Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

​

Panowanie margrabiego Albrechta I Brandenburskiego - część I (1144-1155)
​

​

O wojnach z poganami i co z nich wynikło

Po krucjatach Albrechta jedyne pogańskie plemiona ostały się w Meklemburgii. Margrabia nie zwlekał z pokonaniem i ich - chrapkę na te ziemie miał zarówno książę saski Heinrich III, jak i pomorscy Gryfici, a i cesarz z królem duńskim łapczywie spoglądali na terytorium, które mogli podbić bez oglądania się na Pax et Treuga Dei.

Już na wiosnę 1144 r. Albrecht na czele swojej armii, wraz z posiłkami margrabiego Miśni Konrada I, spotkał się z zastępami pogańskimi. Choć bitwy były zwycięskie i wojska wroga zostały rozbite, to sam margrabia został ranny i przez kilka miesięcy musiał zawiadywać ze swojej siedziby na zamku Brandenburg. W lipcu zdobyty został zamek Mecklenburg, a w sierpniu Brandenburczycy wsparci wojskami cesarskimi rozbili posiłki Prusów. Niedługo potem padła kolejna twierdza - Rostock.

Rok później ozdrowiały Albrecht uderzył na ostatnie pogańskie plemię, mające siedzibę na Rugii i zamku Werle. Po serii oblężeń, podczas których nie wydarzyło się nic wartego uwagi, w październiku 1145 r. Marchia Brandenburska poszerzyła się o całą Meklemburgię.

​

O porządkach wewnętrznych

Margrabia, zajęty walkami z poganami, nie miał początkowo czasu na zajmowanie się sprawami wewnętrznymi. Dopiero zima przełomu 1144 i 1145 r., która przyniosła przerwę w działaniach wojennych, oraz wyleczenie z rany otrzymanej pod Mecklenburgiem, pozwoliły Albrechtowi na aktywniejsze działania w swojej domenie. A domena ta miała się niedługo powiększyć - dzięki wsparciu Ordulfa, burmistrza Haldensleben, margrabia mógł sfabrykować roszczenia do Altmarku, będącego we władaniu Friedricha von Sommerschenberga, nieprzychylnego Albrechtowi wasala. Jednakże ponowne rozpoczęcie walk z poganami i bunt ichniej ludności w podbitym Rostocku oddalił chwilowo pozbycie się krnąbrnego poddanego. Zanim jednak Albrecht wyruszył na wojnę odkrył swoją nową pasję - ogrodnictwo. W maju dało się zauważyć pierwsze efekty misji chrystianizacyjnej w Meklemburgii. W październiku natomiast burmistrz Ordulf wykazał się przy zdzieraniu podatków z mieszczan, co zasiliło skarbiec margrabiego. Miesiąc później pokonanu buntowników z Rostocka.

Na początku 1146 r. Albrecht przeforsował nałożenie wyższych podatków na duchowieństwo. Niedługo potem nakazał hrabiemu Friedrichowi zwrot Altmarku pod groźbą wojny. Wasal nie zgodził się na to, jednakże siły margrabiego po niedawno zakończonej wojnie z poganami były zbyt słabe by samodzielnie zająć Altmark. Albrecht zdecydował się na wynajęcie oddziału najemników, z pomocą którego udało się pokonać i wygnać Friedricha, a stało się to dopiero w grudniu 1147 r.

W kwietniu 1146 r. na katolicyzm nawrócił się Marek, burmistrz Wismaru, natomiast w październiku 1147 r. większość ludności w zachodniej Meklemburgii wyznawała jedyną prawdziwą wiarę. Nadworny kapelan Stefan został wysłany do Rostocka, by i tam wyplenić pogan wzbraniających się wspieraniu skarbca biskupa Penzlin. Albrecht, korzystając z chwil spokoju, przyjął u siebie cesarskiego dyplomatę, od którego nauczył się wielu ciekawych zagrywek politycznych.

Na początku 1948 r. Albrecht przyjął na dworze swojego głównego zarządcę, burmistrza Ordulfa, który przedstawił margrabiemu plan zwiększenia dochodów z jego włości. Albrechtowi owy plan bardzo się spodobał, wsparł nawet Ordulfa niewielką sumą, którą miał przeznaczyć na realizację swoich zamierzeń. W sierpniu margrabia zdecydował, że przechodzi na ścisłą dietę. Efekt głodówki przyszedł po dłuższym czasie - na początku 1149 r. Albrecht poważnie rozchorował się, a choroba przeszła mu dopiero w czerwcu. W listopadzie margrabia utworzył Marchię Meklemburską, którą rządził oczywiście on sam.

Spokojne miesiące mijały. W lutym 1151 r. Albrecht nałożył wyższe podatki na mieszczan. W kwietniu wyszło na jaw, że drugi syn margrabiego, Hermann, zamierza zabić ojca. Albrecht potraktował syna w miarę łagodnie - po ostrej reprymendzie zamknął go w areszcie domowym. W maju zmarł wieloletni marszałek brandenburski Burchard. Zastąpił go Gerlach, burmistrz Güstrow. W kwietniu 1152 r. rozpoczęto budowę podzamcza wokół siedziby margrabiego, zamku Brandenburg. W listopadzie burmistrz Ordulf ponownie zasilił skarbiec złotem podatników. Na początku 1154 r. ponownie wybuchł bunt pogan, tym razem w hrabstwie Werle. W marcu zakończono natomiast budowę podzamcza. W październiku na dworze margrabiego pojawiły się podejrzenia, że marszałek Gerlach jest heretykiem. Albrecht jednak wziął go w obronę i sprawę uznano za zakończoną.

Na początku 1155 r. zmarł tajny szpieg margrabiego, Ernst. Siatkami wywiadowczymi w Marchii miał od teraz zarządzać burmistrz Stralsund, Adalbert. W kwietniu ponownie dał o sobie znać biskup Stefan, który zamiast zajmować się poganami w Meklemburgii widocznie zaczął poszukiwać heretyków na dworze Albrechta. Podejrzenia padły tym razem na biskupa Bernharda. Ponownie Albrecht zdusił aferę w zarodku. W lipcu po raz kolejny do skarbca wpłynęły dochody z podatków. W listopadzie margrabia ponownie zachorował. Niedługo potem dowiedział się, że jego synowa Ermengarda zamierza zabić jego trzeciego syna - Siegfrieda, który chwilowo przebywał w niewoli. Trudna sytuacja przyspieszyła ozdrowienie Albrechta.

​

O zawieruchach w Cesarstwie

27 stycznia 1144 r. papież Coelestin II, na prośbę króla Aragonii Ramiro II, ogłosił krucjatę. Cesarz, a wraz z nim oczywiście wyruszyli na Półwysep Iberyjski. Jedynie Albrecht otrzymał tymczasową dyspensę, wszak szykował się do wojny z poganami bałtyckimi. W międzyczasie trwała misja dyplomatyczna biskupa Wichmanna na dworze saskim. Albrechtowi udało się ocieplić stosunki ze wschodnim sąsiadem, który rościł sobie prawa do Weimaru i Anhaltu. W lipcu do kurującego się Albrechta doszły wieści, iż książę czeski, Vladislav II, zawiązał spisek na życie margrabiego. Dopiero późną jesienią 1145 r. odkryto tajnych współpracowników Vladislava - byli to Arnulf, burmistrz Jeny, oraz Marek, burmistrz Wismaru. Obaj wpadli w niełaskę Albrechta, a na ich włości nałożono wyższe podatki. Na początku 1149 r. na dworze Heinricha III ponownie gościł biskup Wichmann. W maju 1151 r. cesarz Konrad III przeforsował zwiększenie uprawnień władzy cesarskiej. W sierpniu 1152 r. Konrad III zmarł, a jego następcą został Heinrich III, koronowany na cesarza Heinricha VI.

W maju 1153 r. Albrecht rozpoczął starania o przejęciu tytułu księcia Saksonii. Uzyskanie go chroniłoby Marchię Brandenburską przed zakusami Sasów, którzy chcieliby odzyskać Weimar i Anhalt. Margrabiemu udało się zdobyć poparcie Adalberta, arcybiskupa Münster; Pilgrima, arcybiskupa Aquileji; oraz Matthiasa I Grubego, księcia Górnej Lotaryngi. Sfabrykowanie żądań zakończyło się sukcesem, lecz aby nie narazić się cesarzowi Albrecht postanowił odczekać kilka lat zanim ogłosi się księciem Saksonii.

W międzyczasie, o czym warto wspomnieć, Albrecht przebywał w Aragonii, gdyż dyspensa cesarza nie była wieczna, a poganie w Meklemburgii już od kilku lat byli nawracani jedynie krzyżem, a nie mieczem. W każdym razie w październiku 1153 r. Albrecht brał udział w zwycięskim szturmie na Valencię, podczas którego znacząco wyróżnił się. Cesarz natomiast, na fali sukcesów w krucjacie, zwiększył swoje własne uprawnienia. Albrecht niechętnie poparł decyzję cesarza, gdyż przepadały w tym momencie nadzieje na podboje w granicach Cesarstwa. Sama krucjata zakończyła się zwycięstwem we wrześniu 1154 r. Margrabia, by utrzymać ciepłe stosunki z cesarzem, ponownie wysłał biskupa Wichmanna na dwór w Lüneburgu.

​

O ambicjach pomorskich

W lipcu 1153 r. Albrecht sfabrykował żądania dotyczące zachodnich krańców Pomorza. Wpędziło go to w kłopoty finansowe, jednak postanowił nie brać pożyczki. Mimo to, niezwłocznie nakazał zaatakowanie Pomorzan. W październiku zdobyto Wolgast, natomiast w maju 1155 r. Usedom. W tym samym czasie Pomorzanie oblegli Waren. Brandenburczycy, pod osobistym dowództwem margrabiego, ruszyli na pomoc oblężonej twierdzy, ale musieli uznać wyższość przeciwnika. Do niewoli dostał się trzeci syn margrabiego - Siegfried. Albrecht zdecydował się nająć lombardzki oddział. Wzmocniona najemnikami armia brandenburska w sierpniu odblokowała okrążony Waren, a w październiku rozbiła resztki wojsk wroga.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Sophią von Formbach, córką księcia Turyngii Hermanna I, Albrecht miał sześcioro dzieci:
- Hedwigę, żonę Ottona, syna Margrabiego Miśni Konrada I Wielkiego
- Ottona, żonatego z Ermengardą, hrabiną Narbonne
- Hermanna, żonatego z Rychezą Piast, córką króla Polski Władysława II
- Siegfrieda, żonatego z Judithą von Hohenstaufen, córką księcia Frankonii Friedricha I
- Gertrudę, żonę Sigurda II, króla Norwegii
- Bernharda, zaręczonego z Agnieszką Piast, córką króla Polski Władysława II

​

---------- Post added 26-12-2012 at 13:37 ---------- Previous post was 25-12-2012 at 20:21 ----------

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie margrabiego Albrechta I Brandenburskiego - część II (1156-1159)
​

O ambicjach pomorskich słowa kolejne

Na początku stycznia 1156 r. wsparcia Albrechtowi udzielił Friedrich I, książę Frankonii. W marcu zdobyto Anklam, a w maju po raz kolejny Brandenburczycy pokonali Pomorzan, tym razem pod Stralsund. Do niewoli dostał się Aron, burmistrz Gdańska, którego Pomorzanie wykupili kilka tygodni później. Wojna zakończyła się miesiąc później. Albrecht nie tylko przejął hrabstwo Wolgast, ale także uzurpował tytuł księcia pomorskiego.

W grudniu 1157 r., niedługo po śmierci księcia pomorskiego Ratibora I i wstąpieniu na tron jego syna, Swjatopolka I, margrabia po raz kolejny wyprawił się na Pomorze. Celem było tym razem hrabstwo szczecińskie. Wsparcia Albrechtowi udzielił margrabia Miśni Dietrich I i już tradycyjnie książę Frankonii Friedrich I. Pomocy odmówił natomiast zięć margrabiego, Otto, hrabia Lausitz. W lutym 1158 r. doszło do pierwszego starcia pod Soldin, a w kwietniu Pomorzanie zostali rozbici pod Schlawe. Rok później Soldin upadło. Działania wojenne chwilowo przerwała niespodziewana śmierć Albrechta.

​

O porządkach wewnętrznych i rodzynkach cesarskich

W maju 1156 r. śledztwo Adalberta, burmistrza Stralsund, ujawniło popleczników hrabiny Ermengardy, która zamierzała zamordować Siegfrieda. Wszyscy usłyszeli reprymendę od margrabiego, a na ich posiadłości spadły większe obciążenia podatkowe. W lipcu burmistrz Ordulf został zaatakowany przez niezadowolonych chłopów, z których próbował ściągnąć należne margrabiemu daniny. W grudniu Albrecht nałożył na duchowieństwo nakaz wystawiania większego niż dotychczas kontyngentu wojsk. By uspokoić nieco nastroje margrabia zaprosił swoich wasali na wielką ucztę. Zapadła ona w pamięć ówczesnych dworzan ze względu na wspaniałe występy najętych tancerzy i akrobatów oraz mnogość i różnorodność potraw. Podczas uczty biskup Walenty naraził się margrabiemu głośno wyrażając swoje niezadowolenie dotyczące napitków, czym naraził się na gniew Albrechta. Ten z kolei kilka godzin spędził na rozmowie ze swoim kanclerzem, biskupem Wichmannem. Omawiali dalsze kierunki brandenburskiej polityki - przejęcie kolejnych terytoriów na Pomorzu i stosunki z cesarzem.

Dzięki świetnym relacjom z wasalami Albrechtowi udało się przeforsować wprowadzenie elekcyjności tronu brandenburskiego, z zastrzeżeniem, że wybór nowego margrabiego będzie ograniczał się jedynie do panującej dynastii askańskiej. Na swojego następcę wyznaczył swojego najstarszego syna, Ottona. Drugi syn, Hermann, zmarł niedługo potem, natomiast Siegfried nie cieszył się zbytnimi względami u ojca. Najmłodszy Bernhard otrzymał natomiast hrabstwo Wolgast. W kwietniu 1157 r. do skarbca znów wpłynęła pokaźna danina.

Wracając do śmierci Hermanna. Człowiek był to dość pechowy, w lutym 1156 r. zmarła jego chorowita żona Rycheza. Albrecht zaręczył go wówczas z ponad dwadzieścia lat młodszą Agathą von Habsburg, hrabiną Aargau. W kwietniu 1157 r. na jaw wyszło, iż na życie Hermanna dybie Gerlach, biskup Gery, wcześniej zamieszany w spisek na życie Siegfrieda. Albrecht nakazał pojmać spiskującego biskupa, lecz nie udało mu się to, a nie długo później najęci mordercy zabili Hermanna. Wściekły margrabia zebrał wojsko i wyruszył na Gerę, która po krótkim oblężeniu upadła. Gerlach dostał się do niewoli. Albrecht nakazał go ściąć, a biskupstwo Gery nadał synowi Hermanna, Giselbertowi. Córka Hermanna, Cecilie, została zaręczona z Godefroyem d'Anjou, synem księcia Antiochii Amaury'ego I. Nie był to koniec rodzinnych tragedii, gdyż okazało się, że zabójstwie Hermanna maczał palce i Siegfried. Albrecht nakazał go uwięzić.

We wrześniu 1157 r. Albrecht ogłosił się księciem Saksonii. Cesarz Heinrich VI nie miał możliwości przeciwstawić się temu - tłumił wówczas bunt księcia Holandii Dirka VI, którego poparli również Czesi i część państw włoskich. W styczniu 1158 r. w hrabstwie Mecklenburg przyjęły się tradycje i zwyczaje niemieckie, wypierając obrzędy pogańskie. W lipcu złe wieści przyszły od burmistrza Ordulfa. Chłopi brandenburscy dość już mieli ciągłych podatków nakładanych na nich przez margrabiego. U Albrechta interweniowali także Stefan, biskup Havelbergu, i Rudolf, burmistrz Jüterborga. Na początku 1159 r. burmistrz Adalbert doniósł, że Sophie, żona margrabiego, szykuje na niego zamach. Ostra kłótnia między małżonkami omal nie zakończyła się uwięzieniem Sophie. Niedługo potem Ordulf został ponownie zaatakowany podczas zbierania podatków.

W lipcu 1158 r. zmarł cesarz Heinrich VI. Na nowego cesarza wybrano małoletniego Heinricha VII. Korzystając z regencji, margrabia przyłączył się do frakcji mającej na celu obniżenie autorytetu cesarskiej korony. Była ona jednak zbyt słaba, by wymusić cokolwiek na siedmioletnim władcy.

29 kwietnia 1159 r. Albrecht I Brandenburski, margrabia Brandenburgii i Meklemburgii, książę Saksonii i Pomorza, zmarł we śnie. Jego następcą został jego najstarszy syn Otto. Do największych zasług Albrechta niewątpliwie należy zaliczyć rozwiązanie problemu pogańskich Słowian, rozszerzenie granic Marchii Brandenburskiej i zapewnienie sobie silnej pozycji w negocjacjach z cesarzem.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Sophią von Formbach, córką księcia Turyngii Hermanna I, Albrecht miał sześcioro dzieci:
- Hedwigę, żonę Ottona Wettina, hrabiego Lausitz, syna Margrabiego Miśni Konrada I Wielkiego
- Ottona, żonatego z Ermengardą, hrabiną Narbonne
- Hermanna, żonatego z Rychezą Piast, córką króla Polski Władysława II; po jej śmierci w 1156 r. zaręczonego z Agathą von Habsburg, hrabiną Aargau, małżeństwo nie doszło do skutku w związku ze śmiercią Hermanna w 1157 r.
- Siegfrieda, żonatego z Judithą von Hohenstaufen, córką księcia Frankonii Friedricha I
- Gertrudę, żonę Sigurda II, króla Norwegii
- Bernharda, zaręczonego z Agnieszką Piast, córką króla Polski Władysława II

Panowanie margrabiego Ottona I Brandenburskiego - część I (1159-1165)
​

O pomorskich ambicjach raz jeszcze

Otto po śmierci ojca jak najszybciej przybył do Brandenburgii. Sam nie był zbyt utalentowanym dowódcą, dowodzenie w polu zostawił innym. Brał jednak udział w oblężeniu biskupstwa Wollin i grodu szczecińskiego. W październiku 1159 r. Brandenburczycy dopadli resztki pomorskich wojsk i rozbili je pod Posen. Nieługo potem Swjatopolk I zgodził się na oddanie spornych ziem Ottonowi.

W maju 1160 r. biskup Wichmann sfabrykował roszczenia Ottona do hrabstwa słupskiego. Z wojną Otton zwlekał do grudnia 1161 r., a pierwszy sukces odniósł we wrześniu 1162 r. gdy padło Schlawe. W międzyczasie na Pomorze uderzyli także polacy, którzy zajęli Gdańsk. W styczniu padł Słupsk, po czym Swjatopolk I uznał swoją porażkę. Sam Słupsk szybko został przemianowany na bardziej niemiecki Stolp.

​

O rodzinnych zagwozdkach i niechcianej małżonce

Otto po wstąpieniu na tron brandenburski od razu począł zastanawiać się jak pozbyć się niechcianej małżonki, z którą związał go jego ojciec. Na rozwód nie zgodziłby się papież, zabójstwo również nie wchodziło w grę, gdyż wpływy Ottona nie sięgały dalekiej Okcytanii. Margrabia chciał chociaż ściągnąć do Brandenburgii swoich synów, którzy dorastali na dworze Ermengardy. Z nich mógł być jednak tylko częściowo zadowolony. Najstarszy Albrecht od dziecka był idiotą, zamkniętym w sobie nieśmiałym tchórzem, który większość dnia spędzał na obżeraniu się i wylegiwaniu w swojej komnacie. Młodszy Markward był znacznie bardziej utalentowany i to jego Otto zamierzał wyznaczyć na swojego następcę, pomimo przesiąknięcia Markwarda okcytańską kulturą, która niekoniecznie musiała podobać się panom brandenburskim. Z ostateczną decyzją wstrzymywał się jednak do czasu osiągnięcia pełnoletności przez najmłodszego syna - Ottona, który również nieźle rokował.

Pierwszą decyzją Ottona po śmierci ojca było uwolnienie z lochów margrabiego swojego brata Siegfrieda. Nie nadał mu jednak żadnych ziem, gdyż, podobnie jak Albrecht, nie uważał go za kompetentnego zarządcę. Po rozmowach z nadwornym kapelanem Stefanem rozważał także przyjęcie celibatu, jednakże ostatecznie pozostał przy swoich chutliwych zwyczajach. W listopadzie 1159 r. zaręczył swoją bratanicę Agnes, córkę Siegfrieda, z Williamem Dunkeldem, synem króla Szkocji Henry'ego I. W marcu 1160 r. rozpoczęto rozbudowę podzamcza w Brandenburgu.

W kwietniu 1160 r. podczas uczty Otto nieopatrznie stwierdził, że na jego dworze wszyscy kłamią. Przyjaciel jego ojca, biskup Wichmann, sprzeciwił się zdaniu swojego seniora, co doprowadziło do kłótni. Stosunki między margrabią i jego kanclerzem nie były dobre, lecz gdy biskup zmarł w 1162 r. Otto odprawił mu pogrzeb ze wszystkimi honorami.

W sierpniu 1160 r. zmarła matka Ottona, Sophie. Przeżyła swojego męża, którego notabene zamierzała zabić, zaledwie o rok. W listopadzie burmistrz Ordulf opracował kolejny plan poprawy ekonomicznej w Brandenburgii. Otto, podobnie jak jego ojciec, wsparł zarządcę pieniędzmi. W październiku 1161 r. zmarł burmistrz Adalbert, a nowym nadwornym szpiegiem został Meinhard, burmistrz Wismaru. W listopadzie na katolicyzm nawróciło się całe hrabstwo Rostock, a w marcu 1162 r. także Werle. Wcześniej, w styczniu, na dworze margrabiego pojawił się burmistrz Gerlach, marszałek wojsk brandenburskich. Otto przychylił się do jego pomysłów poprawienia obronności wschodnich granic Marchii i zapewnił mu stosowne fundusze. W kwietniu, jak już było wspomniane, zmarł biskup Wichmann, a nowym kanclerzem został Dietwin von Gotha.

We wrześniu 1162 r. na dwór brandenburski przybył najstarszy syn margrabiego, Albrecht. Swojej opinii o nim Otto nie zmienił, a równie złą miał o jego nowej małżonce. Oboje byli dobrze zgraną parą, a ich nienasycone apetyty były wielkim problemem dla nadwornego szafarza. Miał tylko nadzieję, że uda mu się wychować swojego wnuka, Eudesa, który urodził się rok później, na lepszego przedstawiciela dynastii.

W styczniu 1163 r. rozpoczęto budowę podzamcza w Stendal. W lutym na dwór margrabiego przybyła para trubadurów z Okcytanii. Ottonowi szczególnie spodobała się pieśń miłosna, a gust margrabiego podzielił biskup Ekbert. Przez cały lipiec Otto zagłębiał się w księgach opisujących kampanie Aleksandra Wielkiego, co pozwoliło mu na lepsze zrozumienie sztuki wojennej. W sierpniu do skarbca napłynęła kolejna transza podatków. Miłość margrabiego do książek rozkwitła, przez co zyskał na swoim dworze opinię uczonego. W kwietniu 1164 r. rozpoczęto budowę podzamcza w Zerbst. W sierpniu na dwór przybyła delegacja burmistrzów z prośbą o zmniejszenie podatków. Otto wyjaśnił im dlaczego nie może spełnić ich prośby, co na jakiś czas zadowoliło wasali. Miesiąc później margrabia rozchorował się, a wyzdrował dopiero w listopadzie. W grudniu zakończono budowę podzamcza w Stendal.

Na początku 1165 r. na dwór brandenburski przybył Markward. Przywiózł ze sobą żonę, Charlotte Taileffer, córkę księcia Akwitanii Guillaume X. Zarówno przymioty syna, jak i jego małżonki, pozwalały Ottonowi na optymistyczne zapatrywania na przyszłość Marchii. Albrecht natomiast zaczął domagać się nadań ziemskich, ale margrabia oczywiście wyśmiał jego żądania. Chcąc wskazać swojego wstępnego faworyta uczynił Markwarda nadwornym zarządcą szpiegów.

W marcu 1165 r. rozpoczął się roman Ottona z jego szwagierką, Judithą von Hohenstaufen. Brak kobiety u boku doskwierał margrabiemu, gdyż swojej żony nie widział od lat sześciu. Spotkania z Judithą zaowocowały urodzeniem pod koniec roku Benedicty, jednakże oficjalnie margrabia wyparł się córki. W tym czasie Markward i Charlotte'a zaczęli naciskać na Ottona, który ostatnio osiadł na laurach, by znalazł sobie nowy ważki cel. Sam margrabia był jednak zadowolony ze swoich osiągnięć i ani myślał ruszać się z zamku Brandenburg.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Ermengardą, hrabiną Narbonne, Otto miał czworo dzieci:
- Elisabeth, żonę Guillaume de Bachaumont, hrabiego Auxerre
- Albrechta, żonatego z Idą de Bethune, córką hrabiego Artois Roberta
- Markwarda, żonatego z Charlotte Taileffer, córką księcia Akwitanii Guillaume X
- Ottona
Z Judithą von Hohenstaufen, żoną swojego brata Siegfrieda, Otto miał jedno dziecko:
- Benedictę, zaręczoną z królem León Nuno I

​

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie margrabiego Ottona I Brandenburskiego - część II (1166-1175)
​

O wewnętrznych sprawunkach Ottona

W marcu 1166 r. zakończono budowę podzamcza w Zerbst i rozpoczęto analogiczne przedsięwzięcie w Weimarze. W kwietniu, w wyniku niecodziennej współpracy marszałka Gerlacha i biskupa Stefana opracowano nowe lekkie pancerze. W czerwcu rozpoczął się letni festiwal. Głównym celem jego organizacji było uspokojenie nastrojów chłopów, którzy z trudem znosili ciężkie podatki nakładane przez margrabiego. Duża liczba chłopów podczas najważniejszych wydarzeń festiwalu nie spodobała się marszałkowi Gerlachowi. Ottonowi szczególnie spodobał się występ wędrownej trupy i tresowany niedźwiedź. Na festiwalu pojawił się mnich, który obwieszczał zbliżający się koniec świata. Otto i większość jego poddanych wyśmiała 'proroka', co nie spodobało się biskupowi Johannowi. Z podobnym humorem margrabia odniósł się do błazna, który ośmielił się zażartować z przywar Ottona. Festiwal bardzo spodobał się chłopom, czego efektem była kolejna danina zasilająca skarbiec margrabiego.

​

W sierpniu 1167 r. rozpoczęto budowę podzamcza w Mecklenburg, natomiast w lutym 1168 r. roboty budowlane zakończone w Weimarze. W kwietniu po długiej chorobie zmarła Ermengarda. Otto nie raczył pojawić się na jej pogrzebie, a wręcz urządził ucztę. Dodatkowym plusem śmierci niechcianej małżonki był wyjazd do Narbonne Albrechta wraz z żoną, co znacznie poprawiło humor margrabiemu i nadwornemu szafarzowi. Otto niezwłocznie ożenił się z hrabiną Gjertrudą Crovan, hrabiną Wyspy Man. Równocześnie, w związku ze śmiercią króla Nuno I, zaręczył swoją córkę Benedictę z królem Rusi Rościsławem I. W maju rozpoczęto budowę podzamcza w Waren, a w lipcu Gjertruda zaszła w ciążę. W lutym 1169 r. Ottonowi urodził się kolejny syn - Dietwin. W lipcu wprowadzono na brandenburskie miasta nakaz wystawienia większych oddziałów w przypadku wojny. W sierpniu zbuntowali się chłopi w Wolgast. Pierwszy atak, na początku października, nie powiódł się. Dopiero pod koniec listopada, w bitwie pod Usedom, udało się rozbić rebeliantów.

​

W styczniu 1170 r. Otto nadał swojemu synowi Markwardowi Rugię. W maju zakończono budowę podzamcza w Waren. W czerwcu nawrócono ludność hrabstwa Stolp. We wrześniu zrealizowano kolejne pomysły marszałka Gerlacha, a w październiku rozpoczęto budowę podzamcza w Rostocku. W listopadzie na dwór brandenburski przybył trzeci syn margrabiego - Otto. Margrabia był nim zachwycony i to w nim zaczął upatrywać przyszłego dziedzica. Natychmiast zaręczył go z Pelagią z Blachernae, córką Makariosa I, księcia Kolonei. W styczniu 1171 r. w Stettin wybuchła epidemia ospy. W lutym Otto sfinansował starania biskupa Stefana mające na celu nawrócenie resztek pogan żyjących w Brandenburgii. W grudniu Otto i Pelagia wzięli ślub. Nowa synowa margrabiego przeszła też na katolicyzm, a niedługo później zaszła w ciążę. W marcu 1172 r. rozpoczęto rozbudowę murów w Brandenburgu i Stendal, a w sierpniu w Zerbst. W październiku zakończono rozbudowę podzamcza w Rostocku. W listopadzie na dworze margrabiego złapano szpiega, jednak Otto nie przywiązał do tego większej wagi. W grudniu, mianowany ledwie wcześniej kanclerzem syn margrabiego Otto, sfabrykował roszczenia ojca do Gdańska. Niedługo potem Pelagia urodziła syna, który imię otrzymał po ojcu i dziadku.

​

W lutym 1174 r. zakończono rozbudowę murów w Brandenburg i Stendal i rozpoczęto identyczne przedsięwzięcie w Weimarze. W lipcu analogiczna sytuacja zaistniała odpowiednio w Zerbst i Mecklenburg. We wrześniu margrabia wdał się w bójkę z dwoma chłopami, lecz nie podołał wyzwaniu. Nauczył się jednak, że ciosy poniżej pasa naprawdę bolą, o czym przekonał się sam. W grudniu zmarła chwilowa kochanka margrabiego, jego szwagierka Judith von Hohenstaufen. Siegfried został zaręczony z Christine von Zähringen, hrabiną Baden. W styczniu 1175 r. rozpoczęto rozbudowę murów w Waren.

​

Pod koniec 1175 r. margrabia otrzymał od swoich prawników dokumenty, z których wynikało, iż Ermengarda w swej mądrości pożeniła Albrechta i Markwarda matrylinearnie. Ryk wściekłości Ottona podobno słyszano aż na Rugii, gdzie żył Markward ze swoją rodziną, a zwłaszcza synem Eblesem, który prawnie nie był Askańczykiem. Margrabia postanowił wówczas sprawić rodzinie swojego syna krwawą jatkę, lecz pogłoski dotyczące przygotowania do niej dotarły do uszu Markwarda. Nie powstrzymało to jednak Ottona.

O stosunkach z cesarzem

W grudniu 1167 r. cesarz Heinrich VII zwrócił się do Ottona z dwiema kwestiami. Pierwszą było poparcie cesarskich starań w zwiększeniu uprawnień Heinricha VII, drugą - zaproszenie na turniej rycerski. Margrabia zdecydował się pojawić na turnieju, ale ważniejszą prośbę cesarza zignorował. Turniej odbył się w kwietniu, a Otto wrócił z niego jak niepyszny - jego niskie umiejętności bojowe dały o sobie znać. W kwietniu 1171 r. Otto rozpoczął działania mające na celu osłabienie cesarskiego rodu Welfów. Przede wszystkim poparł księcia Frankonii Friedricha II w staraniach o przejęcie cesarskiej korony po śmierci Heinricha VII. Poza tym zaktywizował swoje uczestnictwo we frakcji chcącej zmniejszyć uprawnienia cesarza. Plany Ottona spełzły na niczym, gdyż w październiku 1173 r. Heinrich VII nadał sobie kolejne przywileje. W czerwcu 1174 r. Otto zażądał od cesarza oddania hrabstwa Plauen, które przysługiwały margrabiemu jako księciu Saksonii. Cesarz jednak nie zgodził się na to.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Ermengardą, hrabiną Narbonne, Otto miał czworo dzieci:
- Elisabeth, żonę Guillaume de Bachaumont, hrabiego Auxerre, po jego śmierci w 1171 r. żonę Emmanuela de Dax
- Albrechta, żonatego z Idą de Bethune, córką hrabiego Artois Roberta
- Markwarda, żonatego z Charlotte Taileffer, córką księcia Akwitanii Guillaume X
- Ottona, żonatego z Pelagią z Blachernae, córką księcia Kolonei Makariosa I
Z Judithą von Hohenstaufen, żoną swojego brata Siegfrieda, Otto miał jedno dziecko:
- Benedictę, żonę króla Rusi Rościsława I
Z Gjertrudą Crovan, hrabiną Wyspy Man, Otto miał jedno dziecko:
- Dietwina

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie margrabiego Ottona I Brandenburskiego - część III (1176-1178)
​

O nieudanych rozgrywkach z cesarzem

W maju 1176 r. młody Otto przebywał na dworze cesarskim, by naprawić relacje między Heinrichem VII a ojcem. Udało mu się odnieść kilka sukcesów. Tragedia dla Ottona I nastała w lipcu 1177 r., gdy na dworze brandenburskim pojawili się żołnierze cesarscy z rozkazem aresztowania margrabiego. Na nic zdały się starania kanclerza - Otto znalazł się w lochach Göttingen. Cesarz nie zgodził się także na zapłacenie okupu. Obowiązki ojca przejął jego syn Otto, następca tronu brandenburskiego. Po niespełna roku więzienia margrabia zaczął utyskiwać na warunki, w których musi przebywać. Heinrich VII nie okazał mu litości i zamknął go w karcerze.

​

O fortecach brandenburskich i nadwornych wydarzeniach

Na początku 1176 r. zakończono rozbudowę murów w Weimarze. Nowym nadwornym szpiegiem został Siegmund, burmistrz Haldensleben. W czerwcu rozpoczęto budowę bron w Brandenburgu i Stendal, a w lipcu rozbudowano wały obronne w Mecklenburg. W grudniu do skarbca napłynęły kolejne daniny, co pozwoliło na wzmocnienie bram w Zerbst i Weimarze, zbudowanie fosy w Mecklenburg i Waren oraz murów w Rostocku. W lutym 1177 r. chłopi ponownie oparli się wysokim podatkom.

W październiku 1177 r. ponownie wybuchła epidemia ospy, tym razem w Wolgast. Choroby tej nabawiła się także Benedicta, córka margrabiego. W lutym 1178 r. zebrano podatki w Brandenburg. W maju w Rostocku ostatecznie przyjęły się niemiecka kultura i zwyczaje. W czerwcu panowie brandenburscy zgodzili się na niewielkie podwyższenie podatków. W lipcu w podejrzanym wypadku zmarł najstarszy syn margrabiego, Albrecht. Władzę w hrabstwie Narbonne przejął jego małoletni syn Eudes, który choć spokrewniony z Askańczykami, nominalnie należał do dynastii de Bethune. W sierpniu, po długiej chorobie, zmarła natomiast najstarsza córka Ottona, Elisabeth. Zaledwie dzień później, 22 sierpnia 1178 r., do Brandenburgu przyszła kolejna wiadomość - w lochach cesarskich żywota dokonał Otto I Brandenburski, margrabia Brandenburgii i Meklemburgii, książę Saksonii i Pomorza. Na tron wstąpił jego syn, Otto II.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Ermengardą, hrabiną Narbonne, Otto miał czworo dzieci:
- Elisabeth, żonę Guillaume de Bachaumont, hrabiego Auxerre, po jego śmierci w 1171 r. żonę Emmanuela de Dax
- Albrechta, żonatego z Idą de Bethune, córką hrabiego Artois Roberta
- Markwarda, żonatego z Charlotte Taileffer, córką księcia Akwitanii Guillaume X
- Ottona, żonatego z Pelagią z Blachernae, córką księcia Kolonei Makariosa I
Z Judithą von Hohenstaufen, żoną swojego brata Siegfrieda, Otto miał jedno dziecko:
- Benedictę, żonę króla Rusi Rościsława I
Z Gjertrudą Crovan, hrabiną Wyspy Man, Otto miał jedno dziecko:
- Dietwina, zaręczonego z Sybille, siostrą króla Francji Eudesa II

Panowanie margrabiego Ottona II Brandenburskiego - część I (1178-1185)
​

O wielkim budowniczym

Pierwsze lata rządów Ottona były złotym okresem dla wszelkich przedsięwzięć budowlanych. Margrabia zdecydował się skupić na polityce wewnętrznej, sprawy zagraniczne zaś powierzył swojemu starszemu bratu Markwardowi, którego uczynił kanclerzem, choć sam dyplomatą był nie lada. Najpierw jednak musiał uporać się ze spuścizną swojego ojca - napiętymi stosunkami z cesarzem i skutkami epidemii na Pomorzu.

Kolejny problem spadła na barki młodego władcy już w styczniu 1179 r. - w Stettin ludność zaczęła chorować na tyfus. W kwietniu rozpoczęto rozbudowę podzamcza w Zerbst. W listopadzie biskup Stefan począł namawiać margrabiego do przyjęcia heretyckiego odłamu katolicyzmu - Fraticelli. Kilka nocy w brandenburskich lochach przywróciło jednak nadwornemu kapelanowi trzeźwość umysłu. W grudniu rozpoczęto budowę ambrazurów w Mecklenburg i Waren oraz fosy w Rostocku.

W marcu 1180 r. Pelagia zaszła w kolejną ciążę. W czerwcu kontynuowano prace budowlane - ich efektem były ambrazury w Rostocku i brony w Waren. W sierpniu z misją na dwór cesarski wysłany został Markward. We wrześniu margrabia sfinansował obchody ku czci niedawno kanonizowanego Ottona z Bambergu, który zasłużył się dla ewangelizacji Pomorza. W listopadzie Pelagia urodziła bliźniaki: Rudgera i Martina.

​

Na początku 1181 r. rozpoczęto budowę bron w Rostocku i Mecklenburg. Wiosną margrabia wybrał się na udane polowanie, a jego osiągnięcia znalazły uznanie u największych brandenburskich łowczych. Polowania szczególnie spodobały się Ottonowi, który już jesienią bez niczyjej pomocy zabił niedźwiedzia. W lipcu na dworze Ottona zaczęto ciepło się wyrażać o jego wyjątkowej pobożności. We wrześniu rozbudowano zamek w Mecklenburg, a w kwietniu 1182 r. w Waren.

​

W maju 1182 r. Otto dostąpił zaszczytu zostania kanclerzem cesarza Heinricha VII. W czerwcu w Wolgast wybuchła epidemia gruźlicy. W sierpniu margrabia, wzorem swojego ojca, wdał się w bójkę z chłopami, ale wyszedł z niej obronną ręką. We wrześniu Pelagia znów zaszła w ciążę. W listopadzie biskup Stefan znów zaczął skłaniać się ku herezji Fraticelli, lecz ponownie pobyt w odosobnieniu dobrze na niego podziałał. Niedługo potem na dwór brandenburski przybyli trubadurzy z Okcytanii, którzy zachwycili margrabiego znajomością niemieckich pieśni ludowych.

Na początku 1183 r. rozpoczęto rozbudowę zamku Rostock, a w październiku zamku Mecklenburg. W kwietniu margrabiemu urodziła się pierwsza córka - Berta. Narodziny córki ponownie zbliżyły do siebie Ottona i Pelagię, co było widoczne podczas ich kolejnej rocznicy ślubu. W lutym 1184 r. Markward sfabrykował roszczenia brata do Gdańska, jednakże Brandenburgia nie była gotowa na wojnę ze wschodnim sąsiadem - Polską. W marcu margrabia zachorował. Kolejnym dziełem Markwarda była dalsza pielęgnacja stosunków między Ottonem a jego baronami.

O blaskach i cieniach askańskiego rodu

Otto starał się kontynuować starania ojca mające na celu wyrugowanie obcej dynastii, która przejęłaby władzę po śmierci Markwarda na Rugii. Spisek na życie jego najstarszego syna, Eblesa, wyszedł na jaw w kwietniu 1180 r. Ostatecznie próby zabicia Eblesa spełzły na niczym - spiskowcy mieli jednak zbyt małą siłę przebicia.

Margrabia sam zajął się wychowaniem swego najstarszego syna Ottona. Już jako siedmioletnie dziecko witał gości podczas uczty wydanej przez ojca. Przejawiał też dość dużą jak na swój wiek odwagę. W kolejnych latach widoczna stała się także jego ambicja. Już mając lat dwanaście zadawał szyku podczas każdego większego wydarzenia na dworze brandenburskim, prowadząc całkiem poważne dyskusje z dorosłymi.

O krucjacie jerozolimskiej

W roku pańskim 1184 papież Bonifacio VII ogłosił kolejną krucjatę na świętą ziemię jerozolimską. Margrabia Otto, jako człowiek niezwykłej pobożności, jako jeden z pierwszych wysłał do Rzymu posłańca z wiadomością, iż gotów jest ruszyć z całą siłą Brandenburgii, po czym niezwłocznie zebrał rycerstwo z całej Marchii, sformował flotę wojenną panów pomorskich i wyruszył w długą drogę do Jerozolimy.

​

Do Azji wojska brandenburskie dotarły w połowie 1185 r. i w lipcu pokonały niewiernych w bitwie pod Massadą. Po pościgu muzułmanie zostali ponownie pokonani pod Hebronem, gdzie do niewoli dostał się Wali Maadi, Badr. Niewierni wykupili go z niewoli niedługo później. We wrześniu Brandenburczycy zaczęli kierować się na Selę, gdzie wojska zbierali muzułmanie, po drodze gromiąc resztki armii wroga pod Beer Szewą. Po pokonaniu przeciwnika pod Selą krzyżowcy wrócili na wybrzeże śródziemnomorskie by połączyć się z wojskami papieskimi.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Pelagią z Blachernae, córką księcia Kolonei Makariosa I, Otto miał czworo dzieci:
- Ottona
- Martina
- Rudgera
- Bertę, zaręczoną z cesarzem bizantyjskim Eusebiosem I

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie margrabiego Ottona II Brandenburskiego - część II (1186-1191)
Panowanie króla Ottona I Askańskiego - część I (1191-1195)

​

O krucjacie jerozolimskiej i jej skutkach

Wczesną wiosną 1186 r. Brandenburczycy starli się z niewiernymi pod Nazaretem. Resztki wojsk wroga zostały rozbite pod Umm ar-Rasas, a następnie krzyżowcy połączyli się z siłami króla Danii Erika III Grubego i pod Ascalonem pokonali muzułmanów. W kwietniu 1187 r. niewierni zadali jednak krzyżowcom klęskę pod Agelenem. Brandenburczycy wycofali się na tyły wojsk papieskich, a do walki wrócili w październiku, gdy z Europy nadeszły posiłki. Zdobyli wówczas Jaffę i Arsuf, a w listopadzie znów pod Agelenem doszło do bitwy z muzułmanami, tym razem zwycięskiej. Kolejna wiktoria nadeszła w grudniu pod Selą.

​

W lutym 1188 r. niewierni rozbili wojska brandenburskie pod Selą. Margrabia zdecydował się na tymczasowe wycofanie z krucjaty do czasu aż zbierze nową armię. Do ziemi świętej Brandenburczycy wrócili w sierpniu 1189 r., gdzie starli się z muzułmanami pod Jerozolimą. Kolejne bitwy - pod Agelenem i Deimacharem - wykończyły resztki wojsk brandenburskich. Dwa lata później Otto otrzymał wynagrodzenie za swoje trudy - krucjata zakończyła się zwycięstwem chrześcijan i ogłoszeniem margrabiego królem Jerozolimy.

​

O rozgrywkach z cesarzem

W czerwcu 1186 r. zmarł cesarz Heinrich VII, a jego miejsce zajął jego dziesięcioletni syn - Heinrich VIII. W 1187 r. margrabia zdecydował się zgładzić cesarza, w czym upatrywał szansę na osłabienie władzy zwierzchniej. Na początku 1188 r. Heinrich VIII zginął w upozorowanym wypadku, w rzeczywistości został wyrzucony z okna przez nasłanych zabójców. Nowym cesarzem został stryj Heinricha VIII, Karl III. Otto kontynuował politykę wypierania Welfów z tronu cesarskiego i zlecił zamach na małoletniego syna cesarza - Adolfa. W lipcu podzielił on los swojego kuzyna, zginęli też w identyczny sposób - wylatując za okno cesarskiego zamku.

W lutym 1189 r. Otto przystąpił do spisku na życie Karla III. W 1194 r. Otto zawiązał własny spisek w celu zabicia cesarskiej małżonki, Hedwigi. Próba wysadzenia jej w powietrze jednak się nie powiodła, jednakże udało się ją otruć w lipcu 1195 r. Kolejny spisek, tym razem mający uderzyć w Karla III, powoli dojrzewał. W międzyczasi król wsparł spisek na życie brata cesarza, Markwarda. Po kilku próbach udało się zabić go pod koniec 1195 r., w zasadzce najemników przebranych za bandytów.

O sprawach brandenburskich

W kwietniu 1188 r. Pelagia po raz kolejny zaszła w ciążę. W tym samym roku do margrabiego dwukrotnie udawała się delegacja burmistrzów brandenburskich z prośbą o zmniejszenie podatków, jednakże Otto wymówił się potrzebą pieniędzy na krucjatę. W grudniu Pelagia urodziła córkę Ermengardę, niedługo potem pełnoletni syn margrabiego został kanclerzem, zastępując swojego stryja Markwarda. W lutym 1189 r. zmarł burmistrz Gerlach, a nowym marszałkiem został biskup Gery Giselbert, kuzyn Ottona.

W sierpniu 1190 r. w Wolgast wybuchła epidemia tyfusu. W październiku rozpoczęto rozbudowę wież obronnych wokół Brandenburga. We wrześniu 1191 r. już jako król Jerozolimy Otto ustanowił dekret zwiększający jego władzę nad wasalami. W sierpniu 1193 r. rozpoczęto budowę wież w Waren. We wrześniu wybuchła epidemia odry w Akkon. W styczniu 1194 r. nowy nadworny kapelan, biskup Greifswaldu Ehrenfried, został wysłany do Akkonu w celu nawracania niewiernych. W lipcu 1195 r. rozpoczęto budowę wież w Mecklenburg.

​

O pomorskich ambicjach znów

W kwietniu 1191 r., korzystając z wojny domowej w Polsce, margrabia uderzył na Pomorze Gdańskie. Rok później pod naporem wojsk brandenburskich padła Kruszewica, a w maju Polacy zostali rozbici w bitwach pod Radomskiem, Krotoszynem i Inowrocławiem. We wrześniu księżna Mazowsza i Kujaw, Aldona, pod której zwierzchnictwem znajdowało się Pomorze Gdańskie, zgodziła się na oddanie Gdańska, szybko przemianowanego na Danzig.

​

O dżihadzie niewiernych

W grudniu 1194 r. kalif Khalil I ogłosił dżihad na Jerozolimę. W obronie ziemi świętej, u boku cesarza Karla III i króla Ottona I stanęli m. in. król Francji Eudes II, król Danii Ingolf I, królowa Chorwacji Csilla I i król Węgier Almos I Gruby. Nie zabrakło oczywiście zakonów rycerskich: Templariuszy i Krzyżaków. Przez pierwszy rok Fatymidzi zdobyli kilka twierdz na południowych krańcach królestwa, ale we wrześniu 1195 r. wojska chrześcijan zadały im klęskę pod Darum, która złamała kręgosłup hordom niewiernych.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Pelagią z Blachernae, córką księcia Kolonei Makariosa I, Otto miał pięcioro dzieci:
- Ottona, żonatego z Adelaidą Csanad, córką księcia Temes Benedeka I
- Martina, żonatego z Barbarą Wettin, córką margrabiego Miśni Ulricha I
- Rudgera
- Bertę, zaręczoną z cesarzem bizantyjskim Eusebiosem I
- Ermengardę, zaręczoną z Gilbertem, synem króla Francji Eudesa II

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie króla Ottona I Askańskiego - część II (1196-1201)
Panowanie cesarza Ottona IV Askańskiego - część I (1201-1205)
​

O cesarskich zagwozdkach

Po śmierci Markwarda następcą cesarskiego tronu został spokrewniony z Karlem III Leopold Welf. Otto miał problemy ze znalezieniem wspólników do spisku, więc zdecydował się działać samodzielnie. Najął grupę najemników, która w czerwcu 1199 r. napadła i zabiła Leopolda. Kolejnym celem króla stała się niedawno narodzona córka cesarza - Sybille. W październiku 1199 r. została uduszona poduszką w jej własnych komnatach.

Cesarz, widząc wzrastającą potęgę Ottona, próbował ugłaskać go zaproszeniem na turniej rycerski, nadaniem tytułu cześnika oraz mianowaniem na kanclerza. Król wykorzystał turniej jako świetną okazją do zapoznania się bliżej z otoczeniem Karla III i wykorzystaniem tego do przyszłych planów. Cesarz zmarł jednak nagle w maju 1201 r., a jego następcą został wnuk Heinricha VI, Ordulf I. Kontrakcja Ottona była natychmiastowa - w lipcu zamordowany został jego syn cesarza. Kolejnym celem miał być sam cesarz. Pierwsze podejście wykonali zamachowcy doży Pizy, Ausilio I, jednak Ordulf nie wypił zatrutego wina. Kolejna okazja przyszła w październiku - cesarz został zabity w zasadzce urządzonej przez wynajętych bandytów.

18 października roku pańskiego 1201, król Jerozolimy, margrabia Brandenburgii i Meklemburgii, książę saski i pomorski, Otto I Askański, ruszył najpierw do Akwizgranu, gdzie książęta niemieccy, król czeski, panowie włoscy i burgundzcy włożyli na jego skronie koronę niemiecką, a gdy już to nastąpiło wyjechał do Rzymu, gdzie papież, w swej łaskawości i w uznaniu jego zasług, koronował go na Ottona IV, z łaski Bożej cesarza rzymskiego, zawsze Augusta.

​

Po powrocie do swojej siedziby w Brandenburg cesarz zdecydował się scentralizować władzę - liczba pomniejszych księstw i hrabstw powodowała znaczne rozdrobnienie cesarstwa. Cesarz wezwał więc do siebie księcia Toskanii Rudgera I, księcia Bawarii Ulricha I, księcia Prowansji Pere-Amata I oraz księcia Górnej Lotaryngii Simona II. Koronacja nowych władców nastąpiła niedługo później w Akwizgranie, a zjednoczone drobne włości w większości weszły w skład ich królestw: Włoch, Bawarii, Burgundii i Lotaryngii. Swojemu synowi, Rudgerowi, cesarz przekazał natomiast królestwo Jerozolimy.

O wojnach z niewiernymi

Dżihad na ziemię świętą wciąż trwał, chociaż szala zwycięstwa zdecydowanie przechyliła się na stronę chrześcijan. W bitwie pod Arish w sierpniu 1196 r. brandenburczycy rozbili słabnących niewiernych. W kwietniu 1197 r. pod Arsuf muzułmanie po raz kolejny zostali pokonani. Przez miesiące letnie ziemia święta została zbroczona krwią niewiernych - kolejno pod Deimacharem (czerwiec), Massadą (lipiec) i Negev (wrzesień). Jesienią na Bliski Wschód dotarły wojska cesarskie, a walki przeniosły się na Półwysep Synaj. W lutym 1198 r. pod Selą do niewoli dostał się syn kalifa, Abdul-Salaam. Walki ostatecznie zakończyły się w listopadzie 1200 r.

Otto, chcąc wykorzystać osłabienie Fatymidów, już miesiąc później, z zgodą papieża, wypowiedział świętą wojnę kalifowi. Celem krzyżowców był Synaj. Jego zdobycie zabezpieczyłoby południową granicę królestwa i wykluczyłoby na dłuższy czas kolejne dżihady. W trudnej bitwie pod Darum w czerwcu 1201 r. brandenburczycy pokonali niewiernych. W październiku pod Gazą, dzięki wsparciu Joannitów, po raz kolejny rozbito wojska muzułmańskie. W listopadzie armie cesarskie zwyciężyły pod Zuwayid i Haifą. Rok 1202 r. był głównie przepychankami z coraz słabszymi muzułmanami, zakończony zaś został wiktorią pod Eilat. W marcu 1203 r. skapitulowały wojska Selima I, a do królestwa Jerozolimy przyłączono całą Galileę. Wojna z Fatymidami trwała do lipca, nowym księstwem Rudgera stał się wówczas Synaj.

​

O wewnętrznych wyzwaniach

W styczniu 1196 r. zmarł najstarszy syn króla, Otto. Nowym dziedzicem został Martin, drugiego bliźniaka, Rudgera, Otto wyznaczył na zarządcę włości jerozolimskich. W październiku 1196 r. zmarł burmistrz Siegmund, a nowym nadwornym szpiegiem został Baldewin, burmistrz Walbeck. W listopadzie niewierni zbuntowali się w Jerozolimie. W styczniu 1197 r. Martin został nowym marszałkiem królewskim. W czerwcu 1198 r. rozpoczęto rozbudowę wież w Zerbst i Weimarze. W marcu 1199 r. w Aschkelon wybuchł kolejny bunt niewiernych, nawrócono natomiast Akkon. W sierpniu 1201 r. rozpoczęła się tam epidemia odry. We wrześniu 1201 r. w Wolgast zbuntowali się chłopi, a w październiku muzułmanie w Darum.

Po uporządkowaniu spraw cesarskich i zakończeniu wojny z niewiernymi Otto zdecydował się odebrać ostatnie tereny Saksonii, którymi nie władał - hrabstwa Plauen, należącego do księcia Brunszwiku, Franza I. Młodociany władca nie zaryzykował wojny z cesarzem, chociaż Otto już szykował wojska do rozbicia ostatniego bastionu Welfów i odebrania im wszelkich włości. W sierpniu 1205 r. rozpoczęto budowę podzamcza w Plauen i wież w Staden. Niedługo później cesarz ogłosił turniej rycerski, na który tłumnie przybyli rycerze z całego cesarstwa.

O kolejnej wojnie z Polakami

Na początku 1204 r. cesarz uderzył na Polskę, która borykała się z buntami na Śląsku i najazdem Duńczyków. Do jedynych znaczniejszych bitew doszło pod Lekno i Eylau. Młody król Trojden I niedługo później otrzymał wiadomość, że na wschód ciągnie kolejna armia cesarska ciągnie na wschód, więc zdecydował się podpisać pokój z Ottonem. Do Cesarstwa przyłączona została ziemia chełmińska, a właściwie, jak powinno się ja nazywać, Kulmerland.

O koligacjach rodzinnych

Z Pelagią z Blachernae, córką księcia Kolonei Makariosa I, Otto miał pięcioro dzieci:
- Ottona, żonatego z Adelaidą Csanad, córką księcia Temes Benedeka I
- Martina, żonatego z margrabiną Miśni Barbarą I
- Rudgera, żonatego z Amalbergą von Andechs, wnuczką księcia Turyngii Ludwiga II
- Bertę, żonę cesarza bizantyjskiego Eusebiosa I
- Ermengardę, żonę Gilberta, syna króla Francji Eudesa II

​

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie cesarza Ottona IV Askańskiego - część II (1206-1215)
​

O problemach następcy

W maju 1206 r. niespodziewanie zmarła żona następcy cesarza, margrabini Miśni Barbara I. Załamany Martin powrócił wraz z córkami na dwór w Brandenburg. Cesarz jednak szybko znalazł mu nową małżonkę - została nią Binhilde Welf, córka cesarza Heinricha VII. Polityczne małżeństwo, oprócz załagodzenia sporu z Welfami, miało dać także wreszcie syna Martinowi. W przeciwnym razie rządy musiałaby przejąć jerozolimska linia Askańczyków.

W grudniu 1213 r. cesarz zdecydował się pozbyć Binhildy. Nie dała ona potomka Martinowi, a na rozwód nie chciał zgodzić się papież. W styczniu do łoża Binhildy wpuszczono węża, który dopełnił dzieła. Przy wyborze kolejnej małżonki Otto kierował się bardziej jej płodnością, niż względami politycznymi. Wybór padł na Sybillę von Thüringen, córkę barona Heilig Samuel Gottfrieda.

O małostkach brandenburskich

W czerwcu 1206 r. w Stolp wybuchła epidemia gruźlicy. We wrześniu wnuczka cesarza Alberade została zaręczona z królem Danii Valdemarem I. W listopadzie odbyły się uroczystości ku czci św. Ottona z Bambergu. W marcu 1207 r. zebrano podatki w Brandenburgii. W lipcu nowym kanclerzem cesarskim został Martin. W marcu 1208 r. kolejna wnuczka Ottona, Jutta, wyszła za syna cesarza Heinricha VII, Ruprechta Welfa. W lutym 1209 r. po długiej chorobie zmarła Ermengarda, najmłodsza córka cesarza. W kwietniu 1211 r. wybuch bunt chłopów w Waren, jednakże szybko został stłumiony. Narzucono na nich kolejne podatki, co cesarski skarbiec odczuł w sierpniu. W grudniu Otto zakazał kupcom handlu w okolicach świątyń.

W lipcu 1212 r. Otto wrócił do kwestii Rugii, którą nadal władali synowie jego brata, Markwarda. Odcięli się oni jednak od askańskich korzeni. Martin przygotował odpowiednie dokumenty, dzięki którym cesarz odebrał małoletniemu hrabiemu, o ironio również Markwardowi, sporną wyspę. W październiku rozpoczęto w tamtejszym zamku Rugard budowę podzamcza.

W czerwcu 1213 r. cesarz ustanowił elekcyjność tronu niemieckiego, co zapewniało jego dziedziczność wyłącznie dla Askańczyków. Jednocześnie rozpoczął starania mające na celu udzielenie królowi Niemiec szerokich prerogatyw. Z sukcesem przyjęto odpowiednie dekrety już w sierpniu. Na początku 1214 r. rozpoczęto rozbudowę wież w Brandenburg i Zerbst oraz podzamcza w Weimarze.

​

O wojnach z niewiernymi

W listopadzie 1206 r. armie cesarskie najechały ziemie emira Selima I. Papież z tej okazji wsparł skarbiec Ottona drobnym datkiem. Latem 1207 r. chrześcijanie rozbili niewiernych pod Bethsan. Słaby przeciwnik nie stawiał większego oporu i wojna zakończyła się przyłączeniem do królestwa Jerozolimy Madaby w kwietniu 1208 r.

Jesienią tego samego roku cesarz zaatakował sułtana Syrii Hizira I. Do największej bitwy doszło pod Banyas, a kolejne pod Belfort i Yarmoukiem były tylko dobijaniem upadłej armii niewiernych. Sułtan w lutym 1209 r. zgodził się na oddanie Bejrutu z wyłączeniem meczetu w Sidonie.

​

O cesarskich porządkach

W 1207 r. król Włoch Rudger I wszczął wojnę z dożą Wenecji Alcide I. Cesarz nie oponował - zajęcie tego bogatego miasta znacząco wzmocniłoby italiańskiego wasala. Silne Włochy odbiły się jednak czkawką Ottonowi w lipcu 1209 r., gdy królowie Czech, Lotaryngii i Italii właśnie zbuntowali się i zażądali niepodległości. Cesarz począł szykować się do wojny, lecz nie doszło do żadnego starcia - w listopadzie, podczas oblężenia Drezna, zginął król Czech Sezima I. Bez swojego lidera reszta buntowników zawarła pokój z cesarzem. Kolejną próbą podkopania pozycji Askańczyków miał być spisek na życie Martina, lecz zamachowców w porę powstrzymano. W grudniu 1214 r. cesarz przeforsował przyznanie mu pełnej kontroli nad wasalami, a miesiąc później podwyższył podatki dla duchowieństwa. Należy jeszcze wspomnieć, iż przez ostatnią dekadę trwał ciągły spór między Lotarygnią i Bawarią o kontrolę nad księstwem Frankonii. Cesarz jednak nie dawał się żadnej ze stron i nadal był bezpośrednim suzerenem księżnej Richwary I.

​

O ambicjach flandryjskich

W lutym 1214 r. cesarz zwrócił wzrok na zachód, gdzie leżała targana wojnami domowymi Francja. Jej sytuację pogarszały kleszcze mauretańsko-szkocko-angielskie, które co jakiś czas podgryzały jej terytorium. Otto zamierzał zająć Flandrię, która historycznie była częścią Cesarstwa. Po szybkim oblężeniu Gentu król Eudes II zgodził się na oddanie hrabstwa pod skrzydła księcia brabanckiego Edwarda I.

O koligacjach rodzinnych

Z Pelagią z Blachernae, córką księcia Kolonei Makariosa I, Otto miał pięcioro dzieci:
- Ottona, żonatego z Adelaidą Csanad, córką księcia Temes Benedeka I
- Martina, żonatego z margrabiną Miśni Barbarą I; po jej śmierci w 1206 r. żonatego z Binhildą Welf, córką cesarza Heinricha VII; po jej śmierci w 1214 r. żonatego z Sybillą von Thüringen, córką barona Heilig Samuel Gottfrieda
- Rudgera, żonatego z Amalbergą von Andechs, wnuczką księcia Turyngii Ludwiga II
- Bertę, żonę cesarza bizantyjskiego Eusebiosa I
- Ermengardę, żonę Gilberta, syna króla Francji Eudesa II

---------- Post added 05-01-2013 at 17:43 ---------- Previous post was 04-01-2013 at 18:06 ----------

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie cesarza Ottona IV Askańskiego - część III (1216-1224)
​

O wojnach z niewiernymi

W styczniu 1216 r. wojska cesarskie najechały ziemie emira Damaszku Demira I. Do najważniejszych starć doszło pod Russcifą i Zarqą, natomiast zdobycie Damaszku latem dopełniło dzieła - we wrześniu emir zgodził się na oddanie swoich ziem pod pieczę króla Jerozolimy.

​

We wrześniu 1221 r. rozpoczęła się krucjata na Akwitanię opanowaną przez Maurów. Cesarz wyraził tym umiarkowane zainteresowanie - sami muzułmanie mu nie zagrażali, osłabiali natomiast Francuzów, którzy nie mogli opierać się cesarskim roszczeniom do Flandrii. Krucjata zakończyła się w maju 1223 r., a Akwitania została przekazana o dziwo Anglikom, którzy mieli największy udział w pokonaniu niewiernych. Otto przyjął to z zadowoleniem - antycesarski sojusz Anglii i Francji był w praktyce niemożliwy.

W czerwcu 1224 r. Otto, wykorzystując wojny domowe w Sułtanacie Syrii, najechał Antiochię i Tripolis. Podzieleni muzułmanie nie byli w stanie oprzeć się potężnym wojskom cesarskim, które zdobywały twierdze niewiernych jedna po drugiej.

O starciu z papieżem

W listopadzie 1216 r. przedmiotem sporu między Ottonem a Formosusem II stało się hrabstwo Ancony. Przyłączenie go na powrót do Cesarstwa nie tylko ugłaskałoby na jakiś czas króla Włoch Rudgera I, ale też dało cesarzowi przewagę nad papieżem. W bitwie pod Assisi w marcu 1217 r. rozbite zostały główne siły papieskie, natomiast w sierpniu, po zajęciu Ancony przez wojska włoskie, papież zdecydował się na pokój na warunkach Ottona.

​

O problemach cesarskich

We wrześniu 1217 r. król Czech Smil I zażądał od Ottona oddania korony cesarskiej. Cesarz wyśmiał swojego wasala, ale uśmiech spełzł mu z twarzy niedługo później, gdy do buntu przyłączyła się Królestwo Lotaryngii i Księstwo Pomorskie. Początek wojny nie ułożył się dobrze dla Ottona - przegrał z Czechami pod Rokitzan, a sytuację uratowały dopiero połączone wojska bawarsko-burgundzkie, które rozbiły przeciwnika pod Wittelsbach. W kolejnych bitwach pod Taus i Nikolsburgiem potęga czeskiego króla została ostatecznie złamana, walczył on jednak dalej, licząc jeszcze na armię lotaryńską. Ta jednak wolała oblegać zamki w północnych Alpach niż stanąć do otwartej walki z wojskami cesarskimi. Pierwsza propozycja pokojowa nadeszła od Smila I w maju 1219 r., jednak zupełnie nie zadowalała Ottona, który zamierzał na jakiś czas ukrócić buntownicze zapędy Czechów. W październiku do wojny przyłączyły się księstwa Brabantu i Holandii, ale było już zbyt późno by zmienić jej przebieg - w listopadzie Smil I, wraz z pozostałymi buntownikami, powędrował do cesarskiego lochu.

​

Cesarz zdecydował, że łagodnie obejdzie się z więźniami. Wypuszczając ich na wolność po krótkim, przymusowym pobycie w podziemiach Brandenburg, zyskiwał sobie przychylność pozostałych wasali. Ratunku jednak nie było dla Smila I - Otto odebrał mu tytuł królewski, a w lipcu 1220 r., przy zainscenizowanej próbie ucieczki, Smil został zabity. Tytuł królewski przekazano księciu morawskiemu Vratislavowi, przez co korona czeska pozostała przy dynasti Przemyślidów. Niedługo później, w sierpniu, cesarz wprowadził wyższe podatki dla miast.

O ambicjach pruskich

W lutym 1220 r., korzystając z trudnej sytuacji Duńczyków, którzy borykali się z wojną ze Szwedami i buntami w Liwonii, cesarz zdecydował się zaatakować Prusy. Do końca roku cały region był podbity przez wojska cesarskie. Otto zamierzał w następnej kolejności uderzyć na Szlezwik, ale powstrzymały go od tego niewielkie siły duńskie, które zaczęły odbijać Prusy. W kwietniu 1221 r. król duński Valdemar I zgodził się jednak na pokój.

O problemach wewnętrznych

W sierpniu 1217 r. rozpoczęto rozbudowę wież w Weimarze i Rostocku oraz murów w Rugard. W listopadzie 1218 r. zajęty wojną cesarz poprosił swoją żonę Pelagię o wsparcie w kwestiach ekonomicznych. Pomoc małżonki w pełni zadowoliła Ottona. Niedługo później jego syn Martin sfabrykował żądania cesarskie do Pomezanii. W kwietniu 1219 r. wnuczka cesarza Anastasia została zaręczona z księciem Frankonii Hugo I.

W kwietniu 1221 r. rozpoczęto rozbudowę podzamcza w Stendal i Plauen oraz wież w Waren. We wrześniu zmarła żona Ottona Pelagia, która już od dłuższego czasu była niedołężna. Cesarz zdecydował się poślubić księżniczkę Mahaut de Blois, córkę króla Anglii Laurence'a I. Młoda małżonka dodała starzejącemu się Ottonowi więcej wigoru - już kilka miesięcy później Mahaut zaszła w ciążę. Widocznie nowa cesarzowa, o której chodziły pogłoski, iż bardziej interesują ją względy niewiast niż mężczyzn, potrafiła rozpalić blisko siedemdziesięcioletniego władcę. W listopadzie rozpoczęto budowę wież w Rostocku i Rugard.

W sierpniu 1222 r. cesarzowi urodził się kolejny syn, Albrecht. Stary Otto zawstydził więc młodszego o trzy dekady Martina, który nadal nie doczekał się męskiego potomka. Dla cesarza była to jednak ciekawa alternatywa dla utrzymania brandenburskiej linii Askańczyków - po Martinie rządy wszak mógł przejąć Albrecht. We wrześniu 1224 r. Mahaut po raz kolejny zaszła w ciążę. W październiku 1224 r. rozpoczęto rozbudowę wież w Waren, Mecklenburg i Rostock. W listopadzie wnuczka cesarza Pelagia wyszła za księcia Berry Henry'ego I. Otto nie doczekał się narodzin syna - zmarł 17 listopada 1224 r. Na tronie cesarskim zasiadł jego syn, Martin.

O koligacjach rodzinnych

Z Pelagią z Blachernae, córką księcia Kolonei Makariosa I, Otto miał pięcioro dzieci:
- Ottona, żonatego z Adelaidą Csanad, córką księcia Temes Benedeka I
- Martina, żonatego z margrabiną Miśni Barbarą I; po jej śmierci w 1206 r. żonatego z Binhildą Welf, córką cesarza Heinricha VII; po jej śmierci w 1214 r. żonatego z Sybillą von Thüringen, córką barona Heilig Samuel Gottfrieda
- Rudgera, żonatego z Amalbergą von Andechs, wnuczką księcia Turyngii Ludwiga II
- Bertę, żonę cesarza bizantyjskiego Eusebiosa I
- Ermengardę, żonę Gilberta, syna króla Francji Eudesa II
Z Mahaut de Blois, córką króla Anglii Laurence'a I, Otto miał dwoje dzieci:
- Albrechta
- Ruprechta (urodził się po śmierci Ottona)

Panowanie cesarza Martina I Askańskiego - część I (1224-1225)
​

O niedokończonej wojnie z niewiernymi

Gdy Martin wstąpił na tron wojna o Tripolis i Antiochię wciąż trwała. W lutym przyłączył do Jerozolimy Baalbek, w czerwcu rozbił siły syryjskie pod Emesą. W listopadzie natomiast zakończył się podbój Antiochii.

O sprawach brandenburskich

W lutym 1225 r. w hrabstwie Werle przyjęła się na dobre niemiecka kultura. Żona cesarza zaszła w ciążę, jednakże Martin nadal nie miał szczęścia - we wrześniu urodziła się jego trzecia córka, Amalberga. W kwietniu urodził się kolejny syn Ottona i Mahaut - Ruprecht. Martin zdecydował, że wychowa Albrechta i Ruprechta jak własnych synów, a tron cesarski powierzy jednemu z nich. W maju wybuchła epidemia tyfusu w Pomezanii.

​

O koligacjach rodzinnych

Z margrabiną Miśni Barbarą I Martin miał dwoje dzieci:
- Pelagię, żonę księcia Berry Henry'ego I
- Anastasię, zaręczoną z księciem Frankonii Hugo I
Z Binhildą Welf, córką cesarza Heinricha VII, Martin nie doczekał się potomstwa.
Z Sybillą von Thüringen, córką barona Heilig Samuel Gottfrieda, Martin miał jedno dziecko:
- Amalbergę

---------- Post added at 17:45 ---------- Previous post was at 17:43 ----------

Cóż, wypuszczanie jednego odcinka dziennie właśnie się kończy - sesja idzie, za naukę trzeba się brać, a nie aary pisać

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie cesarza Martina I Askańskiego - część II (1226-1235)

​

O niedokończonej wojnie z niewiernymi po raz kolejny

Wojska cesarskie były już bliskie pokonania emira Tripolisu, gdy niespodziewanie oddał się on pod opiekę sułtana Syrii. Ten nagły zwrot w polityce muzułmanów i wkroczenie do wojny wciąż silnych Syryjczyków zmusił cesarza do zakończenia wojny. Najbliższa dekada miała jednak rozstrzygnąć o dominacji w rejonie Lewantu.

W czerwcu 1227 r. cesarz ponownie zaatakował Emirat Tripolisu. Do jedynej znaczącej bitwy doszło pod Margat, w czerwcu 1228 r. Pozostałe aspekty wojny ograniczały się głównie do zdobywania kolejnych twierdz niewiernych. Emir Tripolisu poddał się niedługo po klęsce margackiej, a nowo utworzone Księstwo Tripolisu weszło w skład Królestwa Jerozolimy.

​

Kolejna wojna wybuchła dwa lata później. Martin postanowił uderzyć w główny punkt Sułtanatu Syrii - jego stolicę, Aleppo. Pierwsze starcie, w okolicy twierdzy Joannitów Krak des Chevaliers, rozbiło w puch główne siły syryjskie. Kolejne bitwy pod Chlifą, Homs i Zweitiną były tylko niszczeniem resztek wojsk niewiernych. Kolejne oblężenia były jednak dosyć wyczerpujące dla wojsk jerozolimskich. Do września 1231 r. armia króla Rudgera I stopniała o połowę. Coraz silniejszy stawał się opór muzułmanów. Walki w zimie 1232 r. dawały kolejne zwycięstwa chrześcijanom, ale wiadomości nadchodzące z Azji były jednoznaczne - bez posiłków nie uda się pokonać niewiernych. Te przybyły na początku 1233 r. i szybko przeważyły szale wojny na korzyść cesarza. W maju sułtan w końcu poddał się - stracił władzę nie tylko nad Aleppo, ale też nad własnym sułtanatem, który szybko się rozpadł. Martin natomiast nadał swojemu bratu Rudgerowi nowo utworzony tytuł króla Syrii.

O zawiłościach askańskiej dynastii

W marcu 1227 r. Anastasia i książę Frankonii Hugo I pobrali się. We wrześniu cesarz wdał się w romans z jedną dam swojego dworu, Cothildą. W grudniu natomiast w ciążę zaszła cesarzowa Sybille. W lipcu 1228 r. Martin został obdarzony dwoma synami. Problemem było to, że jeden z nich, Otto, został zrodzony z romansu z Cothildą. Kilkanaście dni po Cothildzie urodziła także Sybille - najmłodszy Askańczyk otrzymał imię po ojcu. Cesarz niespodziewanie zdecydował się uznać Ottona i przyjąć do swej dynastii. Nie spodobało się to cesarzowej, jak i starszym córkom Martina. Cesarz doczekał się jednak męskich potomków i mógł porzucić ideę swojego ojca - wzięcia na wychowanie braci Albrechta i Ruprechta, a następnie wyznaczenie jednego z nich na dziedziców.

​

Na początku 1229 r. Sybille postanowiła zawalczyć o uczucia Martina, co poszło jej dosyć łatwo, gdyż cesarz dość miał już związku z Cothildą. W maju 1230 r. Martin zgodził się na namalowanie jego portretu przez utalentowanego artystę, który przybył na dwór brandenburski. W lutym 1231 r. Sybille ponownie zaszła w ciążę. We wrześniu urodziła kolejną córkę - Bertę. Niedługo później doszło do podwójnych zaręczyn z dworem bawarskim - Amalberga miała wyjść za następcę króla Ulricha II, czystym przypadkiem również Ulricha. Berta natomiast miała zostać żoną równie młodego Welfa - Hugona.

We wrześniu 1232 r. Sybille znów zaszła w ciążę. W kwietniu następnego roku urodziła bliźniaków - Albrechta i Rudgera. Podwójne szczęście na dworze brandenburskim było znakiem dla Martina - w końcu on sam miał brata bliźniaka. Jasnym dla niego było, że któryś z nich zostanie w przyszłości królem Niemiec. Chwilowo wybór padł na lepiej rokującego Albrechta. Dla Rudgera, podobnie jak dla jego stryja, pewnie znajdzie się jakieś królestwo, dzięki któremu powstanie trzecia linia Askańskiego rodu.

O cesarskich decyzjach

W lutym 1226 r. Martin wsparł starania swojego krewniaka, księcia Pomorza Petera II, o zdjęcie ekskomuniki nałożonej przez papieża. Pius II, widząc zaangażowanie cesarza, zgodził się na to. Była to kolejna akcja dyplomatyczna świeżo upieczonego władcy - wcześniej zadbał o polepszenie stosunków z królem Czech Vratislavem I. W czerwcu Martin ogłosił rozpoczęcie turnieju rycerskiego, w którym sam wziął udział. Jego popis umiejętności bojowych wzbudził podziw nawet wśród najbardziej zaprawionych w walce rycerzy. We wrześniu nałożył na duchowieństwo obowiązek dostarczenia większego kontyngentu wojsk najemnych w przypadku wojny. Papież nie śmiał sprzeciwić się kolejnemu obciążeniu dla kleru, a niedługo potem na prośbę cesarza zdjął ekskomunikę z księcia Austrii Heinricha IV. W kwietniu 1227 r. identycznie postąpił w stosunku do księcia Frankonii Hugo I, a w październiku z księciem Bawarii Bertholdem I.

W grudniu 1233 r. zamordowany został jedenastoletni król Włoch Stefan I. Martin postanowił siłą rozprawić się ze spiskowcami - niczym nie ryzykował, a zdobywał jednocześnie uznanie u nowego władcy Italii - księcia Genoi Engelberta II. Do walki z cesarzem stanęła księżna Sardynii Beatrice I, książę Wenecji Stefan I i hrabia Arborei Bernabó. W sierpniu 1235 r. do cesarskiego lochu powędrował Stefan I, rozpoczęły się więc walki o Korsykę i Sardynię.

​

Martin nadal pamiętał jedne z ostatnich słów swojego ojca. Cesarstwo miało posłużyć Askańczykom na osiągnięcie swoich celów - angażowanie się w umacnianie imperium osłabiało dynastię von Askanien. Oczywiście, korona cesarska pozwoliła Ottonowi i Martinowi na zapewnienie świetlanej przyszłości swojej rodzinie - Askańczycy doszlusowali się do czołówki rodów europejskich, zapewnili sobie dziedziczność tronu niemieckiego i jerozolimskiego, poskromili ambicje Welfów. Na dłuższą metę jednak problemy cesarstwa coraz bardziej osłabiałyby pozycję dynastii. Martin od początku swego panowania miał świadomość, że być może będzie ostatnim Askańczykiem na tronie cesarskim - o ile w ogóle Cesarstwo przetrwa.

Już pierwsze działania Ottona, pozornie chwalone przez kronikarzy, były wymierzone w siłę i jedność Cesarstwa. Centralizacja władzy i stworzenie 'systemu pięciu królestw' (zarządzanych bezpośrednio przez cesarza Niemiec, Bawarii, Lotaryngii, Włoch i askańskiej Jerozolimy) z jednej strony wzmacniały Cesarstwo od środka, z drugiej dawały wasalom siłę zdolną do pokonania cesarza, o czym zdążył się jeszcze przekonać Otto. Rozdrobnieni terytorialnie wasale nie byli w stanie stworzyć wystarczająco silnej koalicji. Sojusz Czech i Lotaryngii pokazał jednak, że w odpowiednich warunkach Cesarstwo może się rozpaść. Brakowało im tylko silnego sojusznika, na przykład Królestwa Niemiec. Co byłoby potem? Otto był pewien, że Askańczycy zostaną hegemonem.

Martin, opierając się na doświadczeniach ojca, od początku prowadził łagodną politykę wobec wasali. Jednocześnie zwiększał obciążenia, utrzymywał ścisłą kontrolę nad poddanymi mu władcami i nadal umacniał własną dynastię. W Europie zamierzał poszerzyć władztwo swojego kuzyna, księcia pomorskiego Petera II, oraz rozbudowywać Brandenburgię, tak by była zdolna do prowadzenia długotrwałej wojny. Wzmacniał też królestwo Jerozolimy swojego brata bliźniaka. Rudger i jego potomkowie, w przypadku rozpadu Cesarstwa, byliby pozostawieni sami sobie. Musieli mieć do sił do obrony przed zakusami niewiernych. Dlatego też Martin starał się o poszerzenie Jerozolimy o Sułtanat Syrii i jak najszybsze nawrócenie muzułmanów w Ziemi Świętej, na co nie szczędził sił i środków.

Ważną kwestią było dziedzictwo Martina. Tron niemiecki oczywiście miał otrzymać któryś z jego synów, o sukcesję jerozolimską również się nie martwił, gdyż Rudger miał dość potomków. Cesarz spisał już też odpowiednie dekrety - w chwili śmierci zrzekał się z wszystkich przywilejów, które nadawali sobie wcześniej Welfowie. Nie pozostawiał więc swojemu następcy żadnych środków do trzymania w ryzach wasali. Komu jednak pozostawić koronę cesarską? Los mógł zachichotać - sukcesorem miał zostać król Bawarii, Ulrich II. Tak pożądana przez Welfów korona miała powrócić do ich rąk, z tym że teraz miała być ich przekleństwem, a nie błogosławieństwem.

O koligacjach rodzinnych

Z margrabiną Miśni Barbarą I Martin miał dwoje dzieci:
- Pelagię, żonę księcia Berry Henry'ego I
- Anastasię, żonę księcia Frankonii Hugo I
Z Binhildą Welf, córką cesarza Heinricha VII, Otto nie doczekał się potomstwa.
Z Sybillą von Thüringen, córką barona Heilig Samuel Gottfrieda, Martin miał pięcioro dzieci:
- Amalbergę, zaręczoną z Ulrichem, synem króla Bawarii Ulricha II
- Martina
- Bertę, zaręczoną z Hugonem, synem króla Bawarii Ulricha II
- Albrechta
- Rudgera
Z Cothildą Martin miał jedno dziecko:
- Ottona

​

---------- Post added 09-01-2013 at 19:10 ---------- Previous post was 08-01-2013 at 21:43 ----------

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie cesarza Martina I Askańskiego - część III (1236-1245)
​

O cesarskich porządkach

We wrześniu 1236 r. pokonany został hrabia Arborei Bernabó. Niedługo później cesarz dowiedział się, że książę Frankonii Hugo I zawiązał spisek mający na celu zgładzenie najstarszego syna Martina, Ottona. Dodatkowo kilka miesięcy wcześniej Hugo rozkazał ściąć córkę cesarza Anastasię. Martin postanowił położyć kres zuchwałemu postępowaniu księcia i wysłał straże, które doprowadziły go do lochów Brandenburga. Kilka dni później Hugo został stracony wraz z księciem Wenecji Stefanem I. Hrabia Arborei został natomiast przekazany w ręce króla Włoch Engelberta I. W kwietniu 1237 r. skapitulowała księżna Sardynii i podzieliła los Bernabó.

W lutym 1238 r. Martin wyprosił u papieża zdjęcie ekskomuniki z księcia Szwabii Lutberta I, w grudniu 1239 r. podobna łaska czekała księcia pomorskiego Petera II. W styczniu 1240 r. zmarła żona Martina Sybille. Ożenił się on wówczas z Cecilie von Andechs, córką króla Włoch Engelberta I. W sierpniu 1242 r. Cecilie niespodziewanie zaszła w ciążę.

W lutym 1243 r. nowy książę Pomorza Peter III zaproponował Martinowi zaproszenie nad Bałtyk Zakonu Krzyżackiego. Cesarz nie widział celu obecności Teutonów w tym dawno już nawróconym regionie. Odmówił więc nadania wielkiemu mistrzowi Lotharowi von Iskorostenowi jakichkolwiek ziem. W marcu Cecilie urodziła cesarzowi kolejnego syna - Dietricha. W marcu 1244 r. ponownie zaszła w ciążę, a w październiku urodziła córkę, która imię otrzymała po matce.

W lutym 1244 r. książę Turyngii Andreas I zażądał dla siebie tytułu króla Niemiec. Martin puścił płazem tej zniewagi, jednak nie udało mu się pojmać nadmiernie ambitnego wasala. Do końca 1245 r. zajęto większość włości księcia, choć jego samego nie udało się złapać.

​

O zagrożeniach ze wschodu

Już w latach 20. XIII wieku ze wschodu przybyła wojownicza dynastia Ilchanidów, która przejęła władzę w Persji. Pod wodzą kaganów Jurchedeja i Kubilaja opanowała wschodnie krańce znanego świata, a kolejni władcy, Inalchi i Barghujin, opanowali wybrzeża Zatoki Perskiej i część Półwyspu Arabskiego. Podzieleni muzułmanie nie byli w stanie oprzeć się potężnemu najazdowi. Ilchanidzi nie próbowali jednak zadzierać z wciąż silnym Bizancjum czy chronioną przez cesarza Jerozolimą.

W listopadzie 1236 r. z azjatyckich stepów nadeszły kolejne wieści - mongolska Złota Orda po raz pierwszy najechała dobrze rozwijające się Królestwo Rusi. W listopadzie 1243 r. padł Nowogród, a posiadłości Mongołów sięgnęły niemal Bałtyku.

​

O rozszerzaniu potęgi jerozolimskiej

We wrześniu 1237 r. Martin ponownie zaatakował niewiernych, tym razem jego celem był Emirat Syrii. Rozpoczęła się długa i wyniszczająca wojna. Po zwycięstwie pod Otaybah przewagę zyskali cesarscy. Kolejna bitwa pod Arak w maju 1238 r. dowiodła, że opór muzułmanów będzie silniejszy niż przypuszczano. Kilka miesięcy później jasnym się stało, że armia jerozolimska nie będzie w stanie samodzielnie wygrać wojny. Posiłki z Włoch dotarły do Lewantu na początku 1239 r., a w lutym starły się z niewiernymi pod Ar-Raml. Kolejne posiłki, tym razem burgundzkie, przeważyły losy wojny w lipcu zwyciężając pod Suwaidą. Do 1241 r. znaczniejsze wojska muzułmańskie były rozbite, ale podbój kolejnych twierdz trwał aż do sierpnia 1242 r.

​

Od 1243 r. trwały krótkie konflikty na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Władzę tam nadal sprawowali muzułmańscy możni, którzy nie uznawali zwierzchnictwa Jerozolimy. Nie byli oni zdolni do stawienia wojskom cesarskim oporu, ale za to twardo bronili swoich twierdz. Dość powiedzieć, że uporanie się z resztkami niewiernych władców w Ziemi Świętej zajęło Martinowi lat trzy. W międzyczasie do rąk chrześcijan trafił Amman - ostatni bastion muzułmanów w Królestwie Syrii

O koligacjach rodzinnych

Z margrabiną Miśni Barbarą I Martin miał dwoje dzieci:
- Pelagię, żonę księcia Berry Henry'ego I
- Anastasię, żonę księcia Frankonii Hugo I
Z Binhildą Welf, córką cesarza Heinricha VII, Otto nie doczekał się potomstwa.
Z Sybillą von Thüringen, córką barona Heilig Samuel Gottfrieda, Martin miał pięcioro dzieci:
- Amalbergę, żonę Ulricha, syna króla Bawarii Ulricha II
- Martina, żonatego z Idą von Adechs, córką króla Włoch Engelberta I, po jej śmierci w 1245 r. żonatego z Barbarą von Adechs, córką króla Włoch Engelberta I
- Bertę, zaręczoną z Hugonem, synem króla Bawarii Ulricha II
- Albrechta
- Rudgera
Z Cothildą Martin miał jedno dziecko:
- Ottona, żonatego z księżną Sabaudii Beatrice I
Z Cecilie von Adechs, córką króla Włoch Engelberta I, Martin miał dwoje dzieci:
- Dietricha
- Cecilie, zaręczoną z królem Polski Trojdenem II

---------- Post added at 19:48 ---------- Previous post was at 19:10 ----------

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie cesarza Martina I Askańskiego - część IV (1246-1252)

​

O ostatnich przygotowaniach cesarza

W maju 1246 r. zakończyła się rebelia Andreasa I, który został schwytany i osadzony w lochach zamku Brandenburg. Odebrano mu tytuł książęcy, a następnie stracono. We wrześniu zabity przez rozwścieczony tłum chłopów został cesarski administrator, książę Holandii Dietrich VIII. W styczniu 1247 r. nie udało się przekonać papieża by zdjął ekskomunikę z księcia Genoi Philippa I. W lipcu Cecilie znów zaszła w ciążę, a w lutym 1248 r. urodziła syna Franza. Już wówczas było jednak wiadomo, że następcą Martina zostanie Albrecht - spośród wszystkich synów był najlepszym materiałem na władcę. W kwietniu 1249 r. on i jego brat bliźniak Rudger osiągnęli pełnoletność. Albrecht zaręczył się z ze swoją kuzynką Fridą, wnuczką króla Jerozolimy Rudgera I, równie utalentowaną jak jej przyszły mąż. Brat Albrechta pojął za żonę królową Kastylii Beatriz I. Ich dzieci miały należeć do dynastii Askańskiej, Martin więc zapewnił drugiemu z bliźniaków królestwo, podobnie jak wcześniej Otton zapewnił synom korony niemiecką i jerozolimską. Rudger wyjechał na dwór swojej nowej żony, zaś Albrecht został mianowany cesarskim kanclerzem. W marcu 1251 r. poślubił dorosłą już Fridę, a już w styczniu 1252 r. urodził mu się syn - Reinhard. Martin nie cieszył się długo wnukiem - 21 grudnia 1252 r. zmarł ze starości. Pozostawił po sobie kwitnącą Brandenburgię i coraz bardziej napięte Cesarstwo. Albrecht miał już dokładne wytyczne od ojca - Królestwo Niemiec miało stać się organizmem zbudowanym na solidniejszych podstawach niż Święte Cesarstwo Rzymskie, a w przyszłości miało je po prostu zastąpić.

​

O koligacjach rodzinnych

Z margrabiną Miśni Barbarą I Martin miał dwoje dzieci:
- Pelagię, żonę księcia Berry Henry'ego I
- Anastasię, żonę księcia Frankonii Hugo I
Z Binhildą Welf, córką cesarza Heinricha VII, Otto nie doczekał się potomstwa.
Z Sybillą von Thüringen, córką barona Heilig Samuel Gottfrieda, Martin miał pięcioro dzieci:
- Amalbergę, żonę Ulricha, syna króla Bawarii Ulricha II
- Martina, żonatego z Idą von Adechs, córką króla Włoch Engelberta I, po jej śmierci w 1245 r. żonatego z Barbarą von Adechs, córką króla Włoch Engelberta I
- Bertę, żonę Hugona, syna króla Bawarii Ulricha II
- Albrechta, żonatego z Fridą von Askanien, wnuczką króla Jerozolimy Rudgera I
- Rudgera, żonatego z królową Kastylii Beatriz I
Z Cothildą Martin miał jedno dziecko:
- Ottona, żonatego z księżną Sabaudii Beatrice I
Z Cecilie von Adechs, córką króla Włoch Engelberta I, Martin miał dwoje dzieci:
- Dietricha
- Cecilie, zaręczoną z królem Polski Trojdenem II

Panowanie króla Albrechta I Askańskiego - część I (1252-1255)
​

O wstępnych przymiarkach do ekspansji

W marcu 1253 r. Frida po raz kolejny zaszła w ciążę. W maju nowy cesarz Ulrich I zaproponował Albrechtowi objęcie posady cesarskiego kanclerza. W czerwcu papież ogłosił krucjatę o Andaluzję. W październiku Frida urodziła drugiego syna, Siegmunda. W grudniu Albrecht wypowiedział wojnę księciu Brunszwiku Franzowi I. Do pierwszego starcia doszło pod Weimarem w marcu 1254 r. Pomimo korzystnego dla przeciwnika ukształtowania terenu Brandenburczykom udało się pokonać wojska Welfów. W maju pod Erfurtem zostały one rozbite, a do niewoli dostał się hrabia Wschodniej Fryzji Adalbert. W lutym 1255 r. cesarz ogłosił turniej rycerski, na który Albrecht postanowił pojechać pomimo toczącej się wojny. Niedługo później turniej został jednak odwołany - przeciwko władzy Ulricha I zbuntowały się Burgundia i Lotaryngia. Słowa Ottona IV stawały się więc prorocze - minął zaledwie rok od przejęcie korony cesarskiej przez Welfów, a już cesarstwo ogarnęły walki wewnętrzne. Lotaryngia została pokonana dość szybko, ale Burgundczycy walczyli dalej. W lipcu Frida znów zaszła w ciążę, a miesiąc później Brandenburczycy ponownie pokonali Welfów pod Gerą. Z tymi optymistycznymi zdarzeniami król zakończył rok pański 1255.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Fridą von Askanien, wnuczką króla Jerozolimy Rudgera I, Albrecht miał dwoje dzieci:
- Reinharda
- Siegmunda

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg


Panowanie króla Albrechta I Askańskiego - część II (1256-1265)
​

O wielkich problemach Welfów

Welfowi od początku 1256 r. zmagali się z ogromnymi przeciwnościami. Do ustawicznych utarczek z wasali doszła inwazja Ilchanidów na Jerozolimę. W listopadzie 1257 r. w wyniku ran poniesionych w walkach z Burgundczykami zmarł cesarz Ulrich I. Na tronie cesarskim zasiadł jego syn Ulrich II. W czerwcu 1258 r. Ilchanidzi zajęli Damaszek. We wrześniu natomiast Burgundia oderwała się od Cesarstwa. Ulrich II próbował zwiększyć swoje uprawnienia, co pozwoliłoby mu na opanowanie coraz trudniejszej sytuacji Cesarstwa, lecz Albrecht odmówił mu poparcia. Niedługo potem Mongołowie zajęli Bagdad, który został zdobyty kilka lat wcześniej przez Ulricha I.

​

W maju 1261 r. przeciwko rządom Ulricha II zbuntowało się Królestwo Lotaryngii i Księstwo Brabantu. Do rewolty przyłączyło się także Królestwo Jerozolimy. Albrecht z niepokojem patrzył na wyczyny ponad osiemdziesięcioletniego stryja - Rudger I, zamiast szykować się do ewentualnego odparcia kolejnego najazdu Ilchanidów, pozbawiał się wsparcia cesarza. Dziedzictwo jakie zapewnił mu Otto IV było więc bliskie zatracenia w rękach niewiernych. W czerwcu 1262 r. na atak serca zmarł Ulrich II, a jego następcą został jego daleki krewny, oczywiście z dynastii Welfów - Karl IV. Staremu władcy nie udało się jednak szybko zakończyć konfliktów wewnętrznych.

O jednoczeniu ziem niemieckich

W styczniu 1256 r. brandenburczycy pokonali połączone siły brunszwicko-bawarskie pod Lüneburgiem, a w lutym pod Dithmarschen. W listopadzie książę Brunszwiku zdecydował się na pokój - do domeny Albrechta dołączyło hrabstwo Lüneburg. W lutym 1257 r. Albrecht sfabrykował żądania do księstwa Frankonii, które niezwłocznie zaatakował. Przeciwnik nie był zdolny do przeciwstawienia się Brandenburczykom, a trzyletnie zmagania ograniczały się do oblężeń kolejnych zamków. W lipcu 1260 r. książę Frankonii Hugo II zgodził się na uznanie zwierzchnictwa Albrechta. Do Królestwa Niemiec włączona została nie tylko Frankonia, ale też pozostałe włości Hugona: Badenia i Tyrol. W czasie gdy trwały walki o Frankonię książę Pomorza Peter IV zaatakował buntujące się przeciwko Duńczykom księstwo Prus. Zajął Mazury, po czym odebrał dotychczasowej władczyni tych ziem, Freji I, tytuł książęcy.

​

W październiku 1260 r. Albrecht zaczął rościć sobie prawa do Księstwa Kolonii. W celu zdobycia tego tytułu podjął wyprawę przeciwko księciu Heinrichowi-Berengarowi IV. Niewielka armia kolońska nie miała szans przeciwstawić liczącym około dwadzieścia tysięcy wojaków wojskom niemieckim. Małoletni książę poddał się po zaledwie trzech miesiącach walk. Korzystając z praw nowego tytułu Albrecht szybko przemieścił wojska z okolic Bambergu, gdzie siedzibę miał Heinrich-Berengar IV, do Kolonii, kontrolowanej przez księcia Brabantu Williama I. W tym czasie książę pomorski Peter IV zaatakował Sambię. Buntujący się Brabantczyk zajął się walką z cesarzem, co pozwoliło Albrechtowi na sprawne zajęcie Kolonii. W marcu 1262 r. arcybiskup Martin został wasalem króla Niemiec.

W maju wciąż trwała rewolta przeciwko Ulrichowi II. Albrecht postanowił wykorzystać zawieruchę w Cesarstwie do dalszego poszerzania granic swojego królestwa. Tym razem uderzył na hrabstwo St. Gallen, należące do księcia Bawarii Siegfrieda I. W październiku do Niemiec przyłączona została Sambia, a miesiąc później Siegfried I oddał St. Gallen we władanie Hugona II. Niedługo później Albrecht zwrócił wzrok ponownie na północny zachód, gdzie przeciwko księciu brunszwickiemu zbuntował się hrabia Loon. W grudniu 1263 r. Loon przeszło w ręce Albrechta, który nadał je wraz z Księstwem Kolonii swojemu najstarszemu synowi Reinhardowi.

Niewiele ponad miesiąc później Albrecht wyruszył na hrabstwo Kleve leżące we włościach księcia Brunszwiku Franza II. Do największej bitwy doszło pod Münster, gdzie wojska brunszwickie zostały kompletnie rozbite. Wojna zakończyła się na przełomie 1265 i 1266 r. - Kleve zostało włączone do księstwa Kolonii.

​

O wewnętrznych sprawach króla niemieckiego

W lutym 1256 r. Frida urodziła trzeciego syna - Albrechta. W maju rozpoczęto rozbudowę murów w Brandenburg oraz stajni w Waren i Rugard. W lipcu zebrano daniny w Brandenburgii. W czerwcu 1257 r. znów zaszła w ciążę, a w styczniu następnego roku urodziła pierwszą córkę, Alberade. W marcu, podczas ściągania podatków, zraniony został królewski zarządca, burmistrz Walbeck Ludwig. Miesiąc później powrócił jednak z królewskimi strażami i wyegzekwował należności. W kwietniu rozpoczęto budowę poligonów w Waren i Rostocku. Niecały rok później chłopi zbuntowali się jednak przeciwko wysokim podatkom. W czerwcu Albrecht nałożył wyższe świadczenia na miasta.

​

W sierpniu 1259 r. do Brandenburga przybył posłaniec z wieścią, iż Mongołowie zajęli Smoleńsk. We wrześniu delegacja burmistrzów zwróciła się do Albrechta z prośbą o obniżenie podatków, lecz król wymówił się potrzebą finansowania kolejnych wojen. W lutym 1260 r. Frida znów zaszła w ciążę, a we wrześniu urodziła bliźniaczki - Christine i Ursulę. W październiku 1261 r. urodziła kolejną córkę - Sybille, a w sierpniu 1264 r. jeszcze jedną - Adele. W styczniu 1265 r. Albrecht wprowadził dekret, który nakazywał duchowieństwu wystawienie większych kontyngentów wojskowych.

O koligacjach rodzinnych

Z Fridą von Askanien, wnuczką króla Jerozolimy Rudgera I, Albrecht miał ośmioro dzieci:
- Reinharda
- Siegmunda
- Albrechta
- Alberade, zaręczoną z królem Chorwacji Elemerem I
- Christine, zaręczoną z królem Lotaryngii Burchardem II
- Ursulę, zaręczoną z królem Włoch Lotharem III
- Sybille, zaręczoną z cesarzem Bizancjum Alexiosem II
- Adele

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie króla Albrechta I Askańskiego - część III (1266-1275)

​

O zjednoczeniu Niemiec

Na początku 1266 r. Albrecht najechał Szwabię, rządzoną przez księcia Lutberta III. Po bitwach pod Tübingen i Zweifalten armia szwabska nie była w stanie dalej stawiać oporu. W kwietniu 1268 r. wojna zakończyła się, a Lutbert III został wasalem Albrechta. Ten z kolei wysunął roszczenia do księstwa Brunszwiku, ale wcześniej zdecydował się podporządkować sobie Miśnię. W czerwcu najechał ziemie margrabiego Ordulfa I, a już w marcu kolejnego roku nadawał nowo zdobyte tereny swojemu drugiemu synowi, Siegmundowi. Król już wówczas zdecydował, że jego następcą będzie najmłodszy syn, Albrecht.

W kwietniu 1269 r. Albrecht uderzył na Bamberg, rządzony przez księcia Werony Dietpolda I. Oczywiście niewiele znaczące księstwo nie miało dość sił by oprzeć się coraz silniejszym Niemcom - w sierpniu Bamberg stał się częścią domeny księcia Frankonii, Andreasa I. Pod koniec miesiąca nadszedł wreszcie czas na pokonanie największego przeciwnika Askańczyków - księcia Brunszwiku, Franza II Welfa.

W marcu pod Gifhorn starły się armie niemiecka i brunszwicka. Dwukrotna przewaga liczebna wojsk Albrechta dała zwycięstwo w walnej bitwie. Sprawne oblężenie Lüneburga tylko przyspieszyło nieuniknione - Franz II musiał uznać zwierzchnictwo króla Niemiec, które były niemal zjednoczone.

​

W sierpniu 1270 r. kolejnym celem stało się hrabstwo Jülich, będące we władaniu brabanckim. Osłabione walkami z cesarzem księstwo dosyć szybko się poddało - w październiku 1271 r. Jülich zostało przekazane Reinhardowi. Przez ponad rok Albrecht przygotowywał się do dalszej ekspansji - rozbudowa licznych stajni w Brandenburgii i Meklemburgii miała zwiększyć liczebność i mobilność królewskiego wojska. W styczniu 1273 r. Niemcy zaatakowali hrabstwo Innsbruck, a już w maju tereny te zostały włączone do Księstwa Tyrolu.

​

W lipcu najmłodszy syn króla Albrecht, od kilku miesięcy kanclerz, sfabrykował roszczenia do Księstwa Holsztynu. Wojna początkowo wydawała się łatwa, lecz niespodziewanie do wojny włączył się książę Brunszwiku Franz II. Albrecht mimo wszystko sprawnie pokonał wojska holsztyńskie i rozbił najemników brunszwickich. W maju 1274 r. książę Holsztynu Gottschalk I uznał zwierzchnictwo Albrechta, natomiast Franz II został uwięziony i ścięty.

O rozgrywkach z cesarzem

Karl IV, wzorem swoich poprzedników, starał się zwiększyć swoje uprawnienia jako cesarza. Albrecht oczywiście nie poparł swojego suzerena, chociaż ten próbował przekonać króla różnymi sposobami - w maju 1266 r. zaprosił go na turniej rycerski, a w listopadzie nadał mu tytuł cześnika. Albrecht pozostawał nieprzejednany, a jego uwagę w tym czasie bardziej zaprzątała sytuacja w Lewancie. Po śmierci Rudgera I jego władztwo rozpadło się - Królestwo Jerozolimy objął jego wnuk Rudger II, królem Syrii obwołał się zaś syn Rudgera I - Dietpold I. Coraz słabsze i podzielone państwa chrześcijańskie w Ziemi Świętej były łatwo wystawione na atak Ilchanidów, którzy opanowali praktycznie cały Bliski Wschód.

W kwietniu 1270 r. resztki muzułmańskich państewek wypowiedziały dżihad przeciwko Jerozolimie. Karl IV wykorzystał zagrożenie do przyznania sobie większych uprawnień. Po trzech latach dżihad zakończył się porażką niewiernych. Cesarz jednak, zajęty obroną Ziemi Świętej, nie mógł przeciwstawić się rosnącej potędze Albrechta - po powrocie do Europy przekazał mu co prawda zwierzchnictwo nad Marchią Miśnieńską, lecz nie poprawiło to w znaczącym stopniu stosunków między Albrechtem i Karlem.

Po 1274 r. Albrecht unikał kolejnych wojen. Rozbudowywał armię, kaptował sojuszników, gromadził fundusze. Nadchodził czas ostatecznej rozprawy z cesarzem - Niemcy, jako najpotężniejsze państwo Cesarstwa, powinno poradzić sobie z tym coraz słabszym organizmem...

​

O koligacjach rodzinnych

Z Fridą von Askanien, wnuczką króla Jerozolimy Rudgera I, Albrecht miał ośmioro dzieci:
- Reinharda, żonatego z Idą Gerufling, córką księcia Holandii Burcharda I
- Siegmunda, żonatego z Wulfhildą von Lumezzane, wnuczką księcia Modeny Lothara I
- Albrechta, żonatego z Ingrid av Alstahaug, córką króla Norwegii Ale I
- Alberade, zaręczoną z królem Węgier Almosem II
- Christine, zaręczoną z królem Lotaryngii Burchardem II
- Ursulę, zaręczoną z królem Włoch Lotharem III
- Sybille, zaręczoną z cesarzem Bizancjum Alexiosem II
- Adele

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie króla Albrechta I Askańskiego - część IV (1276-1282)
​

O wojnie z cesarzem

Gdy tylko rozpoczął się rok 1276 do cesarza Karla IV dotarła hiobowa wieść: Albrecht wypowiedział mu posłuszeństwo, a pod stosownym listem podpisali się także królowie Lotaryngii i Czech oraz książę Brabantu. W czerwcu doszło do największej jak dotąd bitwy w Europie - ponad pięćdziesiąt tysięcy rycerzy niemieckich starło się pod Regensburgiem z niespełna trzydziestoma pięcioma wojami cesarskimi. Osobiste dowództwo króla zapewniło zwycięstwo Niemcom, a w bitwie ranny został cesarz Karol IV. Do kolejnej bitwy doszło pod Rokitzan, gdzie zwycięstwo ponownie odnieśli Niemcy. Sytuacja Cesarstwa bardzo szybka stała się tragiczna - z rozbitą armią Karl IV nie mógł długo walczyć. W listopadzie 1277 r. musiał ustąpić - Niemcy, Czechy, Lotaryngia i Brabant zyskały niezależność od Cesarstwa, które już nigdy nie odzyskało dawnej potęgi. W 1281 r. Lotaryngia została jednak ponownie podporządkowana Cesarstwu.

​

O podgryzaniu sąsiadów

Ledwie przebrzmiały echa zakończonej wojny, a już w styczniu 1278 r. Albrecht najechał ziemie króla Lotaryngii Burcharda II. W bitwach pod Koblenz i Metz z łatwością rozbił armie lotaryńskie, a w czerwcu do Niemiec zostało przyłączone hrabstwo Sundgau. Cała Alzacja była więc w rękach Albrechta.

O niemieckich decyzjach

Tuż po zakończeniu wojny o niezależność Albrecht nadał sobie kolejne uprawnienia. W 1278 r. Brandenburgia przeżyła kolejny boom budowlany: rozbudowano mury w Mecklenburg, stajnie w Rostocku, podzamcze w Rugard oraz koszary w Brandenburg. W kolejnym roku koszary zbudowano także w Stendal, Zerbst, Plauen i Weimarze. Duże dochody pozwoliły Albrechtowi na dalszą rozbudowę armii, już nie przeciwko cesarzowi, ale wschodniemu zagrożeniu - Złotej Ordzie. W 1281 r. zbudowano strzelnicę w Brandenburg. Rok później król Albrecht I niespodziewanie zmarł na atak serca, a jego następcą został jego najmłodszy syn - Albrecht II.

O koligacjach rodzinnych

Z Fridą von Askanien, wnuczką króla Jerozolimy Rudgera I, Albrecht miał ośmioro dzieci:
- Reinharda, żonatego z Idą Gerufling, córką księcia Holandii Burcharda I
- Siegmunda, żonatego z Wulfhildą von Lumezzane, wnuczką księcia Modeny Lothara I
- Albrechta, żonatego z Ingrid av Alstahaug, córką króla Norwegii Ale I
- Alberade, żonę króla Węgier Almosa II
- Christine, żonę króla Lotaryngii Burcharda II
- Ursulę, żonę króla Włoch Lothara III
- Sybille, żonę cesarza Bizancjum Alexiosa II, po jego śmierci w 1281 r. żonę króla Polski Snowida II
- Adele

Panowanie króla Albrechta II Askańskiego - część I (1282-1300)
​

O ugłaskiwaniu wasali

Swoje rządy Albrecht rozpoczął od wielkiej uczty, na którą zaprosił wszystkich ważniejszych wasali. Udało mu się nieco polepszyć relacje z nimi, chociaż ci nadal niechętnie patrzyli na młodego władcę. Już w styczniu 1284 r. zgodzili się jednak na zwiększenie jego uprawnień. Do reszty ujął ich w marcu, gdy ujawnił swoje poetyckie umiejętności. Na jesieni rozpoczęto rozbudowę baraków w Rostocku, Waren, Stendal i Zerbst. W październiku natomiast Albrecht ogłosił turniej rycerski.

​

W marcu 1286 r. Albrecht postanowił uwięzić spiskującą przeciwko niemu księżną Holsztynu Barbarę I. Ta jednak umknęła królewskim strażom i ogłosiła rebelię. Ta jednak załamała się dość szybko, a Barbara została ścięta. W lipcu do uszu króla doszły nowe wieści ze wschodu - dynastia Ilchanidów postanowiła przejść na katolicyzm. Było to doniosłe wydarzenie - Ziemia Święta znów została wyrwana z rąk niewiernych. We wrześniu 1289 r. królowa Ingrid zaszła w ciążę. Niedługo potem dorósł najstarszy syn króla, Berthold. Jego żoną została siostra jego matki, Maria. Było to pierwsze, ale nie ostatnie małżeństwo ocierające się o kazirodztwo w rodzie Askańczyków. W kwietniu 1290 r. Ingrid urodziła córkę - Kunigunde. Na cześć jej narodzin król wydał ucztę. Kolejną córkę, Judith, urodziła w marcu 1292 r., a jeszcze jedną w październiku 1295 r. - nadano jej imię Hedwig. Częste ciąży żony sprawiły, że król zainteresował się jedną z dam swojego dworu, Cothildą. W wyniku ich romansu w październiku 1297 r. Cothilda urodziła chłopca, Ottona. Albrecht postanowił zalegalizować go.

O poszerzaniu granic

W czerwcu 1287 r. Albrecht wysunął roszczenia do hrabstwa luksemburskiego. Sprawy wewnętrzne zajmowały go jednak na tyle, że wojnę rozpoczął dopiero w 1291 r. Nowy cesarz Udo I częściowo odbudował siłę Cesarstwa na powrót podporządkowując sobie Brabant i atakując Czechy. Częściowo więc najazd Albrechta miał osłabić siły cesarskie i pomóc Czechom w obronie niepodległości. Z tego też powodu do walnej bitwy doszło pod Kladrub na ziemiach czeskich. W czerwcu 1292 r. Luksemburg był już zdobyty, a cesarz niechętnie zgodził się na jego przyłączenie do Niemiec.

​

Pokój nie trwał jednak długo. W maju 1294 r. Albrecht zaatakował Liege, do najważniejszych bitew znów dochodziło jednak w królestwie czeskim. Wojna zakończyła się już rok później zwycięstwem niemieckim. Samo Królestwo Niemiec już dawno prześcignęło Cesarstwo - przy armii liczącej około siedemdziesiąt tysięcy wojaków blisko dwukrotnie przewyższało siły cesarza.

W 1299 r. niespodziewanie wojnę Albrechtowi wypowiedział król Włoch Lothar III. Spornym terytorium okazało się hrabstwo Bern. Niemcom co prawda udało się wygrać pod Kyburgiem i Interlaken, ponieśli jednak klęskę pod Zürichem. Z północy jednak nadciągały już posiłki. Zbliżająca się bitwa miała zdecydować o losach tej wojny...

​

O koligacjach rodzinnych

Z Ingrid av Alstahaug, córką króla Norwegii Ale I, Albrecht miał czworo dzieci:
- Bertholda, żonatego z Marią av Alstahaug, córką króla Norwegii Ale I
- Kunigunde, zaręczoną z królem Czech Vilemem I
- Judith
- Hedwig, zaręczoną z królem Francji Renaudem II
Z Cothildą Albrecht miał jedno dziecko:
- Ottona

​

---------- Post added at 16:25 ---------- Previous post was at 14:46 ----------

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie króla Albrechta II Askańskiego - część II (1300-1321)
​

O południowych wojnach

W kwietniu 1300 r. armie niemiecka i włoska starły się pod Kolmar. Decydujące zwycięstwo odnieśli tym razem Niemcy, co zostało potwierdzone rok później pod Ferette. Wojna zakończyła się w lipcu powrotem do statusu quo - Włosi, targani walkami wewnętrznymi, nie byli w stanie dłużej walczyć.

Spokój w rejonie Alp nie trwał jednak długo - już w grudniu 1301 r. Bern stał się celem ataku Burgundczyków. Ci byli jednak znacznie słabszym przeciwnikiem od Włochów - tym razem Zürich był dla Niemców szczęśliwszy, gdyż tam rozbito gros wojsk burgundzkich, a do niewoli niemieckiej dostał się książę Delfinatu Amaneus IV. Burgundczycy próbowali jeszcze walczyć, ale było to bezcelowe - pokój podpisano w kwietniu 1304 r.

W lipcu 1314 r. Albrecht zrewanżował się wreszcie Burgundczykom - jego najazd na Górną Burgundię okazał się zwycięski. W bitwie pod Habsburgiem wojska wroga zostały zmiażdżone. Burgundczykom nie pomogło nawet włączenie się do wojny cesarza - w marcu 1315 r. musieli oddać Niemcom Górną Burgundię. Dzięki temu Albrecht mógł dalej realizować swój plan oparcia południowej granicy o Alpy.

​

W czerwcu 1316 r. Niemcy zaatakowały buntującego się przeciwko królowi Włoch księcia Lombardii Armando I. Szybkie przedarcie się przez Alpy i zdobycie Mediolanu dało Albrechtowi zwycięstwo - do jego królestwa przyłączono hrabstwo Grisons. Pełna zemsta za najazd z przełomu wieków dokonała się w lipcu 1319 r., gdy Albrecht zaatakował hrabstwo Nürnberg, kontrolowane przez króla Włoch Engelberta III.

O kolejnym starciu z cesarzem

W lutym 1305 r. Albrecht ponownie wypowiedział wojnę cesarzowi Udo I. Jego celem były hrabstwa Trier i Pfalz, a ich zdobycie miało być wstępem do podporządkowania sobie Lotaryngii. Do najważniejszej bitwy doszło pod Fuldą, gdzie zwycięstwo odnieśli Niemcy. W kolejnych bitwach pod Bitburgiem, Rain i Dietz resztki wojsk cesarskich zostały rozbite, a w grudniu 1306 r. podpisano pokój. W maju 1311 r. wybuchła kolejna wojna. Albrecht szybko zajął Metz i pokonał przeciwnika pod Bar-le-Duc, gdzie zginął cesarz Udo I. W lipcu 1312 r. nowy cesarz, Karl V, został zmuszony do oddania królowi Niemiec Górnej Lotaryngii.

​

O dworze w Brandenburg

W 1303 r. król dowiedział się o powrocie do Europy weneckiego podróżnika Marco Polo. Chcąc zapoznać się z jego przygodami polecił sprowadzić do Niemiec książkę je opisującą. W 1307 r. Albrecht ostatecznie zakończył romans z Cothildą. W tym samym roku rozpoczęto masową budowę uniwersytetów w Brandenburgii, takowe powstały w Jüterborgu, Walbeck i Jenie. W 1309 r. odbyły się kolejne obchody ku czci św. Ottona z Bambergu. Zbudowano także kolejne uniwersytety w Wismarze i Güstrow. W styczniu 1314 r. zmarła królowa Ingrid. Albrecht ożenił się wówczas z księżną Burgundii Adele I.

​

W 1317 r. Albrecht wprowadził kolejny plan budowniczy w życie. Rozpoczęto budowę uniwersytetu w Stralsund oraz dwóch miast - Tribuzin i Münchenberg. W 1321 r. Adele zaszła w ciążę. Albrecht nie doczekał jednak narodzin potomka - zmarł 21 września 1321 r., a jego następcą został jego najstarszy syn Berthold.

O koligacjach rodzinnych

Z Ingrid av Alstahaug, córką króla Norwegii Ale I, Albrecht miał czworo dzieci:
- Bertholda, żonatego z Marią av Alstahaug, córką króla Norwegii Ale I
- Kunigunde, żonę króla Czech Vilema I
- Judith, żonę Albrechta von Askanien, syna swojego brata Bertholda
- Hedwig, żonę króla Francji Renauda II
Z Cothildą Albrecht miał jedno dziecko:
- Ottona, żonatego z Malmfridą af Sverker, córką króla Szwecji Sverkera IV

Panowanie króla Bertholda I Askańskiego (1321-1324)
​

O krótkim panowaniu Bertholda

Nowy król niemiecki kontynuował wojnę z Włochami. Pokonał ich pod Rheineck i Freiburgiem, a w marcu 1322 r. zmusił nowego króla Włoch Lothara IV do oddania Nürnberg. Niedługo później rozpoczął się turniej rycerski. W październiku 1323 r. Berthold zarządził wielkie polowanie, a miesiąc później nie mniejszą ucztę. Zmarł jednak niespodziewanie po zaledwie trzech latach rządów, a jego następcą został jego jedyny syn Albrecht.

O koligacjach rodzinnych

Z Marią av Alstahaug, córką króla Norwegii Ale I, Berthold miał jedno dziecko:
- Albrechta, żonatego z Judith von Askanien, siostrą swojego ojca

Panowanie króla Albrechta III Askańskiego - część I (1324-1350)
​

O wewnętrznych sprawach Albrechta

Albrecht swoje rządy rozpoczął, wzorem ojca, od urządzenia turnieju rycerskiego i wielkiej uczty. Oba wydarzenia znacząco poprawiły stosunki z wasalami. W grudniu 1324 r. jego żona (a przy okazji ciotka) Judith zaszła w ciążę. Wcześniej urodziła mu już dwóch synów: Bertholda i Leopolda, w lipcu 1324 r. na świat przyszła zaś Binhilde. W październiku 1328 r. Berthold ożenił się z Romildą von Andechs, córką króla Włoch Engelberta III, a mała Binhilde została zaręczona z obecnym władcą Italii, Lotharem IV. W czerwcu kolejnego roku Judith ponownie zaszła w ciążę. W marcu 1330 r. urodziła się Ulrike, którą natychmiast zaręczono z królem Gruzji Elbegiem I. W marcu 1333 r. Albrecht postanowił polepszyć stosunki z niektórymi możnymi mongolskimi, którzy przeszli na katolicyzm. W tym celu zaręczył Leopolda z Khogaghchin, córką chana Chiwy Dayira I. W lipcu Judith urodziła kolejnego syna, Martina, a trzy lata później jeszcze jednego - Albrechta.

W 1336 r. marzeniem króla stało się skonstruowanie machiny latającej. Po stworzeniu stosownego prototypu Albrecht zdecydował, że zaszczytu przetestowania machiny dostąpi pies córki nadwornego kowala. Nie trzeba dodawać, iż nie spodobało się to kowalowi, który postanowił wraz z kilkoma osiłkami ze swej kuźni wyperswadować ten pomysł królowi. Znalazł Albrechta na stromym klifie. Król w ostatniej chwili zmienił zdanie i sam wypróbował swoje dzieło. Liczne siniaki na dłuższy czas wyprzątnęły z jego głowy marzenia o lataniu.

​

W czerwcu 1342 r. Albrecht nadał sobie maksymalne uprawnienia. Niedługo później na następcę wyznaczył najmłodszego syna, Albrechta, którego zaręczył z Khadagan, córką hrabiego Dhu Zabi Khagataia.

O wojnach z cesarzem

W listopadzie 1325 r. Albrecht zaatakował Metz, nadal będący w rękach cesarza Karla V. Walki toczyły się jednak głównie na ziemiach niemieckich. O ile po Leipzig udało się dosyć łatwo pokonać przeciwnika, to później opór wojsk cesarskich zaczął narastać. Pod Oranienburgiem z trudem zwyciężyli Niemcy, a do walnej bitwy doszło niedaleko siedziby króla, zamku Brandenburg. Albrecht osobiście stanął do walki przeciwko cesarzowi, a zwycięstwo ostatecznie przypadło właśnie jemu. W kwietniu 1227 r. Karl V musiał zgodzić się na oddanie Metz.

​

W marcu 1332 r. Albrecht postanowił zdobyć ostatnie skrawki Lotaryngii. Wojna toczyła się o hrabstwo Saintois, a do największych bitew doszło pod Bredą i Vicenzą. W październiku 1333 r. Karl V w końcu zgodził się na pokój, a cała Lotaryngia znalazła się w rękach Albrechta.

O walkach z Mongołami

W grudniu 1325 r. papież Marinus I ogłosił krucjatę przeciwko Złotej Ordzie, która zajęła już dużą część Królestwa Polskiego. Albrecht przyłączył się do niej dopiero po zakończeniu wojny z cesarzem, w listopadzie 1227 r. Armia niemiecka nie zdołała się do końca odbudować, ale stanęła do walki z Mongołami pod Śremem, gdzie doszło do największej bitwy średniowiecznej Europy. Rzucenie do walki całej potęgi Albrechta pozwoliło na wyparcie Mongołów z Polski.

​

W 1340 r. w rękach Mongołów ponownie znalazła się Wielkopolska. Albrecht postanowił nie czekać na ogłoszenie krucjaty przez papieża i sam wyruszył przeciwko Złotej Ordzie by wyrwać niewiernym zagrabione tereny, tym razem dla siebie, a nie dla króla Polski. Większość sił mongolskich była wówczas zaangażowana na Kaukazie, więc podbój przebiegł bez najmniejszych problemów. W maju 1341 r. Wielkopolska została przyłączona do Niemiec, a ziemie te objął najstarszy syn króla, Berthold.

O koligacjach rodzinnych

Z Judith von Askanien Albrecht miał sześcioro dzieci:
- Bertholda, żonatego z Romildą von Andechs, córką króla Włoch Engelberta III
- Leopolda, żonatego z Khogaghchin, córką chana Chiwy Dayira I
- Binhilde, żonę króla Włoch Lothara IV
- Ulrike, żonę księcia Tracji Orestesa I
- Martina, żonatego z królową Aragonii Aletą I
- Albrechta, zaręczonego z Khadagan, córką hrabiego Dhu Zabi Khagataia

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie króla Albrechta III Askańskiego - część II (1351-1358)

​

O ambicjach śląskich

Na początku 1354 r. Albrecht rozkazał atak na Dolny Śląsk, do którego roszczenia wysuwał jego wnuk Peter, hrabia Kalisch. Wojna układała się pomyśli Askańczyków - nawet ściągnięcie na pomoc wojsk szwedzkich nie uratowało Polaków, którzy we wrześniu 1355 r. musieli oddać Peterowi hrabstwo przemianowane na Niederschlesien.

​

O ostatnich latach rządów Albrechta

W styczniu 1352 r. zmarła królowa Aleta I. Martin ożenił się wówczas z jej siostrą i jednocześnie następczynią na tronie aragońskim Alfridhą. W marcu dorosły już Albrecht pojął za żonę swoją narzeczoną Khadagan. W czerwcu 1353 r. zmarła królowa Judith, a władca Niemiec na kolejną małżonkę wybrał Adele Welf, siostrę króla Bawarii Siegfrieda I. W sierpniu 1354 r. Adele zaszła w ciążę, a w marcu następnego roku urodziła córkę Emmę, którą niedługo później zaręczono z Turoldem, synem króla Sycylii Osberna III. W kwietniu 1357 r. urodziła natomiast syna Ottona. Ojcostwo niedołężnego wówczas króla było poddawane w wątpliwość, jednakże oficjalnie Otto stał się członkiem dynastii von Askanien. Na początku 1358 r. Albrecht był już niezdolny do sprawowania władzy - jego obowiązki przejął kolejny Albrecht, który po śmierci ojca 9 marca zasiadł na tronie niemieckim.

O koligacjach rodzinnych

Z Judith von Askanien Albrecht miał sześcioro dzieci:
- Bertholda, żonatego z Romildą von Andechs, córką króla Włoch Engelberta III
- Leopolda, żonatego z Khogaghchin, córką chana Chiwy Dayira I
- Binhilde, żonę króla Włoch Lothara IV
- Ulrike, żonę księcia Tracji Orestesa I
- Martina, żonatego z królową Aragonii Aletą I, po jej śmierci w 1352 r. żonatego z królową Aragonii Alfridhą I
- Albrechta, żonatego z Khadagan, córką hrabiego Dhu Zabi Khagataia
Z Adele Welf, siostrą króla Bawarii Siegfrieda I, Albrecht miał dwoje dzieci:
- Emmę, zaręczoną z Turoldem, synem króla Sycylii Osberna III
- Ottona

Panowanie króla Albrechta IV Askańskiego - część I (1358-1400)
​

O panowanie wielkiego władcy

Pełny skarbiec pozostawiony przez ojca pozwolił Albrechtowi na szybkie podporządkowanie sobie wasali - turniej rycerski oraz regularne uczty i jarmarki sprawiły, że nawet Welfowie nie bruździli nowemu władcy. Po uporządkowaniu spraw wewnętrznych Albrecht mógł zająć się prowadzeniem błyskotliwej polityki zagranicznej.

W maju 1360 r. królowa Khadagan zaszła w ciążę, a w grudniu urodziła drugiego syna - Albrechta. W marcu 1362 r. na świat przyszedł kolejny Askańczyk - Heinrich, a w 1365 r. jeszcze jeden - Eberhard. Trzy lata później urodziła się natomiast pierwsza córka króla - Kunigunde. Szczęście było podwójne, gdyż ciąża była bliźniacza - kilka minut po Kunigunde urodził się Otto. W 1380 r. Khadagan zmarła, a nową małżonką Albrechta została Cecilia, córka barona Pavii Conone.

O wypieraniu obcych wpływów

Rozdrobnienie terytorialne Cesarstwa odbijało się na Królestwie Niemiec - wiele baronii, miast i biskupstw podlegało zagranicznym władcom. Albrecht postanowił położyć temu kres prowadząc swoistą krucjatę we własnym państwie - na pierwszy ogień poszli Francuzi sprawujący władzę w Hennebergu, leżącym w Księstwie Turyngii. W bitwie pod Egisheim główne siły francuskie zostały pokonane, a w maju 1360 r. król Renaud II musiał zgodzić się na pokój.

​

Kolejnym celem stał się Hohenberg w południowej Szwabii, kontrolowany przez króla Włoch Borso I. Wojna rozpoczęła się w 1364 r. i trwała aż trzy lata - do wojny przyłączyli się także Polacy, liczący na odzyskanie Śląska. Koniec końców Hohenberg wrócił do rąk niemieckich.

O walkach z cesarzem

W lipcu 1360 r. Albrecht wypowiedział wojnę cesarzowi Hartwigowi I - jej celem miało być zdobycie hrabstwa Kempten. Niemcy kontrolowali już część Bawarii, zamierzali jednak zająć całą by pozbyć się zagrożenia Welfów na południu. Po decydującej bitwie pod Fürstenbergiem cesarz musiał zgodzić się na pokój. W maju 1362 r. przeciwko cesarzowi zbuntował się książę Czech Zdirad I. Albrecht jednak nie wsparł rewolty, a sam zaatakował nieposłusznego wasala. Po szybkim oblężeniu odebrał mu hrabstwo Niederbayern.

​

Podporządkowywanie Bawarii wymagało kilku kolejnych wojen, jednakże ciągłe zrywanie traktatów pokojowych z Cesarstwem mogło rozsierdzić papieża. W 1367 r. Albrecht zdecydował więc pomóc bawarskiej linii Welfów wybić się na niepodległość, a następnie podbić uwolnioną spod wpływów cesarskich Bawarię. W bitwach pod Pforzheim i Ebelsbergiem złamane zostały resztki armii Hartwiga I, a walki pod Kufstein były tylko dopełnieniem dzieła - Królestwo Bawarii odłączyło się od Cesarstwa. Bawarczycy nie cieszyli się długo spokojem - w marcu 1369 r. Albrecht najechał Salzburg. Dopiero formująca się armia bawarska nie miała szans w walce z zaprawionymi w bojach Niemcami i już w grudniu Bawaria została uszczuplona. Kolejna szybka wojna miała miejsce w 1372 r., a do Niemiec przyłączona została wówczas Styria.

W 1373 r. Albrecht ponownie zaatakował Cesarstwo, tym razem w celu zajęcia Górnej Bawarii. Długie zmagania, do których włączyli się Szkoci, zakończyły się dopiero w 1377 r. Siły cesarskie były już bardzo osłabione - we znaki dawała się utrata bogatej Bawarii.

W 1378 r. najechano Bawarię. Gra toczyła się o całe Księstwo Austrii i wypchnięcie Bawarczyków za Alpy - ich ostatnim bastionem była Karyntia. Do grudnia 1381 r. praktycznie całe terytorium bawarskich Welfów było podbite, a król Lothar II musiał schronić się w posiadłościach cesarskich w Istrii. Ostatecznie Austria została przyłączona do Niemiec, Alpy natomiast stały się południową granicą Królestwa - przynajmniej na najbliższe dekady.

W 1384 r. Albrecht postanowił umocnić panowanie niemieckie w Austrii zajmując Znojmo. Cesarz zdecydował się wydać Niemcom walną bitwę pod Ivancicami, ale było już za późno na odwrócenie losów wojny - wojska Albrechta kontrolowały wówczas większość Moraw. Dekadę później Niemcy ostatecznie podbili całą Austrię po pokonaniu wojsk bawarskich pod Trebicami.

​

O ambicjach śląskich i pruskich

W lutym 1361 r. Albrecht zamierzał kontynuować podbój Śląska. Podczas oblężenia twierdz polskich na Meklemburgię niespodziewanie uderzyli Szwedzi. Niemcy zdołali jednak rozbić ich u bram Brandenburga, a niedługo potem król Polski Stanisław I Okrutny oddał Oberschlesien pod władzę Askańczyków. Kolejny najazd miał miejsce w 1370 r. Tym razem na pomoc Polakom nie przyszli Szwedzi, po zajęciu hrabstwa opolskiego łupem Niemców stał się Kraków. Nowy król Polski Stanisław II został zmuszony do przekazania Niemcom Oppeln wraz z przyległościami.

​

W 1382 r. wzrok Albrechta padł na Skalowię. Walki z Polakami były nadspodziewanie łatwe, a wojna zakończyła się rok później przyłączeniem do Niemiec Schalauen. Rok później Niemcy ponownie najechali Śląsk. Na prośbę Stanisława III papież Kalikst III ekskomunikował Albrechta, jednakże stosowna danina cofnęła ekskomunikę i pozwoliła Askańczykowi na zajęcie Cieszyna wraz z przyległościami w 1387 r. W 1396 r. kolejna wyprawa przyniosła przyłączenie do Niemiec Kłajpedy. W 1400 r. Albrecht podbił Kujawy. Polska już wówczas była zdana na łaskę i niełaskę Królestwa Niemiec z jednej, a Złotej Ordy z drugiej strony.

O ambicjach burgundzkich

W 1392 r. Albrecht zdecydował się wzmocnić południową granicę poprzez podbój Sabaudii. Pod Bussoleno, w trudnym górskim terenie, zwycięstwo odnieśli Burgundczycy, jednak w kolejnej bitwie pod Pusignan wygrali Niemcy, a w kwietniu 1393 r. hrabstwo Savoyen stało się częścią Królestwa. W 1396 r. Niemcy zajęli natomiast Genewę.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Khadagan, córką hrabiego Dhu Zabi Khagataia, Albrecht miał sześcioro dzieci:
- Arnolda, żonatego z Edith d'Hauteville, córką króla Węgier Johna I
- Albrechta, żonatego z Anthe Komnenos, córką cesarza Bizancjum Makariosa I
- Heinricha, żonatego z księżną Genui Marią I
- Eberharda, żonatego z Gjertrudą av Alstahaug, córką króla Norwegii Aslaka I
- Kunigunde, żonę króla Norwegii Bjoerna I
- Ottona, żonatego z Konstanze, córką hrabiego Tyrolu Almericha
Z Cecilią, córką barona Pavii Conone, Albrecht miał dwoje dzieci:
- Agnes, żonę kagana Ilchanidów Daguna I
- Martina, żonatego ze Stanisławą, córką barona Owrucza Snowida

​

 

Das ist mein Land! - Mark Brandenburg

Panowanie króla Albrechta IV Askańskiego - część II (1401-1409)
​

O niszczeniu resztek potęgi Welfów

W lutym 1401 r. Albrecht ponownie wyprawił się na terytoria Cesarstwa, tym razem by zająć Pilzno. Wbijające się wgłąb Niemiec Czechy były zbyt dużym zagrożeniem by je zlekceważyć. Po stronie cesarza stanęli Bawarczycy, ale zostali rozbici właśnie pod Pilznem we wrześniu. Na wiosnę nowy cesarz Hugo I mądrze stwierdził, iż z Niemcami już nie może konkurować na polu militarnym i zgodził się na oddanie Albrechtowi Pilzna.

​

O jednoczeniu ziem niemieckich

W maju 1402 r. Niemcy oblegli zamek Andechs leżący w południowej Bawarii, a podlegający królowi Akwitanii Averado I. Ograniczony konflikt zakończył się ledwie rok później. W 1405 r. uderzono na zamek Wettin w Marchii Miśnieńskiej. Jego właścicielem był król Bawarii Lothar II, jego armia zaś po porażce pod Pilznem szybko doznała kolejnej - tym razem pod Wiedniem. Włączenie się do wojny Polaków niewiele pomogło Bawarczykom - w sierpniu 1406 r. wojna zakończyła się zwycięstwem Niemców. Kolejnym celem był Mühldorf będący w rękach króla Sycylii Johna II. Armia sycylijska wylądowała w Karyntii, a następnie starła się z Niemcami pod Lavantem w styczniu 1408 r., wojna zaś skończyła się rok później. Przygotowania do kolejnej wojny przerwała nagła śmierć Albrechta 14 listopada 1409 r. Na tronie zasiadł jego syn Martin.

​

O koligacjach rodzinnych

Z Khadagan, córką hrabiego Dhu Zabi Khagataia, Albrecht miał sześcioro dzieci:
- Arnolda, żonatego z Edith d'Hauteville, córką króla Węgier Johna I
- Albrechta, żonatego z Anthe Komnenos, córką cesarza Bizancjum Makariosa I
- Heinricha, żonatego z księżną Genui Marią I
- Eberharda, żonatego z Gjertrudą av Alstahaug, córką króla Norwegii Aslaka I
- Kunigunde, żonę króla Norwegii Bjoerna I
- Ottona, żonatego z Konstanze, córką hrabiego Tyrolu Almericha
Z Cecilią, córką barona Pavii Conone, Albrecht miał troje dzieci:
- Agnes, żonę kagana Ilchanidów Daguna I
- Martina, żonatego ze Stanisławą, córką barona Owrucza Snowida
- Rudgera, zaręczonego z Mary d'Hauteville, córką króla Węgier Johna I

Panowanie króla Martina II Askańskiego (1409-1422)
Panowanie cesarza Martina II Askańskiego (1422-1453)
​

O ostatnim królu-krzyżowcu

Minął ledwie miesiąc od śmierci Albrechta, a Martin już wyprawiał się na cesarza. Chcąc rozszerzyć swoje panowanie na zachodzie uderzył na hrabstwo Gelre. Bitwy pod Kleve, Isenburgiem i Monschau ponownie dowiodły, że w walce z Niemcami cesarscy nie mają czego szukać. Po rozbiciu wojsk Hugona I wojna zakończyła się w 1411 r. W sierpniu tego roku Martin odebrał tytuł króla Bawarii Welfom i zaatakował Karyntię. Jednocześnie rozpoczął oblężenia miast i zamków w Austrii i Bawarii, które nie chciały uznać zwierzchnictwa Martina. Chociaż do wojny z Niemcami przystąpili Polacy, Czesi, a w końcu i sam cesarz, to nie byli w stanie powstrzymać ogromnego najazdu. W bitwie pod Waging do niewoli dostał się król Polski Stanisław III, pod Trebicami rozbici zostali Czesi. W 1413 r. do Niemiec włączono hrabstwo Kärnten, w 1416 r. Akwileję i Krainę, a w 1417 r. Istrię. Wszystkie ziemie Królestwa Bawarii były w rękach Martina.

​

W 1419 r. Martin kontynuował najazdy na Czechy, przyłączając do Niemiec Litomerice, zaś trzy lata później Domazlice. Papież Hilary II chcąc doprowadzić do konsensusu w stosunkach niemiecko-cesarskich zaprosił do Rzymu Hugona I i Martina. Król Niemiec owszem wybrał się do Włoch, ale na miejscu zażądał odebrania Hugonowi korony cesarskiej i przekazania jej sobie. Papież nie miał wyjścia - wojska niemieckie były zdolne do zajęcia Rzymu i wybrania nowego papieża. 17 listopada 1422 r. Martin został koronowany na cesarza Niemiec. Koniec Świętego Cesarstwa Rzymskiego stał się faktem - zgodnie z marzeniami kolejnych askańskich władców nowe imperium niemieckie zastąpiło stare i zmurszałe Cesarstwo.

Do nowego Cesarstwa szybko przyłączył się książę Holandii Poppo I. Martin miał jednak szersze plany - chciał podbić pozostałe ziemie należące do Welfów - Brabant i Czechy. W październiku 1423 r. zajął Brünn, w kolejnych latach Prag, Olmütz, Jungbunzlau i Grätz. W 1430 r. Królestwo Czech nadał swojemu bratankowi Albrechtowi. Rok później podbił Bredę, a w 1434 r. Brabant. Welfowie utrzymujący się jeszcze w Hainaut szybko zostali zwasalizowani przez władców holenderskich. Dumny ród był teraz pod butem Askańczyków.

Niemal dekadę później Martin gotował się na swoją ostatnią wyprawę, która trwała bez mała kolejnych lat dziesięć, a miała dać mu sławę największego z wielkich Askańczyków. Na czele trzystutysięcznej armii cesarz wyruszył na Mongołów, którzy doszli już do Wisły. W 1443 r. odbił Mazowsze, w 1444 r. Małopolskę, w 1446 r. Schieratz, w 1447 r. północny Wołyń, w 1448 r. Kurlandię. Część Litwy odziedziczył po Polakach książę żmudziński Pridbjoern von Askanien, Wilna zostało przyłączone do jego ziem w 1449 r., a sam Pridbjoern został koronowany na króla Litwy. W Polsce królem został zaś dotychczasowy książę Wielkopolski Peter von Askanien. Wielka krucjata została zakończona, a niemieckie imperium rozpościerało się od Renu po Bug.

Ostatnie lata Martin spędził w Brandenburgu, gdzie rozmyślał nad wielkim dziełem swojego rodu. Z rodu posiadającego jedną Marchię stali się najpotężniejszą dynastią w Europie. Rządzili w Szwecji, Aragonii i Jerozolimie. Askańskie kobiety były matkami królów i cesarzy, askańscy mężczyźni dawali się ponieść cechom swoich ojców i byli gotowi rozszerzać swoje panowanie na krańce świata. Do uszu cesarza dochodziły powoli wieści o nowych lądach, zarówno na zachodzie, jak i na wschodzie. Z pewnością jego potomkowie będą nie będą gnuśnieć, a granice władztwa Askańczyków będą rozszerzać się w niemal nieskończoność.

​

O koligacjach rodzinnych

Ze Stanisławą, córką barona Owrucza Snowida, Martin miał pięcioro dzieci:
- Gunhildę, żonę króla Norwegii Erlenda I
- Albrechta, żonatego z Basilissą Kavallarios, wnuczką księcia Perejasławia Leona I
- Cothildę, żonę króla Francji Rorguesa I
- Sybille, żonę króla Jerozolimy Da'uda I
- Martina, żonatego z Eustathią Komnenos, wnuczką cesarza Bizancjum Kyriakosa I

​