Czerwony Świt

Tom · 22 Sierpień 2009

Moskwa - 9 maja 1945

Wiosną 1945 roku świat cieszył się zwycięstwem odniesionym nad hitlerowskimi Niemcami. Nastrój ten nie udzielił się jednak, zdawałoby się, największemu wygranemu zakończonego właśnie konfliktu – Józefowi Stalinowi. Mimo usilnych próśb swoich marszałków i ministrów odmówił poprowadzenia defilady zwycięstwa. Wiedział dobrze, że nie było czego świętować.

"Straty, jakie ZSRR poniósł w walkach (podczas II wojny światowej) uniemożliwiały kontynuowanie wojny w Europie i marsz Armii Czerwonej na Zachód. Stalin rozumiał, że państwo socjalistyczne nie jest zdolne na dłuższą metę współistnieć z cywilizowanymi krajami i ich zdrową gospodarką. Układ sił w maju 1945 roku był początkiem końca ZSRR. Ogromne zasoby naturalne olbrzymiego kraju pozwoliły przedłużyć agonię na dziesięciolecia, ale rana, jaką Hitler zadał 22 czerwca 1941 roku, była śmiertelna"*

Wiosna roku 1940

W dniu 2 maja 1940 roku III Rzesza wypowiedziała wojnę Belgii, Holandii i Luksemburgowi. Manewr ten umożliwić miał Wermachtowi ominięcie od północy potężnej linii umocnień wzdłuż granicy francusko-niemieckiej - zwany linią Maginota. W momencie kiedy Alianci uświadomili sobie powagę sytuacji w ich dowództwie zapanowała panika. Nic już nie mogło zapobiec nieuchronnej klęsce jaką przynieść miało bezpośrednie starcie z hitlerowską machiną wojenną…

W tym samym czasie na pograniczu radziecko-niemieckim, na ziemiach polskich przyłączonych do Związku Radzieckiego we wrześniu 1939 roku, Armia Czerwona w ścisłej tajemnicy przeprowadzała zakrojone na wielką skalę manewry wojskowe. Nikt poza najwyższym dowództwem radzieckim nie znał prawdziwych intencji Stalina.

Siły lądowe ZSRR wiosną 1940 roku były w opłakanym stanie. Większość dywizji pod względem uzbrojenia odbiegała od reszty armii europejskich. W wielu oddziałach wciąż wykorzystywano broń oraz umundurowanie z czasów wielkiej wojny. Największą bolączką Armii Czerwonej był jednak archaiczny system dowodzenia, słaba logistyka i braki w kadrze dowódczej. Największa armia ówczesnego świata była kolosem na glinianych nogach, który w opinii ekspertów z Niemiec czy Francji był niezdolny do prowadzenia wojny ofensywnej przez najbliższe lata. I pewnie nie dane byłoby światu przekonać się ile prawdy jest w tych analizach…

Siedziba GRU - 17 stycznia 1940

W gabinecie nowego szefa wywiadu wojskowego (GRU) - Filipa Golikowa - doszło do spotkania najwyższego dowództwa Związku Radzieckiego. Dane wywiadowcze potwierdziły koncentrację wojsk niemieckich w rejonie Francji i Beneluksu. Na wschodniej granicy III Rzeszy Wermacht pozostawił nieliczne dywizje piechoty. Po wnikliwej analizie dokumentów Stalin wstał i zwrócił się do zgromadzonych.

-Panowie, albo komunizm rozleje się po całym świecie, albo ZSRR zginie. Lepszej okazji mieć nie będziemy. Macie 4 miesiące…

W dniu 9 maja 1940 roku wojska radzieckie przekroczyły granicę z Niemcami łamiąc tym samym pakt o nieagresji...

CZERWONY ŚWIT

USA vs ZSRR

USA - Daretti
ZSRR - Tom
Mod MEM 2.04 pod Arma 1.2

*Wiktor Suworow

Tom · 23 Sierpień 2009

Kwestie techniczne:

1. Gramy na modzie MEM 2.04 Armagedon 1.2
2. Daretti gra Wielką Brytanią do momentu klęski III Rzeszy. Cel ma prosty, zdobycie jak największej strefy wpływów dla Zachodu a po ustanowieniu nowego ładu na świecie przechodzi na USA - lidera Paktu Zachodniego.
3. Ja mam podobne cele, zając jak największe terytorium Europy przed Aliantami i ustanowić na wyzwolonych ziemiach rządy ludowe.
4. Niemcy dostały 50000 zaopatrzenia, 5000 manpowera.
5. Co będzie później? Tego nikt nie wie. Wolna Amerykanka.
6. Jest jednak element, który w dużym stopniu decyduje o przyszłych ruchach Moskwy. Współczynnik GDE (ground_def_eff), który jest istotniejszy od skilla dowódców czy wielu innych modyfikatorów wpływających na przebieg walki. A ten ZSRR ma bardzo niski i pełną gotowość bojową osiągnie dopiero w 1944 roku (GDE 0.97). Wojnę w 1940 zaczyna z ekstremalnie niskim GDE 0.90 co jest formą masochizmu , gdyż mniej liczne dywizje niemieckie atakujące okopanych za rzeką Sowietów masakrują ich.
-1941 – 0.94
-1942 – 0.95
-1943 – 0.96
-1944 – 0.97
7. Dodatkowo ZSRR ma interwencjonizm 3 w dniu ataku na ZSRR (7,8 dissent) i po wojnie 7 by nie szalał z wypowiadaniem wojen – 2,2 niezadowolenia za każde wypowiedzenie wojny.
8. Przed wybuchem wojny AI zagrało 1h na ZSRR robiąc w szeregach Armii Czerwonej spore zamieszanie – odwzorowanie nieładu w RKKA. To był element przypadkowy, ale postanowiliśmy go zostawić J
9. Przed właściwym multiplayerem trochę zabawy z AI w ramach wprowadzenia. Będzie szybko i zwięźle by nie zanudzić

Część I

EPIZOD Z HITLEREM

W przeddzień inwazji na III Rzeszę stan przygotowań był daleki od oczekiwań Stalina. Armia Czerwona wciąż koncertowała swoje siły na pograniczu. Kilkadziesiąt dywizji piechoty z powodu karygodnych błędów logistycznych utknęło w gigantycznych zatorach na głównych węzłach kolejowych. Niestety, ataku nie można było odwołać, gdyż Hitler zdał sobie sprawę z nadchodzącego uderzenia. Zgodnie z raportami radzieckiego wywiadu w kierunku wschodniej granicy Rzeszy wysłano dodatkowe dywizje.

Mimo niesprzyjających okoliczności pierwsze odziały radzieckie przekroczyły granice z Niemcami w dniu 9 maja o godzinie czwartej nad ranem. W ciągu 2 tygodni posunęły się niewiele napotykając przy tym zacięty opór Niemców.

Sytuacja dyplomatyczna zmieniała się błyskawicznie. W dniu 11 maja 1940 po stronie Osi stanęła Hiszpania i Portugalii a 13 maja to samo uczyniła Szwecja. W dwa dni później wojnę ZSRR wypowiedziała Rumunia oraz Bułgaria. Ugrupowania profaszystowskie w Jugosławii dokonały zamachu stanu a następnie opowiedziały się po stronie Osi. W kilka dni później jugosłowiańscy puczyści zostali aresztowani i rozstrzelani – Jugosławia wycofała się z wojny.

W lipcu niemieckie linie obronne okrzepły. Przeciwnik stawiał zacięty opór, który graniczył wręcz z fanatyzmem. Bitwa o Toruń obnażyła słabości Armii Czerwonej, która nawet z ogromną przewagą nie była stanie pokonać przez parę tygodni mniej licznego przeciwnika. A czekało ją jeszcze forsowanie Wisły...

Siły niemieckie okopały się za Wisłą a wszelkie próby uderzenia przez rzekę kończyły się dla ZSRR ogromnymi stratami. W tej sytuacji główne uderzenie skierowano na południową Polskę oraz Węgry by ominąć przeszkody wodne. Walki w Rumunii z powodu górzystego terenu były dla Armii Czerwonej jeszcze większą zmorą niż atak przez Wisłę.

Pod koniec siepania Wermacht przeprowadził na północnym odcinku frontu kilka miażdżących ataków, które zmusiły Armie Czerwoną do wycofania się między innymi z Prus Wschodnich a pojedyncze wrogie dywizje wdarły się na tereny należące do Związku Radzieckiego, zagony pancerne Guderiana dotarły aż do Tarnopola.

Dużo lepiej szło na południowym odcinku frontu, ale i tam radzieckie postępy zostały wyhamowane z początkiem września.

Na Froncie Skandynawskim sytuacja była pod kontrolą. Po opanowaniu Helsinek i Turku, Finlandia poddała się - Moskwa przyjęła propozycję. Armia Czerwona zyskała doskonałe pozycje wyjściowe do ataku na Szwecję.

Klęski Armii Czerwonej z przełomu sierpnia i września były bardzo dotkliwe, ale kolejne kilka tygodni wykorzystano na reorganizację i uzupełnienie strat. W październiku ruszyła ofensywa na północnym odcinku frontu. Decydujące znaczenia dla przebiegu kampanii miał udany atak wyprowadzony na linii Koszyce – Kraków – Częstochowa. Umożliwił on odcięcie wielu dywizji niemieckich w Polsce oraz wyprowadzeni bezpośredniego ataku na Berlin.

W tym samym czasie kiedy żołnierze Armii Czerwonej przelewali krew w walce z hitlerowcami, Francuzi, Brytyjczycy, Belgowie i inne narody zachodniej Europy cofały się pod naporem Wermachtu. Nieudolność zachodnich dowódców była porażająca i stało się jasne, że tylko interwencja Stalina uratowała ich przed kompletną katastrofą, ale jak się później okazało nie można było liczyć na ich wdzięczność.

Dzięki uchwycenia przyczółków w Cottbus i Stralsund można było ruszyć w listopadzie w głąb III Rzeszy. Niestety z powodu nieprzerwanych walk od początku października dywizje radzieckie potrzebowały czasu na uzupełnienia i reorganizację - ofensywa utknęła koło Hamburga i Lipska. Z kolei dekujące się od początku wojny dywizje alianckie ruszyły z impetem w kierunku Berlina by zająć jak największy obszar. Sytuacja zaczęła się zaostrzać. W ferworze walki dochodziło do starć pomiędzy „sojusznikami” – zginęło kilku żołnierzy radzieckich. Moskwa w imię pokoju nie nagłaśniała tych incydentów.

Pod koniec stycznia na terenie Niemiec pozostały już tylko pojedyncze skupiska oporu – Essen oraz okolice Berlina. W dniu 12 lutego rozpoczęła się operacja zajęcia Berlina. Po 10 dniach zaciętych walk padła stolica Tysiącletniej Rzeszy.

Na wieść o kapitulacji Niemiec mieszkańcy europejskich miast wylegli na ulice by świętować zakończenie wojny. Ich radość była jednak przedwczesna…

Kolejny odcinek – Nowy Ład

Tom · 25 Sierpień 2009

Część II

NOWY ŁAD

Konferencja Berlińska

Tuż po kapitulacji Berlina, z powodu zaborczej polityki Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, doszło do znaczącego ochłodzenia relacji pomiędzy dawnymi sojusznikami. Choć czy określenie sojusznik nie było już w tym momencie na wyrost? Biorąc pod uwagę prawdziwe intencje wspomnianych państw chyba tak, a na pewno zdezaktualizowało się wczesną wiosną 1941 roku. Wtedy to Roosevelt i Churchill zaczęli wymuszać na Stalinie wycofanie Armii Czerwonej na granice z maja 1940 roku. Nie brali przy tym w ogóle pod uwagę, że to dzięki poświęceniu i śmierci setek tysięcy radzieckich żołnierzy mogli upajać się „swoim” zwycięstwem.

Sytuacja zaostrzała się z dnia na dzień. Dwie ogromne armie, stojące na przeciw siebie, w każdej chwili mogły stanąć do śmiertelnego boju. Przypadkowy strzał na granicy mógł wywołać kolejny konflikt, którego na pewno nie chciał Stalin. Przywódca ZSRR zdawał sobie sprawę ze słabości swojej armii i ogromnej przewagi przeciwnika. Wiedział, że trzeba poczekać z atakiem wyprzedzającym i że atak Zachodu to tylko kwestia czasu.

W dniu 7 kwietnia 1941 roku doszło do spotkania Stalina, Roosevelta i Churchilla na konferencji pokojowej w Berlinie. Tam po długiej i burzliwej debacie osiągnięto chwiejny kompromis.

Na podstawie deklaracji berlińskiej z 14 kwietnia 1941 roku zadecydowano o podziale wpływów w Europie, która przebiegała zgodnie z linią frontu z lutego 1941. Żadna ze stron nie była gotowa na ustępstwa terytorialne. Słupy graniczne przebiegały przez środek wielu wsi i nie jednego miasteczka. Obie strony rozpoczęły zaminowywanie i fortyfikowanie przygranicznych terenów.

Warto wspomnieć o bezwzględności Waszyngtonu, którego negocjatorzy szczególnie zażarcie walczyli o Danię a dokładniej o kontrolę nad cieśninami duńskimi. Moskwa walczyła o demilitaryzację tego obszaru zdając sobie sprawę, że kontrola Sundu przez Zachód naraża wybrzeże Szwecji, Finlandii, ZSRR oraz Polski na ataki od strony morza co znacznie wydłuża linie obronne a dodatkowo wymusza trzymanie licznych rezerw na tyłach. Niezależny i socjaldemokratyczny rząd duński wyłoniony w wolnych wyborach, opowiadający się za neutralnością swojego państwa, został obalony przez prawicowy zamach stanu, w którym prym wiedli dawni hitlerowscy kolaboranci. Nie było tajemnicą, że uzbroili ich Amerykanie. Moskwa bez floty, mogła się jedynie biernie przyglądać…

O zjednoczeniu Niemiec nikt nawet nie wspomniał. Błyskawicznie powstały dwa niezależne państwa niemieckie – RFN i NRD. Oba kraje tak jak i reszta Europy rozpoczęły zbrojenia.

Podział świata na dwa wrogie bloki w kwietniu1941 roku.

Siły lądowe

Zwycięska Armia Czerwona wspierana przez ochotnicze jednostki sojusznicze to jedyna realna siła Bloku Wschodniego. Niestety, 321 dywizji w zestawieniu z 281 dywizjami Zachodu to naprawdę niewiele. Decyduje o tym wiele czynników.

Siły zbrojne Związku Radzieckiego wciąż nie wyszły jeszcze z kryzysu, który tak bardzo uwidocznił się podczas wojny z Finlandią z 1939 oraz Niemcami w latach 1940-1941. Bo oba konflikty choć zwycięskie okupione zostały ogromnymi startami, stratami, których uniknęłaby każda w pełni gotowa do walki armia. Z tego względu aż do roku wiosny 1944 jej realna siła bojowa jest dużo niższa od liczb widniejących na papierku

Kolejne dwa czynniki związane są bezpośrednio z dominacją Zachodu w powietrzu i na morzach. Dzięki temu armia zachodnia jest dużo bardziej mobilna i bez zakłóceń może przemieszać się po olbrzymich obszarach a w razie konieczności przeprowadzać zaskakujące desanty w dowolnym miejscu świata.

I tak już nieciekawą sytuację pogarsza dominacja techniczna i gospodarcza państw kapitalistycznych, które zbudowały swoją pozycję dzięki zniewoleniu narodów Afryki i Azji a także własnej klasy robotniczej. Ten nieludzki system oparty na żądzy zysku umożliwia szybką i masową produkcję zarówno dóbr konsumpcyjnych jak i sprzętu wojskowego.

Lotnictwo

Przewaga sił powietrznych Zachodu jest w tym aspekcie miażdżąca. Państwa Bloku Wschodniego posiadają jedynie 28 dywizjonów lotniczych z czego 20 to przestarzałe zgrupowania myśliwców przechwytujących a pozostałe 8 to dywizjony bombowców taktycznych. Dla porównania przeciwnik ma łącznie aż 92 dywizjony lotnicze. Z czego 28 zgrupowań myśliwców wielozadaniowych i 33 myśliwców przechwytujących. Resztę sił stanowi lotnictwo bombowe.

Marynarka

Podobne jak przestworza, tak morza i oceany są całkowicie zdominowane przez siły morskie Bloku Zachodniego, którego flota dysponuje łącznie 336 okrętami, dywizjonami niszczycieli i okrętów podwodnych oraz flotyllami statków transportowych. Strona radziecka dysponuje jedynie 52 okrętami i mniejszymi zgrupowaniami, głównie okrętów podwodnych. Najpotężniejszymi jednostkami Bloku Wschodniego są 3 pancernik typu Gangut, pamiętające jeszcze czasy I wojny światowej.

ps konkurs co bedzie dalej

Tom · 30 Sierpień 2009

Część III

TOWARZYSZ MAO

Wiosną roku 1941 stało się jasne, że konflikt z Blokiem Zachodnim jest nie do uniknięcia. Pozostało tylko pytanie - kto pierwszy uderzy? Związek Radziecki postanowił przygotować się na tą chwilę jak najlepiej. Zdając sobie sprawę z przewagi przeciwnika, postanowiono skrócić front na zachodzie i zabezpieczyć swoje granice na południu i wschodzie. Podbrzusze zabezpieczone było dzięki granicy z państwami niezaangażowanymi poczynając od Jugosławii a kończąc na Afganistanie. Problem stanowił odcinek wschodni – granica z Japonią i zależnymi od niej państewkami chińskimi. Tokio oficjalnie nie popierało żadnej ze stron, ale dla Stalina było jasne, że Japonia przy nadarzającej się okazji uderzy na Syberię w celu pozyskania jej bogactw naturalnych. Z tego właśnie powodu, jeszcze przed konferencją berlińską (7-14 kwietnia), Stalin wydał specjalny rozkaz o przesunięciu kilkudziesięciu dywizji na pogranicze z Japonią. Z kolei po podpisaniu deklaracji berlińskiej udał się pośpiesznie na tajne spotkanie z przebywającym na uchodźstwie w Związku Radzieckim Mao Tse-tungiem.

Europa w kwietniu 1941

Przywódca chińskich komunistów przebywał w Nowosybirsku od listopada 1939 roku. Miesiąc wcześniej zjednoczone siły Mao i wojsk Czang Kaj-szeka poniosły druzgocącą klęskę w wielkiej bitwie pod Chengdu. Armii japońskiej udało się okrążyć a następnie rozbić siły chińskie liczące ponad 300 000 żołnierzy. Zwycięstwo to pozwoliło Japonii zając całe Chiny przed końcem roku. Stalin wspierał działalność Mao i jego rządu na uchodźstwie zarówno finansowo jak i politycznie. Widział w nim cennego sojusznika w przypadku konfliktu z Japonią, do którego niemal nie doszło w latach 1938-1939. Moskwa liczyła, że w razie wojny radziecko-japońskiej działająca na terenie Chin partyzantka komunistyczna wesprze Armię Czerwoną. Okazja ku temu przyszła szybciej niż ktokolwiek się spodziewał.

Podczas spotkania Stalina z Mao w dniu 15 kwietnia zapadła decyzja o inwazji na Japonię. Jeszcze przed jej rozpoczęciem podpisano układ ZSRR-CHRL, który między innymi wytyczał przyszłe chińskie granice oraz zobowiązywał strony do wzajemnej pomocy gospodarczej i militarnej.

Podpisanie paktu o współpracy

Zgodnie z uzgodnionym planem siły radzieckie uderzyć miały z dwóch kierunków - z Mongolii i rejonu Władywostocka. Chińczycy zobowiązali się wywołać w tym czasie ogólnonarodowe powstanie i prowadzić zakrojone na szeroką skalę akcje dywersyjne. Moskwa liczyła na pełne zaskoczenie i zajęcie jak największego terytorium Chin przed przybyciem japońskich posiłków z innych rejonów Imperium. W dniu 14 maja Stalin otrzymał od Żukowa informacje o zakończeniu przygotowań do inwazji.

Komunikat Radia Moskwa z dnia 23 czerwca 1941 roku

Dziś o godzinie 7:23, czasu moskiewskiego, japońskie samoloty ostrzelały na wodach terytorialnych ZSRR w rejonie Władywostoku - kanonierkę „Swoboda”. Ten barbarzyński atak kosztował życie 5 marynarzy. Towarzysz Stalin odrzucił nieudolne próby tłumaczenia się strony japońskiej i wydał rozkaz przekroczenia granicy stacjonującym w rejonie przygranicznym dywizjom.

Początkowo wojska radzieckie posuwały się w szybkim tempie na południe. Niestety fatalna infrastruktura i górzysty teren stopniowo spowalniały początkowy impet ataku. W międzyczasie Japonia ściągnęła na front liczne dywizje, które stawiły zacięty opór.

W dniu 6 października 1941 roku w Yanan odbyło się wielki wiec, na którym zebranych było ponad 100 000 osób. W czasie tej wielkiej uroczystości Mao proklamował powstanie Chińskiej Republiki Ludowej. Zgodnie z porozumieniem podpisanym z ZSRR kolejne prowincje będą systematycznie oddawane pod administrację chińską wraz z postępami na froncie.

Wiec w Yanan

Nowe państwo na mapach świata - Chińska Republika Ludowa

Stany Zjednoczone, jak zawsze łase na nowe terytoria, z których mogłyby brutalnie eksploatować zasoby naturalne oraz lokalną ludność, postanowiły wyrwać z upadającego imperium jak najwięcej dla siebie. Jak zawsze, niczym sępy, kapitaliści rzucili się na przeciwnika, któremu śmiertelną ranę zadał żołnierz radziecki. W dniu 16 stycznia 1942 roku Stany Zjednoczone zaatakowały Japonię. Opinia narodu amerykańskiego, który sprzeciwiał się interwencji, nie liczyła się tu, gdyż decyzje zapadły w gabinetach szefów największych amerykańskich spółek naftowych.

Państwa Bloku Zachodniego dążąc do konfrontacji wkroczyły swoimi wojskami na tereny należące w 1938 do Chin. Ten haniebny czyn rozzłościł społeczeństwo chińskie, które za wszelka cenę będzie dążyć w przyszłości do odzyskania południowych prowincji swojego kraju i Tajwanu. Sytuacja z tego samego powodu zaostrzyła się na Półwyspie Koreańskim, gdzie siły amerykańskie lądując na południu zajęły bez walki spore terytorium, podczas gdy siły radzieckie toczyły ciężkie walki w górzystych prowincjach na północy.

Wojna z Japonią trwała jeszcze wiele miesięcy i dopiero po zajęciu ostatnich punktów oporu, w dniu 29 sierpnia 1942, ogłoszono zakończenie walk.

Kilka tygodni wczesnej Stalin wydał rozkaz przerzucenia większości dywizji pancernych na zachód…

Świat pod koniec 1942

Tom · 5 Wrzesień 2009

Część IV

[FONT=&quot]NA KRAWĘDZI

Zjednoczenie

Zima z przełomu 1942-43 była niezwykle ciężka. Dużą część kontynentu skuły nieodnotowywane od dziesięcioleci silne mrozy. Szczególnie trudna sytuacja miała miejsce na dotkniętych przez ostatnią wojnę ziemiach Polski, Niemiec, Rumunii, Węgier, Czechosłowacji i Finlandii. Tereny te mimo intensywnej odbudowy w latach 1941-1942 nie były w stanie same poradzić sobie z ogromem zniszczeń. Sytuację tą postanowiły wykorzystać Stany Zjednoczone, które w dniu 12 listopada (w Płocku zanotowano rekordowo niską temperaturę -36 stopni Celsjusza) wraz ze swoimi sojusznikami, bez wyraźnego powodu, obłożyły embargiem wszystkie państwa należące do Euroazjatyckiej Wspólnoty Gospodarczej skupiającej ZSRR, ChRL oraz socjalistyczne państwa Europy. Ten barbarzyński akt wymierzony w ludność cywilną nie przynosił oczekiwanych efektów w postaci wystąpień antyrządowych, a wręcz przeciwnie. Narody Europy Środkowowschodniej zrozumiały jak cyniczną i nieludzką politykę prowadzi Waszyngton. Na szczęście, dzięki ogromnemu wysiłkowi klasy robotniczej Republik Radzieckich, udało się przezwyciężyć wszelkie problemy. Ogromne ilości węgla, stali, żywności i innych dóbr codziennego użytku docierało każdego ddnia do najdalszych zakątków EWG. Nastroje wśród mieszkańców Wspólnoty doskonale oddają słowa Michaiła Kalinina, z przemówienia radiowego transmitowanego przez Radio Moskwa w dniu 13 stycznia 1943.

[/FONT]

„Zjednoczeni pod Czerwonym Sztandarem Rewolucji, powiedzieliśmy kapitalistycznym wyzyskiwaczom głośne - NIE ZŁAMIECIE NAS!!!”

[FONT=&quot]
Ku wojnie

[FONT=&quot]Wszystkie wrogie działania Stanów Zjednoczonych miały sprowokować Moskwę do ataku. Stalin jednak, doskonale zdawał sobie sprawę, że musi poczekać do zakończenia reorganizacji armii i uderzyć najwcześniej wiosną 1944 roku. Sytuacja zmieniała się jednak z dnia na dzień. Wzmożona koncentracja sił DFA (Democratic Forces Alliance - organizacja powstała w Paryżu w dniu 8 listopada 1942 roku) na granicy państw Bloku Wschodniego była jasnym sygnałem, że wojna wybuchnie dużo wcześniej. W dniu 28 maja, na biurko Stalina trafił raport wywiadu, który jednoznacznie określał termin agresji DFA na 22 czerwca 1943 roku. Jeszcze tego samego dnia, tuż po spotkaniu ze Stalinem, Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa wydała rozkaz ataku wyprzedzającego w dniu 14 czerwca 1943 roku.* [/FONT]Żukow liczył, że być może siły przeciwnika nie będą jeszcze w pełni gotowe do prowadzenia działań wojennych.

[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]
Przebudzenie smoka

[/FONT] Dopiero w czerwcu 1943 roku, kiedy wojna była nie do uniknięcia, okazało się jak przewidującym i błyskotliwym strategiem jest Józef Stalin. Jego decyzja o ataku na Japonię i odbudowie niepodległych, komunistycznych Chin, okazała się genialnym posunięciem. Ogromna populacja nowego państwa spod znaku smoka, pozwoliła zniwelować przewagę Bloku Zachodniego w potencjale ludzkim oraz w liczebności armii. Już po pół roku istnienia, Chińska Armia Ludowa liczyła 41 dywizji, bez których i tak już duża przewaga kapitalistów, byłaby jeszcze większa. Armia Czerwona przez jakiś czas będzie musiała wspierać w walce wojska Towarzysza Mao, dopóki te nie osiągną stanu liczebnego umożliwiającego im samodzielne działanie na terytorium Azji.

[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]
Tajne/poufne

[/FONT] Na podstawie raportu ZK/14/2304 przygotowanego przez Centralę GRU w Moskwie.

Sytuacja Bloku Wschodnie pogorszyła się w porównaniu ze stanem z kwietnia 1941 roku. Znikła niewielka przewaga ilościowa. Siły Bloku Zachodniego dysponują 416 dywizjami przeciw 408.

[FONT=&quot][/FONT]

Większość dywizji Bloku Wschodniego stanowi piechota uzbrojona i umundurowana według wzoru z 1941. Główną siłę uderzeniową stanowi 38 dywizji pancernych wyposażonych w czołgi BT-7M oraz 3 dywizje czołgów lekkich BT-5. Dodatkowo wojska lądowe wspiera 9 dywizji zmotoryzowanych i 12 elitarnych dywizji górskich.

[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]
Potężny przemysł Stanów Zjednoczonych, Francji czy Wielkiej Brytanii nie ucierpiał podczas wojny. W konsekwencji, siły lądowe Bloku Zachodniego rozbudowywane są w szybkim tempie. Główną siłę uderzeniową stanowi 39 nowoczesnych dywizji pancernych wyposażonych w brygady dział przeciwpancernych, czołgów ciężkich i artylerii samobieżnej. Wspiera je 26 dywizji zmotoryzowanych, 16 zmechanizowanych oraz 59 elitarnych dywizji marines i dywizji górskich. Dodatkowo, przeciwnik ma całkowitą przewagę w powietrzu i na morzu.

[/FONT][/FONT]

[FONT=&quot]Sytuację bardzo komplikuje długa linia brzegowa. RKKA wytypowało niemal 60 potencjalnych stref desantowych. Obsadzenie i obrona tych terenów jest fizycznie niemożliwe ze względu na brak wystarczających sił.

Wytyczne – obsadzić zagrożone odcinki w miarę możliwości, desanty nieuniknione.

Pełną gotowość bojową** Armia Czerwona osiągnie wiosną 1944.

Wytyczne – przyjąć postawę defensywną, utrzymać linie frontu. Działania ofensywne tylko w sprzyjających okolicznościach.

[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]
W dniu 14 czerwca 1943 roku, w trzech różnych rejonach świata, stanęło na przeciw siebie kilkanaście milionów żołnierzy, kilkadziesiąt tysięcy czołgów, samolotów, dział…

[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]
Blok Zachodni przeznaczył do obrony Indochin siły brytyjskie oraz francuskie. Naprzeciw nich Armia Czerwona oraz Chińska Armia Ludowa.

[/FONT]
Czarny - brak możliwości przekroczenia, czerwony - aktualna granica

[FONT=&quot][/FONT]

Siły radziecko-chińskie na przeciw połączonych sił USA, Korei i Filipin.

[FONT=&quot][/FONT]

[FONT=&quot]---------------------------------------------------------------------------------------------------
[/FONT] *prawdziwy powód - USA mimo kilku upomnień nie było w stanie anektować (haha) 1 prowincji Syjamu… Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o PP. USA za stan pokoju ma -68% PP a ZSRR -24%, ale biorąc pod uwagę wcześniejsze wyliczenia o tempie produkcji przez kapitalistów i komunistów wyrównałoby to tylko szansę. Skoro ZSRR nie miał żadnych atutów a wróg był coraz silniejszy, nie było na co czekać… na minus - zapomnijmy o defiladzie w Waszyngtonie na plus – wojna będzie dużo szybciej…
[FONT=&quot]**Ostatni event zwiększający skuteczność obrony (GDE = 0,97) do poziomu reszty państw [/FONT] [/FONT]

Tom · 8 Wrzesień 2009

Część V

KRONIKI WOJENNE

CZERWIEC – SIERPIEŃ 1943

Front Europejski

Wojna w Europie pod każdym względem wyróżnia się na tle innych światowych konfliktów. Tu zaangażowanych jest największa liczba żołnierzy i sprzętu. I to w walkach o Europę krew przelewają obywatele z dwudziestu kilku państw europejskich oraz z Kanady i Stanów Zjednoczonych. Tylko na Morzu Bałtyckim flota DFA spodziewać się może oporu ze strony ZSRR, które na tym akwenie skoncentrowało całość swoich sił morskich. To wynik krwawych zmagań w Europie zadecyduje o losach całego świata…

Naczelne Dowództwo decydując się na atak wyprzedzający liczyło na przełamanie linii obronnych przeciwnika. Zakładano, że być może wróg nie sprowadził jeszcze na pogranicze wszystkich swoich dywizji. Uderzanie na Gottingen wydawało się potwierdzić te przypuszczenia. Przez krótki okres czasu była realna szansa przełamania frontu. Optymizmem napawało zdobycie Norymbergii. Nadzieje prysły jednak szybko. Dzień po dniu na front nadciągały kolejne wrogie dywizje pancerne i zmechanizowane. Okazało się, że siły Bloku Zachodniego nie tylko były lepiej uzbrojone i wyszkolone, ale również liczniejsze. Wystarczyły dwa lata od zakończenia wojny z III Rzeszą by potężny przemysł gospodarek kapitalistycznych pokazał swoją prawdziwą moc.

Kontratak przeciwnika był prawdziwym szokiem. Atak sojuszniczych armii szybko przerodził się w odwrót. Miażdżące uderzenie pancernych dywizji przeciwnika wymusiło szybki odwrót na linie obronne wzdłuż Łaby. Nikt tego nie mówił głośno, ale w szoku wywołanym wrogim kontratakiem, rozmyślano już o obronie na linii Odry…

Bohaterska obrona Gyor.

Na szczęście po 12 dniach walki udało się powstrzymać ofensywę przeciwnika. Straty były jednak ogromne. Taka była cena bohaterstwa żołnierzy walczących z lepiej uzbrojonym i wspieranym przez lotnictwo wrogiem. Szlachetne ideały wpojone w serca Towarzyszy dały im siłę by wytrwać na swoich pozycjach.

Szok minął. Czas uderzyć. Krwawa, kilkunastodniowa bitwa o Wiedeń. Wojska radzieckie, rumuńskie oraz węgierskie nie zdołały jednak zdobyć miasta.

W połowie lipca front ustabilizował się. Wojska amerykańskie wraz z sojusznikami nie były w stanie przebić się przez nowe linie obronne Armii Czerwonej i jej sprzymierzeńców. Rozpoczęły się walki o Drezno i Cottbus, które przejdą do historii jako najbardziej krwawe i zażarte boje w historii ludzkości… Jak na razie każda próba przełamania frontu na tym odcinku kończy się klęską sił DFA.

W dniu 26 lipca 1943 4 dywizje brytyjskiej piechoty wylądowały na niebronionym odcinku plaży w rejonie Sztokholmu. Wojska Bloku Wschodniego stacjonujące na południe od Norrkoping, otrzymały rozkaz wycofania się na północ by uniknąć okrążenia. Wkrótce lądują kolejne dywizje brytyjskie, w tym pancerne.

Dywizje radzieckie, fińskie oraz szwedzkie stopniowo wycofują się na nowe linie obronne tuż przy granicy z Finlandią. Przeciwnik atakuje z lądu, powietrza i morza…

W dniu 29 sierpnia, wojska brytyjskie w sile 6 dywizji zmotoryzowanych uchwyciły przyczółek koło miasta Królewiec. Przeciwnik wylądował na terenie dawnych niemieckich Prus Wschodnich nie napotykając przy tym na opór ze strony Armii Czerwonej. Desant ten nie był jednak żadnym zaskoczeniem dla Naczelnego Dowództwa. Wszyscy doskonale wiedzieli, że skuteczna obrona tak długiej linii brzegowej jest praktycznie niemożliwa. Radziecka doktryna w przypadku takich sytuacji jest bardzo prosta. Atakować od samego początku, blokować postępy wroga, a w międzyczasie przerzucić odpowiednie siły w zagrożony rejon w celu zepchnięcia przeciwnika do morza.

W zagrożony rejon przerzucono kilka dywizji z frontu niemieckiego. Dodatkowo z Półwyspu Koreańskiego nadciągały dywizje syberyjskie, które skierowano nad Bałtyk tuż po zwycięstwie nad Amerykanami pod Gwangju w dniu 20 lipca. Przed ich przybyciem konieczne było jednak stawienie czoła przeciwnikowi. Pierwsze uderzyły radzieckie okręty podwodne z Floty Bałtyckiej oraz lotnictwo taktyczne, które rozpoczęło zmasowane naloty na okręty chroniące się w królewieckim porcie…

W prasie zachodniej ogłoszono zakończenie wojny. Przed nadejściem zimy dywizje DFA znaleźć się miały w Moskwie…

Front Koreański

W tym samym czasie co w Europie toczyły się walki w Azji.

Wojna w Korei rozpoczęła się od zmasowanego uderzenia na Wonsan, gdzie stacjonowali amerykańscy marines i dywizje górskie. Przeciwnik szybko załamał się pod impetem natarcia i rozpoczął bezładną ucieczkę ku południu.

Kolejne linie oporu były błyskawicznie przełamywane.

Na początku lipca wojska radziecko-chińskie wyprowadziły atak na Busan, gdzie po upadku Seulu schronienie znalazł marionetkowy rząd koreański. Po krótkich walkach miasto zostało zajęte, a w dniu 9 lipca 1943 roku Rada Najwyższa Związku Radzieckiego proklamowała powstanie autonomicznej Koreańskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.* Zgodnie z decyzją najwyższego organu ustawodawczego ZSRR: „Naród Koreański obejmie w pełni samodzielne rządy jak tylko zniknie niebezpieczeństwo ze strony kapitalistycznych agresorów.” Niestety w tej chwili jest odległa przyszłość, gdyż be pomocy wojsk chińskich i sowieckich kraj ponownie zostałby opanowany przez wojska USA.

Uciekające w nieładzie elitarne dywizje amerykańskie, wspierane przez Filipińczyków, schroniły się w prowincji Gwangju. W dniu 20 lipca otaczające je wojska Bloku Wschodniego uderzyły i zmusiły przeciwnika do wycofania się na górzysta wysepkę Jeju. Niestety cieśnina łącząca ją z półwyspem kontrolowana była przez flotę brytyjską i amerykańską w związku z czym nie było możliwości przeprowadzenia ofensywy i wyparcia wroga z ostatniego skrawka okupowanej Korei.

Sytuacja na froncie koreańskim ustabilizowała się. Armia Czerwona zostawiła część dywizji by wspólnie z Towarzyszami z Chin bronić Korei. Z kolei resztę dywizji przerzucono do Europy Zachodniej.

Front Indochiński

Indochiny to obecnie najbardziej wysunięty na południe rejon walk. Obszar ten charakteryzuje się niezwykle ciężkimi warunkami do prowadzenia działań wojennych. Góry i gęste lasy równikowe poprzecinane licznymi rzekami są zmorą dla wszystkich żołnierzy, bez względu na stronę po której walczą.

Armia radziecko-chińska po początkowych sukcesach i zajęciu kilku spornych prowincji utknęła w miejscu. Linia frontu przebiegała wzdłuż rzek i niedostępnych pasm górskich. Wszelkie próby przełamania frontu poprzez sforsowanie rzeki w trudnym górskim terenie kończyły się niepowodzeniem. Potrzeba była zmiana strategii…

AAR wyczyszczony i zamknięty. W razie chęci kontynuowania, kontaktować się z funkcyjnymi działu.
Biedrona