Deutschland über alles! - NIEMCY 36 AAR DH

Technikalia:
Darkest Hour ver. 1.01.1

Deutschland über alles!*


Einleitung**​

Chociaż jest to mroźny styczniowy dzień roku 1936 ,na ulicach Berlina pełno jest ludzi, właściwie tłoczą się oni wokół jednej ulicy – ulicy biegnącej w kierunku Reichstagu. Po obu stronach drogi stoją żołnierze utrzymujący ten cały lud w granicach brzegów jezdni. Wszyscy są bardzo podnieceni. Nagle od strony budynku niemieckiego parlamentu dają się słyszeć okrzyki: „Er ist schon so! Ich sehe sein Auto!***“.
Po chwili na ulicy pojawia się czarny samochód na którego widok kobiety piszczą, a mężczyźni wyciągają wyprostowane ręce i podnoszą je na wysokość głowy.
Jakaś kobieta próbuje przedrzeć się na ulicę, ale natychmiast zostaje zatrzymana przez jednego z żołnierzy. W tłumie padają głośne okrzyki „Heil Hitler!”.
W jadącym samochodzie, przez uchylone okno widać niemłodego już mężczyznę z charakterystycznym wąsem oraz zaczesanymi na lewo ciemnymi włosami. Człowiek ten ma na sobie ubrany zielonkawy wojskowy mundur.

Führer III Rzeszy​

Owym tak wielbionym jegomościem jest nie kto inny jak sam führer Niemiec wracający właśnie z posiedzenia Reichstagu dotyczącego bardzo ważnego dla państwa wydarzenia jakim było wkroczenie wojsk niemieckich do Nadrenii – strefy zdemilitaryzowanej od końca I wojny światowej.
Wbrew pozorom jest to bardzo ważne dla Niemiec wydarzenie. Dzięki temu wódz wie iż nie ma się co bać państw zachodnich. Francja i Wielka Brytania okazały się tchórzami, którzy mimo iż Rzesza złamała Traktat Wersalski już dwa razy nie zrobili poza wyrażeniem niezadowolenia nic…
Führer wie, że może dzięki temu zrobić bardzo dużo, może nawet odwrócić losy świata…
__________________________________________________ _____________________


* Niemcy ponad wszystko!
** Wstęp
*** Już jest! Widzę jego samochód!

Ostrzeżenie za propagowanie niedozwolonej ideologii. Filmik został usunięty.
Pozdrawiam,
Nuke

 

Kapitel I

KAPITEL I*​

Erste Schritte**​

Pierwszym poważnym krokiem niemieckiego wodza było wydanie rozkazu wkroczenia niemieckich oddziałów do zdemilitaryzowanej od prawie dwudziestu lat Nadrenii.
Decyzja była bardzo kontrowersyjna i odrzucana przez większą część głównych ministrów. Ale słowo führera to słowo führera – z nim się nie dyskutuje.
Za to społeczeństwo Rzeszy przyjęło decyzję bardzo entuzjastycznie, a poparcie dla rządu jeszcze bardziej wzrosło kiedy okazało się iż mocarstwa zachodnie nie zrobiły nic. Hitler zaryzykował i się udało.
Najbardziej jednak cieszyła się ludność samej Nadrenii, kiedy żołnierze Wehrmachtu wkraczali do kolejnych miast i wiosek mężczyźni podchodzili do nich podając im ręce w geście gratulacji i podziękowania. Młode dziewczyny rzucały się wojakom na szyje i obsypywały ich gorącymi pocałunkami.
Jednym słowem niemiecka armia witana była w tej części Niemiec jak wyzwoliciele.

​

Warto również wspomnieć iż od 1 stycznia 1936 obowiązywać zaczęło nowe prawo wojskowe o trzyletnim okresie poborowym.
Dodrukowane zostały również pieniądze z których duża część poszła również na wojsko, a konkretnie na szkolenie oficerów. Reszta przeznaczona został m.in. na opłacenie zespołów naukowych pracujących dla Rzeszy.

​

Nie próżnowano również w rozwoju Kriegsmarine, na początku 1936 roku wodowany w Lubece został jeden z najwspanialszych okrętów niemieckiej floty, krążownik ciężki „Admiral Graf Spee”. Do służby wszedł również jeden nowy okręt podwodny typu U-bot typu I. Dołączył on do innych okrętów podwodnych Rzeszy.

​

Oprócz remilitaryzacji Nadrenii w początkach 1936 roku niemieckie gazety rozpisywały się również o wojnie włosko-etiopskiej, zwłaszcza pod koniec lutego i marca gdy wydawało się iż Duce znów ośmieszy swe państwo na arenie międzynarodowej – armia włoska zupełnie nie radziła sobie z teoretycznie słabszym przeciwnikiem.

​

Nawet sam führer, który wiedział znacznie więcej niż zwykły lud (Abwehra nieustannie węszyła za granicą) był mocno zdziwiony sytuacją włoskich wojsk, które jak zapowiadał Duce miały zmazać plamę klęski na włoskim honorze z lat 90 XIX wieku.
Co do badań niemieckich naukowców były one nastawione, podobnie jak cała polityka państwa i przemysł na wojsko i wszystko co związane z wojna, a także sprawy związane z produkcją i wytwarzaniem.
Na początku lutego 1936 większość dywizji niemieckich z tajnego rozkazu führera została przemieszczona pod granice z Austrią i Czechosłowacją.
Wiadomo było iż Hitler przez cały czas myśli o przyłączeniu do Niemiec południowego sąsiada oraz Sudetenlandu.
Nic więcej się jednak nie stało, Wehramcht zajął tylko pozycje i czekał. III Rzesza jest jeszcze zbyt słaba by odważyć się wypowiedzieć wojnę. A może obaj sąsiedzi poddadzą się po dobroci widząc co się święci pod ich granicami?

Wiosna minęła w Europie dosyć spokojnie, a z Afryki poczęły docierać wieści o przełamaniu etiopskiego oporu przez armię włoską.
Zostało to przyjęte w Niemczech bardzo entuzjastycznie. Od polowy maja Wehrmacht zaczęły zasilać nowe jednostki piechoty. Ogólnie też od początku roku w całej armii przeprowadzone zostały reformy iż w jednym oddziale nie może się znaleźć więcej niż trzy dywizje piechoty.
W ciągu czerwca zreorganizowane zostało także całe Luftwaffe, którego jednostki zostały rozdzielone na pięć grup.
Lato nadeszło spokojnie, ale w jego trakcie wydarzyło się kilka wielkich i ciekawych rzeczy…
Po pierwsze Włochy pokonały w końcu Etiopię, a trzy faszystowskie państwa: Niemcy, Włochy i Japonia podpisały między sobą pakt wymierzony w swojego największego wroga: komunistów. Umowa nazwana została „Paktem antykominternowskim” i wbrew pozorom nie był to jeszcze formalny sojusz wojskowy, ale porozumienie w sprawie tłumienia jakichkolwiek komunistycznych wpływów na Świecie oraz współdziałanie ze sobą w tym kierunku tych trzech państw.

​

Ale największą niespodzianką było to co wydarzyło się tego samego dnia na zachodzie Europy…

Maroko, Nador (kolonia hiszpańska)
Były to wszepce godziny poranne, na dworze dopiero światło. Pewien nie znany bliżej z nazwiska hiszpański oficer spał twardo w swoim namiocie. Nic aż do tej chwili nie zmąciło jego snu. Nawet kilka wystrzałów karabinowych nie zdołało go obudzić. W tej okolicy działo się tak niewiele iż hiszpańscy wojskowi przyzwyczajali się do monotonii otoczenia tracąc wrodzoną wojakom czujność.
Dopiero kiedy do namiotu wpadł z krzykiem jeden z szeregowców nasz dowódca gwałtownie się przebudził.
- Co się stało?! – zapytał oniemiały.
- Bunt panie pułkowniku! Bunt… - więcej biedny żołnierz nie zdołał powiedzieć gdyż naraz huknął wystrzał z karabinu i chłopak padł martwy na ziemię.
Widząc co się stało oficer natychmiast podniósł rewolwer, który zawsze miał przy sobie i chciał wybiec na zewnątrz.
Niestety, gdy tylko wychylił się z namiotu usłyszał kolejny wystrzał z karabinu i poczuł okropny ból w okolicach brzucha. Runął na ziemię. Czuł, że umiera, przed oczami zaczęło mu się robić ciemno. W oddali usłyszał już tylko okrzyki:
- Niech żyje generał Franco! Niech żyje rewolucja!
Po czym w powietrzu znowu huknęły karabinowe salwy, a pułkownik wyzionął ducha…

​

_______________________________________________________________________

* Rozdział I
** Pierwsze kroki


PS: Tak, wiem, że miało być wczoraj, ale jakoś tak wyszło, że jest dzisiaj...
Pozdrawiam
Mazarini

 

Kapitel II

Kapitel II​

Spanische Odyssey*​

Wiadomość o buncie hiszpańskiego generała rozniosła się po Europie i Świecie lotem błyskawicy. Kraje demokratyczne ponownie zachowały dystans do sprawy i poza wyrażeniem oburzenia nie zrobiły nic. Natomiast tak ZSRR jak i państwa faszystowskie bardzo mocno zainteresowały się wojną i postanowiły pomóc wysyłając zapasy oraz ochotników. ZSRR wspomogło republikanów, a faszyści gen. Franco. Dla Führera było to bardzo korzystne, gdyż lokalny konflikt był dobrym polem dla testów niemieckiego uzbrojenia oraz żołnierzy.
Do Hiszpanii wysłana została nawet niemiecka jednostka lotnicza zwana „Legionem Condor”. W jej skład wchodziły cztery dywizjony, w tym trzy bombowe i jeden myśliwski pod dowództwem gen. von Richthofena.
W tym rozdziale opuścimy Niemcy i przeniesiemy się wraz z ochotniczymi dywizjami na Półwysep Iberyjski by razem z gen. Francisco Franco zdobyć Hiszpanię!

​

A więc zacznijmy od początkowej sytuacji wojsk nacjonalistycznych. Nie jest ona wbrew pozorom taka zła, ale trzeba szybko zacząć działać.

​

Jak widać najwięcej dywizji stacjonowało na północy kraju, i tam też zdecydowano na początku działać. O ile Santander zajęty został bez żadnego oporu to w Oviedo i Leonie wkrótce pojawiły się republikańskie dywizje, które po otrząśnięciu się z szoku po wybuchu wojny zaczęły stawiać jako taki opór.
Pierwsze bitwy miały miejsce w prowincjach Leon i Pampeluna. Oczywiście dzięki wsparciu niemieckiego oraz włoskiego sprzętu i najemników zostały bez problemów wygrane.

​

Wkrótce jednak oddziały nacjonalistyczne zostały wyparte z północno zachodniej części Hiszpanii.
Jednocześnie zaczęto również działać na południu, gdzie jak się okazało nie było żadnych wrogich jednostek i niedługim czasie połowa kraju zajęta została przez dwie dywizje.
Po tych sukcesach dowództwo poinstruowane przez niemieckich kolegów zdecydowało się całkowicie zająć Asturię i wyprzeć wroga również z tej części państwa.
Sztab Generalny gen. Franco na szybko opracował plan ataku, który zaraz wprowadzono w życie.
Operacja „Asturia” rozpoczęła się od ataku dwóch armii w sile siedmiu dywizji na Salamance, Leon i Corune. Po krótkim oporze wroga armia wyparta została do samej Coruny, gdzie wzięta w kocioł przez nacjonalistyczne jednostki została doszczętnie zniszczona.
To był olbrzymi sukces niemieckiej taktyki.

​

Po zakończeniu w listopadzie operacji „Asturia” sytuacja przedstawiała się następująco: prawie cały kraj zajęty został przez siły gen. Franco, a republikanie zostali zepchnięci na wschód do Barcelony.
Zaczęła się więc dyslokacja wszystkich sił nacjonalistycznych pod granice ostatnich ziem Republiki.

​

Co niektórzy mogą pomyśleć iż to już koniec tej wojny, ale są w błędzie. Otóż tutaj rozpoczął się największy opór ze strony wroga, który z początku był prawie nie do złamania.
W końcu, po długim czasie bezowocnych ataków niemieckie dowództwo znów wymyśliło plan osłabienia przeciwnika.
Operacja „Klin Franco”, bo taki kryptonim nosiła owa akcja miała na celu „wbicie się klinem” we wrogi przyczółek i podzielenie go na dwie części. W rzeczywistości chodziło o to by za wszelką cenę zająć prowincję Tarragona, co było nie tylko strategicznym celem ale też jednym z największych miast pozostających jeszcze w rękach republikanów.
Atak rozpoczął się w nocy 2 grudnia 1936 roku. Natarcie było silne, ale przeciwnik także zawzięcie się bronił. Krwawe walki trwały aż do stycznia, w końcu jednak wygrali nacjonaliści. Wszystko szło zgodnie z niemieckim planem.

​

Niedługo potem, bo już 23 stycznia rozpoczęło się nowe natarcie, a mianowicie operacja „Świt Franco” mająca na celu zniszczenie wrogich jednostek w południowym przyczółku. Republikanie znów bronili się jak psy i ginęli za każdy metr ziemi. Ostatecznie znów jednak wygrali nacjonaliści i niemiecki geniusz.

​

Teraz, gdy już republikanie zostali wyparci do dwóch prowincji sam gen. Franco zarządził koncentrację oddziałów przy granicy z Barceloną i Geroną aby rozpocząć ostatnią operację mającą na celu całkowite zniszczenie armii republikanów.

​

I znów pomogli niemieccy doradcy opracowując plan o kryptonimie „Operacja Horda”, który w życie wcielony został na początku marca. Cała armia nacjonalistów natarła na dzielnie broniących się jeszcze wrogów. Krwawe bitwy trwały jeszcze przez cały miesiąc.
Wreszcie 1 kwietnia 1937 roku o godzinie 7.00 rano ostatni pozostali przy życiu oficerowie i przedstawiciele rządu Republikańskiego podpisali kapitulację swojego kraju. Od tej pory Hiszpania będzie państwem faszystowskim.

​

Co stało się w czasie hiszpańskiej wojny w Niemczech i na Świecie?
Podczas działań wojennych na półwyspie iberyjskim wydarzyło się kilka istotnych rzeczy w Niemczech i na Świecie. Oto one:
- 5 stycznia 1937 roku Cesarstwo Japonii wypowiedziało wojnę Chinom. Świat nie przyjął tej wiadomości z zaskoczeniem, wiadomo było iż prędzej, czy później do tego dojdzie.
- 14 marca 1937 roku III Rzesza oficjalnie uznała Mandżukuo - marionetkowe państwo stworzone przez Japonię na terenie Mandżurii. Odwołany z Azji został też niemiecki oficer von Fankelhaussena.
- W ciągu wojny domowej w Hiszpanii Wehrmacht został zasilony przez nowe dywizje piechoty zwykłej i zmechanizowanej.
- 2 kwietnia 1937 roku do Niemiec powraca biorący udział w wojnie hiszpańskiej Legion Condor. Jednostka nabyła nowe doświadczenie.

​

Sam dowódca Legionu – gen von Richthofen przywiózł ze sobą zapieczętowany list od samego gen. Franco do Führera w którym nowy hiszpański dyktator dziękował niemieckiemu przywódcy za udzieloną pomoc. Taki sam list został też wysłany do Duce.
Wojna w Hiszpanii była też dla führera kolejnym dowodem na to iż głowy Wielkiej Brytanii i Francji zachowają bierną postawę ze strachu przed Niemcami…

_______________________________________________________________________

* Hiszpańska Odyseja

 

Kapitel III

Kapitel III​

Die österreichische Case*​

Po wojnie w Hiszpanii führer wiedział iż przyszedł czas na coś więcej niż tylko remilitaryzacja Nadrenii. Coraz więcej myślał o swojej ojczyźnie, o Austrii. Przyłączenie tego kraju do Rzeszy było jednym z jego głównych celów zanim rozpęta wojnę na dobre.
Pierwsze miesiące po wojnie upłynęły jednak spokojnie, Wehrmacht wciąż czekał na południowej granicy, ale rozkaz jej przekroczenia nie nadchodził.
Ogólnie do końca roku 1937 niemiecki przemysł pracował na pełnych obrotach. Bez zmrużenia oka żyli też naukowcy ciągle wynajdując nowe przydatne dla armii technologie. Na koniec lata rozpoczęła się modernizacja uzbrojenia i wyposażenia piechoty do wzoru 36.
Na Świecie też nie działo się nic ciekawego, no może poza tym, że zapowiadane wielkie sukcesy militarne Japonii nie nadchodziły. Armia Japońska radziła sobie wręcz beznadziejnie w Chinach.

​

21 września nadeszła smutna widomość – zmarł zasłużony dla Rzeszy i NSDAP Erich Ludendorff. Na pogrzebie obecny był sam führer wraz z połową rządu. Wraz z zimą przyszły wreszcie sukcesy japońskie, ale wojna na wschodzie i tak szybko się nie skończy. Wracając do sprawy Austrii trzeba powiedzieć iż niemiecki przywódca wstrzymywał się od zbrojnego wkroczenia tylko przez włoską gwarancję niepodległości swojej ojczyzny. Problem ten rozwiązał się sam na początku grudnia 1937 roku kiedy to minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentrop pomyślnie zakończył negocjacje z hrabią Ciano przez którego właśnie Włochy ciągle blokowały niemieckie żądania wobec Wiednia.

​

Na początku roku 1938 wybuchła w niemieckim rządzie afera – zazdrosny o funkcje i posady Wernera von Blomberga, czyli ministra wojny Hermann Goering wykorzystał Gestapo by uzbierać o nim najgorsze i nie potwierdzone bzdury. Von Blomberg miał jednak szczęście, posiadał takie względy u führera, że ten kazał zostawić go w spokoju. Minister lotnictwa miał również dużo szczęścia, że wódz nic mu nie zrobił.

​

Ważniejsze było jednak to co wydarzyło się w Austrii 28 stycznia 1938 roku. A mianowicie miał tam miejsce zbrojny przewrót i obalenie starego rządu. Nowy kanclerz był proniemieckim faszystą i sprzyjał Berlinowi dużo bardziej niż poprzedni. Niemiecki wódz postanowił poczekać trochę, aż sytuacja w ojczyźnie poprawi się na tyle by móc działać bez użycia siły.

​

Kilka dni po zajęciu Wiednia do byłej stolicy przyleciał sam Führer aby odebrać defiladę swoich wojsk i przemówić do ludu.


Wiedeń, 20 luty 1938 Przemówienie Adolfa Hitlera do narodu austriackiego
Drodzy rodacy! Ja wasz nowy wódz i rodak mówię do was! Cieszcie się i radujcie. Wasz kraj stał się częścią czegoś wielkiego i wspanialszego! Obiecuję wam, że będziecie kiedyś wspólnie z Niemcami rządzić Światem! Ci żołnierze, którzy niedawno wkroczyli do waszych miast to najwspanialsza armia na Świecie! Niedługo razem zdobędziemy całą Europę, a inne narody klękną u naszych stóp! Naprawdę mówię wam! Radujcie się, że możecie walczyć u boku świetnego narodu niemieckiego! Apeluję do was mężczyźnie, byście wstępowali do wojska i służyli naszej wielkiej Rzeszy! Bo to właśnie w armii jest siła! Chciałem także poinformować iż dzisiaj każdy obywatel austriacki stał się także obywatelem Niemiec! A więc cieszcie się i radujcie bo jesteście członkami najpotężniejszego państwa Świata!

Führer odbiera defiladę Wehrmachtu na ulicach Wiednia​

Po ukończeniu przemówienia führer wśród wiwatów niezwłocznie przejechał swoją limuzyną na lotnisko skąd natychmiast odleciał do swojej prywatnej rezydencji w Alpach. To właśnie stamtąd dzień później została wysłana do Włoch słynna depesza w której niemiecki wódz napisał w podzięce do Mussoliniego: „Duce! Nigdy panu tego nie zapomnę!”…
_______________________________________________________________________

*Sprawa austriacka

Wyczyszczone i zamknięte.
Pozdrawiam, N.