Chanting our battle cry, "Freedom or death!" - V2 AHD CSA AAR

Prolog





We may fall before the fire of your legions
But for every drop that's shed
You shall leave a mound of dead,
And the voltures shall be fed in our regions.​

Byl poranek 7 lipca gdy zaraz po godzinie 10 ostatnim tchnieniem wbiegliśmy na wzgórze Matthews w okolicach Bull Run. Gdyby nie potworne zmęczenie, moznaby docenić piękno tych okolic o poranku. Z naszego wzgórza mielismy świetny widok na droge ktora pojawia sie nagle zza zielonego lasu, skrywając za soba Sudley Springs. Wychodząc przechodziła ona obok Matthiews House by minąwszy nasze pozycje skonczyc sie skrzyżowaniem obok Stone Hause. Po prawej od naszych pozycji lezala farma Pittsylvania, a nasz oddział sformowany zostala wzdłuż lini drzew będących granica jednego z pol. Dawała ona nam kontrole nad oboma mostami: Stone bridge (po naszej prawej) i Sudley bridge (przed nami).
Niestety nasz dowodca Pułkownik Evans nie dal nawet chwili odpoczynku naszemu Pierwszemu Batalionowi z Luizjany. W chwile po naszym przybyciu, na drodze z Sudley zza lasu zaczela wyłaniać sie jankeska brygada Burnside z Rhode Island. Żołnierze maszerowali spokojnie w kolumnie, najwidoczniej nie spodziewając sie nas tutaj. Mimo ze jest nas zaledwie 900 potwornie zmęczonych żołnierzy, dowódcy pododdziałów szybko organizują obronę. Szczęśliwie, kamienny murek ktory oddziela pola, osłania mnie w czasie wymiany ognia. Co zaskakujące przeciwnik wydaje sie byc rownie jesli nie bardziej pasywny. Niestety na tym dystansie nasz ogien jest bardzo niecelny i powoduje male straty u przeciwnika.
Trzeba ci tu czytelniku wspomnieć, ze nasz oddział o swicie tego dnia stacjonował nad Stone Bridge na drodze do Centreville. Mieliśmy zadana obrone mostu i przeprawy przed dywizja Tylera. Nasz pułkownik, podobno za pomoca jakis semaforów dostal wiadomość od kapitana Aleksandra, o zagrożonej lewej flance. Zostawiając 300 braci do obrony ruszyliśmy biegiem na sąsiednie wzgórze, gdzie mieliśmy stoczyć swoja pierwsza walke.

zolnierze 1go specjalnego batalionu z Luizjany zatrzymuja brygade Burnsida​

Wracając do walki, mimo moich najszczerszych checi moj nowiuteńki Springfield .577 narazie nie dal mi trafienia. Na szczęście moi sąsiedzi lepiej strzelali. Glownym celem byl pułkownik John S. Slocum dowodzący najbliższym regimentem. Niestety mimo, ze wokol niego żołnierze padali jak muchy, to zadna z kul nie chciała go trafic. Straty jakie im zadaliśmy spowodowały, ze oddział ten juz zaczął sie chwiać pod ciągłym ostrzałem. Wyglądało na to, ze nawet nie wiedza skad dokładnie przeciwnik do nich strzela. W koncu ich dowódca wysunął do przodu tyralierę harcownikow, a pozostałą cześć regimentu cofnal i ustawił w lini. Na nasze nieszczęście przeciwnik podciągnął szybko artylerie, za ktora zaczal formować linie kolejnych regimentów. Nie bylo mowy żebyśmy, mimo ich niecelnego ostrzalu utrzymali pozycje. Pierwsi chlopcy zaczeli sie juz sami wycofywać, gdy nagle z okolic Stone House zaczelo odzywać sie nasze 6-funtowe działo. Drugie, ustawione zostaje przy farmie wolnego Jamesa Robinsona. Juz pierwszy ich strzal powoduje śmieć majora Sullivana Ballou. To nowe zamieszanie powoduje, ze pułkownik Hunter zbliza sie na koniu do pierwszych lini swych oddzialow w celu rozpoznania sytuacji. Nie zastanawiając sie ani chwili wziąłem go na cel, modląc sie do boga o pomyślny strzal. Bojac sie, ze okazja zaraz zniknie szybko przyłożyłem kolbę to ramienia i nacisnąłem spust. Dym jaki wydobył sie z lufy skutecznie zasłonił mi caly widok. Na szczęście gdy w koncu zaczal sie rozrzedzać moim oczom ukazał sie samotnie uciekający koń. Niestety jak sie pozniej okazalo pułkownik zaledwie raniony w szyje zostal wycofany z pola bitwy. W jego zastępstwie komendę objal pułkownik Burnside. Postanowił on przyspieszyć ustawianie sie kolejnych regimentów, dzięki czemu po chwili walkę toczyły juz nie tylko 2gi regiment , ale takze 1szy oraz 71 z Nowego yorku. W koncu nasz Pułkownik zarządził odwrót na wzgórze Bucka. O dziwo przeciwnik, mimo dużej przewagi liczebnej nie spieszył sie z atakiem. Dal nam spokojnie umocnić sie na nowych pozycjach i dopiero spokojnie obsadził wzgórze artyleria. Z naszej strony na pole bitwy przybywa regiment z Karoliny Południowej, ktory ustawia sie wzdłuż drogi. Jako, ze przeciwnik bardzo powoli i nieskładnie atakuje, znow na przód wyrywa sie ich 2 RI. Pułkownik Evan wyczuwa okazje i nakazuje majorowi Wheat na czele naszego batalionu zdobyć dziala baterii Reynoldsa. Zaskoczenie jest zupełne, nasze darcie, krzyki i wymachiwanie nożami Bowie tak przeraza przeciwników, ze właściwie stoja sparaliżowani czekając na śmierć.

szturm na pozycje jankesów​

Wydawało sie, ze zwycięstwo jest nasze, mocny ostrzal stosowany przez jankesów w poprzedniej potyczce prawie całkiem zużył ich amunicje, Co gorsze dla nich, bardzo rozgrzane lufy ich karabinów nie przyjmowały juz pocisków i trzeba bylo parokrotnie kolba uderzyć o ziemie aby w ogole wprowadzic kule do komory. Zostało nam zaledwie 20 yardów do zdobycia dział, gdy nagle przed nami pojawił sie 1 RI i silnym ogniem zmusił do wycofania. Żołnierze w pasiastych biało niebieskich spodniach i czerwonych kurtkach zaskoczeni tym nagłym uderzeniem, a takze zmęczeni toczącą sie juz dłuższy czas walka ida w rozsypkę i uciekają w kierunku własnych lini. Ostatnie co pamiętam, to ucieczka razem z reszta chłopaków z mojej kompanii wzdłuż drogi w kierunku Karolińczyków. Widzielismy juz ich pierwsze sylwetki gdy nagly huk powala nas na kolana. Chwile pozniej trace przytomność. Nasz kontratak dal jednak czas kolejnym oddziałom na sformowanie sie na tyłach naszych oddzialow.

general Bee prowadzi regimenty na pozycje obronne​

Zażartość ataku przekonuje pułkownika Burnsida o silnej obronie konfederatów na tym kierunku. Postanawia on podciągnąć pozostałe oddzialy swojej dywizji i zaatakować jednym silnym uderzeniem. Powoduje to ze Evans, swoimi duzo mniejszymi silami zdobywa czas potrzebny na przerzucenie oddzialow z lini obronnych na wschodzie. Dzieki temu, juz po chwili linie obronne konfederatów zostaja wzmocnione przez oddzialy generala Bee oraz Bartowa. Niestety daje o sobie znac w tym czasie przewaga liczebna przeciwnika. Na przeciwległym wzgórzu czekała gotowa uformowana do ataku brygada ochotników z Rhode Island, a po jego prawej stronie od strony Groveton formowała sie brygada Portera. Za nimi ciągnęły sie kolumny brygad Franklina i Willcoxa, ktore juz w niedługim czasie jeszcze powiększa dysproporcje. Jednak najbardziej morderczy byl ogien 18 dzial ktore ustawione na szczycie wzgórza górowały nad calym terenem. Evans zarzadza w koncu wycofanie sie przez rzekę Youngs Branch az na wzgórze Henrego, gdzie mialy formować sie pierwsze oddzialy brygady Jacksona. Maszerujące pod ostrzałem 3 kolumny konfederackie im blizej znajdowały sie mostu tym byly coraz bardziej pomieszane i zdezorganizowane. W koncu wszyscy żołnierze ruszyli biegiem do ucieczki poprzez Robinson House az za przeciwległy stok. Dopiero tam udalo sie powstrzymać dalsza ucieczkę i rozpocząć reorganizacje udziałów. Za osłonę sil w tym czasie odpowiadał siezo przybyly Legion Hamptona.

koniec bitwy o Matthews Hill​

W tym samym czasie gdy dowódcy z dywizji McDowella świętowali juz swoje pierwsze wyraźne zwycięstwo, Jackson zaczal formować swoja linie na stoku pomiędzy Robinsons House a koncem wzgórza Henrego. Od prawej stanowiły ja legion Hamptona oraz pulki z Wirginii: 5ty, 4ty, 2gi oraz 33. W poludnie osłaniająca pozycje konfederackie bateria Imbdena, ze wzgledu na kończąca sie amunicje rozpoczęła wycofywanie sie z okolic domu Henrego. Została ona jednak zatrzymana przez samego Jacksona, ktory uznal, ze nawet pozbawiona amunicji stanowi powazne zagrozenie. Na szczescie wkrotce po tym na polu bitwy pojawiaja sie Beauregard oraz Johnston z kombinowanymi skladami 13 dzial z roznych baterii. Wszyscy byli zaskoczeni brakiem naporu ze strony jankesow, ktorzy latwo mogli zmiesc w tej chwili przeciwnika. Na wzgorzu Matthewsta nadal stacjonowały brygady Burnsida oraz Portera z dywizji Huntera oraz Franklina, Wilcoxa oraz Howarda z dywizji Heintzelmana. Jedynie brygada Keyesa z dywizji Shermana maszerujacego dopiero na linie frontu zostala skierowana bezposrednio w strone Robinson House, gdzie nastepnie w wyniku samowoli Taylora zaatakowała samotnie pozycje konfederackie.

kryzys pod Robbinson House​

Zaskoczony naglym atakiem na flankę Legion zaczął sie wycofywac opuszczajac dom Robinsona na rzecz pozycji na szczycie wzgorza. W tym czasie doszlo do zamieszania, zolnierze 2go regimentu z Maine oraz 3go z Connecticut umundurowani na szaro zostali wzieci za oddzialy konfederackie. Dalo im to chwilowa przewage. Na szczescie w koncu 5ty pułk z Virginii zorientowal sie w pomylce i otworzyl ogien do atakujacych pod gore oddziały przeciwnika. Wymiana ognia trwala 20 minut, a do 5 Va dolaczaja wracajacy do bitwy zolnierze Legionu, ktorzy z za lini drzew ostrzeliwuja flanke brygady Keyesa. Zaskoczony takim obrotem sprawy zamiast podciagnac swoje 2 pozostale regimenty, wycofuje brygade z powrotem na polnocna strone rzeki a nastepnie w ogole na 2ga strone Red Bull.
W koncu o godzinie 14tej general McDowel decyduje sie przeprowadzic dalsze natarcie. Jednak zamiast przeprowadzic je caloscia sil, zleca przesuniecie, mimo protestow dowodcow, samych baterii Griffina i Rickettsa w okolice wzgorza Henrego. Zaraz za nimi przemieszczały sie w ten region oddzialy dywizji Heintzelmana. Jego prawa flanke stanowily regimenty 11 NY oraz 1 z Minnesoty. Zaatakowaly one z flanki 33 Va ktory stanowil lewe skrzydlo konfederackie. Po poczatkowym zamieszaniu zwiazanym z nieregulaminowym umunderowaniem obu stron, w koncu rozpoczeto wymiane ognia.

Stuart ratuje lewa flanke​

W tym czasie na drodze Manassas -Sudley pojawia sie pułkownik Stuart na czele 150 jezdzcow. Widzac poruszajace sie w jego strone oddzialy umunderowane na szaro obawial sie, ze to 33 Va wycofuje sie z pola bitwy. Dopiero po podjechaniu bliżej orientuje sie w swojej pomylce i wydaje rozkaz ataku. Po rozbiciu pierwszych oddzialow, ktorych resztki schowaly sie w lesie, widzac nadciagajace kolejne regimenty jankesow zdecydowal sie na wycofanie. Kolejne nieskoordynowane ataki McDowella tylko umocniaja sytuacje konfederatow. Juz od rana, gdy general Johnston zorientowal sie, ze atak jankesow odbedzie sie na zachoda nie na poludnie od Centreville, natychmiast rozpoczal przerzut wojsk. W czasie gdy McDowell majac zdecydowana przewage nie potrafil uporac sie z przeciwnikiem, ten z kazda kolejna godzina podciagal kolejne brygady pod wzgórze Henrego.

odmiana losu​

W koncu w okolicach godziny 16tej linia konfederacka ciagnela sie od wzgorza Henrego na polnocy po wzgorze Bald oraz grzbiet Chini. Stanowily ja brygada Jacksona, Cooke, Kershawa, Smitha, Erlego oraz kawaleria Stuarta. Pobite oddzialy McDowela wycofywały sie z powrotem przez wzgorze matthews na druga strone Bull Run. Niestety dalszy kontratak zatrzymalo wyczerpanie sie amunicji jaka posiadalty brygady.
Bitwa ta byla pierwsza proba dla obu wojsk. Byly one zwiazkami duzych zle wyszkolonych zolnierzy dowodzonych przez niedoswiadczonych dowodcow. Co prawda dowodca wojsk Uni wykazywał sie aangazowaniem, jednak wykorzystywal je na manewrowanie pułkami i regimentami oraz osłoną, zamiast na koordynowanie ruchow armii jako calosci. Niewiele lepiej dowoddzil Beauregard, ktory to byl rzeczywistym dowodca obrony. Jego dowodzenie sprowadzało sie do kierowania poszczególnymi pułkami i reagowania tylko na ruchy przeciwnika. Przy okazji nalezy przyznac, ze decyzja Johnstona o przewiezieniu swoich oddzialow za pomoca kolei byla pierwsza tego typu na kontynencie. Decyzja ta, przy jednoczesnej opieszalosci Jankesow pozwolila zebrac duzo szybciej rozciagniete wojska.

zwycięzcy konfederacji wycofują sie w głąb kraju​

Bitwa ta udowodniła, ze wojny nie da sie wygrac jednym wielkim zwyciestwem. Obie strony rozpoczely przygotowania do wielkiej, brutalnej i wyczerpujacej wojny. Na polnocy Linkoln zarzadzil powolanie kolejnych 500 tysięcy ochotników do wojska. Tym razem byli oni kontraktowani nie na 3 miesiace ale na 3 lata. Bitwa ta wykazala takze potrzebe posiadania doswiadczonych, swietnie wyszkolonych oficerow i zolnierzy. Konfederaci po bitwie tej zdecydowali, ze wzgledu na ryzyko oskrzydlenia wycofac armie pod Richmond.



Spis odcinkow:

1. odcinek 1 (wojna secesyjna)

2. odcinek 2A (wojna secesyjna)
3. odcinek 2B (wojna secesyjna)
4. odcinek 2C (wojna secesyjna)
5. odcinek 2D (wojna secesyjna)

6. odcinek 3A (wojna secesyjna)
7. odcinek 3B (wojna secesyjna)
8. odcinek 3C (wojna secesyjna)
9. odcinek 3D (wojna secesyjna)

10. odcinek 4A (wojna secesyjna)
11. odcinek 4B (wojna secesyjna)
12. odcinek 4C (wojna secesyjna)

13. odcinek 5A (wojna secesyjna)
14. odcinek 5B (wojna secesyjna)

15. odcinek 6A (wojna secesyjna)
16. odcinek 6B (wojna secesyjna)

17. odcinek 7A (wojna secesyjna)
18. odcinek 7B (wojna secesyjna)
19. odcinek 7C (wojna secesyjna)
20. odcinek 7D (wojna secesyjna)

21. odcinek 8A
22. odcinek 8B (wojna z Meksykiem)
23. odcinek 8C (wojna z Meksykiem)
24. odcinek 8D (wojna z Meksykiem)
25. odcinek 8E (wojna z Meksykiem)

26. odcinek 9A (wojna z Meksykiem)
27. odcinek 9B (wojna z Meksykiem)
28. odcinek 9C (wojna z Meksykiem)

29. odcinek 10A
30. odcinek 10B

31. odcinek 11A
32. odcinek 11B
33. odcinek 11C
34. odcinek 11D (wojna z Kalifatem Sokoto)

35. odcinek 12A
36. odcinek 12B

37. odcinek 13A
38. odcinek 13B

39. odcinek 14A
40. odcinek 14B
41. odcinek 14C (wojna z Sokoto)

42. odcinek 15A (specjalny)
43. odcinek 15B (specjalny)
44. odcinek 15C (specjalny)
45. odcinek 15D (specjalny)

46. odcinek 16

47. odcinek 17A
48. odcinek 17B
49. odcinek 17C (powstanie anarchistów)

50. odcinek 18A
51. odcinek 18B
52. odcinek 18C

53. odcinek 19

54. odcinek 20A
55. odcinek 20B
56. odcinek 20C (powstanie anarchistów)
57. odcinek 20D

58. odcinek 21A
59. odcinek 21B

60. odcinek 22

61. odcinek 23A
62. odcinek 23B
63. odcinek 23C
64. odcinek 23D
65. odcinek 23E (rewolucja socjalistów)
66. odcinek 23F (rewolucja socjalistów)
67. odcinek 23G (rewolucja socjalistów)
68. odcinek 23H (kontrrewolucja)

69. odcinek 24

70. odcinek 25

71. odcinek 26A
72. odcinek 26B
73. odcinek 26C (rewolucja komunistyczna)
74. odcinek 26D (rewolucja komunistyczna)
75. odcinek 26E (rewolucja komunistyczna)
76. odcinek 26F (rewolucja komunistyczna)
77. odcinek 26G (rewolucja komunistyczna)
78. odcinek 26H (rewolucja komunistyczna)
79. odcinek 26I (rewolucja komunistyczna)
80. odcinek 26J (rewolucja komunistyczna)

81. odcinek 27A
82. odcinek 27B
83. odcinek 27C

84. odcinek 28A
85. odcinek 28B



PS: witajcie w nowym roku z nowym aarem. Jako, ze HoI3 a szczegolnie Mod ICE pokonal mnie sromotnie i musialem zrezygnowac z pisania zaplanowanego aara, postanowilem sprobowac swych sil w Victorii. A skoro juz wybralem gre to nalezy tez napisac, o powodzie wyboru panstwa. Jest ono dla mnie szczegolnym. Jeszcze w czasach Hoi2 lubialem grywac na modzie CSA. Co prawda bylo to spowodowane niechecia do wielkiego bloba jakim bylo USA. Kazdy sposob jego oslabienia uwazalem, za pozytywny dla rozgrywki. W koncu jednak zaczalem sie bardziej interesowac konfederatami i wojna secesyjna. Stara prawda mowi, ze historie pisza zwyciezcy, wiec w wiekszosci ksiazek opis poludniowcow byl bardzo negatywnych. To Unia byla ta strona dobra. I tak zaczelo mi w glowie kielkowac, ze skoro Ci dobrzy wygrali, skoro walczyli o wolnosc niewolnikow to dlaczego 100 lat pozneij czarnoskóry obywatel USA nadal nie mogl jechac w autobusie obok bialego? W koncu wyrobilem sobie wlasne zdane na temat tego bardzo interesujacego narodu. Musze powiedzieć, ze pod względem romantycznego podejścia do zycia bardzo mi przypominają Polakow czy tez Irlandczyków (moja druga ulubiona nacja) w tamtych czasach. Nie wiem na ile starczy mi zapalu i umiejetnosci aby opisac poludnie tak jak ja je widze. Mam nadzieje, ze swoj cel osiagne. Przy okazji chcialbym zaznaczyc, ze aar bede pisal z punktu widzenia bezimiennego konfederata. Jesli pojawia sie w nim jakies osady, beda to osady tego czlowieka a nie moje wlasne.
Co do samej rozgrywki to prowadze ja (prowadzilem) na dodatku A House Divided. Wszystkie ustawienia pozostaja standartowe. W rozgrywce tej nie gram pod "wynik" nie mam zamiaru zajac polowy swiata i miec kolonie w najdalszych terenach. Tak samo nie stosuje tutaj jakis matematycznych metod rozgrywki, czy świadomego sterowania popami. Jako, ze moja znajomosc tej gry nie jest najwyższa (hehehe) popełniłem cala mase bledow, ktore zawaza pewnie na końcowym wyniku.
Jeszcze krotka uwaga do samego aara. Za wszelkie uwagi odnosnie bledow bardzo dziekuje, jednak biorac pod uwage, ze rozgrywka jest juz zakonczona, nie bede mogl ich wprowadzic w zycie. Uprzedzajac komentarze odnosnie polskich znakow: wiem, ze pisze bez nich. Lata pisania z ludzmi mieszkajacymi w innych krajach wyrobily u mnie taki odruch. Przed opublikowaniem kazdego odcinka staram sie w miare mozliwosci poprawiac wszystko co zaswieci sie na czerwono, ale wiadomym jest ze zdolam poprawic ledwie drobna czesc tekstu. Takze zdecydowałem sie, na stosowanie naprzemiennie nazewnictwa Polskiego i Angielskiego w zależności od potrzeby chwili.

Powodzenia w czytaniu i dzieki za poswiecony mi czas.

 

CSA + CaSAnunda + AAR = coś genialnego

Tak matematycznie skomentuję

 

Wow, to się zapowiada smakowicie. Co do podobieństw między Konfederatami a Polakami - w sumie to Konfederacja była trochę taką przeniesioną na amerykański grunt zreformowaną Rzeczpospolitą - a jeżeli niewolników potraktować jak chłopów pańszczyźnianych, to mamy jeszcze większe podobieństwo
BTW, widziałeś może mockumentary "C.S.A. The Confederate States of America"? Całkiem ciekawa rzecz, polecam

 

Ładnie jak zwykle, a że zwykle kończysz swe AAR'y będę czytał i czekał na kolejne części

 

Chyba dotąd nie było AARa Konfederatami na VicII.. Let's go, CSA!

 

dzieki za zainteresowanie czy to w postaci postow czy repow

Mam gotowy jeszcze jeden odcinek nazwijmy go wstepnym (byc moze rozciagne go na 2 odcinki) i zaczna sie schody. Bo do konca 1861 roku mam do opisania 7 bitew z czego 4 od biedy mozna nazwac kampania. Wiec cos podejzewam, ze googlowanie informacji zajmie mi duzo czasu

@John: i tak wszyscy wszyscy mowia do mnie "casa" wiec moze byc CaSA
@Zoor: dzis go ogladne
@Paw: narazie tylko jednego nie dokonczylem i do dzis jest mi za to wstyd Ale przynajmniej przekonalem sie na 200% ze pisanie aarow z CK2 jest kompletnie nie dla mnie

 

CK2 ma to do siebie, że walnie ci porażkę w postaci kulawego, złego, lubieżnego, garbatego i w ogóle przewalonego władcę. Jeszcze jak będzie bezpłodny, to już w ogóle masakra. A jak jest kobietą, to lepiej się przesiąść na najsilniejszego księcia i obalić monarchę XD

 

Tzn akurat moje gry zwykle byly ciekawe. Nie mialem presji na pokonanie swiata, wiec nie przeszkadzalo mi, ze moj syn pierworodny jest imbecylem Napisalem z tego 2 aary, z ktorych pierwszy (hrabia Hauteville) w momencie gdy zaczalem graniczyc tylko z bizancjum i cesarstwem stalo sie potwornie nudne. Drugie swietnie sie rozwijalo, ale pisanie ciagle o tych samych malzenstwach, budowach miast itp bzdetach jest irytujace. Choc akurat to pewnie moja wina, ze nie potrafie wyciagnac z rozgrywki czegos ciekawego

 

Szacun za prolog jak dociągniesz do końca to będzie niezłe opowieści:geek: Ale jest jeden błąd z twojej strony ... że nie zacząłeś aar pisać wcześniej :geek: miałbym na kogo głosować w konkursie :champagne:

 

Pisze aary juz od dluzszego czasu, nawet w tym konkursie mam 2 tyle ze z innego dzialu. Serio mowiac, mam nadzieje, ze ten bedzie naprawde dobry. Ale ciezko jest przelac ten obraz w glowie na tekst na papierze. Jak pomysle o moich pierwszych aarach to az mam ochote pokasowac posty

Co do samego aara, to nastepne 2 odcinki moga byc nizszych lotow, ale musze pare rzeczy napisac. Nie da sie w kazdym odcinku tylko na krwi oprzec ;P

 

Odcinek 1





Not For Fame Or Reward
Not For Place Or For Rank
Not Lured By Ambition
Or Goaded By Necessity
But In Simple
Obedience To Duty
As They Understood It
These Men Suffered All - Sacrificed All
Dared all - And Died ​

Jeden narod czy jednak dwa?

Nalezy przyznać, ze Stany Zjednoczone Ameryki byly najprężniej rozwijającym sie państwem w XIX wieku. W przeciągu półwiecza ekspansja powiększyła wielokrotnie stan ich posiadania. Kolejne wojny z Anglia zakończyły sie w koncu podpisaniem konwencji pokojowej z 1818 roku. Zostala ona pozneij poszerzona o doktryne Monroe'a ktora zakładała powstrzymanie europejskiej ekspansji na kontynencie w zamian za brak ingerencji w sprawy europy. Byl to zdecydowanie poczatek amerykańskiego izolacjonizmu. Do polowy wieku za pomocą kolonizacji, omów i wykupu do panstwa przyłączone zostają Luizjana, Dakota, Teksas, Kalifornia oraz Nowy Meksyk. O ile w 1800 roku w USA panowała niemal wylacznie gospodarka rolnicza to w przeciagu kolejnych lat dojdzie na tych terenach do rewolucji przemysłowej. Niestety zatrzyma sie ona na lini Mason-Dixon, zostawiając południe daleko w tyle.

​

Przyjrzyjmy sie blizej Skonfederowanym Stanom Ameryki.
Południe mialo ogólnie klimat ciepły i słoneczny z dlugimi, gorącymi i wilgotnymi latami. Bylo ono otoczone od wschodu i południa wodami morz i oceanów. Posiadało takze caly szereg spławnych rzek. Mieszkańcami południa byli głownie europejczycy a niewolnicy stanowili w nim 1/3 ludności. Większość południowców zajmowała sie rolnictwem w średnich lub małych gospodarstwach podczas gdy niewielka liczba bogatych plantatorów posiadała ogromne gospodarstwa. Zdecydowana przewaga plantatorów doprowadziła do zaniku tutaj klasy średniej - kupców, finansistów czy tez przemysłowców. Sytuacja ta doprowadziła w koncu do wytworzenia sie na południu specyficznego etosu społecznego. Rozwój gospodarczy byl w nim postrzegany jako zagrożenie dla społeczności kulturalnej, wytwornej i rycerskiej. Poludniowcy uwazali Jankesów za oganiających sie za pieniędzmi chytrusów bez honoru. Przeciwstawiano temu uczciwość i subtelność społeczności ziemiańskiej.

​

Ekonomia opierała sie na uprawie bawełny, tytoniu, ryzu, trzciny cukrowej i indygo. Po 1793 roku południe określano mianem "Króla Bawełny" Podczas gdy w tym roku wyprodukowano 10k bel bawełny, w roku 1835 wzrosła ona do ponad 1mln. Co prawda wytwarzali 2/3 jej światowej produkcji, ale doskwierał im bardzo slaby przemysł przetwórczy. Sytuacji nie poprawiał fakt, ze zaledwie 29% torów zostało zbudowanych na południu Także system bankowy byl prawie w całości (87%) opanowany przez Północ. Nalezy przy okazji wspomnieć, tutejsze ziemiaństwo nie bylo w ogole zainteresowane sprawami bankowymi, a szczególnie utworzeniem własnego systemu bankowego, uznając je za niehonorowe. Posiadanie malej liczby manufaktur, ktore trzeba byloby chronić powodowało, ze byli oni ogólnie przeciwni wprowadzaniu taryf, które zwiększałyby dodatkowo koszty wytwarzania.
Zycie na poludniu krążyło wokół malej klasy zamożnych plantatorów. Byli oni uwazani za klase wyższa - arystokracje. Ponieważ plantacje byly w duzej odległości od siebie opracowano własne zasady społeczne. Z okazji odwiedzin miedzy przyjaciółmi na rożnych plantacjach organizowano duze imprezy. Gościnność, doprowadziła do powstania duzej liczby zajec rekreacyjnych takich jak polowanie na lisy, wyścigi konne, bale czy tez turnieje. Ze względu na mala gęstość zaludnienia oraz brak potrzeby posiadania wykwalifikowanych pracowników szkolnictwo bylo slabo rozwinięte. Ludzie wykształceni na południu to w większości synowie plantatorów. Byli oni uczeni głownie w prywatnych szkołach albo przez prywatnych nauczycieli.
Polnocne stany nastawione byly na gospodarkę handlowa i produkcje (90% produkcji przemysłowej). Wytwarzali 17 razy więcej ubrań z welny i bawełny, ponad 30 razy więcej artykułów skórzanych, 20 razy wiecej żelaza i 32 razy więcej broni palnej. O różnicach w obu państwach najlepiej świadczy procent ludności zatrudnionej przy rolnictwie. Podczas gdy na północy bylo to 40% to na południu az 84% Brak maszyn w rolnictwie (ponad 2 razy wiecej maszyn na hektar na północy) powodował spadek produktywności. W rezultacie w 1860 roku jankesi produkowali ponad polowe kukurydzy oraz 4/5 pszenicy i 7/8 owsa. Oparcie gospodarki Południa na pracy niewolniczej, zdecydowanie mniej efektywnej, bylo jednym z powodów tego stanu rzeczy. Niestety taniość takiej sily oraz brak mobilizacji do unowocześniania biznesu skutecznie spowalniał rozwoj regionu. Plantatorzy skupiali sie tylko i wylacznei na powiększaniu przestrzeni upraw, co mialo zapewnić rozwoj.
Industrializacja północy miala wplyw na urbanizacje i imigracje. W roku 1860 26% populacji północy zylo w miastach. Spowodowało to ich niezwykły rozwoj. Skomasowanie tak duzej liczby ludnosci doprowadziło do rozwoju przemysłu, fabryk i przetwórstwa. Faworyzowanie północy za pomoca subsydiów na rzecz rybołówstwa, monopole żeglugowe, zwolnienie z cel i publiczne inwestycje takie jak kanaly portowe i kolej powodowały coraz wieksze uzależnienie stanow południowych oraz utrwalenie ich zacofania. Atrakcyjność spowodowała, ze az 7/8 imigrantów wlasnie tam sie osiedliła. Daje to w rezultacie 23 mln w porównaniu z 9 mln południowców. Przekłada sie to jednocześnie na 3,5 mln poborowych na północy i zaledwie 1 mln na południu. W wyniku zmobilizowania sie obu krajów na wypadek wojny, o jej wyniku miala zadecydować sila przemysłu. Konfederatom przy mniejszej ilosci fabryk, braku połączeń kolejowych oraz gospodarce rolniczej opartej na pracy niewolniczej duzo szybciej zacznie wyczerpywać sie ten potencjał. Nabiera to szczególnego znaczenia, gdy dzieki technologii na północy stosowano maszyny mogące mleć 12 razy tyle zboża co 6 rolnikow na południu. Te wszystkie roznice zaczely powodować, ze na plan pierwszy zaczęła wyłaniać sie sprawa niewolnictwa szczególnie atakowana przez ruch abolicjonistyczny.

Lawrence w ogniu​

W 1854 roku nastapil koleny etap sporu. Nowo przyjęte stany: Kansas i Nebraska nie mialy ustalonego statusu niewolnictwa. Stawka byla o tyle duza, ze wybor wiązał sie, z daniem jednej ze stron przewagi w dotychczas wyrównanym Kongresie. Jako, ze w koncu uznano, ze sami mieszkańcy beda glosować w tej kwestii, zaczęli do Missouri napływać tzw "zbójcy z pogranicza" Towarzystwo Pomocy z Nowej Anglii zatroskane o osadników przekazało 5000 dolarów na zakup biblii dla nich. Pieniądze te przekazano wielebnemu Henremu W. Beecherowi. Juz w niedługim czasie w okolicy zaczely pojawiać sie tzw "biblie Beechera" jak zwano karabiny Sharpsa w ktore zostali uzbrojeni abolicjoniści. Cale Kansas spłynęło krwia, a niektóre dzienniki wprowadziły rubrykę: wiadomości z wojny domowej. Właśnie ta sytuacja dala pretekst senatorowi Sumnerowi do wygłoszenia przepojonej seksualnymi porównaniami tyrady. Ona tez stala sie powodem do jego ciężkiego pobicia przez senatora Prestona Brooksa z Karoliny Poludniowej. Na drugi dzien po jego wystąpieniu grupa "zbojcow" z armatami najechała Lawrence, ktore bylo twierdza abolicjonistów.

pojmanie Johna Browna​

Na wieść o tym farmer James Brown, uważający sie za narzędzie Boga postanawia rozprawić sie z grzechem niewolnictwa. Jego agresja odbija sie na osadnikach z poludnia, ktorzy zostaja wywleczeni na zewnatrz domów i zabici tasakami saperskimi. 17 października 1859 roku zajmuje on arsenał i fabrykę karabinów w Harpers Ferry. Ma zamiar powtórzyć bunt Turnera zwanego prorokiem, ktory w 1831 roku wzniecil powstanie niewolników. Plan Browna nie udaje sie i szybko zostaje on wyparty z arsenału przez miejscowa milicje. Wieczorem do miasta wkracza oddzial 90 żołnierzy piechoty morskiej, którymi dowodzi plk Robert E. Lee. Następnego dnia rano przeprowadzony zostaje udany szturm na remize strazacka, gdzie schowaly sie resztki abolicjonistow. 2 grudnia ranny John Brown zostaje powieszony co doprowadza do zaloby na polnocy. Ujawnienie powiazan Browna z abolicjonistami doprowadzilo do utozsamiania ich z cala polnoca. Przy okazji skojarzono, ze rewolta Turnera nastapila wkrotce po rozpoczeciu kompani propagandowej przez Garrisona. Poludnie poczulo sie zagrozone eskalacja buntow.
Jednak gdy spojzymy szerzej to zobaczymy jeszcze jeden powod konfliktu. Byl to konflikt scentralizowanej polnocy a prawami poszczegolnych stanow do samostanowienia. Zmiany jakie zostaja wprowadzone po odejsciu z kongresu jego poludniowych przedstawicieli pozwalaja republikanom w przeciagu paru lat przeprowadzic szereg ustaw komasujacych wladze w rekach stolicy. To glowne ten konflikt stawial pod znakiem zapytania idee federalizmu. W takiej atmosferze rozpoczal sie w grudniu 1859 roku Kongres. Zachodzily powazne obawy rozlewu krwi pomiedzy kongresmenami. Rok pozneij czara goryczy przelewa sie ostatecznie, gdy prezydentem Stanów Zjednoczonych zostaje obrany kandydat partii republikanskiej Abraham Lincoln. Jeszcze bardziej uwidocznily one poglebiajacy sie rozpad, gdyz nikt w stanach niewolniczych nie glosowal na republikanina i na odwrot w stanach polnocnych nikt nie glosowal na poludniowcow.

secesja​

Pierwszy znak do secesji dal sedzia okregu federalnego Magrath, ktory 7 listopada 1860 roku oglosil, ze po raz ostatni egzekwuje jako sedzia prawo w imieniu Stanow Zjednoczonych. Za jego przykladem poszli szybko kolejni urzednicy na poludniu. 20 grudnia tego roku delegaci na konwencji Karoliny Poludniowej oglosili oficjalne rozwiazanie umow laczacych ich ze Stanami Zjednoczonymi. Wystapienia kolejnych stanow tylko ugruntowaly rozpad. Doszlo do niego oficjalnie 4 lutego 1861 roku w Montgomery w stanie Alabama, gdzie uchwalono konstytucje Stanow Skonfederowanych. Od konstytcji Amerykanskiej rozniło ja tylko pare zapisow: zakaz dyskusji o niewolnictwie oraz zakaz wprowadzania cel a takze Prezydent, ktory byl obierany na 6 lat i tylko raz mogl sprawowac swoj urzad. W umowie tej figurowal tez zapis mowiacy o tym, ze kazdy stan przystepujacy do niej jest niepodlegly i suwerenny.

​

Ta decentralizacja wladzy byla takze widoczna w innych zapisach. Rzad mial ograniczone mozliwosci zmiany cel, podatkow czy tez poglownego. Zadanie rozwoju i ulepszenia panstwa cedowano na administracje stanowa. W CSA nie mia powstc nigdy Sad Najwyzszy, a rzad nie mogl zmieniac decyzji Sadow Stanowych. Takze armia byla wlasnoscia poszczegolnych stanow odpowiedzialnych za jej wilekosc, wyszkolenie i zadania. Kazdy stan mogl odmowic przekazania armii pod dowodztwo Rzadu w sytuacji gdyby obawial sie o bezpieczenstwo wlasnych mieszkancow. Pare dni pozneij dokonano wyboru prezydenta, ktorym zostal Jeferson Finis Davis, jego zastepca zostal Alexander Stephens.

Prezydent Davies​

O dziwo ogloszenie secesji, spowodowalo pozorne uspokojenie sie sytuacji. Zadne z panstw nie chcialo byc prowodyrem konfliktu. Dlatego tez powiewajaca nad fortem Sumter flaga Uni nie zostala sciagnieta sila. Napredce tworzaca sie armia zadowolila sie niedopuszczaniem zadnych statkow w obreb wrogich umocnien. 4 marca prezydent Unii oficjalnie obejmuje urzad. Wydawalo sie, ze dojdzie do zalagodzenia konfliktu. W przemowieniu zaznaczyl On fakt, ze spor rozciaga sie tylko i wylacznie na kwestie niewolnictwa w nowych stanach. Jednoczesnie podkresil, ze konstytucja nie przewiduje mozliwosci wystapienia z Uni i takie ruchy beda z cala sila niszczone w zalazku. Na polnocy przyjeto ta decyzje jako pojednawcza. Natomiast Poludnie uznalo, jako oficjalne wypowiedzenie wojny. W piatek 12 kwietnia o godzinie 4.30 rozpoczeto ostrzal fortu Sumter.

Fort Sumter plonie​

Dodatek nr1: Armie w drugiej polowie XIX wieku

Podstawa kazdej armii opierala sie w tamtym czasie byly doswiadczeniach z walk Napoleonskich. Dlatego tez szybkie manewrowanie, wyjscie na tyly przeciwnika i zmuszenie go do stoczenia bitwy w niekorzystym dla niego miejscu byly bardzo popularne. Jednak rozwoj technologiczny doprowadzil do powiekszenia sie swiadomosci wojskowej. Zaczeto zwracac uwage na takie rzeczy jak linie komunikacyjne, punkty zaopatrzeniowe i cala organizacje tylow. O ile w zarzadzaniu i organizacji zaopatrzenia armia sie rozwijala, to jednak w kwestii taktyki pola walki zostala przy starych zasadach z poczatku wieku. W czasach gdy Napoleon ja tworzyl ostrzal byl bardzo niecelny i wiekszosc armii stawiala na atak bagnetami. Do tego tez dostosowane zostaly organizacje regimentow, brygad i dywizji. W tamtych czasach duzo bezpieczniej mozna bylo maszerowac przed nosem przeciwnika. Zastosowanie tych taktyk w dobie nowoczesnego uzbrojenia bylo mordercze dla zolnierzy.
Zmiany przyszly razem z generalem McCellanem. To on w znacznym stopniu zwiekszyl wielkosc korpusu artyleryjskiego oraz stan zaopatrzenia wojska. Takze on wprowadzil nowy typ kawalerii. O ile w europie sluzyla ona do przelamywania wrogich lini piechoty samym szokiem i przerazeniem. W obecnej sytuacji nie bylo to mozliwe. Dlatego nowa kawalerie postanowiono traktowac jako mobilna piechote, ktora dzieki swojej szybkosci mogla zajmowac kluczowe pozycje, a nastepnie odpierac ataki, az do nadejscia posilkow. Poczatkowe doswiadczenia piechoty spowodowaly wiekszy nacisk na szkolenie dowodcow regimentow, brygad i dywizji. Zreorganizowano kadry pozbywajac sie dowodcow starego typu. Takze zmieniono sama taktyke walki pododdzialow. Od tej pory mialy byc one bardziej rozciagniete. Zalecano tez czeste stosowanie oraz budowe podstawowych oslon przez samych zolnierzy.
Nowa wojna na nowo zdefiniowala spojzenie dowodcow na mape. Mozliwosc przerzucenia calych dywizji w bardzo szybkim czasie z jednego miejsca na drugie za pomoca kolei wymusilo na dowodcach stosowanie oszustw i ukrywania prawdziwych celow ataku. Takze zmienily sie cele atakow. Ze wzgledu na duza liczbe artylerii i ogolne zapotrzebowanie wojska na zaopatrzenie stalo sie kluczowym wybieranie latwych do komunikacji celow, a co jeszcze ważniejsze zabezpieczanie ich tras na wlasnych tylach. Przy okazji nalezy wspomniec o rozwoju sieci baz, w ktorych nie tylko zaopatrzenie, ale takze ranni mieli wieksze szanse przezycia. Wprowadzenie po wojnie z meksykiem szkolenie inżynieryjne na West Point bylo kluczowym w nadchodzacej wojnie. Nie tylko ze wzgledu na same umiejetnosci na polu bitwy, ale takze ze na ich znajomosc spraw logistycznych. Byli oni wykorzystywani nie tylko przy budowie oslon dla artylerii ale takze wyboru alternatywnych tras marszu a czasem wrecz ich budowania. Nie dosc tego czasami byli wysylani ze zwiadem na pozycje przyszych dzialan w celu ocenienia prawdopodobnych drog marszu wroga i pozycji obronnych. Takze czestotliwosc stosowania przepraw pontonowych wzrosla znacznie dzieki nim. Nie wystarczało juz wiecej obsadzenie samych mostów.
Wszystkie te nowinki mialy jednak tak naprawde dopiero nadejsc. Tymczasem armie obu stron toczyly, za pomoca niewyszkolonych rekrutów napoleońską wojne tylko, ze 50 lat pozniej.

PS: taki maly niepozorny Wall of Text. Pomyslalem, ze warto troche nakreslic sytuacje przed wojna. A teraz meczcie sie czytajac to Nastepny odcinek bedzie juz normalny

 

Mapkę byś zrobił, a nie z neta wklejasz

 

Byla na tyle dobra, ze nie bylo sensu samemu sie w to bawic.
Prawde mowiac, to chyba bedzie pierwszy aar w ktorym PS bedzie bardzo zadko odpalany :O
najwidoczniej sie starzeje.

Swoja droga po wczorajszym ataku weny, zastanawiam sie czy wczesniej skoncza mi sie prawdziwe bitwy z wojny secesyjnej, czy chec ich opisywnaia

 

Spróbuj się poddać.
Moi kirasjerzy pancerni na SOMUAch Cię znajdą i zniszczą
Ten AAR MUSI być kontynuowany. Tak po prostu. Musi.

 

Odcinek 2A

lipiec-pazdziernik'61





Jordan's Stream is runnin', runnin', runnin' -
Million soldiers passin'o'er;
Linkum comin' wid his chariot -
Bress de Lord forever mo'!!​

Początki nowego państwa

Pierwszym powaznym zadaniem bylo ogłoszenie budzetu. Bardzo szybko okazało sie, ze nie jest mozliwe jego zrównoważenie przy braku wzrostu taryf. W koncu kongres zgodzil sie na ich wprowadzenie (tylko na czas wojny). Niestety dopiero ustawienie ich na poziomie 45% oddalilo możliwość bankructwa. Bylo to zagranie bardzo niebezpieczne gdyz moglo wykończyć własny przemysl ktory byl na tyle slaby, ze wymagal zagranicznych zakupow. Biorac pod uwage, ze spodziewano sie dlugiego i ciezkiego konfliktu, stan przemyslu szczególnie zbrojeniowego stawal sie kluczowy. Przy okazji ogloszono rozpoczęcie prac nad nowym systemem sieci kolejowych, ktore mialy bardziej odpowiadac potrzebom dzialan wojennych i samego panstwa. Jako, ze sily federalne górowały pod wzgledem liczby rekrutów postanowiono takze wspierać organizacje rekrutacyjne w Georgi oraz Północnej Karolinie. Na terenie calego panstwa rozpoczęto parady nowo formowanych oddzialow wojska. Mialo to uzmysłowić mieszkańcom, ze panstwo jest silne i gotowe odeprzeć kazdy atak. W międzyczasie wstrzymano eksport bawełny co wystarczylo do skupienia uwagi poteg europejskich sprawami poludnia. Negocjacje z tymi państwami toczyly sie za pomocą misji dyplomatycznej kierowanej przez Ambrose Dudley Mann, ktora juz na początku roku przybyla do Londynu. Poza samym poprawianiem wzajemnych relacji i negocjowaniem nowych umow dyplomatycznych. Nawet prezydent Davies byl zaskoczony skutecznością ich dzialania gdy dotarla do niego wiadomość, ze w polowie lipca Wielka Brytania razem ze swoimi sojusznikami wypowiedziała wojne Stanom Zjednoczonym. Dwa dni pozniej dolacza sie do niej Francja i Belgia. Co zaskakuje, oficjalnym powodem wybuchu wojny nie jest chec wsparcia nowego państwa, ale roszczenia Krolowej do terenów swojej dawnej kolonii.


Northern Virginia Campaign

Dzialania wojenne ruszyly z początkiem lipca. General Lee dowodzacy Armia Polnocnej Wirgini znalazl sie od razu w niekorzystnym położeniu. Co prawda blokował marsz sil Federalnych wzdloz rzeki Bull Run ale jego bardzo wysunięta pozycja, przy braku wsparcia oddalonych T.Jacksona oraz J.E.B. Stuarta, mogla byc w kazdej chwili zagrozona odcieciem. Na szczęście sily Jankesow na poczatku konfliktu bardzo slabo współdziałały miedzy soba i w końcowym efekcie general McDowell nie poczekał na sily generala Sheridana majace za zadanie flankować. Efetem tego byla Bitwa pod Bull Run stoczona na poczatku miesiąca, w ktorej mimo zdobytej przeprawy nie udalo sie zaskoczyć i zniszczyć sił konfederackich. Pare dni pozniej general Lee niespiesznie opuszcza swoje pozycje, zostawiając w tyle tylko oddzialy kawalerii majace za zadanie opóźniać przeciwnika. W nowej sytuacji zmieniono takze kierunki marszu pozostałych oddzialow. Armia Shenandoah pod kierunkiem T.Jacksona kierowała sie do Norfolk, gdzie oczekiwała ja wzmocniona dywizja piechoty. Tamtejsze sily zostaly w czasie pozniejszym wsparte przez dwie brygady z Północnej Karoliny oraz Teksasu. Dzieki temu front wschodni w okolicach Richmont byl broniony przez 2 zrównoważone armie. Jako, ze general Lee mial operować statycznie przekazal większość swojej kawalerii do drugiej armii przejmując za to jej rezerwy artylerii.
12 lipca wkracza do Staunton Armia James River w sile 15 tysiecy żołnierzy. Szybko okazało sie, ze byla ona zaledwie forpoczta głównych sil. Przy optymistycznym zalozeniu miala ona sprowokować poludniowcow do ataku. Za jej plecami przez przełęcze przemieszczały sie: Garizon Waszyngtonu(12k), Armia Zachodniej Wirgini (9k) oraz Armia Potomaku (p. Sheridan) w sile ponad 32 tysiecy. Na jej prawej flance poruszaly sie 9 oraz 8 Armia (lacznie nie wiecej jak 10k) ktore mialy zablokować przełęcze w Roanoke oraz Knoxville.
W przeciągu kolejnych 10 dni sytuacja południowców drastycznie sie pogarsza. W Manassas w koncu pojawia sie dowodzony przez Ulyssesa S. Granta wzmocniony Garizon Waszyngtonu (21k). Za jego plecami zbliza sie do mostów na Bull Run 18 Armia w sile 12 tysiecy. Marsz sil północnych na tym kierunku zamyka general Sheridan, ktory z armia Potomaku stara sie przekraść przełęczami Roanoke. Z kazdym dniem Lee jest coraz bardziej zaniepokojony rozwojem sytuacji. Podczas gdy on moze liczyc na maksymalnie 67 tysiecy zolnierzy bez możliwości wsparcia w najbliższym czasie przeciwnik juz w tym momencie dysponuje prawei 90 tysiacami zolnierzy.

flota konfederacka​

Dla zabezpieczenia swoich tylow przed ewentualnym desantem przybywa do Norfolk flota konfederacka. Co prawda flota ta jest mala i raczej tylko reprezentatywna, ale jej 3 najważniejsze okrety slupy parowe: CSS Surnter, CSS Florida oraz najbardziej znany CSS Alabama stanowiły juz poważne zagrożenie dla floty handlowej i desantowej wroga.

26.08​

4 sierpnia dolacza do agresorow Armia Missisippi w sile 9 tysiecy, ktora stanowi wsparcie dla generala Granta. Na szczescie wojska poruszają sie bardzo powoli, skupiając bardziej na opanowywaniu okolicznych terenów. W koncu 20 września po zdobyciu wszystkich garnizonów w Staunton Wiliam T.Sherman z Armia James River (30K) kieruje sie na wschod w kierunku Fredericksburga.

20.09​

General Sheridan(37k), po opanowaniu Manassas, wyminal sąsiednia armie i skierowal sie bezpośrednio na Richmond. General liczyl, ze szybkim atakiem zdobędzie stolice konfederatów dzieki czemu cala slawa spłynie na niego. Dlatego tez z Hanoveru przemaszerował przez Hanovertown do Old Cold Harbor na wschod od Richmond. Tam w okolicach Seven Pines droge zastapl mu general Lee na czele Armii Północnej Wirginii. Jankesi byli zaskoczeni tak szybka i silna reakcja rebeliantow. Nie czujac sie pewnie, a posiadając kluczowe w okolicy skrzyzowanie w swoich rekach general Sheridan postanawia ustawic swoje wojska defensywnie. Z tego tez powodu na zachod od Seven Pines rozpoczyna sie budowę fortyfikacji. Dalej na zachod po bokach drogi Williamsburg-Stage Road wybudowana zostaje palisade majaca dodatkowo spowolnić przeciwnika.
Atak konfederatów od poczatku zle sie zapowiadał. W nocy okolice nawiedziło potezne oberwanie chmury, ktore zamieniło okoliczne laki w bagna co utrudniło zdecydowanie marsz oddzialow. Nie dosc tego Longstreet pomylil droge, co spowodowało jego nieobecność w czasie bitwy. Kolejny dowódca Huger's nie poinformowany o rozpoczęciu działań spal w najlepsze z wojskami podczas gdy dwaj kolejni Johnston oraz jego zastępca Smith nieświadomi opóźnienia pozostałych oddzialow czekali na wiadomości od nich w sztabie. Gdy siegalo ono juz 5 godzin general D.H.Hill zniecierpliwiony polecił swoim oddziałom atakować samotnie umocnione pozycje Caseya.

1 faza bitwy​

Stacjonowaliśmy na zboczu Laurel Grove pomiedzy York River Railroad a Wiliamsburg Stage Road okolo 7 mil od Richmond. Dywizja generala Hilla rozpoczela atak okolo 11.00 Przeciwnik w duzej sile schował sie za okopanymi bateriami dział. Sciete drzewa wzmocnione na przedzie walem ziemnym stanowiły świetne zabezpieczenie przed naszym ogniem. Jak tylko osiągnęliśmy pozycje nieprzyjaciela general rozpoczął zagrzewać nas do walki. Pierwsza do natarcia ruszyla brygada Featherstona dowodzona tymczasowo przez pułkownika Andersona (general złożony choroba zatrzymal sie w miescie). Następnie na lewo przemieściła sie brygada Garlanda przedłużając linie frontu. Jego odzialy w przeciagu następnych minut wykazały sie tak wielkim męstwem, ze on sam uzyskal awans generalski.
Po pojedynku strzeleckim, w którym na naszych dzielnych żołnierzach skupil sie caly jankeski ogień, general Hill zarządził szturm. Zostal on przeprowadzony silami 2nd Florida, 6th Virginia oraz 5th N.C. ktore podciągnięte pod same lufy dzial, w ogniu pocisków i pożarów przeprowadzily atak na bagnety. Yankesi nie wytrzymali naporu i podali tyly az do nastepnej pozycji umocnionej. Ci ktorzy nie zolali sie wycofac zostali zabici albo wzieci do niewoli.

​

Dowodca nasz obserwujac pozycje nieprzyjaciela, zarzadza 4th N.C. atak na skrzydle drugiego batalionu z Missisippi na cofajace sie sily wrogiego korpusu. Swietnie przeprowadzony manewr powoduje, ze dostaja sie oni na flanke lini obronnych i po churaganowym ogniu zmuszaja przeciwnika do opuszczenia niedokonczonych fortyfikacji w okolicach Barkers Farm.
Ten manerw pozwolil naszym wojskom wyjsc na otwarte pole. Nasi zolnierze z wielkim, przerazajacym wyciem rozpoczeli formowac linie na wprost ustawiających sie na nowo jankesow. 4th regiment opromieniony zwyciestwem, nie zwazajac na straty i zagrozenie postanawia atakowac dalej "w stylu Gallanta". Szybko na ich bokach przylaczyly sie kolejne regimenty, tworzac samoistnie nowa linie ataku. Nic nie moglo ich zatrzymac, wiec szybko zepchneli przeciwnika z jego nowych lini. Niestety straty oraz zmeczenie, a takze posilki w niebieskich kurtkach jakie zaczely pojawiac sie na polu bitwy nie pozwolily utrzymac pozycji. W koncu ciezki ostrzal mozdziezy zlamal konfederatow i zaczeli sie cofac w nieladzie. Tysiace jankesow nabralo na nowo odwagi i z zaangazowaniem ostrzeliwywalo 2nd mass. W czasie tego powrotu zginal kapitan Barnes z kompani F 4th N.C. W jego regimencie tylko jeden oficer wydostal sie bez ran. Takze tylko 213 sposrod 700 zolnierzy stawilo sie nazajutrz na porannej zbiorce. Po paru godzinach ciezkich walk przeciwnik w koncu wycofal sie pozostawiajac 16 wlasnych dzial w naszych rekach. Nasze straty byly ciezkie, takze wsrod oficerow. Zachowanie naszych sil bylo wspaniale. Jedna z kompani regimentu N.C. zebrala do niewoli 165 jankesow. Niestety sily przeciwnika byly na tyle duze, ze mogly sobie poradzic z takimi stratami.

​

Mimo rozpoczecia sie powaznych walk, obie strony byly praktycznie nieswiadome rozpoczecia sie bitwy. Winna temu byla choroba jaka zlamala czesc dowództwa obu stron, a takze szczegolne uksztaltowanie terenu, ktore powodowalo, ze oddzialy oddalone od bitwy o 2,5 mili nie slyszaly odglosu armat. Sytuacja zaczela sie wyjasniac popoludniem, ale wtedy bylo juz za pozno na powazniejsze dzialania wojenne. Do konca dnia panowal spokoj.
9 pazdziernika profesor Thaddeus S.C. Lowe dowodzacy Union Armyy Ballons, ktory byl dokoptowany do Armii Potomaku, rozpoczal instalowanie 2 balonow na polnocnej stronie rzeki. Jeden ulokowal w poblizu Gaines's Farm a druga w Mechanicsville. Po obsadzeniu ich obserwatorami raportowal koncentracje konfederatow na lewo od New Bridge naprzeciwko dworca Fair Oaks. Jako, ze Lowe dokladnie widzial poruszajace sie tam oddzialy, natychmiast informowal o wszelkich zmianach generala Sheridana. Mimo zamontowania telegrafu, ktory usprawnił przesyłanie wiadomości dowódca armii zaskakujaco je ignorowal.

​

W koncu nastepniego dnia rano udalo sie generalowi Lee zebrac wszystkie oddzialy. Hill wzmocniony posilkami Longstreeta uderza zdecydowanie na 2ga linie obrony w okolicach Seven Pines, obsadzona przez pozostałości dywizji Casey'a oraz oddzialami IV korpusu generala Coucha. Hill organizuje manewr flankujacy wysylajac 4 regimenty pod wodza pułkownika Jenkinsa w celu zaatakowania prawej flanki Keyesa. Manewr ten spycha sily federalne kolejne 1,5 mili na wschod. Obie strony wyczerpane trudnymi warunkami przerywaja walke o 19.30 Tuz przed atakiem Hilla Johnston otrzymuje rozkaz Longstreeta, wzywajacy go na pole bitwy. Kieruje sie on po drodze Nine Mile Road w skladzie 3 brygad z dywizji Whitinga. W okolicach dworca kolejowego zatrzymuje go silny opor w postaci znajdujacej sie na prawej flance brygady Keyes'a. W tym czasie sily Uni zostaja powaznie wzmocnione.
Na odglos strzalow przybywa stacjonujacy na polnoc od rzeki dowodca II korpusu general Sumner. Z wlasnej inicjatywy wysyla on dywizje generala Sedgwicka przez zniszczony ulewa most (Grapevine Bridge). Mimo zastrzezen co do jego stanu, Sedgwick nakazuje przemarsz i dopiero po zakonczonym manewrze, jak na zawolanie, most zostaje porwany przez rzeke. Dywizja ta stanowi kluczowa w okolicy sile, ktora zatrzymala atak pojawiajacych sie na polu bitwy oddzialow generala J.E.B. Stuarta. Walki toczace sie na polnocy staja sie coraz bardziej zazarte, a obie strony traca coraz wicej kluczowych dowodcow. Pod koniec dnia general Johnston, kierujacy z ramienia generala Lee atakiem, zostaje trafiony pociskiem w ramie a nastepnie klatke piersiowa i upada nieprzytomny. Jego zastepca zostaje tymczasowo G.W. Smith. Niestety boryka sie on z problemami zdrowotnymi i w wyniku niezdecydowania marnuje okazje na zdecydowane pokonanie przeciwnika.

2 faza bitwy​

Do 12 października konfederaci ponawiaja natarcia. Co prawda, dzieki skutecznej obronie, udalo sie Armii Potomaku uniknac calkowitego rozbicia, ale straty jakie poniosly jednostki zmusily generala Sheridana do wycofania sie z powrotem do Staunton.

Planuje przedluzac go tak dlugo, zeby zakonczyl sie w grudniu tego, albo przyszlego roku
PS: mialem wrzucać 1 odcinek na tydzien, ale jako ze w 2 dni wypociłem 3 odcinki to pomyślałem, ze wrzuce jakieś "flaki"

 

Odcinek 2b

pazdziernik-listopad'61




Then loud abouve the battle's roar
pealed forth our battle-cry,
And rebels fell or fled before
The freaded Red neck Tie.
Hurrah! Hurrah! For Gallant Third, hurrah!
Our battle-cry is Custer's sword, our badge the Red Neck Tie. ​

Northern Virginia Campaign

Po zwycięskiej bitwie pod Seven Pines general Lee mial 3 możliwości działania. Mogl ścigać dalej Armie generala Sheridana w kierunku na Stauton, pozostać na pozycjach defensywnych i wyczekiwać kolejnej okazji do zaatakowania przeciwnika lub zaatakować generala Shermana kierujacego sie na Fredericksburg. Opcje 2ga general szybko odrzucił, przy takiej przewadze przeciwnika nie wolno bylo wypuszczać okazji z reki. Opcja pierwsza byla bardzo interesująca, ale martwila generala Amia Potomaku, kontrolująca przełęcze Roanoke. Mogla ona w zależności od decyzji swojego dowodcy wesprzeć w bitwie oddzialy swojego sasiada, ewentualnie pomaszerować dalej na Richmond i odciac konfederatow od stolicy. W koncu dzieki raportom zwiadu gdy okazalo sie, ze armia ta kieruje sie na Bowling Green, dlatego tez zdecydowano sie na stoczenie bitwy z Armia James River.

​

Konfederaci maszerowali oddzielnie: general Lee bardziej na wschód wzdłuż lini kolejowej Richmond-Culpeper-Brandy Station, natomiast general J.E.B.Stuart droga Richmond-Front Royals. Obie sily spotkaly sie pod Brandy Station, jednak general Sherman, nie wiedząc o porażce Sheridana, postanowil manewrować dalej w kierunku Fredericksburga. Gdy tylko sily konfederackie zauważyły ten manewr, general postanowił ubiec wroga i zablokować kazda mozliwa przeprawę az po samo miasto. Jednocześnie polecil Armii Shenandoah jak najszybciej trasa kolejowa z Winchester udac sie na planowane pole bitwy. Manewr ten zostal tak dobrze wykonany, ze to południowcy zdolali piersi zebrac cale sily na polu bitwy. 2 listopada pojawia ie tam takze general Sherman. Przekonany, o tym, ze przed soba ma podzielone sily konfederatów postanawia stoczyc z nimi bitwe w niekorzystnym dla siebie miejscu.

​

Cisza i spokoj okolicy koczy sie o swicie 3 listopada, gdy tylko oddzialy inżynieryjne z elementami mostow pontonowych zblizyly sie do brzegu rzeki. Południowi strzelcy wyborowi, ustawieni przez generala Barksdalea na calej dlugosci rzeki szybko zmusili do zaprzestania budowy. W międzyczasie rozpoczęła odzywać sie artyleria federalna. W zamierzeniu miala ona oslaniac inżynierów, jednak ostrzał miasta powodował wiecej szkody wsrod ludności miejscowej niz żołnierzy. To szachowanie, trwające ponad dobe, zachwiało podstawy planu generala Shermana, ktory liczyl na zaatakowanie nieprzygotowanego przeciwnika.

​

Gdy w koncu mosty byly gotowe, a obrona konfederacka na brzegu oslabiona, general Lee byl juz gotowy na wzgórzach za miastem. General Sherman zbadal linie obronne południowców zajmujących 8 mil grzbietów wzgórza. W koncu opracował plan w ktorym mial zamiar zaatakować oba skrzydla omijając centrum, w ktorym musiałby sie nadziać na krzyżowy ogien artylerii. Główny atak mial pójść w kierunku oddzialow generala Stonewalla Jacksona bezpośrednio pod Fredericksburgiem. Następnie oddzialy mialy skierować sie przeciw generalowi Longstreetowi na Marye's Heights. Drugi atak zostal przeprowadzony 3 mile dalej w okolicach Prospect Hill. Na nieszczescie dla generala Shermana jego szef sztabu general Franklin zrozumiał opacznie plan bitwy. Efektem tego bylo osłabienie sil generala Meada i Gibbona, ktorzy mogli atakować tylko 2 dywizjami.
O 10 rano otwiera ogien artyleria federalna usytuowana na Slaughter Pen. Po godzinnym ostrzale, ogien przenosi sie na wzgorze na ktorym stacjonuja oddzialy Stonewalla Jacksona probujac sprowokować przeciwnika do odpowiedzi. Artyleria konfederatów jednak milczy zmuszając generala Meada do ataku. gdy ten w koncu wkroczył na południe, odezwały sie wszystkie dziala południowców zebrane w okolicy przyduszając oddziały do ziemi.

​

Dywizja Meada mimo ostrzału caly czas parła do przodu. General Gibbon chcac wesprzeć te dzialania przyspieszyl swoj marsz na prawej flance. W tym czasie dywizja jankesów, maszerując linia lasu, będącą luka w lini konfederackiej, zdolala zaatakować samo serce lini obrony. Widzac to general Gibbon wysyla swoje 2 z 3 brygady do ataku. Niestety teren zmusza je do ataku pojedynczo, jedna za druga. Za linia nasypu kolejowego zostają oni przywitani potworna linia ognia przez oddzialy generała A.P.Hilla. Po załamaniu sie pierwszej brygady nadciaga druga. jednak także ona w koncu musi sie wycofać. W koncu general Gibbon obejmuje dowodzenie ostatniej brygady, stojacej dotychczas w rezerwie i atakuje jej silami. Kończąca sie amunicja i zmęczenie walka powodują, ze ten ostatni atak udaje sie. Jankesi zdobywaja linie torów kolejowych.

​

Oddziały Jacksona szybko dochodzą do siebie po porażce i ostawiają kolejna linie obrony. Następnie dochodzi do serii ataków i kontrataków. W jednym z nich zostaje ciezko zraniony general Gibbons, zalamuje to morale jankesów. Konfederaci odzyskują linie torów i prowadza dalej natarcie zmuszając generala Meada do wycofania sie. Szczęśliwie dla nich artyleria zdolala sie juz przestawić na południowy brzeg i w kluczowym momencie otwiera ogien do nacierających oddzialow powodując u nich wielka rzez. Załamuje to atak i pozwala wycofać sie bezpiecznie silom federalnym na druga stronę brzegu. General Sherman jeszcze zastanawia sie nad przeprowadzeniem kolejnego ataku, gdy dowiaduje sie o nadciągnięciu sil generała Stuarta.

​

Zniechęciło to go do kolejnych ataków i zmusiło do wycofania sie na lepsze do obrony pozycje. W przeciągu kolejnych dni jego sytuacja tylko sie pogarsza. Dowiaduje sie o porażce generala Sheridana, oraz o przeniesieniu ciężaru wojny na front zachodni. Z tego tez powodu decyduje sie cofnąć na linie rzeki Bull Run i tutaj oczekiwać przeciwnika. Armia James River wycofuje sie wzdłuż rzeki w kierunku Brandy Station, gdzie zatrzymuje tym razem ospale manewrującego J.E.B.Stuarta. Następnie z wykorzystaniem Orange&Alexandria Railroad przerzuca sily pod Manassas Junction. Tutaj ku jego zaskoczeniu spotyka ponownie Armie Shenandoah kierująca sie na most w Sudley.

​

Druga Bitwa pod Bull Run zaczyna sie rankiem 28 listopada od ostrzału kolumny federalnej z dywizji Kinga w okolicach Gainesville. J.E.B.Stuart martwiąc sie możliwością wyrwania sie jankesów z pułapki, zdecydował sie na sprowokowanie walki. Nie mogl on czekać na generala Lee, ktory wlasnie maszerował przez Stauton zabezpieczając swoja południowa flanke oraz jednocześnie zdobywając umocnienia wcześniej zagarnięte przez Jankesów. Na szczescie mimo tych zadan zdolal zlecić generałowi Longstreetowi marsz w kierunku wojsk Stuarta. Do godziny 18 general zajety byl sciaganiem swych sil na pole bitwy, po tym czasie artyleria konfederacka rozpoczela ostrzal Iron Brigade z dawnej dywizji Gibbonsa. W odpowiedzi odezwaly sie dziala baterii B 4th US Artilery.
Jako, ze J.E.B.Stuarta widziano pod Centreville, a przed soba mieli tylko 14th Brooklyn z brygady Hatcha uznano, ze w okolicy stacjonuje tylko jego kawaleria. Dowódca Iron Brigade wyslal swoich oficerow po posilki do sasiednich brygad. Po spotkaniu z 2nd Wisconsin w lesie opodal uznal, ze to swietny moment na zdobycie wrogiej artylerii. W czasie gdy spokojnie mijali farme Johna Brawnersa dostali sie pod ciezki ostrzal z flanki dawnej brygady Stonwalla dowodzonej przez pulkownika Baylora. Po chwilowym zachwianiu sie lini zolnierze opanowali sie i rozpoczeli z sadu prowadzic wymiane ognia z przeciwnikiem oddalonym o zaledwie 80 yardow. Podczas gdy obie strony podciagaly kolejne regimenty, dystans ten nie zmienial sie powodujac, ze pojedynek stawal sie krwawy i okrotny. O godzinie 9 wieczorem w koncu Jankesi postanowili wycofac sie spokojnie na lepsze pozycje obronne. Co prawda obie strony stracily tylko po 1200 zolnierzy, ale wlasciwie co trzeci zolnierz po tej potyczce byl ranny.

​

Poranek nastepnego dnia byl spokojny. Stuart, w oczekiwaniu na przybycie generala Longstreeta, ustawil swoje oddzialy na pozycjach obronnych. Natomiast Sherman swiadomy, ze z racji bliskiego kontaktu z przeciwnikiem nie moze sie teraz wycofac przez mosty, nie potrafil zdecydowac sie gdzie ma zaatakowac. W koncu postanowil natrzec na oddzialy A.P.Hilla na polnocy. Pierwsza do ataku ruszyla dywizja Schurza, z brygadami Schimmelfeninga oraz Krzyzanowskiego na czele. Stoczyly one ciezkie walki z brygadami Gregga oraz Thomasa. Co prawda udaje sie im przedostac na druga strone torow kolejowych, ale w pore podciagniete rezerwy spychaja ich z powrotem. Ponownie rozpoczynaja sie pojedynki obu artylerii. Jako, ze na tym keirunku obie strony sie szachuja, Sherman zarzadza atak dywizji Portera. Na szczescie takze on zostaje odparty, jednak przy maksymalnym wykorzystaniu rezerw ludzkich i zaopatrzenia. Baterie konfederacje, z braku amunicji przestaja odpowiadac na ogien przeciwnika. J.E.B.Stuat zleca swojemu szefowi sztabu przygotowanie planu wycofania armii w strone generala Lee, ale tymczasem prosi Longstreeta o jakakolwiek pomoc. Jako, ze ten nie posiada jeszcze zadnych oddzialow piechoty gotowych do dzalania, poleca tylko wysunac na pozycje baterie i rozpoczac ciezki ostrzal. Pod wieczor w koncu jest w stanie przeprowadzic od poludnia natarcie. Jankesi moga mu przeciwstawic kontratak zaledwie kilku brygad.

​

General Sherman widzac coraz wieksze sily przeciwnika, postanawia zaryzykowac i przeprawic sie w dniu nastepnym w okolicach Stone Bridge. Jako, ze Armia Shenandoah jest calkowicie pozbawiona zaopatrzenia jedyne ataki przeprowadzane sa przez swieze sily Longstreeta. Dlatego tez to przeciwko nim ustawiaja sie wojska Federalne. Podczas gdy brygady Hookera, Reynoldsa oraz Stevensa utrzymuja pozycje obronne na Dogai Ridge pozostale oddzialy kieruja sie na most na drodze do Centreville. Longstreet, ktory naciera tylko oddzialami Hooda oraz D.R. Jonesa nie jest w stanie nic zrobic poza zdobyciem Chinn Ridge, a nastepnie ostrzeliwaniem z niego maszerujących przez most wojsk. Jankesom przy duzych stratach udaje sie wycofac. Po paru dniach potrzebnych na uzupelnienie zaopatrzenia J.E.B.Stuart kontynuje poscig.

​

PS: jako, ze zakonczylem pisanie, oraz przygotowanie screanow do odcinkow do konca 1861 roku postanowiłem wrzucic male co nieco Swoja droga jeden obrazek w tym odcinku podoba mi sie szczegolnie. Zreszta osoby ktore oglądały oba filmy pełnometrażowe o wojnie secesyjnej rozpoznają twarze osób na nich zawarte. Tak przy okazji, gdy siedze we wspomnieniach i opisach walk to pozneij po oglądnięciu tych bitew nabiera sie innego spojrzenia. Na scenie, gdzie brygada Stonwalla broni sie dzielnie teraz widze oddzialy generala Bee i 1szy batalion specjalny o ktorym pisałem we wstępie do aara. Widze doklanie kazde wzgorze a nawet Stone Bridge na Bull Run.

Fajny bajer

 

Odcinek 2C

grudzien'61




Advance the flag for Dixie! Hurrah! Hurrah!
For Dixie's land we took our stand and win or die for Dixie!
To arms! To arms! And conquer peace for Dixie!
To arms! To arms! And conquer peace for Dixie!​

Northern Virginia Campaign

Po ostatniej bitwie general Lee byl bardzo niepocieszony. Zastanawiał sie czy dobra decyzja bylo rozdzielenie sil. Sam J.E.B.Stuart nie poradził sobie z pokonaniem "lezacego na deskach" wroga i dal mu czmychnąć z powrotem na północ. Co gorsza w dalszym pościgu, ktory przecież byl konieczny, nie mogl wziąć udziału general Longstreet, ktory byl potrzebny do wsparcia armii Północnej Wirginii. General Lee spodziewał sie sie naporu jankeskich armii Potomaku oraz Waszyngtonskiego Garnizonu spieszących z rejonu Knoxville na pomoc stolicy. Co gorsza biorac pod uwage, ze kierowalo sie na niego prawie 60 tysiecy zolnierzy wcale nie przesadzało, czy wsparcie zolnierzy Longstreeta wystarczy. Najchętniej ściągnąłby Armie Shanandoah z powrotem. Jednak wiedział, ze byloby to druzgocące dla morale żołnierzy. Najbliższe dni mialy zdecydować o tym jak sytuacja sie rozwiąże.

​

General J.E.B. Stuart swiadomy wymykającej mu sie okazji postanowił do minimum zmniejszyc odpoczynek zolnierzy i juz po 4 dniach jak tylko uzupełnił zapasy wymaszerował z Winchester. Armia kierowala sie prosto na północ w kierunku Martinsburga by nastepnie skręcić na Frederick. W okolicy Harpers Ferry wydzielił czesc armii pod dowództwem generala Earlego w celu zdobycia magazynów znajdujących sie w tym miescie. Następnie oba oddziały skierowaly sie dwoma drogami na Monocacy.
Obecnosc wojsk konfederackich blisko stolicy wywolala w tym mieście nerwowość. Obawiano sie, ze kawaleria moze ominąć forty i wedrzeć sie na ulice. 27 pułkowi z Maine z końcem roku mial upłynąć termin sluzby garnizonowej. 309 spośród 864 żołnierzy zgodziło sie pozostać pod warunkiem otrzymania Medalow Honoru. Naczelne dowództwo rzucało oddziały kawalerii w wiele roznych miejsc, gdzie spodziewano sie ataku konfederatow. General Halleck wyslal nawet do Baltimore dodatkowe 2 baterie artylerii. Kwatermistrz Armii Potomaku zażądał od Waszyngtonu 10 tysięcy nowych par butów i skarpet (wychodzi na to, ze zonierze Uni tez mieli z tym problemy). Tego samego dnia został powiadomiony, ze buty zostaną wysłane, gdy znajdzie sie szlak transportowy bezpieczny od napadów.

​

Monocacy bylo pieknym miastem położonym na trasie kolejowej Baltimore-Ohio bylo ono jednym z najsilniejszych ośrodków Unijnych. Przybyliśmy tutaj przed noca 8 grudnia i z marszu wypchnęliśmy generala Sigela z jego pozycji obronnych. Spaliliśmy nastepnie most na Opequon River oraz zniszczyliśmy czesc torow kolejowych. Następnie skierowalismy sie na Duffie's Depot, gdzie pozwolono nam pare godzin odpocząć. Następnego dnia rano po zostawieniu 5 kompani z 38 GA do osłony przekroczyliśmy rzeke Potomak, a następnie silami 6th Gordons Division zepchnęliśmy jankesów budujących umocnienia na Maryland Heights. Zdobyliśmy przy tym mnóstwo zapasów botów, ktore byly nam bardzo potrzebne. Jankesi zaczęli do nas strzelać z pobliskiego wzgórza, raniac i zabijając paru naszych żołnierzy. Na szczescie nikogo poważnie z kompani D. Ja sam tez zostałem na pozycji mimo rany w nodze, ktora spowodował rykoszet. O poranku 10 grudnia pomaszerowaliśmy przez South Mountain do Frederick City.

​

Napotkaliśmy tutaj duze sily jankesów dowodzone przez generala Wallanca, ktory wycofal sie w poprzek rzeki blokując droge na Waszyngton. W poscig zostala wysłana brygada McCauslanda wsparta przez kawalerie. Po nich przeprawiła sie takze brygada Evansa nacierając następnie przez otwarte pole. Tutaj nasza brygade spotkala sluzba najcięższa z dotychczasowych. Ogien przeciwnika szczególnie doskwierał 61 GA regiment oraz 20 GA batalion. W czasie prowadzenia jednego z kolejnych ataków, postrzelony smiertelnie zostal general Evans. Nacieraliśmy ciagle, ale za każdym razem gdy do wroga zostawało 30 yardow, potworny ogień artyleryjski zmuszał nas do wycofania sie. Gdyby nie to, ze na naszej lewej z tylu sformowała sie brygada Hay'a prawdopodobnie nasze straty byłyby duzo cięższe. W koncu ryzyko okrążenia zmusiło ich do wycofania sie. Pole bitwy przedstawiało sie strasznie. Jeszcze nigdy nie widziałem tylu zabitych i rannych południowców na tak malej przestrzeni. Najgorsze, ze Jankesi wycofali sie właściwie bez strat własnych. Sam znalazłem ledwie 3 ciala ich zabitych zolnierzy.

​

Winny temu byl brak mozliwosci oddawania celnych strzalów w czasie walki. Wszystko co widzieliśmy to wielki obłok dymu jaki sie przed nami piętrzył. Nie pozostało nam nic innego jak celować w srodek niego. Podobno ogłoszono to później naszym zwycięstwem, lecz 500 zabitych z brygady Evana napewno nie podzielało tego zdania. Sam 61 GA regiment, wchodzący do bitwy ze 150 żołnierzami, byl w stanie zebrac następnego dnia ledwie 52. Co gorsza nasi ukochani dowódcy Pułkownik Lamar oraz porucznik Valkinburg zostali zabici na tym polu. Prawdziwie opłakiwaliśmy stratę tych dobrych i szlachetnych mężczyzn. Pod wieczór rozbiliśmy namioty bezpośrednio na polu bitwy, wśród cial zabitych zjedlismy cieply posiłek. Rano następnego dnia wyruszyliśmy droga w kierunku Waszyngtonu z kawaleria Causlanda na przedzie. Mimo częstych odpoczynków, żołnierze byli tak zmęczeni, ze coraz więcej z nich odpadało wzdloz całej dlugosci drogi.

​

W koncu gdy tylko zobaczyliśmy zabudowania miasta jankesi z okolicznych fortów rozpoczęli ostrzeliwanie nas. Cześć naszych tyralier musiała walczyć z przeciwnikiem w Montgomery Blair's. My szeregowi żołnierze chcieliśmy sztormować miasto aby złapać "Uncle Abe" Teraz czuje, ze dobrze se stalo, ze nie zaatakowalismy jednak. Z tego co mi sie wydaje, spalilibyśmy je napewno, za ten marsz a szczegolnie ostatnia bitwę. Boje sie ze zrobilibyśmy to w formie odwetu. Z naszej pozycji widzieliśmy wieże kościołów oraz kopule Kapitolu. Kolejne dni spędziliśmy tylko na potyczkach harcowników. W końcu polecono nam wrócić droga na Rockville. W czasie powrotu do Wirginii dowiedzieliśmy sie, ze w czasie gdy stacjonowaliśmy pod miastem 22 grudnia J.E.B.Stuart w okolicach Baltimore dogonił i zniszczył resztki armii James River. Nasze zadanie bylo skończone, szkoda tylko, ze z tej kampanii wracał ledwie co drugi żołnierz.

​

Z Rockville pomaszerowaliśmy do Poolsville, gdzie przekroczyliśmy z powrotem Potomak na wysokości White Ford. Tutaj poczekaliśmy dzień na nadciągniecie więźniów i całego zdobytego zaopatrzenia. Szczególnie nasza kawaleria mogla sie pochwalić zdobyciem wspaniałych ilości bydła i konii. Unijna kawaleria przemieszczała sie w slad za nami, najwidoczniej nie bedac pewna, czy to naprawdę odwrót. Ich marsz spowodował ze doszło tutaj do dużej bitwy kawaleryjskiej do której przyłączyły sie artylerie obu storn.
Wszyscy byliśmy zadowoleni z powrotu na ziemie Dixie. Nalezy powiedzieć, ze nikt z nas nie byl szczęśliwy przekraczając rzeke i kierując sie na polnoc. W dobrych humorach odpoczywalismy w okolicy jeszcze jeden dzien. Bylo to bardzo przydatne, po tempie 26 mil dziennie jaka utrzymywala nasz armia od czasu odlaczenia sie od generala Lee. Przez miesiac tych walk przemaszerowalismy prawie 1000 mil, czesto nie majac co jesc poza zielona kukurydza smazona w popiele, a toczac caly czas kolejne walki. Pod koniec grudnia wymaszerowalismy przez Snickers Gap w Blue Ridge Mountains. Mielismy w koncu udac sie na zimowe leza. Jankesi, ktorzy pojawili sie tutaj zaraz za nami zostali wyparci przez inna stacjonujaca tu dywizje.


PS: On naprawdę tam stal i patrzyl na kapitol. I naprawde chcial wracac do domu

 

Odcinek 2D

Lipiec-grudzien'61




Whoop!! The Doodles have broken loose,
Roaring round like the very deuce!
Lice of Egypt, a hungry pack;
After'em boys, and drive'em back!
Want a weapon? Why, capture one!
Every Doodle has got a gun.
Belt and bayonet, bright and new:
Kill a Doodle and captore two!​

Missisipi campain

Tak jak i w przypadku kompani w Wirginii, sztab szybko doszedl do wniosku, ze jego oddziały sa za bardzo rozproszone na granicy. Umożliwia to silom federalnym zniszczenie kazdego oddziału z osobna. Dlatego z wybuchem konfliktu zmieniono strategie walk. Wojska mialy zostac skomasowane w okolicach Little Rock, gdzie dzieki dobremu ukształtowaniu, mozna bronic sie malymi silami. Odzialy na tym froncie mialy zostać wsparte dwoma nowymi armiami ktore mialy operować w Vicksburgu oraz Shreveport.

​

13 lipca finalnie zebrano armie którą nazwano następnie Army of Tennessee. Dowództwo nad nia objal generał Thomas Jackson. Niestety armia ta cierpiała na brak kawalerii i artylerii, a duza przestrzeń jaka miala chronić powodowała, ze byla bardzo rozciągnięta. 25 lipca pojawia sie w okolicach Memphis 4th Federal Army (15k) generala N.Andersona. 7 sierpnia dołącza do niej pod Nashville 1st Army (27k). Z początkiem września pojawiają sie kolejne armie federalne. Okolice Fayetteville zostaje opanowane przez 21 tysięczna armie jankesow. Na jej prawej flance wkracza do Tahlequah kolejna 3rd Army (31k) a za jej plecami ciagna kolejne oddziały majace stanowić rezerwę.

​

2 października, po opanowaniu Memphis i zebraniu posiłków rusza wzdłuż rzeki Arkansas 4th Army (33k). Na wysokości Arkansas Post, 45 mil w dol rzeki z Pine Bluff, zablokowały im droge umocnienia Fortu Hindman. Ten czworoboczny Fort ziemny wybudowany na 25 stopowym urwisku mial wlasnei blokować wszelkie marsze w kierunku Little Rock. Blokował on takze możliwość żeglugi tak w dol jak i gore rzeki. W forcie stacjonowało okolo 5 tysięcy żołnierzy z Teksasu oraz Arkansas, niestety slabe dostawy, a co za tym idzie pojawiające sie kolejne choroby, doprowadziły te oddziały do bardzo zlego stanu. Sztab sil federalnych planował ominiecie fortu i zaatakowanie Vicksburga, jednak general John McClernand, ambitny polityk, dostal pozwolenie od prezydenta Lincolna na wykorzystanie 4th Army do ataku na umocnienia fortu.

​

Bylo 5 minut po 11 9 października, gdy uzbrojone okręty rzeczne: Baron De Kalb, Cincinatti i Luisville przy wsparciu monitorów, podeszły na 300 metrów od fortu i otworzyły ogień. Spowodowało to natychmiastowa, choc niespecjalnie mocna, odpowiedz z fortu. Na piaszczystym brzegu, w zakolu rzeki utworzone byly zapory, uniemożliwiające desant. Byly one jednocześnie znacznikiem dystansu dla artylerzystów. Takie same zapory ustawione byly w rzece na wysokości fortu, jednak wysoki poziom rzeki spowodował, ze nie byly one zagrożeniem dla żadnego okretu. Z kazda minuta bombardowanie nabierało na sile, jak tylko kolejne okrety wchodziły w zasieg ostrzału. Co prawda, zajelo trochę czasu, zanim wyszły one na dobre pozycje, jednak po tym czasie ostrzal stal sie jeszcze bardziej druzgocący.

​

Baron De Kalb mial rozkazy strzelać na prawa kazamatę, Louisville centralna a Cincinatti na 9 calowego Dahlgrena. Po godzinnym ostrzale zamilkło kazde z ciężkich dzial fortu ustawionych w kazamatach. o godzinie 12tej Lexington, pod dowództwem Komandora Jamesa Shirka, popłynął dalej do przodu i rozpoczął ostrzal pozostałych dzial Parrotta, schowanych wcześniej. Następnie wszystkie okrety zaczely razić obrońców szrapnelami. W okolicach 2.20 gdy wszystkie dziala w forcie ucichły do ataku przyłączył sie Black Hawk - flagowy okret floty. Sam admirał razem z sekretarzem Dr. Heapem, krzyczał i tańczył wśród dzial dowodząc walka.

​

W koncu wytrzalem dano sygnal piechocie do ataku. Morgan i Sherman natychmiast pchnęli do przodu swoich ludzi, ktorzy dostali sie pod silny ogien konfederatów. W tym samym czasie, próbowano, na nowo naprawić Dahlgrena, ktory nie mogl sie obracać. Na parapet, na którym byl umieszczony zaciągnięto konie, ktore mialy nim obracać. Jednak silny i celny ogien piechoty federalnej szybko zabil je wszystkie zmuszając artylerzystów do ponownego opuszczenia pozycji. W tym czasie jeden z pocisków wystrzelonych z parrotta, zniszczył drewniane przedpiersie fortu zza którego nagle wyskoczyła co najmniej setka południowców uciekających do wnętrza fortu. Okolo 3.20 widac bylo potężna kolumnę żołnierzy Morgana ruszających wzdluz brzegi rzeki w kierunku umocnien. Mozna bylo spodziewać sie, ze zaraz dojdzie do szturmu. Bylo to tym bardziej pewne, ze każdemu bylo wiadomo, ze gdy rusza sie Morgan, to robi to z zapałem.

​

Z kazda minuta walki sie nasilały i mimo, ze wszystkie ciężkie dziala w forcie zostaly juz uciszone, pozostałe lekkie ustawione od strony ladu, a za nimi ustawiona piechota kontynuowały twardy opor. Sily jankesów byly rozciągnięte, a wszystkie rezerwy zaangażowane w walke. Byla godzina 4 gdy okret admirała zbliżył sie do brzegu i z najbliższej odległości rozpoczął ostrzal umocnień. Brygada Lindsaya od frontu a Morgana i Shermana z 2giej strony ponowiły szturm. W koncu obrońcy nie byli w stanie wytrzymać naporu i na niektórych parapetach zaczęły pojawiać sie biale flagi. Jankesi wkroczyli do fortu a admirał Porter przyjal 25 października kapitulacje generała Churchila. Okazało sie przy okazji, ze generał nie planował poddania fortu, jednak obrońców obiegla fałszywa wiadomość, o jego ucieczce co złamało ich morale.
Szturm kosztował sily federalne ponad 1k zabitych i rannych podczas gdy sily południowców 5500. Mimo tak dużych strat byl to duzy sukces jankesów. Właściwie otwierał on droge do Vicksburga i odcinał wszystkie sily jakie pozostaly w Arkansas. General Grant wściekły na niesubordynacje McClernanda ściąga go ze stanowiska przejmując dowodzenie całością operacji wszystkich armii nad Missisippi. General Jackson świadomy bezsensu dalszej obrony Little Rock wykorzystuje reorganizacje sil federalnych i przeprawia swoje wojska do Vicksburga. Sily federalne zbyt późno orientują sie w tym manewrze i z poważnym opóźnieniem ruszają w pogon za Armia Tennessee.

​

Obie armie spotykają sie ponownie 5 listopada na północ od Vickburga. General Grant rozmieszcza z tylu brygady DeCourcy oraz Gensa, natomiast D.Stuarta oraz Blaira z przodu jako rekonesans ktory ma znalesc słabsze punkty w konfederackiej lini obrony. Poruszają sie oni z winy trudnego terenu powoli, caly czas tocząc pojedynki tyralierskie wokół plantacji Pani Lake z silami S.D.Lee. Następnego dnia general Steele prubuje manerwu flankującego na prawym skrzydle południowców, jednak silny ogien artyleryjski zmusza go do rezygnacji.
Rankiem 7 listopada, general Grant zarządza bombardowanie artyleryjskie umocnień konfederackich w celu ich osłabienia przed głównym szturmem. Na szczęście w związku z jego mala celnością przynosi on nikle szkody. O 11 gdy oddziały sa gotowe do ataku general świadom sily tych umocnień przewiduje, ze skończy sie on 5 tysiacami zabitych i rannych. W poludnie brygada Blaira zostaje przeniesiona na lewa flanke, DeCourcy w centrum a Thayer na prawej. Ta ostatnia brygada gubi sie jednak w trudnym terenie i do ataku idzie zaledwie pojedynczy pulk - 4th Iowa. Jego dowodca w pozniejszym czasie dostanie medal Honoru za dzielna postawe tego dnia.

​

Odzialy przechodza przeszkody wodne i zasieki aby nastepnie przeprowadzic atak. Spotykaja sie jednak z twardym oporem glownej lini oporu konfederatow. Pod ciezkim ostrzalem kolejne oddzialy zaczynaja sie lamac i rozsypywac. Wyczuwajac odpowiedni moment S.D.Lee zarzadza kontratak w wyniku ktorego ponad 300 jankesow dostaja sie do niewoli. Nie jest to jednak koniec walk, gdyz chwile pozneij zorganizowane do ataku zostaja kolejne 2 dywizje pod dowodztwem generala A.J.Smitha. Nacieraja oni przez Chickasaw Bayou w kierunku na Indian Mound, gdzie znajduje sie centrum sil konfederackich bronionych przez brygady Bartona i Gregga. W przeciagu nastepnych minut odpieraja one 5 kolejnych szturmow na swoje pozycje obronne. Na prawej stronie Uni atak brygady pulkownika Landrama zostaje latwo odparty przez brygade Vaughna.
Tego wieczoru, mimo braku sukcesu general Grant byl zadowolony z postawy i ducha zolnierzy. Straty uni wynosily 1200 zabitych i rannych oraz ponad 600 zaginionych, podczas gdy sily południowców zostały uszczuplone zaledwie o 200 zolnierzy. Pod wieczor doszlo do narady z admiralem Porterem ktorego ostrzal tego dnia byl bardzo niecelny. Postanowiono wzmocnic udzial marynarki. W tym celu wyslano statek do Memphis aby uzupelnic zapasy amunicji.

​

Nad rankiem 8 listopada w koncu dowodztwo Federalne uznaje niemozliwym przelamanie pozycji konfederatow. Zamiast tego opracowany zostaje plan ataku na Drumgould Bluff na polnocny wschod. Z powodu zlych warunkow pogodowych manerw ten przeprowadzony zostaje dopiero pod koniec listopada. Jednak zaskoczenie konfederatow, ktorzy uwazali, ze w tej pogodzie jest to niemozliwe, jest pelne. General Jackson nie posiada wystarczajacych rezerw i zmuszony jest wycofac sie. Na szczescie do Shreveport nadciaga w miedzyczasie 1st Army (21k), co pozwala utrzymac doline rzeki oraz samo miasto Vicksburg. General Grant nie moze byc zadowolony z efektow kampani. Ta ostatnia bitwa kosztowala go ponad 18 tysiecy zabitych i rannych, a glowny cel nadal byl w rekach konfederatow. Co gorsza jego linie komunikacyjne byly zaklucane ciaglymi wypadami kawalerii generalow Bedforda oraz Van Dorna. Takze ludnosc miejscowa starala sie uprzykszac zycie jak tylko mogli, to tego stopnia, ze wydano oficjalny rozkaz zabraniajacy poruszania sie samotnie poza terenem obozu. Aby poprawic swoja sytuacje wojsko zostaje wycofane pod koniec grudnia do Yazoo.

​

W koncu general uznaje ze nalezy sciagnac rozproszone sily i w pierwszej kolejnosci zniszczyc armie przeciwnika. Bylo kuriozalna sytuacja, ze prawie 150 tysiecy zolnierzy federalnych nie jest w stanie pokonac 30 tysiecy buntownikow i ich jedyna zdobycza bedzie gorny bieg rzeki Arkansas oraz prowincje: Tahlequah, Fayetteville, Memphis, Nashville oraz Knoxville. Jednak temu przeciwstawiaja sie dowodcy pozostalych armii chcacy zgarnac dla siebie chwale zwyciestwa. Tymczasem do konca roku dzialania wojenne na Misissippi zostaja zawieszone. Tak konczy sie pierwszy okres walk. Dzialania ktore mialy trwac tylko miesiac i byc operacjami milicyjnymi zamienily sie w pelna tego slowa znaczenia wojne domowa.

 

Dobrze się czyta, chociaż miejscami gubię się który generał którą armią dowodzi. Nie mniej jednak AAR smakowity, świetnie się czyta. No i częstotliwość odcinków na tym forum wręcz niespotykana . Powodzenia Casa!
EDIT: tak się zastanawiam, skoro nie jako interesuje Cię CSA to może byś spróbował nieco więcej południowych klimatów przemycić? Nie, ja też nie wiem jak . Każdy pomysł, który przychodzi mi do głowy nie pasuje tutaj.

 

Gdybym tylko dysponował taką zawziętością i ilością czasu, aby strzelać odcinkami w takim stylu i tak często...
Uwielbiam tę archiwistyczną wręcz dokładność opisu - kto, gdzie i o której. Dobra robota (nie czepiam się już warstwy językowo-literówkowej )

 

dzieki. Mam teraz czas, wiec pisanie szybko idzie. Szczegolnie, ze samo pisanie to bardzo maly urywek czasu poswiecony temu aarowi. Obecnie mam juz gotowe 2 kolejne odcinki, ktore czekaja na opublikowanie. Nie da sie oszukac, ze ten okres jest moim ulubionym (po epoce napoleonskiej) i najlepiej sie w nim czuje. Co do generalow - to wyobrazcie sobie jak to u mnie wyglada, gdy studiuje prawdziwe bitwy, dokumenty, raporty (spisane po angielsku) i probuje ogarnac, kto co gdzie i kiedy

Co do kliimatow, to poki wojna trwa nie chce przesladzac. I tak obecnie mam problem zeby ogarnac wszystko, a jakbym dodal do tego jeszcze styl, dyskusje w rzadzie itp. To boje sie, ze bym sie pogubil

 

P.S. Przegrasz?

 

odcinek 3A

styczen-kwiecien'62





Carry me back to old Virginny:
There's where the cotton and the corn and 'tatoes grow,
There's where the birds warble sweet in the springtime,
Carry me back where my hear longs to go. ​

Trans-Mississippi Theater

​

Poczatek roku byl bardzo spokojny. Wojska odpoczywały po bardzo intensywnych ostatnich miesiącach. Konfederacja wykorzystała poczatek roku na formowanie nowych udziałów. Na wschodniej stronie Missisipi powstala Army of Charleston (23k) pod dowództwem generala Wise. Wspierala ona Army of Tennessee Thomasa Jacksona, ktora powoli odzyskiwała sprawność. W okolicy byla takze formowana następna armia tymczasowo określana jako 3rd Army. Na początku kwietnia sztab konfederacki uznal za kluczowe odzyskanie dolnego biegu Missisipi. Do tego celu zostala przeznaczona ta ostatnia armia. Dokładnie przeciwny plan mialy sily federalne. Planowały dokończenie opanowywania Vicksburga, Shreveportu oraz Lake Charles. Aby zabezpieczyć swoje skrzydło przed ewentualnym atakiem ze strony Lake Charles wydzielono brygade kawalerii ktora miala wzmocnić oddziały tam stacjonujące.

​

Z początkiem kwietnia pojawili sie pod Franklinem, gdzie spotkaly sie z czołówkami konfederackimi. Otworzyły one szybko ogien artyleryjski, co zmusiło do wycofania sie jankesów. Wyglądało na to ze chca zachować miasto do czasu przybycia posiłków. W południe pojawia sie w okolicy 2 regiment z Luizjany. Ustawia sie po lewej od miasta przedłużając linie obrony. Reakcja dowódcy Unii byla szybka i po parunastu minutach zostala przeprowadzona w ich kierunku szarża. Świeżo przybyli zmęczeni żołnierze, pozbawieni oslony nie wytrzymali naporu i poszli w rozsypkę. Formująca sie na ich tylach linia obronna byla juz na szczescie gotowa do walki. Na przód posłano ponownie kawalerie - tym razem 28 Louisiana. Zmusiła ona do wycofania sie atakujących kawalerzystów z północy. Trzeba przyznać, ze nadal nie potrafili oni walczyc konno i woleli zaraz na początku potyczki zsiadac z koni i walczyć pieszo.

​

Do konca dnia toczyła sie ta potyczka, nie szczególnie wielka, ale na szczęście zakończona pozytywnie. Następnego dnia rano, general Taylor nakazal kanonierce Diana zajac stanowisko na północny zachód od miasta. Miala ona za zadanie ostrzeliwać okoliczne drogi i pola, którymi mialy porusza cie jankeskie oddziały. Dowództwo nad oddzialami liniowymi na polu McKellana uzyskał general Mouton. Sam Taylor zajmował sie kierowaniem do przodu kolejnych przybyłych udziałów. Przewaga sil Konfederackich zmusila kawalerie do wycofania sie na lesze pozycje. Bez wysiłku i nie spieszac sie, powstrzymując przeciwnika w zorientowaniu sie we własnej sile. Co gorsze dla sil federalnych ich odwrót byl przeprowadzany w pospiechu i zamęcie, dzieki czemu kawaleria z Luizjany ponownie mogla zaskoczyć przeciwnika. Spowodowalo to, ze przeciwnik stal sie jeszcze bardziej ostrożny i powolny. Dzieki temu udalo sie 17 kwietnia otoczyć jego sily w okolicach Opelousas. Po podciągnięciu piechoty Mountona przeprowadzono następnego dnia rano szturm. Mimo silnego oporu kawalerzystów, uzbrojonych w szybkostrzelne karabiny w koncu zdławiono opór. Armia Jacksona mogla zaczac swobodnie operować na lewym brzegu Missisipi.

​

Widzac utrate brygady na południu general Grant polecil Andersonowi przyspieszyć operacje pod Vicksburgiem. Mial on szybko przejść przez rzeke Yazoo za pomoca zdobytych jeszcze w roku poprzednim przepraw. Nastepnie szybkim marszem należało zdobyc Bridgeport i zagrozić Vicksburgowi bezpośrednio od wschodu. Okolice Grand Gulf oraz Port Gibson mialy zostać obsadzone przez duze sily osłonowe, ktore mialy zablokować powrot armii konfederackiej na drugi brzeg. Jesli by sie to udalo, to miasta broniło zaledwie 11 tysiecy osłabionych żołnierzy generala Taylora. Do 7 kwietnia miasto zostalo otoczone półkolista linia dzial. Od zachodu natomiast ostrzal przeprowadzały kanonierki unijne. Jako, ze z każdym dniem stawal sie on mocniejszy, a większość budynków w miescie szybko została zniszczona, mieszkańcy rozpoczęli budować na zboczach jaskinie. Chowali sie do nich na pierwszy odgłos strzałów, by wyjsc pozneij udając, ze mozna prowadzić normalne życie.
W miedzyczasie ostrzeżony general Jackson rozpoczął pospieszny marsz powrotny. Szczęśliwie mozna bylo wykorzystać trase kolejowa New Orleans-Jackson-Vicksburg. Sily osłonowe w Port Gibons juz 10 kwietnia zostaly przełamane wpuszczając konfederatów na drugi brzeg Big Bayou Pierre. Zaskoczony szybkością reakcji general Anderson zmuszony byl zaprzestać blokady miasta i zebrac oddziały pod Bridgeport, gdzie na wzgórzach, za oslona rzeki planował odeprzeć atak przeciwnika. Byc moze gdyby wiedział, ze pod Port Gibons zostal zabity przypadkowym strzałem general Stonwall Jacksona, zastosowałby odważniejsza taktykę.

​

Konfederacki marsz na Bridgeport okazal sie katastrofa. Drogi byly kompletnie nieprzejezdne, ciężko bylo także zdobyć pasze dla konii. Co gorsza żołnierze byli pozbawieni namiotów, w nocy ogrzewały ich tylko koce. Standartem bylo spanie na gorących kamieniach, co dawało namiastkę ciepla. Po dwoch morderczych dniach, gdzie oddziały zjadly ostatnie racje, dotarły w koncu do celu marszu. Taylor byl caly czas przekonany, ze jego plan zaskoczenia działa. Niestety ostrzeżony juz wcześniej Anderson zdolal juz wycofac swoje oddzialy za linie Big Black River. Dowódca konfederacki chcial zarządzić nocny marsz swoich sil, zeby jeszcze raz spróbować zmusić wroga do wydania bitwy. jednak temu sprzeciwili sie, świadomi słabości swich żołnierzy, Prince i McCulloch,

​

Dopiero następnego dnia ponowiono marsz. Van Dorn sprytnym manewrem wysforował sie na tyly wojsk federalnych. Niestety kosztowało go to trzecia czesc żołnierzy, którzy nie wytrzymali trudu marszu. W międzyczasie Prince Division dostala rozkaz skierować sie Telegraph Road w kierunku Elkhorn Tavern. Następnie ostatnia dywizja McCullocha skierowała na taverne na Ford Road. Dzielenie swojej armi w obliczu wroga nie bylo najlepszym pomysłem, jednak general spodziewał sie ze wrog jest jeszcze cale mile w tyle i ze będzie mial czas na ponowne zebranie oddzialow.
Jednak okazało sie szybko ze byl w błędzie. Patrole unijne wykryły manewr flankujący konfederatów na krotko przed świtem. Anderson przez kilka godzin byl przekonany jednak ze manewr ten jest tylko dywersja a prawdziwy atak nastapi od południa. W koncu jednak postanowił takze podzielić swoje sily. 2/3 pozostawił na pozycjach obronnych wzdłuż Big Black River, podczas gry reszte skierowal na polnoc.
Osterhaus zostal wyslany aby przeciac marsz kolumny McCullocha. Jego oddzialy wyszly z pasma drzew w kierunku na Leetown majac przed soba wszechogarniajaca prerie. W koncu na tle mozna bylo rozpoznać maszerująca kolumne wojska kierujaca sie na wschod. Zciesnione kolumny byly idealnym celem dla artylerzystow. Zaskoczony McCulloch odpowiedzial silna sarza kawalerii. Zmusila ona jankesow do wycofania sie z powrotem do Leetown i ustawienia lini obrony wzdloz pola kukurydzy. Dododca konfederacki przekonany o swoim rychlym sukcesie wstrzymuje marsz oddzialow i kieruje je na poludnie przeciwko wrogowi. Jest to kluczowy moment bitwy, gdyz te wlasnie walki spowoduja opozneinie w marszu a w koncu brak mozliwosci opanowania zadanego regionu. Co gorsza po chwili popełniony jest kolejny blad. Aby upewnic sie w silach wroga podjeżdża on do pierwszych lini. Zolnierze 36th Illinois nie byli w stanie go oslonic i po chwili general lezy na ziemi ranny. Spowodowalo to zachwianie sie oddzialow konfederackich. Dowodztwo zamarlo i przez godzine zolnierze nie poruszyli sie w zadnym kierunku. General Mcintosh, ktory przejmuje w koncu dowodzenie ginie z rak snajpera 200 yardow dalej. Powoduje to jeszcze wieksze zamieszanie w oddzialach.

​

Nastepny w kolejne pułkownik Hebert, zaniepokojony opoznieniem i nieswiadomy objecia dowodzenia caloscia sil kierowal sie ze swoimi oddziałami brzegiem lasu na wschód od od pola kukurydzy. Jednak do tego momentu sily Osterhousa zostaly wsparte przez pulkownika Daviesa. To wlasnei jego oddzialy stoczyly ciezka walke w lesie z zolnierzami Heberta. W gestym dymie i huku wystrzalow dostaje sie on przez przypadek do niewoli federalnej. Do konca dnia sily konfederackie staly na swoich pozycjach oczekujac przejecia dowodzenia. W koncu z nadejsciem zmierzchu, niektore pulki wycofaly sie na lepsze pozycje obronne. Zaglodzeni i zmęczeni żołnierze pozbawieni dowodzenia nie mieli juz wziasc zadnego udzialu w wlakach.
W czasie gdy wojska McCullocha toczyly walki w okolicy Leetown, duzo ciezsze boje toczyły sie w okolicy Elkhorn Tavern. Anderson wysyla bowiem pulkownika Carra w celu zablokowania marszu kolumny Pricea. Dzieki szybkosci jankesi wyprzedzaja konfederatow i 30 minut przed nimi pojawiają sie na pozycjach. Daje to czas na utworzenie silnej lini obrony w wawozie Cross Timber Hollow. Do tego momentu Taylor byl przekonany, ze jego manewr pozostał niezauwazony a sily federalne sa caly czas na lini rzeki. Zaskoczony i prawdopodobnie zdenerwowany poleca Van Dornowi ruszyc ostroznei do przodu. Efektem tego niespotykanego rozkazu bylo, ze dopiero na godzine przez zmierzchem zarzadzony zostaje silny szturm na pozycje federalne.

​

Atak rozpoczął sie bardzo dobrze, jednak brak skutecznego dowodzenia doprowadza do rozpadniecia sie ataku na szereg malych nieskoordynowanych potyczek. Kazdy zolnierz suzkal drzewa, skaly, czy tez dolu i strzelał zza oslony. Nie przypominalo to walk regularnych oddzialow. W koncu atak załamuje sie w okolicach samego grzbietu co daje Carrowi nadzieje na utrzymanie pozycji. Jednak w tym momencie Van Dorn odzyskuje inicjatywę i zbiera sily do ponownego ataku. W miedzyczasie, czesc jego sil przedostaje sie przez labirynt ogrodzen i budynkow na tyly federalne powodujac dodatkowe zmaieszanie. Niestety chaos i mrok podwoduje chaos w obu armiach. Byc moze dzieki temu Carr, na czele resztek swojego oddzialu i z prawie cala artyleria zdolal sie wycofac z okrazenia. Pozwolilo mu to na utworzenie na nowo lini obrony pol mili na poludnie od gospody. Konfederaci opanowawszy wzniesienie na Cross Timber Hollow, wyslali zwiadowcow w poszukiwaniu sil McCullocha. W koncu w zwiazku z brakiem kontaktu i nadchodzącym zmierzchem Van Dorn poleca kolejny atak na pozycje Carra.
Trzy tysiace zolnierzy zeszlo ze wzniesienia na pole kukurydzy. Byli niesiadomi, ze przed soba maja swiezo przybyle oddzialy Curtisa, ktore wzmocniły slaba federalna linie. Gdy sa w koncu gotowi do strzalu, konfederaci wznosza okrzyki wojenne gotowi do szturmu. Zostaje on przerwany naglym hukiem dzial i karabinów a takze krzykiem rannych i zabitych. Linie konfederatow zaczely chwiac sie iz alamywac zszokowane natezeniem ognia. W tym momencie nadciaga Prince na czele ostatnich rezerw. Ufromowuje on na nowo linie i kieruje atakiem. Gdy zolnierzom zostaje do przebycia ostatnie 50 metrow nagle zza murkow i plotow powstaje cala linia federalnych zolnierzy oddajac jedna piekielna salwe. Potyczka skonczyla sie w 15 minut. Ocalali południowcy wycofywali sie malymi grupami w kierunku Elkhorne Tavern podczas gdy jankesi wiwatowali i szydzili z wroga.

​

Przez noc Anderson skoncentrowal cala armie na polnocy, pozostawiajac linie rzeki praktycznie niebroniona. Rozprowadzono pomiedzy zolnierzy resztki amunicji, wody i żywności. Wszyscy wiedzieli, ze albo nastepnego dnia armia przedrze sie i wydostanie z okrazenia, albo bedzie musiała sie poddac. Konfederaci nadal cierpieli na brak zywnosci. Zaopatrznenie nie docieralo, zreszta sam Vicksburg posiadal puste magazyy i potrzebnowal dostaw. Co gorsza żołnierzom zaczelo brakowac amunicji, ktora w zamieszaniu razem z pociagiem zostala zatrzymana daleko w tyle.
O swicie 5 maja brak szturmu ze strony konfederatow upewnil Curtisa w przekonaniu o przejeciu inicjatywy. Wezwal do siebie Sigela i nakazal mu przygotowanie wojsk do ataku. Zebrana prawie cala artyleria, stworzyla jedno z najbardziej intenswnych bombardowan dotychczasowej wojny. Ogromny halas bylo slychac nawet 50 mil dalej. Zniszczenia jakich dokonały szrapnele, rykoszety i odpryski pocisków, na zebranych na wzgorzu konfederatach byly potworne. Setki rannych zolnierzy zaczelo uciekac w kierunku Cross Timber Hollow. Po dwoch najciezszych godzinach dziala federalne umilkly i do ataku ruszyla piechota. Niebieska linia miala prawie mile dlugosci. Przy dzwiekach trabek i bebenkow sily federalne zblizyly sie od zachodu i poludnia do Elkhorn Tovern. Nagle cala linie obiegl rozkaz "Double quick" i jak jeden maz zolnierze z bagnetami zamocowanymi na karabinach rzucili sie do ataku. Nie pozostało Van Dornowi nic innego jak oglosic odwrot. Na polu bitwy zostawiono tysiace rannych i zabitych.

​

Byl to prawdziwy koniec walk o Vicksburg. Mimo krytycznej sytuacji Andersonowi udalo sie wydostac swoje sily z okrazenia. Mimo tego sukcesu, nie byl on zadowolony. Jego zolnierze poniesli potezne straty w ciagu ostatnich walk. Nie dosc tego ponownie okazało sie, ze poszczegolni dowodcy armii i korpusow nie potrafia ze soba wspolpracowac. Dlatego tez 6 maja general polecił swoim oddzialom odskoczyc od przeciwnika i polaczyc sie z glownymi silami generala Granta. General Howard dowodzacy 3rd Army (36k) ktory mial za zadanie współprace tłumaczył pozniej swoja bezsilnosc brakiem nadejscia rozkazow. Co gorsze sam general Grant, jak pozneij sie okazalo zostawil Vicksburg kierujac sie na Atlante.
Confederaci postanowili w tym momencie rozdzielic swoje sily. Taylor na czele Army of Tennessee, po uzupelnieniu zapasow, kierowal sie w poscig za wycofujacym sie wrogiem. Natomiast Army of New Orleans maszerowala na Tuscaloosa gdzie miala odciac droge wszystkim posilkom. Obie armie mialy ze soba wspolpracowac i w razie koniecznosci wspierac. W razie sukcesu manewrów obie armie mialy skierować sie do Atlanty w celu pokonania kolejnej odosobnionej armii.

---------- Post added at 19:49 ---------- Previous post was at 13:55 ----------

wez pod uwage, ze obecnie potencjal Uni jest prawdopodobnie 3krotnie wiekszy niz nasz

 

Pokażesz wskaźnik wojny?

 

jeszcze jakeis zyczenia?