Bracia Witalijscy AAR

Olsen · 21 Styczeń 2009

Wersja: 1.9
Trudność: Normalna
Agresja: Normalna

Likedeelers

Prolog

7 styczeń. Gdzieś na środkowym Bałtyku. 1419 rok.

Statek handlowy "Dalekie Słońce" znajdujący się pod banderą Hanzy powoli dryfował wśród lodowatych fal Morza Bałtyckiego. Na jego pokładzie znajdowały się materiały okrętowe, które wiozono z Hamburga do Nowogrodu aby następnie w rosyjskim porcie odebrać pokaźne zapasy drewna przeznaczone dla niemieckich kupców. Jednym z podróżujących był ojciec Albrecht, który powoli żałował, że w ogóle poprosił kapitana Martensa o to aby mógł mu towarzyszyć w tym rejsie. Wyobrażał sobie bowiem tę podróż jako niebezpieczną zważywszy na częste sztormy jakie na Bałtyku miały miejsce przez ostatnie kilka lat. Tymczasem poza wielką nudą i niezwykle spokojną pogodą nie działo się kompletnie nic. Ksiądz stał jeszcze przez dłuższy czas na pokładzie oparty o burtę i przyglądający się morzu po czym wreszcie zszedł do swojej kajuty. Tam postanowił się chwilę zdrzemnąć. Jednak po pewnym czasie usłyszał czyiś krzyk lecz nie był pewien czy to sen czy jawa. Ponownie ktoś się wydarł. Duchowny przeczuwając, że nareszcie jest okazja aby wydarzyło się coś interesującego, momentalnie zerwał się ze swego posłania. W tym momencie do jego kajuty wbiegł przyjaciel z dzieciństwa - kapitan Martens, który zdyszany rzekł:
- Ten z bocianiego gwiazda zauważył jakiś statek. Chodź szybko. Zobaczymy kto rusza nam na spotkanie.
- Już, już - radoście odpowiedział duchowny - Tylko z powrotem założę na siebie coś ciepłego.
Kliknij aby rozwinąć...

Godzinę później. Pod pokładem "Dalekiego Słońca".

Ojciec Albrecht leżał związany i zakneblowany. Kompletnie nie wiedział co się wydarzyło. Pamiętał tylko jak kilku marynarzy leżało na wznak w kałużach krwi. Przypominał sobie jeszcze jakieś wrzaski i odgłosy walki lecz pewności nie miał. Był w wielkim szoku. Spoconymi oczyma przejrzał po pomieszczeniu w którym się znajdował i zauważył, że oprócz niego jest tutaj więcej ciał, które podobnie jak on, były związane i zakneblowane. Z powodu ciemności nie mógł jednak nikogo rozpoznać. Jedynie słyszał ciężkie oddechy i sapania. Po paru chwilach pod pokład weszło trzech drabów z czego jeden, młodziutki blondyn trzymał w ręku pochodnię. Podeszli do wystraszonego księdza po czym płowłosy nieznajowy rozkazał pozostałej dwójce go uwolnić.
- Nazywam się Cord Widderich - odezwał się - Kapitan chce z ojcem rozmawiać. Proszę za mną.
Kliknij aby rozwinąć...

Parę minut później. Pokład "Dalekiego Słońca".

Ojciec Albrecht wszedł na pokład. Widział tam jak nieznani napastnicy przenoszą z "Dalekiego Słońca" całe zaopatrzenie, towar i uzbrojenie na swój okręt wojenny. Zastanawiał się kim mogą być ci ludzie. Jego przemyślenia nie były długie, gdyż momentalnie podszedł do niego wysoki mężczyzna z wielką szramą na lewym policzku. Duchowny miał wrażenie, że skądś go zna. Ale skąd?
- Proszę się nie bać ojcze. Nic ojcu nie zrobimy. Właśnie opuszczana jest szalupa, którą ojciec uda się na Bornholm bo tam jest stąd najbliżej. Damy ojcu też kilku marynarzy, którzy się od razu przed nami poddali, a więc nie stanowią w jakiś sposób dla nas zagrożenia na przyszłość. Nazywam się kapitan Henning Wichmann, ale chyba ... - tu się roześmiał - ... widzę, że ojciec mnie rozpoznaje.
Rzeczywiście. Ksiądz doskonale wiedział kimże jest jego rozmówca. Przez chwile targały nim niepewności, ale takiej blizny nie sposób nie rozpoznać. Lecz duchowny był przekonany, że Wichmann został niecałe dwadzieścia lat temu ścięty na wyspie Grasbrook jako członek Bractwa Witalijskiego.
- Opowiem ojcu, krótką historię po czym ojciec niech niesie tą wieść gdzie się tylko da. Więc kiedy zostaliśmy pojmani przez tego psubrata Simona von Utrechta, wszyscy spodziewali się naszej śmierci. Nie wiadomo było tylko w jaki sposób zginiemy. Zostaliśmy przetransportowani na Grasbrook gdzie jak się okazało, mieliśmy zostać ścięci mieczem. Szczęście się jednak do nas uśmiechnęło bo przestraszyliśmy kilku strażników mówiąc im, iż jeśli nam się coś stanie to wymordujemy ich rodziny. Poskutowało. Kilkunasto z nas zdołało uciec. Zginęli jednak prawdziwi Bracia jak Klaus Stoertebeker, Godeke Michels czy Magister Wigbold. Pozostali przy życiu schronili się we Fryzji, Norrlandi i Finlandii. Tam po paru latach dowiedzieliśmy się, że ci głupi Duńczycy zostawili na Gotlandii niecałe pięćset żołnierzy. Rozumie ojciec? Pięćset! Nie minął dzień, a wybiliśmy wszystkich co do nogi. Najlepsze jest to, że doskonale ufortyfikowali naszą kochaną wyspę. Jak widać wróciliśmy do domu. No, tyle wystarczy. Szalupa już czeka. Niech ojciec płynie.

Parę minut później Wichmann z Widderichem patrzyli jak duchowny odpływa na opuszczonej wcześniej szalupie, którą wiosłowało czterech uprzednio uwolnionych marynarzy.
- Zaraz zakończymy przenoszenie wszystkiego co trzeba na nasz statek. Co zrobić z jeńcami? - zapytał Cord swego dowódcę.
- Spytaj kto chce do nas dołączyć. Ochotników zostaw, a resztę wymordować.

W tym samym momencie ojciec Albrecht spoglądał przed siebie wciąż nie mogąc uwierzyć, że wyszedł z całej sytuacji bez żadnego uszczerbku. W końcu cicho powiedział sam do siebie:
- Mój Boże. To katastrofa.
Kliknij aby rozwinąć...

Gotlandia - siedziba Braci Witalijskich

Olsen · 22 Styczeń 2009

Likedeelers

Odcinek 1 - Kronika Gotlandzka

Na wieść o odzyskaniu przez Braci Witalijskich Gotlandii w Europie zawrzało. Przede wszystkim kupcy hanzeatyccy z wielkim niespokojem oczekiwali dalszego rozwoju wypadków. Już raz mieli okazję dowiedzieć się do jakich konsenkwencji mogą prowadzić pirackie działania Likedeelers i o mało nie spowodowało to zapaści gospodarczej zdecydowanej większości państewek niemieckich. Również władca duński Eryk VII wraz z Wielkim Mistrzem Zakonu Krzyżackiego Michaelem Kuchmeisterem von Sternbergiem nie byli z tego faktu zachwyceni. O ile Wiktuałowie tych drugich specjalnie się obawiać nie musieli z racji ich problemów sąsiedzkich z Rzeczypospolitą, Litwą i Rusinami o tyle zagrożenie ze strony Unii Kalmarskiej było wysoce realne i należało się z tym liczyć. Tym bardziej, że piraci bezpardonowo zagarnęli Duńczykom Gotlandię. Również odległa Hiszpania zaoferowała swoją pomoc w walce z piratami argumentując swą decyzję faktem, iż Bracia Witalijscy z pewnością nie są chrześcijanami, a zwykłymi poganami, których należy nawrócić. Jednakże były państwa, którym istnienie Likedeelers było bardzo na rękę. Przede wszystkim mowa tu o dwóch potęgach ze wschodu - Polakach i Litwinach, którzy widzieli w nich sojusznika w walce z Pomorzem Zachodnim, Prusami i wcześniej wspomnianym Zakonem Krzyżackim. Również mieszkańcy rejonów Geldrii oraz Fryzji z radością przyjęli do wiadomości fakt, iż Wiktuałowie wrócili potężniejsi niż kiedykolwiek wcześniej, gdyż liczono bowiem na ich wsparcie przeciwko znienawidzonej Burgundii. Jednym słowem - chaos.
Kliknij aby rozwinąć...

Druga połowa stycznia. Magdeburg. 1419 rok.

Ojciec Albrecht przez ostatnie kilka dni nie miał ani chwili wytchnienia. Podróżował od miasta do miasta aby przekazywać radnym i duchownym historię, którą przeżył. Kiedy dotarł na Bornholm zarządca tejże wyspy od razu wysłał go do Kopenhagi, żeby następnie udał się do Holsztynu, Hamburgu i w końcu jego rodzinnej Meklemburgii. Wszędzie opowiadał o Braciach Witalijskich, którzy splądrowali "Dalekie Słońce" i Bóg wie co poczynili z jego załogą. Na początku ową nowinę przyjmowano raz z niedowierzaniem, a raz uśmiechem powątpiewania i ulitowania nad sędziwym duchownym. Lecz kiedy identycznie zeznali marynarze, którzy wraz z ojcem Albrechtem dotarli cało na Bornholm, w końcu zrozumiano iż zarówno handlu jak i gospodarce wielu krajów grozi katastrofa.

Późnym wieczorem ksiądz dotarł do swego klasztoru gdzie od razu udał się do komnaty, która była dla niego przeznaczona. Był kompletnie wyczerpany ostatnimi wydarzeniami dlatego też odmówił jedynie krótką modlitwę po czym następnie udał się na spoczynek. Po chwili zasnął w najlepsze. Gdy się obudził już świtało. Wyjrzał przez okno i zobaczył ciężko pracujących chłopów pomimo tego, że niemalże arktyczna pogoda utrzymywała się wciąż na tym samym poziomie co przez ostatnie kilka miesięcy. Nie zmieniało to jednak faktu, że okoliczni wieśniacy nie mieli jakiegokolwiek wyjścia i musieli się poświęcać na poczet klasztoru. Duchowny wciąż im się przypatrywał i po dłuższej chwili doszedł do pewnego wniosku. Otóż ostatnie dni znacznie wywarły pewien wpływ na ojca Albrechta i zrozumiał, że obecny system jest niewłaściwy. Przypomniał sobie, że Bracia Witalijscy to w znacznej mierze tacy sami ludzie, który on sam obecnie obserwuje - wywodzący się z najniższej warstwy społecznej, której w swoich krajach nikt nie respektuje. Dlatego też postanowił podjąć się bardzo odważnego i ryzykownego przedsiewzięcia. Szybko się przeżegnał ...
Kliknij aby rozwinąć...

Kilka dni później. Doki w Hamburgu.

- Proszę ojca, dokąd właściwie my się udajemy? - zapytał jeden z dwóch uczniów, który został zabrany przez duchownego z klasztoru w Magdeburgu
- Niedługo się dowiesz Otto. Teraz chodźcie szybko za mną bo spóźnimy się na spotkanie z moim przyjacielem, ojcem Henrykiem. Adam mam nadzieję, że nie zgubiłeś pieniędzy, które ci dałem? - zagadnął ksiądz drugiego ucznia.
- Mam. Proszę się nie martwić - odezwał się Adam, który właśnie uderzył przez przypadek łokciem przechodzącego obok przechodnia.
Kliknij aby rozwinąć...

Parę min później. Doki w Hamburgu.

- Na co tobie ta łódź Albrechcie? Dokąd masz zamiar płynąć? - niecierpliwił się ojciec Henryk, który oprócz przywitania się nie otrzymał jakiejkolwiek odpowiedzi na nurtujące go pytania.

I nie doczekał się. Bez słowa wytłumaczenia ojciec Albrecht wraz z uczniami Ottonem i Adamem weszli na pokład łodzi. Szybko załadowali małe zapasy żywności, a następnie zrzucili linę i odbili od brzegu.
Kliknij aby rozwinąć...

Początek lutego. Zamek w Visby.

- Nie spodziewałem się widzieć ojca na tej wyspie. Jestem mile zaskoczony. A kim są obaj młodzieniaszkowie, którzy stoją z ojca plecami? - zapytał Wichmann
- To moi uczniowie Otto oraz Adam. Będą mi pomagać w dziele, które zamiarzam rozpocząć, żeby następnie po mojej śmierci mogli je oni z powodzeniem kontynuować - odpowiedział ojciec Albrecht
- A jaką w ogóle mamy pewność, że ojciec nie kłamie?
- Bóg mi świadkiem, iż rzekłem prawdę. Przypomnę, że jedyne o co prosimy to posiłki i komnaty. Nie jest to chyba wysoka cena za to co mamy zamiar uczynić?
- Hmm ... z pewnością nie. Jednak ciekawość mnie zżera i muszę się z miejsca zapytać od czego ojciec chciałby zacząć?
- Jeszcze nad tym nie myślałem. Mam kilka pomysłów, ale muszę je dokładnie przemyśleć i opracować. Proszę wziąść jednak kapitanie pod uwagę, iż wszelkie kraje te silniejsze i te słabsze są w posiadaniu już tej rzeczy. Niejednokrotnie w liczbie przewyższającej jeden czy dwa.
- Hmm ... A niech was kule biją! Zgadzam się. Cord! Odprowadź naszych gości do ich nowych komnat i dopilnuj, żeby nie poszli spać głodni - Wichmann zwrócił się w tym momencie do młodego blondyna, którego ojciec Albrecht miał już wcześniej okazję poznać.
- Proszę za mną ojcze - zwrócił się do duchownego Cord
Kliknij aby rozwinąć...

Marzec. Zamek w Visby.

Ojciec Albrecht wszedł wraz ze swymi dwoma podopiecznymi do królewskiej komnaty gdzie już czekał na niego Hennig Wichmann wraz ze swoją świtą. Duchowny spokojnie stanął na środku pomieszczenia obok stojaka, który był przeznaczony na umieszczenie "Kroniki Gotlandzkiej". Otto wraz z Adamem stali za księdzem po czym dali znak wszystkim, aby zapanowała cisza. Ojciec Albrecht otworzył pierwszą stronę i począł czytać:

"Największą osobistością Braci Witalijskich, lecz legendarną na dzisiejszy dzień Klaus Stoertebeker jest, który mieczem ścięty został przez kata na Grasbrook. Do dzisiejszego dnia nie wiadomo gdzie i kiedy urodził się. Ludzie o Rugii mówią najczęściej, acz nikt pewności żadnej w tym przypadku nie ma. Dobroci i miłości jego ku biednym ocenić nie sposób. Jest najlepszym dowodem na to, iż przed szukającymi wojskami go, chować spokojnie się mógł u najmniej zamożnych, którzy chętnie wielce tą przysługę dla Stoertebekera czynili. Starsi mieszkańcy Gotlandii, którzy w tawernach niejedne monety przepić kiedyś potrafili, jednogłośnie twierdzą, iż człowiek ten nie miał równych sobie w wypitych ilościach alkoholu. Do dnia dzisiejszego usłyszeć można, że jednym tchem w stanie kilka litrów był wypić w stanie. Ponadto niewiasty zawsze zalotnie na owego bohatera spoglądały z racji jego wzrostu, urody i wręcz niespotykanej u zwykłych śmiertelników siły. Jako, że człowiek ów przyjacielem biednych był oczywistym jest więc fakt, że solą w oku dla możnych się stał. Każdy młody, rozwijający się i kwitnący mężczyzna był pragnący tejże samej sławy jaka spowijała Stoertebeka, który bestialsko wraz ze swymi kompanami napadnięty został u podnóża duńskiej wyspy Helgoland zwaną. Tam po wspaniałej bitwie go razem z przyjaciółmi pojmano i w osadzono w Hamburgu gdzie proces wytyczono. Wszystkich ocalałych z tejże bitwy na śmierć skazano poprzez mieczem ścięcie na wyspie Grasbrook. Przed wyroku wykonaniem pan Klaus o łaskę poprosił dla towarzyszy swych obok których przebiegnie już bez głowy będąc. Odpowiedź pozytywną otrzymawszy bohater po kata ciosie otrzymaniu jeszcze przebiec zdołał obok pięciu swych towarzyszy kiedy to kat pod jego nogi pieniek katowski rzucił. Po wielkiego dowodu przyjaźni i lojalności dla swych ludzi jakie Stoertebeker miał pokazać, podobnie nie zachował się niestety namiestnik, który uprzednio obiecawszy ocalić szczęśliwców ewentualnych, ściąć ich kazał. Takim sposobem inni bohaterowie zginęli jak Godeke Michels czy Magister Wigbold. Czaszki ich wbite na pal zostały wzdłuż rzeki Łaba zwanej, co to do odstraszenia niby. Cudem natomiast inni przeżyli jak władca obecny Henning Wichmann czy Cord Widderich."

Bitwa pod Helgolandem

Ujęty Soertebeker

Stracenie skazanych na wyspie Grasbrook
Kliknij aby rozwinąć...

"Sama wyspa na której mieszkać mamy możliwość Gotlandią się zwie. Duńscy żołnierze znacznie ufortykować ją mieli co też uczynili, ale na nieszczęście ich okręty z wojskie do obsadzenia fortec wysłane nie zostały w czasie odpowiednim. Za późnym rzec można. Dzięki nim w posiadaniu trzy potężne twierdze mamy o nazwach Vastegarn, Varvsholm-Landeskrone i Slite. Codziennie załogi ćwiczą, aby napastnikowi ewentualnemu odpowiedź klarowną przekazać."

Zamek Vastegarn

Zamek Varvsholm-Landeskrone

Zamek Slite
Kliknij aby rozwinąć...

"Główną siłą Likedeelers flota jest. Na dzień dzisiejszy sześć okrętów wojennych liczy pod kapitana Lingby dowództwem, a przed majestatem władcy kapitana Henniga Wichmanna jedynie odpowiadać musi. Siły lądowe na każdym zdrowym mężczyźnie opierają się, który wystarczy, że broń jest nosić w stanie."

Kliknij aby rozwinąć...

"Płacić podatek każdy musi. Lecz każdy ma warunki doskonałe do uprawy czy to ziemi czy to bydła hodowli. Nikt też nie narzeka. Na obecną chwilę podatek około pięć tysięcy ludzi płacić musi, lecz liczba ta wciąż rośnie z racji wciąż na Gotlandię przybywających chłopów z innych krajów pochodzących."

Kliknij aby rozwinąć...

Ojciec Albrecht zakończył czytanie. Czekał na reakcję. Wichmann wstał, a za nim inni po czym wszyscy zaczęli bić brawo duchownemu i jego pomocnikom.
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 23 Styczeń 2009

Likedeelers

Odcinek 2 - Poseł

Czerwiec. Zamek w Visby. 1419 rok.

- To ścierwo wciąż żyje? - ryknął kapitan Wichmann
- Klnę się na Boga i na moją rodzinę Panie, że to był on. Powiedział, że ocali mnie czyniąc ten sam gest co ty uczyniłeś Panie w stosunku do ojca Albrechta, acz uważam, że jest to ostatni poczyniony taki krok z jego strony, gdyż dodał, że wszyscy kolejni piraci, którzy zostaną schytani zawisną na reji. - odpowiedział wciąż wystraszony Hans Oldtke. Był to rybak, który dzień wcześniej wraz z kilkoma innymi wieśniakami pokroju jego zawodu zapuścił się nieco na południe aby złowić trochę więcej śledzi, aby potem móc sprzedać ich nadwyżkę na którymś z targowisk w Gotlandii. Spotkał ich jednak pech, gdyż natrafili na hanzeatycką kogę "Kolorowa Krowa", którą dowodził znienawidzony przez Braci Witalijskich, kapitan Simon von Utrecht. Wszystkich złapanych rybaków stracono poza wspomnianym już Oldtke, który miał przekazać Wichmannowi, że Hanza ponownie rozpoczęła polowanie na Likedeelers.
- Dziękuję, możesz odejść. - rzekł do poddanego władca Gotlandii. - Cord słyszałeś? - zwrócił się po wyjściu rybaka do płowłosego kompana, który jak zwykle dzierżył u boku ciężki topór bojowy.
- Tak. Nie są to dobre nowiny. Pamiętam jak już kiedyś raz nas schwytał dwadzieścia lat temu. Ha! Byłem wtedy zaledwie wyrostkiem. Gdyby nie ci głupi strażnicy to nasze czaszki do dnia dzisiejszego pięknie zdobiłyby Grasbrook. Coś proponujesz Henning?
- Hmm ... pewne jest, że albo on albo my nie dożyjemy sędziwego wieku. Nie możemy jednak pozwolić, żebyśmy zdechli jak zwykłe psy.
- To prawda. Prędzej czy później dojdzie do konfrontacji. Hanza to potęga morska i otwarta walka na morzu mogłaby się dla nas skończyć kompletną katastrofą.
- Ja natomiast podejrzewam, że prędzej czy później ten sztuczny twór padnie. Mniejsza jednak o to. Chcę głowy tego przeklętego von Utrechta!
Kliknij aby rozwinąć...

"Kolorowa Krowa"

Początek lipca. Zamek w Visby.

- Doskonale. Tak, zgadzam się do jasnej cholery. Musimy mieć taką osobę. Pytanie tylko skąd - Wichmann z entuzjazmu popadł w głębokie zamyślenie.
- Jak już wspomniałem Otto studiował w Magdeburgu zawodu majordomusa i naprawdę zna się na rzeczy. - wtrącił ojciec Albrecht

Władca Henning spojrzał na podopiecznego księdza, który nic nie odpowiedział. W ogóle Otto był osobą niezwykle małomówną. Zazwyczaj udzielał się tylko wtedy kiedy musiał wychodząc z założenia, że myślenie jest złotem, a mowa srebrem. Nawet tym razem wobec oczywistych pochwał ze swojego nauczyciela przed samym kapitanem Wichmannem, Otto nie widział jakiejkolwiek potrzeby aby się odezwać. Spojrzał jednak na ojca Albrechta i złapawszy z nim chwilowy kontakt wzrokowy zrozumiał, że tak dłużej poprostu się nie da:

- To prawda. Znam się nieco na tym i wierzę, że moja praca mogłaby w znacznym stopniu przycznić się do poprawy wglądu na stan naszych zarówno dochodów jak i wydatków. Potrzebuję jednak trochę czasu, aby dokładnie przyjrzeć się naszej wyspie. Muszę wiedzieć kto poluje, kto łowi, kto sprzedaje, kto tworzy, kto wyrabia czyli podsumowując kto się czym zajmuje. Oprócz tego dochodzi jeszcze fakt utrzymania załogi w naszych twierdzach i na naszych okrętach wojennych. Na koniec chcę wprowadzić rejestr, który pozwoli dokładnie widzieć stan liczebności naszych mieszkańców. To jest tym bardziej niezbędne, gdyż jak wiesz panie na Gotlandię wciąż przybywają ludzie uciekający przed uciskiem ze strony możnych w innych krajach. Taka sytuacja pozwala naszej gospodarce znacznie się rozwijać. Sytuacja cieszy również od strony wojskowej bo część z przybyłych nadaje się do naszej marynarki do której zresztą i tak chcą iść w podzięce za gorące przyjęcie jakie tutaj zastali ...
- Dobrze, dobrze, ale powiedz ile czasu byś potrzebował, żeby to wszystko ogarnąć? - przerwał mu nieco znudzony już Wichmann
- Około roku - odpowiedził zdecydowanie Otto
- Świetnie. I tak połowy z tego co powiedziałeś ledwo rozumiem, ale chyba znasz się na rzeczy. Zresztą ojczulek Albrecht ciebie chwali tak więc jakiś taki byle jaki to ty być nie możesz. Więc tym samym mianuję ciebie na pierwszego w historii gotlandzkiego poborcę podatków.
Kliknij aby rozwinąć...

Awans Ottona na poborcę podatkowego

11 lipca. Zamek w Visby.

- ... dlatego też Najjaśniejszy Pan, który jest władcą całej Rzeczypospolitej znajdującą się w sojuszu z potężnym Wielkim Księstwem Litewskim proponuje wielką ucztę Waszej Wysokości. Uczta ta ma się odbyć za dwa tygodnie w Krakowie na której przedyskutowane zostałyby warunki współpracy polegającej na obustronnej korzyści zarówno na tle militarnym jak i ekonomicznym. - zakończył dyplomatycznie poseł polski, który natychmiastowo niesko się ukłonił wraz z pozostałymi czterema wysłannikami, którzy dotarli z nim na Gotlandię. Przywódca Braci Witalijskich widząc uprzejmość jaką prezentują sobą goście odpowiedział:
- Bardzo dziękuję za zaproszenie. Muszę jednak się spytać ilu władców je dostało?
- Wasz Majestat, Wielki Książe Litewski oraz Wielki Elektor Brandenburski. Możliwe, iż przybędzie również Król Węgier lecz tutaj pewności nie mam, a nie chcę z góry mówić, żeby mnie później nikt kłamcą nie nazywał. Będzie to uczta skierowana w stronę ewentualnych najbliższych sojuszników i przyjaciół mego króla. - ponownie rzekł poseł
- Niewątpliwie, twój pan jest bardzo życzliwy. Możesz mu przekazać, że z chęcią i z niekłamaną przyjemnością przybędę na ową ucztę. Powiedz mi jeszcze pośle kiedy macie zamiar ruszać w drogę powrotną?
- Możliwie jak najszybciej Panie.
- W takim bądź razie uczyńcie mi tą przyjemność i zostańcie na wieczerzy. Potem się wyśpijcie. Rano dojdziecie z powrotem na swój statek handlowy, a towarzyszyć wam będzie kilku moich zbrojnych. Teraz natomiast zapraszam na poczęstunek.
Kliknij aby rozwinąć...

Noc 11/12 lipca. Zachodnie wybrzeże Gotlandii.

- Chłodno dzisiaj. Napewno chcecie teraz płynąć? - starał się przekrzyczeć rwące fale przywódca Braci Witalijskich
- Tak panie. Ważna to przecież misja - darł się jeden z dwóch Likedeelers, którzy rozmawiali z Wichmannem
- Wiem, że ważna. Bóg nam świadkiem, że nie my to rozpoczęliśmy, ale nie mamy wyjścia i trzeba to prędzej czy później zakończyć ... Pamiętajcie tylko jaki jest cel waszej wyprawy. Oby ten deszcz przestał padać i mam nadzieję, że wasza pozdróż do Szwecji odbędzie się bez żadnych nieprzyjemnych niespodzianek.
Kliknij aby rozwinąć...

Południe 12 lipca. Zamek w Visby.

- Henning! Henning!- biegał i darł się po całym zamku Cord Widderich, który jako jeden z niewielu zwracał się w ten sposób do władcy Gotlandii. Znalazł go w końcu w jego własnej komnacie. Kiedy wbiegł do niej ujrzał nieco dziwny widok - piana wzbierała się na ustach Wichmanna, a wokół niego samego leżało kilka przedmiotów, zapewne rzucone i kopnięte w przypływie szału jaki od czasu do czasu go dopadał. Widderich stanął nieco zdziwiony po czym odezwał się:
- Widzę, że wiesz.
- Wiem ... Jednego jednak nie wiem ... dlaczego ... dlaczego do cholery ten posłaniec nic nie powiedział o tym, że ma być na tej uczcie jakiś wysoki dostojnik z Państwa Kościelnego?
- Hmm ... przyznam się szczerze, że też mnie to zaskoczyło. Takie dostał jednak wskazówki aby nic nie mówił tylko zostawił wiadomość w tym liście. Do głowy przychodzą mi dwie opcje.
- Jakie?
- Albo mają nas zamiar pojmać i potem spalić czy ściąć. Albo ... - tu przerwał i spojrzał z rozszerzonymi oczami na swego przyjaciela, który najwyraźniej zrozumiał o czym mowa bo stał jak wryty nie mogąc wydusić z siebie żadnego słowa.
Kliknij aby rozwinąć...

Henning Wichmann w furii

Olsen · 25 Styczeń 2009

Likedeelers

Odcinek 3 - "Kolorowa Krowa"

14 lipca. Zamek w Visby. 1419 roku.

- Jesteście pewni? - zapytał Wichmann
- Tak Panie. - odpowiedział Carlos. - Ostatnio ich widzieliśmy niedaleko południowych wybrzeży Gotlandii.

Carlos był jednym z niemal dwudziestoosobowej załogi, którzy oferowali swe usługi władcy Likedeelers. Powodem takiej sytuacji był fakt, iż kilka tygodni wcześniej zamordowali swego byłego kapitana, który dowodził marynarzami w sposób bezwzględny, żeby nie powiedzieć okrutny. Za najmniejsze przewinienie karał chłostą, za natomiast nieco już większe niejednokrotnie wyrzucał nieszczęśliwca za burtę. Doszło w końcu do sytuacji w której załoga się zbuntowała, zabijając kapitana oraz wszystkich, którzy nie przeszli na ich stronę. Wśród popleczników dowódcy znajdował się również ojciec Augusto, który cudem ocalawszy z rzezi opowiedział wszystko arcybiskupowi Madrytu, a ten w konsenkwencji nałożył klątwę na Carlosa i pozostałych marynarzy.

- Dobrze. Już wkrótce będziecie mogli wykazać się ku chwale Braci Witalijskich. Jutro wypływamy! - zarządził Wichmann.
Kliknij aby rozwinąć...

Ranek 16 lipca. Port w Visby.

Cztery okręty wojenne piratów bałtyckich były już gotowe do wypłynięcia. Na rozkaz kapitana Lingby podniesiono kotwice. Henning Wichmann zdawał sobie sprawę, że przy niesprzyjających warunkach może nawet nie dotrzeć do Rzeczypospolitej na ucztę na którą został zaproszony przez polskiego króla Władysława Jagiełłę. Lecz okazja jaka im się teraz mogła przydarzyć była niezwykle kusząca dla porywczego władcy. Dlatego też postanowił zaryzykować.
Kliknij aby rozwinąć...

Późny wieczór 16 lipca. Morze Bałtyckie.

- Patrz Cord. Lingby zmienia banderę. - zauważył Wichmann, który przyglądał się przez lunetę okrętowi płynącemu na czele pozostałych trzech statków. Po paru chwilach na wszystkich jednostkach powiewała już hanzeatycka flaga. - Ha! Widzę to ścierwo. Cord spójrz na południowy zachód - rzekł ponownie podając lunetę. Rzeczywiście. W oddali było widać charakterystycznie zbudowaną kogę "Kolorową Krowę", którą dowodził kapitan Simon von Utrecht.

"Lont" na którym znajdował się władca, oderwał się od reszty witalijskich okrętów i spokojnie płynął w stronę przeciwnika, który widząc rodzime bandery kompletnie niczego się nie spodziewał. Kiedy piraci znaleźli się już w polu rażenia dział "Kolorowej Krowy" Wichmann wydał rozkaz aby się przygotować do abordażu. Na pokład wbiegli uzbrojeni w pistolety, miecze, nadziaki i topory bojowe Likedeelers wraz z Hiszpanami, którzy dotarli kilka dni temu na Gotlandię. W tym samym czasie pod pokładem kanonierzy szykowali wszystkie działa jakie posiadał ich okręt. Rozwinięto też wszystkie maszty tak, że "Lont" nabrał bardzo dużej prędkości. Wszyscy wyczekiwalu w skupieniu na rozkaz do ataku. Teraz nie było już jakiejkolwiek możliwości do odwrotu ...
Kliknij aby rozwinąć...

"Lont" atakuje wrogą kogę

Abordaż Likedeelers

Godzinę później. Pokład "Kolorowej Krowy".

- Dwudziestu dwóch zginęło. Czternastu jest rannych. Myślałem, że będzie gorzej, ale dla nich to było kompletne zaskoczenie. Wszystko poszło według planu. Wciąż nie chce mi się wierzyć, że się udało. Zapomniałbym - tak jak kazałeś wszystkich zabito poza dwoma - Widderich jak zawsze zajmował się raportami
- Dwoma? Miał być jeden jeniec. - odezwał się zdziwiony Wichmann. W zasadzie ta informacja poza lekką nutką zaskoczenia nie skłoniła go do większych przemyśleń. Wciąż dumnie stał na "Kolorowej Krowie", która przez dziesiątki lat była postrachem wszystkich Braci Witalijskich aż do dnia dzisiejszego kiedy to weszła w skład floty Witalianów. Jednak jego rozmarzenie się zostało brutalnie przerwany przez krzyk jaki usłyszał. Odwrócił się za siebie i zobaczył Hiszpanów, którzy stali wokoło i kogoś kopali, pluli, obrażali i okładali pięściami. Niektórzy Likedeelers znajdujący się akurat w pobliżu z ciekawością patrzyli na to pastwienie się nad człowiekiem.
- Posuńcie się. - ostro rzekł Wichmann. Od razu zrobiono miejsce jemu i Cordowi, który szedł razem z nim. - Co tu się dzieje? Kim on jest? To jest ten drugi jeniec? - zapytał wszystkich zebranych kapitan patrząc na zakrwawionego duchownego, który leżał na ziemi.
- To właśnie on. Oni ci powiedzią na co sobie ten ojczulek zasłużył. - Widderich wskazał palcem na Hiszpanów.
- Pamiętasz Panie kiedy opowiadaliśmy o tym bydlaku, którego nie zabiliśmy bo leżał jak padalec wśród trupów udając jednego z nich, a my myśleliśmy, że faktycznie już wyzionął ducha? - momentalnie zaczął wyjaśniać Carlos - To ten. Ojciec Augusto. Przez niego nigdy już nie wrócimy do naszych domów. Wstawaj świnio! - krzyknął do księdza, który ledwo wstał, ale z trudem mógł utrzymać się na nogach. Krew obficie sączyła mu się z nosa i rozbitych warg. Niemalże niewidoczne już obite oczy dopełniały obrazu zniszczenia. Nie przeszkodziło mu to jednak się wypowiedzieć:
- Bóg widzi, że bandyci i rzezimieszki są moimi oprawcami. Bóg wie też, że uczyniłem dobrze mówiąc o tym jak te psy niewierne wymordowali swego dowódcę. Skończycie w piekl ... - nie dokończył. Carlos wyjął spod pasa pistolet i wystrzelił w pierś księdzu, który ciężko upadł na ziemię. Przez chwilę wszyscy stali i patrzyli na zwłoki po czym Hiszpan kontynuował wcześniej rozpoczęte wyjaśnienia:
- Poprosił o przydzielenie go na "Kolorową Krowę". Wiedział zapewne, że zbiegliśmy na Gotlandię bo niby gdzie mieliśmy uciekać? Jako, że von Utrecht szukał was, a on nas to idealnie to pasowało, żeby razem płynęli. Tak też się stało. Chciał przypilnować, abyśmy zdechli lecz na szczęście to ten parszywy drań przeniósł się na tamten świat. - znowu mu przerwano bo w tym momencie na pokład wszedł kapitan Simon von Utrecht otoczony przez czterech piratów gotowych w każdej chwili zabić jeńca. Wichmann wraz z pozostałymi odwrócił się w ich stronę. Następnie podszedł do swojego byłego już rywala. Spojrzał mu głęboko w oczy po czym rzekł:
- Dwadzieścia lat temu o mało nie doprowadziłeś do naszej całkowitej zagłady ty gnido. Poprzysięgliśmy wtedy zemstę, iż nie spoczniemy dopóki nie zobaczymy jak błagasz o litość, żebyś później i tak zdechnął. Jako, że się trochę śpieszę to skrócę to całe wydarzenie. Nie zostaniesz ani ścięty, ani powieszony. - teraz zwrócił się do stojącego obok pirata - Zwiąż go. Potem załóż mu czarną opaskę na oczy.
Kliknij aby rozwinąć...

Carlos zabija ojca Augusto

10 minut później. Pokład "Kolorowej Krowy".

Dwóch Likedeelers wysunęło za burtę długą deskę, którą od strony pokładu solidnie przymocowali. Następnie przyprowadzono jeńca. Bez słowa poprowadzono go do tejże deski. von Utrecht wiedział już jaki los go czeka. Postąpił krok, potem kolejny i jeszcze jeden. Stanął. Poczuł, że kolejnego kroku nie może uczynić, gdyż deska kończyła się właśnie dokładnie w tym miejscu. Chwilę poczekał, wziął głęboki oddech aby móc ostatni raz poczuć morską bryzę i następnie skoczył. Po kilku sekundach kapitan von Utrecht został pochłonięty przez Morze Bałtyckie.
- Wiesz co to dla nas oznacza? - po dłuższej chwili zapytał wciąż obserwując morze Cord
- Pewnie wojna. Ale to nic. Płyniemy w końcu zawiązać sojusz Polakami i Litwinami. - odpowiedział Wichmann. - Mam nadzieję, że w ogóle do tego dojdzie.
Kliknij aby rozwinąć...

Śmierć kapitana von Utrechta

Olsen · 27 Styczeń 2009

Likedeelers

Odcinek 4 - Ważne wiadomości

25 lipiec. Zamek Królewski na Wawelu. Kraków. 1419 roku.

Uczta jaką wyprawił Władysław Jagiełło przeszła najśmielsza oczekiwania Likedeelers, którzy przybyli do polskiej stolicy wraz z ich przywódcą Henningiem Wichmannem. Królewscy kucharze przyrządzili takie potrawy o jakich wówczas mieszkańcy Gotlandii mogli jedynie pomarzyć. Przede wszystkim na stole pojawiły się przeróżne dania z ptactwa i dziczyzny, które podawane były do spożycia razem z kaszą. W wielkich kociołkach wciąż na bieżąco przygotowywane były wszelakie zupy w zdecydowanej większości kraszone słoniną i serem bądź przyprawiane grzybami. Do tego należy wspomnieć o dziesiątkach sosów, które specjalnie doprawiano gęstą kwaśną śmietaną. Również wiele potraw było podawane razem z szuszonymi jagodami jałowca. Oczywiście nie mogło zabraknąć jednego z ulubionych przysmaków Władysława Jagiełły - kurzych jaj. Ten, który miał dość tłustego, a miał ochotę na coś bardziej słodkiego mógł przebierać w misach wypełnionych owocami lub konfiturami. Wszyscy uczestnicy tejże uczty mieli przygotowane do picia niezliczone ilość dzbanów z wodą, mlekiem i doskonałym miodem pitnym.

Wśród gości zjawił się jedynie Wielki Książe Litewski Witold oraz specjalny wysłannik Państwa Kościelnego arcybiskup Paolo. Jego obecność nieco krępowała Braci Witalijskich, ale nie dawali tego po sobie poznać. Na uczcie nie zjawił się ani Wielki Elektor Brandenburski ani Król Węgier, którzy mieli być obecni na biesiadzie jeśli wzięłoby się pod uwagę słowa jakie wygłosił dwa tygodnie wcześniej poseł polski w Visby.
Kliknij aby rozwinąć...

Książę Witold

Przede wszystkim widok jaki prezentowali sobą przybysze z Gotlandii wzbudził wielką ciekawość wśród dworzan króla Rzeczypospolitej jak i zresztą u niego samego. Większość była ubrana w dokładnie przyszykowaną odzież na tego typu okazję - doskonale wypatroszone skóry z jeleni ubarwione na czarny kolor przy czym zarówno na klatce piersiowej jak i na plecach widniała złota łania na lekko czerwonawym tle. Był to herb Braci Witalijskich. Natomiast sam Henning Wichmann nosił na sobie długie sukno, które oczywiście również zostało przefarbowane na czarny kolor nie licząc miejsc przeznaczonych na symbol Likedeelers. Po kilku godzinach biesiady odbywającej się w przyjacielskiej atmosferze przywódca piratów dał znać swojemu tłumaczowi, że chce coś powiedzieć. W sali nastała cisza.

- Królu Polski. Mój pan, który jest władcą wyspy Gotlandii, chce podziękować tobie za owe przyjęcie jakie zostało zgotowane jemu i jego towarzyszom. Jedzenie jest wyśmienite, a wszyscy wokół są niezwykle dla nas życzliwi - tu przerwał, żeby wysłuchać co dalej ma powiedzenia Wichmann po czym dalej rzekł - Mój pan bardzo się cieszy, że może poznać tak potężnych europejskich władców, za których bez wątpienia uznaje się Króla Polski i Wielkiego Księcia Litewskiego. Mój pan chce też się odwdzięczyć poprzez podarki jakie przynieśliśmy- W tym momencie do sali weszło sześciu Likedeelers z trzeba dużymi skrzyniami. Kiedy je otworzono Jagiełło powstał po czym spojrzał w zawartość, a następnie z uśmiechem przekazał gotlandzkiemu tłumaczowi:
- Przekaż swemu panu, że z prezentów jakie otrzymałem jestem bardzo zadowolony. Nie chcę jednak wiedzieć skąd to pochodzi - ryknął śmiechem król a wraz z nim pozostali biesiadnicy włącznie z Braćmi Witalijskimi. Ręką dał znak, że prosi o spokój chcąc coś powiedzieć. Kiedy nastała cisza rzekł:
- Przekaż mu też, iż byłbym niezwykle rad gdybyśmy mogli pomówić dzisiaj wieczorem na osobności wraz z ekscelencją Paolo.
Kliknij aby rozwinąć...

Król Władysław Jagiełło

Wieczór 25 lipca. Jedna z komnat na Wawelu.

- Wziąłeś sztylet? - zapytał pośpiesznie Wichmann swego tłumacza
- Tak panie - usłyszał w odpowiedzi
- Pamiętaj. Nie wiadomo czego się możemy spodziewać. Jak coś to zabijesz tego króla, a ja zajmę się tym Włochem.
- Tak jest panie.
W tym momencie do miejsca spotkania przybył Władysław Jagiełło i arcybiskup Paolo. Ten pierwszy zwrócił się do tłumacza:
- Wiem, że obawiacie się, iż obecność duchownego z samej stolicy apostolskiej może wam przysporzyć jedynie problemu. Zapewne rozważaliście możliwość pojmania bądź ekskomuniki. Jednak nic z tych rzeczy - tu przerwał aby zaczęrpnąć nieco oddechu - Wiadomo, że na Gotlandii macie kilku duchownych, a ta informacja nas bardzo cieszy. Twój pan jest obecnie uważany przez wielu za zwykłego pirata i rozbójnika acz sytuacja ta na większości dworów powoli się zmienia chociaż o polityce porozmawiamy później - znów przerwał - Chodzi bowiem o to, że arcybiskup Paolo ma przy sobie wszelkie pełnomocnitwa jakie otrzymał w Rzymie aby jeden z waszych duchownych został mianowany na biskupa. Jego imię to Albrecht chyba. Napewno wiecie o kogo chodzi. Arcybiskup Paolo osobiście otrzymał odpowiednie listy od papieża dzięki czemu twój pan bez żadnych problemów może zostać koronowany przez waszego nowego biskupa na Króla Gotlandii - zakończył Jagiełło. Tłumacz nieco zaskoczony
momentalnie przełożył to na język znany Wichmannowi. Teraz wszyscy obecni wyczekiwali jego reakcji. Ten zaś podszedł do arcybiskupa po czym klęknął na kolanach. Wyszeptał:
- Dziękuję eminencjo.
Kliknij aby rozwinąć...

Arcybiskup Paolo

Południe 26 lipca. Dwór na Wawelu.

- Chcielibyśmy wiedzieć jakie macie założenia co do naszego ewentualnego sojuszu? - rozpoczął dyskusję jak zwykle za pomocą tłumacza, władca Witalianów
- Wszyscy mamy podobne interesy. Chcemy zniszczyć ten przeklęty Zakon podobnie zresztą jak Polacy. Nasze państwa walczą o trwały dostęp do Morza Bałtyckiego - odezwał się książe Witold
- To prawda - potwierdził Jagiełło - Tutaj liczymy na waszą pomoc w przechwytywaniu lub niszczeniu dostaw do ich państwa. Zresztą również ich nie nawidzicie za to, że kiedyś już raz was wygnali z Gotlandii, a jak wspólnie połączymy siły to Krzyżacy nie będą mieli z nami żadnych szans.
- Jak to widzicie?- zapytał Wichmanna litewski władca
- Macie nasze wsparcie. Możecie być tego pewni. Lecz głównym dla nas zagrożeniem jest Hanza i Królestwo Duńskie. Teraz nie muszą wypowiadać wojny, gdyż traktowani jesteśmy jak zwykłe rzezimieszki. Jednak po koronacji ta sytuacja się zmieni. Pewien jestem, że prędzej czy później będziemy się z nimi bić. Wtedy pomożecie?
- Naturalnie. Wraz z Litwinami uderzemy w Pomorze Zachodnie na które również mamy chrapkę. Zresztą o konkretnie będziemy dyskutować wtedy kiedy będzie wymagała tego sytuacja. - powiedział Jagiełło - Jeszcze mam jedną informację. W drodze powrotnej na Gotlandię towarzyszyć wam będą mój i litewski ambasador, którzy osiądą w Visby. W ciągu roku chcielibyśmy tym samym widzieć witalijskich ambasadorów zarówno w moim kraju jak i w kraju mego sojusznika Witolda.
- Tak też uczynimy - zakończył Wichmann
Kliknij aby rozwinąć...

Druga połowa lipca. Południowe wybrzeże Skane.

Dwóch śmiałków, którzy kilkanaście dni temu opuścili Gotlandię, bez większych przeszkód dostali się do Królestwa Szwecji, a stamtąd do Skane, które jest w duńskim władaniu. Tam udali się do tawerny we wsi rybackiej Ullhkol gdzie mieli spotkać się z pewną osobą, aby móc dalej kontynuować swą podróż.
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 28 Styczeń 2009

Likedeelers

Odcinek 5 - Wojna

3 Marca. Zamek w Visby. 1422 rok.

- ... i z tego powodu panie, prosimy byś uszanował sojusz wojskowy jaki obowiązuje pomiędzy naszymi krajami i przystąpił do wojny z Hanzą - rzekł polski ambasador
- Tak też uczynimy, a teraz możesz odejść - odpowiedział król Gotlandii Henning Wichmann

Kiedy dyplomata wyszedł z komnaty, władca Likedeelers poprosił, aby bliżej do niego podeszli Cord Widderich, Hiszpan Carlos oraz kapitanowie Lingby i Christiansen. Wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę, że każdy z nich otrzyma zadanie do wykonania.
- Słuchajcie - rozpoczął monarcha - z dniem dzisiejszym jesteśmy w stanie wojny z państwami hanzeatyckimi. Dokładnie rzecz biorąc to należycie zaopiekujemy się statkami, które należą do Krzyżaków, Prusaków, Melkemburgii, Holsztynu, Bremy i tymi od książąt pomorskich. To zadanie będzie spoczywać na waszych barkach. Wiecie co macie robić - zwrócił się do kapitanów Wichmann - Zatapiajcie ile wlezie, przejmujcie ile wlezie, mordujcie ich ile wlezie, nie okazujcie wrogom żadnej litości. Niech się przekonają na swojej skórze jak walczymy.
- Tak jest - usłyszał w odpowiedzi Lingby i Christiansena.
- Dobrze. Ty Cord na wszelki wypadek zajmiesz się naszą obroną wyspy - zwrócił się do blondyna - Sprawdź, żeby wszyscy byli gotowi na ewentualne odparcie wroga. Nie możemy sobie pozwolić na to, żeby jakieś ścierwo wylądowało na naszej wyspie ...
- Wiem, wiem co mam robić - przerwał królowi Widderich. Władca uśmiechnął się słysząc w jaki sposób wyraża się do niego jego najbliższy kompan. Mimo, że biskup Albrecht koronował Wichmanna dwa lata temu na monarchę Gotlandii to nie zmieniło to faktu, iż przyjacielski związek pomiędzy dwoma Witalianami pozostał w tej samej postaci co przed tym oficjalnym wydarzeniem. Po chwili rozkazał:
- Zostawcie nas teraz samych. Chciałbym pomówić z Carlosem.
Kliknij aby rozwinąć...

7 Marca. Port w Visby.

- Wszystkie okręty gotowe do wypłynięcia - posłusznie zameldował kapitanowi Lingby jeden z jego oficerów, który przed chwilą otrzymał raport od bosmana. Czekając na rozkaz swego przełożonego usłyszał:
- Świetnie. Podnieść kotwice. Rozwinąć wszystkie żagle. Płyniemy na południe.
Kliknij aby rozwinąć...

8 Marca. Port w Slite (Północna Gotlandia).

- Jesteś pewien, że dacie radę? - zapytał Wichmann kapitana Christiansena z nutą powątpiewania patrząc na pięć galer oczekujących do walki z wrogiem
- Jak najbardziej panie. Na Bałtyku takie okręty budzą śmiech u wroga dlatego często pozwalają nam blisko podpłynąć, żeby nam poubliżać i nas wyśmiać. Niejednokrotnie przekonałem się jak w takich sytuacjach ci rabusie, którzy teraz czekają na wypłynięcie, zachowują się w obliczu wroga. Chodzi mi bowiem o fakt, że kiedy podpływamy to odpalamy ładunki wybuchowe, które podrzucamy pod nieprzyjaciela, żeby wywołać u niego chaos, a następnie poprostu abordażujemy. Taka taktyka sprawdza się tylko przeciwko mniejszym statkom i dlatego będziemy polować właśnie na takie jednostki.
- Hmm ... skoro uważasz, że to działa ... - król wciąż nieco powątpiewywał - Życzę zatem powodzenia. Obyście ubili jak najwięcej tego ścierwa.
Kliknij aby rozwinąć...

Jedna z galer kapitana Christiansena

15 Maja. Zamek w Visby.

- Ha! Nie mówiłem? - z uśmiechem na ustach wykrzyknął władca Braci Gotalijskich - Pytam się! Nie mówiłem? - spojrzał po zebranych, którzy również nie mogli się nadziwić skuteczności działaniom galer kapitana Christiansena - Owszem. Mówiłem, że to się uda. Ha! Kapitanie opowiedz o tym, chętnie posłuchamy.
- Zazwyczaj wyglądało to tak jak przewidywałem - ukrył swe zdziwienie rozmówca faktem, że król przejął cały pomysł walką galerami - Podpływaliśmy, oni kpili, a my bach i po nich. Raz mieliśmy też sytuację w które zauważyliśmy okręt wojenny książąt pomorskich. Wywiesiliśmy szybko taką samą banderę i pośpieszyliśmy na powitanie. Dziwny to kraj. Mają statki, a nie wiedzą co z nimi robić. Po co je budują? - zapytał sam siebie Christiansen po czym kontynuował - Mniejsza jednak o to. No to kiedy weszliśmy na ich pokład chyba zorientowali się, że nie jesteśmy jednymi z nich bo połowa tych psubratów od razu wyskoczyła przez drugą burtę do wody - wszyscy ryknęli śmiechem. Kiedy na znak Wichmanna ucichło kapitan dokończył sprawozdanie - To prawda. Widok był niesamowity. Lecz potem wydarzyła się rzecz smutna, żeby nie powiedzieć straszna. Kilka dni później, płynąc na północny wschód zauważyliśmy, że w oddali dryfuje cała sterta drewna, jakichś przedmiotów i było też parę rozbitków, którzy wołali nas o pomoc. Zwłaszcza rzucały się w oczy wciąż wynurzone kawałki okrętów, które już powoli tonęły. Okazało się, że byli to rozbitkowie od kapitana Lingby. Spotkał ich potężny sztorm i niemalże wszyscy utonęli. Kilku z nich wyłowiliśmy. Miało to miejsce niedaleko krzyżackiej Kurlandii.

Pozostałości po flocie kapitana Lingby

W sali nastała kłopotliwa cisza. Nikt nie mógł się nacieszyć dobrymi wieściami ze względu na fakt, iż wszystkie okręty wojenne uległy zniszczeniu. Król usiadł na swym tronie i ręką oparł się o bujną zarostem brodę. Zrobił kilka grymasów po czym zapytał:
- Udało im się kogoś zatopić?
- Jak najbardziej - momentalnie odpowiedział Christiansen - Rozbitkowie zeznali, że kilkukrotnie spotkali wrogie jednostki po czym zwycięzko wychodzili z każdej walki czy chociażby najdrobniejszej potyczki.
- Cóż. Wspaniały to był żeglarz. On i jego marynarze umarli ku chwały Braci Witalijskich. Śmierć ich nie poszła na marne. Już teraz dostajemy sygnały, że rejsy na Bałtyku niemalże ustały ze strachu przed nami. Widząc jaki obrót przybrała wojna dyplomaci polscy i litewscy prześcigają się w pochwałach na naszą cześć. Od niedawna dołączyli do nich dyplomaci czescy i brandenburscy, którzy dołączyli do sojuszu. Dobrze!
Kliknij aby rozwinąć...

Bitwy jakie przed śmiercią stoczył Lingby

Poczynania Christiansena na Bałtyku

20 maja. Zamek w Visby.

Strażnik prędko wbiegł do królewskiej komnaty. Widząc Wichmanna, który przypatrywał mu się zdziwiony tak niespodziewanym wejściem, nisko się ukłonił po czym pośpiesznie rzekł:
- Panie. Jakiś człowiek chce z tobą rozmawiać. Mówi, że jest Witalianem, ale przybywa z Hamburga. Twierdzi, że to pilne.
- Wołaj po Carlosa! - rynął monarcha - Wprowadź tego przybysza i jazda po Carlosa!
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 29 Styczeń 2009

Likedeelers

Odcinek 6 - Porwanie

7 września. Zamek w Visby. 1422 rok.

- Pewne jest, że ci idioci postradali zmysły - odezwał się siedząc na swym tronie zasępiony Wichmann - Nikt normalny nie przyjąłby propozycji pokoju będąc w takiej sytuacji w jakiej wcześniej byliśmy. Polacy z Litwinami widząc pieniądze jakie oferowała im Hanza od razu zgodzili się na przedstawione warunki. Byleby tylko jak najwięcej wyłuskać złotych monet. Z drugiej strony przez ten krótki czas pokazaliśmy na co tak naprawdę nas stać. Zatopiliśmy przecież masę statków handlowych i okrętów wojennych. Co o tym sądzisz? - zwrócił się do Widdericha
- Podzielam Twoje zdanie. Uważam, że narazie taki sojusz mimo wszystko jest nam niezbędny. Później zaś zastanowimy się co dalej czynić mamy. Lecz tak jak powiedziałeś, nikt już nie twierdzi, że jesteśmy zwykłą piracką hołotą, a taki był nasz główny cel.
- Do tego dodajmy, iż zarobiliśmy sporo pieniędzy u tych śmiesznych Rusinów. Posprzedawaliśmy im co się dało. Musimy częściej odwiedzać ten Nowogród. Stamtąd mamy naprawdę niezłe dochody. Na szczęście jednym z warunków zawartego pokoju było zagwarantowanie możliwości swobodnego handlu i w Kurlandii i Holsztynie dla naszych kupców i trzeba niezwłocznie ich tam powysyłać - zamyślił się król - Mam jeszcze mały pomysł, który z pewnością spodobałby się naszym mieszkańcom, ale zajmę się tym kiedy indziej.
Kliknij aby rozwinąć...

Ranek 9 września. Rynek w Hamburgu.

Carlos wraz z dwoma Hiszpanami oraz przybyłym kilka miesięcu temu do Visby tajemniczym mężczyzną szedł szybkim krokiem starając się przejść przez liczny tłum, który jak codzień zbierał się na rynku z najrozmaitrzych powodów. Jedni szli coś sprzedać, drudzy udawali się, aby coś kupić, a jeszcze inni przychodzili, żeby coś ukraść. Pomimo tego, że już od samego rana padał deszcz to nie przeszkodziło to nawet w najmniejszym stopniu zebrać się mieszkańcom jak zwykle w pokaźnej liczbie. Widok czterech mężczyzn, którzy wszyscy z nich nosili charakterystyczne spiczaste hiszpańskie hełmy, nie zwrócił niczyjej uwagi. Spowodowane to było, iż w Hamburgu codziennie można było spotkać ludzi wszelkiej narodowości, a mieszkańcy taką sytuację traktowali jak chleb powszedni. Dlatego też czterej Likedeelers bez żadnej obawy poruszali się po placu, aby dotrzeć do miejsca spotkania z pewną osobą. Po dwudziestu minutach Carlos zauważył, jedną z ulic odchodzącą od targowiska na której stał jakiś mężczyzna jedzący jabłko. Był to umówiony znak. Bracia Witalijscy od razu skierowali się w stronę tej drogi. Mężczyzna, który wciąż niewzruszenie pochłaniał kolejne kęsy soczystego owocu nie raczył nawet zaszczycić spojrzeniem czwórki przybyszów przez cały czas stojąc ze schyloną głową. Kiedy Witalianie przeszli obok mężczyzny, zauważyli obok niego otwarte drzwi do domu do którego natychmiast weszli. W pokoju do którego się udali, usiedli wokół dużego stołu. Tymczasem na zewnątrz mężczyzna, który właśnie kończył jedzenie jabłka, wyrzucił przed siebie ogryzek, spojrzał czy nikt akurat nie zwraca na niego uwagi, a następnie wszedł tymi samymi drzwiami co minutę wcześniej pozostali. Zamknął za sobą drzwi po czym rzekł:
- Cieszę się, że dotarliście cali i zdrowi. Miło ciebie znów widzieć Ernst - spojrzał z uśmiechem na jedynego niehiszpańskiego kompana, który dotarł do Hamburga - Rozumiem, że opowiedziałeś wszystko królowi?
- Tak Kjell - odpowiedział zdejmując spiczasty hełm z głowy - Król wie jak to wszystko wygląda i jest bardzo zadowolony, że działamy całkowicie niezauważalnie. Pamiętasz jak wtedy podczas ulewy kiedy mieliśmy płynąć do Szwecji łodzią miał pewne obawy? Teraz jest pewien, że nam się uda.
- Miło słyszeć. Nie jesteście przypadkiem głodni? - tutaj Kjell zapytał milczących jak dotąd Hiszpanów - Wiedząc, że dzisiaj przybędziecie kupiłem kawał prosiaka, którego zapach smażenia już czujecie. Zaraz żarcie będzie gotowe.
- Dziękujemy - odezwał się Carlos - Powiedz widać go z któregoś z okien?
Kjell machnął ręką, żeby wszyscy się za nim udali. Weszli na strych na którym było okno. Oprócz gospodarza wyjrzeli przez nie usiłując zobaczyć to po co tutaj przyjechali. Po kilku nieudanych próbach odezwał się zniecierpliwiony Ernst:
- Cholera. Nic nie widać. Jest on w ogóle gdzieś tutaj?
- Spójrzcie w północno wschodnim kierunku. Kawałek za sprzedawcą chleba. Widzicie? - usłyszał w odpowiedzi - Wieczorem go odwiedzimy. Ja tymczasem idę przygotować dla was trochę żarcia. Potem się zdrzemniemy bo wiadomo, kto śpi ten nie myśli, a sił nabiera. Musimy być wypoczęci. Jak już się napatrzycie to zapraszam na dół.
Kliknij aby rozwinąć...

Rynek w Hamburgu

9 września. Zamek w Visby.

- Prosimy o bezpieczeństwo - mówili dyplomaci przybyli z Fryzji i Geldrii - Nasze państwa zostały zajęte przez Królestwo Angielskie. Nie wiadomo kiedy znowu odzyskamy wolność, ale pewne jest, że ilość buntów na naszych ziemiach będzie solą w oku dla najeźdzców.
- Hmm ... O ile dobrze pamiętam to Fryzowie nam w przeszłości niejednokrotnie pomagali - wstał z królewskiego tronu Wichmann idąc w stronę holenderskich posłów - Kiedy straciliśmy Gotlandię to przyjeliście nas do swych domów. Następnie wydaliście jakichś dwudziestu idiotów Hanzie wmawiając im, że oni są jednymi z nas - tutaj odwrócił się i skierował w stronę okna. Wyjrzał przez nie, splunął i rzekł w końcu - Dobrze. Zgadzam się. Niech wasi panowie udadzą się do zamku Varvsholm-Landeskrone. Czy oprócz nich przybędzie ktoś jeszcze?
- Jeśli to nie byłby problem - zaczął dyplomata z Geldrii - to chcielibyśmy, aby do tejże twierdzy udali się również nasi uczeni i wojskowi.
- Oby było wam tutaj dobrze. Zimy mamy naprawdę srogie - zażartował na zakończenie tej dyskusji przywódca Braci Witalijskich.
Kliknij aby rozwinąć...

Okupowane tereny północnych Niderlandów.

Wieczór 9 września. Rynek w Hamburgu

Każdy Witalian doskonale wiedział co ma robić. Wszyscy byli ubrani w hiszpańskie stroje żołnierskie oprócz Kjella, który przywdział na siebie zamożnie wyglądające odzienie aby swym wyglądem jak najbardziej miał przypominać bogatego kupca. Po paru minutach Likedeelers wyszli z domu, w którym spędzili cały dzień jedząc i odpoczywając. Udali się na targowisko, które dopiero teraz powoli pustoszało mimo wciąż ponurej pogody. Mężczyźni udali się w kierunku północno wschodnim gdzie w końcu spotkali swój cel otoczony przez czterech zbrojnych. Kjell podszedł do siedzącego namiestnika na pewną odległość, a zaraz za nim pozostali Witalianie. Wszyscy nisko klęknęli wyczekawszy na pozwolenie aby mogli przemówić.
- Czego chcecie? - zapytał znudzonym głosem namiestnik
- Panie - rozpoczął Kjell - Ci za mną to kupcy hiszpańscy, którzy od kilku dni nie dawali mi spokoju i prosili mnie abym zabrał ich do najpoteżniejszej osoby mieszkającej w tym przepięknym mieście. Uważają bowiem, że posiadają jakąś kulę, która pozwola zmieniać ich głosy.
- Co ty bredzisz? Wynoś się stąd albo każę ciebie wychłostać - odezwał się zdenerwowany namiestnik
- Już sobie idę panie. Jednak ci Hiszpanie nie spoczną dopóki sam nie ujrzysz tego dziwnego przedmiotu. Widząc jaką potęgą jest Hamburg chcą poprostu dać coś z siebie aby to miasto było jeszcze potężniejsze, a słyszałem, że masz tutaj panie nieograniczone wpływy dlatego myślałem, że dobrze zrobiłem zwracając się do ciebie. Jednak jak rzekłeś pójdę sobie razem z nimi i ...
- Czekaj - zaciekawił się namiestnik - Zaciekawiłeś mnie. Zatem jeśli będzie to rzecz warta mojego udania się do tego miejsca, nie zostaniecie wychłostani.
- Dziękuję za wielką szczodrość panie - obłudnie odpowiedział Kjell widząc, że urzędnik połknął haczyk - Zatem proszę za mną.

Bracia Witalijscy i namiestnik z ochroną udali się w stronę jednej ciasnej ulicy. Po pewnym czasie zaproszeni do tejże tułaczki zorientowali się, że coś nie gra, gdyż byli prowadzeni od ponad godziny po krętych uliczkach, a celu jak nie było tak wciąż nie było widać. W pewnym momencie Hiszpanie i Ernst wyciągnęli sztylety i rzucili się na zbrojnych, którzy nie mieli szansy na jakąkolwiek reakcję i padli w kałużach swej własnej krwi. Kjell natomiast podszedł do wystraszonego namiestnika, złapał go za gardło i syknął:
- Idziesz z nami psie.
Kliknij aby rozwinąć...

3 godziny później. Obrzeża Hamburga.

Szóstka mężczyzn dotarła do opuszczonej wartowni, którą kiedyś zbudował jeden z margrabiów niemieckich aby chronić okoliczną ludność wiejską przed atakami Wieletów. Teraz budowla ta miała jedynie dwie komnaty, a reszta stanowiła sterta usypanych kamieni. Dwóch Hiszpanów, którzy pilnowali porwanego zrzucili go na ziemię. Jeniec blady jak ściana nie mógł nic powiedzieć. Nie wiedział kim są napastnicy ani czego chcą. Ernst rozpalił ognisko. Wtedy Kjell odezwał się do namiestnika:
- Pewnie zastanawiasz się kto nas nasłał. Powiem ci. Wichmann. Król Wichmann.
Na tą wiadomość urzędnik omalże nie zemdlał. Wiedział bowiem, że czeka na niego śmierć. Dwadziescia lat temu zarządził egzekucję całej hordy Braci Witalijskich. Kiedy kilka lat temu pewien duchowny głosił wieść, że Likedeelers wciąż istnieją, ale namiestnik zbytnio nie przejął się tą informacją, myśląc że są to zapewnie jacyś zwykli rabusie. Lecz mylił się i miał się o tym za chwilę przekonać. Teraz oni przyszli, żeby się na nim zemścić.
- Carlos weź go ze mną - rozkazał Ernst
Oboje złapali go pod pachy i zaprowadzili do ciemnej komnaty. Po minucie wyszli z niej sami bez namiestnika.
- Jak? - zapytał Kjell
- Uduszony - odpowiedział Carlos
Kliknij aby rozwinąć...

Śmierć namiestnika

Olsen · 30 Styczeń 2009

Likedeelers

Odcinek 7 - Sojusz

24 stycznia. Zamek w Visby. 1426 rok.

- Jak to widzicie? - zapytał holenderskich posłów król Gotlandii
- Przede wszystkim koszt budowy takiej akademii będzie dość wysoki aczkolwiek mój pan i władczyni Fryzji - ambasador z Geldrii skinął na swojego odpowiednika z Fryzji - zobowiązali się pokryć wszelkie koszta chcąc podziękować chociaż w tak skromny sposób życzliwej gościnie jaką tutaj wciąż odczuwamy.
- Jak długo potrwa budowa?
- Podejrzewamy, że około dwóch lat. Chcielibyśmy, żeby ci co obecnie na wyspie nie mają pracy i trudnią się obecnie żebractwem, zostali zatrudnieni w tenże projekt jako normalni pracownicy. Opłacimy również wyżywienie i zakwaterowanie dla wszystkich budowniczych. Zyski jakie możesz panie osiągnąć są naprawdę potężne. Ponadto po zbudowaniu akademii, na twoją wyspę z pewnością zaczną przybywać uczeni z całej Europy co oznacza nic innego jak kolejne dochody. W zasadzie taka inwestycja nie ma żadnych minusów. Jedyne czego potrzebujemy to twojej zgody panie - nisko klękneli obaj Holendrzy
- Otrzymujecie ją - uśmiechnął się Wichmann - Tą akademię zbudujecie w północno zachodniej części Gotlandii. Tam jest sporo wolnej ziemi, której mam nadzieję, że wam nie zabraknie. Powiedźcie mi jeszcze jak się wam żyje na naszej wyspie?
- Doskonale panie - odezwał się Fryzyjczyk - Wielu z przybyłych zaczyna już mówić w dialekcie jaki tutaj panuje. Tutejsi mieszkańcy na każdym kroku się do nas uśmiechają dzięki czemu dają nam do zrozumienia, że nie jesteśmy żadnymi intruzami lecz mile widzianymi gośćmi co nas niezmiernie cieszy.
Kliknij aby rozwinąć...

3 stycznia. Zamek w Visby. 1432 rok.

- Minął okres naszego sojuszu z Polską, Litwą, Brandenburgią i Czechami - odezwał się Widderich do Wichmanna podczas czytania przez niego listów poselskich - Zamiast nas do swojego paktu wybrali sobie Austriaków.
- Wiesz Cord, przeczuwałem, że do tego dojdzie. Nie wiedziałem tylko kiedy.
- Polacy zagwarantowali nam, że nie są naszymi wrogami acz nadal wielkimi przyjaciółmi. Dlatego zaoferowali jedną z ich, jak to nazywają, szlachcianek na małżeństwo z kupcem Gronkjerem. Dorobił się on sporego majątku kupując nieopodal zamku w Slite, dwie wsi. Co o tym sądzisz?
- Niegłupi pomysł - rzekł monarcha w skupieniu przeglądając list dotyczący sprawy zawarcia małżeństwa - Nie mamy się co oszukiwać, że przeciwko takiemu sojuszowi nie dalibyśmy rady na lądzie. Co innego na morzu, ale i tak lepiej utrzymywać z nimi dobre stosunki.
- Zaraz wyślę kogoś z wieścią do Gronkjera - odpowiedział Widderich - Mam nadzieję, że nigdzie jeszcze nie wypłynął. Potrzebujemy jednak jakichś sojuszników. Jakieś pomysły?
- Spójrzmy na mapę - odezwał się Wichmann schylając się nad rozłożoną mapą całej Europy - Warto porozmawiać ze Szwedami. Co prawda ich sytuacja nie jest stabilna, ale to duże państwo i już niedługo może stanowić pokaźną siłę w tym regionie. Lecz sama Szwecja to za mało.
- Dania na pewno odpada. Są za bardzo agresywni w stosunku do wszystkich naokoło, a poza tym ciągle nie mogą zdzierżyć faktu, że urzędujemy na Gotlandii. Anglicy tak samo nie mogą na nas patrzeć przez te statki, które im potopiliśmy podczas różnych rubieży. Hiszpanie i Portugalczycy patrzą na nas nieco łaskawiej, ale są za daleko.
- Może Krzyżacy? - zapytał sam siebie władca Braci Witalijskich - Ostatnimi czasy ich państwo znacznie się rozrosło po zaanektowaniu Prus. Wcześniej pokazaliśmy im jak walczymy i dam sobie łapsko odgryźć, że czują do nas spory szacunek. Poza tym sojusz ze Szwecją i Krzyżakami byłby dla nas niemalże idealny z każdego punktu widzenia.
Kliknij aby rozwinąć...

20 stycznia. Zamek w Sztokholmie.

- Proponujecie sojusz? - zapytał nieco zdziwiony szwedzki kanclerz
- Tak - nisko ukłonił się witalijski poseł - Mój pan uważa, że wspólny sojusz pomiędzy naszymi krajami, a państwem Zakonu Krzyżackiego byłby niezwykle potężnym paktem tym bardziej, że wszyscy z nas mają bardzo podobne zakusy terytorialne.
- Rozmawialiście już z nimi?
- Do Kurlandii udał się mój odpowiednik z taką samą misją. Wierzę, że oboje otrzymamy satysfakcjonujące dla wszystkich odpowiedzi.
- Mówiłeś coś o zakusach terytorialnych. Mógłbyś jaśniej?
- Naturalnie. Wiadome jest, że chcecie zemścić się na Danii za ten dziwny twór co do historii przeszedł pod nazwą Unii Kalmarskiej. My również widzimy interes w tym aby ich królestwo było słabe. Musimy zgnieść w samym zarodku wszelkie duńskie oczekiwania co do zwrotu Gotlandii. Ponadto razem z Zakonem Krzyżackim możecie spokojnie skupić się na podbijaniu nowych terenów na wschodzie.
- W przeciągu trzech dni dostaniesz odpowiedź. Na ten czas udostępnione zostaną tobie i twoim ludziom komnaty.
Kliknij aby rozwinąć...

25 stycznia. Zamek w Malborku.

- Mój pan, gratuluje tobie Wielki Mistrzu odzyskanie Malborka na którym znów możecie urzędować - grzecznie rozpoczął poseł - Przybyłem jednak w innej sprawie o której chciałbym z tobą panie porozmawiać.
- Na początek zaznaczę, że rad jestem z gratulacji jakie twój pan wysłał pod moim adresem. Powiedz mi jak minęła twoja podróż.
- Nie narzekam. Liczyłem co prawda spotkać ciebie wielki mistrzu w Kurlandii, ale tamtejszy komtur zdradził mi, że obecnie znajdujesz się w Malborku.
- Dobrze, a teraz powiedz mi po co przyszedłeś.
- Jestem tutaj z polecenia mojego pana, który oferuje sojusz wojskowy. Ponadto plotki jakie kupcy rozsiewają, przybywszy do Gdańska, mówią już, że Królestwo Szwedzkie przystało na naszą ofertę militarną. Wspólnie możemy być postrachem dla każdego. Bałtyk praktycznie byłby nasz. Wschód stałby dla was otworem - doskonale kokietował swego krzyżackiego rozmówcę Witalian
- Sam nie mogę wydać takiej decyzji. Jutro przedyskutujemy to na obradach kapituły generalnej, a kiedy dojdziemy do jakiegoś wniosku to niezwłocznie wyślę kogoś z pismem do ciebie.
Kliknij aby rozwinąć...

Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego - Konrad von Erlichschausen

17 maja. Niedaleko Zamku w Slite.

- Przepiękne - westchnął Wichmann na widok zbudowanej akademii - Miało być budowane przez dwa lata, ale w sumie wyszło sześć. To nic. Warto było czekać.
- Cieszy nas bardzo fakt, iż nasza ciężka praca nie poszła na marne - powiedział za pomocą tłumacza Reinald IV
- Włożyliśmy w to sporo pieniędzy - odezwała się Jacqueline de Baviere
- Już teraz dostajemy sygnały, że chcą do nas przybyć na studia Włosi, Holendrzy, Polacy czy Francuzi - rzekł Widderich - Z pewnością takie cudo ma tylko i wyłącznie zalety. Musimy się teraz skupić na znacznej rozbudowie obiektów w którym mogliby mieszkać przyszli studenci. Wybrałeś świetne miejsce Henning - zwrócił się do króla - Nie będzie żadnego problemu z odpowiednim zagospodarowaniem tego miejsca. Jedynym problemem choć nie wielkim będą pieniądze.
Tłumacz cały czas pracował w pocie czoła aby zarówno Henning Wichmann i Cord Widderich jak i Reinald IV wraz z Jacqueline de Baviere mieli wszystko przetłumaczone na odpowiedni język. Po wysłuchaniu ostatniego komentarza jakie wygłosił Witalian, Reinald IV odpowiedział:
- Proszę się nie martwić. Postaramy się pomóc finansowo.
- Przepiękne ... przepiękne ... przepiękne - wciąż wzdychał Wichmann na widok akademii
- Uważam, że stała liczba trzydziestu, albo nawet czterdziestu zbrojnych zagwarantuje bezpieczeństwo temu miejscu bo ... - Cord machnął z rezygnacją ręką widząc, iż do króla Gotlandii i tak nic nie dociera.
Kliknij aby rozwinąć...

Akademia Sztuk Pięknych nieopodal Slite

8 września. Zamek w Visby.

- Więc stało się - władca Likedeelers szyderczo się uśmiechał - Mamy wojnę z Danią.
- Okręty są gotowe do wypłynięcia - meldował Widderich - Holendrzy masowo zgłaszają się na ochotników. Będzie z nich dobre kilka tysięcy piechoty. Do tego sporo naszych mieszkańców chce się przyłączyć do armii. Będe miał pracowite najbliższe miesiące.
- O tak Cord, ale zauważ, że takie informacje tylko cieszą. Atakujemy zgodnie z planem.
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 1 Luty 2009

Likedeelers

Odcinek 8 - Skane

22 września. Rejon Ertholmene. 1432 rok

- Ilu ich tam jest? - kapitan Christiansen zapytał stojącego obok oficera przypatrując się przez lupę duńskiej flocie wojennej
- Podejrzewamy, że płynie na nas osiemnaście okrętów wojennych - usłyszał w odpowiedzi - Oprócz tego mają ze sobą dziewięć transportowców, na pokładach których znajdują się zbrojni aby podbić naszą wyspę. Niedaleko tej armady jest jeszcze kolejne pięć okrętów wojennych, ale są za daleko, żeby im pomóc.
- Wiem co będą chcieli zrobić. Postarają się wycofać transportowce, żeby przejęło ich tamte pozostałe parę statków, a ci tutaj - kapitan wskazał palcem na duńską flotą, która znajdowała się na horyzoncie - ruszą na nas z pełnym impetem. Lecz mamy spore szanse. Przygotujemy te dwa stateczki, które wyłożyliśmy ładunkami wybuchowymi i zawiesimy na nich białe szmaty. W odpowiednim momencie rozkażę podpłynąć do nich. Duńczykom będzie ciężko cokolwiek zobaczyć bo właśnie zachodzi słońce co jest dla nas kolejnym atutem. No i to miejsce zwane Ertholmene ma to do siebie, że spod brzegu wyrastają setki skał. Z łatwością je możemy dostrzec, a oni znowu będą mieli z tym problem. Naprawdę te ich kogi są kompletnie beznadziejne. Zresztą się o tym jeszcze przekonają.
Kliknij aby rozwinąć...

7 godzin później. Rejon Ertholmene.

- Dwa okręty w kawałkach. Reszta uciekła - oficer zdawał raport Christiansenowi - Moim zdaniem widząc, a nie wiedząc co się dzieje postanowili się wycofać ot tak na wszelki wypadek. Pewnie nie wiedzieli z jak licznymi siłami mieli do czynienia. Może podejrzewali, że z nami są też Szwedzi i Krzyżacy. W każdym bądź razie pański plan kapitanie przyczynił się do zwycięstwa.
- Musimy to wykorzystać tak aby nie zdążyli się po tym ciosie otrząsnąć - odpowiedział dumny jak paw Witalian - Płyniemy do Visby. Teraz zajmiemy się ładunkiem ludzi i zaopatrzenia, żeby podbić jak najszybciej Skane. Prędko!
Kliknij aby rozwinąć...

Bitwa pod Ertholmene

4 października. Port w Varvsholm-Landeskrone.

- Jak to Visby oblężone? - Christiansen nie mógł uwierzyć - Sami przecież odprawiliśmy z kwitkiem ich główne siły. Chcesz panie powiedzieć, że część z nich dopłynęła do Gotlandii?
- Możliwe - odparł przywódca Likedeelers - Sam przecież mówiłeś, że było ciemno to i mogli skorzystać z tej sytuacji. Duńczycy to nie tacy idioci jakby się mogło zdawać.
- Ilu ich siedzi na wyspie?
- Ciężko powiedzieć. Cord Widderich twierdzi, że jakieś osiem może dziewięć tysięcy. Nie ma co się jednak obawiać. Cord dowodzi obroną tak więc jestem chociaż trochę spokojny. Wymyślił sobie, że wszystkie niedorajdy jak bezdomni, żebracy, złodzieje i mordercy zostaną wystawieni do walki. Sporo z nich już zginęło, ale i tak starają się jak mogą, żeby móc trochę zarobić. Bo o patriotyzm to w ogóle ich nie posądzam.
- Rozumiem. Nie chcesz jednak panie skierować zbrojnych do odparcia oblężenia zamiast wysyłać ich do Danii?
- Nie bój się kapitanie. Powiedziałem, już że to Widderich dowodzi obroną. Kiedy załadunek będzie gotowy?
- Za niespełna godzinę.
Kliknij aby rozwinąć...

Oblężenie Visby

28 czerwca. Zamek w Skane. 1433 rok.

- Proponujemy abyś się poddał panie - rzekł witalijski poseł wybrany przez dowódcę wojsk oblężniczych aby przedyskutował warunki kapitulacji - Jeśli tego nie uczynisz to będziemy kontynuować ostrzał, który nieprzerwanie trwa już od kilkunastu tygodni. W przypadku zdobycia twierdzy nie okażemy nikomu litości.
- Grozisz mi? - zapytał nieco zdenerowany komendant obrony zamku
- W żadnym wypadku. Chciałbym jeszcze dodać, że wkrótce dołączą do nas Szwedzi. Wiecie co to oznacza?
Na sali zapanowała cisza. Wszyscy zebrani patrzyli na posła z nienawiścią, ale wobec obecnej sytuacji byli bezradni. Szybko kończące się zapasy prochu i żywności mogły już w krótce doprowadzić do katastrofy wśród obrońców. Ponadto zdawało się, że lepiej było poddać się Likedeelers niż wojskom szwedzkim, gdyż w przeciwnym wypadku mogłoby to oznaczać wyrżnięcie w pień wszystkich przebywających Duńczyków w Skane, włącznie z kobietami i dziećmi. Komendant wraz z pozostałymi byli bezsilni.
- Dobrze - cicho się odezwał - Poddam wam zamek i miasto i całą prowincję.
Kliknij aby rozwinąć...

2 sierpnia. Zamek w Visby.

- ... oprócz prowincji Skane oferujemy również siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych monet w poczet odszkodowań wojennych jakie wyrządziliśmy waszemu królestwu - mówił upokorzony Duńczyk
- Przyjmujemy tą propozycję chociaż moglibyśmy i złupić samą Kopenhagę, ale tą przyjemność pozostawiamy naszym wielkim przyjaciołom z Królestwa Szwecji. Myśleliśmy również aby popłynąć i odwiedzić Ingermanland, który zajęliście parę lat temu, ale inni nasi wielcy przyjaciele za jakich mamy Zakon Krzyżacki wyruszyli już to podbić - lekceważąco rzekł król Wichmann
- Czy możemy podpisać stosowne dokumenty? - krztusił się ze złości poseł duński, którego twarz od dłuższego czasu przybrała czerwonawą barwę
- Naturalnie - odpowiedział monarcha - Przy okazji przekaż swojemu panu, że jakby chciał mnie kiedyś odwiedzić to uczyni mi wielką przyjemność.
Kliknij aby rozwinąć...

20 sierpnia. Zamek w Visby.

- Co to jest? - Henning przeniósł swój wzrok na Widdericha i kapitana Christiansena
- To mapa - Cord wzruszył ramionami
- Tyle to ja sam wiem - zirytował się monarcha. Następnie zwrócił się do żeglarza - Jak ją zdobyliście?
- To nie było nic trudnego. Płynąc ze Skane do Gotlandii zauważliśmy kilka statków znajdujących się pod duńską banderą. Widząc nas, wszystkie poza jednym zdążyły uciec. No to tego pozostałego dogoniliśmy i złupiliśmy. Na początku nie wiedziałem jak zareagować jak to zobaczyłem. Dlatego postanowiłem to tutaj przywieźć.
- Dobrze zrobiłeś - pokiwał Wichmann głową - Co to do cholery za ziemie? - spojrzał na mapę, a po nim również i pozostali rozmówcy
- Islandia? Grenlandia? - pytał sam siebie Christiansen
- Patrzcie, że tam dalej jest coś jeszcze, ale mają tylko zarysowane brzegi - zauważył Cord po czym następnie przejechał palcem na południowy wschód - Tutaj też są jakieś naniesione kontury. To daleko poza Turcją.
- Zaiste ciekawe co tu mamy - król szeroko się uśmiechnął do swoich rodaków - Może coś ojczulek Albrecht wraz z jego maminsynkami będą coś wiedzieć. Porozmawiam z nimi na ten temat.
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 7 Luty 2009

Likedeelers

Odcinek 9 - Egzekucja

21 sierpnia. Zamek w Visby. 1433 rok.

Król Gotlandii siedział na swym tronie niczym kilkuletnie dziecko słuchające jakiejś pasjonującej bajki właśnie opowiadanej przez rodzica. Z zapartym tchem i wytrzeszczonymi oczyma spogladał na sędziwego już biskupa Albrechta, który dzielił się swoją wiedzą na tematy o jakich monarcha nie był w stanie sobie kiedykolwiek wyobrazić. Również Widderich stał wryty jak kamień chłonąc każde słowo duchownego.
- To szczera prawda. Nie kłamię - cicho rzekł kapłan
- Ojczulku! - aż Wichmann krzyknął na samą myśl, iż biskup może podejrzewać, iż to co właśnie sam przed chwilą powiedział jest poddawane w wątpliwość - Wiesz dobrze, że jesteś mi niemalże jak brat. Poprostu to co z Cordem usłyszeliśmy jest nieco ... szokujące.
- Dokładnie - przytaknął Widderich po czym dodał - Mógłbyś ojcze jeszcze raz o tym opowiedzieć? Nie chciałbym nic z tego utrwonić.
- Proszę bardzo - usłyszał w odpowiedzi - Tak jak mówiłem, kiedyś w Skandynawii mieszkali Wikingowie. Z racji ich podejścia do wojen, bała się ich cała Europa, ale to wiecie. To co jest ciekawe to fakt, że używali statków zwanych przez nich 'drakkarami' i to właśnie na nich dopłynęli do Islandii i Grenlandii czyli o miejsca o które pytacie. Wiadomo, że się tam osiedlili. Problem polegał na tym, że nikt ich nie brał na poważnie bo byli traktowani jak poganie i barbarzyńcy. Duńczycy i Norwegowie w takim wypadku sami zajęli się tymi ziemiami. I bardzo słusznie. Lecz to co mnie zastanawia to te linie brzegowe na zachód od Grenlandii. Są naprawdę długie, a nie wiadomo gdzie się kończą ... - Albrecht się nieco zamyślił
- Może to być jakiś nowy ląd? - nieśmiało zapytał Cord
- Hmm ... Oficjalnie kościół uważa, że tam nic nie powinno się znajdować. Jaka jest jednak prawda? Nie odpowiem na to pytanie. Co do waszych namyśleń do tych ziem za państwami tureckimi to wiadomo, że są przecież tam Persja czy Chiny. Gdybyście dokonali wymiany mapami z innymi krajami to być może mielibyście bardziej czytelny obraz w stosunku do tych ziem. Mnie jednak bardziej ciekawi ta długa linia brzegowa ...
Kliknij aby rozwinąć...

Tajemnicze tereny na zachodzie

22 marca. Zamek w Visby. 1434 rok

- Ilu byście chcieli żołnierzy? - władca Braci Witalijskich zadał pytanie posłowi krzyżackiemu
- Tylu ilu panie sam jesteś w stanie wystawić. Liczymy jedynie na twą hojność
- Dobrze. Wyślę jako pomoc czterystu łuczników fryzyjskich i tysiąc tych ochotników ze Skane bo naprawdę jest z nich bitna piechota. Komendę nad tymi wojskami przejmiesz ty Cord - Wichmann zwrócił się do przyjaciela - Mam nadzieję, że ci Duńczycy nie przyniosą nam wstydu. Dopilnuj tego - z powrotem obejrzał się w stronę posła i rzekł - Pomoc w takiej postaci wam odpowiada?
- Jak najbardziej panie - nisko ukłonił się Krzyżak - Z pewnością twoja i Szwedów pomoc nie zostanie zapomniana przez mojego mistrza
- A właśnie - zaciekawił się król - Jak Szwedzi zareagowali na wasz konflikt z Nowogrodem? Rozumiem, że też wam pomogą?
- Jak najbardziej. Zobowiązali się wysłać dwa tysiące fińskiej czeladzi.
Kliknij aby rozwinąć...

8 grudnia. Zamek w Visby.

- Witaj z powrotem - Wichmann ściskał Widdericha, który ponad pół roku temu wyruszył na wojnę aby wraz z podległymi mu wojskami wesprzeć Zakon Krzyżacki - Wynudziłem się tutaj bez ciebie jak cholera. Opowiadaj jak było. Szybko wam poszło.
- Spokojnie. Muszę coś zjeść i wypić - ledwo Cord wypowiedział ostatnie słowa a do sali już rozpoczęto wnoszenie kilku wyśmienicie pachnących i wyglądających potraw. Oprócz tego do konsumpcji czekał już również alkohol i to wcale w niemałych ilościach. Witalian z uciechy klasnął w dłonie po czym zabrał się do wyżerki przy okazji zdając dokładnie raport z oblężenia Nowogrodu - No więc słuchaj. Na początek powiem, że sojuszników mamy silnych, żeby nie powiedzieć potężnych. Taka twierdza jak Nowogród padła w parę miesięcy. Nie do pomyślenia. Krzyżacy mają świetną organizację. Nie słyszałem ani jednego skamlania od ich zbrojnych. Wszyscy posłusznie jak psy wykonywali rozkazy. A tamci Finowie?? Kiedy weszliśmy do tej ruskiej twierdzy to zmasakrowali pozostałych przy życiu obrońców. Przy okazji coś krzyczeli tak, że włosy mi się na głowie jeżyły. A właśnie! Mam dwóch braci, którzy chcieli dołączyć do obrońców. To Duńczycy ze Skane.
- Zajmiemy się nimi w odpowiedni sposób - mruknął Wichmann - Mów dalej o oblężeniu.
Kliknij aby rozwinąć...

Nowogród pod krzyżackim panowaniem

16 marca. Rynek w Skane. 1435 rok

Ludność zgromadzona na rynku w Skane oczekiwała rozrywki jaką wkrótce mieli zakosztować. Dwaj bracia o nazwisku Anderson zostali skazani na karę śmierci za zdradę, a publiczny wyrok miano wykonać właśnie dzisiaj w południe. Więźniowie lada chwila mieli się pojawić w asyście kilkunastu zbrojnych dlatego też mieszkańcy okolicznych miast i wsi strasznie się już niecierpliwili. W tym samym momencie kat sprawdzał czy narzędzia jakimi będzie się posługiwał nadają się do użytku. Po paru chwilach z
jednej strony ludność krzyknęła i natychmiast wszyscy spojrzeli się w tamtym kierunku. Oto nadchodzili długo oczekiwani goście. Na szafocie otoczonego przez zbrojnych, stał oprawca bacznie przyglądając się idącej powoli w jego stronę dwójki skazanych, którzy byli wyzywani i poniżani przez znajdujących się na rynku ich krajanów. Ich wzrok był niemal pusty, gdyż doskonale zdawali sobie sprawę jakie męki zaraz będą musieli przejść ...
Kliknij aby rozwinąć...

20 minut później. Rynek w Skane.

- Hansie i Andreasie Anderson! W imieniu jego królewskiej mości, króla Gotlandii i Skane, władcy Braci Witalijskich naszego pana Henninga Wichmanna, zostajecie skazani na karę śmierci poprzez miażdzenie kołem. Jako, że zdrada jest jednym z najcięższych przestępstw o jakie się można dopuścić do zostaniecie zmiażdzeni od dołu do góry tak abyście czuli, że idziecie do piekła - głośno wśród zgromadzonych przeczytał wyrok, namiestnik Skane. Następnie kiwnął głową do jednego z żołnierzy aby oskarżeni zostali wprowadzeni na szafot.
Kliknij aby rozwinąć...

5 minut później. Rynek w Skane.

Hans i Andreas leżeli prawie nadzy na wielkich drewnianych kołach do których byli przywiązani. Hans jako starszy z rodzeństwa zapytał kata czy może od niego zacząć, gdyż chciałby aby jego młodszy brat miał okazję jeszcze pożyć przez te kilka minut. Usłyszawszy odpowiedź pozytywną zdążył jeszcze pocałować krzyż podsunięty mu przez księdza. Następnie odwrócił głowę w stronę brata, a widząc jakie przerażenie maluje się w jego oczach, uśmiechnął się po czym rzekł:
- Nie martw się Andreas. Tam dokąd idziemy jest naprawdę pięknie. Znowu zobaczymy naszych rodziców. To całe przedstawienie potrwa tylko chwilę. Kocham cię bracie. Żegnaj.
- Też cie kocham - szlochał Andreas - Do zobaczenia na tamtym świecie.
Kat podszedł do Hansa z wielkim, metalowym prętem. Spojrzał jeszcze na namiestnika, który dał znać, że ten może zaczynać. Oprawca podniósł narzędzie wysoko ponad głowę. Stał tak przez chwilę. Następnie z całą siłą uderzył skazanego w lewą kostkę ...
Kliknij aby rozwinąć...

Straceni w Skane Hans i Andreas

3 maja. Zamek w Visby. 1439 rok.

- Pamiętaj co masz robić Cord - Wichmann z trudem wypowiedział te słowa. Wziął kilka głębszych oddechów po czym rzekł ponownie - Musimy utrzymywać ten sojusz. Bądź bezlitosny dla buntowników.
- Wystarczy już Henning - odpowiedział mu przyjaciel widząc, że królowi z wysiłku krople potu wstąpiłu na czoło - Odpoczywaj.
- Czuję, że zdechnę Cord. Czuję to. Ale zdycham zadowolony wiesz? Coś nam się udało dokonać. Kontynuuj naszą pracę. Teraz się wynoś bo chce mi się spać.

Kilka godzin później zmarł król Henning Wichmann.
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 16 Luty 2009

Likedeelers

Odcinek 10 - Stary Targ

23 kwietnia. Zamek w Visby. 1455 rok.

- Szwedzi znowu ruszyli na Duńczyków - odezwał się do zgromadzonych Cord Widderich - Musimy się zastanowić co mamy czynić. Oczywiste jest, że wraz z Krzyżakami ruszymy na pomoc i ten fakt nie ulega najmniejszej wątpliwości. Nie jestem jednak pewien co do naszej strategii. Jakieś propozycje?
- Mam mały pomysł - odpowiedział Eidun Aarhus, który był norweskim artylerzystą w służbie u Braci Witalijskich. Powszechnie znana była jego wrodzona nienawiść do całego kopenhaskiego królestwa z powodu przymusowego wcielenia jego czwórki braci do armii duńskiej - Wiadomo, że wojnę toczyć będziemy również z Meklemburgią, która jest sojusznikiem Danii. Dlatego też moim zdaniem, powinniśmy skupić się zwłaszcza na tym kraju, aby osłabić pozycję naszego głównego przeciwnika.
- Jak to widzisz? - zaciekawił się król
- Przede wszystkim musimy zabezpieczyć cieśniny Kattegat, Sund i Wielki Bełt. Wierzę, że wraz z Krzyżakami i Szwedami jesteśmy w stanie tego dokonać pomimo, iż Duńczycy mają na morzu przewagę liczebną. Nie zmienia to jednak faktu, że wciąż pamiętają nasze starcia na Bałtyku i podejrzewam, że dość niechętnie staną z nami do walki. Tak więc naszym najważniejszym posunięciem jest zablokowamie tych duńskich cieśnin.
- Od razu blokujemy też Kopenhagę - wtrącił witalijski kanclerz
- To prawda - rzekł Aarhus - W następnej kolejności musimy rozprawić się z Meklemburgią. Uważam, że najlepiej będzie jeśli skupimy się na Holsztynie. Jest to rejon, który graniczy bezpośrednio z Danią, a opanowanie tej prowincji pozwoli nam na odcięcie od siebie obu sojuszników.
- Mądrze. Podoba mi się - na twarzy Widdericha pojawił się szyderczy uśmiech - Nie zapominajmy jednak o Skane. Musimy tutaj być ciągle przyszykowani na ewentualny atak Duńczyków.
- Panie - wtrącił się do rozmowy szwedzki ambasador, który milczał jak dotąd wraz ze swoim odpowiednikiem z Zakonu Krzyżackiego - Mój król wziął taką sposobność pod uwagę i dlatego zapewnia, że w razie ofensywy na wasze ziemie, osobiście poprowadzi na wroga kilkanaście tysięcy wojsk, które obecnie znajdują się w Sztokholmie.
- Doskonale - uśmiech nie znikał z twarzy przywódcy Likedeelers - Eidun co dalej radzisz?
- W dalszej kolejności musielibyśmy ruszyć na Hamburg. Ponadto plotki mówią, że w podbitym przez Meklemburgię Magbeburgu, mieszkańcy co chwilą się buntują co w dalszej konsenkwencji tylko doprowadza to do jeszcze większego pogłębienia się chaosu w tym kraju. Warto to wykorzystać.
Kliknij aby rozwinąć...

7 listopada. Obóz wojskowy w Holsztynie.

- Panowie! - rozpoczął zebranie Aarhus - Mam same dobre wieści. Po pierwsze ta przeklęta twierdza lada dzień powinna paść - palcem wskazał na położony nieopodal zamek, który był bez przerwy ostrzeliwany przez artylerię - Po drugie, nasi marynarze z pomocą Szwedów i Krzyżaków odnieśli dwa wspaniałe zwycięstwa nad Duńczykami rozbijając wroga w drobny mak. Po trzecie tak jak przypuszczaliśmy, magnaci z Magdeburga zaatakowali posiłki meklemburskie jakie były szykowane im na odsiecz - znowu obejrzał się w stronę wrogiej budowli - Co prawda buntowanicy przegrali, ale znacznie osłabili to hanzeatyckie ścierwo.
- Jakie rozkazy? - zapytał pułkownik Enke
- Jutro z rana ...
- Udało się! - do namiotu wbiegł zdyszany jeden z Witalian przerywając tym samym to co do powiedzenia miał dowódca wojsk Likedeelers - Poddali się. Właśnie nasi wyprowadzają jeńców. Udało się!
- No panowie - rzekł uradowany Eidur - No to najpierw odpoczniemy przez najbliższe trzy dni. Następnie ruszamy na Hamburg.
Kliknij aby rozwinąć...

Zwycięska bitwa pod Helgolandem ...

... i pod Aalborgiem

Oblężenie Holsztynu

18 listopada. Miejscowość Wilhesse.

- ... - Aarhus zaniemówił. Dopiero po dłuższej chwili zapytał - Chcecie przyłączyć do swojego państwa?
- Właśnie tak - odpowiedział żołnierz o ciemnej karnacji - Meklemburgia od dawien dawna znieważała wszystkich duchownych znajdujących się w ich kraju oraz w terenach przez nich podbijanych. Jego ekscelencja Juliusz II ekskomunikował ich, ale widząc, że nie przyniosło to żadnego efektu, postanowił wydać rozkaz abyśmy przez Francję dotarli właśnie tutaj po to aby zaanektować ten region.
- Co chcecie zrobić z pojmanymi przez was tymi co nękali duchowieństwo? - zapytał obcego żołnierza pułkownik Enke
- Na osobiste wezwanie jego ekscelencji, generalny inkwizytor Kastylii, Aragonii i Walencji Tomas de Torquemada zajmie się przesłuchaniami i sądzeniem podejrzanych. Po zajęciu i całkowitym opanowaniu przez nas Hamburga przybędzie on wraz ze swymi uczniami i zarazem pomocnikami do klasztoru w Magdeburgu.
- My mamy zamiar ruszać na Magbeburg - Aarhus podejrzliwie spojrzał na Włocha
- Nie ma żadnego problemu - odpowiedział rozmówca - W takim wypadku wy będziecie gościć generalnego inkwizytora. Oczywiście mogę rozumieć, że zostanie mu zapewniona odpowiednia opieka i zagwaruntujecie też, że będzie miał wszelkie warunki do wykonania swej misji?
- Możecie być tego pewnym - momentalnie odpowiedział Eidun - Podejrzewam, że całą Meklemburgię podzielimy między siebie.
- Istnieje spore prawdopodobieństwo, że nie zdołamy schwytać wszystkich bluźnierców. Bardzo możliwe, że część z nich będzie szukała schronienia w Magdeburgu. Jeśli ich poznajdujecie to potem wydacie nam ich?
- Raczej nie będzie kogo wydawać - uśmiechnął się Norweg - Tamtejsza ludność ma zamiar sama wymierzyć sprawiedliwość wśród ich ciemiężycieli. Jeszcze muszę spytać czy macie jakieś plany wobec Duńczyków?
- To znaczy?
- Meklemburgia jest z nimi w sojuszu - wytłumaczył Enke
- Nie. Nas interesuje jedynie Hamburg.
Kliknij aby rozwinąć...

Tomas de Torquemada i Juliusz II

2 stycznia. Rynek w Starym Targu. 1457 rok.

Pomimo kalendarzowej zimy na rynku w Starym Targu wcale nie było mroźno. Ba! Można spokojnie stwierdzić, że atmosfera wśród zebranych była wręcz niezwykle gorąca. Powodem takiej, a nie innej sytuacji był fakt, iż Albrecht III, który niedawno został lennikiem Likedeelers zaprosił do siebie swego seniora Corda Widdericha na atrakcję jaką chciał mu pokazać. Jako, że wciąż niejasna była sytuacja na Niderlandach, przywódca Braci Witalijskich zaproponował aby wśród Holendrów, którzy zamieszkiwali Gotlandię, został wybrany książę Magbeburga. Po kilku dniach ogłoszono, że najlepszym kandydatem będzie prawowity następca tronu w okupowanej Geldrii i Fryzji Albrecht, którego oficjalnie poczęto zwać Albrechtem III. Sam zainteresowany z miejsca przyjął ową ofertę aby po paru tygodniach ogłosić się lennikiem Widdericha. Przy okazji zmieniono też ówczesną nazwę Magdeburg na Stary Targ.
- Ilu checie ściąć? - Widderich ciekawie przyglądał się całemu wydarzeniu
- Będzie ich niecała setka - odpowiedział Albrecht III
- Dlaczego właśnie miecz? Kiedyś w Skane widziałem jak łamano kołem dwóch Duńczyków. Wrzeszczeli z bólu tak jakby prosiaka rzeźnik na obiad przygotowywał. Zrobiło to na mnie spore wrażenie.
- Wiesz Cord. Nie ja o tym decydowałem tylko ci tutaj wszyscy co przyszli. Nie chciałem za bardzo narzucać swej woli tym bardziej w tak błahej sprawie. Mam na myśli to, że i tak zostaną straceni. Dla mnie to bez znaczenia w jaki sposób.
Kliknij aby rozwinąć...

Hołd Albrechta III

Egzekucja skazanych w Starym Targu

15 marca. Zamek w Visby.

- Proponujemy pokój - zaczął duński poseł
- Phi - lekceważąco odparł Widderich - Mam tylko nadzieję, że przyszedłeś z czymś konkretnym. Jak nie to szkoda mojego cennego czasu i poprostu będzie dla ciebie lepiej jeśli od razu się stąd wyniesiesz.
- Mój pan proponuje abyś wziął w swe posiadanie Jutlandię - cicho powiedział nieco wystraszony dyplomata - Oprócz tego chcemy zapłacić piećdziesiąd tysięcy złotych monet. Niestety więcej nie mamy.
- Dobrze - rzekł po głębszym zastanowieniu Witalian - Macie tydzień na opuszczenie całego półwyspu. Kto do tego czasu nie zdąży dotrzeć do Kopenhagi, zostanie moim poddanym.
Kliknij aby rozwinąć...

19 września. Zamek w Visby.

- Dlaczego nie przedyskutowaliście tej decyzji z nami? - Cord zapytał Krzyżaka z nutą niezadowolenia w głosie
- To nagła sytuacja - usłyszał w odpowiedzi - Zaatakowali nas w kilku miejscach naraz. Podejrzewamy, że do tego ataku przygotowywali się już od dłuższego czasu w przeciwnym razie nie byłoby aż takiej dokładności z ich strony. Mordują, palą i grabią co się da. Błagamy o waszą pomoc.
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 17 Luty 2009

Ok. Działa.

Olsen · 25 Luty 2009

Likedeelers

Odcinek 11 - Henrik

20 września. Zamek w Visby. 1457 roku.

- Sytuacja jest dość niejasna - odezwał się Widderich, który wraz z Aarhusem bacznie przyglądał się rozłożonej na stole mapie Europy - Przede wszystkim nie mam zielonego pojęcia jakie nastroje panują w Bremie. Podejrzewam, że wkrótce wybuchnie silny bunt przeciwko Austriakom, którzy teraz okupują te ziemie. Jednak do końca nie możemy być tego pewnym.
- To prawda - odpowiedział Aarhus - Na domiar złego tym razem musimy liczyć tylko na siebie. Podejrzewam, że Szwedzi nam za bardzo nie pomogą o Krzyżakach już nie wspominając.
- Masz rację. Trzeba się zastanowić co czynić. Co myślisz o małej eskapadzie na Niderlandy? Tamtejsza ludność jest nam bardzo przychylna, a do tego jest to bardzo bogaty region. Tylko stać nas na taki wypad?
- Wątpię. Nie mamy dostatecznej ilości statków, które mogłyby służyć do transportu ludzi i zaopatrzenia. Nie ma na to szans. Mało tego. Nasi żołnierze obecnie bardziej przypominają hołotę niż wojsko, które może przedstawiać jakąś wartość na polu bitwy. Kiedy wszystko się uspokoi celem Witalian powinno być skupienie się na poprawie piechoty i konnicy. W tym nie będzie większego problemu bo zarówno Szwedzi jak i Krzyżacy znają się na tym rzemiośle doskonale ...
- Dobrze, ale teraz zajmujemy się czymś innym - przerwał mu król - Co radzisz?
- Napewno ciekawe jest, że Duńczycy zajmują Pomorze Zachodnie. Wszystkich Polaków broniących tego terenu wyrżnęli w pień. To mi nasuwa pewien pomysł.
Kliknij aby rozwinąć...

25 września. Port w Aalborgu.

- Szybciej do cholery - darł się kapitan Aarhus do marynarzy, którzy w pośpiechu ładowali na galery proch, broń i żywność. Szcześć statków wkrótce miało wypłynąć, ale nikt nie wiedział dokąd, gdyż celem rejsu nie były Niderlandy ani wsparcie Zakonu Krzyżackiego. Ponadto wszyscy zastanawiali się po co Aarhus rozkazał zdjąć witalijskie bandery, żeby zastąpić je austriackimi ...
Kliknij aby rozwinąć...

3 października. Istambuł.

Czterej Likedeelers, którzy zostali wysłani przez swego monarchę do stolicy tureckiego imperium, dotarli w końcu do celu. Przed nimi znajdował się olbrzymi sułtański pałac w którym miały zostać przeduskutowane warunki współpracy pomiędzy Braćmi Witalijskimi, a Turcją Ottomańską. Po chwili przyszedł do nich mahometański dyplomata w otoczeniu kilkunastu rodaków z czego conajmniej połowa była uzbrojona. Goście nie byli pewni jak mają się odezwać do ludzi, którzy z tylko i wyłącznie czysto religijnych powodów byli dla nich wrogami. Doświadczony i przyzwyczajony do tego typu sytuacji odezwał się najpierw turecki dyplomata:
- Witajcie. Mam nadzieję, że Allach sprawił, iż droga do nas nie była dla was udreką?
- Naturalnie, że nie - odezwał się jeden z Witalian - Może była troszeczkę nużąca, gdyż musieliśmy objechać drogą na około z racji toczonej przez nas wojny z Królestwem Polskim.
- Słyszeliśmy, że z nimi walczycie. Bardzo to nas cieszy. Kto jest wrogiem naszego wroga jest naszym przyjacielem. Nazywam się Mohamed Afnah i jestem osobistym doradcą naszego potężnego pana do spraw dyplomatycznych. Narazie sułtan nie może was przyjąć, ale uczyni to za kilka dni. Do tego czasu będziecie moimi goścmi.
Kliknij aby rozwinąć...

3 października. Bergen.

- ... kilku specjalnie nie zabiliśmy i uciekło - pułkownik Enke opowiadał Aarhusowi - To miasto to teraz sterta gruzów. Wszędzie leżą ścierwa pomordowanych żołnierzy, kobiet, dzieci i starców.
- Wiesz co jest najlepsze Enke? - uśmiechał się szyderczo Aarhus widząc dzieło zniszczenia jakie dokonali jego podopieczni - Najlepsze to, że ci co im daliście uciec będą rozpowiadać, że na duńską Norwegią napadli Austriacy.
- Tak. Dobry pomysł z tymi banderami - przytaknął rozmówca
- Załadujcie to co przedstawia jakąkolwiek wartość na galery. Odpłyniemy najszybciej jak to możliwe. Na szczęście Duńczycy zajęci są walkami z Polakami na Pomorzu Zachodnim więc myślę, że obędzie się bez jakichkolwiek niespodzianek na Skagerrak. Co to za wrzaski? - spojrzał z Enke za siebie widząc kilku Braci Witalijskich kłocących się miedzy sobą. Podszedł do zgromadzonych i ku jego oczom ukazał się kilkuletni czarnowłosy chłopiec, który był trzymany na rękach jednego z napastników. Malec cały załzawiony swoim widokiem dawał jasno do zrozumienia, że jest przerażony obecną sytuacją.
- Co tu się dzieje i co to za dzieciak? - zapytał Aarhus
- Panie kapitanie - odpowiedział ten Witalian, który trzymał chłopca na rękach - Niech pan posłucha. Kiedy wszedłem do jednego z domów wraz z paroma kamratami to zastaliśmy w kuchni chyba jakieś małżeństwo, które i tak od razu zabiliśmy. Następnie przeszukałem pozostałe pokoje i na górze znalazłem właśnie jego kiedy spał.
- Dlaczego go nie zabiłeś? - odezwał się Enke
- Nie mogłem - spuścił głowę - Poprostu nie mogłem. Więc zabrałem go ze sobą. Kiedy wyszedłem z tej chaty spotkałem tych tutaj, a oni zaczęli drzeć ryja, żebym się pozbył tego malucha. Dzieciak zaczął płakać więc tym bardziej ... nie wiem ... poprostu nie możemy go tak potraktować jak innych.
Aarhus wysłuchawszy co do powiedzenie miał Witalian podszedł do niego i chłopca. Uśmiechnął się:
- Jak masz na imię chłopcze?
- Henrik.
Kliknij aby rozwinąć...

Zamordowanie rodziców Henrika

7 października. Istambuł.

- [...] uważamy, że są to dobre warunki - rzekł poseł Likedeelers
- Wcale nie takie dobre - odpowiedział mu sułtan - Niby co nam da to, że udostępnicie nam mapy, które dla nas są praktycznie bezużyteczne? Nie interesują mnie te wyspy na północy. Dla mnie też kompletnie nie ma sensu wasza chęć poznania nieznanych dla was rejonów takich jak Azja Środkowa czy Indie, a o już Chinach nie wspominając. Po co to wam?
- To nasze zadanie wyznaczone przez króla Widdericha - wymiajająco rzekł Witalian
- Zadanie wyznaczone przez króla Widdericha - sułtan powtórzył na głos po czym dodał - Przekażcie swemu panu, że wasza misja okazała się fiaskiem. Nie zgadzam się na wymianę odkryć pomiędzy naszymi państwami. Cenię dokonania Braci Witalijskich. Sam Allach widzi, że mówię to szczerze. Jednak zmienię nieco temat. Czy u was też tępi i prześladuje się naszych braci, którzy są muzułmanami?
- Mój król przewidział taką sytuację która może się odnosić do kwestii wyznaniowej. Z tego powodu zabrałem ze sobą ogólnie sporządzony przez naszego kanclerza rejestr w którym dokładnie widać, iż muzułmani mogą bez żadnych konsenkwencji wyznawać swoją wiarę. Nie jesteśmy fanatykami religijnymi.
W tym momencie jeden z Witalian wyciągnął zwój w którym znajdował się pergamin. Podniósł go lekko do góry i czekał, żeby komuś go przekazać. Sułtan kiwnął głową na stojącego obok niego dostojnika, który szybko się ukłonił i poszedł odebrać pismo. Następnie przeczytał zawartość tak aby sułtan mógł spokojnie wszystko usłyszeć, aż w końcu ten rzekł:
- Wierzę wam ... Spodobaliście mi się i jeśli chcecie możecie tutaj zostać ile wam się podoba. Mohamed Afnah, którego już zdążyliście wcześniej poznać, będzie wam towarzyszył na każdym kroku. Życzę miłego pobytu.
Kliknij aby rozwinąć...

10 listopada. Zamek w Visby.

- Faktycznie wielka wojna - z przekąsem rzekł do swojego kanclerza Widderich - Już zawarto pokój. Ja bym to nazwał wojenką.
- Uważam, że powinniśmy się z tego powodu cieszyć. Od dobrych paru lat bez przerwy uczestniczymy w jakiś konfliktach. Mieszkańcy już są zmęczeni tym wszystkim. Musimy się teraz zająć gospodarką, żeby móc osiągać większe dochody.
- Hmm ... - zamyślił się Cord - W zasadzie to masz rację.
- Cieszę się panie, że tak uważasz ...
- ... do tego Aarhus coś wspominał o wojskach lądowych - król przerwał kanclerzowi - Tym też się zajmiemy. Ha! Myślałem, że wojny są wyczerpujące, ale przed nami cała masa zajęć i obowiązków. Ale to od jutra. Teraz mam ochotę powalczyć trochę z Henrikiem. Żebyś widział jak ten malec potrafi się już kuszami obsługiwać. Bystry dzieciak.
Kliknij aby rozwinąć...

Olsen · 25 Luty 2009

Austriacy rozmnożyli się jak króliki i są w chwili obecnej w sporej części Europy w tym jak widać na screenie poniżej na ich terenie znajdują się m. in właśnie Niderlandy i Brema.

Olsen · 8 Marzec 2009

Likedeelers

Odcinek 12 - Meklemburgia

29 grudnia. Zamek w Visby. 1477 roku.

- Wiesz Eidun? - zapytał swojego kamrata król Widderich - Kiedy wydawało się, że w końcu będziemy mogli całkowicie skupić się na rozwoju handlu i gospodarki to okazuje się, że znowu musimy zająć się wojaczką. Kiedyś taka informacja byłaby mi z pewnością na rękę, ale już niestety nie jestem taki młody jak kiedyś. Nawet nie wiem od czego tutaj zacząć ...
- Zrobił się nam mały bałagan. To prawda - odparł kapitan Aarhus - Nie mam zielonego pojęcia czym kierowali się włoscy kupcy wypowiadając Krzyżakom wojnę. Może doszło do jakiejś prowokacji politycznej. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że Toskania i Genua nałożyły zakaz handlu naszym kupcom.
- Wiem i jest to poprostu śmieszne z tego powodu, że my nie mamy tam u nich żadnych udziałów.
- Dokładnie. Z drugiej strony ta wojna może okazać się nam na rękę. Hamburg jest tuż pod nami a oni są w sojuszu między innymi właśnie z Toskanią i Genuą. Gdybyśmy sami z siebie zaatakowali Państwo Kościelne to z pewnością wiele narodów obróciłoby się przeciwko nam. Bo jak to? Atakować stolicę apostolską? A tak upichcimy dwie pieczenie na jednym ogniu. Zdobędziemy Hamburg i wtedy spokojnie skupimy się na Szczecinie, które jest w litewskim posiadaniu. Co ciekawe ich poseł ma do nas dotrzeć w przeciągu kilku dni, gdyż ma dla nas podobno bardzo ciekawą propozycję odnośnie tego terenu.
Kliknij aby rozwinąć...

2 stycznia. Zamek w Visby. 1478 roku.

- Macie nas za idiotów? - witlandzki kanclerz aż krzyknął kiedy usłyszał co litewski dyplomata miał do powiedzenia.
- Spokojnie, spokojnie. Po co się denerwować - cicho zwrócił się władca Likedeelers do swojego majordomusa po czym odezwał się do przybysza - Możesz jeszcze raz to powtórzyć? Ledwo co słyszę, a chciałbym mieć pewność nie uszczknąć żadnego z Twoich zapewnień Litwinie.
- Naturalnie - odparł poseł - Jak już wspomniałem Szczecin zdobyliśmy na warunkach całkowicie niezależnych od nas i nie mieliśmy na nie większego wpływu. Teraz wobec akutalnej polityki zagranicznej jaką obrał Wielki Książę Litewski, prowincja która do nas należy jest w zasadzie jakby solą w naszym oku. Dlatego mamy dla Was propozycję nie do odrzucenia.
- Słuchamy uważnie - kanclerz uważnie wpatrzył się w posła
- W zeszłym miesiącu jeden z waszych okrętów wojennych zdobył nasze mapy, które są z naszego punktu widzenia niezwykle cenne. Pomijam już fakt, iż Wielki Książe Litewski okazał się wręcz niebywałą hojnością i dobroczynnością oferując tak korzystne warunki dla Królestwa Gotlandii co do dołączenia Szczecina do waszego terytorium ...
- Konkretnie rzecz ujmując, za oddanie tychże map dacie nam Szczecin z okolicami ziemiami? - upewnił się Cord Widderich
- Tak - usłyszał w odpowiedzi
- Czyli macie nas za idiotów - kanclerz znowu nie mógł się powstrzymać - Nikt normalny nie zaproponowałby oddania regionu na takich warunkach!
- Och ... daj wreszcie spokój - król uśmiechął się sam do siebie - A ty Litwinie wrócisz do swego kraju ze zdobycznymi przez nas mapami. Przystępujemy na takie warunki.
Kliknij aby rozwinąć...

11 lutego. Wybrzeża Meklemburgii.

- Jak wygląda sytuacja? - zapytał swoich oficerów Henrik von Spa - sierota z Bergen, który pod okiem Corda Widdericha otrzymał doskonałe wykształcenie zarówno dyplomatyczne jak i militarne oraz ekonomiczne. Teraz miał świetną okazję aby swoją edukację przełożyć na praktykę w postaci zdobycia Hamburga. Zanim jednak do tego miało dojść, drogę Likedeelers zagrodziły wojska meklemburskie przez co obie strony szykowały się do bitwy.
- Przede wszystkim mieliśmy parę problemów aby tutaj dopłynąć - odezwał się jeden z oficerów - Sztorm jaki pojawił na naszej drodze, zniszczył dwa transportowce przez co straciliśmy dość sporo żołnierzy i zaopatrzenia.
- Rozumiem - odparł Henrik - W takim bądź razie ilu tutaj dotarło?
- Dokładnie rzecz ujmując będzie to dwadzieścia tysięcy siedemset osiemdziesiąt osiem piechoty i trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt trzech jeźdzców. Morale u wszystkich są dość wysokie.
- Dziękuję. Wróg?
- Tutaj nie jesteśmy do końca pewni - rozpoczął inny oficer - Nie wiemy bowiem czy Hanower ma zamiar pomóc Włochom, ale taka możliwość jest dość spora zważywszy na fakt, iż nasze wojska znajdujące się w Jutlandii zauważyli jakieś manewry z ich strony. Moim zdaniem należy się liczyć z ich ewentualnym atakiem.
- Zgadzam się - lakonicznie stwierdził von Spa - Sami jednak nie będziemy. Do Jutlandii lada chwila przybędą posiłki krzyżackie i szwedzkie.
- A jeśli Meklemburczycy zdecydują się zaatakować Szczecin? Nie mamy tam żadnego wojska oprócz obsadzonych przez nas twierdz - zauważył jeden z rozmówców.
- To prawda - zamyślił się dowodzący Witalianami - Lecz do takiej sytuacji nie dojdzie. Wroga zaatakujemy jutro o świcie. Na nasze szczęście Krzyżacy nauczyli nas budowania tych wilczych dołów, które użyjemy. Będziemy wyczekiwać, aż ich jazda nas zaatakuje przez co część z nich wpadnie w te zasadzki a kolejna część zostanie wyrżnięta przez naszych łuczników i kuszników. Następnie na mój znak - Henrik odwrócił się w stronę jednego z pułkowników - z pobliskiego lasku ruszysz z połową jazdy na pozostałych konnych będących przy życiu. Natomiast reszta jazdy wraz z piechurami rzuci się na jednostki nieprzyjaciela niebiorące dotąd udziału w walce.
Kliknij aby rozwinąć...

Wieczór 12 lutego. Wybrzeża Meklemburgii.

- Jednak te parszywe ścierwa z Hanoweru ruszyły na nas - Henrik był tak wściekły, że z jego ust sączyła się piana - Mało tego. Ich było więcej jak samych Meklemburczyków.
- To prawda - odrzekł mu przybyły z Jutlandii kapitan Aarhus - Na szczęście. Nieźle im pokazałeś kto tu rządzi, a poza tym przyprowadziłem kilkanaście chorągwi naszych sojuszników. Niech wszyscy Twoi ludzie odpoczną. Moi w tym czasie zajmą się obozem. Teraz to my zaczekamy na ich ruch.
- Pamiętaj Eidun, że Hanower wysłał posiłki w postaci samej piechoty więc mam nadzieję, że sobie spokojnie poradzimy. Ale potrzeba odpoczynku. Zrobimy tak jak radzisz.
Kliknij aby rozwinąć...

4 marca. Przed murami obronnymi Hamburga.

- Gnieżdzą się tam jak robaki - Aarhus śmiał się do von Spa
- Piękny dzień na śmierć ... ich śmierć - odrzekł Henrik - Myślałem, że sprawią nam więcej kłopotów.
- Ja tak samo. Niestety dla nich, a dla nas stety, są a w zasadzie byli w Meklemburgii zbyt krótko, żeby dokładnie zapoznać się z tymi terenami.
- Jak myślisz Eidun? Pierwsze natarcie okaże się skuteczne?
- Wątpię. Za drugim albo dopiero trzecim wejdziemy do miasta.
- Pff ... Obstaję przy pierwszym ataku.
- Zakładamy się?
- Zgoda. Jeśli wygrasz to dostarczę ci tysiąc złotych monet. Jeśli przegrasz to ty mi dasz taką samą sumę.
Kliknij aby rozwinąć...

Henrik wygrywa zakład

20 marca. Zamek w Visby.

- Te sto sześć tysięcy złotych monet możecie sobie w dupę wsadzić - opryskliwe zwrócił się do dyplomaty włoskiego władca Braci Witalijskich - Posłuchaj mnie uważnie synku bo nie mam zamiaru się powtarzać. Zabieramy wam całą Meklemburgię wraz z miastem Hamburg. I ciesz się, że odejdziesz żyw bo za tą obelgę co nam zapodali wasi przyjaciele z Toskanii i Genui to powinniśmy wszystkich twoich krajanów powywieszać na rejach. Teraz won. Precz mi z oczu!
Kliknij aby rozwinąć...

Odrzucona oferta Państwa Kościelnego

Olsen · 10 Marzec 2009

Likedeelers

Odcinek 13 - Nieproszeni goście

14 lutego. Zamek w Visby. 1478 roku.

- Ktoś musi objąć władzę - odezwał się do Henrika von Spa, kapitan Aarhus - Mieszkańcy jeszcze nie wiedzą, że Cord zmarł kilka dni temu. Nie możemy przecież dopuścić do sytuacji jakoby na naszych zdobycznych terenach rozpoczęły się jakieś bunty.
- Wiem, ale czemu sam nie chcesz usiąść na tronie? - usłyszał w odpowiedzi
- Henrik, niedługo mnie też już nie będzie. I co potem? Znowu nowy król? To idiotyczne.
- Nie wiem czy dałbym radę ...
- Uwierz mi, że sobie spokojnie poradzisz. Ba! Mało tego. Jesteś młodziutki, ledwo wąs pod nosem zaczął ci wyrastać, a już brałeś udział w kampaniach wojennych dzięki czemu wojsko jest za tobą Henrik. Mieszkańcom poszczególnych regionów jest to kompletnie obojętne czy będziesz na tronie czy będzie to jakiś żebrak. Najważniejsze, żeby im się żyło dobrze, a jako, że na nędzę niewielu narzeka to też możesz liczyć na ich przychylność.
- Miło, że starasz się wlać nieco otuchy - Norweg uśmiechnął się sam do siebie po czym wpatrzył się w jeden punkt na ścianie. Następnie zamknął na chwilę oczy zastanawiając się czy udźwignie ten ewentualny ciężar jaki by mógł spocząć na jego barkach. W końcu się odezwał mówiąc:
- Daj mi czas do namysłu do jutra rana.
Kliknij aby rozwinąć...

6 lipca. Port w Gdańsku. 1500 roku.

Zaproszenie jakie zostało wysłane przez Krzyżaków do Braci Witalijskich i Królestwa Szwecji znalazło pozytywny oddźwięk wśród zaproszonych i z tego powodu każdy z sojuszników Zakonu wysłał do gdańskiego portu po jednym okręcie wojennym. Pogłoski mówiły, że niejaki marynarz Lingby miał do przedstawienia niezwykle ciekawą propozycję. Niestety nikt nie wiedział jaką, gdyż sam zainteresowany uparcie twierdził, że przedstawi ją tylko wobec wszystkich państw należących do sojuszu.
Kliknij aby rozwinąć...

Żuraw w Gdańsku

Wieczór 6 lipca. Gdańsk. 1500 roku.

- Dlaczego zwróciłeś się z tym do nas, a nie przykładowo Francuzów, Anglików czy Hiszpanów? - zapytał Lingby'ego wysłannik Braci Witalijskich
- Uważam, iż sojusz witalijsko-szwedzko-krzyżacki jest sojuszem niezwyke potężnym, a za swoich panów uznaję tylko potężne narody - odpowiedział marynarz
- Czyli chcesz nam powiedzieć, że wymienionego przez mojego przyjaciela państwa są poprostu słabe? - tym razem pytanie zadał poseł szwedzki
- Nie, ale jesteście silniejsi.
- Przejdźmy do konkretów - rozpoczął milczący dotąd komtur Gdańska - Ilu masz ludzi i jak zamierzasz przyczynić się do wzrostu naszej chwały?
- Dysponuję niecałymi czterema setkami jazdy. Są to odważni ludzie, którzy szukają mocnych wrażeń i przygód. Ziemie, które znacie, nie są przez was odkryte i nie wiecie co tam się właściwie znajduje. A jeśli jest tam złoto? Podobno Hiszpanie i Portugalczycy są na tropie niezliczonych ilości złota, srebra, diamentów i w ogóle wszelakich kosztowności.
- I co? - wtargnął podejrzliwie Szwed - Co chcesz z tego mieć?
- Okryję się sławą. To mi wystarcza. Ponadto jedyne o co proszę to o statek z pełnym ekwipunkiem czyli bronią, amunicją i żarciem.
- Co o tym myślicie? - komtur zapytał zebranych
- Najpierw ja się wypowiem - rozpoczął wysłannik przysłany ze Sztokholmu - Osobiście nie wierzę, żeby tam było złoto. Podejrzewam, że tego człowieka ponosi czysta fantazja a nie zdrowy rozsądek. Moim zdaniem powinniśmy go zignorować.
- Szczerze powiedziawszy widzę to wszystko nieco inaczej - wtargnął Witalian - Twierdzę, że nic praktycznie nie tracimy, a możemy zyskać coś naprawdę istotnego. Pomijam już sam fakt znalezienia jakiś skarbów, ale poprostu możemy poznać nowe ziemie, które nam umożliwią poznanie tamtych regionów w możliwie niedalekiej przyszłości.
- Mam podobne zdanie - odezwał się Krzyżak - Krótko i na temat, Lingby będziesz reprezentował nasze interesy. Masz na to naszą zgodę.
Kliknij aby rozwinąć...

14 września. Zamek w Visby.

- Czy to ich koniec? - zapytał swego kanclerza król Henrik
- Myślę, że blisko końca - odpowiedział majordomus - Jedyne co im zostało to część Norwegii, Islandia, Grenlandia oraz Pomorze Zachodnie. Kopenhaga powinna niedługo paść. Co potem?
- Nie wiem. Strasznie mnie korci, żeby coś z tym zrobić. Taka okazja być może nam się już więcej nie powtórzy. A tak raz na zawsze z nimi skończymy.
- To prawda panie. Nie wiem jednak jak zareagują na to inne kraje, zwłaszcza Austria, która przecież urosła w potęgę niemiłosiernie.
- Jak przyjdą to im pokażemy co i jak. Wracając jednak do tematu to co proponujesz?
- Czekać. Nie jestem pewien ile, ale moim zdaniem najlepiej jeśli trochę poczekamy. Mamy swoich szpiegów na tych terenach więc wszystko będziemy wiedzieć na bieżąco.
- Dobrze, a co z Norwegią? Nie wiedziałem, że dojdzie do takiej sytuacji, że ogłoszą swoją niezależność.
- Uważam, iż w tej kwestii musimy porozmawiać ze Szwedami. Dla nich ta sytuacja jest również zaskoczeniem, a powinniśmy mieć pewność jakie jest ich stanowisko odnośnie tego wszystkiego.
- Prawda. Jako ewentualny sojusznik Norwegowie nam się na niewiele zdadzą, a tak przynajmniej będzie z nich jakiś pożytek bo mięsa armatniego nigdy dość.
Kliknij aby rozwinąć...

13 listopada. Gdzieś na północnym zachodzie. Na pokładzie "Pelikana"

- Skąd na tej wyspie się wzieli do cholery jasnej Francuzi? Czy może ktoś mi jakoś wytłumaczyć? - pytał swoich kamratów Lingby - Nie ważne zresztą. Byli tam, a my będziemy tutaj. Przygotować się do zejścia na ląd.
Żeglarze z wielką sprawnością wykonywali wszelkie niezbędne czynności. Kiedy po paru minutach spuszczano do wody pierwszą szalupę, mężczyzna siedzący na bocianim gnieździe zaczął drzeć się w niebogłosy:
- Gdzie jest Lingby? Wołać go tu szybko!
- Co się stało? - krzyczał kapitan, który momentalnie zjawił się na miejscu
- Tam są jakieś budowle, ale widzę tylko kontury paru domów. Powiewa też tam jakaś flaga.
- Jaka flaga? - wrzeszczał Lingby
- Nie wiem, nie widzę. Możliwe, że to znowu Francuzi.
Kliknij aby rozwinąć...

Ziemie badane przez Lingby'ego okazały się już zamieszkane przez Francuzów

Olsen · 26 Marzec 2009

Likedeelers

Odcinek 14 - Religia

1 marca. Zamek w Visby. 1518 roku.

- Widzisz Panie co się dzieje? - pytał swego władcy witalijski kanclerz - Jeden zakonnik prowadzi do takiej sytuacji, że możemy być świadkami rozłamu w kościele. Musimy zająć jakieś stanowisko w tej sprawie.
- Doskonale wiem, że musimy - odpowiedział von Spa - Jak on się nazywa?
- Marcin Luter.
- Jak na jego wystąpienie reaguje nasza ludność?
- Ziemie, którymi władają Bracia Witalijscy są zdecydowanie po stronie tego duchownego. Akurat u nas samo podejście do religii nie było jakoś skrupulatnie przestrzegane w przeciwieństwie do innych państw. Z tego też powodu nie musimy się obawiać żadnych buntów. Tak mi się przynajmniej wydaje.
- A Szwedzi? A Krzyżacy?
- Ciekawa sprawa. Mają podobne podejście do Lutra co my.
- Zakon też? - zdziwił się król - Na ich zbrojach, tarczach, flagach widnieje przecież krzyż, a sami oprócz joannitów nazywają się jedynymi prawdziwymi obrońcami wiary ...
- Pozwól, że się wtrącę Panie - przerwał kanclerz - Po pierwsze nie mają wyjścia i w jakimś stopniu muszą omamiać całą Europę swoimi hasłami, żeby usprawiedliwić swoje zachowania w stosunku do Polaków. Po drugie sam Luter jest zniesmaczony faktem, iż niemalże wszystko co czyni kościół na rzecz wiernych jest podyktowane rządzą pieniądza. Dlatego cały majątek jaki posiadają może zostać przejęty przez państwo jako forma zadośćuczynienia wobec poddanych. Nieźle prawda?
- Czyli możemy ograbić wszystkie kościoły znajdujące się w granicach naszego państwa i nie będziemy mieli z tego powodu żadnych problemów?
- Nie licząc późniejszego nastawienia Watykanu i innych katolickich krajów do Likedeelers to nie.
Kliknij aby rozwinąć...

Marcin Luter

11 marca. Zamek w Visby.

- Witajcie - rozpoczął do przybyłych gości przywódca Witalian - Pewnie jesteście spragnieni i głodni?
- Dziękujemy Panie, ale nie trzeba - ukłonił się stojący na czele kilkunastoosobowej grupy wysoki i barczysty marynarz o imieniu Torsten. von Spa zmierzył wszystkich uważnie zwrokiem. Po dłuższej chwili odezwał się mówiąc:
- Wiecie jak tego dokonacie?
- Tak Panie - odpowiedział Torsten - Przez kilka ostatnich dni zastanawialiśmy się jaki będzie najlepszy sposób na nasze zwycięstwo. W końcu doszliśmy do wniosku, że całe te osady, które są zamieszkane przez francuskie ścierwa, wyrżniemy z samego rana kiedy czujność strażników jest w tym momencie conajmniej beznadziejna.
- Aha. Czy zna ktoś z was ich język?
- Ja Panie - z gromady zebranych wyrwał się mały i grubawy o chytrym uśmiechu, czarnowłosy mężczyzna. Gdy stanął obok Torstena natychmiast klęknął - Wołają na mnie Brief. Znam francuski, gdyż kiedyś mieszkałem w Prowansji przez kilka dobrych lat.
- Z jakiego powodu przeniosłeś się do nas? - zapytał król Henrik
- Kiedy dwóch durni nie chciało oddać mi pieniędzy musiałem sam je z powrotem odzyskać. W momencie gdy moi ... tfu ... tfu ... przyjaciele wyszli do tawerny, ja zakradłem się do ich domów i wymordowałem ich rodziny. Pamiętam, że jeden z dzieciaków piszczał wtedy jak świnia kiedy go szlachtowałem. Najgorsze we wszystkim to było to, że i tak nie znalazłem żadnych pieniędzy. Potem musiałem uciekać i tak trafiłem na Gotlandię.
- Panie - zwrócił się do władcy Torsten - W porównaniu do pozostałych Brief jest potulny jak baranek. Inni mają ciekawsze historie do opowiedzenia.
- Wierzę - odparł von Spa - Chętnie bym posłuchał, ale obawiam się, że nasz kanclerz tego by już nie wytrzymał - wskazał ręką swego majordomusa, który stał blady jak ściana nie mogąc uwierzyć, że stoi w jednym z pomieszczeniu w sadystami, którzy stworzą koszmar osadnikom francuskim zamieszkującym jeszcze mało znane tereny za Grenlandią.
- "Nie dopuszczę do tego. Nie mogę pozwolić na rzeź" - myślał w duchu witalijski kanclerz
Kliknij aby rozwinąć...

Witalijscy najemnicy podczas narady i tereny, które mają zostać przez nich zaatakowane

13 marca. Sztokholm.

- Nie mogę podjąć takiej decyzji bez porozumienia się z moim królem - rzekł witalijski ambasador
- Naturalnie - odpowiedział mu szwedzki dyplomata - Myślę, że odpowiedzi możemy doczekać się spokojnie do końca bieżącego miesiąca.
- Tak, to wystarczająco czasu.
- Bardzo nas to cieszy. Jeszcze chciałbym spytać o Danię. Czy planujecie może przeprowadzić na nich kolejną ofensywę?
- Owszem, ale jeszcze nie teraz. Narazie mamy inne sprawy do załatwienia, acz nie ukrywamy, że zajęcie i włączenie do naszego państwa Kopenhagi i Pomorza Zachodniego jest opcją niezwykle kuszącą. Lecz jak powiedziałem, narazie mamy kilka innych rzeczy do wykonania, które są dla nas priorytetami.
- Doskonale to rozumiem. W takim wypadku zaczekamy do czasu kiedy będziecie gotowi do ataku na Danię. Powrócimy wtedy do rozmów. A teraz będę czekał na wasze oficjalne stanowisko w sprawie porozumienia handlowego pomiędzy naszymi krajami.
Kliknij aby rozwinąć...

27 czerwca. Zamek w Visby.

- Naprawdę? - von Spa aż krzyknął z radości
- Tak Panie - odpowiedział uśmiechnięty kanclerz - Z dniem dzisiejszym nasi wielcy przyjaciele w postaci Królestwa Szwecji i Zakonu Krzyżackiego również przeszli na protestantym. Podejrzewam, że im podobnie jak zresztą nam, budżet zostanie znacząco powiększony poprzez zagarnięcie kościelnych bogactw.
- Świetna wiadomość. Taki ruch z ich strony tylko przypieczętuje przyjacielskie stosunki jakimi się wszyscy nawzajem darzymy.
- To prawda Panie.
- Zaproś dzisiaj do nas na małą ucztę ambasadora szwedzkiego i krzyżackiego. Chcę też, aby na kolacji było najlepsze wino jakie znajduje się na terenie Braci Witaljskich.
Kliknij aby rozwinąć...

20 września. Hanower.

- Jako, że od kilku dni jesteście protestantami, a oprócz tego naszymi sąsiadami to proponujemy wam sojusz z potężnymi Braćmi Witaljskimi, Królestwem Szwecji i Zakonem Krzyżackim - rzekł poseł Likedeelers - Drugiej takiej okazji nie będzie. Albo my was 'wchłoniemy', albo zrobią to Austriacy.
- Nie jesteś pośle za bardzo obdarzony umiejętnościami dyplomatycznymi - zauważył bremeński kanclerz - Traktujesz nas z góry i widać to gołym okiem.
- Przesadzacie - usłyszał w odpowiedzi - Każdy członek naszego sojuszu jest równym partnerem wobec pozostałych sprzymierzeńców. Ja oraz przybyli ze mną posłowie z Malborka i Sztokholmu podpisują się rękoma i nogami pod tym co właśnie mówię.
- Co z tego będziemy mieli? - naiwnie zapytał kanclerz
- Przede wszystkim zachowacie swą niepodległość. Ponadto będziecie mogli się całkowicie skupić na swej południowej i zachodniej granicy co odciąży was przecież w znaczny sposób. Nie muszę chyba wspominać o ewentualnych zdobyczach jakie możecie sobie wygospodarować na Austriakach. Oczywiście po uprzednim powiadomieniu swoich sojuszników. Nie wymieniłem również korzyści handlowych jakie was czekają, gdyż jest to fakt aż nadto oczywisty. Jaka jest wasza odpowiedź?
Kliknij aby rozwinąć...

17 października. Zamek w Visby.

- Chcesz mi powiedzieć Austriaku, że nie prosicie, a wręcz żądacie naszej zgody na umożliwienie wam swobodnego poruszania się wojskami po naszym kraju? - zmarszczył brwi von Spa
- Takie dostałem polecenie, aby przekazać wolę mego króla tobie Panie - odpowiedział wystraszony poseł, który ciężko dysząc, nie był w stanie ukryć swego strachu przed Braćmi Witalijskimi
- A co się stanie jeśli odmówię?
- Podejrzewam, że ... - głos posłańca był ledwo słyszalny - ... dojdzie do wojny.
- Ale nie jesteś tego pewien?
- Nie Panie.
- Dobrze - na to słowo Austriak podniósł wysoko głowę mając nadzieję, że jego misja zostanie z powodzeniem wykonana - Jeśli twój pan będzie się wahał to wierzę, że prezent jaki mam dla niego spowoduje, iż szybko podejmie odpowiednią decyzję.
- Cieszę się Panie, że masz zamiar przekazać memu królowi podarek. Z pewnością doceni ten ruch z twojej strony.
- Tak myślisz? - uśmiechnął się do posła władca Likedeelers - Najpierw sam zobaczysz co przygotowałem. Wprowadzić! - Momentalnie do komnaty wszedł mężczyzna, który trzymał w ręku duży, wiklinowy kosz z którego wysypał całą zawartość. Poseł krzyknął przerażony, gdy zobaczył jak kilka odciętych głów spada na ziemię tym bardziej, że jedna z nich poturlała się do jego nóg. Austriak z obrzydzeniem przyjrzał się twarzy nieszczęśnika i rozpoznał w nim jednego z przybyłych z nim na Gotlandię towarzysza.
- To nasza odpowiedź - kpiąco odezwał się Henrik.
Kliknij aby rozwinąć...

AAR wyczyszczony i zamknięty, w razie potrzeby kontakt na GG/PW. Urban

Zaloguj

Bracia Witalijscy AAR

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Poleć forum

Zaloguj

Bracia Witalijscy AAR

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Olsen Nowy

Poleć forum

Szybkie Linki