Bloody Thursday - AARy z kampani

jak sama nazwa wskazuje , wiadomo co:

 

Krolestwo Brandenburgii w latach 1453 - 1475 ​

Okres niepokoju
Połowa 15 wieku na terenie niemieckim , to czasy mocnych podziałów , czasy istnienia wielu rozbitych małych księstw, niezależności. Jednak ta suwerennnosc wkrótce mogła okazać się złudna. Dookoła potężne kraje zyskiwały na znaczeniu.
Na północy Dania ze Szwecją toczyły boje o wpływy w Skandynawiii , nie rzadko zaglądając w północne niemcy , szukając tam bogatych ziemii które wzmocnią ich państwo.
Na wschodzie potężny sojusz Polsko-Litewski o niesprecyzowanych planach na przyszłość. Poki co nie wydaję się ingerować w cesarstwo , ale z taką siłą trzeba się liczyć.
Na południu troche spokojniej. Zjednoczeniowe intencje Wenecje nie wydają nam sie groźne , gdyż republika ta zapewniła nas o nie ingerowaniu w tereny niemieckie.
Na zachodzie utworzyło się silne krolestwo Burgundów , które swoimi roszczeniami terytorialnymi sięgało aż po Wisłe. Na nasze szczęscie przyjazna nam Francja utrzymywała niejako w ryzach agresora. Jednak wiadome było że wkrótce nadejdą ciężkie czasy dla germanii ....


Nowa władza:
Nadchodzące ciężkie czasy zapowiadały konieczność zmian. Wiadome było by aby obronic się przed agresją , narody niemieckie muszą sie wzmocnic , muszą stać się bardziej spójne , w końcu muszą sobie nawzajem zaufać. Potrzeba było kogoś kto swoją odważną postawą , ale i mądrością , sprytem , będzie wstanie wzmocnić rejon niemiecki od wewnątrz.
I byćmoże Niemcy właśnie doczekali się takiego autorytetu.

w 1453 roku na tron Brandenbuergii wstąpił książe Mack I , niektórzy mówią , że to potomek starego rodu Macklemburgów. Nazwisko to niewątpliwie może być atutem w celach jakich książe zamierza dokonać. Szybko udało się zawrzeć sojusz z Pomorzem i Saxonią, Mecklemburgia także popierała nowe stanowisko Brandenburgii. A więc narody sasów i pomorza pod wspólną banderą to pierwszy sukces króla. Ale to było mało , Mack zaczął bacznie śledzić zdarzenia na zachodzie i szukał okazji ....... Taką znalazł niedlugo pózniej. Państwo koscielne Munster zaatakowało księstwo Kolonii. To dało pretekst Mackowi do zbrojnej pomocy i tak też zrobił. Nie spodobało się to papiestwu , ale tym nie trzeba było się przejmować , ważne że zyskał nowych sprzymierzeńców dużo bliżej. Munster został spacyfikowany w krótkim czasie , a prowincje Osnabruck uznano za kontrybucje.

Następnym krokiem miało być zjednoczenie narodów Hanowerskich , co zainicjowało wojne z Honaverem , Luneburgiem i Hesją. Niestety Saxońscy przyjaciele okazali się zdrajacami. Chociaz zgadzali się z ideą jednoczenia , jednak nie popierali jego siłowego rozwiązania . A dla Macka droga dyplomatyczna była zbyt wolna , zawodna wręcz zgubna.
Saxonia zerwała sojusz z Brandenburgią. Mack sam na czele siedmo tysięcznej armii podbił ów 3 księstwa , anektujac hanover i wasalizując pozostałe.


Ciężkie czasy
kolejne pare lat spędzone zostały przy stołach obradowych. Mack I próbował przekonać do swoich racji kolejne narody niemieckie , jednak większość patrzyła na niego sceptycznie.
Postępu nie było widać. A nawet w pewnym momencie zaczęło się wszystko cofać.
Ok 1460 roku na północy zaognił się konflikt szwedzko-duński. Nistety Mecklemburgowie popierali Danie , a Brandenbugowie Szwecje. Na szczęście nie doszło do powaznej wojny tych dwóch narodów , szybko podpisano rozejm.
Innym krajem który poparł Danie i wystąpił przeciwko Mackowi , była Fryzja.
To spotkało się z szybką reakcja Burgundiii , która rościła sobie pretensje do terenów Fryzji.
Król Burgundii robak I (mówią że imie to wiąże się z wyglądem jego twarzy , której de facto nie pokazuje nigdy publicznie) wystąpił z mocnym protestem przeciwko tej wojnie. Mack I nie czuł się na siłach by przeciwstawic się tak potężnemu krajowi , więc szybko zaczął dążyć do pokoju z Fryzją , co po paru miesiącach się udało. Jednak jak się później okazało to nie zadowoliło robaka .......
Niedługo poźniej zaognił się spór między Saxonią i Brandenburgią , doszło do wojny , wojny która miała być końcem końców , miała pochować wszelkie dążenia zjednoczeniowe , stłumić aspiracje Macka , wreszcie uśmiercić samego króla ........
Zdrajcy z Saxoni namówili do pomocy Czechy i Austrie. Do tego Burgundia czując okazje zdradziła Brandenburgie (po raz pierwszy) i rzuciła się na nią z drugiej strony.
Ponad 100 tysięcy wojsk obcych rozlało się po kraju . Sojusznicy Brandenburgii szybko zostali spacyfikowani. Kolejne twierdze padały , Mack z armią 5-tysięczną z koniecznośći wycofał się do wciąż przyjaznej Mecklemburgiii, oczekując na koniec ......



Jedność wobec zagrożenia
Ale .... koniec nie nastał. Tym razem zwyciężył światły umysł. Podczas gdy Brandenburgia płonęła , elektorzy cesarstwa zebrali się w tajnym posiedzeniu. W końcu zrozumiano że zagrożenie jest realna , trzeba działać i to działać natychmiast. Król Austriacki został zdetronizowany jako cesarz , a armia cesarska została wysłana na pomoc Brandenburgii.
Mack o niczym nie wiedział i jak wielkie było jego zdziwienie , gdy pewnej nocy pod murami Lubeki (w której się ukrywał) , zobaczył tysiące świetnie wyszkolonych zbrojnych zgłaszających Mu swoją gotowość do walki.
Mack był w shocku , ale wiedział co ma robić. W tej chwili zrozumiał że narody niemieckie jemu powierzyły misje , misje obrony ich suwerenności przed agresją z zachodu. Wiedział że nie może zawieść , że jest ich ostanią nadzieją.
Szybko uformował oddział blisko 10 tysięcy konnicy i ruszył na spotkanie Burgundów. Zdawał sobie sprawe że na terenie jego kraju szaleje jeszcze ponad 50 tysięcy wrogich wojsk , ale to nie miało znaczenie , wiedział że musi walczyc , musi pokazać że warto walczyć , a ochotnicy do walki sami napłyną.
Pierwszy opór jaki napotkał to podobny ilościowo oddział konnicy Burgundii . Pierwsze potyczki kończyły się kleską , ale z małymi stratami , Mack wycofując się wpędził wroga na przyjazne mu tereny Luneburgu i Mecklemburgii , aby dopiero tam stawic czoła wycieńczonym oddziałom Burgundii, co zakończyło się wielkim sukcesem. Odział burgundiii został rozbity i zaczął uciekać którędy tylko się da do Burgundii , jednak został dościgniony i rozbity totalnie.
W międzyczasie Austria i Saxonia zrozumiały swój błąd , fakt że nie mogą walczyć przeciwko Cesarstu i z przeprosinami wycofały się z wojny.
20 tysięczny oddział wroga wciąż szalał po kraju , jednak była to już tylko piechiota. Mac podjął bitwe na równinach Magdeburgu , a tam piechota Burgundzka nie miała szans ze świetnie wyszkoloną i zmotywowaną konnicą. Oddziały wroga zostały rozpierzchnięte i kolejno rozbite w pień. Armia Burgundzka przestała istnieć , a wściekły robak I zaczął błagać o pokój.
Ponieważ Mack miał przed sobą inne cele , zgodził się na podpisanie Status Quo z Burgundią.

W całym Cesarstwie Mack I został uznany za bohatera i wybawce , miał coraz więcej zwolenników , niedługo potem ogłosił się mianem:Książe Berliński , Król Brandenburski , Cesarz świetego imperium rzymskiego , protektor narodów niemieckich oraz wszelkich narodów wielkiego imerium rzymskiego , przyszły władca królestwa zjednoczonych narodów germańskich

Był to bardzo odważny tytuł , ale Mack wiedział że w tej chwili może sobie na to pozwolić


Druga zdrada burgundzka
Po wojnie z Burgundią podpisano traktat , na mocy którego Mack nie będzie się mieszał w sprawy rejonu Holandii i Francji , a robak nie będzie ingerował w Niemczech.
Traktat ten miał ostudzić stosunki , a nawet dawał nadzieje na współprace.
Jednak jak się szybko okazało , były to złudne nadzieje ....

Kilka lat później nastał kolejny konflikt z Saxonią , tym razem Mack miał dużo większe poparcie i szybko wcielił tereny Saxoni do Brandenburgii , zwasalizował także ich sojusznika - Czechy.
Jednak moment ten wykorzystała ponownie ..... Burgundia. Pod pretekstem zajęcia Fryzji (która była im obiecana wedle umowy) , zaatakowała Austrie , zajmując prawie wszystkie jej tereny.

Od tej pory władca Burgundii jest powszechnie uważany za zdrajce i szuje. Zerwane zostały wszelkie negocjacje między Cesarstwem a Burgundią. Jest ona wrogiem numer jeden i będzie atakowana przy każdej okazji , do czasu odzyskania przez Cesarstwo wszystkich ziem zamieszkałych przez germańską grupe kulturową !!!

 

Imperium Osmańskie - 1453-1475​

Wojna Węgiersko – Turecka

Konflikt, który wybuchł między Imperium Osmańskie a sojuszem Serbii, Węgier i Siedmiogrodu, zakończył się zwycięstwem Turcji, głównie dzięki sprawnemu dowodzeniu wojskami przez samego Sułtana, Mehmeta II. Dnia 18 Maja 1455 roku doszło do wielkiej bitwy między wojskami Sułtana, w liczbie 12 tysięcy zbrojnych, a armią Laszlo IV, króla Węgier. Zakończyła się wielkim zwycięstwem wojsk Osmańskich, które jednak nie zostało dobrze wykorzystane. Ostatecznie w wyniku tej wojny Turcja przyłączyła Serbię i Banat.

Stosunki międzynarodowe

Początki II połowy XV wieku stanowiły dla Imperium Osmańskiego okres polepszania stosunków z państwami muzułmańskimi, takimi jak Karaman i Kandar. Doszło do krótkiej wojny z Trapezuntem, w którą Mehmet II wplątał się przez Kandar. Wysłane tam armie nie miały już czego zdobywać, gdyż Trapezunt został zdobyty szturmem przez wojska [COLOR="Sienna"]Kandaru[/COLOR].

Okres Gajtosa

Za czasów wojny z Trapezuntem, Mehmet II, chcąc sobie poprawić stosunki z krajami chrześcijańskimi, sprowadził wielu znakomitych doradców z Europy. Jednak największym szacunkiem wśród niego budził Gajtos, znany w całej Europie administrator oraz generał. Osobiście dowodził obroną swojego rodzinnego Gdańska podczas oblężenia go przez polaków. Pracował na różnych dworach Europejskich, między innymi w Danii i Państwie Papieskim. Pierwszym jego działaniem było dowodzenie w wojnie z Ks. Aten i jej sojusznikami. W jej wyniku do Turcji przyłączono Ateny i Czarnogórę. Zajmował się też rozbudową wyspecjalizowanych warsztatów w najważniejszych miastach Imperium. Niestety, wkrótce z powodów rodzinnych Gajtos musiał się przenieść do południowej Gruzji. Ale to nie był koniec jego przygody z Imperium Osmańskim. To był dopiero początek...

Wojna Bałkańska

Po odejściu Gajtosa, zrozpaczony Mehmet II zaatakował na Albanię, mimo braku casus belli. Wielkie armie Osmańskie ruszyły na Raguze i Durrës. Podczas szturmu na Raguze Mehmet II został postrzelony strzałą prosto w serce. W związku z brakiem pełnoletniego syna, rządy państwem rozpoczęła rada regencyjna, przewodzona początkowo przez Sheikha Hamdullaha, jednak jego nie najlepsze rządy doprowadziły do sprowadzenia ponownie Gajtosa. Jednak jeszcze za panowania Sheikha tereny Albanii i Raguzy zostały przyłączone do Imperium Osmańskiego.

Sprawa Naksos

Nim Gajtos zdążył się zadomowić Turcji, dowiedział się, że Naksos sprzymierzyło się z Rep. Wenecji oraz Kastylią. Spotkało się to z powszechnym oburzeniem wśród dworów Europejskich, gdyż te tereny są uważane za strefę wpływów Imperium Osmańskiego. Na razie nie otrzymano odpowiedzi od przedstawicieli Kastylii oraz Wenecji, jednak doszło do spotkania w Londynie na dworze króla Anglii, Templara XXXVIII Szlachetnego, gdzie padły słynne słowa przewodniczącego delegacji „Modlimy się do tego samego Boga przecie!”. Tak skończył się rok 1475 dla Imperium Tureckiego.

Imperium Osmańskie w 1475 roku​

 

Imperium Osmańskie (1475-1497)​

Początki

Początki panowania Ahmeta I okazały się trudnym czasem dla Imperium Osmańskiego. Sułtan skupił całą uwagę na zawarciu bliższych stosunków z państwami Azji Mniejszej, takimi jak Karaman, Kandar, Ak Koyunlu i Dulkadir. Stopniowo udało się zmusić wszystkie te kraje do złożenia hołdu lennego oraz, co się z tym wiąże, uzależnienia od Imperium Osmańskiego. Doszło także do niegroźnej wojny z Gruzją, w efekcie której udało się zmusić do złożenia hołdu to niewielkie, acz ambitne państewko.

Wojna Grecka

Po wyjaśnieniu sprawy Naksos Ahmet I przystąpił do przygotowań wojennych w celu podbicia tego niewielkiego państewka. Wojna skończyła się zdobyciem Aten oraz zhołdowaniem Naksos i Rodos (Joannici). Niedługo później Republika Wenecji zhołdowała Cypr, bez uprzedniego porozumienia z Sułtanem, co spotkało się z powszechnym oburzeniem na dworze Tureckim. Jednak, jako że wojna była chwilowo nie najlepszym wyjściem dla Turcji.

Sprawa Węgier

Układ rozbiorowy Węgier, ustalony przez władców Polski i Wenecji, nie przewidywał ziemi dla Imperium Osmańskiego, co dodatkowo rozwścieczyło Sułtana. Odebrane zostały Karpaty, Ersekujvar, Chorwacja i Slawonie. Smutna to była wiadomość dla Wielkiej Porty, lecz Ahmet nie zamierzał sobie darować Węgier. Liczne zniewagi i groźby wysyłane na dwór w Budzie poskutkowały ostrzeżeniem przez władcę Węgierskiego.

Wojna Algiersko-Turecka

Imperium Osmańskie już od wielu lat starało się rozszerzyć swoje wpływy na Afrykę, a idealnym celem wydawała się Algieria. Było to stosunkowo słabe państwo nękane atakami Portugalczyków oraz Kastylijczyków. Dochodziło także do znacznych buntów uciskanej chłopskiej ludności. Jednak mimo wszystkiego to słabe państwo zdołało wchłonąć jeszcze słabszą Tunezję. Ostatniej dekady XV wieku nastąpił atak. Wojska Tureckie liczniejsze i lepiej przygotowane pokonały w paru bitwach armię Algierską m.in. pod Umm al-Bawaki i pod Suk Ahras. Po totalnym rozbiciu armii Algierskiej rozpoczęto oblegać twierdze. Działo sięto szybko, gdyż Algierskie garnizony nie miały zbyt wysokich morali. Trzeba napomknąć że razem z Algierią do wojny dołączyły Węgry (po jej stronie). Błyskawiczny atak wojsk dowodzonych przez Ahmeta I doprowadziły do przyłączenia Sopronu i Pecs oraz wyzwoleniu Siedmiogrodu. Zaś w wojnie z Algierią przyłączono wiele terenów północnej Afryki.

Perspektywy

Nadchodzący XVI wiek może okazać się tylko lepszym dla Imperium Osmańskiego. Niedawno sprzymierzono się z niewielkim, acz strategicznie położonym państwem Trypolitanii. Zamierzano je podporządkować Imperium Osmańskiemu w najbliższych latach, podobnie jak Mameluków. Państewka Azji mniejszej, takie jak Karaman czy Kandar Sułtan Ahmet I zamierza bezpośrednio włączyć do Wielkiej Porty. Jak więc widać perspektywy są jak najlepsze, a wszystko powoli podąża do podporządkowania przez Imperium Osmańskie całej chrześcijańskiej Europy.

Imperium Osmańskie


Afryka Północna​

 

POLSKA 1511-1531​

Planowanie i stabilizacja
Aby spokojnie móc zająć się kolejnymi podbojami, Król Polski musiał udobruchać grzmiącego ze swego tronu Cara Rosji. Rozmowy dyplomatów nie przynosiły jednak przez długie lata żadnych rezultatów. Dopiero bezpośrednie pertraktacje na najwyższym szczeblu spowodowały, że Polska zdecydowała się w końcu oddać jedną prowincję zyskując tym samym pakt o nieagresji. W tym samym czasie w zdecydowanie przyjaźniejszej atmosferze odbywały się rozmowy z Królem Szwecji Pelakiem III w czasie których ustalono granicę po rozbiorze Państwa Papieskiego.


Atak
Polska zaatakowała pierwsza ziemie należące niegdyś do zaciekłego wroga - Krzyżaków. Litwa oraz Krym także przyłączyły się do wojny po stronie Papiestwa walcząc z sojuszem Szwecji oraz Polski i jej wasalów. Krym nie stanowił zagrożenia i praktycznie w pierwszych latach wojny został zajęty i zmuszony do zostania kolejnym wasalem Polski. Zdecydowanie większe problemy sprawiły pozostałe dwa kraje.

Zaskoczenie
W czasie gdy wojska Polski były zajęte walką na północy, od południa zaatakowała Persja zajmując praktycznie całą wschodnią część kraju. Po podpisaniu bardzo korzystnego pokoju z Litwą i Papiestwem należało się zająć odzyskaniem utraconych ziem. Ogromne armie pustoszące Polskę zostały dopiero zatrzymane pod Krakowem, i dzięki bezcennej pomocy króla Szwecji wyparte z kraju. Sukcesy militarne koalicji sprawiły, że Piotr III jak to miał w zwyczaju postanowił iść dalej na wschód zajmując dwie prowincje Persji (w tym czasie wojska Szweckie oblegały tereny gruzińskie).

Czas pokoju
Po podpisaniu pokoju ziemie kontrolowane przez króla Pelaka zostały oddane Polsce w ramach podpisanego traktatu ustalającego strefy wpływów wewnątrz sojuszu. Po kilku latach wybuchła wojna pomiędzy Niemcami a Burgundią w którą król Polski nie zamierzał się jednak mieszać.

Piotr III w kolejnych latach postanawia zacieśniać sojusz między Polską a Szwecją. Informuje tym samym, że jakiekolwiek wrogie działania wobec sojusznika sprokurują adekwatne zachowanie wobec takiego kraju.

 

ROSJA 1511 - 1531 ​

W czerwcu 1511 roku zawarto pokój z Syberią, od której nie planowano odrywać żadnej z jej prowincji, dopóki nie nadejdzie odpowiedni czas. Zadowolono się zrzeknięciem się przez nią praw do kilku prowincji i drobnej kontrybucji.

Na zachodzie zaś sytuacja wymknęła się jednak spod kontroli, przejściowo zajęto kilka prowincji, w tym stolicę Litwy, po czym skierowano jedną armie na Połock. W tym czasie Litwini jednak zdołali odzyskać swą stolicę i przystąpili do działań mających na celu pokonania armii oblegającej Połock. Pierwsze próby nie powiodły się, mimo iż wojska rosyjskie dokonały próby szturmu fortecy. Ta jednak wytrzymała napór oblegających. Wtedy też car wysłał posiłki dla oblegających. W końcu w Połocku stacjonowała armia licząca nieco ponad 10 tysięcy mężczyzn. Niestety złym zrządzeniem losu, okoliczne prowincje rosyjskie zostały podbite przez armie Papiestwa, po czym skierowały sie one na pomoc Połockowi. Z Litwy ruszyła też wielka armia litewska. Niestety, car popełnił błąd rozkazując swym wojskom trwanie pod Połockiem. Armia litewsko-papieska miała znaczną przewagę. Do tego dochodziło też lepsze wyszkolenie i ekwipunek wojsk papieskich. Bitwa mimo iż była długa i zażarta skończyła się jednak porażką wojsk rosyjskich. Odwrót szybko zamienił się też w serię nieustannych porażek, gdyż armie ścigały zwycięskie armie. Przez to gdy niedobitkom udało się uciec pogoni, w jej szeregach było już tylko nieco ponad tysiąc ludzi. Straty były więc potwornie duże. Mimo iż na południu wojskom carskim wiodło się lepiej, car widząc rozmiar strat swej głównej armii i nasilającymi się od pewnego czasu buntami, postanowił zawrzeć pokój.
Zawarto go bez żadnych strat i zysków dla strony rosyjskiej, ale car czuł się przegranym i poprzysiągł sobie, iż w niedługim czasie znów uderzy na Litwę.

Po podpisaniu pokoju przystąpiono do tłumienia buntów, które jeszcze przez pewien czas wybuchały w kraju. Car zadbał też o gospodarkę, budując w najważniejszych i najbogatszych prowincjach kraju warsztaty rzemieślnicze. Widząc również zacofanie Rosji pod względem wyposażenia i wyszkolenia armii, przeznaczał wielkie kwoty ze swego skarbca na wzmocnienie i unowocześnienie swej armii.

W polityce zagranicznej udało się natomiast carowi odnieść pewne korzyści. Z królem Szwecji podpisano pakt o nieagresji, zaś po długich negocjacjach z Polska udało się w zamian za krótki pakt o nieagresji uzyskać prowincję Tambow.

Okres nieagresji państwo Polskie wykorzystało na podboje, wypowiadając wojnę Litwie, Papiestwu i Krymowi. Również car pragnął skorzystać z nadarzającej się okazji i ustawił swe wojska wzdłuż granicy z Litwą, i po odczekaniu aż armie Polski i jej wrogów zetrą się w bitwach, wypowiedział wojnę Litwie. Tym razem szybko zajęto przygraniczne ziemie, oraz pobito armie litewską, która przekraczając granicę, szczęśliwym zbiegiem okoliczności zniszczyła buntowników, którzy na obszarze Inflant rosyjskich podnieśli bunt. Pokój szybko podpisano, i Rosja uzyskała w nim Połock oraz prowincję na południu (nie pamiętam jej nazwy, ale jakaś na "k" ;p).

Polska mimo iż w wojnie z Litwą, Papiestwem i Krymem odnosiła zwycięstwa, została zaatakowana przez Persję. Jednak wojna z powyższymi krajami powodowała iż Polacy nie mogli zbyt energicznie przeciwstawić się Persom. Wkrótce Persowie zajęli prawie całą wschodnią Polskę, a Polacy z wielkim trudem powstrzymali ich dopiero w okolicach Krakowa. Było to jednak możliwe dzięki temu, iż Persowie walczyli już wtedy z imperium Timurydów, którzy wykorzystali zaangażowanie Persji w Polsce.

W tym czasie car wzmacniał kraj i budował dalsze warsztaty. Wkrótce też dał się odczuć wzrost dochodów państwa, co z kolei przełożyło się na jego szybszy rozwój. Obecnie armia rosyjska nie jest już daleko w tyle za swymi sąsiadami, w armii dokonano zmian w jej oddziałach. Wszystko idzie w dobrym kierunku, cara martwi zaś tylko to iż jego kraj nie jest lubiany, gdyż ma bardzo złą reputację...