Czerwone Berety - AAR Karlistowski

Czerwone Berety - AAR Karlistowski

Prolog​

Kiedy świat obudził się rankiem 1 stycznia 1936 roku, nic nie wskazywało na nadchodzą burzę. Owszem, gromadziły się czarne chmury. Wiele społeczeństw na świecie było niezwykle podzielonych. W Rosji, Polsce, na Ukrainie, w Niemczech, Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych działało wiele różnych ugrupowań, nierzadko radykalnych, które pociągały za sobą tysiące ludzi. Ale nikt o tym nie myślał, każdy wciąż żywił nadzieję...​

Ostatni demokrata Rosji umiera...​

5 stycznia na rogatkach Moskwy zostaje zamordowany prezydent Republiki Rosyjskiej Aleksander Kiereński. Dla państwa, które jeszcze 15 lat temu trawił jeszcze ogień krwawej wojny domowej, a na którego ulicach do tej pory ludzie zabijają się w biały dzień, był to moment przełomowy... Władzę objął wojskowy rząd kierowany przez marszałka Piotra Wrangla. Nadzieja na rosyjską demokrację zginęła wraz z Kiereńskim.​

Nowyj wożd...​

4 listopada Huey Long z mocno prawicowego ugrupowania America First zostaje prezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Swoje urzędowanie zaczyna od wprowadzenia w życie planu naprawy Ameryki - ograniczono wolności obywatelskie, zwiększono władzę prezydenta. John Reed z syndykalistycznej formacji Combined Syndicates of America ogłasza że wybory są nieważne. Zaczyna również bać się o własne zdrowie w skrajnie antylewicowej Ameryce. 3 i pół miesiąca później, 19 stycznia 1937 roku niepodległość ogłasza Zachodnie Wybrzeże. 30 marca Reed stwierdza, że Stany Zjednoczone są "martwym państwem" i ogłasza drugą rewolucję amerykańską. Przyłączają się do niego robotnicze stany północne, takie jak Ohio czy Illinois. Nazajutrz generał Douglas MacArthur przejmuje władzę w Stanach drogą zamachu stanu i zamierza rozprawić się zarówno z CSA jak i AF. W odpowiedzi, Long barykaduje się w Waszyngtonie i wzywa "Stany Południa, sukcesorów starej Konfederacji" do powstania przeciwko "wojskowemu reżimowi" i "lewackiemu zagrożeniu". Większość stanów, które wchodziło w skład Skonfederowanych Stanów Ameryki powstało raz jeszcze. Rozpad USA i początek II wojny secesyjnej stał się ponurym faktem.

17 listopada Rosja znowu stacza się w otchłań wojny domowej. Tego dnia przywódcy ludu pracującego Petersburga, Moskwy, Smoleńska i wielu innych części Rosji zachodniej ogłosili, że "zrzucają jarzmo kapitalistycznych pasożytów, żerujących na robotnikach i chłopach". Rosyjski Wożd w swym orędziu stwierdził, że nie ugnie się przed żądaniami socjalistów i syndykalistów. Nastąpiła mobilizacja armii rosyjskiej. Największe państwo świata kona.​

"Czerwony rak"​

10 maja Cesarstwo Niemieckie wypowiada wojnę Komunie Francuskiej. Oficjalnym powodem jest odkrycie dowodów wskazujących jednoznacznie na wspieranie przez Francuzów potężnego strajku robotniczego w Nadrenii, który mocno spowalniał niemiecką gospodarkę. W ciągu pierwszego tygodnia ofensywa francuska zepchnęła wszystkie siły cesarskie we Flandrii-Walonii w granice Rzeszy. 18 maja ogłoszona została inkorporacja "tej burżuazyjnej efemerydy, wykorzystującej brutalnie swych robotników". Kontrofensywa niemiecka nie zdołała nawet przejść przez linię frontu. Mimo użycia nowoczesnej broni, nastąpił ponury powrót do wojny okopowej.​

Stan wojny 16 maja...


... i 24 czerwca.​

17 maja, cała Hiszpania wstrzymała oddech. Tego dnia anarchistyczno-syndykalistyczna organizacja CNT-FAI ogłosiła wypowiedzenie posłuszeństwa rządowi królewskiemu w Madrycie. To samo zrobili karliści pod wodzą Ksawiera de Borbón-Parmy również ogłosili bunt przeciw królowi. Iberia została rozdarta na 3 wrogie sobie państwa: karlistów, wspomaganych przez papiestwo, Portugalię i inne państwa katolickie; CNT-FAI, które otrzymuje wsparcie od socjalistów z całego globu; Królestwo Hiszpanii, z nieskutecznym rządem i pogrążonym w śpiączce królem, pozostawione same sobie. Jest to, obok Rumunii, Rosji i Stanów Zjednoczonych, kolejne państwo, które nie wytrzymało napięć wewnętrznych. Budząc się rankiem 18 maja, świat wiedział już, że nadeszła nie burza, ale straszliwy huragan, który miał przetoczyć się przez wszystkie kontynenty, zmieniając lub niszcząc wszystko co napotka.​

Koniec starego świata...​

======================================================
Technikalia:
======================================================
Darkest Hour 1.3;
Kaiserreich 1.3;
DarkArks's KR SKIF v1.06;
Skiny Militesa i KanaXa;
Tech Restoration Project (liczba slotów).
======================================================
Od autora
======================================================
Mój pierwszy AAR, w końcu się przełamałem . Trochę przydługie i prawie nie wspomniałem o Rumunii (monarchiści przegrali po 2 miesiącach), ale myślę, że nie jest najgorzej. Zapraszam do komentowania i krytykowania, wszystko się przyda .

 

Czerwone Berety - AAR Karlistowski
Odcinek I




Front 24 VI...​

Oddziały karlistów robiły szybkie postępy. Już 9 czerwca zdobyta została stolica Hiszpanii. Zwycięstwo to miało potężny wymiar symboliczny, gdyż Madryt był również największą fortecą sił królewskich. Po jego upadku morale armii rządowej osiągnęło dno. Do "boinas rojas" przybyło także wsparcie w postaci kilkudziesięciu milionów sztuk amunicji oraz broni, a także oddziały ochotnicze z Federacji Włoskiej oraz Portugalii. Pozwoliło to na skompletowanie kilku dywizji piechoty.
Również syndykaliści nie próżnowali w tym czasie. Uzyskali oni nawet większe wsparcie niż karliści, gdyż wsparli ich czerwone reżimy całego globu. Byli oni organizowani w "Brygady Międzynarodowe", odznaczające się nadspodziewanie wysoką sprawnością bojową. W armii CNT-FAI znalazły się więc oddziały sformowane przez Brytyjczyków, Polaków (obie brały udział w nieudanym szturmie Madrytu 27 maja), Francuzów, Włochów, ale także i Meksykanów, Brazylijczyków, Amerykanów, a nawet Hindusów. Przy okazji Komuna Francuska wysłała im samoloty bojowe. Mimo to, wojsko CNT-FAI nie posunęło się na zachód po upadku stolicy, a desperacki rajd na południe w celu przejęcia Gibraltaru niemal nie zakończył się anihilacją 5 dywizji piechoty, w tym 2 górskich. Na tym polu najbardziej odznaczyły się pułki cudzoziemskie, swoim uporem i zażartością równoważące fatalne położenie. Katastrofa ofensywy na południe zmusiła Komitet Centralny do ograniczenia akcji zaczepnych i przejścia do obrony. Natomiast w Królestwie nastąpiła zmiana na szczytach władzy - 4 lipca umiera Alfonso XIII, głową państwa zostaje generał Francisco Franco, tytułujący się generalissimusem. Wydaje się to być jednak zmianą zaledwie kosmetyczną, gdyż nie zmieniło to znacząco sytuacji na froncie.​

...i 30 VI. Granica między obszarem kontrolowanym przez królewskich i czerwonych przebiega na linii Badajoz-Malaga.​

Przez cały lipiec trwała seria zwycięskich acz krótkich ofensyw karlistów, które skończyły się wielką klapą. Przez 3 tygodnie kontrolowano miasto Badajoz i szykowano się do szybkiej kampanii w kierunku Sewilli. Walki o Ciudad Real toczyły się od połowy czerwca, lecz odpuszczono dopiero, gdy stało się jasne, że nie powiedzie się próba okrążenia wojsk CNT-FAI w pobliżu Granady. 2 tygodnie trzymano Guadalajarę oraz Zaragozę, 12 dni Teruel, 9 Huescę. Tarancon przechodziło 4 razy z rąk do rąk. 20 lipca nastąpił kontratak syndykalistów, korzystających z hojnego tym razem wsparcia Francuzów. Brygady Międzynarodowe, ponoszące najwyższe straty zostały przeniesione chwilowo do rezerwy, zaś ich miejsce zajęły świeżo sformowane brygady kawalerii i strzelców górskich. Zdobycze zwolenników Burbona-Parmy zostały utracone jedna po drugiej. Nie oddano oczywiście ich bez walki. Guadalajara i Zaragoza zabrały ze sobą łącznie ponad 23 tysiące ludzi. Ciudad Real, bronione przez brygadę górską generała Ordokiego ustąpiło dopiero po dwutygodniowym oblężeniu. Upojeni zwycięstwem socjaliści ruszyli z marszu na Madryt, licząc na szybkie zwycięstwo w walce ze zdezorganizowanymi regimentami karlistów, lecz spotkał ich srogi zawód. Życie straciło kolejnych 14 tysięcy żołnierzy, z czego zaledwie 3000 stanowili obrońcy. Koniec bratobójczej rzezi wydawał się być niedostrzegalny...​

Front 30 VII. "Granica" między rojalistami i syndykalistami bez zmian.​

5 lipca druga rosyjska wojna domowa kończy się zdobyciem Petersburga (przemianowanego przez socjalistów na Leningrad) przez siły rządowe. Porażka drugiej rewolucji w Rosji oznacza ciężkie czasy dla lewicy w odrestaurowanym carstwie Kiryła Romanowa. Oddziały wsparcia z zagranicy są obecnie odcięte w kniejach mroźnej północy. Od ocalałych uciekinierów z RKKA* można usłyszeć przerażające opowieści o przymierających głodem oficerach obu wrogich armii, kanibalizmie wśród mieszkańców okolicy oraz niższych stopniem żołnierzy, totalnym upadku ludzkiej moralności i godności objawiające się masowymi gwałtami oraz atakowaniu gazami bojowymi i wybijaniem do nogi wsi i miasteczek, które uprzednio wspierały lub były okupowane przez bolszewików. Do tego wszystkiego doszło jeszcze czerwcowe powstanie na Syberii, po kryjomu wspierane przez Japończyków. Po upadku Leningradu Wrangel (pełniący obecnie funkcję premiera) nakazał wysłanie większości dywizji na Ural by odeprzeć Syberyjczyków. Pozostałe jednostki miały zajmować się wyłapywaniem bolszewickich partyzantów. Do ich dyspozycji oddano wszelkie środki, w tym gazy bojowe.​

"Nowotwór" usunięty, czas zatamować krwawienie.​

24 czerwca zakończyła się wielka kontrofensywa wojsk Stanów Zjednoczonych przeciwko rebeliantom na wszystkich frontach, co na tak olbrzymim terytorium jak USA jest nie lada osiągnięciem. American Union State (dyktatura Longa) oraz Combined Syndicates of America (pseudodemokracja Reeda) zostały poważnie osłabione, a Pacific States of America (dyktatura wojskowa generała Arnolda) niemalże przecięte na pół. Południowcy mimo sporych sukcesów na początku (jak kontrola nad Teksasem, wdarcie się do Nowego Meksyku i Kolorado lub Dystryktem Kolumbia i okolicami) zostali odepchnięci aż do Mississipi i Tenessee. Siły syndykalistów zostały już wcześniej osłabione śmiałym atakiem generała Pattona i dotarciem na rogatki Chicago i Detroit, obecnie są cały czas spychani przez (dowodzoną osobiście przez marszałka MacArthura) Grupę Armii "Północ". Rząd królewski w Kanadzie już wcześniej przejął Alaskę i dyslokował swoją skromną, lecz dobrze wyszkoloną i wyposażoną armię w pobliże północno-wschodnich stanów, lecz z narastającym niepokojem patrzy na poczynania longistów w okolicy kontrolowanej przez siebie Nowej Anglii. Z kolei PSA nie radzi sobie z postępami wojsk rządu w Denver (stolica została przeniesiona po zamachu stanu) oraz socjalistów meksykańskich i z każdym dniem widmo kapitulacji Zachodniego Wybrzeża staje się coraz wyraźniejsze...​

Amerykański miszmasz.​

======================================================
Od autora
======================================================
RKKA* = Raboczo-Kriestianskaja Krasnaja Armija (ros.) - Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona;
Rojaliści - zwolennicy rządu Alfonsa XIII, dla odróżnienia od karlistów;

Ludu EUFI, co tak cicho? Odcinki postaram się organizować jak najszybciej, ale to oznacza w praktyce 1-2 na tydzień przy dobrych wiatrach...
Celowo nie piszę nic o froncie Francja-Niemcy, bo najzwyczajniej w świecie nic tam się nie dzieje...

 

Czerwone Berety - AAR Karlistowski
Odcinek II

​

Cały sierpień upłynął karlistom na przygotowywaniu się do generalnej ofensywy i umacnianiem władzy. Kłopotów przysparzała głównie partyzantka czerwonych, choć prorządowo nastawieni mieszkańcy przedmieść Madrytu również nie pomagali. Oddziały partyzantki syndykalistycznej napadały na konwoje z zaopatrzeniem dla wojska. W końcu sierpnia udało się rozbić większość z nich, głównie za pomocą fanatycznych żołnierzy "milicji karlistowskich". Na początku września, po uporaniu się ze zbrojnymi bandami łupieżców, przystąpiono do rozpoczęcia operacji "Oriamendi"*, zakładającej okrążenie głównej grupy wojsk CNT-FAI oraz okrążenie Barcelony, czyli siedziby Komitetu Centralnego CNT-FAI. Zwolennicy Burbona-Parmy przeszli do generalnego szturmu na wschód 8 września, co poskutkowało przesunięciem frontu do wybrzeża, niewykończonym (z powodu nadciągnięcia posiłków w Tarragonie) otoczeniem silnego korpusu w Zaragozie (Saragossie), a nawet odcięciem kilku dywizji piechoty, według danych wywiadu rekrutowanych głównie z anarchistów. Jednocześnie podjęto skromną próbę odepchnięcia rojalistów, co nieoczekiwanie zakończyło się zajęciem Kordoby i Huelvy. Według słów premiera Katolickiego Królestwa Hiszpanii, generała Manuela Fal Conde, "wakacyjny pat na froncie się skończył".​

Wakacje skończone, czas się ruszyć z miejsca...​

27 września 13 dywizji (w tym 2 kawalerii i 6 formacji "milicyjnych" - requetés i Milicja Karlistowska) pod dowództwem samego króla Franciszka Ksawerego przypuściło atak na pozycje syndykalistów w Zaragozie. Kiedy 2 tygodnie wcześniej rejon wokół miasta Castellon de la Plana został bez walki zdobyty przez karlistów, droga ucieczki dla wielu żołnierzy korpusu generała Lukacza drogą do przeżycia. Lukacz posłusznie jednak okopał się na pozycjach dookoła miasta i czekał na atak Burbona. Ten nadszedł, silniejszy niż spodziewał się sztab wojsk CNT. Po 3 dniach, utraciwszy 2/3 sił, w tym rodaków z brygady węgierskiej, która straciła 90% składu oddziały robotnicze wycofały się do Tarragony. Jedynym powodem, dla którego odwrót anarchosyndykalistów nie został zakłócony, jest fakt, że jego droga była osłaniana przez kilka kolejnych jednostek. W międzyczasie inny korpus piechoty, dowodzony przez generała Batowa, okrążył dywizje generałów Vilara i Yoldiego. Manewr był jednak na tyle desperacki i źle przygotowany, że po jednym dniu sam znalazł się w kotle. Rosyjscy anarchiści wraz z Batowem zostali osaczeni i wybici niemal do nogi.​

Podwójny kocioł - czyli kto kogo i po co.​

18 października PSA i USA podpisały traktat w Sacramento (stolicy tego pierwszego) kończący II wojnę secesyjną na zachodzie. Junta MacArthura zgodziła się uznać zdobycze Kalifornijczyków (to jest wszystko od Zachodniego Wybrzeża po stany Idaho, Utah i Arizona na wschodzie) w zamian za zaprzestanie działań wojennych. Sam rząd w Sacramento nie spodziewał się tak hojnej propozycji ze strony Denver, ale tak naprawdę był to desperacki krok. Tylko w ten sposób MacArthur był w stanie skrócić front, który zaczynał wymykać się spod kontroli: podczas gdy Chicago wciąż pozostawało w stanie oblężenia, American Union State przejęło po nim schedę we wschodnich stanach. Granica na Missisipi była coraz częściej przekraczana przez oddziały południowców. Tylko odciążenie tyłów dawało większą szansę na wygranie wojny. Z drugiej strony, zachodni Amerykanie mieli coraz większe kłopoty z aprowizacją oddziałów frontowych w Górach Skalistych, zaś Meksykanie wtargnęli do Nevady i tymczasowo przejęli Zaporę Hoovera. Wprawdzie wycofali się stamtąd już po kilku tygodniach, jednak to wystarczyło, by mieszkańcy okolicy zaczęli odczuwać dyskomfort z powodu braku prądu i, co ważniejsze, wody. Brakowało zaledwie kilku godzin, by Zapora nie została zbombardowana przez artylerię i lotnictwo meksykańskie. Lepiej dla Meksykanów potoczyły się wypadki na zachodzie: odcięto regimenty PSA w Kalifornii Dolnej oraz przejęto San Diego i, przejściowo, Los Angeles. Nieszczęśliwie dla duchowych dziedziców Emiliano Zapaty, miesiące bezkarnego pustoszenia Kalifornii, Arizony i Nevady skończyły się wraz z pokojem w Sacramento. Do nadejścia listopada wyparto Latynosów z Kalifornii i większości Arizony.​

Należy przypuszczać, że to tylko taktyczny odwrót...


...a to kontratak - zarówno MacArthura jak i Arnolda.​

W międzyczasie, korzystając z chwilowego osłabienia wojsk karlistowskich, syndykaliści odbili część południowej Katalonii i północnej Walencji, a także aragońską Guadalajarę. Uderzenie było na tyle zaskakujące, że rozbiło kilka dywizji stacjonujących w okolicach tej ostatniej. Niestety dla CNT, dowodzący operacją generał Świerczewski vel Walter nie zadbał o zabezpieczenie tyłów (według zeznań jeńców był zbyt pijany, lecz nikt nie miał odwagi go poprawić), co skrzętnie wykorzystały okoliczne oddziały Franciszka Ksawerego. To, co nie udało się w operacji "Oriamendi", wyszło znakomicie podczas naprędce zorganizowanej "Oriamendi II". 6 listopada 7 czerwonych dywizji, a zatem około 1/3 ogólnych sił socjalistycznych zostało rozbitych w puch. Łącznie podczas obu operacji zginęło około 70-80 tysięcy ludzi.​

Nieciekawy koniec najbardziej śmiałego manewru syndykalistów podczas tej wojny.​

Kiedy pod Guadalajarą zaczynało się ostatnie piekło generała Waltera, król Franciszek nie próżnował w Pirenejach. Nakazał zajęcie Tarragony i wykonanie uderzenia oskrzydlającego na Huescę, która zagradzała drogę na Barcelonę, siedzibę KC CNT-FAI. Atak okazał się całkowicie zwycięski przy niewielkich stratach własnych. Sam Burbon-Parma nauczył się kilku przydatnych manewrów podczas walki w wysokich górach.​

Nie mam żadnego suchego tekstu, musi wam wystarczyć obrazek.​

Ogółem rzecz biorąc, jesień okazała się być przychylna karlistom. Rozbicie głównych sił socjalistów w bitwie pod Guadalajarą, utrzymanie i poszerzenie pasa terytoriów wzdłuż Morza Śródziemnego czy taktyczny odwrót z Kordoby i Huelvy w celu ustabilizowania południa to tylko najważniejsze z sukcesów. Przy okazji rozpoczęto budowę centrum przemysłowego FNAV (Fábrica Nacional de Armas y Vehículos), które miało podbudować sytuację Hiszpanii po wyniszczającej wojnie domowej.
Syndykaliści doznali oszałamiającej porażki, która złamała ich morale. Do tej pory dzięki lotnictwu oraz elitarnym jednostkom piechoty zmotoryzowanej (oba zapewnione przez francuskich komunardów) udawało im się przeważać błędne decyzje generałów (jak choćby uparte kunktatorstwo Lukacza, co mogło się skończyć tragicznie nie tylko dla brygady węgierskiej). Wszystko co dobre jednak kiedyś się kończy. Francuzi przestali ufać Hiszpańskim towarzyszom i życiodajny strumień dostaw sprzętu wysechł doszczętnie. Nie można było już ratować sytuacji wysyłając ciężarówki i bombowce, co dobitnie pokazał przykład alkoholika Świerczewskiego. Brygada Dąbrowszczaków nie uczestniczyła w bitwie pod Guadalajarą, wciąż liżąc rany w Barcelonie, przy okazji wypatrując sztandarów z krzyżem świętego Andrzeja i układając barykady na ulicach...
Królestwo Hiszpanii bez króla, za to z generalissimusem Franco podbudowało swe siły. po początkowym szoku zreorganizowano armię, co pozwoliło na odparcie ataku karlistów. Okopani na południu, pozbawieni patrona rojaliści szykują się na rychłą inwazję z północy, która nastąpi z pewnością. Jedyną zapowiedzią kiedy nastąpi będzie wiadomość o wzięciu Barcelony...​

Sytuacja wojenna 27 listopada.​

======================================================
Od autora
======================================================
*"Oriamendi" - hymn hiszpańskich karlistów. Więcej info na wiki, o tu: http://pl.wikipedia.org/wiki/Oriamendi
Oceniać, krytykować, wskazywać błędy! Bo jak nie, to przyjdzie towarzysz Wania i z wygranej nici :{

 

Czerwone Berety - AAR Karlistowski
Odcinek III

​

Jesień 1937 roku przyniosła karlistom wielkie zwycięstwa. Rozbicie armii CNT pod Zaragozą oraz skotłowanie trzeciej ich części w okolicach Guadalajary spowodowały zepchnięcie dotąd niewzruszonych socjalistów do małego skrawka lądu w Katalonii. Krzyż świętego Andrzeja zastąpił młoty, sierpy i zębatki w większej części Hiszpanii północnej. Oprócz wiktorii na polach bitew król z Burgos dokonał również znaczących postępów na scenie międzynarodowej - komunardzi francuscy uznali, że pompowanie większej ilości sprzętu w iberyjskich anarchistów jest bezcelowe, gdyż jego większość zamiast wspomagać wysiłki rewolucji na froncie z "wrogiem robotniczym numer 1" - Niemcami - ląduje zazwyczaj rozbita na bezdrożach lub przejęta przez "burbonowców" (określenie początkowo pogardliwe, później noszone z dumą przez zwolenników Franciszka Ksawerego). Poza tym papiestwo ogłosiło pełne poparcie dla jego sprawy, a Portugalczycy po kryjomu wspierali go surowcami.
Była też druga strona medalu. Na południu generalissimus Franco lizał rany i z każdym dniem był bliżej rozpoczęcia kontrofensywy. Dywizje frankistów odbudowały zarówno stan osobowy jak i morale. Z kolei wojska karlizmu w tamtym rejonie były w coraz gorszych nastrojach. Kolejne próby przesunięcia linii frontu nie powodziły się, a ciągłe przepychanki w okolicach Kordoby i Huelvy wcale nie pomagały. Na szczęście, dzięki odsunięciu zagrożenia z północy można było zluzować kilka dywizji, co niezwłocznie zostało wykonane. Oddziałami tymi dowodził generał Manuel Eixea Vilar*, weteran wlak o Teruel i Walencję. Jego korpus dotarł na miejsce 5 grudnia, co przechyliło szalę zwycięstwa podczas bitwy pod Jaén. ​

W samą porę...​

Tymczasem na północy wojna zbliżała się do końca. Śmierć i niewola dziesiątek tysięcy żołnierzy rewolucji spowodowała panikę w reszcie czerwonych oddziałów. Dezercja osiągnęła gigantyczne rozmiary. Jednostki stały się zdezorganizowane. Chaos na wszystkich szczeblach armii syndykalistycznej spowodował rozpad państwa. Wielu prominentnych działaczy partii uciekło do Francji, Włoch południowych lub Meksyku, gdyż w Katalonii nie mogli czuć się już bezpiecznie. Wielu nie zdążyło. Statki z uciekinierami (w tym z ochotnikami z Brygad Międzynarodowych oraz doradcami z zagranicy) były zapchane do granic możliwości. Samoloty zostały w znacznej mierze przejęte przez burbonowców poza jednym, który był do wyłącznej dyspozycji KC CNT-FAI. Owo gremium ewakuowało się nim po cichu 30 listopada. Całej reszcie pozostała droga lądowa, z których najkrótsza i (jak się wcześniej wydawało) najbezpieczniejsza wiodła wzdłuż wybrzeża przez prowincję Gironę. Została ona odcięta przez karlistowskie oddziały piechoty górskiej. Ci, którzy zostali pochwyceni w czasie ucieczki byli zazwyczaj rozstrzeliwani na miejscu, zaś w przypadku grubych partyjnych ryb - przewożeni do więzień w Burgos, gdzie oczekiwali w odosobnieniu końca wojny. ​

Pierścień okrążenia się zacieśnia (na screenie widać pierwszą, nieudaną, "niechcący" próbę zdobycia Barcelony)​

Desperackie próby wyrwania się z okrążenia spełzły na niczym. Łącznie 10 dywizji piechoty, w tym fanatyczni requetes i elitarna piechota górska, szturmowało ostatni bastion "czerwonej ohydy", jak ujął to w swym pamiętniku król Franciszek. Kolejni dowódcy syndykalistów poddawało się lub popełniało samobójstwa. Samego miasta broniły w teorii 4 dywizje piechoty, były to jednak skrajnie zdemoralizowane i zdezorganizowane związki taktyczne, których lwią część stanowili ludzie siłą wciągnięci do wojska. Pełnili oni funkcję jedynie mięsa armatniego, gdyż większość nie była w żadnym stopniu przeszkolona do walki, zwłaszcza w mieście. W efekcie miasto padało dzielnica po dzielnicy.​

Modlitwa żołnierzy karlistowskich przed walką, 7 grudnia.​

Na tym tle wyróżniała się brygada "Dąbrowszczaków", opóźniając marsz wielokrotnie silniejszych wojsk karlistów, często przy użyciu pośpiesznie skleconych samochodów opancerzonych, tak zwanych "tiznaos". Nie byli oni jednak w stanie dokonać tak nadludzkiego wysiłku, jakim była obrona całego miasta przed falą ponad 120 tysięcy uzbrojonych po zęby weteranów mając do dyspozycji zaledwie kilka tysięcy uzbrojonych jedynie w broń lekką ochotników. Mimo to, król docenił ich oddanie dla swojej sprawy, oferując ich dowódcy, majorowi Witoldowi Zarębie (znanemu w Polsce głównie z powodu działalności w Polskiej Partii Syndykalistycznej oraz Polskiej Podziemnej Partii Anarchistycznej), honorową kapitulację i powrót do ojczyzny. Zaręba odpowiedział, że nie będzie negocjował z reakcją. Pozostali żołnierze (z powodu braku uzupełnień, brygada im. Jarosława Dąbrowskiego składała się z Polaków tylko w około 20%, resztę stanowili Hiszpanie lub ochotnicy z innych krajów Europy Wschodniej) poparli jego decyzję, choć oznaczała ona dla nich pewną śmierć.​

Sztandar XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego, zdobyty 8 grudnia.​

Mimo heroicznego poświęcenia syndykalistów, upadku nie dało się już zatrzymać. Barcelona została wzięta 8 grudnia. Tego dnia przypadała Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, co Franciszek Ksawery uznał za symbol łaski bożej nad jego przedsięwzięciem. Zaraz po przejęciu siedziby CNT, król nakazał odprawienie mszy świętej w podzięce za wspaniałe zwycięstwo. Nie zapomniał również o działaniach praktycznych. Od razu zarządził akcję "wyłapywania szczurów" w celu złapania i uwięzienia wszystkich pozostałych przy życiu liderów związków zawodowych.​

Jeden ze zdobycznych "tiznaosów" i tłum zgromadzony wokół niego, 9 grudnia.​

Akcja trwała do 9 grudnia, kiedy uzyskano pewność, że żaden z wciąż żyjących przywódców politycznych i wojskowych ruchów anarchosyndykalistycznych w Hiszpanii zostali osadzeni w aresztach, Franciszek ogłosił rozwiązanie Krajowej Konfederacji Pracy** oraz Iberyjskiej Federacji Pracy*** i wszystkich związanych z nimi organizacji i stowarzyszeń (w tym związków zawodowych). Wojna na północy została zakończona druzgocącym zwycięstwem karlistów. Większość oddziałów została natychmiast przekierowana na południe, by wzmocnić tamten rejon działań przed spodziewanym atakiem frankistów.​

Zgon "czerwonej zarazy"...​

======================================================
Od autora
======================================================
*Tak, wiem, że Vilar w naszej rzeczywistości brał udział po stronie Republiki. Jest on od razu zapisany do dowódców karlistowskich i dlatego go tu wymieniam. Zresztą, sprzeciwiał się często centrali i sowieckim doradcom, za co został rozstrzelany w 1939 roku, więc chyba mogę uznać, że "tutaj" poparł "właściwą" stronę już na początku .
**CNT
***FAI

Wybacz Moskal, nie zanosi się na zwycięstwo królestwa bez króla.
Coś nie wychodzi z tym FNAV, oba skriny będą przy odcinku z zakończeniem budowy (gdzieś w maju '38).
Wybaczcie, że tak krótko, ale w ciągu parudziesięciu dni niewiele się w Hiszpanii działo (poza tym co opisałem).
Ludu EUFI, czemu tak zawzięcie milczysz (poza paroma chlubnymi wyjątkami)? Takie to słabe?
W ciągu tych paru tygodni nie zdarzyło się na świecie nic ciekawego: front w Niemczech stoi, front w Ameryce stoi, front w Rosji nieznacznie się przemieszcza, ale to naprawdę nie robi różnicy, front pomiędzy millenarystami a Qingami stoi...

 

Czerwone Berety - AAR Karlistowski
Odcinek IV

​

​

Frankistowska Andaluzja - ostatni bastion oporu​

Kiedy 8 grudnia skapitulowała Barcelona, a front północny domknął się, karliści zwrócili swą uwagę na południe, gdzie wciąż rezydował Francisco Franco. Generalissimus (zwany także "caudillo", czyli wodzem) nie zasypiał gruszek w popiele. Z każdym dniem wzmacniał armię i struktury obronne. Armia królestwa bez króla sposobiła się do ostatecznej rozgrywki o dominację w Iberii. W tym celu zorganizowano nawet zaciąg wśród muzułmanów marokańskich w Maroku Hiszpańskim. Mimo wcześniejszego dyskryminowania mieszkańców Rifu, ci z chęcią wstępowali w szeregi armii Franco. Została bowiem rozpuszczona plotka, że Burgos zamierza zdelegalizować islam po wojnie. Berberowie, zaprawieni w bojach lat 20. oraz partyzantce w latach 30., stali się wielce pożądanym wsparciem w obliczu słabnącego frontu.
​

Fuerzas Regulares Indigenas - marokańscy żołnierze w Hiszpanii​

Wraz z końcem grudnia rozpoczęto operację "Carlos", której celem było ostateczne rozbicie wojsk wroga. Podzielono ją na kilka etapów. "Carlos 1" przewidywała zajęcie Kordoby i odebranie generalissimusowi wszystkich obszarów do rzeki Gwadalkiwir. 5 stycznia ruszyło poprzedzone krótką kanonadą artyleryjską natarcie na Kordobę. Siłami karlistowskimi dowodził sam król, teraz już znany jako Ksawery I. Oddziały frankistów prowadzić miał popularny w armii marszałek José Sanjurjo Sacanell, jednakże porozumiał się wcześniej z królem i zrejterował na jego stronę*. Zaapelował też do swych niedawnych podwładnych i towarzyszy broni, by wspierali "z Bożej łaski króla Hiszpanii Ksawerego i jego świętą krucjatę". Zdezorientowani żołnierze nieprzyjaciela rzucili się do ucieczki, co znacząco wpłynęło na morale obu armii. Operacja zakończyła się pełnym sukcesem 11 stycznia.​

José Sanjurjo - zdrajca czy syn marnotrawny?​

Szok wywołany zmianą stron i apelem marszałka i jednego z bliższych współpracowników Franco tak dalece obniżył wartość bojową wojska caudillo, że było ono niezdolne do podjęcia jakiejkolwiek akcji zaczepnej, nawet w sprzyjających warunkach**. W konsekwencji jednostki frankistowskie zostały zepchnięte wgłąb terytorium, a operacje "Carlos 2" i "Carlos 3" (kolejno: zajęcie Almerii oraz odcięcie wroga od wybrzeża Morza Śródziemnego) powiodły się bez zbędnych perturbacji. Nawet Berberowie z regimentów muzułmańskich wycofywali się w popłochu. Dywizja górska generała Ordokiego wykonała nawet, zwieńczony sukcesem, rajd na Gibraltar, co odbiło się szerokim echem w Europie i na świecie, najbardziej zaś we Włoszech i w Niemczech. Papież miał solidne podstawy, by obawiać się inwazji socjalistów z południa, z kolei cesarzowi zależało na sprawdzeniu zdolności bojowych potencjalnego sojusznika w walce z komunardami francuskimi. Front francusko-niemiecki przybrał formę wojny pozycyjnej, a nagłe uderzenie doświadczonych weteranów ze strony Iberii mogłoby przełamać impas.

Tymczasem w Hiszpanii frankiści zostali otoczeni w zachodniej Andaluzji. Od północy napierał Ksawery z siłami około 110 tysięcy wojska; od wschodu korpus generała Vilara w sile ponad 70 tysięcy; wreszcie od południa górale generała Ordokiego. Tych ostatnich było najmniej, bowiem zaledwie 9 i pół tysiąca, jednakże nadrabiali braki w liczebności zaangażowaniem i doświadczeniem. Byli znani ze swej nieustępliwości i hartu ducha, nieraz wygrywali z kilkukrotnie liczniejszym wrogiem. Armia karlistowska była wspierana również przez czołgi, artylerię i skromne lotnictwo. Artyleria w trzeciej części, a lotnictwo w całości zostały zdobyte na CNT.

Wojsko caudillo z kolei składało się łącznie około 85-90 tysięcy żołnierzy, ze wsparciem zaledwie kilkunastu samochodów pancernych oraz 2 brygad artylerii***. Mniej więcej jedna czwarta jego sił składała się z Berberów, coraz bardziej zniechęconych do walki, mimo coraz większych obiecywanych przywilejów. 15 tysięcy stanowili siłą wcielani do wojska starcy i młodzież. Dalsze 10 tysięcy to świeży rekruci. Resztę stanowiła regularna armia z coraz bardziej słabnącym morale i kurczącymi się zapasami zaopatrzenia.​

Początek...

1 lutego rozpoczęła się operacja "Carlos IV". Generał Vilar zaatakował i zdobył niskim kosztem Grenadę. 2 dni później zaczęto szturm Sewilli. Umiejętnie rozlokowane punkty ogniowe i barykady sugerowały, że wróg posiadał przygotowany zawczasu plan obrony, rekompensujący po części niską liczebność i nadszarpnięte morale wojska. Franco bowiem istotnie od samego początku swych autorytarnych rządów opracowywał plan obrony swej siedziby. W odróżnieniu od CNT, on miał na to czas. Socjaliści bowiem nie przewidywali porażki, a gdy zaczęła się zbliżać wielkimi krokami, większość dowódców uciekła. Nieliczni obrońcy pośpiesznie organizowali obronę, przez co walka była niespójna i chaotyczna.

4 lutego karliści zaczęli burzyć przedmieścia Sewilli zmasowanym ostrzałem artyleryjskim, ulicę po ulicy. Ksawery chciał bowiem zminimalizowania strat podczas swego ostatecznego triumfu, zaś tego nie dało się zapewnić bez zwiększonego udziału czołgów. Te z kolei musiały mieć wolną drogę przez miejskie uliczki. Strategicznie rozmieszczone barykady i poukrywani w mieszkaniach kamienic żołnierze nieprzyjaciela, zrzucający na pojazdy granaty i koktajle Mołotowa***** musieli zostać usunięci przed ich wkroczeniem.

Przedmieścia Sewilli, ranek 5 lutego.​

5 lutego, po zmienieniu swego celu w morze gruzów, karliści przystąpili do generalnego szturmu miasta. Czołgi, nie napotkawszy na swej drodze oddziałów z bronią przeciwpancerną, były w swym niszczycielskim działaniu bezkarne i utorowały drogę nadchodzącej piechocie. Wróg nie przejawiał znaczącej woli walki. Widok destrukcji nie złamał jedynie najbardziej zatwardziałych zwolenników generalissimusa.

...i finał operacji "Carlos IV"​

Sam wódz zniechęcił się rzezią oraz beznadziejnością sytuacji i o godzinie pierwszej po południu ogłosił złożenie broni i kapitulację. Wezwał każdy oddział pod swoją komendą do zakończenia ognia i poddania się Ksaweremu. Król-Burbon triumfował, a wraz z nim świat katolicki. Hiszpańska wojna domowa dobiegła końca. ​

​

======================================================
Od autora
======================================================
*Cóż, zobaczyłem, że figurował na liście moich dowódców, więc musiałem to jakoś uzasadnić. W końcu Własow też tak zrobił.
**Nie wiem, co się stało AI, ale nie atakowali nawet, gdy mieli przewagę 3 zorganizowanych dywizji milicji '42 (Marokańczycy z eventu) do jednej mojej na wpół rozbitej górskiej na równinach. Nie atakowali nawet pustych prowincji. A nie byli okrążeni lub flankowani.
***Sprawdzałem, to wiem****.
****Sprawdzałem już po zwycięstwie, rzecz jasna. Wtedy też skonstatowałem Sacanella.
*****Drwina z bolszewickiego dyplomaty, znalezionego martwego w swym mieszkaniu w zrewoltowanym Petersburgu z opróżnioną butelką wódki w jednej ręce, Lugerem w drugiej i sporą dziurą w czaszce.

Zapraszam jak zwykle do komentowania i wytykania błędów, każde wsparcie się przyda.​

 

Czerwone Berety - AAR Karlistowski
Odcinek V

​

Zniszczenie resztek oporu zajęło karlistom niespełna kilka miesięcy. Rozbudowana instytucja Świętej Inkwizycji, działającej na zasadzie tajnej policji religijnej, korzystając z niemal nieograniczonych środków, była nad wyraz sprawna w eliminowaniu wrogów nowej władzy. Ludzie podejrzewani o wspieranie ruchów lewicowych byli od razu zatrzymywani i przesłuchiwani. Wszelka działalność antykościelna była miażdżona w zarodku. Tak samo przejawy poparcia dla poprzedniego króla były wychwytywane z zadziwiającą szybkością i skutecznością. Cóż, Inkwizycja swe metody wzoruje na postępowaniu francuskiego Ludowego Komitetu Bezpieczeństwa Wewnętrznego...

Oprócz Inkwizycji i armii, prężnie rozwijała się również dyplomacja hiszpańska. Walne zwycięstwo w wojnie domowej przyczyniło się do wzrostu prestiżu państwa, jak również do blamażu wspierających CNT komunardów. Już 2 marca traktat mediolański z Federacją Włoską. Oprócz paragrafów o wzajemnej współpracy militarnej i gospodarczej zawierał on również tajną klauzulę, według której Włosi zobowiązują się wesprzeć sojuszników w kwestii polityki na Półwyspie Iberyjskim oraz w byłych koloniach, zaś Hiszpanie zaoferują pomoc w odzyskaniu ziem Italii, w tym Tyrolu i Wenecji, jak również kolonii w Afryce. Układ ten miał się nazywać Blokiem Śródziemnym. 6 marca sygnatariuszem traktatu zostaje Portugalia, której jednakowoż nie została przedstawiona tajna klauzula. Do paktu nie przystępuje natomiast zachęcana Irlandia, obawiając się zdecydowanej odpowiedzi Związku Brytyjskiego. ​

Państwa należące do BŚ 2 marca 1938...


... i akces Portugalii do Bloku 6 marca.​

10 marca premierem Austrii został Ernst Rüdiger von Starhemberg, wpływowy polityk Austriackiej Partii Chrześcijańsko-Społecznej. Pochodzi on ze starego i zamożnego rodu, który kilkaset lat wcześniej wydał na świat jego imiennika, obrońcę Wiednia przed Turkami w 1683 roku. W czasie wielkiej wojny walczył na froncie włoskim, co może odbić się na jego stosunkach z Italczykami. Starhemberg z pewnością będzie nieustępliwy w sprawie integralności imperium, którą utrzyma choćby wykorzystując środki ostateczne. Austria pod jego rządami zapewne będzie balansować między walczącymi Niemcami, a Blokiem Śródziemnym, prowadzącym jawnie antysocjalistyczną politykę. Jednakże, prawicowy premier ma szerokie poparcie w społeczeństwie, a co za tym idzie, jego poczynania mogą być nieprzewidywalne...​

Pociotek obrońcy Wiednia*​

Od samego początku wojny francusko-niemieckiej, Związek Brytyjski był usilnie przekonywany przez komunardów z Francji do poparcia ich sprawy. Wyspiarze nie chcieli się jednak z początku przyłączyć, żeby w razie klęski Francuzów nie zostać w takiej samej sytuacji, w jakiej byli prawie 20 lat temu, tylko że bez kolonii i zaplecza materiałowego. W końcu po prawie 2 latach od rozpoczęcia walk, 2 kwietnia Komitet Centralny wypowiedział wojnę Cesarstwu Niemieckiemu. Osłabioną flotę francuską wsparła Republican Navy, której osłona pozwoliła przerzucić na kontynent ponad 80 tysięcy żołnierzy w ramach Brytyjskiego Proletariackiego Korpusu Ekspedycyjnego (BPEF) pod dowództwem generała Verekera. Oddział został wysłany do Walonii, gdzie powoli przewagę zaczynają zyskiwać "germańscy barbarzyńcy".​

Brytania na wojennej ścieżce.​

Podczas gdy w Europie wojenna zawierucha nabierała rozmachu, na drugim końcu świata rzecz miała się zupełnie odwrotnie. Dzięki błyskotliwym kampaniom wojska MacArthura rozbiły gros sił syndykalistów w bitwie pod Des Moines (20 II) oraz AUS pod Mobile (23 II) i Huntsville (2 III). Większość marca i kwietnia siły rządowe poświęciły na uzupełnienie wojsk, zaś CSA i AUS na pospieszne organizowanie obrony w oparciu o linie rzek. 25 IV generał Eisenhower rozpoczął ostateczny atak na pozycje czerwonych. Po dwóch dniach ciężkich walk wkroczył do Chicago, skąd kilka godzin wcześniej uciekli bonzowie IWW (Industrial Workers of the World). Kampanię na południu poprowadził sam marszałek MacArthur. Południe upadło 12 V, kiedy okrążono ostatnie oddziały wierne Longowi niedaleko na zachód od Richmond.

Natychmiast po pokonaniu buntowników rozgorzała debata na temat dalszego systemu władzy. Zarówno republikanie jak i demokraci zgadzali się, że powinna być to demokracja, jako ustrój wiernie służący Stanom od ich powstania. Spierano się natomiast o kompetencje prezydenckie i samą posadę prezydenta. Pojawiły się nawet głosy za tym, by obwołać zwycięskiego marszałka królem Ameryki. Nieoczekiwanie, problem szybko rozwiązał sam Douglas MacArthur, przyjmując władzę dyktatorską oraz tworząc dla siebie specjalny urząd "wodza narodu", ograniczając przy okazji uprawnienia Kongresu i Senatu. Oszołomieni politycy szybko zdali sobie sprawę z nowego położenia. Skonsternowani i zawiedzeni, przyjęli projekt swego niedawnego bohatera. ​

"George Washington XX wieku...", napisał w swym dzienniku wódz.​

Tymczasem w Hiszpanii przygotowywano się do wielkiego wydarzenia. Do maja zdążono "uprzątnąć" zdecydowaną większość wrogów nowego systemu, zaś przemysł i gospodarka zaczynały się powoli rozwijać. Armia powiększała swe szeregi, a terror nowej Inkwizycji wprowadził niezbędny porządek. Większość obywateli poparła nowego króla. Sam król tymczasem podjął decyzję o następnym wielkim kroju w rozwoju królestwa. Jednym z jego doradców był Julian Sykstus David Carrano, prawnuk na poły zapomnianego prawicowego polityka z pierwszej połowy XIX wieku. Kariera przodka rozwijała się prężnie do lat 40., po czym słuch o nim zaginął. Głosił on, że Iberia, by być potężna i całkowicie niezależna, musi zostać zjednoczona i ujednolicona. Spora część ówczesnych wyśmiała jego tezy, zawarte w dziele "Rozmyślenia o paniberyzmie i potędze Południa". Jego partia, Sojusz dla Zjednoczenia Iberii bardzo osłabła po jego zaginięciu, gdyż nastąpiły wówczas szykany na nieporównywalną skalę. SdZI zostało rozwiązane w 1851 roku, ale sama idea, zawarta w książce, przetrwała następne sto lat.

Dzieło Carrano przeczytał również Ksawery, który uczynił to jednym z priorytetów swej polityki. Dobrze znał historię, wiedział, że upadek unii personalnej na Półwyspie Iberyjskim spowodował powolną agonię państwa. Dlatego też obrał sobie Juliana, odnowiciela ruchu paniberystycznego, jako jednego z głównych doradców. Teraz, kiedy wróg wewnętrzny został całkowicie unicestwiony, można było wykonać następny krok w stronę odzyskania dawnej chwały... ​

Dziedzictwo wprost ze starej republiki...​

Pozostałe wydarzenia:
- 7 I zbliżająca się 20. rocznica powstania Krymskiej Republiki Ludowej, stłamszonej przez wojska niemieckie, przyczyniła się do rozpoczęcia debaty na temat statusu półwyspu. Wielu Rosjan i Tatarów, tak rzadko zgodnych, jednym głosem zażądało "wolności i samorządności" od Wielkiego Księstwa Ukrainy. Hetman Pawło Skoropadski rozpoczął negocjacje z Bratwą (rosyjską mafią na Krymie) i Kurułtajem (zgromadzeniem Tatarów krymskich). Postanowiono, że utworzona zostanie Autonomia Krymska, w zamian za poparcie państwa ukraińskiego.
- 3 II Holandia podjęła decyzję o wieczystej przynależności Indonezji do korony oraz tłamszeniu wszystkich sprzeciwiających się temu ruchów, a także osłabianiu tożsamości narodowej i asymilacji tubylców.
- 12 III wybucha powstanie tuaregów na terytorium Algierii francuskiej. Beduini zbuntowali się przeciw niesprawiedliwemu traktowaniu ich jak mniejszości we własnym kraju. Dodatkowo wsparła ich rewolta Gwinejczyków 30 III. Przeciwko obu nacjom Francuzi wykorzystali cały swój arsenał, od Legii Cudzoziemskiej, przez skromny zapas czołgów i niewielkie lotnictwo, aż po gazy bojowe. "Tubylczą rewoltę" utopiono we krwi. Zakończyła się ona 27 IV atakiem legionistów na uciekający tabor wodza saharyjskich nomadów. 3 dni wcześniej okrążono siedzibę przywódcy Gwinei, który poddał się i został skazany na dożywocie.
- 19 III żelaznogwardyjski rząd rumuński zaproponował Bułgarii przeprowadzenie plebiscytu w Dobrudży. Sofia zdecydowanie nie zgodziła się na prośby Rumunów i nazwała je "śmiesznymi". Przywódcy w Bukareszcie postanowili nie naciskać dalej w tej sprawie.
- 15 V** otwarto Narodową Fabrykę Broni i Pojazdów w Leónie.

Obiecane skriny - większych i czytelnych się nie dało, wybaczcie.​

======================================================
Od autora
======================================================
*W tym znaczeniu jako dowódcy obrony miasta.
**Nie sugerujcie się datą na evencie, musiałem go odpalać zdalnie w innej rozgrywce .

Trochę się nie odzywałem, ale w zamian dałem więcej tekstu i skrinów, więc się chyba równoważy . No i jeszcze jest ten obiecywany easter egg.
Komentować, krytykować, wspierać i składać ofiary.

 

Czerwone Berety - AAR Karlistowski
Odcinek VI




​

Kiedy 10 lipca Ksawery ogłosił chęć zjednoczenia Półwyspu Iberyjskiego pod wspólnym sztandarem, w Portugalii zawrzało. Zdecydowana większość społeczeństwa wyrażała aprobatę wobec pomysłu, jednakże nie byli to wszyscy obywatele. Całkiem spora część otwarcie ogłosiła, że nie zgadza się na "tą haniebną próbę inkorporacji", wysuniętą przez Madryt. Niezadowolonych wspierali lewicowcy, dobrze pamiętający los towarzyszy z CNT-FAI. Na szczytach władzy wcale nie było spokojniej. Mimo że parlament został kilka lat wcześniej spacyfikowany przez Salazara i jego popleczników, a on sam był entuzjastą pomysłu, grupa posłów wyraziła otwarty sprzeciw. Nie byli oni jednak wystarczająco popularni ani wpływowi, by zmienić sytuację. Negocjacje miały trwać około tygodnia, lecz nieudany zamach wymierzony w premiera przyśpieszył nieuchronne. Pod pretekstem chęci ustabilizowania sytuacji w kraju, dyktator podpisał akt Unii w Burgos 12 lipca. ​

Vivat!​

Kiedy tylko unia realna weszła w życie, do Portugalii wkroczyła Święta Inkwizycja. Za pomocą tortur, szantaży i wszelkich innych metod zdobywali informacje na temat przeciwników nowej władzy. Oponenci zostali szybko wyłapani, przetrwali nieliczni. Czystka, jaką przeprowadził Salazar wydawała się być niewinną igraszką w porównaniu do karlistowskiego terroru. Szpiedzy czaili się na każdej ulicy, oczekując interesujących wiadomości.

Siły zbrojne Portugalii zostały rozwiązane, a z ochotników stworzono Korpus Portugalski. Jego zadaniem było tłumienie ewentualnych zamieszek i buntów. Stworzono także Lotniczy Korpus Portugalski i Flotyllę Portugalską. Każdy związek taktyczny został wyposażony w sprzęt pozostały po Forças Armadas, choć planuje się jego modernizację i wymianę.

Młody Carrano był dumny ze swoich osiągnięć. Idea jego przodka urzeczywistniła się niemal 100 lat później. W XIX wieku karliści wyrazili przychylność sprawie, w XX stała się jedną z ich myśli przewodnich. Sam król Ksawery uhonorował go Orderem Karola V, najwyższym odznaczeniem cywilnym w państwie. Ponadto stał się jednym z najważniejszych doradców króla.

Papież przystał na propozycję króla dotyczącą zmiany nazwy państwa i tytułów i 2 sierpnia ukoronował go osobiście w Katedrze Świętej Marii w Burgos na cesarza Katolickiego Cesarstwa Iberii. Jest to czwarte cesarstwo Europy, obok monarchii niemieckiej, austro-węgierskiej oraz rosyjskiej.​

Nescafe Unificazione Creme.​

Reakcje międzynarodowe na wydarzenia w Iberii były różne: od tradycyjnej wrogości i oburzenia komunardów i Brytyjczyków, przez cichą aprobatę Niemiec, aż po gratulacje papieża Juliusza IV i premiera Wolnej Francji, François Darlana. Międzynarodówka Syndykalistyczna oskarżyła "reakcyjny i zacofany reżim madrycki" o łamanie praw człowieka, więzienie przeciwników politycznych oraz rządy "z boskiego nadania", zamiast z woli ludu (w gruncie rzeczy nie mijali się z prawdą). Francuzi, na podstawie zeznań świadków ogłosili również, że karliści masowo rozstrzeliwali jeńców wojennych i nie przestrzegali konwencji genewskich i haskich. Włosi i Brytyjczycy twierdzili, że portugalscy opozycjoniści są usuwani z życia publicznego, a za sprzeciwianie się Kościołowi lub królowi grozi nawet dożywocie lub kara śmierci.

Z drugiej strony, Juliusz pogratulował Ksaweremu ustabilizowania sytuacji na Półwyspie oraz podziękował "za niezwykle znaczący wkład w szerzenie i umacnianie pozycji katolicyzmu na świecie". W liście do monarchy podziękował również za usunięcie kolejnego "zarzewia syndykalistycznej zarazy". Podkreślił też, że w Europie zostały jeszcze trzy, w tym dwa bezpośrednio zagrażające Italii. Także Darlan schlebiał Madrytowi, stwierdzając że zjednoczenie Półwyspu jest bardzo przychylnie odbierane w Algierze, jako krok przybliżający pied-noirs* do powrotu do ojczyzny.
​

Blok Śródziemny 13 lipca 1938 roku.​

Kiedy Związek Brytyjski dołączył do wojny przeciw Mitteleuropie wielu obserwatorów czekało na ruch Kanady, która stała się ostoją dla króla na wygnaniu. Na posunięcie rojalistów trzeba było jednak czekać do 25 lipca. Wówczas bowiem Edward VIII ogłosił, że nastąpił odpowiedni moment, by zaatakować "zdrajców i uzurpatorów" w Brytanii. Zmobilizowano armię kanadyjską, zaś flota rozpoczęła ruchy w kierunku sympatyzującej z Londynem Islandii oraz w poprzek Atlantyku, w kierunku portu w Dakarze oraz Algierze. Do wojny po stronie Ottawy dołączyła także Konfederacja Australazjatycka** oraz francuski rząd na wygnaniu w Afryce. Brytyjczyków*** z kolei poparła Socjalistyczna Republika Włoch i Komuna Francuska. Madryt zezwolił okrętom Nowej Ententy na swobodne przemieszczanie się przez Cieśninę Gibraltarską, nie pozwolił zaś na to okrętom Internationale. Przetrzebiona Republican Navy oraz w zasadzie doszczętnie rozbita Flota Północna komunardów, pozbawione wsparcia Floty Morza Śródziemnego oraz Floty Neapolitańskiej, jedynych w miarę nietkniętych, nie miały większych szans w walce z Kaiserliche Marine oraz Royal Canadian Navy. W dodatku rozpoczęto przerzut Kanadyjskiego Królewskiego Korpusu Ekspedycyjnego (RCEF) pod dowództwem lorda Winstona Churchilla.

9 sierpnia ofertę pomocy "Podzielonemu Królestwu" złożył dyktator Stanów Zjednoczonych, marszałek Douglas MacArthur, jednakże została ona odrzucona. Dwór w Ottawie obawiał się, że USA mogłyby w zamian zażądać zwrotu Alaski, zagrabionej (oficjalnie w celu ustrzeżenia przed syndykatami) w 1937 roku w trakcie II wojny secesyjnej. Według zeznań świadków MacArthur miał wyglądać na głęboko urażonego, gdy otrzymał wiadomość o odrzuceniu pomocy. Nakazał on, by w największej tajemnicy przygotowano plan uderzenia na północnego sąsiada i odzyskania Alaski. Jednocześnie zlecił przygotowanie raportu na temat możliwości wykorzystania energii atomowej w celach wojskowych, niezwykle obiecującej zdaniem czołowych fizyków świata, takich jak Włoch Enrico Fermi, Niemiec Albert Einstein czy też rodak wodza, Robert Oppenheimer...​

Kolejna bratobójcza wojna...


Król Edward VIII wraz z ukochaną przez Kanadyjczyków królową Wallis Simpson.​

W nowo utworzonym Katolickim Cesarstwie Iberii również nie działo się najlepiej. Idea przyświecająca powstaniu państwa głosiła równość i jedność Hiszpanów i Portugalczyków. Działanie Inkwizycji ograniczono, gdyż powstała obawa, że mogło by to zrazić niedawno przyłączony naród. Ta decyzja z kolei spowodowała, że wielu ważniejszych wrogów nowej władzy, takich jak Bento Gonçalves, lider Portugalskiej Partii Anarchosyndykalistycznej. Przed wkroczeniem karlistów przewodził opozycji przeciw Nowemu Państwu Salazara, później rozpoczął organizowanie aktów sabotażu i zamachów na urzędników spod znaku krzyża świętego Andrzeja. Zaczął również w największej tajemnicy zdobywać broń i sprzęt dla partyzantki. Nie uważano tego jednak za poważne zagrożenie. Toteż większym zaskoczeniem był wybuch powstania w południowej Portugalii 15 września. Według danych wywiadu udział w rewolcie wzięło około 75-80 tysięcy ludzi. Do jego tłumienia przeznaczono siły 5. i 6. Dywizji Piechoty, stacjonujących kolejno w Lizbonie i Sewilli. Siły buntowników składały się głównie z tamtejszych anarchistów i syndykalistów, a także ludzi sprzeciwiających się postanowieniom Unii w Burgos. Mimo zapału jaki cechował powstańców nie udało się im osiągnąć dwóch podstawowych celów: wzniecić rewolucję w Lizbonie i w reszcie kraju oraz uzyskać wsparcia od Międzynarodówki. Większość "Zachodnioiberyjczyków" nie była jednak skora do wspierania buntowników, zaś Internationale nie miała ani chęci ani możliwości ich wspierania. Przedsięwzięcie upadło 3 października, kiedy to złapano kierującego zrywem Gonçalvesa. Dwa dni później został oskarżony o zdradę i powieszony. Zginęło około 30 tysięcy rewolucjonistów, zaś na tamtejszych terenach spuszczono ze smyczy Świętą Inkwizycję, której terror przestał być ograniczany przez chęć zjednania sobie "braci z Zachodu".​

Przywódca powstania.



Obszar objęty rewoltą.​

Pozostałe wydarzenia:
- 8 VII w Indochinach Niemieckich wybuchło socjalistyczne powstanie przeciwko władzy kolonialistów. Powstańcom przewodził niejaki Ho Szi Min, wcześniej będący prominentnym politykiem w skrajnie lewicowej frakcji Jakobinów w Komunie Francuskiej. Niepodległość ogłosiła Ludowa Republika Wietnamu. Ponieważ jedynym większym oddziałem niemieckim w tych regionach był garnizon Sajgonu, buntownicy szybko odnieśli zwycięstwo. Cesarstwo musiało podpisać upokarzający traktat pokojowy, ale stan taki miał trwać tylko do zakończenia wojny w Europie...
- 3 VIII w Brazylii wybucha wojna domowa pomiędzy rządzącymi radykalnymi lewicowcami, a równie skrajnie prawicowymi integralistami. Oliwy do ognia dolała Republika La Platy, wspierając finansowo oraz przemycając broń dla buntujących się rolników w regionie Mato Grosso, nienawidzących dotychczasowego wyzyskującego rządu oraz żądnych władzy dla mas. Wiadomość o tym rozniosła się 8 VIII, kiedy patrol wojska rządowego pojmał i przesłuchał jednego z farmerów.
- 17 VIII w wieku 74 lat umiera na Węgrzech Andrzej Hlinka, słowacki ksiądz, publicysta oraz polityk. Dążył do utworzenia niepodległej Słowacji, przez co mocno naraził się władzom w Budapeszcie. Założyciel Słowackiej Partii Ludowej, wielokrotnie posądzany o podburzanie narodu przeciw władzy węgierskiej.
- 18 VIII Ludowa Republika Wietnamu, Demokratyczna Republika Birmy oraz Komuna Indyjska (zwana też Bengalem) utworzyły luźny Ludowy Związek Azjatycki, zrzeszający kraje socjalistyczne w Azji Południowo-Wschodniej.
Jednocześnie na froncie francusko-niemieckim nastąpiło przełamanie, które dosięgnęło Vichy w Owernii, jednak kres położyła mu kontrofensywa marszałka Nestora Machno.****
-26 VIII kraje należące do LZA wypowiedziały wojnę Junnanowi, jednej ze zbuntowanych prowincji chińskich. Junnan ma przełomie lat 1937/38 rozsyłał bandy łupieżcze w kierunku sąsiednich państw. Początkowo to AOG miało być głównym celem, ale Niemcy zagroziły interwencją zbrojną, więc włodarz Long Yun nakazał swoim oddziałom łupić rejony pogranicza z Birmą i Bengalem. Obecnie LZA ma ponad trzykrotną przewagę liczebną, zaś Chińczycy nie mogą liczyć na wsparcie międzynarodowe.​

Mapki:
Europa


Ameryka Północna*****


Ameryka Południowa


Azja Wschodnia


Azja Centralna


Azja Południowo-Wschodnia


Afryka Południowa******

​

======================================================
Od autora
======================================================
*"Czarne stopy", określenie Francuzów w Algierii.
**Nie mam pojęcia, jak powinien brzmieć przymiotnik - australazyjska albo australazjatycka. Poprawcie jakby coś .
***Czerwonymi oczywiście.
****Machny?
*****Celowo bez Kanady, bo tam jest nuda, jedyna zmiana to Alaska w rękach króla.
******Celowo nie ma Afryki Północnej, gdyż nic tam się nie zmieniło (Tuaregowie rozgromieni ).
Nie podałem też Australii bo tam widać głównie jedno państwo...
A oto efekt mojej kilkudniowej pracy. Serio, brałem się do tego kilka dni z rzędu i wena naszła mnie dopiero o 21 w niedzielę. Wiem, że to raczej kaszanka, ale nie miałem jakoś głowy do pisania. No i ostatnio jakoś mniej komentów, więc i motywacja mniejsza . A zatem nie krępujcie się, komentować, krytykować, wspierać i dotować .