Allah Akbar - AAR Mamelukowie

Gondor3124 · 30 Grudzień 2011

Allah Akbar - AAR Mamelukowie

Odcinek 1

Nasza opowieść rozpoczyna się w odległych wiekach średnich. Według kalendarza niewiernych, wyznawców Jezusa był to 14 października roku 1399. Władcą państwa Mameluków rozciągającego się na terenach Egiptu i Ziemi Świętej był malik al-Nasr Faraj Burji. Tego właśnie dnia, a raczej tej właśnie nocy przyśnił mu się sen. Ujrzał siebie przyjmującego hołdy wodzów plemion etiopskich. Spodobała mu się ta wizja, wiec postanowił przemienić sen w rzeczywistość.

Władca postanowił utworzyć armię, która będzie strzegła wschodnich rubieży państwa. Armia "Wschód" miała liczyć 5 tysięcy piechoty. Niestety w wyniku zbrojeń pojawiła się groźba bankructwa. Trzeba było nieco zaciągnąć pasa i zwiększyć przychody do skarbca.

Malik podjął także decyzję o większym scentralizowaniu państwa. Niestety w wyniku tej decyzji spadł wskaźnik stabilności i zadowolenia na terenie państwa.

Podczas, gdy rekrutowały się nowe pułki, władca wysłał do sułtana Turcji i sułtana Algieru poselstwa z propozycjami mariaży. Obaj władcy przystali na te oferty, dzięki czemu nasze stosunki uległy poprawie.

Wkrótce jednak doszły do Kairu złe wieści - oto buntownicy pod wodzą Yusufa Alego obległy Aleksandrię - wielkie miasto handlowe. Uzurpator zebrał wielką armię - 11 tysięcy konnicy i 10 tysięcy piechoty. W tym samym czasie władca dysponował 3 tysiącami kawalerii i 10 tysiącami piechoty. Zdecydowanie za mało, aby wydać rebeliantom bitwę. Połączył swoje siły z Armią "Wschód", lecz nadal nie posiadał on tyle by spróbować ruszyć na odsiecz Aleksandrii. 1 września do przebywającego w Judei malika doszły katastrofalne nowiny - Aleksandria upadła! Tymczasem nadal nie było środków na rekrutację nowych pułków, nad krajem wisiała groźba bankructwa. W listopadzie dostaliśmy zastrzyk finansowy - doradcy z naszej ojczyzny, zostali zatrudnieni przez inne państwa, dzięki czemu zyskaliśmy nieco pieniędzy, lecz nadal było to za mało. Dopiero w styczniu udało się uzbierać pieniądze na rekrutację jednego pułku piechoty i dwóch konnicy. Trzeba było się śpieszyć - rebelianci spustoszywszy Aleksandrię i jej okolice oblegli Darnah - centrum prowincji Libia. 3 kwietnia na dwór w Kairze przybyli posłowie z Kara Koyunlu - państwa na Kaukazie. Nasze państwa zawarły mariaż. 14 dni po tym wydarzeniu upadł Darnah. 23 maja przybyli dyplomaci z innego państwa - reprezentanci Timura. Zaproponowano nam sojusz. Władca przyjął tę propozycję, choć wiedział że Timurydzi nie będą skłonni przymierza dotrzymać. Kilka dni później na dworze pojawiła się szczęśliwa informacja - oto narodził się dziedzic tronu. Nadano mu imię Yalbal.

Nowe oddziały połączyły się z armią malika i w liczbie 23 tysięcy(7 tysięcy konnicy, reszta to piechota), ruszyły pod Darnah. 11 sierpnia 1401 roku siły lojalistów doznały upokarzającej klęski. Pod Darnah śmierć poniosło 9 tysięcy żołnierzy al-Nasr Faraja. Odwrót w kierunku Aleksandrii był raczej paniczną ucieczką. Siły monarchy schroniły się w prowincji Gaza, aby wylizać rany, zregenerować siły i połączyć się z dwoma pułkami kawalerii, zwerbowanymi z ostatnich pieniędzy ze skarbca.

Niestety państwo musiało zaciągnąć pożyczkę wysokości 67 dukatów, aby nie zbankrutować. 14 stycznia 1402 roku powstańcy zdobyli miasto Qalamun - stolicę prowincji Kargah. Sytuacja zrobiła się krytyczna. 28 lutego rebelianci oblegli Asjut. Siły lojalne władcy ruszyły im naprzeciw. 22 marca doszło do bitwy pod Asjut. Siły uzurpatora rozbito, a sam Yusuf Ali został pojmany.

19 kwietnia on i około 500 innych buntowników ukrzyżowano przed murami Kairu.
Po wojnie domowej sytuacja finansowa państwa była katastrofalna. Wszyscy doradcy naszego monarchy mieli za zadanie zmniejszać inflację.

Władca musiał zredukować armię do 10 pułków konnicy i 3 tysięcy piechoty. Wraz z armią ruszył pod granice z Etiopią. Po wojnie domowej sytuacja zaczęła się z powrotem stabilizować. 2 czerwca 1402 roku król z 13 tysięczną armią przekroczył granicę z Etiopią. Zgodnie z przewidywaniami Timurydzi nie dotrzymali sojuszu. 22 sierpnia nasz wojujący monarcha nakazał, aby zabezpieczyć granicę wysyłając do władcy Hedżazu propozycję zawarcia mariażu. Nasza oferta została zaakceptowana. W tym samym czasie Etiopia była spustoszona przez bunty, a nasze armie nie napotkały większego oporu, poza buntownikami.

Po zajęciu prawie całej Etiopii wódz tego zacofanego państwa został zmuszony do przyjęcia naszego traktatu pokojowego.

Etiopia po wojnie:

Tymczasem al-Nasr Faraj podjął nowy cel - wasalizacja małego państwa Adal.

Cdn...?

Jest to mój pierwszy AAR, może nie ostatni. Nie jestem wielce doświadczonym graczem. Jak to oceniacie? Powinienem pisać dalej? Co zmienić?

PS Czy nie będzie błędem jeśli zamiast "malik" pisał będę "król"?

Gondor3124 · 30 Grudzień 2011

Odcinek 2

Po wojnie z Etiopią malik nie zamierzał zaprzestać podbijania nowych ziem. Najpierw jednak zdecydował, aby do chrześcijan z prowincji Bejrut wysłać misjonarza, który rozpoczął swe wysiłki mające na celu nawrócenie niewiernych na jedyną prawdziwą religię. Tymczasem w Etiopii zaczęły rosnąc nastroje buntownicze. 16 kwietnia król podpisał dekret poszerzający autonomię prowincji Szoa.

Pomimo tego buntownicy nie zaprzestali napadów na nasze wsie i miasta. Pierwsza bitwa z buntownikami rozegrała się pod Baylul(prowincja Tadżura), dnia 1 czerwca 1403 roku.

Buntowników rozbito dopiero w bitwie pod Awsą, 26 czerwca 1403 roku.

W tym samym czasie do państwa Adal przyłączyły się dwie zbuntowane prowincje Etiopii - Haud i Zeila. Król nakazał wysłać nad granice z sojusznikiem Adalu - Trypolitanią, tysiące piechoty. 11 stycznia wybuchła wojna. Po stronie Adalu stanęły trzy państwa: Trypolitania, Suahili i Jemen. Pierwszą wielką bitwą była bitwa pod Berberą. Siły sułtana Adalu zostały rozbite. Na północy nasze wojska obległy Syrtę i Trypolis. 11 kwietnia wyrżnięto resztki armii sułtana. 5 maja podpisano traktat pokojowy.

Wojna jednak trwała dalej. 30 maja 1404 roku nasze wojsko weszło na terytorium państwa Suahili, które nie uznało tego traktatu pokojowego. Wojsko rozpoczęło długi marsz do odległej o 2500 kilometrów Sofali. 28 sierpnia rozgromiono siły szejka Suahili w bitwie pod Tangą. 15 września do malika przybyło poselstwo z Jemenu, które zaproponowało traktat pokojowy.

Jako, że mamy honor, to nie zabiliśmy posłów za tak uwłaczającą propozycję, choć powinniśmy. Malik zmienił plany dotyczące Jemenu - dotychczas chciał zostawić ich w spokoju, lecz teraz zamierzał upokorzyć władcę tego nic nie znaczącego państwa. Nie zamierzał znosić kpin ze swojej osoby. 9 grudnia upadła stolica Trypolitanii - Trypolis.

Upadek Trypolisu:

15 grudnia armia malika, która od bitwy pod Tangą nie napotkała oporu, stoczyła kilka potyczek z buntownikami i resztkami armii władcy Suahili, w prowincji Kilwa. 4 stycznia 1405 roku nasze wojska zdobyły i splądrowały Syrtę.

Plądrowanie Syrty:

W styczniu Yalbay, dziedzic tronu zachorował na nieznaną chorobę. Zmarł 24 stycznia, a oficjalnym dziedzicem został jego brat al-Musta'in.

24 marca w prowincji Tigre, leżącej na terenie Etiopii wybuchł bunt. Malik jednak był zbyt zajęty podbojami, aby wracać do kraju. 4 kwietnia nasze oddziały wmaszerowały do oddalonej od Kairu o 5000 kilometrów Sofali. Władca musiał jednak zawrócić, bo w Mogadiszu wybuchł bunt. Tymczasem w kraju rozpoczęto rekrutację 7 nowych pułków piechoty, które miały upokorzyć emira Jemenu. 15 marca te oddziały przekroczyły cieśninę na Morzu Czerwonym i 6 dni później starły się w pierwszych walkach z oddziałami naszych wrogów.

Przekroczenie cieśniny na Morzu Czerwonym przez nasze potężne wojsko:

Zajęto prowincję Moka. 10 kwietnia buntownicy zdobyli Tigre. 17 maja nasze dzielne wojsko rozgromiło w prowincji Aden oddziały emira Jemenu.

Po tej bitwie podzielono armię na dwie części. 5 pułków rozpoczęło marsz do Nadżd, a pułki wyruszyło do miasta Mahra. 27 maja na Morzu Czerwonym nasza flota zatopiła flotę Jemenu.

Tymczasem w Etiopii sytuacja była kryzysowa. Buntownicy zajmowali nowe miasta i mordowali naszych osadników. 3 tysięczna armia konna ruszyła spod Trypolisu, aby stłumić bunt. 9 sierpnia 1406 roku podpisano traktat pokojowy z Jemenem.

Niestety w wyniku coraz większego napięcia w państwie zmuszeni zostaliśmy do podpisania pokoju z Suahili na wysoce niekorzystnych dla nas warunkach - powrót do status quo. Cała gigantyczna kampania poszła na marne. 14 października 1406 roku nadszedł czas spłaty pożyczki wziętej w czasie wojny domowej. 23 grudnia w prowincji Syrta wybuchł bunt.

Najpierw jednak należało stłumić bunt w Etiopii. Siły buntowników rozbito dopiero 1 czerwca 1407 roku. W tym samym miesiącu zawarto też traktaty sojusznicze z wasalami - Jemenem i Trypolitanią.

19 listopada zdławiono tez bunty w Trypolitanii.

Ufff... Trochę się nawojowałem, teraz muszę uspokoić sytuację w państwie i polepszyć finanse(inflację mam już na poziomie 1%).

Gondor3124 · 14 Luty 2012

Odcinek 3

Po wojnie z Etiopią sytuacja w państwie była zła. Inflacja i ryzyko buntów znacznie wzrosły.

Państwo było postrzegane na arenie międzynarodowej jako agresor. Wybuchały liczne bunty, na terenach podbitych. Pomimo tego miało 4 najwyższy roczny dochód na świecie, przewyższając wiele chrześcijańskich potęg. 13 sierpnia 1405 roku malik tytułował się kalifem.

31 lipca władca na czele 9 tysięcy konnych ruszył na Gonderę - ostatnie miasto Etiopii. 18 sierpnia miasto upadło. 3 września ostatnie tereny państwa Etiopia zostały włączone do naszego wielkiego imperium.

W lutym goniec przybył na dwór ze świetnymi wieściami. Dyplomaci wysłani 2 miesiące wcześniej do sułtana Turków zawarli z nim przymierze w imieniu malika. We wrześniu doszły do nas wieści, że Imperium Timurydów rozpadło się pod wpływem buntów. Uwolniły się: Persja, Dulkadir i Durran.

Pod koniec tego samego miesiąca gońcy przynieśli kapitalne nowiny. Zawiązaliśmy z Turcją unię personalną! Odtąd nasz malik rządził także w Turcji.

Rozpoczął się proces stabilizacji sytuacji w pastwie. Przyjęto politykę innowacyjności i rozwijania nowych technologii. Długi okres pokoju trwał do roku lipca 1419. Malik na czele armii ruszył na stolicę małego Dulkadiru - Mus. Miasto zostało włączone do imperium 11 kwietnia 1420 roku.

Walki na murach Mus:

Bez chwili wytchnienia nasze światłe oddziały ruszyły na Adan - stołeczne miasto Ramazanu. Po niemalże rocznym oblężeniu miasto padło 6 kwietnia. Tak oto znowu rozszerzono granice państwa o tereny dwóch małych kraików. 8 sierpnia roku 1422 umiera al-Nasr Faraj Burji Mądry - twórca fundamentów potęgi Mameluków.

Dokonania:
- stworzenie podwalin pod dalszą ekspansję imperium;
- podbój Etiopii;
- wasalizacja Adalu, Trypolitanii i Jemenu;
- aneksja Dulkadiru i Ramazanu;
- podporządkowanie sobie Turcji w sposób pokojowy;
- liczne mariaże.

Władzę w państwie objął jego syn al-Musta'in Burji I - świetny wódz, dyplomata i zarządca. Państwo z pewnością będzie dobrze prosperować za jego rządów.

Po śmierci malika wybuchły liczne bunty na terenie całego państwa. Wybuchła II Mamelucka Wojna Domowa.

Walki trwały do kwietnia roku 1424. Nadal jednak sytuacja w państwie była niespokojna. 20 sierpnia w obliczu groźby bankructwa malik został zmuszony zaciągnąć pożyczkę w wysokości 173 dukatów. Założono Bank Narodowy, który miał na celu zredukowanie inflacji. W marcu 1425 roku imperium zostało pokojowo rozszerzono o dwie nowe prowincje - Taka i Berber. Zostali wysłani tam osadnicy.

Chaty pierwszych osadników:

Tymczasem na wschodzie zaczęła rosnąć nowa siła - Gruzja. Malik postanowił ją upokorzyć, aby potwierdzić swą pozycję, jako najsilniejszego muzułmańskiego władcy. W tym celu zawarto sojusz z Karą Koyunlu, która była zagrożona, przez Gruzję. Wojna miała się rozpocząć w pierwszych dniach lipca 1427 roku.

Monarcha miał już przekroczyć granicę, gdy goniec przyniósł wieści - Hedżaz wypowiedziało wojnę Al Hasie, której zagwarantowaliśmy niepodległość. Natychmiast armia zawróciła na zachód i już 7 lipca upadło pierwsze miasto wroga - Tabuk. 1 listopada padła po szturmie Medyna - pierwsza stolica kalifatu. 23 listopada 1427 roku. listopada podpisano pokój kończący wojnę.

PS Długo mi się nie chciało nic pisać, ale w końcu mi się zachciało. Jeśli będę pisał dalej to raczej nie za często - nie chcę, aby to był obowiązek, lecz coś co mogę, acz nie muszę robić.

PPS Przestawiłem suwaki w kierunku innowacyjności. Jak państwo nie zwesternizowane może dorównywać technologicznie Europie? Jak to zrobić?

PPS Jak zyskać rocznie więcej kolonistów? Wiara katolicka daje +1 do kolonistów, ale nie zamierzam zmieniać wiary, bo wybuchną bunty i państwo się rozpadnie.