Das ist mein Land! - Deutsches Kaiserreich

Das ist mein Land! - Deutsches Kaiserreich
​

Wprowadzenie - Europa 1453-1460

​

Europa Zachodnia

​

W ciągu ostatnich siedmiu lat Anglia umocniła swoje panowanie na Półwyspie Iberyjskim, ostatecznie wypierając z niego Maurów i dzieląc się posiadłościami burgundzkimi z Aragonią. Słabość Francji, która, notabene, utrzymała posiadłości hiszpańskie, pozwoliła Anglikom na stanie się głównym rozgrywającym w zachodniej Europie. Aragonia, nadal pod panowaniem Emelricha II Askańskiego i nadal w unii personalnej ze Szwecją, powoli rozwija swoje włości - dominacja angielska utrudnia jednak poszerzanie granic. Burgundia, którą przez kilka lat borykała się z wojnami domowymi, zdołała utrzymać przy sobie tylko Baleary i część Algierii. Wciśnięta między Anglię, Francję, Niemcy i Włochy była niejako skazana na pożarcie. Szkocja wciąż nie wyrwała się z długoletniej stagnacji, ale może pomoże jej w tym wzrost siły Munsteru, który ostał się jako jedyna republika kupiecka w opanowanej przez monarchie Europie.

Europa Północna

​

W Skandynawii wciąż trwa rywalizacja między Norwegią a rządzoną przez Emelricha II Askańskiego Szwecją. Szwedzi dopiero powoli zaczynają integrację świeżych nabytków - Danii i Inflant, ale mogą liczyć na potężnego sojusznika - Niemcy. W Finlandii rozwija się natomiast Zakon Krzyżacki, powołany do walki z Mongołami.

Półwysep Apeniński

​

Pomimo silnych Włoch Italia nadal nie jest zjednoczona. Sycylia nadal nie chce uznać zwierzchności króla Cesare II di Rimini, papież Sabinian II również nie ma ochoty na podporządkowanie się Włochom. Możliwe, że wszystkich pogodzi Bizancjum, które odzyskało panowanie nad południową częścią apenińskiego buta.

Europa Południowa

​

Bizancjum po okresie wojen domowych, w wyniku których straciło połacie ziemi na wschodzie, powoli odzyskuje siły. Nadal kontroluje niemal całe Bałkany - kolcem w oku pozostają jednak Węgry, które są w unii personalnej z Sycylią.

Europa Wschodnia

​

Złota Orda ponownie zjednoczyła się, choć jest państwem niezwykle niestabilnym, mającym na pieńku ze wszystkimi sąsiadami. Co prawda morderczy najazd niemiecki raczej się nie powtórzy, ale większym zagrożeniem jest pałające żądzą odwetu Bizancjum.

Bliski Wschód

​

Siedem lat wystarczyło, by potomkowie Ilchanidów zjednoczyli katolickie państewka na Bliskim Wschodzie i utworzyli Persję - nowe imperium, które, choć nadal chrześcijańskie, miało nawiązywać do swej mongolskiej przeszłości. Coraz słabsi Timurydzi raczej nie rzucą wyzwania Persom, podobnie Jerozolima wciąż rządzona przez Da'uda I Askańskiego.

Północna Afryka

​

Teren intensywnej ekspansji Europejczyków. Wybrzeża Morza Śródziemnego podzielone są między Anglię, Aragonię, Sycylię, Burgundię, Włochy i Bizancjum. Jedynie Maroko utrzymuje niezależność, lecz narażone jest na ciągłe najazdy ze strony Mali. Jest jednak zbyt łakomym kąskiem, by zdołało się obronić przed zakusami pazernych chrześcijan.

Niemcy

​

Ostatnia dekada była okresem spokoju w Cesarstwie. Martin II zmarł w 1456 r., a na tron wstąpił jego wnuk Martin III. Imperium będzie musiało jednak zmierzyć się z rozlicznymi problemami - przede wszystkim rosnącą potęgą Anglii i Bizancjum, które mogą zagrozić najsilniejszemu obecnie państwu w Europie.

​

 

Das ist mein Land! - Deutsches Kaiserreich
​

Panowanie cesarza Martina III Askańskiego - część I (1460-1470)

​

O polityce wewnętrznej

Końcówka lat 50. XV wieku była okresem przemian w Cesarstwie. Zreformowano jednostki piechoty wprowadzając cięższe i mocniejsze pancerze. Wprowadzono również obowiązkowy pobór do wojska. Armia niemiecka była wówczas największą w Europie, nie istniała więc potrzeba jej rozbudowy - skupiono się na polepszeniu jej jakości.

​

Skupiono się również na aspektach religijnych. Wprowadzony został akt o bluźnierstwie, zakazujący parodiowania katolickich świętości. W sporach między duchownymi a myślicielami, którzy podważali prawdy Kościoła, państwo zwykle stawało po stronie tych pierwszy. Cesarz starał się pielęgnować stosunki z papieżem - potrzebował jego wsparcia w nawracaniu Litwy i Kurlandii.

​

Martin III postawił również na rozwój handlu - dzięki kontaktom z kupcami szwedzkimi i teutońskimi Niemcy szybko opanowały dużą część rynku futer. Anglia, która była jednym z głównych konkurentów w tej dziedzinie, szybko nałożyła na kupców niemieckich embargo. Pomimo trudności, jak na przykład zatonięcie okrętu z wyjątkowo dużym ładunkiem towarów, Niemcy czerpały duże korzyści z handlu.

​

Szczególnie uciążliwe były powtarzające się bunty. Welfowie nie pogodzili się z dominacją Askańczyków i nadal podburzali lud w Holandii, Czechach i Karyntii. Polakom również nie było w smak panowanie niemieckie. Powstania wybuchały z różną siłą, do najsilniejszych doszło w Utrechcie i Pradze. Mimo wszystko były w miarę szybko tłumione.

​

Ważnym wyzwaniem była budowa floty. Niemcy, nie licząc organizowanych ad hoc okrętów potrzebnych do przerzucenia wojsk, nie interesowali się jak dotąd sprawami morskimi. Ten stan zmienił cesarz inicjując rozbudowę stoczni nad Bałtykiem i Morzem Północnym. Główną jednostką Kaiserliche Flotte była karaka, korzystano też z mniejszych okrętów jak galery i kogi.

Sytuacja wewnętrzna w Niemczech była unormowana, zarówno chłopi, jak i tworząca się warstwa mieszczan, byli zadowoleni z rządów Askańczyków. Dodatkowy spokój przyniosły narodziny następcy Martina III - Johanna Leopolda. Ogromne imperium potrzebowało coraz więcej urzędników - zapotrzebowania te starały się wypełniać uniwersytety, szczególne sukcesy na tym polu odnosił Uniwersytet Brandenburski, pierwsza z uczelni zbudowanych przez Askańczyków.

​

Władza Askańczyków lekko się zachwiała po skandalu na dworze w Brandenburgu. Szybko jednak opanowano sytuację, m. in. wprowadzając nowe metody administracyjne. Zwiększono też liczbę poborowych, a wojskowy dryl wybił żołnierzom z głowy występki rządzącej dynastii. Architektem kolejnych reform był pochodzący z Persji doradca cesarza, Menggei Begterid.

​

Połowa lat 60. była okresem prosperity w armii cesarskiej. Ochotników i funduszy nie brakowało, sąsiedzi jednak woleli postrzegać wojska niemieckie jako bezzębnego lwa, który co prawda groźnie wygląda, ale dawno nie jadł mięsa. Sam cesarz zdawał sobie sprawę z tego, że od piętnastu lat Niemcy nie prowadziły żadnej wojny, nie licząc utarczek z Mongołami, którzy nie byli wielkim wyzwaniem. Nadal jednak skupiał się na rozwoju gospodarki, inwestując duże sumy w rolnictwo i górnictwo. Dokończył także program rozbudowy floty. W późniejszych latach rozwinął się kryzys na dworze brandenburskim, Martin III podszedł jednak do niego wybitnie spokojnie, nie bacząc na pogarszającą się opinię o Askańczykach.

​

Rozwój handlu rzucił niemieckich kupców na południe, do Włoch. Szybko zdobyli tamtejsze rynki sprowadzanymi ze wschodu tkaninami i miedzią.

​

O polityce zagranicznej

Cesarstwo przede wszystkim starało się utrzymać dobre stosunki z 'braterskimi' państwami - Szwecją, Aragonią i Jerozolimą. Z tego też powodu askańskimi kuzynami zawierano mariaże i umacniano sojusze - Niemcy poprawne stosunki utrzymywali wówczas jedynie z Bizancjum. Francuzi i Anglicy nie chcieli słyszeć o jakiejkolwiek dominacji Niemców nad Europą, a Włosi i Burgundczycy marzyli o odzyskaniu utraconych na rzecz Askańczyków terenów. Złota Orda z oczywistych względów nie mogła nawiązać jakiegokolwiek porozumienia z Cesarstwem.

​

Pod koniec lat 60. Martin III zdecydował się na naprawę stosunków z Francją, której nie po drodze zaczynało być z Anglikami. Sojuszników szukało też Bizancjum, a alians przypieczętowano tradycyjnie mariażem.

​

O wojnach ze Złotą Ordą

Potyczki na terenach przygranicznych były częstymi incydentami od pamiętnej krucjaty Martina II. Cesarz, chcąc choć na jakiś czas powstrzymać Mongołów, zdecydował się wysłać wojsko na wschód. Po zajęciu Mińska i Połocka Mongołowie zostali zmuszeni do upokarzających warunków pokoju - musieli zaprzestać najazdów i płacić trybut Niemcom. Po pięciu latach Mongołowie zerwali traktat pokojowy, ale ich państwo było już w stanie agonalnym - cesarz darował sobie wymuszanie danin na Ordzie.

​

O wojnie z Norwegią

Na początku 1469 r. wybuchła wojna między Szwecją i Norwegią. Martin III nie czekał na zaproszenie od swego kuzyna Emelricha II - Kaiserliche Flotte pod dowództwem admirała Heinricha Kohna natychmiast rozpoczęła blokadę norweskich portów, przerzuciła też do Skandynawii wojska dowodzone przez marszałka Joachima Hectora von Rothenburga. Flota norweska została zatopiona, a armia pokonana pod Vestfold, Szwedzi wyszli ze starcia obronną ręką - wojna zakończyła się powrotem do statusu quo w maju 1470 r.

​

 

Das ist mein Land! - Deutsches Kaiserreich
​

Panowanie cesarza Martina III Askańskiego - część II (1471-1480)
​

O polityce wewnętrznej

Na początku lat 70. odnoszono kolejne sukcesy w rekatolizacji wschodnich terenów Cesarstwa. Wyparcie resztek pozostałości po mongolskim panowaniu było coraz bliższe. Powiększały się także niemieckie wpływy w Watykanie - papież Sabinian II od dłuższego już czasu prowadził politykę pod dyktando cesarza. By usprawnić działalność kościoła wprowadzono instytucję biskupa diecezji.

​

Tymczasem nadal rozwijano niemiecką gospodarkę i handel. Dzięki kontaktom z włoskimi kupcami do Niemiec rozpoczęto import win i materiałów okrętowych, które były przydatne przy dalszym rozwoju Kaiserliche Flotte.

​

Wygrana wojna z Norwegią nie sprawiła, że niemiecka armia stała się bardziej poważana. Zmniejszył się także napływ ochotników. Cesarz rozkazał zwiększyć inwestycje w armię, kosztem marynarki wojennej. Niedługo później zmarli architekci norweskiej wiktorii - admirał Kohn i marszałek von Rothenburg.

​

W połowie lat. 70 przez Niemcy ponownie przeszła fala buntów. Cesarz nakazał krwawo rozprawić się z poplecznikami Welfów, ale nie poprawiło to znacząco sytuacji - rewolty wybuchały w coraz to nowych miejscach.

​

Kolejnym celem niemieckich kupców stały się Wyspy Brytyjskie. Dochody z handlu wełną i rybami powiększyły zasobność cesarskiego skarbca.

​

Armia niemiecka pod koniec lat 70. przechodziła kolejny etap przeobrażeń. Modernizację zaplanowano także w Kaiserliche Flotte, na stan której miały trafić nowe okręty - trójmasztowe barki. Reformy jednak zaniedbały pomniejsze szczegóły, jak na przykład pogarszającą się jakość ubrań żołnierzy.

​

Przemiany zarówno w gospodarce, jak i armii, spowodowały zaniedbania w biedniejszych regionach. Cesarz próbował zaradzić temu zastępując dawnych administratorów młodymi absolwentami brandenburskich uczelni. Ci szybko odkryli, iż poprzednicy parali się korupcją. Zmniejszyło to zaufanie ludu do cesarskich zarządców, choć sami Askańczycy cieszyli się popularnością, między innymi dzięki plotkom o ich pochodzeniu od Juliusza Cezara. Plany dalszych reform Martina III nie zostały jednak zrealizowane - zmarł 15 stycznia 1480 r., a na tron wstąpił jego syn Johann I Leopold.

​

O polityce zagranicznej

Kolejna dekada rządów Martina III przyniosła dalsze zbliżenie z Bizancjum. Poprawiono także znacząco stosunki z Węgrami i Francją. Odnowiono też powiązania Askańczyków z panującą w Paryżu dynastią de Blois. Śmiałością wykazali się Włosi, którzy obrazili niemieckiego posła. Cesarz jednak nie zdecydował się na przywołanie południowego sąsiada do porządku, przede wszystkim ze względu na bliski sojusz Włochów z Persami.

​