"Cupido dominandi" - ARR Śląsk

​

Prolog​

„Ardua prima via est” – „Początki są trudne” ​

....–1400​

XIV wiek nie był wiekiem pomyślnym dla Śląska, w tym okresie to jedno z ostatnich piastowskich państw utraciło niezależność stając się wasalem królestwa Czech. Nie łatwo będzie zrzucić kajdany niewoli. Dysproporcja sił jest ogromna, jednak największa zaleta władcy Czech czyli bycie cesarzem Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego może się okazać przyczyną jego upadku. Królestwo Czech może się okazać zbyt słabym aby utrzymać pokój w Cesarstwie, ale pewnym jest że Luksemburski władca nie zgodzi się patrzeć biernie na żadne zmiany terytorialne i włączy się do każdej wojny w której zostanie zaatakowane jedno z państw Rzeszy co przy odrobinie szczęścia doprowadzi do jego upadku. Niestety na chwilę obecną zdaje się że aby wojska Śląskie mogły pokonać armię Czeską ta druga nie może istnieć.

Pozycja władcy Czech sprawia iż żadne z państw ościennych nie zgodzi się zawrzeć ważniejszej umowy z Śląskiem bez jego zgody. Oczywiście Cesarz nie wyrazi zgody na żadną umowę, gdyż uważa tereny Śląska za bezpośrednio mu podległe co może i się pokrywa z prawdą w związku z Dolnym Śląskiem ale nie z Górnym. W tych trudnych czasach władca musi być częściej lisem niż lwem i potrafić zapewnić sobie neutralność i przychylność że stron państw ościennych bez użycia siły. Władca Henryk IX postanowił wysłać poselstwo do Krakowa i Budy, z prośbą o zgodę na przemarsz. Władcy Polski i Węgier się zgodzili co polepszyło wzajemne stosunki, a przy okazji sprawiło że władcy tych państw w wypadku wypowiedzenia wojny państwu Śląskiemu będą musieli się liczyć z negatywną reakcją ich obywateli, taka ewentualność prawdopodobnie skutecznie ich odstraszy od wypowiadania wojny co pozwoli Ślązakom nie paść ich ofiarą w chwili kiedy odzyskają pełną niezależność.

​

Henryk IX postanowił uczynić jednym ze swoich najbardziej zaufanych doradców Filipa Kahla, który w przeszłości był osobą odpowiedzialną za utrzymanie spokoju wśród ludu, nie był może osobą wybitną jednakże nie zażądał wiele a jego pomoc będzie przydatna.

​

 

​

Rozdział I ​

„Pecunia non olet.” – „Pieniądze nie śmierdzą.” ​

1400–1410​

Wiek XV miał być wiekiem Śląska, miał to być czas odzyskania pełnej niepodległości, ale zanim rozpocznie się wojna wyzwoleńcza trzeba przygotować się na ten piękny akt. Król wykorzystując pokój panujący w państwie, a także powszechne poparcie dla reform, które mogłyby doprowadzić do uniezależnienia się postanowił nadać specjalne przywileje armii. W normalnych warunkach na tą zmianę równowagi sił zareagowały by pewnie różne grupy społeczne w państwie, obawiając się zmiany równowagi sił, jednakże w obecnej sytuacji państwo opuściła tylko garstka oficerów marynarki która nie miała żadnej siły politycznej ani nie byli utrzymywani przez państwo. Dodatkowo armia do 1410 roku została powiększona do 4tysięcy piechoty.

​

Dnia 20 sierpnia 1400 roku Zakon Krzyżacki po bohaterskiej obronie Mazowszan anektował podstępem ich państwo, nie spotkało się to z żadną reakcją Polski. Następne lata pokazały że brak reakcji ze strony Polskiej wynikał z planowanego ataku na Mołdawię który zakończył się wasalizacją tego kraju. Po zniknięciu z map państwa Mazowsze Śląsk został jedynym państwem którym władali Piastowie, ten przykry symbol był jednak także dodatkową motywacją. Od tej chwili Śląsk zyskał szczególną misję polegającą na przywróceniu chwały dynastii która niegdyś rządziła Pragą, zdobywała Kijów i gromiła armie Cesarza Niemieckiego.

​

Pieniądz rządzi światem tak było zawsze różnica polega tylko na tym iż zmienia się pieniądz kiedyś były to świnie, skóry, pszenica teraz są to monety. Dziwne jest jednak to iż zawsze ludzie mówią że „teraz” nastały takie czasy że rządzi pieniądz czyżby faktycznie uważali że ich przodkami rządził ktoś inny? Pieniądze płyną ze wszystkich stron we wszystkie strony, jedyny problem to to żeby sprawić aby płynęły do naszego skarbca. Handel jest ojcem pieniądza jednak Śląsk nie planował nigdy stać się potęgą handlową, jednak król Henryk postanowił iż jako że póki co jest to jedyny sensowny środek mogący napełnić skarbiec trzeba się nim zainteresować. Z jego woli została wysłana grupa kupców mających przejąć część dochodów z transakcji odbywających się w Wenecji. Była to droga i niepewna inwestycja jednak ku zdziwieniu wszystkich zakończyła się pełnym sukcesem na fali którego do 1410 roku przejęto największą część zysków w najważniejszych ośrodkach handlowych w Europie czyli Wenecji, Lubece oraz Antwerpii. Z racji iż nie było więcej równie wielkich ośrodków król Henryk postanowił nie wysyłać kupców do innych i skupić się na utrzymaniu swojej pozycji w trzech już kontrolowanych. Innym powodem takiej polityki był fakt iż aby mieć fundusze na wysłanie kupca, trzeba było bić nowe monety zwiększając równocześnie inflacją. Wzrost znaczenia kupców śląskich sprawił pojawianie się mnóstwa niedorzecznych ofert, mających polegać na tym że kupcy Śląscy nie będą konkurować z kupcami z danego państwem i vice versa. Henryk IX w swej łaskawości uprzejmie odrzucił te oferty z czasem jednak przychodziło ich tyle że nawet nie przyjmował obcych delegacji kupieckich co wcale nie zniechęciło tych drugich.

​

30 listopada 1401 roku cesarzem HRE obrany został władca Palatynu kończąc tym samym panowanie znienawidzonych przez Ślązaków Luksemburgów pozycja Czech została tym samym osłabiona.

​

Nagły wzrost rangi kupców w księstwie Śląskim, wynikający z tego iż zapewniali państwu wielkie dochody pozwalające na modernizację kraju i powiększanie armii, sprawił iż zaczęli domagać się nowych praw król przystał na to co sprawiło że mieszczaństwo umocniło swą pozycję. W aktualnej sytuacji szlachta była niemal równa mieszczaństwu co było po myśli Henryka pragnącego utrzymać równowagę sił i nie dopuścić szlachty do władzy nad państwem zwłaszcza że część jej sympatyzowała z władcami Czech.

​

Osłabienie pozycji Czech, powiększenie armii i stanie się przez Śląsk potęgą handlową bogatszą nawet od Wenecji, sprawiło że władca Czech zapragnął mieć w Śląsku sojusznika w trakcie ewentualnej wojny. Akt wasalizacji nie obejmował pomocy w trakcie wojny ale Czesi byli pewni że podległy im formalnie władca zgodzi się naprawić ten błąd. Odmowa Ślązaków była wielkim szokiem dla czeskiej delegacji która nie wiedziała co czynić. Był to prawdopodobnie pierwszy znak w oczach króla Czech ryzyka rewolty na Śląsku. Podobne delegacje zaczęły się od tej chwili pojawiać regularnie, Henryk IX starał się jednak nie traktować ich po zbyt macoszemu, wiedząc że Luksemburg może tylko czekać na pretekst do wojny, na którą było jeszcze za prędko dla Ślązaków.

​

Na przełomie stycznia i lutego 1407 roku władca przyjął delegację kupiecką. Po wymianie uprzejmości okazało się iż mają oni pewien plan, mający podnieść efektywność pozyskiwania zysków z handlu w zagranicznych ośrodkach. Plan ogólnie rzecz ujmując był pozbawiony ryzyka, a jedynym argumentem przeciw był fakt iż państwo wdrażając go w życie przez jakiś czas nie będzie mogło podjąć podobnych inicjatyw. Henryk zdając sobie sprawę że potęga finansowa jego państwa wynika z handlu zgodził się, ale zrobił to w taki sposób aby to on był uważany za tego co łaskawie się zgadza na prośbę innych, a nie tego co sporo na tym zyska. Ta gra sprawiła iż skarb państwa nie poniósł żadnych kosztów. Zyski z tego przedsięwzięcia pojawiły się bardzo szybko i i były niezwykle korzystne. W ogólnym rozrachunku państwo zyskiwało teraz o połowę więcej pieniędzy na handlu.

​

1 stycznia 1410 roku do uszy władcy doszły wieści że pewien kapłan czeski uzdrowił niewyleczalną prostytutkę z jej zamiłowania nierządu, według plotek sprawił to poprzez wyjątkowo masochistyczny stosunek seksualny. Henryk postanowił sprawę nagłośnić tak iż w niespełna tydzień wszyscy już wiedzieli o tym wielkim cudzie. Wobec tej wiadomości wielu uznało że kapłan ów pokazał prawdziwą i jedyną słuszną metodę walki z prostytucją.

​

Dzięki zyskom płynącym z handlu Śląsk miał szóste co do wielkości przychody złotych monet do skarbca, równocześnie był jedynym tak bogatym państwem mającym równocześnie tak mało ziemi i obywateli. Fakt ten sprawiał iż ziemie i obywatele Śląska stawały się niezwykle bogate, w opinii niektórych Śląsk stał się finansową stolicą świata najbardziej wiedzieli o tym zagraniczni kupcy, którzy zaczęli już nawet mamić ościennych władców perspektywą łatwych łupów na szczęście w nieszczęściu Czechy panowały oficjalnie nad Śląskiem i zapewniały mu nietykalność.

​

 

​

Rozdział II ​

„Annus superior semper melior” –„ Rok ubiegły zawsze lepszy .” ​

1410–1420​

Jaśnie panujący Henryk IX, w roku pańskim 1410 postanowił zatrudnić Bartholemusa de Geer oraz Roberto Vasari. Mężowie ci znani byli z tego iż w przeszłości zajmowali się prowadzeniem zaciągu w swoich ojczyznach. Władca Śląski wysłał ich w dwa krańce swej dziedziny. Wbrew oczekiwaniom skutki były raczej mizerne, taki stan rzeczy spowodowany był faktem że większość mężczyzn i tak była już wyszkolona i wyposażona, aby w razie wojny od razu móc stanąć do walki za umiłowaną ojczyznę.

​

Ostatni z Piastów idąc dalej drogą modernizacji wojskowej kraju, nadał kolejne przywileje dowódcom wojskowym. Spotkało się to ze sprzeciwem i opuszczeniem kraju przez część uczonych których dziedziną był przemysł morski. Przywileje te pozwoliły jednak szybciej wyposażać i szkolić mężczyzn gotowych do armii, dzięki zwiększeniu liczby nauczycieli.

​

14 sierpnia 1411 roku Polska wypowiedziała wojnę Pomorzu. Kaszubi utracili prędzej tereny Gotlandii i tak zwanego Pomorza Przedniego na rzecz Dani. Po stronie Polski stanęła Litwa i jej marionetka Mołdawia a Pomorza Węgry, Czechy, Zakon Krzyżacki oraz Cesarz HRE. Po błyskawicznym ataku walecznej armii Polskiej anektowane zostało Pomorze. Zakon Krzyżacki będąc pod wrażeniem kunsztu tego ataku, podpisał oddzielny pokój polegający na powrocie do status quo. Dalej wojna toczyła się ze zmienny szczęściem. Główne walki toczone były w części Śląska bezpośrednio podlegającej Czechom. Pojedyncze potyczki toczyły się także na terenie Śląska Górnego, ale obce wojska były dokładnie pilnowane przez armię tak że nie doszło do większych incydentów. Mimo iż Polacy w tych walkach niemal całkowicie zniszczyli wojska Czeskie interwencja Cesarza doprowadziła do kontrofensywy w wyniku której zdobyte zostało Pomorze, Kujawy i Wielkopolska. Litwini i Mołdawianie za to opanowali Słowację.

Bitwa Czesko-Polska nad Odrą. ​

Henryk IX zdając sobie sprawę że zaatakowanie teraz Czech byłoby samobójstwem, postanowił zapewnić sobie neutralność ewentualnych sojuszników Czech Austriaków. Wysłana delegacja wróciła z dobrymi wiadomościami. Władca Austrii zgadzał się na zapewnianie obustronnego pozwolenia na przemarsz wojsk. Zgoda ta sprawiała że w wypadku wojny ze Ślązakami zostałby uznany za podstępnego szubrawcze, który wykorzystał dobre intencje miłującego pokój Piasta aby podstępem wprowadzić wojska na jego ziemie.

​

Wojna sąsiadów Śląska skończyła się 28 września 1414 podpisaniem pokoju między Czechami a Polską według którego ci drudzy mieli zapłacić odszkodowanie w kwocie 375 dukatów. Główny wpływ na ten akt miał zawarty prędzej biały pokój między Węgrami a Polakami. Innym ważnym czynnikiem było wrócenie niemal do status quo, ponieważ Polacy odbili swoje Północne tereny z pomocą Litwinów kosztem jednak utracenia Słowacji. Polska zyskała w tej wojnie dostęp do morza co warte było tych 375 dukatów. W konsekwencji tej wojny Polacy anektowali pokojowo Mołdawię. Odbyło się to dzięki temu że armia Mołdawska zmieszana na froncie z Litewską, nie mogła zareagować ponieważ nie wróciła jeszcze do kraju. A w samej Mołdawii większość szlachty zgodziła się na ten akt. Niedługo po wojnie Czechy i Litwa zawiązali sojusz możliwy zapewne dlatego że nie odbywały się walki pomiędzy ich wojskami i oba państwa były zaniepokojone wzrostem potęgi Polski.

​

Stale powiększane wojsko Śląska osiągnęło w 1420 roku stan 6 tysięcy piechoty i 1 tysiąca konnicy. W planach było już tylko zwiększenie ilości konnicy do 3 tysięcy. Utrzymanie przez tak małe państwo takiej ilości wojska nie było możliwe, więc realnie rzecz ujmując w państwie pod bronią i w ciągłej gotowości był tylko 1 tysiąc piechoty. Reszta wojska po uprzednim wyszkoleniu wróciła do domów jednak w zbrojowniach była broń a oni byli świadomi że w każdej chwili może paść sygnał mobilizacji. Wszyscy byli świadomi że na ewentualną wojnę ruszą niemal wszyscy Ślązacy i że albo ta wojna zostanie szybko wygrana albo naród popadnie w ruinę. Nie istniała niemal opcja ażeby w trakcie wojny prowadzić jakieś uzupełnianie jednostek. W wyniku niedopatrzenia tysiąc konnicy został z rekrutowany za prędko przez co państwo musiało wziąć pożyczkę od władcy Francji aby móc opłacić żołd i utrzymać konie. Utrzymanie wojska było tak kosztowne, że wymagane było bicie nowych monet co doprowadziło do wzrostu inflacji do poziomu 7.1 procenta a to jeszcze nie koniec ze względu na planowe dodatkowe 2 tysiące konnicy. O ile jeszcze 10 lat temu wszyscy z nadzieją patrzyli w przyszłość a państwo się rozwijało, teraz państwo wydaje się stać na chybotliwym moście i musi wykonać jakiś ruch jeżeli nie chce spaść w otchłań bo most po jakimś czasie się zerwie. Rozwój został gwałtownie zahamowany.

Mincerz sprawdzający wagę i rysunek monety. ​

 

​

Rozdział III ​

„Iacta alea est!” – „Kości zostały rzucone!” ​

1420–1430​

Na początku 1420 roku władca posłał dyplomatów do Budy i Krakowa aby zaproponować tamtejszym władcom pozwolenie na przemarsz wojsk, przez państwo Śląskie. Pełna zgoda nikogo nie zdziwiła gdyż już od dłuższego czasu relacje między państwami były bardzo dobre.

​

Kolejne przywileje nadane armii kosztem floty doprowadziły do opuszczenia przez kraj znanego naukowca, zajmującego się badaniami nad rozwojem stoczni. Nadanie te pokryły się w czasie z zakończeniem rekrutacji ostatniego tysiąca kawalerii. Od tej chwili armia liczyła 6 tysięcy piechurów i 3 tysiące konnicy.

​

Śląski rycerz. ​

Koszty utrzymania tak wielkiej armii sprawiły że wszystkie pieniądze szły właśnie na nią, co więcej trzeba było wybijać nowe monety co doprowadziło do 10% inflacji. Sytuacja ta nie mogła się dłużej utrzymywać. Henryk postawił wszystko na jedną kartę i 26 września 1423 roku zerwał zależność wasalną, armia została w pełni zmobilizowana. W państwie nie świętowano ponieważ wszyscy włącznie z królem myśleli że ruch ten zostanie wykonany dopiero w sprzyjających okolicznościach i będzie równoznaczny z wypowiedzeniem wojny. W państwie wybuchł chaos związany z wyrzucaniem z kraju wszystkich tych którzy kolaborowali z Czechami jednak był krótkotrwały.

​

Państwo Czech mogło z łatwością zniszczyć Śląsk. Jednak stała się rzecz niewiarygodna w którą wielu w tym sam Henryk nie mogło uwierzyć. 1 października a więc zaledwie kilka dni po zerwaniu wasalizacji, na dwór Śląski przybył posłaniec od króla Węgier informujący że władca Czech rozsyła posłańców po dworach Europejskich informując że gwarantuje księstwu Śląska pełną niepodległość. Czyn ten sprawia iż Czesi nie mogą zaatakować Śląska bez całkowitego zniszczenia sobie reputacji. Tak więc czekając na nieunikniony jak się wydawało atak okazało się że Śląsk jest wolny ale nadal ma w władcy Czech swego obrońcę. Dziwna reakcja Luksemburga nie zostanie pewnie nigdy w pełni wytłumaczona ale najbardziej prawdopodobne jest że władca ten po prostu stchórzył obawiając się reakcji Polski i Węgier na atak na Śląsk.

​

Śląska armia jednak była w pełni zmobilizowana a rozkaz powrotu do domu doprowadziłby do wzrostu niezadowolenia. Zresztą poniesiono ogromne wydatki na mobilizację i przygotowanie państwa do kampanii wojennej tak że Śląsk potrzebował pieniędzy jeżeli nie chciał zbankrutować co doprowadziłoby niechybnie do upadku państwo. Król postanowił działać niezwykle szybko i godzinę po tym jak przybył posłaniec Węgierski wysłał swego posłańca do władcy Saksoni z deklaracją wypowiedzenia wojny. Po stronie Saksonii stanął tylko cesarz HRE, wszystkie państwa były niezwykle zaskoczone takim obrotem spraw. Przewaga przeciwników była znaczna zwłaszcza patrząc na fakt iż Śląsk nie mógł pozwolić sobie na uzupełnianie wojsk, jednak cesarz walczył równocześnie z Zakonem Krzyżackim i Holandią w których to państwach walczyła większość jego wojsk.

​

Dowództwo nad armią przejął sam władca, pierwotny plan zakładał przemarsz przez Polskę. Niestety władca Polski 4 października anulował pozwolenie na przemarsz wojsk. Ta niespodziewana decyzja wynikła zapewne z faktu iż armia Śląska zmusiłaby wojska Palatynatu do zaprzestania podboju Zakonu Krzyżackiego co było by niezwykle nie pomyśli Polakom którzy w Zakonie widzieli swego głównego wroga. Książę został więc zmuszony prosić o pozwolenie na przemarsz wojsk władcę Czech który ostatecznie się zgodził ale dopiero na początku listopada.

​

Rozpoczęcie kampanii w tej chwili nie miało sensu ze względu iż zanim armia dotarłaby do Saksonii zaczęłaby się zima. Danie czasu wrogowi było całkowicie nie pomyśli Ślązakom jednak nie mogli oni sobie pozwolić na prowadzenie niezwykle kosztownej i krwawej kampanii zimowej. Władca skupił się więc na polepszeniu stosunków z Polską, Węgrami i Austrią poprzez zawarcie z nimi królewskich mariaży.

​

Władca Polski zadziwił dwór Śląski, wysyłając do wszystkich państw katolickich notki sporządzone po łacinie, w których zamieścił opinię jakoby księża Śląscy którzy od czasów wielkiego cudu regularnie odbywają masochistyczne stosunki seksualne z prostytutkami robią to ku zaspokojeniu własnej chuci a nie w imię lepszych spraw. W całej Europie rozgorzała dyskusja na ten temat, wielu zagranicznych księży poświęciło się w celu przetestowania skuteczności tej metody i mimo iż wnioski były różne wszyscy księża zgodnie doszli do wniosku iż taki proceder powinien być dozwolony z zastrzeżeniem jednak że tylko dla księży.

​

W lutym 1424 roku podczas kiedy armia Śląska maszerowała już przez Czechy w kierunku Saksonii Europę nawiedziły kolejne notki dyplomatyczne wysłane przez króla Polski według których rzekomo tzw. „Śląski sposób indoktrynacji jawnogrzesznic” w skrócie „ssij” był głównym powodem napływu prostytutek do Polski którego duchowieństwo jako jedyne nie uznało tej metody za skuteczną. Pogorszyło to jedynie stosunki między Polską a Śląskiem a na dworach zagranicznych zaczęto uważać że Polska chce sprowokować Śląsk. Obawiając się że Polacy w końcu sami zaatakują Śląsk władca Węgier zagwarantował jego niepodległość.

​

3 marca w okolicach Drezna została zaatakowana armia Śląska przez 4tysięczną konną armie Palatynatu straty wyniosły około 500 piechurów po stronie Śląskiej i 550 konnicy po stronie Palatynatu. Henryk postanowił nie zwlekać i z marszu zaatakować Lipsk ponieważ istniało ryzyko że armia Saksonii połączy się z pokonaną armią Palatynatu. Bitwa niedaleko Lipska była całkowitym zwycięstwem Ślązaków którzy stracili tylko 4 konnych całkowicie rozbijając wrogą armie składającą się z 1 tysiąca piechoty. Zwycięstwo to było możliwe dzięki temu że wojska Saksońskie dowodzone przez samego króla wyruszyły przeciwko armii Krzyżaków którzy maszerowali przez Turyngię, plan Saksończyków zakładał połączenie sił z konnicą Palatynaty i rozbicie Krzyżaków. Jednak król Saksonii zaniedbał wysłania zwiadowców będąc pewnym że Ślązacy nie zaatakują przed końcem zimy. Zaniedbanie to kosztowało go utratę swego władztwa które zostało anektowane po 9 miesięcznym oblężeniu. W tym samym czasie ta sama armia Krzyżaków przez którą Saksończycy utracili swe państwo zajęła Frankonię. Wraz z nadejściem roku 1425 armia Śląska skierowała się do Palatynatu w którym po serii bitew całkowicie rozbiła
3 tysiące wrogiej piechoty i 1 tysiąc konnicy. 1 września tego samego roku skapitulował ostatni Palatyński zamek w regionie działań i tylko Frankonia nie była pod Śląską okupacją. 4 dni prędzej Palatynat podpisał pokój z Zakonem Krzyżackim na mocy którego zapłacił odszkodowanie w kwocie 358 dukatów. Zrobił to mimo iż okupował połowę ziem zakonu, armie Palatynatu ruszyły do domu pragnąc całkowicie zniszczyć Ślązaków którzy zmusili ich do tego pokoju zajmują ich ostatnią prowincję. Król Henryk natychmiast skierował armie to Frankonii jednak nie udało mu się zając tych ziem przed powrotem wrogiej armii przez co musiał się z nią zmierzyć. Mimo wrogiej przewagi liczebnej udało się wygrać bitwę po której chwilę później skapitulował garnizon miasta.

​

Tym sposobem wszystkie tereny Palatynatu były okupowane przez Śląsk. Cesarz został zmuszony do oddania Frankonii i Wormacji Ślązakom w zamian za pokój. Państwo które 3 lata temu było wasalem Czech i z którym nie liczono się teraz zmusiło cesarza do oddania 2/3 jego domeny. Cesarz jednak nie pogodził się z tym i dał pełną niezależność jednemu ze swoich dowódców tak iż formalnie nie podlegał on niczyjej władzy, dowódca ten wraz ze swoją armią zaczął oblegać Wormację którą w końcu zdobył i zaczął okupywać, wykończona armia Śląska przegrywała z tymi buntownikami każdą bitwę. Wykończone armie Śląskie nie mogły nic na to poradzić gdyż państwo było całkowicie wykończone pod względem militarnym. Za to pod względem ekonomicznym zyskało bardzo wiele. Dzięki powiększeniu swojego władztwa 3-krotnie Henryka stać było na utrzymanie armii i wznowienie inwestycji bez konieczności produkcji nowych monet. Prowadzenie wojny możliwe było tylko dzięki pieniądzom zdobytym w Lipsku i wprowadzeniu na pół roku podatków wojennych. Dzięki nowym źródłom pieniędzy spłacono wreszcie dług zaciągnięty u króla Francji.

​

W listopadzie 1926 roku gwarancje niepodległości Śląskowi dali Polacy, dwór Śląski wyraził nadzieję iż jest to ostateczny koniec z dziwną polityką Polski według której z jednej strony zawierano królewski mariaż a z drugiej wysyłano zniewagi. Domyślano się że władca Polski obawia się wzrostu znaczenia ostatniego piastowskiego państwa.

​

10 lipca 1429 roku zmarł król Henryk IX władca który stworzył potęgę Śląska oraz doprowadził do jego pełnej niepodległości dzięki czemu zyskał przydomek Odnowiciel. Nowym władcą został jego syn Joachim zwany odtąd Joachimem I władca niezwykle uzdolniony zwłaszcza pod względem administracji.

​

 

​

Rozdział IV ​

„Veni, vidi, vici. ” –„ Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem.” ​

1430–1440​

Zdobycie nowych terenów nie rozwiązało problemu z brakiem rekrutów, mimo iż Niemcy byli powoływani do wojska robili do niezwykle niechętnie i unikali tego wszelkimi możliwymi sposobami. Władca Śląski postanowił iż aby utrzymać spokój w armii, dowódcami być mogą tylko Ślązacy bądź inni przedstawiciele ludów Słowiańskich, jednak tylko ci którzy zamieszkiwali rdzenną prowincję Śląską. Wymagało to nadania kolejnych przywieli armii kosztem marynarki co spowodowało że część młodych oficerów marynarki którzy wierzyli że kiedyś przydadzą się ojczyźnie sfrustrowana opuściła kraj.

​

22 maja 1430 roku w Lipsku wybuchły zamieszki, jeden z nowych zarządców prowincji dopuścił się wielu wyjątkowo bestialskich czynów włącznie z zgwałceniem siostrzenicy byłego króla Saksonii. Dodatkowo wykorzystując sytuację panującą w państwie zarządca prowincji narzucił ogromne podatki z których lwia część szła do jego kieszeni. Joachim natychmiast wysłał oddział wojska wraz z zaufanym przyjacielem który miał zostać nowym zarządcą, a także doprowadzić do widowiskowego ścięcia starego. Jako iż nie uspokoiło to ludności postanowiono obniżyć podatki oraz zorganizować za pieniądze które bezprawnie zagarnął niedawno ścięty jarmark. Uspokoiło to sytuację.

​

Skupienie się na niedawnej wojnie i organizacji administracji w nowo podbitych terenach doprowadziło do osłabienia pozycji Śląskich kupców w zagranicznych ośrodkach handlu. Na domiar złego w Bremie powstało nowe centrum handlowe które zmniejszyło obroty tych w Lubece i Antwerpii. Władca nie miał pieniędzy aby posłać kupców w celu odzyskania niedawno utraconej pozycji.

​

Na początku października 1431 roku zaatakowano wszystkimi siłami buntowników w Wormacji. W ostatnich latach życia Henryk IX rozkazał wiele nieudanych ataków przeciw nim z kolei Joachim dał im chwilowo spokój ażeby odbudować wpierw armię. Pod koniec września doszły do jego uszu plotki, jakoby buntownicy przygotowywali się do przekazania władzy Palatynowi postanowił więc niezwłocznie zaatakować. Mimo większych strat w tym utraty całej piechoty wróg został zmuszony do odwrotu po czym skierował się w stronę Palatynatu gdzie armia została rozwiązana. Sam garnizon miasta utrzymywał się jednak jeszcze przez rok po czym ostatecznie skapitulował.

​

19 lipca 1433 roku kiedy sytuacja w państwie już się ostatecznie ustabilizowała, król mógł zająć się sprawami dyplomacji. Jednym z tego efektów było zawarcie królewskich mariaży z władcami Węgier, Polski i Austrii.

Ślub śląskiej księżniczki z węgierskim księciem. ​

Od czasu odzyskania niezależności na dwór Śląski przybyło wielu dyplomatów z propozycją sojuszu. Władca wiedząc że i tak nie będzie mógł w razie czego udzielić pomocy oferty te odrzucał. Kiedy jednak sytuacja się ustabilizowała a armia znowu zaczęła osiągać 9 tysięczną liczebność, zgodził się na zawarcie sojuszu z władcą Wirtembergii. Nowy sojusznik miał śmiesznie małą armię liczącą tylko 1 tysiąc piechoty więc pewne było że nie będzie to żadna pomoc w wypadku wojny. Jednak utrata pozycji przez kupców Śląskich sprawiła że władca musiał zacząć myśleć o kolejnych podbojach jeżeli nie chciał zbankrutować. Liczył więc na to że poprzez sojusz z Wirtembergią będzie mógł się włączyć do jakiejś wewnętrznej niemieckiej wojny.

​

Żadna okazja jednak nie nadchodziła a pozycja kupców a przez to i państwa słabła. Joachim zaczął więc szukać potencjalnego celu który byłby na tyle słaby ażeby można go było pokonać. Padło na Wurzburg prędzej trzeba było jednak anulować prawo przemarszu wojsk i zadbać o uzyskanie takowego od Ansbachu aby nie odciąć sobie dostępu do Wormacji. Oficjalnie wojna zaczęła się 4 listopada władca Wirtembergii okazał się tchórzem i do wojny nie dołączył w przeciwieństwie od cesarza i Trewiru którzy stanęli po stronie Wurzburga. Śląsk miał przewagę liczebną jednak cesarz mógł liczyć na rekrutów z całych Niemiec co sprawiało że to on miał ogólnie przewagę.

​

Potężna armia Śląska z łatwością pokonała i całkowicie zniszczyła armię Wurzburga. Następnie odparła w samym Wurzburgu atak wojsk cesarza odnosząc jednak większe starty niż przeciwnik. Joachim postanowił wykorzystać okazję i po zostawieniu specjalnie wydzielonych armii do oblegania dwóch prowincji Wurzburga większość armii skierował do Palatynatu. Gdzie rozbił świeżo sformowaną armię cesarza i rozpoczął oblężenie wrogiej stolicy. Główne armie Palatynatu i Trewiru w tym czasie opanowały Wormację którą zaatakowały na początku wojny. Na szczęście dla Ślązaków władca Trewiru pokłócił się z cesarzem dzieląc skórę na niedźwiedziu a bardziej konkretnie poszło o to komu powinna przypaść Wormacja. Tak więc armia Trewiru nie ruszyła razem z armią Palatynatu pokonać armii oblegającej stolicę cesarza tylko umacniała pozycję w Wormacji. Dzięki bohaterskiej obronie Ślązaków i brakowi Trewirczyków udało się odeprzeć atak. Wroga armia ponawiała jednak za każdym razem atak i mimo iż za każdym razem byli odpierani zadawali zawsze większe straty niż odnosili. Niechybnie doprowadziłoby to do porażki Ślązaków gdyby nie zakończenie oblegania Bambergu i dotarciu sił prowadzących oblężenie do Palatynatu. Początkowo nadal armie Palatynatu zadawały większe straty jednak z czasem to Ślązacy zaczęli zdobywać przewagę.

​

W końcu 27 marca 1437 roku oblężenie się zakończyło i następnego dnia cesarz który nie miał już szans na zwycięstwo zgodził się na pełną kapitulację i włączenie jego ziem do Śląska. Było to równoznaczne z utratą cesarskiego tytułu, nowym cesarzem wybrany został władca Kleve. 1 lipca zakończyło się 532 dniowe oblężenie Wurzburga jednak mimo kontrolowania całości wrogich ziem nie zawarto pokoju jako iż byłoby to równoznaczne z zawarciem status quo z Trewirem. Całość wojsk Śląskich ruszyła na Koblencję która skapitulowała po ponad 100 dniach oblężenia, w tym samym czasie Trewirczycy zajęli Palatynat. Władca znów podzielił armię i część zaczęła oblegać ostatnią prowincję Trewiru a część zaatakowała w Palatynacie jego armię. Zwycięstwo Śląskiej armii było miażdżące a po zwycięstwie od razu zdecydowano się na pościg za wycofującym się wrogiem który został ostatecznie rozbity pod Wormacją. Tym samym wrogowie Śląska przestali posiadać armie.

​

9 listopada 1438 roku poddał się garnizon stolicy Trewiru, w tym samym dniu wysłano dyplomatów do władców Wurzburga i Trewiru którzy podyktowali pokój na mocy którego Śląsk zyskał Bamberg i Koblencję a także odszkodowanie w kwocie 1625 dukatów. Odszkodowanie to pozwoliło wysłać kupców do Antwerpii, Lubeki i Wenecji gdzie odzyskali utraconą pozycję, dzięki tym pieniądzom przestano też już wybijać słabe pieniądze dzięki czemu przestała wzrastać 12.5 procentowa inflacja.

​

Władca zatrudnił jako doradcę Gergoesa de Chevigny który miał doradzać mu jak polepszyć reputację Śląska która została mocno zachwiana przez niedawne wojny.

​

Powiększenie swoich terenów zwłaszcza zyskanie nowych na zachodzie Rzeszy blisko granicy z Francją sprawiło że władca postanowił zapewnić sobie jakoś neutralność Francji i ocieplić z nią stosunki które ucierpiały tak jak te zresztą państw. Póki co dogadano się co do obustronnych praw przemarszu wojsk.

​

W czerwcu 1439 roku wybuchło powstanie w Koblencji finansowane przez niedawnych panów tych ziem Trewirczyków. Nie powtórzyła się jednak sytuacja z Wormacją i po 2 bitwach buntownicy zostali całkowicie pokonani a dowódcy powstania ścięci co pogorszyło jeszcze reputację Śląska.

​

 

​

Rozdział V ​

„Omne animal triste post coitum.” –„Każde stworzenie jest smutne po obcowaniu.” ​

1440–1450​

Śląsk jako państwo słowiańskie, podbijające coraz to nowe tereny niemieckie, nie mogło liczyć na to że inne państwa Niemieckie będą traktowały je na równi, a co najważniejsze że nie będą tylko wypatrywały okazji aby stać się wyzwolicielami swych braci. Potrzeba więc silnej, wyszkolonej armii aby ostudzić ich zapędy. Jako iż armia baranów dowodzona przez lwa silniejsza jest niż armia lwów dowodzona przez barana, Joachim nadał kolejne prawa armii kosztem floty, zwłaszcza jej dowództwu. Przyniosło to szybko efekty zwłaszcza w postaci młodego kapitana który okazał się geniuszem w sprawach motywowania żołnierzy. Król słysząc o nim wiele pochlebnych słów postanowił go poznać, doprowadziło to do przyjaźni pomiędzy nimi. Od tego czasu król go włączył do swojego dworu i mianował doradcą na miejsce Roberto Vasari który okazał się bezużytecznym w sytuacji kiedy liczba rekrutów się zwiększyła tak że nie trzeba było specjalnie się wysilać i szukać kolejnych.

​

11 listopada 1441 roku zawarto królewski mariaż pomiędzy Francją a Śląskiem było to efektem starań Joachima o zapewnienie sobie neutralności ze strony Francji.

​

18 lipca 1442 roku na dwór Śląski przybyli dyplomaci Węgier i Zakonu Krzyżackiego z propozycją sojuszu. Król z radością przyjął propozycję Węgier jako iż z królem tego państwa łączyła go przyjaźń a i same Węgry stały się w ostatnich czasach bardzo silne. Po wielu godzinach rozmyślań propozycja Zakonu Krzyżackiego została odrzucona ponieważ władca miał przeczucie że z tego sojuszu nie wyniknie nic dobrego.

​

Władca Śląska postanowił zdobyć kolejne tereny Niemieckie w celu umocnienia swej domeny, dodatkowym powodem był fakt iż państwo Śląskie składało się z 3 oddzielnych obszarów nie połączonych ze sobą. Postanowiona zaatakować Moguncję której gwarantował niepodległość Wurzburg na którego interwencję liczono gdyż dzięki aneksji tych dwóch państw dwa obszary Śląskie by się połączyły. 6 stycznia 1443 roku anulowano przemarsz wojsk przez Moguncję a już 9 lutego zaatakowano. Węgry odmówiły udziału w wojnie łamiąc tym samym sojusz po stronie Moguncji Wurzburg jednak nie stanął za to stanęła Kolonia, Munster i Cesarz Niemiecki władca Kleve. Wrogowie mieli przewagę zwłaszcza dzięki pozycji cesarza ale ich wojska rzecz jasna były w różnych prowincjach.

​

Całością sił zaatakowano Moguncję miażdżąc całkowicie jej armię. Następnie wyznaczoną część armii do oblężenia jej stolicy a resztę skierowano do Śląskie Koblencji zaatakowanej przez wojska Munsteru, bitwę wygrano i Joachim ruszył z armia na Kolonię gdzie kolejny raz pokonał tą samą armię Munsteru. Wojska Munsteru wycofały się znów, więc władca wyznaczył oddział do oblężenia Koloni a reszta armii zaatakowała wroga kolejny raz go pokonując.

​

Wojnę tą wykorzystali Wenecjanie i korzystając z sytuacji nadali embargo na naszych kupców. Joachim przekonał jednak przy pomocy 50 dukatów część kupców Weneckich popierających wolny handel aby wznieśli protest. Jako iż Wenecja zawdzięczała swe bogactwo handlowi wenecki Doża musiał ustąpić. Jednak sytuacja kupców Śląskich zaczęła być niezwykle nieciekawa także w innych ośrodkach handlu.

​

Król postanowił zniszczyć armię Munsteru jako że ta zamiast się wycofać na tereny wrogiej koalicji lub neutralne za każdym razem wycofywała się na ziemie Śląskie licząc widocznie na to że armie sojusznicze zmuszą Ślązaków do zaniechania jej ścigania. Munsterczycy zawędrowali aż do Palatynatu gdzie zostali całkowicie zniszczeni w dwóch bitwach. W tym samym czasie poddał się garnizon Kolonii.

​

24 listopada tego samego roku po 274 dniach oblężenia skapitulowała obrona Moguncji samo państwo zostało anektowane 2 dni później a król uciekł do Koloni. 1 stycznia w celu odbicia tego państwa i zwrócenia mu niepodległości, były król Moguncji na czele armii Kolonii, której oficjalnym dowódcą był jednak król koloński, zaatakował swą dawną stolicę. Licząc widocznie na to że armia Śląska nie będzie mogła zareagować jako iż 6 tysięcy piechurów Ślązaka walczyło gdzie indziej i potrzebowało pomocy. Joachim jednak uznał że Ślązacy się utrzymają dostatecznie długo tak iż zdąży zmiażdżyć Kolończyków i jej pomóc co okazało się prawdą tylko w jednej połowie jednak części Śląskich piechurów udało się wycofać mimo przegranej bitwy.

​

Wojna jest okrutna i nie oszczędza nikogo, wielu ginie jednak od chorób a nie od oręża. Wojna zwłaszcza porażki takie jak ta Śląskich piechurów powoduje smutek. Król jednak nie może być smutny a przecież powszechnie wiadomo że obcowanie z pięknymi niewiastami sprawia radość, w Śląsku wiedzą to zwłaszcza księża spełniający swe duchowe powołanie za pomocą metody „SSIJ”. Niestety los jest okrutny a stwórca tworząc Niemki nie przewidział widocznie że najszlachetniejsi i najwaleczniejsi wojacy jacy kiedykolwiek chodzili po ziemi będą zmuszeni z nimi obcować z braku innych potencjalnych partnerek i nie dał im daru urody. Oczywiście obcowanie to odbywało się przy pełnej zgodzie obu stron przynajmniej tak twierdzili dzielni wojacy a przecież nie ma powodu aby im nie wierzyć. Joachim jednak jest wielkim władcą i jako takiemu wyszukano w Koloni piękną arabkę, która się co prawda niezwykle mocno rzucała podczas stosunku i krzyczała, jednak z całą pewnością wynikało to z jakichś wschodnich obyczajów, a nie z braku zgody i zresztą dobrze bo nie znała Polskiego więc gdyby się nie zgadzała i tak nikt by się nie domyślił o co chodzi. Niestety okazało się że ta piękna arabka zaraziła Joachima pewną niezwykle niemiłą chorobą weneryczną. Król zaniemógł w takim stopniu że część obowiązków musiała przejąć arystokracja co nie spodobało się innym stanom.

​

13 maja poddała się ostatnia Kolońska twierdza tego samego dnia zawarto też pokój z Kolonią na mocy którego tracili samo miasto Kolonię i 825 dukatów na rzecz Śląska. W tym samym czasie wybuchło też powstanie w Moguncji, które pokonało Śląską armię wysłaną do pokonania jej, jednak Ślązacy się w większości wycofali. W tym samym czasie armia skierowana do oblegania Bergu została pokonana przez wojska wrogiej koalicji. Moguncja po pewnym czasie skapitulowała a buntownicy skierowali się do Palatynatu gdzie jednak zostali pokonani przez armię Śląską która uzupełniła niedawne straty, po drodze odbito też Moguncję.

​

1 kwietnia 1445 roku skapitulowała obrona Bergu niestety jednak Kleve nie mogło zostać oficjalnie jeszcze anektowane jako iż jedna armia Cesarza podbiła prędzej Śląski Bamberg i Frankonię. Armia Kleve zaczęła też w tym czasie oblegać Kolonię niestety jednak armia wysłana do przerwania oblężenia przegrała, głównie z powodu że większość armii Śląskiej została skierowana do odbicia straconych ziem. W czerwcu armia Munsteru odbiła Berg, na co Ślązacy zareagowali atakując ryzykownie ponownie to miasto jako iż dzięki utrzymaniu go do czasu odzyskania Bambergi i Frankonii można by anektować Kleve, niestety władca Kleve przerwał oblężenie Kolonii i ruszył na pomoc sojusznikom, Ślązacy nie mieli żadnych szans i zostali pokonani przez przewagę liczebną wroga.

​

17 lutego skapitulował garnizon Frankonii kilka dni prędzej to samo zrobił garnizon Bambergu. Jedna z armii prowadzących oblężenie ruszyła na Berg a druga połączyła się z główną i rozbiła konnicę Munsteru pod Koblencją. Berg ponownie został zdobyty jednak do tego czasu cesarz opanował Kolonię, Moguncję i Palatynat przy zdobywaniu tej drugiej musiał zniszczyć ostatecznie buntowników którzy od czasu początku buntu dali się we znaki mieszkańcom tego obszaru. 23 lutego 1447 roku po uprzednim odzyskaniu straconych ziem anektowano Kleve nowym cesarzem został władca Badenii a wciąż silne armie starego Cesarza przeszły przez granicę to jego państwa.

​

Do pokonania został więc już tylko Munster którego jedna armia oblegała Wormację, druga broniła Osnabrucka a trzecia oblegała Berg, dzięki przewadze liczebnej Ślązaków armie te zostały z łatwością zmiażdżone. Ten sam los spotkał obrońców twierdz Munsteru i 23 stycznia 1448 roku podpisano pokój ostatecznie kończący wojnę, na mocy tego pokoju Śląsk zyskał Osnabruck i 675 dukatów odszkodowania. Główny cel wojny czyli połączenie dwóch obszarów nie został co prawda osiągnięty co więcej stworzono czwarty składający się póki co tylko z Osnabrucka. Jednak w skład państwa weszły 4 nowe prowincje w tym Kolonia będąca najbardziej zaludnioną ze wszystkich. W wyniku wojny reputacja Śląska stała się tak źle że zaistniało ryzyko wypowiedzenia wojny przez państwa ościenne. Musi więc teraz nastać czas pokoju z tego też powodu odmówiono propozycji sojuszu ze strony Polski jako iż państwo to prowadzi wiele wojen, w ostatnich czasach na przykład wraz z Bizancjum próbowało zrobić rozbiór Bułgarii.

​

Sytuacja kupców w ośrodku handlowym w Wenecji mimo nie wprowadzenia w życie embarga stała się tak tragiczna że po pewnym czasie Śląsk stracił tam ostatnie wpływy. Jako iż w tym samym czasie zmarł kupiec Michał z Prochowa który koordynował z woli władcy Śląskiego działania kupców śląskich w tym ośrodku postanowiono ostatecznie wycofać się z niego i skupić się na utrzymaniu wpływów w dwóch pozostałych, w których sytuacja też była bardzo nieciekawa. Do skarbu państwa trafiło 65 dukatów które miał Michał, mimo iż w testamencie chciał aby wszystko co zostawił zostało wydane na sztukę, to te pieniądze dostał od księcia ażeby za ich pomocą utrzymał wpływy w Wenecji.

​

W sierpniu Joachim rozkazał stracić nowego zarządcę Kolonii na którego było wiele skarg, co doprowadziło do straty prestiżu w oczach innych władców, wielu uważa że zrobił to nie będąc w pełni sił umysłowych jako iż 26 stycznia z żalu przez to co z jego narządem płciowym zrobiła egzotyczna choroba weneryczna zmarł. Osobisty lekarz oświadczył że prawdopodobnie by z nią mógł żyć ale psychika zrobiła swoje. Joachim pośmiertnie otrzymał tytuł Joachim I Weneryk. Nowym władcą został Fryderyk zwany odtąd Fryderykiem I. Nowy władca był człowiekiem wybitnym w sprawach dyplomacji co było najbardziej aktualnie Śląskowi potrzebne.

​

Nowy władca zawarł kolejne królewskie mariaże z władcami Polski, Węgier, Austrii i Francji. Część szlachty, która poczuła się urażona wówczas kiedy Joachim I Weneryk wybrał arystokrację jako stan który ma go zastępować w niektórych sprawach, pragnęła wykorzystać fakt iż Fryderyk nie dorównywał w kwestiach administracji poprzednikowi. Wysłali więc delegację która bezpardonowo domagała się jakiejś rekompensaty argumentując to tym że to ona przez długi czas utrzymywała państwo. Władca zdając sobie sprawę że i tak póki co nie może zacząć żadnej wojny a i nikt mu nie zagraża dzięki gwarancjom niepodległości postanowił delegację odrzucić gotów nawet na bunt części niej, skończyło się jednak tylko na przejściowym osłabieniu stabilności państwa.

​

​

 

​

Dodatek A ​

„Mapa wraz z krótkim opisem aktualnej sytuacji w znanym świecie w odniesieniu do ubiegłego półwiecza.” ​

1400–1450​

​

„Iberia” ​

Po zakończeniu przez Kastylię rekonkwisty zapanował pokój. Aragonia podbiła Navarę i w trakcie tej samej wojny straciła jedną prowincję pirenejską na rzecz Francji.

„Galia” ​

Najsilniejszym państwem jest Francja która powoli jednoczy te tereny. Burgundia została zniszczona przez Francję i ogranicza się aktualnie tylko do dwóch prowincji. Ostatnimi czasy Anglia podbiła jedną prowincję Bretońską co może sygnalizować chęć odzyskania wpływów na kontynencie.

„Italia” ​

Na południu umocniło się państwo Neapolu, na północy nieudane próby zjednoczenia podjęły Wenecja i Mediolan po czym się znów wróciły to pierwotnych kształtów.

„Brytania” ​

Anglia podbiła większość Irlandii oraz część Szkocji dodatkowo trwa właśnie wojna podczas której okupuje niemal całą Szkocję.

„Bałkany” ​

Bezkonkurencyjnie rządzą tu Węgry które wykorzystały słabość Turcji aby zdobyć przewagę. Turcja na początku wieku przegrała wojną z Timurydami co wykorzystało Bizancjum. Później w wyniku buntu wyzwoliła się także prawosławna Bułgaria.

„Skandynawia” ​

Panuje równowaga sił ze wskazaniem na Danię.

„Azja Mniejsza” ​

Timurydzi którzy jeszcze niedawno byli najpotężniejszym państwem w tym obszarze rozpadają się co może wykorzystać Turcja aby odzyskać swą pozycję. Kraj Mameluków boryka się z buntami ale utrzymuje swą domenę w całości. W Arabii jest wiele państewek rywalizujących ze sobą.

„Afryka Północna” ​

Od czasu podbicia przez Maroko większości Tunezji panuje pokój.

„Europa Wschodnia” ​

Złota Orda w wyniku wielkiej rewolty przemieniła się w Astrachań. Poza wyraźnym osłabieniem państwa nic się jednak nie zmieniło przez co bunty nadal wybuchają doprowadzając do powstania dwu prowincjonalnej Złotej Ordy i jedno prowincjalnego Krymu. Słabość Astrachańu wykorzystuje Polska i Litwa organizując co jakiś czas wyprawy łupieżcze kończące się płaceniem im odszkodowania. Nowogród w serii wojen pokonał państwo Moskiewskie ograniczając je tylko do stolicy. Litwa i Zakon utrzymały w większości swe granice, od Zakonu odłączyło się państwo Prusy.

„Europa Środkowa” ​

Polska na początku wieku zdobyła Mołdawię i Pomorze po czym zaprzestała podbojów prowadzi za to od czasu do czasu wojny z Astrachaniem, podjęła też próbę na spółkę z Bizancjum rozbioru Bułgarii co zakończyło się jedynie zapłaceniem trybutu przez Bułgarię. Jedyną poważną zmianą w HRE jest gwałtowne powiększenie przez Śląsk swej domeny, zauważalne też jest zainteresowanie Danii tymi terenami, przez co prowadzą wojny z Zakonem Krzyżackim o Bremę, którą zdobyli ci drudzy niedługo po tym jak poprzedni pan tych ziem zafundował tam ośrodek handlowy.

 

​

Rozdział VI ​

„Fortes fortuna adiuvat .” –„Śmiałym szczęście sprzyja.” ​

1450–1460​

Odrzucenie postulatów szlachty przyniosło kolejne owoce, mimo iż sądzono że kryzys przeminął. Władca stanął przed wyborem albo ukarze szlachtę tak jak na to zasługuje przy pomocy ognia i miecza, albo całą sprawę przeczeka. Pierwsza opcja spowodowałaby jeszcze większe pogorszenie reputacji Śląska natomiast druga wystawiłaby Śląsk na pośmiewisko. Nie w stylu wielkich Piastów którzy w swej historii mordowali nawet księży jest tolerowanie takich zachowań. Niestety jednak sytuacja zmusiła Fryderyka to przemilczenia całej sprawy jako iż ten chciał jak najszybciej poprawić reputację Śląska, zapewne tylko po to ażeby móc ją znowu pogorszyć.

​

Sytuacja kupców mimo skupieniu się tylko na dwóch ośrodkach handlu nadal była tragiczna co zmusiło Fryderyka do postanowienia opuszczenia też Lubeki, po całkowitym utraceniu tam wpływów w maju 1452 roku. Sytuacja w ostatnim ośrodku handlu gdzie Śląscy kupcy mieli wpływy Antwerpii wydawała się być ustabilizowana. Niestety w kwietniu 1456 roku władca Burgundii dzięki pieniądzom które zyskał anektując Flandrię i uzyskując kontrybucję od cesarza Niemieckiego zafundował wielką ofensywę kupców Burgundzkich na Śląskich. Ofensywa okazała się niestety wielkim zwycięstwem i już w maju kupcy Śląscy utracili swe wpływy. Fryderyk odpowiedział jednak tym samym dzięki czemu kupcy odzyskali część wpływów.

​

W grudniu 1453 roku w Koloni wybuchł bunt, finansowany z całą pewnością przez jakieś ościenne państwo niestety władcy Śląscy nigdy nie dowiedzieli się przez jakie. Nie przeszkodziło to jednak rzecz jasna w rozbiciu buntowników w bitwie pod Kolonią. Następnie wojacy Śląscy ukarali popierających buntowników i ich rodziny jak także tych którzy możliwe że w jakiś sposób wspierali powstanie. 14 grudnia stał się czarnym dniem Kolonii rynsztoki pełne były krwi i ciał Kolończyków, część kobiet które nie zdążyły się ukryć albo schronić w świątyni czekał o wiele gorszy los. Gdyby nie stanowcza reakcja króla i powieszenie kilku wojaków którzy podnieśli rękę na duchowieństwo w mieście wybuchło by pewnie kolejne powstanie. Warto jednak zauważyć iż zbrodni na Kolończykach dokonał głównie Śląski garnizon miasta, zapewne na fali wspomnień zbrodni jakich dokonali buntownicy na nowych Śląskich mieszkańcach. Po opanowaniu sytuacji w Kolonii armia ruszyła w pościg za buntownikami którym udało się zbiec, dopadnięto i całkowicie zmasakrowano ich w lasach Bergu w dniu Bożego Narodzenia, tym razem nikt nie powstrzymał masakry.

​

Fryderyk w czasach pokoju zawarł kilka mariaży między innymi z Kastylią i Litwą, z tymi drugimi ażeby trochę osłodzić niezgodzenie się na sojusz. Zawarto też wiele pozwoleń na przemarsz wojsk. 7 lipca 1456 Fryderyk ustanowił instytucją Banku Narodowego która miała lepiej kontrolować produkcję pieniędzy a przede wszystkim zmniejszyć 13% inflację. Odbyło się to bezproblemowo dzięki przybyciu z Kastylii, zgodnie z porozumieniem zawartym przy mariażu politycznym, grupki ekspertów którzy wprowadzili podobne rozwiązanie prędzej w swojej ojczyźnie.

​

Śląski Bank Narodowy​

W styczniu 1457 roku Śląscy kupcy utracili swe wpływy w Antwerpii. Fryderyk postanowił darować sobie próby odzyskania tam pozycji jako iż przynosiły tylko straty, tym samym przestano już czerpać korzyści z zagranicznych ośrodków handlu. Władca równocześnie zmienił politykę wewnętrzną która od teraz miała bardziej skupiać się na merkantylizmie niż na wolnym handlu w przyszłości planowano kolejne kroki w tą stronę.

​

Obraz przedstawiający Śląskiego kupca-oszustę narysowany na życzenie kupców burgundzkich i powieszony w najpopularniejszej kupieckiej gospodzie w Antwerpii. ​

Jako iż wysoka reputacja uniemożliwia zaczęcie kolejnej wojny wewnątrz HRE, a równocześnie Śląsk utracił swą pozycję przez porażkę poniesioną w zagranicznych ośrodkach handlu. Fryderyk zaczął więc rozmyślać jak zapewnić sobie nowe źródło dochodów, zawierzając pogłoskom o odkryciu nowych lądów postanowił przygotować kraj na kolonizację nowych terenów. Innym pomysłem było przejęcie jakiejś prowincji posiadającej ośrodek handlu. Plany kolonizacyjne wymagały potężnej floty co wymagało posiadania porządnego portu, uzyskanie nadmorskiej prowincji było zresztą same w sobie niezwykle korzystne. Fryderyk wypowiedział na początku czerwca 1457 roku wojnę Burgundii. Celem wojny było zdobycie Antwerpii i przy okazji Brabancji. Brakowało innych równie atrakcyjnych celów, przy okazji nadarzyła się okazja ukarania Burgundczyków którzy widocznie myśleli że mogą bez konsekwencji prowadzić ofensywy przeciw Śląskim kupcom. Po stronie Burgundii stanęła Bretania jednak Francuzi zapewnili iż nie przepuszczą jej wojsk, porażka Burgundii była po myśli Francuzom. Jak się okazało Burgundczycy zmobilizowali aż trzykrotnie więcej wojsk niż Ślązacy. Armią Śląską w wojnie miał dowodzić Fryderyk Hoppe, specjalnie mianowany dlatego na generała co wymagało odpowiednich funduszy.

​

Władca uznał że armia Burgundzka będzie chroniła głównie stolicę dzięki czemu będzie mógł zająć Antwerpię i Brabancję, niestety okazało się że Burgundczycy do obrony stolicy zostawili tylko 4 tysiące piechurów a reszta wojska stacjonowała w Antwerpii. Armia Śląska przemaszerowała przez Francję i pokonała wojska Burgundzkie broniące stolicy którą następnie zajęła po zaledwie 81 dniach oblężenia. Pokonanie reszty wojsk Burgundzkich nie było możliwe, Fryderyk nie myślał jednak nawet o wycofaniu się i postanowił powołać pod broń drugą armię składającą się tak jak pierwsza z 6 tysięcy piechoty i 3 tysięcy konnicy.

​

Obie armie rozlokowały się w Bredzie i Liege, na początku czerwca niespodziewanie w Brabancji wybuchł bunt miejscowej ludności, armia buntowników tak jak Śląska składała się z 6 tysięcy piechoty i 3 tysięcy konnicy, buntownicy pokonali broniącą miasto 2 tysięczną armią później jednak przegrali w wyniku Burgundzkiego kontrataku zostali by niechybnie całkowicie rozbici gdyby w tym samym czasie nie zaatakowała armia Śląska. Mimo iż armia Śląska została zmuszona do wycofania się buntownikom udało się ponownie zebrać w Antwerpii, armia Burgundzka po odparciu ataku Śląskiego mimo wielkich strat zaatakowała buntowników i znowu ich pokonała. W tym samym czasie Ślązacy ponownie wkroczyli do tym razem niebronionej Brabancji. Buntownicy wycofali się do Brabancji jednak nie mieli dość sił ażeby walczyć przez co zostali całkowicie pokonani przez armię Śląską, właściwie to bitwy nawet nie doszło bo wszyscy wrogowie zdezerterowali i mimo iż konnica Śląska ich z łatwością dogoniła Fryderyk pozwolił Flandryjczykom wrócić do domów po uprzednim złożeniu broni.

​

Wojska Śląskie od razu ruszyły na Antwerpię gdzie pokonali wroga, później doszło do jeszcze dwóch bitew na terenie Brabancji i ponownie Antwerpii podczas których wroga armia została całkowicie zniszczona, podczas ostatniej bitwy wrogowie zachowali się tak samo jak prędzej buntownicy tym razem jednak zostali pojmani. Na początku listopada 1459 roku padło ostatnie Burgundzkie miasto tego samego dnia podpisano pokój z całkowicie pokonanym wrogiem, na mocy którego Śląsk zyskał Antwerpię i Brabancję oraz 500 dukatów odszkodowania, wypuszczeni zostali też pojmani Burgundczycy ale rzecz jasna bez broni.

​

Dzięki okazanej łasce Burgundzkim wojakom jak i buntownikom reputacja Śląska nie ucierpiała zbyt mocno ale jednak ucierpiała. W Brabancji znajduje się uniwersytet natomiast w Antwerpii manufaktura płótna. Wbrew planom nie jest możliwe skupienie się na produkcji floty przynajmniej jeszcze przez 50 lat, jednak nikt się tym nie przejmuje jako iż kupcy Śląscy już zostali wysłani ażeby odzyskać straconą nie tak dawno przecież pozycję w Antwerpii, tym razem jednak ich sytuacja wydaje się być bez porównania lepsza. Sama Antwerpia jest po Konstantynopolu największym miastem Europy. Armie Śląskie następnie spacyfikowały bunt który wybuchł w Moguncji w trakcie wojny. Całkiem możliwe że gdyby szczęśliwie nie wybuchł bunt Flandryjczyków wojna nie zakończyłaby się zwycięstwem Śląska.

Aktualna mapa wraz z wypunktowaniem ważniejszych zmian jakie zaszły w ubiegłym dziesięcioleciu. ​

​

-Nowogród ostatecznie anektował Moskwę.
-Francja przejęła większość Aragonii.
-Ażeby nie pozostać w tyle względem Francji Kastylia przejęła część Maroka.
-Trypolitania przejęła Tunezyjską część Maroka.
-W Egipcie część buntowników proklamowała dołączenie swoich terenów do pogańskiego Sokota. Sytuacja jest niezwykle dziwna a tereny te z pewnością na tym nie zyskają.
-Anglia przejęła część Szkocji a samą Szkocję uczyniła sobie podległą, równocześnie utraciła też część swych Europejskich terenów na rzecz Francji.
-Zakon Krzyżacki anektował Prusy.
-Turcja umocniła swą domenę a w wyniku wojny z Bizancjum zmusiła je do uwolnienia Państwa Joannitów.
-Astrachań anektował Gruzję równocześnie utracił część terenów na rzecz Litwy.
-Polska zdobyła jedną prowincję Bułgarii a sam władca Bułgarii złożył hołd władcy Polski.
-Szwecja pokonała Danię i przejęła część jej domeny.

 

​

Rozdział VII ​

„Praemonitus, praemunitus.” –„Ostrzeżony, uzbrojony.” ​

1460–1470​

Zgodnie z oczekiwaniami odzyskanie handlowych wpływów w Antwerpii powiodło się. Na świecie jednak zaczęły się dziać dziwne rzeczy, dotknęło to między innym handlu. Wśród wielu dziwów warto wyróżnić zafundowanie przez Kastylię nowego ośrodka handlu w Afryce, w nowo założonej kolonii. Jako iż w Andaluzji jest już ośrodek handlu należy założyć iż król Kastylii marzył widocznie o tym że ośrodek ten pozwoli mu zmonopolizować handel w Afryce. Na upadek tego ośrodka długo czekać nie było trzeba jako iż świecił pustkami. Innym wydarzeniem które byłoby śmieszne gdyby nie było niebezpieczne dla Śląska było zafundowanie dwóch nowych ośrodków handlu jednego w Pomorzu Wschodnim przez Polskę a drugiego w Estonii przez Zakon Krzyżacki. Sprawiło to że nad południową linią brzegową Bałtyku są 4 ośrodki handlu a w bliskiej odległości kolejne 2. Ośrodek w Antwerpii zrzesza wszystkie tereny Śląskie, jako iż jest jedynym tego państwa a ten w Pomorzu Wschodnim wszystkie Polskie, powoduje to że obroty w Lubece, Bremie i Estonii są śmiesznie małe, jednak osłabia to też i inne ośrodki handlu między innymi ten w Antwerpii.

​

W latach 70 XV wieku wybuchła wojna która odmieniła oblicze Europy na zasadzie efektu domina. Mianowicie cios w plecy zadany Węgrom przez Polskę i Litwę w czasie kiedy Węgry walczyli z Wenecją i kilkoma jej sojusznikami doprowadził do pełnej okupacji Węgier. Następnie Polska zagarnęła sporo terenów Węgierskich dla siebie, Wenecja natomiast zyskała Korfu które w tej samej wojnie zdobyli Węgrzy anektując jej wasala. Po porażce przez Węgry przetoczyła się fala buntów która doprowadziła do upadku państwo Węgierskie i powstania nowych państw. Chaos na Bałkanach wykorzystali Francuzi i umocnili swą domenę. Wschodnia granica Francji zaczęła się niebezpiecznie pokrywać z zachodnią Śląska. To plus umocnienie się Polski i upadek Węgier największego gwaranta niepodległości Śląska, zmusiło władcę Ślaska to rozpoczęcia kolejnej wojny ażeby nie pozostać w tyle za Polska i Francją. Niestety wysoka reputacja nie pozwalała na anektowanie kolejnego państwa a zwłaszcza na zaczęcie serii wojen. Trzeba było więc zaatakować państwo, posiadające na tyle dużą domenę że można by zagarnąć jej większość bez konieczności aneksji, a równocześnie ażeby Śląsk się porządnie umocnił. Padło na Bawarię która odziedziczyła prędzej Wirtembergię. Żeby nie osłabiać za bardzo reputacji wysłano szpiega który miał wykraść dokumenty potwierdzające że w przypadku braku potomka Wirtembergię dziedziczy Bawaria. Szpieg odniósł sukces w czym niezwykle pomogła mu miłość króla Bawarii do tej samej płci, szpieg na ołtarzu dobra ojczyzny złożył swą cnotę. Po otrzymaniu od szpiega, który warto nadmienić odmówił propozycji spoczęcia na krześle tłumacząc się iż przez specyfikę zadania które mu powierzono przez jakiś czas nie będzie mógł siadać, dokumentów król bezceremonialnie je spalił. Zyskano dzięki temu pretekst to wojny z państwem które bezprawnie zagarnęło tereny Wirtembergii a w każdym razie nie mającym na to żadnego prawnego potwierdzenia.

​

Następnego dnia to jest 14 sierpnia 1463 roku wojna została oficjalnie wypowiedziana. Po stronie wroga stanęła Badenia, Brandenburgia i Hesja której władca był cesarzem. Wszystkie te państwa planowano ograniczyć tylko do stolicy. Wróg miał jednak dwukrotną przewagę co sprawiało że plany te były niezwykle ambitne. Ażeby im sprostać trzeba było szybko wyeliminować Hesję. Dzięki przygotowaniu armii Śląskiej i zaskoczeniu Heskiej armie wroga w krótkim czasie zostały całkowicie zniszczone, jednak szybka reakcja Bawarii oraz bunty które wybuchły we Flandrii a także na północy Śląskiej domeny, sprawiły że nie można było skupić się na zajęciu Hesji która po części odbudowała swe siły. Przepychanki z buntownikami i wojskami Bawarii, Badenii i Hesji sprawiły że dopiero 13 października 1466 roku padł ostatni bastion Hesyjczyków. Cesarza zmuszono tym samym do podpisania pokoju według którego Śląsk zyskiwał Nassau, Bredę, Limburg i Kassel.

​

Przyjacielsko dotychczas nastawiona Francja wysłała w listopadzie 1464 do Śląska zniewagę chcąc widocznie Śląsk sprowokować. Wszyscy obawiali się że Francuzi zaatakują. Rozwiało to tym samym nadzieje że Francuzi zostawią ziemie Ślaskie w spokoju, ci którzy sprzeciwiali się wojnie z Bawarią zrozumieli że Śląsk musi wszelkimi sposobami przygotować się na wojnę z najpotężniejszym państwem Europy, które w obecnej sytuacji mogło by zmiażdżyć słabszy i dodatkowo niepewny jeszcze w swych fundamentach Śląsk.

​

Druga armia Śląska nie miała porządnego dowódcy, wróg nadal miał przewagę liczebną, dodatkowo tereny pozostałych wrogów nie zakosztowały jeszcze wojny. Ażeby chociaż trochę wyrównać szanse na generała mianowano Tomisa Greve który wsławił się prowadząc partyzanktę przeciw Bawarczykom w lasach Frankonii.

​

Jedna armia została zmuszona do skierowania się do Flandrii którą zdobyli buntownicy w wyniku kolejnego buntu. Druga armia natomiast zaatakowała Badenię która została całkowicie podbita dopiero na początku 1468 roku. Podpisano więc kolejny pokój na mocy którego tym razem Śląsk zyskał Bryzgowię dodatkowo władca Badenii zrzec się miał Lotaryngii.

​

Dokument pokojowy.​

Fryderyk nie dowodził bezpośrednio armią dzięki czemu był w stanie w miarę kontrolować sytuację w państwie. Od czasu zdobycia Antwerpii stale faworyzował politykę merkantylizmu, robił to także podczas wojny. 23 lutego 1468 roku ostatecznie to merkantylizm stał się oficjalną polityką jaką kierowano się w handlu za pośrednictwem ośrodków handlu. Jako iż polityka ta powoduje że ośrodki handlu są niemal własnością danego państwa potrzeba administratorów którzy by nad tym zapanowali. W tym zajęciu wyróżnił się zwłaszcza kupiec który koordynował odzyskanie wpływów w Antwerpii.

​

Po zawarciu pokoju z Badenią w wrogiej koalicji została już tylko Bawaria i Brandenburgia. Brandenburgia nie wzięła w żaden sposób udziału w dotychczasowej wojnie ale władca Śląska postanowił jednak wysłać armię na jej tereny ażeby i na niej umocnić swoją pozycję. Jak się okazało był to błąd jako iż Brandenburgia miała silniejszą armię a co najważniejsze w pełni wypoczętą. Pod Poczdamem więc armia Ślaska poniosła porażkę. Fryderyk uznał że nie uda mu się zdobyć Brandenburgii bo by musiał w tym celu skierować do niej obie armie co było nie możliwe. Zresztą spora część kraju była opanowana przez Bawarię i należało się skupić na kontrofensywie przeciw temu państwu. Rok bez pięciu dni po porażce pod Poczdamem do Raciborza przybył dyplomata Brandenburski proponując status quo, jego oferta została przyjęta.

​

Po porażce w Brandenburgii armie Śląskie które z powodu wyczerpania wojną nie mogły liczyć na uzupełnianie strat szykowały się do otwartej bitwy z Bawarią. Pod Kolonią jedna armia Śląska przegrała z liczniejszym przeciwnikiem zadając mu jednak większe straty niż otrzymała. Bitwa ta była pyrrusowym zwycięstwem wroga. Kilka miesięcy później wroga armia poniosła porażkę w walce z obiema armiami Śląska, wróg zaczął się wycofywać. Od tej pory zaczął przegrywać wszystkie bitwy aż armia Bawarska która wygrała pod Kolonią została całkowicie zniszczona. Armie Śląska zaczęły oblegać okupacyjne garnizony wroga. Czas ten wykorzystała Bawaria ażeby odbudować armię, jednak ta świeża armia przegrała 1 stycznia 1470 roku z Ślązakami pod Palatynatem. Śląsk zyskał zdecydowaną przewagę.

​

Aktualna mapa wraz z wypunktowaniem ważniejszych zmian jakie zaszły w ubiegłym dziesięcioleciu. ​

​

-Algieria zyskała nowe tereny kosztem Trypolitanii i Maroka.
-Zgodnie z przewidywaniami z Sokijskimi terenami Egiptu stała się rzecz dziwna a mianowice zostały zajęte przez Anglię ale odbyło się to bez zawarcia pokoju.
-Ponownie powstała Gruzja i Trapezunt.
-Po porażce Węgier, która była już opisywana, wyzwoliła się Raguza a sporą część węgierskich terenów zajęła Bośnia. Tereny Węgierskie są teraz podzielone i prawdopodobnie niebawem padną łupem kolejnych państw. Na terenach Węgierskich i świeżo podbitych przez Polskę wybuchają bunty.
-W Czechach co chwilę buntownicy przejmują większość kraju po czym król czeski musi z nimi pertraktować ażeby zachować władzę. Polacy pomogli raz odzyskać Czechom Wrocław z rąk buntowników.
-Polacy po zwycięstwie nad Węgrami w żądzy nowych ziem zaatakowali Zakon Krzyżacki, po tym jak Litwa zakończyła wojnę za jedną prowincję Zakonną, Zakon zajął Pomorze i Kujawy. Ostatecznie Polska zapłaciła niskie odszkodowanie i wojna się skończyła.
-Zakon uczynił swym lennem Brunszwik, wojna z Zakonem była alternatywną dla tej z Bawarią jednak Zakon był jeszcze wtedy zbyt silny dla Śląska.
-Aragonia podbiła jedną prowincję Włoską.
-Francja umocniła i powiększyła swą domenę.

 

​

Rozdział VIII ​

„Pacta sunt servanda.” –„Należy dotrzymywać układów.” ​

1470–1480​

Wojna z Bawarią jak się zdawało wkroczyła w swoją ostatnią fazę. Jednak 11 kwietnia 1470 roku Holandia jako pierwszy kraj od bardzo dawna zaatakowała Śląsk. Sprawiło to że jedna armia Śląska musiała skierować się do walki z silniejszą armią Holandii. Bawaria zyskała nadzieję i chwilę odpoczynku. Po stronie Śląska w wojnie z Holandią stanęła Hesja państwo które kilka lat prędzej, zostało niemalże zniszczone przez Śląsk nie mogło być dobrym sojusznikiem. W Śląsku zaczęto się obawiać ataku innych państw regionu zwłaszcza niemieckich. Oficjalnym powodem wojny jaki podała Holandia były roszczenia do terenów Flandrii.

​

Kastylia wielokrotnie proponowała Śląskowi sojusz który miał być zapewne wymierzony we Francję. Fryderyk zawsze odrzucał te oferty jednak 9 kwietnia 1471 roku ją przyjął. Zgoda ta wynikała że strachu przed atakiem innych państw, ponieważ mimo iż minął rok od ataku Holandii widmo to nadal było realne. Kastylia była krajem z którym nie chciało zadrzeć żadne państwo i świetnie nadawała się na straszaka.

​

15 maja armia Śląska pokonała pod Bredą armię Holandii, w tym samym czasie armia Heska pokonała inną, mniejszą armię wroga. Kiedy armia Śląska wkroczyła na tereny Holandii w Brabancji i Limburgu wybuchły buntu. Obie armie buntownicze były tak liczne jak armia Śląska, rozmiar i koordynacja buntów wskazywała na zainicjowanie ich przez państwo ościenne najprawdopodobniej Holandię.

​

Armie buntowników były tak silne iż mogłyby pokonać połączone armie Śląskie, eliminacja Holandii była jednak głównym celem także wydzielono specjalną armię oblężniczą dla Zelandii a reszta armii ruszyła oblegać wrogą stolicę. Owa armia starła się z Holendrami w dwóch bitwach 10 lipca i 22 listopada 1471 roku, Ślązacy wygrali obie bitwy i niemal całkowicie zniszczyli wrogą armię.

​

Fryderyk do panowania nad świeżo podbitymi prowincjami Heskimi wyznaczył jednego ze swoich najbardziej zaufanych ministrów. Człowiek ten niezwykle szybko uporządkował sprawy w nowych prowincjach. Fryderyk uznał iż należy wykorzystać talent tego ministra dla dobra całego państwa a nie tylko kilu jego obszarów. Mianował więc go swoim doradcą w sprawach administracji, podniosło to prestiż Śląska a także ustabilizowało nieco sytuację w państwie.

​

Fałszywy sojusznik gorszy potrafi być niż wróg. Udowodnił to cesarz wysyłając swoją armię do oblężenia Utrechtu. Przez tą zagrywkę armia Śląska która do 25 marca 1472 roku podbiła większość ziem Holandii nie mogła podbić Utrechtu i okolic. Po prawdzie to mogła ale ziemie te i tak przypadłyby Hesji. Tak więc podpisano pokój na mocy którego Śląsk zyskiwał tylko Zelandię i 100 dukatów, dodatkowo Holandia zrzec się miała roszczeń do Bredy. Oblężnicze armie Utrechtu jak na ironię uratowały prowincję którą oblegały.

​

W 1473 roku w wyniku gruźlicy zmarli obaj generałowie Śląska Tomas Greve oraz Fryderyk Hope. Armia Śląska potrzebowały więc nowych dowódców, zostali nimi Jan Krystian Abeln oraz Rudolf Schwarz zwany czerwono-nosym, obaj byli weteranami walk z niemieckimi buntownikami i obaj słynęli z okrutności w stosunku do buntowników. Mianowanie ich wymagało rzecz jasna sięgnięcia do skarbca.

​

Flandryjscy buntownicy byli większym zagrożeniem niż Holandia, dodatkowo nie było szans na to żeby jedna armia Śląska pokonała ich w walce, zwłaszcza po tym jak obie wrogie armie się połączyły. Brabancja i Limburg padły a buntownicy zaczęli oblegać Antwerpię. Ślązacy mogli jedynie spróbować odzyskać stracone miasta, część armii rozprawiła się także z buntem w Osnebrucku. W trackie walk o Holandię druga armia Ślaska zajęła Wirtembergię i zaczęła oblężenie Konstancji. Czas dany im przez Holandię i buntowników wykorzystała Bawaria i odzyskała siły, świeża armia Bawarska zaatakowała tą oblegającą Konstancję jednak bohaterska walka Ślązaków pozwoliła odeprzeć ponad dwukrotnie liczniejszego i wypoczętego wroga a stało się to w grudniu 1473 roku.

​

Armia Śląska po odzyskaniu ziem zagarniętych przez buntowników Flandryjskich zaatakowała samych buntowników, zakończyło się to sromotną klęską. Jednak wróg został osłabiony, dowódca postanowił że będzie tak długo atakował aż w końcu wygra. Kolejny atak nastąpił w połowie lutego 1474 i ta walka byłaby przegrana gdyby w sukurs Ślązakom nie przyszła armia Francuska. Przy pomocy Francuzów buntownicy zostali pokonani. Buntownicy uciekając rozdzieli się, połowa zbiegła na ziemie Śląskie połowa Francuskie, obie te armie zostały ostatecznie zmiażdżone przez niedawnych braci w boju.

​

Obie armie Śląskie mogły w końcu skierować się do Bawarii tym razem jak się zdawało nic nie mogło już im przeszkodzić. Jednak we Flandrii wybuchły pod koniec sierpnia 1474 roku kolejne dwa bunty, tak samo silne jak te które niedawno zostały stłumione. Król postanowił jednak tym razem ostatecznie zakończyć długą wojnę z Bawarią i zostawić buntowników tymczasowo w spokoju. Co ciekawe jedną armię buntowników znowu pokonali Francuzi, początkowo myślano że Francuzi pomagają Ślązakom żeby nie stracić dostępu do Hesji z którą walczyli. Z czasem okazało się jednak że Flandryjczycy buntują się także we Francji i Francuzi tłumią bunty także w granicznych prowincjach Śląskich ażeby ostatecznie stłamsić powstańcze nastroje w swojej części Flandrii. Armie Śląskie stoczyły zwycięską bitwę z armią Bawarii po której to bitwie wszystkie wrogie tereny znalazły się pod oblężeniem. Wróg nie miał jak się zorganizować ponieważ armia Śląska rozbijała wszystkie świeżo powstałe oddziały Bawarskie, ostatecznie Bawaria znalazła się pod całkowitą okupacją pod koniec października 1475 roku a 31 października podpisano pokój na mocy którego Śląsk zyskał Górny Palatynat, Wirtembergię, Konstancję, Szwabię i Dolną Bawarię oraz 50 dukatów odszkodowania.

​

W końcu skończyła się wojna z Bawarią i kraj mógł wrócić do normy. Z łatwością pokonano buntowników Flandryjskich. Jednak mimo iż w kraju wreszcie zapanował pokój Śląsk toczył wojnę, wynikało to z tego że Kastylia zaatakowała Algier a Śląsk dotrzymał układu sojuszniczego. Rzecz jasna Śląsk nie miał jak zaatakować wroga po którego stronie stanęło Maroko i Trypolitania, zresztą nie było to konieczne bo Kastylia i bez sojuszników miała miażdżąca przewagę.

​

Pod koniec listopada zmarł władca Ansbachu, tymczasowo władcą tego malutkiego kraju został Fryderyk. Władca Śląski miał jednak dość problemów z własną domeną tak więc całkowicie olał Ansbach. Jednak w razie czego armia Ansbachu z pewnością się przyda choćby jako mięso armatnie.

​

Na początku grudnia okazało się że Śląsk wziął udział w krucjacie. Otóż podobno papież ogłosił krucjatę przeciwko Maroku a Śląsk przecież z nim walczył. Zaskoczenie Fryderyka wzięło się stąd że nigdy nie interesowały go krucjaty ani to co mówi papież, zresztą krucjaty uważane były za element poprzedniej epoki. Jednak mądry władca postanowił ogłosić się wielkim krzyżowcem co podniosło jego prestiż a także nieznacznie morale w wojsku. Dodatkowo co zagorzalsi i nie ukrawajmy tego głupi katolicy zaczęli przysyłać mu pieniądze na świętą wojnę, głupie było w tym to że armie Ślaskie nigdzie się nie wybierały no ale Fryderyk jako kulturalny człowiek nie zniżył się do nieprzyjęcia daru. Co ciekawe z Polski i Czech zaczęli przybywać rekruci marzący o wzięciu udziału w wyprawie krzyżowej. Fryderyk wykorzystał okazję i stworzył trzecią armię Ślaska o takiej samej budowie jak dwie poprzednie. Wojna Kastylii z krajami Maghrebu zakończyła się 24 maja 1477 roku Hiszpania zyskała nowe tereny i całe 7 dukatów, ponadto Algier przestać miał sprawować kontrolę na Marokiem. Tym samym Śląsk przestał czerpać korzyści z krucjaty. 12 listopada tego samego roku zakończono ostateczne formowanie trzeciej armii, niedoszli bojownicy zabijający w imię Chrystusa uwierzyli, w jakże szalone jak na tamte czasy, słowa śląskich kapłanów że biorąc pod uwagę treści zawarte w Biblii całą idee krucjat można o kant stołu rozbić. Jak więc widać mądrość śląskich kapłanów nie jest widoczna jeno w praktykowaniu programu „ssij”. Gdy żołnierzom trzeciej armii zabrakło celu zgodzili się pozostać w Śląsku, zresztą w ojczyźnie i tak nie mieli by czego szukać.

​

25 marca 1477 roku Francuzi anulowali pozwolenie na przemarz wojsk, Francuski król zgodził się ponownie je zawrzeć 12 kwietnia po czym znowu je anulował 30 kwietnia. Gdy 13 maja kolejny raz na dwór Francuski przybył dyplomata z propozycją przemarszu wojsk król Francuski się nie zgodził. Być może wynikło to z tego że dyplomata Śląski widząc że Francuz się zastanawia wybuchnął niepohamowanym śmiechem, co uraziło Francuza mimo iż ten nie domyślił się powodu dla którego Ślązak zaczął się śmiać.

​

12 kwietnia 1479 roku na dwór w Raciborzu przybył dyplomata Kastylijski informując że jego ojczyzna wypowiedziała wojnę Aragonii do której Śląsk zgodnie z sojuszniczymi układami powinien dołączyć. Władca Śląska postanowił że nie będzie walczył z państwem katolickim ponieważ tak nie wypada, chwilę później zaczął rozmyślać jak zaatakować Czechów a równocześnie całkowicie nie zniszczyć swojej reputacji, która wróciła to stanu przed wojną z Bawarią dzięki krucjacie.

​

Propagandowy obraz nieznanego niemieckiego malarza przedstawiający Śląsk w roli węża oplatający Niemcy. ​

Aktualna mapa wraz z wypunktowaniem ważniejszych zmian jakie zaszły w ubiegłym dziesięcioleciu. ​

​

-Hiszpania powiększyła swe tereny w Północnej Afryce.
-Anglia zdobyła nowe tereny w Północnej Afryce, Orkady i połowę Islandii. Anglia kontroluje już wszystkie państwa i prowincje z Wysp Brytyjskich.
-Ponownie powstało Zaporoże.
-Litwa zdobyła dwie prowincje.
-Polska pokonała Zakon Krzyżacki i zabrała mu Mazowsze i Warmię, sojusz Polsko-Litewski zdaje się być najpotężniejszym w tym rejonie świata.
-Zakon Krzyżacki anektował jedno państwo niemieckie.
-Szwecja straciła jedną prowincję na koszt Danii i zyskała kilka kosztem Norwegii, ponadto Dania anektowała jedno państewko niemieckie.
-Wenecja zdobyła kilka prowincji.
-Francja zdobyła dwie nowe prowincje. Nieubłaganie Francuzi likwidują wszelkie sąsiednie minory, zerwanie przez nich pozwolenia na przemarsz wojsk ze Śląskiem jasno sygnalizuje co planują gdy zabraknie już minorów.

 

​

Rozdział IX-niepełny ​

„Audentes Fortuna iuvat decoratque corona.” –„.Odważnych los wspiera i koroną wieńczy ” ​

1480–1490​

Podkład muzyczny. ​

Stosunki z Francją z roku na rok były coraz gorsze. Jasne było że Francuzi planują przesunąć granicę na wchód. Mimo iż armia Francuska była o wiele silniejsza od Śląskiej zwycięstwo Francuzów nie wydawało się w razie czego oczywiste. Wynikało to z tego że armia Ślaska słynęła jako niepokonana. Pozycję Francji bacznie obserwowała Kastylia i Anglia, oba te narody równocześnie miały dobre stosunki ze Śląskiem, sprawiało to że Francuzi nie mogli zaatakować bez ryzyka dostania ciosu w plecy. 23 marca 1480 roku na dwór Śląski przybył delegat kupców z Antwerpii informując że król Francuski wprowadził embargo handlowe przeciw nim. Ruch ten miał osłabić pozycję Śląska jednak spełznął na niczym jako że Antwerpia i tak nigdy nie kontrolowała handlu na terenach Francuskich.

24 lipca 1480 roku w obliczu ryzyka Francuską agresja Fryderyk wysłał na dwór Polski dyplomatę z propozycją sojuszu. Rada Regencyjna, tymczasowo rządząca w Polsce po śmierci poprzedniego władcy Polskiego także noszącego imię Fryderyk I, wyraziła zgodę. Sojusz ten umocnił pozycję Śląska a także zapewnił neutralność państw Niemieckich które mogłyby zechcieć dogadać się z Francuzami.

Stale lecz powoli malejąca inflacja, nowe zdobycze oraz stabilność w państwie sprawiła że Śląsk stał się najbogatszym państwem w znanym świecie, a w każdym razie państwem o największych przychodach. Korzystając z dobrej sytuacji Fryderyk postanowił z rekrutować czwartą armię Śląska o budowie takiej samej jak pozostałe, armia ostatecznie sformowana została w lato 1481 roku. Mimo ogólnej stabilności w państwie co chwilę wybuchały jakieś bunty które w czasach pokoju nie były żadnym zagrożeniem.

Anglia była państwem posiadającym niezwykle dużą armię dorównującą tej Francuskiej mimo iż mieli dużo mniej rezerw co sprawiało że armia ta w wypadku zmasowanej ofensywy musiała by odnieść szybkie zwycięstwo. Anglia z racji swego położenia była naturalnym wrogiem Francji a z racji kontrolowania części Bretanii także mogła się jej obawiać. Anglicy dostrzegli zbieżność interesów ze Śląskiem i w październiku 1481 roku zaproponowali sojusz. Fryderyk się zgodził. Angielski dyplomata będąc młodym mężczyzną wpadł w oku Śląskiej księżniczce, głównym powodem był jednak fakt że była to miłość zakazana. Drugiego dnia po podpisaniu sojuszu kiedy Anglik miał już wrócić do swej ojczyzny złapano Śląsko-Angielską parę na uprawianiu francuskiej miłości. Na dworze wybuchł skandal jednak Fryderyk postanowił wziąć winę na siebie ażeby nie ryzykować zerwaniem świeżego sojuszu. Ucierpiał na tym jego prestiż a także nieco stabilność w państwie. Jak się okazało nie wybranie opcji zabicia anglika poprzez uprawianie miłości do upadłego z jeszcze nie powieszonymi buntownikami było słuszną decyzją jako iż Anglik ten był spowinowacony z królem Angielskim, więc ta jakże finezyjna kara śmierci mogłaby doprowadzić nawet do wojny.

Powiększenie armii i sojusz z Anglią sprawiły że to teraz Francja zaczęła obawiać się o swoją domenę. Strach ten objawił się w popisaniu sojuszu Francusko-Polskiego, sojusz ten nie mógł być wymierzony we Śląsk jako iż łączył go sojusz z Polską. Polska jednak miała wiele powodów ażeby nie chcieć wzrostu siły ostatniego piastowskiego państwa. Sojusz ten służyć ma zapewne zachowaniu status quo. Fryderyk uznał iż może Francja przestała marzyć o Śląskiej domenie więc wysłał do niej dyplomatę z propozycją prawa przemarszu wojsk, Francuz się zgodził, a po pół roku ponownie anulował pozwolenie.

We wrześniu 1483 roku władca Geldri zafundował w swojej stolicy ośrodek handlu. Ośrodek ten przejął cześć prowincji podlegających Antwerpii jednak nadal pozostał bardzo słaby. Władca akurat w tym czasie leżał na łożu śmierci ażeby 18 października wyzionąć ducha ze starości. Jego następcą został Henryk X, nie dorównywał on jednak ojcowi w zdolnościach dyplomatycznych. Śląsk miło pamięta wszystkich Henryków zwłaszcza IX który uwolnił Śląsk z niewoli Czeskiej i stworzył podwaliny pod jego potęgę. Wielu żywiło nadzieję że tak jak Henryk IX uwolnił Śląsk Górny tak X uwolni Dolny. Pierwszą decyzją nowego władcy zgodnie z tradycją było zawiązanie królewskich mariaży z niektórymi państwami między innymi z Kastylią i Polską. Francja odrzuciła ofertę mariażu tym samym kolejny powód czyli spowinowacenie dla którego nie mogli zaatakować Śląska zniknął. W sylwester tego samego roku władca Kastylii zaproponował sojusz na który Henryk z radością się zgodził. Warto zauważyć że Kastylia w tym czasie prowadziła rozmowy pokojowe z Aragonią i Portugalią z pozycji absolutnego zwycięzcy.

Henryk X przez rok oswajał się z nową rolą i przygotowywał państwo do wojny z Czechami jako iż już w chwili objęcia władzy planował spełnić marzenia ludu i przyłączyć Dolny Śląsk a nawet więcej. Wypowiedzenie wojny Czechom nie wchodziło w rachubę jako iż wiele regionalnych potęg między innymi Litwa gwarantowało im nietykalność. Postanowiono więc zaatakować Meklemburgię z którą łączył Czechy sojusz. Wpierw wysłano jednak szpiega do stolicy Meklemburgi Lubeki gdzie miał on sfabrykować roszczenia co do Meklemburskiej korony. Szpieg tak jak w przypadku podobnej akcji w Bawarii i tym razem musiał popracować ciałem. Tym razem trafiło jednak na piękną osiemnastoletnią Łużyczankę poślubioną czterdziestoletniemu gburowi z zamiłowaniem do piwa i miodu co widać było na pierwszy rzut oka. Meklemburski władca słynął ponadto z okrucieństwa przeto nikt nie ważył się nawet spojrzeć na jego żonę. W trakcie zabaw Łużyczanka zdradziła że jej mąż jest impotentem. Szpieg planował wrócić do ojczyzny i wykorzystać jakoś ten fakt jednak chwilę po usłyszeniu o tej tajemnicy kochankowie zostali nakryci. Następnego dnia oboje oddali głowy katu. Choć nie o taki powód do wojny chodziło Henrykowi to w Nowy Rok 1485 wypowiedział Meklemburgi wojnę żądając kary za zabicie swego posłańca a zwłaszcza za zabicie księżniczki. Żaden z sojuszników nie dochował wierności Śląsku co zresztą nikogo nie zdziwiło po stronie Meklemburgi stanęły natomiast Szwecja, Czechy oraz Cesarz władający Hesją. W chwili wybuchu wojny siły były wyrównane.

Zamknięto i wyczyszczono [konserw]