„Cichy sojusznik czy zdrajca?" Italia na frontach Wielkiej Wojny

Temat na forum 'Victoria - AARy' rozpoczęty przez CRIS10, 24 Marzec 2008.

?

Któremu ze sprzymierzeńców Wlochy powinny udzielić najwiekszej pomocy?

  1. Niemcom

    0 głos(y/ów)
    0,0%
  2. Austro-Węgrom

    0 głos(y/ów)
    0,0%
  3. Turcji

    0 głos(y/ów)
    0,0%
  4. Norwegi

    0 głos(y/ów)
    0,0%
Status Tematu:
Zamknięty.
  1. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część I

    [​IMG]



    Sytuacja Włoch na początku Wielkiej Wojny była dwuznaczna. Społeczeństwo było podzielone na trzy części. Dwie pierwsze domagały się przystąpienia Włoch do wojny. Jedni po stronie Państw Centralnych, drudzy Ententy. Trzecia frakcja chciała zachowania neutralności. W końcu jednak Wiktor Emanuel III Sabaudzki podjął decyzje o odświeżeniu w najbliższym czasie porozumień z Niemcami i Austro-węgrami. Na początku sierpnia Armia Włoska nie była jednak jeszcze gotowa do działań wojennych. Trzeba się było jednak spieszyć – czas bowiem grał na niekorzyść państw Centralnych...



    ----------------------------------------------------------------------
    Nie będę was męczył o komenty, jednak miło by mi było gdyby takowe sie pojawiały. Tak jak i celne uwagi.
    Jeśli chodzi o technikalia: jest to normal/normal, niestety bez REV.

    Serdecznie pozdrawiam, kolejny odcinek w drodze.
     
  2. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 2​

    [​IMG]


    [​IMG]
    Przemarsz Wojsk Włoskich w pobliże granicy z Francją (w tabeli jednostki biorące udział w dyslokacji)​




    Kilka godzin po przesłaniu rozkazu dotyczącego Wojsk Lądowych, swoje polecenia otrzymała również Marynarka Wojenna Włoch. Rozkaz zakładał przemieszczenie się jednostek do portu Reggio – znajdującego się na samym czubku „włoskiego buta”. Był to jedyny port, gdzie wszystkie okręty mogły się pomieścić. Do portu dotrzeć także miał krążownik „Marco Polo” wysłany z misją dyplomatyczno/zwiadowczą na Morza wokół Chin.

    Flota Włoska, systematycznie rozbudowywana w ramach wyścigu zbrojeń była liczącą się wśród innych państw. Choć daleko jej było do Wielkiej Brytanii czy choćby Niemiec i Francji to miała nad tymi państwami jedna przewagę: cały swój potencjał w przeciwieństwie do pozostałych państw mogła przeznaczyć na akwen Śródziemnomorski.


    Stan Marynarki Wojennej Włoch na dzień 5 sierpnia 1914:
    - 3 Okręty Transportowe
    - 4 Okręty Podwodne
    - 12 Krążowników
    - 8 Ciężkich Krążowników
    - 9 Pancerników
    - 3 Drednoty



    [​IMG]
    Marynarka Wojenna Włoch na tle innych państw
     
  3. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 3

    Część 3​

    [​IMG]




    Afrykańskia rekrutacja​


    Król zdawał sobie sprawę, że takich listów nie wystarczy tylko rozesłać. Specjalnie wyszkoleni agitatorzy, mieli przemierzać bezkresną Libie i Somalie, aby we wioskach przekazywać polecenie monarchy. Dobrze opłaceni i wsparci eskortą niewielkich oddziałów wojska ludzie, odnosili większy wpływ niż mogłoby się to wydawać.


    Włochy cierpiały na brak rekruta. Przyszła wojna – jak sądzono – miała rozwiązać ten problem, lecz póki co zaciągi wśród ludzi z Południa i Północy Włoch były znikome. Na mobilizację powszechna był jeszcze czas, bowiem mogła ona zapewnić jedynie 50 000 żołnierzy. To było za mało. Wobec takiego obrotu sprawy, zarządzono przymusową rekrutacje żołnierzy z Libii i Somalii. Ruch ten miał zakończyć także inny problem. Trwające od starożytności walki między plemionami przybrały na sile po zajęciu kraju przez Kr. Włoch. Zabranie kwiatu tamtejszej młodzieży miało za zadanie ostudzić zapędy możnowładców myślących coraz częściej po cichu o niepodległości.

    Ściągnięcie z Afryki nowych poborowych, spowodowało że do 20 Września zamówione zostały 3 dywizje piechoty. Na miejsce szkolenia obrano tereny wokół Trypolisu


    Granica z Francja​


    [​IMG]

    Oddziały, które dotarły nad granicę z Francja zastały obraz jakiego się nie spodziewały. Dowódców zaskoczył fakt że po stronie Francuskiej maszerowały uporządkowane, zorganizowane pułki kiedy tymczasem na północy Wojska Francuskie w zupełnym chaosie starały się zatrzymać Niemców na terenie Belgii. Przejawem ich nieplanowanego oporu była kapitulacja bądź co bądź sojuszniczego Luksemburga.

    Wobec silnych zgrupowań Ententy, Król w całej swej łaskawości odłożył termin wypowiedzenia wojny...



    Ludność​


    [​IMG]

    Włochy w połowie roku 1914 liczyły sobie ok. 46 500 000 osób. Najgęściej zaludnione były uprzemysłowione tereny Włoch Północnych.

    Kosztowny, zorganizowany w roku 1913 spis ludności przyniósł swoje efekty. Włochy jak nigdy wcześniej miały wiedze o swoich obywatelach. Jak nigdy przydawało się to choćby w Afryce gdzie poznanie problemów tamtejszej ludności mogło powstrzymać przelew krwi, czy choćby na Sycylii gdzie przestępczość na początku XX wieku znacznie wzrosła.
     
  4. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Odcinek 4

    Część 4​

    [​IMG]



    Ofensywa dyplomatyczna

    Podczas wizyty w Wenecji Króla Włoch - Wiktora Emanuela III doszło do spotkania monarchy z przedstawicielami dyplomacji Austryjacko-Wegierskiej, którzy przybyli do tego „wodnego miasta”. Szczyt był niezwykle starannie zaplanowany, a o bezpieczeństwo dbały doborowej jednostki Włoskie. Wszak jedno z mocarstw prowadziło wojnę, a Świat dobrze wie do że do sytuacji w jakiej się znajduje, doprowadził udany zamach na koronowaną głowę.


    Trwające w dniach 25-29 września rozmowy, były ukoronowaniem trwających od lat sporów o tereny nadgraniczne.
    Nieuregulowana linia graniczna sprawiała, że po stronie Austryjackiej znajdowało się kilka regionów, w których przewagę mieli Włosi i które prawnie się im należały. Habsburgowie nie chcieli nigdy uznać pretensji Kr. Włoch do tych ziem. Zdanie zmienili, kiedy na początku drugiej dekady XX wieku, w terenach jakich domagały się Włochy doszło do ruchów nacjonalistycznych. Utrzymanie tych terenów stało się dla, cierpiącej na braki w armii i funduszach, monarchii Habsburskiej problemem. Toteż kiedy trzeba było wykonać ruch, który przekonałby Włochów do wstąpienia w szereg państw Centralnych, Austro-Węgry pod naciskiem domagających się tego kroku Niemców, zgodziły się na rewizję granic.





    Porozumienie jakie udało się podpisać 29 września zakładało co następuje:

    Ze strony Austro-Węgier
    - zrzeczenie się obszarów Trydentu na rzecz Królestwa Włoch
    - zrzeczenie się obszaru Idryska na rzecz Królestwa Włoch


    Ze strony Królestwa Włoch​

    - przekazanie stronie Austro-Wegierskiej planów dotyczących uzbrojenia
    - przekazanie stronie Austro-Węgierskiej funduszy w wysokości 10 000 000 lirów



    [​IMG]

    Granica między Królestwem Włoch a Cesartswem Austro-Węgierskim na dzień 28.09.1914


    [​IMG]

    Granica między Królestwem Włoch a Cesartswem Austro-Węgierskim na dzień 29.09.1914



    Ponadto umowa zawierała także tajny protokół, co do którego treści trwały najdłuższe rozmowy:





    Morze Śródziemne - cmentarz stalowych olbrzymów​


    Na wodach wokół Półwyspu Apenińskiego od początku konfliktu Europejskiego trwały zacięte walki. Marynarka C.K. patrolująca Morze Adriatyckie raz po raz natykała się na jednostki Francuskie, Brytyjskie a ostatnimi czasami także Rosyjskie. Wezwane na Morze Śródziemne jednostki floty Cesarstwa Niemieckiego także borykały się z problemami. Nie do końca zadbana aprowizacja, odległość od domu i przewaga Royal Navy tylko zmniejszały potencjał bądź co bądź silnej marynarki. Fachowość i solidność Niemieckich admirałów nieco zmniejszały te kłopoty.

    Dopóki jednak Flota Kr. Włoch nie włączy się do działań na Morzu Śródziemnym, dopóty siły państw Centralnych na tym akwenie będą systematycznie topnieć.


    [​IMG]
    Starcia morskie i pozycje okrętów wojennych, wokół Połwyspu Apenińskiego.​
     
  5. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 5

    [​IMG]



    Włoski socjalizm​


    Jesień roku 1914 upłynęła dla Włoch pod znakiem niemal niczym niezmąconego spokoju. Jedynymi ludźmi którzy chcieli ów spokój zmącić byli zwolennicy socjalizmu. Jedyna rzeczą jaka ich łączyła z większością społeczeństwa była chęć wojny. Ale wojny o swój los z kołami rządowymi które według nich „nie miały poszanowania dla sprawy robotników”. Ich wystąpienia były widoczne jedynie na północy kraju, gdzie rozwijał się przemysł. Silne jednostki wojskowe zgrupowane w tym rejonie skutecznie jednak powstrzymywały socjalistów przed próbami jakichś bardziej brutalnych sposobów poprawy losu robotnika.

    Choć uważali że są liczącą siłe, która stanowi ok. 15% społeczeństwa to tak naprawdę ich ilość w społeczeństwie wachała się w granicach 2-2,5% (co w liczbach bezwzględnych wynosiło ok.800 000 osób). Przywódcom ruchu udało się zorganizować w połowie października zjazd socjalistów. Mimo że ludzie którzy stanowili tę grupę, przeważnie pochodzili z najbiedniejszych warstw społecznych to do Mediolanu – bo tam się to działo, zjechało się ok. 25 – 30 tysięcy socjalistów. Ich przemarsz przez miasto czujnie obserwowała policja. Mimo próśb doradców, król nie zgodził się by stacjonujące kilkadziesiąt kilometrów od miasta oddziały wojskowe udały się na trasę przemarszu. Jak się później okazało była to słuszna decyzja, bowiem nikt nie ucierpiał.
    Nie mogąc pozwolić sobie na jakiekolwiek rozłamy w państwie, król zapowiedział że poprawa losu robotnika, który pracuje dla dobra narodu jest przez niego pilnie śledzona.


    [​IMG] [​IMG]
    Protest socjalistów w Turynie​


    [​IMG]
    Miejsce protestu​




    Asymilacja ziem​



    Na północnym wschodzie październik i listopad Kr. Włoch wykorzystano do uporządkowania spraw administracyjnych z nowo zajętymi terenami. O ile z tamtejszym językiem nie było problemów, gdyż ludność etnicznie była pochodzenia Włoskiego. Gorzej jeśli chodzi o rozwiązania typu połączenie sieci kolejowej i sprawnego działania administracji na najniższym szczeblu.



    Włoska Armia Kolonialna


    8 grudnia, do dyspozycji Sztabu Armii Włoskiej przyszła wiadomość o gotowości 2 tubylczych dywizji piechoty. Zostały one rozlokowane w Libii, na pograniczu z Republika Francji. Wszyscy oficerowie, byli Włochami a wśród podoficerów stanowili oni 80%. Jedynie niewielka część Libijczyków dostała szanse na szczeblu wyzej niz tylko szeregowym. Ci którym to sie udało, byli przeważnie ludzmi którzy poparli kilka lat wcześniej zajęcie przez Włochy Libii.

    [​IMG]
    Umundurowanie oddziałów Kolonialnych


    [​IMG]
    Stanowiska Włoskiej Armii Kolonialnej​



    Ruchy wojsk regularnych​


    W połowie października miały miejsce ruchy wojsk Włoskich. Samodzielna Grupa Operacyjna, została przetransportowana do Catanii. Natomiast Korpus Odwodowy generała Gucciego przeniesiono do Turynu.



    Ostateczne wybory​



    17 grudnia Ambasador Cesarstwa Habsburgów, złożył na ręce Króla Włoch pismo, w którym jako przedstawiciel państw Centralnych wzywa Włochy do podpisania porozumienia sojuszniczego.
    Odpowiedzią monarchy włoskiego była rozkaz jaki wystosował jeszcze tego samego dnia.






    [​IMG]
    Dokument podpisany przez Króla Italii, stwierdzajacy faktyczne dołaczenie Włoch do wojny.​
     
  6. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 6​

    [​IMG]

    GŁÓWNE FRONTY WIELKIEJ WOJNY

    28 Lipiec 1914 - 31 Grudzień 1914




    FRONT ZACHODNI​



    [​IMG]
    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Francja vs Niemcy

    Siły:
    Francja 570 000 -- Niemcy 1 000 000

    Opis:
    Plan Schlieffena był już od ok. 1905 roku brany w Niemczech przy przygotowywaniu ewentualnego ataku. Dla Niemców nadzieją na szybkie zwycięstwo miał być atak przez Belgie, który ominie główne siły Francuskie. Atak rozpoczęty niemal natychmiast po tym jak Niemcy poparli Austro-Węgry był kontynuowany mimo silnego oporu Belgów którzy zamiast w panicznej ucieczkę, w zwartym szyku wycofywali się do Francji. Wobec takiego obrotu sprawy, gdy tylko nadarzyła się okazja w Październiku 1914 roku Cesarz zgodził się na pokój z Belgiami pozostawiając im zachodnią część kraju. Zmniejszyło to możliwości Ententy, która straciła ponad 150 000 bitnych żołnierzy. Niemcy kontynuowali marsz w stronę serca Francji – Paryża. Udane akcje zaczepne pozwoliły jednak Francuzom złapać oddech i umocnić swoje linie obronne. Wojna w Chwili obecnej przerodziła z manewrowej na pozycyjna, a dzieje się tak zwłaszcza nad zachodzie i wschodzie Frontu. Natomiast jego środkowa część jest widownią krwawych starć kilkusetsiecznych armii Cesarstwa i Republiki. Trwa atak wojsk Francuskich na Cambrai, gdzie bronią się okopane jednostki Niemieckie w sile ok. 160 000. Francuzi maja na tym odcinku ok. 280 000 żołnierzy co stanowi polowe ich sił na froncie.
    Linie Frontu wyznaczają prowincje: Dunkierka->Lille->Cambrai->Charleville-Mezzieres->Verdun->Metz->->Strasburg->Miluza.

    [​IMG]


    FRONT WSCHODNI


    [​IMG]
    [​IMG]

    Kraje walczące:

    Niemcy, Austro-Węgry vs Rosja

    Siły:
    Niemcy 380 000, Austro-Węgry 250 000 -- Rosja 1 000 000

    Opis:
    Według planów, Niemcy mieli skoncentrować swój wysiłek na zachodzie, tymczasem wschodnim członkiem Ententy – Rosją, miała się zająć monarchia Habsburgów. Wobec takiego obrotu sprawy, Rosjanie postanowili nie zwlekać z podjęciem działań, tylko uderzyć w najsłabszy punkt wrogich pozycji – Galicję. Rozwinięcie dalszej ofensywy uniemożliwiło przybycie posiłków Austro-Węgierskich. Odbiły one Kraków i Tarnów a następnie związały w walce potężne siły Rosyjskie które wykrwawiały się w ciągłych atakach. Do sukcesów Rosjanie mogą zaliczyć rajd Tereckiej Dywizji Kozaków, który pozwolił siłom cara zająć tereny za główna linią frontu. Kozacy znajdują się ok. 100 km od Wiednia. Obecnie trwają krwawe walki o zamknięcie wyłomu. Rosjanom udało się też zająć ufortyfikowany Gusiew w Prusach Książęcych.
    Południowy odcinek Frontu był świadkiem śmiałego ataku wojsk Habsburskich, choć na chwilę obecną Austryjacy są wypierani przez Rosjan.
    [​IMG]



    FRONT SERBSKI




    [​IMG]


    Kraje walczące:
    Serbia vs Austro-Węgry

    Siły:
    Serbia 60 000 - Austro-Węgry 120 000

    Opis:

    To na Bałkanach padł pierwszy strzał w Wielkiej Wojnie. W rejonie tym stacjonowały silne zgrupowania Austro-Węgierskie, które czekały na sygnał do ataku. Sytuacja na froncie od sierpnia do października wyglądała na pasywną. I właśnie wtedy armia Habsburgów ruszyła do ofensywy. W konsekwencji wygranych starć węgierscy żołnierze stali u bram Belgradu. Serbowie w odpowiedzi zorganizowali własny kontratak, który ma na celu oflankować siły Austryjackie i zmusić się do wycofania się z Serbii.
    [​IMG]



    FRONT KAUKASKI



    [​IMG]


    Kraje walczące:
    Turcja vs Rosja

    Siły:

    Turcja 280 000 -- Rosja 410 000

    Opis:
    Sojusznik Państw Centralnych - Turcja, dołączył do wojny z nadzieją dużych zdobyczy. Zapewnić je miał atak na Cesarstwo Rosyjskie od południa. W planach żołnierze mieli „odciąć” górzysty rejon Kaukazu zamykając w kotłach pokaźne siły Rosyjskie. Plan jednak się nie powiódł i odsłonięte dywizje Tureckie zostały oflankowane przez liczący 50 000 osób korpus Rosyjskii. Turcy czekają na to aż ich sojusznicy ruszą na Froncie Wschodnim na co Rosjanie będą musieli odpowiedzieć przerzuceniem sił z innych rejonów Imperium.
    [​IMG]




    CDN...
     
  7. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 7
    [​IMG]


    DRUGORZĘDNE REJONY WALK W WIELKIEJ WOJNIE


    28 Lipiec 1914 - 31 Grudzień 1914




    FRONT SKANDYNAWSKI

    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Norwegia vs Rosja

    Siły:
    Norwegia 20 000 -- Rosja 0

    Opis:
    Przyjęcie do Trójprzymierza Norwegii, miało zmusić Rosjan do jeszcze większego podziału ich sił. Sztabisci Norwescy snuli plany, jak to ich dywizje zachodzą od północy Sankt Petersburg. Nie jest to póki co możliwe z racji skromnych sił Norweskich, na których przeciw zmierzają już Carskie Dywizje.
    [​IMG]



    FRONT ARABSKI

    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Turcja vs Wielka Brytania

    Siły:
    Turcja 40 000 -- Wielka Brytania 10 000

    Opis:

    Siły Tureckie dążyły do zajęcia całego Półwyspu Arabskiego. W skład całej operacji weszło też zdobycie Synaju, co zakończyło się sukcesem. Trwa atak sił Tureckich na posiadłosci Brytyjskie biegnace wokół granic Królestwa Nejd.
    [​IMG]



    FRONT TOGO

    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Niemcy vs Francja

    Siły:

    Niemcy 10 000 -- Francja 10 000

    Opis:

    Wokół Niemieckiej kolonii – Togo trwają nieustanne starcia i ruchy wojsk. Francuzi czekają na posiłki by zneutralizować problem Niemiecki w tym rejonie.
    [​IMG]



    FRONT KAMERUŃSKI

    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Francja, Anglia vs Niemcy

    Siły:
    Francja 10 000, Wielka Brytania 30 000 -- Niemcy 20 000

    Opis:

    Siły Niemieckie w Kamerunie stosując taktyke podchodów, okrążeń i odwrotów już od pół roku nie tylko udaje im się przetrwac mimo braków w zaopatrzeniu, ale także wiążą dwukrotnie większe siły Ententy.
    [​IMG]



    FRONT TANGANIKA

    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Belgia, Wielka Brytania vs Niemcy

    Siły:
    Belgia 10 000, Wielka Brytania 25 000 -- Niemcy 25 000

    Opis:
    W Niemieckiej Afryce Wschodniej, udało się zgromadzić spore siły kolonialne. Brytyjczycy odpowiedzieli na to ściągnięciem części oddziałów Armii Indii. Gęsta dżungla sprzyja Niemcom, którym udaje się odpierać ataki Ententy.
    [​IMG]




    FRONT POŁUDNIOWOAFRYKAŃSKI

    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Niemcy vs Afryka Południowa

    Siły:
    Niemcy 30 000 -- Afryka Południowa 10 000

    Opis:

    W Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej stacjonowały siły, które niemal zaraz po wypowiedzeniu wojny rozpoczęły atak na satelite Wielkiej Brytanii – Afrykę Południową. Przewaga 3:1, oraz lepsze wyszkolenie bierze góre nad Afrykańskimi osadnikami. Trwa marsz Niemców na stolice.
    [​IMG]


    FRONT DALEKOWSCHODNII

    [​IMG]

    Kraje walczące:
    Wielka Brytania, Austalia vs Niemcy

    Siły:
    Wielka Brytania 20 000, Australia 10 000 -- Niemcy 30 000

    Opis:
    Niemieckie posiadłości w Azji obejmowały placówkę handlową w Chinach i szereg wysp na Pacyfiku. Gdy pierwsza Kolonia została otoczona, Niemcy Ewakuowali na Nową Gwinea to co im pozostało. Mimo równych sił lądowych, przewaga Royal Navy na Pacyfiku uniemożliwia Niemcom przeprowadzenie ofensywy.
    [​IMG]
     
  8. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 8
    [​IMG]



    "Trójprzymierze" versus "Trójporozumienie"

    Końcówka roku 1914




    PORÓWNANIE SIŁ ŁĄDOWYCH


    Armia Niemiecka, czerpiąca całymi garściami z dorobku jej Pruskiej poprzedniczki, była na początku XX wieku najlepiej wyszkolona i tuz po Armii Rosyjskiej, największa. Ogólny potencjał obu stron, był wyrównany, patrząc na to że przewaga Ententy spowodowana była sporą liczba Rosyjskich starych, żle uzbrojonych jednostek, które nie nadawały się do walki na pierwszej linii. Armia Francuska, mimo licznych zapowiedzi tamtejszych polityków, nie była gotowa do długotrwałej wojny, a zapowiadane posiłki z Anglii wciąż nie nadchodzą.

    Liczba dywizji:
    Państwa Centralne 299 -- Ententa 345 ( 1 : 1,15 )

    Dywizje Piechoty:
    Państwa Centralne 273 -- Ententa 310 ( 1 : 1,13 )

    Dywizje kawalerii:
    Państwa Centralne 26 -- Ententa 28 ( 1 : 1,08 )

    Dywizje Dragonów
    Państwa Centralne 0 -- Ententa 2

    Wojska Nieregularne
    Państwa Centralne 0 -- Ententa 4


    [​IMG]
    VIII.1914
    [​IMG]
    XII.1914





    PORÓWNANIE SIŁ MORSKICH


    Potencjał Flot państw Ententy przewyższał znacząco siły morskie państw Centralnych. Stosunek sił tych drugich do państw „serdecznego porozumienia” wynosił 1 : 3,04. Właściwie sama Flota Wielkiej Brytanii posiadała większą liczbę statków od wrogiego sojuszu. Jedynymi akwenami gdzie Trójprzymierze, mogło nawiązać równą walkę były Morza Bałtyckie i Śródziemne. W obu przypadkach bliskość od baz i wybrzeża, a także fakt ze oba olbrzymie zbiorniki wodne są otoczone lądem sprzyjał śmiałym atakom okrętów Niemieckich i Austryjackich. Otwarte wody, takie jak Atlantyk pozostawały domeną Royal Navy.
    W szeregu wielkich bitew, siły morskie Niemiec i Austro-Węgier zostały rozbite bądź zniszczone a nowo przyjęte Włochy, stały się z miejsca głównym dyrygentem posunięć Flot wśród państw „Trójprzymierza”.

    Liczba okrętów
    Państwa Centralne 75 -- 228 Ententa ( 1 : 3,04 )

    Pancerniki
    Państwa Centralne 9 -- Ententa 43 ( 1 : 4,7 )

    Drednoty
    Państwa Centralne 16 -- Ententa 40 ( 1 : 2,5 )

    Ciężkie Krążowniki
    Państwa Centralne 12 -- Ententa 51 ( 1 : 4,25)

    Krążowniki
    Państwa Centralne 14 -- Ententa 53 ( 1 : 3,8 )

    Okręty podwodne
    Państwa Centralne 6 -- Ententa 17 ( 1 : 2,8 )

    Okręty transportowe
    Państwa Centralne 12 -- Ententa 24 ( 1 : 2)

    Monitory
    Państwa Centralne 4 -- Ententa 0


    [​IMG]
    VIII.1914​

    [​IMG]
    XII.1914​




    Potencjał Sojuszy​


    Trójprzymierze (Niemcy, Austro-Węgry), powstało 20 maja 1882 roku. Było kontynuacją sojuszu 2 cesarstw niemieckich. Mimo wewnetrznych nieporozumień, drogą kompromisu udało sie utrzymać sojusz, pozyskując do niego kolejno Imperium Osmańskie i Norwegie (Włochy de facto nigdy nie opuściły paktu, mimo opieszałosci z podjęciem działań wojennych).

    Trójporozumienie (Francja, Rosja, Wielka Brytania) powstawało w kilku fazach w latach 1892, 1904 i 1907. Mimo konfliktu interesów, mocarstwa odnawiały przymierze dołaczajac do niego inne państwa (mniej lub bardziej od nich zalezne) - Serbie, Kanade, Australie, Nową Zelandie i Afryke Południową.


    Liczba ludnośći:
    Państwa Centralne 273 028 000 -- Ententa 445 097 000 ( 1 : 1,6 )

    Ilość fabryk:
    Państwa Centralne 211 -- Ententa 267 ( 1 : 1,3 )

    Potencjał ludzki:
    Państwa Centralne 289 -- Ententa 370


    [​IMG]
     
  9. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 9
    [​IMG]



    ROZPOCZĘCIE DZIAŁAŃ WOJENNYCH​



    Wojska Włoskie kilkadziesiąt minut po tym jak Królestwo Włoch wypowiedziało Entencie wojnę, rozpoczęły marsz w stroną pozycji Francuskich. I i II Korpus miały udać się w rejon Annency, natomiast III Korpus dostał rozkaz zajęcia opuszczonych terenów Nicei. Choć pierwsze strzały padły już 17 grudnia, to dotarcie Armii Włoskiej do głównych sił Francuskich w rejonie, szacowano na 29-30 grudnia. Działo się tak dlatego, że na całej długości granicy rozciągały się mniejszy i większe szczyty górskie. Było to ogromne utrudnienie zwłaszcza dla Dywizji Kawalerii, które nacierać miały z południa. Dodatkowo obciążone artylerią, traciły swój największy walor – prędkość. Mimo tych przeszkód, które stratedzy Włoscy zmuszeni byli wliczyć w cenę ewentualnego zwycięstwa wszystko szło po ich myśli. Istnieje nadzieje, że nim Francuska obrona okrzepnie uda się rozwinąć natarcie.
    [​IMG]


    Równocześnie do działań na pograniczu, rozpoczął się załadunek 3 dywizji Z Samodzielnej Grupy Operacyjnej. Został on zakończony 19 grudnia. Flota Śródziemnomorska otrzymała rozkaz udania się we wschodnie rejony basenu Morza Śródziemnego. Po raz pierwszy w walce, dane było jej się wykazać już 23 grudnia w cieśninie Otranto. Płynąca cała naprzód Flota, natknęła się na dwie wynurzone flotylle Okrętów Podwodnych pod banderą Rosyjska. Carskie okręty dały się zaskoczyc w wynurzeniu i nim udało się ukryć w głębinach, szybkie krążowniki posłały łodzie podwodne na dno. 27 grudnia Flota Śródziemnomorska która zamierzała opłynąć Krete od południa, spotkała Brytyjskie transportowce pozbawione obrony. Celne salwy zatopiły połowę wrogich okrętów, lecz okazało się, że Brytyjska eskorta odnalazła swoje zguby i stanęła w ich obronie. Nie mogący pozwolić sobie na jakakolwiek strate Admirał Duca degli Abruzzi, podjął decyzje o wycofaniu się w do Portu w Tobruku.
    [​IMG]

    [​IMG]

    [​IMG]



    30 Grudnia rozpoczęły się wzmożone starcia o Annency. Do prowincji dotarły bowiem jednostki Włoskie w sile 130 000 żołnierzy. Francuzi przeciwstawili im 12 000 żołnierzy. Do miasta dotarły jednak następnego dnia 2 dywizje Francuskie i siły obrońców znacznie wzrosły. To sprawiło ze Francuzi wysłali jeszcze do prowincji 2 dywizje stacjonujące w Torino. Wysokość terenu, oraz jego zalesienie sprawiały, że Francuzi byli w stanie utrzymywać się tak długo, aż nie otrzymają wsparcie mogącego wyprzeć Włochów całkowicie.
    Również 30 Grudnia 6 Włoskich dywizji dotarło do Nicei i natychmiast rozpoczęto jej przejmowanie. Wydzielone siły z tego regionu miały udać się w inne rejony Frontu, gdzie sytuacje nie była tak klarowna. Pozostałe jednostki z dumą 10 stycznia mogły ogłosić zajęcie miasta. 11 stycznia dotarło Włoskie wsparcie do Annency.


    [​IMG]



    Od końca Grudnia trwały walki w piaskach zachodniej Libii. 12 000 Francuskich żołnierzy podjęło próbę przedarcia się przez pozycje Włoskie. Pęd natarcia powstrzymało dopiero przybycie 2 Dywizji Kolonialnej 12 stycznia.



    Po tym jak dowiedziano się, że Brytyjskie okręty zostały wysłane na Maltę, a przy wybrzeżu Tobruku pozostały słabe jednostki, Włoska Admiralicja zdecydowała się na próbę przerwania blokady. 2 Brytyjskie krążowniki zostały zatopione po tym jak Włoskie Pancerniki przebiły ich pancerze po kilkugodzinnym ostrzale. Już 14 stycznia możliwy był załadunek Włoskich sił, które stacjonowały w Tobruku. 2 dywizjami kierował nowo mianowany generał Fabrizio. W Libii pozostawiono jednak jedną dywizje, która miała studzić zapędy Brytyjczyków w Egipcie.

    [​IMG]




    20 stycznia zakończyło się szkolenie 3 już Dywizji Armii Kolonialnej. Została rozlokowana w zachodniej Libii.



    OWOCE TRUDU


    29 stycznia to dzień chwały oręża Włoskiego. Po miesięcznych walkach udało się zająć rejon Annency. Mimo sporych strat zwycięstwo ugruntowało przewagę Włoch w północnej części Frontu Włoskiego. Już w kilka godzin później, 14 Włoskich dywizji zostaje skierowana do Torino, skąd ma przybyć 1 dywizja. Pomoże ona 2 pozostałym jednostkom w zabezpieczaniu terenu.
    [​IMG]



    1 lutego, mimo różnych przeciwności udaje się dokonać desantu w zachodniej części Cypru. Jak donosi zwiad, wyspa jest niemal bez ochrony, a jedyne przeszkody może sprawić ewentualne przysłanie Brytyjskich posiłków. Ma temu zapobiec Flota Śródziemnomorska, cały czas postawiona w stan gotowości.
    [​IMG]
     
  10. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 10
    [​IMG]



    WŁOSKIE MANEWRY

    1 Lutego 1915 roku, armia Włoska podjęła wyjątkowo skomplikowany manewr. W założeniu tym, 3 Korpus (2 dywizje kawalerii i brygady artylerii razem 17 500 ludzi), miał opuścić stanowiska pod Annency i udać się Chambery. Liczyła się każda godzina, gdyż do prowincji zmierzały już jednostki Francuskie. Do prowincji wysłano także 1 Armie Gwardyjską, wydzieloną z I Korpusu, ale dotrzeć ona miała z opóźnieniem. Korpus Odwodowy w dalszym ciągu zabezpieczał Annency. Tymczasem I i II Korpus zmierzały w centrum linii frontu, nie niepokojone przez wroga zajętego rajdem do Chambery.
    [​IMG]



    PIASKI LIBII

    Wojna w Afryce Północnej rozpoczęła się, kiedy Francuskie oddziały zaatakowały w zachodniej części Libii Włoską Armie Kolonialną. Przewagę Francuzów zniwelowano kolejnymi posiłkami, ale nie zlikwidowano zagrożenia z ich strony. 38 000 żołnierzy to siły którymi dysponuje Włoska Armia Kolonialna.

    Libia i ogólnie cała Afryka uważana była przez Włoskich żołnierzy za przekleństwo. Temperatura, zwierzęta, choroby i tubylcy skutecznie hamowały napływ ochotników. Dopiero rozpoczęcie wojny, a właściwie to co żołnierze na niej zobaczyli sprawiło że Włoska Armia Kolonialna „cierpiała” na nadmiar ochotników. Byli to zwłaszcza oficerowie chcący uniknąć służby w najniebezpieczniejszych rejonach frontu Włoskiego. Stopnie szeregowe dzierżyli tamtejsi arabowie których ogromne ilości liczyły na łatwą i szybką poprawę mizernego bytu.. Trwa wciąż nabór rekruta, a do końca 1915 WAK ma powiększyć swój stan osobowy dwukrotnie.
    [​IMG]



    SŁONY SMAK MORZA​


    Flota Śródziemnomorska, po zabraniu zaopatrzenia z Rodos została wysłana na południowy wschód od Krety. Brytyjskie konwoje z Indii płynęły tamtędy strumieniem, więc na łatwy łup nie trzeba było długo czekać. Była to prawda. Już 3 Lutego zespół okrętów natknął się na francuski konwój z żołnierzami. Wypełnione po brzegi ochotnikami jednostki Francuskie płynęły równie wolno jak osłaniające je okręty podwodne w sile jednej flotylli. Zwycięstwo było całkowite. Bez strat własnych udało się bądź zatopić, bądź to zmusić do kapitulacji wszystkie wrogie jednostki. Jednostki marynarki dostały rozkaz powrotu na wody macierzyste. 20 lutego okręty były już w zatoce a po analizie uszkodzeń uzgodniono że do Tarentu na remont zostaną odesłane wszystkie okręty transportowe. Narażanie ich na kolejne uszkodzenia mogło w konsekwencji doprowadzić do utraty prze marynarkę wszystkich jednostek transportowych. Główne siły zmierzają na wody wokół Korsyki, gdzie widziano ostatnio grypy Francuskich krążowników. W cieśninie Bonifacio 22 lutego Flota Śródziemnomorska, natknęła się na Austryjackie krążownik. Był on ścigany przez Flotę Francuską. Miedzy okrętami wywiązała się walka. 4 potężne francuskie okręty, mimo prawie dziesięciokrotnej przewagi wroga rozpoczęły ostrzał. Włoska marynarka, podbudowana ostatnimi zwycięstwami zlekceważyła wroga i przez niefortunne posunięcie straciła ciężki krążownik. Straty Francuzów były jednak znacznie większe, gdyż stracili oni 4 okręty w tym potężnego Drednota. Flota Śródziemnomorska, udała się do portu w prowincji Lucca na zasłużony odpoczynek.
    [​IMG]



    POWRÓT NA FRONT​


    13 lutego do Turynu na zasłużony odpoczynek i uzupełnienia dotarł gros sił Włoskich. 20 tegoż miesiąca III korpus dociera do Chambery i natychmiast zaczyna zabezpieczanie okolicy. 24 Kwietnia została całkowicie zajęta prowincja Annency oraz rejon Limassol na Cyprze. Włochom nie było dane długo cieszyć się z chwili wytchnienia, gdyż na Cyprze dywizja dostała kolejne rozkazy, a nawo mianowany I Korpus ( z sił dawnego I i II Korpusu) udaje się z Turynu do prowincji Draguigan. 11 dywizji, plus kolejne 2 idące z Nicei uderzyło na 1 dywizje Francuska już 3 marca. Kiedy na południu trwały zacięte walki, do Chambery dotarły kolejne 2 dywizje.
    [​IMG]

    [​IMG]
     
  11. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 11 ​

    [​IMG]


    PRZYMUSOWY REJS​



    4 marca na do kajuty admirała Duca degli Abruzzi dotarła wiadomość. Treść depeszy zawierała pozycje austriackiego krążownika, któremu niedługo wcześniej Flota Śródziemnomorska udzieliła pomocy u wybrzeży Korsyki. Tym razem wdał się on w walkę w okolicach Zatoki Tunezyjskiej. Rozkaz wydany przez Admirała był jednoznaczny: okręty miały natychmiast opuścic port. Przesłanie tego manewru było proste, chodziło bowiem o potwierdzenie dobrych stosunków między mocarstwami. Wiktor Emanuel planował bowiem udać się do Wiednia. Wiadomość o zatopienie Austro-Węgierskiego okrętu, spowodowanym bezczynnością Włochów na pewno sprawiłaby, że wizyta miałaby niekorzystny dla Włoch oddźwięk. Dlatego też mimo niedokończenia aprowizacji statków, kapitanowie poszczególnych jednostek meldowali o gotowości.
    [​IMG]


    OPÓR CYPRYJCZYKÓW​



    5 marca Samodzielna Grupa Operacyjne dotarła do kolejnego rejonu Cypru. Pełne zajęcie wyspy potrwa jeszcze jakiś czas. Bowiem ludność wyspy, dla której sporej części sposobem na utrzymanie było zaopatrywanie i praca w brytyjskiej bazie, była niechętna obcym z Płw. Apenińskiego. Stolica wyspy – Nikozja musi być zabezpieczona w ciągu najbliższego miesiąca, jeśli Włoskie władztwo mad wyspą ma stać się realne. Brytyjska Armia Indii, może być bowiem rzucona w ten rejon walk, a jej przewaga nad 2 dywizjami byłaby ogromna (nawet wobec faktu że miała ona nacierać na plaże). Tak wiec SGO musi się spieszyć.


    ZAPOMNIANY WSCHÓD​



    Cisza, spokój i bezczynność – tymi epitetami można określić sytuacje jaka panowała w we Włoskiej Somalii i całej Włoskiej Afryce Wschodniej. Mimo szalejącej wokoło wojny, tereny te nie uświadczyły do tej pory żadnych działań wojennych. Co więcej, mimo stacjonowania w regionie 10 000 żołnierzy Brytyjskich żadne manewry ich sił jak dotąd się nie zaczęły. Sie Ententy spodziewają się zapewne ataku Włoskiego (bądź i Niemieckiego z rejonu Tanganiki). Nie jest on jednak póki co możliwy z powodu zajmowania przez Anglików pozycji nad kanałem Sueskim. Skutecznie blokują one próby przepłynięcia w rejon Morza Czerwonego wszystkim statkom pod banderą państw Trójprzymierza.
    Włosi skrzętnie wykorzystali II połowę 1914 roku, aby z tego rejonu „wyssać” rekruta. Dlatego zajęcie tych prowincji w Somalii, byłoby dla Królestwa z Półwyspu Apenińskiego ciosem jedynie propagandowym. Faktem bowiem jest, że pozbawione młodych mężczyzn którzy trafiali do (Włoskiej Armii Kolonialnej) gospodarstwa, narzekały na brak rąk do pracy. Ich nadzwyczaj niska produktywność spadła do jeszcze niższego i poziomu, a trwająca od lat separatystyczna postawa tubylców sprawiała że Włoska obecność w tym rejonie nie miała przed zakończeniem działań wojennych większego sensu. Toteż Wiktor Emanuel podjął decyzje o zaniechaniu obrony tego terenu.
    [​IMG]
    [​IMG]


    LIBIJSKIE PROBLEMY​



    Włoska Armia Kolonialna, tocząca od miesięcy boje w Tunisie, dostała posiłki w postaci kolejnej dywizji piechoty. Były to ostatnie rezerwy, których naruszenie oznaczało powagę sytuacji. Uzyskanie przez WAK chwilowej przewagi w rejonie, nie pozwalało wypchnąć Wroga z Zachodniej Libii. Co więcej nie czekając na zmierzające posiłki w postaci dywizji, Sztab Francuski podjął kolejna fale ataków, których skutkiem były duże straty wśród Włochów. Toteż tym drugim nie pozostało nic innego jak tylko spróbować się wycofać na głębsze linie obrony, wieczorem 11 marca. WAK oczekuje posiłków z nowo formowanych jednostek, ale nie są one nawet w pełni dozbrojone a co dopiero przygotowane do walki. Tego dnia, oddano do dyspozycji WAK kolejna dywizje. To przyspieszyło decyzje o wycofaniu, miano bowiem nadzieje że kolejna dywizje stawi w razie niemożności skorzystania z dopiero zluzowanych jednostek, opór nieprzyjacielowi.
    [​IMG]


    (NIE)ZASŁUŻONY SEN STALOWYCH GIGANTÓW​



    6 marca w wir działań wojennych powróciła Flota Śródziemnomorska. Francuska Flota operowała w tym rejonie, z nadzieją napotkania na samotne, włoskie statki handlowe które prowadziły ożywiony handel z Półwyspem Iberyjskim. Inicjatywa handlowa w czasie wojny osłabła, lecz pokusa wrogich jednostek była zbyt duża. Z miejsca ruszyła do ataku na dwa Francuskie pancerniki, które pastwiły się nad uszkodzonym krążownikiem Austro-Wegierskim. Inicjatywę przejęli teraz Włosi, a zwłaszcza ich Drednoty, które celnym ogniem, wspartym atakami torpedowymi zatopiły dumę Francuskie Floty.
    [​IMG]


    OTWARCIE WYBRZEŻA​



    Także 6 marca, w rejon walk o Draguigan włączyły się 2 dywizje Włoskie (5 Korpus). Dawało to Włochom ogromna przewagę wynoszącą od początku ok. 12:1. Chodziło bowiem o jak najszybsze wyparcie Francuzów, przed przybyciem ich rezerw. Nawała artyleryjska, która poprzedziła szturm poważnie osłabiła Francuskie szyki, które i tak nie mogły być na tyle rozciągnięte bo zatrzymać rzesze Włochów. Ci korzystając z okazji uderzyli od flanki, a przybycie 2 dywizji wzmocniło także atak od frontu. Mimo tych zabiegów Francuzi otrzymali wsparcie w postaci 2 dywizji. Nie odzyskali kilku kluczowych punktów, lecz postanowili oprzeć swoja obronę na prowizorycznej linii, którą zaczęły formować jednostki drugiego rzutu.
    [​IMG]


    11 Marca wyzwolono Chambery. Miało to znaczący wpływ na walki w rejonie Draguigan. Bowiem zmierzająca tam Francuska dywizja na skutek zajęcia prowincji sąsiadującej z tą przez którą miał przebiegać jej marsz, dostała rozkaz o umocnieniu się przed przewidywaną kontynuacja działań Włoskich. Pozbawione dalszego wsparcia jednostki Brytyjskie, które to walczyły w Draguigan, zostały zmiecione przez przeprowadzony w nocy z 20 na 21 marca szturm Włochów.
    [​IMG]



    Droga do niechronionego wybrzeża Francuskiego stała otworem...
     
  12. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 12​

    [​IMG]


    ZMIANY (NIE)TYLKO Z NAZWY​



    21 marca podjęto decyzje o restrukturyzacji II Korpusu Armijnego. Była to jednostka, obejmująca wszystkie dywizje które walczyły o Draguignan. 13 dywizje podzielono na trzy części. Pierwszą z nich stanowił faktyczny II Korpus w sile 3 dywizji. Miały one się podjąć zabezpieczenia nowo zajętej prowincji. Kolejną jednostką była Grupa Osłonowa która 22 marca podjęła marsz w kierunku Digne. W jej skład wchodzą 4 dywizje. Główne siłę zgrupowane w 5 dywizje pod sztandarem Korpusu Weneckiego ruszyły w stronę miasta Tuluzy.
    Korpus Wenecki wziął swoją nazwę od rejonu formowania 3 dywizji wchodzących w jego skład. Mieszkańcy „wodnego miasta” stanowili spory odsetek kadry oficerskiej. Także na pierwszej linii, charakterystyczny, Wenecki akcent był niemal „urzędowym” językiem.
    [​IMG]


    SPOKÓJ!


    22 marca Flota Śródziemnomorska wobec braku oznak wrogiej aktywności zostaje odesłana do Caglarii na Sardynii by dokonać napraw. Kolejny rejon jej działania pozostaje nieznany, choć wytężona praca Sztaby Marynarki wskazuje na przygotowania do dużej akcji. Flota dotarła na miejsce dnia następnego.



    TAKTYCZNY ODWRÓT​



    22 marca pierwsze jednostki Włoskiej Armii Kolonialnej wycofały się z Trypolisu. Miasto po długim okresie walk stało się symbolem klęski dla żołnierzy WAK-u. Prace Sztabu Armii Włoskiej prowadzą jednak do próby kontrofensywy po uzupełnieniu strat. Będzie ona jednak możliwa tylko gdy zostaną nadesłane posiłki z kontynentu.
    [​IMG]



    NA METROPOLIĘ​



    25 marca po przeanalizowaniu nadzwyczaj pomyślnych doniesień, III. Korpus i Korpus Obwodowy podejmują marsz w kierunku Lyonu. Zajęcie tego pierwszego, dużego miasta i zarazem centrum przemysłowego, zapewniło by Włoskiej Armii prestiż, a dyplomatom tegoż kraju podstawy do wysuwania coraz poważniejszych żądań. Obrona Lyonu, ufna w zapewnienia Prezydenta Francji że Włochów uda się zatrzymać na linii Alp, została utworzona z rozbitych dywizji wycofujących się. Mimo to skład załogi tego miasta stanowił ponad 22 000 żołnierzy, co wraz z niezwykle zurbanizowanym terenem dawało mieszkańcom nadzieje na utrzymanie się.
    [​IMG]



    KONIEC STOLICY LIBII​




    Trypolis padło! Te wiadomość otrzymały 28 marca reorganizujące się oddziały WAK. Przeciwnik operując nieco mniejszymi, niż Włoskie, siłami kolonialnymi, udowadniał swoją przewagę w mobilności. Korpus Francuski posiadał ponadto niezwykle charyzmatycznego dowódcę, który swoimi poczynaniami wyraźnie spisywał się lepiej, niż jego walczący w Europie, koledzy. Sygnały jakie docierają do SAW, wskazują że Francuskie jednostki z impetem pędzą nad oazę Shamadis, gdzie schroniły się odziały WAK. Oaza musi za wszelką cenę być utrzymana, z racji swej wartości strategicznej. Jej zajęcie przez wroga, skazałoby 20 000 żołnierzy na łaskę losu, a w konsekwencji na powolną śmierć z pragnienia.. Bezcenna woda jest nieocenioną motywacją dla niskich morale rozbitego Korpusu Włoskiego.
    [​IMG]



    POD MURAMI​




    Pierwsze zabudowania metropolii Lyonu ukazały się oczom Włochów już 28 marca, choć gros sił dotarł dopiero ok. południa dnia następnego. Z marszu atakujący dowiedzieli się jak SAW przecenił siły przeciwnika. Okazało się bowiem, że w prowincji St Etienne stacjonowała rezerwa obrońców Lyonu. Kiedy dotarły do niej sygnały o nadciągających Włochach, został wydany rozkaz wymarszu. Sprawiło to, ze zamiast dwukrotnej przewagi, Włosi dysponowali zaledwie ok. 10 000 żołnierzami więcej, co w warunkach nacierania w mieście, było niewielką pociechą. Operacja jednak nie została przerwana.
    [​IMG]



    Początek kwietnia, wróży wspaniała passę wojskom Włoskim, gdyż pierwszego tego miesiąca zajęto Draguignan oraz drugą prowincje administracyjną na Cyprze. Opór wyspiarzy, mimo kompletnego braku pomocy od Brytyjczyków trwa nadal, co zmusza Włoskie siły do marszu na Północny-Wschodni kraniec wyspy.
     
  13. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 13​

    [​IMG]



    CHRZEST​



    Niezwykłe wydarzenie do jakiego doszło 2 kwietnia, wydatnie wzmocniło potencjał Włoskiej Floty. Otóż tego dnia oddano do użytku nowy Pancernik-Drednont. Na chrzcie statek otrzymał imię „Conte di Cavour”. Jako, że powstawał w Tarencie, tam też został przydzielony do 1 Dywizjonu Transportowego. Nowa załoga, już następnego dnia mogła sprawdzić osiągi swej jednostki. Wtedy nowiem wysłano wzmocniony 1 Dywizjon do bazy na Północny zachód od Rzymu – Viterbo.
    [​IMG]


    Flota Śródziemnomorska wysłana została 8 kwietnia na spotkanie w porcie z 1 Dywizjonem Transportowym. Przybył on do Vitebo 9 a trzon Floty 10 kwietnia gdzie znów obie jednostki zostaly formalnie połączone.



    WZDŁUZ PLAŻ I GÓR​



    5 kwietnia jednostki osłonowe z Draguignan, Turynu i Chambery rozpoczeły wykonywanie śmiałego manewru będącego kontrakcja na ruchy 2 dywizji Francuskich. Włosi w sile 7 dywizji chcą wyprzedzić, zatrzymać a następnie wyeliminować wrogie siły.

    7 kwietnia to kolejny dzień walk w Lyonie. Generał Cappuccino znalazł w osobie Francuskiego marszałka Focha godnego przeciwnika. Obaj dowódcy mieli jednak pewnie niedogodności. U Francuzów i Włochów niemal połowę jednostek stanowiły odziały kawalerii. Nie nadawały się one kompletnie do walk w mieście. SAW przyjął jednak taktyka w której kawaleria miała nie angażować się do walk ulicznych, tylko przeciąć węzły komunikacyjne, między poszczególnymi sektorami w mieście (dzielnica przemysłowa, stare miasto, obrzeza miasta). Część osiedli przechodziła z rąk do rąk kilkukrotnie, lecz coraz bardziej uwypuklała się przewaga Włochów. Każdy zabity Francuz przybliżał SAW do kolejnego zwycięstwa.
    [​IMG]

    [​IMG]



    TOBRUKU OBROŃCY W AKCJI​




    Po perypetiach jakie miała Flota Śródziemnomorska oraz przewożone przez nią jednostki desantowe, kilka miesięcy wcześniej pozostawiono w Tobruku dywizje zmierzającą pierwotnie na Cypr. Tak wiec Garnizon Tobruku, otrzymał zadanie obrony wschodnich rubieży Libii. Podjał nawet sam działania ofensywne. Kiedy jednak Brytyjczycy umieścili na granicy swój korpus, a później wysłali go do osady Al. Jaghbub, Garnizon Tobruku udał się do obrony tamtejszych Arabów. Mimo to Brytyjczycy dostali się tam pierwsi i przejęli kontrole nad prawie połową prowincji. Wtedy to 10 kwietnia zaatakowały ich siły Włoskie.
    [​IMG]


    OSTATNIA SZANSA


    Równie ciekawe rzeczy działy się tego dnia w zachodniej części Libii. 2 Korpus Włoskiej Armii Kolonialne dotarł do oazy gdzie sformowany wraz z 1 Korpusem linie obronną. Siły Włoskie liczyły niecałe 40 000 żołnierzy, rozbitych i wycieńczonych ale gotowych w miarę możliwości do walki. Do walki która miała rozstrzygnąć o kontrolowaniu Libii.
    [​IMG]



    11 kwietnia Włosi dotarli do Tulonu.

    13 kwietnia natomiast pierwsze włoskie plutony znalazły się w Famaguscie na Cyprze.



    NATARCIE W TEMPIE​



    13 kwietnia rozgorzała bitwa o Grenoble gdzie 54 000 Włochów zaatakowały mniejsze o 30 000 żołnierzy siły Francuskie. Ponadto w stronę prowincji zmierzały włoskie posiłki w sile w dywizje, które wyraźnie wzmocnią tempo ataku.
    [​IMG]



    OAZA​



    14 kwietnia doszło do kolejnej fazy strać w Libii. O wschodzie słońca, mimo przejmującego chłodu silne oddziały Francuskie w sile ponad 23 000 żołnierzy zaatakowały, rozproszone po sporym terenie oazy i otaczającej ja pustyni, jednostki Włoskie liczące prawie 40 000 żołnierzy. Przewagę liczebną Włochów minimalizowało: rozproszenie ich jednostek (w sytuacji, kiedy Francuzi w większości byli skoncentrowani na wybranym odcinku frontu), słabe morale, słabe zaopatrzenie, widmo Francuskich posiłków, które już zbliżały się w stronę linii ognia od strony Trypolisu, a ich przybycie niemal wyrównałoby liczbę wojsk, oraz częściowe okrążenie. Jeśli Włosi nie zdobędą wiodącej przewagi w ciągu kilku dni, nad misja WAK może zawisnąć widmo klęski.
    [​IMG]



    W RODZINNE STRONY NAPOLEONA​




    15 kwietnia padły kolejne decyzje dotyczące Floty Śródziemnomorskiej. Wiktor Emanuel postanowił, że utrzymywanie tak potężnej siły jaką jest Włoska Flota jest niewspółmierne do jej używania. Toteż tego dnia przed zmrokiem, okręty zaczęto przygotowywać do kolejnej misji desantowej. Również Armia Ochotnicza, pełniąca dotychczas role obwodu ostatniej szansy postawiona została w stan gotowości. Cel mógł być tylko jeden – wyspa narodzin Napoleona. Korsyka!

    17 kwietnia dotarły posiłki na front w okolicach Grenoble. Tempo natarcia wzrosło.


    Także tego dnia zakończono załadunek i aprowizacje jednostek na transportowce wchodzące w skład Floty Śródziemnomorskiej. Po kilkugodzinnym rejsie, rozpoczęto natarcie na bezbronne plaże Francuskiej wyspy.
    [​IMG]



    LIBIA CD.​



    18 kwietnia zakończono formowanie kolejnych 2 dywizji piechoty tubylczej. Były one szkolone w piaskach Tunisu, toteż mimo zajęcia prowincji, mogły one w sposób partyzancki prowadzić swe szkolenie, a w raz z jego zakończeniem udać się z pomocą uwięzionym siłom w oazie Shamadis. Okazało się bowiem, ze dowództwo WAK myliło się co do zamiarów Francuzów. Otóż jak się później okazało, ich posiłki, tak naprawdę zmierzały do wzmocnienia własnych linii obronnych w razie klęski pod Shamadis. Toteż należało taka sytuacje wykorzystać i błąd wroga zamienić w jego klęskę.
    [​IMG]



    NIEPOROZUMIENIE​



    21 wspomnianego miesiąca, zajęto siłami Korpusu Weneckiego Tulon. Wiktor Emanuel III Sabaudzki w akcie swej łaski pozwolił dokonać decyzji co do dalszego użycia Wenecjan w tej części frontu. Śmiały dowódca bez większego namysłu skierował (po uzupełnieniach) jednostki w stronę Marsylii – symbolu Republiki Francuskiej, miejsca gdzie powstał hymn tegoż kraju. Decyzja ta spowodowała niemały kłopot, którym generał nadto się nie przejmował. Otóż stworzyła sporą lukę miedzy pozycjami Włoskimi. Generał wzbraniał się z zostawieniem rezerw, twierdząc ze natarcie musi być kontynuowane w celu odciążenia Niemców, a w bardziej wolnym czasie nakaże powrócić kilku dywizjom aby spenetrowały rzeczona prowincje. 25 Korpus Wenecki był już w Marsylii.
    [​IMG]



    PIERWSZE KROKI​



    24 kwietnia pierwsi Włosi postawili stopę na Korsyce. Natychmiast zaczęto faktyczne przejmowanie wyspy spod panowania Francuskiego.
    Tymczasem Flota Śródziemnomorska wyruszyła w stronę wysp Rodos.
    [​IMG]



    Grupa Osłonowa z generałem Cadroną na czele dotarła z dniem 28 kwietnia do Digne.



    Koniec kwietnia był szczęśliwy dla wykończonych wojną żołnierzy Włoskich, cieszących się z każdego przeżytego dnia. Czy kolejny miesiąc będzie równie szczęśliwy, wiedząc ze Wiktor Emanuel posyła ich w paszcze lwa?
     
  14. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 14​

    [​IMG]


    NAJWAŻNIEJSZE FRONTY WIELKIEJ WOJNY


    Styczeń - Kwiecień 1915​




    FRONT ZACHODNI



    [​IMG]

    [​IMG]


    Front zachodni to określenie linii działań wojennych jakie toczą się między Francją a Niemcami. Od początku Wielkiej Wojny jest on świadkiem największych i zarazem najkrwawszych walk. Do historii przeszły już walki o Verdun czy Cambrai gdzie zarówno w jednej jak i w drugiej z tych bitew walczyły ze sobą armie liczące ponad 1 000 000 żołnierzy. Utrzymanie frontu i zapobiegnięcie zajęciu Paryża, kosztowało Francuzów wiele sił i środków. Okres zimy i roztopów (styczeń-kwiecień) Ententa na zachodzie przetrwała tylko dzięki pogodzie służącej działaniom obronnym i wysokim morale żołnierzy. Ten drugi czynnik pozwalał dowództwu na próby zorganizowania kontrataków, które miały spowolnić marsz Niemców. W pewnym stopniu się to udało. Wróg nie wbił się głęboko w ziemie macierzyste, ale działania zaczepne sprawiły ze Francuzi stracili większość wojsk pierwszego rzutu. Niemcom udało się przetrzymać największe operacje wroga, nie tracąc przy tym mobilności. Wykrwawiając wroga na prowizorycznych umocnieniach, sami zajmowali jego pozycje. Pod koniec kwietnia, stosunek żołnierzy wynosił 3,77:1 na korzyść Niemców. Posiadali oni ogromna przewagę. Udało się im związać wroga w centrum linii frontu, a samemu zaatakować na jego południowo-wschodnim krańcu. Od strony Szwajcarii bowiem, Niemcy uderzyli na słabe jednostki wroga, które po zajęciu najważniejszych fortyfikacji w tym rejonie, nie miały szans na obronę. Jeśli państwom Centralnym uda się przerzucić w ten rejon większe siły, to jest szansa na przebicie się i oskrzydlenie Paryża. O tym jak potoczą się walki we Francji zadecyduje postawa najbliższego sojusznika z grona państw Ententy – Wielkiej Brytanii. Podobno w czasie spotkania prezydenta Francji z premierem Brytyjskim, Raymond Poincaré
    powiedział do Herberta Asquitha że Francja jest w stanie kupić za cenę kilkuset tysięcy żołnierzy kilka miesięcy czasu. Poniesie jednak taką cenę kiedy będzie pewna, że Anglicy wylądują na kontynencie przynajmniej w sile 200 000. Potwierdzenia jednak rząd Francuski nie otrzymał. Otrzymał za to na początku wojny śmiesznie małe siły Brytyjskie w liczbie 50 000 żołnierzy, z których po pewnym czasie zostało 20 000 a i tak cześć z nich została wysłana w rejon walk z Włochami. Francuzi bowiem mają problem z „tylnim wejściem do Paryża” jak nazywa się Front Włoski. Chwiejna polityka wobec południowego sąsiada, oraz duma Francuzów, sprawiły ze zamiast posiadania bezpiecznego zaplecza, faktem staje się niebezpieczeństwo złączenia Frontów Włoskiego i Zachodniego, pozbawiające Francuzów szans na skuteczna obronę. Jedyne co na zachodzie jest pewne to to, że zarówno jedna jak i druga strona nie da za wygraną aż do całkowitej klęski. Patrząc obiektywnie trzeba stwierdzić, że najbliżej a raczej na jej skraju są Francuzi.

    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy -- Francja

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Niemcy 101 -- Francja 30

    LICZBA DYWIZJI W REZERWIE
    Niemcy 5 -- Francja 2

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy 3,36 : 1 Francja

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Niemcy 1 105 000 -- Francja 293 000

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY W REZERWIE
    Niemcy 56 000 -- Francja 19 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    NIEMCY 3,77 : 1 Francja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Niemcy 10 940 -- Francja 9 770

    [​IMG]






    FRONT WSCHODNI



    [​IMG]

    [​IMG]


    W Europie Środkowowschodniej, trwa walka 3 wielkich Mocarstw. Główny ciężar walki po stronie Państw Centralnych, ponoszą w tym rejonie Austro-Węgry, odciążając II Rzesze. Rosja wypełniając sojusznicze zobowiązania względem Serbii zaatakowała pozycje Niemieckie i Austro-Węgierskie. Wojska Carskie wbiły się klinem przez dawne południowe ziemie Rzeczypospolitej, aż do serca Austrii – w okolice Wiednia. Austryjakom udało się jednak zamknąć szpice tego natarcia w kotle i zlikwidować. Rosjanie nie dali za wygraną, prowadząc własne działania w Galicji, gdzie trwają najcięższe walki. Wiążą one najlepsze jednostki Austro-Wegierskie, które musiały się wycofać, chociaż parły w stronę Ukrainy. Jednostki te, stosując się do wytycznych jakie przedstawił im sztab, podjęły próbę zamknięcia kolejnych sił w kotle. Tym razem chodziło o rozmieszczone w Nowym Sączu 85 000 żołnierzy Carskich. W razie sukcesu, udało by się w końcu ustabilizować front. Rosjanie, największą ilość wojsk zgromadzili na terenie Królestwa Polskiego. Są ty wystarczające siły, aby pokonać Austryjaków w pobliżu granic Rumunii.. Zła pogoda i słaba infrastruktura sprawiają jednak, że Car wstrzymuje się z przerzutem wojsk, czekając jednocześnie na dogodne warunki do natarcia. Naprzeciw niemu jednak stoją jednostki Niemieckie. Te z kolei nie dysponując odpowiednia liczbą żołnierzy, zostawiają garnizony w miejscach umocnionych (jak ok. Gniezna), a tam gdzie fortec nie ma, grupują się w większe jednostki taktyczne (jak no. w Toruniu). II Rzesza nauczyła się gospodarować niewielkimi siłami w Afryce i teraz z powodzeniem przeniosła to na grunt Europejski. Tak jak np. na dalekiej północnej rubieży frontu, gdzie 20 000 Niemieckich żołnierzy nie tylko z powodzeniem odbija utracone ziemie, ale także uderza na słabe siły Carskie. W ogólnym rozrachunku obie strony dysponują równymi siłami, gdyż przewaga Rosjan nad Państwami Centralnymi wynoszaca 100 000, jest rekompensowana tym drugim przez swietne wyszkolenie ich wojsk. O ile Austro-Wegrzy dysponuja porównywalnym wyekwipowaniem i obyciem z bronią co Rosjanie, to Niemcy znacznie górują nad nimi w walce i ich doświadczenie będzie kluczowe w ostatecznym rozrachunku. Wojna na wschodzie, zależy w dużej mierze od pogody, bowiem bez optymalnych warunków, przerzucanie wojsk w terenach górskich jak Sudety czy na terenach podmokłych jak Ukraina czy spore połacie Królestwa Polskiego, jest niezwykle utrudnione, żeby nie powiedzieć niemożliwe. Dlatego Car zwleka z natarciem, wiedząc że jeśli za bardzo się odsłoni, a Francja poniesie klęskę, to zaprawione w bojach Pruskie armie, rzucone na wschód, zmiotą Rosjan z powierzchni ziemi. Potężna na zewnątrz Rosja, jest słaba od środka i jeżeli w najbliższym czasie Car nie odniesie wymiernych korzyści, to nad jego imperium mogą zebrać się czarne chmury zwiastujące burze. Burze której nie wywoła wróg zewnętrzny...

    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy, Austro-Węgry -- Rosja

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Niemcy 37, Austro-Węgry 44 (81) -- Rosja 93

    LICZBA DYWIZJI W REZERWIE
    Austro-Węgry 6 -- Rosja 9

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy, Austro-Węgry 1 : 1,15 Rosja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Niemcy 372 000, Austro-Węgry 519 000 (891 000) -- Rosja 984 000

    LICZBA ŻOŁNIERZY W REZERWIE
    Austro-Węgry 60 000 - Rosja 102 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Niemcy, Austro-Węgry 1 : 1,1 Rosja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ

    Niemcy 10 050, Austro-Węgry 11 790 -- Rosja 10 580

    [​IMG]
     
  15. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 15​

    [​IMG]


    NAJWAŻNIEJSZE FRONTY WIELKIEJ WOJNY
    CIĄG DALSZY
    Styczeń - Kwiecień 1915​


    FRONT WŁOSKI​



    [​IMG]

    [​IMG]


    Włosi byli kuszeni zarówno przez państwa Trójprzymierza jak i przez Trójporozumienie. Czysto formalny sojusz, a także propozycja wymiernych korzyści sprawiły, ze Włochy przed końcem 1914 związały się na stałe z blokiem Państwa Centralnych. Można było temu zapobiec, jednak duma Francuzów nie pozwoliła im oddać Italii zaledwie 2 prowincji gdzie przeważali Włosi, w zamian za rozwiązanie pokojowe. Po odrzuceniu ultimatum, stojące na granicy Włoskie Armie ruszyły do ataku. Początkowo opór Francuski był większy. Z czasem jednak gdy na Froncie Zachodnim Francuzi potrzebowali kolejnych dywizji, luzowano wojska z pogranicza Francusko-Włoskiego. Włosi wykorzystywali to skutecznie. Poważną przeszkodą która blokowała rozciągnięcie ofensywy, były wysokie góry. Zima wśród ośnieżonych szczytów nie sprzyja działaniom wojennym. Mimo to udało się Włochom rozbic kilka zgrupowań wroga, jak na przykład Brytyjski BEF. Trwa atak mający oddzielić Francje od Morza Śródziemnego. Na północy Frontu Włosi szturmują pozycje ostatnich dywizji broniących się przy granicy ze Szwajcarią. Zajęcie tych pozycji a zarazem ważnych miast będzie dobrą kartą przetargowa przy ewentualnych rokowaniach pokojowych. Np. rejon Lyonu – ważnego przemysłowego miasta Francuskiego. Zajęcie tej metropolii będącej zarazem ważnym węzłem komunikacyjnym, pozwoliło Włochom na odcięcie Francuzom możliwości prób większych dostaw zaopatrzenia na południe ich kraju. Zdecydowana postawa SAW powoduje, że mimo rozsiana Włoskich dywizji po wielu rejonach Morza Śródziemnego, ich gros przypada na wojnę z Francją. Doskonale przygotowanie sztabowców owocuje także niezwykłym zaangażowaniem zwykłych żołnierzy, którzy swa postawa już nie raz udowodnili wyższość nad ich przeciwnikami z Francji.

    STRONY WALCZĄCE
    Włochy -- Francja

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Włochy 21 -- Francja 4

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Włochy 5,25 : 1 Francja

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Włochy 205 000 -- Francja 28 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Włochy 7,32 : 1 Francja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Włochy 9 760 - Francja 7 000

    [​IMG]




    FRONT KAUKASKI


    [​IMG]

    [​IMG]

    Na skraju Europy, na pograniczu dwóch kontynentów wśród Kaukaskich gór i Kurdyjskich dolin prowadzone są potężne działania wojenne. Już od XVII/XVIII Rody Romanowów i Osmanów prowadziły tu bój o poszerzenie strefy wpływów. W odległej przeszłości górą byli muzułmanie, pustosząc tereny dzisiejszej Ukrainy. Z wiekiem XVIII a zwłaszcza XIX niepodzielną władze nad większością z obszarów okalających Morze Czarne sprawowało Rosja. Nieudane próby przełamania tego impasu kosztowały Turcje pogłębienie się kryzysu. Wojna w którą miał się zaangażować największy wróg Imperium Osmańskiego stwarzała dla tego kraju szanse nowych zdobyczy, których od dawna nie uświadczano. Turcja dołączając do Trójprzymierza, decydowała się przejąć na siebie ciężar walk z Carską Rosja w rejonie Morza Czarnego. Mocarstwa Centralne jednak nie odnosiły na tyle poważnych zwycięstw na froncie Wschodnim, aby Turkom dane było przełamać Rosyjska obronę. Choć dla Cara Zachód jego Imperium był priorytetem, to nie szczędził środków na by pokonać Turków. Bowiem po zatrzymanie niemrawej ofensywy muzułmanów, Rosjanie pod hasłami nowej krucjaty ruszyli do zmasowano ataku, którą kontynuują od grudnia 1914 roku do tej pory. Wbili się szeroko w linie Tureckie. Zmusza to Turków do dzielenia swoich, znacznie skromniejszych niż Rosyjskie, sił na jeszcze mniejsze związki taktyczne. To sprawia, że atakujący tylko z wyraźna przewaga, Rosjanie odnoszą wyraźne sukcesy w tym rejonie. W kilku miejscach zapędzili się za daleko i tylko od posunięć wroga zależy czy ich pozornie niewielkie błędy zostaną obrócone w klęskę.

    STRONY WALCZĄCE
    Turcja -- Rosja

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Turcja 28 -- Rosja 37

    LICZBA DYWIZJI W REZERWIE
    Turcja 1 -- rosja 6

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Turcja 1 : 1,32 Rosja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII

    Turcja 280 000 -- Rosja 402 000

    LICZBA ŻOŁNIERZY W REZERWIE
    Turcja 10 000 -- Rosja 50 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Turcja 1 : 1,42 Rosja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Turcja 10 000 -- Rosja 10 860

    [​IMG]




    FRONT BAŁKAŃSKI



    [​IMG]

    [​IMG]

    Front Bałkański jest miejscem, gdzie działania wojenne trwają najdłużej. Nie odzwierciedla to jednak faktu ilości sił i sprzętu na nim użytego. Choć dla walczących tu Serbów sprawa powstrzymania Austryiaków jest priorytetem, tak dla Habsburgów wysyłanie nadmiernych sił na Bałkany może oznaczać utratę stabilizacji na froncie wschodnim. Skazywani na porażkę Serbowie znali j największą bolączką wojsk Austro-Węgierskich którym była ogromna liczba narodowości, które wchodziły w skład poszczególnych brygad, a nawet pułków. To sprawiało że wojska Serbskie z dużym morale mogły powstrzymywać ataki, często nastawionego obojętnie do Austryiackiej monarchii, wroga. Co więcej: dowództwo Serbskie samo skłoniło się do podjęcia zakrojonych na większą skale akcji zaczepnych okolicy miasta Foca. Austryiacy chwilowo zaskoczeni postanowili utrzymać się tam za wszelką cenę, a kolejne posiłki jakie przybywały do miasta, były poważnym problemem Serbów, którzy pozbawieni większego zaplecza niż mogli sobie na takie cos pozwolić. Kiedy od strony Sarajewa przybyły główne siły Austro-Węgierskie sytuacja wyglądała na jednoznaczną. Serbowie zgodzili się na walkę na warunkach przeciwnika dysponującego większymi możliwościami operacyjnymi.. Wiele wskazuje na to, że jeśli nie wycofają się na linię obronną Novi Pazar – Kragujevac – Bor to właśnie siły sojusznika Ententy mogą ulec całkowitemu zniszczeniu. Jedynie obrona na linii starych fortyfikacji może przynieść efekt w postaci utrzymania pozycji. Spore znaczenie mają tu też słowa Cara który obiecuje że w ciągu 3 miesięcy jego wojska odblokują Serbie. Dotrzymanie słowa przez władcę Rosji będzie ciężkie do zrealizowania, dlatego też Serbia musi liczyć na siebie samą. Ewentualnie na pomoc innych bałkańskich państw (Czarnogóry, Albanii, Grecji, Bułgarii i Turcji), choć wydarzenia z lat 1912-1913 pokazują, że lojalność tych krajów stoi pod znakiem zapytania.

    STRONY WALCZĄCE
    Austro-Węgry -- Serbia

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Austro-Węgry 10 -- Serbia 7

    LICZBA DYWIZJI W REZERWIE
    Austro-Węgry 2 -- Serbia 1

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Austro-Węgry 1,42 : 1 Serbia

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Austro-Węgry 72 000 -- Serbia 48 000

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY W REZERWIE
    Austro-Węgry 20 000 -- Serbia 10 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Austro-Węgry 1,5 : 1 Serbia

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Austro-Węgry 7 200 -- Serbia 6 850

    [​IMG]




    FRONT SKANDYNAWSKI



    [​IMG]

    [​IMG]

    Cesarz Niemiec, od dawna liczył na związek z państwami z Północy Europy. Dawało to Niemcom możliwość szachowania. Rosji. Najbardziej do Niemiec gospodarczo zbliżyła się Szwecja, którą Niemcy kreowały na przywódcę Kr. Zjednoczonej Skandynawii pod swoim protektoratem. Nawet jeśli nie udało by się Niemcom uczynić z niego marionetki, to i tak ich lobby było by w Skandynawii duże. Niespodziewanie, dla Świata, do Trójprzymierza dołączyła Norwegia, która to nęcona zyskami na północy starego kontynentu, porzuciła możliwość rozszerzenia dobrych stosunków z Wielka Brytanią.
    Działania wojenne w Skandynawii toczą się głównie wśród mrozów Północnej Finlandii. Tamtejszy obszar został bowiem obsadzony siłami Norweskimi, których atak na te ziemie miał być demonstracją prężenia muskułów tego dosyć dużego choć niezbyt ludnego kraju. Zaskoczenie Rosjan było spore, zwłaszcza ze ich siły często mimo przewagi musiały się wycofywać. Kiedy jednak Car wysłał do Skandynawii prawie 100 000 siły, sytuacja Norwegów stała się trudna. Dwie dywizje to wszystko na co mogli sobie pozwolić, toteż musieli bronić się za wszelką cenę. Rosjanie skrzętnie to wykorzystali biorąc wroga w okrążenie. Wyrwanie się z niego jest niemal niemożliwe. Wszystko zależy od tego czy Szwecja włączy się we wspólną sprawę Skandynawów – wyparcia Rosji z ich rdzennych ziem.

    STRONY WALCZĄCE
    Norwegia -- Rosja

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Norwegia 2 -- Rosja 9

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Norwegia 1 : 4,5 Rosja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII

    Norwegia 20 000 -- Rosja 94 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Norwegia 1 : 4,7 Rosja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Norwegia 10 000 -- Rosja 10 440

    [​IMG]
     
  16. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 16​

    [​IMG]


    DRUGORZĘDNE FRONTY WIELKIEJ WOJNY
    REJON ŚRÓDZIEMNOMORSKI
    Styczeń - Kwiecień 1915​


    DESANT POD BORNE (WALKI O CIEŚNINE BOSFOR)​



    Wielka Brytania była od początku wojny naciskana przez Rosję w celu otwarcia kolejnego frontu. Frontu który rozciągnął by siły Tureckie jeszcze bardziej. Brytyjczycy z wojskami sułtańskimi walczyli już w Egipcie, nad Nilem oraz na Płw. Arabskim. Kolejny Front chcieli otworzyć w całkowicie nowym miejscu. Wybór padł na Europejska część Turcji. Wywiad Serbski dysponował bowiem dokładnymi mapami prowincji i miasta – Adrianopol. Uderzenie z morza zaskoczyło Turków. Mimo to stawili opór, który wykrwawił niemal doszczętnie pierwszy rzut wojsk Trójporozumienia. Wojska Ententy opanowały teren i... zaczęły się okopywać. Widząc jak na większości Frontów trwa wojna pozycyjna, dowódcy Angielscy wydali rozkaz o zabezpieczeniu zdobytych pozycji. I to mimo posiadanej przewagi, która sprawiała, że zajęcie miasta nad Bosforem było możliwe. To dało czas Turkom na zorganizowanie skutecznej obrony w stolicy kraju - Istambule.

    STRONY WALCZĄCE
    Turcja - Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Turcja 3 - Wielka Brytania 4

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI

    Turcja 1 : 1,33 Wielka Brytania

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Turcja 34 000 - Wielka Brytania 42 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY

    Turcja 1 : 1,23

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Turcja 11 330 - Wielka Brytania 10 500

    [​IMG]


    CYPR



    Cypr to ważna wyspa we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Po rozpoczęciu działań wojennych, miała stać się centrum przerzutu wojsk z Indii do Europy. Brytyjczycy jednak w związku ze słabą infrastruktura wyspy, musieli odsunąć ten projekt w zapomnienie. Nie było możliwości szybkiego zbudowania tu bazy, która mogłaby obsłużyć 100 000 Hindusów. O tym strategicznym punkcie nie zapomnieli Włosi, którzy widząc nadążającą się okazję (jaka było wycofanie garnizonu do Egiptu) uderzyli. Poza niechęcią miejscowej ludności nie napotykają większych problemów w opanowywaniu wyspy.

    STRONY WALCZĄCE

    Włochy - Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Włochy 2

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Włochy 18 000

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Włochy 9 000

    [​IMG]


    FRONT LIBIJSKI​



    [​IMG]


    ZACHÓD LIBII​



    W zachodniej Libii stacjonowały oddziały Włoskiej Armii Kolonialnej. Słabo przeszkolone, zdezorganizowane, tworzone naprędce oddziały tubylcze nie były godnym przeciwnikiem dla Armii Francuskiej. Po porażce pod Trypolis starano się opóźnić marsz Francuzów, którzy mimo że byli mniej liczni, regularnie bili arabów walczących po stronie Włoch. Ostatnia szansą dla Włoch było wydanie, trwającej jeszcze bitwy w oazie Quadiss, gdzie ważą się losy zachodniej Libii.

    STRONY WALCZĄCE
    Włochy - Francja

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU

    Włochy 6 - Francja 3

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI

    Włochy 2 : 1 Francja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII

    WŁochy 58 000 - Francja 28 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY

    Wlochy 2,05 : 1 Francja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ

    Włochy 9 650 - Francja 9 330

    [​IMG]


    WSCHÓD LIBII​



    Na wschodzie Libii, rozkaz utrzymania pozycji otrzymała dywizja, które nie znalazły się na liście jednostek dokonujących desantu na Cypr. Jako bazę przygotowano Tobruk. Stamtąd podjęto marsz w kierunku nie bronionej prowincji Brytyjskiej na wybrzeżu. Na skutek jednak ataku Angielskiego odwodu, dywizja zostało zmuszona do powrotu i przemieszczenia to atakowanej prowincji. W potwornym upale trwa tam seria potyczek.

    STRONY WALCZĄCE

    Włochy - Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Włochy 1 - Wielka Brytania 1

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Włochy 1 : 1 Wielka Brytania

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Włochy 11 000 - Wielka Brytania 8 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Włochy 1,37 : 1 Wielka Brytania

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Włochy 11 000 - Wielka Brytania 8 000

    [​IMG]
     
  17. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 17​


    [​IMG]


    DRUGORZĘDNE FRONTY WIELKIEJ WOJNY​

    AFRYKA​

    Styczeń - Kwiecień 1915​


    TOGOLAND​



    Niemieckie wojska w Togo zostały ostatecznie zniszczone. Mimo zaciętej obrony twierdzy Accra, II Rzesza ostatecznie musi pogodzić się z utraceniem panowania na Togolandem. Teoretycznie grupa Niemców zajmuje jeszcze pozycje w zdobytej na Francuzach prowincji Abomey, ale ich czas jest już policzony.


    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy - Francja

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Francja 5

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Francja 23 000

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Francja 4 600

    [​IMG]


    KAMERUN



    Kamerun, jedna z bogatszych Niemieckich kolonii miała być najlepiej broniona. Tymczasem Brytyjskie i francuskie wojska mimo gęstej dżungli równikowej, stosunkowo szybko zajęły duże połacie tej kolonii. Niemcy wciąż bronią 2 prowincji – nadmorskiego portu Kribi i położonej wśród lasów osadzie Doume. Tam jednak obrona została zaatakowana przez ponad 4 razy silniejsze zgrupowanie Francuskie i już tylko przypadek może odroczyć utratę tego regionu.

    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy -- Francja, Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Niemcy 2 -- Francja 3, Wielka Brytania 2 (5)

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI

    Niemcy 1 : 2,5 Francja, Wielka Brytania

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Niemcy 13 800 -- Francja 17 000, Wielka Brytania 10 000 (27 000)

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY

    Niemcy 1 : 1,9 Francja, Wielka Brytania

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ

    Niemcy 6 900 -- Francja 5 660, Wielka Brytania 5 000

    [​IMG]


    NIEMIECKA AFRYKA POŁUDNIOWO-ZACHODNIA



    Na południowym wschodzie Afryki, wojskom II rzeszy wiedzie się najlepiej. Ich gwałtowne uderzenie na pozycje mieszkańców Afryki Południowej spowodowało że nie napotykano żadnych prób obrony. Afrykanerzy ufni w siłę Imperium Brytyjskiego zajęli się zapleczem zaopatrzeniowym dla Ententy, zapominając o choćby podstawowych siłach rezerwowych. Niemiecki marsz po zdobycze trwa.

    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy -- Afryka Południowa

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU

    Niemcy 3

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII

    Niemcy 30 000

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Niemcy 10 000

    [​IMG]


    NIEMIECKA AFRYKA WSCHODNIA



    Na wschodzie Afryki od początku wojny trwały walki. Niemcom udawało się odpierać silniejsze zgrupowania wroga dzięki oparciu obrony na dużych jeziorach i gęstej dżungli. Po pokonaniu w Europie Belgii, jej wojska w Afryce przestały zagrażać Rzeszy, a przez co siły na wschodnim wybrzeżu bardziej się zrównoważyły. Trwają ataki zaczepne Brytyjczyków, choć są oni pozbawieni większych sił do przeprowadzenia większej ofensywy.

    STRONY WALCZĄCE

    Niemcy -- Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU

    Niemcy 3 -- Wielka Brytania 3

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy 1 : 1 Wielka Brytania

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Niemcy 27 000 -- Wielka Brytania 29 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY

    Niemcy 1 : 1,07 Wielka Brytania

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Niemcy 9 000 -- Wielka Brytania 9 660
    [​IMG]


    WŁOSKA AFRYKA WSCHODNIA



    Włosi po nieudanej wojnie z Abisynią pozostały przy swoich niewielkich koloniach na wschodnim wybrzeżu. Rwącym nurtem płynęli z niej rekruci do WAK, która nawet nie miała w planach by udać się w te rejony. Włoskie prowincje pozostały bez obrony, jakby były zapomniane. Sytuacji nie wykorzystuję jednak Anglicy, którzy mimo posiadania 10 000 żołnierzy w rejonie nie palą się do działań.

    STRONY WALCZĄCE
    Włochy -- Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Wielka Brytania 1

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Wielka Brytania 10 000

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ
    Wielka Brytania 10 000

    [​IMG]


    SUEZ



    Po zajęciu Płw. Synaj, wojska Tureckie rozlokowały się wzdłuż kanału Sueskiego blokując Brytyjczykom próby marszu na Bliski Wschód. Brytyjczycy widząc że ich atak są póki co bezcelowe, skierowali jednostki z Egiptu do Afryki Wschodniej i do Libii.

    STRONY WALCZĄCE

    Turcja -- Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Turcja 1 -- Wielka Brytania 1

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Turcja 1 : 1 Wielka Brytania

    ILOŚĆ ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Turcja 10 000 -- Wielka Brytania 10 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY

    Turcja 1 : 1 Wielka Brytania

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ

    Turcja 10 000 -- Wielka Brytania 10 000

    [​IMG]
     
  18. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 18​


    [​IMG]


    DRUGORZĘDNE FRONTY WIELKIEJ WOJNY


    BLISKI I DALEKI WSCHÓD


    Styczeń - Kwiecień 1915​


    PÓŁWYSEP ARABSKI



    Na półwyspie Arabskim, wojska Tureckie nie napotykając oporu posuwają się w stronę Omanu zarówno z północy jak i południa. Brytyjczycy niezorientowani w sytuacji, nie zdążyli rzucić tu jakichkolwiek sił, natomiast Turcy zajmują kolejne prowincje z dwoma jakże cennymi surowcami: ropą i opium.

    STRONY WALCZĄCE
    Turcja -- Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Turcja 2

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Turcja 19 000

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ

    Turcja 9 500

    [​IMG]


    PACYFIK



    Na Dalekim Wschodzie trwa impas. Brytyjczycy wespół z Australijczykami zajęli cześć Niemieckich punktów i wysepek, a następnie zatrzymali się. Zwłaszcza wyparcie sił II Rzeszy z placówki w Chinach, było drastyczną stratą. Przez tę bogata prowincję przechodziło sporo surowców jakże potrzebnych siłom Trójprzymierza. Obie strony dysponują równymi siłami, lecz niewątpliwa dominacja Wielkiej Brytanii na wodach tego regionu sprawia, że Niemieckie dywizje zmuszone są do jedynie utrzymywania pozycji.

    STRONY WALCZĄCE

    Niemcy -- Wielka Brytania, Australia

    LICZBA DYWIZJI NA PIERWSZEJ LINII FRONTU
    Niemcy 2 -- Wielka Brytania 2, Australia 1 (3)

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy 1 : 1,5 Wielka Brytania, Australia

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA PIERWSZEJ LINII
    Niemcy 20 000 -- Wielka Brytania 13 000, Australia 10 000 (23 000)

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Niemcy 1 : 1,15 Wielka Brytania, Australia

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI FRONTOWEJ

    Niemcy 10 000 -- Wielka Brytania 6 500, Australia 10 000

    [​IMG]
     
  19. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 19​

    [​IMG]


    "TRÓJPRZYMIERZE" versus "TRÓJPOROZUMIENIE"

    Styczeń - Kwiecień 1915​



    PORÓWNANIE SIŁ LĄDOWYCH



    [​IMG]


    Najlepiej wyszkoloną, uzbrojoną i doświadczoną z wszystkich Armii od początku wojny jest Armia Niemiecka. Jest ona siła napędową Mocarstw Centralnych. Obrazuje to dobrze fakt, że połączone siły zarówno Włoch, Turcji jaki i Austro-Węgier, nie dorównują II Rzeszy. Niemcy mają jednak godnego przeciwnika - Armie Carską. Rosjanie jednak górują tylko ilością, gdyż jakość ich wojsk pozostawia wiele do życzenia. Natomiast zarówno Francuzi jak i Anglicy posiadają szczupłe siły, dodatkowo rozsiane dosłownie po całym świecie. Większość Armii Mocarstw biorących udział w Wielkiej Wojnie, zmuszona jest do dzielenia swoich sił na kilka części z racji wojny prowadzonej na kilku frontach.

    LICZBA DYWIZJI
    Państwa Centralne 312 -- Państwa Ententy 318

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI

    Państwa Centralne 1 : 1,02 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ DYWIZJI

    Rosja -- 201

    DYWIZJE PIECHOTY

    Państwa Centralne 289 –- Państwa Ententy 292

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI PIECHOTY
    Państwa Centralne 1 : 1,01 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ DYWIZJI PIECHOTY
    Rosja -- 176

    DYWIZJE KAWALERII

    Państwa Centralne 23 –- Państwa Ententy 21

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI KAWALERII

    Państwa Centralne 1,02 : 1 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ DYWIZJI KAWALERII
    Rosja -- 19

    DYWIZJE DRAGONÓW
    Państwa Centralne 0 –- Państwa Ententy 2

    NAJWIĘCEJ DYWIZJI DRAGONÓW
    Rosja -- 2

    WOJSKA NIEREGULARNE
    Państwa Centralne 0 –- Państwa Ententy 4

    NAJWIĘCEJ DYWIZJI WOJSK NIEREGULARNYCH
    Rosja -- 4



    PORÓWNANIE SIŁ MORSKICH



    [​IMG]


    Na morzach nieprzerwana dominacja Royal Navy. Brytyjska marynarka, wspierana dodatkowo przez statki Francuskie zniszczyła doszczętnie flotę Austro-Węgierską, a flotę Niemiecką doprowadziła do granic możliwości. Ze strony Ententy, także Rosjanie nawiązywali walkę. Niemcy okręty traktowali jako cos prestiżowego – symbol siły. Faktycznie jednak skupili się na całkowitym rozwoju sił lądowych, co sprawiło że rozbita na początku wojny marynarka nie dostała odpowiednich funduszy na odbudowę. Skuteczna walkę nawiązuje teraz tylko w basenie Morza Bałtyckiego. Główny ciężar walki morskiej przejęła Marynarka Włoska. Skuteczne odcięcie Anglików od dostaw w rejonie Morza Śródziemnego, oraz systematyczne niszczenie ich konwojów, może być kluczem do przejęcia kontroli nad Południem Europy. Włosi odnosząc wiele wspaniałych sukcesów zniszczyli 80% Brytyjskich Okrętów transportowych.


    LICZBA OKRĘTÓW
    Państwa Centralne 69 -– Państwa Ententy 197

    STOSUNEK LICZBY OKRĘTÓW
    Państwa Centralne 1 : 2,8 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ OKRĘTÓW
    Wielka Brytania -- 132

    PANCERNIKI
    Państwa Centralne 9 -- Państwa Ententy 35

    STOSUNEK LICZBY PANCERNIKÓW
    Państwa Centralne 1 : 3,9 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ PANCERNIKÓW
    Wielka Brytania -- 24

    DREDNOTY
    Państwa Centralne 18 -- Państwa Ententy 50

    STOSUNEK LICZBY DREDNOTÓW
    Państwa Centralne 1 : 2,8 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ DREDNOTÓW

    Wielka Brytania -- 33

    CIEŻKIE KRĄŻOWNIKI

    Państwa Centralne 8 -- Państwa Ententy 42

    STOSUNEK LICZBY CIEŻKICH KRĄŻOWNIKÓW

    Państwa Centralne 1 : 5,25 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ CIEŻKICH KRĄŻOWNIKÓW
    Wielka Brytania -- 31

    KRĄŻOWNIKI
    Państwa Centralne 18 –- Państwa Ententy 50

    STOSUNEK LICZBY KRĄŻOWNIKÓW
    Państwa Centralne 1 : 2,78 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ KRĄŻOWNIKÓW
    Wielka Brytania -- 33

    OKRĘTY PODWODNE
    Państwa Centralne 5 -- Państwa Ententy 18

    STOSUNEK LICZBY OKRĘTÓW PODWODNYCH

    Państwa Centralne 1 : 3,6 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ OKRĘTÓW PODWODNYCH
    Wielka Brytania -- 9

    OKRĘTY TRANSPORTOWE
    Państwa Centralne 12 –- Państwa Ententy 11

    STOSUNEK LICZBY OKRĘTÓW TRANSPORTOWYCH

    Państwa Centralne 1,09 : 1 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ OKRĘTÓW TRANSPORTOWYCH
    Rosja -- 6

    MONITORY
    Państwa Centralne 4 -– Państwa Ententy 0

    NAJWIĘCEJ MONITORÓW
    Norwegia -- 4



    POTENCJAŁ SOJUSZY



    [​IMG]


    Wraz z rozpoczęciem Wielkiej Wojny, zakończył się czas „Koncertu Mocarstw”. System ten od czasów Kongresu Wiedeńskiego skutecznie zapobiegał wybuchowi kolejnej wojny między mocarstwami. Nie zapobiegł on jednak trwającemu wyścigowi zbrojeń. Wszystkie bowiem kraje prowadziły mniej, lub bardziej widoczną politykę imperializmu. Kryzysy w Afryce, a tuż przed wojna także na Bałkanach, sprawiły ze Wojna między oboma gigantycznymi sojuszami jest nieunikniona.

    Po pokonaniu Francji w 1815, niedawni sojusznicy; Wielka Brytania i Prusy (a później Niemcy) rozpoczęły wyścig, który miał zakończyć się wyjaśnieniem które z państw przejmie dominującą role po Francji. Brytyjczycy mieli potężne zaplecze w postaci kolonii, natomiast Prusy stali się scentralizowanym państwem dążącym szczególnie do dominacji wewnątrz kontynentu. Potwierdzili to pokonując Austrię i uzyskując hegemonię w Rzeszy (1866) oraz Francję (1871). Następnie zjednoczenie Niemiec, oraz stworzenie Cesarstwa i sojusz z Austro-Węgrami wpływał korzystnie na pozycję II Rzeszy.

    Przeciwnicy także nie pozostawiali bierni, tworząc szereg sojuszy, które ostatecznie sprawiły że zarówno w sojuszu skierowanym wyraźnie przeciwko Niemcom znalazły się: największy rywal – Wielka Brytania, dążąca do rewizji granic i odzyskania dominacji na kontynencie Francja, oraz największa potęga we wschodniej Europie – Rosja. Otoczone przez wrogie państwa Mocarstwa Centralne szukały sojuszników i w końcu znalazły ich w postaci dwóch monarchii dążących do wejścia w szereg najpotężniejszych państw – Włochy i Turcja.

    Rozwój wielu dziedzin nauki, nie tylko poprawił los przeciętnego człowieka, ale także stworzył nowe narzędzia do prowadzenia wojny. Idąca w kierunku zbrojeń gospodarka potrzebowała zarówno surowców jak i rąk do pracy. W tej sytuacji Ententa była w pozycji uprzywilejowanej. Jednak gros ich zarówno fabryk jak i robotników pozostawał z dala od Europy, bądź na jej obrzeżach. To polepszało sytuacje Mocarstw Centralnych.



    LICZBA LUDNOŚCI
    Państwa Centralne 273 310 000-- Państwa Ententy 443 825 000

    STOSUNEK LICZBY LUDNOSCI

    Państwa Centralne 1 : 1,62 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ LUDNOŚCI
    Wielka Brytania -– 194 958 000

    PROWNICJE ADMINISTRACYJNE
    Państwa Centralne 390 -- Państwa Ententy 883

    STOSUNEK LICZBY PROWINCJI ADMINISTRACYJNYCH
    Państwa Centralne 1 : 2,26 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ PROWINCJI ADMINISTRACYJNYCH
    Wielka Brytania –- 285

    KOMPLEKSY FABRYCZNE

    Państwa Centralne 211 -- Państwa Ententy 273

    STOSUNEK LICZBY KOMPLEKSÓW FABRYK
    Państwa Centralne 1 : 1,3 Państwa Ententy

    NAJWIĘCEJ KOMPLEKSÓW FABRYK
    Niemcy -- 85

    NIEWYKORZYSTANE MOŻLIWOSCI BADAŃ
    Państwa Centralne 0 -– Państwa Ententy 17

    NAJWIĘKSZE MOZLIWOŚCI BADAŃ
    Wielka Brytania -- 9

    PIŚMIENNOŚĆ
    Państwa Centralne 59,7% -- Państwa Ententy 50,7%

    STOSUNEK PROCENT LUDZI PIŚMIENNYCH
    Państwa Centralne 1,18 : 1 Państwa Ententy

    NAJWIĘKSZY ODSETEK OSÓB PISMIENNYCH
    Niemcy -- 94,9%

    REZERY POTENCJAŁU LUDZKIEGO
    Państwa Centralne 320 000 –- Państwa Ententy 677 000

    STOSUNEK LICZBY REZERWY
    Państwa Centralne 1 : 2,11 Państwa Ententy

    NAJWIĘKSZY POTENCJAŁ LUDZKI
    Francja -- 373

    REZERWY W DOWODZENIU
    Państwa Centralne 20 -– Państwa Ententy 80

    STOSUNEK LICZBY REZERW DOWODZENIA
    Państwa Centralne 1 : 4 Państwa Ententy

    NAJWIĘKSZE REZERWY DOWODZENIA
    Rosja –- 19

    IMPORT
    Państwa Centralne 2 286,27 $ –- Państwa Ententy 439,2 $

    STOSUNEK WARTOSCI IMPORTU
    Państwa Centralne 5,2 : 1 Państwa Ententy

    NAJWIĘKSZA WARTOSĆ IMPORTU
    Włochy –- 2 019,77 $

    EKSPORT
    Państwa Centralne 3 288,86 $ –- Państwa Ententy 2 449,52 $

    STOSUNEK WARTOSCI EKSPORTU
    Państwa Centralne 1,3 : 1 Państwa Ententy

    NAJWIĘKSZA WARTOŚĆ EKSPORTU
    Niemcy –- 2 595,08 $
     
  20. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 20

    [​IMG]



    MAJ - MIESIAC SUKCESÓW POPRZEPLATANYCH Z OBAWĄ




    3 maja zakończono tworzenie trzech kolejnych dywizji tubylczych. Jako że rejonem ich formowania była zachodnia Libia, tam też przystąpią do działań. W celu oswojenia się z warunkami panującymi na wojnie, pierwszym zadaniem tychże dywizji będzie zabezpieczenie zajętego przez Francuzów rejonu Trypoli

    4 maja został zajęty port w Marsylii. Miasto uległo Korpusowi Weneckiemu, który po zabraniu zapasów wyrusza w stronę Montepllier. Dotarcie na miejsce jest spodziewane w połowie maja.

    Doniesienia z wyników wyborów z dnia 6 maja, zbiegły się ze zwycięstwem w oazie Shamadis. Pochód Francuzów został w końcu potrzymany, a wojska Królestwa Włoch ruszyły do natarcia.

    8 maja Grupa Osłonowa przejęła kontrole nad Digne i skierowała się w stronę Avignon.
    [​IMG]


    Ostatni rejon Cypru znajdujący się pod władzą Wielkiej Brytanii poddał się 9 maja, a były to okolice Famagusty. Wobec tego faktu, będące już kilkanaście mil od portu w Rodos, jednostki Floty Śródziemnomorskiej zostały zatrzymane a następnie skierowane do podjęcia 2 dywizji znajdujących się na Cyprze.
    [​IMG]



    10 maja Francuzi zaznali dwóch klęsk ze strony Włoch. Najpierw stracili ziemie niegdyś rdzenne dla Włoch czyli Korsykę, a następnie przegrali bitwę o Lyon.

    Drednot Druilio został oddany do służby wraz z dniem 11 maja. Zakończył się tez załadunek jednostek na pokłady statków wchodzących w skład Floty Śródziemnomorskiej. Rozpoczęto też rejs w stronę portu w Reggio.

    Kolejne zwycięstwo nad Francją, tym razem w okolicy Grenoble. Następna szczęśliwa informacja tego dnia był fakt, że Korpus Wenecki dotarł do Montepllier wcześniej niż zakładano.

    Odbicie Trypolis udało się w końcu 13 maja. Jednostki które tego dokonały zostały skierowane w rejon nadmorskiego Gabes.

    14 maja Grupa Osłonowa dociera do Avignon.

    16 maja kolejne jednostki zostały włączone pod rozkazy WAK. W ich skład weszły brygady gwardii, które znacząco podniosą wartość dywizji. Z rodzimego Tobruku, żołnierze zostali posłani w stronę granicy Brytyjskiej.

    Pierwsze walki po stronie francuskiej rozpoczęły się 18.V w Djerd. 40 000 żołnierzy Włoskich Zaatakowało 24 000 Francuskich Obrońców. Okopanie przeciwnika i złe warunki sprzyjają obronie.

    20 maja wyzwolono Avignon i Montepllier. Jednak w szybkim natarciu spostrzeżono, że we froncie powstała długa na kilkadziesiąt kilometrów luka. Dowództwo Francuskie podjęło próbę natarcia w powstały, niechroniony obszar. Spotkało się to natychmiast z wycofaniem z Avignon i Grenoble części sił i skierowaniem ich w newralgiczne miejsce.
    [​IMG]



    22 wyzwolono Lyon. Zwycięstwem zakończyła się także bitwa we wschodniej części Libii, a biorąca w niej udział dywizja, została wysłana w kierunku ziem Brytyjskich, aby zatrzymać odwrót przeciwnika już na jego terenie.

    Dwudziestego czwartego tegoż misia ca pierwsze jednostki docierają do prowincji przygranicznych miedzy Hiszpanią a Francją.

    25 w Afryce Północnej, do Qualad Ali docierają Włoskie siły w liczbie 12 000 żołnierzy. .

    26 pada Grenoble. Mimo tego wciąż nie jest rozwiązana sytuacja Francuskiego kontrataku, który może wbić się miedzy rozciągnięte linie Włochów.

    Wraz z końcem miesiąca udało się załatać dziurę w Digne i zażegnać niebezpieczeństwo związane z możliwością odcięcia Włoskich linii.
     
  21. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 21

    Część 21​


    [​IMG]



    CZY ABY NAPEWNO ZWYCIĘSTWO?




    Ukształtowany z końcem maja front we Francji był na pierwszy rzut oka nadzwyczaj pomyślny. Ofensywa zachowała tempo.
    [​IMG]


    Włoska Armia Kolonialna, dogoniła pierwszego czerwca, w okolicach Qualad Ali rozbite siły Brytyjskie. 3 czerwca do dyspozycji WAK oddano kolejne przeszkolone 5 nowych dywizji piechoty tubylczej. 3 dywizje zostały wysłane na wschód Libii a 1 jedna na zachód. Jedna z dywizji pozostawiono w strategicznym obwodzie. Te 2 dywizje miano użyć w razie powodzenia prowadzonego natarcie i miały one swoja „świeżością” ciągnąć ofensywę w głąb Egiptu.



    2 Czerwca Włoska Flota natknęła się na grupę Francuskich krążowników w pobliżu wybrzeża Sardynii. Pomimo ostrzału, wraz z mrokiem, oraz wzmocnieniem sił Francuskich, dowódca floty Włoskiej – admirał Ciametti wydał rozkaz o wycofaniu się w pobliże wyspy. Nie byłą to bynajmniej ucieczka, tylko celowy wybór spowodowany tym, że stoczenie bitwy z Francuzami w takiej a nie innej sytuacji nie dawało wyraźnych korzyści, a tylko przewidywane kłopoty.




    4 czerwca zakończono bitwę w Qualad Ali. Zakończyła się ona pełnym zwycięstwem 2 dywizji Włoskich. wygrana miała także drugie, pozytywne znaczenie, gdyż wycofujące się Brytyjskie dywizje zmierzały w kierunku Siwah, gdzie z kolei atakowały 3 inne Włoskie dywizje. Nieświadomi Anglicy narazili się tym manewrem na wzięcie w pułapkę, lecz czy ona się uda, zależy od tego jak szybko Włosi zajmą rejon Siwah.
    [​IMG]



    6 czerwca zajęto francuski Gabes. 3 dywizje, mogące przeważyć zwycięstwo na stronę Włoch, zamiast skierować się w stronę rozgrywającej się nieopodal bitwy, zostały skierowane do zajęcia kolejnego terenu nad wybrzeżem M. Śródziemnego.



    9 czerwca zajęto w końcu Qualad Ali i skierowano się w stronę Mathruh. Włoska Ofensywa w rejon Kanału Sueskiego trwa.



    Sztab Armii Włoskiej, podjąwszy kolejna ofensywę planował rozprawić się z wojskami Francuskimi, które to śmiałym atakiem planowały rozdzielić Włoskie siły na 2 grupy. Tak wiec 11.06 w okolicach Francuskiej Walencji zaatakowano liczące ok. 30 000 żołnierzy siły francuskie, jednostkami w sile 50 000 żołnierzy. Mimo sporej przewagi, tego samego dnia w rejon walk skierowano stacjonujące w Digne 2 dywizje. Owe dywizje miały być ostatnia rezerwą w razie udanej ofensywy Francuskiej na ten rejon.
    [​IMG]



    Okolice Careassone zdobyto 14 czerwca. Podjęto wtedy ważna decyzje. 3 dywizje które zdobyły region miały zostać rozdzielone i każda z nich miała kontynuować natarcie w innych kierunkach. Takie rozdrobnienie sił było wymuszone, przez zaangażowanie reszty jednostek na innych odcinkach.



    Szesnastego dnia tego miesiąca zostały zdobyte pierwsze obszary wokół Susa. Dopiero 17 dotarły posiłki na pole bitwy na pograniczu zachodniej Libii i Tunezji. 3 zdziesiątkowane Włoskie dywizie ledwo dotrzymywały kroku 2 jednostkom wroga. Kiedy nadeszło wsparcie sytuacja się polepszyła, choć dla pewność w tamtą stronę zmierza jeszcze jedna dywizja. Zwycięstwo nie jest pewne gdyż naprzeciw wycieńczonym jednostkom afrykańskim, stoi doświadczone wojsk francuskich. Pomoc nadeszła 18 i wtedy przewaga Tubylców pod Włoskimi rozkazami wynosiła prawie 3:1.
    [​IMG]



    18 Włosi docierają do Siwah, gdzie zgodnie z oczekiwaniami maja spotkać wycofujących się Brytyjczyków. W międzyczasie rozpoczęto zajmowanie terenu.




    Kolejnego dnia wyzwolono Rodez i skierowano się w stronę Cahors we Francji.



    Wspomniane, rozdzielone siły z Carassone dotarły na nowe pozycje 20 (Foix i Toulose) oraz 21 (Montauban) czerwca. Także 21,w Egipcie rozbito Brytyjskie niedobitki. Z sprytnej pułapki wymknęło się jedynie 1 800 Angielskich żołnierzy (formalnie jednostka z początku wojny liczyła sobie 11 000 mężczyzn).



    Po zdobyciu Susa, jednostki skierowały się w stronę najważniejszego miasta Tunezji – Tunisu.



    Okazało się, ze w czasie walk wokół Sardynii został uszkodzony jeden z okrętów. Z pozoru niewielkie uszkodzenia doprowadziły do zatonięcia statku. Było to o tyle poważniejsze, że Flota Śródziemnomorska dostała kolejne rozkazy. Mając na pokładzie 2 dywizje, które wyzwoliły Cypr została skierowana w stronę Kanału Sueskiego. Tam okazało się ze uszkodzony, holowany okręt nie zdążył zostać poddanym ważniejszym naprawom i zatonął. Ale najważniejsze były wtedy nowe rozkazy, które brzmiały „Flota Śródziemnomorska musi być natychmiast skierowana do Massua w Tigray”.

    Rzeczywistość zweryfikowała te sprawę. Okazało się, ze Brytyjczycy zaminowali i zablokowali Kanał Sueski. Ponadto zatopili w nim stare jednostki i jedynie oni wiedzieli w jakich miejscach i jak je ominąć. Tak wiec przepłyniecie Kanałem było by masakrą dla wrogiej floty. Obsadzone wybrzeże z artyleria także było złym zwiastunem. Według oceny SAW przy próbie przebicie mogło zatonąć, licząc lekka ręką, od 20 do 30% okrętów. Najgorszy los miał czekać ciężkie okręty – Krążowniki i Pancerniki, które jako łatwy i powolny cel mogły zatonąć w co najmniej 50%. Była by to największa porażka w historii. Tak wiec zmieniono decyzję.

    Podjęto rozważania nad śmiertelnie ryzykowna próbą opłynięcia Afryki. W 2 miesiące miano zawitać w Włoskiej Afryce Wschodniej. Odcięte prowincje, pozbawione ochrony i wyludnione przez pobór, toczyły pomału swój żywot z dal od wojny. Włoskie dowództwo pragnęło to zmienić, łącząc 2 części Włoskich posiadłości rozdzielonych 2 prowincjami: Francuską i Brytyjską. Do ich ochrony pozostawiono słaby, 10 000 garnizon ochotników którzy mimo że nie mieli żadnych przeciwwskazań, nie podjęli ataku na nie bronione Włoskie kolonie.

    Wysłanie 2 dywizji i walka w tym terenie było tez dyplomatyczna zagrywka, świadcząca, że Włochy nie skończyły swojej walko o zajęcie Afrykańskich kolonii i ich bogactw.

    Po przeanalizowaniu w ciągu 2 dni wszystkich faktów, decyzja o tak długim rejsie została odwołana. Przeważył fakt, że podobne działania w historii okazywały się kompletna porażką.
    Bowiem dokładnie 10 lat wcześniej, w 1905 roku, duma Cara Rosji - Flota Bałtycka została wysłana w północne rejony Pacyfiku, gdzie miała Ona upokorzyć dumnych Japończyków. Podobnie jak i Włochom, tak i Rosjanom (w nieco inny sposób) zakazano płynąc przez kanał Sueski. To sprawiło że Flota Bałtycka musiała opłynąć cała Afrykę, a mimo tego wciąż miała jeszcze przed sobą daleka drogę jeśli miała ona dotrzeć do Syberyjskich portów.
    Rosyjska flota, dotarła na miejsce ale po tak długim rejsie, była cieniem samej siebie i została rozbita przez okręty Japonii w bitwie nieopodal Portu Artura.

    Gdyby cos podobnego spotkało Flotę Włoska, to jej odtworzenie zajęło by kilkanaście a najpewniej kilkadziesiąt lat. Na to wiec nie można było sobie pozwolić. Zwłaszcza, że prawie całe wybrzeże Afrykańskie było częścią Brytyjskich szlaków komunikacyjnych. Było wiec osłaniane przez Royal Navy. Nękana przez wroga Regia Marina, pozbawiona możliwości dokowania w niewielkich, portach Afrykańskich należących do Niemieckich sojuszników, była bez większych szans.

    Zmieniane co dzień decyzje szybko podkopały morale Włoskich marynarzy. Zatopienie okrętu także utrzymywano w tajemnicy. Załogi dowiedziały się o tym dopiero 23 czerwca. W większości były to opowiadania z ust uratowanych członków załogi. Niemniej jak oni sami wspominają wraz ze statkiem na dno M. Śródziemnego poszło 518 walczących z żywiołem ludzi. Jak się okazało na dno poszedł stary pancernik. Była to jednostka starego typu, dosyć powolna gdyż nie posiadała nowych silników. Mimo to stratę takiego okrętu była ciosem. Okręt został, trafiony 3 pociskami poniżej linii wody, 3 pociskami dużego kalibru w pokład oraz kilkunastoma trafieniami z działek małego typy również na pokład. Uszkodzenia na powierzchni udało się w miarę szybko usunąć, lecz te poniżej linii wody zbagatelizowano. Cieśla okrętowy po dokonaniu kilka napraw wydał polecenia uszczelniania pomieszczeń tarcicą. Okręt o własnych siłach, na wpół z holowaniem podążał raz z całą Flotą Śródziemnomorską przez wiele morskich mil. Wtedy doszła wiadomość, że okręt coraz szybciej nabiera wody z powodu swojego przechyłu. Natychmiast Wydano rozkaz o upuszczenie statku. Cenne sekundy wykorzystano na zabezpieczeniu najważniejszych planów i rezerwy w złocie. Wielu marynarzy nie dowiedziało się nawet tym ze żywioł wygrywa starcie z pancernikiem. Odbywali oni zadania pod pokładem. Dla części którzy zdołali usłyszeć alarm, a nie mogli ujść cało z uszkodzonych pomieszczeń nie było już ratunku. Statek przeznaczony do holowania przebywał w pobliżu i wziął na pokład wszystkich którzy zdołali uratować się na szalupach, bądź ratowali się skokami do wody. Dzięki temu, że o tym zdarzeniu wiedziały jedynie załogi tych 2 łodzi udało się na jakiś czas utrzymać zdarzenie w tajemnicy..

    Mimo że do codziennej pracy marynarzy wkradła się nuta smutku, dowództwo znalazło im nowe zajścia które miały wybić z głowy nawet najmniejsze próby protestu, niesubordynacji czy nawet otwartego buntu. Okręty skierowały się w stronę Francuskiego wybrzeża.

    Efekty nieprzemyślanych, zmienianych raz po raz decyzji były widoczne patrząc na nastawienie marynarzy.
    [​IMG]


    Planowana trasa rejsu wokół Afryki, była nadzwyczaj niebezpieczna i długa na kilka tysiecy mil.
    [​IMG]

    [​IMG]

    [​IMG]



    A we Francji trwały walki. W Montauban 26 czerwca Francuzi zaatakowali 30 000 swoich żołnierzy 10 000 siły Włoskie skierowane do tego regionu. Przewaga liczebna była tym razem po stronie wroga.



    Sztab Armii Włoskiej dostał jednak dobre wiadomości. Od maja bowiem miał zmobilizowane 10 dywizji ze świeżego poboru przeprowadzonego wśród obywateli Królestwa Włoch. Były to bez porównania słabsze jednostki od swoich liniowych odpowiedników, niemniej ich morale oraz liczba były dobrym prognostykiem Tak wiec 3 dywizje z mobilizacji przewiezione do Carcassone miały się udać w rejon tych walk. Wcześniej rezerwiści spędzali czas jedynie na jeździe pociągami z miejsca na miejsce i sprawowania funkcji garnizonowych. Tym razem pierwsza fala świeżego wojska miała wziąć udział w prawdziwych walkach.




    W pobliże Montauban - bo do niedalekiego Cahors dotarły 2 Włoskie Dywizje. Były brane pod uwagę jako wsparcie dla walczących w prowincji obok, ale zdecydowano że zajęcie tego regionu jest ważniejsze.



    27 czerwca zakończyła się zwycięsko bitwa we francuskiej Walencji.
    [​IMG]



    Skierowana w stronę Rodoz flota Śródziemnomorska, musiała upłynąć Kretę. Mielizny i podwodne skały okalające wyspę sięgały w głąb morza, co utrudniało rejs. I wtedy wydarzył się dramat.

    Powolne okręty Regia Marina płynęły w mroku czerwcowej nocy. Był 28 dzień miesiąca. Nagle błysk świateł, oraz przerażający huk ogarnął wszystkich marynarzy. Zespół Brytyjskich krążowników w sile 12 maszyn rozpoczął rajd w stronę Włoskich pozycji, potęgowany salwami z dosyć potężnych jak na te średniej wielkości okrętów, dział. 37 jednostek Flota Śródziemnomorska została zaskoczona i zmuszona do podjęcia walki w niekorzystnych warunkach. Rozpoczynała się największa bitwa, w jakiej miała wziąć udział flota Królestwa Włoch w dotychczasowych zmaganiach na morzu.
    [​IMG]



    Kolejne siły Włoskie zbliżały się w stronę Aleksandrii, ruszając w stronę miasta tuż po zajęciu Siwah. Jednak do faktycznego przejęcia Aleksandrii miały zostać skierowane siły WAK które zdobyły Matruh. Im miał przypaść zaszczyt i obowiązek zdobycia najważniejszego miasta Egiptu. W końcu właśnie to te dywizje jako pierwsze prowadziły działania wojenne w imieniu Włoch na terenie wschodniej Libii.



    Dobiegała końca bitwa w Djerid. Mimo chwilowej dobrej passy Francuzów pod dowództwem Generała Humbera, to Włosi dzięki przewadze i wypracowanej pozycji a także postawie generała Corleone, zdawali się być bliscy zwycięstwa. Ostatecznie Francuzi poddali się tutaj i poszli w niewolę dnia 30 czerwca.
    [​IMG]




    Wsparcie dla walczących w Montauban dotarło 2 lipca, w sam porę gdyż kontrnatarcie Francuzów przebiegało pomyślnie. Teraz przewaga znów była nieznacznie po stronie Włochów.
    [​IMG]



    1 korpus WAK dotarł do Tunisu 5 lipca. Zaczęło się żmudne zajmowanie terenu.



    8 lipca po zajęciu Aurillac 2 Włoskie dywizje skierowały się w stronę Clerrmond-Ferrand. Także tego dnia siły, które zwyciężyły pod Walencja, a dzień wcześniej zajęły ten teren, ruszyły na miejsce stacjonowania Francuskiego korpusu, który bronił St Etienne.



    Ludność potężnej, starożytnej Aleksandrii ujrzała pierwszego żołnierza Włoskiego 9 lipca.
    [​IMG]



    Po drugiej stronie frontu Afrykańskiego, w Djerd zakończyło się zabezpieczanie terenu i odpoczynek 3 Korpusu. Wyszedł on w drogę 10 lipca.



    11 miało miejsce zdarzenie precedensowe dla Włoch w całej dotychczasowej wojnie. Otóż w zajętym niedawno Gabes podniósł się bunt, sprowokowany działalnością kilkuset zbiegłych Francuskich żołnierzy. Należało stłumić te rewoltę nim ogarnie ona większe obszary Tunezji. Do wykonania tego zdania została wyznaczona dywizja, która wchodziła w skład 3 Korpusy, który maszerował w stronę Afrikaya. Formalnie pozostawał on pod dowództwem 3 Korpusu i generała Gucciego.
    [​IMG]



    Od końca czerwca wokół Krety i na północ od Aleksandrii trwały zacięte walki i manewry 2 wrogich flot. Przewaga Brytyjczyków była szybkość oraz zaawansowanie ich maszyn. Wszak to ich marynarka była najpotężniejszą na świecie. Włosi mieli atut w postaci ciężkiego, silnego uzbrojenia rozlokowanego na większej liczbie jednostek Jednak niedokładne mapy robiły swoje. Włosi gubili się, raz po raz napotykając się w odległości zaledwie kilku km na jednostki angielskie biorąc je za własne. Zamieszanie spowodowało że kolejne trafienia były coraz częstsze. Włoski jednak przeważali i także i im udawało się niszczyć także wrogie okręty. Wspaniałym popisem może się pochwalić Pancernik Vittorio Emanuele który prowadząc ostrzał z dział kaliber 320mm wpierw zatopił szarżujący w jego stronę krążownik, by chwile później celnym strzałem zniszczyć ciężki krążownik który pastwił się nad Włoskimi okrętami transportowymi. Dla załogi był to wielki sukces. Natomiast dla wspomnianej floty transportowej, owa bitwa była zagładą. Cały jej stan został zatopiony. Włosi pozostali bez możliwości transportowania swoich wojsk. Ponadto stracono jeszcze kilka dużych jednostek. Tak poważnych strat Regia Marina nie uświadczyła odkąd istnieje – tj. od zjednoczenia Włoch w 1861 roku.
    Flota Sródziemnomorska straciła:
    2 Pancerniki (z 8)
    2 Krążowniki
    3 Zespoły Okrętów Transportowych

    Poza tym,Wiele z ocalałych okrętów wymagało natychmiastowych napraw. Ich stan pozostawiał wiele do życzenia. Port w Rodos, jakkolwiek był modernizowany, nie nadawał się na miejsce, gdzie ma dokować 30 dużych jednostek. Tak wiec statki musiały udać się na remont do macierzystych portów na półwyspie Apenińskim.

    Faktem też pozostaje rzecz, że obok tak potężnych strat, Flota Śródziemnomorska odniosła największe zwycięstwo w swojej dotychczasowej działalności na morzu. Z zespołu 12 okrętów wroga, w skład których wchodziły krążowniki i ciężkie krążowniki, Brytyjczycy uratowali jedynie 2 lekkie krążowniki, które pod osłoną nocy uciekły w stronę kanału Sueskiego.

    Mimo strat, 13 lipca jest dniem wielkiego Zwycięstwa Włoskiej Floty, która udowodniła, że może stawić czoła największym zagrożeniom ze strony swoich najsilniejszych rywali.
    [​IMG]
     
  22. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 22​


    [​IMG]


    BEZ PRZERW




    14 czerwiec to całkowite wyparcie wroga z Al. Guatara a dzień później również w Afryce Północnej zdobyto symbol Tunezji – Tunis. Duże, arabskie miasto pozostające pod kontrola francuską oraz miejscowych watażków nie sprawiało wielu kłopotów w zajęciu go przez Włochów.


    Tego samego dnia do skutku doszedł w końcu Francuski atak na St Etiene.


    W połowie lipca, Flota Śródziemnomorska mknęła już w stronę Włoch. Jednak miała jedna niedokończoną sprawę. Na swoich pokładach bowiem statki przewoziły ok 23 000 żołnierzy Włoskich, którzy mieli być użyci jako desant. Jednak walki wokół Krety sprawiły, ze stracili oni sprzęt do pływania. Ich nowymi jednostki stały się pancerniki i krążowniki. Na dłuższa metę było to jednak nierealne.


    Tak wiec zdecydowano wysadzić Żołnierzy na Malcie!


    Malta – od wieków strategiczny punkt na Morzu Śródziemnym. Obok Gibraltaru i Cypru jeden z trzech kluczy do panowania nad morzem okalającym południową Europę i Północna Afrykę (później dołączył 4 klucz – Suez).

    Od starożytności trwały zacięte spory o panowanie nad ta wsypą. Wpierw kolonie założyli tu Fenicjanie. Kilkaset lat później przejęli ja Kartagińczycy. Stracili Maltę na rzecz Rzymian w roku 218 p.n.e. W średniowieczu Malta stała się miejscem, gdzie ścierały się walki dwóch religii: Chrześcijaństwa i Islamu. Uznająca zwierzchnictwo II Rzymu – Bizancjum wyspa wpadła w ręce Arabów w 870. W 1090 zdobyli ja Normanowie i stała się częścią Królestwa Sycylii. Na Maltę po stracie Rodos przenieśli się tu w roku 1530 zakonni Joannici – później Kawalerzy Maltańscy(a właściwie „Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników św. Jana z Jerozolimy z Rodos i z Malty”). Wyspę otrzymali od króla Hiszpanii Karola V Habsburga. Niedługo potem bo już w roku 1565 wyspę sztormowała potężna armia Osmańska wspierana przez liczna flotę. Wielkie oblężenie stało się równie wielkim zwycięstwem obrońców Malty. Później nastąpił okres spokoju, przerwany zdobyciem teko ważnego punktu przez Francuzów w 1798. Nie na długo gdyż podsycani przez Anglików wyspiarze odbili swoją ziemie, następnie po kongresie Wiedeńskim tracąc ją już oficjalnie na rzecz Brytyjczyków.

    Przed Wielka Wojna intensywnie rozbudowano Port na Malcie który od tej pory stał się głównym miejscem stacjonowania skierowanych na Morze Śródziemne angielskich okrętów. Dla królestwa Włoch i Kr. Wiktora Emanuela był to jasny sygnał: albo podczas zbliżającej się wojny Włosi poprą Wielka Brytanie, albo jednostki morskie pod angielska banderą będą nękać konwoje z półwyspu Apenińskiego. Brytyjczycy nie zaoferowali nic znaczącego wiec Włosi popierając Państwa Centralne skupiły na sobie gniew Royal Navy. Statki z Malty wypływały regularnie. Jednak za sprawą postawy Włoskich marynarzy, coraz mniej ich wracało. Ostatni wielki patrol Anglicy utracili pod Kretą. Teraz wsypa była niemal bezbronna. „niemal” gdyż ostatnia linia ratunku były 3 Drednoty broniące brzegów. Od tego czy zatrzymają okręty Włoski, a raczej na jak długo je zatrzymają, zależał los wyspy i zorganizowania na niej obrony.


    Do Floty Śródziemnomorskiej dołączył Drednot „Duilio” który miał za zadanie zastąpić stracone 2 pancerniki.
    Eskadra okrążyła wyspę od północy i podchodziła do brzegów od strony zachodniej.


    Aleksandria, od zawsze duma Egiptu straciła swą butę. Włosi mogli sobie pogratulować gdyż już 19 lipca mieli metropolie w swoich rękach.


    20 lipca Samodzielna Grupa Operacyjna z pokładów statków Floty Śródziemnomorskiej zaczęła przygotowania do desantu na Malty i Gozo.
    [​IMG]


    W cieniu tych wydarzeń pozostały inne wiadomości tego dnia. Atak Włochów na Afrikaya, gdzie 5 tubylczych dywizji w sile 34 000 ludzi zaatakowało 24 000 Francuzów.

    Tego samego dnia Włosi docierają do Clermon-Ferrad.


    21 lipca, na ostrzeliwujące Maltę okręty Włoskie, spada grad pocisków z najcięższej artylerii Brytyjskich Drednotów. 3 kolosy, skierowane do obrony miały za zadanie jak najdłużej powstrzymywać Flotę Śródziemnomorską przed przeprowadzeniem desantu. Włosi wiedzieli że w pobliżu Krety nie było wszystkich statków Brytyjskich i część ich najcięższych jednostek wciąż może być groźna. Nie spodziewano się jednak ze Royal Navy wystawi najcięższe argumenty do obrony Malty.

    Brytyjczycy chcąc niechcąc musieli się odkryć i 24 lipca było już po bitwie. 1 Drednot zatopiony a 2 poważnie uszkodzone – to bilans strat po stronie przeciwnika. Włosi natomiast stracili Ciężki Krążownik „Maria”. Desant na Maltę mógł być kontynuowany.
    [​IMG]


    W końcu 25 lipca II. Korpus Armijny wyparł Francuzów z St Etienne po szeregu zaciętych walk Pozycje Włoskie znacznie zbliżają się do Niemieckich.

    Trwają sukcesy w Afryce Północnej, zarówno w Tunezji (Bone) jak i Egipcie (Al. Quatara)

    Ostatnie oddziały francuskie walczą jeszcze pod Montauban do 1 sierpnia.
    [​IMG]



    Wraz z początkiem drugiego miesiąca wakacji – sierpnia, lądowanie na Malcie przybiera realnych kształtów. Mimo trudności w przeprowadzeniu tej akcji, spowodowanej strata (i tak już przestarzałego) sprzętu desantowego pod Kretą, udaje się wylądować na tej skalistej wysepce.

    Zaskoczenie pierwszych Włochów było zrozumiałe – potężna, wiekowa forteca, broniona przez maleńkie odziały milicji, poddające się na sam widok regularnej armii.

    Sytuacja była bardzo pomyślna. Należało jeszcze zabezpieczyć teren w taki sposób, aby kontrola nad nim przyczyniła się do kontroli nad Morzem Śródziemnym. Strategiczne miejsca na tym obszarze, coraz częściej były ozdobione Włoska flagą, co dawało skuteczna reprymendę Brytyjskiej potędze. Droga z usilnie eksploratownych na potrzeby Wojny – Indii wydłużała się. Chociaż cześć konwojów i tak od dawna pływała wokół Afryki, to te na Maltę, czy do Egiptu albo nie miały sensu gdyż porty docelowe były zajęte, albo nie miały możliwości gdyż Włosi kontrolowali akweny wokół portów.



    Dla Brytyjczyków był to sygnał że siły morskie muszą uderzyć na Regina Maria jak najszybciej i z powrotem sprowadzić ja do szeregu flot „reprezentacyjnych” niż faktycznych sił zdolnych zmieniać obraz wojny.
     
  23. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 23

    Część 23​


    [​IMG]




    KRYZYS W AFRIKAYA





    3 sierpnia wyparto ostatnią grupę 1 000 żołnierzy Francuskich z Montaubaun i pozostało jeszcze zajęcie tej prowincji do końca. Równocześnie tego dnia skierowano 2 dywizie w rejon Tulle aby zabezpieczyć kolejna prowincje wewnątrz Francji.



    Flota Śródziemnomorska wraca do Tarentu aby po ostatnim okresie długotrwałych walk móc doprowadzić okręty do stanu pełnej gotowości. Marynarze mieli w końcu po wielu dniach na morzu otrzymać kilkudniowe przepustki. Flota dotarła do portu 6 sierpnia.



    5 sierpnia rozgorzały walki w Afryce. Na zachodzie starto się z buntownikami w Gabes, a na wschodzie w Al. Fayyum niszczono wycofujące się siły Brytyjskie. Mimo ciągłych walk Brytyjczycy biją się wytrwale i stale opóźniają pochód Włochów.



    Włoscy teoretycy wojskowi i Sztab Armii Włoskiej rozwinęli plany dotyczące „Logistyki Wojskowej” a kolejną rzeczą jaka ma być systematycznie rozwijana, będzie „System podejmowania decyzji”.



    6 sierpnia w Tunezyjskiej prowincji Afrykaya, 2 Francuskie dywizje stawiając skuteczny opór powstrzymały zgrupowanie 5 dywizji Włoskich, zadając im ogromne straty. Siły wynoszą obecnie 22 000 do 18 500 Francuzów, którzy kontynuują skuteczną walkę. Natychmiast z Bone zostaje wysłany oddział 20 000 tubylców, którzy maja odrzucić Francuzów w głąb ich terytorium.8 sierpnia w rejon walk maja być tez wysłane siły z Gabes które spacyfikowały buntowników.
    [​IMG]



    8 sierpnia wybuchają kolejne bunty tym razem w kontynentalnej części Francji bo w Cahors i w Walencji. Natychmiast rozdzielono Korpus Odwodowy aby zażegnąć zagrożenie z Walencji. W Caors natomiast wróg spotkał się z regularnym wojskiem tam stacjonującym.



    Dyslokacja wojsk z St Etienne, gdzie po zakończonej bitwie stacjonowało 9 dywizji Włoskich. 6 z nich ma ruszać na zachód, aby dalej ciągnąc ofensywę.



    12 sierpnia zajęto bliskie prowincje – Foix i Toulose.



    13 sierpnia wybucha bunt w Bone. Komplikuje to sprawę w Afryce. Włosi w Afrykaya stracili już 2 dywizje. Zajęte walką w Bone siły tracą cenny czas, który mogły przeznaczyć na marsz. Nie pomagają komunikaty o gotowości kilku kolejnych dywizji tubylczych – sprawa na zachodzie Afryki Północnej się komplikuje.



    17 dnia miesiąca w Tulle ponawia się wroga aktywność. Mimo wyparcia sił Francuskich powróciły one i nękają dywizje Włoskie.



    18 sierpnia w Egipcie Włosi wygrywają kolejne starcie i kierują się w stronę kanału Sueskiego.
    [​IMG]



    19 sierpnia Malta była w rękach Włochów. Szalejące od 2 dni wokół wyspy burze sprawiają jednak że Samodzielna Grupa Szturmowa (w sile 2 dywizji) zostanie uwięziona na wyspie przez dłuższy czas. Brak sprzętu transportowego dodatkowo komplikuje sprawę. Jako oficjalny powód pozostania na wyspie wymieniono konieczność zabezpieczenia wsypy przed desantem wroga.



    Następnego dnia, po zabezpieczeniu Montaubaun 3 zgrupowania Włoskie ruszają w kolejne rejony południowo zachodniej Francji, będąc świadomym wrogich sił które mogą stawić tutaj opór.
    [​IMG]



    21 rozpędzono buntowników w Walencji.



    Tego samego dnia do Afrikaya dociera wsparcie z Gabes. Dywizja mimo zmęczenia z marszu idzie do boju. Francuzi zadają w tym regionie od wielu dni poważne starty, a ostatecznie zwycięstwo nie jest przesądzone. Co więcej, taktyka stosowana przez oponentów sprawdza się i ich obrona gęstnieje. Doszczętnie zniszczyli 2 dywizie Włoskie. Francuzi kontrolują niewielkie źródło wody, którego zdobycie było by dla Włochów zbawieniem. Od 3 tygodni w rejon walk woda transportowana jest na mułach, których trasy karawan sa napadanie przez Francuskich bandytów. Upalny sierpień sprawia ze pragnienie doskiwiera bardziej niż ból którego przeszywa kolejnych Włoskich żołnierzy oraz ich tubylczych partnerów.
    [​IMG]



    Z Tripoli wyrusza kolejne korpus 2 dywizji tubylczych. Maja wesprzeć walczących, choc ich wartość bojowa pozostawia wiele do życzenia.



    W Tulle nowe siły przysłane spod granicy ze Szwajcaria dobijają ostatnie siły Francuskie.



    24 sierpnia w Aggouleme 33 000 Włochów ściera się z Francuską dywizja. Już 25 sierpnia wróg zmuszony jest do wycofania się.



    26 dnia miesiąca korpus tłumiący zamieszki we Walencji rusza w rejon nadgraniczny z Hiszpania, skąd ma kontynuować natarcie w rejon Bordoux.



    Dzień 27 sierpnia przejdzie do historii. Tego właśnie dnia, Niemieckie natarcie na Lons la-Saunier, sprawia ze jednostki Pruskie staja w ramie w ramie z ich Włoskim sprzymierzeńcami stacjonującymi w pobliżu Lyonu. Żołnierze obu Armii dostali chwile wytchnienia i odpoczywając udali się na spotkanie z partnerami. Oficerowie wymieniwszy uściski, zamieniali się niewielkimi podarkami jak czekolada, piersiówki różnorakich trunków czy choćby niewielkimi, bo niewielkimi racjami żywności. Propaganda obu krajów nagłaśnia ten fakt w nadziei że jeszcze bardziej zacieśni to kontakty, zarówno te handlowe jak i militarne. Zaczyna się też tworzyć pewna granica która może wyrażać strefy wpływów we Francji. Dlatego poza uściskami zwykłych żołnierzy toczy się też walka na szczycie polityki o jak największe łupy z ewentualnej, choć dosyć wysoko prawdopodobnej wygranej.
    [​IMG]



    1 września Włosi pokonują wroga w Kairze. Pokonują to za duże słowo, gdyż na sam widok wroga, Brytyjczycy wycofali swoje siły tracą przy tym 53 ludzi.



    3 września, z Tulle wyrusza do Limoges 6 dywizji II. Korpusu Armijnego z zadaniem zabezpieczenia kolejne prowincji.



    6.09 w Digne wybuchają zamieszki. Do ich stłumienia wyznaczony dywizje kawalerii.



    Angouleme we Francji pada 9 września.



    Sytuacja w Afryce komplikuje się. Włosi w Afrikaya stracili kolejna dywizje i już tylko cudem utrzymują kontakt z wrogiem. 9 września realna stała się możliwość wycofania się. Odwołano ją tylko ze względu, nadciągającego wsparcia. Z rejonu Bone zbliżał się elitarny I Korpus Włoskiej Armii Kolonialnej, którego 2 dywizje mogły zmienić oblicze bitwy. Ich dotarcie szacowano na południe 11 dnia tego miesiąca. Terminu dotrzymano i tego dnia posiłki weszły w pierwszy kontakt z wrogiem



    Nieopodal Granicy ze Szwajcaria – bo w Annency wybuchły kolejne zamieszki. Trzon buntowników stanowią regularne wojska które przedarły się wcześniej przez granice ze Szwajcaria a teraz powróciły na tereny Francuskie. Ich eliminacje powierzony dywizji, będącej dotąd w puli wojsk zmobilizowanych.
    [​IMG]


    Limoges pada dwudziestego pierwszego.



    Posiłki z Walencji docierają do Mont de Marsan 22 września i razem zajmują się okupowaniem prowincji.



    Po zachodniej stronie kanału, nieopodal Zigazag, 30 000 Włoskich żołnierzy atakuje dywizje Brytyjską. Tymczasem w Tunezji w Afrikaya, Francuzi niszczą kolejną, już 4 dywizje Włoską. Pokryta nie zebranymi, gnijącymi ciałami ziemia staje się codziennie cmentarzem dla kolejnych setek żołnierzy obu stron. W Zigazag już 26 dnia miesiąca wróg zmuszony jest do wycofania się.



    Do końca września sytuacja w Afrikaya nie została wyjaśniona. Dużo lepiej wiedzie się w Egipcie, a popisowym zagraniem Włoch są ich postępy w sercu Francji.
    [​IMG]
     
  24. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 24

    [​IMG]



    NAJWAŻNIEJSZE FRONTY WIELKIEJ WOJNY


    Maj - Wrzesień 1915​




    FRONT FRANCUSKI


    [​IMG]

    [​IMG]

    Zniszczona, rozbita i pogrążająca się Armia Francuska jest cieniem samej siebie z lata 1914 roku. Wrogie wojska buszują po terytorium Francuskim nie napotykając w wielu rejonach większego oporu. na jednak zapominać że do połączenia się frontów Zachodniego i Włoskiego, wielkie znaczenie miał też wysiłek żołnierzy podległych Królowi EmNiemcy przełamali w końcu obronę przeciwnika i w kilku miejscach natychmiast wprowadzili przez luki swoje dywizje. Ponad milion Niemieckich żołnierzy zniszczyło wroga doprowadzając go na skraj upadku. Nie możanuelowi III. To Właśnie Włosi uderzyli Francuzów od południa niszcząc ich próby budowy rubieży obronnych. To oni wiążą spore siły i zdobyli duże połacie terenu. Francuskie dowództwo nie poddaje się jednak. Wciąż ma pod bonia ponad 300 000 żołnierzy i użyje ich w obronie. Republika ma oparcie w swoich obywatelach którzy tworzą z większych miast fortece. Zmieniony w fort Paryż, został obsadzony kilkudziesięcioma tysiącami zaprawionych w walkach żołnierzami. Maja rozkaz nie dopuścić do zdobycia Stolicy za wszelką cenę. Podobne reduty tworzy się w innych prowincjach centralnej Francji. Mają stworzy ostatnią linie obrony na której będzie się opierać strategia Francuzów. Wciąż czekają na cud. Być może będzie nim desant Anglików którzy mimo szumnych zapowiedzi nie kwapią się jednak do walki. Mimo to, walka jest kontynuowana a poza wspomnianą linia istnieje jeszcze kilka ognisk Francuskiego oporu. Republika broni się jeszcze w różnych miejscach np. w ok. Gaskonii i kraju Basków, w Alzacji i Lotaryngii, oraz na południe od Szwajcarii. Nie zważając na ponad trzy i pół krotną przewagę wroga mało kto myśli o złożeniu broni. Zbyt świeża jest jeszcze blizna na honorze Francji zadana w 1871 roku, przez Prusy – protoplastę Niemiec.

    STRONY WALCZĄCE

    Niemcy, Włochy - Francja

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE

    Niemcy 90, Włochy 25 (115) – Francja 38

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI

    Niemcy, Włochy 3,02 : 1 Francja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Niemcy 1 070 000, Włochy 260 000 (1 330 000) – Francja 380 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Niemcy, Włochy 3,5 : 1 Francja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Niemcy 11 880, Włochy 10 400 (11 550) – Francja 10 000

    [​IMG]












    FRONT WSCHODNI


    [​IMG]

    [​IMG]

    Front Wschodni, swoja nazwę przyjął od położenia w Europie. Tak naprawdę dla Rosjan jest to Front Zachodni, oraz priorytetowy region walk. Tysiące żołnierzy muszą walczyć na froncie ciągnącym się od Moza Bałtyckiego poprzez tereny litewskie, polskie, ukraińskie aż po Rumunie. Plan carskich generałów zakłada zluzowanie skrzydeł i atak w centralnym punkcie frontu. Chodzi o to, aby rozdzielić siły Niemiecki od Austro-Węgierskich, bądź utrudnić ich współprace. Zgodnie z wrogie tereny kilkakrotnie, ale zostawali rozbici i zmuszeni do wycofania się. Tracą ostatnie ogniska oporu np. na Węgrzech. Armia Cesarza Austriackiego straciła tez pozycje na Ukrainie, na wschód od Galicji. Mimo prób prplanem, w rejonie Śląska (Katowice) Rosjanie wdarli się we wrogie pozycje i w sile ok. 130 000 żołnierzy zajmują sporą część Czech. Wcześniej wdarli się już we zeciwnatarcia w rejonie Kowel Austro-Węgry muszą uznać przewagę przeciwnika. Tymczasem Niemcy zaangażowani we Francji konturują serie ataków na Litwie. Mimo niewielkich sił które tam wysłali udało się zadać Rosjanom kilka klęsk. Wobec przewagi na zachodzie, Niemcy ściągają już stamtąd pierwsze siły, które maszerują przez Berlin i Kustrin do Wielkopolski. 100 000 Niemiecka Armia zmierza do Czech aby wspomóc sojusznika w walce z nieustępliwym wrogiem. Przewaga Rosjan może zniknąć jeśli wróg ściągnie siły z innych regionów, ale i dla monarchii Austro-Węgierskiej która ma problemy wewnętrzne, długi konflikt nie jest na rękę.


    STRONY WALCZĄCE

    Niemcy, Austro-Węgry – Rosja

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Niemcy 53, Austro-Węgry 61 (114) – Rosja 112

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy, Austro-Węgry 1,02 : 1 Rosja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Niemcy 560 000, Austro-Węgry 490 000 (1 050 000) – Rosja 1 160 00

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY

    Niemcy, Austro-Węgry 1 : 1,10 Rosja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Niemcy 10 570, Austro-Węgry 8 050 (9 210) – Rosja 10 360

    [​IMG]












    FRONT KAUKASKI


    [​IMG]

    Turcja licząc na nabytki terytorialne podjęła walkę z Rosją. Ta jednak dosyć przezornie gromadziła siły na Kaukazie które od początku wojny uzyskały przewagę w regionie. Wyprowadzony atak, został skierowany ku brzegom Morza Śródziemnego, a szpica natarcia osiągnęła region Akra wywiązując się z rozkazów. Równocześnie Rosjanie umocnili się na tyle, że ich siły na trwale rozdzielają Imperiom Osmańskie na 2 części. Pewny siebie Car wykorzystał okazje i cześć sił wysłał tez w region Zatoki Perskiej z zamiarem przedarcia się wzdłuż Persji aż po bogactwa Mezopotamii. Turecka Armia jednak sprytnie odcięła siły wroga i jeśli się im powiedzie to w najbliższym czasie je zlikwiduje. Turcy liczą na pomoc swoich sojuszników, bo póki co są osamotnieni w swojej walce. Liczą zwłaszcza na wydatna pomoc Włochów. Każdy Turecki żołnierz jest na wagę złota, a utrzymanie pozycji jest priorytetem. Wyparcie Rosjan z zajmowanych przez nich rubieży jest póki co nieosiągalne.


    STRONY WALCZĄCE
    Turcja – Rosja

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Turcja 31 – Rosja 46

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Turcja 1 : 1,48 Rosja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Turcja 310 000 – Rosja 502 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Turcja 1 : 1,61

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Turcja 10 000 – Rosja 10 910

    [​IMG]












    FRONT SERBSKI


    [​IMG]


    Serbia jako główny sprawca wojny miała zostać zniszczona przez Austrie w ciągu kilku tygodni. Wojna w tym regionie się jednak przeciągła na o wiele dłuższy czas doprowadzając Cesarza do rozpaczy. Generałowie nie mogą znaleźć sposobu na wroga mimo przewagi w ludziach i sprzęcie. Obrona Serbska nie opiera się jedynie na utrzymywaniu własnych pozycji, ale także na akcjach zaczepnych. Mimo straty ważnej prowincji jakim jest wielki Belgrad, państwo Bałkańskie zdobyło Foca i umiejętnie przeciwstawia się liczniejszemu wrogowi. Austro-Węgierska Armia nie chce naruszać sił na froncie Rosyjskim, gdyż to mogło by przynieść większe zagrożenie. Serbowie też maja masę problemów, a jednym z nich są kończące się możliwości mobilizacyjne. Do tego dochodzi niepewność na południu, gdzie Bułgaria rozważa wejście do Trójprzymierza. To oznaczało by dla Serbów zamkniecie w kleszczach dwóch stron. Liczą oni jeszcze na pomoc Anglików, którzy wylądowali w pobliżu Tureckich cieśnin i mają bliską drogę na Bałkany. Póki co jednak zadaniem Serbów jest przetrwanie nawałnicy wroga.

    STRONY WALCZĄCE
    Austro-Węgry - Serbia

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Austro-Węgry 8 – Serbia 8

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Austro-Węgry 1 : 1 Serbia

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Austro-Węgry 80 000 – Serbia 38 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Austro-Węgry 2,10 : 1 Serbia

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Austro-Węgry 10 000 – Serbia 4 750
     
  25. CRIS10

    CRIS10 Guest

    Część 25​


    [​IMG]



    DRUGORZĘDNE FRONTY WIELKIEJ WOJNY





    SKANDYNAWIA


    W Skandynawii Norweski atak na północną Finlandie zakończył się odcięciem sił Trójprzymierza. Rosjanie zamknęli w okrążeniu wrogą dywizje i teraz dążą do jej likwidacji. Prawdopodobnie jeśli się to uda, wykorzystają swoje siły do ataku na Norwegie od północy, gdzie przeciwnik ma tylko 10 000 żołnierzy. Przewaga Carskiej Armii jest duża i tylko dotychczasowe warunki pogodowe uniemożliwiają jej wykorzystanie własnych zalet.

    STRONY WALCZĄCE
    Norwegia - Rosja

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE

    Norwegia 2 – Rosja 9

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Norwegia 1 : 4,5 Rosja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE

    Norwegia 16 000 – Rosja 73 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Norwegia 1 : 4,55 Rosja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Norwegia 8 000 – Rosja 8 110

    [​IMG]








    DESANT POD ADRIANOPOLEM


    Brytyjczycy w myśl porozumienia z Rosją mieli jej pomóc w walce z Imperium Osmańskim. Szeroko rozumiana pomoc w końcu skończyła się otworzeniem frontu w Europejskiej części Turcji. Kilka Angielskich dywizji, choć mogło by być użytych w Afryce Północnej, bądź Francji, gdzie są potrzebne natychmiast, tkwi tymczasem na obsadzonym przyczółku w ok. Adrianopola. Dla Turków nie jest to komfortowa sytuacja. Mają poważne problemy z Rosjanami, a tymczasem muszą ściągać cześć sił do obrony stolicy. Święte miasto i jego mieszkańcu muszą za wszelką cenę czuć się bezpiecznie w rozumieniu Sułtana. Brytyjczycy bez większych posiłków prawdopodobnie nie zdecydują się na szturm Istambułu.

    STRONY WALCZĄCE

    Turcja – Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Turcja 4 – Wielka Brytania 4

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Turcja 1 : 1 Wielka Brytania

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE

    Turcja 44 000 – Wielka Brytania 42 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Turcja 1,05 : 1 Wielka Brytania

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Turcja 11 000 – Wielka Brytania 10 500

    [​IMG]







    PÓŁWYSEP ARABSKI



    Lata upokorzeń jakie Imperium Osmańskie doznawało na półwyspie Arabskim, ze strony Wielkiej Brytanii, miały się skończyć z rokiem 1915. Turcy rozpoczęli atak na Brytyjskie kolonie w tym regionie. Udało się zając sporo wrogiej ziemi, ale okazało się, że przeciwnik powraca na półwysep. W rejonie Kataru wylądował 1,5 tys. korpus mający przywrócić Angielską władze w rejonie.

    STRONY WALCZĄCE
    Turcja – Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Turcja 1 – Wielka Brytania 1

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Turcja 1 : 1 Wielka Brytania

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Turcja 8 500 – Wielka Brytania 1 500

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Turcja 5,6: 1 Wielka Brytania

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Turcja 8 500 – Wielka Brytania 1 500

    [​IMG]







    REJON PACYFIKU


    Na wyspach Pacyfiku trwa spokój. 20 000 Niemieckich żołnierzy odciętych od reszty swoich sił, jest w tym rejonie kontrolowana przez podobną liczbę żołnierzy Ententy, którzy nie dostają jednak rozkazu likwidacji przeciwnika. Prawdopodobnie Anglicy liczą na poddaniu się Pruskich kolonistów. Ci jednak mają zapewnienia, że po pokonaniu Ententy w Europie, Państwa Centralne zaangażują się we walkę w koloniach.

    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy – Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Niemcy 2 – Wielka Brytania 2

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy 1 : 1 Wielka Brytania

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Niemcy 20 000 – Wielka Brytania 20 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Niemcy 1 : Wielka Brytania

    [​IMG]








    TUNEZJA


    W Tunezji, po odparciu Francuskiego ataku Włoska Armia kolonialna przystąpiła do ataku. Po początkowych sukcesach została zatrzymana przez wrogie zgrupowanie. Przeciwnik rozbił spore siły Włoskie. Mimo dużej przewagi w ludziach zwycięstwo nie jest do końca pewne. Ponadto w regionie występuje fala buntów nadchodząca od Maroka. Jak wykazały rozmowy nie są oni chętni do współpracy z Włochami i już kilkakrotnie atakowali ich linie zaopatrzeniowe – tak ważne w walkach na pustyni.

    STRONY WALCZĄCE
    Włochy - Francja

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE

    Włochy 6 - Francja 2

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Włochy 3 : 1 Francja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Włochy 43 000 – Francja 8 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Włochy 5,3 : 1 Francja

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Włochy 7170 – Francja 4 000

    [​IMG]








    EGIPT


    Rozrastające się na zachodzie Libii siły WAK musiały w końcu podjąć ofensywę na Egipt. Szybkie tempo połączone z sukcesami doprowadziło do zajęcia wielu ważnych miast jak np. Aleksandria i inne. Spychani Anglicy zostali uwięzieni w 2 prowincjach nad Mrozem Śródziemnym, gdyż od półwyspu Synaj blokują ich siły Tureckie. Włosi chcą zlikwidować to zgrupowanie, przed ofensywą wzdłuż Nilu. Armia Włoska będzie przybijać się do swoich kolonii w Somalii.

    STRONY WALCZĄCE
    Włochy, Turcja – Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE

    Włochy 5, Turcja 1 (6) – Wielka Brytania 2

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Włochy, Turcja 3 : 1 Wielka Brytania

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE

    Włochy 55 000, Turcja 10 000 (65 000) – Wielka Brytania 20 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Włochy, Turcja 3,25 : 1 Wielka Brytania

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI

    Włochy 11 000, Turcja 10 000 (10 830) – Wielka Brytania 10 000

    [​IMG]







    KAMERUN


    Kamerun - jedna z bogatszych kolonii Niemieckich została obsadzona siłami zdolnymi do zwartej obrony. Przeciwnik, głównie Francuzi liczyli jednak na szybką likwidacje wrogiego zgrupowania, podobnie jak Togo. Walki się wydłużają, nie przynosząc nikomu większych korzyści. Póki co w tym rejonie Ententa może uważać się za stronę przeważającą, gdyż zajęła duże połacie wrogiej ziemi. Nie biorąc pod uwagę jak mało znacząca jest to dżungla, a najlepszy kąsek z kolonii, port, wciąż Niemcy trzymają w swoich rękach.

    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy – Wielka Brytania, Francja

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE

    Niemcy 2 – Wielka Brytania 1, Francja 3 (4)

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy 1 : 2 Wielka Brytania, Francja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Niemcy 10 500 – Wielka Brytania 10 000, Francja 27 000 (37 000)

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY

    Niemcy 1 : 3,7

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Niemcy 5 250 – Wielka Brytania 10 000, Francja 9 000 (9 250)

    [​IMG]








    AFRYKA POŁUDNIOWA


    Największe sukcesy w koloniach, Niemcy odnoszą w Południowej Afryce. 3 Zgrupowane tam dywizje nie napotykając oporu zajmują kolejne prowincje dawnych republik Burskich. Afryka Południowa, okazała się słabym dominium które nie jest w stanie ani stworzyć własnych sił zbrojnych do odparcia wroga, ani wywrzeć na Angielskiej metropolii przysłanie posiłków. Największym problemem Niemców staje się w takim układzie dżungla, pustynia, dzikie zwierzęta i napotykane od czasu do czasu komanda osadników holenderskich. Nie są one jednak w stanie powstrzymać wroga. Niemcy już zaczęli rozmowy z kolaborującymi częściami społeczeństwa Afryki Południowej na temat pokoju na ciężkich, narzuconych przez Europejskie mocarstwo, warunkach.

    STRONY WALCZĄCE

    Niemcy – Afryka Południowa

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Niemcy 3

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Niemcy 29 000

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Niemcy 9 670

    [​IMG]








    TANGANIKA



    Wysiłki Brytyjczyków w rejonie Tanganiki, nie przynoszą wymarzonych rezultatów. Obrona Niemiecka jest w tym rejonie zwarta i odpiera ataki liczniejszego wroga. Siłą napędową w tym rejonie jest Armia Indii która to podjęła szereg mniejszych i większych szturmów na wrogie pozycje. Mimo dwukrotnej przewagi, nie udaje się jednak sforsować Niemieckich rubieży.



    STRONY WALCZĄCE
    Niemcy – Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Niemcy 3 – Wielka Brytania 6

    STOSUNEK LICZBY DYWIZJI
    Niemcy 1 : 2 Wielka Brytania, Francja

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Niemcy 30 000 – Wielka Brytania 60 000

    STOSUNEK LICZBY ŻOŁNIERZY
    Niemcy 1 : 2

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Niemcy 10 000 – Wielka Brytania 10 000

    [​IMG]








    SOMALIA

    Opuszczone przez Włoskie zarządzanie, kolonie w Somalii nie zostały dotąd dotknięte skutkami wojny. Zarówno Brytyjczycy jak i Francuzi którzy mają w pobliżu kontrole nie kwapią się do ataku. Mają trochę racji gdyż kolonie Włoskie w tym rejonie nie mają dużej wartości, a ich utrzymanie kosztowało by zarówno życie żołnierzy Ententy, jak i obrócenie się przeciw nim starszyzny niechętnej Włochom, na nowych okupantów.

    STRONY WALCZĄCE
    Włochy – Wielka Brytania

    LICZBA DYWIZJI NA FRONCIE
    Wielka Brytania 1

    LICZBA ŻOŁNIERZY NA FRONCIE
    Wielka Brytania 10 000

    ŚREDNIA LICZBA ŻOŁNIERZY W DYWIZJI
    Wielka Brytania 10 000

    [​IMG]
     
Status Tematu:
Zamknięty.

Poleć forum

  1. Ta strona wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności czy efektywności publikowanych reklam.Użytkownik ma możliwość skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej.
    Zamknij zawiadomienie