ChRL

Gra: HoI 1.6c
Mod: CORE v.0.91
Scenariusz: CORE_v09_1936
Poziom trudności: normalny
Agresywność: wściekły

ChRL ​

Godło ChRL

Wprowadzenie​

Chińska wojna domowa trwała od 1927 roku. Wojska Kuomintangu posuwały się błyskawicznie, już w 1928 roku został odbity z rąk komunistów Pekin a w późniejszych latach nacjonaliści opanowali kolejne połacie Chin, zmuszając do przegrupowania sił Mao, którym zagrażało kontrnatarcie ze strony wroga. Akcja ta została nazwana Wielkim Marszem. Było to wielkie przedsięwzięcie, gdyż 100 tysięcy żołnierzy wojsk komunistycznych musiało przebyć, aż 12 tysięcy kilometrów z południowej prowincji Jiangxi do północno-zachodniej prowincji Shaanxi. Po roku a dokładniej w październiku 1935 roku, do celu dotarło tylko 30% ogółu komunistów. Wielu nie wytrzymało złych warunków a reszta zginęła z rąk nacjonalistów. Pod panowaniem Mao znalazły się dwie prowincje Xianyang i Yanan. Ich teren był bardzo korzystny do obrony przed kilku dziesięciokrotną przewagą liczebną Kuomintangu, który otaczał komunistów z każdej strony. Na pierwszy rzut oka sytuacja była rozpaczliwa, ale po głębszym poznaniu, takie położenie dawało kilka plusów.

​

I​

Przemysł w tych prowincjach był mało wydajny, gdyż wynosił jedynie skromne 5 PP, do tego 5% niezadowolenie wśród ludności, jest ono i tak mniejsze niż u głównego przeciwnika komunistycznych Chin – Kuomintangu który ma aż 8%. Skromny przemysł może nadrobić stabilna sytuacja surowców, bo w węglu i stali, jest ogromna nad produkcja, która całkowicie wynagradza niedostatki gumy, której złóż w tej części Chin niestety nie ma.
Chiny jak wiadomo to ojczyzna masy ludzi, to nie brakuje ewentualnych rezerwistów których jest około miliona,. W trakcie wojny będą oni po kolei wcielani do armii jak najszybciej i najlepiej uzbrojeni jak tylko to możliwe, ponieważ wróg czai się z każdej strony, do tego relacje z Japonią są bardzo niepewne co może zaowocować jakimś konfliktem na szerszą skalę w przyszłości w tej części globu.

Armia Czerwona składa się z 6 dywizji piechoty, z czego 4 to jednostki regularne wraz z 1 elitarną jak na chińskie warunki dywizją górską. Wszystkie dywizje są zgrupowanie w 2 armiach dowodzonych przez najlepszych dowódców, czyli marszałka a zarazem wodza partii Mao Zedonga i generała armii Zhu De.

Podczas narady największych autorytetów partii i wojskowych, uzgodniono, że 2 stycznia ma rozpocząć się ofensywa w kierunku zachodnim, bo tylko w prowincji Lanczou był teren nie górzysty, dzięki czemu natarcie mogło się powieść. Do ataku wyznaczono 4 dywizje, w tym 2 regularne. Całą operacją miał dowodzić generał Nie Rozghen. Lanczou broniło 8 dywizji wroga, jednak byli oni słabo uzbrojeni, a ich wola walki też pozostawiała wiele do życzenia.

Pierwsze starcie między wojskami miało miejsce 13 lutego, i atak komunistów był zupełnym zaskoczeniem dla wojsk Kuomintangu. Chociaż walki trwały krótko to były bardzo zacięte, gdyż dowódcą nacjonalistów był niemiecki generał Alexander von Falkenhausen, który miał świetne umiejętności wojskowe ale na tym polu bitewnym główną rolę odegrało uzbrojenie i zdyscyplinowanie. Obie armie straciły około 30% stanów osobowych, to były pokaźne straty.
Prowincja Lanczou została zdobyta.

​

22 marca 1936 roku skorumpowani generałowie Czang Kai Szeka w Mandżurii, uwięzili swojego wodza domagając się aby ten zakończył wojnę z komunistami, bo Japonia coraz bardziej zagrażała atakiem na Chiny, a wojna na dwa fronty jeszcze nikomu nie wyszła na dobre. Czang Kai Szek przystała na te warunki, jednak Mao zażądał od niego wydania jeńców wojennych, przemarszu wojsk i pomoc technologiczną, a sam polecił rozbudowę umocnień w dwóch najważniejszych prowincjach kontrolowanych. Kuomintang zgodził się na te warunki, mimo że był to dla niego nie korzystny układ, ale generałowie mieli odrobinę nadziejii, że ten nietrwały rozejm wytrzyma tak długo jak będzie to możliwe.

​

Mao nie traktował tego rozejmu poważnie, tylko jako krótko trwałą przerwę w działaniach wojennych, bo czasem wojny nie wygrywa się wojskiem ale sprytem. Po miesiącu od uzgodnienia kiedy to nacjonaliści spełnili wszystkie żądania, przyszła kolej na komunistów którzy mieli wycofać się z Lanczou, czego nigdy nie uczynili.. Kiedy wojska Kuomintangu wkraczały do Lanczou, tam zostały zaatakowane przez Armie Czerwoną i od razu wyparte. Czang Kai Szek uznał to za incydent, który nie wolno tolerować i unieważnił traktat. W wojnie domowej w Chinach ludność była bardzo biedna, przez rozejm uwierzyła że mogą nastać leprze czasy albo nawet zjednoczenie państwa i rozwój. Społeczeństwo w części Chin kontrolowanej przez komunistów zniechęciło się trochę do tej ideologii. Niezadowolenie społeczne wzrosło do 12% przez co wydajność przemysłowa spadła do 4 PP.

11 maja 1936 roku w końcu sformowano dywizje milicji, opóźnienia wynikały z powodu niedostatecznej liczby uzbrojenia dla rezerwistów, bo przestarzały przemysł nie dał rady wyprodukować w 2 miesiące 10 tysięcy karabinów. Nowo utworzona dywizja została przeniesiona do Lanczou, a na jej miejsce nakazano sformować dywizje piechoty regularnej.
Z Lanczou pod dowództwem generała He Longa, wysłano ją do przejęcia nie bronionej prowincji Sining na północy Chin, dotarła tam 14 lipca. Ludność witała tam komunistów jak oswobodzicieli bowiem nacjonaliści dokonywali wszelkiego rodzaju zbrodni wojennych.

​

1 sierpnia podjęto decyzje o kolejnej śmiałej ofensywie w kierunku południowym na prowincje Wudu. Atak miał poprowadzić generał Lian Biao z Lanczou i Xianyang. Łącznie pod jego dowództwem w bitwie były 3 dywizje regularnej piechoty, zaś wudu broniła jedna dywizja milicji. Bitwa była krótka i zwycięska dla Biao. Mao jest zaniepokojony ostatnimi relacjami z Japonią, ale wie że Japończycy Czang Kai Szeka nie uważają za przyjaciela ale za wroga jak on. Planował on że w razie ataku Japonia skieruje wojska w stronę Pekina przedzielając ziemie kontrolowane przez Kuomintang na dwie części. Co znacznie utrudniłoby zaopatrzenie wojsk na północy, gdzie zauważono pokaźne siły nieprzyjaciela.

​

28 października dostrzeżono wielką armię na północ od Lanczou i Sining, która przygotowywała się do ataku na południe. Nie wiedziano do końca na jaką prowincje kierują się ale przygotowano plan obrony, który opierał się na tym aby ściągnąć do Lanczou jak największe możliwe siły i pozostawić w Sining jedną dywizje milicji, która w razie przegrania ewentualnej bitwy mogła iść na straty. Na zachodzie zauważono nie bronione lotnisko, na którym znajdowały się wszystkie samoloty Czanga.

​

Niecały miesiąc później wojska nacjonalistów starły się z komunistycznymi i jak się okazało nie było powodu do paniki, bo nacjonaliści wysłali pokaźne siły ale w źle zreorganizowanym ataku na 2 rzuty i jeszcze z bardzo małą organizacją i po zaledwie kilku dniach walk, 3 dywizje Lin Biao, zatrzymały i zmusiły do odwrotu 13 dywizji wroga. Natychmiast po zwycięstwie wysłano grupkę milicji aby przejęła nie bronioną prowincję na zachodzie, aby przejęła samoloty.

​

30 maja niespodziewanie uderzyła szarża kawalerii Chinga na Sining, ale garnizon został wzmocniony nowo utworzoną dywizją piechoty, która tymczasowo wcześniej stacjonowała w Yanan. Teraz określono jej zadanie ma służyć na froncie zachodnim. Bitwa trwała kilka godzin i zakończyła się masakrą kawalerzystów.

Działania ostatniego roku można określić że wszystkie zamierzone cele powiodły się, ale to było łatwe zwycięstwo i nie liczący się epizod w porównaniu z tym co nadejdzie. Nacjonaliści zmobilizowali ogromne rezerwy, na północy przemieszczają się dziesiątki dywizji i po woli wyrównują front z każdej strony, co oznacza że każda kolejna zdobycz będzie musiana zostać okupiona ogromnymi stratami w ludziach i sprzęcie.. Do tego tak jak Mao spodziewał się wcześniej, Japonia zrobiła pierwszy krok. Rozpoczęła się wojna.. w której nie wątpliwie wezmą udział niezliczone masy ludzkie, będzie to nie tylko wojna ideologii ale również wojna na dosłowne przetrwanie..

THE END​

 

Przewodniczący Mao

II​

Tak więc rozpoczęła się wojna. Cesarstwo Japonii 16 lipca 1937 roku po incydencie na moście Marco Polo wypowiedziała wojnę wszystkim frakcjom chińskim. Armia Kwantuńska zalała całe północne Chiny, zajmując kluczowe prowincje tego regionu potrzebne do dalszej inwazji. . Pomimo przewagi liczebnej Kuomintangu, Japończycy odnosili błyskotliwe sukcesy, bo słabo uzbrojeni i ze słabą wolą walki Chińczycy nie potrafili sprostać miażdżącej przewagi technologicznej i lotnictwa wroga. W szeregach Czang Kai Szeka nastąpił chaos. Coraz to nowe połacie kraju wpadały w ręce cesarskiej armii. Upadła stolica Nankin, w której dokonano rzezi na ludności, rząd na nowo sformowano w Kummingu, znajdującym się na zachodzie w górach.

Przewodniczący Mao wiedział że japońska agresja to kluczowy zwrot wydarzeń dla chińskiej wojny domowej. Jednak nie był pewien na czyją korzyść. Ludziom po głowach chodziły różne scenariusze, że w obliczu obcej agresji w Chinach dawni wrogowie staną się przyjaciółmi i na kompromisie zbudują stabilny system w całym państwie. Jednak tak się nie stało. Kraj jeszcze bardziej pogrążył się w politycznej anarchii. Republika Turkiestanu Wschodniego, potocznie nazywanego Sinkiangiem , który dotąd niezależny w walkach o władzę, został opanowany przez nacjonalistów, na co komuniści nie chcieli pozwolić.
Brak wewnętrznego porozumienia jeszcze bardziej obniżał szanse wygrania wojny z Japonią niż niedostatki w uzbrojeniu.

​

Już trzy miesiące po rozpoczęcia ofensywy Armii Kwantuńskiej w kierunku zachodnim i południowym, siły Kuomintangu zostały podzielone na dwie części: jedna na północy gdzie została pozbawiona zaopatrzenia i drugą na południu. Oznaczało to również obecność Japończyków w bezpośrednim sąsiedztwie terytoriów zajętych przez komunistów. Jednak jak już wcześniej pisałem położenie ich w tej sytuacji jest jak najbardziej na plus, bo teren wyśmienicie nadawał się do obrony, na którym wybudowano sieć potężnych umocnień, a Japońskie lotnictwo cały czas nękające Armie Czerwoną, nie było w stanie osłabić olbrzymiego morale żołnierzy, którzy uznawali swojego fanatycznego wodza wręcz za Boga i dla którego byli w stanie oddać życie na polu walki.

​

W październiku do prowincji Xi’an znajdującej się w centrum Chin, dotarły 3 dywizje z czego tylko jedna była wyposażona w najlepszy chiński sprzęt, a całą operacją dowodził sam przewodniczący partii. Pomimo krwawych walk do jakich doszło, gdy garnizon wroga został wzmocniony również do 3 dywizji, Mao musiał wycofać niedobitki swoich żołnierzy, ale wysokie straty które poniósł były nic nieznaczące, gdyż liczba rekrutów przekraczała kilka krotnie zapotrzebowanie dla wojska.

​

Po wycofaniu się dywizje były uzupełniane do maksymalnych stanów osobowych. Nie postrzeżenie do prowincji Wudu, gdzie byli szkoleni nowi rekruci, przedostały się dywizje piechoty regularnej wroga, na szczęście szybkie szkolenie jednostek zapewniło odpowiednią skuteczność bojową w tak krótkim czasie, ale nie wątpliwe jest, że do odparcia ataku przyczyniły się też umocnienia 1 stopnia w skali światowej i górzysty teren.
27 listopada została zaatakowana prowincja Xianyang, przez 13 dywizji Czanga, które za wszelką ceną potrzebują zrobić szlak zaopatrzeniowy dla jednostek na północy. Takie działanie to skutki decyzji nie przemyślanych przez dowódców górnego szczebla nacjonalistycznej armii, którym z każdym miesiącem ubywało gruntu pod stopami. Głodni i bez woli walki żołnierze szybko wycofali się, a niektórzy z własnej woli dostali się do komunistycznej niewoli z nadzieją na lepszy los.

​

Na początku grudnia 1937 roku a więc już po prawie pół roku od interwencji Japonii, Mao wysłał grupę przedstawicieli chińskiej dyplomacji, aby spróbowali podpisać sojusz o przyjaźni i współpracy z największą komunistyczną potęgą świata – Związkiem Radzieckim. Chciał w ten sposób uzyskać pomoc materialną i technologiczną oraz wsparcie militarne w Mandżurii, aby związać armie japońską jak najdalej na wschodzie po czym zjednoczyć całe północne Chiny pod jarzmem komunizmu i ostatecznie rozprawić się z Kuomintangiem. Niestety Mołotow odrzucił propozycje usprawiedliwiając się, że ZSRR nie jest gotowy na wojnę długotrwałą.

​

Grudzień był świadkiem dwóch znacznych bitew, gdyż obie toczyły się o najbardziej kluczowe dla gospodarki prowincje. Pierwsza z bitew to w ogóle pierwsze starcie Japońsko-ChRL na lądzie, trwała kilka dni bez większych strat, w drugiej brało udział zdecydowanie więcej sił i była to kolejna próba odblokowania szlaków zaopatrzeniowych, a desperackie uderzenie było winne tysięcy istnień w szeregach wroga. W ciągu pół roku wpływy frakcji Chin się nie zmieniły między sobą. Komuniści nie zajmowali się jak wcześniej na wyzwalaniu kolejnych prowincji, w tym okresie starali się utrzymać swoje wcześniejsze zdobycze gdyż, na arenie pojawili się Japończycy, którzy dysponowali świetną armią.

​

I tak nastał styczeń 1938. Świat od ostatniego sylwestra zmienił się i to bardzo. W Europie nacjonaliści zyskują coraz to większą przewagę w Hiszpanii, Niemcy zbudowali już dość potężną machinę wojenną łamiąc tym samym warunki traktatu wersalskiego, a mocarstwa zachodnie sprawiają wrażenie politycznego rozkładu. Jednak przywódcy państw swoją uwagę zwracają na działania militarne w państwie środka. Bowiem był to okres w którym państwa obawiały się rozszerzenia wpływów państw z którymi rywalizują w danym regionie. I tak Brytyjczycy po cichu sprzyjali nacjonalistom dostawami z Birmy, a komuniści niestety byli pozostawieni na pastwę losu…

Koniec części drugiej..

Sorry że taki krótki, ale robiłem w miarę dostępności czasu i nareszcie jest część druga

 

ChRL ​

Godło ChRL

III​

Nastąpił marzec 1938 roku. Wpływy nacjonalistów w Chinach z każdym dniem malały, na korzyść Cesarstwa Japonii i komunistów chińskich. Plan odcięcia wojsk Czanga na północy od zaopatrzenia z południa już dawał pokaźne rezultaty, a wynikało to z raportów świetnego wywiadu jakim dysponowała ChRL. Niedobór w zaopatrzeniu i całkowitego braku wsparcia państw trzecich dla partii Mao, częściowo zaspakajano te potrzeby poprzez formowanie niewielkich oddziałów dywersyjnych, które atakowały niewielkie siły wroga zdobywając w ten sposób amunicję, a naukowcy badali zdobyte uzbrojenie aby wdrożyć je do chińskiej Armii Czerwonej.

​

Późną wiosną nastąpił marsz czerwonoarmistów na północ, aby wyzwolić tamtejszą ludność spod haniebnej władzy największego ówczesnego wroga komunistycznych Chin – Czanga. Do tej operacji zmobilizowano z całego kraju najlepsze jednostki i przewodniczący sam poprowadził atak z granicznej prowincji Sining na Zhangye. Stacjonował tam niewielki garnizon składający się z dwóch źle uzbrojonych dywizji wroga. Nie byli oni wstanie powstrzymać miażdżącej przewagi Mao. Cała prowincja została opanowała w ciągu kilku tygodni. A utrata tego obszaru jeszcze bardziej pogrążał wojska nieprzyjaciela.

​

Między czasie Japończycy na daremno próbowali przedrzeć się przez sieć umocnień w prowincji Xianyang, które już były na 3 poziomie. Zdecydowano że w dwóch prowincjach graniczącymi z Japonią zostanie podjęta rozbudowa baterii przeciw lotniczych, bo te obszary stały się celem bardzo częstych nalotów cesarskiego lotnictwa.

​

W czerwcu z Moskwy wróciła kolejna delegacja chińskich dyplomatów, po raz kolejny z pustymi rękami. W Europie robiło się coraz bardziej niepokojąco. Narodowo socjalistyczny dyktator III Rzeszy – Adolf Hitler, prowadził coraz to agresywniejszą politykę wobec sąsiadów, a machina wojenna Niemiec szła pełną parą, wobec tego oczy radzieckich wojskowych i polityków były skierowane tylko na ten obszar naszego globu, daleki wschód był drugoplanowym teatrem działań. Jednak rząd chiński nie zrezygnował z dalszych negocjacji, bo tylko ten sojusz daję jakąkolwiek nadzieję na zwycięstwo z japońskim okupantem.

​

Po kilku miesiącach regeneracji i uzupełnieniu zapasów dla Armii Czerwonej, zajęto prowincję Sincjangu, z której można było poprowadzić atak na stolicę tej marionetki nacjonalistów. W styczniu rozegrała się bitwa o samą stolicę. Wojskami komunistycznymi kierował Mao Zedong, który był najważniejszą postacią w partii ChRL. Bitwa trwała kilka dni i zmasakrowała wojska Mao. Marszałek Turkmenistanu Wschodniego - Mahmud, dobrze wykorzystał sprzyjający do obrony teren i wyparł napastnika z przedpola miasta, którego utrata równała się z utratą całkowitej suwerenności państwa.

​

Przegrana bitwa oznaczała kolejne uzupełnianie wojsk. Wstrzymało to jakiekolwiek ruchy na kilka miesięcy, a wojska Sincjangu z obrońców stali się atakującymi, próbowały okrążyć największe zgrupowanie przeciwnika na tym odcinku frontu, ale pomimo początkowych sukcesów, posiłki komunistów zmusiły ich wojska do odwrotu. Generalicja Sicjangu musiała przegrupować siły zbrojne kraju, ściągnięto masy żołnierzy na południe, aby znowu spróbować odciąć wojska Mao na północy. Jednak w tym momencie armia czerwona zadała śmiertelny cios wyprzedzający.

​

Na początku października wywiad do głównego sztabu rządu komunistycznych Chin, doniósł o wzmożonej aktywności wojsk wroga na froncie zachodnim. Po wielogodzinnych obradach zdecydowano o śmiałym posunięciu, czyli zajęciu stolicy nieprzyjaciela. Było to bardzo ryzykowne posunięcie, gdyż turkmeńskie wojska mogły odciąć i doprowadzić do zagłady najlepiej wyposażonych elitarnych jednostek piechoty regularnej w całej Armii Czerwonej.
Pierwsze strzały padły nad ranem, ale wojska przeciwnika nie były zaskoczone, bo szybko sprowadzili posiłki w sile trzech dywizji. Zmaganie obu stron trwało niecałe trzy dni, stolica została zdobyta.

​

3 listopada 1939 roku, ogłoszono na głównym placu miasta oficjalne włączenie do Chińskiej Republiki Ludowej. Na każdej ulicy wywieszono czerwoną flagę państwa, ale na wyrazach twarzy ludzi ciężko było wyczytać jakieś zadowolenie z tego powodu. Komuniści nie byli traktowani jak wyzwoliciele, ale raczej jak okupanci.

​

Kolejnym krokiem, do przejęcia pełnej inicjatywy w Chinach, był atak na Tybet. Nie był to kraj w żaden sposób zamieszany w ową wojnę domową ale stał na drodze do pełnego zjednoczenia, bowiem z Tybetu, można poprowadzić atak na prowincję Kumming zajętą przez nacjonalistów, w której mieścił się ich rząd. Dnia 22 stycznia 1940 roku, ogłoszono stan wojny z Tybetem, niezadowolenie kraju wzrosło do 5% w skali ogółu społeczeństwa. Nikt z sąsiadów nie zaprotestował nawet w obronie Tybetu, bo oczy całego świata były skierowane na Europę, gdzie kilka miesięcy wcześniej rozpoczęła się wojna, w której to Niemcy opanowali wszystkich kontynentalnych aliantów. W tym Francję. Działania wojenne w takim terenie trwały wiele miesięcy. Niedostateczna jakość dróg i góry, bardzo utrudniały marsz i walkę.

​

Wojna trwała długo jednak praktycznie bez ofiar. Pierwsze starcie było dopiero podczas walk o Lhasę, które trwały bardzo długo, a tybetańskie wojska odznaczały się olbrzymią wolą walki, jednak ostatecznie komuniści triumfalnie wkroczyli do stolicy tego podbitego kraju i również jak w przypadku Sincjangu ogłoszono jego aneksję. Tutaj także ludność nie była zadowolona z takiego obrotu sprawy, ale komunistyczna propaganda ogłosiła w całym państwie inaczej, na swoją korzyść, a masy nie doinformowanych ludzi myślały że tak jest.

​

Rok 1941 będzie świadkiem wyłącznie tylko walk z nacjonalistami, którzy są ostatnimi wewnętrznymi wrogami komunistów w Chinach. W pierwszej połowie tego roku, Mao swoimi oddziałami zajął kilka prowincji na południu, przez nie uwagę generałów Czanga, którzy nie obstawili granic lepszymi jednostkami, tylko kilkoma dywizjami zwykłej milicji.

Sytuacja w maju 1941 roku wygląda zadowalająco. W pięć lat komuniści znacznie powiększyli kontrolę obszarów Chin. Gospodarka jednak dalej ma wiele do życzenia. Skromne 10 PP przez niedostatki gumy, której nagminnie brakuje, pomimo handlu na rynku światowym, nie wystarcza na szybsza ekspansje. Powszechnie panuje zastój technologiczny, bo duża Armia Czerwona potrzebuje dużo zaopatrzenia, przez co nie wielki przemysł działa prawie tylko na jej potrzeby, a na zespoły badawcze idą tylko symboliczne datki z budżetu.
Pierwszy etap praktycznie został zakończony, jeszcze tylko zostało całkowite wyeliminowanie Kuomintangu z wojny, a później krwawy i brutalny pochód na zachód w kierunku Mandżurii i Indochin, aby zepchnąć Japończyków z kontynentu. Co za tym idzie niezbędny jest sojusz ze Związkiem Radzieckim, który dysponuje olbrzymią armią z wystarczającym potencjałem, która ma możliwość rozgromić Armię Kwantuńską w pył.

​

Koniec części trzeciej...

Jako, że już od ponad 30 dni nie pojawił się nowy odcinek, AAR-a wyczyściłem i zamykam. W razie chęci kontynuowania Autor jest proszony o kontakt z administracją forum.

Pozdrawiam
Severian
​