DAS REICH AAR

Historia Wielkiej Rzeszy Niemieckiej : Wstęp

Elektorzy brandenburscy od wieków starali się doprowadzić do przemiany luźnego związku dziesiątek księstw stanowiących Rzeszę Niemiecką w jedno potężne państwo, a co za tym idzie, zostać jedną z najpotężniejszych dynastii świata. Od początku XV wieku ruch ten przybrał na sile – po wzmocnieniu państwa pokojowym opanowaniem obu księstw pomorskich połączenie serii lokalnych i odpowiednio prowadzonych wojen oraz setek dukatów wydawanych na działania dyplomatyczne doprowadziło do wielokrotnego wzrostu potęgi Marchii (wchłonięto Meklemburgię, Holsztyn, Hesję i Miśnię), powstania ścisłego sojuszu państw elektorskich – Brandenburgii, Mainz, Saksonii i Palatynatu – Kolonia wpierw pozostała neutralna, a potem włączyła się w walki niderlandzkie – lecz cały czas pozostawała przychylna Hohenzollernom; i w końcu uzyskania tronu cesarskiego. Niestety zorientowani na zdobycie potęgi w Rzeszy elektorzy przepuścili inne historyczne szanse, jak objęcie tronu Czech czy pozyskanie Nowej Marchii.
Wreszcie podczas szeregu burzliwych zjazdów książąt na przełomie XV i XVI wieku, cesarz Joachim I Nestor zdołał przeforsować ideę Wielkiej Rzeszy. Zajęta swymi sprawami reszta Europy, nie zwracająca zbytnio uwagi na od kilkudziesięciu lat zbierającą po cichu siły Brandenburgię, nagle z szokiem ujrzała, jak z kilkunastu państw powstaje jedno wielkie Cesarstwo. Przyszłość księstw elektorskich nie była do końca ustalona – Joachim jednak twardo dążył do całkowitego zjednoczenia – pierwszym elektorem który abdykował był elektor Mainzu.
Mimo sukcesu, przyszłość jednak zakrywały ciemne chmury. Administracja centralna i kontrola cesarza nad krajem praktycznie nie istniały. Wszystkie dawne urzędy trzeba było obsadzić na nowo. Lata ogromnych wydatków pokrywających koszta gigantycznej machiny dyplomatycznej rozbuchały inflację. Państwo było porozbijane, a część niemieckich ziem należała do potężnych zachodnich sąsiadów.
Właśnie, sąsiedzi. Na zachodzie potężne Zjednoczone Królestwo Francji, Szkocji i Irlandii wyrosło na największą potęgę Europy, znacznie prześcigając Niemcy w jakości i technologii wojskowej. Osłabiona lecz nadal silna Burgundia także stanowiła znaczne zagrożenie dla raczkującego państwa. Na północy szybko rosła w siłę Dania, miażdżąc ostatnie istniejące księstwo ruskie – Nowogród – i nie kryjąc się z ambicjami władania Bałtykiem. Na południu Wenecja nie dość że powoli podbijała przebogatą Italię, to w dodatku podporządkowała sobie państwo Habsburgów – i wkrótce mogła się stać znaczącą siłą. Zaś na wschodzie....powstawało największe zagrożenie ze wszystkich – Polska. Potężna choć chaotyczna nacja wykorzystała swe szanse i dzięki doskonałej polityce połączyła się z królestwem Węgier, zniszczyła księstwa ruskie, a w tej chwili rozpoczynała powolną drogę do zjednoczenia z Litwą – co stworzyłoby największe państwo Europy.
I wszystkie te państwa spoglądały na młodą Rzeszę z nieukrywaną nienawiścią.
Jak potoczy się ta historia?



AGCEEP v.1.38deluxe , ustawienia niestety normal/normal - przypomniałem sobie o nich tak po 40 latach gry z niezłą sytuacją :?
przyznaję się do jednego solidnego oszustwa - edycji cesarza. sorry ale nie wiem co mogę więcej zrobić poza byciem najsilniejszym księstwem, zwasalizowaniem i +200 z elektorami, i +200 z papiestwem - żeby wybrano mnie a nie jakiegoś idiotę z Palatynatu.
jeśli kogoś interesuje, opis jak zjednoczyć Rzeszę jest tu
aktualizacji za często nie będzie, zobaczymy jak to pójdzie, bo przy jednoczeniu wyskoczyły jakieś bugi. w miarę rozwoju sytuacji z chęcią przyjmę pomysły na eventy pseudohistoryczne.

 

WIEK XVI - BUDOWANIE POTĘGI

Na świeżo utworzonym dworze cesarskim ścierały się wciąż dwie główne frakcje, „jastrzębi” uznających za priorytet odzyskanie wszystkich przynależnych Niemcom ziem na zachodzie, oraz „budowniczych”, wskazujących na odbudowę i scementowanie państwa jako nadrzędne względem ewentualnej ekspansji. Kolejnym wielkim osiągnięciem cesarza Joachima I było zatem pogodzenie obu frakcji i wypracowanie kursu politycznego godzącego oba kierunki rozwoju.
W uspokojeniu frakcji „jastrzębi” znaczną rolę miał rozwój sytuacji na zachodzie, a konkretnie powstanie potężnego sojuszu Anglii, Francji, Burgundii i Szwajcarii. Ta ostatnia była solą w oku cesarstwa, przejąwszy w trakcie wojen z poszczególnymi księstwami Rzeszy w XV wieku liczne rdzennie niemieckie ziemie. Siła zachodniego sojuszu skutecznie zniechęcała jednak cesarza do usprawiedliwionej agresji, wszelki wysiłek skupiono w zamian na odbudowywaniu struktury urzędniczej państwa i wzmacnianiu jego ekonomii. Szczęściem pozostali sąsiedzi coraz mniej wrogo odnosili się do młodej Rzeszy, zwłaszcza potężna Polska skupiona na scalaniu ziem węgierskich z macierzystymi [w 1524 dostali kulturę magyar i cory na większość Węgier. hoduję superprzeciwnika na dalszą grę ;] ].

Republika Szwajcarska – maksymalny stan posiadania

Pozorny spokój pękł jak bańka mydlana wiosną 1512 roku. Anglicy oskarżyli cesarską flotę o spalenie trzech statków na redzie Hamburga. Dyplomaci cesarza nigdy nie przyznali racji stronie angielskiej, istnieje jednak sporo przesłanek wskazujących na najskrajniejszy odłam „jastrzębi”, chcący wojny za wszelką cenę, jako sprawców incydentu.
W każdym razie wojna zwana szwajcarską wybuchła, a na dworze cesarskim zapanował, powiedzmy szczerze, popłoch. Z trwogą oczekiwano deklaracji wojny od dysponujące najnowocześniejszą armią w Europie TrójFrancji. Jednak doniesienia z Tours, stolicy Zjednoczonych Królestw, były zadziwiające. Władcy TrójFrancji i Burgundii uznali atak Anglii za „niepotrzebną awanturę” i zerwali sojusz! Na placu boju przeciw Rzeszy stanęły nie mająca żadnej siły na lądzie Anglia i ... Szwajcaria. Nie wiadomo czy odpowiedzialni za wywołanie wojny możni zostali wykryci, a jeśli tak, czy cesarz ukarał ich za nieposłuszeństwo, czy też nagrodził za niesamowitą w końcowym efekcie przysługę...
Wojna trwała cztery lata i nie obfitowała w heroiczne wydarzenia. Dwie armie niemieckie powoli i skutecznie rozbiły Szwajcarów bez większych nakładów. Południowa pod dowództwem księcia lotaryńskiego zdobywała alpejskie fortece, podczas gdy północna pod dowództwem przeżywającego szczyt swej kariery wojskowej Georga von Frundsberga niszczyła główne siły szwajcarskie na północy. Pomimo znacznie lepszego wyszkolenia wojsk szwajcarskich i pewnej przewagi technicznej, doskonałe dowodzenie Frundsberga przesądziło o całkowitej klęsce Helwetów. Rzesza odzyskiwała przynależne jej Kolonię, Lotaryngię i Badenię. Niestety nie udało się zwasalizować Szwajcarii, wybrano drogę potężnych kontrybucji niezwykle potrzebnych błyskawicznie rozbudowującemu się państwu. Miesiąc po kapitulacji Szwajcarów Anglia zakończyła wojnę nie widząc sensu jej kontynuacji (swoją drogą przez całe cztery lata nie widziano ani jednego angielskiego żołnierza na kontynencie...). Opromieniony sławą zwycięzcy von Frundsberg otrzymał od cesarza stanowisko feldmarszałka Rzeszy i rozpoczął wielką reformę armii mającą na celu zminimalizowanie roli wojsk zaciężnych i maksymalne wykorzystanie możliwości piechoty. Dzięki niemu rozpoczęła się technologiczno – strategiczna pogoń za lepiej rozwiniętymi militarnie państwami Europy – i za to po dziś dzień zwany jest „ojcem Reichswehry”.


Georg von Frundsberg, Pierwszy Feldmarszałek

Także frakcja „budowniczych” nie próżnowała mimo wojny, zaś jej największym osiągnięciem stało się ogłoszenie 12.08.1517 Edyktu Reńskiego. Likwidował on odrębne księstwa Saksonii i Palatynatu oraz potwierdzał scalenie z Rzeszą księstw Mainzu i Kolonii. Tym samym instytucja elektoratu HRE przestawała istnieć. Dawni książęta elektorscy przechodzili pod całkowitą kontrolę cesarza, utrzymując znaczną władzę autonomiczną w obrębie tzw. Kręgów Elektorskich – Renu i Saksonii. Co prawda zmniejszało to wpływy do cesarskiego skarbca, ale umożliwiło bezproblemowe scalenie ziem – jedynie szlachta Mainzu pozostała długo oporna i wszczynała liczne i ciężkie rewolty. Edykt przenosił także stolicę Rzeszy z tymczasowej dawnej siedziby Hohenzollernów do Norymbergii – wybór tego akurat miasta spowodowany był chęcią zmniejszenia znaczenia dawnych więzi arystokratycznych i podkreślenia nowoczesnego podejścia cesarza do państwa – w Norymberdze miały już swą siedzibę wszystkie ważniejsze cesarskie instytucje łącznie z Wielką Radą Kontrolną mającą prawo usuwania z ziem działających na szkodę cesarstwa możnych.


wnętrze katedry w Norymberdze, od Edyktu Reńskiego miejsce koronacji i pochówku królów-cesarzy Niemiec oraz największych feldmarszałków

Rok 1518 przyniósł ogromną zmianę na mapie Europy. Karol Hiszpański odziedziczył tron Burgundii i wcielił go do Królestwa Hiszpanii – od tej chwili największego państwa Europy. Był to cios dla Cesarstwa – Alzacja przechodziła w ręce niesamowicie potężnego kraju i jej odzyskanie odsuwało się w czasie. Postanowiono zatem dokonać zwrotu w polityce i skierowano się w stronę Austrii. Rzesza dołączyła do sojuszu z nią, Wenecją i Mediolanem. Wskutek polityki Habsburgów wkrótce do sojuszu dołączyła Hiszpania. Sojusz ten nie tylko dawał całkowite bezpieczeństwo Rzeszy – nic w Europie nie mogło się z nim równać pod względem siły – ale przede wszystkim otwierał drogę do ostatecznego urzeczywistnienia wizji Joachima I – przyłączenia Austrii do Rzeszy. Lata ’20 XVI wieku to czas niesamowitych gier dworskich finansowanych z pęczniejącego z roku na rok mimo potężnej inflacji skarbca cesarskiego, próby podważenia władzy Ferdynanda I w obliczu ciągłego zagrożenia scaleniem władztwa Habsburgów i powolne przeciąganie austriackich elit na stronę Cesarstwa, zakończone zwycięskim zhołdowaniem Austrii w roku 1429 („po drodze” zwasalizowano także w 1428 roku księstwo Mediolanu).


Sojusz Wiedeński

W tym samym czasie TrójFrancja osiągnęła szczyt swej potęgi, miażdżąc w kolejnej wojnie Anglię i przejmując większość jej ziem. Austria zaś zrzekła się praw do korony czeskiej w zamian za Śląsk i Morawy [jakaś dziwna wersja eventu jednoczącego]. Wiosną 1428 zaś wypowiedziała wojnę Polsce, co cesarstwo skrzętnie wykorzystało. W błyskawicznej, trzymiesięcznej kampanii zwanej wojną wiosenną, pod dowództwem Antona von Lothringena Reichswehra ukazała swą rosnącą siłę, błyskawicznie opanowując najważniejsze obszary Polski - co dało cesarstwu podstawę do zażądania oddania dawnej Nowej Marchii. Kolejna niemiecka prowincja wróciła do Rzeszy. Dla uczczenia tego sukcesu cesarz podpisał edykt o utworzeniu Akademii Norymberskiej – skarbiec Rzeszy był już w stanie bez problemu udźwignąć tak duży wydatek.



autor sukcesu wojny wiosennej Anton von Lothringen i decydujący moment kampanii

Nie było mu dane jednak doczekać przyłączenia ziem Habsburgów do Rzeszy. 12.7.1535 cesarz Joachim I Wielki, twórca Wielkiej Rzeszy, prywatnie człowiek wielkiego humoru i zamiłowania do wszelkich uciech, jako władca bezwzględny i doskonały w polityce – zmarł, pozostawiając całe cesarstwo w żałobie. Został pochowany w norymberskiej katedrze jako pierwszy król-cesarz II Rzeszy, a u jego boku złożono jego wiernego sługę, zmarłego 7 lat wcześniej feldmarszałka Georga von Frundsberga. Od tego czasu przyjęło się chować największych dowódców Rzeszy obok cesarzy.


Cesarz Joachim I Wielki Nestor, twórca II Rzeszy, wielki człowiek nędznej postury

Jego miejsce zajął Joachim II Sędzia, zdolny kontynuator polityki ojca. Podczas gdy Polska przegrywała z Turkami wojnę o Węgry, a we Francji narastał konflikt religijny, on rozpoczął w latach ’40 wielką reformę sądownictwa oraz prowadził bardzo tolerancyjną politykę religijną, coraz bardziej zwracając się ku protestantyzmowi. Jego panowanie było jakby zwieńczeniem długich lat budowy państwa przez Joachima I. W marcu 1541 podpisano Edykt Wiedeński włączający Austrię w skład Rzeszy jako Krąg Austriacki. Dwa lata później anektowano Księstwo Mediolanu. Zaś w 1558 nastąpiło najważniejsze wydarzenie od czasu utworzenia Cesarstwa – Edykt Norymberski, na mocy którego uznawano protestantyzm jako religię państwową, zakazując działalności i sekularyzując zakony, a jednocześnie zakazując prześladowań katolików ze względu na wiarę. Podczas gdy Francja rozszarpywana była wojnami religijnymi, Rzeszy udało się spokojnie zerwać z państwem wyznaniowym, a potężny majątek zsekularyzowanych dóbr kościelnych zasilił fundusze kolejnej wielkiej reformy administracyjnej – wprowadzenia guberni w latach ’60.
Reakcja państw katolickich była szybka. Nienawidząca Niemiec od momentu wchłonięcia przez nie Austrii Hiszpania wyciągnęła rękę do wstrząsanej wojną domową Francji. Powstał potężny blok katolicki – jednak Francja nie miała już przewagi militarnej nad Rzeszą, a jej siła była cieniem tej sprzed pół wieku (choć nadal była znaczna) – idea Trójkrólestwa upadła, Szkocja buntowała się, a kolejne prowincje angielskie w partyzanckich walkach powracały do macierzystego królestwa.

Rzeszą na przełomie lat ’60 i ’70 wstrząsnęła seria rewolt arystokracji buntującej się przeciw coraz silniejszej władzy centralnej i jej podatkom, skupionych głównie w Kręgu Reńskim. Mimo to odpowiedziała dyplomatycznie na powstanie Dwuprzymierza Katolickiego, naprędce montując koalicję państw protestanckich wraz z Anglią i świeżo powstałą Holandią oraz ruchem hugenockim we Francji. Niestety sojusz przetrwał jedynie rok, gdyż Anglicy po raz kolejny w swej historii okazali się idiotami, wywołując przedwcześnie wojnę z Francją bez oglądania się na resztę sojuszu – do której dołączyli Hugenoci. Rzesza odcięła się od tej wojny wraz z Holandią – jedni twierdzą że Joachim II nie czuł się jeszcze na siłach uderzyć na najsilniejszy sojusz Europy, inni że po prostu bał się wojen.


nagrobek Joachima II

W roku 1570 doszło do wielkiej zmiany na wschodzie – Polska anektowała Litwę stając się czołowym mocarstwem europejskim. Niemcy nie spoglądali jednak na wschód – po śmierci Joachima II na tron wstąpił Joachim III Pogromca – rwący się do wojny władca który dał priorytet frakcji „jastrzębi” pod przywództwem księcia Palatynatu Fryderyka von Wittelsbacha, świeżo mianowanego feldmarszałkiem. Od tej chwili cesarstwo czekało tylko na odpowiedni moment – który nastąpił w roku 1575, gdy od dwóch lat trwała kolejna wojna Dwuprzymierza z Anglią i hugenotami. Dwie potężne armie niemieckie przekroczyły Ren i ruszyły na granicę hiszpańską. Rozpoczęła się jedna z najkrwawszych wojen w historii Europy.

Wojna Jedenastoletnia – kalendarium:
1575 – armia północna atakuje Brabancję, południowa Alzację. szturmy i oblężenia dają słabe rezultaty, Hiszpanie ściągają coraz więcej wojsk.
1576 – francuskie księstwo Szampanii [French Catholics, wyzwolili się po buncie] opanowuje Sabaudię. niezwykle krwawe walki nad dolnym Renem, Hiszpanie powoli zyskują przewagę.
1577 – najgorszy rok dla Rzeszy. armia północna zostaje kompletnie zniszczona, świeżo sformowane wojska nie są w stanie zająć francuskiego Oldenburga.
1578 – Anglia zrywa sojusz z hugenotami i przyłącza się do sojuszu niemieckiego – lecz zostaje szybko przekupiona przez Hiszpanię. w południowych Niderlandach wybucha gigantyczne powstanie anarchistów protestanckich. na jesieni kolejny szturm na Oldenburg przynosi wreszcie sukces. pierwsze francuskie propozycje pokojowe – odrzucone. pod koniec roku rusza kontrofensywa nad dolnym Renem.

flandryjskie powstanie anarchistyczne
1579 – rok bez większych bitew, zdobywanie kolejnych fortec na północy.
1580 – von Wittelsbach przeprowadza swój pierwszy rajd na Tours, celem jest złamanie ducha Francuzów przez zdobycie stolicy oraz przejęcie ich map Nowego Świata. nad Loarą dochodzi do serii bitew, w których kawaleria francuska zderza się z niemieckimi dywizjami piechoty. kolejne natarcia załamują się w ogniu Niemców, lecz straty Wittelsbacha są tak poważne, że musi się on wycofać nie podejmując oblężenia Tours.

decydująca bitwa o Tours
1581 – powstaje Księstwo Geldrii i choć katolickie, dołącza się do sojuszu w walce z Hiszpanami. Holendrzy przechodzą do ataku i szturmują Zelandię. na południu nowo sformowana Armia Włoska uderza na hiszpańską Genuę. pomimo iż druga wyprawa Wittelsbacha nad Loarę kończy się tak jak pierwsza, szale wojny powoli przeważają się na stronę Rzeszy. Hiszpania zaczyna rozpadać się od środka, na Półwyspie Iberyjski wybucha wojna domowa podsycana tajnie przez królestwo Portugalii.
1582 – po rozbiciu trzeciego rajdu Wittelsbacha koncepcja ataku na Tours zostaje ostatecznie zarzucona. resztę roku zajmuje gromadzenie sił do ostatecznej ofensywy.
1583 – Wittelsbach plądruje Księstwo Szampanii i odbija Sabaudię wyłączając je z wojny. Armia Włoska zdobywa ostatecznie Genuę i atakuje Szwajcarię i Piemont. Holandia podpisuje za przyzwoleniem cesarza separatystyczny pokój zyskując Zelandię. pod koniec roku wybucha ogromne powstanie religijne katolików w Wiedniu.
1584 – rebelia rozlewa się na całą Austrię, jednocześnie wybuchają rewolty w Bremie i znów w Kręgu Reńskim. kompletnie dezorganizuje to działania wojenne – większość sił Reichswehry przygotowanych do ostatecznego ciosu musi zostać zawrócona.
1585 – Wittelsbach po raz ostatni atakuje Francję tym razem kierując się na południe kraju świeżo odzyskane od hugenotów. ostatecznie zmusza to Francję do podpisania separatystycznego pokoju odstępującego Niemcom Oldenburg i zmuszającą do wypłacenia potężnych kontrybucji.
1586 – osamotniona i zdruzgotana Hiszpania, zniszczona wojną domową (połowa prowincji iberyjskich zgłosiła akces do królestwa Portugalii...), podpisuje upokarzający Pokój Genueński, zrzekając się na rzecz Rzeszy Piemontu, Genui, Szwajcarii wschodniej i Alzacji oraz wypłacając wielką kontrybucję (450d) sojuszowi niemieckiemu.

Triumfujący Joachim III musiał się teraz zająć własnym krajem. Von Wittelsbach, przez jednych wielbiony, przez innych uważany za nieudacznika za nie zdobycie Tours, ruszył tłumić powstanie austriackie, a następnie reńskie i północnoniemieckie. Trwało to wszystko ponad 10 lat, nie obyło się bez rzezi, masakr i siłowego wcielania powstających minipaństewek. Ostatnim podrygiem tych insurekcji było zamordowanie Joachima III w Nowy Rok 1598 przez Rydygiera von Strudzla z Maiznu. Tron objął po nim Joachim IV Friedrich. Nadciągał wiek XVII, Rzesza stała silna i zjednoczona – i powoli zaczynała spoglądać na wschód....



gram trochę na odwal, inaczej by było więcej skrinów. może się poprawię. w następnym odcinku dokładny opis aktualnej sytuacji w Europie i przewidzianych editów, a za jakieś 1,5 tygodnia wiek XVII – czy będzie Drang nach Osten? zobaczymy!

PROSZĘ USUNĄĆ POSTY NIEAAROWE SPRZED TEGO!
i jakby się komuś chciało to z Mediolanu też...

________________________________________________________________________________________

OT skasowano - AAR zamknięty - w celu kontynuowania proszę zgłosić się do administracji forum.
Raferti