Banzai - AAR Japonią od 1936 r.

Banzai!!!

AAR Japonią z gry Hearts of Iron III "Semper Fi"

Specyfikacja:
- Hoi 3 Semper Fi 2,03c
- mod DiDay's Unique Units
- poziom trudności normalny
- tryb Arcade

Zauważyłem, że mało powstało AARów do Hoi 3, więc postanowiłem coś naskrobać, korzystając z tego, iż akurat rozpocząłem nową kampanię.
Mam zamiar grać historycznie do roku 1941, czyli podbić Chiny, zdobyć Indochiny, zaatakować aliantów na obszarze Pacyfiku. Nie mam zamiaru jednak powielać błędów które sprawiły że Japonia przegrała II WŚ. Planuję opanować Pacyfik, a jeśli będzie możliwe, to desantować się w USA. Zobaczymy co z tego wyjdzie

Odcinek 1 ( 01.01.36 - 07.01.37 )

Pierwszą rzeczą, za jaką się wziąłem była polityka mojego kraju. Nie było zbyt dużo do zmian, ale wprowadziłem dwie poprawki w gabinecie rządu:

Skład rządu przed zmianami:


Na stanowisko dowódcy marynarki wprowdziłem Isoroku Yamamoto. Nie wywołało to zmian, ponieważ daje on identyczne bonusy jak jego poprzednik.
Ministrem spraw wojskowych został Shoda Kazue. Daje on bonus do produkcji zaopatrzenia, co będzie bardzo przydatne w początkowych latach gry.



Skład rządu po zmianach:




Następny w kolejności był wywiad. Nie uznałem za konieczne posiadania siatki agentów na świecie, w związku z czym zlikwidowano priorytety na wysyłanie szpiegów do innych państw. Jedyną formą wywiadu miała być siatka szpiegowska na terenie Japonii, dbająca o wzmacnianie jedności narodowej. Japonia nie musi zbijać sobie neutralności, gdyż dostaje neutralność na poziomie 0 przy wojnie z Chinami.



Później przyszła kolej na rozdysponowanie punktów liderszipa. Na początku sporo punktów idzie w wywiad w celu jak najszyszego osiągnięcia limitu 10 szpiegów w kraju. Następnie te punkty przejdą na badanie nowych technologii.



Trzeba też w miarę szybko zadbać o import surowców potrzebnych dla działania naszej gospodarki. Japonia ma deficyt wszystkich surowców, w związku z tym musi je importować. Aby mieć na to pieniądze, można sprzedawać zaopatrzenie - np do USA.



Ponadto w życie wprowadzono plan skoncentrowania całości naszej armii na terytorium wysp, w celu dokonania ich reorganizacji.



Rozpoczęto też produkcję dużej floty statków transportowych, które miały zadbać o sprawny transport surowców z terenów które Japonia ma zamiar zdobyć.



Uzyskane od Amerykanów pieniądze postanowiono wydać na wprowadzenie nowego prawa regulującego służbę wojskową. Służba 3-letnia ułatwia znacznie rekrutację oficerów dla powiększającej się armii.



Po miesiącu ciężkich rozmów udało się także wyprowadzić na prostą politykę surowcową. Za pieniędze ze sprzedaży zaopatrzenia Japonia zakupuje surowce od ZSRR. Dziennie są to dostawy na poziomie 90 tys. ton węgla, 40 tys. ton stali i 20 tys, ton minerałów. Umowę podpisano na czas nieokreślony, ale jeśli uda się zrealizować plany utworzenia Strefy Wspólnego Dobrobytu, to już za 6-7 lat Japonia będzie samowystarczalna surowcowo.



Nasze zespoły badawcze odniosły sporo sukcesów, wprowadzając nowe modele i technologie, które pozwolą naszej armii na konkurencję z innymi światowymi potęgami. Opracowano nowe modele artylerii, broni ręcznej i przeciwpancernej dla piechoty, oraz silniki samolotowe.



Na świecie eskalowały się nowe konflikty. Pare miesięcy po podboju Etiopii przez Włochy, w Hiszpanii wybuchła wojna domowa między republikanami a nacjonalistami.





Wraz z nadejściem roku 1937 wprowadzono nowego ministra spraw wewnętrznych. Został nim Nakajima Kesago, co dało bonus do liderszipa.



Ukończono także reorganizację naszych wojsk.
Siły morskie podzielono na 3 floty pancerników, 2 floty lotniskowców, 2 floty transportowe oraz 2 floty okrętów podwodnych. Resztę zgrupowano w Flocie Rezerwowej.
Lotnictwo podzielono na skrzydła składające się z 2 dywizjonów. Utworzono 2 skrzydła myśliwskie, 1 bombowców morskich oraz 3 taktyczne (ostatnie niepełne).
Wojska lądowe pogrupowano w armie po 5 dywizji piechoty każda. Pięć takich armii tworzyło I Grupę Armii (stacjonującą w Mandżurii, podległą pod Teatr Kwantuński), kolejne pięć tworzyło II Grupę Armii (stacjonującą na wyspach). Ponadto utworzono Armię Pancerną i Armię Zmotoryzowną podległe bezpośrednio pod Sztab Generalny. Utworzenie takiej ilości wojsk było możliwe dzięki reorganizacji i zmiany brygad. Brygady garnizonowe zmieniono w brygady piechoty i zmotoryzowane, a brygady kawalerii wyposażono w lekkie czołgi, przez co stały się dywizjami pancernymi.

OdB wojsk Cesarstwa Japonii z dnia 7 stycznia 1937 roku.
(za duży obrazek, więc podaję link)
http://img835.imageshack.us/img835/9897/jap1937040100jap2.jpg ​

#############################

Pierwsze lata mają to do siebie, że niewiele się dzieje. Na szczęście Japonia zaczyna wojnę już w roku 1937, więc dużo nie zostało.
Mam nadzieję, że ten AAR doda mi trochę motywacji aby dograć w końcu jakąś kampanię do końca (póki co udało mi się to tylko raz w Hoi II). Wszystkie wcześniejsze podejścia kończyły się w latach 40-43. Może ten AAR ruszy kogoś, aby zagrał w Hoi 3 i napisał coś co mógłbym czytać Jeśli choć jedna taka osoba się znajdzie to znaczy, że było warto

 

Sorki, że tak długo, miał być wczoraj, ale nie wypaliło. A więc..

Odcinek 2 ( 07.01.37 - 30.06.37 )

Nowy rok przyniósł spore zmiany w polityce zagranicznej Kraju Kwitnącej Wiśni. Jak można się domyślać, było to spowodowane sytuacją na świecie, a szczególnie imerialistycznymi zapędami Stanów Zjednoczonych i Nacjonalistycznych Chin. Coraz częściej dochodziło do potyczek na granicy między Shanxi a Cesarstwem Mandżukuo, będącym pod opieką Cesarstwa Japonii. Postanowiono wesprzeć Cesarza Puyi poprzez rozmieszczenie wojsk Armii Kwantuńskiej wzdłuż granicy z Chinami. Rząd na czele z Cesarzem Hirohito ma nadzieję, że powstrzyma to przygraniczne utraczki ]:->


Wojska japońskie zmierzające ku granicy.


Rozmieszczenie oddziałów Armii Kwantuńskiej na granicy z Chinami.

Ponadto do bazy lotniczej w Dalian przyleciały 3 skrzydła, mające stanowić ochronę powietrzną strefy przygranicznej.



Samolot myśliwski Nakajima Ki-27 - takich maszyn używały japońskie formacje myśliwskie w czasie wojny z Chinami.


oraz Bombowce Kawasaki Ki-48 będące na wyposażeniu eskadr bombowców taktycznych.

Kolejnym ruchem defensywnym było wysłanie na Tajwan eskadry Południowo-Chińskiej pod dowództwem kontradmirała Mikawy. Ciężkie krążowniki Mikuma i Mogami wraz z eskortą 3 lekkich krążowników i flotylli niszczycieli miały dbać o bezpieczeństwo cieśniny Tajwańskiej.

Rozbudowa floty cały czas trwa.


Pierwsze efekty. Nowoczesne ciężkie krążowniki i niszczyciele.

Również nasz Sztab Generalny nie marnuje czasu. Wiedząc o zagrożeniu ze strony Chin opracował nowe doktryny działań dla wojsk lądowych. Miejmy nadzieję, że uda nam się powstrzymać zapędy Czang Kai Szeka. Ku chwale Cesarza!!!


Opracowano także plan obronny, na wypadek agresji Chin na tereny Mandżukuo. Zakłada on powstrzymanie natarcia, a następnie przejście do ofensywy w celu całkowitego zlikwidowania zagrożenia. Plan opatrzono kryptonimem "Feniks". Składał się on z czterech faz:​

- Faza I - powstrzymanie natarcia nieprzyjaciela, przygotowanie wojska do kontrofensywy
- Faza II - pierwsze działania zaczepne, polegające na kontruderzeniu oraz desancie na wybrzeżu chińskim
- Faza III - połączenie wojsk prowadzących kontratak w jedną linię frontu
- Faza IV - przełamanie frontu na odcinku południowym, opanowanie wybrzeża cieśniny Tajwańskiej, a następnie uderzenie w głąb Chin.

Autorzy planu Feniks.


Miejmy nadzieję, że nigdy nie nadejdzie potrzeba, aby wprowadzić ten plan. Wszak Japonia jest strażnikiem pokoju w Azji. ​

#####################
Krótki, bo chciałem zacząć wojnę od nowego odcinka. Cały czas szukam pomysłu na wątek fabularny, aby było więcej tekstu. Dogram jeszcze miesiąc i wrzucę odcinek lipiec-sierpień z wojny JAP-CHI. Wiem też, że grafika dobrego ze mnie nie da, używam Painta, a więc sorki za jakość obróbki

 

Odcinek 3 ( 01.07.37 - 01.10.37 )

No i stało się... Nasz wywiad donosił o koncentracji sił chińskich na granicy. Mogło to oznaczać tylko jedno - przygotowania do agresji. Dodatkowo jeden z naszych żołnierzy po spożyciu nadmiernej ilości sake pomylił brzegi rzeki Yongding i zamiast wrócić do garnizonu znalazł się po drugiej stronie, na terenie okupowanym przez wojska Szanxi. Patrol wysłany w celu odnalezienia zagubionego żołdaka napotkał opór ze strony garnizonu chińskiego, a przy próbie forsowania mostu Marco Polo został ostrzelany. Wobec agresywnej polityki rządu Nacjonalistycznych Chin, zmierzającego do wywołania konfliktu zbrojnego, Jego Cesarskiej Mości nie pozostaje nic innego, jak rozpocząć wojnę prewencyjną, mającą na celu zlikwidowanie zagrożenia ze strony hord Chang Kai Szeka. Miejmy nadzieję, że 250-tysięczny oddział ratunkowy zdoła odnaleźć japońskiego żołnierza znajdującego się na drugim brzegu. Damy Chińczykom nauczkę!


Wojska Nacjonalistycznych Chin dokonały agresji terytorium Szanxi.
Wobec takiego aktu przemocy i brutalności Japonia nie może pozostać neutralna.
Rozpoczęto realizację planu "Feniks"



Nasze dzielne wojska na moście Marco Polo.

W związku z zaistniałą sytuacją zdecydowano o wprowadzeniu stanu wojennego na terenie państwa. Uchwalono nowe prawa dotyczące gospodarki oraz służby wojskowej:


Nowe prawa pozwoliły zwiększyć inwestycje w sferę produkcji wojennej.



Porady pana Sławomira z pewnością okażą się cenne

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności okazało się planowanie na 1 lipca manewrów Floty Morskiej pod nazwą "Anakonda 1937". Ćwiczące operacje desantowe I Armia, II Armia oraz Armia Zmotoryzowana zostały bezzwłocznie wysłane ku wybrzeżom Chin. Dwie armie miały desantować się na wybrzeżu w pobliżu Szanghaju, zaś Armia Zmotoryzowana otrzymała Półwysep Szantuński jako region operacyjny.



Pierwsze walki przyniosły sukcesy, dzięki walecznej i godnej pochwały postawie naszych żołnierzy. Wszak każdy z nich wiedział, iż walczy w obronie zagrożonej ojczyzny.


Najlepszym przykładem przewagi japońskiej taktyki wojskowej nad Chińczykami była bitwa o Hengshui. Wojsko japońskie odnotowało jednego zabitego, zresztą zupełnie przypadkowo zabitego przez odłamek, zaś na polu walki zliczono ciała ponad 150 zabitych Chińczyków.


Już po dwóch tygodniach został wyzwolony Pekin, a sam Cesarz przyjechał aby odebrać defiladę swych wojsk w Zakazanym Mieście.



124 Cesarz Japoni - Hirohito

Myliłby sie ktoś, że podbój wybrzeża był sprawą prostą w wykonaniu. O tym, że Chińczycy potrafią kontratakować przekonali się żołnierze I Armii, którzy na wskutek kontrofensywy nankińskiej zostali zmuszeni do odwrotu.


Niejednokrotnie też ataki na umocnione pozycje w okolicach Nankinu były okupione dużymi stratami po obu stronach:


Po pierwszych dwóch tygodniach Chińczykom udało się ściągnąć posiłki z głębi kraju i rozpoczęli stawiać zacięty opór na każdym odcinku frontu. Mimo tego nasza armia powoli lecz systematycznie posuwała się naprzód. Ku chwale Cesarza i Imperium Japońskiego!

Postępy wojsk japońskich w kolejnych miesiącach wojny. Na południu widać etapy wstępne IV Fazy planu "Feniks"

Uwieńczeniem II i III fazy planu Feniks było zamknięcie w kotle wojsk Chińskich broniących Nankinu.


Opanowanie wybrzeża Morza Chińskiego pozwoliło na sprawniejszy transport zaopatrzenia dla walczących wojsk oraz wsparcie naszych badań przez pojmanych chińskich naukowców. (*)


Jak potoczy się dalsza ofensywa w Chinach?
Czy Japonia obroni się przed Czang Kai Szekiem?
O tym w następnym odcinku ​

#############################
* - aby osiągnąć efekt strategiczny musiałem przepisać sobie w save 2 prowincje nadmorskie należące do Mandżukuo. Mimo iż MAN jest moim puppetem, owe prowincje nie były uwzględniane jako kontrolowane przeze mnie.

Jest też taki problem, że na liście krajów do wyzwolenia nie ma Mongolii Wewnętrznej. Widziałem u kogoś, że można ją wyzwolić, ktoś może mnie naprowadzić, jak?
Mam już pomysł na wątek fabularny, zapoczątkuję go w 4 albo 5 odcinku.
Pozdrawiam czytelników

PS. Może się wydawać, że idzie mi za łatwo, ale obecnie na północy stoję przed górskimi prowincjami z umocnieniami, a w centrum frontu wojska Chin mają przewagę liczebną, więc nie będzie kolorowo.

 

Odcinek 4 ( 01.10.37 - 13.01.39 )

Ostatnie miesiące roku nie przyniosły rozstrzygających rozwiązań na froncie. Armia Czang Kai Szeka zacięcie się broni, wykorzystując wszystkie możliwości. Front rozpościera się od granicy z Mongolią po cieśninę Tajwańską. Zdobycie każdego kolejnego skrawka ziemii jest niewyobrażalną trudnością i zostaje okupione ciężkimi stratami. Mimo to wojska armii japońskiej nie poddają się, powoli ale systematycznie przesuwają front w stronę Tybetu.
Najgorszej sytuacja przedstawia się na odcinku północnym. Wojska chińskie mają przewagę liczebną, ufortyfikowane i umocnione pozycje górskie zapewniają im przewagę. Mimo to Sztab Generalny decyduję się na przeprowadzenie ofensywy właśnie na tym odcinku. Ryzykowne przedsięwzięcie, ale właśnie tego Czang Kaj Szek, sprzymierzony z Mao Zedongiem się nie spodziewa.

Pierwszym etapem był atak na Shilou. Dzięki wsparciu powietrznemu udało się zająć miasto.


Kolejne ataki pozwoliły na odcięcie części dywizji w górzystych prowincjach. Jednak próba zlikwidowania samego okrążenia okazała się niewypałem. Liczniejsze wojska chińskie przeszły do ofensywy i rozpoczęły próby przebicia się do okrążonych oddziałów. Wkrótce potem wysunięte oddziały japońskie zostały zmuszone do odwrotu, a oddziały chińskie przebiły się do okrążonych dywizji.


Nie udało się zdobyć miasta Yan'an, w której znajdowała się siedziba władz chińskiej partii komunistycznej. Posiłki które przerwały kocioł, dotarły do miasta na parę godzin przed jego kapitulacją. (*)


Chwilowe niepowodzenia na froncie Chińskim starał się wykorzystać Związek Radziecki. Wiedząc, że granicy północnej pilnują jedynie słabo wyposażone oddziały armii Mandżukuo, sprowokował lokalny konflikt nad jeziorem Changfukeng.


W marcu świat obiegła wiadomość o przyłączeniu Austrii do III Rzeszy. Adolf Hitler kontynuuje politykę rewizyjną traktatu wersalskiego. Po remilitaryzacji Nadrenii nadszedł czas na Austrię. Oficjalnie stało się to na prośbę rządu austriackiego, ale już od paru miesięcy nasilały się proniemieckie wystąpienia partii faszystowskich w Austrii. Wkrótce potem zakończyła się wojna domowa w Hiszpanii. Zwycięstwo odnieśli nacjonaliści dowodzeni przez generało Francisco Franco.

Patrząc na mapę Europy nietrudno się domyśleć, kto będzie następnym celem przywódcy III Rzeszy.

Korzystając z zaangażowania większości sił chińskich na odcinku północnym frontu, armia japońska przeszła do kontrofensywy na południu. Wojska chińskie zostały zmuszone do odwrotu w wyniku serii przegranych bitew.



Próby pokojowych rokowań podjęte przez Chiny po ofensywie na południu spotkały się z odmową. Społeczeństwo japońskie wie, że zwycięstwo nad odwiecznym wrogiem jest bliskie. Jedność społeczeństwa pozwoliła na wprowadzenie kolejnych kroków mających zwiększyć efektywność naszego przemysłu.


Również naukowcy nie pozostają z tyłu. Cały czas opracowywane są nowe technologie, które wkrótce pozwolą Japonii zdobyć hegemonię w Azji Południowo-Wschodniej.


Kontrofensywa na południu przesuwała się teraz na północ, znacznie skracając front. Pozwoliło to na ponowny atak na górskie prowincje na północy. Tym razem operacja zakończyła się sukcesem, zdobyto Yan'an co zmusiło do kapitulacji komunistów.


Wojska japońskie kontynuując ofensywę dotarły do prowincji Bayan Har Shan. Jedynie tamtędy można było przejść na zachód, w kierunku nowej siedziby Czang Kaj Szeka w Golmud. Właśnie w Bayar Har Shan Czang Kaj Szek postanowił wydać walną bitwę wojskom japońskim i zatrzymać je. Armia chińska licząca 260 tysięcy żołnierzy ufortyfikowała się i przyjęła atak 320-tysięcznych wojsk japońskich. Bitwa długo nie przynosiła rozstrzygnięcia.

Z powodu odległości, Japończycy nie mogli korzystać ze wsparcia lotnictwa taktycznego co przedłużało boje. W końcu dał o sobie znać hart ducha japońskich żołnierzy, i po paru tygodniach wojska chińskie musiały się wycofać. Straty były ogromne po obu stronach, jak na walkę o jedną prowincję. Ponad 10 000 japońskich i 19 000 chińskich żołnierzy zginęło w walce.

Jak można się było spodziewać, Hitler rozpoczął kampanię polityczną przeciw Czechosłowacji. Rzekome łamanie praw mniejszości niemieckiej stało się pretekstem do przyłączenia Sudetenlandu w listopadzie roku 1938, a następnie aneksji Czech i utowrzeniu Czechosłowacji w marcu roku 1939.
​

################################
(*) W tym momencie wkurzyłem się i wyłączyłem grę. Nie wiem czemu straty chińskie są tak niskie, na pewno były większe, ale chyba komputer nie liczy strat z jednostek które wcześniej wycofały się z miasta.

W sumie to minął ponad rok w tym odcinku, może tak tego nie widać, ale nie chciałem wstawiać ciągle podobnych screenów z walk czy nowych technologii. Nie wiem czy mod DiDay's zmienia coś w AI, ale z reguły wykańczałem Chińczyków w pierwszej połowie 1938. A tymczasem tutaj już 39 a ja ciągle wojuję.

 

Odcinek 5 ( 13.01.39 - 20.03.40 )

Tokio, 28.12.38 r.

- Atak na wyspy będzie trudnym zadaniem dla naszej piechoty. Nie jest ona przystosowana do takich działań. Pusta plaża, ostrzał artylerii nieprzyjaciela, umocnienia.. Wyobraża pan sobie, jakie poniesiemy straty decydując się na taki atak na Guam, Wake czy Midway panie Katohito? Pozwolę sobie przedstawić moją propozycję...
[...]
- A więc proponuje pan utworzenie oddziałów piechoty, które będą wyszkolone specjalnie do operacji desantowych? Walki na plażach, w dżungli i na obszarach podmokłych? Zaiste, ciekawa propozycja, myślę, że Cesarz ją zaaprobuje. Spróbujemy utworzyć korpus takiej piechoty składający się z pięciu dywizji. Jak miałby wyglądać skład i liczebność takiej dywizji? No i czy ma pan propozycje dowódców panie Hajime?
- Proponuję dywizje trzy pułkowe, wsparte oddziałami saperów. Jako dowódcę korpusu widziałbym generała Ishiwarę. Jeśli chodzi o dowódców dywizji to ciężko mi podać pięciu, ale myślałem o generale Kuribayashi jako dowódcy jednej z nich.

- Kuribayashi? Hmm, ten attache wojskowy z USA i Kanady? Myśli pan, że będzie odpowiednią osobą na to stanowisko?

- To znakomity dowódca i logistyk. W czasie pierwszej wojny z Chinami zarządzał liniami zaopatrzeniowymi dla III Armii, a w roku 1936 współtworzył plan desantu na Chiny. Obecnie jest bez przydziału. Jego dodatkowym atutem jest znajomość Stanów Zjednoczonych, co może okazać się pomocne w wypadku wojny na Pacyfiku.
- No dobrze, przedstawimy pańskie propozycje rządowi Jego Cesarskiej Mości.



Pierwsze ćwiczenia Korpusu Piechoty Morskiej


Żołnierz piechoty morskiej z dzieckiem. ​

"Droga Taro,
Nie wiem, co myśleć o tym wszystkim. Otrzymałem w końcu samodzielne dowództwo nad jednostką. Nowe oddziały piechoty zwane Rikusentai. Szkolone specjalnie do desantów i walki w dżungli. Przypadła mi pierwsza dywizja korpusu - Nankai Sentai. Marzyłem zawsze o otrzymaniu dywizji, ale martwi mnie to wszystko. Wojna z Chinami schyla się ku końcowi, nie potrzeba więcej oddziałów do pokonania Czang Kai Szeka. Po co Japonii piechota morska? Oddziały przygotowane do ataku na wyspy, do walki w lasach deszczowych? Odpowiedź nasuwa się sama. Indochiny, Indonezja, Birma i Pacyfik... wyspy Pacyfiku kontrolowane przez Stany Zjednoczone. Stany Zjednoczone to ostatnie państwo, z którym powinna walczyć Japonia. Ameryka jest przepełniona autami, przechodząc na drugą stronę ulicy trzeba być ostrożnym. Wszędzie fabryki, zakłady, stocznie. Ameryka jest potęgą gospodarczą i przemysłową. Mam nadzieję, że nie dojdzie do wojny. Pamiętam mój wieczór pożegnalny w Ameryce. Uroczysta kolacja. Żona Bernarda pytała się mnie, co zrobiłbym w wypadku wojny pomiędzy Stanami a Japonią. Odpowiedziałem, że podążałbym za swoimi przekonaniami. Na pytanie "przekonania Twoje czy Twojego kraju?" odparłem, że są one takie same. Ale teraz, gdy o tym myślę, wiem że nie będzie to takie łatwe. Ciągle mam przy sobie Colta, którego wtedy otrzymałem. Nasze oddziały stacjonują niedaleko Hiroshimy, postaram się wrócić na parę dni do domu, gdy nadarzy się okazja.
Dbaj o siebie Taro
Tadamichi"

########################################################

Europa się gotuje. Wojna zbliża się wielkimi krokami. Co do tego nie ma już wątpliwości. Włosi atakują Albanię, a Niemcy zajmują port w Kłajpedzie (Memel). Odpowiedzią na to jest ogłoszenie mobilizacji we Francji.


W rządzie japońskim zaszły pewne zmiany. Propozycja Sugiyamy Hajime dotycząca utworzenia piechoty morskiej, oraz inne śmiałe plany i propozycje poskutkowały powołaniem go na stanowisko Zwierzchnika Sił Zbrojnych. Z kolei nowym szefem wywiadu został Honma Masaharu.


Trwają walki w Chinach. Rozpoczęła się ofensywa na ostatni bastion Nacjonalistów. Pierwszy atak na Golmud rozpoczął się 18 marca.

Długotrwałe walki nie przyniosły zwycięstwa. Dowodzone przez von Falkenhausena wojska chińskie skutecznie odpierały ataki Japończyków. Ostatecznie 10 lipca wojska japońskie wycofały się na pozycje obronne. Bitwa przyniosła ogromne straty po obu stronach.


Niezwłocznie rozpoczęto przygotowania do drugiego ataku. Planowano rozpocząć go pod koniec sierpnia. Aby zabezpieczyć północną granicę utworzono Mengukukuo, czyli Mongolię Środkową.


Sierpień upłynął pod znakiem podróży do Berlina ministra spraw zagranicznych, Hiroty Koki. Oficjalnie była to kurtuazyjna wizyta, ale nieoficjalnie chodziło o coś zupełnie innego. Dnia 28 sierpnia, tuż po powrocie z Moskwy ministra spraw zagranicznych III Rzeszy, podpisano porozumienie niemiecko-japońskie dotyczące podziału stref wpływów. Podpisany 23 sierpnia Pakt Ribbentrop-Mołotow był blefem, mającym zagwarantować III Rzeszy bezpieczeństwo wschodniej granicy i dostawy strategicznych surowców. Prawdziwy pakt, zawarty pomiędzy Ribbentropem a Hirotą Koki mówił o wspólnej agresji na ZSRR i podziale państwa na dwie strefy wpływów.
Pakt Ribbentrop - Koki ustalał granicę stref wpływów na górach Ural, morzu Kaspijskim oraz zachodniej granicy Iranu. Japonia zgodziła się przystąpić do paktu antykominternowskiego, wejść do sojuszu militarnego do końca roku 1940 oraz rozpocząć wojnę z aliantami w Azji w roku 1941. Oba państwa zobowiązały się do współpracy technologicznej oraz wywiadowczej.

Mapa podziału stref wpływów z podpisami obu ministrów.

Zgodnie z planem, 31 sierpnia, dwie godziny przed północą rozpoczął się kolejny atak na Golmud. Potężny, całonocny ostrzał artyleryjski miał ułatwić zajęcie pozycji wyjściowych dla wojsk japońskich i skruszenie pierwszych punktów obrony chińskiej. Dowództwo objął marszałek Hata.


W połowie września Niemcy rozpoczęli inwazję na Polskę. Po stronie Polski opowiedziała się Francja i Wielka Brytania oraz ich sojusznicy, czyli Kanada, Australia, Nowa Zelandia etc. Niemcy otrzymali wsparcie od Słowacji. Konflikt przerodził się w wojnę światową.


Po dwóch miesiącach zwycięstwem zakończyła się druga ofensywa na Golmud. Wojska chińskie zostały doszczętnie rozbite, a rząd chiński stracił ostatnie schronienie. Kapitulacja była tylko kwestią czasu.




Nasze waleczne oddziały pokonały wreszcie chińskich nacjonalistów.

Po podbiciu Polski Hitler skierował się na północ. W celu ubezpieczenia się przed desantem z północy zaatakował Danię. Kolejna szybka kampania nie pozostawiła złudzeń, jak groźnym przeciwnikiem jest Wehrmacht.


Wielka Brytania obawiając się rosnącej potęgi Japonii namówiła władze Syjamu do wstąpienia do Aliantów. Jednak to posunięcie nie ostudziło zapałów rządu japońskiego, który cały czas zmierza do stworzenia Wschodnioazjatyckiej Strefy Wspólnego Dobrobytu.


Kolejnym krokiem do tego celu był atak na Yunnan. Zaraz po pokonaniu Czang Kai Szeka, rozpoczęto koncentrację wojsk na granicy prowincji Yunnan. Gdy wojska były gotowe, wydano rozkaz do ataku.


Był to pokaz wojny błyskawicznej we własnym, azjatyckim wydaniu. Wojska Cesarza, wsparte lotnictwem, parły niepowstrzymanie do przodu, łamiąc kolejne punkty oporu. Po paru dniach rząd prowincji Yunnan nie miał innego wyjścia, jak skapitulować.


Wraz z nadejściem 1940 roku podjęto decyzję o Ufortyfikowaniu najważniejszych wysp na Pacyfiku.


W lutym, po kolejnym przegrupowaniu wojsk rozpoczęto atak na Guanxi. Miał to być ostatni etap walk w Chinach. Atak na Tybet był nieopłacalny z powodu trudności logistycznych i miernych zysków, a Sinkiang w obawie przed atakiem przystąpił do Kominternu. Na wojnę z ZSRR Japonia nie była jeszcze gotowa.


Agresja na Guanxi była kolejnym przykładem wojny błyskawicznej. Oddziały chińskie nie miały możliwości aby powstrzymać oskrzydlające ataki japońskie, wspierane lotnictwem i ostrzałem z morza. Jedną z najcięższych bitew była walka o miasto Changsha. Chińczycy stawili zacięty opór, co nie powstrzymało jednak Japończyków, którzy powoli ale systematycznie przesuwali linię frontu aż do zdobycia miasta.


Kapitulacja Guanxi zamykała okres walk w Chinach. Zagrożenie dla kraju zostało oddalone, a Japonia zyskała dla siebie przemysł chiński.
​

#######################
Postaram się wprowadzić na stałe wątek fabularny - forma epistolarna, listy generała Kuribayashi'ego do żony. Na pomysł wpadłem po ponownym obejrzeniu Listów z Iwo Jimy. Trochę długi mi ten odcinek wyszedł, ale chciałem już Chiny zakończyć w nim

 

Odcinek 6 ( 20.03.40 - 22.10.40 )

Pierwsze miesiące roku 1940 przebiegały spokojnie. Armia Japońska rozpoczęła reorganizację przygotowującą ją do nadchodzącej wojny. Wojna w Chinach została zakończona, w związku z czym Armia Kwantuńska uległa podziałowi na 2 teatry: Siły okupacyjne w Chinach i Dowództwo Północne.
W kwietniu rozpoczęła się ofensywa III Rzeszy na froncie zachodnim. Lekka zima ustąpiła szybko, co umożliwiło przygotowanie ofensywy dla niemieckich dywizji pancernych. Ku zaskoczeniu Aliantów, Niemcy zdawali się realizować ten sam plan ataku, który przyniósł im klęskę w Wielkiej Wojnie. Atak przez granicę niemiecko-francuską był niemożliwy, w związku z czym niemiecka armia uderzyła na Benelux. Pierwszymi ofiarami agresji stała się Holandia i Luksemburg. W ciągu dwóch dni forpoczty niemieckich oddziałów znalazły się 50 km od Amsterdamu. Armia holenderska nie była przygotowana do takiej wojny i nie stawiała praktycznie żadnego oporu.
Do polskich żołnierzy, znajdujących się w obozach jenieckich III Rzeszy zaczęły dołączać kolejne transporty Holendrów.

Alianci nie zwrócili uwagi na brak niemieckich jednostek pancernych w Holandii. Postanowiono wysłać do Beneluksu brytyjski Korpus Ekspedycyjny i oddziały francuskie. Mimo przewagi wojska aliantów posuwały się do przodu bardzo powoli. Po 2 miesiącach większość sił brytyjsko-francuskich znajdowała się na terenie Belgii. Hitler czekał tylko na to. Opracowany przez Mansteina "Fall Gelb" zakładał atak niemieckich sił pancernych przez Ardeny i odcięcie sił Aliantów w Beneluxie. Ardeny uważane były za teren niedostępny dla dywizji pancernych w związku z czym dowództwo francuskie nie przykładało wielkiej wagi do tego odcinka frontu. Zaskoczenie było zupełne, wojska aliantów zostały rozgromione, a droga do Paryża stanęła otworem.

Zgodnie z założeniami paktu Ribbentrop-Koki Japonia zobowiązała się do przystąpienia do Osi w roku 1940. Nastąpiło to we wrześniu, rok po rozpoczęciu wojny w Europie.


W związku z dołączeniem Cesarstwa do Paktu Antykominternowskiego oraz zagrożeniem wojennym uchwalono decyzję o oganiczeniu roli parlamentu. Japonia stała się państwem totalitarnym.


Atak na Francję zbiegł się czasowo z inwazją na Norwegię, co sprawiło że walki na francuskiej ziemi przeciągnęły się. Resztki sił francuskich stawiały opór, ale nie mogło to zmienić końcowego wyniku kampanii. W połowie października Francja podpisała zawieszenie bronii w tym samym wagonie w Compiegne, w którym 11 listopada Niemcy podpisali upokarzający akt kapitulacji. Wojna we Francji dobiegała końca.


Francja została podzielona. Wybrzeże Atlantyku i kanału La Manche, oraz północne regiony kraju znalazły się pod bezpośrednią niemiecką okupacją. Na południu, w miejscowości Vichy utworzono marionetkowy rząd francuski na którego czele stanął Phillipe Petain.


Korzystając z tego faktu Japonia ogłosiła objęcie ochrony nad Indochinami francuskimi, pod pretekstem ochrony tychże terenów przed Brytyjczykami. Rząd Vichy nie mógł odmówić tym żądaniom.



Zajęcie Indochin pozwoliło na całkowite przejęcie kontroli nad morzem Tonkińskim.

Pod koniec października Cesarstwo kontroluje ogromne połacie Azji. Od mroźnych terenów północnego Mandżukuo po lasy deszczowe Indochin. Od gór Tybetu i pustyni Gobi po atolowe wyspy Pacyfiku.

Japonia stoi u szczytu swej potęgi. Wierne i zaprawione w boju oddziały stoją gotowe oddać życie za Cesarza. Generałowie, najlepsi dowódcy z wojny chińskiej są geniuszami strategii i taktyki. Konwoje przywożą na wyspy tony surowców z podległych terytoriów. Czy coś jest w stanie zagrozić Japonii?


Dnia 22 października Stany Zjednoczone Ameryki Północnej przystępują do Aliantów i wypowiadają wojnę Niemcom, Słowacji oraz Włochom i Etiopii.
Nie ma już odwrotu. ​

 

(22.10.40 - 31.12.40)
Odcinek Specjalny (7)
Japonia pod koniec 1940 roku.


Podział terytorium Cesarstwa Japońskiego na teatry wojskowe.

Wojsko japońskie jest podzielone na 4 obszary działań:

- Dowództwo Północne zajmuje się zabezpieczeniem północnej granicy z ZSRR, ochroną terenów Mandżukuo, Mongolii Wewnętrznej i Korei.
W jego skład wchodzą 3 armie: Armia Mandżuria, Armia Korea oraz Armia Syberyjska.
Armia Mandżuria oraz Armia Korea składają się z 5 dwu-brygadowych dywizji piechoty. Wraz z siłami Mandżukuo i Mongolii Wewnętrznej mają cele defensywne - zabezpieczać granice oraz wybrzeże północy Cesarstwa.
Armia Syberyjska jest jedyną armią zdolną do prowadzenia działań ofensywnych w tym regionie. Składa się z 5 dywizji syberyjskich przystosowanych specjalnie do działań zaczepnych w trudnym, zimnym klimacie. Każda dywizja składa się z 1 brygady piechoty, 1 brygady piechoty górskiej, 1 brygady narciarzy oraz wsparcia saperskiego.
Wsparciem powietrznych tych sił jest 2 Skrzydło Taktyczne.


- Armia Okupacyjna Chiny zabezpiecza podbite terytoria chińskie i granicę z Birmą
W jej skład wchodzi ponad 20 półdywizji - jednostek stworzonych z brygady piechoty i oddziałów żandarmerii rozmieszczonych na terenie całego obszaru.
Na granicy z Birmą stacjonuje I Armia Chińska. Składa się z 5 dywizji piechoty. Każda dywizja posiada 3 brygady. Armia jest zdolna zarówno do działań defensywnych, jak i ofensywnych.


- Teatr Indochiny zabezpiecza przejęte od Francji Vichy tereny Indochin. Ma on też służyć jako baza wypadowa w wypadku wojny z Aliantami. W jego skład wchodzi II Armia Chińska, która zabezpiecza granice lądowe i wybrzeża oraz Korpus Malezja, który tymczasowo stacjonuje w Saigonie. II Armia Chińska składa się z trzybrygadowych dywizji piechoty, natomiast Korpus Malezja ma dywizje dwu-brygadowe.
Na terenie Indochin stacjonują silne siły powietrzne: I Skrzydło Taktyczne, I Skrzydło Myśliwskie oraz Skrzydło Morskie.


- Sztab Główny dzieli się na 2 zgrupowania jednostek: zgrupowania defensywne i ofensywne.
W skład zgrupowań defensywnych wchodzi Dowództwo Japonia i garnizony wysp na Pacyfiku. Dowództwo Japonia to 3 armie, których zadaniem jest ochrona macierzystych wysp przed desantami nieprzyjaciela. Każda armia to 4 dywizje piechoty (po 2 brygady) oraz wzmocniona dywizja piechoty zmotoryzowanej (3 brygady + modernizowana artyleria). Wyjątkiem jest garnizon Tokio, który posiada stacjonarną artylerię o kalibrze 900 mm.

Zgrupowanie ofensywne Korpus Piechoty Morskiej i 3 armie pancerne stanowiące dumę i główną siłę ofensywną armii. Każda armia pancerna składa się z 3 dywizji pancernych i 2 zmotoryzowanych. Wszystkie dywizje wyposażone są w najnowocześniejszy sprzęt i mogą śmiało konkurować z dywizjami pancernymi innych światowych potęg.
Korpus Piechoty Morskiej jest jednostką przystosowaną do działań na Pacyfiku - przeprowadzanie desantów i walka w dżungli to jego specjalność. Dywizje złożone z 3 brygad piechoty wspartych saperami i dowodzone przez geniuszy wojskowości są najlepszymi tego typu jednostkami na świecie.
Sztab Główny dowodzi ponadto II Skrzydłem myśliwskim i II Skrzydłem taktycznym.


Flota Morska składa się z 3 flot pancerników, 3 flot lotniskowców, 2 flot transportowych, 2 flot podwodnych i rezerw floty. Posiadanie 10 lotniskowców i 10 pancerników stawia ją na pierwszym miejscu wśród światowych potęg morskich. Co prawda USA i Wielka Brytania mają liczniejsze floty, ale ich teatry działań są również odpowiednio większe. Nippon Kaigun operować będzie na Pacyfiku i oceanie Indyjskim co zapewnia jej przewagę na tych wodach. Ciągle trwa rozbudowa floty, która w założeniach ma posiadać 23 lotniskowce i 19 pancerników.


Władzę w państwie ma Ugrupowanie Kontroli, a za największe zagrożenie uważana jest .. no właśnie sam nie wiem. To Mongolia czy Tanu Tuwa?

Jeśli porównać sojusze Aliantów i Osi, to widać wyraźnie, kto idzie w ilość, a kto w jakość.


Rząd cesarstwa zmienił się bardzo w porównaniu do tego z roku 1936. Zmiany zaszły na prawie wszystkich stanowiskach. Obecnie w rządzie znajdują się jedynie członkowie 2 partii: Związku Wsparcia Cesarza i Ugrupowania Kontroli. (*)




Znaczne zmiany dotknęły również praw obowiązujących na terenie Cesarstwa: zmieniono system służby wojskowej z 2-letniego poboru na służbę na żądanie. Gospodarka pracuje na wojennych obrotach, a prawo przemysłowe kładzie nacisk na przemysł ciężki.


Przemysł pracuje na pełnej wydajności, mimo embarga na większość umów handlowych. Zebrane rezerwy strategiczne mają wystarczyć do czasu, gdy Japonia będzie samowystarczalna.


Wywiad Cesarstwa ogranicza się do siatki kontrwywiadowczej na terenie kraju. Zdaniem rządu lepiej inwestować w rozwój technologiczny, niż bawić się w ciągłą wojnę szpiegów.


Z pewnością najmocniejsza stroną Cesarstwa jest rozwój technologiczny. Armia jest jedną z najnowocześniejszych na świecie i cały czas dokonuje się jej udoskonaleń. Podobnie jest z flotą, lotnictwem i przemysłem.




Dumą naszego państwa są nowoczesne doktryny wojskowe, które w najdrobniejszych szczególach usprawniają taktykę i wszystkie inne dziedziny funkcjonowania armii.




Czy Cesarstwo wyjdzie zwycięsko ze starcia z największymi potęgami świata? Czy Wschodnioazjatycka Strefa Wspólnego Dobrobytu wyzwoli Azjatów spod jarzma europejskiego kolonializmu? Chwila konfrontacji zbliża się nieubłaganie. ​

####################
(*)W rządzie znajduje się Fujiwara Ginjiro, który tak naprawdę był tam dopiero od 1 stycznia, ale nie miałem wcześniejszego screena.

 

( 01.01.41 - 31.05.41 )
Odcinek 8

Początek Nowego Roku przebiegał w Azji spokojnie. Przyczajony tygrys zbierał siły do decydującego skoku na niczego nieświadomą ofiarę. Nie można powiedzieć tego samego o wydarzeniach w Europie. Operacja "Lew Morski" doczekała się w końcu realizacji. Hitler postanowił uśpić czujność Wielkiej Brytanii, która po wygraniu Bitwy o Anglię uznała iż jest już bezpieczna. Tymczasem mieszkańcy Norfolku, Suffolku i innych nadmorskich hrabstw we wschodniej Anglii, wstając rano ujrzeli niemiecką flotę i oddziały Wehrmachtu lądujące na wybrzeżu. Home Fleet została zupełnie zaskoczona tym manewrem, a ofensywa rozwijała się błyskawicznie.
Po dwóch miesiącach cała wyspa była w ręku hitlerowców.
Do Osi przystąpiła również Jugosławia. Państwo otoczone z północy, wschodu i zachodu przez III Rzeszę i jej sojuszników nie miało innego wyjścia, jak przyjąć ofertę Hitlera.


Odpowiedzią na kolejne kroki Adolfa Hitlera było ogłoszenie powszechnej mobilizacji w ZSRR. Setki tysięcy rekrutów zasilały Armię Czerwoną. Moment decydującego starcia dwóch gigantów zbliżał się nieuchronnie.


Alianci byli zdruzgotani kolejnymi klęskami. Utrata przyczółków w Europie była bolesną lekcją dla obrońców demokracji. Cesarstwu nie pozostawało nic innego jak dobić Wielką Brytanię i jej sojuszników. Porady marszałka Haty, dotyczące przesunięcia ataku na drugą połowę roku, po zakończeniu pory deszczowej zostały odrzucone. Żołnierz japoński deszczu się nie boi!



Japońska flota opuszcza Saigon ​

"Najdroższa Taro.
Wygrałem wycieczkę do tropikalnego raju. A przynajmiej tak mówili dopóki tu nie wylądowaliśmy. Lasy i deszcz, lasy i deszcz. Stacjonujemy w Sajgonie, a raczej jego okolicy, bo samo miasto nie jest w stanie pomieścić takiej ilości wojska, jaka obecnie się tu znajduje. Port jest wypełniony naszymi okrętami wojennymi. Lotniskowce, pancerniki, krążowniki... chyba jest tu połowa floty. Byłem dziś na naradzie korpusu. Uderzamy w maju. Chłopcy się niecierpliwią, pobyt tutaj się nam dłuży. Brakuje mi ojczyzny. Niedługo już rozpoczniemy załadunek na okręty. Nie wiem, kiedy napiszę znowu, może być ciężko z dostarczeniem listów. Módl się za mnie Taro, aby ten tropikalny raj nie okazał się dla nas piekłem.
Tadamichi"

​

"Dziś jest nasz wielki dzień żołnierze! Czekaliśmy na ten właśnie dzień od dawna. Szkoliliśmy się z myślą o nim. Chodziliśmy spać myśląc o nim. A teraz nadszedł. Czeka na nas Malezja. To właśnie jest cel całego naszego korpusu. Opanowanie Malezji i zajęcie Singapuru. Nadszedł kres rządów Brytyjczyków w Azji. Zróbmy to, czego od nas oczekują. Brytyjczycy zbudowali umocnienia, ale to ich nie ocali. Trzymajcie głowy nisko, atakujcie wyznaczone cele, a Brytyjczyków zabijajcie bez miłosierdzia. Wierzę w was, wierzę, że damy radę. Naprzód!!! Banzaiiiiiiiiiiiiiiiii!!!"
Przemówienie generała Ishiwary do żołnierzy

Odprawa na okrętach

Inwazja rozpoczęła się zgodnie z planem. Piechota morska dokonała desantu na Malezję, a armie pancerne uderzyły na Syjam. Cesarstwo rozpoczęło wojnę przeciw całemu światu.


Zgodnie z planem operacji dywizja, która dowodzi generał Kuribayashi skierowała się w kierunku Singapuru. Ku zaskoczeniu pierwszy opór napotkano już w dżungli. Dywizja singapurska pod dowództwem generała Keitha Simmonsa opuściła miasto i skierowała się na północ. Starcie obu dywizji trwało 2 dni i zakończyło się pierwszym zwycięstwem dywizji japońskiej. Droga do Singapuru stała otworem.




Blokada morska wód przybrzeżnych Malezji została zakłócona przez pierwszą w tym regionie bitwę morską. Flota pancerników admirała Fukudome natknęła się na dwa holenderskie pancerniki zmierzające w kierunku Dżakarty. Stare okręty, pamiętające jeszcze czasy I wojny światowej nie były wymagającym przeciwnikiem dla nowoczesnej floty japońskiej. Oba okręty, w tym duma holenderskiej floty - Jacob Van Heemskerk poszły na dno.


W tym czasie Sztab Generalny opracował nowe doktryny. Przywrócenie kodeksu Bushido i samurajskich tradycji miało wzmocnić morale i nieustępliwość armii japońskiej.


Atak na Singapur nie był wielkim wyzwaniem dla wojska japońskiego. Resztki garnizonu, w sile 250 ludzi były uzbrojone w broń krótką i przestarzałe karabiny. Całe miasto zostało zajęte w trzy godziny.


Kolejne dywizje korpusu morskiego posuwały się na północ, kierując się w stronę Birmy i rozbijając niedobitki oddziałów brytyjskich.


W trzy tygodnie od rozpoczęcia inwazji cała Malezja była w japońskich rękach.


Alianci zdruzgotani kolejnymi klęskami próbowali odzyskać inicjatywę. Postanowiono zakończyć działania wojenne w Etiopii oraz wylądować we Francji. O ile walki w Etiopii, słabo bronionej i odciętej od zaopatrzenia zakończyły się sukcesem, to desant wojsk amerykański w Bretanii zakończył się totalną klęską. Początkowe sukcesy, zajęcie Cherbourga przerodziły się w odwrót po atakach wzmocnionych sił niemieckich.
Ponad 100 tysięcy amerykańskich chłopców trafiło do obozów jenieckich.




Zaangażowanie Wielkiej Brytanii w Etiopii postanowili wykorzystać Włosi, którzy rozpoczęli ofensywę w Afryce Północnej. Nikt nie spodziewał się takiej waleczności po żołnierzach Mussoliniego. Oddziały brytyjskie były powoli ale systematycznie wypierane z zajmowanych stanowisk i spychane w kierunku Aleksandrii i Kairu.
​

"Moja Taro,
Od naszego ostatniego spotkania minęły wieki. Dżungla jest piękna, a zarazem przerażająca. Najgorsi są ludzie. O wrogach dowiedziałem się niewiele, o samym sobie - sporo. Ludzie potrafią być dla bliźnich tak okrutni, że to aż poraża. Na pewno tą nienawiść wzmocniło przemówienie generała Ishiwary. Zabijanie bez miłosierdzia - czy to droga do chwalebnego zwycięstwa? Szczerze w to wątpię. Łatwiej pogodzić się z tym że giną ludzie, niż z faktem, iż ja sam nie mogę nic na to poradzić. Mogę jedynie zadbać aby zginęło ich jak najmniej. Ale ktoś zginie i tak, ktoś kto ma pewnie rodzinę, żonę, może dziecko... To nie jest dla mnie łatwe. Siły dodaje mi jedynie myśl, że jesteś cała, zdrowa i bezpieczna daleko stąd. Nie słuchaj radia, które mówi o wielkich zwycięstwach. Każdy krok naprzód to ofiary. Znajomi, przyjaciele, ludzie z którymi spożywałem razem posiłki.
Mam nadzieję, że ten koszmar się szybko zakończy.
Tadamichi"

#################
Alojz zwalczył lenistwo i napisał odcinek, to ja też coś wrzucam. Kolejny odcinek może wrzucę w ten weekend. Pozdrawiam czytelników

 

( 01.06.41 - 23.06.41 )
Odcinek 9 ​

"Moja Taro,
Piszę list, bo znalazłem w końcu chwilę wolnego czasu. Pada. W sumie powinniśmy już się do tego przyzwyczaić, ale to nie takie łatwe. Codziennie tony deszczu spadają nam na głowy. Wszystko jest przesiąknięte wodą i wilgotne. Nie wszyscy potrafią się przystosować do tego klimatu. Na szczęście dostaliśmy uzupełnienia. Przybycie do Singapuru Korpusu Malezja zakończyło nasz jakże krótki odpoczynek. Wyruszamy na północ, do Syjamu i Birmy. Tam, w dżungli czeka na nas wróg. Jeśli atak na Indie o którym trąbi radio jest prawdą, to nie wiem kiedy wrócę do domu. Ta wojna może być bardzo długa. Wojna z całym światem, nawet Ameryką. Obym nie musiał stanąć naprzeciw ludzi, których poznałem kiedyś. Nie mogę się doczekać chwili, w której Cię znów zobaczę.
Tadamichi"

​

Dnia 7 czerwca 1941 roku siły Stanów Zjednoczonych dokonały pierwszej próby ataku na terytorium Japonii. Flocie amerykańskiej składającej się z 3 lotniskowców, 2 pancerników oraz okrętów osłony udało się przemknąć na północ od Iwo Jimy i zbliżyć się do Okinawy. Oddziały amerykańskie wspierane z morza i powietrza rozpoczęły desant na wyspę i port Naha. Na szczęście ufortyfikowane pozycje japońskie bardzo ograniczyły możliwości amerykańskich Marines. Na wieść o ataku na wyspę z portu w Osace wyruszyła flota lotniskowców pod dowództwem admirała Nagumo. Następnego dnia flota znajdowała się w pobliżu Okinawy, nie wykryta przez lotnictwo pokładowe Amerykanów, które zaabsorbowane było atakowaniem wyspy. Dywizja piechoty broniąca wyspy stawiła mocny opór i kolejnego dnia wojska amerykańskie cały czas znajdowały się na plażach, uzyskując zaledwie kilkadziesiąt metrów terenu. Nie bez powodu 10 dywizja piechoty odpierająca ataki nosi przydomek "Iron".

​

Admirał Nagumo uznał, że jest to doskonały moment do ataku na flotę nieprzyjaciela. Mimo znacznie słabszych sił - 2 lotniskowce i 1 krążownik liniowy postanowił uderzyć na przeciwnika. Wydano rozkaz ataku samolotom z lotniskowców Hosho i Ryujo. Atak był zupełnym zaskoczeniem dla Amerykanów. Stłoczone okręty, zajmujące się bombardowaniem brzegu i pozbawione wsparcia lotniczego były łatwym celem dla japońskich pilotów. Już pierwsza eskadra samolotów wykonała atak torpedowy na USS Essex. Trafiony 4 torpedami lotniskowiec zaczął bardzo szybko nabierać wody i przechylać się na lewą burtę. Po chwili jego los podzielił drugi z lotniskowców - USS Franklin. Dwie torpedy w śródokręcie, bomby oraz drastyczny krok na jaki zdecydował się jeden z pilotów japońskich - zestrzelony przez obronę przeciwlotniczą okrętów amerykańskich skierował swoją maszynę na lotniskowiec, uderzając w burtę - wystarczyły aby kolejny z amerykańskich lotniskowców został wyłączony z akcji. W pierwszej większej bitwie morskiej lotniskowiec Ryujo zanotował na swoim koncie 2 zatopione lotniskowce wroga.

​

Atak na USS Franklin

Kolejna fala bombowców skoncentrowała się na niszczycielach, których osłona przeciwlotnicza była największym zagrożeniem dla samolotów. Panika na amerykańskich okrętach uniemożliwiła podjęcie skutecznej walki z przeciwnikiem. Kolejne okręty US Navy szły na dno - na krążowniku Chester doszło do wybuchu po którym okręt znikł z powierzchni morza.
Meldunki radiowe o pogromie floty amerykańskiej dotarły do admirała Nagumo, który wydał rozkaz zbliżenia się do resztek floty amerykańskiej i podjęciu walki na dystansie ogniowym. Widok zbliżających się okrętów japońskich dobił morale amerykańskich marynarzy. Ocalałe jednostki rozpoczęły ucieczkę w kierunku wschodnim, będąc cały czas atakowane przez lotnictwo japońskie. Niestety brak zapasu paliwa uniemożliwił admirałowi pościg za flotą amerykańską. Mimo tego zatopienie 2 lotniskowców, 3 krążowników i dużej ilości mniejszych jednostek bez strat własnych (zestrzelone 14 samolotów) był wielkim sukcesem Nippon Kaigun i widocznym przykładem jej przewagi nad nieprzyjacielem.

​

lotniskowiec japoński podczas bitwy morskiej o Okinawę

Nie oznaczało to jednak wytchnienia dla III Floty Lotniskowców admirała Nagumo. Po przebazowaniu na Tajwan i uzupełnieniu zapasów ropy flota została skierowana do zwalczania okrętów podwodnych które atakowały konwoje na wodach między Indochinami i Tajwanem. Na efekty nie trzeba było długo czekać:

​

Royal Navy, pozbawiona najważniejszych portów - Scapa Flow, Plymouth, Portsmouth musiała opuścić Europę. Mniejsze jednostki skierowano na morze Śródziemne do walki z Regia Marina, a trzon floty na Pacyfik do walki z Nippon Kaigun. Pierwsze meldunki o flocie napłynęły z Singapuru - okręty brytyjskie przekraczały cieśninę Malakka. Admirał Yamamoto postanowił osobiście wydać walną bitwę Brytyjczykom. Połączone I i III flota lotniskowców oczekiwały na flotę brytyjską nieopodal Brunei. Niespodziewanie przyszły meldunki mówiące o tym, że flota brytyjska minęła Brunei i skierowała się do portu na Filipinach - Manilli. Flota Cesarza rozpoczęła pościg, a po dotarciu na wody przybrzeżne Filipin wydano rozkaz ataku samolotów na okręty brytyjskie w porcie, chcąc zmusić je do wypłynięcia na otwarte morze.

​

Flota brytyjska wyszła z portu i spróbowała nawiązać walkę z Japończykami. Niestety admirał Tovey wybrał zły moment na atak samolotów z lotniskowców - eskadry brytyjskich Swordfishów napotkały japońskie myśliwce. Zmuszone do walki powietrznej nie zdołały wykonać ataków na większe okręty japońskie. Ofiarą ataku padło jedynie parę niszczycieli. Tymczasem japońskie Nakajimy B5N postanowiły dokonać manewru oskrzydlającego. Osłona admirała Tovey'a - niszczyciele i krążowniki przeciwlotnicze - znajdowała się na zachód od głównych okrętów, a samoloty japońskie okrążyły zgrupowanie wroga i zaatakowały od wschodu. Nadlatujące od strony słońca samoloty były długi czas niewidoczne. Gdy w końcu zauważono je i ogłoszono atak było już za późno. Ponownie jaki pierwszy cel zostały obrane lotniskowce. Kolejne fale samolotów atakowały okręty brytyjskie, które nie mogły się należycie im przeciwstawić bez osłony lekkich okrętów. Storpedowany HMS Courageous przełamał się na pół i zaczął tonąć. Kolejnym celem był HMS Eagle - wkrótce i on podzielił los Courageousa. Dopiero wtedy zaczęły się zbliżać brytyjskie niszczyciele i to one uratowały resztę floty od całkowitej zagłady. Brawurowa postawa marynarzy z ORP Błyskawica a także paru innych niszczycieli pozwoliła na odparcie ataku japońskiego. Nie ocaliło to jednak krążowników Frobisher i Delhi. Storpedowane jednostki nabierały wody i było wiadomo, że nie dopłyną do portu. Rozpoczęto pospieszne ratowanie rozbitków i wycofywanie się w kierunku Manilli. Kolejny atak lotniczy na Manillę wiązałby się z pewnością z dużymi stratami - meldunki wywiadu donosiły o stacjonowaniu na Filipinach amerykańskich eskadr myśliwskich. W związku z tym admirał Yamamoto wydał rozkaz powrotu do portu w Saigonie.

​

Nie był to koniec klęsk dla Imperium Brytyjskiego - atak japoński na Hong Kong cały czas się rozwijał i wiadome było, że już niedługo kolejna baza dostanie się w ręce japońskich żołnierzy. Ironią był przydomek dywizji japońskiej atakującej miasto - Courageous.

[/CENTER]
Wynik wojny morskiej między Japonią a Aliantami ( 07.05 - 23.06 )

​

Japoński atak na Hong Kong

W końcu doszło do starcia gigantów - 21 czerwca wojska III Rzeszy rozpoczęły realizację "Fall Barbarossa" - ataku na ZSRR. Stalin mimo zaskoczenia atakiem czuł się pewnie i zrobił coś, czego się po nim nikt nie spodziewał. W przemówieniu na Kremlu 22 czerwca ogłosił, że mimo zawartego paktu o nieagresji ZSRR, wobec działań japońskich wspierających wrogów komunizmu nie pozostaje mu nic innego jak wypowiedzieć wojnę Cesarstwu Japonii.

Dowództwo Północne nie posiadało wystarczającej siły aby przeciwstawić się radzieckim dywizjom. Aby zlikwidować problemy z zaopatrzeniem i administracją postanowiono dokonać aneksji Mandżukuo, co też stało się następnego dnia.

​

Opracowany pospiesznie plan wojny z ZSRR zakładał działania defensywne do momentu zgromadzenia odpowiednich sił. Linia obrony miała przebiegać 150 km na północ od Harbinu. Po zgromadzeniu sił zdolnych do ofensywy miał nastąpić oskrzydlający atak wzdłuż wybrzeża Pacyfiku oraz ofensywa na wyspie Sachalin

​

Sytuacja geopolityczna w Azji z perspektywy Japonii - 23 czerwiec 1941 r.

######################
Sam zaskoczyłem się wynikami bitew morskich. Wprawdzie też dopomogło mi trochę szczęścia, bo po bitwach miałem sporo okrętów z siłą poniżej 30%. Może to też kwestia CAGów - mod Diday's oferuje 3 nowe rodzaje grup lotniskowcowych - samoloty myśliwskie, bombowce morskie i bombowce nurkujące. Przed wybuchem wojny ulepszyłem CAGi ze zwykłych na wyspecjalizowane. Floty lotniskowców posiadają po 4 dywizjony bombowców morskich i ewentualnie 2 dywizjony myśliwskie, podczas gdy AI używa jeszcze na starych modelach zwykłych CAGów. Bombowce morskie mają dużo lepsze wykrywanie okrętów niż normalne CAGi - 6 do 2. Wiem, że w opisach bitew morskich brakuje mi sporo do stylu Severiana, ale starałem się jak mogłem.

Pozdrawiam czytelników Naprawdę jestem miło zaskoczony ilością odwiedzin - motywuje mnie to do kontynuacji AARa.

 

( 23.06.41 - 31.07.41 )
Odcinek 10 ​

Już na początku wojny było wiadome, że ciężko będzie utrzymać północno-zachodnie tereny Imperium. W rejonie Golmud stacjonowała jedynie jedna półdywizja złożona z brygady piechoty i oddziałów żandarmerii. Te 4000 ludzi nie było w stanie zatrzymać wielokrotnie liczniejszych wojsk Sinkiangu. Postanowiono więc zastosować prosty trik propagandowy. Na pustynnych terenach północnych Chin postanowiono odrestaurować rządy jednego z dawnych "warlodów" - powstało ponownie Xibei San Ma. W ten sposób do obywateli nie doszłoby wiadomości o porażkach wojsk japońskich i utracie terytoriów, ale o walkach na terenie innego państwa. (*)

​

Aby zapobiec ofensywie wojsk Sinkiang postanowiono wysłać na tereny Xibei San Ma nowo utworzony Korpus Zachodni - o sile niemal 30 000 ludzi. Te wojska, korzystając z przewagi technologicznej mogły się pokusić o walkę z komunistycznymi hordami na tym odcinku frontu.

​

Poważnie wzmocnione zostało także Dowództwo Północne, którego starcie z siłami ZSRR miało być decydujące dla sytuacji na północy Imperium. Przybyłe jednostki - II Korpus Mandżurski i III Armia Pancerna miały przechylić szalę zwycięstwa na stronę Japonii. Utrata zasobnej w surowce Mandżurii byłaby poważnym ciosem dla gospodarki japońskiej.

​

Po dwóch zdecydowanych porażkach floty uderzeniowe aliantów wycofały się z wód kontrolowanych przez Nihon Kaigun. Nie oznaczało to jednak wycofania się okrętów podwodnych, które kontynuowały wojnę przeciw licznym konwojom transportującym surowce na wyspy. Postanowiono zorganizować zdecydowane akcje przeciw podwodnym piratom.

​

Po zaciętych walkach, okupionych dużymi stratami po obu stronach poddał się garnizon brytyjski na wyspie Hong Kong. Wielka Brytania utraciła kolejną po Singapurze ważną bazę w Azji Wschodniej.

​

Wkrótce potem rozpoczęła się ofensywa na Sachalinie. Dowództwo radzieckie we Władywostoku nie liczyło się z możliwością działań ofensywnych Japonii na większą skalę na tej wyspie, w związku z tym brygada piechoty była słabo wyposażona i nieprzygotowana do odparcia japońskiego ataku.

​

Wojska japońskie rozpoczęły również ofensywę skierowaną w kierunku Władywostoku. Korzystając z przewagi liczebnej na tym odcinku frontu błyskawicznie odcięły mało mobilne oddziały radzieckie i przystąpiły do ataku na ufortyfikowane miasto z portem.

​

Rozstrzygnięcie przyszło również na północnym odcinku frontu w Indochinach. Atakująca z prowinji Yunnan armia japońska zdołała w końcu przełamać opór birmańskich oddziałów w mieście Myitkyina oraz otaczających je terenach. Zacięty opór Birmańczyków sprawił, że nieliczne oddziały zdołały się wycofać.

​

Tak jak przewidziano - armia Sinkiangu przystąpiła do ofensywy. Mimo znacznej przewagi i braku oporu wojsk japońskich w przygranicznych prowincjach, jednostki Sinkiangu poruszały się bardzo powoli.

​

Kontynuując ofensywę na Sachalinie wojska japońskie przystąpiły do ataku na miasto Ocha - ośrodek wydobycia ropy naftowej i ostatni przyczółek radziecki na wyspie. Po raz kolejny ze starcia zwycięsko wyszli żołnierze cesarscy dysponujący dwukrotną przewagą liczebną.

​

Zwycięstwem - mimo sporych strat - zakończył się również atak na Władywostok. Zdobycie głównej bazy radzieckiej na Wschodniej Syberii i wzięcie do niewoli prawie 9000 żołnierzy wroga jest z pewnością ogromnym ciosem dla przeciwnika. Tej dobrej wiadomości nie zmącił nawet meldunek o kolejnych ofensywach radzieckich na północy Mandżukuo.

​

Nie mogąc dotrzymać kroku państwom Osi na polu militarnym Alianci rozpoczęli kolejne akcje dyplomatyczne - do sojuszu alianckiego dołączyła Wenezuela. Co prawda to państwo z Ameryki Południowej nie ma jakiegoś wielkiego potencjału militarnego, ale posiada ogromne złoża ropy naftowej, co było z pewnością decydującym czynnikiem w rozmowach.

​

Gdyby rząd Wenezueli wiedział o japońskich planach dotyczących wojny na Pacyfiku i opanowania cieśniny panamskiej, z pewnością nie podejmowałby takich kroków.

Gdy wydawało się, że cały Sachalin został opanowany przez armię Cesarza, doszło do niespodziewanego zwrotu akcji. Samoloty transportowe dokonały zrzutu brygady powietrznodesantowej na południowym obszarze. Lądujące oddziały spadochroniarzy nie napotkały żadnego oporu, gdyż stacjonujące na wyspie dywizje japońskie znajdowały się na północnym obszarze wyspy. Do rejonu lądowania niezwłocznie skierowano jedną z dwóch dywizji.

​

Dyslokowana na południe dywizja przegrupowała siły i podjęła walkę z oddziałami radzieckich spadochroniarzy. Dowodzone przez generała Suzuki oddziały miały dwukrotną przewagę liczebną, a także cięższy sprzęt więc z góry było wiadomo, kto wygra ten pojedynek.

​

Kolejne badania technologiczne dotyczą metod wydobycia i przetwarzania surowców. W dalszym ciągu Japonia nie jest samowystarczalna surowcowo. Co prawda wydobycie metalu i rzadkich minerałów jest na poziomie wystarczającym na aktualne zapotrzebowanie, ale ciągle kurczą się zapasy węgla - wg obliczeń ekspertów przy obecnym poziomie zapotrzebowania wystarczy go jeszcze na 20 miesięcy. Armia japońska ma półtora roku aby zdobyć obszary z których będzie mogła eksploatować węgiel.

​

Cały czas trwa wojna podwodna z okrętami radzieckimi i amerykańskimi grasującymi na wodach między Indochinami i wybrzeżem Chin a wyspami japońskimi. W celu skutecznego zwalczania podwodnych piratów stworzono tymczasowy Zespół Zwalczania Okrętów Podwodnych pod dowództwem admirała Kato, stacjonujący w Nagasaki.

​

Zespół utworzony wyłącznie z niszczycieli i lekkich krążowników dowodzonych przez dowódcę obdarzonego wyjątkowym talentem wykrywania nieprzyjaciela okazał się być zabójczą bronią na wrogie okręty podwodne. W ciągu 3 tygodni od rozpoczęcia operacji szlaki konwojów były już wolne i bezpieczne.

​

Morza i oceany są już wolne od wrogich podwodniaków

Minął ponad miesiąc od rozpoczęcia wojny z ZSRR, sytuacja na wszystkich frontach wygląda na opanowaną. Panowanie na morzach bezsprzecznie należy do Cesarskiej Marynarki Wojennej. Pora na kontratak.


##############
(*) - potrzebuję co najmniej 2 puppetów, ponieważ wyzwala to efekt strategiczny 'Puppet Master' (bonus +10 % do wydobycia surowców), a Xibei zajmuje w zasadzie najmniej wartościowe ziemie.

 

No cóż obiecałem, a odcinka nie dało radę wstawić
W związku z tym wrzucam dopiero dziś:

( 01.08.41 - 14.09.41 )
Odcinek 11 ​

Cierpliwość Stalina, dobita kolejnymi klęskami na froncie dalekowschodnim i europejskim sięgnęła kresu.

​

Rozkaz pochodzący z Politbiura zawierał dokładne instrukcje postępowania dla komunistycznego rządu w Sinkiangu. Moskwa oczekiwała bardziej zdecydowanych działań w rejonie północno-zachodnich Chin. W razie braku takowych, możliwa była interwencja wojsk sowieckich, w celu "przywrócenia porządku i stabilizacji". Dotychczasowa powolna ofensywa wojsk Sinkiangu na Xibei Dai Ma musiała zostać znacząco przyspieszona. Już wkrótce oddziały czerwonych rozpoczęły frontalny atak na pozycje japońskie w Quilian Shan. Wobec przytłaczającej przewagi wroga, oddziały japońskie nie podjęły dłuższej walki. Rozpoznano w walce wroga, a następnie zarządzono odwrót na dalsze pozycje.

​

Trzon armii Sinkiangu stanowi 5 dywizji kawalerii, wspartych oddziałami piechoty i milicji. Co prawda, wojsko jest słabo wyszkolone i korzysta z przestarzałego sprzętu, ale posiada przytłaczającą, ponad 15-krotną przewagę liczebną nad wojskami japońskimi.

​

Te chwilowe niepowodzenia nie załamały morale armii Cesarza. Po raz kolejny odwagą i poświęceniem wykazały się oddziały Korpusu Piechoty Morskiej, zdecydowanym uderzeniem przełamując front w Syjamie na odcinku południowym.

​

Czasy spokoju dla szlaków handlowych minęły bardzo szybko. Widocznie trzeba pogodzić się z tym, że przemysł amerykański jest w stanie produkować dwa nowe okręty w miejsce jednego straconego. W połowie sierpnia rozpoczęła się nowa seria ataków na konwoje kursujące między Japonią a Indochinami. Ponownie rozpoczęto zdecydowane kroki. Operacja "Rekin" miała ponownie udrożnić szlaki morskie i zniszczyć siły wroga grasujące w głębinach oceanów. Zadanie otrzymała Grupa ZOP admirała Kato wsparta lotnictwem morskim.

​

Po raz kolejny okazało się, że taktyka zwalczania okrętów podwodnych stosowana przez Nihon Kaigun bardzo dobrze sprawdza się w praktyce. Samoloty rozpoznawcze namierzały okręty podwodne nieprzyjaciela, naprowadzając na cel bombowce morskie i lekkie okręty które dokonywały dzieła zniszczenia.

​

Jednostki kawalerii Sinkiangu szybko parły do przodu. Już parę dni później zaatakowały wysunięte pozycje obronne w Da Qaidam Zhen. Gdy na placu boju pojawiły się kolejne jednostki, tym razem piechoty, oddziały japońskie musiały znowu się wycofać, aby uniknąć okrążenia i zniszczenia. Podczas odwrotu skutecznie ograniczano zdolności manewrowe przeciwnika. Wysadzane mosty, burzone tunele i blokowane drogi skutecznie opóźniały pochód wroga w głąb Chin. Sytuacja powinna zmienić się diametralnie w momencie przybycia oddziałów Korpusu Zachodniego zachodniego z Szanghaju. Połączone wojska japońskie będą liczyć ponad 30 000 żołnierzy plus służby logistyczne, co zniweluje przewagę Sinkiangu z 15:1 do 2:1. Decydującym czynnikiem stanie się dowodzenie, morale i zorganizowanie wojsk oraz przewaga technologiczna.

​

Ofensywa w południowym Syjamie bardzo skomplikowała sytuację wojsk aliantów na tym terytorium. Aby uniknąć okrążenia i rozbicia zdecydowano wycofać oddziały do Birmy.

​

Dowództwo Teatru Indochiny zdecydowało się przypuścić szturm z trzech stron na słabo teraz broniony Bangkok. W mieście pozostała zaledwie jedna dywizja piechoty, podczas gdy do atakujące oddziały japońskie składały się z 2 dywizji piechoty zmotoryzowanej, dywizji pancernej i 2 dywizji piechoty morskiej. Po trzydniowym boju Bangkok padł.

​

Rząd Syjamu opuścił kraj i skierował się do Indii poprzez Birmę, postanawiając kontynuować walkę na uchodźstwie. Terytorium Syjamu dołączyło do Strefy Wspólnego Dobrobytu.

​

Północne tereny dawnego Mandżukuo, opanowane na początku wojny przez wojska radzieckie są stopniowo odzyskiwane. Armia japońska nie pamięta już klęsk nad Chałchyn Goł czy jeziorem Czengfeng, teraz zmobilizowana i pełna sił wierzy w zwycięstwo nad czerwonymi hordami. Zdecydowanym zwycięstwem okazało się odbicie prowincji Gulian z rąk czerwonoarmistów.

​

W momencie ataku na Władywostok flota Japońska nie posiadała w tym rejonie jednostek zdolnych do przechwycenia okrętów radzieckich, w związku z tym swobodnie opuściły one port i skierowały się na północ. Teraz, gdy armia posuwa się na północ, samoloty zwiadowcze odnalazły flotę radziecką w małym porcie w mieście Nelma, niedaleko Cieśniny Tatarskiej. Ciasny port ledwo mieści dwa wielkie kolosy - stare, pamiętające jeszcze I wojnę światową pancerniki typu Gangut - Marat i Oktiabrskaja Riewolucyja. Tym razem jednak, w portach Morza Wewnętrznego znajduje się II Flota Lotniskowców admirała Nagano. Co prawda, oba lotniskowce przechodzą obecnie remonty po niedawnych bojach z flotą brytyjską, ale sprawny jest krążownik liniowy Hiei oraz ciężkie krążowniki Kinugasa, Furutaka i Nisshin. Ryzykowne starcie z pancernikami, które mają zdecydowaną przewagę w zasięgu dział i masie salwy burtowej może zakończyć się totalną porażką albo chwałą równą chwale admirała Heihachiro Togo - zwycięzcy spod Cuszimy. Nagano zdecydował się podjąć ryzyko - 14 września okręty japońskie opuściły port w Hiroszimie i skierowały się na północ.

Radzieckie pancerniki Marat i Oktiabrskaja Riewolucyja:

​

Krążownik liniowy Hiei - okręt flagowy admirała Nagano:

​

###############
Na upartego mógłbym wysłać też lotniskowce, ale walki w cieśninach mają to do siebie, że się różne dziwne rzeczy dzieją, poza tym chciałem aby to była walka taka jak pod Cuszimą - na dystansie artyleryjskim, bez lotnictwa

 

( 15.09.41 - 30.09.41 )
Odcinek 12 ​

Rankiem 18 września zespół admirała Nagano zajął pozycje w odległości 40 mil morskich na północ od portu w mieście Nelma, oczekując na szturm wojsk lądowych. Jedyna możliwa droga ucieczki floty radzieckiej to kierunek północny, do portów w Nikołajewsku nad Amurem bądź Ohotsku. Najkrótsza trasa wiedzie przez cieśninę Tatarską - wąski pas wody pomiędzy kontynentem azjatyckim a wyspą Sachalin. Przy wejściu cieśnina jest szeroka na prawie 200 km, ale w miarę posuwania się w głąb coraz bardziej się kurczy - w najwęższym miejscu ma zaledwie 7,3 km szerokości. Ryzykowna droga ucieczki, ale innej admirał Kuzniecow nie miał. Opłynięcie Sachalinu trwałoby zbyt długo i naraziłoby okręty na ataki lotnictwa japońskiego, które mimo małej ilości maszyn panowało w powietrzu z powodu przebazowania całości sił powietrznych ZSRR na front z III Rzeszą.

​

Rano 19 września oddziały japońskie rozpoczęły atak na miasto, bronione jedynie przez nieliczne oddziały milicji. Atak dywizji piechoty zmotoryzowanej nie mógł się nie powieść. Do południa forpoczty oddziałów japońskich znajdowały się niecały kilometr od portu. Wzmagający się ostrzał lekkiej artylerii japońskiej zmusił admirała Kuzniecowa do wydania rozkazu wyjścia w morze. Pierwszy wyszedł okręt flagowy admirała - Marat, za nim Oktyabrayska Revoluciya, osłaniane przez kilkanaście małych torpedowców. Flota skierowała się na północny wschód, a następnie na północ. Niezwłocznie wiadomość o opuszczeniu portu dotarła drogą radiową do admirała Nagano.

Pancernik Marat opuszcza port​

Na okrętach japońskich zarządzono alarm bojowy. Do starcia z flotą radziecką zostały tylko 2 godziny. Kolejne okręty zajmowały pozycje w szyku bojowym i wolno posuwały się na południe. Po okresie wyczekiwania zauważono w końcu zarysy dwóch pancerników. Zbliżał się moment starcia. O godzinie 15:16 ujrzano dalekie błyski salw - pancerniki wroga otworzyły ogień z odległości 26 000 metrów. Trudno mówić o prawdopodobieństwie trafienia z takiej odległości - admirał Nagano nie wydał rozkazu odpowiedzenia ogniem. Walka na takim dystansie nie byłaby korzystna dla zespołu japońskiego, w którym jedynie krążownik Hiei mógł się mierzyć z bolszewickimi kolosami kalibrem artylerii głównej i opancerzeniem. Płynące z szybkością niemal 30 węzłów okręty japońskie szybko zbliżały się do radzieckich pancerników. Po kilkunastu minutach główne okręty japońskie otworzyły ogień. Odległość między flotami topniała bardzo szybko. Już pierwsze salwy pokazały wielką klasę japońskich artylerzystów - pełne salwy, o niewielkim rozrzucie wybuchały coraz bliżej starych pancerników. Mimo to pierwsze trafienie, prawdopodobnie przypadkowe odnotowała artyleria Marata - trafiając w nadbudówki na śródokręciu lekkiego krążownika Yahagi. Nie ograniczyło to jednak w żaden istotny sposób żywotności okrętu, który ciągle był za daleko aby skutecznie odpowiedzieć. Wkrótce potem trafienie odnotowano na krążowniku Tatsuta - granat trafił w stanowisko artylerii p-lot na prawej burcie, zabijając dwóch marynarzy i raniąc kilku dalszych.

​

Admirał Kuzniecow zrozumiał tragiczne położenie swojej floty. Drogę ucieczki odgradzał zespół japoński, dysponujący znaczną przewagą szybkości nad pancernikami. Zdecydował postawić wszystko na jedną kartę - kilkanaście radzieckich kutrów torpedowych dysponujących szybkością 50 węzłów miało zbliżyć się do zespołu admirała Nagano na dystans ataku torpedowego, co miało dać szansę ucieczki pancernikom.

Ciężko jednoznacznie określić ten atak. Z jednej strony była to jedyna szansa ocalenia dla pancerników. Z drugiej, admirał Kuzniecow wiedział, że skazuje na zagładę załogi kutrów torpedowych. Tak też się stało - Japończycy błyskawicznie rozpoczęli ostrzał zbliżających się torpedowców. Znakomite dalmierze japońskiej produkcji w połączeniu z dobrze wyszkolonymi załogami wież artyleryjskich sprawiły, że połowa okrętów radzieckich została zniszczona, zanim zdołała dotrzeć na dystans ataku torpedowego. Sprawne jeszcze kutry zdołały odpalić torpedy, koncentrując się na uszkodzonych już krążownikach - Yahagi i Tatsuta. Admirał Nagano zarządził natychmiastowy zwrot o 90 stopni, aby zmniejszyć szerokość okrętów w nadziei, że zdołają one wyminąć nadciągające torpedy. Nie udało się to krążownikowi Tatsuta - dwa potężne wstrząsy oznaczały trafienia celnymi torpedami. Okręt zaczął nabierać wody i przechylać się na prawą burtę. Żądni zemsty marynarze japońscy skoncentrowali ogień na oddalających się kutrach torpedowych. Z okrętów należących do 15 i 19 flotylli nie ocalał żaden - ogółem do walki pozostało zdolnych 6 z 16 radzieckich torpedowców. Dało to jednak czas pancernikom radzieckim, które w trakcie manewrów japońskich znalazły się na ich poziomie i kierowały się z pełną szybkością na północ.

​

Szybko przeprowadzona akcja ratunkowa rozbitków z Tatsuty zakończyła się sukcesem - z 367 ludzi załogi zdołano uratować 315 - i grupa japońska rozpoczęła ponownie pościg za uciekinierami. Zespół admirała Nagano dysponował znaczną prędkością - najwolniejszym okrętem był krążownik Hiei, który rozwijał 30 węzłów, w stosunku do 22 węzłów Marata. Spowodowało to, że po półtora godzinie ponownie rozpoczęto walkę artyleryjską. W tym momencie do walki włączyły się także radzieckie okręty podwodne, które wcześniej opuściły port i oczekiwały na okręty nawodne w cieśninie Tatarskiej. Na wiadomość radiową o walce z siłami japońskimi okręty podwodne skierowały się na południe i wkrótce potem pojawiły się w pobliżu obu zgrupowań. Admirał Kuzniecow był gotowy na wszystko, co mogło spowolnić pościg okrętów japońskich. Oba pancerniki były cały czas pod ostrzałem i zaczynały to coraz bardziej odczuwać. Rufowa wieża artyleryjska Marata została uszkodzona i nie mogła odpowiadać ogniem. Pocisk trafił także nieopodal stanowiska dowodzenia, zabijając 5 oficerów i ciężko raniąc wielu następnych. Kolejne trafienia odnotowano na pokładzie i pasie burtowym. Podobnie wyglądała sytuacja na Oktyabrskayej Revoluciyi - ten otrzymał ponadto trafienie dwa metry poniżej linii wodnej, co spowodowało powolny naciek wody. Zamknięte grodzie ograniczyły zagrożenie, ale nie mogły nic poradzić na spadek i tak niskiej prędkości pancernika. Nie czyniło to okrętów niezdolnymi do dalszej walki, ale coraz ciężej było odpowiadać na huraganowy ostrzał japońskich okrętów, które mimo że były wyposażone w działa o mniejszym kalibrze, to salwą burtową przeważały nad dwoma pancernikami. Kolejnym plusem było zdecydowanie lepsze wyszkolenie załóg japońskich i przewaga techniczna.

Następnym krokiem mającym uratować oba pancerniki był atak podwodniaków. Zgrupowanie 6 okrętów podwodnych zostało jednak bardzo szybko wykryte przez lekkie krążowniki japońskie - Hirado, Tenryu i Yahagi, które obrzuciły bombami głębinowymi przypuszczalne pozycje radzieckich okrętów. Kolejne wybuchy wstrząsnęły oceanem, a w dwóch miejscach na powierzchni pojawiła się ropa - załogom trafionych okrętów nie dane już było więcej ujrzeć słońca. Pozostałe okręty, mniej lub bardziej uszkodzone musiały się wycofać.

Próbę kolejnego ataku torpedowego podjęły również sprawne jeszcze torpedowce, lecz tym razem nie zdołały one nawet dojść na odległość skutecznego odpalenia torped - zwarty ogień zaporowy zniszczył kolejne 4 okręty. Pozostałe dwa wycofały się z pola walki i na pełnej szybkości udały się na północ.

atak radzieckich kutrów torpedowych​

Okręty radzieckie coraz słabiej odpowiadały ogniem, ale w dalszym ciągu były niebezpieczne. Przekonał się o tym uszkodzony już wcześniej krążownik Yahagi. Trafienie pociskiem w śródokręcie wyzwoliło potężną eksplozję - wybuch komory amunicyjnej - co niemal rozerwało okręt na pół. Część uratowanych rozbitków z Tatsuty po raz kolejny znalazła się w morzu wraz z marynarzami z Yahagi. Było to jednak w zasadzie wszystko, na co było stać pancerniki radzieckie.

​

Jednak tego późnego wieczoru szczęście miało uśmiechnąć się do admirała radzieckiego, stwarzając nadzieję na ocalenie choć jednego pancernika. Z północnego wschodu nadciągała silna burza, co mogło rokować nadzieje na zgubienie japońskiego pościgu. Szanse na ocalenie miał jednak jedynie Marat i dwa ocalałe kutry torpedowe - pancernik Oktyabrayska Revoluciya nabrał olbrzymie ilości wody. Jego prędkość wynosiła już tylko 18 węzłów i coraz bardziej spadała. Kolejne celne salwy z krążownika Hirado przypieczętowały los starego, wysłużonego pancernika. Okręt powoli zaczął przechylać się w stronę rufy, wydano także rozkaz opuszczenia przez załogę. Te chwile, kiedy cała uwaga Cesarskich okrętów skoncentrowana była na Oktyabrayskiej Revoluciyi uratowały Marata. Okręt oddalił się od zespołu japońskiego i skrył się w nadciągającym deszczu. Z uwagi na pogarszające się warunki pogodowe, admirał Nagano zdecydował się na uratowanie rozbitków z tonącego pancernika i skierowanie się na południe, w drogę powrotną do własnych portów.

​

Mimo utraty dwóch lekkich krążowników to japońska flota wyszła zwycięsko z bitwy. Zatopiono 14 kutrów torpedowych, 2 okręty podwodne i pancernik nieprzyjaciela, a ocalałe okręty - pancernik, 2 kutry torpedowe i 4 okręty podwodne - ciężko nazywać dalej Flotą Pacyfiku. Ocalałe okręty prawdopodobnie znalazły schronienie w porcie w Nikołajewsku. Mimo udanej ucieczki Marat był skazany na zagładę - zdobycie Władywostoku przez Armię Kwantuńską spowodowało utratę większości paliwa okrętowego. Pancernik nie miał wystarczającej ilości aby dotrzeć choćby do amerykańskiej bazy w Attu.

zespół admirała Nagano wraca do portu w Hiroshimie​

 

( 01.10.41 - 22.10.41 )
Odcinek 13 ​

Po zajęciu Syjamu przez Armię Cesarza Alianci znaleźli się w trudnej sytuacji. To właśnie armia Syjamu, mimo że słabo wyposażona i niedoświadczona, była trzonem sił Aliantów na froncie. Teraz gdy oddziały tajlandzkich żołnierzy zostały rozbrojone i trafiły do niewoli przed Japończykami stała Birma - praktycznie pusta, nieposiadająca wojsk, które mogłyby ją ochronić. Północ Birmy znalazła się już wcześniej pod okupacją japońską, ale południe wraz ze stolicą ciągle próbowało się bronić. Plan ofensywy japońskiej zakładał atak z północy i południowego wschodu tak aby nacierające wojska spotkały się w centrum kraju i odcięły złoża ropy naftowej we wschodniej Birmie. Niestety już pierwszy atak z północy napotkał na zacięty opór. Trzy dywizje nieprzyjaciela zatrzymały pochód wojsk japońskich w prowincji Mogan.

​

Wkrótce potem jednak Alianci wycofali się z umocnionych pozycji obawiając się oskrzydlenia. Nadciągające posiłki wojsk japońskich rozpoczęły pościg za wycofującym się przeciwnikiem. Również oddziały brytyjskie otrzymały wsparcie w postaci dywizji nadciągających z Indii, Bhutanu i Nepalu. Zaowocowało to największą w dotychczasowej wojnie konfrontacją armii japońskiej z wojskami aliantów - łącznie w bitwie Phichit wzięło udział około 120 tysięcy żołnierzy. Jednak tym razem wojska brytyjskie pozbawione były większych fortyfikacji i przewagi terenów co bezwzględnie wykorzystali Japończycy. Główna linia obrony została przełamana silnym uderzeniem a następnie przystąpiono do likwidacji mniejszych skupisk oporu. Po stracie ponad 4000 żołnierzy wojska sprzymierzonych dokonały odwrotu.

​

Południowe zgrupowanie sił japońskich nie miało takich problemów - tego odcinku frontu broniła jedynie jedna dywizja piechoty, oddziały dowodzenia i batalion Ghurków.

​

To właśnie ta ostatnia jednostka - liczący około 500 ludzi oddział przysporzyła Japończykom najwięcej kłopotów. Ghurkowie - najemnicy z Nepalu służący w brytyjskich wojskach kolonialnych byli jedynymi oddziałami Aliantów perfekcyjnie przystosowanymi do walki w dżungli. Wzbudzili wśród Japończyków podziw swoją walecznością i determinacją - często gdy kończyła im się amunicja wyciągali swoje zakrzywione noże i rzucali się do ataku na stanowiska nieprzyjaciela.

​

Ghurków nigdy nie udało się rozbić w bitwie, a po zajęciu Birmy przez Japończyków rozpoczęli oni wojnę partyzancką.
Mimo zaciętego oporu na północy udało się wykonać plan operacji. Wschodnie rubieże państwa zostały odcięte wraz z broniącą ich dywizją piechoty, a wkrótce potem padł Rangun.

​

Rząd Birmy po tym jak odmówił kapitulacji został ewakuowany i zdołał umknąć japońskiej blokadzie. Terytorium kolejnego państwa znalazło się pod okupacją japońską.

​

W Europie ciągle trwały zmagania na dwóch gigantów - III Rzeszy i Związku Radzieckiego. Mimo walki na dwóch frontach Armia Czerwona nie poddawała się łatwo i każdy kilometr w głąb terytorium państwa sowieckiego był okupiony krwią tysięcy żołnierzy Wehrmachtu. Jednak powoli ale systematycznie linia frontu przesuwała się na wschód. Jedynym odcinkiem gdzie Sowieci odnosili sukcesy była Finlandia - bardzo szybko złamano opór wojsk marszałka Mannerheima i prawie całe terytorium fińskie znalazło się pod okupacją radziecką.

​

Włoskie oddziały zostały zatrzymane w Afryce Północnej - pod El Alamein marszałek Montgomery zdołał odeprzeć atak Graziniego. Obie strony umocniły pozycje i rozpoczęła się wojna pozycyjna. Sporo udział w tym sukcesie mieli też Ghurkowie, których oddziały walczyły również na froncie w Afryce Północnej.

​

Nie wróżyło to niestety dobrze dla odciętych od zaopatrzenia włoskich wojsk kolonialnych, które po początkowych sukcesach znowu musiały się wycofywać pod naporem dywizji brytyjskich.

​

Dnia 16 października zostało podpisane tzw. "porozumienie iberyjskie" - do Osi przystąpiła neutralna dotychczas Nacjonalistyczna Hiszpania a dzień później Portugalia. W zamian za pomoc w ochronie "Festung Europa" i zdobycie Gibraltaru Hitler obiecał nowym sojusznikom kolonie w Afryce i niemieckie wsparcie technologiczne.

​

Jedyne miejsce, gdzie brytyjscy dyplomaci odnosili sukcesy to Ameryka Południowa. Na przystąpienie do sprzymierzonych zdecydowały się kolejne państwa - Boliwia i Chile. Jednak państwa Ameryki Południowej nie są raczej tymi, które mogą w jakiś większy sposób na przebieg wojny. Bazujące na starych flotach i zacofane technologicznie nie wnosiły nic do sojuszu poza nowymi rekrutami, którzy mieli walczyć o brytyjskie imperium kolonialne przeciw Azjatyckiej Strefie Wspólnego Dobrobytu i Tysiącletniej Rzeszy.

​

Rozpoczęto też reorganizację oddziałów byłej armii mandżurskiej, wcielonej do Armii Cesarskiej. Początkowe plany zachowania odrębności organizacyjnej tych jednostek zostały zmienione. Armia mandżurska bazowała na oddziałach milicji i kawalerii, co nie pasowało zupełnie do japońskiej doktryny prowadzenia wojny. Dlatego też zdecydowano na dozbrojenie jednostek i przekształcenie je w oddziały wsparcia dla japońskich dywizji - brygady kawalerii miały zostać wyposażone w pojazdy pancerne i czołgi a następnie wcielone do japońskich dywizji pancernych, a oddziały piechoty i milicji zmienione na dywizje piechoty morskiej.

Przemysł japoński w październiku 1941 roku.​

 

( 23.10.41 - 05.11.41 )
Odcinek 14 ​

Sformowanie nowych dywizji piechoty wpłynęło znacząco na możliwości ofensywne Cesarstwa. Do tej pory ofensywne działania zbrojne były możliwe jedynie na froncie birmańskim i na Syberii. Kolejne oddziały walecznych samurajów miały pozwolić na rozszerzenie strefy wpływów Japonii. Jako cel wybrano holenderskie wyspy Indonezji - Jawę i Sumatrę. Opanowanie brzegów strategicznej cieśniny Malakka znacząco ograniczało możliwości manewrowe Aliantów w południowo-wschodniej Azji. Nie do przecenienia były też znajdujące się na wyspach bogactwa naturalne - kauczuk, ropa były praktycznie bez obrony. Jako cel pierwszego ataku wybrano Sumatrę i pobliskie wyspy, następnie Sztab Armii planuje uderzyć na Jawę i Borneo.
Zadanie zajęcia Sumatry wyznaczono nowo sformowanemu Korpusowi Sumatra, pod dowództwem generała broni Yoshihary.

​

Operację miała przeprowadzić II Flota Transportowa, a wsparcie z morza II Flota Pancerników admirała Kagi, której trzonem były pancerniki Fuso, Ise i Yamashiro.
Oczywiście możliwa była interwencja Royal Navy, która po ciężkich bojach z Nihon Kaigun stacjonowała na Brunei i Filipinach. Dzięki wywiadowi lotniczemu udało się ustalić, że najważniejsze okręty Brytyjczyków - ocalałe lotniskowce - stacjonowały w porcie Bandar Seri Begawan. Japońskie dowództwo wiedziało dobrze, jak zabójcze są lotniskowce dla okrętów nieprzyjaciela. Z tego powodu admirał Yamamoto przedstawił plan operacji zabezpieczającej desant na Sumatrę.

​

Dwie floty japońskich lotniskowców miały zablokować Royal Navy w porcie i wodach przybrzeżnych, uniemożliwiając jej tym samym ingerencję w operację desantową. Dowodzenie III Flotą Lotniskowców powierzono wiceadmirałowi Ozawie, a I Flotę Lotniskowców objął osobiście admirał Yamamoto. Obaj dowódcy doskonale znali taktykę prowadzenia działań lotniskowców i przy współpracy obu zespołów szanse RN na ominięcie blokady były bardzo nikłe. Co prawda marynarka brytyjska dysponowała większą ilością okrętów, ale spora część z nich była uszkodzona w wyniku poprzednich bitew morskich. Port Bandar nie nadawał się do remontów większej ilości jednostek, zaś japońskie jednostki nie miały tego problemu - porty w Osace, Tokio i Hiroshimie miały wystarczające zaplecze aby w miarę szybko naprawiać uszkodzone w bitwach okręty.

​

Pierwszym etapem był transport Korpusu Sumatra z wysp japońskich do bazy operacyjnej Teatru Indochiny. Konwój ubezpieczany w pierwszej fazie przez lekkie krążowniki zespołu ZOP został przejęty przez III Flotę Lotniskowców niedaleko portu Kaosiung na Tajwanie. Flota Cesarska nie posiadała odpowiedniej ilości statków transportowych, a budowa superciężkich pancerników i nowych lotniskowców pochłaniała olbrzymie sumy z budżetu Marynarki Wojennej i nie zanosiło się na większe zmiany w tej materii.
Gdy całość sił zebrała się w porcie, przyszedł rozkaz rozpoczęcia akcji. Wczesnym rankiem 5 listopada flota opuściła Saigon i udała się do wyznaczonych regionów operacyjnych.

​

Już w parę godzin po wyjściu w morze samoloty zwiadowcze z lotniskowca Soryu namierzyły okręty brytyjskie. Kolejne meldunki spływały do zaskoczonego admirała Yamamoto, który nie chciał uwierzyć w bezsensowne posunięcie brytyjskich dowódców. Wysyłanie zespołu trzech pancerników na środek morza, bez zapewnienia wsparcia lotniczego było samobójstwem. Zespół trzech brytyjskich pancerników (Revenge, Resolution, Warspite) osłaniane przez krążowniki Cumberland, Colombo i Constance oraz zespoły niszczycieli płynęły wprost na zespół japoński.
Jak wynika z późniejszej relacji admirała Henry'ego Pridham-Whipple Brytyjczycy otrzymali informacje o planowanej inwazji na Sumatrę, ale byli przekonani, że flota inwazyjna będzie osłaniana jedynie przez pancerniki, a nie lotniskowce. Szybko zbliżające się pancerniki brytyjskie uniemożliwiły admirałowi Yamamoto walkę na pełnym dystansie, bez ostrzału artyleryjskiego. Zdecydował on wycofać lotniskowce na tyły zespołu, i wysunąć na przód ciężkie krążowniki, które miały podjąć walkę z brytyjskimi pancernikami do czasu, aż do akcji włączą się grupy pokładowe z lotniskowców Kaga, Akagi i Soryu. Także deszczowa pogoda uniemożliwiała pełne wykorzystanie możliwości japońskich samolotów torpedowych. Mimo to nowoczesne Nakajimy B6N "Tenzan", będące na wyposażeniu japońskiej floty od zaledwie paru miesięcy, prowadzone przez elitarnych pilotów miały po raz kolejny pokazać wyższość lotniskowców nad innymi okrętami.

​

Pierwsze momenty starcia nie zapowiadały łatwego zwycięstwa, ponieważ bardzo szybko zostały uszkodzone dwa z trzech ciężkich krążowników, którymi dysponował Yamamoto. Co prawda pancerniki brytyjskie pamiętały czasy I Wojny Światowej (Warspite wszedł do służby w roku 1915, a Resolution i Ravenge w 1916), ale ich artyleria główna kalibru 381 mm znacząco przewyższała krążowniki japońskie dysponujące zaledwie działami 203 mm. Ashigara otrzymał sporo trafień poniżej linii wodnej i musiał wycofać się z dalszej walki, natomiast Haguro został trafiony w stanowisko dowodzenia, co spowodowało śmierć kapitana okrętu i dużej ilości oficerów. Odpowiedzią był ostrzał skierowany na HMS Cumberland i Colombo, które również zwolniły prędkość i powoli wycofywały się na tyły zespołu brytyjskiego.

Japońskie samoloty szykujące się do startu.​

I wtedy nastąpił przełom. Na niebie pojawiły się eskadry japońskich samolotów torpedowych, które z prędkością prawie 400 km/h zbliżały się do brytyjskich kolosów. Pierwszy test samolotów Nakajima B6N Tenzan potwierdziły to, co widać było podczas oblatywań. Inżynier Kenichi Matsumura stworzył wspaniały samolot. Zwrotny, trudny do trafienia, rozwijający dużą szybkość i zabójczy dla okrętów przeciwnika. Już po paru minutach pierwsze torpedy znalazły się w wodzie. Drogę do pancerników zagradzały brytyjskie niszczyciele i to one jako pierwsze odczuły skutki ataku lotniczego. Kolejne niszczyciele szły na dno, bezskutecznie próbując ogniem artylerii przeciwlotniczej odpędzić nieprzyjacielskie samoloty. Widząc tragizm sytuacji, admirał brytyjski wydał rozkaz odwrotu, który przerodził się w bezładną ucieczkę poszczególnych okrętów przed japońskimi samolotami. Wkrótce później dopełnił się los uszkodzonych wcześniej krążowników. Zarówno Cumberland jak i Colombo nie rozwijały wystarczającej prędkości aby uniknąć zagłady. Sytuację próbował ratować lekki krążownik Constance, ale i on podzielił los reszty krążowników. Te minuty uratowały jednak brytyjskie pancerniki, które mimo lekkich uszkodzeń rozwijały pełną prędkość.

I tym razem deszcz okazał się wrogiem Japończyków. Słaba widoczność sprawiła, że pancerniki szybko znikły z oczu japońskim pilotom, którzy wracali na pokłady lotniskowców. Mimo tego Yamamoto wiedział, w jakim kierunku płyną brytyjskie pancerniki pozbawione już ochrony. Kierowały się one do portu na Sumatrze, a admirał zamierzał im w tym przeszkodzić. Pomimo rozległych uszkodzeń na krążownikach, reszta zespołu skierowała się na pełnej prędkości w kierunku portu Bandar Seri Begawan. Wiadomość dotarła drogą radiową do admirała Ozawy, który również rozpoczął polowanie na ocalałe pancerniki.

​

####################
Po raz kolejny przepraszam za jakość obróbki graficznej. Próbowałem robić strzałki w Photoshopie, ale zatrzymałem się już na samym wstępie :/ Grafika komputerowego ze mnie nie da niestety.
Myślę też o zmianie flagi Japonii na tą tutaj - trafiłem przypadkowo gdy szukałem obrazków na necie ;D

​

pozdrawiam czytelników
PS. Święta idą, więc będę mieć więcej czasu na pisanie (w końcu ile można jeść ) - na pewno wrzucę kilka odcinków do Sylwestra.

 

( 06.11.41 - 08.11.41 )
Odcinek 15 ​

Trzy samotne pancerniki pruły fale uciekając przed flotą admirała Yamamoto. Admirał Pridham-Whipple mimo kompromitującej porażki nie poddawał się. Słusznie zakładał, że Yamamoto będzie szedł prosto w kierunku brzegów Borneo, a przy dobrej pogodzie pancerniki nie będą miały szansy na ucieczkę przed japońskimi samolotami. Dlatego zdecydował się na zejście z kursu do portu i odbicie w kierunku północno-wschodnim, zamiast kierować się na południowy-wschód. Nie wiedział jednak, że trzy lotniskowce Yamamoto nie są jedynym zagrożeniem dla ocalałych pancerników. Admirał Ozawa w kilkadziesiąt minut po bitwie otrzymał informacje o pancernikach Royal Navy, jednak jego sytuacja nie przedstawiała się najlepiej. W wyniku sztormu morskiego jego zespół rozproszył się na przestrzeniu kilkuset mil kwadratowych, i dopiero po ustąpieniu nawałnicy można było z powrotem zgromadzić okręty. Dużą pomocą było korzystanie z samolotów pokładowych japońskich lotniskowców - flagowego Zuiho oraz Shoho i Chitose. To właśnie samolot z Zuiho pilotowany przez Ishizawę Oro jako pierwszy natknął się na angielskie pancerniki. Niestety na drodze pancerników znajdował się japoński ciężki krążownik Kako. Ozawa bezzwłocznie wydał rozkaz startu wszystkich sprawnych samolotów.
Nie pomogło to jednak krążownikowi Kako uniknąć brytyjskich pancerników. Tym razem to brytyjscy artylerzyści okazali się celniejsi - w końcu wiedzieli, że walczą o swoje życie. Nie udało się jednak w jakikolwiek sposób wpłynąć na prędkość okrętu, który mógł rozwinąć o 8 mil więcej niż wielkie pancerniki. Mimo to uszkodzeń doznała przednia wieża artyleryjska oraz radar.

​

Planowany manewr nie udał się i brytyjskie pancerniki po raz kolejny zostały wykryte, a pojawienie się samolotu Ishizawy Oro znamionowało obecność innych lotniskowców w okolicy. Zadecydowało to o kolejnej zmianie kursu. Tym razem brytyjskie okręty skierowały się prosto do portu. Tuż za nimi podążał nieustannie admirał Ozawa ze swoim zespołem.
Szczęście dopisało również admirałowi Yamamoto, który zdołał namierzyć samotny brytyjski krążownik. Kolejne idiotyczne posunięcia ukazywały zupełny brak elastyczności i przystosowania do zmieniających się warunków. Widocznie brytyjskie Ministerstwo Wojny ciągle postrzegało Royal Navy jako morską potęgę, jaką była za czasów I Wojny Światowej. Tym razem jednak wysyłanie małych zespołów okrętów bez jakiegokolwiek wsparcia z powietrza nie było tak bezpieczne jak 20 lat temu.

HMS Vindictive​

Boleśnie przekonał się o tym HMS Vindictive, kończąc swą 23-letnią służbę na dnie Morza Południowo-Chińskiego. Samotny krążownik nie miał najmniejszych szans w starciu z grupą pokładową lotniskowca Soryu liczącą ponad 70 samolotów Nakajima B6N.

​

W pościgu za pancernikami I Flota Lotniskowców dotarła aż do wybrzeży Borneo, jednak nie trafiła na żaden ślad stalowych olbrzymów. Samoloty zwiadowcze namierzyły za to 6 brytyjskich niszczycieli, które kierowały się na południowy-zachód wzdłuż brzegów wyspy. Atak mógł być ryzykowny, gdyż okręty znajdowały się w zasięgu brytyjskiego lotnictwa stacjonującego na wyspie, ale Isoroku Yamamoto postawił wszystko na jedną kartę. Ponad 200 samolotów pojawiających się nagle na niebie musiało robić wrażenie. Z sześciu niszczycieli jedynie dwóm udało się wrócić do portu. Wiadomość o ataku dotarła do bazy lotniczej w Miri, ale gdy brytyjskie bombowce morskie osłaniane przez myśliwce dotarły na miejsce niedawnej potyczki zastały jedynie spokojny ocean. Japońskie lotniskowce zniknęły bez śladu.

Lotniskowiec Soryu - flagowy okręt admirała Yamamoto​

To co nie udało się 6 listopada, miało się udać dzień później. O godzinie 6 rano udało się ponownie namierzyć wrogie pancerniki w odległości zaledwie 80 mil od portu, a godzinę później samoloty admirała Ozawy rozpoczęły atak.

​

Mając za plecami słońce Brytyjczycy dostrzegli samoloty japońskie dość wcześnie, co pozwoliło na zarządzenie alarmu i zaciętą obronę. Na powietrzu rozkwitały wybuchy pocisków artylerii przeciwlotniczej. Zanim jeszcze Japończycy przystąpili do ataku torpedowego, trzy samoloty zostały strącone. Było to jednak kroplą w morzu potrzeb, ponieważ fala samolotów liczyła ponad 120 samolotów torpedowych osłanianych przez myśliwce. Kolejne torpedy lądowały w wodzie, kierując się w stronę pancerników, które były zbyt wolne i mało zwrotne aby umknąć. Warspite i Ravenge dostały po dwie torpedy, ale najgorzej oberwał Resolution - co najmniej trzy trafienia torpedami. Jedna z torped musiała zakłócić pracę maszynowni, gdyż okręt stanął praktycznie w miejscu, ostatecznie grzebiąc nadzieję na przeżycie. Japońscy piloci nie poprzestali na tym i dokonali kolejnego ataku torpedowego. Po kolejnym trafieniu torpedą olbrzymi huk eksplozji rozdarł powietrze, co oznaczało wybuch składu amunicji.

​

Koncentrując na sobie uwagę japońskich lotników Resolution ocalił życie pozostałym pancernikom - Warspite i Ravenge z każdą milą zbliżały się do bezpiecznego portu, a admirał Ozawa wycofał swój zespół aby uniknąć starcia z lotnictwem brytyjskim.

HMS Resolution tonie

​

Finałem zmagań z Royal Navy był epizod z lotniskowcem HMS Unicorn. Lotniskowiec został namierzony w cieśninie Malakka przez japońskie samoloty zwiadowcze startujące z lotniska w Singapurze. W tym czasie na pobliskich wodach znajdowały się siły desantowe Korpusu Sumatra osłaniane przez II Flotę Pancerników. Wiadomość o możliwym ataku lotniczym dotarła niezwłocznie do admirała Kogi, który zgrupował swój zespół w jednym miejscu, zwiększając w ten sposób możliwości obrony przeciwlotniczej.

HMS Unicorn​

Okazało się to słuszną decyzją, a skoncentrowany ogień artylerii przeciwlotniczej skutecznie przeszkodził brytyjskim lotnikom. Z 45 samolotów które zaatakowały siły desantowe aż 13 zostało zestrzelonych. Pozostałe nie zdołały wyrządzić najmniejszych szkód japońskim okrętom.

​

Wiadomość o pojawieniu się brytyjskiego lotniskowca w teatrze działań bezzwłocznie dotarła do admirała Yamamoto, który natychmiast skojarzył ją z napotkanym wcześniej zespołem niszczycieli. Widocznie eskadra niszczycieli została wysłana, aby zapewnić eskortę dla lotniskowca na ostatnim etapie podróży z Europy. Nie tracąc czasu I Flota Lotniskowców skierowała się na południowy-zachód w kierunku Singapuru. Meldunki przekazywane przez japońskie samoloty zwiadowcze pozwoliły bardzo szybko zlokalizować intruza. Pozbawiony jakiejkolwiek ochrony lotniskowiec był kolejnym łatwym kąskiem dla japońskich pilotów.

​

Główny udział w zatopieniu lotniskowca miał pilot z lotniskowca Soryu - Sanosuke Amano. Obie torpedy z jego samoloty trafiły lotniskowiec w śródokręcie powodując wybuch i przełamanie się okrętu na pół. W kilkanaście minut później po HMS Unicorn nie było już śladu, a tylko ogromna plama ropy na powierzchni morza wskazywała na to, co wydarzyło się wcześniej.

Sanosuke Amano - pogromca HMS Unicorn. Plakat propagandowy mający zachęcać młodych Japończyków do służby w siłach powietrznych.​

Royal Navy została ponownie zneutralizowana, co dawało okazję na podbój Sumatry przez Armię Cesarza.

##################
Zmęczony jestem, mogłem walnąć jakąś gafę albo nieścisłość, jak ktoś coś znajdzie to niech da znać :> pozdrawiam czytelników i dobranoc

 

Odcinek 16
Sytuacja na świecie - koniec 1941 roku


Mapka większy rozmiar​

Wojna, która rozpoczęła się w 1939 trwa już prawie dwa i pół roku. Stary świat zamienił się w gruzy. W Azji trwa pochód żołnierzy cesarza Hirohito. Europa upadła pod butami żołnierzy Wehrmachtu. Na równinach Związku Radzieckiego toczy się zacięty bój - żołnierzy niemieccy mają przed sobą decydującego przeciwnika. Jeśli ZSRR upadnie, czy ktoś zdoła zagrozić państwom Osi?

​

Komintern​

​

- Mongolia
- Sinkiang
- Tannu-Tuwa
- ZSRR

Przyłączenie Sinkiangu nie wpłynęło znacząco na fatalną sytuację Związku Radzieckiego. Z własnej winy - zerwanie paktu o nieagresji z Japonią - jest on zmuszony do walki na dwa frontu. Jak długo jeszcze Stalin będzie powstrzymywać połączone siły Hitlera i Hirohito? Tego nie wie nikt.
Obecnie wysiłki radzieckiej dyplomacji skupiają się na Bliskim Wschodzie - pod wpływami Kremla jest Turcja i Iran. Wejście Turcji do Kominternu poprawiłoby sytuację na froncie wschodnim - zmusiłoby Niemców do przesunięcia części sił na południe. Pytanie, czy Turcja pamiętająca swoją porażkę w poprzedniej wojnie jest gotowa na takie ryzyko?

Alianci
​

- Australia
- Birma (okupowana przez Japonię)
- Belgia (okupowana przez Niemców, rząd przeniesiony do Leopoldsville w Kongo)
- Bhutan
- Boliwia
- Chile
- Dania (okupowana przez Niemców)
- Filipiny
- Francja (północ kraju okupowana przez Niemców, na południu rząd Vichy)
- Grecja (większość kraju zajęta przez Włochów, Grecy bronią się na Peloponezie)
- Holandia (okupowana przez Niemców, rząd przeniesiony do Dżakarty w Indonezji)
- Indie
- Irak
- Jemen
- Kanada
- Liberia
- Nepal
- Norwegia (okupowana przez Niemców)
- Nowa Zelandia
- Oman
- Polska (okupowana przez Niemców)
- RPA
- Syjam (okupowany przez Japonię)
- USA
- Wenezuela
- Wielka Brytania

Po zajęciu Europy Alianci znaleźli się w ciężkiej sytuacji. Podbój Wysp Brytyjskich i kolejne porażki Royal Navy w starciu z Nihon Kaigun znacząco osłabiły morale sojuszników.
Rząd brytyjski przeniósł się do Ameryki. Tam w oparciu o Kanadę i USA stara się powiększyć koalicję antyhitlerowską. Efektem działań brytyjskich dyplomatów jest wstąpienie do Aliantów Boliwii, Chile i Wenezueli. Obecnie delegacja amerykańska prowadzi ożywione rozmowy z rządem Brazylii, który posiada dominującą rolę w Ameryce Południowej.

Faszystowski rząd w Wielkiej Brytanii

Oś
​

- Brytyjska Unia Faszystowska
- Bułgaria
- Japonia
- Jugosławia
- Mongolia Wew.
- Nacj. Hiszpania
- Niemcy
- Portugalia
- Rumunia
- Słowacja
- Węgry
- Włochy
- Xibei San Ma

Obecnie państwa Osi wydają się być najsilniejszym sojuszem. Zajmują Europę, wschodnią Azję i część Afryki. Dywizje Wehrmachtu prą w głąb Związku Radzieckiego. Mimo to, niemieccy dyplomaci nie są bezczynni. Prowadzone są rozmowy z rządami Szwecji i Irlandii. Groźba zajęcia tych krajów przez oddziały Wehrmachtu jest z pewnością decydującym czynnikiem. Ponadto III Rzesza utrzymuje dobre stosunki z Afganistanem i Arabią Saudyjską, co zmusza ZSRR i Aliantów do trzymania większych sił w rejonie Bliskiego Wschodu. Przychylne dla Osi są również państwa w Ameryce Południowej - Argentyna i Urugwaj, co może być ogromną przeszkodą dla tworzenia koalicji antyhitlerowskiej w Ameryce.

Walki Portugalii i RPA w Mozambiku.


Portugalska kolonia w Angoli.


Ostatni włoski przyczółek w Afryce Wschodniej - port w Mombasie.


Sytuacja w Afryce Północnej - wojna pozycyjna pod Al Alamein.


Walki na terenie Grecji.

Front wschodni:

Odcinek północny


Odcinek centralny


Odcinek południowy​

############
Ferie mam, to może uda mi się coś napisać
Pozdrawiam czytelników

 

( 09.11.41 - 11.11.41 )
Odcinek 17

​

Od momentu wybuchu wojny z Chinami decydującą rolę w parlamencie przejęła faszystowska partia - Komumin Domei. Koalicja zwana Taisei Yokusankai stworzona z Ugrupowaniem Kontroli oraz Związkiem Wsparcia Cesarza w praktyce przekształciła te trzy partie w jeden organizm polityczny. Dnia 9 listopada 1941 roku nastąpiła dymisja ówczesnego premiera rządu - Fumimaro Konoe. Oficjalnym powodem podanym do wiadomości publicznej był "zły stan zdrowia", a władzę przejął generał Hideki Tojo, przywódca Komumin Domei, jednocześnie obejmując stanowiska szefa sztabu generalnego.

​

W wygłoszonym przez nowego premiera przemówieniu znalazły się słowa o "szczególnej roli narodu japońskiego w wyzwalaniu Azji z niewoli kolonializmu" "budowaniu nowego porządku świata" oraz "wielkim zwycięstwie Osi Tokio-Berlin-Rzym". Jako szef sztabu przedstawił on również nowy plan działań wojennych na zbliżający się rok 1942:
- Na froncie syberyjskim wojska japońskie miały zająć dogodne pozycje obronne i zminimalizować działania, w oczekiwaniu na zdobycie europejskiej części Związku Radzieckiego przez Wehrmacht. Dalsza ofensywa na tym odcinku mogła grozić przełamaniem frontu przez zbliżające się posiłki sowieckie.
- Armie pancerne wspierane przez piechotę morską wkraczające do Indii miały rozwinąć ofensywę i jak najszybciej zająć półwysep. Następnie wojska pancerne skierowane zostaną na Bliski Wschód, gdzie ustalono spotkanie granic trzech sojuszników, a dywizje piechoty morskiej powrócą do Japonii.
- Po zajęciu Indonezji oraz Indii nastąpi przeniesienie głównego ciężaru działań morskich na teren Oceanu Spokojnego. Zajęcie Filipin oraz baz amerykańskich na Guam, Midway, Wake i Pearl Harbor oddali ewentualne niebezpieczeństwo od wysp japońskich a być może spowoduje nawiązanie rozmów pokojowych z rządem amerykańskim.

Wspaniale przeprowadzona przez admirałów Yamamoto i Ozawę akcja neutralizacji floty brytyjskiej pozwoliła na rozpoczęcie desantu na Sumatrę. Pierwsze uderzenie spadło na porty Durnai i Medan, gdzie stacjonowała flota holenderska. Osłaniająca statki transportowe flota pancerników admirała Kogi otrzymała zadanie wyłączenia z walki głównych okrętów holenderskich - krążowników Java i De Ruyter.

​

Ku zaskoczeniu japońskich dowódców lądujące na plażach oddziały nie napotkały żadnego oporu, a jedyna jego próba miała miejsce w centrum Medan, gdzie jak się okazało znajdowała się holenderska kwatera główna. Przeniesiona z Dżakarty na Sumatrę miała zostać ukryta, aby nie stać się celem ataku japońskiego. Wyposażone głównie w broń krótką oddziały holenderskich sztabowców nie miały szans powstrzymać wielokrotnie liczniejszego przeciwnika atakującego miasto z paru kierunków i bardzo szybko złożyły broń. Ten krótki opór dał holenderskiej flocie na opuszczenie portu. Dowodzący flotą admirał Lier nie wiedział jednak, że w odległości 30 mil od portu znajdują się trzy japońskie pancerniki.

​

Sprawna komunikacja po raz kolejny okazała się przydatna i admirał Koga otrzymał informacje o flocie holenderskiej. Były to w większości statki transportowe - w tym parę ogromnych zbiornikowców używanych do transportu ropy naftowej - osłaniane jedynie przez lekki krążownik rozpoznany jako HrMs Java oraz parę niszczycieli.
Flota przeciwnika opuściła port i zmierzając w kierunku południowo-wschodnim próbowała przedostać się do portu w Dżakarcie. Po niecałych dwóch godzinach obserwatorzy z pancernika Fuso zlokalizowali na horyzoncie kadłuby holenderskich statków.

​

Fuso oraz znajdujący się blisko niego ciężki krążownik Kasuga jako pierwsi nawiązali kontakt ogniowy z nieprzyjacielem. Artylerzystom z holenderskich okrętów nie można było odmówić celności, ale artyleria Bofors kalibru 120 mm nie mogła sprawić najmniejszych szkód okrętom japońskim wyposażonym w pancerz dochodzący do 300 mm na pancerniku i 150 mm na krążowniku.
Mimo swojej zwrotności niszczyciele znalazły się w krzyżowym ogniu obu jednostek japońskich. Miało to fatalne skutki. Niszczyciel Evertsen otrzymał trafienie pociskiem 356 mm w mostek kapitański co sprawiło, że ów praktycznie zniknął. Kolejne dwa pociski w śródokręcie przebiły burtę i spowodowały gwałtowny przechył okrętu. Podobny los spotkał Banckherta, który otrzymał parę trafień od Kasugi i też zaczął przechylać się nabierając wody. Mimo to flota holenderska dalej poruszała się na południe, starając się oddalić od okrętów japońskich, do których dołączyły pozostałe jednostki zespołu. Sytuację choć na chwilę próbował ratować admirał Lier na krążowniku Java otwierając ogień do IJN Naka. Celna salwa z przednich dział unieszkodliwiła drugą wieże artyleryjską krążownika, który zwolnił i zmienił kurs.

HrMs Java​

Atakując jednostkę japońską HrMs Java znalazł się jednak w zasięgu dział nadpływających pancerników - Yamashiro oraz Ise. Salwy z pancerników wstrząsnęły małym krążownikiem, praktycznie w jednej chwili czyniąc go niezdolnym do dalszej walki. W wyniku ostrzału zginął admirał Lier, dowodzenie przejął więc jego zastępca, kontradmirał Chompff. Resztki załogi próbowały gasić pożary oraz ratować rannych. Japońskie pancerniki ominęły płonący wrak kierując się w stronę holenderskich zbiornikowców. W planie admirała Kogi było przejęcie statków, które mogłyby następnie służyć marynarce japońskiej do transportu indonezyjskiej ropy. Widząc próby gaszenia pożaru na HrMs Java, japońskie okręty ponownie otworzyły ogień w jego kierunku.

​

Widząc beznadziejność sytuacji, kontradmirał Chompff wydał rozkaz opuszczenia okrętu oraz nadał wiadomość radiową do kapitanów zbiornikowców, rozkazując im samozatopienie statków, by nie dostały się w ręce marynarzy japońskich. Podłożone ładunki wybuchowe zostały zdetonowane a statki holenderskie zaczęły nabierać wody. Jedynym łupem admirała Kogi zostało kilkuset rozbitków.

​

 

( 12.11.41 - 19.11.41 )
Odcinek 18 ​

Wykorzystując zaangażowanie Cesarstwa w Indonezji armia sowiecka postanowiła przejść do miejscowej ofensywy, aby choć na chwilę zatrzeć pamięć o wcześniejszych klęskach. Oddziały krasnoarmiejców z każdą chwilą powiększały się dzięki posiłkom z mniej zagrożonych stepów Kazachstanu. Elitarna, uzupełniona do 12 000 żołnierzy dywizja piechoty górskiej pod dowództwem generała Vladimira Novikowa miała zaatakować oddziały 7 Dywizji Górskiej "Asahigawa" w prowincji Davenda.

​

Zadanie było ułatwione, ponieważ dywizja japońska była rozproszona w terenie i bardzo słabo zaopatrzona. Armia Czerwona wycofując się zniszczyła odcinki kolei Transsyberyjskich, co sprawiało poważne problemy logistyczne dla Dowództwa Północnego marszałka Terauchiego.

Marszałek Hisaichi Terauchi​

Mimo przewagi po stronie radzieckiej, japońskim żołnierzom udało się w bohaterski sposób odeprzeć atak wroga.

​

Jednak kolejny atak armii radzieckiej, wsparty przez kolejną dywizję oraz potężny ostrzał artyleryjski spowodował przełamanie linii obronnych. Generał Okamura wydał rozkaz "taktycznego odwrotu na z góry upatrzone pozycje". Dywizja poniosła ogromne straty - 2700 żołnierzy zginęło w walkach, a aż 5000 odniosło bardziej lub mniej poważne rany. W praktyce siła bojowa dywizji zmalała do poziomu pułku, co eliminowało ją na dłuższy czas z większych operacji militarnych.

Żołnierze 7 Dywizji Górskiej "Asahigawa"​

Nie tylko na mroźnej Syberii doszło do kontrataków wrogów Cesarstwa. Generał Baba po wcześniejszych sukcesach nabrał zbytniej pewności siebie i jego dywizja wpadła w pułapkę zastawioną przez wojska Nepalu wspierane przez oddziały Ghurków. Seria krótkich, niespodziewanych ataków z różnych stron wyczerpała szybko siły dywizji, a decydujący kontratak 3 dywizji przeciwnika zmusił ją do odwrotu. Wycofująca się dywizja straciła prawie 90% stanu osobowego - samych zabitych szacowano jako ponad 4000 żołnierzy. Generał Baba w obliczu sromotnej klęski popełnił seppuku.

​

Jedynym sukcesem wojsk japońskich walczących na kontynencie było odbicie miasta Qilian Shan z rąk armii Sinkiangu. Z nieznanych bliżej przyczyn cześć dywizji komunistów została wycofana z linii frontu, co stworzyło możliwość przeprowadzenia ataku przez wojska Korpusu Zachodniego i sojuszniczych oddziałów Xibei San Ma.

​

Atak został okupiony dużymi stratami po obu stronach, ale po trzech dniach miasto i jego okolice zostały odbite.

​

Amerykańskie okręty podwodne po raz kolejny podjęły próbę ataków na konwoje zaopatrujące armie japońskie na kontynencie i w Indochinach. Zostały jednak bardzo szybko namierzone przez lotnictwo, a do ich przechwycenia wysłano zespół lekkich krążowników pod dowództwem admirała Nagano, który oczekiwał na reorganizację jego floty lotniskowców.

​

Nowiutkie okręty podwodne prosto ze stoczni w San Francisco oraz San Diego, obsadzone przez "żółtodziobów" po przyspieszonym kursie nie były godnymi przeciwnikami dla japońskich marynarzy specjalizujących się w tropieniu podwodnych bandytów. Wrogie okręty były jeden po drugim namierzane i zatapiane.

​

Ofensywa na Sumatrze rozwijała się zgodnie z planem. Po zniszczeniu floty holenderskiej kolejnym krokiem był atak na porty w Oosthaven oraz Djepara.

​

Ku zaskoczeniu lądujących oddziałów japońskich, częściej trafiali oni na jednostki dowodzenia, niż typowe wojska liniowe. Dowcipy o "armii, która ma więcej oficerów niż szeregowców" bardzo szybko rozchodziły się wśród japońskich żołnierzy.

​

Holenderskim oficerom oddawanie się w niewole wychodziło zdecydowanie lepiej niż walka w obronie wyspy. Ilość jeńców która napływała do japońskich obozów zdecydowanie przekraczała zakładane liczby.

'Bohaterscy" żołnierze holenderscy​

########################
Niuczek mnie zmotywował nieco, to też coś tam naskrobałem.

W tym miejscu pragnę pozdrowić moich kolegów ze "starych" AARów Hoi III - Alojza i Finkera.
Alojz - dziś już złamałeś mi serce, rezygnując z kampanii w Hoi I, napisz choć odcinek na pocieszenie
Finker - rozumiem, WoT, treningi, plutony, kompanie. Ale na Hoi III też trochę czasu byś mógł znaleźć

Od ponad miesiąca nie pojawił się nowy odcinek, więc regulamin zmusza mnie do zamknięcia aara Jeśli będziesz chciał kontynuować, to wiesz do kogo się zwrócić.
Pozdrawiam, N.