Bo Polacy nie gęsi i swój... plan ekspansji mają!

EU II – v. 1.09
1419 – The Grand Campaign
poziom – normal
agresywność – furious

Bo Polacy nie gęsi i swój... plan ekspansi mają!​

To Wyście są Jurand ze Spychowa?!​

Z pamiętnika Stefana Kordeckiego, Kanclerza Królów Polskich:​

„Styczeń 1419 roku. Na Wawelu odbywa się zebranie. Wraz z Władysławem Jagiełło, Wielki Książe Litewski Witold i Zawisza Czarny, ustalić mają wspólną politykę sojuszu Polsko-Litewskiego. Po chwili również przybywam do sali obrad:



Jagiełło: „... obiecywałem narodowi polskiemu, obejmując władzę, uwolnić go od ciemiężyciela z północy. Obiecywałem odzyskać utracone Pomorze, wraz z ziemią dobrzyńską. Dziś dopełnić chcę przysięgi, jako ten, który potęgę militarną Zakonu pod Grunwaldem złamał. Pytam, czy w tej trudnej sytuacji pomożesz mi? Czy brat mój i sojusznik wierny, pomoże mi spełnić me przyrzeczenie!?”

Witold: „Nigdy bracie o pomoc mnie nie prosiłeś. To zawsze ja, jako ten młodszy uciekałem się do Ciebie z płaczem i prośbami. Masz mój miecz!”

Jagiełło: „Dziękować nie pora, bo do wojny przygotować się trzeba. Muszę przeprowadzić wojskową reformę. Kanclerzu, cóż zrobić możemy?”[/I]

Kanclerz Kordecki: „Najstosowniej byłoby Królu, zacząć wytwarzać zbroje żelazne. Surowiec potrzebny na tę modernizację, w państwie Księcia Witolda znajduje się, tuż przy naszej granicy z Galicją. Jeżeli Książę Witold, zgodzi się nam go użyczyć, armia nasza prusaków prześcignie.”



Witold: „Władysławie. Skąpyś w przeszłości nie był, więc jakże wyglądałbym odmawiając Ci pomocy?! Oprócz miecza mego, masz moje żelazo.”

Jagiełło: „Po stokroć, dzięki Ci Witoldzie. Jednak granica południowa z Lwowem włącznie, atakiem barbarzyńskich Mołdawian zagrożona. Potrzebuje kogoś, kto zostać może i strzec porządku w imię Króla .”

Zawisza Czarny: „Po cóż Królu mnie wezwałeś. Pomogę Ci jeśli chcesz. Zostanę we Lwowie i będę pilnował porządku.”

Kanclerz Kordecki: „Nie! Scyzoryk Twój, Zawiszo w boju z Krzyżakami zdziałać więcej może, niźli walcząc z jakimiś tam żołnierzami z małego państewka, na dworze których nie rozróżnia się prosiaka od psa. Ja zostanę w Galicji, by spełnić królewską prośbę.”

Jagiełło: „Wyruszamy na wojnę bracia moi! Kanclerzu powierzam Ci stabilność państwa i proszę o jedną rzecz. Jako mój doradca masz pomyśl nad jakimś ważnymi reformami, które warto by wprowadzić do życia codziennego.”

Kanclerz Kordecki: „Królu, trafiłeś w sedno! Mam kilka reform z dawien dawna przygotowanych. Będę czekał aż wrócisz z tarczą.”

Jagiełło: „Obym tylko nie wrócił na tarczy.”




„Począłem przygotowania do podróży w kierunku Lwowa. Po kilku dniach byłem już w drodze. Tymczasem Król Jagiełło oblegał już Pomorze Gdańskie.



Sprytny manewr króla, który zarządził utworzenie samodzielnej brygady kawalerii w sile 12 000 jeźdźców, pozwolił mu na spokojne walki z Krzyżakami na ich ziemiach. Brygadą dowodził Jurand ze Spychowa, doskonały dowódca. Spełniał swoje zadania wyśmienicie, uprzykrzając życie rycerzom Zakonu. W końcu udało się zdobyć Pomorze Gdańskie.



Książę Witold zdobył Malbork. W międzyczasie zaobserwowałem wzmożony ruch wojsk brandenburskich na granicy z Koroną. Postanowiłem wykorzystać ten fakt. Wyruszyłem wraz ze świtą do Brandenburgii:”

Kanclerz Kordecki: „Wyrazy uznania dla Ciebie królu Brandenbrugii, Fryderyku. Przychodzę z propozycją dołączenia Was do sojuszu, w którym znajduje się Wielkie Księstwo Litewskie . W ramach przyjaźni, wręczam Ci ten dar.”

Król Fryderyk: „Zaiste, korzystna to propozycja dla nas. Przyjmujemy ją bez wahania. Pieniądze, które nam podarowaliście wydamy na utworzenie jeszcze silniejszej armii.”

Kanclerz Kordecki: „Król będzie zadowolony z Waszej decyzji. Do rychłego spotkania!”




„Uśmiechnięty wróciłem do świty. Gdy znalazłem się znów we Lwowie, otrzymałem wiadomość, że Król Władysław zdobył Pomorze Szczecińskie w niedługim oblężeniu.



W końcu udaliśmy się na ostatnią twierdzę Zakonu. W drodze do Koningsberga spotkaliśmy ostatnią armię Krzyżaków. Ich wojska zostały raz na zawsze unicestwione.


Tymczasem doniesiono mi o rozpadzie sojuszu Habsursko-Bawarskiego. Jako, że z obydowma państwami mieliśmy stosunki powyżej normy, spróbowałem wcielić ich do sojuszu:

Kanclerz Kordecki: „Niech będzie pozdrowiony Albert V i Książę Bawarii Ernst. Z pokojowymi zamiarami przybywam. Jako, że sojusz Wasz rozpadł się, widząc przyjaźń jaka istnieje między naszymi krajami, postanowiliśmy połączyć nasze wspólne siły.”

Albert V: „Chcąc odnowić sojusz z Bawarią miałem nadzieje na reaktywację sojuszu. Teraz widzę, że uprzedziliście nas i to w korzystny sposób dla nas wszystkich. Odmawiając spisał bym swe państwo na straty.”

Książę Ernst: „Doprawdy propozycja nie do odrzucenia, gdyż separacja religijna Czech dawała nam sie we znaki. Jako, że moglibyśmy ich otoczyć zgadzam, się na połączenie sił.”

Kanclerz Kordecki: „Nigdy w życiu nie słyszałem słów piękniejszych niż dzisiejsze. Obiecuję osobiście to wynagrodzić, nie pomnąc o nagrodach i darach króla mego.”




„Wróciłem z jeszcze lepszym humorem do Lwowa. Moja misja przeszła najśmielsze oczekiwania. Wreszcie po półrocznym oblężeniu zdobyliśmy Koningsberg. Król posłał po mnie, bym wyruszył i odszukał Juranda ze Spychowa, o którym już wspominałem. Gdy zajechaliśmy na miejsce, pertraktacje były już prowadzone. Polacy rządali oddania Pomorza Gdańskiego i zapłacenia wysokiej kontrybucji. Krzyżacy nie mieli wyboru, musieli przyjąć tę propozycję. Gdy wszyscy podpisaliśmy się pod dokumentem pokojowym, łącznie z Austriakami i Bawarami, za pióro chwycił Jurand. Starannie wypisał swe imię. Z ust mistrza Zakonu Krzyżackiego wyszły słowa wypowiedziane w złości i zdziwieniu:

„To Wyście są Jurand ze Spychowa!?”

Pokój z Prusami i odzyskane Pomorze​

AAR zamknięty, upłynął miesiąc od ostatniego odcinka, w razie kontynuacji PW

Aux Teergois