Auctorita in nomine Patris, et Fili, et Spiritus Sancti -AAR

Gram w EU2 prawie 4 lata, i choć bardzo często układałem sobie w głowie AARy, to jednak ten jest pierwszym, który postanowiłem ukazać światu
Sorry za brak obrazków, ale po prostu zapomniałem porobić screenów....
Tytuł to w wolnym tłumaczeniu z łaciny "Władza w imieniu Ojca, i Syna, i Ducha Świętego" (mam nadzieję, że dobrze ułożyłem łacińską formułkę).

Europa Universalis 2 1.08 PL


Annuntio vobis gaudium magnum:
habemus Papam!

Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum,
Dominum Oddo.
Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem... Colonna!

Te słowa były najważniejszymi słowami, jakie 49-letni kardynał Oddo Colonna usłyszał w swym życiu.
Tego dnia, 11 listopada 1417 r., podczas soboru konstanckiego, został wybrany jako nowy biskup Rzymu. Marcin V, bo takie imię przybrał kardynał, czuł, że jest
papieżem wyjątkowym - jego wybór kończył okres schizmy, która rozpoczęła się kilkadziesiąt lat wcześniej. Postanowił on odnowić wizerunek papiestwa, nadszarpnięty przez kłótnie, zatargi i wszelkie parszywe knowania kościelnych dostojników. Wierzył, że Bóg właśnie jemu wyznaczył misję wyprowadzenia Stolicy Apostolskiej "na właściwy tor" i
cały swój pontyfikat poświęcił na wypełnienie tej misji...

Pierwsze 2 lata pontyfikatu minęły nieszczególnie, jednakże w pamiętnym roku 1419, papież Marcin V rozpoczął proces centralizacji władzy - nie może być, że boży namiestnik na Ziemi ma ponad sobą kogokolwiek poza Bogiem. Zdecydowanym ruchem Marcin V ustanowił wyższość papieża nad soborem i ogłosił to jako obowiązującą doktrynę.
Na wieść o postępującej centralizacji władzy niektórzy kardynałowie wyrazili znaczny niepokój, ale, jak pokazała przyszłość, były to bezpodstawne obawy...
Równolegle z centralizacją władzy, papież przeprowadził reformę administracyjną państwa, wszak już wcześniej dał się poznać jako doskonał administrator.
W sierpniu tegoż roku Marcin V zdecydował, aby przyłączyć się do wojny Neapol i Albania kontra Sojusz Włoski po stronie Sojuszu. Armia Krzyżowców pod dowództwem pułk. Barletty opuściła Rzym, a głównodowodzącym armii został Marcin V. Po 2 tygodniach marszu "Crux Agminis" dotarła do Neapolu, gdzie stacjonował zmobilizowany pułk piechoty.
Wywiązała się bitwa, w trakcie której Neapolitańczycy zostali rozgromieni, a rok później miasto Neapol poddało się płk. Barletcie. Wkrótce po tej wiktorii, papież Marcin V rozkazał czekać, aż dotrą do Neapolu posiłki z Sieny.
Wielu dostojników krytykowało ten postój, ale okazało się, że Bóg słusznie podpowiedział Marcinowi, co robić - kilka dni później zwiad doniósł, że w Apulii koncentruje się ponad 10 tys. armia zmobilizowanych Neapolitańczyków.
Wojska papieskie połączyły się w Neapolu z sienieńskimi i w lutym 1420 r. doszło do największej dotychczas bitwy w Italii - połączone siły Sieny i P. Kościelnego, po niezwykle zaciętej bitwie, rozbiły wojska Królestwa Neapolu.
Wkrótce po tym zwycięstwie papież Marcin przyjął na audiencji posłów z Albanii i Neapolu, którzy przybyli prosić o pokój. Papież zgodził się i do skarbu wpłynęła sowita kontrybucja, w sumie 200 dukatów. Siena, partner spod murów Apulii, podbiła tę prowincję.
Kilka tygodni później Ks. Raguzy skorzystało ze słabości Neapolu i najechało na ten kraj. Neapol nie miał siły się bronić i został zaanektowany przez Raguzę.
2 lata później, papież Marcin bardzo się wahał, czy przystąpić do wojny z Bizancjum. Stosunki między Rzymem a Konstantynopolem były neutralne, a przystąpienie do wojny spowodowałoby gwałtowne pogorszenie relacji. Po kilkudniowych rozmyślaniach i modlitwach, papież zdecydował o dyplomatycznym dołączeniu do wojny - armia papieska jeszcze nie powróciła do stanu sprzed wojny z Neapolem, a flota była śmiesznie mała.
Bizancjum wojnę przegrało - gdy dogorywał Konstantynopol, zdradzieccy Turcy wkroczyli do bizantyjskiej Grecji i, na mocy pokoju macedońskiego (20.02.1422 r.), przyłączyli tę prowincję do swego kraju.
Sam Konstantynopol upadł 18 października 1422 r. Księstwo Aten, które zdobyło stolicę Kościoła Wschodniego... zaanektowało Bizancjum. Brat przeciw bratu - Ks. Aten było również krajem prawosławnym...
Papież Marcin do końca życia nie mógł darować sobie, że nie powstrzymał terytorialnej pazerności Ateńczyków. Do końca swych dni prosił Boga o przebaczenie jego bezczynności...


W II poł. XV w. papież Marcin V zaczął udzielać się jako dyplomata. Marzył o zjednoczeniu Italii pod władzą papieską. Swoją koncepcję opublikował w encyklice pt. "Italia Universalis" w 1428 r.
Powziął pierwsze kroki ku realizacji marzenia - shołodwał Ks. Sieny i Modeny, niestety Toskanii nie udało mu się namówić do hołdu lennego.
Rownolegle z dyplomacją, Marcin V dbał o finanse Stolicy Apostolskiej, i tu po raz kolejny pokazał swój geniusz administracyjny. Od 1427 r. obroty P. Kościelnego stale rosły.
Niestety, w ww. okresie stan zdrowia Marcina V zaczął się systematycznie pogarszać. Najbliżsi współpracownicy Ojca Św. podejrzewali, że wszystkie choroby rozwinęły się ze zgryzoty i smutku papieża na wieść o anekcji Bizancjum...

W ostatnich 2 latach pontyfikatu Marcin V znacznie unowocześnił armię i flotę. Aktywnie działał na arenie międzynarodowej (był bliskim przyjacielem Alberta V, Cesarza Rzymskiego) oraz upiększył Rzym, m.in. odnowił ogrody watykańskie.
3 miesiące przed śmiercią papieża ujawniony został wielki skandal w jego najbliższym otoczeniu - wenecki dyplomata korumpował samego papieskiego doradcę finansowego! Jak wykazało śledztwo, rozpoczęte przez zwołany konsystorz, znaczna pozycja Stolicy Apostolskiej w handlu była bardzo nie na rękę Wenecji, która w ten sposób traciła masę pieniędzy. Dyplomaci weneccy postanowili każdym pokojowym sposobem zmniejszyć obroty Państwa Kościelnego. Wszak "Cel uświęca środki"....

Efektem tego procederu były niższe od spodziewanych obroty P. Kościelnego. Schorowany Marcin V odwołał doradcę i rozkazał wymazać jego imię ze wszystkich rejestrów i ksiąg... Na miejsce nieszczęsnego doradcy papież mianował Gabriela Condulmaro, późniejszego papieża Eugeniusza IV.
Mianowanie młodego Condulmaro na stanowisko osobistego doradcy fiansowego było ostatnim aktem prawnym, który podpisał Marcin V.
20 lutego 1431 r. Ojciec Św. Marcin V zmarł w Rzymie. W chwili jego śmierci dzwony w mieście biły 14 razy - tyle, ile było lat pełnił pontyfikat...
Marcin V został pochowany w honorowym mijescu w odnowionej przez niego bazylice laterańskiej.

C.D.P.N (Ciąg Dalszy Powinien Nastąpić)

 

Gdy w 1431 r. zmarł papież Marcin V, nie wiadomo było, kogo osadzić na Tronie Piotrowym. Kolegium kardynalskie sugerowało, abywakat objął obecny doradca finansowy - kard. Gabriel Condumaro.
Tak też się stało i nowym Biskupem Rzymu został kard. Condulmaro. Przybrał on imię Eugeniusza IV.


Papież Eugeniusz IV.

Niektórzy wątpili w słuszność wyboru, bo powszechnie znane było, iż Eugeniusz IV jest człowiekiem zamkniętym w sobie, niechętnym do świata i zależnym od innych. Przyszłość pokazała, że krytycy mieli rację, ale czy lud podzielał ich poglądy?

Przemawiając z balkonu do wiernych, Eugeniusz IV oświadczył, że zamierza kontynuować zjednoczeniowe dzieło jego poprzednika. Przemówienie zostało przyjęte owacjami i papież Eugeniusz IV zniknął w korytarzach apartamentów papieskich.
Już kilka miesięcy po wyborze okazało się, że papież Eugeniusz jest bardzo podatny na manipulacje. Szczególnie groźny był wpływ żądnych władzy kardynałów, którzy na papieżu wymuszali niekorzystne decyzje budżetowe i polityczne.
Efektem takiej presji było m.in. wspieranie antyweneckiej rebelii w Neapolu. Pod naciskiem kardynałów Eugeniusz IV anulował przemarsz wojsk weneckich przez P. Kościelne. Ponadto, w rebelię pompowano wielkie ilości pieniędzy, ale były to pieniądze wyrzucone w błoto -
rządowe wojska Wenecji przeprowadziły desant i szybko rozprawiły się z buntownikami.


Sojusz Italski na początku pontyfikatu Eugeniusza IV.

8 września 1432 r. P. kościelne objęło przewodnictwo w Sojuszu Italskim. Był to jeden z niewielu sukcesów Eugeniusza na arenie międzynarodowej. Lecz i w tym przypadku doszło do manipulacji - 3 dni po obęciu przewodnictwa, w Rzymie rozeszła się informacja, że do
Sojuszu Italskiego, za zaproszeniem Ojca Św. dołączyło Księstwo Raguzy. Wzburzyło to lud, gdyż:
- Raguza NIE jest państwem o włoskiej kulturze,
- oraz ma na pieńku z Wenecją (spór o Neapol).
Choć nikt w Rzymie nie miał wątpliwości, że kraj na długie lata przyjął politykę antywenecką, to zapraszanie do sojuszu państwa, które niejedną wojnę z Wenecją toczyło, jest ogromnym ryzykiem.
Papież zaryzykował - efektem były wielkie zamieszki w Rzymie, które, na szczęście, został szybko stłumione.

Lata 1432 - 1440 minęły spokojnie, Eugeniusz IV mógł pokazać, że nieobca mu jest najnowsza technika wojenna, gdyż podniósł poziom techniczny armii.
Niestety, 7 października 1440 r. zmarł dotychczasowy książę Modeny. Jako, iż Modena była lennikiem Biskupstwa rzymskiego, papież Eugeniusz zaproponował swojego kandydata.
Nie podobało się to ościennej Genui, która miała w Modenie znaczne wpływy i od dawna rościła sobie pretensje do tronu. Nastał kryzys i 22.10.1440 r. Genua wypowiedziała Modenie wojnę. Spirala zobowiązań i gwarancji nakręciła się
i wkrótce wojna objęła niemal cały płn. Płw. Apeniński. Z jednej strony walczył Koalicja Liguryjska: Trapezunt, Mediolan, Genua i Sabaudia, a z drugiej Sojusz Italski: P. Kościelne, Modena, Toskania, Siena i Raguza.


Układ sił na Płw. apenińskim w dniu wybuchu wojny.

Tym razem papież nie objął dowództwa nad armią i powierzył to zadanie kard. Fabricciemu. Eugeniusz IV znał swe możliwości i wiedział, że nie jest geniuszem militarnym, stąd taka decyzja...
Wojna ta była jedną wielką porażką Sojuszu - armia papieska, pod dowództwem płk. Taranto, raz za razem ponosiłą klęski pod murami Mediolanu. Bodaj największą proażką było odparcie natarcia 16 tys. armii kościelnej przez 3 tys. (!) załogę garnizonu.
26 kwietnia cały Sojuusz Italski obiegła hiobowa wieść - Raguza została podbita przez Trapezunt. Wojska trapezunckie otrzymały w ten sposób dogodny przyczółek do ataku na płw. Apeniński. Do spodziewanego desantu jednak nie doszło, bo wojska Modeny rozpoczęły oblężenie stolicy Trapezuntu, przez co wojska trapezunckie zawrócono do Azji.

Jednym z nielicznych sukcesów P. Kościelnego na wojnie było oblężenie i zdobycie stolicy Mediolanu. W tym samym czasie w Szwabii wybuchł bunt chłopstwa. Płk. Taranto postanowił zostawić ich w spokoju, co było niewybaczalnym błędem, jak pokazała przyszłość...
Kolejna smutna wieść, tym razem z Konstantynopola - w styczniu 1443 r. Ks. Aten przegrało wojnę z Turcją i na rzecz tych kanalii stracili Konstantynopol, a właściwie Stambuł. Stała się rzecz, której najbardziej obawiał się papież Marcin V - stolica Kościoła Wschodniego w rękach niewiernych!
Wykorzystując trapezunckie zmęczenie wojną, papież Eugeniusz IV podpisał 10 czerwca 1443 r. w Tarencie pokój międy P. Kościelnym a Trapezuntem. Jedynym warunkiem pokoju był powrót do status quo.

W sierpniu 1443 r. upadł rząd Mediolanu. Nowy rząd przyznał niepodległość Szwabii i wyłączył się z wojny - później każdy w Rzymie żałował, że wojska nie podbiły Szwabii, choć miały ku temu dogodne warunki...
13 listopada 1443 r. Modena podpisała rozejm z Sabaudia. Na mocy pokoju Sabaudia musiała wypłacić na rzecz Modeny 250 dukatów odszkodowania. Pozostałę kraje sojuszu nie zyskały nic, poza "moralnym uczuciem wygranej", jak powiedział Ojciec Św.
Rok 1444 ukazał zależność papieża od kardynałów - na mocy dekretu "Iuris Executio" zdecentralizował władzę w Kurii Rzymskiej.
Natychmiast pojawiły się spekulacje, że do głosu doszli przytłumieni przez Marcina V kardynałowie żądni władzy, niecofający się przed niczym.
O ile Marcin V był zdecydowanym papieżem, to Eugeniusz IV był jego odwrotnością. Nic dziwnego, ten samotnik, żyjący w świecie liczb, rzadko kiedy wychodził bez potrzeby z apartamentów papieskich. Był małomówny i chorobliwie nieśmiały - z wielką trudnością przychodziło mu objawienie swojego zdania.
Pod koniec życia do swych apartamentów nie wpuszczał nikogo, poza 5 najbliższymi współpracownikami.

Ten sam rok 1444 był kolejnym rokiem hańby - oblężenie Ligurii ciągnęło się w nieskończoność. Obie strony tkwiły w marazmie. W końcu, rok później, 1 lutego 1445 r., w Ligurii podpisano traktat kończący wojnę na płw. Apenińskim. Na jego mocy Toskania musiała wypłacić Genui 150 dukatów odszkodowania.
Choć budżet Sojuszu pozostał na plusie, była to ogromna ujma dla prestiżu każdego z członków...
Po wojnie dał o sobie znać ferment gospodarczy. Aby temu zaradzić, papież Eugeniusz IV sprzedał część kościelnych gruntów możnym. Wprawdzie, dzięki temu skarb papieski znacznie się wzbogacił, ale na dłuższą metę było to nieopłacalne - wpływy z podatków zmalały po sprzedaży.

We wrześniu tegoż roku, Koalicja Liguryjska rozpadła się - Sabaudia utraciła Krym, który ogłosił niepodległość. Żadne z państw Koalicji nie chciało pomóc, co skwapliwie wykorzystał papież, wciągając do Sojuszu Genuę.
Nie była to trwała struktura, bo niecałe pół roku później Austria wypowiedziałą Genui wojnę. Żadne z państw Sojuszu Italskiego nie chciało bić się z państwem Cesarza Rzymskiego. Dla papieża byłaby to ogromna hańba, dlatego rozwiązano Sojusz - wszystkie zobowiązania stały się nieważne.
Miesiąc później Eugeniusz IV po raz drugi powołał do życia Drugi Sojusz Italski w swym pierwotnym składzie.

Pod koniec swego pontyfikatu papież Eugeniusz IV wykazywał znaczną (jak na niego) aktywnośc na arenie międzynarodowej. Wymieniał odkrycia, zawierał traktaty przyjaźni i inne dokumenty.
Próbował nawet inkorporować Sienę i Modenę, ale nie udało mu się - jeszcze za wcześnie...
Najważniejszym dekretem, jaki wydał, było uznanie wyższości soboru nad papieżem - dekret ten podpisał pod koniec życia, prawdopodobnie pod ogromną presją. Niedługo potem, 23 lutego 1447 r., zmarł.
Ciało Eugeniusza IV pochowano w Rzymie w kościele S. Salvatore in Lauro.
Mimo, iż był przeciętnym władcą, który nie zrobił wiele dobrego dla kraju, to jednak cały Lud Boży szczerze go opłakiwał...

 

PONTYFIKAT MIKOŁAJA V (1447 - 1455)
W zimną lutową noc 1447 r. konklawe wybrało nowego Ojca świętego - tym razem został nim 50-letni Tommaso Parentucelli, Italczyk z pochodzenia. Parentucelli uchodził za człowieka Eugeniusza IV, jednak był dużo silniejszym człowiekiem. Tommaso Parentucelli przybrał imię Mikołaja V - uczynił tak ku czci swego dawnego opiekuna, kardynała Niccoló Albergatiego (1375-1443).


Ojciec Św. Mikołaj V.

Mikołaj V był całkowitym przeciwieństwem swego poprzednika - aktywnie działał w polityce wewnętrznej i zagranicznej, często podróżował. Dzięki podróżom zgromadził imponujący księgozbiór. O papieżu krążyła anegdota, że nawet gdyby zjednoczył on Italię, narzekałby, że przez ten czas nie miał czasu przeczytać żadnej książki...

Nowy papież uchodził za "dobrego gospodarza" - wobec zarzutów o brak polityki obronnej, szybko zgromadził fundusze na rozbudowę murów obronnych Rzymu i miesiąc później rozbudowa się rozpoczęła.
Po raz pierwszy od 1417 r. zreformował politykę handlową - weszła ona na tory wolnego handlu, co jeszcze 10 lat temu było nie do pomyślenia.
Cały pontyfikat Mikołaja V był okresem stabilizacji i dochodzenia do siebie po przegranej w I Wojnie Włoskiej, w której Mikołaj V (jeszcze jako kard. Parentucelli) brał aktywny udział. Widział on okropieństwa wojny - oblężenia, pola bitew - i zdecydował nie dopuścić do podobnej sytacji w okresie jego panowania. W tym celu obciął fundusze wojskowe na rzecz kultury - Mikołaj V był wielkim mecenasem artystów, to z jego inicjatywy prywatny papieski księgozbiór przekształcono w regularną bibliotekę.

Jednak wokół P. Kościelnego sytuacja nie wyglądała zbyt dobrze - 6 listopada 1450 r. Wenecja zajęła Prowansję. Mikołaj V, jako umiarkowany polityk, zbyt nie przejął się tym faktem, ale kolegium kardynałów nawoływało (w skrajnych przypadkach) do wojny. Bogu należało dziękować, że Mikołaj V był niezależnym człowiekiem...
2 lata po aneksji, w Gdańsku powstało centrum handlu. Papież, dobry ekonomista, natychmiast posłał tam kupców, mających (tu cytat): "nakręcić koniukturę".
Rok 1452 nazwano "Rokiem Chaosu" - Połowcy ogłosili suwerenność wobec Krymu, a Riazań wobec Złotej Ordy, zaś sama Złota Orda weszłą w stadium rozpadu. Cały Wschód pogrążył się w serii bratobójczych wojen, buntownicy przyłączali do róznych państw ościennych. W efekcie mapa wschodnich rubieży Europy przypominała szachownicę...

15 stycznia 1453 r. całą Europę obiegła wieść o zakończeniu wojny stuletniej - Anglia zdołała zatrzymać swe posiadłości na kontynencie. Mikołaj V, jako sprzyjający Francji, wysłał posłów w sprawie akcesji Francji do Sojuszu Italskiego, lecz ta odrzuciła zaproszenie.
Tydzień później do Rzymu dotarł heretyk, głoszący obłudne rzeczy. Otumaniony przez wichrzyciela lud Wiecznego miasta masowo schodził isę na jego wykłady. Tajni agenci papiescy donieśli Ojcu Św., że wichrzyciel podburza Lud Boży do porzucenia wiary i wszystkich dogmatów!
Wzburzony papież nakazał natychmiast uwięzić niepokornego filozofa, a imię jego wymazać ze wszystkich ksiąg, co też uczyniono....

Ostatnie 2 lata pontyfikatu Mikołaj V spędził w Rzymie, wśród artystów i jego pasji - książek. W 1454 r. z niewiadomych przyczyn w papieskiej bibliotece wybuchł pożar, który strawił niemal 20% księgozbioru oraz większość map z okresu pontyfikatu Mikołaja V. Stąd też brak map w tym odcinku....
Rok po pożarze, 24 marca 1455 r., Mikołaj V odszedł do domu Ojca.
Na jego pogrzeb, poza tłumami prostych ludzi, stawili się niemal wszyscy władcy Europy - od Cesarza Rzymskiego począwszy, przez króla Francji i Polski, a na księciu Cypru kończąc. Ciało Mikołaja V spoczęło w Bazylice Św. Piotra w Rzymie.


PONTYFIKAT KALIKSTA III (1455 - 1458)
Annuntio vobis gaudium magnum:
habemus Papam!

Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum,
Dominum Alfonso.
Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem... de Borgia! - słowa te rozległy się w Rzymie 8 kwietnia 1455 r. Obwieściły one swiatu, że wybrano nowego Biskupa rzymu - został nim 77-letni kardynał Alfonso de Borgia, Hiszpan z pochodzenia.


Papież Kalikst III.

Kalikst III był twardym człowiekiem, znanym z tego, że nikt na niego nei jest w stanie wywrzeć nacisku. Był przywódcą frakcji uważającej, że zjednoczenie Italii powinno odbyć się przede wsdzystkim za pomocą miecza, a dopiero potem dyplomacji. Konsekwentnie dążył do tego i od początku pontyfikatu zbierał fundusze na serię wojen.
Równolegle nakazał poczynić ogólnoeuropejskie przygotowania do kolejnej krucjaty, mającej na celu odbicie Konstantynopola z rąk Turków.
Początek krucjaty wyznaczył w roku 1456, ale obojętność władców Europy spowodowała, że plany reaktywacji Cesarstwa Łacińskiego spaliły na panewce...

Po tej kompromitacji Kalikst III stał się człowiekiem zamkniętym w sobie, nieufnie nastawionym do otaczającego go świata. Niektórzy podejrzewali go o paranoję, gdyż nikomu nie pozwalał na wejście od swych apartamentów bez uprzedniego przeszukania przez Gwardię Szwajcarską.
Nie, papież Kalikst III, mimo swej odwagi (był głównodowodzącym wojsk Krzyżowców, również brał udział w I Wojnie Włoskiej), łatwo się załamywał. Po serii porażek zamykał się w swoich komnatach i długie godziny był pogrążony w modlitwie...
Gorzkniał z dnia na dzień. Gdy w 1456 r. pewien zadłużony arystokarata poprosił go o pomoc w spłaceniu długów, Kalikst III odprawił go, wymawiając się brakiem funduszy. Była to prawda, gdyż rok 1456 był rokiem finansowej zapaści P. Kościelnego. Tym razem nie było winnych....

Dzięki Bogu, rok 1457 był rokiem ożywienia. Obroty rosły, skarb papieski wprost puchł, ale narastał kryzys dyplomatyczny. stało isę jasne, że niedawno powstała Koalicja Północna (Mediolan, Szwabia i Sabaudia) jest zagrożeniem papieskich planów zjednoczeniowych. Papież Kalikst III nakazał przygotować się do wojny - odkurzono zbroje, machiny oblężnicze, przyuczano się sztuki walki...
W tym samym roku, zwołano na polecenie papieża specjalny sąd, mający zbadać sprawę Joanny d`Arc. Sąd, któremu przewodniczył kard. Racchi, uniewinnił Joannę z zarzutów oraz oczyścił z zarzutów o herezję i czary.
25 listopada 1457 r. Ojcieć Św. Kalikst III koronowałw Rzymie Cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego Fryderyka V z Austrii. Jak pokazała przyszłość, była to ostatnia koronacja Cesarza w Rzymie...

Po półrocznym, usypiającym okresie spokoju, 9 lipca 1458 r. Armia Krzyżowców wkroczyła na terytorium Mediolanu. Papież Kalikst III postanowił jak najszybciej rozprawić się z "antyzjednoczeniowymi wichrzycielami", jak nazwał Koalicję Północną. W tym okresie był już zmęczony życiem, w całym 1458 r. nigdy się nie uśmiechnął, nawet publicznie.
1 sierpnia 1458 r. rozpoczęło isę oblężenie Mediolanu. Wojska papieskie, pod dowództwem płk. Cosenzy, rozprawiwszy się szybko z ochotniczymi oddziałami milicji, stanęły u bram miasta, które nie tak dawno temu zadało papieżowi upokarzające klęski. Przyszedł czas na rewanż!

Niestety, 5 dni po tej radosnej nowinie, zmarł Ojciec Św. Kalikst III. W ostatnich 2 tygodniach życia był tak zamknięty w sobie, że nie publikował żadnych dokumentów - po jego śmierci znaleziono w projekty 3 encyklik, wśród nich "Pax", traktującą o pokoju w Europie.
Cała Stolica Piotrowa zapełniła się ludem, żałujących smutnego, ambitnego papieża, którego życiowe klęski doprowadziły do ostrego kryzysu poczucia wartości...
Pogrzeb Kaliksta III odbył się w Rzymie, zaś jego ciało spoczęło w kościele
S. Maria in Monserrato.
________________________________________________________________________________________

OT skasowano - AAR zamknięty - w celu kontynuowania proszę zgłosić się do administracji forum.
Raferti