Brasiliana - Brazylijski AAR

Brasiliana

Część I: Ostrzenie Noży


Po obaleniu niewolnictwa w 1888 roku, republikanie zdobyli wielkie poparcie we wszystkich częściach Imperium Brazylijskiego. Powstanie obalające Cesarstwo Brazylii rozpoczęło się w 1889 roku od powstania wojskowego garnizonu i zakończyło się deklaracją powstania Republiki Brazylii. Konstytucja z roku 1891 została napisana na wzór Konstytucji USA, przyznając znaczną autonomię wszystkich prowincji. Pod rządami pierwszego prezydenta, wewnętrzna sytuacja w Brazylii ustabilizowała się, lecz wkrótce w Brazylii rozpoczął się cykl kryzysów gospodarczych - Cukrowy Kryzys w 1890 roku, Kryzys Kawowy w 1896 roku, koniec boomu na gumę w 1913 roku. Tymczasem minister spraw zagranicznych Brazylii, Baron Do Rio Branco, rozszerzył terytorium Brazylii przez serię porozumień z Wlk. Brytanią (w sprawie Gujany Brytyjskiej), Kolumbią, Boliwią, Peru i Urugwajem, do ponad 250 tys. mil kwadratowych. Rozwój przemysłu i wysoki przypływ imigrantów doprowadził do powstania silnego przemysłowego proletariatu, odmieniając społeczeństwo Brazylii. Duży eksport zakończył się wraz z końcem Pierwszej Wojny Światowej. W czasie Wielkiego Kryzysu 1929-30, spadły ceny kawy i gumy. Wtedy to oficerski ruch socjalno-reformacyjny zwany "Tenentismo" przejął panowanie nad sytuacją, a popierający rewolucję Getúlio Dornelles Vargas ustanowił rządy autorytarne z silnymi prezydenckimi pełnomocnictwami i bardzo ograniczył autonomię federalnych stanów, stając się faktycznym dyktatorem Brazylii.



Getúlio Dornelles Vargas - Dyktator Brazylii


Na początku stycznia 1936 roku prezydent Vargas zwołał nadzwyczajne zebranie gabinetu rządzącego, w celu omówienia przyszłości Brazylii w nadchodzącym, niespokojnym czasie.


Rząd Brazylii



Vargas: Panowie wezwałem was byście przedstawili mi raporty dotyczące waszych resortów, a mające znaczenie dla przyszłości naszego kraju. Jak wam, panowie, wiadomo w Europie do władzy doszli dwaj niebezpieczni dyktatorzy Adolf Hitler w Niemczech i Benito Mussolini we Włoszech. Wiadome jest iż obydwaj, a w szczególności ten pierwszy, marzą o podbiciu świata. Stanowią więc naturalne zagrożenie dla naszej niepodległości. Jednocześnie my też pragniemy podbojów. Naszym priorytetowym zadaniem jest uzyskanie panowania w Ameryce Południowej i Środkowej. Musimy więc opracować naszą politykę zagraniczną i wewnętrzną, by uzyskać maksymalne korzyści i nie narazić się Stanom Zjednoczonym, które pragną być jedynym mocarstwem Nowego Świata. Panowie zaprezentujcie więc swoje raporty.

Oswaldo Aranha (Minister Spraw Zagranicznych): No cóż, nasze dążenia do zdobycia ziem niepodległych państw Ameryki Południowej na pewno spotka się ze sprzeciwem demokratycznych państw i może zakończyć się ich zbrojną interwencją na terenie naszej ojczyzny. Mówię tu szczególnie o Stanach zjednoczonych, które pragną sprawować „opiekę” nad państwami Ameryki Łacińskiej.
Dalsze sprawy. Nie łączą nas żadne umowy międzynarodowe, nie znajdujemy się w żadnym sojuszu. To wszystko z mojej strony.

Marcondes Filho (Minister Obrony): Nasz naród kocha swojego prezydenta jednak wywołanie przez nas nowej wojny może spotkać się ze sprzeciwem naszego narodu. Skuteczna propaganda dobrze wpływa na nasz naród: gospodarka się rozwija, młodzi Brazylijczycy chętnie wstąpiliby do armii, gdyby mięli taką możliwość. Przeciwnicy polityczni na razie milczą. Są za słabi i nie mają społecznego poparcia, by otwarcie wystąpić przeciw Panu Presidente.

Gaspar Dutra (Szef Sztabu): Obecnie planujemy kilka operacji na wypadek wojny. Pierwszym celem dla naszych wojsk powinna być Argentyna, gdyż jako drugi co do wielkości kraj na kontynencie stanowić może dla nas potencjalnego rywala w przyszłych podbojach. Natychmiast po zdobyciu Argentyny powinniśmy wykorzystać tamtejszy przemysł dla własnych celów.



Mapa operacji "Anakonda"


Drugim strategicznym celem winna być Wenezuela z jej złożami ropy. Nasza ojczyzna nie dysponuje żadnymi źródłami tego cennego surowca, lecz jeżeli pragniemy prowadzić nowoczesną wojnę musimy go posiadać. Ten cel możemy osiągnąć na kilka sposobów. Rozważany jest krótki sojusz z Kolumbią, umieszczenie na granicy kolumbijsko-wenezuelskiej kilku naszych dywizji i atak w kierunku złóż ropy, a później zajęcie stolicy.



Mapa operacji "Kolumb"


Inną możliwością jest zgromadzenie floty na wodach terytorialnych Wenezueli i wykonanie desantu morskiego.



Mapa operacji "Wschód Słońca"


W planach jest także operacja „Inka”, dzięki której uzyskamy kontrolę nad większością państw południowoamerykańskich zyskując jednocześnie wenezuelskie złoża ropy potrzebne do dalszego prowadzenia wojny.



Mapa operacji "Złoto Inków"


Joao Nevesa da Fontoura (Dowódcy wojsk lądowych): Nasze wojska są zgrupowane w większości w stolicy lecz kilka dywizji rozlokowano bardziej na południe. Są to doskonale wyszkoleni żołnierze, którzy czekają na pańskie rozkazy Presidente. Jednak przydałoby się wzmocnić nasze siły lądowe nowoczesnym uzbrojeniem. Bardzo przydały by się nam czołgi.



Siły lądowe Brazylii


Aristides Guilhem (Dowódca Marynarki): Sir, nasza dzielna flota potrzebuje wzmocnienia, gdyż składa się prawie wyłącznie z transportowców. Jeżeli chcemy ochronić nasze wybrzeża przed atakami naszych wrogów powinniśmy wzmocnić nasze siły morskie. Samym tylko bohaterskim okrętem Sao Paulo nie obronimy naszych wód, Sir.



Brazylijska Flota Wojenna


Salgado Filho (Dowódca Lotnictwa): Presidente, nasze niewielkie siły lotnicze potrzebują nowoczesnych samolotów i więcej ochotników, jeżeli chcemy obronić nasze nieba, a co dopiero atakować innych. Jeden dywizjon przestarzałych myśliwców to zdecydowanie za mało, by myśleć o nowoczesnej wojnie.



Brazylijskie Powietrzne Siły Zbrojne


Vargas: Dziękuję panowie. Możecie panowie opóścić salę.


Vargas miał twardy orzech do zgryzienia. Chciał jak najszybciej rozpocząć podbój, jednak niewielkie i słabo uzbrojone siły zbrojne na niewiele by mu się przydały podczas otwartego konfliktu. Tym bardziej, iż USA na północy z niechęcią patrzyłoby na rosnące pod jego nosem nowe mocarstwo i z pewnością wystąpiłoby zbrojnie przeciw „wojennemu podżegaczowi” z południa. Jedyne co mógł zrobić to czekać i wzmacniać się.

 

Część II: Tworząc Aniołów


Dnia 5 stycznia 1936 roku presidente Vargas wydał rozporządzenia dotyczące armii. Stoczni w prowincji Salvador nakazał budowę nowego pancernika „Minas Gerais”, oraz niszczycieli do wyposażenia 2. Flotylli Niszczycieli.



Plany pancernika Minas Gerais


Jednocześnie polecił zakładom przemysłu lotniczego działającym przy dowództwie powietrznych sił zbrojnych Brazylii wyprodukowanie przedwojennych bombowców nurkujących wystarczających do wyposarzenia dwóch w pełni sprawnych dywizjonów.
Następnym ukazem uzupełnił skład osobowy niepełnego 1. Dywizjonu Myśliwców będącego jedynym dywizjonem 1. Armii Powietrznej stacjonującej w Vitorii. Dowódcą tego zgrupowania został mianowany Generał Oliveira Gomez.

1o Exercito stacjonująca w Rio de Janeiro oraz 2o Exercito stacjonująca w Curitibie dostały rozkaz przemieszczenia się do znajdującego się przy granicy z Argentyną Porto Allegre i utworzenia jednej jednostki składającej się ze wszystkich sił lądowych Brazylii.

Dnia 11 stycznia 1936 roku Minister spraw zagranicznych Oswaldo Aranha przyjął w swoim gabinecie japońskiego konsula rezydującego w naszym kraju. Sądząc po minach obu dżentelmenów podczas konferencji prasowej, rozmowy musiały przebiegać w przyjaznych warunkach. Minister Aranha powiedział na zakończeniu konferencji: „Sądzę, iż narody Japonii i Brazylii mogą się od siebie wiele nauczyć. Doświadczenia wielu lat walki o przetrwanie wbrew wielkim mocarstwom powinny zaowocować wieloletnią przyjaźnią obu bratnich narodów”.



Wynik rozmów brazylijsko-japońskich


Dnia 15 lutego 1936 roku z 1o Exercito oraz 2o Exercito przybyłych do Porto Allegre została utworzona 1. Armia Brazylijska, której dowódcą mianowano zasłużonego dla naszego kraju marszałka Gaspara Dutrę. Powitany entuzjastycznie przez żołnierzy marszałek wygłosił przemowę, w której przedstawił wielką rolę wojska w budowaniu przyszłości Brazylii.



Skład 1. Armii



Marszałek Gaspar Eurico Dutra


Na przeprowadzonych tego samego dnia pokazowych ćwiczeniach bojowych żołnierze 1. Armii wykazali się wielką sprawnością i doskonałą współpracą poszczególnych jednostek, zarówno piechoty, jak i kawalerii.



Żołnierze 1.Armii podczas ćwiczeń na poligonie w Porto Allegre


11 maja 1936 roku ukończone pierwsze statki 2. Flotylli Niszczycieli wpłynęły do portu w prowincji Salvador. Jej dowódcą został mianowany Gusmao Camara.

16 maja 1936 roku na niebie nad głowami żołnierzy 1. Armii pojawiły się samoloty Generała Oliveira Gomeza z nowoutworzonej 1. Armii Powietrznej.

Anonimowa relacja młodego szeregowca: „Właśnie zmierzaliśmy do kantyny na posiłek, gdy nagle usłyszeliśmy dochodzący z oddali ryk. Przystanęliśmy i popatrzyliśmy w niebo. Ponad horyzontem ujrzeliśmy małe kształty podobne do ptaków. Jednak to nie były ptaki. Po kilku minutach wyraźnie było widać oznakowanie naszego lotnictwa na ich skrzydłach. Wspaniałe maszyny, które w przyszłości będą nas pilnować z nieba. Anioły, po prostu anioły.”



Bombowce nurkujące, „Anioły” z 1. Armii Powietrznej



Zamknięty oraz oczyszczony
T55