Cesarstwo Japonii 2003-2020

Cesarstwo Japonii 2003-2020​

​

Kraj: Japonia
Modyfikacja: Modern Day Scenario
Lata: 2003-2020
Cele: Dominacja w Azji, a także reklama MDSa

WSTĘP​

- No cóż, nie można powiedzieć, że test poszedł dobrze. - rzekł zgryźliwie profesor Williams. - Nie spodziewałem się nawet, ze jedynie dwie osoby będą w stanie otrzymać pozytywną ocenę.

Uczniowie spuścili głowy w nadziei, iż nie dosięgnie ich gniew profesora.

- Powiem więcej, jestem rozczarowany tym, że tak mało osób jest w stanie napisać cokolwiek na temat II Wojny Światowej w Europie. - zamilkł na chwilę, wycierając pot na czole przy pomocy chusteczki. - Dlatego też chciałbym oznajmić, że za tydzień napiszemy kolejny sprawdzian, tym razem o wojnie na Pacyfiku.

Zamilkł, z satysfakcją obserwując piorunujące wrażenie, jakie te słowa wywarły na klasie. Przestali wpatrywać się tempo w blaty swoich stolików, wymieniając przerażone spojrzenia i niemal bezgłośne uwagi. Wiedzieli, że profesor Williams nie jest osobą, która łatwo zmienia zdanie, a więc musieli liczyć się z brakiem możliwości przełożenia klasówki.

- Chciałbym mieć pewność, że tym razem przynajmniej połowa z was załapie się na dwóję, a więc zaczniemy wspólne powtarzanie już teraz - warknął na klasę. - Eric, do odpowiedzi!

Eric, najwyraźniej pogrążony w głębokim szoku wstał i z ogromnym trudem zmusił się, aby spojrzeć nauczycielowi prosto w oczy, nienaturalnie powiększone przez grube denka okularów.

- Profesorze?
- Powiedz mi, Canavan, jak rozpoczęła się wojna między Stanami Zjednoczonymi a Japonią?
- Chyba... atakiem na Pearl Harbour?
- Kiedy?
- Ehm... chyba w listopadzie...
- Błąd, 7 grudnia 1941 roku - oświadczył zdenerwowany Williams. - Kiedy się skończyła?
- Nie mam pojęcia.
- Widzisz, Canavan - szydził profesor. - Gdybyś częściej zaglądał do zeszytu, wiedziałbyś, że 2 września 1945 roku. Może mi chociaż powiesz, jakie były postanowienia dotyczące Japonii po wojnie?
- Dostała się pod okupację amerykańską - mówił niepewnie Eric. - Poza tym chyba... było coś z cesarzem. Odwołali go?
- Nie, nie odwołali - warknął Williams. - A co z wojskiem?
- Nie wiem - chłopak zwiesił głowę.
- Liczę, że nauczysz się lepiej na przyszły wtorek. Siadaj, dwója z minusem - powiedział z poirytowaniem nauczyciel.

* * *​

Prawidłowa odpowiedź na ostatnie pytanie profesora Williamsa brzmiała: od roku 1945, po przegranej wojnie z USA Cesarstwo Japonii nie może formalnie posiadać sił zbrojnych. Ten warunek istnieje jedynie w teorii, albowiem Siły Samoobrony, choć będące formacją cywilną, są jednymi z najlepiej wyposażonych i wyszkolonych armii na świecie. Skupione w 14 nowoczesnych dywizjach lądowych, 7 dywizjonach powietrznych najnowszej generacji stanowią jedną z największych potęg militarnych Azji. Flota, w skład której wchodzi 19 okrętów, jest gwarantem pokoju i bezpieczeństwa na całym kontynencie.

​

Po "Wojnie w Wielkiej Azji", jak dzisiejsza historiografia japońska nazywa wojnę na Pacyfiku, cesarz, głowa państwa został pozbawiony swoich boskich godności, a panowanie Hirohito przeszło z torów burzliwych na okres dobrobytu i rozwoju, podczas którego Cesarstwo wyrosło na jedną z największych potęg ekonomicznych świata. Nowy monarcha, Akihito, przejął po ojcu kraj sprawny i prężny, przodujący w dziedzinie technologii, a także będący pionierem w gałęziach takich jak robotyka, elektronika czy genetyka.

​

Japonia wraz z całym światem wkroczyła nie tylko w trzecie tysiąclecie, ale także w okres burzliwych i okrutnych wojen. W marcu 2003 roku siły Koalicji pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej rozpoczęły inwazję na kraj rządzony przez okrutnego dyktatora. Kolumbia stała się polem do działania bezwzględnych partyzantów. Cały czas pojawiały się kolejne kwestie sporne pomiędzy państwami.

* * *​

Tyle, jeśli chodzi o wstęp. Proszę o oceny oraz konstruktywną krytykę.

Od razu też mówię, że nie zaniechałem AARa Szwecją. Po prostu mam nadzieję prowadzić dwa równocześnie

 

Cesarstwo Japonii 2003-2020​

Odcinek 1
Destabilizacja

​

"Bóg opuścił Afrykę" - grzmiały gazety na całym świecie 27 maja, kiedy to doszło do gigantycznej eskalacji konfliktu pomiędzy Arabami a murzyńską ludnością Sudanu. Rada Bezpieczeństwa ONZ potępiła zdominowany przez ludność muzułmańską rząd tego kraju, oskarżyła prezydenta Omara al-Baszira o zbrodnie ludobójstwa. Premier Japonii Koizumi, w porozumieniu z premierem Korei Południowej Goh Kunem w specjalnej nocie dyplomatycznej wezwał rządy wszystkich państw do utworzenia specjalnego funduszu pomagającego poszkodowanym osobom.

​

Japońska generalicja zdecydowała o wysłaniu do Iraku obserwatorów, którzy mieli śledzić przebieg wojny. Towarzyszyła im flotylla okrętów podwodnych, która miała zabezpieczać między innymi szlaki handlowe prowadzące z Arabii Saudyjskiej do Azji Wschodniej. Okazało się, iż zagrożenie ze strony irakijskiej zostało przecenione, ponieważ żołnierze Koalicji już w pierwszych dniach wojny opanowali całe wybrzeże kraju, a nieliczne okręty zostały albo zatopione, albo przejęte przez marynarkę amerykańską.

​

Ambasador Stanów Zjednoczonych bezustannie słał do japońskiego MSZ prośby o "ścisłą współpracę pomiędzy USA a Japonią w sprawie irakijskiej". Apelowano o "pomoc w obaleniu dyktatorskich rządów Saddama Husajna", a także "usunięciu broni masowego rażenia z Iraku". Minister spraw zagranicznych, Yoriko Kawaguchi podeszła sceptycznie do tych sugestii twierdząc, iż militarna misja zagraniczna mogłaby zaszkodzić interesom Japonii oraz zdyskredytować ją na arenie międzynarodowej.

​

Tymczasem wojna trwała nadal. Szef sztabu generalnego armii USA George Casey informował, że 10 sierpnia, po zaciętej bitwie z Gwardią Republikańską, którą dowodził Ali Hassan al-Madżid zajęto An Nadżaf. 17 września rozbite irackie siły pancerne zostały zmuszone do wycofania się z An Nassiriryah. Najkrwawszą bitwą tej wojny była zdecydowanie ta o iracką stolicę, Bagdad, gdzie rozpaczliwie broniły się ostatnie nieprzyjacielskie wojska, dowodzone przez samego Saddama Husajna. Po trzech dniach, 27 września wojska amerykańsko-brytyjskie dotarły do zrujnowanego centrum miasta, dotarły do bukra dyktatora i pojmały go. George Bush z radością oświadczył opinii publicznej, że wojna została zakończona, tworzy się nowy, demokratyczny iracki rząd, a Kurdowie, którzy stanowili duży problem, otrzymali ogromną autonomię w granicach odnowionego państwa. Ta ostatnia decyzja spotkała się z ogromnym sprzeciwem ze strony rządu tureckiego oraz irańskiej Rady Strażników Rewolucji. "Chemiczny Ali" został schwytany na początku października, gdy usiłował przekroczyć granicę z Iranem.

​

Szacuje się, że podczas wojny zginęło 547 żołnierzy amerykańskich, 43 brytyjskich oraz 2 hiszpańskich. Irakijczycy zestrzelili 17 wrogich maszyn, które przez cały okres trwania wojny uderzały w centra przemysłowe i infrastrukturę przeciwnika. Straty po stronie irakijskiej wyniosły ok. 4000 zabitych, 32000 żołnierzy dostało się do niewoli. Irak pozostawał w dalszym ciągu krajem niestabilnym, w którym dochodziło do zamachów i prześladowań na tle religijnym, mimo starań podejmowanych przez rząd, aby tak się nie działo.

​

26 listopada w Gruzji miała miejsce Rewolucja Róż. Reformatorski ruch pod przywództwem Micheila Saakaszwilego doprowadził do pokojowego obalenia Eduarda Szewardnadze, skorumpowanego i uległego wobec Rosji prezydenta. Władimir Putin, prezydent Rosji wyraził swoje niezadowolenie spowodowane "zamieszkami w Gruzji", zaś sam Saakaszwili został wybrany nowym prezydentem Federacji Gruzińskiej. Zapowiedział starania o zbliżenie do NATO i UE.

* * *​

- Usiądźcie państwo, bardzo proszę - rzekł cesarz.
Premier Koizumi i minister Kawaguchi usiedli we wskazanych przez Jego Wysokość fotelach.
- Dziękujemy za zaproszenie, Wasza Miłość - rzekł, zgodnie z protokołem premier. - Chcielibyśmy przedstawić nasz doroczny bilans działań rządu.
- Oczywiście - zgodził się z uśmiechem monarcha. - Od czego zaczniemy?
- Sytuacja gospodarcza jest stabilna. Obecnie trwa rozbudowa zakładów na wyspach Riukiu celem likwidacji bezrobocia w tamtym regionie. Dokumenty, które dostarczyliśmy mówią, że jest ono w tamtym rejonie największe.
- Zgadza się - odrzekł Akihito. - Wyspy Riukiu cieszą się moim zainteresowaniem, ale zupełnie z innego powodu. Media informowały niedawno o kolejnych udanych próbach rakietowych na tamtejszych poligonach.

​

- Media mają niedokładne informacje - odparł cierpliwie Koizumi. - Prowadzimy tam testy, rzeczywiście, ale wbrew temu, co mówią media nie były one prowokacją w stosunku do Korei Północnej. Wręcz przeciwnie, w samym tylko grudniu nad terytorium Japonii wykryto 3 rakiety, które po próbie spadały do morza. Dzięki wzmożonym wysiłkom wywiadów amerykańskich i japońskich dowiedzieliśmy się, że Kim Dzong-Il dysponuje już pociskami, które są w stanie uderzyć nawet w Hawaje.
- To bardzo niepokojąca informacja - zauważył cesarz. - Czy uważają panowie, że może mieć miejsce dalsze ochłodzenie naszych relacji?
- To możliwe - rzekła Kawaguchi - Jeśli nie powiodą się nasze negocjacje dotyczące redukcji arsenału atomowego przez Koreę, może to grozić pewnymi konsekwencjami. Istnieje jednak inne zagrożenie.
- Jakie?
- Minister obrony doniósł, że zauważono ruchy floty w okolicach Sachalinu i Kuryli.
- Donoszono o tym także mi - odrzekł Akihito. - Jako Zwierzchnik Sił Zbrojnych uznałem, iż obecność militarna Rosji w tym regionie niepokoi Japonię i mam zamiar przedstawić to stanowisko na spotkaniu z prezydentem Putinem w lutym.

​

- Na uwagę zasługują także protesty pod japońską ambasadą w Birmie - rzekł premier.
- Wynikają z tego, że junta zadłużyła się u nas, ale z powodu zaległości w spłacaniu tego długu zażądaliśmy oddania całej sumy. - dodała Kawaguchi.
Nagle rozległ się delikatny dzwoneczek.
- Zastanowimy się nad tą kwestią - orzekł Akihito - Ale dopiero po obiedzie - uśmiechnął się łobuzersko - Zapraszam panów do sali jadalnej.

_____________________________________________________________________

No cóż, ciąg dalszy nastąpi Na razie nie dzieje się wiele, ale mam nadzieję, że mimo to Wam się spodoba

Aha, Barlow, z mangą nie mam wiele wspólnego

 

Cesarstwo Japonii 2003-2020​

Odcinek 2
Kręta droga​

11 września 2001 roku miał miejsce atak na wieże WTC. Przywódcy państw NATO zgodnie uznali, że sytuacja taka odpowiada artykułowi 5 Paktu Północnoatlantyckiego, mówiącym o potrzebie uderzeń odwetowych w sytuacji, gdy jeden z członków Koalicji zostanie zaatakowany. Za winnych uznano afgańskich talibów, udzielających schronienia członkom Al-Kaidy i już w październiku niewielki azjatycki kraj stanął w obliczu wojny z czołowymi mocarstwami świata.

Łączone wojska błyskawicznie opanowały kraj i pozbawiły władzy talibów, którzy rozpoczęli działania partyzanckie. Równie szybko okazało się, jak bardzo armia amerykańska zlekceważyła tę groźbę: muzułmanie zaczęli rosnąć w siłę, dokonując coraz śmielszych ataków i nękając sojusznicze wojska.

4 stycznia 2004 roku regularne oddziały Talibanu wkroczyły do miasta Herat, pozbawiając władzy siły proamerykańskiego rządu i samego okupanta.

​

Afganistan po raz kolejny pogrążył się w chaosie. Kontratak wyprowadzony przez siły brytyjskie pod dowództwem Davida Juliana Richardsa skończył się całkowitym fiaskiem. Nie pomogły nawet bezzałogowe samoloty, użyte w celu wsparcia ofensywy. Po kilkugodzinnej bitwie oddziały Koalicji wycofały się ze zrujnowanego miasta, zostawiając Herat na pastwę talibów.

Ofensywa rebeliantów nabierała tempa. 2 lutego zajęto Kandahar, zaś 8 marca, po niezwykle krwawej bitwie z siłami rządowymi, upadł Mazar-i-Sharif. Talibowie znaleźli się niebezpiecznie blisko Kabulu, a amerykański generał Casey zmuszony został do przegrupowania.

​

Coraz śmielsi talibowie pod dowództwem Mohammada Omara nie poprzestali na tych atakach. Na początku maja rozszerzyli obszar swojego działania na terytorium Pakistanu, wszczynając tzw. wojnę w Beludżystanie.

​

Po sukcesach nadeszły jednak porażki. Mimo opanowania przez rebeliantów Hyderabadu, armie Koalicji rozpoczęły stopniowe wypieranie buntowników z Afganistanu. Społeczność międzynarodowa narzeszcie zaczęła dostrzegać zagrożenie ze strony islamskiego ruchu, a najwyraźniejszym tego przejawem było dołączenie 15 lipca do NATO Włoch. Premier Berlusconi w agresywnym i stanowczym przemówieniu potępił Afgańczyków udzielających pomocy talibom i zapowiedział zaktywizowanie działań zbrojnych w tym regionie.

​

Wyparcie talibów z Afganistanu nie oznaczało końca wojny. Stany Zjednoczone i ich sojusznicy rozpoczęli odzyskiwanie ziem pakistańskich, zajętych przez buntowników - do tej pory rząd tego kraju bardzo słabo radził sobie w z tłumieniem rebelii oraz odwodzeniem swoich obywateli od tego ruchu. Już 2 września obszary Beludżystanu dostały się pod tymczasową okupację NATO.

​

Rok 2004 postawił przed Cesarstwem Japonii wiele nowych dylematów. Rozwijająca się gospodarka rosyjska, oparta w głównej mierze na przemyśle wydobywczym, mogła okazać się w przyszłości dużą konkurencją dla kraju. W rosyjskie surowce zaopatrywała się cała Europa, nikt nie dostrzegał (albo nie chciał dostrzegać) stopnia uzależnienia, w jakim pogrążyły się kraje takie jak Polska czy Niemcy.

​

Zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Rosji odbyły się wybory. Nikt nie okazał się zaskoczony ich wynikiem: zaangażowani w wojnę Amerykanie po raz kolejny obdarzyli zaufanie George'a Busha, zaś w Federacji władzę utrzymał Władimir Putin.

​

Wybory odbyły się także na Ukrainie. 22 listopada, tuż po wyborze Janukowycza, doszło do zamieszek. Opozycja wyraziła swoje wątpliwości dotyczące prawidłowości w przeprowadzeniu wyborów. Podejrzenia te okazały się słuszne, prezydent-elekt poprzez wydarzenia rewolucji nazwanej "pomarańczową" został zmuszony do ustąpienia, a na tym stanowisku zastąpił go Wiktor Juszczenko.

​

Coraz bardziej napięta stawała się sytuacja w Azji. Chińska Republika Ludowa przyjęła tzw. Prawo Antysecesyjne, mówiące o niepodzielności ziem chińskich. Było ono wyraźnie wymierzone w Tajwan i spotkało się z ostrym sprzeciwem mieszkańców tego kraju. Premier Koizumi w przemówieniu podczas wizyty w parlamencie Republiki Chińskiej mówił o potrzebie zacieśnienia stosunków pomiędzy Japonią a Tajwanem wobec tak agresywnej polityki komunistów. Swojego wsparcia udzieliła także Korea Południowa.

* * *​

- Jak pan doskonale wie, Stany Zjednoczone zmniejszają swoją aktywność na Pacyfiku - ciągnęła swój wywód Condoleezza Rice, sekretarz stanu - Nie chciałabym, żeby fakt ten został odebrany jako brak zainteresowania niebezpieczeństwem ze strony Korei Północnej, ale w obliczu wojny z terroryzmem nie możemy angażować się we wszystkie konflikty.
- Oczywiście - odparł uprzejmie premier Koizumi - Czy prawdą jest, że rozmowy z Kim Dzong-Ilem dotyczące programu nuklearnego Korei zakończyły się fiaskiem?
- Zastanawia mnie, skąd inni wiedzą tak wiele o ściśle tajnych pertraktacjach mojego kraju? - zażartowała Rice.
Koizumi znacząco spojrzał na gazetę leżącą na stoliku nieopodal.
- Rozumiem - odpowiedziała sekretarz, siląc się na rzeczowy ton - Chciałabym także zapytać o sprawę japońskiego korpusu ekspedycyjnego w Iraku...
- Wszystko zostało przygotowane, pani sekretarz. Według raportu Ministerstwa Obrony, wyślemy do Bagdadu około 9000 żołnierzy oraz najnowocześniejszy sprzęt, jakim dysponuje nasz kraj.
- Bardzo żałuję jednak, że z powodu naszej umowy Japonia została potępiona przez tylu sąsiadów.
- Liczyliśmy się z taką możliwością - Koizumi uśmiechnął się serdecznie.

​

- Proszę jednak nie zapominać o innych warunkach umowy. Mamy nadzieję, że doprowadzi pan, panie premierze, do realizacji zapisów w naszym protokole dyplomatycznym.
- Czy pan prezydent George Bush wyraził zgodę na ponowną aktywną obecność Floty Japońskich Sił Samoobrony na Pacyfiku?
- Ma się rozumieć - rzekła Condoleezza Rice. - Liczę jednak, że parlament japoński w niedługim czasie przywróci status militarny Siłom Samoobrony, a Japonia dołączy do NATO w ciągu najbliższych pięci lat.
- Zrobię co w mojej mocy. Taki ruch będzie korzystny dla obu naszych państw, ale może odbić się szerokim echem na całym świecie. Powrotu japońskiego militaryzmu boją się nie tylko obywatele naszego kraju.

* * *

CDN.

 

Cesarstwo Japonii 2003-2020​

Odcinek 3
Zbrojenia​

W marcu 2005 roku w parlamencie japońskim rozpoczęła się burzliwa debata, dotycząca zmiany pacyfistycznej konstytucji japońskiej. Ostatnie wydarzenia we Wschodniej Azji (uchwalenie prawa antysecesyjnego przez Chiny, pogorszenie stosunków z Koreą Północną i Birmą) sprawiły, iż pomysł premiera Koizumi cieszył się dosyć dużym poparciem. Mimo to batalia nie zakończyła się zwycięstwem szefa rządu, a sam Koizumi zmuszony został do zawarcia kompromisu z opozycją. Stanęło na tym, iż Japońskie Siły Samoobrony zachowały swój cywilny charakter, ale wyrażono zgodę na radykalne zwiekszenie dofinansowania dla sektora zbrojeniowego. W powiększonych siłach obrony znaleźć się miały najnowocześniejsze myśliwce Mitsubishi F-1 i F-2, bombowce strategiczne, taktyczne i morskie najnowszej generacji, a także flota, w skład której miały wejść wielkie okręty, częściowo produkowane w stoczniach Cesarstwa, a częściowo kupowane w Stanach Zjednoczonych, które cały czas były przychylnie nastawione do pomysłu rozbudowy wojsk. W programie rozwojowym znalazło się też miejsce dla rakiet o ogromnym zasięgu (potrafią dolecieć do Wołgogradu), piechoty morskiej i wojsk specjalnych. Zdecydowano się też dofinansowywać program nuklearny, a pierwszy ładunek miał zostać wyprodukowany już w roku 2006.

FLOTA JAPOŃSKA W KWIETNIU 2007 ROKU:

Lotniskowce: (2 + 2 w produkcji)
Tojo (zwodowany 25 maja 2006 roku)
Meiji (zwodowany 12 grudnia 2006 roku)
W produkcji: Yamamoto, Nagumo

Pancerniki: (1 + 1 w produkcji)
Naruhito (zwodowany 8 kwietnia 2007 roku)
W produkcji: Hitachi

Krążowniki: (3)
Hirohito (zwodowany 15 grudnia 2005 roku)
Akihito (zwodowany 14 marca 2006 roku)
Mutsuhito (zwodowany 8 kwietnia 2007 roku)

Niszczyciele: (17)
Akita
Sendai
Niigata
Fukushima
Tokyo
Yokohama
Nagoya
Kanazawa
Osaka
Hiroshima
Kochi
Fukuoka
Kagoshima
Pearl Harbour
Cushima
Okinawa
Mukden

Okręty podwodne: (5)

Transportowce: (13)

Ogółem: 41 okrętów + 3 w produkcji

​

Rozbudowa floty sprawiła, iż Cesarstwo Japonii stało się prawdziwą morską potęgą. Nowoczesne okręty i ogromna ich liczba spowodowała, że JSS były w stanie podjąć walkę nie tylko z zagrożeniami o charakterze lokalnym (takimi jak flota Korei Północnej), ale także z najpotężniejszymi graczami na Pacyfiku (takimi jak Rosja, Chiny lub Stany Zjednoczone). Światowa opinia publiczna była co prawda oburzona nazewnictwem niektórych okrętów (lotniskowiec nawiązujący do generała Tojo lub niszczyciel upamiętniający zdradziecki atak na Pearl Harbour), ale presja ze strony rządów Zachodu, które zdawały sobie sprawę, że Japonia musi być przyczółkiem NATO w Azji i nie należy psuć z nią stosunków, uciszyła różnego rodzaju prasowe spekulacje.

7 maja 2007 roku lądowe siły zbrojne Japonii liczyły:
- 24 dywizje piechoty
- 1 dywizję zmotoryzowaną
- 1 dywizję zmechanizowaną
- 1 dywizję pancerną (4 kolejne znajdowały się w produkcji)
- 4 dywizje piechoty morskiej (Rikusentai)
Przewiduje się, iż liczby te będą dalej zwiększane.

Lotnictwo Japonii:
- 8 dywizjonów myśliwców
- 2 dywizjony bombowców strategicznych
- 2 dywizjony lotnictwa taktycznego
- 2 dywizjony lotnictwa morskiego
- zalążek sił rakietowych, czyli 2 pociski dalekiego zasięgu, zdolne do przenoszenia ładunków nuklearnych

​

Uważa się, iż wszelkie rodzaje Japońskich Sił Samoobrony będą w dalszym ciągu rozwijane. Szacunki wojskowych ekspertów wskazują, iż w roku 2010, na skutek rozszerzenia poboru (co postuluje rząd premiera Koizumi) liczebność sił lądowych wzrośnie do 450.000 żołnierzy, zaś liczba samolotów wzrośnie dwukrotnie. Zbrojenia Japonii jednogłośnie potępione zostały przez rząd Chińskiej Republiki Ludowej, Korei Północnej, Federacji Rosyjskiej, Indii oraz Wietnamu. Co ciekawe, od słów dezaprobaty powstrzymały się rządy Tajwanu i Korei Południowej.

w kwietniu 2007 roku w Birmie rozegrały się dramatyczne wydarzenia. Okazało się, iż państwo stało się całkowicie niewypłacalne, a więc wojskowi rządzący krajem nie są w stanie spłacić zobowiązań finansowych, które zaciągnięto w Japonii. Ministerstwo Spraw Zagranicznych, w obawie przed utratą pieniędzy, zażądał natychmiastowej spłaty długu wraz ze wszystkimi odsetkami. W całej Birmie rozpoczęły się protesty na szeroką skalę przeciwko "imperialnej polityce Japonii" oraz "próbie pozyskania wpływów", a radykałowie obrzucili ambasadę Cesarstwa jajkami. Cesarz Akihito, premier Koizumi oraz rzecznik MSZ potępili te zamieszki, zwracając się jednocześnie z prośbą do rządu Birmy o zapewnienie ambasadzie niezbędnej ochrony.

* * *​

Przegląd wieści ze świata:

W marcu 2005 roku w Niemczech przeprowadzono reformę wojskową w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego. Siły zbrojne tego kraju podzielono na siły obronne oraz siły szybkiego reagowania, co spotkało się z aprobatą wszystkich państw członkowskich NATO. Zapowiedziano też aktywniejsze działania w misjach zagranicznych i wspieranie USA w wojnie z terroryzmem.

​

W Iranie do głosu zaczęli dochodzić skrajni konserwatyści. W sierpniu 2005 roku na prezydenta wybrany został Ahmadineżad. Elekcja spotkała się z aprobatą Rady Strażników Rewolucji, swoje zadowolenie wyrazili także afgańscy i pakistańscy talibowie. Czołowi politycy izraelscy wyrazili swoje zaniepokojenie faktem, iż prezydent-elekt w swoim pierwszym przemówieniu zapowiedział rozbudowę programu atomowego oraz stwierdził, że Izrael powinien zostać zmieciony z powierzchnii Ziemi.

​

Na skutek referendum niepodległościowego w Serbii i Czarnogórze wiosną 2006 roku Federacja rozpadła się. Rządy państw europejskich obawiały się przelewu krwi, ale na szczęście do żadnych działań zbrojnych nie doszło. Powstało niezależne państwo czarnogórskie.

​

Kontynent afrykański dotknięty został kolejną wojną. Somalia, i tak od dawna podzielona na zwalczające siebie stronnictwa, spotkała się z nowym zagrożeniem. Unia Trybunałów Islamskich opanowała ogromne tereny tego kraju i zagroziła samej stolicy, Mogadishu. Islamskich rebeliantów spacyfikowała dopiero etiopska interwencja.

​

13 lipca Izrael wypowiedział wojnę Hezbollachowi. Bojownicy, którzy z terenów południowego Libanu wystrzeliwali na żydowskie terytorium rakiety, po tygodniu zostali spacyfikowani, a Izrael zawarł z rządem Libanu i Syrii umowę, na mocy której Hezbollach został oficjalnie zdelegalizowany. Pominięto milczeniem fakt, iż zarówno Liban, jak i Syria bardzo aktywnie wspierały działania bojowników. Tereny południowego Libanu dostały się pod roczną okupację izraelską, a po tym czasie miały zostać zdemilitaryzowane.

​

CDN.

 

Cesarstwo Japonii 2003-2020​

Odcinek 4
Wojna​

Pod koniec czerwca 2007 roku stosunki japońsko-birmańskie uległy znacznemu pogorszeniu. Partia Liberalno-Demokratyczna na czele z premierem Koizumi i Shinzo Abe zdołała doprowadzić do uchwalenia przez parlament rezolucji wzywającej do zastosowania sankcji gospodarczych wobec Birmy, w związku z niewypłacalnością tego kraju. Japoński przedstawiciel Izby Reprezentantów, Yasuo Fukuda, w burzliwym wystąpieniu na forum ONZ skrytykował wojskową juntę i wezwał rządy największych krajów do ogłoszenia gospodarczej blokady Związku Myanmar. Tak też się stało i 16 czerwca rządy Indii, Tajlandii, Singapuru, Filipin, Japonii, Korei Południowej, Stanów Zjednoczonych oraz państw Unii Europejskiej wstrzymały większość kontaktów handlowych z Birmą. Co ciekawe, działania te skrytykował sekretarz generalny Komunistycznej Partii Chin Hu Jintao. Stwierdził, iż blokada jest całkowicie bezpodstawna i w związku z tym Chiny nie tylko do niej nie przystąpią, ale udzielą też Birmie pomocy finansowej. W istocie wiązało się to ze stopniowym uzależnieniem tego niewielkiego kraju od Chin.

Sam Than Shwe, przywódca Birmy, odniósł się bardzo krytycznie do działań Japonii. Uznał, iż Cesarstwo stoi na przeszkodzie wszelkim próbom rozwoju ubogich państw Azji i w dodatku cieszy się aprobatą Stanów Zjednoczonych. Skrytykował także intensywny rozwój Sił Samoobrony, wyrażając obawę, że mogą one stanowić "środek do realizacji imperialistycznych strategicznych celów Japonii". Than Shwe wywołał skandal, porównując cesarza Akihito, który pozwala na swobodne poczynania rządu w tej dziedzinie do jego poprzednika, monarchy Hirohito.

W takiej atmosferze odbyły sie wybory parlamentarne w Wielkiej Brytanii. 29 czerwca królowa Elżbieta II powierzyła Gordonowi Brownowi misję sformowania nowego rządu.

​

Sytuacja na linii Birma-Japonia zaostrzała się coraz bardziej. Przez cały listopad birmańska junta zwoływała wiece skierowane przeciwko Japonii, pod japońską ambasadą w Rangunie odbywały się protesty.

4 grudnia 2007 roku wyjeżdżający spod budynku ambasador został postrzelony przez jednego z zamachowców. Wśród szyderczych okrzyków karetka przewiozła go do szpitala, gdzie, pomimo akcji reanimacyjnej, ambasador zmarł. Świat zareagował oburzeniem, a japońskie agencje doniosły, że zamach na ambasadę mógł być inspirowany przez środowiska związane z rządem. Cesarz Akihito w specjalnym orędziu do Birmańczyków zażądał wyjaśnień i wydania winnych Japonii, lecz Than Shwe publicznie odmówił.

5 grudnia szef japońskiego sztabu generalnego Takaki Aso, po uprzednich konsultacjach z rządem i cesarzem, wydał rozkaz Japońskim Siłom Samoobrony do ataku na Birmę. Było to złamanie japońskiej konstytucji, ale tuż po tym, jak cesarz wystąpił przed Izbą Reprezentantów na nadzwyczajnym posiedzeniu i przedstawił sytuację, posłowie poprzez aklamację przyjęli niezbędne zmiany. JSS przekształcone zostały w regularne siły zbrojne, przywrócono sądy wojskowe, zmieniono zapis dotyczący broni masowego rażenia, a także artykuł mówiący o używaniu Sił tylko do obrony. Stany Zjednoczone i Unia Europejska wyraziły aprobatę dla tych zmian, a także uznały użycie siły za słuszne. Uważały, iż jest to pierwszy krok w kierunku demokratyzacji Birmy. Tradycyjnie sprzeciwiły się jedynie Chiny, ale do bardziej stanowczych kroków ze strony chińskiego rządu nie doszło.

​

Plan Aso był bardzo prosty. Należało zastosować morską blokadę wybrzeży Birmy, po czym wyczerpać wroga nalotami na strategiczne cele na terenie całego kraju. Następnym krokiem miał być desant sił specjalnych i podbój najważniejszych miast. Szczególną uwagę sztabu zwrócił Mandalaj, gdzie od wielu lat wojskowa junta próbowała urządzić nową stolicę Myanmaru.

Początkowa faza planu przebiegała bez zarzutu. Pod wpływem japońskiej dyplomacji rząd Tajlandii udzielił zgody Siłom Samoobrony na przelatywanie samolotów nad ich terytorium.

​

8 grudnia japońskie lotnictwo strategiczne zbombardowało Mandalaj. Cały świat oniemiał z wrażenia, obserwjąc jak najnowsze cuda japońskiej techniki pokonują wiele tysięcy kilometrów nad Pacyfikiem. Nalot zniszczył między innymi centra administracyjne, magazyn wojskowy, ważniejsze mosty oraz dużą część infrastruktury.

​

13 grudnia samoloty startujące z lotniskowców Tojo, Yamamoto i Nagumo rozpoczęły bitwę powietrzną o Rangun. Japończycy udowodnili swoją ogromną przewagę technologiczną. Nowoczesne F-2 w ciągu jednego dnia strąciło na ziemię około 400 maszyn, przy minimalnych stratach własnych powodując, że birmańskie lotnictwo praktycznie przestało istnieć. Generał Iwasaki ogłosił całkowity sukces.

14 grudnia, uzyskawszy przewagę w powietrzu, lotnictwo morskie zbombardowało portowe urządzenia w Rangunie, niszcząc też znajdujące się tam okręty. Samoloty zwiadowcze znalazły także odpowiednią plażę nadającą się w sam raz na desant.

​

Spasochroniarze pod dowództwem generała Yamaguchi 26 grudnia dokonali powietrznego desantu na okolice Mulmejn. Poszczególne brygady pierwszej dywizji Uteishidan opanowały strategiczne mosty i drogi, po czym przypuściły śmiały szturm na miasto. Nieliczny garnizon po dosyć symbolicznym oporze skapitulował, oddając ogromny teren Japończykom. W niedługim czasie amfibie wyładowały 3 dywizje pancerne, które miały wspierać dywizję spadochronową i utrzymać miasto.

​

1 stycznia 2008 roku piechota morska dokonała desantu na plaże w pobliżu Rangunu. Generał Aso podjął walkę z siłami generała Maunga Aye, z których wkrótce wywiązała się krwawa bitwa. W starciach poległo około 2000 żołnierzy birmańskich, a około 3000 dostało się do niewoli. Straty po stronie japońskiej wyniosły jedynie 224 żołnierzy oraz kilka zestrzelonych samolotów.

Po opanowaniu okolic Rangunu, Aso zdecydował się na tak na samą stolicę. Przy ciągłym wsparciu od strony morza (krążowniki rakietowe ostrzeliwały wybrzeże) i z powietrza garnizon nie miał szans bronić się długo. Szacunki generała okazały się prawdziwe i już 3 stycznia padła stolica Birmy. Than Shwe wraz z rządem tego samego dnia przekroczył granicę z Chinami, powierzając naczelne dowództwo nad wojskiem generałowi Aye.

​

Przez cały okres trwania wojny generał Iwasaki kontynuował naloty na najważniejsze wrogie cele. Lotnictwo taktyczne wyczerpało wroga tak bardzo, że praktycznie nie miał on szans na skuteczną obronę. 1 lutego po desperackiej obronie padło Prome, a siedem dni później 1 dywizja Uteishidan opanowała Cziang Maj, którego zdemoralizowani obrońcy poddali się praktycznie bez walki.

​

3 marca w atmosferze wojennej na prezydenta Rosji wybrany został Miedwiediew. Prezydent-elekt obiecał mediację w sprawie wojny birmańsko-japońskiej, nie zdając sobie sprawy, że nawet nie ma na to szans. Siły birmańskie były w rozsypce, administracja dogorywała, a mieszkańcy z radością witali atakujących Japończyków, upatrując w nich szansę na demokratyzację kraju. Owszem, byli i tacy, którzy chcieli kontynuować walkę za wszelką cenę, ale wszystko wskazywało na to, że przegrają. Japończycy zbliżali się do Mandalaj. Nie przeszkodziło to jednak rosyjskiemu społeczeństwu w masowym poparciu tych postulatów.

​

Mandalaj padł 10 marca. Generał Aye szykował ogromną bitwę, która zmusi Japończyków do odwrotu, ale plany te spełzły na niczym. Rezerwiści powołani do służby byli pozbawieni nadziei, szerzyły się dezercje, Birmańczycy nierzadko przechodzili na stronę japońską. Bitwa potrwała ledwie trzy godziny.

​

Bitwa o Mandalaj zakończyła wojnę. Cała Birma znalazła się pod okupacją japońską, o czym w orędziu do obu narodów opowiedział cesarz Akihito. Zapowiedział odbudowę i demokratyzację Związku Myanmar, zaznaczył, iż zaczyna się nowa epoka w stosunkach japońsko-birmańskich, a oba kraje na zawsze połączy przyjaźń. Obiecał jak najszybsze sformowanie nowego rządu.

Sam generał Aye dostał się do niewoli.

​

CDN.

 

Cesarstwo Japonii 2003-2020​

Odcinek 5
Co dalej?​

- Myli się pan, panie prezydencie - mówił wzburzony Hu Jintao - Zagrożenie ze strony Cesarstwa Japonii już jest ogromne, mało tego, rośnie z dnia na dzień! Musimy podjąć wspólne kroki, aby dać wyraz naszemu sprzeciwowi.
- Nie nazwałbym podboju Birmy i instalacji tam nowego rządu "ogromnym zagrożeniem" - odparł spokojnie Miedwiediew - To poprzedni reżim stanowił problem, nie Japonia. Dobrze się stało, że został on obalony, nieważne, pod jakim pretekstem. Poza tym, ciężko, aby pan Przewodniczący mówił inaczej, gdy pański kraj udziela azylu politycznego czołowym generałom birmańskim.
- Spokojnie, panowie - wtrącił Manmohan Singh, indyjski premier - Uważam, że obaj panowie nieco przesadzają. Z całą pewnością obecność wojsk japońskich w regionie stwarza pewne niepokoje, ale nie należy także przeceniaż tego zagrożenia. Do tej pory Koizumi nie podjął żadnych wrogich kroków wobec któregokolwiek z naszych krajów.

O tak, szczyt Rosja-Chiny-Indie w Delhi był wyjątkowo burzliwy. Nie tylko dlatego, że niespodziewanie wziął w nim udział Hu Jintao, reprezentujący kraj od długiego czasu konkurujący z Indiami, ale także dlatego, że dotyczył on bardzo poważnych spraw - mianowicie Japonii, która rozmieściła na terenie Birmy dalekosiężne rakiety.

​

Twarz Jintao wyrażała takie niedowierzanie, że dwaj pozostali panowie zaczęli dziwić się, jakim cudem jeszcze nie wyszły mu oczy z orbit.

- Przepraszam najmocniej, ale to najzwyklejsza naiwność! Japończycy nie będą nas uprzedzać, że zamierzają zrobić coś złego. Odkąd Bush zakończył rozmowy dotyczące ich wstąpienia do NATO, nie liczą się z nikim i z niczym!

​

- Obama to nie Bush, a Clinton to nie Rice - zauważył Singh - Istnieje szansa, że polityka USA wobec Japonii się zmieni.
- Ale danych zobowiązań się nie porzuca, może nie do końca zdaje sobie pan z tego sprawę. - zakpił Jintao.

​

- Spokojnie! - tym razem to Miedwiediew studził emocje. - Załóżmy hipotetycznie, że uznajemy zagrożenie ze strony Cesarstwa Japonii. Co możemy zrobić? Stoją za nimi Stany Zjednoczone.
- Powinniśmy zacząć od embarga gospodarczego. Ogromne rynki naszych krajów, zamknięte dla Japonii, tworzą potężną barierę.
- Rosja nie przyłoży do tego ręki. - oświadczył stanowczo Miedwiediew - Nawet, gdybyśmy uznali pańskie racje, nasz kraj jest zbyt wyczerpany gospodarczo po wojnie z Gruzją. Obcy kapitał uciekł z Federacji i musimy zrobić co w naszej mocy, aby ustabilizować sytuację.

I rzeczywiście, 9 sierpnia 2009 roku wybuchła wojna gruzińsko-rosyjska. Poszło o rosnące napięcie pomiędzy Gruzinami a Osetyjczyjkami i Abchazami na terytoriach separatystycznych republik. Po próbie odzyskania przez prezydenta Saakaszwilego do walk przyłączyła się Federacja Rosyjska, stając w obronie walczących Abchazów i Osetyjczyków.

​

Walki w górach były bardzo ciężkie. Gruzini, mimo ogromnej przewagi wroga, świetnie wykorzystywali swoją znajomość terenu, zadając spore straty siłom rosyjskim. Po obu stronach zginęło ponad 500 żołnierzy. W końcu jednak wojska gruzińskie musiały ustąpić i 25 września po krwawej bitwie opuściły Batumi, pozostawiając miasto na pastwę wroga. Trzy dni później zawarto pokój.

​

- Ponadto - kontynuował prezydent Rosji - po ostatnich wydarzeniach o konflikt z Amerykanami nietrudno. Zaprotestowaliśmy przeciwko niepodległości Kosowa, nie chcemy znów wystawiać na szwank naszych stosunków, zwłaszcza po deklaracjach prezydenta Obamy.

​

- A co z ostatnimi wrogimi ruchami przeciwko Korei Północnej? - zapytał coraz bardziej wzburzony Hu Jintao.
- Mówi pan o tej prowokacji? - zapytał indyjski premier.
- To nie była prowokacja! Rakieta Korei Północnej wyniosła na orbitę pierwszego koreańskiego satelitę. Powinniśmy sprzyjać tego rodzaju działaniom.
- Nieprawda. - zaprzeczył stanowczo Miedwiediew - była to koreańska prowokacja, mająca na celu zastraszenie Japonii i Korei Południowej. Proszę nie oczekiwać, że będziemy popierać zbrodniczy, północnokoreański reżim.

​

- Potępiam panów stanowisko - oświadczył chłodno przewodniczący. - Liczyłem na większe zrozumienie, zwłaszcza w obliczu tak rosnącej potęgi militarnej Japonii. Nasz wywiad donosi, że japońskie rakiety sięgają wielu tysięcy kilometrów, a to oznacza, że większość terytoriów Indii, Chin i Rosji znajduje się w ich zasięgu. Proszę się nie łudzić, że gdy staniemy w obliczu imperialistycznej inwazji, drugi raz Chiny nie złożą tej samej propozycji.
- Gdy tak się stanie - rzekł premier Singh - na pewno zrewidujemy nasze poglądy na tę sprawę. Osobiście nie dostrzegam żadnego zagrożenia. Owszem, potępiam atak na Birmę, nie należało sięgać po tak drastyczne środki, ale birmańska junta bez winy nie była. Nie należy ich wspierać, panie przewodniczący, podobnie jak nie należy wspierać Kim Dzong Ila oraz chińskich nastrojów domagających się aneksji Tajwanu.
- Ale...
- Nie oszukujmy się - wszedł mu stanowczo w słowo premier - o to właśnie Chinom chodzi, prawda? Japonia montuje w Azji kolejny blok, niejako niezależny od reszty NATO i zdołała już zaprosić do niego Tajwan i Koreę Południową. Czy upatruje pan w tym zagrożenia dla własnych interesów? Nie pomożemy panu w pańskiej prywatnej wojnie.

Hu Jintao tylko zmierzył premiera mrożącym krew w żyłach wzrokiem i oświadczył:
- Jeszcze zmienią państwo zdanie.

I opuścił salę konferencyjną.

* * *
A już w następnym odcinku

III WOJNA ŚWIATOWA!

 

Cesarstwo Japonii 2003-2020​

Odcinek 6
Wojna!​

Wojna wybuchła niespodziewanie. W powietrzu wcale nic się nie unosiło, napięcie między mocarstwami nie wzrosło aż do ostatniej chwili, za to dla wszystkich okazała się ona głębokim szokiem. Turyści z krajów Koalicji w Chinach wczesnym rankiem zostali obudzeni przez służby bezpieczeństwa, poinformowano ich, że zostali internowani, chociaż nikt nie raczył poinformować dlaczego.

Ale od początku. 26 marca 2010 roku zatopiono południowokoreański okręt Cheonan, na którego pokładzie zginęło wielu marynarzy. Przyczyny wypadku były nieznane, choć nikt oczywiście nie wykluczał wrogiego aktu ze strony północnego sąsiada, co spotykało się z ostrym sprzeciwem władz Korei Północnej. Pod koniec wiosny wszczęto dochodzenie w sprawie ustalenia przyczyn zatonięcia okrętu z udziałem japońskich oraz amerykańskich ekspertów.

26 czerwca, dokładnie 3 miesiące po tej tragedii, o godzinie 1.22, bez podania konkretnej przyczyny, wojska Korei Północnej przekroczyły granicę i strefę zdemilitaryzowaną, usiłując wtargnąć na terytorium Korei Południowej. Napotykając opór ze strony pilnujących granicy oddziałów Południa, otworzyły ogień. W granicznych starciach zginęło 167 żołnierzy Południa oraz 28 żołnierzy Północy.

Równolegle, a dokładniej o 1.34 rozpoczął się zmasowany ostrzał artyleryjski miast Korei Południowej. Pociski spadały między innymi na Seul, Inch'on oraz Kangnung, położone w bezpośredniej strefie zagrożenia. Mieszkańcy wpadli w panikę, zaczęli opuszczać swe siedziby, a ulice metropolii pogrążyły się w korkach i chaosie.

Władze Korei Południowej zaalarmowały Radę Bezpieczeństwa ONZ, rząd Japonii, Stanów Zjednoczonych, Rosji oraz Chińskiej Republiki Ludowej o zaistniałym incydencie, zwracając się równocześnie z prośbą o pomoc. Wszystkie państwa, z wyjątkiem Chin, w pilnej depeszy zażądały od władz Północy zaprzestania aktów agresji oraz dalszego zabijania ludzi (według raportów do 2.30 zginęło około 3000 Koreańczyków) pod groźbą "wyciągnięcia konsekwencji". Ze względu na brak odpowiedzi, o 3.48 rządy Japonii, Stanów Zjednoczonych, a o 4.11 także Federacji Rosyjskiej wypowiedziały wojnę "Północnokoreańskiemu reżimowi".

Odpowiedź Chin była błyskawiczna. O 4.26 Hu Jintao wystosował specjalną dyplomatyczną notę, w której uznał, iż jego kraj znajduje się w stanie wojny ze wszystkimi krajami Koalicji oraz Wspólnoty Niepodległych Państw, tłumacząc, iż jego decyzja determinowana jest "potrzebą obrony przed japońskim i amerykańskim imperializmem" oraz "rosyjską chęcią wyznaczenia na nowo strefy wpływów w tej części świata".

Poranne wydania specjalne mediów na całym świecie, alarmując i ostrzegając przed możliwymi skutkami wojny, zdumiewały się, jak łatwo wybuchł ogólnoświatowy konflikt.

​

O 6.48 prezydent USA Barack Obama wydał dyrektywę, która nakazała wyłączenie Internetu. Użytkownicy World Wide Web na całym świecie byli pogrążeni w głębokim szoku tym niespodziewanym krokiem, a już po godzinie nieaktywności sieci straty firm i przedsiębiorstw korzystających z internetowych usług były szacowane na kilka miliardów dolarów. O 7.22 amerykańscy specjaliści częściowo przywrócili usługi WWW, głównie na potrzeby wojsk Koalicji.

O godzinie 8.00 w japońskiej telewizji wyemitowano orędzie cesarza Akihito skierowane do Japończyków:

​

Nikt jednak nie wyobrażał sobie, żeby wojna mogła skończyć się szybko, a komentatorzy uznali wojnę w Korei za pretekst dla realizacji chińskich planów strategicznych.

Dane z 1 czerwca informowały o ogromnej armii chińskiej i koreańskiej, które dorównywały niemal siłom amerykańskim, a dalece wyprzedziły rosyjską myśl wojskową. Plusem tych informacji jest to, że nieliczna, ale nowoczesna armia japońska w niczym nie odstępuje innym armiom.

​

O godzinie 9.10 rozpoczęło się posiedzenie japońskiego Sztabu Generalnego, z udziałem Takaki Aso, generała Nakatani, Yuji Fujiwary, admirałów Fumio Oty oraz Kosei Fujity, a także premiera Koizumiego. Swoją obecnością generałów zaszcycił także sam cesarz.

Ciąg dalszy nastąpi...

W następnym odcinku będzie ankieta

AAR wyczyszczony i zamknięty, w razie chęci kontynuacji proszę o kontakt z funkcyjnymi działu.

Pozdrawiam
Goliat