Czarny orzeł wschodu

Historia Cesarstwa Rosyjskiego



Zmiana rządu w 1836
Car Mikołaj I Romanow początkowo kierował się starymi koncepcjami rozwoju ekonomicznego – merkantylizmem i interwencjonizmem. Niosło to ze sobą wiele korzyści: powolny, acz linearny wzrost gospodarczy, stabilny budżet, a nade wszystko ogromny wpływ władcy na ekonomię państwa. Mikołaj uważał, że nie ma lepszego systemu gospodarczego aż do zapoznania się z dziełami teoretyków liberalizmu. Ich leseferyczne poglądy na temat rozwoju państwa poruszyły wyobraźnię Cara – szybki rozwój Rosji otworzyłby nowe możliwości. Mikołaj postanowił sprowadzić największych teoretyków ekonomi do swojego państwa i dać im wolną rękę w rozwoju państwa. Jego starania zwieńczone zostały sukcesem w początkach 1836, kiedy to powołano nowy rząd. Wśród jego członków znalazły się tak wybitne postacie jak Jean Sismondi, John Stuart Mill, William Nassau Senior. Dość powiedzieć, że jedynym obywatelem rosyjskim wchodzącym w skład rządu był Fryderyk Skarbek – szlachcic z ziem polskich.





Posiedzenie rządu z 3 lutego 1836

Pierwsze posiedzenie nowego rządu trwało ponad 5 tygodni. Podczas obrad zdołano ustalić szczegółowy plan gospodarczy Rosji na najbliższą dekadę. Zakładał on pełne zrealizowanie Leseferyzmu poprzez przekazanie w ręce kapitalistów obowiązku rozwoju ekonomicznego państwa.



Konferencja dyplomatyczna z dnia 1 stycznia 1836
W neutralnej Lizbonie spotkały się głowy siedmiu państw w celu uzgodnienia współpracy i zaprowadzenia pokoju. Były to Francja, Wielka Brytania, Prusy, Unia Niderlandzka, Imperium Osmańskie, Austria i Rosja. Mimo obecności większości z mocarstw, konferencji nie udało się zebrać w pełnym składzie. Udziału odmówiły trzy bardzo ważne dla układu sił państwa. Hiszpania, która zbojkotowała miejsce konferencji. USA, które stwierdziły, że sytuacja w Europie ich nie obchodzi. Państwa włoskie, które nie potrafiły wybrać swojego przedstawiciela.
Najważniejszym skutkiem konferencji było podpisanie ogólnoświatowego paktu o nieagresji na okres 7 lat. Inne ważne ustalenia jakie zapadły to utrzymanie rozdrobnienia Włoch i Niemiec. Ze swojej strony car Mikołaj I stwierdził o niepodległości Szwecji i Persji. Inne państwa zaakceptowały ultimatum Rosji, która w tym czasie posiadała największe siły lądowe. Monarchowie opuszczali stolicę Portugali w dobrych humorach wierząc, że przynajmniej na jakiś czas zapewniono narodom Europy pokój i bezpieczeństwo – wszak kontynent wciąż jeszcze nie wyzdrowiał po destrukcyjnych wojna napoleońskich.





Zmiany gospodarcze w Rosji w trakcie drugiej połowy lat trzydziestych.
Na skutek reform rządu Mikołaja I w trzech najważniejszych regionach Rosji wytworzyła się nowa warstwa społeczna – Kapitaliści. Tymi trzema regionami były okręgi wokół Smoleńska, Moskwy i oczywiście Sanki Petersburgu. Wykrystalizowanie się warstwy wyższej stało się tylko dzięki specjalnym staraniom doradców cara. Mianowicie specjalna komisja przez szereg lat zbierała informacje na temat wykształconych przedstawicieli klasy kupieckiej. Następnie oferowano im bezzwrotną pożyczka na budowę i rozwój fabryk. W ten sposób aż 230 tysięcy Rosjan poprawiło swój status życiowy. Jednak najważniejszą korzyścią z punktu widzenia cara było rozpoczęcie planów wykorzystania bezproduktywnych rolników zamieszkujących te regiony.



Historia Jurija Abramowicza
Jednym z najbogatszych i najbarwniejszych przedsiębiorców tamtych czasów był Jurij Abramowicz. Ten moskiewski kupiec w pełni wykorzystał swoją szansą od losu i w krótkim czasie zbił ogromny majątek na transporcie morzem towarów z Ameryki Południowej. Jego pasją były parowce. Jego firma była jednym z prekursorów wykorzystania parowców w przewozie na większą skalę i dzięki temu zarobił ogromną sumę pieniędzy. Był najważniejszym udziałowcem stoczni Petersburskiej – jednej z największych w tamtych czasach. Własnoręcznie zaprojektował wiele statków. Jednak jego problemem było pogodzenie miłości do parowców z miłością do Moskwy. Z tego powodu zmarnował ogromne ilości pieniędzy na próbie stworzenia doków nad Wołgą. Liczył, że jeśli wybuduje tam stocznie i zacznie budować okręty, Car rozkaże poszerzenie Rzeki. Mikołaj jednak zignorował jego kalkulacje. Mimo, że w Moskwie powstał największy na całym świecie dok, a także zwodowano tam największy statek należący do osoby prywatnej, Car nie zdecydował się na poszerzenie koryta rzeki. Jurij mógł pływać swoim osobistym jachtem tylko po wąskim skrawku, który poszerzył za własne fundusze.





Opis gospodarczy Rosji w latach czterdziestych
Rosja w latach czterdziestych była najszybciej się rozwijającą gospodarką świata. Tempo to kraj zawdzięczał szeregowi czynników – liberalnemu rządowi fachowców, dużej liczbie kapitalistów, wewnętrznemu rynku surowców i ogromnym zasobom taniej siły roboczej. W wyniku tych przemian Rosja stała się drugim eksporterem czwartą potęgą gospodarczą świata. Około 80% produkcji i przemysłu znajdowało się wokół trzech miast – Smoleńska, Moskwy i Sanki Petersburga. Regiony to należały do najbardziej uprzemysłowionych na świecie. Ich położenie zaś dawało Rosji inną korzyść – znajdowały się daleko od granic co pozwoliło prowadzić w przyszłości wojnę bez obaw o zaplecze.



Europa w połowie XIX wieku
W połowie XIX wieku w Europie główną rolę odgrywało pięć wielkich mocarstw – Wielka Brytania, Francja, Belgia, Prusy i Rosja. Państwa te były zdecydowanie najsilniejsze na świecie zdolne pokonać każdy inny kraj. Ponadto wyróżniały się swoją unikalnością.
Wielka Brytania była zdecydowanie najsilniejszym państwem świata. Kraj rządzony był przez królową Wiktorię, jednak musiała się władzą dzielić z parlamentem. Wielka Brytania jako pierwsze państwo zastosowało gospodarkę wolnorynkową, co przyniosło ogromne zyski i umożliwiło efektywne wykorzystanie dwóch członów - uprzemysłowionej wyspy i kolonialnej baz surowcowych. Dzięki temu posiadała zdecydowanie największy eksport i potencjał przemysłowy ze wszystkich państw. Jej siła militarna opierała się na flocie – najsilniejszej na świecie. Jednak armia lądowa była słaba i nie stanowiła poważnej siły.
Francja była demokratycznym państwem gospodarką kierującą się zasadami Merkantylizmu, jako jedyna z potęg. Nie zapewniło to oszałamiającego tempa rozwoju, ale wystarczyło do utrzymania miana jednego z mocarstw. Gorzej sprawa wyglądała z wojskiem – w porównaniu do armii Napoleona było cieniem dawnej potęgi. Brak inwestycji zemści się w niedalekiej przyszłości.
Unia Niderlandzka, porozumienie Belgi i Holandii w krótkim czasie stało się jednym z państw rozdających karty. Demokratyczny, liberalny rząd zapewnił stabilny, linearny i szybki rozwój gospodarczy. Mimo zaciągnięcia ogromnego długu na modernizację kraju. Niderlandy go spłaciły i były zdolne nawet do rozbudowy armii. To właśnie wojsko stanowiło o sile tego małego, acz znaczącego kraju.
Prusy, jedna z dwóch monarchii absolutnych była pod pewnymi względami bardzo podobna do Rosji. Anarcholiberalny rząd potrafił w szybkim czasie rozwinąć kraj dwukrotnie i stworzyć drugi przemysł na świecie. Ponadto Prusy dysponowały silną i bitną armią zdolną stawić czoła każdemu przeciwnikowi.
Rosja, państwo Mikołaja I, było drugim najsilniejszym państwem na świecie. Carstwo posiadało największą armię ze wszystkich mocarstw i największe rezerwy ludnościowe. Drugi eksport na świecie i czwarty przemysł był wystarczający do jej utrzymania. Rosja była krajem patrzącym w przyszłość bez kompleksów, świadoma własnej siły.
Na południu Europy istniała polityczna próżnia. Dawne mocarstwo – Hiszpania wycofało się w politykę izolacjonizmu i nie odgrywa żadnej roli. We Włoszech, mimo powoli odradzających się tendencji zjednoczeniowych, nie ma jeszcze warunków na powstanie jednego państwa. Turcja dopiero się uspokaja po falach buntów i jednoczy swoje dawne ziemie. W Austrii po próbie zamachu na Cesarza zapanował kompletny zastój we wszystkich dziedzinach życia – kraj stanął w miejscu podczas gdy pozostałe państwa gnają do przodu.





Stosunki Rosji z innymi państwami w połowie XIX wieku
W połowie XIX najcieplejsze stosunki Rosję łączyły z dwoma państwami – z Francją i Imperium Osmańskim. Mimo braku sformalizowanych umów, nieformalnie trwała intensywna wymiana kulturowa i ideowa. Z Francją Rosję łączyły wspólne interesy przeciwko Prusom, a z Turcją wspólna granica, umożliwiająca nieskrępowany przepływ informacji.
Głównym antagonistą Cara na arenie międzynarodowej było Królestwo Pruskie. Niemcy wysuwali żądania wobec wielu państw i stanowili ryzyko dla pokoju w Europie, tak drogiego Mikołajowi I. Poza tym dość chłodne stosunki Rosję łączyły z Unią Niderlandzką. Carowi nie podobało się poparcie aspiracji pruskich, ciągłe zbrojenia i żądania wysuwane wobec Francji.





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
AAR ten jest z kampani multiplayer. Gramy w dość zmiennym składzie, co próbowałem oddać. Jeśli ktoś chce sprawdzić dokładnie niech wejdzie do tematu w kampanii. Wyczyta tam też trochę innych w sumie ważnych dla zrozumienia AARu rzeczy. Aha - nie wiem czy będę zamieszczał wszystkie AARy i tak dalej - to jest tylko tak na próbę.

 

Niderlandzka Republika Demokratyczna (NRD

1836 - 1848
Korzystając ze sprzyjających wiatrów w ekonomii światowej niderlandcy kapitaliści skupieni w Walonii, Holandii i Flandrii rozpoczeli wielki proces rozwoju przemysłowego. Priorytet miała wszelka inicjatywa gospodarcza powodująca rozwój państwa. (w ciągu 13 lat wynaleziono 8 techów przemysłowych i 4 handlowe). Powstały pierwsze nowoczesne fabryki, linie kolejowe oplotły kraj gęstą siecią, a ludność po raz pierwszy w historii miała prace.

Gospodarka niderlandzka opierała się na wysokowydajnej prosukcji przemysłowej na terenie niderlandów oraz produkcji rolniczo - wydobywczej na terenie kolinii w południowo - wschodniej azji. Bezpieczeństwo żeglugi zapewniała flota niderlandzka bedąca 4 potęgą morską świata, wyposażoną jednak w dość stare i wysłuzone okręty pamiętające jeszcze czasy wojen napoleońskich.

Zgodnie z niderlandzką doktryna obronna, rozwój gospodarczy szedł na róni z rozwojem militarnym kraju. Postanowiono zrezygnować z kosztownych i malo efektywnych umocnień granicznych na rzecz zawodowej, szybkiej, silnej i mobilnej armii, która w krótkim czasie mogła być uzupełniona rekrutami wcześniej wyszkolonymi do słuzby w armii. Centra werbunkowe tworzono przede wszystkim w rejoniei Eidhioven oraz Arnhem, gdzie dogodny teren umozliwiał trenowanie przyszłych obrońców ojczyzny.

1849 rok

W pierwszych dniach marca 1849 roku na linii Amsterdam - Paryż doszło do wymiany bardzo niepokojących depesz. Strona Niderlandzka żadała od Francji zapewnienia pełnej swobody handlu dla kupców walońskich w rejonie Dunkierki oraz Arras. Dotychczasowa polityka Francuska polegająca na wyrugiwaniu kupców niderlandzkich i nakładaniu na nich wysokich ceł nie mogła pozostać bez odpowiedzi ze strony niderlandziej. Wobec tego bezpardonowego akty agresji na wolnośc handlu która według premiera niderlandów była pierwszą swobodą w Europie Zachodniej tak bardzo różniącą ją od zacofanego wschodu wojska niderlandzie zostały przeniesione w rejon granicy francuskiej. Francja odpowidziała pełna mobilizacją, co musiało poskutkować takim samym ruchem po drugiej stronie granicy. Na wieśc o tym kraje sąsiednie poczyniły podobne kroki. Wojna wisiała w powietrzu. Z Londynu i Petersburga do Paryża płyneły depesze mediacyjne, jednak francuskie weto dla swobody handlu wymieżone w Niderlandy przekreśliło szanse na pokój. 14 marca 1849 roku Niderlandy wypowiedziały wojnę Francji.

Atak bliski 30 dywizjami zawodowymi przeprowadzono bardzo sprawnie. Bitwy graniczne z pojedyńczymi dywizjami francuskimi zakończyły się szybkimi zwycięstwami niderlandzkimi. Armie parły na Paryż. Róznocześnie z atakiem na francuską stolicę w rejonie amsterdamu wylądowały wojska Francuskie, które chwilowo opanowały rejon miasta. W mieście jednak wybuchło powstanie ludowe, które wypędziło wrogów. Wydatną pomoca okazało się dotarcie na czas rezerwy strategicznej w sile 5 dywizji. Stolica została ochroniona.
Tymczasem w rejonie Paryża trwały zaciete bitwy. Armia francuska koncentrująca swoje siły w tym rejonie wydała ostateczną i jakże krwawą bitwe, która zakończyła się zwycięstwem wojsk niderlandzkich. Łacznie 13 francuskch zwiazków taktycznych zostało definitywnie rozbitych. Zdobyto Paryż i jego przedmieścia paląc Wersal. Rząd francuski uciekł do Lyonu gdzie planował dalszą obronę.
Zdobycie stolicy wpłyneło jednak tak destabilizująco na państwo francuskie, że zmuszone było ono na rozpoczęcie pertraktacji pokojowych. Ostatecznie 16 października po 7 miesiącach wojny Francja podpisała akt kapitulacji przekazując w ręce niderlandzkie regiony Cambaris, Lille, Dunkeirka i Arras jednocześnie respektując swobodę handlu na terenie całych pólnocnych stanów. Pokój podpisany na 5 lat gwarantował ze strony niderlandzkie nienaruszalnośc granic francuskich przez kolejne 15 lat...



1850 - 1856 NIDERLANDZKA REPUBLIKA RAD

Po zwycięskiej wojnie nad Francją w Niderlandach doszło do przewrotu wojskowego. Powracający na czele 400 tysiiecznej armii dowódcy na czele z Henrim Auberlackiem, komunistą walońskim obaliły rząd demokratyczny i przejęły rządy. Auberlacka wybrano na prezydenta a rządy sprawowała junta wojskowa.
Armia pamiętała jednak o kluczowym dla rozwoju państwa przemyśle. Na wielu nowych regionach, w tym także nowopodbitych powstawały nowoczesne fabryki. Powstała pierwsza fabryka artylerii, mebli luksusowych oraz częsci mechanicznych. Rozbudowywano juz istniejące przedsiębiorstwa. Państwo rosło w siłę. W ciągu 6 lat pokoju jego potencjał wzrósł dwukrotnie a siła militarna 3 krotnie. W samej juncie dochodziło jednak do wielu sprzeczek. Rywalizujący ze sobą dowócy starali się rozszerzyć swoją władzę. w konsekwencji w połowie 1855 roku doszło do obalenia rządów prezydenta Auberlacka. Bezpośrednio przyczynił się do tego Henri Dupont, dowódca artylerii niderlandzkiej, młody ale doskonały dowódca i mąż stanu. Zasłuzył sie w czasie kampanii francuskiej dowodząc 7 dywizjami oskrzydlającymi Paryż i zmuszającymi wojska francuskie do kapitulacji.
W sierpniu 1855 roku na czele swojego korpusu gwardii dokonał udanego obalenia Auberlacka i rozpoczał proces demokratyzacji kraju. Stopniowo wprowadzano kolejne reformy społeczne. Wolnośc zrzeszania, wystem wielopartyjny, wolnośc prasy, wreszcie powszechne wybory, co w konsekwencji doprowadziło do stworzenia w pełni demokratycznego systemu parlamentarnego. Wladzę przejęła zdelegalizwoana do tej pory partia liberalna, która kierowała się polityką izolacjonistyczną, choc rozumiała potrzeby wzmacniania obronności kraju.

1857 - REPUBLIKA NIDERLANDZKA

Dupont mianowany Marszałkiem Niderlandów i jednocześnie naczelnym dowócą rozpoczął proces wznacniania armii. Zawarto strategiczny sojusz z prusami, które od kilku lat prowadziły wyniszczającą wojnę z Rosją. Dupont z niepokojem oglądał rozwój potencjałów państw sąsiednich, jednak izolacjonistyczna polityka liberlanego rządu nie pozwalała na atak wyprzedzający z zaskoczenia.

Najgorsze sny Duponta ziściły się 16 września 1857 roku. wtedy to Francja zarządała zwrotu zajętych w wyniku pokoju 49 roku terenów i wypowiedziała wojnę. Armia niderlandzka była całkowicie nieprzygotowana do wojny i stacjonowała w swoich garnizonach w okolicach granicy francuskiej.

1857 - 58 - WIELKA WOJNA OJCZYŹNIANA

Dupont, który na mocy konstytucji przejął naczelne dowództwo militarne i polityczne wbrew rządowi zarządził całkowitą mobilizację. Pod broń powołano blisko 600 tysięcy młodych niderlandczyków, a kolejnych 300 tysięcy przygotowywano do tego. Francuzi rozpoczeli atak bardzo szybko. Ich armie były przygotowane, jednak dowodzone w sposób fatalny. Juz w pierwszych dniach wojny okazało się, że poruszają się bez jakiegokolwiek planu strategicznego. Dupont dysponujący 60 dywizjami zdecydował się na pozostanie na granicy i przyjęcie głownego ataku wojsk francuskich na dogodnych pozycjach obronnych. Francuski atak 22 dywizji dysponujący 4 krotną przewagą został zastopowany. Rozpoczęły się długie walki o każdy okop. Tymczasem Dupont rozkazał dwóm korpusom stacjonującym w sąsiednich prowincjach rozpoczęcie ataku w głab terytorium francuskiemu odcinając jednocześnie wojska francuskie walczące w rejonie Cambrais. Atak został przeprowadzony składnie i w jego wyniku w ciągu kolejnych 20 dni zdobyto Laon i Cherville wychodząc na tyły wojsk francuskich i okrążając je. Wycofujący się Francusi zostali oskrzydleni i zmuszeni do obrony okrężnej w rejonie Laon, gdzie w wyniku 2 miesięcznej bitwy łączonej w której starło się blisko 500 tysięcy wojsk obu stron kompletnie zniszczono 22 taktyczne związki francuskie.
Jakoby na uboczu głownych walk w rejonie Laon, na północy do natarcia ruszyło 10 dywizji niderlandzkich dowodzonych przez Vanderhoffera. Szybki atak na Amiens i dalej w kierunku na Paryż doprowadził do zajęcia stolicy przeciwnika. Pierwszy okres wojny, tzw bitwa graniczna została wygrana przez niderlandy całkowicie. Francuzi stracili cała armię uderzeniową oraz stolicę. do walki wkraczały jednak dywizje mobilizowane w inncyh regionach kraju. na szczęscie podobne wsparcie otrzymały wojska Duponta, które rozpoczeły marsz w głąb Francji.
Wobec całkowitej klęski wojsk francuskich rząd tego kraju wystosował propozycję przekazania jednej prowincji na rzecz Republiki Niderlandów. Propozycja została odrzucona i wobec niezadowalających warunków pokoju ofensywa została kontynuowana. Ostatecznie 28 stycznia 1858 roku Francja podpisała akt pokojowy na mocy którego przekazała 3 prowincje. Dodatkowo Republika Niderlandów zobowiązywała się nie uczestniczyć w wojnach przeciw Francji przez kolejne 10 lat.




Porażka Francji i jej upodlenie w oczach światowej opinno zostało bardzo źle odebrane w Londynie. Tamtejszy rząd wystosował notę dyplomatyczną do rządu Republiki Niderlandów w której rządał przekazania UK rejonu Dunkierki jako aktu dobrej woli i stabilizacji w zachodniej europie. W Amsterdamie fakt ten odebrano z obużeniem i jednoznacznie go odrzucono. Wielka Brytania wypowiedziała wojne Niderlandom.
Powracająca z Francji Armia duponta była zmęczona, jednak dysponowała wciąż 800 tysiącami żołnierzy doskonale wyszkolonych i dowodzonych. Wielka Brytania przygotowana do wojny rozpoczeła atakiem na Amsterdam. Garnizon broniący stolicy w liczbie 30 tysięcy wobec blisko 10 krotnej przewagi wroga został rozbity i zmuszony do wycofania się. Miasto dostało się pod kontrolę brytyjską. Rząd został schwytany i rozpoczął rokowania pokojowe, co zostało przyjęte zarówno przez Duponta jak i jego żółnierzy uznane za zdradę stanu.
Marsz na Amsterdam przebiegał bez większych problemów. Juz 15 kwietnia na przedmieściach miasta doszło do starcia z wojskami brytyjskmi. miasto było ostrzeliwane z morza przez eskadrę brytyjska mocno utrudniając atak, jednak znaczna przewaga w ilości i przede wszystkim doskonałe dowodzenie na szczeblu taktycznym przeważyło szale zwycięstwa na strone niderlandzką. Po miesiącu walk o miasto 380 tysięczna armia brytyjska w Niderlandach została kompletnie zniszczona. Do niewolii dostało się tylko kilkanaście tysięcy zołnierzy. Reszta zgineła próbując dotrzeć na statki. Flota brytyjska odpłyneła.

Bitwa o Amsterdam rozsławiła Henriego Duponta i armie niderlandzką na cały świat. będąca w szoku Wielka Brytania wycofała wszelkie rządania i poprosiła o biały pokój, który został przyjęty. Niderlandy w ciągu roku pokonały pierwszą i 3 potęgę militarna świata stając się znaczącym graczem na arenie europejskiej.




1858 - 1862 PAX NIDERLANDUM

Zwycięsto nad Francją i Wielką Brytanią zostało odebrane w stolicach euroopejskich z niedowierzaniem. W Wiedniu ogłoszono powszechną mobilizację i rozpoczęto przygotowania do wojny, jednak sprytna dyplomacja spowodowały wycofanie się austrii z zapędów wojennych na co niemały skutek miały problemy wewnętrzne tego kraju. Oczy Amsterdamu zwróciły się jednak na wschód. Tam już od 8 lat toczyła się wyczerpująca i bardzo krwawa wojna pomędzy Prusami a Rosją. Sojusznik niderlandzki prusy te wojnę przegrywały. Może nie militarnie, ale na pewno ekonomicznie i społecznie.

Chcąc wesprzeć sojusznika Dupont, mianowany na premiera wystosował do Cara depeszę w której informował, że dalsz prowadzenie wojny przeciw Prusom zostanie odebrane za akt wrogi względem niderlandów i spowoduje wojne. Rosja zbagatelizowała ten fakt i w jego wyniku Niderlandy wypowiedziały wojne Rosji. Rozpoczeły się potajemne pertraktacje pokojowe. Faktem było niezaprzeczalnym, iz Rosja nie wygra wojny jednocześnie przeciw Niderlandom i Prusom, a o pomocy ze strony UK czy Francji nie mogła co marzyc, gdyż oba te państwa utraciły gros swoich armii w wyniku upokarzających porażek w wojnach z niderlandami. Negocjacje prowadzone w Genewie doprowadziły do zawarcia pokoju pomiędzy wszystkimi walczącymi stronami. W Europie nastał nowy ład - PAX NIDERLANDUM. Niderladny były u szczytu potęgi.

W tym okresie państwo przeżywało ogromny rozkwit gospodarczy i społeczny. Wywalczona z trudem polityka wolności i swobody handlu w zachodniej europie powodowały, iż do kraju przybywały dziesiątki tysięcy francuzów miesięcznie. W rejonie Pikardii i Walonii tworzono nowe fabryki, gdzie zatrudnienie uzyskiwali bezrobotni i biedni dotychczas francuscy chłopi i robotnicy. Kraj rozkwitał.

Niderlandy wobec prośby o pomoc ze strony Prus przekazały na rzecz tego kraju sumę 200 miliardów guldenów, która to suma jak na tamte czasy była 3 letnim dochodem prus. Pieniądze te posłuzyły na spłacenie ogromnych pożyczek, jakie to państwo zaciągneło w czasie wojny z Rosją.

Pokój jednak nie był wieczny, a nad Europa zawisło widmo wojny. Wojny, w któej wschód prowadozny przez potężnego Cara Rosji zechce rozpocząc ekspansję za zachód. Zachód był jednak bardzo podzielony. Czy zdoła on się dogadać po licznych wojnach? Czy wschód zdominuje kolejne państwa po kolei? Wizja sojuszu Rosyjsko-Turecko-Austryjskiego z pewnością nie była wizją optymistyczną.

 

Historia Cesarstwa Rosyjskiego



Zgromadzenie z dnia 3. kwietnia 1847

Zgromadzenie z 3. kwietnia było drugim pod względem długości – trwało prawie dwa tygodnie. Mimo pozornie błahych kwestii, zmiany zaszłe w gospodarce państwa zmusiły kolegium do poważnych reform w budżecie.



Wojna Francusko-Belgijska w 1849
W marcu 1849 Demokratyczna Republika Francuska została zaatakowana przez królestwo Belgii. Kiedy do Cara doszła ta depesza, bardzo się zmartwił. Stosunki z Francją były przyjacielskie i Mikołaj I chciał pomóc atakowanemu krajowi. Niestety odległość i brak dojścia uniemożliwiły Rosji udzielenie znaczącej pomocy. A ta była niezbędna by Francja mogła wyjść z tej wojny zwycięsko. Demokratyczny, pokojowy kraj nie spodziewał się agresji ze strony sąsiada, dlatego posiadał tylko nieliczną armię wyposażoną w przestarzały sprzęt. W konfrontacji z wojskami militarystycznie uosobionej monarchii nie miała żadnych szans. Belgia stała się drugą po Prusach armią z państwem. Car mógł tylko z kolejnych depesz dowiadywać się o porażkach Francji. Ostatecznie rząd francuski skapitulował i oddał 4 północne regiony najeźdźcy. Aż 7 milionów do tej pory wolnych ludzi znalazło się pod władzą ciemięzcy. Mikołaj I mógł tylko na to bezsilnie patrzeć.





Kolej w Rosji – jej początki i rozwój
Kolej i efektywny silnik parowy przybyły do Rosji stosunkowo późno. Kiedy na wschodzie zaczęto kłaść pierwsze szyny, zachód, a w szczególności Wielka Brytania, był już w dużej mierze poprzecinani torami. Jednak Rada administracyjna(nazywana także często rządem) od razu dostrzegła zalety szybszego transportu. Rosja była największym państwem i przejście Rosji choćby z południa na północ potrafił zając wiele miesięcy. Dlatego rozwój koli postawiono jako jeden z priorytetów. William Nassau wpadł na pomysł pożyczek wobec inwestytorów. Idea polegała na udostępnianiu wiarygodnym przedsiębiorcom funduszy państwowych na budowę linii kolejowych, a później z zysków z użytkowania dług miał być powoli spłacany. Pomysł okazał się trafiony. W krótkim czasie najważniejsze regiony zostały pokryte cienką linią kolei. Także parowozy się zmieniały. W celu szybszego transportu wiele uniwersytetów w Rosji, w tym 3 najważniejsze, pracowały nad polepszeniem lokomotyw. Postęp był tak szybki, że w ciągu pierwszych 5 lat udało się zrównać z Francją i Austrią. Niestety te 5 lat okazały się dość krótkimi, choć szczęśliwymi chwilami wytchnienia.





Wojna Krymska – Incydent Dyplomatyczny
Siódmego sierpnia 1853 wybuchła największa wojna od czasów napoleońskich. Wtedy to na podstawie sfałszowanej deklaracji wojennej, pierwsza i trzecia armia południowa wkroczyły na ziemie Mołdawii i ogłaszając zamiar aneksji tego księstwo, rzekomo na polecenie Cara. W rzeczywistości był to spisek słowiańskich nacjonalistów chcących utworzenia wielkiej Rumunii. Wobec obrony swojej satelity zainterweniowała Turcja i razem z nią Francja. Na szczęście na specjalnym spotkaniu w neutralnym Wiedniu zdołano wyjaśnić wszystkie nieporozumienia. Trzy mocarstwa podpisały biały pokój i zobowiązały się do natychmiastowego zaprzestania jakiejkolwiek walki. Największym problemem były Prusy. Zaborczy sąsiad chciał skorzystać z wojennej zawieruchy. Sytuacja była podobna do tej z sprzed zaledwie 5 lat, kiedy to pokojowa Francja została najechana przez Belgię. Początkowe etapy zapowiadały to samo – armia szwabska w szybkim tempie zajmowała Polskę. Sytuacja została w ostatniej chwili opanowana przez carewicza Aleksandra. Szybkim kontratakiem na Siedlce udało mu się rozbić natarcie grupy armii środek i opóźnić dalszy ataki aż do zebrania się całości wojsk pruskich. Wojna weszła w decydującą fazę.





Trzynasty styczeń 1854

Porównanie wojska Pruskiego i Rosyjskiego

Liczba dywizji:
Prusy – 112
Rosja – 90
Stosunek sił - 1,24:1

Liczba okrętów:
Prusy – 6
Rosja – 76
Stosunek sił – 1:12,6

Liczba doświadczonych oficerów:
Prusy – 5
Rosja – 1
Stosunek - 5:1

Maksymalny potencjał ludzki:
Prusy – 627
Rosja – 210
Stosunek – 2,9:1





Porównanie gospodarek Pruskiej i Rosyjskiej:

Potencjał przemysłowy:
Prusy – 1098
Rosja – 701
Stosunek - 1,6:1

Ilość prowincji:
Prusy – 54
Rosja – 198
Stosunek – 1:3,6

 

REPUBLIKA NIDERLANDZKA 1862-1871

/zdjęcia i screeny niedługo/


Wojna której nigdy nie było...

W sierprniu 1862 roku w doszło do szeregu spotkań pomiędzy dyplomatami francuskimi i niderlandzkimi. Głownym punktem dyskusji był status rdzennych terytoriów francuskich zajętych w wyniku ostatnich 2 wojnen przez Niderlandy. Francja upierała się przy bezwarunkowym ich zwrocie. Strona Niderlandzka odmawiała. Na granicy rozpoczęto gromadzenie sił zbrojnych, które w razie kryzysu rozmów mogły byc uzyte. Rozmowy prowadzone na linii Paryż-Amsterdam bardzo nie podobały się Wielkiej Brytanii. Dążyła ona do jak najszybszego zakończenia sporu i zwrotu prowincji we władanie francuskie. 19 sierpnia wobec krachu rozmów Wielka Brytania wypowiedziała wojne Niderlandom.

W tym momencie gros sił niderlandzkich stacjonowało w rejonie Paryża. Wobec ataku WB na Niderlandy Dupont wysłał do włądzfrancuskich depeszę w której zagroził zajęciem miasta i jego doszczętnym spaleniem w razie ataku brytyjskiego na ziemie niderlandzkie. Depesza miała charakter bardzo ostry i nie pozostawiała kto najbardziej straci na tej wojnie. Francuski Rząd całkowicie nieprzygotowany do obrony był zdruzgotany tym faktem i wysłał do Londynu misję, która miala namówić brytyjczyków do podpisania pokoju, który gwarantowałby Francji bezpieczeństwo. Widząć wodmo palącego się Paryża brytyjski premier zgodził się na pokój na warunkach powrotu do status quo. Równocześnie na wniosek niderlandzki rozpoczęły się trójstronne rozmowy na temat traktatu o stosunkach dobrosąsiedzkich i wzajemnych granicach.
Po przeszło 6 miesiącach rozmów doszło do podpisania Paktu Trzech - sojuszu obronnego pomiędzy Wielką Brytanią, Francją i Niderlandami na mocy którego:
- Państwa zobowiązują udzielić sobie wzajemnej pomocy w przypadku ataku państwa innego na jedno z państw sygnatariuszy
- Niderlandy za cenę 100 mln guldenów odkupują od Francji prowincję Challons.
- Pomiędzy Francją a Niderlandami dochodzi do ugody w krestii roszczeń terytorialnych. Oba państwa zobowiązuja się jednak w ciągu 20 lat ponownie powrócić do rozmów w sprawie spornych terenów


Pakt Trzech

Pakt Trzech nie wzbudził w Europie wielkiego zaskoczenia. Oczy wciąz skupione były na ekspansywną politykę Rosji, która podporządkowała sobie politycznie Turcję, Austrię a także rozszerzała swoje wpływy w USA i we Włoszech.. Działania te poparte ogromnymi funduszami bardzo niepokoiły Duponta. Wiedział on, iż gdyby Rosji udało się pokonać ostatecznie Prusy to pozycja Niderlandów zostałaby podważona. Rozpoczęto zakrojoną na szeroką skalę akcję propagandową wśród włoskiej arystokracji i kręgów rządzących informujacą o potencjalnych zagrożeniach płynących z rosyjskiej ekspansji. Łącznie na te działania wydano niebagatelna sumę 100 mln Guldenów. Ostatecznie jednak Włochy odrzuciły rosyjskie zaproszenie do sojuszu pozostając wsród państw niezdeklarowanych, co dawało wyraźne szanse na skłonienie ich do opowiedzenia się po stronie państw zachodnich.

Pierwsza połowa lat 60- tych to dla Niderlandów czas bardzo szybkiego rozwoju przemysłowego. Widząc problemy, jakie dla bezpieczeństwa pańsrwa stwarzał brak silnej floty pełnomorskiej zdecydowano się rozpocząc badania w tym kierunku. Już w 64 roku projekt pierwszego niderlandzkiego monitora typu "Hagen". Okręt ten wyposażony w 2 działa kalibru 234 mm. wypierał przeszło 4500 ton i rozwijał prędkość 6 węzłów. Osiągami przwyższał on okręty innych państw europejskich. Jedynie brytyjskie żelaznopokładowce klasy "Erebus" były zdolne toczyc z nim rónożędną walkę. Pierwsze próby nowego typu okrętu rozpoczęto w roku 1865 i okazały sie pomyslne. Ministerstwo Wojny wyraziło zainteresowanie wyposażeniem marynarki w ten typ okrętu. Jednak Rząd zwlekał z decyzją o budowie floty, gdyż wciąż prowadzono zaawansowane prace nad konkurencyjnym typem żelaznopokładowca typu "Durn". Prace w stoczni w Roterdamie były w toku i przewidywane parametry bojowe zdecydowanie górowały nad rozwiązaniami stosowanymi w monitorze. Decyzję o budowie odłożono więc na rok 1866.

Kampania kolonialna 1866 - 1870

W lutym 1866 roku w Niderlandzkich Indiach Wschodnich doszło do szeregu powstań niepodległościowych. Informatorzy pracujący na zlecenie gubernatora donosili o silnym wsparciu, jakie tubylcom udziela Emir Ajatechu. Przywódca tego małego państwa leżącego na samym "szczycie". W czasie jednej z potyczek z bojownikami tubylczymi doszło do przekroczenia granicy Ajatchu. Wojska kolonialne w sile 5 dywizji piechoty i jednej dywizji kawalerii rozpoczęły pościg w czasie którego doszło do boju spotkaniowego z gwardia Ajatechańską. botwa zakończyła się całkowitym zniszczeniem wojsk przeciwnika. Armia kolonialna rozpoczęłą okupację Ajatechu.
Zbrojna pacyfikacja Ajatechu została uznana przez Wielka Brytanię za przejaw wrogi wobec królestwa i akt zerwania sojuszu. Jednocześnie wicekról Indii oglosił stan wojny kolonialnej pomiedzy Wielka Brytanią a Niderlandami na terenie Azji Południowo Wschodniej. W konsekwencji strategiczny Pakt Trzech przestał istnieć z powodu kilkuset tubylców, którzy zostali rozbici na końcu swiata....

Brytyjskie oddziały kolonialne w sile kilkudziesięciu tysięcy wkroczyły do akcji. Dysponując ogromna przewagą we flocie (flota niderlandzka stacjonująca na Jawie liczyła 6 flotylli okrętów transportowych) rozpoczęły zajmowanie kolejnych kolonii niderlandzkich. W pierwszej kolejności podbito Sumatrę i strategiczne złoża złota, które tak znacznie wzbogacały skarbiec niderlandzki. Nastepnie przyszedł czas na Borneo.
Armia Kolonialna Niderlandów z trudem zdołała wydostac się z ogarniętej wojną Sumatry i dotrzec do Batawii - stolicy kolonii. Tam postanowiono wydać walna bitwę.

Tymczasem w Amsterdamie wciąż czekano na nowy model żelaznopokładowca. Jak informowała stocznia w Roterdamie skuteczne próby nowego okrętu mogły jeszcze potrwac kilkanaście miesięcy. W związku z tym zapadła jakże trudna decyzja o budowie monitorów. Już wtedy zdecydowanie słabszych niż brytyjskie okręty pancerne. Jedyną szansą pozostawała ilość, która mogła zrekompensować jakość. Decyzję podjęto w jak największej tajemnicy. Budowę zlecono portom w Amsterdamie, Roterdamie, Dunkierce i Ostendzie. Łącznie zamówiono 130 okrętów typu Hagen i blisko 50 okrętów transportowych do przewozu wojska. Gdyby udało się zdobyć morską przewagę nad Wielką Brytanią przerzucona do kolonii armia niderlandzka bez problemu wygrała by wojnę z licznymi, ale słabymi wojskami brytyjskimi. Był jeszcze czas.

Zakończenie budowy okrętów zaplanowano na polowę 69 roku. W ciagu lat 67 - 68 brytyjczyc zajęli całą Sumatrę, Borneo, Nową Gwineę i wyladowali w sile 300 tysięcy na Jawie. Niderlandzka Armia Kolonialna licząca wtedy niecałe 55 tysięcy wojska nie była w stanie wygrać tej bitwy, jednak postanowiono bronić się do ostatniego żołnierza.

Bitwa o Batawię Sierpnień 68 - listopad 68

Bitwa stoczona pomiędzy wojskami niderlandzkimi Generała Fleury-Dubay, a brytyjskim Lordem Wallacem zarządcą Birmy. W jej czasie przez 113 dni 6 dywizji niderlandzkich powstzrymywało 300 tysięczną armie brytyjską. W jej wyniku zgineło 175 tysięcy brytyjskich żołnierzy a po stronie niderlandzkiej życie straciło 48 tysięcy. Bitwa o Batawię to przykład wspaniałego patriotyzmu i heroizmu wojsk niderlandzkich, które mimo 5 krotnej przewagi przeciwnika zdolne były przez dłuższy czas powstrzymyac wroga narażając go na kolosalne straty. Armia niderlandzka jednak wobec braku możliwości ucieczki była od początku skazana na zagładę.

Przegrana w bitwie o Batawię i utrata całej Jawy spowodowała w Amsterdamie kolosalne wrażenie. W ciągu niespełna 3 lat 90 proc kolonii zostało utraconych, a utrata reszty była kwestią czasu. Na domiar złego w metropolii pod bronią stało 120 dywizji zdolnych do walki. Był jednak jeden problem - brak floty, która migłaby tych żołnierzy przetransportować. Przedłużała się także budowa floty. Na pocżątku 1869 roku jej stan pozostawiał już wiele do życzenia. Monitory z pewnością zdobęda przewagę nad okrętami żaglowymi Wielkiej Brytanii, jednak flota brytyjska dysponowała już 30 żelaznopokładowcami, którez pewnościa były o wiele lepsze niż okręty niderlandzkie. Nie było już także elementu przewagi liczebnej, która zdawała się byc najwazniejsza.
Wobec tych jakże niepokojacych sygnałów w Sztabie Generalnym zapadła decyzja o rozpoczęciu przygotowań do wojny lądowej. Wojny przeciw Francji - sojusznikowi Wielkiej Brytanii. Sztab Generalny zakładał, iz w przypadku druzgocacej klęski wojsk francuskich i zajęciu dużej części terenu tegoż państwa brytyjczycy beda skłonni do wycofania się z kolonii niderlandzkich w zamian za odstapienie od wojny z Francją. Przez całe lato prowadzono zakrojone na szeroką skalę działania pozorujące we Flandrii. Oficjalnie manewry elementów 2 i 3 korpusu armijnego były doskonała przykrywką do wzmozonej mobilizacji i przegrupowywaniu wojsk na kierunek francuski.

W sierpniu 1869 roku ukończono produkcję monitorów. W tym momencie było juz jasne, że dysponując jedynie 99 okrętami (31 w dalszej budowie) nie daiśe wygrac z Wielka Brytania na morzu. Mozliwe było jedynie blokowanie wybrzeża tak długo jak będzie wymagała kampania lądowa we Francji. Postanowiono nie czekac do wiosny i jeszcze pod koniec jesieni uderzyć na niczego sie nie spodziewające wojska francuskie.


Wojna Prewencyjna Listopad 1869 - Sierpień 1870

W pierwszych dniach listopada na pozycje wyjściowe na granicy niderlandzko - francuskiej oddalone o 45 km od Paryża wyszły niderlandzkie wojska. Armią dowodził Marszałek Dupont, który zdecydował się mimo znacznego juz wieku osobiście kierować wojskami. Depesze wystosowane do przywódców Francji i Wielkiej Brytanii były dość jasne i w skrócie wygladały nastepująco: "Wycofajnie się z naszych kolonii, to Francji nic się nie stanie!".
Apel został odrzucony, wobec czego 8 listopada 1869 roku Niderlandy wypowiedziały wojne Francji. Równocześnie rozpoczęciem działań na lądzie na wody kanału La Manche wypłynęły monitory. Świat zaniemówił. Brytyjska dominacja na morzu została podważona i istniało państwo, które ma flotę równie silną i potężną co brytyjczycy. Ponadto dysponowało ono zdecydowanie silniejszą armia lądową, doskonale wyposażoną i wspaniale dowodzoną przez samego Duponta.

Działania na morzu.

Listopadowe morze było bardzo trudnym akwenem dla działan okrętów takich jak monitory. Wysokie fale przelewały się za burty podtapiając okręty. Kilka z nich nawet zatonęło. Jednak pierwsze starcia z brytyjskimi okrętami żaglowymi pokazały wyższość floty niderlandzkiej. Flota Tamizy składająca się z 40 liniowców żaglowych została doszczętnie rozbita w ciagu kilkugodzinnej bitwyw rejonie ZeeBrugge. Kilka śmiałych rajdów wzdłuz wybrzeża brytyjskiego także przyniosło zakładany skutek. Chwilowo Kanał La Manche był własnością niderlandzką. Sielanka trwała jednak dośc krótko. Już w grudniu w rejonie Portsmouth informowano o koncentrowaniu się brytyjskiej floty głównej, w skład której wchodziło kilkadziesiąc okretów pancernych oraz blosko 150 okrętów żaglowych wyposażonych w najcięższe możliwe działa. Nieubładanie zbliżała się bitwa morska jakiej świat jeszcze nie widział.

Bitwa o Ujście Tamizy.

W marcu 1870 roku w rejonie ujścia Tamizy doszło do największej bitwy morskiej w dziejach wspólczesnego świata. W ciagu 35 dni w szerego bojów spotkaniowych i pojedyńczych starć zatopionych zostało blisko 350 okrętów wojennych różnych typów. Wielka Brytania dysponująca znaczną przewagą w ilośći postanowiła za wszelką cenę zdławić opór niderlandzki stosując strategię siłową. Ciągłe ataki miały zdezorganizować i w konsekwencji zniszczyć flotę niderlandzką. Przy czym nie liczono sie ze stratami własnymi. Liniowce żaglowe prowadziły zacięte boje z monitorami. Dopiero po wyczerpaniu zapasów amunicji na okrętach niderlandzkich do boju wkraczły okręty pancerne UK. Strategia ta, jakże przewrotna i krwawa była dla Wielkiej Brytanii jednak bardzo sluteczna. co prawda każdy z monitorów topił po 2-3 jednostki żaglowe, jednak sam także padał łupem pancernych wilków. W kolejnych dniach do walki wyplywało coraz mniej okrętów niderlandzkich.
W konsekwencji trwających ponad miesiąc bitew 76 okrętów niderlandzkich zostało zatopionych. Strata to była ogromna, jednak nieprzyjaciel stracił blisko 300 własnych okrętów w większości żaglowych.
Bitwa o Ujście Tamizy została ostatecznie nierostrzygnieta. Flota niderlandzka zmuszona została do zaprzestania rajdów wzdłuz wybrzeża brytyjskiego, jednak wciąż blokowała możliwośc desantu w rejonie Amsterdamu, co gwarantowało bezpieczeństwo stolicy i swobode działań we Francji, która była juz na kolanach.
Bitwa o Ujście Tamizy ostatecznie zakończyła erę żaglowców i wydatnie pokazała, gdzie leży przyszłość marynarki wojennej. Pokazała jednak także fakt, ze niderlandzkie monitory są za słabe aby przeciwstawić się znacznie liczebniejszym okrętom brytyjskich a przede wszystkim brytyjskim żelaznopokładowcom, które dysponowały przerażająca siłą ognia jednocześnie dysponując żelaznym pancerzem jakże odpornym na pociski wroga.

Działania na lądzie.

O ile działania na morzu były bardzo krware, to działania na lądzie cechowały się duża mobilnością i znacznym wyczuciem taktycznym. Dysponująca znaczna przewagą armia niderlandzka bez trudu zajęła Paryż i rozpoczęła działania na 3 głównych kierunkach natarcia. Na połnocy wzdłuż wybrzeża francuskiego w centrum w kierunku na południe i na wschodzie w kierunku na Alzację i Lotaryngię.
Postawiona przed widmem klęski Francja zarządziła powszechna mobilizacje poborowych, którzy mieli zasilić armię regularną.
Jednak źle dowodzona armia francuska nei była w stanie przeciwstawić się doskonałej i na dodatek wyposażonej w artylerie armii niderlandzkiej. Już w marcu stało się jasne, że klęska Francji jest nieunikniona. Rozpoczęto próby rozwiązań dyplomatycznych. Zrazu jednak odrzuconych przez Wielka Brytanię, która nie chciała wyrzec się zdobyczy kolonialnych. Wobec czego wisoenna ofensywa niderlandzka przesuneła front o kolejne kilka prowincji na południe.
Powody odrzucenia propozycji pokojowej poznaliśmy już w maju, kiedy to z rejonu Poitiers ruszyła wielka francuska kontrofensywa. Wróg dysponował przeszlo 400 tysiącami żołnierzy z powszechnej mobilizacji i w szybkim tempie zdobywał nowe tereny. rozciągnięta w tym czasie armia niderlandzka prowadziła działania osłonowe i wycofywała się w kierunku Paryżą. Równolegle w Caen wylądował brytyjski korpus ekspedycyjny w sile 20 dywizji. Sytuacja była trudna. Nieprzyjaciel dązył do oskrzydlenia i rozdzielenie wojsk niderlandzkich, co w konsekwencji zakończyło by się zniszczeniem prawego sprzydła ofensywy i mogło zakończyć się klęską. Jednak w porę w rejon Tours dotarły oddziały odwodowe, które zatrzymały wojska francuskie. Operujace na skrajnym lewym slrzydle wojska dokonały strategiczny zwrot na zachód i szybki marszem połączyły się z wojskami prawego skrzydła w wyniku czego powstał kociol z przeszło 400 tysiącami wojsk francuskich. Bitwa została wygrana. Nieprzyjaciel nie był w stanie wydostać się z kotła. Zniszczono wiekszośc wojsk francuskich i równocześnie rozpoczęto działania przeciw Brytyjskiemu Korpusowi Ekspedycyjnemu, który niebezpiecznie daleko przesunał się w głąb Francji.

Wobec klęski wojsk francuskich i całkowitemu załamaniu się frontu rozpoczęto kolejne rozmowy dyplomatyczne. Prowadzone w Genewie spotkania wciąz były zrywane przez francuzów. Wciąz liczyli oni na jakiś cud. Cud który nazywał się Armia Brytyjska.
Cud nie nastapił. Nadomiar złego brytyjskie wojska zostały otoczone w rejonie Anguleme i z trudem opierały się 3 krotnej przewadze niderlandzkiej. Wobec takiego obrotu sytuacji Rząd Brytyjski zdecydował się na wymuszenie na Francji pokoju.

Pokój Genewski

Na mocy pokoju genewskiego zawartego pomiędzy:
Wielka Brytanią i Niderlandami - Niderlandy przekazują Wielkiej Brytanii tereny kolonialne mieszczące się na wyspach Sumatra i Borneo
Francja i Niderlandami - Francja przekazuje Niderlandom tereny Troyes, Chaumont, Nancy, Epinal i Verdun.
Pokój genewski potwierdził dominację Wielkiej Brytanii na morzach i oceanach świata. Okroił znacznie niderlandzkie kolonie ale jednocześnie dał im gęsto zaludnione i bogate tereny francuskie, które według wielu fachowców warte były tych kolonii. Pokój wykazał także, iż Francja nie jest w stanie samodzielnie prowadzić wojny lądowej z Niderlandami oraz że na stałe znalazła się w brytyjskiej strefie wpływów. Pokój był także bezpośrednim sygnałem dla jakże potężnych Prus do rozpoczęcia działań na rzecz zjednoczenia, co nastpąpiło w ciagu roku....

 

Stany Zjednoczone

Kiedy w Europie trwały walki w jedynym kraju wolnym od rządów europejskich elit mających sobie za nic ich obywateli - Stanach Zjednoczonych władze przejęło nowe pokolenie republikanów, natychmiast rozpoczęły sie rozmowy z Rosją i Wielką Brytanią o uregulowanie granic, zakończyły sie one wielkim sukcesem, USA uzyskały od Rosji Alaskę a z Wielką Brytanią podpisano pakt o nieagresji do roku 1900 i uregulowano granice na zachodzie kontynentu.

Był to początek wielkiej amerykańskiej rewolucji, w latach 1862-1874 przemysł USA wzrósł o 214%, tak dobry wynikł był zasługą najbardziej liberalnej polityki podatkowo-celnej na świecie, kiedy w Europie kapitaliści muszą płacić 50% swojego dochodu na niekończące sie wojny w USA budują fabryki...

Rząd USA wyraża też zaniepokojenie agresywną polityką Niderlandów wobec Francji i Rosji



Temat nieaktywny od miesiąca. W razie chęci dalszego umieszczania tu swoich AAR-ów z MP prosze o kontakt.

CRIS

 

Po długich latach pokoju i ciągłych utarczek wewnątrz cesarstwa Austriackiego w końcu zdecydowano się wojnę po stronie sojuszniczych Niemiec najechanych przez Wielką Brytanię USA i Rosję.

Austria nie szczędziła środków na wojnę i wystawiła 175 dywizji w tym około 70 to armia zawodowa wyposażona w dodatkowe brygady. Wcielono wiśniaków węgierskich w szeregi wojska aby utrzymać 100% uzupełnienia w dywizjach.

Szkoda że ten wysiłek wojenny przynieść może maxymalnie remisowy wynik wojny


Front Niemiecki, udana kontrofensywa niemiecka i nadciągajace wsparcie austriackie mogą przynieść korzystny obrót spraw dla Niemców



Front Bałkański, wojska rosyjskie poniosły tutaj klęskę około 27 dywizji rosyjskich schroniło się na Ukrainie, wojska austriackie zajmują rosyjskie terytoria bałkańskie



Porównie sił lądowych





Temat zamknięty. W razie czego prosze dać znać.

CRIS