Aut Ceasar aut nihil

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy



Rozdział I

O sławnym Domu Montsalwyńskim i krzywdach jakie mu ongi wyrządzono​

Wielu monarchów dokonywało czynów wartych utrwalenia w kronikach i rocznikach, wśród nich nie ma władców bardziej godnych opisania niż Wielki Arnaud de Montsalvy i jego potomkowie. Przeto i my postanowiliśmy ocalić dla potomności wiedzę o tych Gigantach, którym świat i Przenajświętszy Kościół tak wiele zawdzięcza...

​

Arnaud de Montsalvy jako hrabia Gévaudan i baron Rodez - odnowiciel potęgi maison de Montsalvy.​

Dom Montsalwyński, wbrew temu co oszczercy i kłamcy nieustannie powtarzali, należy do najstarszych i najznamienitszych rodów świata chrześcijańskiego.

Wrogowie rodu de Montsalvy rozpowszechniali kalumnie jakoby jego założyciel - Arnaud I - był bękartem księcia Tuluzy Ponsa de Saint-Gilles i stąd w wieku zaledwie 16 lat został hrabią Gévaudan w owernijskiej części Księstwa Tuluzy. Inni uważali Arnauda za nielegitymowanego syna Berengara de Millau - poprzedniego hrabiego Gévaudan. Zatwardziali nienawistnicy zaklinali, iż ród Montsalvy wywodzi się ze wsi na wzgórzu-azylu (sauveté) dla morderców, gwałcicieli i zbójów - owernijskiej Montsalvy.

Lista hrabiów Gévaudan. Wg jednego z kłamstw Arnaud de Montsalvy miałby być bękartem hrabiego Berengara de Millau.


Lista książąt Tuluzy z rodu de Saint-Gilles (de Touluse). Arnaud de Montsalvy miałby być bękartem księcia Ponsa-Guilhema.​

Nie trzeba chyba tłumaczyć, iż wszystko to potwarze i bajki nie mające nic wspólnego z prawdą. W rzeczywistości bowiem ród de Montsalvy wywodzi się od Skamandriosa syna Hektora - obrońcy Troi. Tenże Skamandrios, uciekłszy siepaczom Agamemnona, wraz z Eneaszem popłynął na zachód. Pomógł mu w opuszczeniu Królestwa Dydony ale w pobliżu Sardynii rozdzielił ich sztorm. Eneasz wylądował w Lacjum a triery Skamandriosa zniosło do brzegów Galii. Tam mąż ów pojął za żonę córkę wodza Arwernów - Bituidę. Wraz z jej ręką przejął też władzę nad Arwernami a jego potomkowie sprawowali ją aż do podboju rzymskiego.

Hektor, syn Priama walczy z Ajaksem. Od Hektora początek bierze ród de Montsalvy.​

Po podboju Galii przodkowie Montsalvich zachowali liczne majątki, niektórzy z nich pełnili funkcje rzymskich namiestników, weszli w skład Senatu. Z nich wszystkich wybił się Liberiusz - wódz wojsk cesarza Konstantyna. To właśnie za czasów Liberiusza ród zaczął się posługiwać swoim herbem: srebrną gołębicą z gałązką oliwną w polu purpurowym:

​

Legenda głosi, że Liberiusz jako wódz Konstantyna Wielkiego, podówczas cezara Galii i Brytanii, walnie się przyczynił do zwycięstwa monarchy w bitwie przy moście Mulwijskim. Po wiktorii nad armią bałwochwalcy Maksencjusza do Liberiusza stojącego na wzgórzu przyleciała śnieżnobiała gołębica z gałązką oliwną - widomy znak szczególnej opieki Ducha Świętego i jego darów. Od tej pory rodzina posługiwała się nazwiskiem Mont Sauve, które z czasem zmieniło się w Montsalvy. Z tych też czasów pochodzi dewiza rodu: Salus per Christum.

Bitwa przy moście Mulwijskim (28 października 312 r.). Liberiusz, jeden z przodków Arnauda po tej właśnie bitwie otrzymał znak od samego Boga. Od tego cudu bierze się nazwa rodu, jego dewiza i herb.​

W późniejszych czasach ród de Montsalvy wiernie służył kolejnym cesarzom i królom. Ale przyszedł czas gdy podstępni książęta de Saint-Gilles z Tuluzy wyzuli ich z dziedzictwa. Dopiero Wielki Arnaud zdołał odzyskać spuściznę. Nigdy jednak nie wybaczył książętom Tuluzy ich występków i poprzysiągł obalić wiarołomców.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

Ładny herb i w ogóle cały odcinek ładny.
Ale wiadomo, prolog prologiem to czekam na normalne odc. :>
W ogóle nie ma to jak zaczynać AAR'a od 3 nad ranem co?

 

Za dnia człowiek czasu nie ma. Wieczorem postaram się wrzucić kolejny rozdział.

 

Jako Oksytańczyk planujesz stać się katarem czy trwać na łonie Kościoła?

 

Nie wiem tego jeszcze. Zależy jak potoczy się rozgrywka. Póki co planuję obalić księcia Tuluzy. Następnie chcę wyzwolić Akwitanię z opresji Franków. Ostatecznym celem jest zdobycie cesarskiej korony rzymskiej zgodnie z nazwą AAR-a.

 

Katarskie imperium :3 MOAR!

 

Zapowiada się ciekawie

 

Co przedstawia ten obraz w prologu ? Kojarze go , ale już nie pamiętam z skąd ..

 

Dokładnie to samo co w tekście: "Bitwa przy moście Mulwijskim" - obraz Pietera Lastmana (1613 r.).

 

Ładnie, czekam na więcej - a przede wszystkim ciekaw jestem, po koronę którego cesarstwa sięgniesz.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy



Rozdział II
O prześwietnym hrabstwie Gévaudan, krainie Oksytanii, nikczemnych książętach Tuluzy i ich poplecznikach oraz o najbliższej rodzinie i doradcach Wielkiego Arnauda de Montsalvy słów kilka​

W poprzednim rozdziale spisaliśmy naszym skromnym piórem dzieje rodu de Montsalvy poprzedzające czasy Arnauda Wielkiego. W tym miejscu dajmy pokój rozpamiętywaniu dziejów ludzi, których wspomnienie zaginęło w niepamięci wieków i z których wielu tkwiło w błędach bałwochwalstwa, a wspomniawszy ich tylko pokrótce, przejdźmy do głoszenia tych spraw, które utrwaliła wierna pamięć.

Przejdźmy tedy do opisu ziem de Montsalvich w roku pańskim 1066. Władztwo Arnauda obejmowało hrabstwo Gévaudan i baronię Rodez:

​

Arnaudowi podlegał zamek Gévaudan, miasto Marvejols, biskupstwo Mende i baronia Rodez w sąsiednim, należącym do książąt Tuluzy hrabstwie Rouergue. Był więc Arnaud pomniejszym wasalem Tuluzy. Hrabią jakich było wielu we Francji.

Gévaudan leżał w górach Masywu Centralnego wśród lasów Oksytanii. Było to dobre miejsce na łowy ale nic nie wskazywało na to, że jego władcy wysoko zajdą.

​

Ziemie to były niezbyt bogate ale piękne. Gévaudan położony jest w Owernii podzielonej podówczas między Akwitanię i Tuluzę:

​

Arnaud był wasalem księcia Tuluzy Wilhelma IV. Tuluza była lennem królów Francji którzy rezydowali w Paryżu. Na południu nie kochano ich. Arnaud zdawał sobie sprawę, iż Kapetyngowie są w istocie uzurpatorami, niegodnymi korony parweniuszami.

​

Wilhelm IV de Saint-Gilles był kolejnym księciem Tuluzy, człowiekiem przeciętnym, pozbawionym większych talentów:

​

Książę Tuluzy władzę bezpośrednią sprawował jedynie nad Tuluzą i hrabstwem Rouergue (w nim leży baronia Rodez). W skład księstwa Tuluzy wchodziło wówczas 7 hrabstw (6 de iure):

​

Dynastia de Saint-Gilles (de Toulouse) przedstawiała się wtenczas następująco:

​

Najwybitniejszym z Tuluzańczyków był młodszy brat Wilhelma IV - Rajmund de Saint-Gilles baron de Castelnaudary. Był to podówczas pierwszy rycerz i wódz Oksytanii. O człowieku tym jeszcze wspomnimy opisując wydarzenia podczas których zwrócił swój miecz przeciw hrabiemu de Montsalvy.

Rajmund de Saint-Gilles baron de Castelnaudary​

W Narbonne władał hrabia Rajmund de Narbonne, w Foix rządził hrabia Peire-Bernat de Foix, w Carcassonne hrabia Rajmund Roger de Comminges, w Melgueil rządził hrabia Rajmund de Melgueil.

Rajmund de Melgueil


Rajmund de Narbonne


Peire-Bernat de Foix


Rajmund Roger de Comminges​

Pierwszym wrogiem hrabiego była tuluzańska kreatura, mistrz szpiegów Tuluzy - hrabia Rajmund de Melgueil. Był to najbardziej podstępny człowiek w całej Oksytanii.

W zbożnym dziele odzyskania swych włości hrabia Arnaud mógł polegać na swojej Radzie:

​

Największą rolę miał odegrać kanclerz Orson de Le Puy. To on miał kierować akcją wyszukiwania dokumentów dowodzących praw Montsalvich do ziem Oksytanii. Jego pierwszą misją było zdobycie pergaminów dotyczących hrabstwa Melgueil.

W roku pańskim 1066 Arnaud był jedynym przedstawicielem rodu. Jedną z pierwszych jego decyzji był wybór małżonki. W tymże roku pojął za żonę Vivili de Ribadouro. Jej ojciec był burmistrzem zacnego grodu Covilhã w hrabstwie Castelo Branco w Królestwie Galicii. Podobnież ród jej wywodził się od samych królów swebskich!

​

Trzeba jednak przyznać, że hrabia posiadał wigor, nie przepuszczał żadnej kobiecie, nie zważając na stan i kondycję moralną:

​

Hrabia Arnaud przez całe życie martwił się o to czy pozostawi męskiego potomka - to tłumaczy jego niezaspokojoną chuć. Nie mogąc doczekać się syna udał się w pielgrzymkę do Santiago de Compostela by tam prosić św. Jakuba o boskie wstawiennictwo:

​

Modły widać poskutkowały gdyż 6 marca 1070 r. narodził się pierworodny syn hrabiego - Arnaud. Od niego wywodzi się starsza linia rodu - baronów de Montsalvy et Rodez:

​

Niestety! Szlachetna Vivili zmarła rok później:

​

Nieutulony w żalu hrabia Arnaud, chcąc zabezpieczyć ciągłość rodu, pojął Alberedę d'Avranches córkę barona Ryszarda d'Avranches marszałka hrabiego Mortain z Normandii. Była to dobra kobieta a przede wszystkim płodna. Z pierwszego małżeństwa doczekała się trzech synów i córki! A to właśnie synów nasz hrabia chciał najwięcej.

​

Albereda d'Avranches​

Ze związku z Alberedą Arnaud miał dwójkę dzieci:

​

Michaela de Montsalvy urodzonego 23 kwietnia 1073 r. i...

​

Catherine de Montsalvy urodzoną 23 kwietnia 1080 r.

Szczęśliwe to daty widać dla rodu Montsalwyńskiego!

Dom de Montsalvy dzięki temu był względnie zabezpieczony przed wygaśnięciem:

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

Osobiście mam nadzieję, iż gdy wypowiesz wojnę jednemu z innych count-ów, to tekstu będzie więcej...

 

Zapowiada się ciekawie, czemu tak marnego władce stworzyłeś w ruler disignerze?

 

@Maciej-Kamil - Tekstu więcej specjalnie nie będzie. Nie mam weny na tworzenie drętwych dialogów.
@Drakensang - Nie chciałem przesadzać. W RD zmieniłem właściwie tylko herb, nazwisko i facjatę. Wychodziłem z założenia, że 16-letni Arnaud będzie wyrabiać się z czasem. Co z tego wyszło zobaczycie sami.

 

Nie trzeba pisać dialogów- wystarczy tylko wymyślić przebieg danej akcji, ewentualnie mniej screenów

 

Mniej screenów z pewnością będzie. Co do opisów to tekst ma udawać kronikę a raczej rocznik więc będzie raczej zwięźle. Zresztą zobaczymy jak wyjdzie mi to w praniu. To mój drugi AAR więc może mi się koncepcja zmieni.

 

Jeśli będziesz robił ten AAR, jak AAR z Colonization to będzie dobrze.
Będzie już pierwszy właściwy odcinek dzisiaj czy dopiero jutro?

 

Zobaczymy czy dziś się wyrobię z tym majdanem.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy



Rozdział III
O wielkich reformach hrabiego Arnauda de Montsalvy oraz o spiskach Rajmunda de Narbonne i o tym co z tego wynikło​

Większe są zaiste i liczniejsze czyny Arnauda, aniżeli my to możemy opisać lub prostym opowiedzieć słowem. Władca ten mimo że kształcony nie był szybko pojął, że na tym świecie dwie rzeczy zapewniają potęgę: złoto i żelazo. Tedy przez całe swe panowanie Arnaud podnosił daniny i ciężary podatkowe, rozszerzał obowiązek służby wojskowej, nie tylko na rycerstwo ale i na miasta i duchowieństwo. Z żelazną konsekwencją dążył do ograniczenia roli możnych i podniesienia autorytetu hrabiowskiego. Jeden tylko (z pozoru) wyjątek uczynił od tej reguły, o czym niżej się jeszcze wspomni.

Jako pierwszą hrabia Arnaud przeprowadził reformę podatków. W roku pańskim 1066 r. ogłosił ordonansem zniesienie zwolnienia podatkowego dla rycerstwa mu podległego. Dotychczas szlachetnie urodzeni nic nie płacili fiskusowi. Arnaud doskonale sobie jednak zdawał sprawę, że chcąc odbudować potęgę rodu musi mieć środki na dyplomację i najemników. Na podległych mu ziemiach nie mogło być nadmiernie uprzywilejowanych!

Ponadto podskarbi Gévaudanu został wysłany z misją zwiększenia ściągalności podatków. Były lata kiedy udawało mu się wycisnąć dodatkowe sumy z poddanych hrabiego.

We wrześniu 1071 r. udało się hrabiemu przeforsować zwiększenie podatków miejskich z poziomu normalnego do maksymalnego.

W roku 1077 hrabia zmusił na synodzie w Mende duchowieństwo mu podległe do zwiększenia subsidium charitativum do poziomu największego w historii.

W przeciągu prawie 10 lat rządów udało się hrabiemu drastycznie polepszyć stan swego skarbca - dzięki czemu możliwe było podjęcie aktywnych działań na południu.

Uporządkowawszy finanse Arnaud i jego doradcy sukcesywnie wprowadzali nowe obowiązki wojskowe. W 1082 r. udało się skłonić duchowieństwo do zwiększenia liczby rycerzy wystawianych z dóbr kościelnych. 6 lat później podobne ciężary nałożono na mieszczan. Pod koniec rządów hrabiego Arnauda prawa Gévaudanu przedstawiały się następująco:

​

Uważni czytelnicy pewnie się zastanawiają w jaki sposób Arnaudowi udawało się przeforsowywać te prawa bez wzbudzania oporu? Odpowiedź jest prosta - hrabia miał niewielu wasali i byli oni słabsi od niego. Nikt więc nie próbował skorzystać z ius resistendi.

Kolejnym problemem, który musiał rozwiązać hrabia było zagadnienie sukcesji tronu. Jak już wiemy z lektury rozdziału II Arnaud miał dwóch synów: Arnauda Młodszego i Michaela. Chcąc zachować jedność swych ziem, a nie mogąc wbrew prawom królestwa ustanowić primogenitury hrabia wprowadził elekcyjność tronu.

Arnaud w swej mądrości przewidział, że członkowie domu de Montsalvy dzięki miłości i przywiązaniu swego ludu zawsze będą panować nad Gévaudanem, a dzięki elekcji i odstąpieniu od zgubnej tradycji podziału tytułów stolec hrabiowski wraz z wszystkimi posiadłościami odziedziczy najlepszy. W drodze elekcji vivente rege przyszłym hrabią miał zostać najstarszy syn hrabiego - Arnaud Młodszy:

​

W tym miejscu trzeba wyjaśnić czytelnikom, że sukcesja tronu nigdy nie była zagrożona. Zawsze największą liczbę głosów zbierał kandydat hrabiego.

Jak już się rzekło wcześniej w Melgueil rządził hrabia Rajmund de Melgueil. Hrabstwo to stało się pierwszym celem ekspansywnej polityki Arnauda I. Kanclerz Orson de Le Puy aż 6 lat spędził na południu poszukując dokumentów potwierdzających dawną przynależność tego terytorium do dóbr de Montsalvich. Arnaud przeczuwając, że Rajmund de Melgueil - mistrz szpiegów Tuluzy i kreatura książąt de Saint-Gilles - nie będzie chciał oddać tego co jego przodkowie zagrabili przygotowywał się pilnie do wojny - zbierając pieniądze, szkoląc rycerzy i zgłębiając tajniki sztuki wojny.

Aż w końcu wybiła godzina próby! De Le Puy z odnalezionym pergaminem natychmiast opuścił Melgueil. Kosztem 37 denarów i niewielkiej straty prestiżu wśród zadziwionych hrabiów księstwa Tuluzy udało się ogłosić wszem i wobec niezbywalne i dziedziczne prawa rodu de Montsalvy do hrabstwa Melgueil:

​

W styczniu 1072 r. armia Gévaudanu przekroczyła granice włości Rajmunda de Melgueil.

Same siły hrabstwa nie wystarczyłyby do pokonania de Melgueila. W chwili wybuchu wojny w skarbcu znajdowało się nieco ponad 200 denarów. Arnaud najął więc za sumę 95 denarów bandę irlandzkich najemników pod wodzą ponurego knechta Ainmerea. Miesięczny żołd na ich utrzymanie wynosił ponad 7 denarów. Były to niebotyczne sumy dla tak ubogiego hrabiego ale wojna wymagała tych nakładów. Zwłaszcza, że po stronie de Melgueila opowiedzieli się: hrabia Hugo de Lusignan z Akwitanii, Rajmund z Tuluzy baron de Castelnaudary (brat księcia Tuluzy) i hrabia Rajmund de Narbonne.

​

Zdaje się, że wrażą koalicję zmontował uzdolniony dyplomata - hrabia Rajmund de Narbonne. Od pewnego czasu z niepokojem obserwował on zmiany zachodzące w Gévaudanie i próbował położyć im kres. W swych obawach utwierdziło go przybycie do Narbonne montsalwyńskiego kanclerza - Orsona de Le Puy. Jak słusznie przewidywał hrabia Rajmund, de Montsalvy wysłał go z tą samą misją jaką wcześniej wykonywał w Melgueil.

23 kwietnia 1073 r. hrabiemu Arnaudowi narodził się drugi syn - Michael. Sukcesja tronu była zabezpieczona! Jakież musiała być wówczas radość w całej Owernii! Narodziny syna umocniły hrabiego w postanowieniu kontynuowania wojny o Melgueil do samego końca!

Siły Ligi z Narbonne były spore ale szczęśliwie dla Arnauda nie udało się ich skoncentrować na czas.

W bitwie pod Montpellier Arnaud rozbił armię de Melgueila:

​

Następnie pod Alet rozgromił siły hrabiego Narbonne:

​

13 maja 1073 r. de Montsalvy zdobył zamek Melgueil:

​

Szale zwycięstwa w wojnie zdawały się przechylać na stronę Gévaudanu...

​

... i w tym momencie skończyły się pieniądze. Arnaud w obawie przed buntem rozpuścił najemników ale własne siły były zbyt szczupłe by dobywać południowe miasta. W dodatku z Akwitanii ruszył się hrabia Hugo de Lusignan z hufcem blisko 600 rycerstwa akwitańskiego.

Zrozpaczony hrabia Arnaud nie mogąc wymusić korzystnego pokoju zdecydował się zastawić złote naczynia stołowe i przełamawszy skrupuły zwrócił się do servi camerae - Żydów gevaudańskich z prośbą o kredyt w wysokości 300 denarów.

​

To pozwoliło ponownie nająć najemników i zdecydowanie pobić wroga pod Albi a następnie zdobyć Montpellier.

​

Dopiero jednak po kapitulacji Maguelone (5 stycznia 1075 r.) de Melgueil zgodził się na odstąpienie hrabstwa i pokój.

​

Chcąc zemścić się na hrabim Rajmundzie de Narbonne Arnaud wysłał nowego kanclerza - Ryszarda de Millau do Narbonne w celu odszukania dowodów niezbędnych do rewindykacji tych ziem. De Millau był dawniej kanclerzem na dworze de Melgueila ale odstąpił od niego w rozsądnym czasie. Był o wiele zdolniejszy od Orsona de Le Puy. Hrabia Arnaud pokładał w nim wielkie nadzieje.

2 lata po podboju Melgueil księstwem Tuluzy wstrząsnęła wojna domowa. Hrabia Rajmund de Narbonne zbuntował się przeciw księciu Wilhelmowi IV i razem z hrabią Carcassonne Rajmundem Rogerem de Comminges wszczął wojnę w celu osadzenia na tronie książęcym Rajmunda de Saint-Gilles barona de Castelnaudary (młodszego brata księcia Tuluzy).

​

Jak można się spodziewać i ten krok wymierzony był w hrabiego Arnauda. Hrabia Rajmund de Narbonne wiedział, że będzie następnym celem agresji Gévaudanu i nie mogąc po świeżo przegranej wojnie uderzyć na de Montsalvyego postanowił wykorzystać konflikt w rodzinie książęcej. De Narbonne od dawna narzekał na tępotę swego seniora. Wilhelm IV nie przystąpił do wojny Ligi z Narbonne z Arnaudem, mimo że w Tuluzie doskonale zdawano sobie sprawę z zamiarów hrabiego Gévaudanu. Toteż de Narbonne zmontował ligę przeciw samemu księciu. Celem II Ligi z Narbonne było obalenie Wilhelma i wprowadzenie na tron jego młodszego (i rozumniejszego) brata - Rajmunda de Saint-Gilles barona de Castelnaudary.

​

Hrabia Rajmund de Narbonne popełnił tylko jeden błąd: sądził, że do wojny dołączy po jego stronie hrabia Foix. Tak się jednak nie stało.

Arnaud z nieskrywaną satysfakcją musiał patrzeć jak w kolejnych bitwach wykrwawiają się jego wrogowie. Co prawda sukces barona de Castelnaudary nie byłby mu w smak ale nie zamierzał też czynnie występować po stronie księcia. Wolał zachować siły na bój o Narbonne.

Pewien wpływ na poczynania hrabiego miał jego stan zdrowia. Wieloletnia służba w interesie dynastii zrobiła swoje - hrabia cierpiał na bezsenność i nieustannie dręczyły go obawy o los rodu gdy jego już nie stanie na świecie. Od tego mniej więcej czasu zapadał na kolejne choroby.

​

Mimo, że miał dopiero 30 lat stres poważnie ograniczał jego możliwości fizyczne i intelektualne.

​

W marcu 1079 r. wojna o tron tuluzański zakończyła się triumfem Wilhelma IV. Hrabia Narbonne i reszta buntowników zostali wtrąceni do lochu.

​

Wilhelm IV opatrznie widać zrozumiał neutralność hrabiego Arnauda w konflikcie domowym i postanowił nagrodzić go stanowiskiem marszałka Tuluzy! Jakież katusze musiał cierpieć nasz bohaterski hrabia przyjmując ten zaszczyt!

​

Obawa o los rodziny nakazała hrabiemu jak najszybsze zaręczyny następcy tronu - Arnauda Młodszego z Etel Guthkeled hrabianką z Bacs. Dziewczynka w wieku 11 lat zdradzała nadzwyczajne przymioty ciała i umysłu i choć hrabia sceptycznie zapatrywał się na związki z Madziarami, którzy jeszcze wiek wcześniej pustoszyli Francję uznał, że lepszej partii dla syna nie znajdzie.

​

W tym czasie książę Wilhelm IV wielokroć zapraszał Arnauda do Tuluzy na uczty.

​

Racja stanu wymagała uczestnictwa w nich pomimo uczucia obrzydzenia do władcy-tyrana. Wydaje się iż książę Tuluzy chciał rozpić Arnauda, wpędzić go w alkoholizm. Wiadomo, że w Tuluzie wiedziano o stanie zdrowia Arnauda. Ludzie księcia rozpuszczali kłamliwe plotki jakoby niedyspozycje hrabiego były konsekwencją jego młodzieńczych kontaktów z pewną ulicznicą.

W kwietniu 1084 r. misja kanclerza de Millau w Narbonnie zakończyła się sukcesem - w archiwach tamtejszej kurii biskupiej odnaleziono pergaminy przemawiające za tezą o tym, że hrabstwo te należało do rodu de Montsalvy.

​

Koszt kwerendy archiwalnej opiewał na sumę blisko 80 denarów! Niemniej dzięki reformom skarbowym hrabiego Gévaudan udźwignął te brzemię. Udało się nawet spłacić kredyt u Żydów. Należność główna wraz odsetkami zamykała się w kwocie 350 denarów!

W tym czasie hrabia de Narbonne cieszył się już wolnością (z dawnych buntowników jedynie baron de Castelnaudary tkwił w lochu). Na czele armii gewaudyjskiej stanął biskup Maguelone - Milo. Zwycięstwo pod Albi umożliwiło wojskom Arnauda przystąpienie do prac oblężniczych:

​

De Narbonne po klęsce II Ligi pozostawał w stanie izolacji dyplomatycznej. Wilhelm IV wypuścił go z lochu ale nie ufał mu i traktował chyba jako największe zagrożenie dla władzy książęcej. De Carcassonne obawiał się wplątać w kolejną awanturę a de Foix marzył wówczas o wielkiej polityce francuskiej (przyjdzie jeszcze o tym wspomnieć).

Pod koniec września padło Narbonne. Ten sukces oznaczał koniec wojny. Terytorium zdobytego hrabstwa przyłączono do domeny de Montsalvich.

​

Jak widać na mapie poniżej Arnaud panował już nad Gévaudan, Melgueil, Narbonne i Rodez (baronią w tuluzańskim hrabstwie Rouergue). Był najpotężniejszym feudałem w księstwie Tuluzy ale niech was nie zmyli obszar terytorium. Tuluza była zasobnym hrabstwem a książęta nadal mieli wsparcie Carcassonne i Foix.

Kolejnym celem ekspansji miało być Carcassonne. Bóg widać miał jednak inne plany względem hrabiego Arnauda...

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​

 

Dużo lepiej niż poprzednio. Nie był bym sobą, gdybym się nie zapytał:

Zmarł bez twojej ingerencji, czy "zabiłeś" go decyzją dla ludzi z depresją?

 

No cóż, powiem tylko tyle, że nie zamierzam mordować swoich postaci. Hrabia Arnaud był jednak rozczarowującą postacią. Miał pecha i nie udało się go rozwinąć tak jak planowałem.

 

Mam uwagę czysto techniczną - zdjęcia na fotoo niedługo znikną - a AAR jest dobry i szkoda by było nie móc obejrzeć pierwszych odcinków, jeśli ktoś zacznie czytać z opóźnieniem. Polecam założenie sobie konta na photobuckecie albo innym imgurze.

 

Photobucketa nie polecam, zeszmacił się.

 

Imgura polecam, nie zeszmacił się jeszcze.

 

Aut Ceasar aut nihil - dzieje rodu de Montsalvy

​

Rozdział IV

O elekcji następcy tronu, o żałosnej śmierci hrabiego Arnauda de Montsalvy i o chaosie w jakim pogrążyło się królestwo Francji​

Opisawszy tedy liczne wiktorie hrabiego Arnauda nad wrogami Domu Montsalwyńskiego przyjdzie nam teraz skreślić kilka słów o wydarzeniach, które poprzedziły jego nieodżałowaną śmierć.

W marcu 1086 r. Arnaud Młodszy osiągnął lata sprawne. Niestety rodziciel jego czuł się rozczarowany najstarszym synem. Następca tronu odziedziczył bowiem skłonności do depresji po ojcu - cierpiał na stany lękowe i nie zdradzał większych talentów...

​

Ojciec chciał jednak dać chłopcu szansę wykazania swej przydatności w rządach samodzielnych. Po aneksji hrabstwa Narbonne hrabia Arnaud de Montsalvy nie był w stanie rządzić tak rozległym władztwem w pojedynkę i postanowił przekazać władzę nad baronią Rodez w ręce najstarszego syna.

​

Hrabia postanowił też zadbać o przyszłość młodszego syna - Michael miał w przyszłości pojąć za żonę małoletnią baronessę Brunildę di Este i w przyszłości rządzić tym włoskim lennem.

​

Jak to już wcześniej spisaliśmy w tym to czasie hrabia Arnaud często chorował i coraz więcej uwagi poświęcał kwestii Zbawienia. Ściągali tedy do Gévaudanu liczni teologowie i kaznodzieje. Hrabia lubił przysłuchiwać się ich uczonym dysputom o zawiłościach Filioque, błędach Greków i istocie natury Chrystusa Pana.

Wtedy to Arnaud nauczył się czytać i pisać, co podówczas było rzeczą niespotykaną u laikatu. Dość powiedzieć, że żaden z hrabiów Księstwa Tuluzy nie posiadł tej trudnej sztuki. Hrabia de Montsalvy do ksiąg zapałał miłością prawdziwą i stworzył w Gévaudan prawdziwą bibliotekę!

​

W czasie jednej z debat o naturze Boga doszło do rzeczy niebywałej i znamiennej zarazem - kapelan hrabiego - biskup Gilbert d'Albert wezwał Arnauda de Montsalvy do zerwania z Rzymem i przyjęcia wiary Waldensów!

​

Hrabia nakazał wtrącić nieszczęsnego Gilberta do lochu. Stan spraw hrabstwa nie pozwalał na religijne eksperymenty w kraju. Ziarno jednak zostało zasiane i miało w przyszłości wydać obfity plon.

Tymczasem Michael de Montsalvy, Marsowe chłopię, wzrastał w siły i lata, i nie oddawał się próżnemu zbytkowi, jak to zwykli czynić chłopcy w jego wieku, lecz gdziekolwiek zasłyszał, że wróg grabi, tam natychmiast spieszył z rówieśnymi młodzieńcami, a częstokroć potajemnie z nieliczną garstką zapędzał się do kraju nieprzyjacielskiego i spaliwszy wsie przyprowadzał jeńców i łupy. Już bowiem wiekiem chłopię, lecz zacnością starzec, a jeszcze przecież nie uzyskał godności rycerza! A że w myśl ogólnych nadziei zapowiadał się na młodzieńca wybitnych zdolności i już widoczne były w nim zadatki wielkiej sławy rycerskiej, kochali go wszyscy możni, ponieważ dopatrywali się w nim kogoś wielkiego w przyszłości.

W roku pańskim 1089 r. Michael de Montsalvy doszedł do lat sprawnych:

​

Hrabia Arnaud przeżył już kilka ciężkich chorób i niepokoił się stanem swego zdrowia. Stres nie ustępował. Jego pierworodny nie spełnił pokładanych w nim nadziei. W tej sytuacji Arnaud de Montsalvy przeprowadził kolejną elekcję vivente rege i desygnował młodszego syna na hrabiego Gévaudan.

​

Monarcha zatroszczył się również o los i najmłodszego dziecka: 9-letniej Catherine - zaręczył ją z małoletnim królem Danii Ragnarem z dynastii Estrydsenidów. Był to pierwszy związek małżeński de Montsalvich z rodziną królewską! Widać było, iż dzięki rządom Arnauda znaczenie rodu niepomiernie wzrosło!

​

Pociechą dla hrabiego były narodziny wnuka. Joan de Montsalvy - syn Arnauda Młodszego był pierwszym przedstawicielem trzeciej generacji dynastii. W umyśle władcy świtała myśl by przejąć pieczę nad wychowaniem malca i uczynić go bezpośrednim spadkobiercą...

​

Jednak w Boże Narodzenie 1089 r. Arnaud nabawił się gorączki, jego stan zdrowia pogarszał się z miesiąca na miesiąc...

​

Choroba nie ustępowała i 15 kwietnia roku pańskiego 1090, w zaledwie 39 wiośnie życia Arnaud de Montsalvy hrabia de Gévaudan, de Melgueil i de Narbonne, senior Rodez zmarł.

​

Przedwczesna śmierć uniemożliwiła mu realizację ambitnych planów, Pozostawił jednak syna, godnego następcę - Michaela de Montsalvy.

Ludzie wszelkiej płci i wieku! Wszystkie stany, spieszcie!
Pogrzeb zacnego Arnauda w bólu dziś obaczcie!
Nad wielkiego męża zgonem ze mną w płacz uderzcie!
Biadaż nam, o Arnaudzie! Gdzież twa sława wielka?
Gdzie twe męstwo? Kędy blask twój? Kędy moc twa wszelka?
Jeno łzy ma dziś po tobie Owernia-rodzicielka!​

Zanim jednak przejdziemy do opisu czynów syna wspaniałego Arnauda - hrabiego Michaela de Montsalvy wspomnieć musimy o strasznych wydarzeniach jakie miały miejsce w tamtych czasach we Francji.

Źle się działo podówczas w Królestwie. Wiek już upłynął od czasu gdy hrabia Hugo Kapet obalił prawowitego monarchę z rodu Karola. Spokoju od tej pory w państwie nie było. Raz zniszczywszy uświęcony porządek nie dało się go odnowić. Tron był elekcyjny a korona kusiła wielu. Na początku Kapetyngowie walczyli między sobą, później i inni feudałowie uznali, że nie są gorsi od nich.

​

Za panowania hrabiego Arnauda doszło do pierwszej wielkiej wojny domowej we Francji - książę Andegawenii Folke IV d'Anjou zawiązał ligę w celu obniżenia autorytetu królewskiego i osłabienia i tak wątłej władzy centralnej.

​

Jednocześnie król Robert Stary (z burgundzkiej linii Kapetyngów) wplątał się w wojnę o Amiens z hrabią Raoulem d'Amiens et Vexin.

​

Jak miało się okazać był to tylko wstęp do orgii zniszczenia jaka miała się rozpocząć po śmierci króla Roberta. Władcą Francji został wówczas Wilhelm de Poitou:

​

Jego wyboru nie uznano powszechnie. Przeciw niemu powstał książę Burgundii, Valois i Orleanu - Henryk Kapet (syn Roberta Starego). Poparł go książę Barcelony Ramon. Francja pogrążyła się w kolejnej wojnie domowej.

​

Przeciw królowi Wilhelmowi wystąpił też hrabia Baudouin de La Marche wysuwając kandydaturę Geoffroya IV d'Anjou, księcia Andegawenii na króla Francji.

​

Kraj pogrążył się w chaosie. Książęta i hrabiowie zmieniali alianse jak rękawiczki. Diuk d'Anjou miał wówczas rzec, iż: "Francja to postaw czerwonego sukna, za które ciągną de Poitou, Kapet, de Bourgogne, de Normandie i kto żyw naokoło. A My z hrabią de La Marche powiedzieliśmy sobie, że z tego sukna musi się i nam tyle zostać w ręku, aby na płaszcz wystarczyło - dlatego nie tylko nie przeszkadzamy ciągnąć, ale i sami ciągniemy".

​

Przyszłość jawiła się w ponurych barwach. Wielu miało się zmienić jeszcze monarchów, wielu książąt i hrabiów roiło o koronie. Ale jako żywo! - śmierć starego porządku świata rodzi jednocześnie nowe siły. Na południu świtała Nowa Nadzieja.

Pomocną rękę mi dajcie, dzieło me innym czytajcie!
Bo ono, jeśli zechcecie, sławnym się stanie na świecie!

C.d.n.

​