE OGÓLNE

Grę rozpoczynam scenariuszem HDP The Great War - January 1914 na poziomie najtrudniejszym z agresywnym AI. Jak dotąd zrobiłem 460 zrzuty ekranu (a to dopiero początek), więc jak sądze będzie w czym wybierać. Jeśli chcecie mogę udostępnić save'a ale nieregularnie tj. mam z połowy 1914 r., następny zaś z 1917 r. Jedynym „ulepszeniem” którym sam dodałem są przekopiowani dowódcy dla wszystkich krajów (oprócz Cesarstwa Niemieckiego). Pytacie się dlaczego? Otóż nie jest fajne wygrywać bitwy z AI, które nie mając dowódcy daje „unknowna” z dowódcą najniższego szczebla, który nie może awansować, z powodu zablokowanego licznika umiejętności. Przykładem jest ZSRR, które nie miało dowódców lotniczych, a lądowych bardzo mało bodajże z 20 (przypuśćmy, że AI będzie miało event ze śmiercią dowódcy to jeszcze bardziej uszczupli ich dowódców, ja grając raz ZSRR z około 20 zostało mi z 6 przez ten event, ponieważ co chwile wyskakiwał). Myślę, że nie będziecie źli za dodanych dowódców. Od razu mówię, że gram wg eventów jakie mi się podobają (dają lepsze bonusy dla mnie, bądź mniejsze kary). Czyli gram niehistorycznie (z resztą AI też nie gra historycznie, ale o tym w następnym odcinku).

WSTĘP

Imperium Osmańskie od pamiętnej przegranej bitwy pod Wiedniem chyliło się powoli ku upadkowi. Przez cztery wieki od tego wydarzenia granice państwa znacznie się skurczyły. Czasy świetności i poważania wśród sąsiadów miał dawno za sobą. W oczach Europy było uważane, za słabeusza, które długo się nie utrzyma. Przez wojny z europejskimi sąsiadami Imperium traciło swoje terytoria w Płn Afryce, na półwyspie Krymskim jak i na Bałkanach. Ostatnie 3 wojny toczone niedawno, bo XX wieku tj. II Wojny Bałkańskie i wojna z Włochami uświadomiły, że potrzebna jest gruntowna reforma, zarówno w gospodarce jak i w wojsku. Czy te zmiany odniosą jakiś skutek czas pokaże (mój AAR ;P). A tymczasem zapraszam do lektury mojego sprawozdania z gry tym państwem (jakże wspaniałym) w modzie The Great War (Wielka Wojny) dla gry Hearts of Iron (Serca z żelaza).

RODZIAŁ 1
Narodziny perły orientu

Dzień 1 stycznia 1914 r. godzina 0:00. Rozpoczyna się tajna narada ministrów przemysłu i wojska. Nazywam się Enver Pasza. Ogłosiłem się głównodowodzącym wojsk Imperium Osmańskiego i głównym ministrem w państwie. Zwołałem tą radę na której będą przedstawiane wszystkie informacje dotyczące zarówno przemysłu jak i wojska. Przed chwilą minister przemysłu przekazał mi informację, że moje państwo ma 75 PP. Wg mnie miało zalety jak i plusy. Zalety, ponieważ nie szło dużo surowców na prawidłowe działanie wszystkich fabryk (dzięki temu zaoszczędziło się trochę surowców, co dało efekty podczas toczącej się przyszłej wojny). Zaś, źle ponieważ nie mogłem za dużo przeznaczyć na zaopatrzenie wojsk, badania jak i budowę wojska. O stanie wojska dowiedziałem się, że w kraju jest do mojej dyspozycji 49 dywizji wojska (11 Dywizji Kawalerii, 24 Dywizji Piechoty i 14 Dywizji Milicji. Zaś do floty państwa należą: Po 2 pancerniki, niszczyciele i krążowniki. Zarówno to dużo jak i mało wg mnie, ale priorytetem dla mnie będzie budowa nowych dywizji górskich artyleryjskich. Dlaczego? Otóż czy chce rozszerzyć granice na wschód czy też zachód to muszę się przedrzeć najpierw przez góry, a jak wiadomo najlepsze są do tego dywizje górskie. Pokazałem również jakie są moje plany kierunków odbudowy Imperium, wszyscy byli zachwyceni, ponieważ jeśli by się sprzeciwili wysłałbym każdego na rozstrzelanie. Dzięki temu panuje zgoda i harmonia :clap:

Dowód:

Kolejną sprawą jest zbicie niezadowolenia, które teraz obecnie wynosi 6%. Po namyśle postanowiłem, że aby je zmiejszyć do 0%, muszę przeznaczyć na zaopatrzenie tyle ile potrzebuje wojsko + niewielką nadwyżkę "tak na wszelki wypadek", resztę przeznaczam na potrzeby ludności, aby jak najszybciej ich udobruchać. Efektem było zbicie tego niezadowolenia w niecałe 3 miesiące dokładnie do 28 lutego.

Wpierw jednak postanowiłem porozwijać kraj i rozbudować fortyfikacje wojenne:

Tym akcentem kończę mój pierwszy odcinek Pisać, co źle a co dobrze, bo jak nie to nie będę dalej pisał Odcinek następny powinien być maksymalnie do następnej niedzieli (może być nawet jutro, ale musicie być grzeczni ;D).

P.S. Sory, że tak długo, ale męczyłem się z formatowaniem tekstu. Później gdzieś i zaginął, ale na szczęście go znalazłem

Rock Lee · 1 Marzec 2009

Na początek chciałbym podziękować użytkownikowi Golino, za pomoc w wymyślaniu tytułu jak i bardzo dobrego oznaczania screenów :clap:

Rozdział 2

Cicho przed burzą

Dnia 28 kwietnia 1914 r. austriacki następca tronu, arcyksiążę Franciszek Ferdynand wraz z towarzyszącą mu małżonką Zofią Chotek wyjeżdżali z dworca miejskiego odkrytym samochodem. W trakcie przejazdu zamachowiec Nedeljko Čabrinović rzucił w kierunku auta bombę, lecz dzięki refleksowi kierowcy bomba odbiła się od karoserii samochodu i, eksplodując, zniszczyła jadący następny samochód raniąc pasażerów, policjanta i osoby z tłumu. Tego samego dnia, gdy książę wraz z małżonką zamierzali odwiedzić rannego w wyniku eksplozji Ericha Merizzi, samochód z arcyksięciem, zwalniając na zakręcie, mijał serbskiego konspiratora Gawriłę Principa, który oddał strzały w kierunku pary. Oboje zginęli. Austro-Węgry były tak pogrążone w żałobie, że nie dokonali niczego w sprawie rozwiązania tej zbrodni. Z całego świata popłynęły kondolencje.

Franciszek Ferdynand

Gawriło Princip

Austro-Węgry nie interweniują po zabójstwie

Rozdział 3

Jak z wojny Kaukaskiej wynikła III wojna Bałkańska

Wykorzystując tą sytuację postanowiłem wypowiedzieć wojnę Rosji, ponieważ chciałem odzyskać tereny Kaukazu dla szerzenia islamu.

Jak się później okazało co miało pójść szybko, po prostu nie wyszło. Rosjanie ściągnęli bardzo duże siły i na zmianę atakowali moje linie obronne w Vanie jak i w Trabzonie. Atakowali bardzo dużymi siłami, gdyby nie to, że te prowincje mają słabą infrastrukturę to bym na pewno przegrał.

Dzięki temu zniszczono doszczętnie około 40 Dywizji Piechoty i około 10 Dywizji Kawalerii. Wojna się przedłużała i nie było widać jej końca. Widząc to, nasi zachodni sąsiedzi Bułgarzy zaczęli budować umocnienia.

A jak wiadomo jednym z nałożonych na nich warunków wynikających z ich przegranych w II Wojnie Bałkańskiej było to, że nie mogą budować umocnień w pobliżu Dobrużdzy. Widząc to Serbia i Rumunia wypowiedziały Jej wojnę (Grecja nieco później).

W ten sposób wybuchła III Wojna Bałkańska. Bułgaria poprosiła o pomoc Austro-Węgry, które wypowiedziały wojnę wszystkim wrogom Bułgarii.

Wypowiadając wojnę Serbii Cesarstwu Austro-Węgier wypowiedziała wojnę Rosja. W ten sposób każde państwo miało 2 fronty. Będąc solidarni z Rosją Grecja, Serbia i Rumunia (nie moge znaleźć screena) wypowiedziały i nam wojnę.

W ten sposób i my musieliśmy walczyć na 2 fronty.

Nasz sztab nie pomyślał o takiej możliwości, dlatego Grecy wykorzystując naszą nie uwagę zajeli Izmir.

Musieliśmy ściągać posiłki z innych granic wokół utraconego miasta. Widząc, że Austro-Węgry nie dadzą sobie rady Cesarstwo Niemieckie postanowiło pomóc swoim sojusznikom.

W ten sposób mój kraj, Bułgaria, Austro-Węgry i Cesarstwo Niemieckie znaleźliśmy się w sojuszu państw centralnych. Dzięki temu uzyskaliśmy silny blok państw, w którym każdy z Nas wiązał znaczną ilość wojska wrogich państw.

Na tym skończę, żeby było ciekawiej. Komentować, bo jak nie to 3 odcinek nir będzie w tym tygodniu

Rock Lee · 8 Marzec 2009

Podziękowania dla Golino za edycję screenów.
Rodział 5
Zaczynające się piekło…

Widząc, że My jesteśmy w wojnie z Wielką Brytanią Jemen, nasz sojusznik postanowił ogłosić neutralność, ponieważ bał się, że pierwszym ich celem będą właśnie oni.

Naszą pierwszą udaną ofensywę zaczęliśmy od zajęcia Hejazu, który potajemnie wszedł w sojusz z Ententą. Nasza reakcja była natychmiastowa. Wydzieliliśmy kilka dywizji do ataku na ich prowincję graniczącą z nami. Niestety pierwszy atak się nie udał, ponieważ oprócz 1 Dywizji Kawalerii Hejazu stacjonowały tam 4 Dywizje Piechoty Wielkiej Brytanii. Na szczęście postanowiły zaatakować naszego nowego sojusznika i tym samym skazały się na zagładę, ponieważ nie miały dobrego przygotowania do walki w pustyni. Zginęły wszystkie 4 Dywizje Piechoty biorące udział w tym ataku. Wykorzystując tą sytuację zaatakowaliśmy prowincję Medynę, która z nami graniczyła. Walki w niej trwały 3 dni i zakończyły się pełnym naszym sukcesem. Nie czekając wysłaliśmy te wojska do następnej ich prowincji, a zarazem stolicy, czyli Mekki. Walki trwały 3 dni i również zakończyły się naszym pełnym sukcesem. Za wystąpienie przeciwko nam postanowiliśmy ich zaanektować, aby pokazać, że jesteśmy bezwzględni dla naszych wrogów. Widząc jak łatwa była wojna z Hejazem postanowiliśmy powiększyć nasze terytorium kosztem Arabii Saudyjskiej, czyli naszych nowych sąsiadów. Dla niepoznaki zażądaliśmy od nich sporne terytorium, które bez wahania nam oddali. Poczekaliśmy tydzień, aby nasze jednostki się zregenerowały i wypowiedzieliśmy wojnę Arabii Saudyjskiej. Zanim nasze wojska doszły do ich stolicy zajęli oni prowincję naszego sojusznika – Burajdę. Następnie go zaanektowali. Gdy nasze jednostki doszły do ich stolicy rozpętało się dla Nas piekło, ponieważ walczyliśmy nie tylko z piechotą przeciwnika, ale i ze zdradziecką pustynią. Po 2 dniach stolica padła. Naszym kolejnym celem było zaatakowanie prowincji, którą zdobyli kosztem anektacji naszego sojusznika. W międzyczasie zajęli tereny, którą od nich wyrządzaliśmy, czyli ich jedyną portową prowincję – Az Zahran. Na szczęście, aby ich zaanektować musieliśmy jeszcze zdobyć Burajdę. Nie musieliśmy się za bardzo męczyć, ponieważ po ataku na tą prowincję ostatnie ocalałe wojska Arabii Saudyjskiej poddały się bez walki. Umożliwiło to nam anektację kolejnego państwa. Niestety wszystkie te wojska musieliśmy przenieść do okolic Izmiru, ponieważ wojska Grecji zaczęły Nas atakować. Przez to pojedyncze dywizje Wielkiej Brytanii zajęły 2 nasze prowincje – Burajdę i Az Zahran. Dzięki temu, że przenieśliśmy jednostki do prowincji ogradzających Izmir zaniechaliśmy ofensywę Greków na nasz kraj. Naszym kolejnym planem było wydzielenie 1 Dywizji Milicji do zajmowania utraconych terenów na Płw. Arabskim. Dzięki zajmowaniu tych prowincji Wielka Brytania traciła po 1 Dywizji na każde odbicie zajmowanych przez nas terenów. Działania te powtarzały się ilekroć ta Dywizja Milicji otrzymywała rozkaz zajmowania utraconych terenów.

W międzyczasie w Europie każdy poszukiwał nowych sojuszników. Dla przykładu Cesarstwo Niemieckie szukało nowego sojusznika u Szwedów. Niestety Skandynawowie odmówili im sojuszu, bojąc się walki z Rosją, ponieważ nie mieli za dużo wojska.

Rosja wykorzystując fakt, że walczy na 3 frontach i widząc, że walka na tyle kampanii na ich obecne możliwości nie będzie możliwa poprosiła swoich sojuszników tj. Wielką Brytanię i Francję o pomoc. Oczywiście rządy tych państw zgodziły się wesprzeć swojego wschodniego sojusznika.

Rząd Czarnogóry postanowił wstawić się za Serbią w wojnie z Państwami Centralnymi i wypowiedział Nam wojnę.

I to tylę na koniec. Czekam na komentarze i te dobre i te złe. Ważne, że ktoś czyta mój AAR Życzę miłego czytania i komentowania.

Rock Lee · 15 Marzec 2009

Rozdział 6
Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta

Gdy do Iranu doszły informację, że ogłosiliśmy Jihad, czyli świętą wojnę przeciwko niewiernym oddały nam jedną dywizję milicji, aby chociaż tak wspomóc nas w walce z heretykami Zachodu.

Powróćmy jednak do tego, co jest głównym naszym tematem w owym odcinku. Otóż naszym trzecim równie ważnym kierunkiem ofensywy był Egipt. Pragnęliśmy go zająć, aby odzyskać kolejne tereny dawnego naszego Imperium. Kolejnym powodem było to, że zablokowalibyśmy z jednej strony Morze Śródziemne. Niewątpliwą korzyścią było to, że droga morska z i do Indii musiała być poprowadzona okrężną drogą wzdłuż granic zachodniej Afryki. Aby plan ten się urzeczywistnił zebraliśmy tam całą naszą kawalerię, czyli 11 dywizji kawalerii. Ich głównym celem, było zajęcie Egiptu.

Dnia 22 czerwca 1915 r. do naszego sojuszu wstąpiły Włochy, z którymi do niedawna nasz kraj prowadził wojnę, którą niestety przegrał. Na granicy francusko-włoskiej wybudowano w pośpiechu umocnienia na froncie alpejskim.

Musieliśmy przez to oddać im Trypolitanię, ostatni nasz teren w Afryce. Dlatego niechętnie przyjęliśmy informację, że Makaroniarze będą walczyć razem z nami przeciwko Wielkiej Brytanii. Dlatego jak najprędzej zajęliśmy Al-Arish. Gdy zajęliśmy ten teren postanowiliśmy, że zaczniemy budowę umocnień lądowych w razie pesymistycznego scenariusza, czyli odwrotu. Następnym naszym celem był Suez, tu również zajęliśmy bez najmniejszych problemów tą prowincję. Niestety Fajfokloki zdążyły przesłać tutaj 1 dywizję gwardyjską, co niestety znaczyło przy naszym uzbrojeniu klęskę. Próbowaliśmy ich nawet okrążyć, ale musieliśmy się wkrótce wycofać, ponieważ Brytole sprowadzili kolejną dywizje gwardyjską.

Wszystkie nasze siły powróciły na pierwszą zdobytą prowincję, czyli Al-Arish. Jednostki wroga sądząc, że są niepokonani zaatakowały nasze dywizje kawalerii na półwyspie Synaj. Wykorzystując to, Włochy zajęły cały Egipt.

Gdy zajęli Aleksandrię, czyli główny port marynarki wojennej w Egipcie, Anglicy ogłosili żałobę narodową na całym swoim terytorium.

Dzięki temu Brytyjczycy zostali pozbawieni dostaw i wykrwawili się na śmierć w Al.-Arish. Włochy idąc za ciosem zajęli Tunezję i kierowali się brzegiem Morza Śródziemnego do zajęcia Maroka.

Co jakiś czas atakowały ich nieskutecznie jednostki francuskie.

Powróćmy jednak do Nas na Kaukaz. Wojsko rosyjskie raz, po raz atakowało nasze pozycje w Wanie i Trabzonie. Po jednym z tych ataków wybuchła rewolta Armeńczyków. Przez to utraciliśmy prowincję Wan na korzyść Rosjan. Czym prędzej ustawiliśmy wojsko wokół tej prowincji i rozkazaliśmy jednocześnie zaatakować tą prowincję 18 połączonym dywizjom piechoty i milicji.

Widząc idące z każdej ze stron na prowincję Wan wojska rosyjskie dokonały ataku 14 dywizjami kawalerii na Trabzon. Nie zważaliśmy na ten atak, ponieważ wiedzieliśmy, że i tak wygramy z powodu umocnień i gór. Do wspólnego ataku na niedawno utraconą prowincję doszło 30 lipca o godzinie 17:00. Rosyjsko-armeńscy obrońcy poddali się po prawie 4 dniach walk, czyli dnia 3 sierpnia 1915 r. o godzinie 6:00.

Niewątpliwie był to sukces naszych wojsk, w których doszło do licznych poświęceń. Z tej okazji postanowiliśmy wydać dla wszystkich walczących medal Lwów Wanu. Jeszcze tego dnia osobiście wręczyłem wszystkim walczącym owe medale. Zmarłych zaś obu stron rozkazałem pochować w oddzielnych trumnach w specjalnie utworzonym z powodu tej bitwy cmentarzu. Poległym atakującym i obrońcom oddano salwę honorową. Jeńców zaś wcielono do naszych wojsk, aby szybko uzupełnić straty. Kolejną dobrą wiadomością z frontu Kaukaskiego było to, że wszystkie dywizje rosyjskie zostały rozbite w pył w Trabzonie.

W całym kraju panowała euforia. Wykorzystując ten fakt, postanowiliśmy odbić utracony Izmir z rąk Greków. 5 dywizji piechoty i 1 dywizję kawalerii Greków zaatakowaliśmy z każdej ze stron 8 dywizjami milicji i 6 piechoty. Niestety atak ten nie przyniósł niczego, prócz niepotrzebnych ofiar.

Wróćmy teraz na fronty naszych sojuszników. Zacznijmy może od Włochów. Otóż dnia 16 Listopada 1915 r. o godzinie 1:00 utracili oni kontrolę w Genui na rzecz Francuzów.

W Afryce zaś padły 2 fronty niemieckie. Wcześniej padł od Genui front południowo afrykański tj. 24 października 1915 r. o godzinie 1:00.

Drugim zaś był front Kameruński. Padł on 7 listopada 1915 r. o godzinie 18:00. Z pewnością dla Cesarstwa Niemieckiego był to silny cios.

Jednak w Europie znacznie lepiej im szło, ponieważ zajęli w Belgii Brukselę.

Później zaś zniszczyli twierdzę Namur.

Wróćmy znów do nas. Otóż dnia 1 stycznia 1916 r. o godzinie 1:00 swój urząd Said Halim Pasha, na jego miejsce zgłosił się Halil Bey.

Rock Lee · 4 Kwiecień 2009

Rodział 7
Wojna, która dała dowódcom pole do popisu

Na początku 1916 r. wojsko A-W zaatakowało Rumunię od Zachodu, zaś wojsko Bułgarii od południa. Miało to na celu rodzielenie wojsk rumuńskich na 2 części i następne wyeliminowanie pierwszego sojusznika Ententy, czyli Rumunii.

Na froncie wschodnim wojska niemieckie zatrzymały się na linii Wisły, która dawała pierwszą linię obrony przed Rosjanami. Wojsko A-W zaatakowało z kliku stron wojsko rosyjskie, które stacjonowało we Lwowie. Niemcy również nie próżnowali, ponieważ z prawie wszystkich stron okrążyli i zaczęły zbliżać się do wojsk rosyjskich w Częstochowie.

Włochy również nie próżnowały i szły cały czas bez odpoczynku w kierunku Maroka. Po drodze jak na razie nie napotkały żadnego oporu wojsk francuskich.

Wojsko rosyjskie chcąc zrekompensować straty na terenach dawnej Polski zaatakowały po raz kolejny nasze wojska stacjonujące w Wanie. Po 4 dniach zostały one doszczętnie rozbite ukazując strach i nieład w swoich szeregach.

Na front Perskim cały czas byliśmy w odwrocie, ponieważ wojska Wielkiej Brytanii, raz po raz atakowały liczniejszymi dywizjami nasze wojsko stacjonujące w Persji. Postanowiliśmy się wycofać na tereny Iraku, aby skrócić linię frontu.

W tej wojnie najwięcej na swoje barki brała Rosja, dlatego po roku wojny zaczęła się załamywać w Niej gospodarka. Przez co w kilku prowincjach całkowicie upadł przemysł.

4 marca 1916 r. Portugalia wypowiedziała nam wojnę, ponieważ niemieckie U-Boty atakowały ich statki handlowe. Przez wejście Portugalii do wojny przybył nam kolejny przeciwnik do wyeliminowania.

5 marca 1916 r. Włochy już prawie dotarły do Maroka. Dzięki temu północne tereny Afryki należały do nich (nie licząc skrawka terenu Hiszpanii). Na wchodzie Afryki Włochy również systematycznie zajmowały prowincje leżące do Ententy.

Wrócmy jednak do Nas. Nasze wojsko dnia 11 marca 1916 r. o godzinie 22.00 zajęły stolicę Saudów, dzięki temu zdobyliśmy zaopatrzenie i surowce. Niestety zajęli oni naszego sojusznika, który miał stolicę w Burjadzie. Aby ich zaanektować musieliśmy zająć tą prowincję ( co wkrótce nam się udało i tym samym powiększyliśmy tereny swojego Imperium).

Po zajęciu części Polski Car Rosji nakazał „Wielkie wycofywanie”. Przez co wojska rosyjskie miały powoli się wycofywać z terenów Polski na tereny łatwiejsze do obrony, czyli ziemie Białorusi i Ukrainy.

Car Rosji widząc, że Jego kraj cały czas jest w odwrocie, postanowił wziąć w swoje ręce władzę na wszystkich frontach, na których walczyli Rosjanie.

12 kwietnia 1916 r. front Perski już był przy naszych wschodnich granicach. Postanowiliśmy ściągnąć wszystkie niepotrzebne dywizje z reszty kraju na tereny Iraku. Widząc to Rosjanie znów zaatakowali w Wanie i musieliśmy przerzucić część tych potrzebnych wojsk w te rejony.

14 kwietnia 1916 r. wojska greckie zaatakowały nasze dywizje w Bursie.

30 kwietnia 1916 r. wojska Wielkiej Brytanii zajęły Bagdad. Wkrótce zajęły również Kiruk. Był to jak na razie kres możliwości ich wojsk.

19 czerwca 1916 r. w Niemczech umiera von Moltke Młodszy. W wyniku tego zwierzchnikiem wojsk lądowych w Niemczech został von Falkenyahayn.

20 lipca 1916 r. w Rosji w wyniku wojny upda tym razem infrastruktura. W wyniku tego kolejne prowincje utraciły całkowicie przemysł. Przez to doszło do zwiększenia niezadowolenia u Rosjan.

Wojska Ententy atakują nasze prowincje, aby rozdzielić nasze wojsko.

Po tych zmaganiach Imperium wygląda narazie tak:

Rock Lee · 13 Kwiecień 2009

Rozdział 8
Aby zwyciężyć trzeba wiele poświęcić

Z roku na rok wojsko rosyjskie traciło coraz więcej żołnierzy, na wszystkie sposoby próbowano załatać straty nowymi rekrutami. Powoływano pod broń coraz młodsze roczniki. Na front wyruszyły tysiące młodych chłopców. Doszło nawet do tego, że na front przybywali nowi wojacy z centralnej Azji tj. południowo-środkowych granic Imperium Rosyjskiego (dzisiejsze tereny Kazachstanu, Kirgistanu, Uzbekistanu, Turkmenistanu i Tadżykistanu).

1 sierpnia 1916 r. wojska włoskie dotarły do granic zachodniej Afryki. Tym samym linia ich granic stanęła na dzisiejszym Maroku w północno-zachodniej Afryce.

17 sierpnia 1916 r. wojska brytyjskie zaatakowały jednocześnie moje dywizje stacjonujące w Mosulu i Kirkuku. Na szczęście wysłali tam małą ilość wojsk. Dzięki temu wygrałem bez problemu.

4 września 1916 r. dowództwo niemieckie postanowiło wreszcie i wg nich skutecznie działać przeciwko partyzantce w Belgii. Postanowili w miejscach, gdzie była partyzantka palić całe wojska i deportować ludzi, aby załamać opór obrońców.

5 września 1916 r. w Rosji rząd zarządził racjonowanie żywności. W wyniku tego w tym państwie wybuchły zamieszki powodując zwiększenie niezadowolenia w kraju.

10 września 1916 r. wykorzystując sytuację na froncie wschodnim zajęły zmasowanym atakiem swoich dywizji Piotrograd, który był stolicą Rosji. Dzięki temu zdobyli zaopatrzenie dla swoich wojsk jak i umożliwiło to wykorzystanie tego zdarzenia w propagandzie. W wyniku tego niezadowolenie u Niemców zmniejszyło się o 2 procenty. Nie zwalniając tempa ich wojsko zajęły Helsinki.

21 września 1916 r. poprzez utratę stolicy w centrum Rosji wybuchały kolejne bunty tym razem przeciwko utracie jednego z głównych miast Rosji tj. Rygi, które było oblegane przez kilka miesięcy.

4 listopada 1916 r. nasze wojska przegrały w bitwie pod Bagdadem, który chcieliśmy odbić atakując z 3 stron.

22 listopada 1916 r. w Austro-Węgrzech zmarł długoletni panujący monarcha Franciszek Józef, dla tego Imperium był to bardzo ciężki cios. Cały ich kraj opanował wielki smutek. Doszło nawet do wybuchu zamieszek.

1 stycznia 1917 r. nasze dzielne wojska musiały skapitulować w obleganym przez nie Karsie. Gdyby nie słabe zaopatrzenie z pewnością wygralibyśmy w tej prowincji, ponieważ w niej stacjonowała tylko jedna rosyjska dywizja piechoty.

Tego dnia również dokonano zmian w naszym rządzie. Otóż dymisję złożył Ahmed Nessimy Bey, w związku z tym powołaliśmy na jego stanowisko Cefala Bawara, który dzięki swojemu planowi zwiększył nasze PP o 5%.

10 stycznia 1917 r. wojsko niemieckie zajęło Moskwę, czyli tymczasową stolicę Rosji.

18 stycznia 1917 r. wojska Austro-Węgier zajęły Czarnogórę. W wyniku tego Albania postanowiła dołączyć się do naszego sojuszu, ponieważ widziała, że Serbia się podda pod naciskiem wojsk Austro-Węgierskich i ich ziemie porozdziela się pomiędzy naszych sojuszników.

6 lutego 1917 r. zwiększono w Rosji racjonowanie jedzenia. Jak już było wiadomo cywilom nie spodobał się ten ruch i wybuchły nowe zamieszki.

14 lutego 1917 r. wykorzystując po raz kolejny słabość Rosji Niemcy zajęły Kijów.

Niemcy widząc, że tylko na wschodnim froncie uda się tylko wojskiem lądowym zwyciężyć przeciwnika, postanowiły, że od 15 lutego 1917 r. na wodach Atlantyku będą grasowały U-Booty, które będą zatapiały wszystkie statki płynące do i z Anglii jak i Francji. Miało to na celu wywołanie u nieprzyjacielskich cywilów zwiększenia zniechęcenia tą wojną.

17 lutego 1917 r. desantu na naszą umocnioną Jerozolimę dokonały wojska brytyjskie. Po długich i krwawych walkach zwyciężyliśmy. Brytyjczycy stracili przez to 7 dywizji.

27 marca 1917 r. w Rosji wybuchła rewolucja lutowa (wg ich kalendarza). W wyniku tego władzę przejął Rząd Tymczasowy, w wyniku tego wybuchły w Rosji nowe bunty i zwiększyło się już i tak duże niezadowolenie wśród cywilów.

Dla Niemców było to błogosławienie w skutkach i już 28 marca 1917 r. do Rosji wysłano Lenina, aby ten wywołał wybuch rewolucji. Gdy już dotarł w Piotrogradzie Sowieci wydali rozkaz nr 1: czyli wycofanie się Rosji z wojny.

3 kwietnia 1917 r. Lenin ogłosił kwietniowe tezy, którymi zaniepokoił rząd USA, który w wyniku tego ogłoszenia wypowiedział bloku państw centralnych wojnę. W Wielkiej Brytanii i Francji wywołało to wielki entuzjazm, który zmniejszył niezadowolenie w tych krajach.

Rock Lee · 17 Maj 2009

Rozdział 9
Sukces za sukcesem

Przez te 2 lata wojny nasze Imperium zmieniło znacznie granice. Zarówno zyskało, jak i zostało nieznacznie zajęte.

Przenieśmy się jednak do Rosji, tam dnia 5 lipca 1917 r. wybuchło nieudane powstanie bolszewików.

Dnia 16 lipca rozpoczęliśmy bój o odbicie Kirkuku od Brytyjczyków, niestety musieliśmy się wycofywać, ponieważ Brytania wysłała posiłki.

4 sierpnia 1917 r. nasz sojusznik Austro-Węgry ostatecznie pokonały jednego z wrogów, mianowicie Serbię i ostatecznie zawetowały swoje rozszczenia do ziem serbskich.

Następnie Bułgaria dostała Macedonię, zaś Albania Kosowo, ponieważ były to tereny, które uważali za swoje. Austro-Węgry oddały im te ziemię jako podziękowanie za skupianie na sobie jak największej ilości wojsk byłej Serbii.

9 sierpnia 1917 r. resztki sił rosyjskich zaatakowały nasze pozycje w Karsie, myśląc, że przerwiemy atak na Batumi. Na szczęście były to siły 2 dywizji milicji, które szybko pokonaliśmy.

17 sierpnia Syjam i Honduras wraz z kilkoma innymi państwami weszły w sojusz z Aliantami.

Tego samego dnia, czyli 28 sierpnia 1917 r. wygraliśmy w Karsie z Rosjanami. Widząc to zaakceptowali pomoc czerwonych w zamachu dokonanym przez Korniłowa.

Obecnie front rosyjski wyglądał następująco:

Jak widać wojska cesarskie gromią wojska carskie na całej linii frontu, co oznacza, że wkrótce Rosjanie się poddadzą.

W Egipcie niewielkie siły Brytyjskie odbijają z rok Włochów Egipt :shock: Jak sądzimy niedługo siły włoskie zostaną tam przerzucone w celu obrony.

Front bałkański wyglądał następująco:

27 września 1917 r. drugi sojusznik Aliantów mianowicie Rosja poddaje się. Dowiadujemy się tego od naszego wywiadu, który ma siatkę w Paryżu.

I to by było na tyle w tym odcinku. Dziękuję Golino za oferowaną pomoc w edytowaniu screenów Pozdrawiam moich czytelników Do zobaczenia w następnym odcinku.

Czyszczę i zamykam.

Dżemik