Das ist mein Land! - Die Billunger AAR

Das ist mein Land! - Die Billunger AAR

Panowanie Ordulfa I Billungera, księcia Saksonii, Gelre i Holsztynu - część I
​

Dynastia Billungerów wywodziła się od niemalże legendarnego hrabiego Wichmana Billungera. Musiało minąć niemal sto lat, by Billungerowie wypłynęli na powierzchnię i dołączyć do elitarnych rodów Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Nowo utworzona na terenach dzisiejszej Meklenburgii marchia została przekazana przez króla Ottona I Hermannowi Billungerowi. W ciągu kilkudziesięciu lat Hermann przejął władzę w Saksonii, a jego syn, Bernhard I, przyjął tytuł księcia. Kolejny z rodu, Bernard II umocnił swoją pozycję dzięki wspieraniu cesarzy Konrada II i Heinricha III. Jednakże włości Billungerów przesuwały się coraz bardziej na zachód - stracili swoją kolebkę na rzecz Wendów, a tytuł księcia Saksonii utrzymywali chyba tylko ze względu na tradycję. Z drugiej strony ich ziemie rozciągały się od Renu po Łabę. Bernhard II nie zdążył przed swoją śmiercią w 1059 r. odzyskać utraconych terenów. Nowym księciem Saksonii został jego syn, Ordulf.

Drzewo genealogiczne Billungerów
​

Bernard miał dwóch synów - wspomnianego Ordulfa, który w chwili śmierci ojca miał już 38 lat, i młodszego o 4 lata Hermanna. Udało mu się na szczęście uniknąć sporów o sukcesję - skromny i cnotliwy Hermann nie zdołał sobie zaskarbić poważania u ojca i jego doradców. Ordulf odznaczał się cierpliwością i pracowitością. Co więcej już od 17 lat był żonaty z córką króla Norwegii Olofa II, Ulfhildą, i miał z nią czternastoletniego syna, Magnusa. Hermann, choć niewiele młodszy, nie zdołał zainteresować sobą dam dworu, pomimo usilnych prób ojca.

Pierwsze lata panowania Ordulfa nie były naznaczone wielkimi wydarzeniami. Książe budował swoją pozycję, rozwijał swoje włości i powoli przygotowywał się do odzyskania dawno utraconych ziem. Większą aktywność w polityce zagranicznej zaczął przejawiać dopiero pod koniec 1066 r., gdyż zbiegło się to z poszukiwaniem żony dla już dorosłego Magnusa.

Księstwo Saksonii w 1066 r.
​

Szybki przegląd dworów europejskich wyłonił dwie kandydatki - kuzynkę Ulfhildy, księżniczkę norweską Ingegerdę oraz Adelheidę, siostrę cesarza Heinricha IV. Znacznie korzystniejsze dla Ordolfa było zawarcie sojuszu z cesarzem, więc wybór był prosty - żoną Magnusa została Adelheida. Niejako przy okazji, by zaskarbić sobie przychylność swojego seniora, Ordulf zgodził się na zwiększenie uprawnień cesarza, o co Heinrich IV starał się już od jakiegoś czasu. Sam Ordulf natomiast rozpoczął kampanię na rzecz zwiększenia podatków kościelnych.

Nowa księżniczka Saksonii, Adelheida
​

Sukces w negocjacjach z cesarzem zachęcił Ordulfa do próby znalezienia małżonki dla swojego brata. O dziwo udało mu się zainteresować Hermannem księżną Toskanii, Matildę I. Dzięki temu pozbył się ze swojego dworu niezbyt lubianej osoby (Hermann natychmiast wyjechał do Bergamo, gdzie rezydowała Matilda) i zabezpieczył się przed ewentualnymi roszczeniami brata do tytułu księcia Saksonii. Do wydania pozostały mu dwie siostry. Młodsza Ida wyszła za króla Polski, Bolesława Szczodrego, natomiast starsza Hedwiga za króla Danii, Svenda II. Kolejnymi sukcesami było wydanie kanclerza Saksonii, Engelbrechta von Detmolda za wspomnianą wcześniej Ingegerdę oraz ślub dworzanki Wilhelminy von Nienburg z królem Szkocji, Malcolmem III.

Mariaże, mariaże
​

Na przełomie listopada i grudnia 1066 r. we Fryzji na dobre wprowadzono użycie języka niemieckiego, jak i saksońskich zwyczaji. Dobra wiadomość od razu poprawiła zdrowie Ordulfa, który od jakiegoś czasu był przeziębiony.

Książe mógł wrócić do swoich obowiązków
​

Na początku 1067 r. cesarz rozpoczął wojnę z Meklenburgią. Heinrich IV poprosił Ordulfa wysłanie kontyngentu wojsk, co odrobinę nadszarpnęło saksoński skarbiec. Cesarz niechętnie zgodził się na drobną rekompensatę. W czerwcu kanclerzowi Engelbrechtowi udało się sfabrykować prawa Ordulfa do hrabstwa Altmark. Książe mógł dopisać do listy kolejne terytoria, które musiał odbić by dorównać swoim przodkom.

Sukces kanclerza
​

W lutym 1069 r. nadworny kapelan, arcybiskup Bremy Adalbert, wyznał Ordulfowi, że zamierza przyłączyć się do sekty katarów. Chciał również przekonać do tego księcia. Ordulf wiedział jednak, że takie posunięcie jest bardzo niedobrym pomysłem i pojmał heretyka, a następnie wygnał go ze swojego księstwa. Nowym kapelanem został biskup Siegmund von Giefhorn.

Niech się cieszy, że skończyło się tylko na wygnaniu...
​

29 lipca 1069 r. Ordulf wypowiedział wojnę Brandenburgii w celu zdobycia Altmarku... Na razie tylko Altmarku. Część wojsk Ordulfa przystąpiła do oblężenia baronii Stade, która była własnością księcia Brandenburgii Lothara-Udo II, choć leżała w hrabstwie Bremy, należącym do Ordulfa. Natomiast druga część saksońskiej armii starła się pod Magdeburgiem z wojskami Lothara-Udo II. Bitwa zakończyła się rozbiciem sił brandenburskich, co pozwoliło Sasom do spokojnego oblężenia Altmarku, które zakończyło się w październiku następnego roku. Lothar-Udo II, widząc swoje beznadziejne położenie, zgodził się na oddanie Altmarku Ordulfowi.

Bitwa pod Magdeburgiem
​

Wojna trwała, ale Ordulf nie zapominał o sprawach rodzinnych. Wiosną spełnił zachciankę swojej żony Uflhildy i kupił jej myszołowa. Natomiast w czerwcu syn Ordulfa, Magnus, został obdarzony córką. Świeżo upieczony ojciec otrzymał pozwolenie Ordulfa na krótki urlop podczas oblężenia Altmarku i odwiedzenie żony. Tuż po tym baron Thietmar von Goslar, tajny szpieg księcia, wpadł na spisek, który miał na celu zabicie następcy tronu, Magnusa. Okazało się, że prowodyrem była jego żona, księżniczka Adelheida. Ordulf natychmiast nakazał wtrącić ją do lochu, zdążył także ostrzec swojego syna.

Adelheida zamieniła książęce komnaty na książęce lochy
​

Niewiele czasu minęło, a Ordulf ogłosił się księciem Gelre. Cesarz był zmuszony zgodzić się na żądania jednego z niewielu lojalnych wasali - w cesarstwie doszło do serii buntów. Niepodległość próbowały wywalczyć Miśnia i Toskania, oraz kilka miast włoskich. Ordulf był zaskoczony wieścią, że jego brat Hermann dowodził armią toskańską podczas bitwy z wojskami Heinricha IV pod Rawenną.

Korzystając z praw nowego tytułu Ordulf wypowiedział wojnę księciu Dolnej Lotaryngii, Gottfriedowi II. Stawką było hrabstwo Nijmegen, leżące w granicach księstwa Gelre. Gottfried, zajęty walką ze swoimi wasalami, nie był w stanie przeciwstawić się wojskom saskim, które po kilkumiesięcznym oblężeniu zdobyły Nijmegen. Gottfried, podobnie jak wcześniej Lothar-Udo, musiał oddać sporne tereny.

Jak zwykle podczas wojny sporo działo się w samym księstwie. Hrabia Oldenburga, Thomas, kilkukrotnie najeżdżał ziemie arcybiskupa Osnabrueck, Benno. Ordulfa bardziej zdenerwowała jednak nieporadność Thomasa niż fakt wojenki między wasalami. Kanclerz Engelbrecht ponownie odniósł sukces fałszując dokumenty, tym razem dotyczące praw do arcybiskupstwa Kolonii. Szpieg Thietmar znalazł zapiski dowodzące zdrady arcybiskupa Munsteru, Friedricha, marszałka księstwa Saksonii. Ordulf nakazał pojmać i wygnać z kraju zdrajcę. Nowym marszałkiem został biskup Hamburga, Gregor. Niedługo po tym w więzieniu zmarła księżniczka Adelheida. Ordulf wreszcie pozbył się synowej w dosyć łagodny jak na tamte czasy sposób. Nową żoną Magnusa została księżniczka gruzińska, Martha, a w prezencie ślubnym syn Ordulfa otrzymał hrabstwo Altmark. Niestety Martha zmarła nagle kilka miesięcy po przybyciu do Niemiec. Tym razem Magnus sam wybrał sobie żonę - została nią jedna z dam dworu, Wulfhilda. Małżeństwo z niżej urodzoną kobietą nie spodobało się Ordulfowi, ale niestety nie zdołał mu przeszkodzić.

Oj, dzieje się
​

Przygotowania do kolejnej wyprawy na Dolną Lotaryngię spowolnił bunt chłopów w Gelre. W cesarstwie chaos powoli się kończył. Nowy cesarz, dawny przeciwnik Ordulfa Lothar-Udo, zdołał pokonać buntujących się wasali. Jego siła była jednak niewielka - dysponował jedynie swoim księstwem Brandenburgii, co przy rozrastającej się Saksonii, Bawarii czy Czechach nie dawało mu wielu szans na hegemonię w cesarstwie. Ordulf dał temu wyraz odmawiając poparcia dla dalszego zwiększania uprawnień cesarza. Co więcej zgodził się na przyłączenie się do spisku prowadzonego przez swojego siostrzeńca, księcia Holandii Dirka V, mającego na celu zmniejszenie tychże uprawnień.

Kolejna wojna z Dolną Lotaryngią bardzo przypominała pierwszą - nowy książe Gottfried III musiał nadal borykać się z buntami wasali. Kampania została przeprowadzona błyskawicznie, a Kolonia pod koniec 1075 r. miała już nowego władcę. Ordulf kontynuował zaborczą politykę - tuż po pokonaniu Gottfrieda ogłosił się księciem Holsztynu, a na początku 1076 r. najechał Lubekę. Po przegranej bitwie pod Hannoverem siły hrabiego Budziwoja nie mogły już przeszkodzić wojskom saskim w zajęciu Lubeki. Budziwoj został zmuszony do złożenia hołdu lennego.

Starcia militarne i dyplomatyczne
​

W czerwcu Ordulf otrzymał od cesarza zaproszenie na turniej rycerski. Miała to być próba nawiązania lepszych stosunków między Lotharem a Ordulfem. Książe wykorzystał jednak turniej jako okazję do spotkania z Dirkiem V, w międzyczasie popisując się swoimi umiejętnościami we władaniu orężem. W tym czasie dowiedział się o spisku jego żony Ulfhildy. Celem był następca tronu cesarskiego, małoletni Heinrich. Działania małżonki uradowały księcia na tyle, że z turnieju przywiózł jej kolejny prezent - pięknego sokoła.

Książe pokazał niejednemu młodemu rycerzowi jak powinno się walczyć
​

 

Postów to nazbierasz zapewne jeszcze co niemiara.

A takie pytanie odnośnie aara: Chcesz zająć Saksonią jakiś wybrany obszar (np dzisiejszych Niemiec) czy po prostu będziesz zajmował wszystko jak leci?

 

@Nuke
W takim razie do dzieła. Swoją drogą te brody monarchów są rozbrajające. xD

 

Das ist mein Land! - Die Billunger AAR

Panowanie Magnusa I Billungera, księcia Saksonii, Gelre, Holsztynu, Kolonii, Brunszwiku i Turyngii - część I
​

Jedyny syn Ordulfa, Magnus, miał niesamowicie pokręcone życie prywatne. Pierwsza i trzecia żona, Adelheida i Wulfhilda, dybały na jego życie, druga, gruzińska księżniczka Martha, zmarła zanim młody książę zdążył skonsumować małżeństwo. Dopiero czwarta małżonka, Isentrude, dała mu upragnionego syna, Lamberta. Wcześniejsze żony wydały na świat jedynie dziewczynki. Tuż po śmierci Ordulfa Magnusowi urodził się kolejny syn, który otrzymał imię po dziadku. Chcąc jednak uniknąć ewentualnych sporów o sukcesję książę zdecydował, że mały Ordulf w przyszłości zostanie arcybiskupem Muenster.

Magnus, choć niepozbawiony wad, był dobrze przygotowany do pełnienia obowiązków księcia. W hrabstwie Altmark, nadanym mu niegdyś przez ojca, dał się poznać jako dobry zarządca lubiany przez poddanych. Utrzymywał też dobre stosunki z wasalami ojca, więc po przejęciu władzy nie musiał borykać się z ewentualnymi buntami. Magnus doskonale wiedział co ma robić - wystarczyło, że kontynuował politykę Ordulfa. W chwili wstąpienia na tron miał już jednak aż 42 lata.

Nie minęło wiele czasu od śmierci Ordulfa, a Magnus już rozpoczął kolejną wojnę. Na szczęście ojciec zostawił mu pełny skarbiec i gotowe do podbojów wojsko, czyli wszystko czego książę teraz potrzebował. Pierwszą ofiarą Magnusa został książę Miśni Rudolf I, a casus belli pełniły oczywiście żądania Magnusa do ziem księstwa Saksonii. Miśnieńskie wojsko doskonale wiedziało, że nie będzie w stanie pokonać w otwartej bitwie Sasów. Magnus jednak nie pozwolił na rozdrobnienie swoich regimentów i ścigał Miśnieńczyków aż do Holsztynu, gdzie doszczętnie zniszczył ich armię w bitwie pod Kilonią. Następnie przystąpił do oblężenia Plauen. Bunty, które wybuchły we Frankonii, Czechach i Bawarii oraz swoisty désintéressement cesarza w kwestii nowych podbojów Saksonii, zmusiły Rudolfa do oddania Magnusowi spornego hrabstwa.

Wohin gehst du? Wohin?
​

W tym czasie sporo działo się w samym księstwie. W Altmarku zakończył się letni festiwal. Magnus musiał też uregulować stosunki z duchowieństwem. Zdecydował się pójść za radą swojego nadwornego kapelana Emicha von Detmolda i ukazać arcybiskupom swoją siłę. Świetną okazją do tego była właśnie wojna z Miśnią. Niedługo potem Isentrude zaszła w kolejną ciążę. Rozwiązanie zbiegło się z podpisaniem pokoju z Rudolfem I. Szczęście na dworze Magnusa było podwójne, bowiem księżna urodziła bliźniaki - Cothildę i Magnusa, który imię otrzymał tym razem po ojcu. Książę wykorzystał narodziny kolejnego syna do zwiększenia swojej kontroli nad kościołem nadając mu prawa do arcybiskupstwa Bremy. Dzięki temu Magnus obsadził synami dwa z czterech arcybiskupstw w swoim księstwie.

Dopiero czwarta żona Magnusa okazała się być wystarczająco płodna
​

W czerwcu 1089 r. Magnus najechał księstwo Turyngii. Kilka miesięcy wcześniej biskup Hamburga Georg, który pełnił na dworze funkcję kanclerza, spreparował odpowiednie dokumenty. Stosując stare sztuczki swojego ojca Magnus nabył prawa do hrabstwa Nassau. Wojna wydawała się być łatwa. Książę szybko przystąpił do oblężenia Nassau, jednak odrobinę zaniepokoił go brak armii wroga. Okazało się, że turyngijskie wojska walczyły na południu z wojskami frankońskimi. Następnie ruszyły na Kolonię i zdobyły ją. Magnus poczekał do zakończenia oblężenia Nassau, dopiero potem ruszył w pościg za przeciwnikiem, po drodze odbijając Kolonię. Zniszczenie resztek sił wroga zajęło jednak kilka miesięcy - wojna zakończyła się dopiero w styczniu 1091 r. Magnus zyskał nie tylko hrabstwo Nassau, ale także tytuł księcia Turyngii, co dało mu prawa do ziem zajmowanych przez Miśnieńczyków. Z ich odbiciem musiał jednak poczekać na wygaśnięcie pokoju z Rudolfem I.

Niespodziewane oblężenie
​

Oczywiście nie obyło się bez wielu wydarzeń w Saksonii. Tym razem doszło do serii mariaży, poprzedzonych śmiercią księżnej Ulfhildy. Magnus nie dysponował zbyt wysoko urodzonymi personami na swoim dworze, mimo to udało mu się zawrzeć kilka korzystnych małżeństw, między innym i z polską księżniczką Śmiechną, księciem Nawarry Garcią oraz, co było dosyć egzotycznym zjawiskiem na saskim dworze, z księżniczką Etiopii Jazarah.

Przyszła wiosna, a Magnus postanowił zrobić wiosenne porządki na zachodnich kresach swojego małego imperium. W granicach księstwa Kolonii powinno leżeć hrabstwo Loon, niestety władzę w nim wciąż sprawował Gottfried III, książę Dolnej Lotaryngii. Była to pierwsza wojna z sąsiadem zza Renu, która była w miarę trudna dla Sasów - Gottfried wystawił pokaźną armię, niestety dla niego Magnus wojaków miał dwa razy więcej. W bitwie pod Kampen Lotaryńczycy przegrali, ale nie dali się rozbić jak dotąd bywało. Książę nadrobił zaległości w bitwie pod Bergiem, a niedługo potem Gottfried poprosił o pokój. Hrabia Emmo przeszedł pod kuratelę nowego seniora.

Pierwszy poważny opór
​

W czerwcu 1091 r. Isentrude urodziła kolejną córkę - Giselę. Papież Aleksander II ogłosił krucjatę przeciwko muzułmanom w hrabstwie Tarragony. Pod koniec 1092 r. ponownie wzmocnił kontrolę nad duchowieństwem, zgadzając się na żądania mieszczan by sądy książęce były ważniejsze od kościelnych. Dwa lata później Magnus znów polepszył stosunki z mieszczanami zabraniając chłopom handlować w miastach.

Z początkiem 1093 r. Magnus najechał na hrabstwo Turyngii, które oczywiście prawnie mu się należało. Osłabione państwo Rudolfa I nie było w stanie oprzeć się kolejnemu saskiemu najazdowi. Po rozbiciu wojsk miśnieńskich pod Weimarem i zdobyciu Turyngii Rudolf ukorzył się przed Magnusem i przekazał mu zwierzchność nad hrabią Ludwigiem.

W maju 1093 r. księżniczka Maria zaręczyła sie z księciem Holandii Gijsbrechtem I. Była to próba kolejnego zbliżenia Holandii z Saksonią. Rok później, gdy Maria skończyła 16 lat wyjechała do Vlaardingen by poślubić swojego wybranka. W międzyczasie biskup-kanclerz Georg sfabrykował kolejny dokument, tym razem dotyczący praw do hrabstwa brandenburskiego. Magnus musiał jednak odłożyć w czasie zdobycie terytoriów na wschodzie, gdyż nadal kontrolował je cesarz Heinrich V, zwany Okrutnym. Chwilowo musiał zadowolić się wprowadzeniem obowiązkowych kontyngentów od swoich wasali. Niedługo potem księżniczka Cothilda zaręczyła się z księciem Górnej Lotaryngii Stefanem I.

Tym razem poszło gładko
​

Na początku 1095 r. Magnus dowiedział się o zdradzie hrabiego Kleve, Dietricha. Książę nakazał go uwięzić, a następnie wygnać z kraju, przejmując oczywiście jego dotychczasowe władztwo. Rok później w Hamburgu rozprzestrzeniła się herezja katarska. Magnus natychmiast wysłał tam swojego nadwornego kapelana, który po kilkunastu miesiącach zaprowadził porządek w hrabstwie. W międzyczasie zaręczył swoją najmłodszą córkę Giselę z księciem Meklenburgii Giselbertem I.

Nadszedł w końcu czas na wojnę z Duńczykami. Magnus wybrał doskonały moment - większość armii duńskiej walczyła z bałtyckimi plemionami na wschodzie. Sasi wkroczyli na terytorium północnego sąsiada nie napotykając żadnego oporu i zajmując kolejno Holsztyn, Szlezwik oraz wyspę Fyn. Dopiero gdy oblegali siedzibę króla - Ringsted - starli się z wrogiem. Król Erik I był w beznadziejnym położeniu i bez szemrania zgodził się na oddanie Holsztynu.

Nadspodziewanie łatwe pokonanie Duńczyków
​

W lipcu 1098 r. odkryto spisek hrabiego Lubeki Budziwoja. Posłańcom księcia nie udało się dopaść hrabiego i Magnus był zmuszony do zwołania wojsk by pokonać buntownika. Po rozbiciu niewielkiego regimentu Budziwoja pod Hamburgiem Sasi bezproblemowo zajęli Lubekę. Budziwoj został pojmany i wygnany z Saksonii. Jego ziemie otrzymał książę Lambert, który kilka lat później dostał także hrabstwo holsztyńskie. Na początku 1099 r. znaleziono dowody zdrady burmistrza Hamburga Emicha, którego spotkał los innych wiarołomnych wasali.

W maju 1099 r. książę Lambert zaręczył się z francuską księżniczką Anne. Magnus otrzymał od cesarza zaproszenie na turniej rycerski, ale niestety nie dorównał w sukcesach swojemu ojcu. Po powrocie do domu zajął się rozbudową strategicznych hrabstw - Holsztynu, Kolonii i Lueneburga, skupiając się na ufortyfikowaniu tych regionów.

Pod koniec 1099 r. kanclerz Gotzelo sfabrykował żądania Magnusa do hrabstwa Sticht. Kolejna wojna z Gottfriedem III była tym razem wyjątkowo łatwa - książę Stefan I już wcześniej rozbił jego wojska, a Magnusowi pozostało jedynie zająć interesujące go hrabstwa. Trzy lata później Magnus ponownie powiększył swoją domenę łapiąc na zdradzie hrabinę Plauen Dorotheę, którą spotkał los poprzedników. W międzyczasie dorosły już Lambert wziął ślub z Anną.

Przełom stuleci książę spędził na wprowadzaniu w życie spisku, który miał mu wreszcie zapewnić księstwo Brandenburgii. Plan Ordulfa niestety nie wypalił - Heinrich V zdołał zapewnić sukcesję swojemu synowi Baldewinowi, który był obecnym cesarzem. Magnusowi nie uśmiechało się samotne wyruszenie na cesarza, więc skontaktował się z królem Czech Brzetysławem I, książętami pomorskimi Otto I i Burchardem I oraz księciem Frankonii Konradem IV. Co z tego wyniknie? To się jeszcze okaże...

Czy spisek się powiedzie?
​

---------- Post added at 20:19 ---------- Previous post was at 20:19 ----------

@Simoners - na razie północne HRE, co potem to się pomyśli

 

Mogłeś dać na koniec mapkę obecnych terenów Saksonii, a tak poza tym to zaczyna się robić całkiem ciekawie. ^^

 

no i troszkę to ich jedziesz

 

Zobaczymy co będzie gdy będę walczył z cesarzem - podejrzewam, że bez dwóch armii najemniczych raczej nie podołam, przynajmniej na początku.

 

Hmmm... Zacząłem się bać, że Nuke zaczyna robić coś niezwiązanego z III Rzeszą i globalną wojną atomową, ale okazało się, że to wciąż ten sam Deutschland/Mein Land/jak zwał tak zwał
A AAR jak zwykle epicki. Dodasz na końcu atomówki? :>

 

Maszyna czasu i będzie bombka

 

Coś się stało z obrazkami, Nuke, może wgraj je jeszcze raz ?

 

Jak zwykle przekroczyliście limit wyświetleń na photobuckecie, miałem tak już w trzech aarach. Od następnego odcinka będę wrzucał screeny na imageshack.

 

Das ist mein Land! - Die Billunger AAR

Panowanie Magnusa I Billungera, księcia Saksonii, Gelre, Holsztynu, Kolonii, Brunszwiku i Turyngii - część II
​

Październik 1102 r. był przełomem w stosunkach wewnątrz cesarstwa. Baldewin I był pierwszym cesarzem, który musiał zgodzić się na żądania swojego wasala. Pismo, które otrzymał od Magnusa, było podpisane także przez najsilniejszych władców północnych ziem cesarstwa. Potężna koalicja zmontowana przez saskiego księcia była poważnym zagrożeniem dla cesarza. Teraz to cesarz był w mniejszości - wybuch wojny domowej zredukowałby jego siłę o co najmniej połowę. Baldewin nie miał wyjścia - musiał oddać Magnusowi hrabstwo Brandenburgii. W rękach cesarza znajdowało się jeszcze hrabstwo Anhalt, ale na razie Magnus nie zdecydował się na kolejne starcie z Baldewinem...

Cesarz nie miał wyjścia...

​

W lutym 1103 r. okazało się, że hrabia Gelre Gozewijn zawiązał spisek mający na celu wprowadzenie elekcji w wyborze nowego księcia. Magnus nie zdołał pojmać buntownika, a do rewolty szybko przyłączył się hrabia Kleve Lothar. W kilka miesięcy później w Altmarku dodatkowo wybuchł bunt chłopów, natomiast w Lueneburgu poddani odmówili zapłacenia książęcemu zarządcy Gebhardowi. Walki wewnętrzne trwały aż do 1105 r., gdy pokonano i wygnano Gozewijna oraz Lothara.

Porządki wewnętrzne
​

Pomimo problemów wewnętrznych Magnus nie zaniedbał polityki zagranicznej. W 1102 r. jego córka Maria zmarła w więzieniu, gdzie została umieszczona przez jej męża, księcia Holandii Gijsbrechta I. Dwa lata później kanclerz Gotzelo sfabrykował żądania Magnusa do hrabstwa Zachodniej Fryzji, co wystarczyło by wypowiedzieć wojnę Gijsbrechtowi i odpowiednio ukarać go za postępowanie z saską księżniczką. W czerwcu 1106 r. Magnus wyruszył na księcia Holandii, szybko rozbijając jego siły pod Kampen i Ijsselstein. Po krótkim oblężeniu Alkmaaru Gijsbrecht zgodził się na zawarcie pokoju w maju 1107 r.

Szybkie zwycięstwo
​

Lato 1107 r. przyniosło trzy wiadomości. W lipcu księżniczka Gisela poślubiła księcia Meklemburgii Giselberta I, natomiast księżniczka Cothilda wyszła za księcia Górnej Lotaryngii Stefana I. Zaledwie miesiąc później zmarł drugi syn Magnusa, arcybiskup Kolonii Ordulf.

Dwóch zięciów za jednego syna - uczciwa wymiana?
​

Ostatnie miesiące życia Magnus spędził na ukróceniu spisków na życie swoje i następcy tronu Lamberta. We wrześniu 1108 r. na jaw wyszedł spisek wnuka Magnusa, Michaela, który miał na celu zamordowanie Lamberta. Michael oczywiście został uwięziony. W grudniu odkryto, że księżniczka Anna, żona Lamberta, chciała zabić Magnusa. Stary i schorowany książę wybaczył swej synowej, mając na uwadze jakie problemy ze znalezieniem małżonki miał on sam. Chciał tego oszczędzić swojemu synowi, co więcej i tak był bliski śmierci, więc nie obraził się za chęć skrócenia jego panowania o te kilka miesięcy.

Dajcie mu odejść spokojnie...
​

19 lutego 1109 r. zmarł książę Magnus I, na tronie saskim zasiadł jego syn Lambert. Magnus niemal dorównał swojemu ojcu, poszerzając swoje władztwo o nowe terytoria, zdobywając tytuł księcia Turyngii i zwycięsko wychodząc z rozgrywki o Brandenburgię. Lambert będzie musiał kontynuować dzieło swojego ojca i dziadka - musi odzyskać hrabstwo Anhalt i umocnić hegemonię Saksonii w północnej części cesarstwa.

Saksonia po śmierci Magnusa I

Spoiler