Dies Irae - 36` MP ARR

Dies Irae - kampania 36




Występują....











Pierwsze odcinki już niebawem.​

 

Tysiącletnia Wielka III Rzesza Niemiecka 1 stycznia 1936 - 1 stycznia 1939 r.

Kanclerz Rzeszy Niemieckiej w dniu 1 stycznia 1936 r. powołał na stanowisko Ministra Gospodarki Rzeszy Hjalmara Schachata, a na stanowisko Ministra Bezpieczeństwa Rzeszy Josepha Goebbelsa. Jednocześnie rozporządzeniem wykonawczym o wspieraniu działań narodowosocjalistycznych w Austrii wydał rozkaz zintensyfikowania działań wywiadowczych i informacyjnych na terenie Republiki Austriackiej. Do zadania przeznaczono maksymalne środki finansowe, a Abwehra została nakierunkowana jedynie na oś austriacką w swoich zadaniach zostawiając wszystkie inne działania, prócz zapewnienia kontrwywiadowczej ochrony w samych Niemczech, na boku.

W styczniu 1936 r. dwie dywizje Wehrmachtu trymfalnie weszły na teren Nadrenii, Wielka Rzesza zremilitaryzowała ten region ponownie, bez jakiegokolwiek odzewu Aliantów.

Adolf Hitler podpisał osobiście Dyrektywę nr 1 o organizacji sił zbrojnych Rzeszy Niemieckiej, na mocy której Armia Niemiecka de facto została podzielona na dwa odrębne dowództwa. Oberkommando der Wehrmacht z siedzibą w Bittburgu formalnie stanowiące dowództwo wszystkich połączonych sztabów Sił ZBrojnych Niemiec miało za zadanie ochraniać granicę na zachodzie, a Oberkommando des Heeres, formalnie będące dowództwem jedynie sił lądowych Rzeszy dostała w praktyce kontrolę nad całym odcinkiem wschodnim Rzeszy.

Powołano Grupę Armii A w strukturach OKW, a Grupę Armii B w strukturach OKH.

Po remilitaryzacji Nadrenii, Dyrektywą nr 2 Adolf Hitler nakazał całej Armii Niemieckiej za wyjątkiem dywizji stacjonujących w Prusach koncentrację na terenie Berlina w celu "efektywnego zmniejszenia strat w zaopatrzeniu".

Rozkazano rozbudować przemysł o 28 nowych zakładów produkcyjnych (28 IC).

We wrześniu 1936 r. zdobywająca popularność austriacka NSDAP formalnie wystąpiła do Fuhrera Rzeszy Niemieckiej o roztoczenie opieki Państwa Niemieckiego nad Austrią w obliczu narastającego niepokoju o przyszłość Ludu Niemieckiego. Wehrmacht niespodziewanie pod koniec tego miesiące przekroczył granicę Austrii, a Wódz Rzeszy ogłosił pokojową inkorporację terytorium Austrii do Rzeszy Niemieckiej.

Po rozbudowie przemysłu pod koniec 1936 r. i na początku 1937 rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę dozbrajanie armii niemieckiej w celu "zapewnienia pokoju w Europie, ochrony granic Rzeszy i zwiększenia bezpieczeństwa Narodu Niemieckiego".

W okresie 1937-1939 r. sformowano 18 nowych dywizji pancernych, a także ok. 10 dywizji piechoty. Stworzono sztab nowej 1. Armii Pancernej Rzeszy wchodzącej w skład Grupy Armii B. W międzyczasie wyprodukowano ponad 2000 samolotów szturmowych i myśliwskich podwajając stan liczebny Luftwaffe ponaddwukrotnie.

W 1938 r. po serii incydentów dyplomatycznych wpierw Niemcy rozszerzyły swoje granicę na czeskie Sudety, by następnie anektować Czechosłowację przy kompletnym milczeniu państw alianckich. W styczniu 1939 r. objęli kontrolę nad portem Memel.

Czas pokojowych zdobyczy się skończył, o czym doskonale wiedział Adolf Hitler planując kolejne kroki w celu przywrócenia nadszarpniętego ładu europejskiego i oddalenia groźby bolszewizmu zagrażającego Staremu Kontynentowi.

Sztab Wehrmachtu począł przygotowywać plany do operacji wojennych mających na celu serią krótkich i stanowczych operacji wojennych rozszerzyć granicę panowania Rzeszy na cały kontynent europejskich. Powstały dwa plany rozwoju sytuacji, pierwszy Fall Schwarz, nowatorski zakłada jednoczesny atak Niemiec na dwóch frontach zachodnim i wschodnim, zmierzający do równoczesnego podjęcia wysiłków Rzeszy Niemieckiej w celu zajęcia Polski, Francji, Belgii i Holandii. Drugi plan składający się z kilku operacji ma na celu prowadzenie działań wojennych najpierw na wschodzie, zajęcie Polski w maksymalnie dwa tygodnie (plan jednak zakłada optymalny termin 1 tygodnia), następnie przerzucenie sił na zachód i zajęcie Francji, Belgii, a na końcu Niderlandów.

Wehrmacht dysponując w obecnej chwili dwoma armiami ogólnowojskowymi, z których każda składa się z ok. 25 dywizji piechoty i jedną armią pancerną z 21 dywizjami pancernymi może nie być w stanie zrealizować śmiałej koncepcji Fal Schwarz, albo jeśli je zrealizuje to łączny czas osiągnięcia celów zakładanych może być większy, nizli to by było, gdyby rozbić operację na poszczególne etapy. W tej materii ważne jest stanowisko Wielkiej Rady Faszystowskiej i zaangażowania Włoch w kampanii francuskiej.

OKH::


OKW:


Abwehra jednak dostarczyło na biurko Kancelarii Rzeszy raport o "wzmożonym fortyfikacyjnym wysiłku Bolszewickiego Państwa", który zaniepokoił Fuhrera i skłonił do przemyśleń. Jak wskazują tajne dokumenty Związek Radziecki rozpoczął zmasowany i gigantyczny wysiłek w celu zbudowania potężnego wału na granicy rzeki Dniepr mającego ewentualnie powstrzymać ewentualny atak z zachodu na Rosję Bolszewicką. Raport wskazywał równocześnie na potężną rozbudowę przemysłu radzieckiego i w związku z tym konczyl sie konkluzją, iż Związek Radziecki w najbliższych latach może wystawić gigantyczną armię mogącą zagrozić żywotnym interesom niemieckim.

Fuhrer wydał więc Dyrektywę nr 3 o przygotowaniu sił zbrojnych Rzeszy do Wojny Totalnej (Vorbereitung der Wehrmacht für den totalen Krieg). Tekst dyrektywy, jak i jej sama nazwa są utajnione. Dyrektywa jednak wskazuje jednoznacznie na zaplanowany gigantyczny wysiłek przemysłu Niemiec w celu sformowania potężnych formacji zbrojnych w celu zapewnienia bezpieczeństwa w Europie.

Na Dalekim Wschodzie już w 1937 r. Japonia anektowała całe Chiny, jednak wciąż trwają w Chinach walki partyzanckie, których skala zaskoczyła zupełnie Japonczyków.

(Na razie nie ma za bardzo o czym pisać).

 

​

Rok 1936 był dla Związku radzieckiego okresem stagnacji, zwłaszcza ekonomicznej. Walki i przepychanki wewnątrz partii uniemożliwiały rozwój kraju. Stalin usilnie planował zdobycie władzy absolutnej i podporządkowanie sobie wszystkich organów władzy. W Hiszpanii wybucha wojna domowa. Stalin, nie widząc perspektywy zysków, z początku nie zamierza ingerować w owy konflikt. Jednak teoretycy wojskowości nalegali, argumentując potrzebę ewolucji Radzieckiej doktryny wojennej, której bardzo pomóc ma doświadczenie praktyczne. Stalin przystaje na ten argument.

​

Sieć intryg i oskarżeń nie miała jeszcze zadowalających rozmiarów, lecz sukces dyplomatyczny Nacjonalistycznych Niemiec, wchłonięcie potencjału ludzkiego i przemysłowego Austrii oraz prowojenne nastawienie przemysłu, wymogły na nim przyspieszenie realizacji planu. Co z kolei zaowocowało wielką czystką w kadrach już na początku stycznia 37. Usunięcie wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób przeciwni byli „nowemu ładowi” ostatecznie ugruntowało pozycję Stalina jako władcy absolutnego i umożliwiło realizację planów dotyczących ścieżki rozwoju państwa.

​

W bardzo krótkim czasie przemysł został przeorganizowany, co wraz z nieustannymi badaniami w dziedzinie znacznie zwiększyło jego efektywność.

Wielka rozbudowa potencjału przemysłowego.





Budowa Linii Stalowej Rzeki i Kaukazkiej Zapory
​

Mimo potężnej mobilizacji przemysłowej, Armia Czerwona nadal nie była siłą zdolną sprostać zadaniom, które powoli pojawiały się na horyzoncie przyszłości. Przewaga technologiczna i teoretyczna nadal leżała po stronie innych mocarstw światowych. By zredukować ten czynnik, Stalin nakazał budowę olbrzymich ilości fortyfikacji obronnych w , jego zdaniem, strategicznie ważnych punktach kraju. By sprostać zadaniu rozmiarów wielkich jak sam Związek Radziecki, zaangażowano wszystkie dostępne moce produkcyjne.

​

W międzyczasie świat obiegła wiadomość, jakoby rząd Wielkiej Brytanii pracował nad nowym rodzajem superbroni. Jednak, nie wiedzieć czemu, rządy państw nie potraktowały jej zbyt poważnie.





Nowinki techniczne


Z myślą o jak najlepszej jakości umocnień linii Stalina, Radziecka myśl techniczna duży nacisk nałożyła na rozwój naziemnych dział przeciwlotniczych. Efektem był wprowadzenie na początku 38 roku ulepszonej armaty kaliber 76mm, która niemal natychmiast została wprowadzona do masowej produkcji na niespotykaną nigdy wcześniej skalę.

Załoga trenująca obsługę nowego działa.​

Polikarpov I-16
Zapewnienie Związkowi Radzieckiemu ochrony przeciw atakom powietrznym mają zapewnić także prototypy tych nowych myśliwców, mimo zapewnień ekipy badawczej o niezawodności i technicznej równowadze, piloci testowi uskarżali się na właściwości lotne samolotu o tak krótkim kadłubie. Towarzysz Stalin po konsultacji z Yakovem I. Alksnisem, głównodowodzący sił powietrznych ZSRR, odroczył plany budowy myśliwców oraz nakazał modernizację projektu, ustalając limit czasowy – koniec maja 39 roku. Ku skrywanemu niezadowoleniu ekipy badawczej, projekt trafił pod dozór NKWD.

Radziecki pilot testowy w Polikarpovie.​

SU-85
Samobieżne działo przeciwpancerne, bez kurtuazji nazwać można wynalazkiem genialnym. Ten 30 tonowy potwór zaprojektowany został z myślą o przeciwdziałaniu , nieustannie zyskującym na znaczeniu czołgom, lecz efekt przerósł nawet oczekiwania samego Stalina (co zdarza się niezmiernie rzadko). Stalingradzka ekipa dokonała skoku myślowego i stworzyła pojazd pancerny w oparciu o całkowicie innowacyjne rozwiązania. Podczas prób na poligonie, strzał z jego działa kaliber 76mm anihilował wręcz czołg lekki typu BT-7. Stalin był pod wrażeniem, co przejawiało się z bardzo intensywnym przygotowywaniem linii produkcyjnych dla tego typu jednostek.

SU-85 w drodze na poligon​

BT-7m
Mimo usilnych starań naukowców, nie udało im się nawet w najmniejszym stopniu zainteresować Stalina ich najnowszym dziełem. Po wielkim sukcesie SU-85 ten czołg prezentował się dość marnie. Powściągliwość w ocenie oraz okazywanie znużenia były znakiem, iż nie ma w Związku Radzieckim miejsca na ten typ wojsk pancernych, a jego części nigdy nie zagoszczą w fabrykach. Cała grupa badawcza przeniesiona zostaje do Stalingradu, gdzie , jeśli życie im miłe, w bardzo krótkim czasie opracują czołg, na bazie technologii użytej do stworzenia SU-85.

Prototyp nowego czołgu.​

 

[FONT=&quot]Włochy 1 stycznia 1936 – 1 stycznia 1939. Na drodze ku Imperium.[/FONT][FONT=&quot]

[/FONT][FONT=&quot]Prawą ręką Duce został sam Darth Asalut. Zastał on słabe ekonomicznie i średnio silnie militarnie państwo. Toczyło ono także walkę z Etiopią, która miała zmyć hańbę z końca poprzedniego wieku.



Wojska włoskie ruszyły do natarcia na pozycje etiopskie. Tubylcy wycofywali się w kierunku swej stolicy w popłochu. Etiopia padła w 3 miesiące. Zaskoczyło to wielce towarzysza Archonta. Powiedział on nawet publicznie „ jeżeli będę miał wojnę (kiedykolwiek) z Finlandią, to nie będę z nią walczył dłużej niż Nowe Wielkie Imperium Włoskie!” . Widać, że genialna i błyskawiczna kampania włoska, zasiała strach w sercach czerwonej zarazy.

Mimo antagonistycznych stosunków z ZSRR państwo Włoskie utrzymuje z nimi bardzo dobre stosunki handlowe. Włosi sprzedają nowoczesne i pierwszej klasy zaopatrzenie w zamian za surowce, tak bardzo potrzebne obecnej a także rozbudowywanej gospodarce włoskiej.
[/FONT]
[FONT=&quot]Włochy postawiły na przemysł. W 2 turach zbudowano wiele fabryk powiększając potencjał gospodarczy państwa, który ma znaczący wpływ na bezpieczeństwo państwa oraz obywateli.

[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]Z bólem serca włosi obserwują jak Alianci agitują na społeczeństwo Japońskie odciągając je od prawdziwej wiary. OD wiary w OŚ!! Duce jest pod wrażeniem Japońskiej kampanii w Chinach. Życzy także dalszych sukcesów w jednoczeniu Azji i Australii pod berłem Cesarza.[/FONT]
[FONT=&quot]


[/FONT] [FONT=&quot]Upadły także nieudolne rządy Czechosłowackie. Austria znalazła swoje miejsce na świecie wstępując do Tysiącletniej Rzeszy Niemieckiej. Napawa nas dumą to że nasz sąsiad tak skrupulatnie i pomysłowo wykorzystuje idee faszystowskie.

Jednak na świecie czuć że nadchodzi wojna. Anglicy strasza jakimś wodorem....chyba za dużo wody sodowej wypili. Alianci się zbroją na potęgę a ZSRR buduje jakieś linie umocnione. To wszystko wymusza na naszym rządzie, który dbał o rozwój przemysłowy przeniesienie się na tor wojenny. Lotnictwo, marynarka ani siły lądowe nie zostały zaniedbane. Coprawda ich stan był nieco opłakany, ale każda dywizja została wyposażona w artylerie wszelkiego rodzaju! Ku chwale imperium!![/FONT]

 

​

(fragmenty)

Wehrmacht musi być przygotowany do połowy 1941 do stoczenia decydującej bitwy o panowanie nad kontynentem euroazjatyckim ze Związkiem Radzieckim. W tym celu (...)

(...) Dlatego też rozważyć nalezy budowę 3 potężnych związków taktycznych, grup armii, które będą w stanie organizować do 100 dywizji każda (...)

(...) Armia ma byc możliwie jak najbardziej zmechanizowana z jednoznacznym naciskiem na silne i złożone z dywizji pancernych związki taktyczne. Potrzeba jednak budowy ogromnej armii powoduje konieczność sformowania silnych jednostek piechoty mających wypełniać wyłomy stworzone przez pancerne związki taktyczne (...)

(...) Rozważyć budowę kilku dywizji powietrzno-desantowych (...)

(...) mieć na uwadze Wał Stalina, którego sforsowanie może okazać się znacznie trudniejsze niż początkowo sądziliśmy (...)

(...) Terytoria okupowane w maksymalnym stopniu eksploatować stosując jednak środki nie zniechęcające narodów europejskich do uczestniczenia w szeregach Wehrmachtu. Na podbitych terytoriach w miarę możliwości ustanawiać Rząd Wojskowy złożony zawsze z generalicji Wehrmachtu, SS, a także miejscowych lojalnych oficerów. (...)

(...) Przeznaczać należy jak największą ilość produkcyjną na budowę nowych dywizji, których liczba założona ma wynieść xxxx (wiadomość utajniona) (...)

(...) Nie ustawać w wysiłkach, by pomimo ogromnego wzrostu stanu liczebnego i materiałowego Wehrmachtu, utrzymać najwyższe wyszkolenie kadry oficerskiej z możliwych (...)

(...) W związku z planami wojny totalnej nie zaleca się budowy jakichkolwiek jednostek dla Kriegsmarine. Te środki, którymi obecnie dysponuje Marynarka winny być wystarczające do obrony granic morskich i współpracy z Włoską Marynarką Wojenną. (...)

(...) W miarę możliwości nadal rozbudowywać Luftwaffe, by kontrolować niebo nad całym terytorium Europy i na wszystkich teatrach działań (...)

(...) Oczekuje kolejnych konferencji z szefami sztabów, w których przedstawią oni swoje oczekiwania i przemyślenia odnośnie dyrektywy.

Podpisano: Adolf Hitler

 

Niemieckie dowództwo wojsk lądowych we współpracy ze Sztabem Generalnym ostatecznie przedstawiło do zaakceptowania Adolfowi Hitlerowi Plan Operacji Czarny (Fall Szwarz), który będac ukontentowany śmiałością planu ostatecznie zdecydował się na wybór planu, który w zamiarze miał rozpocząć operację na dwóch frontach.

Hitler przewidując, iz Polska wpadła w sidła alianckich knowań, zdecydował, iż w przypadku, gdy Polska odmówi zwrotu Gdańska Rzeszy Niemieckiej, a także nie przystanie na propozycję eksterytorialnej autostrady Niemcy będą zmuszone podjąć wysiłek zbrojny i szybkimi obronnymi operacjami ofensywnymi zlikwidować niebezpieczeństwo jakie wisiało nad Rzeszą Niemiecką.

Przygotowano więc śmiały plan polegający na podzieleniu między dwie grupy armii wojsk mniej więcej po równo. Atak na Polskę miały przeprowadzić 1 Armia i 1. Armia Pancerna, zaś w tym samym czasie ruszając przez Belgię i Luksemburg 2. Armia i specjalnie do tego stworzona 2. Armia Pancerna miały ominąć linię Maginota, zając Belgię i szybko ruszyć na Paryż.

Od Duce Adolf Hitler uzyskał zapewnienie, że w trakcie wojny Włochy podejmą wysiłek zbrojny i włącza się do wojny zajmując strategiczny port w Marsylii.

Dowódcą Grupy Armii B, która miała dokonac inwazji na Polskę został Feldmarszałek von Paulus, a Grupy Armii A Feldmarszałek Schorner. Obaj dostali buławy marszałkowskie tuż przed wcieleniem w życie planu czarnego.

Plan Czarny:


1 maja 1939 r. wobec odrzucenia ultimatum ministra spraw zagranicznych Rzeszy Constantina von Neuratha Adolf Hitler w Reichstagu w płomiennym przemówieniu odnosząc się do faktycznej deklaracji wojny przez Wielką Brytanię, Francję i Polskę przyjął wyzwanie rzucone mu przez Aliantów i podejmując sie wielkiej misji obrony Europy przed Bolszewicko-Kapitalistyczną zmową zdecydował o podjęciu działań obronnych przez Wehrmacht mających na celu oswobodzenie większej części Europy spod obcego panowania i zjednoczenie wszystkich narodów europejskich w wielkim obronnym wysiłku przed obcą agresją.

Wehrmacht podjął szybkie kroki obronne natychmiast przekraczając granicę Polski i Belgii. Najszybciej padł Luksemburg, bo już po jednym dniu walk. Po kilku dniach padł Kraków i Łódź, natomiast 11 maja 1939 r. oddziały I. Korpusu Armijnego wkroczyły tryumfalnie do Warszawy zaskakując zdezorientowane jednostki polskie śmiałym atakiem z Prus Wschodnich. Rząd Polski wobec całkowitego zaskoczenia sytuacją ogłosił militarną kapitulację, jednakże nie decydując się na zakończenie wojny, a na tchórzliwą ucieczkę przez Rumunię do Londynu.

12 maja zdecydowano o przerzuceniu całej Grupy Armii B na front francuski, który szybko został przełamany i jednostki Wehrmachtu praktycznie w niecały miesiąc okrążyły wszystkie siły belgijskie w Brukseli, gdzie rozpoczęto krwawe walki o zajęcia stolicy Belgii.

W między czasie jednostki Wehrmachtu omijając Belgię wkroczyły na terytorium Francji i pod koniec miesiąca doszły do Paryża, gdzie jednostki pancerne rozpoczęły krwawy szturm na słabo bronione miasto. 30 maja 1939 r. wobec zdecydowanej przewagi wojsk niemieckich jednostki obrony Paryża poddały miasto. 2 czerwca padła Bruksela. Armia Francuska jednak nadal walczyła, a rozbite jednostki francuskie starały się wycofywać i przerywać linie zaopatrzenia wysuniętych i gnających przed siebie pancernych zagonów niemieckich. Pomimo rozbicia armii francuskiej Wehrmacht nie zdołał opanować kluczowych miast francuskich pozwalających udowodnić rządowi francuskiemu, iż wojna już została rozstrzygnięta.

Benito Mussolini widząc kompletne rozbicie wojsk francuskich wreszcie zdecydował się na wypowiedzenie wojny Francji i wojska włoskie dość szybko opanowały Maryslie. W pewnym momencie wojska francuskie zdołały odbić kilka kluczowych, zajętych już przez Wehrmacht, ale opuszczonych miast francuskich. To dodało trochę wiary w francuskich żołnierzy, jednak szybkie przegrupowanie wojsk niemieckich rozwiało wszelkie nadzieje na skuteczną obronę.

Marszałek Petain ogłosił w dniu 27 czerwca 1939 r. kapitulację wojsk francuskich i podpisał traktat pokojowy na mocy którego pólnoc i zachodnie wybrzeże Francji miało być okupowane przez Niemcy, natomiast na południu i w centrum Francji powstało uzależnione od Rzeszy Państwo Francuskie ze stolicą w Vichy.

Na wszystkich okupowanych terytoriach zgodnie z dyrektywą Hitlera powstały szybko sformowane rządy wojskowe bezpośrednio podległe OKW.

Po przegrupowaniu i reorganizacji Wehrmacht postanowił wkroczyć również do Niderlandów i Danii, bez większych kłopotów likwidując jakiekolwiek siedliska oporu.

W międzyczasie Włochy dokonały agresji na Jugosławię, jak zajęły wschodnią część kanału Sueskiego, rozpoczynając też śmiałą inwazję na Irak.

W trakcie kampanii irackiej włoskie wojska były bezlitośnie bombardowane przez startegiczne naloty RAFu, co praktycznie paraliżowało ruch wszelkich jednostek włoskiej armii. Na ratunek przyszedł jednak wysłany przez Luftwaffe jako korpus ekspedycyjny I. Fliegerkorps, 4 doborowe dywizjony samolotów myśliwskich. Z relacji świadków korpus myśliwski Rzeszy praktycznie zmasakrował jednostki powietrzne RAF, dzięki czemu wojska włoskie ostatecznie dokonały inkorporacji terytorium Iraku do rodzącego się Imperium Europejskiego.

W międzyczasie niepytając rządu węgierskiego o zgodę 1. Armee i 1. Panzerarmee dokonały obronnej operacji porządkowej mającej na celu poddanie Węgier efektywniejszej administracji wojskowej na terenach bezpośrednio zagrożonych przez Bolszewizm. Rząd Węgierski nie rozumiejąc tej pokojowej inicjatywy nakazał wojskom węgierskim opór, a nieskoordynowany atak niemiecki z włoskimi wojskami okupacyjnymi w Jugosławii sprawił, iż armia węgierska wiedząc, iż nie stawi oporu wojskom niemieckim rozpoczeła ucieczkę na Jugosławię pustosząc jednocześnie kilka centrów produkcyjnych pracujących dla dobra gospodarki włoskiej. Wehrmacht jednak zdołał powstrzymać sytuację i wykorzystując mobilność armii niemieckiej zmusił wojska węgierskie do kapitulacji.

Po zajęciu Węgier wojska niemieckie dokonały przegrupowania, a kilka korpusów 1. Armii Pancernej udało się na granicę z Grecją mając za zadanie wspieranie wojsk włoskich w operacji mającej na celu rozszerzenie granic formującego się Imperium Europejskiego na cały półwysep peloponeski.

W międzyczasie formowano dwie nowe armie ogólnowojskowe, jak również rozpoczęto przygotowania do sformowania 3. Armii Pancernej.

Przemysł niemiecki dostarczył równiez materiał na sformowanie kolejnych jednostek Luftwaffe rozszerzając stan liczebny dywizjonów szturmowo-myśliwskich do 44.

Wywiad doniósł o ostatecznym sformowaniu się Linii Stalina, a także o rozpoczeciu zbrojen przez przemysł radziecki na nieznaną dotychczas skalę. Przemysł niemiecki został przestawiony na pełna stopę wojenną, osiągając wydajność budowy 10-12 dywizji pancernych w niespełna pół roku, ok. 20 dywizji piechoty na 3 miesiące i 4 dywizjonów myśliwsko-szturmowych w 3-4 miesiące.

Postawiono pełny priorytet na badania w zakresie rolnictwa mając na celu jak największy wzrost liczebności populacji niemieckiej odkrywając technologie, których odkrycia nikt sie nie spodziewał w takim czasie. To samo dotyczy wyposażenia wojsk piechoty, artylerii i czołgów średnich. Nie zdecydowano się jeszcze na ewentualne formowanie dywizji czołgów ciężkich typu Tygrys, choć prototypy tych czołgów juz zostały opracowane przez planistów niemieckich. Wehrmacht na razie zamierza pozostać przy produkcji masowej czołgów typu Pzkpw IV, udoskonalając je jedynie nieustannie technologicznie.

Zaczął być opracowywany plan pod kryptonimem Barbarossa....

Europa pod koniec listopada 1939 r.

 

​

Kolejne miesiące mijały na konstrukcji linii umocnień, która na Kaukazie i Ukrainie osiągała już pełną sprawność bojową i wyglądało na to, że wszystko zostanie wybudowane na czas tj. do 1 stycznie 1940 roku. Jedynym zmartwieniem sztabu była kwestia przedłużenia jej, by w razie konfrontacji zbrojnej z Niemcami nie można było jej ominąć drogą lądową, plus by była możliwie w jak najlepszym strategicznie miejscu. Jako najlepszy punkt wybrano rzekę Dźwinę przeszywającą terytorium Łotwy. Mając na uwadze fakt podpisania w styczniu, paktu o podziale Rzeczypospolitej Polskiej, Partia przygotowała strategię polegającą na wchłonięciu krajów nadbałtyckich, które po rozpętaniu wojny przez Niemców, nie będą miały do kogo zwrócić się o pomoc. Na ich terytorium natychmiast zostaną rozpoczęte prace, aby liniia była gotowa przed spodziewanym atakiem nazistów tj. do wiosny 1941 roku.

​

Kierunek ekspansywnych rządów Adolfa Lukera nie pozostawia żadnych złudzeń, iż konflikt na Linii Berlin – Moskwa jest nieunikniony. Na szczęście Partia, w swej nieskończonej mądrości, przewidziała ten rozwój wydarzeń i już od 36 roku główny nacisk nałożyła na ochronę swojego kraju przed groźbą podboju. Efektem tej polityki jest, ukończona pod koniec 39 roku Linia Stalowej Rzeki. Mająca za zadanie znacząco spowolnić, lub w najlepszym wypadku – utrzymać wojska Niemieckie i nie dopuścić do całkowitego załamania frontu. Partia zdaje sobie sprawę, iż nawet w obliczu tak potężnie ufortyfikowanych pozycji wojskom Radzieckim daleko jest do fanatycznych wojsk Wehrmachtu, zarówno pod względem wyposażenia , a zwłaszcza porównując stany kadrowe, które Towarzysz Archont (również w swej nieskończonej mądrości) spierwiastkował na początku 38 roku. Partia dokłada wszelkich starań, by szkolić odpowiednie ilości oficerów do powstających setkami i liczących już tysiące, brygad różnorodnych wojsk. Niestety każdy kij ma dwa końce, przeogromne nakłady potrzebne by utrzymać kadrę na odpowiednim poziomie, paraliżują prawie całkowicie rozwój technologiczny państwa, które powoli, lecz nie ubłaganie, spada na sam dół w hierarchii technologicznej mocarstw.

​

Mimo iż wokół szaleje wojna, a miłujące pokój ZSRR nie uczestniczy w konfliktach zbrojnych, nie odwraca się od potrzebujących pokoju, spokoju i opieki. Ochronny czerwony płaszcz rozpostarto nad połową terytorium Polski, a także nad Litwą, Łotwą i Estonią. Nie odmówiono także pomocy Sinkiangowi, który nie będąc pewnym swej przyszłości wobec szalejącej bez ładu i składu, podbijającej w amoku kolejne państwa, Japonii.

Październik 39`



Styczeń 40`



Październik 39`



Styczeń 40`






Stan Armii Radzieckiej na dzień 1 stycznia 1941

​

 

Unternehmen Don Quijote

W grudniu 1939 r. odbyła się Konferencja Przywódców Europejskiej Strefy Obronnej na której Benito Asalutus i Adolf Luker podjęli kilka kluczowych decyzji. Zdecydowano podjąć operację zajęcia Hiszpanii, która została później nazwana przez niemieckich sztabowców Operacją Don Kichot w celu jak najszybszego opanowania kluczowego portu w Gibraltarze celem zablokowania, bądź też największego z możliwych utrudnienia, operacji Royal Navy w basenie morza śródziemnego. Wojska włoskie miały dzięki temu utrzymać swoje zdobycze w Egipcie i Izraelu, a następnie wyprzeć Brytyjczyków z pozostałości ich kolonialnych posiadłości w Afryce i na Bliskim Wschodzie.

W Operacji Don Kichot wzięły udział dwa nowosformowane korpusy pancerne wchodzące w skład 2. Armii Pancernej i 3 korpusy piechoty specjalnie do tego celu ściągnięte z wyzwolonej Francji.

Na początku lutego 1940 r. wojska niemieckie bez formalnego wypowiedzenia wojny na mocy dokumentu wydanego przez Fuhrera zatytułowanego "Fuhrer Proklamation über die Versorgung der europäischen Völker gegen ausländische Aggression" (Proklamacja Fuhrera o opiece narodów Europy przed obcą agresją) przyzwalającego na mocy prawa międzynarodowego Wehrmachtowi wkraczanie na wszelkie terytoria zagrożone obcą agresją, wkroczyły na teren Hiszpanii. Na mocy tajnego porozumienia włosko-niemieckiego niemieckie oddziały szturmujące Barcelone wstrzymały atak celem zajęcia Katalonii przez Wojska Włoskie



Wojska hiszpańskie stawiły początkowo opór, ale po przełamaniu linii Pirenejów niemiecka machina wojenna rozlała się po terytorium Hiszpanii i tylko możliwości logistyczne nie pozwalały na szybkie zajęcie terytorium tego kraju. Po kilkunastu dniach Gen. Franco ogłosił kapitulację i formalnie Dekretem Fuhrera o objęciu bezpośrednich rządów wojskowych w Hiszpanii (Fuhrer Dekret zur direkten Herrschaft der Wehrmacht in Spanien auszuweiten) terytorium to zostało wchłonięte jako Reichkommisariat Spanien.

Po zajęciu Hiszpanii, rozpoczęto przygotowania do szturmu na Gibraltar. Po tym, jak wojska włoskie doznały upokarzającej porażki w Afryce, gdzie na przełomie roku 39 i 40 wojska brytyjskie okrążyły włoskie korpusy i wzięły do niewoli prawie 200 tysięcy Włochów, cel zajęcia Gibraltaru już przestał mieć takie znaczenie jak przedtem. Jednakże Gen. von Both dowodzący operacją niemiecką z całą stanowczością i zawziętością podjął się wyzwania szturmowania potęznych umocnien gibraltarskich. Wojska niemieckie w liczbie ponad 20 dywizji nacierały na Gibraltar kilka miesięcy na przemian i falami atakując nieprzyjacielskie dywizji brytyjskie (w liczbie ok. 6). W międzyczasie niemieckie myśliwce nie zdołały przejąć inicjatywy nad przestrzenią w Gibraltarze przez co niestety Wehrmacht pozbawiony był możliwości nękania Gibraltaru bombardowaniami. Mimo tego niemieckie wojska zaciekle walczące o twierdzę, w końcu zmusiły Brytyjczyków do odwrotu i Gibraltar, a w związku z tym wrota do serca morza śródziemnomorskiego zamknęły się przez Brytyjską Flotą.



Po zajęciu Gibraltaru wojska niemieckie zajęły bezkrwawo niemalże Portugalię, a po bezprecedensowym odebraniu Rumunii Bukowiny przez Związek Radziecki, Wehrmacht zmuszony był na mocy wspomnianego dekretu zagościć w Bukareszcie i utworzyć tam Reichskomisariat Romania.

W międzyczasie niemiecki przemysł pracował na najwyższych obrotach produkując dywizje pancerne i dywizje piechoty na zbliżającą się kampanię rosyjską. Planiści niemieccy postawili na rozwój ogromnych centrów szkoleń oficerskich, by przy potężnej rozbudowie armii niemieckiej nie była ona pozbawiona należytej kadry oficerskiej na najwyższym z możliwych poziomów. Abwehra doniosła o tym, iż pomimo ogromnych wysiłków Józefa Archontowicza Stalina nie udało mu się choć w zbliżonym stopniu wyszkolić kadrę oficerską w podobnych rozmiarach co Wehrmacht (200% do 109% - przyp. Luk).

Planiści niemieccy dwoili się i troili nad problemem Linii Stalowej Rzeki. Na razie niestety przeważa opinia niemieckich generałów, że przed Niezwyciężonym Wehrmachtem żadna linia nie uchroni bolszewickiej swołoczy, ale część generałów krytykuje postawę swoich kolegów mówiących, że "jakoś to będzie". Doświadczenia gibraltarskie pokazują jednak, że da się forsować potężne umocnienia, choć jak wiadomo - trwa to długo i wymaga zaangażowania ogromnych sił, a także sprzyjających warunków.

Porównanie sił zbrojnych poszczególnych państw na 26 styczeń 1941 r.:

 

Też coś napisze po krótce. Niestety screenów nie mam, bo był reinstal hoi3.

Zacznę od początku wojny.

W czerwcu 1939 wojska Włoskie po podboju Jugosławii, ładują swoje wojska na statki i transportują je do Libii oraz w okolice Syrii i Libanu. Działania wojenne rozpoczynają się z morza i lądu. Flota angielska nie stanowi żadnego problemu, nie wypłynęła nawet z portów. Marynarka wojenna Włoch niepodzielnie panuje na morzu śródziemnym. W krótkim czasie wojska włoskie podeszły pod Cair oraz Aleksandrie. Wojska brytyjskie stawiały symboliczny opór. Za to wojska Irackie broniły się z honorem i godnością, jednak i Irak dostał się w szpony Włoskie. Z ziemi świętej werbowano nowych żołnierzy do świętej walki przeciw Brytyjczykom oraz komunistom Kampania szła pomyślnie. Jednak wojska brytyjskie niczym tchórze postanowiły nie atakować a niszczyć z powietrza linie zaopatrzeniowe. Wojska niemieckie natychmiast wysłały 2 floty powietrzne dowodzone przez funkcyjnego Z'Ogrega. Okazał się on jednak bardzo nie kompetentnym oficerem.
Mimo początkowych sukcesach z lotnictwem brytyjskim, flota niemiecka została przetrzepana. A Anglicy dalej bombardowali linie zaopatrzeniowe. Nastąpił ich kontratak włosi zaczęli się cofać do granic Libii. Ziemia święta dalej się broniła. W międzyczasie rozpoczęto operacje podboju Hiszpanii. Wojska włoskie zdobyły okolice Barcelony, a następnie uczestniczyły w zdobyciu Gibraltaru.
W międzyczasie funkcyjny Z'Ogreg został rozstrzelany za niekompetencje i czysty debilizm. Podczas wycofywania wojsk nakazał się wycofać nie tym co trzeba i około 12 dywizji poszło do piachu. Podobno funkcyjny zaraził się jakąs chorobą odwiedzając piramidę „Dsozrea”. Podczas wykonywania wyroku wyszło na jaw że był nie piśmienny, nie wiadomo jak zdobył tak wysoką funkcję….
W Afryce zostawiono ochotnicze milicje, które broniły się zaciekle i wycofano resztę wojsk, nie będąc niepokojonym przez flotę brytyjską. Po zdobyciu Libii Anglicy rzucili się na Ziemię Świętą by ją znów ograbić. Porty były bronione przez pojedyncze dywizje. Flota włoska brała udział w walkach w Hiszpanii wiec nie mogła szybko zapobiec desantowi. Anglikom się udało zdobyć Gazę. Wycofano wojska z nad Suezu i ruszono do kontrataku. W międzyczasie rozegrała się bitwa morska w której Anglicy stracili wszystkie oprócz 2 lotniskowce, ogólnie ich flota mocno się skurczyła, włoska trochę też, ale mądrzej dowodzona odniosła zwycięstwo. Anglicy przestali się liczyć jako potęga morska. Mimo tego zwycięstwa Syria oraz Ziemia święta, a co za tym idzie i Irak zostały stracone. Zarządzono ewakuacje, żadna dywizja NIE ZOSTAŁA STRACONA. Tuż po podbiciu przez anglików, ziem świętych, padł Gibraltar, jako kara boska!

W międzyczasie Włochy podbiły Grecję oraz Bułgarię. Machina włoska jest nie do powstrzymania. Jest kwestią czasu, kiedy Anglicy stracą Afrykę, gdyż ze wschodu nadchodzą już Japończycy, który mają w swych rękach klejnot perły brytyjskiej….

 

http://img89.imageshack.us/img89/1[/b]

Wklejam pare screenów z gry. Mapa świata, kanał La Manche - zobaczcie gdzie moja flota sobie pływa oraz 2 z frontu wschodniego, który jest powoli przełamywany. Za to Japonia zostala podobno trochę portubowana w wojnach w indiach. Ogólnie angol jest bezczelny i uzywa strategicznych bombardowań........

Mapa świata
[URL="http://img17.imageshack.us/img17/7166/hoi3mapita1941720201.jpg"][/URL][URL="http://img17.imageshack.us/img17/7166/hoi3mapita1941720201.jpg"][IMG]http://img17.imageshack.us/img17/7166/hoi3mapita1941720201.jpg

Rejon kanału La Manche



Front Wschodni południe


Front Wschodni północ

 

​

1940r należał do Wielkiej Brytanii. Po świetnie zorganizowanym kontrnatarciu nastąpił zwrot akcji i w rezultacie niemal cała Afryka jest w rękach Aliantów.

Styczeń 1941
Wojska Japońskie wkraczają do Indii brytyjskich bez żadnego wcześniejszego ostrzeżenia. Wielka Brytania nie przygotowana na inwazje skośnookich ewakuuje najważniejsze swoje siły z Indii wschodnich do portu Karachi.

​

Udana ewakuacja i sprowadzenie posiłków w postaci 48tys piechoty zmechanizowanej umożliwiła sformowanie linii obrony niedaleko rzeki Indus.


W między czasie w Europie trwała bitwa powietrzna o Włochy. RAF wcześniej unieszkodliwiając lotnictwo włoskie pozostawił w gruzach największe miasta przemysłowe, jak Rzym, Wenecja, Neapol, Perugia, Ateny, Savona.


Pracowano także cały czas nad planem zatrzymania ofensywy japońskiej w Indiach i przejście do kontrofensywy. Pod kryptonimem grzmot rozpoczęto ofensywę na główne cesarskie siły inwazyjne.


Głównym założeniem żeby plan powiódł się było zniszczenie zaopatrzenia i całej infrastruktury w miejscach stacjonowania wrogiej piechoty (przeznaczono na ten cel 5 bombowców taktycznych).

Gdy ofensywa ruszyła nie było już odwrotu.
Wszystkie założenia planu zostały bez większych problemów wykonane. W kotle utknęło 81tys żołnierzy Japońskich, którzy nie myśleli o poddaniu się. Dzięki połączonemu natarciu RAFu (10 bombowców taktycznych) i British Army wojsko japońskie nie mają większych szans.


Sytuacja na 16 lipca 1941r wygląda następująco:

 

Unternehmen Barbarossa 1. czerwiec - 20 lipiec 1941 r.

Wstęp

Niemieckie Naczelne Dowództwo przygotowało ostateczny plan uderzenia na Związek Radziecki, który został po ostatecznych poprawkach zaakceptowany przez Fuhrera. Termin ataku był przesuwany, a główną przyczyną była potrzeba uwzględnienia w planach nowoformowanych jednostek pancernych SS dla celów operacji. Ostateczna organizacja tych wojsk i ich wejście w skład Wehrmachtu datowany był na koniec maja, więc ostatecznie Adolf Luker zaakceptował 1. czerwca jako datę rozpoczęcia największej operacji wojennej w dziejach ludzkości.

W tej potężnej operacji wojskowo-logistycznej miało wziąć udział ok. 250 dywizji, 40 dywizjonów samolotów bojowych Luftwaffe i cała potęga Kriegsmarine.

Wehrmacht został podzielony na 3 grupy armii. Grupa Armii Północ składająca się z 1. i 3. Armii polowej i 1. Armii Pancernej w tym III. Korpusu Pancernego SS Deutschland (Korpusy SS i Korpusy Waffen SS mają dla odróznienia 30% expa, reszta ma od 10-20%, produkowałem do pewnego czasu z mniejszym ekspem dla szybszego nabicia praktykali - przyp. Luk). Łącznie 50 dywizji piechoty i `12 dywizji pancernych.

Grupa Armii Środek do dyspozycji miała 4. i 5. Armie polową, jak również 2. Armię Pancerną wraz z I. Korpusem Pancernym SS Leibstandarte Adolf Hitler. Łącznie 50 dywizji piechoty i 25 dywizji pancernych

Grupa Armii Południe składała się z 6., 7. i 8. Armii Polowej, w tym 12 w pełni wyposazonych korpusów Waffen SS, a także z 3. i 4. Armii Pancernej w skład której wchodziły II. Korpus Pancerny SS Das Reich, IV. Korpus Pancerny SS Nordland, V. Korpus Pancerny Hitlerjugend i VI. Korpus Pancerny SS Wallonien. Łącznie 70 dywizji piechoty i 42 dywizje pancerne.

Jak widać po OOB Niemcy postawiły największe znaczenie na przełamanie frontu na południu, gdzie są najdogodniejsze warunki do prowadzenia potężnych operacji pancernych mających na celu szybkie okrążenie i przełamanie woli walki przeciwnika.

1. czerwca o godzinie 2.00 nad ranem ponad 3 miliony żolnierzy niemieckich wkroczyło na teren Związku Radzieckiego. Adolf Luker wezwał osobiście do siebie ambasadora ZSRR i oświadczył mu, że w obliczu nieprzyjacielskich działań Związku Radzieckiego względem Niemiec i Europy, czyli nadmiernej rozbudowy linii stalowej rzeki wymierzonej ofensywnie w Niemcy i Europę, Niemcy i Wolna Europa "beginnen die großen Kreuzzug gegen den Bolschewismus".



Grupa Armii Północ

Celem Grupy Armii Północ miało być szybkie zajęcie pozycji wyjściowych do przełamania linii stalowej rzeki i rozpoczęcia marszu na Leningrad. W związku z małą odległością od linii zaopatrzeniowych z Prus Wschodnich ta grupa armii nie miała jakichkolwiek problemów zaopatrzeniowych i mogła śmiało szybko rozpocząć operacje zaczepne. Do przełamania wybrano prowincje Rezekne i Nasva. Na pierwszą miał natrzeć I. Korpus Pancerny i III. Korpus Pancerny SS Deustchland (niepełny bo mający jedynie 2 elitarne dywizje SS), a na drugą VI. Korpus Pancerny. Pomimo jednak zażartych walk po 15 dniach natarcia na linii Rezekne zaprzestano ataku z uwagi na to, iż Sowieci dosyłali świeże wciąż posiłki przeciwko Niemcom. Początkowe sukcesy ofensywy w tym miejscu w postaci rozbicia kilku dywizji nieprzyjaciela niestety musiały zderzyć się z rzeczywistością w postaci posiłków sowieckich nie dających możliwości do skutecznego przełamania. Postanowiono wstrzymać ofensywę, zreorganizować siły i ponowić atak, ewentualnie dokonać innych operacyjnych rozwiązań.

W ofensywie na Nasve, gdzie z pomoca wojskom niemieckim przyszło blisko 400 Ju-88 Stuka wojska niemieckie miały większe sukcesy i w skuteczny sposób wyłączyły wszystkie dywizje z początku broniące pola na odcinku ataku, jednak ciągle dosyłane posiłki radzieckie również osłabiły wojska niemieckie. Ofensywa nadal trwa jednak sztab niemiecki zamierza wkrótce zluzować siły pancerne uczestniczące w walce innymi dywizjami i podtrzymać ich postępy.



Postanowiono również zdecydować się na zaskakujący atak desantowy z morza z pomocą Grupy Szurmowo-Desantowej w skład którego weszły siły XII. Korpusu Piechoty. Przypuszczono niespodziewany atak z morza na port w Ristii. Po początkowych sukcesach i zajęciu cześci portu posiłki radzieckie zmusiły wojska niemiecki do odwrotu. Niemiecka Morska Grupa Uderzeniowa została zreorganizowana i oddana do dyspozycji OKH. W obecnej chwili uczestniczy w dywersyjnej próbie przełamania obrony w Siguldzie, jednak w obliczu cięzkich warunków bojowych i dużej ilości wojsk broniących tej prowincji sztab niemiecki prawodpodobnie wycofa się z ataku w tym rejonie działania i rozpocznie inne operacje zaczepne w innych rejonach.

Rejon północny był też obiektem starć Luftwaffe z myśliwcami radzieckimi. Po kilkunastodniowych walkach o panowanie w powietrzu, strona radziecka odnosząc potęzne straty wycofała się i Luftwaffe przejęło kontrolę nad niebem. W wyniku tych starć jednak kilkaset samolotów myśliwskich zostało uszkodzonych bądź strąconych, więc 12 skrzydeł myśliwskich odesłano do Berlina i Wrocławia celem napraw i uzupełnienia parku maszynowego.

Grupa Armii Środek

Celem Grupy Armii Środek było szybkie opanowanie pozostawionych przez Sowietów kluczowych miast tj. Minsk i Smoleńsk i rozpoczecie działań zaczepnych w trzech miejscach, przy czym jdno z miejsc było wyjątkowo nie oparte o linię stalowej rzeki, tzw. przesmyk smoleński, gdzie znajdowały się jedynie umocnienia Sowietów, które bez zapory naturalnej w postaci rzeki tak naprawdę nie stanowiły większego problemu dla Armii Niemieckiej. Do uderzenia na pozycję wroga przeznaczone były elitarne dywizje pancerne Wehrmachtu VIII. Korpus Pancerny Gen. Kleemana i X. Korpus Pancerny Gen. Lutza.

Atak i uderzenie dywizji pancernych na ten punkt oporu był potężny. Niemiecki dywizje przez 20 dni walk rozbiły w tym rejonie juz ponad 20 dywizji sowieckich, które są nieustannie dosyłane przez Armię Czerwoną. Nic zdaje sie nie jest w stanie powstrzymać wyłomu w tym rejonie, jako, że dywizje Kleemana które uczestniczą w walce moga w każdej chwili zostać zastąpione przez dywizje Lutza, które stoją w kolejce do rozpoczecia ataku w momencie wzbytniego wyczerpania dywizji walczacych. Efektywność bojowa niemieckich dywizji przekracza momentami 200% normy, niemieccy pancerniacy w pył rozbijają wszystko co pojawi się na ich drodze. Niemieckie działania całkowicie zniszczyły umocnienia sowieckie, a w obecnej chwili tysiące żołnierzy rosyjskich jest dosyłane jako mieso armatnie dla dywizji Kleemana.

Mimo wszystko do 20 lipca nie udało się wejść w głąb wyłomu. W dużej mierze jest to sprawa ogromnych problemów logistycznych Wehrmachtu w południowej cześci zajmowanej przez GA Środek. Niemcy planowali celem odciągnięcia uwagi od koncentrycznego ataku na przesmyk smoleński atak na Rezekne i Sumjaci. Elementy 2. Armii Pancernej podjęły atak na Rezekne, ale ku zdziwieniu Fuhrera IX. Korpus Pancerny z uwagi na brak amunicji i zaopatrzenia nie mógł podjąć prób ataku.

"Jak to się dzieje, że mówię i rozkazuje, by wysłać im te pieprzone pociski, a oni ich nie otrzymują" - zapytywał Fuhrer Fritza Bayerlina, nowego Szefa Sztabu Generalnego Wehrmachtu, słynącego z jego zdolności logistycznych. Ten odpowiadał jednak - "Nie wiem".

Powody jednak były proste, brak linii kolejowych zdolnych do zaopatrzenia tak potężnej machiny wojennej Wehrmacht odczuwał bardzo boleśnie. Im dalej na południe, tym linie zaopatrzenia były dłuższe, tym mniej zaopatrzenia docierało do niemieckich wojsk. Ostatecznie w wyniku różnych zabiegów polegających na jak najszybszej naprawie linii zaopatrzeniowych, które Sowieci całkowicie zniszczyli przed niemiecką inwazją OKH ma nadzieję, na choć cześciowe zaopatrzenie IX. Korpusu i podjęcie walki, nawet jeśli nie na tyle efektywnej jakby to Niemcy i ich Fuhrer chcieli.



Grupa Armii Południe.

Najpotężniejsza grupa armii Niemiec miała równiez największe terytorium do obsadzenia. Po zajęciu Kikowa, kolejnym, naturalnym celem był Charków. Tak samo, gdy padła Odessa, niemieccy stratedzy rozpoczeli myśli o Sewastopolu i Rostowie. Tu potężne zagony pancerne miały najlepsze warunki do rozpoczęcia ofensywy. Tu też najdłużej trwało zanim niemieckie dywizje dotrą do Linii Stalowej Rzeki.

Natychmiast po zajęciu pozycji najpotężniejsze zgrupowanie wojsk pancernych Rzeszy Niemieckiej czyli IV. Korpus Pancerny SS Nordland, V SS Hitlerjugend i VI SS Walonien rozpoczeły potężną ofensywę na dywizje radzieckie stojące przed Dnieprem. Chorol, Krasnorad i Połtawa po kilku dniach ofensywy szybko wpadły w ręce niemieckie, a oddziały radzieckie salwowały się ucieczką. Były to pierwsze w tych 20 dniach bitwy, które ostatecznie przyniosły Wehrmachtowi przełamanie i zajęcie terytorium. Pokazało to również, iż oddziały radzieckie bez oparcia w umocnieniach i tak potężnej rzece jaką jest Dniepr nie są dla Wehrmachtu równorzędnym partnerem. Doświadczenia te pokazują, że wystarczy jedno przełamanie, w jednej prowincji Linii Stalowej Rzeki, a cała linia i ogrom pracy w nią włozona zawali się jak domek z kart.



Na południu Wehrmacht miał uderzyć na dwie strategiczne prowincje, w których istniało duże prawdopodobieństwo przełamania z uwagi na możliwość skoncentrowania dużej ilości dywizji pancernych przeciwko Sowietom. Dnieprodzierżyńsk został zaatakowany z dwóch stron przez III. i V Korpus Pancerny dowodzony przez Gen. Haldera, a Mikolajewsk na poludniowym skarju Linii Stalowej przez II. Korpus Pancerny Kleista i II. Korpus Pancerny SS Das Reich. Uderzenie miało być miażdzące i całkowicie rozbić radzieckie siły w tym rejonie. I znowu brak zaopatrzenia dał się Niemcom we znaki. O ile Kleist dostawał większą część amunicji i zaopatrzenia, to tą linia kolejową, które ono docierało nie można było zaopatrywać dywizji Haldera, który po rozpoczęciu poczatkowo skutecznego ataku musiał wydać rozkaz wstrzymania ofensywy.

I tak Adolf Luker wcielił w życie podsunięty mu przez Benito Asalutusa Plan o kryptonimie Anakonda. Plan ten zastąpił chwilowo Operację Sułtan i polegał na brawurowym desancie dywizji włoskich, ponad 100 tysięcy żółnierzy włoskich na plażach krymskich, w celu nie dopuszczenia do dyslokacji posiłków radzieckich niosących pomoc rozbijanym armiom w Mikołajewsku. Wojska radzieckie zaskoczone takim obrotem sytuacji natychmiast natarły na Włochów, Ci jednak do tej pory wytrzymują zmasowany atak radziecki, przy czym korpusy piechoty armii niemieckiej natarły taktycznie na oddziały radzieckie w pozostałych cześciach frontu, choć nie mają one możliwości przełamania linii Stalina. Jeśli oddziałom radzieckim nie przyjdą z pomocą posiłki, to niemiecka armia dokona wyłomu w liniach Armii Czerwonej co zdaniem planistów z OKH i samego Fuhrera zakończy się gigantycznym załamaniem całego Frontu Południowego Armii Czerwonej.



Linia Stalowej Rzeki okazuje się dla oddziałów niemieckich cięzkim orzechem do zgryzienia. Przez pierwsze 20 dni walk Niemcy stracili ok. 40-50 tysięcy żołnierzy rannych bądź zabitych, jednakże żadna z dywizji nie została wyłaczona z walk. Większość Armii Niemieckiej czeka na przełamanie, gdyż zdolność do stworzenia wyłomu w liniach sowieckich posiadają jedynie jednostki pancerne. Wojska piechoty moga jedynie utrzymywać linię frontu lub dokonywać ataku poza linią umocnien stworzonych przez Józefa Archontowicza.

 

​

Początek 41 roku przyniósł wiele zmian na prawie wszystkich stanowiskach w partii. Nowi ministrowie wnieśli dużo „świeżej myśli” do polityki na wszystkich płaszczyznach, co w odczuwalnym stopniu zwiększyło możliwości całego narodu. Mimo masowego naboru do wojska i powstawaniu dziesiątek nowych dywizji, udało się nieznacznie zwiększyć skuteczność kadry oficerskiej. Wynik nadal nie jest zadowalający, co w połączeniu z zastojem technologicznym spędza sen z oczu przywódcy narodu. Obecne technologie wydają się na równi skuteczne, bądź nieznacznie odstające od reszty światowych mocarstw.

​

1 Czerwca 1941r będzie pamiętną datą światowej historii. W tym właśnie dniu krwiożerczy fanatycy wojskowości, podbojów i rozlewu krwi – Niemcy. Wypowiedzieli , jak to określili, krucjatę przeciwko bolszewizmowi. Miłujące pokój i wolność ZSRR zmuszone jest bronić swojej suwerenności, przeciwko imperialistycznym diabłom spod znaku swastyki. Światowa opinia nie ma wątpliwości, iż atak ten powodowany jest niepoczytalnością nazistowskiego przywódcy, Jego niską samooceną oraz wszelakimi problemami natury psychicznej, które za pomocą terroru i fanatycznie oddanych , równie niepoczytalnych współpracowników, bezczelnie ukrywa przed swoim własnym narodem. Związek Radziecki zobowiązuje się pomóc uciskanej i bezdusznie terroryzowanej ludności Niemieckiej i uwolnić ją spod jarzma tyranów i podziałów społecznych – niosących tak wiele złego całemu światu. Na nic zda się Niemiecka propaganda, bezczelnie demonizująca naród Sowiecki. Przywódcy najpotężniejszych państw świata, tj. Stanów Zjednoczonych Ameryki i Imperium Brytyjskiego – President Virtus i Prime Minister Sir Robak, doskonale rozumieją stanowisko ZSRR.

​

Rozpoczął się pochód zbrodniarzy Niemieckich przez piękne Radzieckie ziemie. Dbający o bezpieczeństwo swoich obywateli Towarzysz Archont, nakazał ewakuację ludności oraz przemysłu, wcześniej przygotowanymi w tym celu liniami kolejowymi. Dla Nazistowskiego agresora pozostały jedynie wypalone pola i osmolone ściany domów. Mimo to Radzieccy szpiedzy donoszą o potwornościach, które spotykają ludność, która nie chciała opuścić swych domów. „Zwierzęta” w mundurach Wehrmachtu napadają, zabijają, gwałcą i zniewalają. Wyniszczająca ideologia faszyzmu sprawiła, iż potrafią napastować seksualnie nawet trzodę chlewną. Wobec takiego barbarzyństwa wroga, szeregi ochotników do armii czerwonej pęcznieją.

Niemiecka agresja

​

7 czerwca na Morze Czarne wypłynęła Radziecka Flota Podwodna. Towarzysz Archont przeczuwał, że Włoski dyktator będzie próbował jakiś sztuczek, by dostać się na Kaukaz. Mając nadzieje, iż włoskie dowództwo zlekceważy zagrożenie ze strony Floty ZSRR i wyśle transporty swoich wojsk jedynie z lekką eskortą, bądź jej brakiem – stałyby się one łatwym łupem nawet dla przestarzałych i niedoświadczonych łodzi Radzieckich. Włoskie dowództwo zachowało jednak odpowiedni poziom rutyny. Okręty podwodne natknęły się na Włoską flotę. Dowódca zgrupowania, prawdopodobnie wiedziony chęcią zaistnienia, wczesnym rankiem i wbrew swoim rozkazom, zaatakował zgrupowanie Włoskie. Salwa torpedowa raniła wiele jednostek i zatopiła ciężki krążownik Gorizia, wywiązała się zacięta walka. Jednak Włoskie niszczyciele okazały się zbyt szybkie i mimo, iż torpedy wiele razy sięgały swoich celów – nie udało się zatopić innych Włoskich okrętów. Straty wycofujących się łodzi sięgnęły 50%.

​

Gdy po miesiącu czasu wojska Niemieckie w końcu dotarły do Radzieckich fortyfikacji – zdecydowały się na pierwszy atak przez rzekę Dźwinę. Atak poprzedziły masowymi patrolami myśliwców za linią frontu, oraz bombardowaniami. Lotnictwo taktyczne bliskiego wsparcia bardzo daje się we znaki Armii Czerwonej. Wkrótce potem ataki ponowiły się w wielu miejscach na froncie. Zaciekłe walki trwają na lądzie i powietrzu. Niemcy atakują nieprzerwanie, nie bacząc na straty, walki trwają już tygodniami i w pewnych miejscach zaczynają mieć niesprzyjający dla ZSRR obrót, a to za sprawą zdradzieckiego narodu Włoskiego.

​

10 czerwca siły Włoskiego dyktatora zostały zdesantowane na Krymie, co rozeźliło całe ZSRR i pokrzyżowało wiele planów, oraz zagroziło przerwaniem pasa fortyfikacji obronnych. Jednak każdy kija ma dwa końce, a Towarzysz Archont już przygotował plan destrukcji makaroniarzy – jego skuteczność ustalono na 99%. W pierwszej fazie Włoskiej inwazji Radzieckie wojska próbowały kontrataku z Sevastopolu – nie były jednak wystarczająco liczne. Po kilku dniach starć odcięte wojska wycofały się do twierdzy, gdzie aktualnie okrążone bohatersko walczą o przetrwanie. Włosi muszą zrozumieć, że Rosja to nie kraj dla delikatnych chłopców lubiących się w makaronie , pizzy i amorach. Sama obecność Włochów na ziemi Rosyjskiej, uwłacza dumie tego wspaniałego narodu. Armia Włoska zostanie potraktowana z całą surowością i determinacją, jaką narody słowiańskie wykształciły przez stulecia.

​

 

19 lipiec 1941 - 20 września 1941

Operacja Wiking

Na spotkaniu sojuszniczym w Berlinie Benito Asalutus z Adolfem Lukerem ustalili szczegóły dwóch operacji wojskowych mających poważnie osłabić morale państw wrogo nastawionych do Rzeszy i Imperium Romanum.

Wobec braku postępów w penetrowaniu linii stalowej rzeki, Niemcy postanowiły wcielić plan Wiking mający na celu serią kilka desantów przekonać Marszałka Mannerheima, by Finlandia przyłączyła swoje terytorium do Rzeszy Niemieckiej w celu efektywnego prowadzenia działań wojennych przeciwko Bolszewizmowi. Włochy w tym czasie zaś miały przygotować inwazję na Wielką Brytanie, która zdaniem Fuhrera od początku była zdana na porazkę w obliczu braku możliwości zagrożenia pozycji Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, jednak przystał on na tę propozycję przekonany przynajmniej chwilową destabilizacją przemysłu brytyjskiego i jego możliwości ofensywnych. Niemcy przekazali Włochom kontrolę nad jednym z korpusów ogólnowojskowych. 5 dywizji niemieckich miało więc niedługo pojawić się na plażach Imperium Brytyjskiego.

Finlandia poddała się woli Fuhrera kilka dni po lądowaniu pierwszych oddziałów w rejonie Helsinek. Natychmiast rozpoczęto dyslokację XII. Korpusu i XXIII. Korpusu Wehrmachtu, jak również 3. Korpusu Pancernego Grossdeutschland, w sile dwóch dywizji pancernych na granicę ze Związkiem Radzieckim. Mimo zaskoczenia Armia Czerwona zdołała ściągnąć dodatkowe jednostki w pobliże Leningradu, jednak nie uchroniło to Bolszewików od straty całego półwypsu, który szybką operacją zaczepną został w całości przejęty przez wojska niemieckie, a 29. dywizja pancerna SS rozpoczęła swobodny marsz na północ celem zajęcia niemalże niebronionego Murmańska. Pomimo dosłania kolejnych pięciu dywizji piechoty i utworzeniu osobnej Grupy Wojsk Finlandia w sile 15 dywizji i 1 dywizji pancernej wojska niemieckie nie zdołały przejąć silnie broniących fortyfikacji.

Niemiecki Plan choć częściowo się powiódł, gdyż bez problemu wojska niemieckie udowodniły, że są w stanie dokonywać szybkich operacji desantowych, jednakże w części zakonczyl sie niepowodzeniem - gdyż siły były zbyt skąpe na to, by sprostać zadaniu sforsowania silnie umocnionych terenów radzieckich. Co prawda niemieckie dowództwo zastanawiało się nad szerzej zakrojoną operacją i wysłaniem w rejon operacji całej 1. Armii Pancernej, co mogło przynieść spodziewany rezultat sforsowania umocnien i zajęcia Leningradu od północy, jednak obawiano się problemów z zaopatrzeniem, a także ryzyka utraty tych dywizji w przypadku, gdyby coś się nie powiodło. Stąd też Fuhrer nie zezwolił sztabowi Grupy Armii Północ na dyslokację więcej niż dwóch dywizji pancernych w rejon operacji i poprzestał na kontrolowaniu sytuacji w tym rejonie, a także zmuszeniu wojsk radzieckich do przerzucenia części sił potrzebnych do obrony linii stalowej rzeki.



Sforsowanie przesmyku smolenskiego

Wojska niemieckie zgodnie z planem i zapowiedziami po wielodniowej batalii w koncu zmusiły Sowietów do wycofania się na odcinku przesmyku smolenskiego, jedynego wąskiego na kilkadziesiąt kilometrów obszaru, w którym z powodów naturalnych linia stalowej rzeki pozbawiona była naturalnej bariery rzecznej. Po rozbiciu ponad 20 dywizji radzieckich elementy 2. Armii Pancernej dokonały wyłomu w liniach i ruszyły wgłąb terytorium radzieckiego i samego przesmyku. Natychmiast w rejon operacji wysłano całą 2. Armię Pancerną rezygnując z innych operacji zaczepnych i wkrótce ponad 25 dywizji pancernych wyżłobiło poważną wyrwę w radzieckich liniach obronnych. Armia Radziecka na tym odcinku całkowicie się załamała, a niemieckie dywizje wbiły się klinem wgłab radzieckiego terytorium na ponad 100 km. Problem polegał jednak na tym, iż wojska niemieckie posuwały się w wąskim korytarzu opartym z jednej i drugiej strony o rzeki Dzwine i Dniepr. Samo miejsce wyłomu miało szerokość 20-30 km co powodowało, iż bombardowane nieustannie przez sowieckie lotnictwo, a także zniszczone przez wycofujących się Sowietów elementy infrastruktury zostały praktycznie unicestwione. Linia kolejowa pozwalająca zaopatrywać niemieckie wojska prące do przodu przestała istnieć, a dróg zdatnych do transportu ogromnej ilości zaopatrzenia praktycznie nie było. To wszystko ostatecznie spowodowało, że ofensywa niemiecka nie mogła dłużej trwać, gdyż niemieckim dywizjom skonczyły się zapasy pozwalające na efektywną walkę zaczepną. Stąd na początku września wojska niemieckie staneły na całej linii operacji, a Sowieci spostrzegłszy słabość niemieckiego zaopatrzenia rozpoczeli koncentracje sił w rejonie.



Niemiecki Sztab 2. Armii Pancernej słał grozne raporty o możliwej potęznej operacji zaczepnej Sowietów, która mogła się zakonczyć fatalnie dla zgromadzonych na tym terenie wszystkich jednostek pancernych Grupy Armii Środek i jednego Korpusu Pancernego Grupy Armii Północ. Wobec nie możliwości zaopatrywania jednostek niemieckich w niezbędne materiały do toczenia wojny, nawet pomimo przełamania w okolicach Olenina linii Dniepru, wniosek wydawał się oczywisty. Dłużej na tak zagrożonej radzieckim kontratakiem pozycji nie można było stać. Fuhrer długo rozmyslal czy wydać zgodę na wycofanie się jednostek niemieckich, które tak ciężko pracowały na sukces i przełamanie linii obronnych Armii Radzieckiej. Jednak niedługo miało okazać się, iż taktyczny odwrót niemieckich sił pancernych został przekuty w wielkie zwycięstwo....

Sforsowanie linii stalowej rzeki na południu, dalsze problemy z zaopatrzeniem

Zgodnie z zapowiedziami Milołajewsk nie był w stanie wytrzymać ataków Korpusów Kleista i Korpusu SS Das Reich. Włosi wytrzymali ataki radzieckich dywizji starających się przyjsć z pomocą radzieckim oddziałom dzielnie broniącym tej kluczowej prowincji. Wojska niemieckie zaraz po przeprawie przez rzekę i je zabezpieczeniu rozpoczęły marsz na wschód, gdyż w międzyczasie Włosi zdobyli bez większych problemów Sewastopol, z którego rozpoczeli zaopatrywanie coraz większej ilości niemieckich dywizji pancernych wlewających się w wyrwę w radzieckich siłach obronnych. Przełamanie linii rzeki pozwoliło na szybkie poszerzenie wyrwy i zmusiło Sowietów do odwrotu, który jednak przebiegał w zorganizowany sposób. Wydawało się jednak, że niemieckie siły nie mogą już zostac powstrzymane na tym odcinku i niedługo runie cały Front Południowy, a niemieckie oddziały szybko zajmą okrążającym uderzeniem Charków i Rostów. Jednak ofensywa niemiecka utknęła w pewnym momencie w martwym punkcie. O ile Niemcy odrzucili Sowietów na ponad 100 km na wschód i północ, to jednak w pewnym momencie wyczerpały się zapasy armii niemieckiej do prowadzenia działań zaczepnych.

Sytuacja jednak dla Fuhrera była nie do zaakceptowania, gdyż cała grupa armii południe przestała otrzymywać jakiekolwiek zaopatrzenie. Niemiecki Sztab Generalny nie miał pojęcia co się dzieje. Fakty jednak były takie, że niemiecki wysiłek wojenny na centralnym odcinku frontu pożerał wszystkie możliwości transportowe Wehrmachtu, a zwyczajnie brakowało środków transportu na zaopatrzenia największej i najsilniejszej Grupy Armii Wehrmachtu. Pomimo wielu wysiłków niemiecka armia nie była w stanie kontynuować ofensywy, co więcej w wyniku braku zaopatrzenia organizacja i morale wojsk strasznie podupadło. Częśc dywizji pancernych musiano wysłac wprost do Sewastopola, by tam mogły bez żadnych zbędnych problemów dostać zaopatrzenie kosztem zdezorientowanych oddziałów włoskich, które to z tej racji musiały wyzbyć się wygód i dóbr w jakie do tej pory opiewaly. Armia Radziecka próbowała nawet w pewnym momencie dokonąc ofensywy na pozycje niemieckie, jednak Wehrmacht nawet odcięty od zaopatrzenia szybko wybił z głowy Bolszewikom wszelkie nadzieje na jakąkolwiek kontrofensywę.

Grupa Armii Południe zmuszona była więc trwać bezczynnie, nawet w obliczu przełamania linii stalowej rzeki i taka sytuacja miała się ciągnąć aż do zimy. Fuhrer zdecydował, że w obliczu tak poważnych problemów zaopatrzeniowych, a także zagrożenia kolapsem frontu centralnego, wszelkie wysiłki celem zaopatrzenia Wehrmachtu mają być nakierunkowane na zaopatrzenie Grupy Armii Środek.



Fakty jednak były takie, że połowa września 1941 r. zwiastowała klęskę całego Planu Barbarossa. Niemiecki Sztab Generalny zaczął tracić pomysły na kontynuowanie całej operacji. Rozważano nawet wycofanie się ze zdobytych terytoriów za linią rzeki stalina, okopanie się, rozbudowę infrastruktury i podjęcie działań zaczepnych dopiero za rok, po tym, jak niemieckie wojska zostaną wyposażone w niezbędny sprzęt inżynieryjny.

Operacja Dunaj

Pomimo defetystycznych nastrojów w Oberkommando des heeres, powstał śmiały plan mający na celu wykorzystanie mobilności niemieckich jednostek pancernych. Głowne jego założenia polegały na wycofaniu z przesmyku smolenskiego całej 2. Armii Pancernej, skierowanie na odcinek centralny również elementów 1. Armii Pancernej, wycofanie się z wydłużonych do granic możliwości terytoriów zajętych w przesmyku smolenskim o 50 km, translokacje w ten teren jednostek piechoty mających wytrzymać ewentualne próby kontrofensywy na tym odcinku i zaatakowanie na długości 100 km w kilku operacjach zaczepnych zmniejszoną obsadę linii stalowej rzeki w okolicach Roslava. Na korzysc tego planu przemawiała mobilność i szybkość jednostek niemieckich, skoncentrowanie na jednym odcinku wielu jednostek pancernych i zaskoczenie niespodziewających się Sowietów, którzy nie domyslali się zmiany koncepcji, a także rezygnacji z przyjętej osi ataku. Plan był obarczony dużą dozą ryzyka. Jeśli Sowieci zdołaliby zdążyć z posiłkami, które w obecnej chwili znajdowały się w okolicach Przesmyku Smolenskiego, to mimo koncentracji całej 1. i 2. Armii Pancernej powodzenie operacji byłoby co najmniej minimalne.



Jak się później okazało, błąd sowieckiego dowództwa ułatwił wykonanie tego planu w stopniu maksymalnym....

c.d.n.

 

​

Czarne chmury zawisły nad przyszłością Związku Radzieckiego. Mimo wysokich strat w ludziach wojska Włoskie zdołały utrzymać swoje pozycje, co zostało przypłacone utratą ufortyfikowanych pozycji w Mikołajewsku i tym samym przerwaniem misternie tkanej nici. Już w 38 roku Towarzysz Archontowicz widział wysoką podatność Mikołajewska na zmasowany atak i rozważał zbudowanie "zapasowej" linii na odcinku Pavlohrad - Novoazovsk. Prac jednak nie wszczęto gdyż istniała obawa, iż jeszcze większe obciążenie przemysłu może zaowocować brakami w strukturze Armii. Tym samym rozpoczął się wielki test dla Radzieckich generałów. Natychmiast ściągnięto 3 korpusy strzelecko-inżynieryjne mające osłaniać odwrót i zapobiegać rajdom niemieckich czołgów w głąb terytorium. Na szczęście obawy sztabu nie sprawdziły się, a dobrze zorganizowany odwrót jest w stanie sprostać naporowi wojsk pancernych. Nie ulega jednak wątpliwości, że Armia Czerwona nie jest w stanie stawić należytego oporu mimo dobrze przygotowanych wojsk przeciwpancernych. Niewiedza i niedocenienie bojowej wartości kadry oficerskiej, zbiera teraz żniwo w postaci rezultatów bitew. Towarzysz Archontowicz nakazał zarzucenie wszelkich działań, w tym: dyplomatycznych, szpiegowskich, naukowych i skoncentrowanie całych dostępnych środków na szkoleniu kadry oficerskiej, lecz nawet w tak drastyczny sposób trudno będzie nadrobić prawie 5 letnie zaległości na tej płaszczyźnie. Lecz nie tylko Rosjanie popełniają błędy. Dowództwo Niemieckie wykazało się słabą wyobraźnią logistyczną, szachując swoimi armiami pancernymi bez wybiegnięcia myślami w przyszłość, co w połączeniu z rozrzedzeniem ziemi ulewnymi deszczami zaowocowało ustaniem wszelkich ataków na Krymie, tak samo jak i za sforsowanymi umocnieniami na północy. Sztab spodziewał się zajęcia Finlandii przez agresorów o wiele wcześniej, więc taki obrót spraw nie był zaskoczeniem, a wojska przygotowane w celu obrony fortyfikacji z łatwością przybyły na miejsce na czas. Ku zaskoczeniu dyktatora z Włoch, Radziecka flota nawiązała kilka razy walkę z Włoską flotą, co owocowało stratami po obu stronach. Mimo iż czas pancerników admirała Kuznetsova już dawno minął, w porównaniu do tych samych okrętów innych państw, to nadal bez większych problemów nawiązują one walkę z Włoskimi flotami pozbawionymi tej klasy okrętów. Z trzech głównych rodzajów wojsk, największe sukcesy święci Radzieckie lotnictwo. Mimo skromnej liczby 4 zgrupowań bombowców taktycznych ich użyteczność na wojnie eksploatowana jest w 100%. To samo tyczy się Floty przechwytującej, która ,choć ze stratami, skutecznie kontruje Luftwaffe. Mimo iż Niemiecka armia przedarła się w dwóch miejscach za linie obrony, sytuacja wydawała się stabilna. Nie było, z punktu widzenia Radzieckiego sztabu, realnej groźby przerwania umocnień w innym miejscu frontu. Towarzysz Archontowicz z umiarkowanym optymizmem przewidywał, iż taka sytuacja utrzyma się co najmniej do końca zimy, a nawet do wiosny 42 roku - jeśli roztopy trwałyby dość długo. Jednak te wszystkie przewidywania prysły w jednym momencie... Popijając poranną kawę, po sytym śniadaniu, Towarzysz Archontowicz przeglądał raporty z dyslokacji wojsk. Wszystko było w jak najlepszym porządku, na Krymie front się ustabilizował, na północy także, jeszcze tylko jeden rzut okiem na stany osobowe na linii fortyfikacji i można było odłożyć papiery. Ale cóż to....? Czyżby jakiś błąd w raportach? Wyraźnie widniało, iż jeden z kluczowych ufortyfikowanych odcinków centralnej części frontu pozbawiony jest jakichkolwiek obrońców. Ciężko było w to uwierzyć, zatem Towarzysz Archontowicz zatelefonował do Sztabu.

A: Czy ja dobrze widzę?
(chwila milczenia)
S: Ale o co chodzi towarzyszu Archontowiczu?
A: Proszę spojrzeć na raport z linii umocnień...
(Przerwa)
S: O w ******* !
A: Odpowiadacie za to osobiście.
-rozłączenie-

Taka była prawda, jedna z prowincji stała otworem dla Niemieckich wojsk, które wykorzystały okazję, w momencie wysłania wojsk do załatania dziury Wehrmacht był praktycznie już na pozycjach. Nikt nie wie jak do tego doszło, ale fakt jest faktem i sytuacja zmieniła się diametralnie. Niemieckie wojska kawałek po kawałku odbijają umocnienie i atakują w stronę Moskwy. Armia czerwona robi co może by spowalniać natarcie i nie dać się okrążyć. Jedno jest pewne, czerwonoarmiści nie poddadzą się i walczyć będą. Niebawem zacznie się bitwa o Radziecką stolicę, taktyki działania Armii Radzieckiej są w trakcie przygotowań.



Niestety jakiś błąd mnie nawiedził i nie zapisało żadnego screena, niech ktoś wrzuci mapkę z końca sesji.

 

SCreeny

 

Azja​

Operacja Tadż Mahal ​

Po doszczętnym rozbiciu ponad 80 tys wojsk cesarskich pod Jhimpir Sir Robak na początku sierpnia zebrał cały główny sztab w celu opracowania nowego planu mającego na celu odbicie płw. indyjskiego. Operacji nadano kryptonim Tadż Mahal. Blisko 80 tys wojsk lądowych i 10 jednostek powietrznych przeznaczono do tej operacji. Głównym problemem nie miał być przeciwnik, lecz uwarunkowanie tereny, z którym miały problem zmechanizowane oddziały British Army.
Pierwszym najważniejszym punktem operacji miało być zdobycie lotniska w Indore, skąd lotnictwo brytyjskie mogło bez większych przeszkód wspierać ofensywę. Największym obawą miały być problemy z zaopatrzeniem.


We wrześniu niespodziewanie Japończycy chytrze próbowali odbić port w Karachi, gdyby im się to udało doszło by do całkowitej klęski w Indiach. Na skraju wyczerpania obrońcy portu resztkami sił opierali się przez długi czas siłom cesarskim, na szczęście posiłki doszły w samą porę (1-2 dni i port został by utracony).



Ofensywa stanęła na rzece Narmada, której pokonanie okazało się ciężkim orzechem do zgryzienie dla jednostek zmechanizowanych i przy braku saperów. Linie obrony udało się przełamać na zachodnim skraju frontu między innymi przy niszczenie infrastruktury, co później się okazało spowodowało przerwanie linii zaopatrzenia i zatrzymaniu ofensywy. W obliczu zatrzymania ofensywy i przejścia do obrony, Sir Robak zwołał swój cały sztab w celu opracowania dodatkowego planu, który miałby zająć jeden z portów na płw. indyjskim. Operacja pod kryptonimem Suprise. Do operacji zostało zmobilizowane blisko 70tys żołnierzy. Celem ataku został wybrany Bombaj. Jak się później okazało ta decyzja została podjęta zbyt szybko i pochopnie. Siły Japońskie szybko dosłały posiłki w ilości 50tys, które przechyliły szale o powodzeniu operacji. Od tej chwili z desantowane dywizje walczą już tylko o przetrwanie.


W życie wprowadzony został wcześniej odrzucony plan operacji: Blow, która zakładała desant, na nie obsadzonym porcie w Kalkucie. W szybkim czasie udało się tylko zorganizować 22tys British Army, która w grudniu wylądowała nie napotykając na żaden opór w Kalkucie. Szybkie postępy w tym rejonie dają nadzieje na odzyskanie Indii bez opóźnienia spowodowanym operacją Suprise.



A o to postępy Stanów Zjednoczonych na Pacyfiku:

Europa
​

Przewaga Włoch nad Wielką Brytanią na morzach jest nie zaprzeczana, ale to nie znaczy, że trzeba złożyć broń.
Pod koniec lipca doszło do bitwy morskiej nie daleko Krymu, gdzie wiele okrętów makaroniarzy, może już tylko straszyć rybki na dnie morza czarnego.



W sierpniu 1941 stało się coś nie wyobrażalnego. Mimo wcześniejszych donoszeń wywiadu o zgrupowaniach włoskich w Normandii i floty w kanale La Manche Sir Robak zlekceważył je i nie poczynił żadnych starań ku wzmocnieniu obrony Wielkiej Brytanii.
I stało się. Armia Włoska przez cały sierpień siała popłoch w nieprzygotowanej British Army. Oto maksymalny okres sukcesów Włoch pod koniec sierpnia:



Irlandia widząc co się dzieje, niezwłocznie przysłała posiłki w liczbie ok: 30tys. Na północy zgrupowanie sił British Army zaczęło kontratak, ale za to na południowym wschodzie sytuacja była zła. Największa duma, czyli lotnictwo królewskie zostało zdziesiątkowane. Sytuacja uległą zwrotowi w raz z przybyciem odsieczy USA pod dowództwem Pattona (ok 15tys), głównie złożone z czołgów. I tak po wielkich sukcesach sierpniowych, we wrześniu wojska inwazyjne zostały zdziesiątkowane i tylko nie liczna grupa zdołała wydostać się z piekła jakim była dla nich Wielka Brytania.



Sir Robak zapowiedział zemstę za ten zuchwały czyn, jakiego dopuścił się Don Asalutto. Sztab Królewski opracował tym razem operacje po kryptonimem Falcon. Miał od polegać na ponownym zrównaniu z ziemią Włoskich ośrodków przemysłowych, jako że do inwazji na Europę nie była jeszcze Wielka Brytania gotowa.
Do operacji Falcon zostało przeznaczonych 10 bombowców strategicznych, oraz wiele myśliwców.


Oto wyniki skutki drugiej bitwy powietrznej o Włochy:
przed:

po:




Rzym po raz kolejny pozostawiony w gruzach:


Na koniec mapka przeprowadzanych przez RAF nalotów bombowych (większość zaznaczonych miast zniszczona doszczętnie):

 

Unternehmen Barbarossa 21. września - 20 grudnia 1941 r.

Tysiące czołgów Pzkpw IV przygotowywało się do wycofania z terenów przesmyku smoleńskiego, a I Korpus Pancerny z Estonii grzał swoje silniki, by dołączyć chwilowo jako odwód operacyjny do Grupy Armii Środek. Generalfeldmarschal Schoerner, dowódca Grupy Armii Środek wydał w końcu rozkaz do rozpoczęcia Operacji Dunaj, szeroko zakrojonej akcji wojskowej mającej na celu:

1) nie dopuszczenie do okrażenia wojsk niemieckich w przesmyku smolenskim przez zmasowany atak sowiecki,
2) sprawną ewakuację wojsk pancernych z rejonu zagrożonego
3) skoncentrowanie wszystkich dywizji pancernych GA Środek i GA Północ na odcinku centralnym frontu
4) rozpoczęcie szybkiego natarcia na odcinek centralny i przełamania bronionych przez Sowietów pozycji zanim dojdą posiłki.

Punkt 1 i 2 pomimo próby ataków sowieckich armii przebiegły bardzo sprawnie. Prawie 30 dywizji pancernych wyszło z potencjalnego kotła smoleńskiego i zaczęło zajmować swoje pozycję na tzw. odcinku centralnym, którego środkowym punktem było miasto zamienione przez Sowietów w twierdzę, czyli Roslavl.

Jednakże na początku października oddziały zwiadowcze 2. dywizji pancernej potwierdziły informację, którą Abwehra przedstawiła już 20 września Fuhrerowi w raporcie. Na północy od Roslavla Sowieci pozostawili teren 20 km bez jakiejkolwiek obsady. Fuhrer informacje te najpierw zbagatelizował mówiąc, że Sowieci na pewno wykryli tę swoją niefrasobliwość (Archont miał bowiem na to 2 tygodnie, bo było to pomiędzy sesjami - przyp. Luk). Dni jednak mijały i wojska sowieckie w żadnym stopniu nie skierowały w zagrożony rejon choćby jednej dywizji lub brygady. Natychmiast po potwierdzeniu tych informacji 2. dywizja pancerna (lekka) rozpoczęła szybki marsz w celu przekroczenia linii stalowej rzeki, zabezpieczenia przeprawy i istniejących mostów, i zniszczenia wszystkich fortyfikacji za rzeką. Rozpoczął się wyścig z czasem, gdyż po zajęciu przez Niemców przepraw przez rzekę, Sowieci rozpoczęli natychmiastowy ruch w kierunku wyparcia jednostek zwiadowczych niemieckiej armii. Nie zdążyli jednak - 2. dywizja pancerna (lekka) w całości przeprawiła się przez rzekę i rozpoczęła zorganizowaną obronę przeciwko nacierającym oddziałom sowieckim. Po kilku dniach rzekę przekroczyły dwa korpusy pancerne, w tym elitarny Korpus Leibstandarte Adolf Hitler. Sowieci wpadli w panikę, a Niemcy rozpoczęli tym razem - wspominając swój błąd z przesmyku smoleńskiego - trwająca 2 tygodnie operację wypierania Sowietów z całej linii stalowej rzeki, powoli zajmując terytoria na północ i południe od miejsca przebicia.

Po dwóch tygodniach armie radzieckie, które już nie posiadały oparcia w swojej rzece i swych fortyfikacjach zostały w całości wyparte z linii rzeki stalowej, a pancerne zagony niemieckie rozpoczęły swój wielki marsz na Moskwę. W międzyczasie doszło do lokalnych okrążeń dywizji sowieckich, jednakowoż większości dywizji udało się uciec z niemieckich prób okrążeniowych. Fuhrer tryumfował, w Reichstagu zakończył przemówienie stwierdzeniem: "nie pomylę się zanadto, jeśli powiem, iż ta wojna jest dla Niemiec już wygrana!".

5. Armia rozpoczęła również spokojną operację uwalniania zajętych dotychczas jedynie obserwacją jednostek GA Półudnie poprzez mozolne niszczenie punktów oporu linii stalowej rzeki na południe od odcinka centralnego. Dzięki temu Wehrmacht liczy, że zdoła w niedługim czasie tchnąć w GA Południe nowe życie i rozpocząć ponownie przerwany marsz tej grupy armii w kierunku Stalingradu.

Niemieckie oddziały w połowie października zbliżyły się już na odległość 150 km od Moskwy powoli i systematycznie wypierając Sowietów z zajętych terytoriów. Mimo wszystko jednak odwrót wojsk radzieckich odbywał się w sposób zorganizowany i bez jakichkolwiek większych strat w ludziach. Mądrze dobrana taktyka sowieckiej generalicji powoduje, że wojna - wbrew optymistycznej wizji Fuhrera - może się jeszcze długo ciągnąć pomimo oczywistych sukcesów Wehrmachtu.



W międzyczasie rozpoczęto rozbudowę linii kolejowych na trasie Berlin----Smoleńsk, w celu zwiększenia możliwości przesyłu zaopatrzenia na ten kluczowy odcinek walk.



Wojska niemieckie prąc do przodu zajęły Briańsk i podeszły pod Orzeł, który niebawem padnie. Pod koniec listopada sformowano nową 5. Panzerarmee złożoną z trzech korpusów SS:

VII. Korpusu SS Totenkopf
VIII. Korpusu SS Italien w dowód zasług dywizji włoskich zajmujących Krym
IX. Korpus SS Grosseuropa złożonych z ochotników z całej wyzwolonej przez Wielkie Niemcy Europy

i włączono w skład GA Środek.

Oddziały Niemieckie prąc do przodu zajęły ostatni port lotniczy na drodze do Moskwy, jednocześnie pozwalający flocie powietrznej Niemiec na ewentualne panowanie nad niebem w zbliżającym się szturmie czerwonej stolicy. Forpoczta niemieckich oddziałów w Kałudze znajduje się w obecnej chwili ok. 20 km od rogatek Moskwy, a niedługo oddziały I. Korpusu LSAH i pozostałych korpusów 2. Panzerarmee zamierzają zacieśnić okrąg okalający radziecką stolicę od zachodu i północy.



W międzyczasie do Fuhrera doszły niepokojące wieści o lądowaniu amerykańskim w Japonii. Fuhrer wiedząc o technologicznej i ilościowej przewadze Cesarskiej Floty nad amerykańską nie mógł kryć swojego zdziwienia i irytacji. Wysłał natychmiast specjalistów Kriegsmarine, którzy mieli na tajnym spotkaniu z wysłannikami przekazać im cenne informacje, które nabyli od Włochów mające na celu wzmocnienie taktycznej i operacyjnej wiedzy Japończyków odnośnie planowania szerokich operacji morskich.

Japonia na pewien czas została utracona, ściślej mówiąc japońskie wyspy, a Flota Japońska de facto nie podjęła jakichkolwiek kroków celem zapobieżenia inwazji. Niemcy, Fuhrer, Europa i cały narodowosocjalistyczny Świat są pewni, że niedługo japońska marynarka wojenna przystąpi do działań mających wyeliminować flotę amerykańską i pozwolić japońskiej armii na odbicie swoich wysp macierzystych.

IX. Korpus Piechoty Wehrmachtu wysłany wraz z włoską armia inwazyjną Gen. Kuchlera pomimo tego, że stanowił postrach dla brytyjskich jednostek w Wielkiej Brytanii i niemalże dotarł samodzielnie do Londynu, w całości został rozbity przez amerykańsko-brytyjskie wojska. Walczył dzielnie i do ostatniego żołnierza, a Gen. Kuchler wykazał się niesamowitymi zdolnościami taktycznymi. Pomimo tego 30 tys. żołnierzy niemieckich wziętych do niewoli w obliczu braku możliwości odwrotu zostało tymczasowo straconych dla niemieckiego wysiłku zbrojnego. Fuhrer obiecał w przemówieniu do narodu, iż nie spocznie, póki nie oswobodzi niemieckich żołnierzy z amerykańskiej niewoli, "choćby musiał osobiście wziąc karabin i lądować w Waszyngtonie".

Niemiecka Armia ma zdecydowaną przewagę strategiczną. Pojawiające się problemy z zaopatrzeniem i nadchodząca zima, która jednak nie jest tak mroźna jak można było się spodziewać (-7 stopni w okolicach Moskwy to nie dramat) mogą jedynie opóźnić nieuniknione - zagłade Armii Czerwonej i tryumfalny pochód przeciwko Bolszewikom.

 

Animacja Frontów Europy od 1. czerwca 1941 r. do 20 grudnia 1941 r.:

 

​

 

​

Wojska niemieckie stanęły na przedmieściach Moskwy, Towarzysz Archontowicz zgromadził w Moskwie i przyległych jej terenach około 430 tysięcy żołnierzy do obrony stolicy, którzy czekają w gotowości na działania wermachtu, który jednak do tej pory ogranicza się do działań zaczepnych. Zdaniem generałów niemieckie wojska spróbują okrążyć miasto od północy i południa. W tych właśnie miejscach ataki powtarzają się najczęściej.

20 Grudnia 1941


Na północy, wojska okopane w lasach stawiają skuteczny opór.
​

W tym samym czasie na południu trwa duża ofensywa wermachtu. Oddziały radzieckie kawałek po kawałku wycofują się pod naporem wojsk niemieckich, które zachłannie zajmują kolejne wsie i zbliżają się w kierunku Kharkova.

Radzieckie myśliwce atakujące Niemieckie Sztukasy wspierające natarcie.
​

20 stycznia 1942. Wobec szybkich postępów niemieckiej armii grożących okrążeniem, radzieckie dowództwo podejmuje decyzję o opuszczeniu zagrożonych terenów ufortyfikowanych i odwrót w stronę Kharkova. 6 korpus strzelecko-przeciwpancerny opuszcza linie umocnień bez walki.

3 Lutego 1942
​

6 Lutego niemieckie wojska zdobywają Kharkov po śmiałym szturmie. Ponownie zagrażając okrążeniem tysięcy radzieckich żołnierzy. Towarzysz Archontowicz przewidując wyczerpanie wojsk wermachtu nakazuje zmasowane kontruderzenie, podczas którego swój chrzest bojowy przechodzi nowo sformowany korpus pancerny składający się z 15 brygad średnich czołgów.

​

Pozbawione regularnych dostaw zaopatrzenia i mniej liczne dywizje niemieckie wycofują się z Kharkova po krótkich starciach.

​

Kontrofensywa radziecka ostatecznie zostaje zakończona na rozkaz Towarzysza Archontowicza po 2 tygodniach zaciętych walk, które najwyraźniej nieco ostudziły zapędy niemieckich dowódców, którzy zaprzestali w tym czasie wszelkich ataków od północy. niemcy przenieśli impet uderzenia na południe i postanowili zaatakować od strony Krymu, odnosząc kilka szybkich zwycięstw.

Tereny stracone do 13 Marca 1942


Do 16 Marca


Front 20 Marca 1942
​

24 Marca. Niemcy atakują nieprzerwanie i wszystko wskazuje na to, że Kharkov nie będzie można utrzymać już dużo dłużej. radziecka generalicja w pocie czoła wyznacza szlaki ewakuacji wojsk, mimo wszechobecnego chaosu i nieustannych walk radzieccy generałowie zdają test z logistyki celująco. Armia czerwona formuje nowe linie obrony i ani myśli o składaniu broni.

​

30 Marca naziści przeprowadzają kolejny zdradziecki atak, tym razem desantują się w Estonii z zamiarem zajęcia portów i próbując ominąć jeszcze nietkniętą część stalowej rzeki, która stoi na przeszkodzie w drodze na Leningrad. Ku zaskoczeniu nieprzyjaciela Związek Radziecki jest gotowy i na taką ewentualność, tysiące żołnierzy zostało oddelegowanych do opanowania tej sytuacji.

W tym samym czasie trwa oblężenie Kharkowa i odwrót armii czerwonej.
​

 

21. grudzień 1941 r. - 2 kwiecień 1942 r.

Wehrmacht jeszcze przed nastaniem nowego roku wypchnął sowieckie oddziały z terytoriów bezpośrednio stanowiących barierę przed samą Czerwoną Stolicą. Obninsk i Volokolamsk bardzo szybko wpadły w ręce niemieckich oddziałów pancernych, a elementy VIII. Korpusu SS Grosseuropa weszły już w granice administracyjne miasta Moskwa. Kolej podmiejska, jej pierwsze stacje zostały zajęte przed niemieckich snajperów ubezpieczających niemieckie siły, które miały zatrzymać się przed miastem i rozpocząć oblężenie sowieckiej stolicy. Na początku stycznia kilka dywizji niemieckich w celu rekonesansu rozpoczeły szturm na pierwszą dzielnicę miasta, jednak w obliczu twardej i licznej obrony sowieckiej OKH postanowiło wstrzymać operację. Miasto zostało bowiem zamienione w wielką twierdzę bronioną przez kilkanaście dywizji sowieckich najlepszego asortymentu. Feldmarszałek von Kluge w dowód swoich zasług jako dowódca I. Korpusu Armijnego został mianowany dowódcą Grupy Armii Środek, a Feldmarszałek Schroener chwilo przejął nadzór nad formowaniem się korpusów nowopołowywanej 9. Armii.

Adolf Luker jednocześnie widząc ciężkie problemy zaopatrzeniowe niemieckich sił zbrojnych powołał na szefa Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych Wernera von Blomberga, który miał zająć się usprawnieniem najpoważniejszej bolączki niemieckich sił zbrojnych, czyli logistyki i zaopatrzenia.

Wehrmacht przed Moskwą stanął w obliczu chwilowego zastoju. Niemieckie siły zbrojne były pod trwającej ponad pół roku kampanii na skraju wyczerpania, ostatnie postępy wojska niemieckich, kiedy to dywizje pancerne gnały przed siebie z niespodziewaną prędkością sprawiły, że Niemcy musieli - zwłaszcza w obliczu zimowych warunków - odsapnąć, przygotować zapasy i później zacząć myśleć o szturmie Moskwy, która stała przed Niemcami na wyciągnięcie ręki. Pierwsza forpoczta niemieckich oddziałów VIII. Korpusu Grosseuropa stała w linii prostej 10 km od Kremla, a niektórzy strzelcy wyborowi przez swoją lunetę nawet twierdzili, iż zauważyli Józefa Archontowicza siedzącego na sedesie w łazience kremlowskiej.



Ważniejsza jednak była operacja południowa, gdzie po przełamaniu linii stalina do wojska niemieckich dołączyły walczące oddziały 6. i 7. Armii z Grupy Armii Południe. Niemcy szybko natarli na Orzeł, zdobywając go bez większych walk, a także przełamali obronę sowiecką pod Kurskiem niebezpiecznie spychając sowieckie oddziały na południe. Powstał bardzo zachęcający niemieckich planistów wyłom zwany Łukiem Charkowskim, w którym reszta armii sowieckiej strzegąca posterunków na nieprzełamanej jeszcze miejscowo linii stalowej rzeki broniła się przed jakimikolwiek próbami przełamania przez elementy niemieckich wojsk Grupy Armii Południe. Naprędce stworzony Plan Operacyjny Zygfryd przewidywał wykorzystanie tej sytuacji i okrążenie kilkunastu dywizji sowieckich poprzez śmiały i szybki atak na Charków, a następnie połączenie się z dywizjami 8. Armii w okolicach Połtawy i zamknięcie pierścienia.

Oddziały 2. Armii Pancernej parły szybko przed siebie i z marszu zajęły Charków niebezpiecznie wydłużając swoje linie zaopatrzeniowe. Sowieci byli zdruzgotani potężnym atakiem niemieckim i rozpoczeli szybko koncentracje swoich wojsk by nie dopuścić do połączenia się sił niemieckich w Krasnohradzie. VI. Korpus Pancerny SS Wallonien rozpoczął natychmiast szturm w kierunku Charkowa i dzieliło go raptem 20 km od celu, by ostatecznie zamknąć pierścień okrążenia. W tym jednak momencie, a był to początek lutego niemieckie oddziały wyczerpały swoje zaopatrzenie, a przeciążone linie kolejowe przestały funkcjonować z uwagi na potężne śnieżyce jakie miały miejsce w okolicy. Bardzo duża część zapasów jednak została zatrzymana z uwagi na dyslokację w Królewcu 15 dywizji piechoty SS tworzącej nowosformowaną 9. Armię Wehrmachtu. To wszystko nałożywszy się na siebie sprawiło, iż niemieckie oddziały przestały tak przekonująco nacierać, z uwagi na brak środków do prowadzenia typowej dla siebie wyniszczającej przeciwnika taktyki. Kilka Armii Radzieckich wiedząc o zelżeniu ofensywy Wehrmachtu natarło na 5 dywizji pancernych 2. Armii Pancernej i wspomagających je żołnierzy 5. i 6 Armii w liczbie 5 dywizji piechoty. Niemieckie oddziały widząc jak wąski przesmyk ochraniają, widząc możliwość odwrócenia ról i zamiast okrążających stać się okrążanymi, za zgodą zdenerwowanego Lukera wycofały się z miasta pozwalając Sowietom na jego ponowne odbicie i odtrąbienie złudnego sukcesu.



Ponowne natarcie, zdobycie Rostowa nad Donem.

Operacja Odwilż naprędce zmontowana w celu niedopuszczenia do wycofania się oddziałów sowieckich, w zamyśle mająca odbicie Charkowa, ale w większej części próbe złapania w pułapkę jeszcze większej ilości oddziałów sowieckich w pierścień okrążenia ruszyła nie będąc jeszcze do końca opracowana przez sztabowców połączonych Grup Armii Środek i Południe. Niemieckie oddziały mimo skąpego zaopatrzenia ruszyły z południa po kilkumiesięcznym przestoju na połnoc w celu przełamania wojsk sowieckich broniących tego odcinka i natarcia od południa na wschód od Dniepru na atakujące i niczego nie spodziewające się oddziały sowieckie pod Charkowem. Wojska niemieckie miały ominąć Charków od wschodu i zatoczyć pierścień zamykając Sowietów w jeszcze większym kotle. Niemieckie oddziały, które cofnęły się z Charkowa i teraz dzielnie broniły się przed Armią Czerwoną w Biełgorodzie miały wytrzymać i stac na miejscu pomimo wielokrotnej przewagi sowieckiej.

20 lutego 1941 r. ruszyła wielka ofensywa z południa. Blisko 30 dywizji pancernych ruszyło z impetem na pozycje sowieckie, a część ofensywy skierowana została na wschód w kierunku dywersyfikacji natarcia i rozproszenia sił sowieckich, a także zajęcia Rostowa nad Donem i przygotowania dogodnych pozycji na pochód w kierunku Stalingradu.

Wojska radzieckie przygotowane jak nigdy, korzystające z wymyślnych pasów umocnien na tym odcinku frontu, a także z dużego zalesienia terenu, nie pozwalającego niemieckim odziałom pancernym na pełne rozwinięcie swych zdolności bojowych, broniły się twardo, prawie 3 tygodnie zajęło Niemcom przełamanie linii obronnych, ale ostatecznie się udało, nawet pomimo niesprzyjającej aury pogodowej i braku zaopatrzenia. Wojska niemieckie po przełamaniu szybko zaczęły zmierzać w kierunku na wschód od Charkowa, a Sowieci widząc taki obrót sytuacji zaprzestali swojego szturmu na Biełogród i rozpoczeli wielką ewakuacje. Wehrmacht parł do przodu i pod koniec marca podszedł pod Charków, przebił się przez linię stalowej rzeki, która ostatecznie została na tym odcinku zdemontowana i poważnie zagroził istnieniu kilkunastu dywizji sowieckich. Trwają potęzne walki o Charków i na wschód o Charków. Zajęcie miasta jest pewne, ale nie jest pewne, czy Sowietom uda się uniknąć zagłady. Na początku kwietnia wynik operacji okrążeniowej pozostał niepewny.

Wojska niemieckie korzystając z zaopatrzenia przesyłanego im przez skromną, ale dzielną flotę transportową Włoch z powodzeniem wyparły Sowietów na wschód od Rostowa, zajmując miasto i przygotowując się do ewentualnych operacji w kierunku Stalingradu. Z powodu braków w zaopatrzeniu, Niemcy nie zdecydowali się na próbę wzięcia tego obszaru z marszu.



Podjęcie inicjatywy na odcinku centralnym.

Pod koniec lutego Wehrmacht widząc niemożliwość natarcia na stolicę jedynie od strony zachodniej, z uwagi na zbyt silną obronę miasta i fortyfikacje miejskie rozpoczął wielką operację ominięcia linii sowieckich nad rzeką Moskwa i po dyslokacji częściowej sił pancernych na południe rozpoczęto z powodzeniem wypieranie wojsk sowieckich znad linii tej rzeki i próbę obejścia Moskwy od południa, a także od wschodu. Wojska sowieckie bronią się twardo, ale przełamano już w dużej mierze opór, a Wehrmacht z powodzeniem patrzy w przyszłość operacji.

Desant w Estonii

Sformowana nowa 9. Armia składająca się z 3 korpusów piechoty Waffen SS w Królewcu miała za zadanie dysponując sprzętem inżynieryjnym dokonąc desantu na Tapę i natarcie całymi swoimi siłami na Talin, broniony jedynie przez 3 tysiące żołnierzy wojsk bezpieczeństwa Sztabu Armii Sowieckiej. Zgodnie z wywiadem poczynionym przez Abwehre, w miejscu natarcia miało nie być żadnych większych sił, a wojska sowieckie by dotrzeć w miejsce desantu potrzebowały co najmniej kilku dni. 4 dywizje piechoty Waffen SS było nadto wystarczające by po dokonanym desancie zająć bardzo ważny port w Talinie i dzięki temu zabezpieczyć możliwość desantu całej 9. Armii w tym rejonie, a także ewentualnie kolejnych korpusów jeśli zaszła by potrzeba. Pozwoliłoby to ruszyć skostniały front połnocny i natrzeć na linie rzeki stalina nie ruszoną na odcinku północnym od poczatku wojny. Po koniec marca desant się udał, wszystkie dywizje dostały się na plaże bez jakichkolwiek kontrakcji wroga, rozpoczeto również natarcie na Talin. Jednak po dniu walk do miasta weszły jako posiłki 4 doborowe dywizje sowieckie, a piąta rozpoczęła atak okrążający na niczego nie spodziewających się Niemców. W międzyczasie będąc pewnymi zwyciestwa lądowało kolejnych 40 tysięcy zolnierzy 9. Armii. Widząc jednak, że Talin nie zostanie zdobyty w przeciągu kilku dni i będąc pewnym dyslokacji sowieckich oddziałów w to miejscu w liczbie przekraczającej możliwości Wehrmachtu do skutecznej obrony w sytuacji braku portu zapewniającego stały dopływ zaopatrzenia Dowództwo Niemieckie rozpoczeło rewidować plany związane z tym śmiałym planem.



Ogólna sytuacja operacyjna

Na początek kwietnia Wehrmacht odzyskał swoją inicjatywę, która w okresie zimowym została lekko przytłumiona, kontynuuje ofensywę na wschód, mając w planach zajęcie Woroneżu, Pawłowska, a także Samary i ostatecznego natarcia na Moskwę. Jako możliwość na letnią ofensywę przewiduje się podjęcie ofensywy na Stalingrad, sprzyja temu rozpoczęta pod koniec marca Operacja Sułtan przez włoskie siły zbrojne.

Widząc jednak, że w Wielkiej Brytanii rozpoczęto dyslokacje całej Armii Pancernej Wojsk Amerykańskich i mając informacje wywiadowcze o tym, że USA zamierza niedługo otworzyć drugi front w Europie Wehrmacht rozpoczął opracowywać Plan Obrony Wybrzeża przedstawiony w Dyrektywie nr 44 Festung Europa przez samego Adolfa Lukera. W tym celu został utworzony Zjednoczony Sztab Armii Europejskich, gdzie planiści włoscy i niemieccy planują różnorakie niespodzianki na amerykanskich chłopców próbujących bawić się w wojnę.

Potęga Wehrmachtu to nie to samo co chłopi panszczyzniani z Korei wpieprzający bambusy i jedzący ryż - miał powiedzieć Herman Goering do Goebellsa w jednej z przyjacielskich rozmów w Kancelarii Rzeszy.

Wielkie Niemcy niedługo mają sformować kolejne 2 korpusy pancerne SS, a także rozpoczęto już budowę największej Armii Powietrznej na świecie o sile i rażeniu jakiej świat dotąd nie widział - cytując Reichsmarszala Goeringa.

 

Animacja postępów Wojsk Tysiącletniej III Rzeszy Niemieckiej na wschodzie 1. czerwiec 1941 r. - 2. kwiecień 1942 r.

 

Trochę statystyk:

Niemcy - IC: 520, MP: 107 (+65,8 m/c)
Włochy - IC: 220, MP: 557 (+24,6 m/c)
Japonia - IC: 109 IC, MP: 2468 (+44,5 m/c)

ZSRR - IC: 510 IC, MP: 6 (+32,6 m/c)
USA - IC: 587 IC, MP: 222 (+ 55,6 m/c)
WB - IC: 234 IC, MP: 492 (+23,7 m/c)

Stan Wojsk:


Też chciałbym, żeby pisano o innych dzialaniach zbrojnych. Z tego co mi wiadomo odbyła się bitwa flot USA i JAP, w ktorej byl remis (bitwa niestety spozniona, bo Milan nie wiedzial jak sie uzywa lotniskowców do czasu, aż mu nie wytłumaczyłem, ale to już było po zajęciu Wysp Japońskich).

Z tego co mi wiadomo - Włochy zaatakowały Turcję, jak też okrążyły znów wojska brytyjskie w Egipcie, praktycznie je całkowicie niszcząc i zdobywając Suez i Aleksandrię.

 

Wojska Włoskie po porażce w Anglii wyciągnęły następujące wnioski:

-Anglicy są słabi i bez pomocy amerykanów nie są w stanie stawić NAJMNIEJSZEGO OPORU, legionom wyzwolenia, Imperium Włoskiego.

Dlatego to też Imperium Włoskie rozpoczęło szeroko zakrojoną kampanię mającą na celu odbicie Libii oraz Etiopii oraz wyzwolenie pozostałej części Afryki. By tego dokonać, wykonano serie desantów w okolicach Alexandrii oraz Cairu. Pancerne zagony natychmiast otoczyły ten teren oraz zajęły kanał Sueski.

W tym samym czasie dokonano inwazji na Turcję. Rząd turecki bardzo przychylny Włochom w początkowej fazie wojny, dopuścił się jednak wielkiej zbrodni, przepuścił flotę brytyjską podczas lądowania wojsk włoskich w Sewastopolu.

Podbój Turcji jest planowany na 1- 2 tygodnie. Dalsze działania pozostają tajne. Nie wiadomo czy armia ta ruszy przez Iran do Indii czy przez Kaukaz do Mandżurii.

Armia włoska pod osłoną potężnej floty Włoskiej dokonała także śmiałego wyczynu mającego na celu wyeliminowanie Francji oraz Belgii. Dokonano desantów w ich posiadłościach kolonialnych. Francja mając do wyboru poddanie się lub walkę wybrała, niestety drugą, bardziej heroiczną opcje.

Nie trzeba wspominać że flota Włoska panuje niepodzielnie na oceanie Atlantyckim, Indyjskim oraz na morzu śródziemnym, które stało się już MORZEM WEWNĘTRZNYM PAŃSTW OSI.


Wojska włoskie wysłały także siły stabilizacyjne do Japonii, gdzie w skutek nieporozumień stracono MACIERZ. Wojska japońskie wraz z sojuszem już niedługo znów zapanują nad oceanami trzema!!