Cronica Grande Poloniae

Technikalia: EU3 PL + dodatek Divide et Empera 1.2a
Państwo: Polska
Początek gry: 1393 rok, 1 stycznia
Od autora: Zamierzam prowadzić pokojową politykę rozwoju Królestwa Polskiego. Nie chcę wojen ze wschodem, chyba że wywołają je moi sojusznicy. Będę starał się skierować ekspansję terytorialną ku obu morzom.


Wstęp: Polska jest jednym z wielu mało znaczących państw w Europie, jednak jej siła drzemie w sojuszu z Wielkim Księstwem Litewskim, które musi przygotować się, na rozprawę z Moskwą i Krzyżakami.



Polska ad. 1393
ODCINEK I Pacta sunt servanda Kronika Rex Poloniae, pióra Ceslausa opata w klasztorze babiogórskim, przez świętej pamięci króla Bolesława założonego. Od czasów magnus rex Poloniam, dux Rusiae Casimirus IV do potomków naszym bliższym. (...) Kazimierz nastał na stolicy Krakowskiej w styczniu anno domini 1393, Ad Maiorem Dei Gloriam. A na koronacyji trzech mężów zaszczytami w całej Europie i Polszcze, okrtytych w pierwszym szeregu za panem naszym stanęło. A byli to astronom Gustaw, zwany Tarnowskim, od miasta rodzimego ojca jego kramarza z Podola, który po wielu latach na Podole zjechał i tam szlachcicem mazowieckim mieniąc się w konflikt z Janem, zwanym Trybunał podpadł, który większością rycerstwa w Podolu zawiadywał. Dalej szedł wielki dyplomata Emil, Stadnickim zwany, a za nim kroczył wielki mąż stanu i reformator armii Jan Albert Potocki.

Zaraz też po koronacyji król nasz do wojska swego wyszedł, które pod stolicą stało i czekało aż władca wyjdzie do nich i powita swych żołnierzów. A armia króla nie liczna była, jeno dwa tysiące pieszych i tysiąc konnych liczyła, a przecież była to siła zdolna całe państwo w ryzach trzymać.

Zaraz też do króla przybył poseł z Litwy, królowi prośbę mariażu przedstawiający, na którą pan nasz w swej dobroci granic nie znający przystał mimo iż małżonka jego, półpoganką będąc jeno chrzest przyjęła.

Pokojem jednak P. Bóg Polszcze długo cieszyć się nie dał, gdyże już 20 lutego od Litwy kolejny poseł przybył. Pan nasz przyjął go jak należy, z przesadnym szacunkiem, gdyż wysłanie po niego umyślnego od bram miejskich zbyt wielkim zaszczytem się chamowi zdało, i miast na kolana paść przed majestatem jeno łbem pogańskim kiwnął. Oddał potem do rąk jaśnie pana Potockiego listy, mówiące iże, Litwa na wojnę z Pskowem rusza i by Polska w polu ją wsparła. Pan nasz zasię, wojnę Pskowianom wypowiedział i zaraz w Łodzi tysiąc najemnej jazdy pod broń powołał do obrony Królestwa na czas wojny. Tak oto zaczęły się wojny ruskie. Zaraz też główne siły na Psków poszły.

14 maja 1393 pan nasz od poganki odszedł i z młodą królewną czeską, córką króla Fridricha się w Kościele we Wołyniu związał, a pogankę dawnym zwyczajem pod topór oddał. Litwini jako iż młodej nie lubili, wiela się na Kazimierza nie gniewali, gdyże, pod Połockiem od 17 kwietnia mężnie stawali, i ostatecznie wstręt rycerstwu ich dali, a potem wojnę, na tereny Pskowa przenieśli. 13 czerwca 1393 pod Psków Kazimierz przybył, a po dniach kilku komendę, nad zgrajami litewskimi objął. Litwa pod fortecę jeno 966 konnych posłała, ale dopiero wojska króla coś z fortalicją czynić poczęły. 16 lipca pierwszy wyłom w murach poczynili i studnię zatruli.

Wtedy do króla spłynęły wieści z kraju. Możni, niezadowoleni z reform ustrojowych bunt na Rusi wszczęli i wojska zaciężne tam pobili w bitwie pod Cerkwią, w dniu 3 października. W listopadzie zaś posły z Mazowsza o przepuszczenie przez granicę prosli, jednak król zgody nie dał. W parę dni później do Rusi Litwa przybyła i mimo obecności Dariusa Shuszki rebelusów, nie pobiła. 15 listopada padł Psków, a dobra wszelkie polskie wojska z miasta wozami wywoziły. Miast jednak wozić, za paktowanie zabrać się powinni gdyż Litwini jeno daniną się zadowoliwszy, pokój podpisali. Król zaś o przejście poprosiwszy, na zbuntowaną Ruś wyruszył. Tamój, 13 marca 1394 rebelusy miasto zdobyły i kontrolę, nad prowicją uzyskały. A do bitwy z rebeliantami na Wołyniu doszło, bo tam psy zdradzieckie poszły. Wtedy zasię, wojska zaciężne, na Ruś wkroczyły. Gdy po porażce na Wołyniu wojska króla do sprawy doszły na Ruś ściągły i tam miasto ostatnie rebelusom odbiły. A było to 22 września 1394 anno domini. W pięć dni potem król całe wojsko pod komendą swoją zebrał.

 

Dzięki za wszystkie rady, postaram się poprawić to co jest nie tak. Sprawdźcie czy obecne screeny działają. Jeśli nie to proszę o jakąś pomoc na PW. Z góry dzięki

ODCINEK II​

PRO DOMO SUA​

W SPRAWIE WŁASNEGO DOMU
​

Rycerstwo polskie w czasie Wojen Ruskich

Zebrawszy swe wojska na Rusi, Kazimierz pośpiesznie je do walki przyszłej sposobił i stany uzupełniał. Ruszył w pole dopiero 29 września 1394 Anno Domini, a maszerował prosto ku Wołyniowi, gdzie armje rebelianckie stały i do szturmu na miasta siły zbierali. W dziesiątym dniu października wojska króla przybyły do prowincji. W dzień później do pierwszej walki z podjazdami rebeliantów doszło. Wojna toczyła się ze zmiennym szczęściem. W jednym boju pobici byli królewscy, w drugim rebelianci. Wreszcie w dniu 29 października przybyły wojska litewskie, które wroga pod miecze rycerzów królewskich wydały. Połączone siły szybko się z wrogiem rozprawiły i wroga w cztery dni rozniosły, tak iż 996 rebeliantów padło, a pozostali (3609) do niewoli poszli.

4 listopada 1394 roku Kazimierz ku granicy z Krzyżakami ruszyły, gdyż moc wojska tam zebrawszy pewni byli iż król na południe ruszy, by tam Hospodara ruszyć. Król jednak prawowitym katolikiem będąc wojny nie wszczynał mimo iż mówiono, że na dworze wielu szpiegów z Mołdawi przebywa. Widząc jednak iż Węgrzy z Krzyżakami sojusz zawarli, król wezwał zaciężnych pod broń w Krakowie, a komendę powierzył młodemu panu Patrykowi Lanckorońskiemu. Który pośpiesznie wzdłuż granicy powierzonych sobie rozstawił.

​

Tak w rok pański 1395 wkroczywszy, król swego szwagra, za królewnę Brandenburską wydać pragnął. Niemka jednak na pociotku naszego pana, się nie poznawszy czarną polewkę na stół podała. Szwagier, polakiem się uważając honorem się uniósł i pod Kalisz ruszył, z tamtejszego rycerstwa zgrabną chorągiew poczynił, i panu naszemu pod komendę oddał, sam zaś w miesiącu marcu, ku Węgrom ruszył. Ostatecznie 21 marca w związek małżeński z córką księcia Budzkiego wstąpił, i do Rzpiltej powróciwszy, 28 kwietnia posła od Cyrpryjczyków, przeciwko Turkom się sposobiącym przyjął, i jak zdrowy rozsądek nakazywał z kwitem go odprawił. 19 maja posła od Austrii przyjął i w imieniu Kazimierza sojusz zawarł. Tak iż Polska była przez Litwę, Austrię, Czechy i Psków broniona. W sierpniu, a dokładnie dwudziestego ten sam szwagier uzyskał zgodę na przejście wojsk króla przez Czechy. Do końca roku w królestwie panował spokój. Jeno królowa ciężko zachorzała. Zmarła prędko bo już 10 stycznia 1396 roku król ślub z córką księcia Mazowieckiego w Krakowie zawierał, tak jak mu Potocki radził. 26 kwietnia 1396 Kazimierz posłał dar dla swego teścia w złocie, a dar ów wielki był bo 6,6 dukatów wynosił.

​

3 sierpnia stabilność kraju się poprawiła, co wielką radość w całym narodzie wywołało. 31 listopada 1396 A.D. pierwszy syn królewski ks. Józef za brandenburżankę miał zostać wydany, ta jednak odmówiła. Widać nie poznała się na królewiczu. Ostatnim wartym wzmianki wydarzeniem było wykrycie szpiega mołdawskiego hrabiego Andrzeja, straconego w Krakowie 14 grudnia 1396.

​

14 stycznia 1397 A.D. wojska Lanckorońskiego, ku granicy z Hospodarstwem ruszyły. Zaraz też pobory wojska zaczęto, by na Hospodarstwo ruszyć i szacunku względem Królestwa nauczyć. W miesiącu wrześniu mariaż z Bawarią zawarto, osobą JKSM x-cia Józefa. Do końca roku, jeno wieści o unii Anglii ze Szkocją do Rzpiltej doszły. W roku następnym siostrę Józefa, Katarzynę zapisano księciu Saksonii.

 

Mapka z EUIII PL z patchem 1.3 Cenegi + dodatkiem Divide et Impera wersja bodajże 1.3, albo 1.2a musiałbym sprawdzić plik instalacyjny.
===============

Dodano:

ODCINEK III
Inde irae et lacrinae


Stąd gniew i łzy​

15 marca 1398 roku wojska króla ku ziemi ruskiej ruszają. Tegoż dnia przed oblicze królewskie przybywa poseł mazowiecki Konradem zwany, jako pies łże iż, wojska jego księcia Zygmunta przejść jeno przez prowincje północne przejść pragną i szkody czynić nie będą. Pan nasz jednak przez p. Potockiego uprzedzon o prawdziwych celach mazowieckich psów zgody na przemarsz tym ani drugim nie dał.

​

Radu I - hospodar Mołdawski​

21 kwietnia pan nasz Kazimierz IV z Bożej łaski król Polski, książę ruski posłów do Hospodara wysłał, a wraz z posłami list

My Kazimierz z Bożej łaski król Polski, książę ruski, pan łódzki, poznański, książę płocki, galicyjski, podolski, lubliński i kaliski, pragniemy wam psie pogański, synu kozy Hospodarze Mołdawski zapowiedzieć iże, wojska nasze w obronie porządku królestwa naszego, który Ty psi synu burzysz szpiegów swych przez naszą granicę przerzucając. Donosim Ci także rycerzu bez konia iż, wojska nasze już po Cię idą, umyj więc pysk i nogi albowiem nasz generał i My smrodu nie znosim.


Na takie dictum hospodar Radosław I znacząco się zkonfundował i posła co prędzej do dożów weneckich słał. Posły te jednak nie doszły, droga ich bowiem wiodła przez ziemie Austrii, która już wojnę po stronie Rzpiltej, Wenecjanom wypowiedziała i całą swą potęgą spadła na prowincje weneckie. 28 kwietnia Mołdawia na kraj nasz, Bogu ducha winien w całej tej awanturze, embargo nałożyła, którym to pan nasz Kazimierz IV, kazał usta jeńców Mołdawskich przed ścięciem wypychać. A jeńców tych po rozbiciu armii mołdawskich w trzech bitwach przeszło pięć tysięcy było. I żaden, poza wielkimi wielmożami nie przeżył, taka była kara Kazimierza od tego czasu w Rusi Strasznym zwanego.
A sam Radosław I hospodar mołdawski z pola bitwy uciekł i za murem się schronił, a gdy 2 października fortalicja w Besarabii padła na okręt turecki się schronił, i tak z kupcami osmańskimi do Wenecyji dotarł, gdzie moc złego o Rzpiltej wypowiedział.

​

Tym czasem widząc, że nikt już Lanckorońskiemu w Mołdawii wstrętu czynić nie będzie, Kazimierz na czele wojsk swoich ku Italii, przez Austrię ruszył. A w Austrii były wojska weneckie. Pierwszy raz Kazimierz owych rycerzyków pod Styrią zoczył, gdy miasto obległszy żadnych straży nie wystawili od strony gościńca, a miast do szturmu się sposobić w obozie ucztowali i gonili za niewiastami. Zebrał więc Kazimierz swych pułkowników i rzekł „Niech widzą ludzie wasi, iż nie za sprawy kraju w bój idziem, jeno za spokojność naszych niewiast”. I rozwinęli swe szyki Polacy. A bitwa ta toczyła się 19 października A.D. 1398. Po bitwie wiela jeńców wzięto i do kraju odprowadzono, a wojska polskie dalej ruszyły.
Następne starcie pod Krainą 10 listopada było, ale w Boże Narodzenie Austriacy pomoc posłali i ostatecznie wróg zniesion został. Wenecyjan Cristofo Zustiniani cofał się pośpiesznie na czele swego wojska na zimie już przez Austriaków zdobyte, które potem obległ. Potem Kazimierz na posiłki z kraju czekał. W Krainie stał Kazimierz aż do końca stycznia. Potem ruszył pod Firuli. Tamuj ciężki bój 8 lutego stoczono, a potem jeszcze 19 gdy reszta wojsk weneckich ruszyła. Pod Firuli Kazimierz stał jeszcze dni kilka by resztę uzupełnień do armii włączyć.
A gdy spod Firuli ruszał żołnierze jego moc złych znaków ujrzeli, i strach ich zdjął. Oto bowiem koń króla gdy, ruszali potknął się tak iż, król ledwo w siodle usiedział. Potem w bitwie, która 4 marca się zaczęła król szczęścia w walce nie miał i z ledwością z życiem z dwóch pojedynków uszedł. 6 jednak ostatnią Victorię odniósłszy król strzałą przez żołdaka wrogiego ugodzon został. Strzała jednak zatruta być musiała bowiem rana rozszerzała się i niebawem król jeno leżeć mógł. Tak też się stało iż 28 marca zmarł Kazimierz pod Wenecją, a zwłoki jego co prędzej do Wiednia posłano by tam je pośród Habsburgów złożyć.


A, że książę Józef jeno za niewiastami ganiał i na ucztach i inszych hulankach czas spędzał, tedy na króla senatorstwo brata Kazmierzowego, Aleksandra na władcę obrało.

​

Aleksander I
Aleksander tygodni kilka w Krakowie spędził gdzie sprawy zmarłego porządkował. A potem do Włoch ruszył, gdzie źle się działo.

​

front włoski przed przybycie Kazimierza IV​

8 maja wojska na Wenecję ruszyły, już miasto paść miało gdy mieszczanie barkę piechotę wiozącą katapultą trafili, a wszyscy piechurzy polegli. I tak 28 maja A.D 1399 szturm się załamał. 14 czerwca, do Krakowa poseł wenecki przybył proponując za pokój 6 dukatów, a pan nasz gniewem uniesion kazał za każdy dukat zaproponowany dziesięć razów batem wymierzyć, i boso pod samą Wenecyję, gnać.
9 września Austria pokój z Wenecją podpisała wiele prowincji im zabrawszy, jednocześnie zgodę na przejście polskiej armii wydawszy. 18 pod Wenecją Vitale Fosearini na Polaków uderzył i rozniósł. 3 listopada Lanckoroński przez króla posłan, na ziemie weneckie ruszył, a Aleksander do Werony przybył gdzie komendę na wojskiem objął. 23 grudnia pod Istrę przybył i tam pokonan został.
18 marca 1400 A.D. armia Lanckorońskiego Wenecjan pod Istrią pokonała i tam Vitale Foseraniego pojmała.

​

Vitale Foserani​

12 kwietnia w Wenecji wojną długą umęczoną bunt wybuchł, tak iż dożowie uchodzić musieli.
8 czerwca w kraju stabilność się poprawiła. A ostatniego dnia czerwca pod Istrię litewskie wojsko przybyło. 6 października w Krakowie pojmano wichrzyciela, który do buntu nawoływał, a ścięto go na rynku ku uciesze gawiedzi. 30 stycznia 1401 A.D buntownicy Wenecję zdobyli, a Aleksander wiedząc iż ze zbuntowanym mieszczaństwem łatwiej mu będzie się rozprawić, pod stolicę wroga ruszył. 9 marca przybył na miejsce i miasto okrążył, z trzech stron, a od strony morza łodzie rybackie rozstawił. W miesiąc później szturm rozpoczął. 19 kwietnia 1401 A.D Wenecja w polskie ręce wpadała, a łupy wielkie z miasta do Krakowa wieziono, na tysiącu wozów. 8 maja 1401 anno domini, Litwa Dalmację na mocy pokoju od Wenecjan uzyskała. 6 czerwca Istria bramy przed Lanckorońskim rozwarła, a 26 czerwca Mazowszanom pozwolono przez kraj przechodzić. 8 lipca zaś, Doża pokój przyjął i Polszcze Istrię i daninę na sumę sto dukatów wydał. 22, sierpnia poseł krzyżacki o przemarsz prosił, ale z niczym odszedł. 1 grudnia Lanckoroński pod Kaliszem stanął, a 24 grudnia tysiąc łacińskich rycerzy w Istrii pod broń powołano.
Gdy pokój zapanował król księcia Józefa, wziął w ryzy i za starszą od niego księżną Węgier wydał, a ślub 5 lipca się w Krakowie odbył. 10 lipca król decyzyje w sprawie ordynansów swym zastępcom powierzył, a 27 lipca królewnę czeską za żonę pojął. 20 września doszły nas słuchy o wojnie o sukcesję Prowansji, w której Francja i Burgundia się starły. 11 listopada król dar Brandenburczykom w wysokości 9,98 dukatów posłał, co stosunki poprawiło. 22 listopada 1402 roku tysiąc piechoty w Kaliszu do wojsk włączono.
8 marca roku pańskiego 1403 poziom handlu wzrósł i poziom 1 osiągnął. 9 maja 1403 roku w spór graniczny z Brandenburgami weszliśmy, i prawa do Nowej Marchii rościć sobie król począł. 24 listopada Litwa Psków, wasali swych zaanektowała, co wielkim wybuchem gniewu król przyjął.
13 sierpnia 1404 roku, piractwo w Zatoce Weneckiej, nad którą Istria leży, się pojawiło i w interesy nasze godzić poczęło. Przeto, że karak nie posiadalim, podatki szły przez całą Austrię. 29 stycznia 1405 A.D szpieg nasz do dezercji wojska krzyżackie w Warmii namówił. Jeno szczęścia nie miał, gdyż pojmali go i zamęczyli Krzyżacy. 22 marca 1405 roku sojusz wieczysty z Mazowszem podpisano. 4 lipca Litwa o wyjście w pole przeciwko Bośni prosili, ale król zgody na nową wojną nie dał. 2 kwietnia 1406 roku najstarszą córkę Kazimierza za króla czeskiego wydano, a jej średniego brata za siostrę księcia Urbino wydano, a ślub 11 maja się obył. Zaś jego bliźniaka księcia Mirosława za siostrę księcia Aten wydano. Król zaś w drugiej połowie listopada ciężko na zdrowiu zapadł, i niebawem, bo już 20 grudnia 1406 roku zmarł.

 

ODCINEK IV​

Animis facit nobilem​

Umysł czyni szlachcicem​

​

Po zgonie Aleksandra I, kraj po raz drugi w ciągu kilku lat stał się rodziną bez ojca. Wszakże, do władzy doszedł Michał I Korybut, najmłodszy brat Kazimierza IV, który wstępując na tron wielką niełaskę dla brata okazał i zamknął go w klasztorze, w krajach dzikich i nie znanych ludom naszym. Przeto gdy tylko Aleksander począł niedomagać, pan Potocki ruszył ku granicy z Czechami, i po miesiącu powrócił wiodąc z sobą człeka odzianego bogato, acz nie po polsku. I jęli puszczać w ruch języki – oto szczur z okrętu ucieka, i obcego królewicza sprowadza. Jakież było też zdziwienie wrogów pana Potockiego, gdy przybysz próg Wawelu przekroczywszczy, na kolana padł, i bruk dziedzińca całując, cały łzami zalany stare progi witał.

20 grudnia roku pańskiego 1406 na tron wstąpił Michał I Korybutem zwany. A pierwszym jego posunięciem było wezwanie na generała swego starego druha, Ferdynanda Houwalda. A generał do wojsk swoich przybył 10 stycznia a.d. 1407. I tak w pokoju i dobrobycie kraj się rozwijał i jeno wieści docierały o wojnach i najazdach.


10 maja przyszły wieści, że Anhalt i król jego odziedziczył tron Brunszwicki. Jedyny problem w pierwszym roku, dla nowego króla były ordynanse. Dlatego 29 września 1407 a.d. wydał rozkaz by zwiększyć starania, celem wprowadzania ordynansów. Potem widząc iż sąsiedzi Rzpiltej, bogaci i zasobni w insze dobra, do króla przybył poseł z Linge, prosząc o zezwolenie na przemarsz wojska, ale król wiedząc iż przez granice nikt przepuszczać Lingijczyków nie zechce, tedy zakazał by ktokolwiek zbrojny, znaki Lingijskie noszący w granicach Korony się pojawiał.

Początek roku, król powitał wydając się, za córkę księcia Bogusława XI, z Pomorza. Ślub w Szczecinie na zamku, wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego im udzielał, a było to jak podaje zapis Kościelny, 24 stycznia roku pańskiego 1408. Potem Król i małżonka jego w prawowitym stadle, żyjąc i kolejnych potomków płodząc, w spokoju Królestwem naszym zarządzali. A przypieczętował to Król, 2 sierpnia awansem w strefie rządowej, dzięki któremu przyjął pierwszą doktrynę w historii naszego kraju. A była to doktryna „Wielkich Odkryć”. I jak pisał w liście do swej córki Joanny:

”Pragniemy, by nasze ziemie i poza morzami wszelkimi się rozciągały, jako ziemie niegdyś do jednego wielkiego ludzkiego Królestwa należące. I za czas jakiś, pierwsze okręty w morze poślem, by nowych dalekich lądów szukały, i tam sługi nasze kierowały. Czyliż w Polszcze, mało obdartusów i biedoty i łachmaniarstwa, w miastach się szerzy? A cóż czynić mamy z takim narodem, jak nie zapakować go w karakę jakowąś i dla czynienia dobrobytu, i ponażania chwały naszego Królestwa za morza dalekie posłać?”

8 września na dwór napłynęły wieści, które i na najradośniejsze umysły cień rzuciły długi, jako i ręce owej zmory, zarazą zwanej, która i Zakon Krzyżacki dopadła.
Początek nowego roku, król znowu na uczcie weselnej witał 23 lutego 1409 A.D. wydając swą córkę Joannę, za księcia Nawarskiego. Z zachodu wróciwszy, moc krajów odwiedził i zauważył iż tam więcej jakość mają na uwadze niż ilość, jako to na wschodzie czynią. Król zaś doszedł do wniosku iż, jakość od ilości ważniejsza, i w maju mając po temu sposobność reformę ustroju przeprowadził, zwracając się ku jakości. Potem aż do końca roku w spokoju gospodarzył, w żadne walki i insze utarczki kraju nie mieszając, jako to bracia jego mieli w zwyczaju.

Na początku 1410, Michał I jeno tysiąc piechoty pod broń powołał i ku granicy z Krzyżakami skierował, by przed zarazą kraj bronić, ale tę bitwę przegrał. 21 sierpnia, zaś o upadku tradycji morskiej marszałek królowi doniósł na co ten odrzekł; „Czyń jako czynisz, widzisz rybę w mym herbie?”, a słowa te spowodowały wzrost tradycji wojskowej o 10.0.
Rok 1411 płynął spokojnie, aż do owego pamiętnego dnia, 8 października, gdy zaraza na Galicję spadła i 1500 dusz wybiła. Król widząc niedolę swych poddanych bardzo cierpiał, ale czynić niczego nie mógł, gdyż skarbiec jeno trzysta dukatów obejmował. Do czerwca 1412 roku zarazę opanowano, a bratanka królewskiego za córkę litewskiego wielmoży wydano. W październiku 1412 roku nie przepuścił król wojsk węgierskich i słusznie uczynił, te bowiem ku Mazowszu przedostać się pragnęły.
Król zaś rok 1413 ślubem, swego dziedzica Piotra zapoczątkował, którego za serbską księżniczkę wydawszy często potem odwiedzał w kraju jego małżonki. W lipcu roku pańskiego 1413 Austria, wojnę wielką z Węgrami wygrała moc ziem im odbierając i granicę z Koroną wzdłuż granic prowincji Kraków uczyniwszy pokój podpisała. 3 sierpnia mołdawskiego szpiega pojmawszy Król stracić go kazał, jako to w zwyczaju było na rynku ku uciesze gawiedzi. A tegoż samego dnia o Rewolucji Rolniczej na ziemiach naszych doniesiono, a król widząc, że większe plony będą uzyskiwane, rozkazał by podatki podnieść, ale tylko o 1/20 tego co do tej pory chłopstwo płaciło. 22 października zmarł Bogusław XI, i córka królewska znowu na wydaniu będąc 12 grudnia za króla Portugalskiego wyszła.

Dobra polityka zagraniczna, doprowadziła do tego iż kraj nasz 14 lutego przejął kontrolę nad papiestwem, którą utrzymywał przez następnych siedem lat.

​

4 sierpnia, Król wydał swego bratanka Tomasza, syna Aleksandra, za Czeszkę, córkę następcy tronu czeskiego. W październiku zaś na ślubie najstarszego bratanka swego Józefa, na Węgrzech bawił, a Józef w nowy związek 30 października wstąpił. A potem 18 listopada 1414 roku umowę handlową z Litwą podpisał, i do Krakowa powrócił. Tak rok pański 1414 zakończywszy w następnym odpoczywał, spokój jeno przerwało złapanie szpiega, którego tradycyjnie już ku uciesze gawiedzi z katem bliżej zapoznano. Pod koniec 1415 jeno bunt w Istrii wszcząć chłopstwo chciało, ale król podatki obniżywszy w łaski chłopstwa się wkupił.

16 maja 1416 roku zmarł generał Houwaldt, a nikogo na jego miejsce generała Mirosława Krasińskiego pan nasz powołał, który to już za wojny z Pskowem dzielnie służył. W lipcu swaty z Węgier przybyli w sprawie Franciszki, ale z czarną polewką wrócili, gdyż wiadomo było iż wielmoża, za którego wyjść miała to jako się mówi chudopachołek, za to 30 stycznia 1417 roku, król wydał ją za księcia Mazowieckiego. A najmłodszą swą córkę Małgorzatę, za księcia duńskiego, ślub ten odbył się w katedrze w Kopenhadze 30 listopada 1417 roku. I na tym rok ten się zakończył król bowiem pracy się poświęcił i wydatki dworu obciął, wojen zaś nie prowadził. W roku pańskim 1418 jeno zgody na ślub średniej córki Jadwigi z murgrabią węgierskim nie dał, a poza tym spokój panował i nikt się z nikim w Rzpiltej nie wadził. W roku 1419 wieści o odziedziczeniu tronu Chanatu Quasin przez Twer nadeszły, a potem prośba Saksonów o przepuszczenie ich wojsk, której król nie wydał. W czerwcu wojna o norweską sukcesję wybuchła, w której Anglia i Szwecja się spierały, potem zaś, w czerwcu mariaż z Mazowszem po raz wtóry zawarto, a potem 18 sierpnia w sprawach Instytucji Państwowych król zadecydował by dać im czego chcą. W lutym 1421 a.d. technologia lądowa poziom nr. 1 osiągnęła, co znacząco na armię wpłynęło.

​

Zaś 2 września Polska, osobą władcy Michała I Korybuta w unię personalną z Królestwem Portugalii weszła. Gdy król do swej nowej domeny przybył ta w wojnie z Kastylią była, pokój więc podpisano, na mocy którego Portugalia dwie prowincje traciła. A były to Porto i Algarve. A zaraz potem z rąk, Michała władza nad papiestwem się wyślizgła jako wąż. 7 listopada roku pańskiego 1421 produkcja w Polszcze poziom 1 osiągnęła, przez co rozwój gospodarki nastąpił.

​

19 lutego Prowansja o zgodę na przepuszczenie ich armii, przez granice prosiła, ale zgody nie dostała. 9 lipca zaś zmarł wielce zasłużony Patryk Lanckoroński, generał w służbie trzech Króli: Kazimierza, Aleksandra i Michała. 22 października Austria o wsparcie w wojnie z Serbią, Koronę błagała i pomoc w sile trzech tysięcy zaciężnych otrzymała. 3 marca zaciężni Serbów pod ich stolicą pobili, i miasto oblegli, ale już w maju pokój podpisano, na warunkach – powrót do status quo. A wojna ta zakończyła się w roku 1423.


Rok pański 1424 w pokoju upływał wieści jeno przyszły iż WKS Moskiewskie w unię personalną z Twerem wstąpiło. W sierpniu zaś wieści o wielkiej wojnie o sukcesję Algierii, między Tunezją, a Państwem Mameluków do króla doszły, które to radością go napełniły, bo pohajcy między sobą się wyżynać poczęli i chrześcijan nie tykali. 22 sierpnia królewski mariaż z Czechy nawiązano, i tak rok 1424 się zakończył.


9 stycznia 1425 roku, król w Stockholmie, syna za księżną szwedzką wydawał, a 19 września tegoż roku, zwrot ku jakości kolejny uczynił. 18 stycznia roku pańskiego 1426 w Zatoce Weneckiej dojrzano pirackie okręty, i znów podatki z Istrii przez całą Austrię wieziono. Zaś 5 sierpnia tegoż roku Istria stała się prowincją narodową. Zaś 14 pierwszy okręt zaczęto budować. 7 maja 1427 szpieg z Krymu wojska nasze do dezercji skłonił, zaś w piątym dniu miesiąca czerwca nowy doradca, Patryk Arciszewski, do Galicji przybył na służbę Michała się zapisać, ale podziękowano mu za jego gotowość. 25 grudnia Czesi o przemarsz wojsk prosili na co król zgodę wydał.

W roku zaś 1428 król w miesiącu maju przemysł w Płock rozbudowywać począł. Ale wieści o śmierci generała Krasińskiego trwale króla przygnębiły. Następnego dnia, 20 maja, król dwóch nowych oficjerów pod broń wezwał, a byli to Emil Puławski i Dawid Rytwiański. Król po śmierci swego druha wielce na zdrowi podupadł i 26 września zmarł.



Generał Rytwiński w bitwie o Serbię, na koniu z zieloną chorągwią
===============

Dodano:

ODCINEK V​

RELATA REFERO​

Powtarzam to, co mi powiedziano

​

Jan I Albert w chwili wstąpienia na tron

Po śmierci jego królewskiej mości Michała I na tron wstąpił jego pierworodny, Jan I Albert. Portugalię zaś w spadku wziął Józef, który sojusznikiem Polski pozostał. 9 lipca 1429 roku król decyzję rozbudowy warsztatu w Łodzi podjął. We wrześniu bunt możnowładztwa w Kaliszu się rozpoczął, który generał Pawłowski, w październiku ukrócił.

21 września zwerbowano odkrywcę, Maksyma z rodu Kościuszków, który co prędzej na karakę, Wielkie Słońce wstąpił i od brzegu Istrijskiego odbił i ku morzom dalekim ruszył. 7 października poseł z Genui przybył prosić o przemarsz wojsk, przez kraj nasz. Zgody jednak na marsz Włochów nie dano. 14 grudnia mapa Maksyma, o Morze Azorskie wzbogacona została, zaś 16 stycznia roku następnego o Corner Seamounts. 10 maja wojska w Istrii o dwa tysiące piechot zaciężnych zwiększono. 13 sierpnia dawno planowaną wojnę z Brandenburgią zaczęto.
Maksym Kościuszko


A razem z Niemcami do walki stanęli Duńczycy. Przeciwko tym, ruszyli Mazowszanie, z trzema tysiącami zbrojnych. Dnia następnego generałowie Puławski i Rytwiński ruszyli w pole. Pierwszy na Brandenburgów pod Landsberg uderzył, drugi na Pomorzan ruszył. 29 sierpnia pod Landsberg Puławski z wojskiem niemieckim starł się, a dnia następnego podjazdy Pomorzan pod Kaliszem się znalazły i miasto obległy. 31 sierpnia król podpisał sojusz z Cyprem. Wreszcie w pierwszych dniach września do stolicy nadeszły wieści od generała Rytwińskiego, który wojska pomorskie rozbił i Szczecin oblegał. W miesiącu październiku złe wieści z prowincji wojną ogarniętych nadeszły, pod Lansbergiem Puławski zniesion został i za granicę uchodzić musiał, ale w sukurs obleganym pod Kaliszem Mazowszaki nadeszły, i wrogów wygubiły. 21 dnia miesiąca września Rytwiński szturm na Szczecin rozpoczął, a 3 października rozbił cofające się wojska Pomorskie, moc łupów i jeńców wziąwszy wysiłki szturmujących jeszcze wzmocnił. 9 października zaś ostatni bastion białą szmatę na maszt zaciągnął.

Plan bitwy o Nową Marchię​

Dzień pierwszego listopada wieści o nałożeniu embarga przez Brandenburgię przyszły, a król zawarł pokój z Pomorzem, biały pokój podpisując.
23 listopada wielki bój o Nową Marchię stoczono, który dopiero 14 grudnia rozstrzygnąć się udało. Zaraz też część wojsk pod Berlin ruszyła, gdzie 31 grudnia bitwę toczyć poczęto, a rozstrzygnięto ją dopiero 21 stycznia roku pańskiego 1432. 24 lutego Brandenburczycy złożyli propozycję pokoju, jednak posła za bezczelność na pal wbito. 3 kwietnia szturm na Nową Marchię zaczęto, prędko też skutki przyniósł i w czasie gdy pod Berlinem bitwę kolejną toczono, 14 maja forteca Marchijska padła. W cztery dni później pod Berlinem porażkę poniesiono. 20 czerwca król kolejnego posła od Niemców na pal nabić kazał i elektorowi posłać z dopiskiem „Zrób sobie dukaty z jego rzyci”.

15 sierpnia do kolejne bitwy pod Berlinem doszło. Burżuazja jednak o przywileje prosząc przez dzień uwagę króla zaabsorbowała, król na potrzebę mieszczan czuły zgodę wydał, by ziemie na równi z szlachtą nabywać mogli, a najbogatszych chłopów zwolnił z pańszczyzny, i z ludem miast ich zrównał. 16 września pod Berlinem wróg zniesion został, a wojska nasze Berlin obległy. 4 listopada trzeci poseł Niemiecki pal poznał, od mniej przyjemnej strony. 14 grudnia Niemcy ponownie pod Berlin przybyli i na wojska nasze napadli, król jednak pośpiesznie najemników pod broń wezwał i objąwszy nad nimi komendę co prędzej na Berlin ruszył. 23 stycznia król pod Berlin przybył i wojska niemieckie pokonał. 2 lutego ostatni Niemcy z pola uszli i w sąsiednich prowincjach się skrywszy rany mieczem piastowskim zadane lizali. 19 lutego, król wydaje edykt, o tolerancji religijnej, jeno urzędnicy w życie go wprowadzać nie raczyli, tedy w kwietniu Jan kolejny edykt o nazwie „Puste słowa” wydał. 5 maja Berlin padł. 15 maja zaś podpisano pokój, dzięki któremu Korona Marchię uzyskała.

7 czerwca zgodę na przemarsz Litwinów cofnięto, a i po Austrii wojsk zdecydowano nie przerzucać. 18 sierpnia roku pańskiego 1433 król w związek z księżną Madrycką wstąpił. 4 listopada pokój z Danią, sojusznikiem Niemców zawarto, niską kontrybucję płacąc. 23 listopada obniżył król podatki w Nowej Marchii, zaś na mapie Kościuszki, który kolejną podróż odbywał Wyspy Kanaryjskie zaznaczono. 15 stycznia okrył Kościuszko Wybrzeże Gwinei, i Wybrzeże Gambii, a także Wyspy Zielonego Przylądka. A było to w roku pańskim 1434. W marcu, Kościuszko do Madery i do Safi przybył, w listopadzie pokój z Danią zawarto.

Przywódcy buntu chorwackiego zostali wysłani do Polski, gdzie pracowali jako piaskarze na Wiśle​

W 1435 roku rebelia chorwacka wybuchła, która ziemię Istrijskie objęła. A w grudniu tegoż roku sojusz z Rygą zawarto, który moc nieszczęść krajowi przyniósł. Nim jeszcze rok się zakończył Litwa wojnę Koronie wypowiedziała. Z początkiem wszystko szło dobrze, zwłaszcza na frontach z Niemcami, gdzie Krzyżacy wiele razy rozbici zostali, Litwa jednak moc prowincji w Polszcze obległa, a król ranion w bitwie zginął od ran. Na jego miejsce nastał jego brat Piotr, który na tron wstępując przybrał imię Zygmunt I.

​

Pierwotny plan wojny z Litwą.

 

CYTAT
"Szkoda tylko, ze to jest gra na podstwowym EU3 i unia nie przetrwala"

Gra jest na EU 3 PL z dodatkiem Divide et Empera, a unia upadła po śmierci Michała I. Oczywiście zamierzam dostać jakieś kolonie, ale niestety nie mam żadnej prowincji posiadającej dostęp do morza połączonej lądowo ze stolicą, i na razie się na to nie zanosi, przynajmniej do wygaśnięcia sojuszu Litewsko Krzyżackiego.
===============

Dodano:

ODCINEK VI
AVE CESAR MORITURI TE SALUTANT

Witaj Cezarze, skazani na śmierć pozdrawiają Cię.

​

A jako wcześniej powiedziane było nowym królem Zygmunt I został. A panowanie jego od dwóch zwycięskich bitew się zaczęło, lecz bitwy ten nie tylko niewykorzystane przez dowódców i inszych oficjerów zostały, ale i zaprzepaszczone. Wszak prowincje te wiele razy z rąk do rąk w ciągu całej wojny przechodziły. Podobnie jak i inne prowincje wzdłuż granicy z Litwą leżące, które raz po raz to oblężone to znów zdobywane były. Tak z Rusią, Galicją i Podolem było. W sierpniu roku pańskiego wojna wciąż trwała, lecz król sojusz z Francją i Sieną wynegocjował. Ci jednak, (sojusznicy) wojsk swych nie ruszyli, i na statki nie załadowali, ku brzegom też Bałtyckim nie słali swych statków, mimo iż moc ich po portach stała.
W miesiącu październiku zaś Mazowsze padło, i hołd lenny, Litwinom złożyło, tak iż Korona w osamotnieniu przeciwko Szwecji, Zakonowi, Jarosławowi i Litwie walczyła. Wreszcie w lutym 1437 roku Zygmunt pokój z Krzyżakami zawarł. Na froncie zaś litewskim wciąż cięzkie walki się toczyły, i wiele jeszcze miesięcy toczyć się miały.

​

Walka zaś cały czas wokół Grodna, Podlasia, Rusi, Podola i Galicji się toczyła, wszakże, po każdej porażce wojsk koronnych w tych prowincjach pod Kraków i Lublin psy litewskie ściągały, ale zawsze dość wojsk się zebrać udało by ziemie te odbić i ponownie panowaniu Rzpiltej przywrócić. Wielki udział w owej wojnie rycerstwo i piechoty zaciężne miały, bowiem tak szybko wojsk szkolić nie nadążano, więc raz po raz powoływano pod broń najemników tureckich i lokalnych.

​

Bitwa pod Krakowem, sztych z XVII w.​

Do największej bitwy doszło we wrześniu roku pańskiego 1437 gdy piętnaście tysięcy polskiego rycerstwa naprzeciw podobnej liczby Litwinów stanęło. Bitwę tą rycerstwo polskie wygrało, a najmężniej stawał w niej ryverz Oskarem Zbarskim zwany, którego też król do rangi generalskiej podniósł.

W lutym od wojny Burżuazja króla odciągnęła przywilejów w zamian za wspieranie wojny pragnąc, na co król zgodę, dał. Zaraz też chłopi z petycją o naprawę krzywd przybyli, którą również pan nasz Zygmunt pozytywnie ocenił. Wojna zaś toczyła się dalej, i skarb państwa gołociła. W czerwcu 1438 wszelkie wojska z Litwy wycofano i w Koronie zgromadzono, dla obrony, a w obronie bardziej Litwinów biły niźli na ziemi litewskiej, wielce jeszcze przez pogaństwo opanowaną.

Takoż bitwa za bitwą, dzień za dniem, aż wreszcie w lipcu sojusz z Meklemburgią zawarto, potem zaś mariaż z Księstwem Aten. Tak rok 1438 zakończono, a w następnym nic godnego uwagi, poza kolejnymi bitwami się nie działo. W roku następnym zaś roku sojusz z Królestwem Czech zawarto. Ponadto nowy doradca Łucjusz Arciszewski na dwór króla przybył. W styczniu roku następnego zakończyła się wojna chłopska, zaś w końcu lutego zmarł Zygmunt z Bożej łaski król Polski, księżę Lubelski, Łódzki, Ruski, Galicyjski, Podolski, Poznański, Kaliski pan Marchii, władca Istrijski.

Na miejsce jego nastał syn Michała I, Władysław IV, który w lipcu pokój z Litwą zawarł Podole im dając w dani, gdyż wojna ta od początku była nie do wygrania. A nastał Władysław w roku pańskim 1441, w kwietniu zaś w obronie Meklemburczyków na Pomorzan ruszył, i wojska jego rozbiły ich, a potem Szczecin obległy. Pod koniec roku Francuzi, o wsparcie w wojnie z Burgundią prosili, jednak Władysław zgody na walkę z Burgundią nie dał. W kwietniu roku następnego król pokój z Pomorzem zawarł. Zaraz też armię całą od zera budować począł, tak iż pod koniec roku 1447 20 tysięcy zbrojnych w Kornonie liczyła, w połowie z pieszych w połowie z konnych złożona. W maju zaś 1442 dar dla państwa do skarbu król dołożył, potem nowego doradcę Mniszka Eugeniusza przyjął, który dyplomatom będąc miejsce miał zapewnione w przyszłości dalszej. W lutym roku 1444 zwrot ku Innowacyjności się za sprawą króladokonał, a następnie za radą nowego doradcy misjonarza Arciszewskiego wdowę po Potockim pod sąd dla czarownic wydał.

Jej to bowiem winę, za klęskę w wojnie z Litwą szlachta i lud przypisywali. W marcu 1445 Unia personalna Sabaudii i Sycylii nastąpiła. We wrześniu 1446 król zgody na udział w wojnie z Danią nie dał. W 1447 handel osiągnał drugi poziom, a Czechy na wojnę z Meklemburgią ruszyły, my jednak do wojny nie dołączylim. W marcu zaś Arystokracja przywrócenia przywilejów rządała, na co król wyraził zgodę, gdyż potrzebował pieniędzy arystokracji. W kwietniu sojusz z Portugalią zawarto, a zaraz potem bo w 23 dniu czerwca Polska ponownie objeła kontrolę nad Papiestwem.



W maju roku następnego technologia lądowa osiągnęła poziom 2, a jednostkami preferowanymi stały się Piechota azab i niergularna kawaleria Timariotów. Zawarł też król mariaż z księżną Modeny, a jego brat młodszy z Czeszką. 1 stycznia roku pańskiego 1449 produkcja osiągnęła poziom 2, zaś 1 litopada tegoż roku warsztat w Galicji sposobić poczęto.


Polski piechur z drugiej połowy XV w.

Wyczyszczone i zamknięte. Jeśli chcesz kontynuować proszę o PW.
m72