Cesarstwo Trojga Narodów - CK2 + EU4 AAR

Prolog​

Wszystko to zaczęło się roku pańskiego 867... Nad Europą zawisały czarne chmury, muzułmanie szykowali się do przekroczenia oddzielających ich od tego kontynentu mórz, chrześcijanie byli zaś w swej głupocie zwyczajnie zajęci walką między sobą... Na zachodzie dzielni Frankowie i ich hiszpańscy sojusznicy przygotowywali się do rozpoczęcia rekonkwisty na Półwyspie Iberyjskim, na wschodzie zaś wolnym ludom Europy ciągle zagrażały najazdy Madziarów, Pieczyngów i Chazarów, przywodzących na myśl hordy dawnych Hunów... Jakby mało było tego wszystkiego, nordyccy barbarzyńcy z północy najeżdżali wybrzeża kontynentu, bezlitośnie je paląc i łupiąc... Gdzieś pośród tego chaosu wyrosło niewielkie państewko, które w przyszłości miało decydować o losach świata. Państwem tym było Księstwo Wielkopolski, zamieszkane przez pogańskich, aczkolwiek równie szlachetnych i walecznych jak chrześcijanie Lechitów. Na książęcym tronie zasiadał wielki rycerz - niejaki Kazimir z Sokolnik - a czynił to odkąd jego drogi przyjaciel i nauczyciel, Piast Kołodziej, oddał mu władzę po obaleniu okrutnego Popiela... W głowie młodego księcia tliły się marzenia o wielkich czynach - czuł, że jego przeznaczeniem jest poprowadzić swój lud i drużynę do potęgi i chwały. Ale wciąż była przed nim długa droga...​

Anonim, rękopis z XVIII wieku​

Historia niejakiego Ioannesa, o którym wiemy tylko tyle, że był Grekiem pochodzącym z Konstantynopola, zaczęła się w deszczu. Młody, ciekawy świata i żądny przygód awanturnik przemókł niemal całkowicie, ostatnie resztki ciepła zachowały się jedynie w nogach przyciśniętych do końskich boków. Podróżował wierzchem, na pewno było to o wiele przyjemniejsze niż piesze spacery po zabłoconych, nierównych drogach północnej Europy. Na widok świateł na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. W końcu, po tygodniu wędrówki przez ciemne, lechickie bory, dotarł do cywilizacji. Ale zaraz, jakiej cywilizacji? Ci zimni, wąsaci barbarzyńcy nie mieli bladego pojęcia o cywilizacji... Nagle na drogę wypadło z pobliskich zarośli kilku rosłych siepaczy. Podróżnik za późno uzbroił się w czujność...
- Stój i mów! Kto zacz? - wysoki, przewodzący wojownikom mężczyzna zapytał słowiańską gwarą.
- Jam Ioannes, pochodzę ze słonecznej i obfitej w bogactwa Grecji! - odparł Grek, o dziwo znający ten język.
- Grecji, ha? Nigdym nie słyszał...
Ioannes przegryzł wargę. Ci ciemni, dzicy poganie nie mieli nawet jakiejkolwiek wiedzy na temat geografii. Widać było, że nie opuszczają swych siedzib na dalej niż rzut kamieniem.
- Czego tu szukasz, panie Janes... Janis? Jaonos?
- Ioannes. Przybywam, by służyć radą waszemu panu - księciu Kazimierzowi Sokolnickiemu!
- Książę nie przyjmuje obcych. W jego radzie jest i tak już mało miejsca dla tutejszych!
- Nalegam.
Dowódca zmrużył oczy. Spoglądał przez chwilę to na twarz nieznajomego, to na wiszący u pasa miecz pięknej roboty, to na pięknego, arabskiego rumaka. Grek czuł wręcz, że on, przeciętny obywatel Cesarstwa Bizantyjskiego, tu jest prawdziwym bogaczem. W końcu Polanin skinął dłonią na towarzyszy, a ci ustąpili z drogi.
- Witamy w Gnieźnie, panie Jaonos. Do książęcego zamku prosto tą ścieżką.
- Bywajcie, panie żołnierz.
- Ano bywajta...
Awanturnik ruszył krętą drogą pod górę, ku wznoszącemu się ponad inne budowle, drewnianemu grodowi - siedzibie księcia Kazimira z Sokolnik, czy też Kazimierza Sokolnickiego. Mimo ulewy z daleka dostrzegł oświetlane blaskiem ukrytych pod daszkami pochodni, piękne sztandary. Majestatyczny, biały wilk na czarnym tle - ot symbol rodu księcia. Strażnicy rozwarli przed nim bramy, jakiś wybudzony ze snu kopniakiem pachołek dopadł do jego konia i odprowadził go wraz z całym dobytkiem do pobliskiej stajni. Ioannes miał dziwne wrażenie, że już nigdy nie zobaczy swego inwentarza...
- Wchodźcie panoczku. - rzekł wysoki, ospowaty strażnik. Polanin podkręcił wąsa i splunął na ziemię, okazując Grekowi swoją niechęć. "Wielkie nieba..." - pomyślał podróżnik - "...kogo jeszcze przyjdzie mi spotkać na tej obcej ziemi".
Grek wstąpił do wielkiej, podłużnej, wybijanej balami sali tronowej. Przy licznych stołach zasiadali wojowie księcia, ucztując i bawiąc się w najlepsze, a czasem zażywając przyjemności z karczemnymi dziewkami. Na końcu, na dębowym, bogato zdobionym siedzisku zasiadał on. Książę wielkopolski, wybawiciel ludu, pogromca okrutnego Popiela (do pary z Piastem Kołodziejem oczywiście), niegdyś prosty młodzieniec, a teraz możnowładca! Grek ukłonił się mu nisko, począł zbliżać przed oblicze pana. Ktoś podszedł, szepnął coś władcy do ucha. Kazimir uśmiechnął się, odsłaniając białe zęby. Był w bardzo młodym wieku jak na przywódcę ludu, nie mógł liczyć więcej niż dwadzieścia parę wiosen, a więc liczył sobie znacznie mniej lat niż przybyły na jego dwór Ioannes z Konstantynopola.
- Miłościwy panie, ja...
- Wiem kim jesteście, mości Ioannesie. Bardziej interesuje mnie, czego szukacie na mojej ziemi?
- Przybywam tu na osobiste życzenie mego władcy, Cesarza Rzymu. Pragnie on, bym opisał waszą kulturę oraz dzieje, stworzył swego rodzaju kronikę, a następnie zdał mu z niej relacje...
- A więc przyszedłeś nas szpiegować?! - oburzył się młody książę.
- Ależ skąd, jaśnie panie! Pragnę jedynie pozostać przez kilka lat w gronie waszej wspaniałej drużyny i sławić dzieje waszego oręża, tudzież rodu waszej książęcej mości.
- A zatem uczyń to. - Kazimir powiedział już spokojniej, podnosząc się z siedziska - Mości panowie! Przywitajcie szczodrze naszego gościa, bowiem będzie on sławił historię waszego ludu, przynosząc wam nieśmiertelną chwałę!
- Niech żyje! - zawołał ktoś z tłumu, zaraz polscy panowie bracia zaczęli się podnosić do toastów.
- Jutro wyruszamy na zachód. - jasnowłosy książę zwrócił się do Greka - Serbołużyczanie posiadają ziemie, które prawnie należą się nam, Polanom. Nadszedł czas, bym upomniał się o nasze dziedzictwo...

Od autora​

Witajcie drodzy forumowicze. Jest to mój drugi AAR (stanowiący notabene remake mojego pierwszego AARa z EU3, który porzuciłem ze względu na małe zainteresowanie. Proszę was zatem o wyrozumiałość oraz zostawianie odpowiedzi w wątku - jest to o wiele bardziej pokrzepiające niż tylko sama liczba wyświetleń. Nie jest to typowy AAR, a raczej opowieść o alternatywnej historii naszej ojczyzny. Wiem, że było już wiele AARów państwem polskim, ale zrozumcie mnie - z racji tego, że jestem Polakiem, Polanami gra mi się po prostu najlepiej . Jest to także moja pierwsza, poważna rozgrywka w CK2, jak i EU4, więc będę wdzięczny za każdą pomoc... To chyba tyle. Dziękuję i życzę miłej lektury kolejnych odcinków

 

Phi Polanie .... Wielkie państwo Lędzian - to brzmiałoby dumnie

No ale czekam co dalej nimi zmajstrujesz

 

Jak znam życie zaraz włączą się narzekacze, że kolejny aar Polską prowadzony, bo wszyscy wiemy jak fascynująco gra się obdartusami z Górnej Kabardii. Czytać będę. Zobaczymy jaki poziom będzie.

PS. A nie mówiłem. ;D

V
V
V

 

Oczekuję, że jak Sandomierz będzie w Twoich łapkach, zmienisz nazwę prowincji na właściwszą (czyt. gdzie jest k... Lublin?!)

Poza tym przydałby się opis sąsiadów + jak są nastawieni do przyszłej (jeszcze pogańskiej) Polski.

Powodzenia.

PS. Nie mogłem Cię nie zawieść dMS

 

@camillo -A nie namawiaj pan pisarza do złego. Przecież każde dziecko wie, że to Chełm jest prawdziwym centrum drogi mlecznej - i to jego nazwa powinna tam widnieć

 

Bez Szczecina ani rusz. No i znowu Polska.

 

Jakie trzy narody zostaną zjednoczone?

 

Liczę na Unię Polsko-Węgiersko-Ukraińską, życzę także powodzenia przy AAR

 

Będę oryginalny i przyczepię się nie do kraju a do nazwy. Mówienie o jakimś cesarstwie trojga narodów w CK2 czy nawet w EU4 jest dziwne. Mam więc nadzieję że "wyjeżdzanie" z jakimiś narodami będzie raczej efektem końcowym, a nie pomysłem na grę.

Tak czy siak życzę powodzenia.

 

Pewnie zjednoczy narody Polan, Wiślan i Lędzian

 

Miejmy nadzieję, że zainteresowanie będzie większe, cobyś nie musiał go porzucać.
Ja będę śledził.