Austro-Węgry w Wielkiej Wojnie (AAR kunkursowy)

Wstęp – Z konfliktu lokalnego w wojnę światową ​

​

Poranek w Sarajewie, 28 czerwca 1914 roku nie zapowiadał tragicznych wydarzeń które miały mieć tego dnia miejsce. Z samego rana przybył arcyksiążę Franciszek Ferdynand, następca tronu Austro – Węgierskiego, wraz ze swoją małżonką Zofią. Podstawionym przez władze miejskie samochodem ruszyli prosto do ratusza. Zaniedbano środki bezpieczeństwa mimo, że arcyksiążę nie cieszył się pozytywnymi opiniami na swój temat wśród ludzi. Na efekty nie trzeba było długo czekać. W drodze do celu ktoś rzucił bombę, ale tylko odbiła się od samochodu arcyksięcia i wybuchła lekko raniąc głównie ludzi z tłumu i kilka osób z drugiego pojazdu, poważnie raniła tylko jednego oficera. Zamachowca szybko ujęto. Wydawało się, że już nic książęcej parze nie grozi. Samochód ruszył w dalszą drogę.

Para książęca udaje się odwiedzić rannego oficera​

Po oficjalnych przyjęciach arcyksiążę zapragnął odwiedzić rannego w zamachu oficera, więc wraz z małżonką ruszy kabrioletem do szpitala. Niestety kierowca pobłądził i wjechał w jedną z mniejszych uliczek. Na dodatek znajdował się tu inny zamachowiec – Gawriło Princip – ten szybko podbiegł do samochodu i oddał dwa strzały. Pierwszy pocisk rozerwał następcy tronu tętnicę, drugi śmiertelnie ranił Zofię. Arcyksiążę zmarł chwilę później. Zaszokowana ochrona złapała sprawcę ale osiągnął swój cel.

Arcyksiążę Franciszek Ferdynand i jego zabójca Gawriło Princip​

Wydarzenia w Sarajewie wstrząsnęły Wiedniem. Ogłoszono żałobę narodową na terenie całego kraju. Przez około trzy tygodnie trwały uroczystości pogrzebowe. W Serbii rozpoczęto śledztwo nad wydarzeniami w Sarajewie oraz proces nad zamachowcami (byli to serbscy nacjonaliści żyjący na terenie Bośni).

Okres zadumy nie trwał jednak długo. Obawiano się, że wydarzenia w Bośni mogą być początkiem prób oderwania Bośni od Austro – Węgier na rzecz Serbii. Ta nawet nie ukrywała wobec północnego sąsiada swoich zamiarów.

Serbia i jej żądania terytorialne wobec Austro – Węgier i Albanii; oraz jej sojusznik Czarnogóra​

Cesarz Franciszek Józef, upewniwszy się poparcia swoich poczynań od Wilhelma II, postanowił uderzyć na Serbię a niedawne zabójstwo arcyksięcia Franciszka potraktować jako wygodny pretekst.


Dnia 23 lipca 1914 roku Cesarski i Królewski Rząd wysłał do Królestwa Serbii ultimatum w którym oskarżał o dawanie schronienia organizacjom terrorystycznym. Żądał też zobowiązania się rządu serbskiego do licznych postanowień. Najważniejsze z nich to:

Rząd Królestwa Serbii, przysłał odpowiedź 25 lipca. Cesarz był trochę zaskoczony, nie spodziewał żadnej odpowiedzi. Oczekiwał raczej wyzywającej odmowy, czemu miały służyć specjalnie wygórowane żądania. Zapoznano się z odpowiedzią Serbów, zgadzali się na większość żądań. Nie zaakceptowano jednak ultimatum w całości. Posłużyło to jako argument dalszych posunięć.

28 lipca 1914 roku Minister Spraw Zagranicznych Serbii otrzymał następującą notę:

Wydarzenia te zmusiły sojusznika Serbii, Czarnogórę do przyłączenia się do wojny. Rząd Grecji zaniepokojony przebiegiem zdarzeń ogłosił swoją neutralność w tym konflikcie. Nieoczekiwanie Mikołaj II postanowił bronić południowych Słowian wypowiadając Austro – Węgrom wojnę. Tego samego dnia ogłoszono w Cesarstwie Rosyjskim pełną mobilizację.

Konflikt między Austro – Węgrami a Serbią przeradza się w poważną wojnę ​

Na mobilizację w Rosji gwałtownie zareagowali z kolei sami Niemcy. Wilhelm II zażądał natychmiastowego odwołania mobilizacji, ale Mikołaj II dał się przekonać doradcom i odrzucił ultimatum. Niemcy 1 sierpnia wypowiedziały Rosji wojnę. Ponieważ Rosja miała podpisany sojusz z Francją, Niemcom groził atak z dwóch stron. Wilhelm II postanowił wyprzedzić działania Francuzów, wypowiadając również im wojnę 3 sierpnia. Plany wojny na zachodzie przewidywały nagły atak przeprowadzony przez terytorium Belgii. Belgów nie pytano o zdanie.

​

Strony konfliktu przed przyłączeniem się Wielkiej Brytanii do wojny ​

Atak na Belgię sprowokował do działania Wielką Brytanię dotąd biernie obserwującą przebieg zdarzeń. Imperium Brytyjskie gwarantowało niepodległość Belgii, zażądali więc wycofania sił niemieckich z tego kraju. Wilhelm II nawet nie zareagował na brytyjskie żądania, co zmusiło Brytyjczyków do wypowiedzenia wojny Niemcom. Mała wojna o zasięgu lokalnym w ciągu zaledwie tygodnia przekształciła się w konflikt europejski.



__________________________________________
Jutro wrzucę drugi odcinek wraz z kolejnymi screenami.

 

Odcinek I – Pierwsze walki

W drodze na front...​

​

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cesarza zaniepokoiła takie szybkie rozprzestrzenienie się konfliktu. Jego ekscelencja planowała wyłącznie krótką kampanię w Serbii, nie był gotów na wojnę na taką skalę. Zaczął nawet obwiniać Wilhelma II o to, że wciąga Monarchię w konflikt z wszystkimi możliwymi mocarstwami. Skargi te nigdy jednak nie opuściły cesarskiego pałacu. Bez wsparcia Niemiec, Austro – Węgry prawdopodobnie szybko przegrałyby wojnę z Rosją.

Dwóch Cesarzy: Wilhelm II i Franciszek Józef I​

Zanim jednak Niemcy rozpoczęły wypowiadać wojny na prawo i lewo, Armia Cesarska rozpoczęła kampanię w Serbii. Początkowo Cesarz chciał aby bezpośrednio zaatakowano Belgrad ale dał się przekonać wojskowym, że Serbowie na pewno spodziewają się takiego posunięcia i będą zaciekle bronić swojej stolicy. Postanowiono więc najpierw rozpocząć atak szerokim frontem na lewo i prawo od miasta. Po przełamaniu oporu wojska miały nacierać na południe, by zamknąć kocioł kilkadziesiąt kilometrów dalej. W tym samym czasie inna armia miała nacierać brzegiem morza Adriatyckiego na Czarnogórę. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem kampania była by skończona w ciągu miesiąca góra dwóch.


Planowany atak na Serbię i Czarnogórę

Front Bałkański:
Wojskowi Austro – Węgier nie docenili jednak swojego wroga. Wszystko poszło nie tak jak powinno. Ostrzał artyleryjski zaalarmował Serbów i szybko ściągnięto posiłki do zagrożonych regionów. Po sforsowaniu rzek żołnierze od razu wpadli w silny ogień z karabinów maszynowych.

​

Żołnierze austrowęgierscy forsujący Sawę​

Mimo ciężkich strat zabezpieczono przyczółki i kontynuowano ofensywę. Ta jednak szybko się załamała. Zdołano się wedrzeć tylko na kilka kilometrów. Serbowie po kilku dniach rozpoczęli kontrnatarcie. Pomimo silnego oporu jaki stawili żołnierze Austrowęgierscy, musieli się cofnąć pod naporem Serbów. Po tygodniu walk podjęto decyzję o wycofaniu się na pozycje wyjściowe.

Sytuacja wyglądała lepiej na odcinku walk z Czarnogórą. Po ośmiu dniach ciężkich walk złamano opór i Armia Cesarska wdarła się kilka kilometrów w głąb kraju. Wróg zdołał jednak zorganizować nową linię obrony której już nie udało się z marszu pokonać. Podobnie jak w Serbii szybko zorganizowano kontratak, ale był zdecydowanie słabszy i nie odrzucił wojsk Austro – Węgierskich.

Liczenie ofiar pierwszych walk...​

Pierwszego września rozpoczęto nową ofensywę na stolicę Czarnogóry. W ciągu następnych dni żołnierze austrowęgierscy przełamali linię obrony i 22 września wkroczyli do Cetyni. Następnego dnia Czarnogóra była już wspomnieniem.

Kapitulacja Czarnogóry przed Austro - Węgrami​

Front Wschodni:
W trakcie ciężkich walk na Bałkanach, w Galicji panował względny spokój. Rosjanie zaatakowali dopiero 12 sierpnia, zmuszając siły austrowęgierskie do odwrotu. Bez większych problemów zorganizowano drugą linię obrony na Dniestrze. Jednak przewaga liczebna wroga zmusiły do sprowadzenia posiłków z niedawno przerwanej operacji w Serbii. Podczas wzmacniania okopów Rosjanie zajęli północno wschodnią część Galicji. W tym samym czasie Niemcy z całej siły nacierały na tereny Królestwa Polskiego. W ciągu miesiąca wojska Wilhelma II dotarły do Warszawy. Cesarz Franciszek Józef również chciał pokazać bitność narodów Austro – Wegier i rozkazał rozpocząć ofensywę z Tarnowa w kierunku Lublina. Cel osiągnięto bez większych problemów. Rosjanie szybko zareagowali atakując siły Austro - Węgierskie i spychając je do defensywy. Walki trwają już dwa tygodnie.

Walki na froncie wschodnim​

Front Zachodni:
Cesarstwo Niemiec zgodnie z umową o wzajemnej pomocy i wsparciu zatwierdzoną wraz z podpisaniem sojuszu, poinformowały Cesarski i Królewski Rząd o sytuacji na Froncie Zachodnim. Ofensywa przebiega zgodnie z planem, chociaż zaczyna zwalniać. Belgia odmawia kapitulacji mimo wkroczenia wojsk Niemieckich do Brukseli (z powodu zagrożenia okrążeniem oddziały niemieckie opuściły miasto tydzień później). Trwają również ciężkie walki o region Nancy. Marynarka Niemiecka na morzach kanału La Manche utrudnia wysłanie wojsk ekspedycyjnych na kontynent. Dowóctwo Niemieckie uznaje obecną sytuację na froncie zachodnim za zadawalającą.

Walki na froncie zachodnim​

Dzięki połączonym staraniom dyplomacji Austro – Węgierskiej i Niemieckiej udało się przekonać Imperium Osmańskie do przyłączenia się do wojny po stronie Państw Centralnych.
Turcy rozpoczęli ofensywę w kierunku Kaukazu oraz kanału Sueskiego. W ciągu kilku dni zajęli również Kuwejt.

Imperium Osmańskie przyłącza się do wojny​

Pomimo pewnych sukcesów Cesarski i Królewski Rząd nie jest zachwycony dotychczasowym przebiegiem walk. W celu zwiększenia nacisku na Serbię zdecydowano się na tymczasowe przeniesienie części wojsk znad granicy Włoskiej na front Serbski. Wszystko wskazuje na to, że będzie to długa i wyczerpująca wojna.
_______________________________________

Od ponad miesiąca nie pojawił się nowy odcinek więc zamykam aar. W razie chęci kontynuowania skontaktuj się z którymś z moderatorów działu.
Pozdrawiam, N.