Alternatywna StAARożytność.

Witam. Pokazuje tu moją propozycję "opowieści" o starożytności. Ale nie o starożytności taką jaką my znamy ale zupełnie inną - jakoby nie wydarzyły się znane nam wydarzenia, w Europie zamieszały zupełnie inne ludy i założy zupełnie inne państwa. W sumie to raczej przeniesienie mojej "opowieści" którą pisałem na lekcjach matematyki. Proszę o ocenę początków ^_^\' Oczywiście jak ktoś chce to może dopisać własną część o dowolnym państwie, plemieniu. W opowieści będe korzystał ze screenów z Eu, Civ4, Rome TW oraz innych. No i jak widać słabo mi idzie z grafiką więc o tym lepiej nie wspominać. I jak ktoś spojrzy to niech zostawi po sobie coś choćby bluzg. A i niech moderacja przeniesie ten dział jeśli ten uzna za nie odpowiedni.

WSTĘP​

Aktualna Mapa Świata
​

Legenda:

Aleondrowie (zielony, Iberia)
Alimelia (pomarańczowy, Grecja)
Amariard (różowy, Persja)
Atiaria (zielony, Włochy)
Awria, Lekoninczycy (purpurowy, j. Aralskie)
Barbarsja (szary, Ibieria)
Barthia (niebieski, Bałkany)
Berskowie (łososiowy, Rosja)
Borborowie (rózowy, Francja)
Carmaria, Carmaris (Żółty, Italia)
Centria (brązowy, Afganistan/Pakistan)
Ceonici (zgniłozielony, Brytania)
Cesalia (ciemnożółty, Niderlandy)
Dajarowie (zielony, Skandynawia)
Dierm (brązowy, Grecja, Turcja)
Eolenia, Melenici (zielony, Sycylia)
Erjern (zielony, Kaukaz)
Erzerium, Erzeria żółty, płw. Arabski)
Esteici, Mamoria (ciemnoniebieski, Polska)
Falamowie (zgniłozielony, północna Europa)
Frajiria (pomarańczowy, północna Afryka)
Geartia Wielka (czerwony, Persja)
Gelermia (granatowy, płw. Arabski)
Gerberia (zielony, Kirgistan/Tadżykistan)
Grendia (pomarańczowy, Armenia/Persja)
Gorgowie (szary, Szkocja)
Harmgard (szary, Egipt)
Holimowie (morski, południowa Afryka)
Hearhowie (brązowy, Rosja)
Ijerowie (różowy, Sardynia)
Jaarja (szary, Nowogród, Finlandia)
Jozgat (rózowy, Afryka)
Kaarmowie (brązowy, Szwajcaria/Austria)
Katagrad (bordowy, Rumunia)
Kehemowie (brązowy, płw. Arabski)
Kertonia (zielony, Irlandia, Walia)
Kermeria (jasnoróżowy, Pont, Krym, Stambuł)
Koletoni (szary, Azja Mniejsza)
Krangat (szary, Francja)
Lartia (niebieski, Ukraina)
Malamowie (żółty, Niemcy)
Mardurianie (czerwony, północna Italia
Metowie (ciemnozielony, Kazachstan)
Nelogorgowie (brązowy, Szkocja)
Orteryn (jasnozielony, Persja)
Paargard (zielony, południowa Afryka)
Peltowie (różowy, Brytania)
Pijanisi (fioletowy, Turcja)
Rhergard (pomarańczowy, Pakistan)
Quer (niebieski, Płw. Arabski)
Tagarnark, Malamowie mniejsi, Ksariasi (brązowy, Niemcy)
Temelie (szary, Persja)
Tersalia (brązowy, Tunezja, Trypolis)
Ter Marchia (purpurowy, Iberia, Atlas)
Sazalem, Unia z Sazalem, Goltowie (czerwony, Turcja, Cypr, Kreta)
Selegaria (pomarańczowy, Iberia)
Similjard (fioletowy, Płw. Arabski)
Skelia, Skertanie (zielony, Kornwalia, Bretonia)
Stern Molhern, Kjabjici (zielony, Płw. Arabski)
Tekrowie (rózowy, południowa Italia)
Uger Arjid, Arjadowie,
Pessyci (jasnobrązowy, Afryka)
Warwargord, Skelemici,
Werworsja (szary, płw. Arabski)
Zaal (czerwony, Afryka)

Część I - Selegaria​

​

Oznaczone stolice poszczególnych państw oraz miejsce bitwy pod Regis.

Notka niczym z wikipedii

Selegaria powstała w 231* roku wyniku porozumienia plemion północno-keriańskich*. Początkowo unia miała jedynie jednoczyć plemiona mówiące podobnym językiem – staroselgiskim i działających w podobnych interesach jednak po II Wojnie keriańskiej przerodziła się w trwały twór państwowy, który zwłaszcza za rządów Rewiusza Brodatego miał trwałą hegemonię w tej części kontynentu. Państwo składało się z trzech nieoficjalnych części – głównej, południowej, zamieszkanej przez Ikeriów, w której znajdowała się też stolica Selcja, przejściowej, czyli z górzystych, słabo zamieszkanych terenów środkowych oraz północnej, czyli ziem najbardziej zniszczonych, odebranych w wojnach północnym ludom, niezamieszkanych raczej przez ludy rdzennie keriańskie. Selegaria od czasów I i II wojny keriańskiej nie toczyła wojen na terenie półwyspu a z sąsiednimi ludami utrzymywała raczej przyjazne stosunki. Zupełnie inaczej wyglądała sytuacja na północy gdzie trwały walki, z Marudianami, których selegariowie nazywali Sipi - co oznacza mściwi.
Obrzędy religijne nie różniły się znacząco od obrzędów religijnych innych ludów keriańskich. Panował tu dualizm a państwo było podporządkowane kultowi Arnezy – bogini Słońca, plonów oraz rodzicielstwa. Na północy jest duży wpływ politeistycznych religii północnych. Selegria była państwem bardzo tolerancyjnym religijnie znajdowały się tu nawet świątynie bóstw wschodnich.

* Jest to oznaczenie powszechne gdzie rok 0 to data rozpadu Wielkiego Imperium Stelma
** Keria – Iberia, płw. iberyski

Herzos II, Aktualny Władca​

302, Pierwszy Słoneczny dzień wiosny

Selegarska armia, największa, jaką dało się zrekrutować z nieprzychylnych terenów północnych, złożona głównie z siłą wcielonych i nieopłaconych chłopów i niewolników z wolna przesuwała się żółwim tempem ku granicom miasta. Byli głodni, przemoczeni i zmęczeni, więc z ogromną ulgą przyjęli wschód słońca na pięknym bez chmurnym niebie. Miasto było otoczone przez 8 legionów wojowników, którzy czyli na twarzy smak triumfu, a w ich myślach nawet nie kołatała się myśl o porażce. Przecież wygrali już dwa starcia z tymi dzikusami, ponosząc naprawdę niewielkie straty a w sumie i tak zginęli jacyś idioci. A teraz ta wioska była w zasięgu wzroku, koniec tej męczarni oraz szansa na jakikolwiek zysk. Dlatego gdy tak szli nie szokuje, że ci prości ludzie nie wyczuli zamykających się kleszczy jednak nie należy usprawiedliwiać postawy ich dowódcy Kajma, który nawet nie zarządził jakiegokolwiek postoju i odpoczynku tylko wydał rozkaz ataku na jak się wydawało bezbronne, bo przecież pozbawione murów i załogi miasto. Srogo się przeliczył. Gdy miasto wydawało się już na wyciągniecie dłoni (było położone w kotlinie) znikąd pojawiły się zastępy wroga. Pierwsza fala uderzyła za wschodnich wzgórz i liczyła około 1000 wojów. Były to słabo wyposażone odziały uzbrojone w krótkie brązowe miecze oraz w długie piki. Odziane były w lekkie skórzane pancerze jednak niektórzy wojownicy byli pozbawieni i ich. Mimo niewielkich rozmiarów szybko złamała kruche serca swoich przeciwników i zasiała w nich popłoch. Łucznicy bardzo wycofali się na tyły i zaczęli chaotycznie ostrzeliwać walczących raniąc również swoje oddziały. Druga fala uderzyła centralnie od miasta i były to już znacznie silniejsze oddziały, które odepchnęły większą część Selgarów z powrotem ku wzgórzom. A stamtąd uderzyły już legion włóczników. Powietrze, przeszyły krzyki strachu. Bitwa była skończona.

Bitwa pod Regis​

 

Część II - SELEGARIA

Mirsa był jednym z niewielu tych, którzy przeżyli. Już na samym początku starcia szybko porzucił okazję na zdobycie chwały a skupił raczej się na ratowaniu – własnego życia. Należał on do legionu łuczników. Tak, więc gdy pierwsza fala zderzyła się z wojami on wraz z innymi wycofał się na tyły i rozpoczął ostrzeliwanie pola bitwy. Gdy uderzyli na nich z boku porzucił łuk i zaczął biec przed siebie kierując się ku pobliskim wzgórzom gdzie mógł mieć nadzieję na uratowanie. Jego mięśnie z miękkich stały się twarde a ogromny stres doskonale stłumił poczucie głodu. Wybrał najlepszą drogę ucieczki. Na szczęście żaden z jego towarzyszy nie zaczął uciekać za Mirsą. W końcu po krótkiej chwili mobilizacji mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa a jego ciało złapał potężny skurcz, który zmusił go do chwilowego postoju. Chwycił się prawą dłonią za bok i rozejrzał się wookoło. Znajdował się on już na zewnętrznej części pola bitwy i był raczej słabo widziany nawet w postawie stojącej. Po chwili stanie siły wróciły a on nie odwracając się już wznowił bieg ku wzgórzom.



Wieczorem strudzony ucieczką padł i zasnął pod najbliższym drzewem. Obudził się późno, gdy wstał słońce świeciło już wysoko na niebie. Wiedział, że musi wznowić marsz gdyż w tym miejscu grozi mu pojmanie. Wiedział, że musi wrócić do domu, zatrzymując się tylko w jakiejś większej wiosce, aby zameldować jej zarządcy o losach bitwy. Oczywiście liczył on tylko na nagrodę a o swojej postawie w czasie starcia nie zamierzał nawet wspominać. Był on prostym rolnikiem, nie znał się on na polityce mówiąc wprost nie znał on się na niczym poza uprawą ziemi. Tak, więc gdy znalazł się w zupełnie obcym miejscu nie wiedział jak swoje zamiary wprowadzić w czyn. Postanowił on wrócić w pobliże pola bitwy jednak silnie okrążając je, aby nie narazić się na schwytanie. Opuścił las i szedł drobnym korytem, którym niewątpliwie kiedyś płynęła woda a teraz było bujno zarośnięte różnej maści krzaczorami. Marsz tą drogą był niewygodny i powolny, ponieważ ostre kłącza chwytały się ciała silnie je raniąc. Po około godzinie koryto silnie skręcało w prawo ku górom, więc był zmuszony je opuścić. Był wycieńczony, nogi miał pocięte a głód nie pozwalał mu myśleć o czymś innym jak o jedzeniu. Gdy zobaczył, że przed nim rozpościerają farmy serce zaczęło mu być szybciej. Szedł przed siebie ku najbliższemu domostwu, zatrzymał się tylko po to, aby podnieść z ziemi spory kamień o ostrej krawędzi. Powoli doszedł do domu, zbudowanego z grubych bali i wszedł do środka. Nie mylił się - o tej porze wszyscy jego mieszkańcy byli na polu. Gdy zobaczył, że na prostym krzywym nieco stole leży kawał placka pszennego rzucił się na niego i zaczął pospiesznie jeść. Gdy urywał i wciskał do ust kolejne kawałki wypieku usłyszał, że ktoś wchodzi do domostwa podniósł ze stołu uprzednio położony na stole kamień i powoli, kryjąc ruszył ku wejściu. Zobaczył wysoką postać, sądząc po ubiorze jakiegoś strażnika lub rządcę niewolników. Przeliczył swe siły i ruszył na niego podnosząc kamień i rzucając w postać. Ta jednak uchyliła się wyciągnęła krótki nóż i skoczyła na niego tnąc go w rękę. Mirsa w odruchu paniki próbował odepchnąć postać ku wnętrzu i uciec, jednak, gdy to zrobił poczuł jak z tyłu w plecy wbija mu się ostry nóż. Ostatnim, co usłyszał był jego własny jęk.

-----

Herzos stanął przed nie małym problemem. Niedługo zbliżała się piąta rocznica jego wstąpienia na tron. Od czasów rządów jego ojca sytuacja w kraju zmieniła się diametralnie. Państwo nawiedziły klęski suszy i pożarów, co zaowocowało wielkim falom głodu zwłaszcza na południu kraju i doprowadziły do niebezpiecznej sytuacji gdzie młode jeszcze nie do końca
zaasymilowane tereny stały się spichlerzem całej Selgarii. Odpowiedzią na klęski była całkowita wolność religijna w państwie. Jednak to nie wystarczało – państwo powoli łamane było buntami i wystąpieniami ludności. Początkowe metody nakazujące pokojowe tłumienie demonstracji nie przyniosły żadnej poprawy a wręcz zaogniły sytuacje, bo wysokie rody plemienne (czując zagrożenie dla swojej sytuacji) domagały się metod siłowych. I jeszcze ta wojna. Wojna (w ocenie Herzosa) była jedyną możliwością rozwiązania zarówno drobnych sporów granicznych jak i buntów chłopów, którzy przychylniej patrzyły na obcy lud. Teraz po klęsce kampanii musiał podjąć ostateczną decyzję. Sprawę utrudniał fakt, że jego rozkazy były i tak wydawane za późno.

​

-----

Dziękuje za ten jeden komentarz chociaż widać, że ktoś tu zajrzał Następna część jutro bo mam taktykę krótkie dość odcinki ale codziennie. Następna część będzie opowiadać o losach innego państwa ^^

 

Część III - Imperium Kermeru

Rodem z alternatywnej wikipediii:

Imperium Kermeru zostało utworzone 4 lata po śmierci Stelma Wielkiego i 5 lat po upadku Anth Saji, wilczej bramy ostatniego ważnego miasta imperium na północy. Założycielem państwa był Matan, kuzyn Stelma. Dzień 16 czerwca, czyli data jego koronacji uznana jest za historyków za oficjalny koniec starego porządku i początek wielkich przemian zarówno społecznych jak i w innych dziedzinach takich jak rolnictwo, budownictwa wojskowość.
Pierwotnie państwo Matana obejmowało całą Hakcję*, Imperrę**, oraz dużą część ziem północnych jednak już pod koniec jego panowania duża część jego państwa została zajęta. Przywrócił on stolicę w Daakrze (pierwszej stolicy Imperium Stelma) i przyczynił się do wielkiej rozbudowy miasta. Po jego śmierci w 21 roku władzę objął jego syn Katin. Był on twórcą idei Nowego zjednoczenia tj. utworzenia ponownie dużego silnego państwa z nowych państw założonych na terenie imperium. Jako państwa federacyjne typowane było Erzos, Santwe (później wchodzące w skład Erjernu) oraz Katagrad. Nawet po śmierci Halmosa III Katagrad został włączony do Kermeru jednak w wynku buntu przeciwko unii władzę objął autonomiczny władca Smielej Biały. Wybuchła wojna, która zakończyła się przyznaniem sporych ziem w okręgu Wschodniej Mpoi***. Mimo zwycięstwa na zachodzie państwo nie mogło obronić się przed rozpadem. Dopiero za władzy Tatana I (rok 189) odzyskała część dawnej świetności. Wtedy powstała idea państwa kupionego wokoło morza Górnohakcyjnego****. Po okresie władzy Tatana I i dwóch jego następców zakończył się okres „Młodego Państwa”. W 241 roku Karmer obejmował północną Hakcje, Mpoi oraz Imperre wraz z Daakrą. Władcą był Kaml Bezprym.


*Hakcja – Azja mniejsza,
**Imperra – Krym, oraz tereny w pobliżu niego.
***Wschodnie Mpoi – Tereny wokoło europejskiej części Stambułu.
**** Morze Górnohakcyjne – Morze Czarne a zwłaszcza tereny wodne wokoło Hakcji.

------

241 rok. Początek Kwietnia.
Walki w Hial
Powstanie w mieście trwało już na dobre. Początkowo walki toczyły się poza murami miasta jednak po zwycięstwie wojsk imperium przeniosły się na ulice. Miasto nazywało się Hial i leżało we wschodniej Hakcji, tuż u granic Grendii, co oczywiście miało swoje wielkie znaczenie. Buntownicy mieli zagwarantowane wsparcie wojskowe, które miało przybyć gdzieś tu za 3-4 dni, aby objąć władzę i co najwyżej pokonać niedobitki armii króla. Wcześniej nie mogli liczyć na żadną pomoc. Zwłaszcza, że aktualny rządca Grendii mając w pamięci klęski swoich poprzedników bał się zaryzykować otwartej konfrontacji nawet z tak osłabionym państwem jak Kermer. Buntownicy mieli pełne poparcie miejscowej ludności, okradanych rolników, grabionych przez państwo kupców, zwykłych mieszkańców brutalnie tłumionych przez władzę oraz rzeszy wyzwolonych niewolników, którzy po otrzymaniu broni walczyli po stronie buntu.





Bitwa pod Nasaan

Cztery dni wcześniej w miejscu oddalonym od Hial o kilkaset kilometrów wojska Pijanisów w wielkiej bitwie pokonały wojska królestwa. Mimo przewagi liczebnej obrońców, którzy posiadali 2 legiony piechoty, legion łuczników oraz 500 jeźdźców wobec 800 piechurów i 350 jeźdźców po stronie atakujących poniosły druzgocącą klęskę. Po stronie obrońców zginęło łącznie 1800 zbrojnych a po stronie napastników 380. Ta bitwa, mimo, że była niewielkich rozmiarów miała ogromne znaczenie strategiczne. Pozwoliła ona zająć całą środkową Hakcje wraz z trzema jej dużymi miastami – Stois, Manaieris i Nasan, a wieść o zwycięskiej bitwie stała się tagże impulsem do późniejszych wydarzeń. Kaml ostatecznie zgodził się na oddanie całej środkowej Hakcji w zamian za pomoc w ugaszeniu powstania we wschodnich prowincjach Hakcji.





II Bitwa O Hial. Po 2 tygodniach starć ostatecznie żołnierze Kamla poddali się a Hial wraz z terenami wokół niego położonymi zostało włączone do tzw. Grandii zachodniej – fasadowego państwa pod całkowitą kontrolą Grandii. Na wieść o zbliżających się wojskach Pijanu popieranych przez imperium Grandia ostatecznie otwarcie wypowiedziała wojnę obu siłą i pospieszyła na ratunek miastu. W II Bitwie o Hial zmierzyły się siły Pijaru oraz siły Zachodniej Grandii sprzymierzonej z Grandią Wielką.

VS
Pijar VS Grandia
2,5 Legionu włóczników i lekkiej piechoty vs 4 legiony włóczników
Brak większych oddziałów łuczniczych vs 600 łuczników
700 oddziałów lekkiej jazdy vs 150 oddziałów jazdy

ciąg dalszy nastąpi... :grin:


​

1. Nasaan, miasto oraz miejsce bitwy
2. Manaieris, miasto
3. Stois, miasto
4. Linie oznaczaja tereny, w których sprawowali władzę Pijanisi po zwycięskiej bitwie pod Nasaan.
5. Hial, miasto oraz miejsce bitwy
Czarne i białe kropki to oznaczenie stolic poszczególnych państw.

 

Najprawdopodobniejsze granice przeniesione do eu2.