Crónicas de Barcelona [CK2]

ers · 22 Maj 2017

Crónicas de Barcelona

Spis Treści

Ród Gellones

Diukowie Barcelony

Bernard II 01.01.867 - 15.08.870

Guillaume I "Bezsilny"15.08.870 - 08.02.910

Królowie Barcelony

Guillaume I "Bezsilny" 08.02.910 - 25.03.928

Stwierdziłem, że też znów spróbuje swoich sił w pisaniu AARa. Mam mod pozwalający grać nawet po wymarciu rodu, więc nastawiam się bardziej na grę Księstwem niż rodem. Jak widać mój wybór padł na Księstwo Barcelony w 867r.

ers · 17 Maj 2017

Crónicas de Barcelona

Bernard II
Diuk Barcelony
01.01.865 - 15.08.870
Kliknij aby rozwinąć...

Był rok pański 865 gdy Król Akwitański Louis II Karoling, Jąkałą zwany nadał tytuł Księcia Barcelony Bernardowi Gallones, synowi zmarłego Bernarda I. Trzecim oto stał się władcą Barcelony, po ojcu swym Bernardzie I i starszym bracie swym Guihelmie, który zmarł bezpotomnie.

Sam ród Gallones od frankijskich hrabiów Melgueil się wywodzi. Pradziad Bernarda II Thiery, miał 3 synów z których to drugi, imieniem Guillaume, Diukiem Tuluzy został. Tytuł ten pozostawił swojemu synowi Bernardowi, który dołożył do niego Księstwo Barcelony i przekazał najstarszemu synowi, wyżej wspomnianemu, Guihelmowi. Po śmierci jego Księstwo Tuluzy przypadło we władanie Fredelonowi z domu Tuluskiego, którego wnuk po dziś włada Tuluzą.

Nim do opowieści o Diukach Barcelońskich przejdę, pozwól, że o Królestwie Akwitanii pierw słów kilka powiem.

Królem Akwitanii jest potomek Karola Wielkiego, syn władcy Franków Zachodnich Louis II Karoling, "Jąkałą" nazywany. Majestatowi królewskiemu, który przykładem dla poddanych być winien, niestety swą osoba nie dorównuje. Wojownikiem jest, lecz do najsilniejszych się nie zalicza. Problemy z wysłowieniem się spowodowały u niego nieśmiałość oraz grzechy śmiertelne zazdrości i chuci nadmiernej. Jedyną cnotą, jaką przypisać mu można, jest jego cierpliwość wielka.

Na Królestwo Akwitanii składają się ziemie księstw Barcelony na południu, Gaskonii na zachodzie, Tuluzy w centrum, Owernii na północym-wschodzie i Burbonii na Pólnocy. Krainy te dwie ostatnie pod berłem królewskim się znajdują. Do najznaczniejszych wasali Karolinga należą: Bernard II Gallones, Diuk Barcelony; Bernat II Tuluski, Diuk Tuluzy; Antso III de Vasconia, Diuk Gaskonii. Jednocześnie pełnią oni role w Radzie Królewskiej.

Kliknij aby rozwinąć...

Teraz do opowieści właściwej przejdziemy.

Bernard II Gallones człowiekiem był przedsiębiorczym, ambitnym i upartym - nie ustępował łatwo z raz objętej drogi. Mimo tego lubił wystawne uczty i często robił to na co miał ochotę.
Jego małżonką była córka hrabiego Owernii - Ermengarda z rodu d'Auvergne - kobieta wojownicza, pracowita, ambitna, cierpliwa i chciwa.

Po dwóch latach rządów, 1 stycznia A.D. 865 Bernard II ogłosił, że zmienia skład swej rady. Wywołało to urazę w śród hrabiów będących jej dotychczasowymi członkami, gdy na ich miejsce powołano ludzi bez ziemi, czy nawet plebejuszy. Młody Diuk zdecydował się, by radą służyli mu zdolni ludzie, znający się na swej profesji. Regentem sprawującym władzę w razie niemocy Diuka został hrabia Urgell Salomon. Takoż i ja Nadwornym Kapelanem i Medykiem zostałem.

Niedługo po tym Bernard II brał udział w posiedzeniu Rady Królewskiej, na której poparł propozycję Louisa, by podnieść podatek dla miast i kupców. Sama propozycja przeszła kilka miesięcy później.

Nie minął tydzień od Rady Królewskiej, a krewniak i imiennik królewski, Król Lotaryngii i Burgundii zaatakował Akwitanie w celu zdobycia Biskupstwa Vivarais, które rzekomo do jego domeny należeć powinno.

Bernard II ,wykorzystując sytuację, dnia 2 czerwca A.D. 867, postanowił odzyskać dla siebie Księstwo Tuluzy powołując się na prawa do schedy po ojcu i bracie. Zebrał w tym celu 2650 zbrojnych oraz posiłki od swego teścia - hrabiego Owernii Bernata.

Do pierwszej bitwy doszło 26 stycznia A.D. 868 pod Albi. Pomimo śmierci jednego z naszych dowódców, udało nam się ją wygrać .

W tym samym czasie zagniewany Król zwłołał swą Radę, na której dał walczącym diukom trzy miesiące czasu by rozstrzyc swój spór. Po tym czasie ich armie będą musiały wesprzeć siły królewskie. Spowodowane to byłem atakiem Diuka Poitou Ramnulfa "Dającego", który tytułując się Księciem Akwitanii zażądał władzy nad Bordeuax, będące włościami krewniaka naszego Księcia.

14 marca, pod Saissac doszło do drugiej i ostatniej bitwy w konflikcie z Diukiem Tuluzy. Straty po obu stronach były niskie, a w ręce Barcelończyków dostał się opat Enric z St. Gaudens. Nie wytrzymał on niestety pobytu w niewoli i zmarł niedługo po tym.

W dwa tygodnie później zgodnie z wolą królewską koflikt został zakończony, a wojska Diuka Barcelony skierowały się na Viviers wspomóc siły Króla. Przez rok połączone armie stoczyły bitwę pod Viviers, odbiły same biskupstwo i miasto Aubenas oraz zdobyły Albon w hrabstwie Vienne. Niestety wtedy zmarł Król Włoski Lothaire pozostawiając Żelazną Koronę Lombardii swemu synowi Louisowi Lotaryńskiemu.

Wtedy też 12 czerwca A.D. 870 doszło do trzech ważnych wydarzeń. Najpierw wezwano mnie do komnat królewskich, gdzie zastałem wymiotująca Diuczessę Ermengarde. Po przeprowadzonym badaniu ustaliłem, że jest ona brzemienna.

Kolejnym wydarzeniem było spotkanie naszego Diuka i pewnego złotnika, który proponował wykonanie regaliów dla naszego władcy. Niestety Bernard II był zmuszony mu odmówic ze względu na trwającą wojnę i niski poziom złota w skarbcu.

Ostatni wydarzeniem była klęska sił królewskich i barcelońskich pod Grenoble. Armia Akwitańska, w sile 6 tys. ludzi starła się z 8,5 tys. siłami lotaryńsko-burgundzko-włoskimi. Pomimo wyrównanych strat wojska Louisa II "Jąkały" musiały się wycofać.

15 sierpnia A.D. 870 w wyniku działań skrytobójców Lope, hrabiego Bearn, w wieku 29 lat umiera Diuk Bernard II. Pozostawił po sobie pięcioletniego syna imieniem Guillaume, któremu przypadło Księstwo Barcelony oraz nienarodzone jeszcze dziecko.

Kliknij aby rozwinąć...

"Pamiętniki" autorstwa Opata Guy'a "Czarnego" z Cuix.

ers · 19 Maj 2017

Crónicas de Barcelona

Guillaume "Bezsilny"
Diuk Barcelony
15.08.870 - 08.02.910
Diuk Tuluzy
20.08.891 - 08.02.910
Diuk Mallorki
13.04.906 - 08.02.910
Kliknij aby rozwinąć...

W ciągu pierwszych lat mych rządów pieczę nad Księstwem Barcelony sprawował pierw przez dwa dni hrabia Urgell Salomon de Gothia, wyznaczon przez mego ojca. Jednakże w trakcie przepychanek dworskich stanowisko to objął burmistrz Beziers Rorgon de Ville-Bride, będący członkiem rady odpowiedzialnym za wszelkie działania w cieniu. Funkcje te sprawował do maja A.D. 871, kiedy to moja matka Ermengarda zajęła się moim wychowaniem i opieką nad księstwem. Pomogło to podnieść się po utracie mej młodszej siostry Isabeu, która żyła niecały miesiąc.

Dzieciństwo pamiętam w większości spędzone w zamku z powodu nastających po sobie epidemii chorób. W tym czasie możni z rady zdołali wymusić podwyższenie jej kompetencji. Następnie idąc za ciosem próbowali pozbawić mnie władzy, jednak spotkali się ze zbrojnym oporem. W tym samym czasie Diuk Tuluzy próbował zająć hrabstwo Narbonne. Jednak i on został po pewnym czasie odparty.

Natenczas w sierpniu A.D. 875 zmarł, w skutek szkorbutu, Król Franków Zachodnich Charles II "Łysy", a schedę po nim objął Król Akwitanii Louis II "Jąkała". Kolejne lata minęły mi we względnym spokoju.

11 maja A.D. 880 miały miejsce moje zaręczyny z Bertha, księżniczką Lotaryńsko-Burgundzko-Włoską.
Pełnie władzy objąłem 19 stycznia A.D. 881, w ten dzień odbyły się także me zaślubiny z Berthą.
Do dziś pamiętam, jakim młodzikiem wtedy byłem. Rycerzem byłem średnim, robiłem co chciałem, a i rozumem nie grzeszyłem. Bertha za to była wykształcona w Piśmie Świętym i naukach Kościoła, jej uroda była olśniewająca, ciało miało wyćwiczone, ambicje silne i szybko się złościła, gdy coś było wg niej nie tak. Niestety jej matka była kobietą z gminu, kochanicą królewską.

Wkrótce za namową żony postanowiłem zaatakować saracenów zbuntowanych przeciw Kalifatowi Umajadów. Celem było odzyskanie Laridy formalnie należącej do mej domeny. W cztery miesiące po rozpoczęciu wojny z muzułmanami zostałem dowódcą jednego z oddziałów królewskich oraz kanclerzem Luisa II.
Choć moim wojskom udało się zająć całe hrabstwo, to wkrótce zostali w kwietniu rozgromieni przez blisko 5 tys. armię wroga pod Solsoną oraz w czerwcu pod Barceloną. Wykorzystałem zebrane przez lata złoto, by nająć wojów do pomocy przeciw saracenom, lecz i one zostały rozbite pod Cerverą 25 październinka A.D. 882 i 30 grudnia pod Vic. Obie bitwy umniejszyły stan mej armii do niecałych trzech tysięcy, gdy wróg odnosząc nikłe straty wciąć miał niemal dwukrotną przewagę. Postanowiłem wtedy złożyć broń. W wyniku pokoju musiałem zapłacić 250 sztuk złota, co spowodowało zaciągnięcie długu u innych diuków.

Samemu wojsk barcelońskich prowadzić nie mogłem, gdyż zajęty byłem dowodzeniem siłami królewskimi przeciw buntowi możnych. Sam bunt dopiął swego zwiększając uprawnienia rady, jednakże ja zdołałem dzięki temu lepiej poznać metody prowadzenia wojny i stosowania różnych taktyk.

W celu szybszego spłacenia mych długów postanowiłem wykorzystać złoto z jednego z opactw z mojego księstwa. Jednakże opat doniósł o tym Ojcu Świętemu i 23 listopada A.D. 884 zostałem obłożony ekskomuniką.

W miesiąc i dwa dni później doczekałem się pierwszego dziecka, Bertha powiła córkę imieniem Amelie.

Po trzech latach udało mi się uzyskać odpuszczenie grzechów od Ojca Świętego Grzegorza II, w ramach pokuty pościłem i nosiłem jutowy wór przez dwa lata wtedy też cofnięto ekskomunikę.

25 sierpnia A.D. 889 narodził się mój pierworodny syn, którego nazwałem Bernard.

W lutym kolejnego roku wziąłem udział w wielkim turnieju ryceskim zorganizowanym w Paryżu.

W wyniku mych knowań Diuk Tuluzy Bernat II "Pyszny" zginął wskutek nieszczęśliwego wypadku, pozostawiając po sobie nieletnią córkę. nie zwlekając ani chwili upomniałem się o swoje prawa do Księstwa Tuluzy. 27 marca A.D. 891 upadł zamek będący siedzibą Diuków Tuluzy, zaś wojska tuluskie zostały pobite pod Castelnaudary 4 sierpnia. Pokój podpisano 20 sierpnia. Ja zostałem Diukem Tuluzy, a dotychczasowa Diuczessa Elena nadal sprawowała wladzę nad tuluskimi hrabstwami.

W lipcu do Barcelony przybyła grupa wędrownych rycerzy. Przyjąłem ich wystawną ucztą i spędzałem z nimi wiele czasu. Urządziliśmy także mały turniej, w wyniku którego jeden z nich został poważnie ranny. Pozwoliłem i zostać na zamku póki ten nie wyzdrowieje. Bertha stwierdziła wtedy, że osąd był sprawiedliwy, a ja wydaje się bardziej towarzyski.

25 maja A.D. 893 urodziła się moja druga córka Alienor.

Wiosną i latem A.D. 894 próbowałem polować z sokołami, jednak nie wyszło to najlepiej. Zasmucony niepowodzeniami zacząłem pisać, wtedy odkryłem swój talent do poezji.

W lipcu A.D. 895 rozkazałem wybudować stocznie przy zamku Aleudia na Mallorce.

W A.D. 896 Król Luis II sięgnął po koronę Włoch, które oddzieliły się od Lotaryngii w wyniku buntu tamtejszych możnych. Ja zaś próbowałem odzyskać z rąk Kalifa hrabstwo Turtushy oraz zaręczyłem Amelie z nieletnim Diukiem Poitou i Akwitanii Raynaudem.

17 stycznia A.D. 898 na świat przyszedł mój drugi syn Errard. Wojna z Kalifem była pasmem owocnych oblężeń. Tak było do piątku 13 września, gdy pod Caspe utraciłem ponad połowę swej armii. Następnie sytuacja powtórzyła się 10 października pod Alagon. Po tych dwóch klęskach zmuszony byłem do poddania się. Tym razem dług wynosił 345 sztuk złota. Po tej przegranej zaczęto nazywać mnie Bezsilnym.

W listopadzie tegoż roku wspomogłem mego przyszłego zięcia Raynauda przeciw buntowi możnych, którzy chcieli posadzić na tronie Księstwa Akwitanii sterowaną przez nich kobietę imieniem Constancia. walki trwały do A.D. 900 i zakończyły się zwycięstwiem Raynauda.

22 października A.D. 901 zaręczyłem Bernarda z Diuczessą Berry Perinne Capet.
W tym samym roku zmarła Bertha, a ja ożeniłem się z bawarską szlachcianką Judith z rodu Salian. Kobieta ta była powściągliwa i cnotliwa. Mimo tego często robiła co jej się podobało i bawila się w małe intrygi na dworze.

20 stycznia A.D. 902 do Pana odszedł Król Frankii Zachodniej i Wschodniej, Italii i Akwitanii Louis II "Jąkała" Karoling. Jego domena została podzielona między 4 synów, z których każdy otrzymał własny tytuł królewski. Korona Akwitańska przypadła 32 letniemu Bouchardowi. Człowiekowi umiejętnemu w intrygach, a przy tym sprawiedliwemu, pokoremu, cnotliwemu, uprzejmemu i chciwemu.

W lutym tegoż samego roku spotkałem się z Diukiem Gaskonii Ximeno "Sprawiedliwym". Na spotkaniu tym uzgodniliśmy, że będziemy współpracować w celu uzyskania niezależności, dopóki nowy król nie ugruntował jeszcze swej pozycji. Obaj mieliśmy dość wielkich i bezsensownych wojen prowadzonych o pojedyncze hrabstwa. W listopadzie nasze siły były gotowe i rozpoczęliśmy rebelię. Po dwóch latach, w lutym, zdobyliśmy Clermont, w marcu Aurillac zaś w październiku Brioude. Wkrótce po tym rebelia kończy się naszym zwycięstwem.

W międzyczasie Judith urodziła mi córkę imieniem Melisande. Nie nacieszyła sie nią długo, gdyż 17 lutego A.D. 905 Judith umiera porażona gorączką obozową.

W trakcie mszy za jej duszę 3 maja A.D. 905 usłyszałem Głos Pana, który miał mnie prowadzić niemal do końca mego życia. Pierwszą decyzją podjętą pod jego wpływem było wstąpienie do zakonu bernardynów, jako członek świecki.

12 lipca nastąpiły zaręczyny Alienor i królewicza Zachodnio Frankijskiego Behemonda.

25 lipca A.D. 905 Bernard osiągnął wiek sprawny. Jednakże zawiódł me oczekiwania. Jak przecież mogłem w przyszłości oddać władzę cherlawemu żarłokowi? To że czynił co chciał mozna wręcz uznać za cechę rodzinną. Jednak nie mogłem zignorować jego rozmiłowania w przyjemnościach cielesnych z innymi mężczyznami.

Wiedziałem, że muszę zrobić wszystko, by władza trafiła w ręce Errarda. w tym celu udało mi się przekonać radę do podniesienia mojego autorytetu. Na moje szczęście Bernard zmarł 6 stycznia A.D. 906 w wyniku zarażenia się gorączką obozową.

27 lutego udało mi się na radzie przeforsować elekcje mojego następcy spośród członków rodu Gallones. Miał on otrzymać tytuł Diuka Barcelony, zaś pozostałe tytuły miały być dzielone między mych potomków. Natomiast 13 kwietnia koronowałem się na Diuka Mallorki.

14 marca A.D. 908 poślubiłem Marguerite de Forez, Diuczessę Delfinatu - kobietę zdepresjowaną, cyniczną, podstępną i tchórzliwą.

W trakcie lat 908-909 zająłem hrabstwo Tutushy, które uzyskało niezależność od Kalifatu. W trakcie wojny zachorowałem na trąd i wkrótce zacząłem nosić maskę.

Następny rok spędziłem na studiowaniu Biblii w odosobnieniu.

2 lutego A.D. 910 zaręczyłem Errarda z królewną Asturii Ermessindą de Cantabria.

8 lutego A.D. 910 - w kościele w Cuix legat papieski Hermann von Radke koronuje mnie na Króla Barcelony.
Kliknij aby rozwinąć...

"Zapiski żywota mego" autorstwa Króla Barcelony Guillaume "Bezsilnego"

Laveris de Navarro · 17 Maj 2017

Ojej, nowa żona z Intrygami na 16. Wyczuwam sporo dziwnych wypadków śmiertelnych na dworze

ers · 17 Maj 2017

Nie za bardzo. Za dużo nie porobiła, tylko była bo była. Zresztą i tak siedziała u siebie - jej księstwo jest częścią Lotaryngii. Mały spoiler - dała mi drugiego żywego syna i po śmierci on otrzymał część tytułów i ogłosił swą niezależność. Obecnie zastanawiam się czy go ruszać teraz, czy jak Marguerita umrze, a on przejmie Delfinat? Cóż jeśli nie Errard to jego syn na pewno się upomni o co najmniej jeden tytuł.

ers · 22 Maj 2017

Crónicas de Barcelona

Guillaume I"Bezsilny"
Król Barcelony
08.02.910 - 25.03.928
Kliknij aby rozwinąć...

Kliknij aby rozwinąć...

Tuż po mej koronacji rozdzieliłem swe tytuły diukowskie między wybranych poddanych, by usprawnić zarządzanie królestwem oraz ograniczyć ilość osób mających wpływ na wybór mego następcy. Tak oto: Diukiem Tuluzy został Ebles, zwany Sprawiedliwym, zaś Diukiem Mallorki Gundemar de Maiorica. Oprócz nich bezpośrednio mi podlegali Hrabia Empuries Gauzerto "Okrutny" d'Empuries, Hrabia Urgell Salomon de Gothia i Szejk Tarragony Theodoricho A'idid.

1 maja A.D.910 moja małżonka Marguererite powiła syna imieniem Aymar. Zaś 7 lipca Diuk Tuluzy Ebles "Sprawiedliwy" zakończył swą wojnę z Królem Akwitańskim Bouchardem "Bezsilnym" zdobywając hrabstwo Perigord.

30 września A.D. 911 zaręczyłem Alenorę z księciem Zahodniej Frankii Louisem.

25 lutego A.D. 913 zmożony chorobą do Pana Naszego odszedł Diuk Ebles "Sprawiedliwy". Zastąpiła go najstarsza córka Mascarosa.

17 stycznia A.D. 914 wiek sprawny osiągnął mój syn i następca Errard. Wyrósł on na doskonałego taktyka i osobę dobroczynną. Odziedziczył także rodzinną cechę robienia to na co ma się ochotę. Jednocześnie popadał szybko w złość i unikał walki. Po matce odziedziczył prawa do koron Lotaryngii, Burgundii i Bawarii.

12 lutego A.D. 914 Nie mogąc zasnąć wyszedłem na blanki. Nagle tuż nade mną ukazła się dziwna biała poświata w kształcie kobiety. Głowę jej okalało coś na kształt korony stworzonej z 12 gwiazd. Słyszałem także kobiecy szept nakazujący mi odzyskać zachować czystość, wyzbyć się lichwy, modlić się u grobu Św. Piotra, a dane mi będzie odzyskać zagrabione przez bisurmanów ziemie.

Tak też uczyniłem. W ciągu następnych latach przyjąłem celibat, wygnałem zajmujących się lichwą Żydów, odbyłem pielgrzymkę do Rzymu.

1 sierpnia A.D. 916 zaręczyłem Melisande z małoletnim Królem Burgundii Lothaire'm IV.

2 lipca A.D. 918 podjąłem pierwszą próbę odzyskania Aragonii, niestety zakończyła się niepowodzeniem.

14 maja A.D. 926 Aymar uzyskał pełnoletność. Wykształcenie jego skupiło się na dyplomacji i intrygach. Do tego jest osobą towarzyską, cierpliwą i ambitną. Mimo jego cnotliwości lubi wystawne uczty.

Tymczasem Umajadzi zajęli Gaskonię oraz nastąpił ogromny bunt przeciw Kalifowi. Objęte nim były także ziemie aragońskie. Uderzyłem wraz ze swymi sojusznikami: mą synową Królową Asturii Ermessinde i Królem Burgundii Lothaire'm IV na zbuntowanych Saracenów i zgodnie ze słowami objawienia odzyskałem Aragonię.

12 kwietnia A.D. 927 złotnik ukończył me regalia. Składają się na nie korona z perłami, berło z rubinami oraz ozdobny miecz pokryty złotem.

12 stycznia A.D. 928 w bitwie pod Aire połączone siły Barcelony, Asturii i Burgundii pokonały siły Kalifa przywracając w ten sposób chrześcijańskie panowanie w Gaskonii.

Gdy powrócę z bitwy przeciwko zbuntowanym możnym Asturii nadam Aragonię Aymarowii, zaś Gaskonię uczynię Arcybiskupstwem.
Kliknij aby rozwinąć...

"Zapiski żywota mego" autorstwa Króla Barcelony Guillaume "Bezsilnego"

Kliknij aby rozwinąć...

Król Barcelony Guillaume I"Bezsilny" Gellones umiera w wieku 63 lat w trakcie pojedynku z Biskupem Valencia de Campos Alarich'em. Tytuł Króla i księcia Barcelony przypada Errardowi. Aymar dziedziczy Księstwa Gaskonii i Aragonii oraz wybiera niezależność od swego brata.
Kliknij aby rozwinąć...

ers · 23 Maj 2017

Ech… Chyba kolejna nie dokończona praca będzie. Wgrałem trochę i cała konwencję wraz z tytułem szlak trafił jak Barcelonę dostał wraz z Akwitania młodszy braszka. Gdybym nie grał na ironmanie to bym się konsola przerzucił na niego, ale tak się nie da.

Laveris de Navarro · 23 Maj 2017

ers napisał: ↑

Ech… Chyba kolejna nie dokończona praca będzie. Wgrałem trochę i cała konwencję wraz z tytułem szlak trafił jak Barcelonę dostał wraz z Akwitania młodszy braszka. Gdybym nie grał na ironmanie to bym się konsola przerzucił na niego, ale tak się nie da.
Kliknij aby rozwinąć...

Czyli... przegrałeś?

de Mont Salvy · 23 Maj 2017

A to zwyczajnie nie można odebrać Barcelony braciszkowi? Ot, uzurpator na tronie to się go usunęło i zachowało ciągłość.

ers · 23 Maj 2017

No problem na tym, że nie dostałem praw do Barcelony, nie wiadomo jak długo zejdzie kanclerzowi. A na tego co na barcelonie siedzi się nie przełącze, bo ironman mi nie pozwala. Mógł zedytować save, bo mam na dydku, ale jest skompresowany.

tjord · 23 Maj 2017

Ers napisał: ↑

Gdybym nie grał na ironmanie
Kliknij aby rozwinąć...

Umm... co to za pomysł, grać rozgrywkę AARowa na ironmanie? To jakby prosić sie o podobne problemy :>

ers · 23 Maj 2017

tjord napisał: ↑

Umm... co to za pomysł, grać rozgrywkę AARowa na ironmanie? To jakby prosić sie o podobne problemy :>
Kliknij aby rozwinąć...

Za bardzo ciągnie mnie do konsoli. Ale w nowym projekcie już tak nie zrobię.

de Mont Salvy · 23 Maj 2017

Zabić się go nie da? Dziedziczenie i po problemie.

ers · 24 Maj 2017

Po nim dziedziczy kilku jego synów. Za nim mi spiski na wszystkich się udadzą…

Zaloguj

Crónicas de Barcelona [CK2]

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

de Mont Salvy Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

tjord Nowy

ers Ten, o Którym mówią Księgi

de Mont Salvy Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Zaloguj

Crónicas de Barcelona [CK2]

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

Laveris de Navarro Ten, o Którym mówią Księgi

de Mont Salvy Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

tjord Nowy

ers Ten, o Którym mówią Księgi

de Mont Salvy Ten, o Którym mówią Księgi

ers Ten, o Którym mówią Księgi

Poleć forum

Szybkie Linki